Όταν η Κωνσταντινούπολη, έγινε Istanbul...

• Συντάκτης: Μαρία Ραγκούση, Δημοσίευση: 28/05/2011

  Η Βυζαντινή αυτοκρατορία βίωνε περίοδο παρακμής από την πρώτη λεηλασία της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους το 1204 μ.Χ. μέχρι και την τελευταία μέρα της, στις 29 Μαΐου του 1453 μ.Χ , που ήρθε με την άλωση της πρωτεύουσας της, της Κωνσταντινούπολης.

Η πολιορκία της Κωνσταντινούπολης
  Η πολιορκία της  Κωνσταντινούπολης διήρκησε από τις 7 Απριλίου μέχρι και τις 29 Μαΐου του 1453 μ.Χ. Τα ηγετικά πρόσωπα των δύο αντίπαλων στρατοπέδων ήταν ο Κωνσταντίνος ΙΑ ο Παλαιολόγος και ο Μωάμεθ ο Β', ο οποίος μόλις 21 ετών χαρακτηριζόταν από τις στρατηγικές και πολιτικές του ικανότητες και παρότι αρκετά βάρβαρος για τα δυτικά πρότυπα αγαπούσε τις επιστήμες και την μόρφωση.

 Το στρατόπεδο των Βυζαντινών αριθμούσε 8.000 άτομα υπό την διοίκηση του Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου και άλλους 700 Βενετούς με αρχηγό τον Ιωάννη Ιουστινιάνη, ο οποίος έλαβε τον τίτλο του πρωτοστάτορα, δηλαδή του υπεύθυνου της άμυνας της Πόλης.

  Παρότι ελάχιστοι σε αριθμό, οι παραπάνω στρατιώτες κατάφεραν να υπερασπιστούν την Πόλη και να φρουρήσουν το τείχος της που το μήκος του προσέγγιζε τα 22 χιλιόμετρα! Το αντίπαλο στρατόπεδο αποτελούνταν από περίπου 150.000 άτομα τακτικού στρατού και τον ακολουθούσε μεγάλος αριθμός από επικουρικό προσωπικό. Επί πλέον είχαν συγκεντρωθεί αμέτρητα πλήθη Τούρκων ατάκτων, που τους προσέλκυσε η προοπτική της λεηλασίας. Είχε επίσης στη διάθεσή του την μεγάλη λουμπάρδα, ένα τεράστιο πυροβόλο για την εποχή εκείνη που εκτόξευε τεράστιους ογκόλιθους.

Σε τρία κύματα η επίθεση των Οθωμανών
  Η τελευταία επίθεση των Οθωμανών εναντίων της Πόλης διεξήχθη την Τρίτη 29 Μαΐου του  1453 μ.Χ  και αποτελούνταν από τρία διαφορετικά κύματα. Το πρώτο κύμα αποκρούστηκε με μεγάλη επιτυχία. Το δεύτερο κύμα εντοπίστηκε στην πύλη του Αγίου Ρωμανού όπου και το τείχος εμφάνιζε τα μεγαλύτερα σημεία φθοράς από το πυροβολικό του εχθρού.

  Κατά την διάρκεια της τρίτης οργανωμένης επίθεσης 12.000 γενίτσαροι (επίλεκτο στρατιωτικό σώμα του οθωμανικού Πεζικού, τον επάνδρωναν κυρίως νεαροί χριστιανοί οι οποίοι είχαν αρπαχθεί από την οικογένειά τους και είχαν ανατραφεί από την Οθωμανική διοίκηση με φανατισμό γύρω από την θρησκεία τους, το Ισλάμ) αναρριχήθηκαν στο ρημαγμένο τείχος, ενώ παράλληλα μεγάλος αριθμός Τούρκων συνέχιζε την εισβολή από μία μικρή πόρτα κοντά στην πύλη του Αγίου Ρωμανού, την Κερκόπορτα, η οποία κατά ορισμένους ιστορικούς ανοίχθηκε εκ των έσω.

"Η Πόλις Εάλω"

 Την στιγμή που εισήλθε ο εχθρός μέσω της μικρής αυτής πόρτας στο εσωτερικό της Πόλης, οι κάτοικοι που αντιλήφθηκαν την έκβαση της πολιορκίας άρχισαν να διαλαλούν την ιστορική πλέον φράση :"Η Πόλις εάλω".

 Με βάση τα κείμενα του ιστορικού Γεώργιου Φραντζή, ο Μωάμεθ ζήτησε ως τρόπαιο το κεφάλι του αυτοκράτορα ο οποίος είχε πέσει στην μάχη. Το λείψανο του τελευταίου βυζαντινού αυτοκράτορα ανγνωρίστηκε μέσα στο σωρό απο πτώματα, από τις βασιλικές περικνημίδες με τους κεντητούς χρυσούς αετούς. Τίποτε περισσότερο δεν είναι ιστορικά βεβαιωμένο για τον αυτοκράτορα, η συνέχεια ανήκει μόνο στον θρύλο.

 Μια από τις πιο σημαντικές στιγμές της ιστορίας της αλώσεως είναι η είσοδος του Μωάμεθ στην πόλη. Σύμφωνα με πηγές, μόλις έφτασε μπροστά από τις μεγάλες χάλκινες πύλες της Αγίας Σοφίας, του στολιδιού της Πόλης, κατέβηκε από το άλογό του, γονάτισε και με προσευχή ευχαρίστησε τον Αλλάχ που του χάρισε τη νίκη αυτή. Ύστερα πήρε λίγο χώμα από το έδαφος και το έτριψε στο κεφάλι του. Κάποιοι χρονικογράφοι της εποχής αναφέρουν ότι το βράδυ ο Μωάμεθ ο Πορθητής εισήλθε πανηγυρικά στην Αγία Σοφιά και προσευχήθηκε στον Αλλάχ "αναβάς επί της Αγίας Τραπέζης".