Συλλεκτικά ρολόγια

Τα ρολόγια τσέπης

Τα ρολόγια τσέπης άρχισαν να εμφανίζονται από τον 16ο αιώνα και κυριαρχούσαν στην αγορά μέχρι το 1920 περίπου όταν και άρχισε η μαζική παραγωγή ρολογιών χειρός.Τα ρολόγια των πρώτων αιώνων (μέχρι το 1800) είναι δυσεύρετα και με σημαντική συλλεκτική αξία..
Από το 1800 και μετά η παραγωγή τους άρχισε να αυξάνεται με αποκορύφωμα την αμερικάνικη αγορά (>1840). Κορυφαίες μάρκες οι: Waltham, Elgin, Illinois, Hamilton, Ball, Hampden, South Bend κ.α. Από το 1870 περίπου άρχισαν να παράγονται τα ‘σιδηροδρομικά ρολόγια’ (railroad watches) με συγκεκριμένες προδιαγραφές σχεδίασης, ποιότητας και ακρίβειας (<30 sec/week). Από το 1893 οι προδιαγραφές αυτές έγιναν υποχρεωτικές για τα ρολόγια που προορίζονταν για σιδηροδρομικούς ώστε να αποφεύγονται δυστυχήματα. Τα ρολόγια αυτά φυσικά και είναι περιζήτητα.
Βέβαια και η ελβετική παραγωγή πρωταγωνιστούσε κατά τον 19ο αιώνα με κορυφαίους τους: Audemars Piguet, Dubois, Favre Leuba, Girard Perregaux, IWC, Le Coultre, Longines, Tissot, Ulysse Nardin, Patek Philippe, Omega, Vacheron & Constantin, Zenith κα.
Σημαντική ήταν και η βρετανική παραγωγή με τους: J.W. Benson, Tobias, Thomas Russell κα. Σε όλους αυτούς θα πρέπει να προστεθεί και ο σημαντικός ωρολογοποιός Abraham Luis Breguet ο οποίος κατασκεύαζε ρολόγια από το 1795. Η εταιρεία Breguet κατασκευάζει ρολόγια έως σήμερα.
Το υλικό της κάσας ήταν χρυσό, επίχρυσο, ασήμι, niello (κράμα ασημιού ειδικό για σχεδίαση), silveroid (κράμα ασημιού), gun metal (κράμα μετάλλων), nickel και ατσάλι. Το καντράν συχνότερα ήταν από πορσελάνη.
Από συλλεκτικής πλευράς προτιμώνται τα πολύ παλιά ρολόγια, εκείνα των κορυφαίων κατασκευαστών και τα σιδηροδρομικά. Από τα μικρά (γυναικεία) προτιμώνται τα χρυσά ή εκείνα με πρωτότυπη σχεδίαση. 

Ρολόγια χειρός αντίκες

Τα «σιδηροδρομικά» ρολόγια: τι είναι και πόσο αξίζουν

Τι είναι Τον 19ο αιώνα οι σιδηροδρομικές μεταφορές άρχισαν να καθιστούν  απαραίτητο τον υπολογισμό και την μέτρηση   του χρόνου. Τους προηγούμενους αιώνες ο υπολογισμός του χρόνου  αποτελούσε προνόμιο των εύπορων  ή των επιστημόνων. Ο απλός λαός δεν ενδιαφερόταν εφ’ όσον η εργάσιμη  ημέρα άρχιζε με την ανατολή του ήλιου και τελείωνε με τη δύση του. Οι σιδηροδρομικές συγκοινωνίες άλλαξαν τα δεδομένα και τα ωράρια έγιναν  απαραίτητα όχι μόνον για τον σχεδιασμό και την ομαλή εκτέλεση των δρομολογίων,  αλλά και για την αποφυγή ατυχημάτων όπως πχ στις  διασταυρώσεις  ή στις μονές γραμμές διπλής κατεύθυνσης, όταν δηλ. δεν έπρεπε  να περάσουν ταυτόχρονα δύο τρένα. Συνεπώς χρησιμοποιούνταν δυο είδη ρολογιών: τα μεγάλα σταθερά ρολόγια  που τοποθετούνταν στους σιδηροδρομικούς σταθμούς και τα φορητά ρολόγια που  χορηγούνταν στους υπαλλήλους. Τότε τα ρολόγια ήταν υπερβολικά ακριβά και οι  υπάλληλοι δεν μπορούσαν να τα αγοράσουν μόνοι τους και θα έπρεπε να τους τα  προμηθεύσει η εταιρεία. Αρκετά σιδηροδρομικά ατυχήματα αποδόθηκαν σε κακό συγχρονισμό των ρολογιών  των μηχανοδηγών ή των σιδηροδρομικών υπαλλήλων γενικότερα.  Το αποκορύφωμα ήταν εκείνο του 1891 (Οχάιο - ΗΠΑ) που στοίχισε  τη ζωή σε 11 άτομα.  Τα επόμενα χρόνια (1893) η General Railroad Timepiece Standards θέσπισε  αυστηρούς κανόνες ποιότητας και λειτουργίας για τα ρολόγια σιδηροδρομικής χρήσης. Σε γενικές γραμμές οι προδιαγραφές ήταν: -το ρολόι να μην έχει μπροστινό καπάκι -οι αριθμοί να είναι αραβικοί μαύρου χρώματος και ευδιάκριτοι -οι δείκτες να είναι μαύρου ευδιάκριτου χρώματος -το καντράν να είναι λευκό -η ρύθμιση της ώρας να γίνεται με λεβιέ (lever) -το μέγεθος να είναι '16' 'ή '18'(τουλάχιστον 43.18mm) -να έχει τουλάχιστον 17 ρουμπίνια -να μην 'χάνει' πάνω από 30 δευτερόλεπτα την εβδομάδα -κ.α. Η εφαρμογή των κανόνων αυτών οδήγησε στην γιγάντωση της φήμης των  «σιδηροδρομικών ρολογιών» που για την αμερικανική αγορά, ορίζονταν ως «ρολόγια  τα οποία πληρούσαν τις προδιαγραφές για χρήση στους σιδηροδρόμους». Η φήμη αυτή έφτασε μέχρι την Ευρώπη και οι ευρωπαϊκές ωρολογοποιείες  προσπάθησαν να την εκμεταλλευτούν ώστε να κερδίσουν μεγαλύτερο μερίδιο της  αγοράς. Κάποιες από αυτές κατασκεύασαν ρολόγια που πληρούσαν τις αμερικάνικες  προδιαγραφές όπως η Longines (express monarch, express leader),  η Omega (CCCR, CDR, CCR, DR) και ηZenith (extra, superior, prima). Οι περισσότερες όμως, εταιρείες  διέδιδαν ως «σιδηροδρομικό» το ρολόι που πουλούσαν σε διάφορους ευρωπαϊκούς σιδηροδρομικούς  οργανισμούς. Φυσικά στην Ευρώπη δεν υπήρχαν ενιαίες προδιαγραφές και ο κάθε σιδηροδρομικός  οργανισμός επέλεγε με βάση τα δικά του κριτήρια που συνήθως βασίζονταν στη σχέση τιμής/απόδοσης   (δηλ. προσπαθούσαν να πάρουν όσο το δυνατόν καλύτερο προϊόν ξοδεύοντας λιγότερα). Εφόσον όμως, η φήμη των σιδηροδρομικών ρολογιών ήταν ανάλογη με εκείνη των αμερικάνικων,  πολλές εταιρείες δεν δίσταζαν να κατασκευάζουν φτηνά ρολόγια και να χαράζουν στο καπάκι ένα τρένο ώστε  να το πουλούν ως σιδηροδρομικό! Με βάση όμως τα ανωτέρω στην Ευρώπη για να χαρακτηριστεί «σιδηροδρομικό» ένα ρολόι θα πρέπει να έχει  χρησιμοποιηθεί από τους υπαλλήλους κάποιου σιδηροδρομικού οργανισμού» ενώ, στην Αμερική «θα πρέπει να  πληροί τις προδιαγραφές για χρήση στους σιδηροδρόμους». Είναι εμφανής λοιπόν η διαφορά ποιότητας που  μπορεί να υπάρχει μεταξύ του ρολογιού της μιας ή της άλλης κατηγορίας. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει πως δεν  υπήρξαν και ευρωπαϊκά σιδηροδρομικά ρολόγια υψηλής ποιότητας. Πόσο αξίζουν Η αξία των σιδηροδρομικών ρολογιών δεν διαφέρει κατά πολύ από αυτή των αντίστοιχων μη σιδηροδρομικών  παρά την αντίθετη άποψη που επικρατεί. Δηλ. αν ένα μη σιδηροδρομικό Omega εκτιμάται 100 ευρώ, ο Άγγλος  συλλέκτης δεν θα πληρώσει πάνω από 120 ευρώ για το αντίστοιχο των ελληνικών σιδηροδρόμων. Βέβαια, για  εκείνο των αγγλικών σιδηροδρόμων θα μπορούσε να πληρώσει και 150 ευρώ. Αν μάλιστα ο παππούς του  δούλευε στους σιδηρόδρομους και έχει κάποιες αναμνήσεις, θα μπορούσε να πληρώσει και 200 ευρώ. Ισχύει  δηλ. ότι ισχύει για όλα τα συλλεκτικά είδη: η  αξία τους εξαρτάται από το πόσο είναι διατεθειμένος κάποιος να  πληρώσει για να τα αποκτήσει! Αμερικάνικα σιδηροδρομικά ρολόγια φωτ. 1 Το πρώτο (φωτ. 1) είναι της εταιρείας Hamilton και φέρει μάλιστα τη χαρακτηριστική επιγραφή “Railway Special”.  Το καντράν είναι πορσελάνινο με “Montgomery” σχεδιασμό, ενώ ο μηχανισμός είναι ο 992Β με 21 ρουμπίνια.  Η εκτίμησή του είναι γύρω στα 400 ευρώ. φωτ. 2 Το δεύτερο (φωτ. 2) είναι ένα Illinois Bunn Special και αυτό με “Montgomery” καντράν και με μηχανισμό με 21  ρουμπίνια. Η εκτίμησή του είναι γύρω στα 350 ευρώ. Ιταλικά σιδηροδρομικά ρολόγια Το 1905 ιδρύθηκαν οι ιταλικοί σιδηρόδρομοι (Ferrovie dello Stato). Τα πρώτα χρόνια λειτουργίας τους  χρησιμοποίησαν ρολόγια από διάφορες ελβετικές εταιρείες μεταξύ αυτών και κάποιων που υιοθετούσαν την  «τεχνική Roskopf». O Georges Frederic Roskopf ήταν ένας ευφυής ωρολογοποιός του 19ου αιώνα ο οποίος  κατάφερνε να κατασκευάζει αξιόπιστα ρολόγια χαμηλού κόστους. Η τεχνική με την οποία έφτιαχνε τους  μηχανισμούς του ο Roskopf, αντιγράφτηκε κατά κόρον από όποιον ήθελε να φτιάξει ένα φτηνό ρολόι στα τέλη  του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα. Έχω δει πάρα πολλά ρολόγια με μηχανισμούς «τεχνικής Roskopf» και με επιγραφή «Ferrovie dello Stato».  Τα ρολόγια αυτά δεν είναι ίδια μεταξύ τους ούτε όσον αφορά το εξωτερικό σχεδιασμό ούτε τους μηχανισμούς.  Κάποιοι λένε ότι κατασκευάστηκαν από ανομοιογενή φτηνά υλικά από ελβετική εταιρεία και χορηγήθηκαν σε  απλούς εργάτες των ιταλικών σιδηροδρόμων. Δεν αποκλείεται όμως, κάποια από αυτά να είναι πλαστά και να  μην έχουν καμιά σχέση με τους ιταλικούς σιδηροδρόμους. Πάντως όλες οι μαρτυρίες συμπίπτουν πως τα  ρολόγια αυτά πράγματι χρονολογούνται από τις αρχές του 20ου αιώνα και δεν είναι μεταγενέστερα. φωτ. 3 Το πρώτο στην φωτογραφία 3 φαίνεται να έχει πορσελάνινο καντράν, αλλά δυστυχώς δεν έχουμε φωτογραφία  του μηχανισμού του (είναι όμως, σίγουρα "Roskopf"). Εκτιμάται γύρω στα 100-120 ευρώ γιατί η κάσα φαίνεται  απλή.  