Μπουμπουλίνα και Μαντώ μέσα από τα μάτια του Νίκου Λυγερού.

Μπουμπουλίνα και Μαντώ μέσα από τα μάτια του Νίκου Λυγερού.

Posted: 29 Dec 2013 07:59 AM PST

Η πρώτη γυναίκα

- Καμιά γυναίκα!
- Και μετά λέτε ότι είστε επαναστάτες.
- Δεν το προβλέπει το καταστατικό.
- Το καταστατικό είναι θεσμός και τίποτα άλλο.
- Πώς τολμάς;
- Με το θάρρος των Ελλήνων!
- Τι σημαίνουν όλα αυτά;
- Οι Έλληνες έχουν μόνο αξίες, όχι αρχές.
- Είναι απαράδεκτο.
- Το απαράδεκτο είναι ν’ αφήσουμε έξω από τη Φιλική Εταιρεία τη Λασκαρίνα.
- Τη Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα;
- Την ίδια!
- Μα αυτή δεν είναι γυναίκα!
- Τι εννοείς;
- Είναι αγωνίστρια κι από την αρχή.
- Είναι παράδειγμα για μας.
- Μια γυναίκα!
- Στην Αποστολή μας υπάρχουν μόνο Απόστολοι. Κανένας άντρας, καμιά γυναίκα!

Ήταν η πρώτη φορά που υπήρχε μια αμφισβήτηση. Γιατί πριν κανείς δεν είχε σκεφτεί ούτε καν το πλαίσιο της εξαίρεσης. Και τώρα οι επαναστάτες έπρεπε να εξετάσουν κατά πόσο ήταν έτοιμοι να κάνουν μια νέα υπέρβαση. Τόσα χρόνια κανείς δεν είχε προβλέψει αυτό το πρόβλημα. Εκείνη τη στιγμή όμως έγινε το θαύμα. Και τελικά όλοι αποδέχτηκαν ότι η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα δεν ήταν απλώς μια γυναίκα και η απαγόρευση των γυναικών φάνηκε σε όλους μια αυθαίρετη σύμβαση που έχανε το νόημά της με την ύπαρξη μιας τέτοιας επαναστάτριας που δεν περίμενε κανέναν για να ξεκινήσει τον αγώνα της ενάντια στη βαρβαρότητα της τουρκιάς. Ξεπέρασαν όλα τα εμπόδια ακόμα και τα γραφειοκρατικά για να εντάξουν την Μπουμπουλίνα με τον κατώτερο βαθμό μύησης. Αυτό που είχε σημασία όμως ήταν ότι το απαράδεκτο είχε γίνει αποδεκτό από τη Φιλική Εταιρεία λόγω της αξίας. Γι’ αυτό το λόγο η Επανάσταση προχώρησε. 

πηγή
Το σπαθί της γυναίκας

Εδώ και αιώνες, το σπαθί ζούσε ανάμεσα στα χέρια των Ελλήνων. Ο θρύλος έλεγε ότι ήταν της εποχής του βυζαντινού Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου. Και τώρα ήταν στα χέρια μιας γυναίκας, της κόρης ενός μέλους της Φιλικής Εταιρείας, της Μαντώ Μαυρογένους.

Ήταν σκαλισμένο κι ο κάθε κάτοχός του μπορούσε να διαβάσει:
«Δίκασον Κύριε
τους αδικούντας με,
τους πολεμούντας με,
βασίλευε των Βασιλευόντων».

Κι όμως η Μαντώ δεν το κράτησε για τον εαυτό της και το χάρισε στον Ιωάννη Καποδίστρια. Όπως έκανε και με τα πλούτη που έδωσε στην Επανάσταση, για την απελευθέρωση της πατρίδας μας. Η ίδια και πάντα μόνη της βοήθησε τους αγωνιστές για να παλεύουν οπλισμένοι στη Πελοπόννησο, στην Πολιορκία της Τριπολιτσάς, στη μάχη της Καρύστου, στη μάχη των Δερβενακίων αλλά και στις Κυκλάδες και στο Μεσολόγγι.

- Και τώρα;
- Τι τώρα;
- Ποιος σκέφτεται τη Μαντώ;
- Κάθε Έλληνας επαναστάτης.
- Και πόσοι είναι;
- Πάντα ελάχιστοι αλλά πάντα σπάνιοι.
- Αν συνειδητοποιούσαν πόσα χρωστούν στη Μαντώ Μαυρογένους…
- Αυτοί το ξέρουν και το σέβονται.
- Κι οι άλλοι;
- Αναρωτιούνται ακόμα πως τα κατάφερε μία γυναίκα μέσα στην Επανάσταση.
- Δεν καταλαβαίνουν ακόμα ότι αυτή η Επανάσταση τροφοδοτήθηκε από τη Μαντώ.
- Αυτό οφείλεται και σε μας.
- Τι θες να πεις;
- Κάθε νέος, κάθε νέα, πρέπει να ξέρει για το έργο της.
- Έχεις δίκιο.
- Τι έχουμε κάνει όμως γι’ αυτό.
- Πρέπει να την αναδείξουμε.
- Που και πώς;
- Στους δικούς μας, με την ιστορία.