Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

Η ιστορία του Αλίμου


Σημειώσεις από το διαδίκτυο

1 Αλιμος σημαίνει θαλάσσιος. Αυτός, που ανήκει στη θάλασσα.
Αυτός είναι ο Αλιμος.
Πόλη δίπλα στη θάλασσα. Πόλη μαζί και προάστιο.

Σύγχρονος, χωρίς να χάνει τη φυσιογνωμία του.
Δυναμικός, αλλά και ήρεμος.
Ελκυστικός και φιλόξενος.
Πλάι στη μαγευτική ακτή του Σαρωνικού Κόλπου, με τους μικρούς και μεγάλους όρμους και τις θαυμάσιες αμμουδιές. Μόλις δεκα χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας, με την Ακρόπολη να διακρίνεται στο αττικό φως από τους λόφους και τα ψηλότερα κτίρια. Στην αρχή της μεγάλης παραλιακής Λεωφόρου Ποσειδώνος, που, ακολουθώντας την ακτογραμμή, καταλήγει στη νοτιοανατολική άκρη της Αττικής, το Σούνιο
2 Στην παραλία του Αλίμου λειτουργεί η μεγαλύτερη μαρίνα της Ελλάδας. Στα όριά του βρίσκεται ένα από τα μεγαλύτερα αθλητικά κέντρα της χώρας. Υπάρχουν, όμως, και άλλες αθλητικές εγκαταστάσεις, ενώ ετοιμάζονται και νέες κυρίως στην παραλιακή ζώνη.
3 Ο Αλιμος είναι το σύγχρονο προάστιο, που διατηρεί ταυτόχρονα τα γνωρίσματα των παλαιότερων εποχών. Είναι η πόλη, που αναπτύσσεται, συνδυάζοντας την επιθυμητή και οργανωμένη ανάπτυξη με τη διαρκή ικανοποίηση του μεγάλου αιτήματος της σημερινής εποχής: την προστασία και φροντίδα του περιβάλλοντος. Είναι η τοπική κοινωνία, που αποτελεί κομμάτι της μεγαλούπολης της Αθήνας, αλλά και αυτόνομο σύνολο με ενδιαφέρον και αγάπη για τον τόπο του
4 Βαθιά στον χρόνο φθάνουν οι ρίζες του Αλίμου. Στη γη του, στα χρόνια της Αθηναϊκής Δημοκρατίας γεννήθηκε ο μεγάλος ιστορικός: ο Θουκυδίδης. Τα αρχαιολογικά ευρήματα αποδεικνύουν ότι η περιοχή είχε κατοικηθεί τουλάχιστον από τον 23ο αιώνα π.Χ. Τα σημαντικότερα, γύρω από τα κατάλοιπα αρχαίου θεάτρου με μοναδική τετράγωνη ορχήστρα, έχουν ανακαλυφθεί στο εσωτερικό του Αλίμου, στη θέση Τράχωνες.
Στα ιστορικά χρόνια υπήρχε στον Αλιμούντα ιερό της θεάς Δήμητρας, το Θεσμοφόριο. Λείψανά του αποκαλύφθηκαν το 1929 σ’ ένα ύψωμα κοντά στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. Στην ίδια θέση βρέθηκαν και τα ερείπια μιας παλαιοχριστιανικής εκκλησίας. Τίποτε δεν σώζεται σήμερα, γιατί στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου κατασκευάστηκαν πάνω στο λόφο οχυρωματικά έργα από τους Γερμανούς, τα οποία κατέστρεψαν τα αρχαία ερείπια.
Στο Θεσμοφόριο γινόταν μια μεγάλη γιορτή που την έλεγαν Θεσμοφόρια. Στη διάρκεια αυτής της γιορτής οι γυναίκες έκαναν θυσίες στη θεά Δήμητρα, έπιναν καλό κρασί, χόρευαν και διασκέδαζαν.
Η γυναικεία αυτή γιορτή ενέπνευσε στον Αριστοφάνη την κωμωδία του «Θεσμοφοριάζουσαι».
Στον Αλιμούντα υπήρχε επίσης ιερό του Ηρακλέους όπου τελούνταν θεατρικές παραστάσεις, καθώς και ιερό του θεού Διόνυσου. Τέλος, από τον Αλιμούντα καταγόταν ο Θουκυδίδης, ιστορικός του 5ου π.Χ. αιώνα.
Η περιοχή των Τραχώνων, που σήμερα ανήκει στον δήμο Αλίμου, στην αρχαιότητα ανήκε στο Ευώνυμον, έναν από τους αρχαίους δήμους της Αττικής. Στην περιοχή αυτή βρέθηκαν το 1975 λείψανα αρχαίου θεάτρου, ορθογωνικού σχήματος, που χρονολογείται στα μέσα του 4ου π.Χ. αιώνα.
Δήμος της Αρχαίας Αθήνας, που ανήκε στη Λεοντίδα φυλή, δείχνει από το όνομά του ότι η ζωή εδώ ήταν πάντα συνδεδεμένη με τη θάλασσα. Αναφέρεται μάλιστα ότι υπήρχε σημαντικό λιμάνι, που η αρχαιολογική έρευνα το τοποθετεί στο ανατολικό άκρο της παραλίας του Αλίμου, στη θέση όπου βρίσκεται σήμερα μία από τις ωραιότερες φυσικές περιοχές του: το Μικρό Λιμανάκι στο οποίο έχουν το καταφύγιο τους οι ερασιτέχνες ψαράδες. Πολίτης του Δήμου Αλιμούντος ήταν ο Θουκυδίδης.
5 Ο Θουκυδίδης, ο μεγαλύτερος ιστορικός όλων των εποχών. Γεννήθηκε στον Αλιμο το 460 π.Χ και πέθανε μεταξύ του 399 και 396. Με την ιστορία του για τον Πελοποννησιακό πόλεμο (431-404 π.Χ) κληροδότησε στην παγκόσμια γραμματεία το πρότυπο της ιστορικής συγγραφής, ως αποτέλεσμα έρευνας αντικειμενικής καταγραφής και ουσιαστικής ερμηνείας των γεγονότων, καταδεικνύοντας ταυτόχρονα στους ανθρώπους την οδό για να οδηγούνται από τα συμβάντα και τις πράξεις του παρελθόντος σε συμπεράσματα για το μέλλον.

ΤΟ ΚΑΛΑΜΑΚΙ ΠΡΙΝ ΓΙΝΕΙ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ

Ψάχνοντας αυτό το «πριν» πάμε εβδομήντα χρόνια πίσω, στο Καλαμάκι, που τότε ήταν συνοικισμός της κοινότητας Μπραχαμίου. Μετράμε στο χώρο του λιγοστές οικογένειες, που δεν ξεπερνούν τις εκατό. Είναι απλωμένες διάσπαρτα, κατά μήκος της παραλιακής λωρίδας, από το Έδεμ μέχρι τον αερολιμένα και τον Άγιο Κοσμά. Οι Μπραχαμιώτες, τότε, δεν έδιναν και τόση σημασία στο Καλαμάκι γιατί, η γη του, δεν τους έδινε καλό και αρκετό καρπό στις σπορές τους (σιτάρι – βρώμη – κριθάρι) ή στις καλλιέργειες τους με αμπέλια. Έτσι κατέβαιναν το καλοκαίρι με τα ζώα τους για να κάνουν μπάνιο στην θάλασσα και τις άλλες εποχές για σπορά, θέρος και επέστρεφαν πάλι με τα κάρα στα σπίτια τους, στο Μπραχάμι. Ήταν αδιανόητο να σκεφτούν πως τα άγονα χωράφια τους κάποια μέρα θα ήταν ανάρπαστα οικόπεδα. Αυτός είναι και ο λόγος που οι περισσότεροι τα ξεπουλούσαν, μα και δεν αντέδρασαν στην αποσκίρτηση του συνοικισμού τους και τη δημιουργία χωριστής κοινότητας. Μας έτρωγε η περιέργεια να μάθουμε πως οι Μπραχαμιώτες κατάφεραν να κατέχουν τόσες εκτάσεις, από τη Λεωφόρο Βουλιαγμένης μέχρι την παραλιακή Λεωφόρο Ποσειδώνος. Ψάχνοντας σε παλιά συμβολαιογραφικά έγγραφα βρίσκουμε τη λέξη «Τουρκομερίδια». Αυτός είναι ο επικρατέστερος τρόπος κτήσης στον τόπο αυτό. Μετά την Επανάσταση του 1821 και το φευγιό του κατακτητή οι Αρβανίτες που ήταν εργάτες του Ιμπραήμ Μπέη (Μπραχαμ- μπέης = Μπραχάμι) κράτησαν τη γη δικαιωματικά. Πολλοί αγόρασαν τότε κομμάτια γης «μπιρ-παρά», μια δεκάρα δηλαδή από τους αποχωρούντες Τουρκαλβανούς. Επίσης ένα μεγάλο τμήμα του Καλαμακιώτικου εδάφους βρέθηκε στα χέρια των αγωνιστών του 1821 μετά την αποχώρηση των Τούρκων.
Ο Μακρυγιάννης κατείχε σημαντική εδαφική έκταση στο Καλαμάκι. Με βάση τη συμβολαιογραφική πράξη που βρέθηκε, σχεδόν τυχαία από τον Γ. Σμαράγδη, φαίνεται ο Μακρυγιάννης να αγοράζει τη γη το 1830 χωρίς να αναφέρεται από ποιους αγοράστηκε. Η έκταση αυτή προσδιορίζεται από τις σημερινές οδούς: Κονδύλη – Φιλελλήνων – Καλαμακίου. Μπορεί να χαρακτηριστεί σαν η καλύτερη θέση. Ολόκληρη αυτή η έκταση αγοράστηκε τότε αντί του ποσού των 2.750 δραχμών. Δηλαδή 15 λεπτά της δραχμής. Ας κάνετε μόνοι σας τη σύγκριση με τα σημερινά δεδομένα.
Το παραπάνω συμβόλαιο έχει σημασία και για ένα άλλο λόγο. Εκεί συναντάμε γραπτά για πρώτη φορά την ονομασία «Καλαμάκια των Αθηνών» (1830).
Μια άλλη μεγάλη έκταση, διπλανή με το Μπραχάμι, έμεινε ανέπαφη από τους καταπατητές και περιήλθε στο Υπουργείο Ναυτικών. Πουλήθηκε σε δημοπρασία και αγοράστηκε από τον Μαρίνο Γερουλάνο. Εκεί δημιουργήθηκε το «κτήμα Τράχωνες».

Η ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ

Η όλη κίνηση για την ίδρυση της κοινότητας Καλαμακίου έγινε από τον πρώτο κτηματικό σύνδεσμο εκείνης της εποχής τον «Αλιμούσιο». Πρόεδρός του ήταν ο Νικόλαος Μαλτέζος – που δικαιωματικά εκλέχτηκε και ο πρώτος πρόεδρος της κοινότητας – γραμματέας ήταν ο καθηγητής Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος.
Με προεδρικό διάταγμα υπογεγραμμένο από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Παύλο Κουντουριώτη και τον Υπουργό Ανδρέα Ζαΐμη. Δημοσιεύτηκε στις 9 Νοεμβρίου 1927 και έγινε μονάδα αυτοδιοίκησης η «Κοινότης Καλαμακίου Νομού Αττικοβοιωτίας»
Το 1928 εκπονήθηκε το πρώτο σχέδιο πόλης από τον μηχανικό Αντώνιο Πιζάνη. Δημιούργησε την Μεταμόρφωση στην πρώτη της μορφή και την τότε Β. Σοφίας (σημερινή Καλαμακίου) με δαπάνες του. Αργότερα ονομάστηκε οδός με το όνομα του.

ΤΟ ΠΑΡΑΛΙΑΚΟ ΚΑΛΑΜΑΚΙ

Δέκα χιλιόμετρα έξω από την Αθήνα ήταν μια παρθένα ακτή, που ξεκινούσε από το ρέμα της Πικροδάφνης (γεμάτο τότε νερό) και τελείωνε στο ακρωτήρι του Αγίου Κοσμά. Ήταν ένα κομμάτι του Σαρωνικού όλο μαγεία. Είχε άγρια ομορφιά και ήταν γεμάτο σπηλιές και βράχια.Το κλίμα του, μεσογειακό και ξηρό, όλο υγεία. Σε τέσσερα σημεία της ακτής το κύμα έστρωνε μια ψιλή χρυσή άμμο και σχημάτιζε τις αμμουδιές της πικροδάφνης, του Γεμενάκη, του Ζέφυρου και του όρμου του Αλίμου. Αυτό ήταν το παραλιακό Καλαμάκι. Το φρέσκο ψάρι και τα ποικίλα θαλασσινά πού ΄βγαζε η περιοχή ήταν αιτία να ξεφυτρώσουν τα πρώτα ταβερνάκια, φτιαγμένα από δραστήριους επαγγελματίες. Είχαν πίστη και θέληση να ριζώσουν στον τόπο, πράγμα που πέτυχαν.
Παράλληλα με αυτούς τους μερακλήδες της θάλασσας, Αθηναίοι και Πειραιώτες με περισσή οικονομική άνεση έχτισαν τις βίλες τους. Οι πιο τρανοί στην παραλία ήταν οι Λογοθετόπουλος, Παπαστράτος, Τσόχας κ.α. Επίσης πέρα από τον δημόσιο δρόμο οι Τσούχλος, Κράλλης, Δρακόπουλος κ.α Τέλος ήρθε και η σειρά της κοινότητας να πάρει το μερτικό της από την εκμετάλλευση του ωραίου αυτού παραλιακού χώρου και δημιούργησε τρία θαλάσσια λουτρικά συγκροτήματα, της Πικροδάφνης, τα Κεντρικά και του Αλίμου. Με τη δημιουργία των τριών αυτών εγκαταστάσεων η κοινότητα βρήκε ένα σημαντικό οικονομικό πόρο .Με τα έσοδα αυτά είχε τη δυνατότητα να νοικοκυρεύει το εσωτερικό της και να δέίνει δουλειά στους κατοίκους της που δούλευαν για πολλά χρόνια ως λουτροκόμοι.

ΠΑΡΑΘΑΛΑΣΣΙΑ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΑ, ΤΑΒΕΡΝΕΣ, ΚΕΝΤΡΑ

Με το πέρασμα των χρόνων οι κάτοικοι πλήθαιναν και άλλαζαν τη μορφή του Καλαμακίου μετατρέποντάς το σε επαγγελματικό χώρο. Σε κάθε μέτρο της παραλίας άνοιγε και μια ψαροταβέρνα ή εστιατόριο ξεπερνώντας σε κίνηση και το Τουρκολίμανο πράγμα που ύμνησε και ο Βασίλης Τσιτσάνης στον «Αμαξά» του: (….τράβα – τράβα καροτσέρη τράβα και στο Καλαμάκι κόψε για ουζάκι…..)
Τα χρόνια εκείνα που η παραλία μας ήταν σπαρμένη με ταβέρνες, τα βραχάκια σ΄όλο το μήκος της ακτής ήταν γεμάτα όστρακα, αχινοί, πεταλίδες, στρείδια. Συνηθισμένη ήταν και η εικόνα των πελατών που κάθονταν στα τραπεζάκια φορώντας το μαγιό τους. Όποτε ήθελαν βουτούσαν στη θάλασσα για 5 – 10 λεπτά και επέστρεφαν με τη σακούλα γεμάτη θαλασσινά για το μεζέ του ούζου.
Γραφικότατο και ρομαντικότατο το καλοκαιρινό βράδυ στο Καλαμάκι από το 1920 μέχρι το 1954 να ατενίζεις μια παραλία σπαρμένη στη σειρά με φωτάκια από τα κέντρα του Καλαμακίου. Είχε φτάσει μια εποχή που ξεπερνούσαν τα 50 μαγαζιά. Ας επιχειρήσουμε να θυμηθούμε μερικά από αυτά. Σαν κάτι που ήταν και δεν είναι πια.
Ο «Ποσειδών» του Γεωργίου Γκούμη. Ο ιδιοκτήτης ήταν φανατικός φιλελεύθερος και όποτε περνούσε τη τότε παραλιακή λεωφόρο ο Σοφοκλής Βενιζέλος, έστηνε με φοίνικες αψίδα θριάμβου. Γι αυτή του την «αγωνιστικότητα» όταν ήρθαν στην εξουσία οι Φιλελεύθεροι τον διόρισαν πρόεδρο της κοινότητας (1949 – 1951). Ο «Μποέμ» που προτιμούνταν από τους καλλιτέχνες της Λυρικής Σκηνής. Το «Μπαρμπούνι» της Καλλιοπάρας, όπως τό’ξερε τότε ο κόσμος. Μαζί με τον άντρα της Αντώνη θησαύρισαν εκείνη την εποχή, γιατί στο εστιατόριό τους έτρωγαν Βασιλιάδες, Πρίγκιπες, διπλωμάτες και πολιτικοί. Η Καλλιοπάρα υποδεχόταν τους πελάτες της ντυμένη νησιώτισσα βαστώντας τη ρόκα της και γνέθοντας μαλλί. Ο «Ζέφυρος», σήμερα στη θέση αυτή είναι τα λουτρά του Ε.Ο.Τ. Ακτή Αλίμου. Η «Αρζεντίνα» το φημισμένο καμπαρέ της παλιάς εποχής.
Όλα αυτά τα μαγαζιά δημιουργήθηκαν σταδιακά μέχρι το 1954. Τη χρονιά αυτή ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, τότε υπουργός Δημοσίων Έργων, κατεδάφισε τα παραλιακά για την αξιοποίηση του όλου χώρου και τη διάνοιξη – διαπλάτυνση της Λεωφόρου Βασιλέως Γεωργίου Β΄, όπως λεγόταν τότε η σημερινή Ποσειδώνος.

