Σε μια συγκλονιστική συνέντευξη των Μανώλη Γλέζου και Λάκη Σάντα μαθαίνουμε όλες τις λεπτομέρειες για εκείνο το ηρωικό βράδυ. Η άγνωστη ιστορία του Παναγιώτη Βουτόπουλου.
Χθες αποχαιρετήσαμε τον τελευταίο εν ζωή παρτιζάνο. Ο Μανώλης Γλέζος στα 97 του χρόνια άφησε την τελευταία του πνοή. Σχεδόν 10 χρόνια πριν είχαμε χάσει και τον Λάκη Σάντα. Οι δύο τους το βράδυ της 30ής του Μαΐου του 1941 είχαν κάνει μια απλή αλλά αδιανόητα ηρωική πράξη. Κατέβασαν από τον βράχο της Ακρόπολης τη σημαία με τη σβάστικα με κίνδυνο της ζωής τους.
Αυτό που δεν είναι ίσως τόσο γνωστό είναι ότι το βράδυ εκείνο και, αφού οι δυό τους είχαν καταφέρει να κατεβάσουν τη σημαία και να διαφύγουν μέσα από τα στενά της Πλάκας, πράγματι πιάστηκαν από έναν Έλληνα αστυνομικό στο ύψος της Καπνικαρέας και κατεβαίνοντας την Ερμού κατευθυνόμενοι ο καθένας για το σπίτι του. Αυτό το αφηγούνται σε μια πολύ όμορφη συνέντευξη που παραχώρησαν στον Φρέντυ Γερμανό για την ΕΡΤ.
“Μόλις βγήκαμε, ένα φανάρι μας έπιασε. Ήταν ο Έλληνας σκοπός του Δημόσιου Ταμείου τον οποίο είχαμε ξεχάσει ότι υπήρχε. Ενώ τον ξέραμε τον είχαμε ξεχάσει. Μας ρωτάει πού πάμε τέτοια ώρα, απαντάμε ότι γυρνάμε στα σπίτια μας από ένα γλέντι […] Μας ζητάει ταυτότητες. Ο Λάκης του δίνει τη δική του ταυτότητα, είπαμε ότι είμαστε φοιτητές. Εγώ δεν είχα ταυτότητα μαζί μου, είπα όμως το όνομά μου. Και το συγκράτησε”.
Αφού τους έκανε παρατήρηση, τους συμβούλευσε να πάνε προσεκτικά, για να μην τους πιάσει κανένας Γερμανός (σ.σ. υπήρχε απαγόρευση κυκλοφορίας το βράδυ). Παρότι συγκράτησε το όνομά τους, όταν αποκαλύφθηκε ότι κάποιοι κατέβασαν τη σημαία των ναζί από την Ακρόπολη, εκείνος δεν τους κατέδωσε ποτέ.
Το όνομά του αστυνομικού ήταν Παναγιώτης Βουτόπουλος. Ο ίδιος πέθανε τα επόμενα χρόνια της Κατοχής. Η μεγαλύτερη πιθανότητα είναι ότι τον επόμενο καιρό πέρασε στην Αντίσταση. Πάντως αποδεδειγμένα ήξερε ποιοι ήταν αυτοί που κατέβασαν τη σημαία. Η εκπομπή του Φρέντυ Γερμανού κάνοντας έρευνα βρήκε τη γυναίκα του, Αντιγόνη Βουτοπούλου η οποία δήλωνε περήφανη για τον άντρα της ότι πράγματι της είχε εκμυστηρευτεί το περιστατικό και της είχε ζητήσει να μη μιλήσει πουθενά γιατί, αν μίλαγε, θα τους σκότωναν.
Αυτό που μένει σε εμάς είναι ότι από τις χιλιάδες βραδιές της ζωής μας, ίσως χρειαστεί μια που με μια πράξη μας ενδεχομένως να αφήναμε το αποτύπωμά μας σε αυτόν τον κόσμο. Η βραδιά της 30ής Μαΐου του 1941 ήταν μια τέτοια βραδιά για τον Παναγιώτη Βουτόπουλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου