«Οι Αγανακτισμένοι»: Ένα ερασιτεχνικό ρεπορτάζ μέσα από την καρδιά του κινήματος.
Ξεκίνησε σαν πλάκα, σαν πρόκληση. Είπα μέσα μου: ακομμάτιστοι δηλώνουν πως είναι, αγανακτισμένοι δηλώνουν πως είναι, άρα ίσως πρέπει να συμμετάσχω και γω μιας και χίλιοι καλοί χωρούν, κατά το κοινώς λεγόμενο. Είχα ακόμα, βαθιά εντυπωμένες τις εικόνες από τα αμερικάνικα tea parties, και σκεφτηκα , ας δώσω μια ευκαιρία, ας μην είμαι τόσο ειρωνικός με όλα αυτά τα παιδιά, ας μη χλευάσω ελιτίστικα ένα γεννημένο κίνημα. Κι έτσι, πήγα.
Λευκός Πύργος, ώρα 11 το βράδυ. Είναι λοιπόν συγκεντρωμένοι καμιά 600αριά, νεαροί στην πλειοψηφία τους, αράζουν στο πεζοδρόμιο, μιλούν , γελούν, τα κουτσοπίνουν. Στο κέντρο της μάζωξης ένα χάρτινο ρολόι και μπροστά του ένα μικρόφωνο: όποιος θέλει ανεβαίνει και μιλάει , κατά το «τις αγορεύει βούλεται» στην Εκκλησία του Δήμου. Καλή φάση, σκέφτομαι. Αράζω και γω και περιμένω να ακούσω.
Μια σαραντάρα με τζιν και μακό ανεβαίνει στο βάθρο. Δηλώνει «μαμή» και μας συστήνεται. Προς στιγμή φλερτάρω με την ιδέα πως είναι μια απλή γυναίκα , που αγανακτισμένη, βγήκε να ξεσπάσει τον πόνο δεκαετιών σιωπής. Δευτερόλεπτα μετά την ακούω να ουρλιάζει το χιλιακουσμένο τροπάριο: «οι μπαμπούλες της χώρας, πές τους ΔΝΤ,Αμερικανούς,Ευρωπαίους,τραπεζίτες, πολιτικούς, βάλθηκαν να κατασπαράξουν το λαό.
Μ ένα μπάτσο πάνω απ τα κεφάλια μας θα κοιμόμαστε. Αντισταθείτε!» .
Ο κόσμος ξεσηκώνεται,χειροκροτά, μια παρέα πίσω ανοίγει τις μπύρες της, κάποιος κολλάει μια αφίσα στο στύλο δίπλα μου: «Εχθροί μας οι Τράπεζες, οι πολιτικοί τους και οι φασίστες». Υπογραφή: «γυναίκες ενάντια στη λιτότητα». Τις ξέρω τις κυρίες,τις έχω ξανασυναντήσει και σε άλλες αφίσες. Του ευρύτερου αντιεξουσιαστικού χώρου,ήτοι "κράτος-κεφάλαιο γεννούν την καταπίεση", αποκήρυξη του χρέους, "δεν πληρώνω", και τα ρέστα.
Ανεβαίνει ο επόμενος στο βήμα. Κοντοκουρεμένος νέος γύρω στα 20. Αρχίζει με μια εισαγωγή για την αλληλεγγύη στην ανθρωπότητα από αρχαιοτάτων χρόνων.Και γιατί,αναρωτιέται ο νεανίας, «γιατί να υπάρχει το χρηματοπιστωτικοοικονομικό (sic)» σύστημα; «Γιατί να μην ανοίγει το κράτος πρατήρια να τα δουλεύουμε εμείς ,οι άνεργοι και να κλείσουν τα σούπερμάρκετ;» Μας έχουν βάλει οι ξένοι «στο τριπάκι και μας δανείζουν,μας δανείζουν , μας δανείζουν, και μετά έρχονται και μας τα ζητάνε με το πιστόλι στον κρόταφο». Αυτό , καταλήγει, που θέλουμε είναι το κράτος να μας καλύπτει τις ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ. Η φωνή του πνίγεται σε μια θάλασσα χειροκροτημάτων.
