Ακίνητα

Και ακαρτέρει και ακαρτέρει (νεο)φιλελεύθερη λαλιά, ένα εκτύπαε τ' άλλο χέρι από την απελπισιά.

ΕΙΧΑΜΕ εναποθέσει αρκετές ελπίδες στον ευρωπαϊκό δανεισμό για τη μείωση του κρατικού χρέους -μέσω της επαναγοράς ομολόγων, η αξία των οποίων υποβαθμίστηκε. Αλλά οι ελπίδες, μέρα με την ημέρα, ψαλιδίζονται. Μάλιστα, η σύνοδος του συμβουλίου κορυφής των Ευρωπαίων ηγετών, εκεί πέριξ της εαρινής ισημερίας, μπορεί να μην έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα. Σχεδιάζουν να μας αφήσουν να βράζουμε στο χρέος μας, να πληρώνουμε τόκους μέχρι να επιταχυνθούν οι κλυδωνισμοί στο ευρώ, έως ότου γερμανοποιήσουμε το Σύνταγμα.

ΑΡΑ, μοιάζει θεμιτή -αν και βλάσφημη- η σύγκριση με την περίοδο της αναγέννησης του εθνικού-ελληνικού κράτους και η παράφραση του Σολωμού. Και πάλι στις δυνάμεις μας θα πρέπει να στηριχθούμε για την έξοδο από την κρίση (ή την αποπληρωμή των δανείων). Και επειδή δεν έχουμε κάτι άλλο να πουλήσουμε, καθώς όλα τα εξαϋλώσαμε σε εισαγωγές και έργα βιτρίνας -ενώ αντί για αξιοπρέπεια και αξιοπιστία διαλέξαμε παλικαρισμούς- μας υπέδειξαν τα ακίνητα. Αυτά που κερδίσαμε τότε...

ΑΙΦΝΙΔΙΑΣΕ η επιλογή. Πώς, νεοφιλελεύθεροι αυτοί, υποδεικνύουν τα ακίνητα για την ανάπτυξη; Βλέπουν άραγε να οικοδομείται στα... οικόπεδα η ψηφιακή και ιντερνετική οικονομία; Αλλά, μήπως από την αρχή μάς είχαν για οικόπεδα και εξοχικές κατοικίες; Και απλώς τώρα οι απαιτήσεις αυξήθηκαν και θέλουν ολόκληρα νησιά, χερσονήσους και ακρωτήρια;

ΗΔΗ το πρόγραμμα εφαρμόζεται από την κυβέρνηση. Και μάλιστα με περιβαλλοντική... ευαισθησία. Αφού προηγουμένως εξωθήθηκαν οι ιδιοκτήτες στο κλείσιμο των υμιυπαίθριων χώρων για να στεγάσουν την οικογένειά τους ή, ακόμη ακόμη, έφτιαξαν ένα πλέι ρουμ για (να έχουν να δείχνουν) τον ελεύθερο χρόνο τους, τους έταξαν ακολούθως ασυλία για να τα δηλώσουν. Με δέλεαρ τακτοποίησης τη μεταβίβαση, πάτησαν τον κάλο της κληροδότησης του μεγάρου από τους γονείς στα παιδιά. Και τώρα, με τα χρέη των δήμων ανεξέλεγκτα, έρχεται ο αρμόδιος υφυπουργός και σπάει την ομερτά. Τους υποδεικνύει τους νομιμοποιημένους υμιυπαίθριους για να τα πάρουν. Το κράτος δεν μπορεί να δανείζεται για να τους τα δίνει.

Η ΣΥΝΑΦΕΙΑ με τα ακίνητα που επιβουλεύονται οι ξένοι δανειστές είναι προφανής. Στη μία δεν πρόκειται για νομιμοποίηση αλλά για τακτοποίηση διάρκειας 40 ετών. Η άλλη δεν αφορά πώληση ακινήτων αλλά μακροχρόνια (99 ετών) μίσθωση. Ο Ντόλιος με τους δημάρχους (του), ο Παπακωνσταντίνου με την τρόικα (του).

ΣΕ μία χώρα που οι πολίτες της το μόνο που πραγματικά κατέκτησαν, και μάλιστα με αίμα, είναι η γη τους, δεν επιτρέπεται σε κανέναν να την τσαλαπατάει. Για άλλους είναι ιερή και για άλλους βακουφική. Ετσι τα πάντα παίρνουν και μια στρεμματική διάσταση. Διαστέλλοντας ακόμη και το χρόνο. Σε σημείο που εκεί που μιλούσαμε για το τέλος της μεταπολίτευσης, βρεθήκαμε στην αρχή της. Τουλάχιστον αυτό πιστοποιεί η τεράστια οικονομική κρίση, αντίστοιχη εκείνης της περιόδου, η οποία πυροδοτεί ανεξέλεγκτες κοινωνικές εντάσεις.