ΨΑΡΑΔΕΣ – ΥΠΑΙΘΡΙΟΙ ΠΕΡΙΦΕΡΟΜΕΝΟΙ ΠΩΛΗΤΕΣ

Στα τόσα εστιατόρια που υπήρχαν, κινιόταν ένα σημαντικό ανθρώπινο δυναμικό, που τα προμήθευαν οι ψαράδες και οι περιφερόμενοι πωλητές θαλασσινών και φιστικιών. Ας βρεθούμε πίσω με την φαντασία μας για να τους δούμε να παίρνουν το πανέρι στη μασχάλη να πηγαίνουν από μαγαζί σε μαγαζί και να πουλάνε τα θαλασσινά τους.
Πρώτος και αρχαιότερος ψαράς στον τόπο ήταν ο Γεώργιος Μινογιάννης. Ψάρευε στην περιοχή μας από το 1911. Από τους πρώτους με μόνιμο στέκι στη θάλασσα μπροστά από το «Μπαρμπούνι» της Καλλιοπάρας ο Θόδωρος Βατίστας και αργότερα από το 1936 έως το 1967 ο Γεώργος Καλαμπούρδας με τις βάρκες του – ΑΓ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ – ΔΕΛΦΙΝΙ – ΑΘΗΝΟΥΛΑ και ΜΠΕΜΠΑ
Ο Ηλίας Ανδρειόπουλος διαλαλούσε τα όστρακά του γαλλιστί «φρουί ντε λα μερ» (φρούτα της θάλασσας). Μια ξεχωριστή περίπτωση ήταν η Γεωργία Πανταζή. Παιδούλα 19 ετών, αδελφή της οικονομημένης μα τσιγκούνας Καλλιοπάρας, πουλούσε θαλασσινά για να τα βγάλει πέρα. Υπήρχαν και πολλοί ερασιτέχνες ψαράδες με μεγάλες επιτυχίες.
Τα μαγαζιά της παραλίας περιερχότανε και οι φιστικάδες. Ήταν και αυτοί μόνιμοι κάτοικοι του τόπου, με οικογένειες που πορεύονταν και μεγάλωναν τα παιδιά τους από την πώληση φιστικιών. Οι φιστικιές ευδοκιμούσαν στον τόπο. Και σήμερα ακόμα βλέπουμε φυστικόδενδρα σε πολλούς κήπους.

ΝΕΡΟ

Το δίκτυο ύδρευσης η «ΟΥΛΕΝ» όπως λέγανε παλιά την εταιρεία υδάτων, άργησε να τοποθετηθεί στο Καλαμάκι. Οι κάτοικοί του όμως δεν είπαν το νερό νεράκι. Τους έλειπε το πολύ νερό. Το αναγκαίο το έβρισκαν με πηγάδια που άνοιγαν σε κάθε οικόπεδο που χτιζότανε. Γι΄ αυτό το λόγο περνούσε τότε η δουλεία του «πηγαδά». Όσοι δεν είχαν οικονομικές δυνάμεις για το άνοιγμα του πηγαδιού πορεύονταν με την κατ΄ οίκον διανομή, τους περιφερόμενους νερουλάδες. Τριγύριζαν με το ντεπόζιτο πάνω στο κάρο τους και γραμμένο το κλασικό «ΠΟΣΙΜΟΝ ΥΔΩΡ». Οι πηγαδάδες του τόπου με σιγουριά έβρισκαν νερό στα 15 με 30 μέτρα βάθος. Καθαρό, δροσερό νερό χωρίς καμιά σκληράδα που να κάνει προβληματική την πόση του.
Από τα πρώτα χρόνια μέχρι και το 1950 στο σεργιάνι του, ο κάθε περαστικός άκουγε τον χαρακτηριστικό ήχο του μαγκανιού, εκατοντάδων νοικοκυριών. Θα ήταν παράλειψη να μην θυμηθούμε ότι τα πηγάδια χρησίμευαν τα πρώτα χρόνια και για ψυγεία, κατεβάζοντας σ’ αυτά φρούτα, κρασιά και άλλα μέσα σε καλάθια.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΣΠΙΤΙΟΥ

Η ζωή του Άγγελου Σικελιανού συνδέεται και με τον Άλιμο. Τα καλοκαίρια του τα περνούσε σε ένα πολύ παλιό σπίτι που σώζεται μέχρι σήμερα σε άριστη κατάσταση. Είναι αυτό της οδού Μεταμόρφωσης αρ. 5 και Αριστοτέλους, στην 2η παραλιακή στάση Καλαμακίου. Χτίστηκε το 1916, από τον Δημήτριο Τσούχλο, που διατηρούσε τότε το μεγαλύτερο οίκο μόδας της Αθήνας. Η εσωτερική του διαρρύθμιση δίνει την εντύπωση ότι έγινε για χαρτοπαικτική λέσχη.
Το όμορφο πύργινο σπίτι το αγόρασε αργότερα ο Αλέξανδρος Κράλλης, ασφαλιστής και για ένα διάστημα πρόεδρος της κοινότητας Καλαμακίου Το νοίκιαζε σε προσωπικότητες. Αργότερα το έδωσε προίκα στην πρωτοκόρη του, στο γάμο της με τον Μ. Κεφαλλονίτη. Απ΄ αυτόν πουλήθηκε το 1947 στον σημερινό ιδιοκτήτη Γεώργιο Σταμόπουλο.
Την τριετία 1930 – 1933, στο σπίτι αυτό έμεινε ο ποιητής ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ. Θυμάται η κόρη του Κράλλη, Έφη, 13 ετών παιδί τότε: «μικρό κοριτσάκι έπαιρνα από πίσω τον ποιητή, που πήγαινε κάθε μέρα πέρα από το εκκλησάκι της Μεταμόρφωσης σ΄ ένα λοφίσκο τότε. Μαζί του είχε πάντα μία πολύ ωραία νέα γυναίκα. Φορούσαν χλαμύδες. Φτάνοντας στο λοφίσκο, απήγγελναν και οι δύο ποιήματα. Εγώ με άλλα δύο τρία κοριτσάκια…χαζεύαμε».

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΟΥ ΚΑΛΑΜΑΚΙΟΥ

Το πρώτο Σχολείο του Καλαμακίου λειτούργησε το έτος 1926, σε σπίτι ιδιοκτησίας του Ν. ΜΑΛΤΕΖΟΥ στη συμβολή των οδών Κονδύλη και Κοτοπούλη, στη 4η στάση. Σώζεται ακόμα………………………………………
Η πρώτη δασκάλα του πρώτου Δημόσιου Δημοτικού Σχολείου Καλαμακίου ήταν η Σοφία – Σούμα Παυλάκη, δεσποινιδούλα 20 χρόνων, κόρη παπά, που μόλις είχε πάρει το χαρτί της. Ένας από τους πρώτους μαθητές του Σχολείου διηγείται «…φέραμε από το σπίτι μας μια καρέκλα ή ένα σκαμνί, γιατί ακόμα δεν μας είχαν φέρει θρανία. Έλα όμως που δεν είχαμε όρεξη να μαντρωθούμε και η δασκάλα με την βοήθεια του Προέδρου και ζαχαρωτών μας καλόπιαναν, και έτσι συνεχίσαμε φυσιολογικά τα μαθήματά μας…». Σιγά σιγά η δασκάλα αυτή έγινε και η πρώτη Διευθύντρια του Σχολείου………………………………...
Με τον καιρό, ήρθαν στο σχολείο περισσότεροι δάσκαλοι και παιδιά και τα μαθήματα εξακολουθούσαν να γίνονταν σε νοικιασμένα σπίτια. Αυτό γινόταν μέχρι το 1934, ώσπου με ενέργειες των κατοίκων του Καλαμακίου βρέθηκε οικόπεδο στη παραλία στο οποίο χτίστηκε στο ισόγειο, σχολείο και για σκεπή είχε λαμαρίνες. (Η χώρα είχε πέσει στα χέρια των κατακτητών)………………

Ένα μεγάλο μέρος του οικοπέδου προσέφεραν οι Ολλανδοί Φιλέλληνες ΡΟΔΟΛΦΟΣ και ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΦΑΝ ΒΑΙΧ. Αργότερα ονομάσθηκε οδός με το όνομά τους………………………………………………………………………
Σήμερα αυτό το κτίριο αναπαλαιώθηκε και στεγάζεται η αίθουσα του δημοτικού συμβουλείου και γίνονται διάφορες εκδηλώσεις

6 Τμήμα του πολεοδομικού ιστού της πρωτεύουσας, αλλά με τη δική του πάντα φυσιογνωμία, ο Αλιμος αναπτύσσεται σε έκταση 7,5 τετραγωνικών χιλιομέτρων.

