Οι δανειστές μας κρύβουν τη μετοχή

Πρώτη καταχώρηση: Κυριακή, 25 Σεπτεμβρίου 2011, 15:00

Ο ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897 ή καλύτερα το «Μαύρο 97» και η μεγάλη ήττα που ακολούθησε μετά από 30 ημέρες πολεμικών δραστηριοτήτων, οδήγησε την ήδη πτωχευμένη χώρα στο μεγάλο δάνειο του 1898.

Η «Εθνική Τράπεζα» αναλαμβάνει να ολοκληρώσει αυτήν την υπόθεση. Το δάνειο ανέρχεται στα 150 εκατ. γαλλικά χρυσά φράγκα. Δύο τράπεζες γαλλικές είναι και οι κύριοι δανειστές. Η τράπεζα Rotheschild και η Parisbas.

Το 1914 μετά από τους Βαλκανικούς Πολέμους η Ελλάδα αναγκάζεται να δανειστεί εκ νέου. Οι βασικοί παράγοντες αυτού του δανείου, εξαιρετικά υψηλού αλλά αναγκαίου είναι και πάλι οι γαλλικές τράπεζες.

Η Société Générale, η ParisBas, η Comptoir d’ Escompte και η Banque de l’ Unıon de Paris:

Κάθε μία από αυτές τις Τράπεζες αναλαμβάνουν να καλύψουν το 16,7% του δανείου. Το υπόλοιπο 30% που εναπομένει καλύφθηκε από αγγλικού οίκους σε συνεργασία με τις ελληνικές τράπεζες μεταξύ των οποίων βεβαίως είναι και η «Τράπεζα της Ανατολής» καθώς και η «Εθνική».

Οι σχέσεις της «Εθνικής» με τις γαλλικές και βρετανικές τράπεζες και ιδιαίτερα με του δύο βραχίονες της οικογενείας των τραπεζιτών de Rotheschild είναι βεβαίως παλαιότερες και ανιχνεύονται από την αρχή της ίδρυσης της τράπεζας. Βασικό ρόλο θα διαδραματίσει αυτή η οικογένεια τραπεζιτών από το 1858 κυρίως ως προς τον βρετανικό βραχίονα της οικογένειας.

Το όνομα Rotheschild προέρχεται από ένα συγκεκριμένο μικροτοπωνύμιο στην Φρανκφούρτη, το Zum Roten Schıld, μία κατοικία στην ουσία όπου η ονομασία μεταφρασμένη σημαίνει «κόκκινη ασπίδα». Θα αποτελέσει πλέον το όνομα αυτής της οικογένειας, εβραϊκής καταγωγής. Ο πατριάρχης στέλνει τα παιδιά του στο εξωτερικό για να «στήσουν» τράπεζες. Τον βραχίονα του Λονδίνου, τον βραχίονα των Παρισίων, τον βραχίονα της Νεαπόλεως, εκείνον της Φρανκφούρτης τον οποίο αναλαμβάνει ο ίδιος ο πατριάρχης της οικογένειας και τον βραχίονα της Βιέννης. Ο τίτλος αριστοκρατίας απονέμεται αργότερα από τον Φραγκίσκο τον Β’ των Αψβούργων ενώ στον βρετανικό βραχίονα απονέμεται και τίτλος από την Βασίλισσα Βικτωρία. Το οικόσημο της οικογένειας έχει 5 βέλη που αντιστοιχούν στους 5 τραπεζικούς βραχίονες.

Αν το 1898 και το 1914 οι βασικοί χρηματοπιστωτικοί παράγοντες που δανείζουν το ελληνικό κράτος είναι κατά 70% (κατ’ελάχιστον) γαλλικών συμφερόντων, το 2011 καταδεικνύεται πώς το 70% των ελληνικών ομολόγων ανήκουν στο χαρτοφυλάκιο των ίδιων επί της ουσίας αλλά με διαφορετικές ονομασίες λόγω συγχωνεύσεων τραπεζικών ιδρυμάτων της Γαλλίας. Όντως η Comptoir D’ Escompte συγχωνεύτηκε με άλλους οργανισμούς. Αλλά αυτοί οι οργανισμοί προέρχονται όλοι από τις τραπεζικές οντότητες που αρχίζουν να δραστηριοποιούνται στην Γαλλία μετά το 1840 και κυρίως μετά τον Γαλλο- Πρωσικό πόλεμο του 1870.

Εκείνη την εποχή το τραπεζικό σύστημα στη Γαλλία κυριαρχείται από το τραπεζικό ίδρυμα της rue Laffıte όπου εδρεύει η τράπεζα της οικογενείας Rotheschild. Ορισμένοι οικονομικοί κύκλοι την αποκαλούν και «Τράπεζα της τελευταίας στιγμής». Όταν τα άλλα τραπεζικά ιδρύματα αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις κρατών, συμφερόντων ή μεγάλων τραπεζών, η τράπεζα Rotheschild διαθέτει πάντα ρευστότητα. Προφανώς την παραχωρεί με τα υψηλότερα δυνατά επιτόκια και «ξελασπώνει» γίγαντες όπως τους αμερικανικούς σιδηροδρόμους οι οποίοι κάποια στιγμή αδυνατούν να χρηματοδοτήσουν το τεράστιο έργο της ζεύξης Ανατολικής και Δυτικής Ακτής, ξελασπώνει κράτη όπως την Γαλλία μετά τον Γαλλο-Πρωσικό πόλεμο, «ξελασπώνει» χώρες που βρίσκονται σε κατάσταση πτώχευσης όπως την Ελλάδα από την εποχή του Χαρίλαου Τρικούπη έως και σήμερα. 

Με το αζημίωτο βεβαίως. Πηγή της ρευστότητας είναι μεταξύ των άλλων και η γιγαντιαία γαιοπρόσοδος την οποία διαθέτει η Οικογένεια. Γαίες σημαίνει σταθερές αξίες των οποίων οι αποτιμήσεις μετά κυρίως από περιόδους οικονομικής ύφεσης και πολέμων μπορούν να αποδειχθούν εξαιρετικά προσοδοφόρες όταν μάλιστα η αγορά τους πραγματοποιείται σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές και η πώληση τους σε εξαιρετικά υψηλές. Η συγκεκριμένη Οικογένεια ανευρίσκεται πίσω από κάθε deal μεταξύ κρατών και Τραπεζών, αρχής γενομένης από το 1858 με την Ελλάδα και στη συνέχεια με την Αυστρία, την Ιταλία και ο κατάλογος είναι μακρύς.

Βασικός «συνομιλητής» της «Εθνικής» από τότε ο γαλλικός – βρετανικός τραπεζικός κολοσσός δανείζει και εισπράττει ακολουθώντας βήμα προς βήμα την κάθε περίοδο πτώχευσης – οικονομικής ανάπτυξης της χώρας αυτής των Βαλκανίων.

Η ιστορία απλώς συνεχίζεται…

Τελευταία ενημέρωση: Κυριακή, 25 Σεπτεμβρίου 2011, 21:09