Τι ακριβώς μας χρωστάνε οι Γερμανοί με τις αποζημιώσεις. Δείτε το λογαριασμό

Ο Μανώλης Γλέζος και ο Στέφανος Ληναίος, Πρόεδρος και Υπεύθυνος, αντίστοιχα, της Γραμματείας του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, εκλήθησαν, και κατέθεσαν στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής των Ελλήνων, παρόντος και του Υπουργού Εξωτερικών Σταύρου Λαμπρινίδη, ενημερώνοντας όλα τα μέλη της Επιτροπής, με πλήρη και αναλυτικά στοιχεία, για ολόκληρο το μέγιστο πρόβλημα των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα. Ιδιαίτερα ο Πρόεδρος Μανώλης Γλέζος ανέλυσε διεξοδικά τις οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα:

Α) Προς το Δημόσιο: Τους αρχαιολογικούς θησαυρούς, τις επανορθώσεις για την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας, ύψους 7.100 δις δολαρίων και το αναγκαστικό δάνειο ύψους 3.500 δις δολαρίων αγοραστικής αξίας 1938 και για τα 2 ποσά.


Συγκεκριμένα: 
1. Η επιστροφή των αρχαιολογικών θησαυρών και των έργων Τέχνης, καταγεγραμμένα από τη Δ/νση Αρχαιοτήτων και Ιστορικών Μνημείων και από το Τμήμα Αρχαιολογίας Παν/μίου Αθηνών. 
2. Η Διασυμμαχική Επιτροπή 19 χωρών της Ευρώπης, στο Παρίσι,το 1946 που καταλόγισε να πληρώσει η Γερμανία στην Ελλάδα,για τις καταστροφές στην οικονομία της, το ποσό των 7.100 δις δολ., αγοραστικής αξίας 1938, αντί του ποσού των 14.500 δις δολ. που ζήτησε η Ελλάδα, σημερινή αξία σε ευρώ 108 δις χωρίς τους τόκους. 
3. Το αναγκαστικό δάνειο: Το υπόλοιπο (πλήρωσαν στο τέλος της κατοχής 2 δόσεις), ύψους 3.500 δις δολ., σημερινής αξίας 54 δις ευρώ χωρίς τους τόκους.


Β) Η καταστροφή της οικονομίας της Ελλάδας: Η πραγμάτωσή της επήλθε: 
1. Με την αρπαγή του 51% των μετοχών των ΔΕΚΟ και όλων των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων. 2. 
Με τη διατροφή των στρατευμάτων κατοχής, σύνολο 670.000 στρατός ( Γερμανικός, Ιταλικός, Βουλγαρικός). Ακόμη και με τη διατροφή της στρατιάς του Ρόμελ, του AFRICA CORPS, (κατ’ εξαίρεση, μόνο η Ελλάδα!!!). Η διατροφή ανήλθε σε 8 δις δρχ., το μήνα.
3.Με το πλαστό χαρτονόμισμα Reichs Kredit Kassenschine είχαμε άμεση λεηλασία επιχειρηματιών, άμεση λεηλασία ελληνικού χρήματος. Έγινε εξαγορά του με 530.894 χρυσές λίρες Αγγλίας,τον Αύγουστο του 1941. 
4. Με τη ληστεία νομισμάτων: Δεκάρικα, εικοσάρικα, τάλιρα, 37.77 τόνοι = πλήρωσαν μόνο 104 χρυσές λίρες (!!!) και πήραν ασήμι 18μιση τόνους. Από τα 2δραχμα, 1δραχμα, 20λεπτα, 10λεπτα πήραν 64.50 τόνους, πλήρωσαν μόνο 5μιση χρυσές λίρες (!!!) και πήραν συνολικά 73 τόνους χαλκού. 
5. Με το αναγκαστικό δάνειο, με ρηματική διακοίνωση στις 23.3.1942, που επιβλήθηκε στην Ελλάδα και είχε αναδρομική ισχύ από 1.1.1942. Υπόλοιπο, 3.5 δις δολ. αγοραστικής αξίας του 1938. 
6. Με τις δημεύσεις: Το 10% της αγροτικής παραγωγής. - Επιτάξεις: Σχολεία, νοσοκομεία, ξενοδοχεία, οικήματα. - Κατασχέσεις: Μέσα συγκοινωνίας και μεταφοράς = Σιδηρόδρομοι, πλοία, αυτοκίνητα, ποδήλατα, ακόμη και ζώα, άλογα, μουλάρια, γαϊδουριά. 
7. Με τις αμέτρητες αρπαγές και ληστείες οικιών, καταστημάτων, σε όλη την Ελλάδα.
Σημειώνουμε ότι με τους πρόχειρους υπολογισμούς των οικονομολόγων-μελών του Εθνικού μας Συμβουλίου, το σύνολο των γερμανικών οφειλών, προς το Δημόσιο, ανέρχεται περίπου στο ιλιγγιώδες ποσό των 1 τρις και 200 δις ευρώ!
Γ) Προς τα θύματα: 89 αναγνωρισμένα ολοκαυτώματα. - Ολόκληρη η Ελλάδα είναι ένα ολοκαύτωμα-νεκροταφείο αμέτρητων μαρτυρικών πόλεων, 13.1/2 % του ελληνικού πληθυσμού.
Στη συνέχεια, ο Στέφανος Ληναίος παρέδωσε όλο το απαραίτητο, αναλυτικό, ενημερωτικό υλικό στον Πρόεδρο της Επιτροπής και ευχαρίστησε τα μέλη της, εκ μέρους του Εθνικού Συμβουλίου, τονίζοντας ότι «είναι η πρώτη φορά που επιτέλους η Ελληνική Βουλή, μας κάλεσε για να πληροφορηθεί υπεύθυνα και αναλυτικά για το μέγιστο αυτό πρόβλημα που έπρεπε να έχει ήδη αντιμετωπισθεί και λυθεί εδώ και πολλά χρόνια όχι μόνο για την οικονομική, αλλά και για την ηθική αποκατάσταση της τιμής της πατρίδας μας και των αμέτρητων θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας».
Έπειτα, ο Πρόεδρος και όλοι οι Βουλευτές της Επιτροπής, ευχαρίστησαν τον Μανώλη Γλέζο για την ολοκληρωμένη και αποκαλυπτική ενημέρωση και ομόφωνα αποφάσισαν, τον προσεχή Σεπτέμβριο, να αφιερώσουν, αποκλειστικά, μια ολόκληρη συνεδρίαση της Επιτροπής για μια πλήρη και αναλυτική συζήτηση των Βουλευτών της και των εκπροσώπων του Εθνικού Συμβουλίου, παρουσία των Υπουργών Εξωτερικών, Δικαιοσύνης και Οικονομικών.

ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΙ ΠΙΝΑΚΕΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ALMA TADEMA

Lawrence ALMA TADEMA (1836 – 1912 )
Ο Λώρενς Άλμα Ταντέμα γεννήθηκε στην Ολλάνδία και μεγάλωσε στο Λονδίνο. Έζησε στην ύστερη βικτωριανή εποχή και το στυλ του είναι κλασικό. Το πάθος του για την κλασική τέχνη αντικατοπτρίζεται στην άριστη τεχνική των έργων του.
Ξεχασμένος ο ίδιος, το έργο του επαναξιολογείται τις τελευταίες 4 δεκαετίες..


Το αγαπημένο ρούχο 1909 Πινακοθήκη Tate Λονδίνο


Ο αγαπημένος ποιητής – 1888 – Lady Lever Art Gallery, Port Sunlight


Πανοραμική θέση 1895 – Ιδιωτική συλλογή


Τα τριαντάφυλλα, 1888- Μεξικό Ιδιωτική συλλογή


Expectations – 1885 – Ιδιωτική συλλογή


Welcome Footsteps – 1883 – Ιδιωτική συλλογή


Η εύρεση του Μωυσή – 1904 – Ιδιωτική συλλογή


Ask me no more for at a touch l yield – 1906


Her Eyes are with Her Toughts – 1897 – Ιδιωτική συλλογή


Σαπφώ και Αλκαίος – 1881 – Walters Art Gellery, Baltimore


Το Φιλί – 1891


Το Κολοσσαίο – 1896 Ιδιωτική συλλογή


Αιγύπτιοι παίκτες σκακιού – 1865 – Ιδιωτική συλλογή


Pleading – 1884


Τα Λουτρά του Καρακάλλα 1899 Ιδιωτική συλλογή


Οι γυναίκες της Άμφισσας – The Clark Institute, Williamstown, USA.


Οι αντίπαλες – 1893 Bristol Museum and Art Gallery, Bristol




Tepidarium – 1881 – Ιδιωτική συλλογή


Hero – 1898


Whispering Noon




A reading from Homer – 1885


A Sculpture Gallery – 1867 – Musée des Beaux Arts, Montreal


Phidias Showing the Friieze of the Parthenon – 1858

340 MW ΑΙΟΛΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΑΠΟ 12 ΒΡΑΧΟΝΗΣΙΔΕΣ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ

Η ΡΑΕ άναψε το πράσινο φως στην εταιρεία Κυκλαδικά Μελτέμια για την εγκατάσταση ανεμογεννητριών, ισχύος 340 MW, σε 12 βραχονησίδες στο Αιγαίο. Το συνολικό κόστος του έργου, το οποίο προβλέπει την υποβρύχια διασύνδεση των βραχονησίδων με την Αττική για τη μεταφορά ηλεκτρικού ρεύματος έως το 2015, ανέρχεται στα 800 εκατ. ευρώ.

Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών: "Τους βοηθάμε για να μας παραχωρούν…εθνική κυριαρχία!"

