Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ…

Κάποτε ήταν τα θύματα. Τώρα σκοτώνουν αθώα παιδάκια!

του Παναγιώτη Κεΐσογλου

Βρισκόμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού. Μικροί, μεγάλοι συνωστίζονται σε παραλίες για μια στάλα δροσιάς. Σταθερή συντροφιά που πολλές φορές καταλήγει να γίνεται αυτοσκοπός των εξορμήσεων αυτών, το αλκοόλ.

Και ξαφνικά πάνω στον χορό η είδηση παγώνει τα ζεστά καλοκαιρινά χαμόγελα. Το κακό μαντάτο εξαπλώνεται από παρέα σε παρέα.
“Τα μάθατε τα νέα.. Σκοτώθηκε ο… τάδε… Τράκαρε σήμερα με το αυτοκίνητο…”

Η γλυκιά θολούρα χάνεται και παραχωρεί τη θέση της στην αμήχανη βουβαμάρα και τους παραληρηματικούς μονολόγους.. “Κρίμα, νέο παιδί να φύγει τόσο άδικα..”

Βουβός πόνος, κλάματα, λυγμοί και απέραντη θλίψη μέσα σε ένα τοπίο σιωπής που δε χωράει πλουμιστές περιγραφές. Το κορμί μουδιάζει και ξάφνου τίποτε δε φαντάζει δεδομένο. Είναι εκείνες οι στιγμές που ο καθένας προσωπικά φέρνει στο μυαλό του εικόνες με τον αδικοχαμένο νέο. Όσοι δεν τον γνώριζαν σκέφτονται τους δικούς τους ανθρώπους και ανατριχιάζουν στη σκέψη ότι μπορεί να ήταν στη θέση του. Άλλοι, μεγαλύτεροι, σκέφτονται τους χαροκαμένους γονείς που θα συνεχίσουν το υπόλοιπο της ζωής τους παρέα με το καρκίνωμα της τραγικής απώλειας.

Τα συμπεράσματα πολλά, οι διαπιστώσεις κοινότυπες. Φταίνε οι δρόμοι, η ελλιπής αστυνόμευση, η λάθος νοοτροπία κτλ. Η ουσία όμως μία: Κατά ένα νιάτο πλουσιότερο το χώμα.

Ας καταλάβουμε όλοι ότι το κακό δεν αργεί να έρθει και ο θάνατος δεν συγχωρεί τα λάθη. Αγέρωχος μόνο συνεχίζει να μας στερεί τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Είναι η ώρα να σκεφτούμε ψύχραιμα πως όλοι αυτοί που φεύγουν είναι γνωστοί, φίλοι μας, άνθρωποι τρωτοί σαν εμάς. Η εγωιστική προσέγγιση “σιγά να μην συμβεί σε μένα αυτό” πρέπει να αποβληθεί.

Είναι πολύ ακριβή η ζωή για να πληρώνουμε φόρο αίματος στους δρόμους. Γιατί ο θάνατος από τροχαία ατυχήματα μόνο αναπόφευκτος δεν είναι.

Όταν αντικρίσεις το οριστικό, συνειδητοποιείς ότι δεν ήταν αναπόφευκτο.
Τον θάνατο τον πολεμάς ρε γαμώτο, δεν παραδίνεσαι.