Το είναι του χρόνου.

Το είναι του χρόνου. Posted: 01 Jan 2014 09:00 AM PST Η Πρωτοχρονιά μας βυθίζει συνήθως στη λήθη του νοήματος του χρόνου υπό την επιβλητική συγχωρδία της εόρτιας ατμόσφαιρας και των συνεπειών της. Ευθυμία, ευχές, πανδαισία για τους έχοντες και κατέχοντες, σώου και λίγος ή πολύς τζόγος επισκηνώνουν στο χρονικό άρμα, καλώντας μας να ξεχάσουμε κι όχι να θυμηθούμε ή να εμβαθύνουμε στην έγχρονη κατάστασή μας. Και όμως η κυκλική επαναστροφή επί τα ίδια κάθε Πρωτοχρονιά προσφέρει νύξεις, εγείρει ερωτηματικά, αφυπνίζει κάποτε τις κοιμώμενες συνειδήσεις μας. Του Στέλιου Συρμόγλου  Σε τι συνίσταται αλήθεια ο χρόνος; Ποιο είναι το ουσιαστικό του είναι; Είναι πασίγνωστο πως το πρόβλημα απασχόλησε και απασχολεί φιλοσόφους, επιστήμονες και στοχαστές. Μα αξίζει να σημειωθεί, εμφαντικά μάλιστα, πως ο χρόνος είναι κατάσταση όλων των βροτών. Αξίζει επομένως να αναστραφούμε με το είναι του, αφού αφορά όλους μας ανεξαίρετα. Είναι γνωστό πως ως ένσαρκα όντα, ως όντα δηλαδή με σώμα το οποίο κινείται και δρα, μετέχουμε στην κοσμική διαδικασία, κύριο χαρακτηριστικό της οποίας είναι η κίνηση και η μεταβολή. Αλλάζουν τα πάντα και μαζί τους και η σωματική μας υπόσταση, έσχατο όριο της οποίας είναι η φθορά και η μεταστοιχείωση. Το είναι της αλλαγής επομένως είναι ο δυναμικός θάνατος. Κάθε αλλαγή εγκλείει το θάνατο δυναμικά, αφού εκεί κατευθύνεται. Η συνειδητοποίηση αυτής της τραγικής για την ανθρώπινη ύπαρξη αλήθειας όμως δεν ανήκει στην ίδια την αλλαγή των πραγμάτων, αλλά στο στοχαζόμενη συνείδηση, στον άνθρωπο δηλαδή ο οποίος συνειδητοποιεί αυτήν την αλήθεια. Το πρόβλημα αντιμετωπίστηκε σοφά στην ιστορία του στοχασμού από τον Ηράκλειτο μέχρι τον Χάιντεγκερ διαμέσου του Πλάτωνα, Αρστοτέλη, Ντεκάρτ, Μπέρκλι, Εγελο, Κάντ, Μπέρκσον κ.ά. Λύση όμως ουσιαστικά δεν δόθηκε. Αν δινόταν, η φιλοσοφία δεν θα είχε λόγο ύπαρξης πια.  Ας προσεγγίσουμε όμως το θέμα στο βάθος του... Ναι, η ανθρώπινη συνείδηση πιστοποιεί την αλλαγή και μαζί της το φρικτό φάσμα της εκμηδένισης. Χρόνος έτσι είναι το άρμα που οδηγεί το στοχαζόμενο άνθρωπο στο τέλος, στην άρση της υπαρκτικής του κατάστασης. Κατά βάθος ωστόσο ο χρόνος κλείνει μέσα του το θάνατο κι αυτό σημαίνει πως η ίδια η συενίδηση και η έκτασή της, το αρχέγονο υπαρξιακό νοείν συνάπτεται με το θάνατο. Είναι βέβαιο πως το περιεχόμενο της συνείδησης είναι και παραστάσεις, αντικείμενα και μεγέθη του επιστητού. Αποφλοιώνοντας τη συνείδησή μας από τις παραστάσεις χωρίς τις οποίες η τελευταία δεν έχει χρονικότητα, ιστορικότητα δηλαδή, βυθιζόμαστε σε μια άχρονη ουσιαστικά κατάσταση, η οποία συμπτύσσεται με τον αειδή χώρο, με τη χωρική ομογένεια, που δεν γνωρίζει ούτε αλλαγές, ούτε μεταβολές. Αγόμαστε έτσι στην καρδιά του μυστηρίου. Χωρίς το χώρο που είναι άτμητη και αδιαίρετη ολότητα ουσιαστικά, δεν υπάρχει δυνατότητα καμιάς παράστασης και καμιάς αλλαγής. Δεν υπάρχει , με άλλα λόγια, ούτε αντίληψη ούτε αισθητό, ούτε παραστάσεις, ούτε χρονικότητα. Ο χρόνος φύεται ως ιερό φυτό με την αντιλαμβανόμενη συνείδηση, μα το είναι του "επισκηνώνει" στην αχώρητη διάσταση του χώρου. Επεται πως ουσιώδες συστατικό, είναι δηλαδή του χρόνου, δεν είναι η στη χρονικότητα φθίνουσα έγκοσμος συνείδηση, αλλά κάποιο άφθαρτο στοιχείο, το οποίο κατοπτρίζεται χωρικά, για να αναλώνει συνειδησιακά το υποκείμενο. Βέβαια, ο πανθειστικός πειρασμός είναι σαφής, ελλοχεύει παντοτινά, τείνει να ταυτίσει το χώρο με το είναι, οπότε χρόνος είναι οι άπειροι τρόποι του υπάρχειν και του μεταβάλλεσθαι των όντων. Οι δυσκολίες όμως είναι ανυπέρβλητες και γι' αυτό περαιτέρω είσδυση στο μυστήριο οδηγεί σε γονιμότερες διαπιστώσεις. Αλλη πραγματικότητα ο χώρος κι άλλη η στο χώρο διαχεόμενη πρωτουπαρξιακά νοούσα συνείδηση, η γυμήη και αναντιπαράστατη πρωτοσυνείδηση. Ο χώρος είναι κάτοπτρο της διαφάνειας της τελευταίας κι αυτό συνιστά δυνατή την εναλλαγή, κίνηση και μεταβολή των αντικειμένων. Διαπιστώνουμε λοιπόν χωρίς ουσιαστικές δυσκολίες, πως το είναι του χρόνου δεν συλλαμβάνεται, δεν τέμνεται, δεν ιστορείται. Πρόκειται για το αποφατικό, άφθαρτο και αιώνιο στοιχείο, το οποίο υπαινόσσεται ο χώρος και το οποίο ταυτόχρονα υποκρύπτει και φανερώνει το αισθητό, τις πολυποίκιλες, όπως προανέφερα, μεταβολές των πραγμάτων. Το είναι του χρόνου εντούτοις, η αιωνιότητα που τον τρέφει και που του προσφέρει τη διάσταση της χρονικότηγτας, "προσωποποιείται" ως επιστασία, ως πρόνοια, ως μέριμνα, ως σκέψη. Η ανθρώπινη συνείδηση θεάται αυτήν την αλήθεια και την προσλαμβάνει στο μέτρο των δυνατοτήτων της, γι'αυτό ο άνθρωπος είναι έγχρονο ον. Δεν ταυτίζεται ούτε με τη χρονικότητα, ούτε με την υπερβατικότητα. Σαρκώνει όμως τις κατηγορίες της τελευταίας έγχρονα ως προσωπικός λόγος, ως προσωπικό ήθος, ως προσωπικό κάλλος. Η ανθρώπινη δημιουργία άγει επομένως τη χρονικότητα της , είτε γνωρίζει είτε αγνοεί την ιλιγγιώδους βάθους αλήθεια των απαρχών της. Ας ολοκληρώσω όμως τις παραπάνω σκέψεις με την καθιερωμένη ευχή: Καλή χρονιά σε όλους μας!... freepen