ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ

ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ
Αν θυμάμαι καλά ήταν 19 Σεπτεμβρίου 2006 ημέρα Τρίτη.
Κάναμε διακοπές στην Μονεμβασιά.
Ήταν ένα πολύ γλυκό πρωινό με έναν Ήλιο που έλαμπε στον ουρανό.
Το KIA φουλαρισμένο με βενζίνη …….
Ξεκινήσαμε στις 7,30’ π.μ. με κατεύθυνση προς το Γύθειο. Ο δρόμος πολύ καλός περνούσε μέσα από συστάδες δένδρων , δεξιά και αριστερά καλλιεργημένα χωράφια , χάρμα οφθαλμών να τα βλέπεις. Σε μία ώρα είχαμε φθάσει στο Γύθειο και πήραμε το δρόμο δεξιά με κατεύθυνση τα χωριά της Μάνης.
Σε μισή ώρα είχαμε φθάσει στον πρώτο προορισμό μας , ήταν τα σπήλαια του Δυρού . Τοπίο ελαφρώς άγριο , ελάχιστο χόρτο φύτρωνε πάνω στο σκληροτράχηλο έδαφος.
Φθάσαμε στα σπήλαια και κόψαμε εισιτήριο , σε λίγο βρισκόμαστε μέσα στις ρηχές βάρκες για να ξεναγηθούμε μέσα στο σπήλαιο πλέοντας στον υπόγειο ποταμό. Το ποτάμι βάθους , στο μεγαλύτερο σημείο του, 25 μέτρων και με θερμοκρασία νερού 18ο C πηγάζει στην κορυφή του Ταϋγέτου και εκβάλει στην θάλασσα έξω από τα σπήλαια.
Ότι και να πω για την ομορφιά του σπηλαίου, τόσο στην διαδρομή με την βάρκα, όσο και στην από ξηράς διαδρομή, θα είναι πολύ λίγο, μόνο εάν το δει κανείς μπορεί να καταλάβει. Λένε ότι η σπηλιά φθάνει έως τα σύνορα της Σπάρτης.
Μετά από μία ώρα βγήκαμε πάλη έξω και ….. ζεστάθηκε λίγο το κοκαλάκι μας διότι εκεί μέσα είχαμε γίνει καταψυγμένοι…. Η θερμοκρασία μέσα στο σπήλαιο 15ο C.
Γύρω στις 10,15’ είχαμε πάρει το δρόμο για τον Γερολημένα και φθάνοντας το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν να κάνω μία βουτιά στην θάλασσα να δροσιστώ.
Μετά από μία διαδρομή , ανάμεσα από πύργους μεσαιωνικής μορφής, χωριά ολόκληρα που σε κάθε στροφή του δρόμου είχες την εντύπωση ότι θα δεις να ξεπροβάλει, αν όχι ο ίδιος αλλά κάποιος από τους στρατιώτες του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου επάνω στο άλογο του να σε προστάζει με το σπαθί στο χέρι
να σταματήσεις ,τέλος πάντων, έφθασα στο ακρωτήριο, στο νοτιότερο σημείο της Πελοποννήσου .
Το Ταίναρο επιβλητικό έστελνε το βλέμμα του μακριά λες και έψαχνε μέσα στο πέλαγος να αντικρίσει τα βουνά της Κρήτης, τα βράχια του έφθαναν έως την θάλασσα και εκεί επάνω έβγαζαν το θυμό τους τα αφρισμένα κύματα.
Και εκεί απέναντι από αυτό το τοπίο σε ένα τόπο άγριο γεμάτο πέτρες και πουρνάρια , στεκόταν ακόμα όρθιο ένα από τα ποιο ιερά της Αρχαίας Ελλάδος - ΤΟ ΝΕΚΡΟΜΑΝΤΙΟ – που τόσα έχουν γραφτεί γι‘ αυτό .
Το οίκημα πετρόκτιστο σε διαστάσεις 4Χ4 στη μέση ένας βωμός με άνοιγμα στην οροφή.
Παρατήρησα τους επισκέπτες. Διάφοροι, ‘Έλληνες , Γερμανοί, Άγγλοι. Άνθρωποι με διαφορετική κουλτούρα ο κάθε ένας και όμως όλοι με σεβασμό κοιτούσαν αυτές τις λίγες πέτρες.
Γύρω στις τέσσερεις επιστρέψαμε στην Μονεμβασιά , αρκετά κουρασμένοι αλλά γεμάτοι από χαρά από μια πολύ ωραία διαδρομή. Κάναμε ένα κρύο μπάνιο για να συνέλθουμε από την σκόνη του δρόμου και με μία πείνα που δεν κρατιότανε με τίποτα επήγαμε στο εστιατόριο του Κώστα που πλέων είχαμε γίνει τακτικοί θαμώνες και κατεβάσαμε με αρκετή βουλιμία τους εκλεκτούς μεζέδες που μας έφερε και γευθήκαμε το εκλεκτό ντόπιο κρασί που μας σερβίρισε παγωμένο.
Η επόμενη κίνηση ήταν ένας καλός ύπνος ……..
Η ημέρα έκλεισε , το βράδυ, με χταποδάκι στα κάρβουνα , τηγανιτές γαρίδες , τηγανιτά καλαμαράκια και μερικά καραφάκια ντόπιο τσίπουρο. Μετά για να χωνέψουμε κάναμε βόλτα στην παραλία τραγουδώντας παλιά τραγούδια έως τις τρεις το πρωί…….
Μια αξέχαστη ημέρα διακοπών είχε φτάσει στο τέλος της , θα την θυμάμαι πάντα με νοσταλγία και αγάπη