Αυτό που κρύβει τεχνηέντως η ελεεινή προπαγάνδα των επίορκων ΜΜ”Ε”, που επιμένει να ρίχνει την δηλητηριώδη λάσπη της στο πρόσωπο του πρώην πρωθυπουργού, είναι η απέχθεια που νιώθουν οι σοβαροί ξένοι ηγέτες για το καθεστώς Παπανδρέου.
Μπορεί η αηδία της Ρωσικής ηγεσίας να φάνηκε από τους πρώτους κι’ όλας μήνες, για τους υπόλοιπους όμως κανείς δεν έχει μπει στον κόπο να κάνει μία “περισπούδαστη” ανάλυση για το που στην ευχή χάθηκαν οι υψηλόβαθμοι ξένοι επισκέπτες, με το που η Ελλάδα έπεσε στα νύχια της τραγικής συμμορίας.
Που πήγε ο Σαρκοζί, ο Μπερλουσκόνι, ο Ζιντάο, όλοι αυτοί οι ισχυροί πολιτικοί άνδρες που αποτελούσαν μόνιμους συνομιλητές της Ελληνικής ηγεσίας; Γιατί τα ΜΜ”Ε” κρύβουν την απόρριψη των ηγετών από την σημερινή κουστωδία που φτάνει σε γελοιότητες όπως αυτή της δήθεν πρόσκλησης Ομπάμα στον Γιώργο Παπανδρέου; (Η αλήθεια για την περιβόητη “πρόσκληση Ομπάμα σε Παπανδρέου”.)
Η αλήθεια είναι ότι οι σοβαροί ηγέτες του πλανήτη γνωρίζουν αυτό που γνωρίζουν και οι αγορές. Ότι οι άνθρωποι που την δεδομένη στιγμή έχουν τα ηνία της Ελλάδας, αποτελούν όνειδος για τον τόπο. Σε επίπεδο αγορών, παρότι η κυβέρνηση έχει κοινοβουλευτική ισχύ, έλεγχο των ΜΜ”Ε” και των συνδικάτων, τα spreads εκτινάχθηκαν διότι οι αγορές επενδύουν στην ικανότητα και την θέληση του management. Έτσι, η παραπαίουσα κυβέρνηση Καραμανλή είχε χαμηλότατο κόστος δανεισμού λόγων εμφανών προθέσεων και ενεργειών, αντίθετα η παρούσα κυβέρνηση – τσίρκο, μπορεί να εξαπάτησε τους πολίτες με την συνέργεια των ΜΜ”Ε”, δεν μπορεί όμως να εξαπατήσει τους σοβαρούς επενδυτές (και όχι τα λαμόγια των CDS). Όχι βέβαια λόγω ελλειμμάτων και “κρυφών στοιχείων”. Οι αγορές δεν κάνουν μνημόσυνα σε Αλογοσκούφηδες, ΑΠΟΤΙΜΟΥΝ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ και τις ικανότητες / προθέσεις της ηγεσίας.
Έτσι ακριβώς και οι μεγάλοι ηγέτες. Δεν νομιμοποιούν με την παρουσία τους ηγεσίες τύπου μπανανίας, ακόμα και αν μπορούν να κάνουν εύκολα business εκατομμυρίων.
Πως θα μπορούσε ο Σαρκοζί να μιλήσει σοβαρά με έναν πρωθυπουργό που ανάγει τις επισκέψεις της -περίγελου στην Γαλλία- Σεγκολέν Ρουαγιάλ σε μείζον θέμα; Που μιλά εν κρυπτώ με γλοιώδεις προσωπικότητες όπως ο Στρως Καν, ο Καλαμποκέμπορας, ο Figueres με τις βαλίτσες της Alcatel. Ποιός ηγέτης που σέβεται τον εαυτό του θα ήθελε την φωτογραφία του δίπλα σε έναν πρωθυπουργό αυτού του προφίλ; Το τραγικό είναι ότι μαζί με τον “ηγέτη” καταρρέει και η εικόνα της χώρας όπως και η αξιοπιστία της. Διότι στην τελική, ποιός σέβεται έναν λαό που ανέχεται τέτοια ηγεσία;
Ο Κώστας Καραμανλής λοιπόν, όλο αυτό το διάστημα, αποτελεί μόνιμο συνομιλητή του Πούτιν, του Μπερλουσκόνι, του Σαρκοζί, της Κινεζικης ηγεσίας και άλλων. Σε έναν άτυπο σχηματισμό δράσης εντός και εκτός Ευρώπης, ο Καραμανλής μόνο “παροπλισμένος” δεν είναι, αντίθετα ο σεβασμός που κέρδισε επί των ημερών του, διατηρείται έμπρακτα. Οι συζητήσεις μάλιστα δεν είναι φιλολογικού ενδιαφέροντος αλλά αφορούν τις εξελίξεις στην Ελλάδα και την γύρω περιοχή με πρακτικό ενδιαφέρον και διασπορά της πληροφορίας εκεί που πρέπει.
Ένας ευπατρίδης άλλωστε δεν ανέχεται τον ρόλο του “επίτιμου”, αλλά παραμένει αρωγός στον Σαμαρά όπως ακριβώς το είχε δηλώσει. Χωρίς τυμπανοκρουσίες και συμπλέγματα ιδιοτέλειας. Όσο για την περιβόητη “σιωπή” και το άγχος ορισμένων για το πότε θα λυθεί, ας μην ανησυχούν, αφού τα γεγονότα μιλούν για λογαριασμό του. Και τα υπόλοιπα wikileaks όσο και αν κάποιοι επιμένουν να τα αποκρύπτουν, κάποια στιγμή θα “σκάσουν”. Εννοείται δε, ότι όταν αποφασίσει να μιλήσει, θα το κάνει σε ελεύθερες φωνές και όχι αποδέκτες μαύρων βαλιτσών για προώθηση τοκογλύφων και δημοσιογράφους – τζουκ μποξ άθλιας προβοκάτσιας.