Ανέκαθεν ο Σιωνισμός και η Μασονία μας πολεμούσε λυσσαλέα...ΦΥΣΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΧΟΡΗΓΙΑ ΤΩΝ ΕΓΧΩΡΙΩΝ ΧΑΦΙΕΔΩΝ
Αλλά, εκ των υστέρων, είναι προφανής ο σκοπός και η προέλευσις των αθλιοτήτων αυτών… Ο Χουρσήτ, ο Ομέρ Βρυώνης, ο Ιμπραήμ με τους Αιγυπτίους του (με… Γάλλους αξιωματικούς!) εισέβαλαν και λεηλατούσαν την Ελλάδα, πνίγοντας τον Αγώνα και οι κ.κ. κοινοβουλευτικοί… φυλάκιζαν τον μόνο στρατηγό της Πελοποννήσου, τον Κολοκοτρώνη στην Ακροναυπλία, μαζί με τον γιο του, το Γενναίο και… δολοφονούσαν τους στρατηγούς της Ρούμελης Ανδρούτσο και Καραϊσκάκη! Είναι γνωστό πια (όλοι οι ιστορικοί, όπως ο Μαρκεζίνης, ο Δασκαλάκης, ο Φωτιάδης το αναφέρουν) ότι ο Οδυσσεύς Ανδρούτσος δολοφονήθηκε από τον Γκούρα, όχι από… αντιζηλία (όπως θέλουν να μας «διδάξουν» τα άθλια σιωνομασονικά βιβλία των σχολείων «μας») αλλά κατά διαταγήν των κοινοβουλευτικών της «Φραγκιάς» του είδους Μαυροκορδάτου και σία, στους σκοπούς των οποίων είχε βίαια εναντιωθή ο στρατηγός! Οι βρωμερές αυτές, όσο και απόκρυφες σελίδες που αμαυρώνουν κοινοβουλευτικά το 21, μόλις τώρα έχουν αποτολμηθή να ερευνηθούν.
Οσο για τον θάνατο του Καραϊσκάκη, υπάρχει μια ιστορική μελέτη του Φωτιάδη, καταπέλτης, αλλά που… δεν βρίσκεται εύκολα σε εποχές σαν τις δικές μας. Πράγματι, στην «άτυχη» μάχη του Φαλήρου, όπου, μετά τον θάνατο του αρχιστρατήγου Καραϊσκάκη, δεν έμεινε στρατηγικό λάθος που να μη γίνη (!), «στρατηγός» βρέθηκε ο… Αγγλος μασόνος Κόχραν και ναύαρχος ο ομόφυλος και ομοσυνάδελφος Τζώρτζ! Και η πληγή της σφαίρας που σκότωσε τον «Στρατάρχη της Ρούμελης» ήταν στην… πλάτη… Και οι Ελληνες βρέθηκαν, χειροπόδαρα δεμένοι, στα χέρια των Μασόνων και των αφεντάδων τους Σιωνιστών!
Ο σκοπός ήταν προφανής: Ο θάνατος του Ανδρούτσου και ο χαμός του Μάρκου Μπότσαρη, άφησαν μόνο τον Στρατάρχη της Ρούμελης Καραϊσκάκη, σε ολόκληρη την ηπειρωτική Ελλάδα. Οι ικανότητές του ήταν πασίγνωστες – ιδίως στους ενδιαφερομένους! – από το εγκώμιο που του είχαν πλέξει Γάλλοι αξιωματικοί και από τις αναφορές του Αγγλου Μασόνου Κόχραν. Πολλές και φοβερές οι «συμπτώσεις» τέλος πάντων.
Αλλά δεν ήταν μόνο στην Ρούμελη η τραγωδία. Στον Μωριά τα ίδια συνέβαιναν. Προφασιζόμενοι… ασέβεια του Κολοκοτρώνη και του γιού του Γενναίου προς το κοινοβούλιο, ο μόνος ικανός να αντιμετωπίση τον Ιμπραήμ και τον τακτικό στρατό του, (που επλαισιώνετο από Γάλλους εξωμότες αξιωματικούς του Ναπολέοντος, διωγμένους από την βασιλική παλινόρθωσι στην Γαλλία), φυλακιζόταν στην Ακροναυπλία!
Τότε, βρέθηκε ο ήρωας Παπαφλέσσας. Κοινοβουλευτικός και ραδιούργος επί χρόνια, αλλά κατά βάθος τίμιος και πατριώτης, είδε την αλήθεια ξαφνικά, σαν επιφοίτησι του Αγίου Πνεύματος. Και χωρίς να ξεχάση να πετάξη κατάμουτρα την αλήθεια στους «εν αμαρτίαις» συναδέλφους του κοινοβουλευτικούς, μάζεψε 600 άνδρες και πήγε να πεθάνη (όπως και οι 300!) μπροστά στον Ιμπραήμ, καθυστερώντας τον δύο ημέρες! Με την θυσία του, έδωσε καιρό στους απλούς χωρικούς να επαναστατήσουν κατά των μασονοσάπιων στο Ναύπλιο. Πανικόβλητοι αυτοί, κατέφυγαν στα… πλοία, υπό την προστασία του «αδελφού» Τζώρτζ, που είχε άνανδρα εγκαταλείψει το φλεγόμενο και ανατινασσόμενο Μεσολόγγι και το ολοκαύτωμα του Καψάλη. Αλλά, μη μπορώντας πια να κάμουν αλλιώς, απελευθέρωσαν τον «Γέρο του Μωριά».
Τότε έγινε ακόμη ένα θαύμα. Μπροστά στον Ιμπραήμ, οι κοτζαμπάσηδες του Μωριά λύγισαν. Βρέθηκε και ένας καθαρός προδότης, με μια μεγάλη «πατριά», ο Νενέκος. Προσκύνησε και αυτό δημιούργησε μιμητές. Αλλά ο Κολοκοτρώνης, με τον μικρό στρατό του κατάλαβε ότι έπρεπε πρώτα να στερεώση τις πλάτες του. Ζήτησε – και πήρε – πλήρεις εξουσίες από την «κυβέρνησι» και τότε έβγαλε την πασίγνωστη κραυγή, που τράνταξε όλη την Ελλάδα: «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους»! Ολοι οι Νενέκοι πιάστηκαν και παλουκώθηκαν ζωντανοί, τα σπίτια τους εδημεύθησαν και οι γυναίκες τους ατιμάσθηκαν, σταλμένες με την βία στον Ιμπραήμ! Μέσα σε λίγες εβδομάδες, οι Ελληνες είχαν σταματήσει τους Αιγυπτίους και τα προσκυνήματα. (Αρχεία Παλιγγενεσίας – Ημερολόγιο Μακρυγιάννη). Το «περίεργο» της περιπτώσεως είναι το… όνομα της πατριυάς των προδοτών: Νενέκος. Γιατί το όνομα δεν είναι ελληνικό, αλλά μάλλον εξελληνισμένο εβραϊκό!
Αλλά, παρ’ όλα αυτά, ο Ιμπραήμ ήταν πανίσχυρος. Ο Σιωνισμός φαινόταν ότι θα θριαμβεύση…
Την στιγμή εκείνη, έγινε το «γεγονός» που αλλάζει την Ιστορία: Στην Αγγλία, έπεσε κοινοβουλευτικά ο υποχείριος των Σιωνιστών Πρωθυπουργός Κάσελρη (ακόμη κι αυτοί δεν μπορούν να τα προλαβαίνουν όλα!) και ανέβηκε ο Γλάδστων, φιλέλλην και με την άποψι ότι ήταν καλύτερο η δημιουργία ενός μικρού δορυφόρου στην νευραλγική αυτή περιοχή, συνδυάζοντας, και το ηθικό έρεισμα, που θα του απέφερε τις συμπάθειες όλων των – πολλών πλέον – φιλελληνικών κύκλων.
Η στροφή της Αγγλίας, έγινε πολύ γρήγορα και με πολύ λαϊκό έρεισμα ώστε να είναι εφικτή η Σιωνιστική – Μασονική – αντίδρασις. Επί πλέον, ο Βασιλεύς της Γαλλίας Κάρολος 10ος, ήθελε από καιρό να αποκτήση έρεισμα στην Ελληνική περιοχή, (ισορροπώντας την Αγγλική επιρροή), ενώ η Τσαρική Ρωσία, με τον Καποδίστρια, ευνοούσε φυσικά και την Ελληνική Υπόθεσι και την εξασθένησι της Τουρκίας. Αποτέλεσμα: Η Ανεξαρτησία της Ελλάδος!
Πρέπει εδώ να σημειωθή κι άλλη μια «σύμπτωσις». Στην Ρωσία, υπήρχαν δύο τάσεις μεθόδων, με ένα σκοπό: Τον διαμελισμό της Τουρκίας. Αλλά υπήρχαν δύο μέθοδοι, γιατί υπήρχαν δύο ευνοούμενοι υπουργοί: Ο Καποδίστριας, που ήθελε την ρωσική επέμβασι και ο Νεσελρόντε, που ήθελε – έλεγε – να γίνη αυτό βαθμιαία, χωρίς επέμβασι. Ο πρώτος ήθελε φυσικά την ανεξαρτησία της Ελλάδος, ο δεύτερος δεν την ήθελε με κανένα τρόπο! Και η «σύμπτωσις» ήταν ότι ο Νεσελρόντε ήταν Εβραϊκής καταγωγής. Ο Τσάρος έκλινε τελικά υπέρ του Νεσελρόντε και ο Καποδίστριας παραιτήθηκε κι έφυγε στην Γενεύη. Αλλά η επέμβασις των Αγγλο – Γάλλων (για δικό του σκοπό ο καθένας!) υπεχρέωσε τους Ρώσους να τρέξουν κι αυτοί, για να μην μείνουν απ’ έξω! Και έτσι έγινε το Ναυαρίνο…
Παρ’ όλο το ξαφνικό της εξελίξεως, η επιτυχία αυτή του Ελληνισμού, δεν αποτελούσε ήττα για τον Σιωνισμό – Μασονισμό. Ηταν «μη χείρον – βέλτιστον» και πραγματοποίησις του δεύτερου ενδεχομένου των… εναλλακτικών τους «λύσεων»!
Πράγματι, ο Ελληνισμός περιοριζόταν σε ένα μη βιώσιμο κρατίδιο, εξαθλιωμένο, μακριά από τα ζωτικά κέντρα του και οι πράκτορές του Μασόνοι ήταν παντού στην διοίκησι, ενώ η Αγγλία, με την θυσία του πρώτου της «ειδικού απεσταλμένου» Βύρωνος και την αποφασιστική της επέμβασι, έπαιρνε την κηδεμονία του Ελληνισμού. Οπως την κηδεμονία της Αγγλίας την είχε ο Αγγλοεβραϊσμός…
Δεν μπορεί κανείς να κλείση το κεφάλαιο του ’21, χωρίς να αναφερθή στις περίεργες «συμπτώσεις» των Ελληνικών πολεμικών δανείων: …Οι πολεμικές ανάγκες του Ελληνισμού έπρεπε να καλυφθούν με δάνεια από το εξωτερικό… Ποίοι άλλοι θα εδάνειζαν εκτός από τους Αγγλοεβραίους τραπεζίτες; Η υπόθεσις των δανείων αυτών βρωμάει από την αρχή ως το τέλος.
Οι τραπεζίτες έχουν βέβαια την «καλή συνήθεια» να ζητούν εχέγγυα για τα χρήματα που… δεν είναι δικά τους! Αλλά στην περίπτωσι της Ελλάδος, ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο! Οι Σιωνιστές τραπεζίτες ζήτησαν - ούτε πολύ ούτε λίγο – ολόκληρη την Κορινθία, ως… ιδιοκτησία – εγγύησι του «δανείου» τους Περίεργη «σύμπτωσις» να θέλουν την καρδιά του ελευθέρου κράτους σαν… ιδιοκτησία και περίεργα τα ονόματά τους, που θυμίζουν κάτι τελευταίες «συμπτώσεις» στην Κύπρο! Και αυτό μεν δεν έγινε, αλλά πάντως, από την ονομαστική αξία των «δανείων», έφθασαν σε ελληνικά χέρια μόλις το 1/3 και σκόπιμα – πολύ αργά για ουσιαστικά αποτελέσματα, ενώ πληρώθηκαν αργότερα με όλους τους Σιωνιστικούς τόκους τους!
Χαρακτηριστικό άλλωστε παράδειγμα υπήρξε η αγορά του πρώτου τότε ατμοκινήτου πολεμικού «Καρτερία», σιδερένιου, που θα εξεμηδένιζε, μόνο του, εύκολα τον Αιγυπτιακό στόλο, ξύλινο. Το «Καρτερία» άργησε τόσο πολύ – με διάφορες προφάσεις για τα απλήρωτα, λόγω ακριβώς της αργοπορίας των δανειστών! – ώστε έφθασε… μετά το τέλος του Αγώνος!
«Σύμπτωσις» κι αυτό!…
Σωτήρης Ζαφειρακόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου