ΣΤΗ ΔΕΣΠΟΙΝΑ

ΣΤΗ ΔΕΣΠΟΙΝΑ

Έχω ξεχάσει , αν είναι δύο ή τρία χρόνια που δειλά - δειλά έκανα μια σελίδα στο F/B και καθόμουνα και την κοιτούσα διότι δεν ήξερα πως δουλεύει , τι να γράψω , από πού να αρχίσω . Δεν ήξερα κανένα , δεν με ήξερε κανείς .

Το μόνο που ήθελα ήταν να μου δοθεί ένας χώρος να πω τις απόψεις μου να ανταλλάξω ιδέες και γνώμες .

Σιγά – σιγά απέκτησα τους πρώτους φίλους . Δεν θέλω να αδικήσω κανένα και για αυτόν τον λόγο δεν θα αναφέρω ονόματα .

Στην διαδρομή αυτή των δύο – τριών ετών έγιναν πολλά πράγματα . Μερικά με πλήγωσαν βαθειά , μου ξερίζωσαν την καρδιά , την πέταξαν κάτω , την πάτησαν , την κλώτσησαν , την έλιωσαν …

Ξέρετε πόσες φορές λύγισα , φοβήθηκα , απελπίστηκα ;

Πάρα πολλές φορές .

Αυτοί που με κράτησαν , που μου έδωσαν κουράγιο να σηκωθώ ξανά και να συνεχίσω είσαστε όλοι ΕΣΕΙΣ  

Ένας από εσάς με ξεχωριστή φιλική θέση στην καρδιά μου  ήταν , είναι και θα είναι η Δέσποινα . Η Δέσποινα που για τους δικούς της λόγους αποχωρεί , όπως μου δήλωσε , από την παρέα μας . Η Δέσποινα που με τα εύστοχα κείμενα της , μας δίδαξε και μας έφερε ποιο κοντά σε κοινούς αγώνες , σε ευγενείς ιδέες και σε τρυφερά συναισθήματα .

Δεν θα σου πω αντίο , καλή μου φίλη , διότι το αντίο σημαίνει χωρισμός και δεν θέλω να σε χάσω όπως δεν θέλει να σε χάσει κανένας μας .

Θα σου πω ΕΙΣ ΤΟ ΕΠΑΝΗΔΕΙΝ .