Το ευρωπαϊκό παραμυθάκι της περασμένης Πέμπτης

Την περασμένη Πέμπτη, η Γερμανίδα καγκελάριος Αγγέλα Μέρκελ, ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί και οι άλλοι Ευρωπαίοι ηγέτες, μεταξύ αυτών και ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν Κλοντ Τρισέ ήταν όλο χαμόγελα, αποφασισμένοι να δείξουν ότι το προϊόν της 30ετούς προσπάθειας των πολιτικών προκατόχων τους δεν θα κατεληγε σε ενα ιστορικο φιασκο. Έπειτα από πολλές βδομάδες διαπραγματεύσεων και απορρίψεων, είχαν καταφέρει επιτέλους να καταλήξουν σε μια συμφωνία για ένα πακέτο βοήθειας ύψους 109 δις ευρώ προς την Ελλάδα.

Για τους πιστούς της Ευρώπης, επρόκειτο για μια πολύ ενθαρρυντική απόδειξη ότι τα κράτη της Ευρωζώνης είναι δεσμευμένα στην ευρωπαϊκή ιδέα. Για όσους δεν πιστεύουν στο ευρώ, επρόκειτο για μια άκρως απογοητευτική απόδειξη ότι δεν υπάρχει όριο στους ποταμούς της ρευστότητας που μπορούν να χυθούν σε ένα βαρέλι χωρίς πάτο. 

Όμως τα χαμόγελα κράτησαν λίγο, μόλις τη νύχτα της Πέμπτης και την Παρασκευή, καθώς οι χρηματοπιστωτικές αγορές ανταποκρίθηκαν αρχικά θετικά στη νέα συμφωνία. Ήταν το αναμενόμενο πακέτο βοήθειας προς την Ελλάδα, ήταν η συμμετοχή των μεγάλων ιδιωτών πιστωτών – κυρίως τραπεζών και ασφαλιστικών εταιρειών – που με τόση προσπάθεια επιτεύχθηκε, ήταν και η ζωτική υποχώρηση από την πλευρά της ΕΚΤ, ότι το ‘επιλεκτικό χρεοστάσιο’, βαθμολογία που θα απέδιδαν οι οίκοι πιστοληπτικής αξιολόγησης στην Ελλάδα δεν θα την οδηγούσε να απορρίψει τους ελληνικούς τίτλους ως εγγυήσεις για την παροχή ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες. Η Ελλάδα είχε σωθεί.

Αλλά το εύθραυστο επίχρισμα της πανευρωπαϊκής συνεργασίας και η πίστη που επέδειξαν οι αγορές σε αυτό κράτησε μόνον τόσο όσο χρειάστηκαν για να φύγουν οι χαμογελαστοί Ευρωπαίοι ηγέτες από τις Βρυξέλλες. Την ώρα που οι βασικοί διαπραγματευτές και πολιτικοί επέστρεφαν στις πατρίδες τους, δηλαδή από το απόγευμα της Παρασκευής οι παράγοντες των αγορών είχαν αρχίσει να υιοθετούν απαισιόδοξη στάση απέναντι στη συμφωνία.

Και είχαν κάθε δίκιο να το κάνουν. Γιατί υπήρχαν δύο σημαντικά ζητήματα που αυτή η συμφωνία θα έπρεπε να αντιμετωπίσει και το είχε κάνει με τρόπο εξαιρετικά άτολμο.

Πρώτον, έπρεπε να αντιμετωπίσει τον πανικό για τις ευάλωτες οικονομίες των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας που όλο και περισσότερο αναδεικνύονταν στις αγορές. Δεύτερον, για να πετύχει κάτι τέτοιο και να διασφαλίσει στις κυβερνήσεις ότι δεν θα παραμείνουν αιωνίως στο στόχαστρο των αγορών, θα έπρεπε να διασφαλίσει μια πολύ πιο σημαντική συμμετοχή των ιδιωτών πιστωτών που κατέχουν τίτλους δημόσιου χρέους, όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και των άλλων κρατών της ευρωπαϊκής περιφέρειας που βρίσκονται σε επίσημα προγράμματα: της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας.

Από το μεσημέρι της Παρασκευής οι αγορές είχαν αρχίσει να συνειδητοποιούν ότι η περίπλοκη συμφωνία της Πέμπτης ήταν άλλο ένα ευρωπαϊκό παραμυθάκι.

Οι πολιτικοί είχαν εν τέλει περιορίσει την εφαρμογή των αποφάσεων που έλαβαν στην Ελλάδα, παρά τα ανησυχητικά σημάδια των τελευταίων εβδομάδων ότι οι επενδυτές αρχίζουν να αποφεύγουν όλο και μεγαλύτερο μέρος της Ευρωζώνης – από το δημόσιο χρέος της Ιταλίας έως τις γαλλικές τράπεζες.

Ένα από τα μεγάλα επιτεύγματα της συμφωνίας αφορούσε την ειδικότερη συμφωνία με τον ιδιωτικό τομέα για την επιβολή ‘κουρέματος’ στην ονομαστική αξία των ελληνικών ομολόγων που κατείχαν. Το πακέτο ήταν σημαντικά πιο σκληρό για τους ομολογιούχους απ’ ό,τι η αρχική πρόταση των τραπεζών ένα μήνα πριν. Αλλά και πάλι παρέμενε λιγόψυχο, επιβάλλοντας ‘κούρεμα’ της τάξης του 21%, όταν στην πραγματικότητα η ίδια η αγορά είχε προεξοφλήσει το διπλάσιο.

Ακόμα και έτσι, με βάση τις εκτιμήσεις της Ευρωπαϊκής Τραπεζικής Αρχής, του οργανισμού- ομπρέλα που εποπτεύει τον ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό τομέα, οι τράπεζες της Ευρωζώνης έχουν σήμερα 100 δις περισσότερα κεφάλαια από ό,τι πέρσι, όμως δεν υπάρχουν ακόμα αρκετά χρήματα στο σύστημα ώστε να μπορούν οι τράπεζες να αναλάβουν πλήρως τις ζημιές που θα έπρεπε να πάρουν και να σπάσει ο φαύλος κύκλος που συνδέει κυβερνήσεις και τράπεζες από την έναρξη της χρηματοπιστωτικής κρίσης.

Ο φαύλος κύκλος αυτός έγινε προφανής πριν τρία χρόνια όταν οι τράπεζες στράφηκαν στα κρατικά ταμεία ζητώντας διάσωση και οι κυβερνήσεις τους έκαναν το χατίρι με συνέπεια να βρεθούν οι ίδιες με υψηλό χρέος.

Κι όμως, ακόμη και σήμερα κανείς δεν παίρνει αυτή την κρίση στα σοβαρά. Αξιοθρήνητες αντιπαλότητες στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πολιτικοί που μετρούν κουκιά προκειμένου να πάρουν τις επόμενες εκλογές στην πατρίδα τους και τραπεζικά ιδρύματα που ενδιαφέρονται μόνο για το συμφέρον τους και αρνούνται να διαγράψουν σε σύντομο χρονικό διάστημα τόσο χρέος όσο θα έπρεπε, έχουν ως συνέπεια την αποφυγή αντιμετώπισης της σημερινής οικτρής κατάστασης με το σωστό τρόπο. Για να αλλάξει αυτό η Ευρωζώνη θα πρέπει να αποκτήσει ένα σοβαρό σύστημα διακυβέρνησης και ταυτόχρονα να διευρύνει δραστικά τα κονδύλια του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας προκειμένου να μπορεί να στηρίξει μια αξιόπιστη διάσωση σε κάθε κράτος που θα χρειαστεί. Την ίδια στιγμή η Ευρώπη πρέπει να διασφαλίσει ότι οι τράπεζες της θα πάρουν πολύ μεγαλύτερες ζημιές και ότι οι μέτοχοί τους θα καταβάλουν τα αντίστοιχα κεφάλαια. Μόνο σε αυτή την περίπτωση θα μπορέσουν όντως να ανακάμψουν τα κράτη, οι τράπεζες και η οικονομία της Ευρωζώνης.

banksnews

Όλη η χώρα, με το λαό της,..ένα ενέχυρο

Με πανηγυρισμούς υποδέχτηκε το κυβερνητικό στρατόπεδο την απόφαση για την Ελλάδα της έκτακτης συνόδου κορυφής της περασμένης Πέμπτης και πολλοί έσπευσαν να παρουσιαστούν πανευτυχείς και χαμογελαστοί στα ΜΜΕ με ύφος και αλαζονεία νικητή.Τα χειροκροτήματα έπεσαν βροχή στο υπουργικό Συμβούλιο όπου, μετά από μήνες, ο Γ. Παπανδρέου εμφανίστηκε να χαμογελά ανακουφισμένος έχοντας ανακτήσει λίγη από εκείνη την αυτοπεποίθηση που είχε όταν άρθρωνε τα αλλεπάλληλα «Πάμε μαζί», «Λεφτά υπάρχουν» και φυσικά τα περί «όπλου στο τραπέζι». Και αναρωτιέται κανείς, προς τί όλη αυτή η ευφορία;


Χαίρονται που χρεοκόπησαν την χώρα; Γιατί αυτό, ουσιαστικά, έχει, ήδη, συντελεστεί. Τι άλλο σημαίνει δηλαδή το γεγονός ότι δεν μπορεί μια χώρα να βγει να δανειστεί από τις περιβόητες αγορές. Τώρα, όμως, έχει επιτευχθεί «μεγαλύτερη πρόοδος» στην κατεύθυνση της χρεοκοπίας. Γιατί με την διαγραφή ενός 20- 21% του χρέους, αν συμμετέχουν οι ιδιώτες, κάτι για το οποίο επέμενε η κ. Μέρκελ, και το οποίο ο ελληνικός λαός θα το πληρώσει ακριβά, στην πραγματικότητα, με τοκογλυφικά επιτόκια, ουσιαστικά μιλάμε για στεγνή και ολοκάθαρη χρεοκοπία. Είτε μιλήσουμε για επιλεκτική, περιορισμένη ή λάιτ χρεοκοπία (χαρακτηρισμοί Παπανδρέου, Βενιζέλου, Οίκων αξιολόγησης) δεν παύει να είναι χρεοκοπία. Και το ίδιο συμβαίνει είτε το πούμε στην αγγλική γλώσσα (στην οποία επιμένει ο κ. Βενιζέλος) είτε στην ελληνική.

Χαίρονται που οι Ευρωπαίοι φρόντισαν, όπως ήταν αναμενόμενο, να εξασφαλίσουν την στήριξη των τραπεζών, την ώρα που η χώρα μεταβάλλεται σε προτεκτοράτο του οποίου η πολιτική θα καθορίζεται από τους δανειστές του; Γιατί αυτό σημαίνει η εξασφάλιση δανείων για δεκαετίες με χρήματα από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Σημαίνει, επίσης, αν αναφερθούμε συγκεκριμένα και στα περί κεφαλαιακής διεύρυνσης των τραπεζών, ότι το ελληνικό τραπεζικό σύστημα πνέει τα λοίσθια και προετοιμάζεται, μετά βαϊων και κλάδων, για εξαγορές, πωλήσεις, συγχωνεύσεις, εννοείται με την «στήριξη ξένων μεγάλων τραπεζών»..

Όταν εξαρτάσαι συνεχώς από δάνεια και νέα δάνεια άλλων, πόσο ανεξάρτητη πολιτική μπορεί να έχεις; Στον οποιονδήποτε τομέα. Από το τι παράγει, αν παράγει, αυτή η χώρα μέχρι τα πιο καυτά θέματα της εξωτερικής πολιτικής της. Ποιος πλέον θα παίρνει τις αποφάσεις για την πορεία της οικονομίας μας, της χώρας μας γενικότερα και την ζωή των πολιτών της;
Για το τελευταίο, σε επίπεδο καθημερινότητας τουλάχιστον, δεν χρειάζεται καν να αναρωτηθούμε, αφού η κυβέρνησή μας ήδη έχει αποδεχτεί το Μεσοπρόθεσμο, την ανάγκη εφαρμογής του οποίου τονίζει η απόφαση των ηγετών της Ευρωζώνης. Ενώ έγινε γνωστό ότι νέο πακέτο μέτρων πρόκειται να έρθει τον Οκτώβριο (από αυτά τα πακέτα μέτρων που διαψεύδονται κατηγορηματικά λίγες μέρες πριν μας πνίξει η καταιγίδα), μαζί με τα χρήματα από το νέο δάνειο που προσφέρθηκαν να δώσουν οι εταίροι μας.
Γεγονός πάντως είναι ότι και με το νέο δάνειο, η Ελλάδα δεν μπορεί να αποπληρώσει το χρέος ακόμη και αν επιμείνει και εντείνει την πολιτική λιτότητας. Μια πολιτική που ήδη έχει αποδειχτεί αποτυχημένη και αναμένεται να βυθίσει τη χώρα σε μεγαλύτερη ύφεση. Όσο για την νέα χρηματοδότηση προβλέπονται συγκεκριμένες εμπράγματες εγγυήσεις (λαϊκιστί ενέχυρο) με παραβίαση κάθε έννοιας αυτής της πολυσυζητημένης, τελευταίως, εθνικής κυριαρχίας.
Όλα δείχνουν ότι η απόφαση της συνόδου κορυφής είχε στόχο μια ελεγχόμενη πορεία χρεοκοπίας για την χώρα μας προκειμένου να αποφευχθεί μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και οι συνέπειες μετάδοσης της, που θα έθεταν σε άμεσο κίνδυνο το Ευρώ και την ίδια την ΕΕ. Και όλα δείχνουν ότι μένει ν’ αποδειχτεί αν τελικά η χρεοκοπία της Ελλάδας, και με όρους επαχθέστερους μιας χρεοκοπίας που θα επιλεγόταν ως τακτική κίνηση από μια ελληνική ηγεσία που θα επέλεγε αυτόν τον δρόμο αντί του ενεχύρου και της ισοπέδωσης, (εμείς τώρα βέβαια επιλέξαμε τα «πάντα όλα», που λέει και η πιτσιρικαρία, από τις χειρότερες δυνατές λύσεις), θα λειτουργήσει «λυτρωτικά» για το ευρώ και την ΕΕ.

Όσο για τα περί «ευρωπαϊκού σχεδίου Μάρσαλ», η σχετική αναφορά σε αυτό που υπήρχε στο σχέδιο απόφασης, εξαλείφθηκε. Για να μη δημιουργεί και «αρνητικούς» συνειρμούς: δηλαδή για τότε που η Ελλάδα ήταν εξαρτημένη ενώ τώρα περνά «δύσκολες στιγμές ως ισχυρή Ελλάδα στη ζώνη του ευρώ »… Α! Και η «στρατηγική ανάπτυξης και επενδύσεων» για την Ελλάδα, για την οποία έκαναν λόγο οι ηγέτες της Ευρωζώνης, για να είμαστε και ειλικρινείς είναι προφανές ότι «κλείνει το μάτι» ξεδιάντροπα και ανοιχτότατα στους κερδοσκόπους. Δηλαδή σε αυτούς που, ήδη, έχουν σπεύσει υποβαθμίζοντας πιστοληπτικές ικανότητες και εκτοξεύοντας spreads και ασφάλιστρα κινδύνου (όλοι πλέον έχουμε εμπλουτίσει το λεξιλόγιό μας) να «ρίξουν την τιμή» σε επίπεδα «κοψοχρονιάς» (που λέμε), για να επωφεληθούν από την εκποίηση (ο ηπιότερος όρος) της δημόσιας περιουσίας.

Το κείμενο απόφασης της Συνόδου Κορυφής είναι σκόπιμα ένα γενικό κείμενο, με τις λεπτομέρειες ( που συνήθως είναι και το ποιο σημαντικό κομμάτι οποιασδήποτε απόφασης) να παραπέμπονται προς διευκρίνιση στο μέλλον. Είναι σκόπιμα ασαφές για τον απλούστατο λόγο ότι χρησιμοποιώντας την χώρα μας ως πειραματόζωο οι Ευρωπαίοι εταίροι μας θέλουν να δουν τις αντιδράσεις των αγορών, και του ελληνικού λαού, για να αποφασίσουν τα επόμενα βήματα τους .
Το τι σημαίνουν όλα αυτά για το μέλλον της χώρας μας, ας το αφήσουμε και εμείς γενικό και ασαφές, ελεύθερο θέμα στη φαντασία του καθενός… για να μην μας αποκαλέσουν …Κασσάνδρες.
inprecor

Έτσι καταστρέφουν την Παιδεία και την έρευνα εν Ελλάδι…

Το άρθρο – ανάλυση ενός νέου Έλληνα επιστήμονα αποτελεί στην κυριολεξία ΚΟΛΑΦΟ για όλους όσοι πέρασαν από το υπουργείο Παιδείας και όχι μόνο, υποστηρίζοντας ότι δρουν προς το συμφέρον της ελληνικής Παδείας. Το ερώτημα δεν μπορεί παρά να απευθυνθεί προς την… πολιτικώς ιδιαίτερα δραστήρια κυρία Διαμαντοπούλου: Διαβάζοντας κανείς το άρθρο που ακολουθεί, διαπιστώνει έναν ξεκάθαρο και μεθοδικό συλλογισμό, ο οποίος αν μη τι άλλο αξίζει να γίνει αντικείμενο μελέτης και προβληματισμού. Πως στην ευχή κατόρθωσαν πάλι να προκαλέσουν τόση αναταραχή στην Παιδεία και ΟΛΟΙ να είναι πάλι δυσαρεστημένοι;


Το άρθρο προέρχεται από έναν εξαιρετικά ενδιαφέροντα διαδικτυακό κόμβο, το bookpress.gr, ο οποίος συντηρείται από το μεράκι των συνεργατών του και από την αγάπη τους για το βιβλίο. Προφανώς, ούτε τέτοιες πρωτοβουλίες προκαλούν το ενδιαφέρον ή ερεθίζουν τα αντανακλαστικά της υπουργού μας, τα οποία φαίνεται πως είναι προσανατολισμένα και ρυθμισμένα να ασχολούνται με την επόμενη ημέρα στο ΠΑΣΟΚ. Αυτό που αδυνατεί βέβαια και η ίδια -και πολλοί συνάδελφοί της από διάφορα κόμματα- να αντιληφθεί, είναι ότι η κοινωνία αδιαφορεί για τις πολιτικές τους φιλοδοξίες και τους καταλογίζει σοβαρότατες ευθύνες για την ανεπάρκειά τους, η οποία εν πολλοίς οδήγησε στη σημερινή κατάσταση. Εάν μάλιστα δε… συνέλθουν, θα αποτελέσουν τμήμα της επόμενης ημέρας… στα σπίτια τους.
Η διεύθυνση του άκρως αξιόλογου και παρεμβατικού πονήματος που ακολουθεί βρίσκεται στο:http://www.bookpress.gr/stiles/debate/telos-ereunas-ellada

———————————————
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Ή πώς η χώρα καταδικάζεται να γίνει φτωχή, ακόμη κι αν ελέγξει το χρέος της
Του Σωτήρη Βανδώρου
«Οι μικρές χώρες σήμερα, χώρες που δεν έχουν πετρέλαιο ή διαμάντια, έχουν ως δύναμή τους το ανθρώπινο κεφάλαιο. Η δύναμή μας είναι τα κεφάλια [των ερευνητών] μας τα οποία είναι πολλά», Άννα Διαμαντοπούλου, υπουργός Παιδείας (*1)
«Η Ελλάδα έχει εξελιχθεί από χώρα αποστολής ανειδίκευτων εργαζομένων σε χώρα εξαγωγής πτυχιούχων. Χάνει, δηλαδή, νέους και μορφωμένους ανθρώπους, ακριβώς αυτούς που χρειάζεται για την ανάπτυξή της. Ακόμη και σήμερα, δεν φαίνεται να έχει κατανοηθεί η μεγάλη έκταση και, κυρίως, οι αρνητικές επιπτώσεις της διαρροής επιστημονικού δυναμικού. Μάλιστα, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι ενώ η διαρροή επιστημονικού δυναμικού δεν αποτελεί βασική αιτία της οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και πολιτισμικής κρίσης, την οποία διέρχεται σήμερα η χώρα, εντούτοις την επηρεάζει σημαντικά ποικιλοτρόπως και θα την επιδεινώσει, αν πάρει διαστάσεις μαζικής φυγής, κάτι που φαίνεται αρκετά πιθανό», Λόης Λαμπριανίδης , καθηγητής Οικονομικής Γεωγραφίας (*2)
«Όσο το σκέφτομαι, η πιο γελοία μέρα της ζωής μου ήταν η μέρα της εκλογής μου [ως Λέκτορας] στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Τέτοια φάρσα δεν ξανάγινε», Τ.Τ. (*3)
Έστω ότι τιθασεύεται κάποια στιγμή το τεράστιο χρέος της Ελλάδας κι απομακρύνεται αποφασιστικά ο κίνδυνος της χρεοκοπίας. Έστω ότι μέχρι τότε οι μισθοί (για όσους εξακολουθούν να έχουν εργασία) θα θυμίζουν περισσότερο επιμίσθιο από τις αλλεπάλληλες μειώσεις. Και πάλι, οικονομική ανάπτυξη δεν θα προκύψει. Διότι ακόμη και τότε δεν θα μπορούμε να «ανταγωνιζόμαστε» σε κόστος εργασίας τους Κινέζους ή τους Βαλκάνιους. Και βέβαια η Ελλάδα δεν έχει ούτε βαριά βιομηχανία, ούτε πετρέλαια, ούτε μπορεί να επαναληφθεί η ιστορία με τον αλόγιστο δανεισμό, την υπερκατανάλωση, τις χρηματιστηριακές φούσκες, τα Greek statistics.
Αδιέξοδο; Όχι απαραίτητα. Διότι υπάρχει κι ένα καλό νέο. Η χώρα μας παράγει… μυαλά. Και μολονότι το συγκριτικό αυτό πλεονέκτημα απαιτεί ευαίσθητους, στοχευμένους και μακροχρόνιους χειρισμούς για να αποτελέσει παράγοντα ανάπτυξης, τούτο είναι εφικτό εφόσον υπάρξει σχετική πολιτική απόφαση και επαρκής χρηματοδότηση. Όσοι έχουν ελάχιστη, έστω, γνώση του θέματος μπορούν να μας διαβεβαιώσουν ότι η επιστημονική έρευνα ακμάζει και προοδεύει με εντυπωσιακούς ρυθμούς την τελευταία δεκαπενταετία τουλάχιστον. Καθηγητές ελληνικών πανεπιστημίων κι επιστήμονες ελληνικών ερευνητικών κέντρων διακρίνονται διεθνώς σε όλους τους τομείς παράγοντας σημαντική σε έκταση και βάθος, για τα μεγέθη της χώρας, επιστημονική γνώση είτε ατομικά είτε συλλογικά (ως τμήματα, ινστιτούτα κ.ο.κ.).
Το ερευνητικό άλμα της ελληνικής επιστημονικής κοινότητας
Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης: «Κατά τη διάρκεια της περιόδου 1993-2008, ο αριθμός των ελληνικών επιστημονικών δημοσιεύσεων ακολουθεί συνεχή ανοδική πορεία, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να παρουσιάζει από τους μεγαλύτερους ρυθμούς αύξησης μεταξύ των 27 χωρών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και των 30 χωρών μελών του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ). Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι το 2008 δημοσιεύθηκαν 10.562 ελληνικές επιστημονικές εργασίες, αριθμός σχεδόν τετραπλάσιος σε σχέση με το 1993, και η Ελλάδα καταγράφει συντελεστή μεταβολής 3,98, ενώ ο μέσος όρος των χωρών μελών της ΕΕ είναι 1,87 και του ΟΟΣΑ 1,65. Η ικανοποιητική επίδοση της Ελλάδας στην παραγωγή επιστημονικών δημοσιεύσεων αποτυπώνεται και στον αριθμό των δημοσιεύσεων σε σχέση με τον πληθυσμό της. Το 2007, με 820 δημοσιεύσεις ανά 1.000.000 κατοίκους, η Ελλάδα κατατάσσεται 17η μεταξύ των χωρών μελών του ΟΟΣΑ, βελτιώνοντας σημαντικά τη θέση της σε σχέση με το 1993, και ξεπερνώντας χώρες όπως η Ιαπωνία, η Ιταλία και η Ισπανία…
«…Η συνεργασία των Ελλήνων ερευνητών και η διασύνδεσή τους με άλλες ερευνητικές ομάδες αποτυπώνεται στον αριθμό των επιστημονικών εργασιών που δημοσιεύονται από κοινού με ερευνητές από άλλους φορείς από την Ελλάδα ή το εξωτερικό και αποτελεί ένδειξη του βαθμού εξωστρέφειας της ελληνικής ερευνητικής κοινότητας. Μεταξύ των ετών 1993 και 2008 οι ελληνικές δημοσιεύσεις που πραγματοποιούνται με τη συνεργασία περισσότερων φορέων αυξάνονται συνεχώς. Σύμφωνα με τα δεδομένα της περιόδου, οι δημοσιεύσεις που προέρχονται αποκλειστικά από έναν μόνο ελληνικό φορέα εμφανίζουν σαφή μείωση ενώ το ποσοστό που καταλαμβάνουν οι δημοσιεύσεις που προκύπτουν από συνεργασία σε εθνικό ή διεθνές επίπεδο, αυξάνεται σημαντικά και από 47,2% το 1993 διαμορφώνεται σε 65% το 2008… Το 2008 οι δημοσιεύσεις οι οποίες πραγματοποιήθηκαν με διεθνείς συνεργασίες αποτελούν το 38,1% των ελληνικών δημοσιεύσεων» (*4).
Η εξασφάλιση από εγχώριους φορείς έρευνας ερευνητικών κονδυλίων από προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης με κριτήρια αριστείας κατόπιν σκληρού ανταγωνισμού είναι πια υπόθεση ρουτίνας, ενίοτε μάλιστα αναλαμβάνουν και ρόλο συντονισμού του ερευνητικού έργου, ακριβώς επειδή αναγνωρίζεται η ποιότητα και αποτελεσματικότητα της εργασίας τους. Χαρακτηριστικά, το Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο αναδεικνύεται 6ο πανευρωπαϊκά σε σύγκριση με όλους τους φορείς έρευνας στους επιστημονικούς τομείς που θεραπεύει, όσον αφορά τα έξι προγράμματα-πλαίσιο (1984-2006) (*5).

Δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί κανείς: Υπάρχει άλλος τομέας –πολιτική, οικονομία, πολιτισμός, αθλητισμός;– στον οποίο η Ελλάδα των τελευταίων ετών έχει να υπερηφανεύεται για ανάλογη ουσιαστική πρόοδο (άνευ μίζας, διαπλοκής και ντόπας); Αυτό το γεγονός γίνεται ακόμη εντυπωσιακότερο αν αναλογιστεί κανείς τη χρόνια υποχρηματοδότηση της έρευνας και της παιδείας γενικότερα (ήδη προ Μνημονίου). Για παράδειγμα, η Ελλάδα καταλαμβάνει την 24η θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση όσον αφορά τις δημόσιες δαπάνες για την εκπαίδευση ως ποσοστό του ΑΕΠ, σύμφωνα με τα στοιχεία της EUROSTAT του 2005, ενώ για το ίδιο έτος φιγουράρει στην προτελευταία θέση μεταξύ των κρατών του ΟΟΣΑ όσον αφορά στις δημόσιες δαπάνες ανά φοιτητή, κι αυτό έχει τη σημασία του εφόσον τα πανεπιστήμια είναι ο κύριος χώρος διεξαγωγής της έρευνας στη χώρα μας (*6).
Αξίζει να αναφερθεί πως στο Συμβούλιο της ΕΕ της Βαρκελώνης το 2002 αποφασίστηκε ότι μέσα σε μια δεκαετία η συνολική δαπάνη για την έρευνα ως ποσοστό του αθροίσματος των εγχώριων προϊόντων των κρατών-μελών θα πρέπει να φτάσει το 3% από το 1,9% που ήταν τότε. Βέβαια, καθώς μάλιστα δεν προβλέφθηκε κάποιος μηχανισμός υποχρέωσης και λογοδοσίας, το ελληνικό κράτος ήταν το τελευταίο που προσυπέγραψε τη σχετική διακήρυξη και εντέλει μείωσε, αντί να τα αυξήσει, τα δημόσια κονδύλια για την έρευνα ως ποσοστό του ΑΕΠ! (*7).
Δαπάνη ή επένδυση;
Τι πιο εύλογο λοιπόν από την απόφαση για μια πολύ μεγάλη αύξηση της χρηματοδότησης της έρευνας η οποία –προφανώς στο πλαίσιο ενός συνολικού σχεδίου που περιλαμβάνει πολλαπλά και συνδυασμένα μέτρα– θα αποτελέσει μια πρώτης τάξεως επένδυση για παραγωγή νέας γνώσης και καινοτομίας που με τη σειρά της θα συμβάλει στο να βγει η οικονομία από την ύφεση, να γίνει πιο ανταγωνιστική και να εισέλθει σε τροχιά ανάπτυξης. Και η αύξηση αυτή μπορεί και πρέπει να επέλθει όχι παρά την τρέχουσα οικονομική κατάσταση της Ελλάδας και το Μνημόνιο, αλλά (και) εξαιτίας τους. Δηλαδή, ο μόνος τρόπος για να μη βυθίζεται η χώρα σε μια ολοένα και μεγαλύτερη ύφεση που ανατροφοδοτείται κι επαυξάνεται από την περιστολή δημοσίων δαπανών και την προσπάθεια αύξησης των εσόδων με αποτέλεσμα τη συνεχή απομείωση των εισοδημάτων των χαμηλών και μεσαίων στρωμάτων, είναι η παραγωγή νέου πλούτου, δηλαδή η υιοθέτηση ενός (πραγματικά, αυτή τη φορά) παραγωγικού μοντέλου ανάπτυξης.
Έτσι, ας το ξαναπούμε, είναι λάθος να λογίζεται η χρηματοδότηση της έρευνας ως δαπάνη (εν πάση περιπτώσει ως δαπάνη σαν όλες τις άλλες), αλλά θα πρέπει να θεωρείται ως επένδυση. Μάλιστα, ακόμη και στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παρά την εμμονή που τη διακρίνει στη διασφάλιση της διατήρησης του ελλείμματος κάθε κράτους κάτω του 3%, στην αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας το 2005 οριακά έστω θεωρήθηκε ότι οι μακροχρόνιες δημόσιες επενδύσεις και οι επενδύσεις στην έρευνα δεν πρέπει να υπολογίζονται με τον ίδιο τρόπο στα επιτρεπτά όρια ελλείμματος (*8).
Στο σημείο αυτό μπορεί να προβληθούν δύο ενστάσεις. Η πρώτη ένσταση, την οποία θα αντιμετωπίσω παρακάτω, είναι ότι δεδομένου ότι είμαστε στο όριο της χρεοκοπίας δεν υπάρχουν χρήματα ούτε για τα στοιχειώδη κι επομένως η επένδυση στην έρευνα εμφανίζεται, στις τρέχουσες, εξαιρετικές συνθήκες, ως περιττή αν όχι επικίνδυνη πολυτέλεια. Η δεύτερη ένσταση είναι ότι δεν θα πρέπει να αντιλαμβανόμαστε την επιστημονική έρευνα και γενικότερα την τριτοβάθμια εκπαίδευση εργαλειακά, ως μέσο για έναν άλλο σκοπό, εν προκειμένω την ανάπτυξη. Συμφωνώ κι επαυξάνω, δεν πρέπει να είναι αυτός ο κύριος σκοπός της (*9).
Αλλά προς χάριν της… δημόσιας διαβούλευσης που ολοκληρώνεται –άσχετα αν έγινε μόνο προσχηματικά– αυτές τις ημέρες εν όψει της κατάθεσης νομοσχεδίου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση που αφορά και την έρευνα, θα ασπαστώ αυτό το ομολογουμένως περιοριστικό σκεπτικό, το οποίο άλλωστε συνοψίζεται στο κείμενο διαβούλευσης του Υπουργείου με την ακόλουθη διατύπωση: «Πώς η ανώτατη εκπαίδευση της χώρας μας θα συνεχίσει να αποτελεί -σε συνθήκες σκληρότατων δημοσιονομικών περιορισμών- έναν θεσμό μαζικής ανώτατης εκπαίδευσης, αναγκαίας για την ανάπτυξη της οικονομίας και της κοινωνίας της γνώσης, θεμέλιο του νέου προτύπου ανάπτυξης της χώρας;».
Η μεθοδική διάλυση της έρευνας
Φαίνεται λοιπόν εκ πρώτης όψεως ότι η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας συνδέει την έρευνα με την ανάπτυξη και έχει ως σκοπό να την ενισχύσει, δίνοντας μάλιστα έμφαση στην υποστήριξη των ίδιων των ερευνητών. Αντιγράφω τη δήλωση της κυρίας Διαμαντοπούλου με την οποία ξεκινά αυτό το κείμενο: «Οι μικρές χώρες σήμερα, χώρες που δεν έχουν πετρέλαιο ή διαμάντια, έχουν ως δύναμή τους το ανθρώπινο κεφάλαιο. Η δύναμή μας είναι τα κεφάλια [των ερευνητών] μας τα οποία είναι πολλά». Όμως, τι ακριβώς προς αυτή την κατεύθυνση έχουν κάνει η ίδια και ο αποπεμφθείς πλέον με τον πρόσφατο ανασχηματισμό, υφυπουργός –αρμόδιος για θέματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και έρευνας– κ. Ιωάννης Πανάρετος; Απολύτως τίποτα. Αντιθέτως, έχουν επιδοθεί σε ένα όργιο καταστροφής που συνδυάζεται με μια προσβλητική συμπεριφορά απέναντι σε πανεπιστημιακούς και ερευνητές.
Η πεποίθηση του κ. Πανάρετου ότι γνωρίζει τα πάντα τον έκανε να θέλει να ελέγξει τα πάντα, να αλλάξει τα πάντα και να περιφρονεί τους πάντες και τα πάντα. Η προσωπική του φιλία με τον πρωθυπουργό τον έκανε να πιστέψει ότι μπορεί όντως να κάνει τα πάντα, κινούμενος συστηματικά εκτός νομιμότητας, επιχειρώντας με εγκυκλίους του να ανατρέψει νόμους, με δηλώσεις στο προσωπικό μπλογκ του –όπου ενίοτε εμφανίζονταν επίσημες αποφάσεις πριν ανακοινωθούν από το Υπουργείο!– να παράγει κυβερνητική πολιτική, με απειλητικές επιστολές να ασκεί, ως μη όφειλε, συνδιοίκηση στα πανεπιστήμια κ.ο.κ. Το αποτέλεσμα ήταν βέβαια προβλέψιμο: αποξενώθηκε από το σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας η οποία το τελευταίο διάστημα τον αντιμετώπιζε πλέον μόνο με μηνυτήριες αναφορές κι άλλα ένδικα μέσα. Ωστόσο, δεν πρέπει να νομισθεί ότι η κυρία Διαμαντοπούλου δεν συμμερίζεται την ουσία της πολιτικής του. Απλώς, ως έμπειρη πολιτικός τον άφησε να λειτουργήσει σαν Ταλιμπάν, ελπίζοντας ότι θα επωμιστεί εκείνος σημαντικό μερίδιο του πολιτικού κόστους. Θα αναφερθώ σε όσα από τα υφ/υπουργικά «έργα» σχετικά με την έρευνα μπόρεσα να συγκεντρώσω εδώ (χωρίς ιεράρχηση) – είναι τόσα πολλά που ασφαλώς μου έχουν ξεφύγει αρκετά:
1) Πρώτα από όλα, ο κ. Πανάρετος έχει δύο εμμονές: ότι τα κύρια προβλήματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και της έρευνας είναι η έλλειψη διαφάνειας κι αξιοκρατίας, και η υπερβολική εσωστρέφεια και όχι η υποχρηματοδότηση, η γραφειοκρατία και ο συγκεντρωτισμός του υπουργείου. Έτσι αντιλήφθηκε το ρόλο του ως εκείνου που θα κάνει την κάθαρση του χώρου. Επόμενο ήταν σε δηλώσεις του μετά από επίσημη συνάντηση με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να παρουσιάσει τους πανεπιστημιακούς ως μια βολεμένη, διεφθαρμένη συντεχνία (*10).
2) Τον περασμένο Δεκέμβριο εξωθήθηκε σε παραίτηση ο γενικός γραμματέας Έρευνας και Τεχνολογίας Αχιλλέας Μητσός. Σε συνέντευξή του στο «Βήμα», μεταξύ άλλων, δηλώνει για τον κ. Πανάρετο: «Η έννοια ότι μάλλον είναι όλοι κλέφτες, είναι για πέταμα και είναι μηδενικά δεν είναι η σωστή αντιμετώπιση των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας… Η πολιτική αυτή δεν βοηθάει κανέναν, δεν βοηθάει την διαφάνεια, δεν είναι σύμφωνη με τους νόμους… Δεν δέχομαι αυτό που έγινε με τον “Θαλή” και τον “Ηράκλειτο” να γίνεται με όλες τις προκηρύξεις της έρευνας… Καθυστερούν όλα για απίθανα μεγάλο χρονικό διάστημα. Δεν νομίζω ότι είναι σωστή διαδικασία, δεν γίνεται αντί να περνούν όλα αυτά τα θέματα από τις αρμόδιες υπηρεσίες για να προωθούνται γρήγορα και να μην καθυστερεί η απορρόφηση των κοινοτικών κονδυλίων, να συγκεντρώνονται όλα στο γραφείο του υφυπουργού» (*11).
3) Αυτό το τελευταίο σημείο αφορά την παρέμβαση στις διαδικασίες αξιολόγησης μεγάλων ερευνητικών προγραμμάτων, παρέμβαση που στο όνομα της διαφάνειας επέφερε τραγικές καθυστερήσεις στην κατανομή των κονδυλίων, με αποτέλεσμα να αφήσει απλήρωτους για μήνες ερευνητές, να κινδυνεύουν να χαθούν κονδύλια και να υπονομευθούν διεθνείς συνεργασίες.
4) Σύμφωνα με τον αντιπρόεδρο του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, ενός από τους πλέον διακεκριμένους φορείς έρευνας στην Ελλάδα ο οποίος φιλοξενεί και ερευνητές από ευρωπαϊκές χώρες, «την τελευταία δεκαετία η τακτική επιχορήγηση δεν καλύπτει ούτε τη μισθοδοσία, πόσω μάλλον τα λειτουργικά έξοδα». Αντί να διορθωθεί αυτή η κατάσταση, φυσικά χειροτέρεψε. Υπήρξε διάστημα το χειμώνα που επειδή το υπουργείο το είχε παρατήσει οικονομικά στην τύχη του, δεν υπήρχε ούτε πετρέλαιο για θέρμανση. Κι αυτό ενώ «η θερμοκρασία μπορεί να επηρεάζει το πείραμα ενός ερευνητή ή τις συνθήκες φύλαξης και συντήρησης ακριβού εξοπλισμού» (*12).
5) Το Εθνικό Κέντρο Θαλασσίων Ερευνών (ΕΛΚΕΘΕ) το οποίο για δεύτερη συνεχή χρονιά η ΕΕ το προκρίνει ως επιστημονικό υπεύθυνο για την έρευνα στον μεσογειακό χώρο και στη Μαύρη Θάλασσα με τη συμμετοχή δεκάδων ευρωπαϊκών κέντρων και ινστιτούτων και το οποίο φέρνει στην Ελλάδα περί τα 20 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο από ευρωπαϊκά προγράμματα –πολλαπλάσιο ποσό της κρατικής επιχορήγησής του– «τιμωρείται» αντί να επιβραβεύεται. Πώς; Με απειλή λουκέτου! Ο τέως πρόεδρός του Γιώργος Χρόνης καταγγέλλει μάλιστα στην «Ελευθεροτυπία» ότι φαίνεται πως υπάρχουν ιδιώτες που θα είχαν συμφέρον από την εκποίηση εξοπλισμού κι άλλων περιουσιακών στοιχείων του (*13).
6) Παρόμοια τύχη φαίνεται να επιφυλάσσεται και στο Ινστιτούτο Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών (ΙΓΜΕ). Την άμεση ανάκληση της απόφασης της διϋπουργικής επιτροπής για κατάργησή του ζητούν οι εργαζόμενοι στο Ινστιτούτο καθώς, όπως αναφέρουν στην ανακοίνωση-καταγγελία τους, αν υλοποιηθεί η Ελλάδα θα είναι η μόνη χώρα που δεν θα διαθέτει έναν ανεξάρτητο φορέα για τη γεωλογική και μεταλλευτική έρευνα (*14).
7) Αποφασίστηκε η αναστολή του προγράμματος διδακτορικής και μεταδιδακτορικής έρευνας για την Ελλάδα του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών για το 2011-12. Αυτό, σε συνδυασμό με το ουσιαστικό μπλοκάρισμα των υπόλοιπων προγραμμάτων από τον κ. Πανάρετο, προκαλεί τη δημιουργία ενός σημαντικού κενού μεταξύ των νεότερων ερευνητών οι οποίοι εξωθούνται σε παρατεταμένη ετεροαπασχόληση, αν όχι εγκατάλειψη της καριέρας τους (*15). 
8) Η χρόνια υποχρηματοδότηση της έρευνας που τείνει πλέον να μετατραπεί σε στάση πληρωμών όσον αφορά τους εθνικούς πόρους, επεκτείνεται φυσικά και στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, δηλαδή από άποψη μεγεθών στον κύριο τόπο παραγωγής ερευνητικού έργου. Έτσι, σε σχέση με το 2009 τα ΑΕΙ έχουν υποστεί μείωση της χρηματοδότησης που προσεγγίζει το 50%, ενώ σε μια περίπτωση φτάνει το 70%. Συγκεκριμένα, ενώ λάμβαναν 235 εκατομμύρια ευρώ, φέτος θα λάβουν 121 εκατομμύρια. Τα ΤΕΙ έχουν υποστεί μείωση 35%. Ήδη ορισμένα ιδρύματα έχουν προειδοποιήσει ότι είναι θέμα λίγων μηνών να αναστείλουν θεμελιώδεις λειτουργίες τους ή και να κλείσουν, εκταμιεύοντας για την ώρα από το αποθεματικό τους. Εντύπωσή μου είναι ότι ακριβώς αυτό επιδιώκει η υπουργός Παιδείας, ώστε, με έναν ακροβατικό συλλογισμό από αυτούς που μόνον οι πολιτικοί μας μπορούν να διατυπώσουν, να δηλώσει δικαιωμένη όσον αφορά το όραμά της σαρωτικών συγχωνεύσεων τμημάτων, σχολών και ιδρυμάτων ως μόνη λύση (*16).
Η περιφρόνηση των ελλήνων επιστημόνων
9) Η στάση ακραίας περιφρόνησης προς στους διδάσκοντες στα πανεπιστήμια που εκδηλώθηκε με ποικίλους τρόπους επί υπουργίας Διαμαντοπούλου κι αποτυπώθηκε επίσης ποικιλοτρόπως στο σχέδιο νόμου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση που το φέρνει στη Βουλή κατακαλόκαιρο (*17) (μετά από ένα μπαράζ επιλεκτικών διαρροών που πότε διαψεύδονταν, πότε αφήνονταν να αιωρούνται, ενώ ποτέ δεν έγινε ειλικρινής διαβούλευση) συνδυάζεται από μια καραμπινάτη παρανομία για την οποία το υπουργείο θα λογοδοτήσει στα δικαστήρια. Αναφέρομαι στην αυθαίρετη παύση των εξελίξεων σε ανώτερη βαθμίδα των μελών Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού (ΔΕΠ) και κυρίως στην ουσιαστική παύση διορισμών εκλεγμένων μελών ΔΕΠ για τα οποία έχει ήδη εκδοθεί πράξη διορισμού τους από τον αντίστοιχο πρύτανη ο οποίος, σύμφωνα με πρόσφατο νόμο, ασκεί και τον προβλεπόμενο έλεγχο νομιμότητας, ακριβώς για να επιταχυνθούν οι ανέκαθεν αργόσυρτες διαδικασίες και να απομένει στο υπουργείο μόνον η τυπική έκδοση του σχετικού ΦΕΚ.
Το Υπουργείο ισχυρίζεται πότε ότι «δεν υπάρχουν χρήματα», πότε ότι δεσμεύεται από το Μνημόνιο, σύμφωνα με τον κανόνα 1 πρόσληψη ανά 10 αποχωρήσεις (για το 2011). Ψεύδεται και στις δύο περιπτώσεις. Ήδη πριν βγει η προκήρυξη για μια νέα θέση μέλους ΔΕΠ έχει εξασφαλιστεί πίστωση από το Υπουργείο Παιδείας το οποίο για αυτόν ακριβώς το σκοπό έχει έρθει σε συνεννόηση με το Υπουργείο Οικονομικών. Μόνο μετά την επίσημη διαβεβαίωση ότι εγκρίνεται η πίστωση το πανεπιστήμιο προχωρά στην προκήρυξη. Κατά δεύτερον, το Μνημόνιο δεν ορίζει ποιοι θα διοριστούν και ποιοι όχι. Έτσι, π.χ., απολύτως ορθά όλοι οι απόφοιτοι σχολών των σωμάτων ασφαλείας εξακολουθούν και διορίζονται με την αποφοίτησή τους.
Πρακτικά, αυτό που συμβαίνει είναι ότι περί τους 900 επιστήμονες –εκτιμάται ότι μέχρι το τέλος του 2011 θα έχουν φτάσει τους 1.200– που εξελέγησαν το 2009, το 2010 και το 2011 ως μέλη ΔΕΠ σε θέση προκηρυγμένη για πολλούς το 2008, για κάποιους ακόμη και το 2007, δηλαδή με διασφαλισμένα κονδύλια χρόνια πριν το Μνημόνιο –κάποιος πρέπει να λογοδοτήσει: πού πήγαν αυτά τα λεφτά;–, ούτε διορίζονται, ούτε τους ανακοινώνεται ένα δεσμευτικό χρονοδιάγραμμα για το διορισμό τους ο οποίος μετατίθεται σε ένα ολοένα και πιο απροσδιόριστα μακρινό μέλλον. Κι έτσι ο επιστημονικός, επαγγελματικός και οικογενειακός τους προγραμματισμός τινάζεται στον αέρα. Πρόκειται για ανθρώπους στην πλειονότητά τους μεταξύ 35-40, στο κατώφλι της επιστημονικής ωριμότητας, που έχουν κίνητρα και δυνάμεις να προσφέρουν ερευνητικό και διδακτικό έργο πρώτης στάθμης, εκλεγμένοι μέσα από ανταγωνιστικές διαδικασίες, με πολυετείς σπουδές, συχνά μεταδιδακτορική έρευνα και συμμετοχή σε σημαντικά ερευνητικά πρότζεκτ και πολυετή διδακτική εμπειρία. Όλοι αυτοί εγκλωβίζονται σε μια κατάσταση αβεβαιότητας, επισφάλειας και ήδη για πολλούς, πλέον, ανεργίας κι εξαθλίωσης. Έτσι, ο Τ.Τ. δεν υπερβάλλει όταν λέει «όσο το σκέφτομαι, η πιο γελοία μέρα της ζωής μου ήταν η μέρα της εκλογής μου στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Τέτοια φάρσα δεν ξανάγινε».
Το οριστικό χτύπημα ήρθε λίγο προτού ο Ι. Πανάρετος αποπεμφθεί, όταν με νέα απειλητική επιστολή προς τα πανεπιστήμια γνωστοποιούσε ότι θα μειωθούν δραματικά από τον Σεπτέμβριο και τα κονδύλια για τους διδάσκοντες με σύμβαση εργασίας –Π.Δ.407/80 (*18)–, που θα ήταν μια κάποια, αν και όχι για όλους κι όχι ικανοποιητική, προσωρινή λύση. Όμως, αφενός σε μεγάλα τμήματα δεν θα δοθούν καθόλου τέτοια κονδύλια, στα δε μικρά θα είναι τόσο λίγα, ώστε στο αισιόδοξο σενάριο η αμοιβή θα προσεγγίζει απλώς το επίδομα ανεργίας. Εάν επρόκειτο για ιδιωτική εταιρία, οι συνθήκες αυτές θα προκαλούσαν ασφαλώς το ενδιαφέρον της Επιθεώρησης Εργασίας και του ΣΔΟΕ.
Βrain drain
Το αποτέλεσμα είναι βέβαια ότι πολλοί νέοι επιστήμονες είναι στα πρόθυρα να τα παρατήσουν, ενώ όσοι δεν έχουν οικογενειακές ή άλλες δεσμεύσεις φεύγουν στο εξωτερικό, όπου δεν αντιμετωπίζονται με αυτό τον ταπεινωτικό τρόπο. Αντίθετα. Λόγου χάριν, ο φίλος μου Π.Β. έριξε μαύρη πέτρα πίσω του κι εργάζεται πλέον σε πανεπιστήμιο παραλιακής τουρκικής πόλης που έχει προσελκύσει διδάσκοντες από πολλές χώρες του κόσμου. Αντιμετωπίζεται με σεβασμό, έχει όσες παροχές χρειάζεται και λαμβάνει σχεδόν τα τριπλά από αυτά που θα έπαιρνε στην Ελλάδα. Εάν το δούμε με όρους ανθρώπινου κεφαλαίου αυτό που συμβαίνει εν προκειμένω είναι το εξής απλό: το ελληνικό δημόσιο κατέβαλε ένα σημαντικό στο σύνολο ποσό για την εκπαίδευση και τη συγκρότηση ενός λαμπρού επιστήμονα (πλήρωσε τις σπουδές του από το δημοτικό μέχρι το πανεπιστήμιο, πλήρωσε υποτροφία για συνέχιση σπουδών στο εξωτερικό, πλήρωσε την αμοιβή του ως διδάσκοντος για χρόνια σε ελληνικά πανεπιστήμια) και τη στιγμή ακριβώς που αυτή η πολύτιμη επένδυση άρχιζε να αποδίδει, τον απαξίωσε και τον εξώθησε να φύγει από τη χώρα, με αποτέλεσμα να επωφελείται αυτής της επένδυσης μια άλλη. Με άλλα λόγια, το ελληνικό δημόσιο δεν έκανε καμία εξοικονόμηση δαπανών, αλλά ακριβώς το αντίθετο: κατασπατάληση πόρων.
10) Εξυπακούεται ότι σε συνδυασμό με το πάγωμα των διορισμών έχει επέλθει και πάγωμα νέων προκηρύξεων θέσεων ΔΕΠ, που σημαίνει ότι ήδη προκύπτουν σοβαρά προβλήματα να «βγει» το πρόγραμμα σπουδών των πανεπιστημίων –τα μαθήματα επιλογής έχουν περικοπεί μαζικά– τα οποία θα ενταθούν σε βαθμό παροξυσμού τα επόμενα χρόνια. Όμως, η κυρία Διαμαντοπούλου, που αρέσκεται να λέει ότι θα πρέπει να συντονιστούμε με τις διεθνείς εξελίξεις και να βλέπουμε προς το μέλλον, φαίνεται να έχει βρει λύση για την επικείμενη κατάρρευση. Πρόκειται για την επαναθεσμοθέτηση του «βοηθού» (δεν θα αποκαλείται βέβαια έτσι) ο οποίος θα αντικαταστήσει τη βαθμίδα του Λέκτορα που καταργείται. Ο βοηθός, σύμφωνα με το σχέδιο νόμου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, θα είναι μη εξελίξιμη βαθμίδα, επιφορτισμένη με διδακτικά και καθόλου ερευνητικά καθήκοντα. Το πιάσατε; Προβλέπεται η δημιουργία, ας μου επιτραπεί ο όρος, ενός επιστημονικού προλεταριάτου, το οποίο θα φορτωθεί με την υποχρέωση να διδάσκει πάρα πολλές ώρες, ώστε να καλυφθούν τα κενά της μη ανανέωσης των ΔΕΠ. Αυτό σημαίνει φυσικά ότι οι συγκεκριμένοι διδάσκοντες θα ανα-παράγουν απλώς τη δοσμένη γνώση, αντί να παράγουν δική τους. Με άλλα λόγια, τα πανεπιστήμια θα μετεξελιχθούν σταδιακά σε απλά διδακτήρια. Γυρνάμε δηλαδή 100 χρόνια πίσω!
Σωρευτικά, όλα τα παραπάνω –κατάργηση ερευνητικών κέντρων, κατάργηση υποτροφιών, μπλοκάρισμα ερευνητικών προγραμμάτων, οικονομικός στραγγαλισμός πανεπιστημίων, παύση διορισμών, παύση προκηρύξεων θέσεων– θα οδηγήσει εκτός Ελλάδας μια ολόκληρη γενιά νέων ερευνητών και θα εμποδίσει να αναδειχθεί η επόμενη. Αυτό το φαινόμενο, γνωστό γενικότερα ως brain drain (διαρροή εγκεφάλων), μάστιζε την Ελλάδα ήδη πριν την εκδήλωση της παρούσας κρίσης, όπως αποδεικνύεται αναλυτικά από την τραγικά επίκαιρη έρευνα του καθηγητή Οικονομικής Γεωγραφίας Λόη Λαμπριανίδη που μόλις εκδόθηκε σε βιβλίο από τις εκδόσεις Κριτική με τον εύγλωττο όσο και σαρκαστικό τίτλο «Επενδύοντας στη φυγή. Η διαρροή επιστημόνων από την Ελλάδα την εποχή της παγκοσμιοποίησης». Ο Λ. Λαμπριανίδης υποστηρίζει ότι η έκταση του φαινομένου –110.000-135.000 υπολογίζονται οι έλληνες πτυχιούχοι που έχουν φύγει στο εξωτερικό για να βρουν δουλειά– δεν πρέπει να αποδίδεται σε κάποια υποτιθέμενη «υπερπροσφορά» επιστημόνων ή «υπερεκπαίδευση», αλλά στο γεγονός ότι για σειρά από διαρθρωτικούς (και βεβαίως πολιτικούς) λόγους η εγχώρια αγορά εργασίας αδυνατεί να τους αξιοποιήσει, όντας προσηλωμένη στη λογική του χαμηλού κόστους και της ανειδίκευτης εργασίας. Προς το παρόν, αυτό που βλέπουμε με την κυβερνητική πολιτική είναι η ραγδαία επίταση αυτού του φαινομένου. Αλλά μόνο εάν ανατραπεί αυτή η λογική και προσανατολιστεί η οικονομία στην παραγωγή υπηρεσιών και προϊόντων με υψηλά ποσοστά ενσωματωμένης γνώσης και τεχνολογίας θα αποφύγουμε να πέσουν οι μισθοί στα επίπεδα της Βουλγαρίας, οπότε η πτώχευση (άσχετα αν τεχνικά δεν θα ονομαστεί έτσι) θα έχει ουσιαστικά επέλθει.
«Δεν υπάρχουν λεφτά». Σοβαρά;

Στο σημείο αυτό χρωστάω μια απάντηση στην αντίρρηση ότι απλώς «δεν υπάρχουν καθόλου λεφτά» (κάτι που ήδη διαψεύστηκε για τους διορισμούς ΔΕΠ). Ουδέν ψευδέστερο! Γνωρίζετε πόσα χρήματα ήταν διαθέσιμα μέσω του ΕΣΠΑ για την παιδεία για τη χώρα μας το 2010; 204.706.354 ευρώ. Γνωρίζετε πόσα «κατάφερε» να απορροφήσει; Μόλις 36.220.662 ευρώ. Δεν είναι ακριβώς λαμπρή επίδοση για μια υπουργό η οποία, υψώνοντας το δάχτυλο, «μαλώνει» τους πρυτάνεις για ανεπαρκή αξιοποίηση των διαθέσιμων πόρων των πανεπιστημίων τους οποίους μείωσε στο μισό (*19).
Επίσης, όταν μένει χωρίς πετρέλαιο θέρμανσης το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, ή όταν παραμονές της ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου «παίζεται», κατά την κυβέρνηση, ενδεχόμενο στάσης πληρωμών του Δημοσίου αν δεν ψηφιστεί, δεν προκηρύσσεις (20 Ιουνίου) διαγωνισμό για τη συντήρηση του (πρόσφατα οικοδομημένου) κτιρίου του Υπουργείου Παιδείας ύψους 115.620 ευρώ, διότι κάποιος που θα σου πει ότι έχεις πρόβλημα ιεράρχησης των προτεραιοτήτων σου, δεν θα είναι απαραίτητα εμπαθής (*20).
Ακόμη: Θέλεις να παραγγείλεις έρευνα κοινής γνώμης (*21) για τις σχεδιαζόμενες αλλαγές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Μάλιστα. Γιατί δεν τη δίνεις στο δημόσιο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών που θα την κάνει σοβαρά με ένα κλάσμα των χρημάτων που «πέταξες» σε ιδιωτική εταιρία δημοσκοπήσεων για ένα αποτέλεσμα με το οποίο γελάει όλος ο επιστημονικός κόσμος; (*22). Ίσως γιατί μόνο μια ιδιωτική εταιρία θα δεχόταν να διεξάγει την έρευνα απευθυνόμενη στις εξής τρεις κατηγορίες πληθυσμού: γονείς μαθητών και φοιτητών, φοιτητές και το «ευρύ κοινό», αλλά όχι τους διδάσκοντες. Σα να λέμε, μια έρευνα για τη μεταρρύθμιση των νοσοκομείων ρωτάει τους πάντες εκτός από τους γιατρούς, μια έρευνα για τα δικαστήρια ρωτάει τους πάντες εκτός από τους δικαστές. Ίσως πάλι, διότι δεν είναι πολλοί διατεθειμένοι να διεξάγουν μια έρευνα με το εμπνευσμένο ερώτημα «το Υπουργείο Παιδείας πρέπει να προχωρήσει το διάλογο για την Ανώτατη Εκπαίδευση, όποιες κι αν είναι οι αντιδράσεις, π.χ. δηλαδή ακόμη κι αν κλείσουν τα ΑΕΙ;». Πόσο κόστισε; 59.900 ευρώ. Να το πούμε αλλιώς; Με αυτά τα χρήματα θα χρηματοδοτούνταν για ένα ολόκληρο έτος 8 μεταδιδακτορικοί ερευνητές του προγράμματος Υποτροφιών του ΙΚΥ – αυτό που καταργήθηκε γιατί «δεν υπάρχουν λεφτά»!
Για να τελειώνουμε: Ανατρέξτε στον παραπάνω πίνακα που δημοσιεύτηκε στην «Ελευθεροτυπία» (όπου στην επικεφαλίδα το “έρευνα” πρέπει να διαβαστεί ως “δημοσκοπήσεις”) (*23) κι απ’ όσο γνωρίζω δεν έχει διαψευστεί. Και δείτε τα ποσά για «συμβούλους», προβολή, δημοσιότητα κι επικοινωνία. Και πείτε μου τι θα κάνατε εσείς με τόσα λεφτά. Προσωπικά αδυνατώ. Ζαλίζομαι από τα πολλά μηδενικά…
Προ καιρού, σε ομιλία της στην Οικονομική Σχολή του Λονδίνου, η υπουργός Παιδείας, παρακινημένη ίσως από μια παράξενη αίσθηση του χιούμορ, κάλεσε τους έλληνες επιστήμονες που εργάζονται σε ξένες χώρες να επιστρέψουν στην Ελλάδα για να τη βοηθήσουν στη δύσκολη φάση που περνά. Εάν ολοκληρώσει το «έργο» της με το επικείμενο νομοσχέδιο σε λίγα χρόνια η κυρία Διαμαντοπούλου θα μπορεί να συναντήσει έλληνες επιστήμονες σχεδόν αποκλειστικά στο εξωτερικό και ο μόνος τρόπος για να βοηθήσουν εκείνοι θα είναι στέλνοντας χρηματικά εμβάσματα στους συγγενείς τους στην πατρίδα, σε μια χώρα που θα υποφέρει από τη φτώχια και την αμάθεια.
(*1) Απόσπασμα συνέντευξης στην εκπομπή «Στα άκρα», τηλεόραση της ΝΕΤ, 27/5/2011, http://www.diamantopoulou.gr/beta/index.php?option=com_content&view=article&id=1792%3A110527-synentefksi-sta-akra-tis-net&Itemid=1 , 1.26.55’’.
(*2) «Επενδύοντας στη φυγή: Η διαρροή επιστημόνων από την Ελλάδα την εποχή της παγκοσμιοποίησης», Κριτική 2011, σελ.347.
(*3) Σχόλιο No 1.450 στην ιστοσελίδα της πρωτοβουλίας αδιόριστων μελών ΔΕΠ «Α-λέκτωρ», http://lecture.jimdo.com , 20/6/2011.
(*4) Εύη Σαχίνη (επιστημ. επιμ.), «Ελληνικές επιστημονικές δημοσιεύσεις 1993-2008: βιβλιομετρική ανάλυση ελληνικών δημοσιεύσεων σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά», Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης & Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, 2010, http://www.ekt.gr/metrics/GreekScientificPublications_EKT.pdf
(*5) Γιάννης Καλογήρου, «Ελληνικό Πανεπιστήμιο: Οργανισμός πιστοποίησης τίτλων ή φορέας αλλαγής προς την οικονομία και την κοινωνία της γνώσης» στο Α. Δημητρόπουλος κ.ά (επιμ.), «Το Πανεπιστήμιο σήμερα. Όψεις κρίσης και προβλήματα προσαρμογής», Θεμέλιο 2011, σελ. 184-190.
(*6) http://diafaneia.ee.auth.gr/sites/default/files/Greece%20Research%20and%20Funds%20FACTS.pdf
(*7) Μιχάλης Μητσός, «Η μεταβαλλόμενη έννοια της ευρωπαϊκής ερευνητικής πολιτικής» στο Α. Δημητρόπουλος κ.ά (επιμ.), «Το Πανεπιστήμιο σήμερα. Όψεις κρίσης και προβλήματα προσαρμογής», Θεμέλιο 2011, σελ. 205, 211.
(*8) Μιχάλης Μητσός, «Η μεταβαλλόμενη έννοια της ευρωπαϊκής ερευνητικής πολιτικής» στο Α. Δημητρόπουλος κ.ά (επιμ.), «Το Πανεπιστήμιο σήμερα. Όψεις κρίσης και προβλήματα προσαρμογής», Θεμέλιο 2011, σελ. 213.
(*9) Επιφυλάσσομαι σε προσεχές κείμενο να διαπραγματευτώ αυτό το ζήτημα.
(*10) http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231074855
(*11) www.tovima.gr/society/article/?aid=375985
(*12) http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_13/02/2011_432528
(*13) http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=19/06/2011&id=285679
(*14) http://www.energypress.gr/portal/resource/contentObject/id/e6461671-3970-4391-ae73-f8c9d1d36202
(*15) http://www.iky.gr/IKY/portal/gr/announcements/detailedAnn_GR_Window?action=2&annId=80
(*16) http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=280023
(*17) Θα μας απασχολήσει σε προσεχές κείμενο.
(*18) Για τους διδάσκοντες «407» βλ. αναλυτικά www.bookpress.gr/stiles/debate/407-magic
(*19) http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_05/05/2011_389694
(*20) http://www.minedu.gov.gr/prokhryxeis-diagwnismoi-ypotrofies/diagonismoi-ergon-symbaseis/20-06-11-prokiryksi-anoiktoy-diagonismoy-me-titlo-lparoxi-ypiresion-syntirisis-kai-episkeyis-toy-ktirioy-yppdbmth-sto-maroysir.html
(*21) www.minedu.gov.gr/publications/docs2011/ereyna_paideia_110208.ppt
(*22) Δες εδώ αναλυτική κριτική για τα επιστημολογικά και μεθοδολογικά προβλήματα της έρευνας: www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=2458:lr———-&catid=77:paideia&Itemid=177
(*23) www.enet.gr/?i=news.el.article&id=241163

Προειδοποίηση του ΝΑΤΟ στην Τουρκία για τα αντιβαλλιστικά συστήματα!

Τα «νεοθωμανικά τσαλίμια» της ισλαμιστικής κυβέρνησης του AKP και του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ήταν θέμα χρόνου να προκαλέσουν την αντίδραση της Ατλαντικής Συμμαχίας.Σύμφωνα με δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδα «Χουριέτ», το ΝΑΤΟ απηύθυνε προειδοποίηση προς την Άγκυρα ότι θα αποφύγει, ενδεχομένως, να παρέχει πληροφορίες αναφορικά με τη βαλλιστική απειλή που προέρχεται από χώρες-παρίες (rogue states) του διεθνούς συστήματος, όπως για παράδειγμα το Ιράν, με τις οποίες βέβαια η Άγκυρα αναπτύσσει τις σχέσεις της, όταν εκτιμά ότι τη συμφέρει.

Η απειλή του ΝΑΤΟ θα υλοποιηθεί σε περίπτωση που οι Τούρποι προχωρήσουν στην προμήθεια ρωσικών ή κινεζικών αντιβαλλιστικών συστημάτων στο πλαίσιο του εξοπλιστικού προγράμματος το οποίο βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη, με την τελική απόφαση να αναμένεται προς τα τέλη του παρόντος έτους, ή το αργότερο στις αρχές του
Τα υποψήφια συστήματα είναι το PATRIOT των αμερικανικών εταιριών Raytheon και Lockheed Martin, το γνωστό σύστημα S-300 που προωθεί ο ρωσικός οργανισμός που επιβλέπει τις εξαγωγές οπλικών συστημάτων, η Rosoboronexport (αν και στο παρελθόν έχει καταγραφεί υποτιθέμενη ρωσική πρόταση για το S-400), το κινέζικο σύστημα HQ-9 της CPMIEC (China Precision Machinery Export-Import Corp.) που είναι η «κινεζική Rosoboronexport», και το ιταλο-γαλλικό SAMP/T Aster 30 της ευρωπαϊκής κοινοπραξίας Eurosam.
Η Τουρκία, στο πλαίσιο της γνωστής τακτικής να έχει όλες τις υποψηφιότητες στο τραπέζι με σκοπό να πιέζει τους συμμετέχοντες για να εξασφαλίσει ότι το δυνατόν περισσότερα ανταλλάγματα (θεμιτό) έχει αρνηθεί να αποκλείσει από τον διαγωνισμό τους Ρώσους και τους Κινέζους. 
Το ΝΑΤΟ έχει ξεκαθαρίσει προς την Άγκυρα ότι σε περίπτωση επιλογής κάποιου «μη Δυτικού» συστήματος, τότε δεν πρόκειται να το εντάξει στην αντιβαλλιστική «ομπρέλα» που έχει υπό δημιουργία για την αντιμετώπιση της βαλλιστικής απειλής.
Προφανώς το θέμα έχει μεγαλύτερη συμβολική και πολιτική αξία παρά πρακτική – επιχειρησιακή. Η εγκατάσταση ραντάρ του συστήματος (που θα λειτουργεί στην μπάντα «Χ») στο έδαφος της Τουρκίας για τον έγκαιρο εντοπισμό της εκτόξευσης πυραύλων εναντίον της Δύσης – κυρίως – ώστε να επιληφθούν της κατάστασης άμεσα τα πολεμικά πλοία με το σύστημα μάχης AEGIS και του πυραύλους SM-3 (ιδανικό σενάριο) δεν θα μπορέσει να προχωρήσει, κάτι που αναμένεται να βαρύνει στην τελική απόφαση της Άγκυρας.
Ωστόσο, όπως συνηθίζουν τα τελευταία χρόνια οι Τούρκοι, προτού συμμορφωθούν με τις γεωπολιτικές πραγματικές της περιοχής, φροντίζουν «να βγάζουν το λάδι» στους – υποτίθεται – συμμάχους τους.Τώρα, εάν πάλι δεν συμμορφωθούν… κακό του κεφαλιού τους.  επομένου.
defence-point