Απέναντι, μια γιγαντοαφίσα κολημμένη στο λευκό πύργο γράφει με μεγάλα κόκκινα γράμματα: «πωλείται». Δίπλα μου, ένα πανώ με το ρητό «δε χρωστάμε, δεν πληρώνουμε, δεν πουλάμε». Από πίσω, φιγουράρει κρεμασμένο ένα άλλο με τις λέξεις «Πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από εδώ: ΟΥΣΤ».
Μια αντιπαθητική φωνή ουρλιάζει από το μικρόφωνο: «όχι στις ιδιωτικοποιήσεις, δε θα μας κλέψουν το νερό, το ρεύμα τα βασικά αγαθά, όχι στη φτώχεια και τη λιτότητα» Ο κόσμος επιχαίρει, χειροκροτά, ενθουσιάζεται.
Έτοιμος πια να αποχωρήσω, και έχοντας αντιληφθεί τι παίζει, λέω, δε μένω για έναν ακόμα ομιλητή; Επόμενος λοιπόν: γεματούλης 25χρονος. Φωνή βαρειά, ύφος επαναστατικό, μαλλί ανάκατο. «είπε ο Γιωργάκης, θα προχωρήσει χωρίς συναίνεση, δηλαδή με το έτσι θέλω φασισμός!».Χειροκρότημα. Ένας απ το ακροατήριο σηκώνεται: «δεν το είπε έτσι ακριβώς». «Έτσι το πε» γρυλίζει ο επαναστατημένος νέος και οι γύρω του επιβεβαιώνουν «έτσι το πε, έτσι το πε». Ο αντιρρησίας κάθεται στα αυγά του. Είδα ό,τι ήταν να δω. Σιγά σιγά, παιρνω το δρόμο του γυρισμού, καθότι δε με σηκώνει και πολύ ο τόπος ...
Όταν ξεκινούσε το κίνημα των αγανακτισμένων είχα γράψει κάπου πως μου φαίνεται σαν η συνέχιση του debtocracy με άλλα μέσα. Νομίζω ότι θα επιμείνω σε αυτήν την άποψη. Οι αγανακτισμένοι είναι ένα κίνημα που δεν καπελώνεται από σάπια κόμματα αλλά από σάπιες ιδελογίες: η πατριωτικο- σοσιαλιστική νοοτροπία , η αριστερά του «όχι σε όλα», η απαξίωση του κοινοβουλευτισμού και φυσικά η αντίσταση σε κάθε μορφή φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων αποτελούν τα πάγια στοιχεία των εκδηλώσεων.
Εμείς, οι φιλελεύθεροι του Ελλαδιστάν έχοντας αναπτυχτει σε εξαιρετικά αφιλόξενες συνθήκες, μάθαμε να είμαστε ενστικτωδώς καχύποπτοι , «ξινοί και γκρινιάρηδες» , οι κασσάνδρες της παρέας, απέναντι σε τέτοιους αυθόρμητους και μαζικούς ξεσηκωμούς. Ως τώρα, από το ΠΑΣΟΚ της Αλλαγής, μέχρι τα συλαλλητήρια του Μακεδονικού και τις συγκεντρώσεις των Αγανακτισμένων, δεν πέσαμε ποτέ έξω.
Εν τέλει, και προς κάθε ενδιαφερόμενο, το συμπέρασμα από τη μέχρι τώρα ιστορία των αγανακτισμένων στην πόλη μου, είναι ότι οι καντίνες που παρκάρουν δίπλα στους συγκεντρωμένους, συνιστούν το πιο φιλελεύθερο στοιχείο των εκδηλώσεων. Το ελεύθερο εμπόριο σε νέες (κινηματικές) περιπέτειες λοιπόν. Καλή του τύχη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου