Βρε πως αλλάζουν οι καιροί ....
Είχα ένα χρόνο να τους δω και όμως ήταν σαν να είχε περάσει μια δεκαετία
Παλαιοί συνάδελφοι από την εταιρία ΒΙΟ.ΚΑΤ. που κάποτε φάγαμε μαζί ψωμί κι αλάτι. Τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Αφρική και Ασία.
Δύσκολοι καιροί τότε. Αυτό που μας κράταγε και μας έδινε κουράγιο ήταν η καλή μεταχείριση της εταιρίας και φυσικά τα πολύ καλά χρήματα που παίρναμε
Η δουλειά ήταν σκληρή και γινότανε και ποιο σκληρή από την αφόρητη ζέστη. Διασκέδαση τίποτα.
Σ' αυτές τις χώρες για τον Ευρωπαίο δεν υπάρχει διασκέδαση. Όταν δεν δουλεύαμε, για να ξεσκάσουμε, πηγαίναμε στα μαγαζιά και ψωνίζαμε διάφορα πράγματα για τους δικούς μας στην Ελλάδα. Όταν μέναμε στο σπίτι βάζαμε στο στερεοφωνικό ελληνικά τραγούδια και τότε η νοσταλγία για τους δικούς μας ανθρώπους μας έπνιγε . Στη θύμηση ερχότανε η μάνα, ο πατέρας, η γυναίκα, τα παιδιά και οι καλοί φίλοι. Οι περισσότεροι είμαστε νέοι γύρο στα τριάντα. Οι μεγάλοι στην ηλικία δεν άντεχαν την υψηλή θερμοκρασία της ερήμου και επέστρεφαν στην Ελλάδα.
Σαν νέοι, κάναμε και της σκανδαλιές μας, όταν μας έπαιρνε διότι οι νόμοι ήταν πολύ αυστηροί.
Κάπου, κάπου κανένα λαθραίο μπουκάλι ουίσκι που το μοιραζόμαστε όλοι μαζί. Θυμάμαι ένα Πάσχα που βάψαμε αυγά με μπογιά sprey που είχαμε πάρει από την αποθήκη του εργοταξίου και φτιάξαμε ένα είδος κρασιού από σταφίδες ξανθιές που είχαμε αγοράσει σε σακουλάκια από το super market ...
Κάποτε γυρίσαμε στην Ελλάδα. Άλλοι έφυγαν για άλλα έργα και άλλοι έμειναν πλέον στα γραφεία.
Ποτέ όμως δεν ξεχάσαμε ο ένας τον άλλο και οι κρίκοι της αλυσίδας δεν έσπασαν ποτέ.
Πέρασαν περίπου δεκαπέντε χρόνια και για κάποιους άσχετους με την πρόοδο της εταιρίας λόγους, η εταιρεία έκλεισε.
Λίγο πριν σκορπίσουμε στις διάφορες εταιρίες της Ελλάδος, υποσχεθήκαμε τουλάχιστον μια φορά τον χρόνο να συναντιόμαστε. Αυτό έγινε πλέων θεσμός.
Κάθε φορά που γίνεται αυτή η συνάντηση, θυμόμαστε τα παλιά, αγκαλιάζει ο ένας τον άλλο και βλέπουμε πως έχουμε καταντήσει. Οι περισσότεροι συνταξιούχοι πλέων, αναπολούμε τα νιάτα, αυτά τα άτιμα νιάτα που έφυγαν ανεπιστρεπτί. Δεν υπάρχουν πλέων τίτλοι και αξιώματα Δεν υπάρχει Γενικός διευθυντής , Υποδιευθυντής, Μηχανολόγος, Υπομηχανικός ή Πολιτικός Μηχανικός Όλοι είμαστε ίδιοι, όλοι έχουμε μόνον ένα τίτλο - Παλαιοί Συνάδελφοί - Τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας και μια ευχή βγαίνει από το στόμα όλων ΠΡΟΣΈΞΤΕ ΚΑΛΆ ΜΗ ΠΕΘΆΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΙΌΤΙ ΘΑ ΤΟΥ ΒΆΛΟΥΜΕ ΑΠΟΥΣΊΑ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΝ ΚΗΡΎΞΟΥΜΕ ΛΙΠΟΤΆΚΤΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
Πίνουμε γουλιά γουλιά το κρασάκι μας, κοιτάμε τις παλιές συναδέλφους που τότε ήταν κοριτσόπουλα και τώρα ώριμες κυρίες και που μερικοί από εμάς είχαμε φλερτάρει και μονολογούμε
ΒΡΕ ΠΩΣ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ........
Είχα ένα χρόνο να τους δω και όμως ήταν σαν να είχε περάσει μια δεκαετία
Παλαιοί συνάδελφοι από την εταιρία ΒΙΟ.ΚΑΤ. που κάποτε φάγαμε μαζί ψωμί κι αλάτι. Τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Αφρική και Ασία.
Δύσκολοι καιροί τότε. Αυτό που μας κράταγε και μας έδινε κουράγιο ήταν η καλή μεταχείριση της εταιρίας και φυσικά τα πολύ καλά χρήματα που παίρναμε
Η δουλειά ήταν σκληρή και γινότανε και ποιο σκληρή από την αφόρητη ζέστη. Διασκέδαση τίποτα.
Σ' αυτές τις χώρες για τον Ευρωπαίο δεν υπάρχει διασκέδαση. Όταν δεν δουλεύαμε, για να ξεσκάσουμε, πηγαίναμε στα μαγαζιά και ψωνίζαμε διάφορα πράγματα για τους δικούς μας στην Ελλάδα. Όταν μέναμε στο σπίτι βάζαμε στο στερεοφωνικό ελληνικά τραγούδια και τότε η νοσταλγία για τους δικούς μας ανθρώπους μας έπνιγε . Στη θύμηση ερχότανε η μάνα, ο πατέρας, η γυναίκα, τα παιδιά και οι καλοί φίλοι. Οι περισσότεροι είμαστε νέοι γύρο στα τριάντα. Οι μεγάλοι στην ηλικία δεν άντεχαν την υψηλή θερμοκρασία της ερήμου και επέστρεφαν στην Ελλάδα.
Σαν νέοι, κάναμε και της σκανδαλιές μας, όταν μας έπαιρνε διότι οι νόμοι ήταν πολύ αυστηροί.
Κάπου, κάπου κανένα λαθραίο μπουκάλι ουίσκι που το μοιραζόμαστε όλοι μαζί. Θυμάμαι ένα Πάσχα που βάψαμε αυγά με μπογιά sprey που είχαμε πάρει από την αποθήκη του εργοταξίου και φτιάξαμε ένα είδος κρασιού από σταφίδες ξανθιές που είχαμε αγοράσει σε σακουλάκια από το super market ...
Κάποτε γυρίσαμε στην Ελλάδα. Άλλοι έφυγαν για άλλα έργα και άλλοι έμειναν πλέον στα γραφεία.
Ποτέ όμως δεν ξεχάσαμε ο ένας τον άλλο και οι κρίκοι της αλυσίδας δεν έσπασαν ποτέ.
Πέρασαν περίπου δεκαπέντε χρόνια και για κάποιους άσχετους με την πρόοδο της εταιρίας λόγους, η εταιρεία έκλεισε.
Λίγο πριν σκορπίσουμε στις διάφορες εταιρίες της Ελλάδος, υποσχεθήκαμε τουλάχιστον μια φορά τον χρόνο να συναντιόμαστε. Αυτό έγινε πλέων θεσμός.
Κάθε φορά που γίνεται αυτή η συνάντηση, θυμόμαστε τα παλιά, αγκαλιάζει ο ένας τον άλλο και βλέπουμε πως έχουμε καταντήσει. Οι περισσότεροι συνταξιούχοι πλέων, αναπολούμε τα νιάτα, αυτά τα άτιμα νιάτα που έφυγαν ανεπιστρεπτί. Δεν υπάρχουν πλέων τίτλοι και αξιώματα Δεν υπάρχει Γενικός διευθυντής , Υποδιευθυντής, Μηχανολόγος, Υπομηχανικός ή Πολιτικός Μηχανικός Όλοι είμαστε ίδιοι, όλοι έχουμε μόνον ένα τίτλο - Παλαιοί Συνάδελφοί - Τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας και μια ευχή βγαίνει από το στόμα όλων ΠΡΟΣΈΞΤΕ ΚΑΛΆ ΜΗ ΠΕΘΆΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΙΌΤΙ ΘΑ ΤΟΥ ΒΆΛΟΥΜΕ ΑΠΟΥΣΊΑ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΝ ΚΗΡΎΞΟΥΜΕ ΛΙΠΟΤΆΚΤΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
Πίνουμε γουλιά γουλιά το κρασάκι μας, κοιτάμε τις παλιές συναδέλφους που τότε ήταν κοριτσόπουλα και τώρα ώριμες κυρίες και που μερικοί από εμάς είχαμε φλερτάρει και μονολογούμε
ΒΡΕ ΠΩΣ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου