Το εβραϊκό 4ο Ράιχ θα νικηθεί στην Ελλάδα
Λάθος της Ευρώπης που εμπιστεύτηκε τη Γερμανία. Όλοι μας νομίζαμε ότι είχαμε απέναντί μας μια Γερμανία που ήθελε να γίνει ευρωπαϊκή, ενώ στην πραγματικότητα είχαμε μια Γερμανία που ήθελε να ξαναδοκιμάσει να κάνει την Ευρώπη γερμανική.
Το εβραϊκό 4ο Ράιχ θα νικηθεί στην Ελλάδα.
Η Γερμανία και όχι η Ελλάδα είναι ο αθενής «κρίκος» της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Διαβάζοντας κάποιος τον τίτλο του άρθρου, θα αναρωτηθεί - και μάλιστα ευλόγως - για τη διανοητική μας κατάσταση. Πιστεύουμε αυτά τα οποία λέμε ή μήπως βρισκόμαστε υπό την επήρεια ουσιών; Είναι δυνατόν το "τέρας" του Ρήνου να αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή για την Ευρωπαϊκή Οικονομία και όχι ο μεγάλος "ασθενής" του Αιγαίου; Είναι δυνατόν ο Βορειοευρωπαίος "ροδαλός" γίγαντας να είναι ο ασθενής "κρίκος" της Ε.Ε. και όχι ο "χλωμός" νάνος των Βαλκανίων; Είναι δυνατόν να απειλείται το "τρένο" της Ευρώπης από την πολυδιαφημισμένη τευτονική "μηχανή" του και όχι από το καθυστερημένο "βαγόνι" της ουράς;
Και όμως …αυτό είναι η αλήθεια. Αυτήν την αλήθεια μπορεί να την καταλάβει κάποιος απόλυτα, μόνον αν σκεφτεί με βάση την απλή ιατρική λογική. Τι είναι η μικρή Ελλάδα μπροστά στην πανίσχυρη Γερμανία; Η διεφθαρμένη Ελλάδα με την ισχαιμική οικονομία μοιάζει με έναν άνθρωπο ταλαιπωρημένο, ο οποίος μετά βίας συντηρείται στη ζωή, εφόσον μετά βίας διατηρεί εν ενεργεία τις ζωτικές του λειτουργίες. Είναι ένας άνθρωπος κοντά στον θάνατο και με πολύ μικρές αντιδράσεις. Από την άλλη πλευρά έχουμε τη Γερμανία …Το "θρεφτάρι" του Ρήνου …Η σφριγηλή και πανίσχυρη Γερμανία της βιομηχανίας. Η οικονομία, όπου όλοι οι δείκτες της εδώ και μερικές δεκαετίες είναι καρφωμένοι στο "φουλ".
Είναι δυνατόν λοιπόν αυτή η πανίσχυρη μηχανή να είναι ο αδύναμος "κρίκος" της Ε.Ε; Είναι δυνατόν και αυτό θα προσπαθήσουμε ν' αποδείξουμε. Γι' αυτόν τον λόγο χρησιμοποιούμε την ιατρική λογική. Η οικονομική κρίση για ένα κράτος και την οικονομία του είναι ό,τι είναι ένα εγκεφαλικό επεισόδιο για έναν ανθρώπινο οργανισμό. Ένα επεισόδιο αναπάντεχο, ακαριαίο και εξαιρετικά επίπονο. Ένα επεισόδιο που "μπλοκάρει" τη λειτουργία του και τον απειλεί με έκρηξη. Αυτό το επεισόδιο όμως, παρόλο που ως ιατρικό φαινόμενο είναι κοινό για όλους τους ανθρώπους, δεν έχει για όλους τους ανθρώπους τις ίδιες συνέπειες σε περίπτωση εκδήλωσής του.
Ενώ, δηλαδή, το φαινόμενο είναι κοινό και εκδηλώνεται πάντα με τον ίδιο τρόπο, οι συνέπειές του δεν είναι πάντα ίδιες ανάμεσα σ' αυτούς που το υφίστανται. Εδώ βρίσκεται και το λεπτό σημείο, που μας ενδιαφέρει. Μπροστά σ' αυτό το απειλητικό φαινόμενο ο οργανισμός αντιδρά φαινομενικά περίεργα. Γιατί; Γιατί υπάρχουν πλεονεκτήματα του οργανισμού, τα οποία λειτουργούν σαν μειονεκτήματα και το αντίστροφο. Ένας εξασθενημένος και αδύναμος οργανισμός μπορεί να περάσει ένα εγκεφαλικό επεισόδιο χωρίς βαριές συνέπειες. Ένας ισχυρός οργανισμός ενός νέου δυνατού και παραγωγικού ατόμου το πιο πιθανό είναι να μην αντέξει αυτό το επεισόδιο. Το επεισόδιο, το οποίο αφήνει σχεδόν ανέπαφο τον αδύναμο, μπορεί να είναι "θανατηφόρο" για τον δυνατό.
Κατάλαβε ο αναγνώστης τον λόγο για τον οποίο θεωρούμε τη Γερμανία ασθενή "κρίκο"; Ασθενής "κρίκος" είναι αυτός ο οποίος "σπάει" και εξαιτίας του καταστρέφεται ολόκληρη η "αλυσίδα". Ασθενής "κρίκος" είναι αυτός, ο οποίος μπορεί να "πεθάνει" σε μια κατάσταση οριακής πίεσης κοινή για όλη την "αλυσίδα". Η Ελλάδα μπορεί να είναι ό,τι είναι, αλλά δεν "πεθαίνει". Ταυτόχρονα όμως δεν έχει το οικονομικό μέγεθος να επηρεάσει σε καθοριστικό βαθμό με την "αρρώστιά" της ή τον "θάνατό" της τον υπόλοιπο ευρωπαϊκό "κορμό". Η κατάρρευσή της, ακόμα κι αν συμβεί, δεν απειλεί το ευρωπαϊκό "οικοδόμημα", γιατί απλούστατα κανένας δεν βασίζεται πάνω της.
Πληθυσμιακά η Ελλάδα δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια μεγάλη πόλη της Ευρώπης και ταυτόχρονα ως κράτος έχει ένα τεράστιο κεφάλαιο, το οποίο —ακόμα και χωρίς οργάνωση ή κόπο— μπορεί να της εξασφαλίσει μια στοιχειώδη επιβίωση. Λίγο με τις ξαπλώστρες στον διάσημο ήλιο του Αιγαίου, λίγο με τα rooms to let, λίγο με τα εξαγώγιμα ελαιόλαδα και ζαρζαβατικά της Μεσογείου και την εμπορική παραοικονομία, ο λαός της θα επιβιώσει. Εύκολα ή δύσκολα …θα επιβιώσει. Το κατάφερε σε δυσκολότερες εποχές και δεν υπάρχει λόγος να μην το καταφέρει και σήμερα.
Το πλεονέκτημά της, δηλαδή, είναι ότι "απορροφά" την οικονομική κρίση με χαμηλό ρυθμό. Η κατάστασή της θυμίζει ήπια καθίζηση και όχι απότομη κατάρρευση. Οι πολίτες της κινούνται σε ένα εύρος μεταξύ κακοπληρωμένου και φτωχού εργαζόμενου και ενός φτωχού ανέργου. Μικρές διαφορές όμως σημαίνουν και μικρές εντάσεις, όταν υπάρχει μετακίνηση προσώπων σ' αυτές τις ιδιότητες. Αυτό είναι το πλεονέκτημα της Ελλάδας. Πλεονέκτημά της γίνεται αυτό, το οποίο σε εποχή οικονομικής άνθισης είναι μειονέκτημα. Δεν έχει κάθετη ανάπτυξη. Δεν έχει "διακόπτες", που, αν κλείσουν, οδηγούν στιγμιαία σε χιλιάδες απολύσεων. Αυτά όλα τα δεδομένα δείχνουν την "ιατρική" κατάσταση της Ελλάδας. Ποια είναι αυτή η κατάσταση; Η Ελλάδα έχει την μικρή "πίεση" ενός ασθενικού "οργανισμού". Τα "εγκεφαλικά" επεισόδια την εξασθενούν, αλλά δεν τη "σκοτώνουν".
Αντίθετα στην περίπτωση της Γερμανίας όλα λειτουργούν στο "τέρμα" και άρα και οι εντάσεις. Αυτές οι εντάσεις οδηγούν στον αιφνίδιο και ακαριαίο "θάνατο". Η μέχρι τώρα "υγεία" και "σφριγιλότητα" της Γερμανίας είναι αυτές που την απειλούν. Αυτή η "υγεία" και το "σφρίγος" είναι φυσιολογικά, αν αναλογιστεί κάποιος τη λειτουργία της. Η Γερμανία και ο πληθυσμός της έχουν συνδεθεί με το ανώτερο είδος κεφαλαίου …Τη βιομηχανία και τη βιομηχανική τεχνογνωσία. Αυτό το κεφάλαιο αποδίδει άπειρα κέρδη τόσο στους ιδιοκτήτες του όσο και στους εργαζόμενους σ' αυτό. Για να αποδώσει όμως κέρδη, θα πρέπει να πουλάει τα προϊόντα του. Θα πρέπει να λειτουργεί η αγορά.
Για όσο διάστημα λοιπόν λειτουργεί αυτή η αγορά, τόσο η "υγεία" όσο και το "σφρίγος" της Γερμανίας θα είναι αναμφισβήτητα. Αυτήν τη στιγμή όμως αυτό είναι κάτι, το οποίο δεν συμβαίνει. Η παγκόσμια αγορά —και όχι μόνον η ευρωπαϊκή— βρίσκεται σε ύφεση. Στην πραγματικότητα βρίσκεται σε ελεύθερη "πτώση". Η Γερμανία όμως —άσχετα με το τι αντιλαμβάνεται— συνεχίζει να παράγει με τους ίδιους ρυθμούς που παρήγαγε, όταν η αγορά βρισκόταν στα "πάνω" της. Γιατί; Γιατί δεν θέλει να μεταφέρει τα αποτελέσματα της ύφεσης μέσα στην κοινωνία της. Δεν θέλει να περιορίσει την παραγωγή της, λόγω της περιορισμένης ζήτησης. Δεν θέλει να κλείσει εργοστάσια. Δεν θέλει να κάνει απολύσεις.
Στην πραγματικότητα, δηλαδή, "εθελοτυφλεί", γιατί δεν θέλει να επιβαρύνει την οικονομία της. Επενδύει στην παραγωγή, ελπίζοντας. Η ελπίδα είναι ο χειρότερος σύμβουλος σε τέτοιες καταστάσεις. Γιατί; Γιατί στο διάστημα της ελπίδας θα σε αναγκάσει να φας τα "έτοιμα", χρηματοδοτώντας μια "ζωή", η οποία δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει μακριά από την "πρίζα" της χρηματοδότησης. Αυτό μετατρέπει την ελπίδα σε κατάρα. Ελπίζεις ν' αντέξεις με χρηματοδότηση περισσότερο απ' όσο θα διαρκέσει η οικονομική κρίση.
Η Γερμανία αυτό κάνει τώρα. Λειτουργεί στο "τέρμα", αγνοώντας τα δεδομένα της αγοράς. Δεν κλείνει εργοστάσια κι ούτε απολύει εργάτες, ελπίζοντας. Παράγει διαρκώς, ελπίζοντας. Όμως, η παραγωγή δεν είναι τζάμπα. Υπάρχει κόστος σε πρώτες ύλες, ενέργεια και βέβαια σε εργατικούς μισθούς. Η Γερμανία, δηλαδή, "ξοδεύει" ασύστολα, για να διατηρήσει την τεράστια παραγωγή της. Το ερώτημα, λοιπόν, που τίθεται εδώ, είναι απλό και αφορά τον κάθε κατασκευαστή, είτε αυτός είναι μικρός είτε μεγάλος. Πουλάει τίποτε από αυτά, τα οποία κατασκευάζει με τον πανάκριβο τρόπο που απαιτεί η παραγωγή; Πουλάει τίποτε ή γεμίζει με πανάκριβα προϊόντα αποθήκες, λιμάνια και κοντέινερ; Η "πίεση" δηλαδή της παραγωγής βρίσκει διέξοδο στην αγορά ή εγκλωβίζεται σε "αδιέξοδο" και θα την οδηγήσει στο "εγκεφαλικό";
Πόσο ακόμα θ' αντέξει η Γερμανία, μέχρι να υποστεί το θανατηφόρο "εγκεφαλικό"; Πεθαίνει ένα κράτος; Όχι βέβαια. Άρα τι κάνει; Εγκαταλείπει την "αλυσίδα", εφόσον δεν μπορεί να κρατιέται με τους άλλους "κρίκους". Όταν όμως αυτό το κράτος είναι η "ατμομηχανή" ενός ολόκληρου "συρμού", ευνόητο είναι ότι θα διαλύσει ο "συρμός". Γι' αυτόν τον λόγο η Γερμανία είναι ο αδύναμος "κρίκος" της ευρωπαϊκής αμαξοστοιχίας. Η Ελλάδα είναι το τελευταίο "βαγόνι". Είτε συνεχίσει ν' ακολουθεί είτε όχι, αυτό ελάχιστα επηρεάζει την πορεία των υπολοίπων. Ελάχιστα επηρεάζει το κοινό νόμισμα και την κοινή οικονομία. Το "βαγόνι" όμως, ό,τι και να γίνει, δεν κινδυνεύει με "έκρηξη". Δεν υπάρχει κάτι μέσα στο "βαγόνι", που να λειτουργεί με μεγάλες πιέσεις. Με "έκρηξη" κινδυνεύει η "μηχανή", που "σέρνει" τους υπόλοιπους.
Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Αν το πρόβλημα της διαρκώς φθίνουσας αγοράς φτάσει στη Γερμανία και δεν μπορεί να το χρηματοδοτήσει, θα αποκτήσει μέσα σε λίγες ημέρες εκατομμύρια νέων ανέργων. Η κατάστασή της θα γίνει μέσα σε λίγες ημέρες σαν την κατάσταση που βρήκε μπροστά του ο Χίτλερ. Πείνα θα απειλεί ένα παραγωγικό έθνος, το οποίο δεν θα μπορεί να επιβιώνει παράγοντας, γιατί δεν θα μπορεί να πουλήσει αυτήν την παραγωγή. Μιλάμε για απόλυτο και απότομο "βραχυκύκλωμα". Μιλάμε για ένα τρομερής εντάσεως "εγκεφαλικό" επεισόδιο, το οποίο θα οδηγήσει στο απόλυτο αδιέξοδο.
Αδιέξοδο, το οποίο θα γίνει ευρωπαϊκό και θα οδηγήσει στην κατάρρευση της Ε.Ε.. Γιατί; Γιατί ολόκληρος ο ευρωπαϊκός σχεδιασμός έχει γίνει πάνω στη Γερμανία. Γιατί και η Γερμανία έχει σχεδιαστεί σαν να της ανήκει η ευρωπαϊκή αγορά, ενώ αυτό δεν συμβαίνει. Έχει προσαρμόσει τον παραγωγικό της σχεδιασμό σε δεδομένα, τα οποία δεν είναι σταθερά. "Πατάει", δηλαδή, σε ένα ευρωπαϊκό "μωσαϊκό", το οποίο η οικονομική κρίση μπορεί να το κάνει "κομμάτια". Δεν είναι η Ελλάδα ή η Ισπανία δεδομένες γερμανικές αγορές της Siemens ή της Daimler, για να τις "χρηματοδοτήσουν" μέχρι τέλους. Η κρίση μπορεί να διασπάσει την Ευρώπη και η Γερμανία να βρεθεί υποχρεωμένη να χρηματοδοτεί μέχρι τέλους έναν παντελώς άσχετο και παράλογο βιομηχανικό σχεδιασμό.
Από εκεί και πέρα όλα θα τελειώσουν γρήγορα. Γι' αυτόν τον λόγο θεωρούμε τη Γερμανία ως τον αδύναμο "κρίκο" της Ε.Ε.. Αν η Γερμανία καταρρεύσει και υποχωρήσει στο μάρκο, θα καταστρέψει το ευρώ και αυτό το ενδεχόμενο δεν είναι μακριά, αν αρχίσει να περιορίζει την παραγωγική της δραστηριότητα και αναγκαστικά ανοίξει τα "ταμεία" της κι αρχίσει να επιδοτεί μια καλπάζουσα ανεργία. Μια ανεργία, η οποία την τρομοκρατεί, γιατί θ' αποκαλύψει και άλλες δομικές αδυναμίες της γερμανικής οικονομίας. Μιας οικονομίας, που έχει πολλούς "σκελετούς" στα "ντουλάπια" της. Ένας —και μάλιστα από τους πιο επίφοβους "σκελετούς"— είναι η αποκάλυψη του πραγματικού κόστους της ενσωμάτωσης της Ανατολικής Γερμανίας στον γερμανικό κορμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου