Τι ήταν η «Συρακοσία»;

Από BLOGGER Σακκέτος Άγγελος 

ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ σήμερα τη φωτογραφία της διάσημης (και αείμνηστης πλέον) ηθοποιού, Ελίζαμπεθ Τέηλορ, να είναι δίπλα σε ένα αρχαίο πλοίο, όπου πρωταγωνίστησε στο ρόλο της θρυλικής «Κλεοπάτρας» (πάνω), θυμηθήκαμε το πλοίο «Συρακοσία», μια πλωτή βιβλιοθήκη των αρχαίων Ελλήνων για την οποία, μέσα στο έργο μας: «Πού βρίσκονται τα αρχαία ελληνικά χειρόγραφα’ (α΄ τόμος),  σημειώνουμε τα εξής:

ΑΥΤΗ Η «ΣΥΡΑΚΟΣΙΑ»...

Τελειώνοντας, ας κλείσουμε με την Σικελία, η οποία πρέπει να συνδεθεί με μία Βιβλιοθήκη εξαιρετικού ενδιαφέροντος. Χάρις σ' ένα μικρό απόσπασμα, που το παραδίδει ο Αθηναίος και από το σύγγραμμα ενός κάποιου Μοσχίωνος, κατέχομε μία ακριβή περιγραφή ενός παράξενου πλοίου, το όποιο έβαλε να το κατασκευάσουν ο βασιλεύς Ιέρων ο Συρακούσιος:

Αυτή η "Συρακοσία," ένα για τις αρχαίες συνθήκες γιγαντιαίο εμπορικό πλοίο, στα επάνω καταστρώματα του ήταν διευθετημένο για μεταφορά επιβατών, και μάλιστα κατά τον πολυτελέστερο τρόπο. Εκτός άπό τις καμπίνες υπήρχε και μία στοά επισκιασμένη με γνήσια φυτά, ένα γυμνάσιο, ένας ναός της Αφροδίτης και μάλιστα, και ένα σχολαστήριο, δηλαδή ένας χώρος παραμονής για άνετη ανάπαυση, που ήταν διακοσμημένος με μία βιβλιοθήκη.

Επειδή όμως, καθώς φάνηκε, κανένα λιμάνι στη δυτική περιοχή της Μεσογείου δεν μπορούσε να δεχθεί ένα τόσο μεγάλο πλοίο, ο Ιέρων έβαλε να το φέρουν στην Αίγυπτο ως δώρον στον βασιλέα Πτολεμαίο Γ΄ τον Ευεργέτη. Πάντως τα πολύ σημαντικά πρόσωπα, τα οποία μπορούσαν να προσφέρουν στον εαυτό τους ένα ταξίδι επάνω στην Συρακοσία, δεν είχαν ανάγκη να φροντίζουν για τα ταξιδιωτικά τους αναγνώσματα σε κάθε παλαιοβιβλιοπωλείο λιμανιού, όπως π.χ. ένα τέτοιο αναζητούσε ο Γέλλιος (9,4) στο Μπρίντιζι».

Για να κατάληξει ο καθηγητής:

«Τα λογοτεχνικά και τα επιγραφικά τεκμήρια από τα οποία έχομε γνωρίσει εδώ μία επιλογή, είναι παραδείγματα μόνον, τα οποία έφτασαν σε μας τυχαία, τα οποία μάς επιτρέπουν να υποθέσουμε ότι στις μεγαλύτερες πόλεις της ελληνιστικής Ελλάδος, από τη Δύση μέχρι την Ανατολή, οι βιβλιοθήκες ήταν ο κανόνας μάλλον παρά η εξαίρεση»!!!

Είχε δίκιο, λοιπόν, ο Αριστοτέλης ο οποίος στο έργο του «Ηθικά Ευδήμεια» διηρωτήθη γιατί πρέπει να εξετάζεται και να λαμβάνεται υπόψη η γνώμη των σοφών και όχι των πολλών ή μήπως ο Πλάτων ο οποίος διηρωτήθη ποία είναι η αιτία της φιλοδοξίας των ανθρώπων να αφήσουν αθάνατα έργα;

Ιδού το ερώτημα!..