φωτ. 4 Το δεύτερο (φωτ. 4) έχει εξαιρετικά σκαλισμένη κάσα. Η επιγραφή στον μηχανισμό «brevet 22873» παραπέμπει  σε ελβετικό δίπλωμα ευρεσιτεχνίας του 1902 περίπου (συμπίπτει χρονικά). Γενικά το ρολόι αυτό έχει αρκετά  προσεγμένη κατασκευή για να είναι πλαστό και πιθανότατα έχει χρησιμοποιηθεί από υπάλληλο των ιταλικών  σιδηροδρόμων. Εκτιμάται γύρω στα 150-170 ευρώ γιατί το καντράν είναι θαμπό. Αναφέρεται πως γύρω στο 1890 η εταιρεία Cortebert Watch Co. άρχισε να κατασκευάζει υψηλής ποιότητας  ρολόγια «τεχνικής Roskopf» κρατώντας το κόστος σε λογικά επίπεδα. Ακολούθως η εταιρεία Cortebert   δραστηριοποιήθηκε αρκετά στην σιδηροδρομική αγορά προσφέροντας αξιόπιστα, αλλά όχι ακριβά προϊόντα.  φωτ. 5 Οι τουρκικοί σιδηρόδρομοι επέλεξαν τα ρολόγια Cortebert (φωτογραφία 5. Ο μηχανισμός αυτός δεν είναι  «τεχνικής Roskopf»). Εφ’ όσον το συλλεκτικό ενδιαφέρον για τα ρολόγια των τουρκικών σιδηροδρόμων  είναι περιορισμένο, το ρολόι αυτό εκτιμάται γύρω στα 100 ευρώ. Το 1923 η Cortebert συνεργάστηκε με την ιταλική Perseo η οποία το 1927 κέρδισε τον διαγωνισμό προμήθειας  ρολογιών των ιταλικών σιδηροδρόμων. Έτσι η Perseo έγινε για όλο σχεδόν τον 20ο αιώνα, ο επίσημος  χορηγός ρολογιών των ιταλικών σιδηροδρόμων. Ελληνικά σιδηροδρομικά ρολόγια Τα περισσότερα ρολόγια που έχουμε δει φέρουν την επιγραφή «Σιδηρόδρομοι Πελοποννήσου»  που  αναφέρεται στους «ΣΠΑΠ»  (Σιδηρόδρομοι Πειραιώς Αθηνών Πελοποννήσου). Το δίκτυο των ΣΠΑΠ άρχισε  να κατασκευάζεται το 1882. Το 1884 λειτούργησε η πρώτη διαδρομή από την Κόρινθο στο Καλαμάκι ώστε  να ενωθεί συγκοινωνιακά ο Κορινθιακός με το Σαρωνικό (δεν είχε κατασκευαστεί ακόμη η διώρυγα της  Κορίνθου). Το έργο ολοκληρώθηκε το 1904. Οι τιμές των εκτιμήσεων είναι λίγο χαμηλότερες σε σχέση με εκείνες που είχα δώσει λίγα χρόνια πριν σε  ίδια ρολόγια, λόγω κρίσης και λόγω του ότι το διαδίκτυο βοήθησε στο να μην είναι πλέον τόσο σπάνια κάποια  αντικείμενα. φωτ. 6 Το πρώτο ρολόι (φωτ. 6) φέρει ελβετικό μηχανισμό και είναι της Phenix μιας εταιρείας που κατασκεύαζε  ποιοτικά ρολόγια από το 1873 περίπου. Εκτιμάται γύρω στα 150-170 ευρώ. φωτ. 7 Ένα ακόμη ρολόι των ΣΠΑΠ είναι το Omega της επόμενης φωτογραφίας (7). Εκτιμάται γύρω στα 200-280 ευρώ  ανάλογα με τον μηχανισμό που φέρει. φωτ. 8 Το επόμενο ρολόι είναι ένα Zenith με την επιγραφή «ΣΕΚ» (φωτ. 8). ΟΙ «Σιδηρόδρομοι του Ελληνικού Κράτους»  ιδρύθηκαν το 1920. Εκτιμάται γύρω στα 200-250 ευρώ ανάλογα με τον μηχανισμό που φέρει.