Στην απογραφή του 1961 ο Αλιμος είχε 13.000 κατοίκους. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 υπερδιπλάσιους, 27.000 και σήμερα σχεδόν 50.000.κατοίκους.

7 Η αλματώδης αύξηση του πληθυσμού του Αλίμου τις τελευταίες δεκαετίες, με ρυθμό μάλιστα κατά πολύ μεγαλύτερο από τον μέσο όρο αύξησης συνολικά του πληθυσμού της πρωτεύουσας, αποτελεί μια ακόμη απόδειξη της φυγόκεντρης τάσης των κατοίκων της σε αναζήτηση καλύτερης ποιότητας ζωής σε περιαστικές περιοχές.
8 Η μικρή απόσταση από το κέντρο της Αθήνας, η εύκολη οδική πρόσβαση και, βέβαια, η θάλασσα και οι δυνατότητες για αναψυχή στην παραλιακή ζώνη, αλλά και οι προϋποθέσεις για ήρεμη διαβίωση στις περισσότερες περιοχές είναι οι βασικοί λόγοι για την προσέλκυση νέων κατοίκων στον Αλιμο. Φυσικά, η αύξηση του πληθυσμού δημιούργησε. την ανάγκη για την προσφορά περισσότερων και πληρέστερων υπηρεσιών, που με τη σειρά της έφερε νέα αύξηση, αλλά και μετέβαλε την οικονομική φυσιογνωμία του Αλίμου.
9 Κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι ότι στην αγορά εργασίας διευρύνεται συνεχώς η κυριαρχία του τριτογενούς τομέα της οικονομίας, του τομέα των υπηρεσιών, γεγονός με ευεργετικές επιπτώσεις στη στήριξη και ανάπτυξη του τουρισμού, αλλά και στη διατήρηση της ανεργίας σε χαμηλά ποσοστά σε σχέσή με γειτονικές περιοχές. Χαρακτηριστικό της πληθυσμιακής σύνθεσης του Αλίμου είναι το υψηλό ποσοστό που κατέχουν οι παραγωγικές ηλικίες. Κι αυτό αποτελεί αναμφίβολα στοιχείο δυναμισμού. Σύμφωνα με την απογραφή του 1991 ο οικονομικά ενεργός πληθυσμός του Δήμου Αλίμου είναι το 65% στο σύνολο των ανδρών και το 22% στο σύνολο των γυναικών. Δεν απασχολούνται, βέβαια, όλοι μέσα στα όρια του Δήμου. Αλλά η οικονομική ζωή στον Αλιμο έχει ήδη τη δική της αναπτυξιακή τροχιά.

10 Χώρος μοναδικός η ακτή του Σαρωνικού. Η φυσική ομορφιά συνυπάρχει με την ανθρώπινη δραστηριότητα, οι δυνατότητες για αναψυχή είναι πολλές και ποικίλες και τα δειλινά έχουν πάντα την ίδια μαγεία. Η συνολική έκταση της παραλιακής ζώνης είναι 240.000 τ.μ. Τα 170.000τ.μ. ανήκουν στα Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα- 150.000 τ.μ. καλύπτουν οι εγκαταστάσεις της μαρίνας και 20.000 τ.μ. οι εγκαταστάσεις της οργανωμένης πλαζ. Τα υπόλοιπα 70.000 τ.μ., έχουν περιέλθει στον Δήμο Αλίμου για έργα κοινής ωφελείας- αναψυκτήρια, χώρους πράσινου, κολυμβητήριο και άθληση, παιδική χαρά κλπ. Η οργανωμένη πλαζ του Αλίμου αποτελεί τυπικό δείγμα των λουτρικών εγκαταστάσεων της δεκαετίας του 1960.

11 Η Μαρίνα του Αλίμου, στη δυτική πλευρά της παραλίας του, που προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες στη θαλάσσια αναψυχή με ιδιωτικά σκάφη. Από τις 2.850 θέσεις για σκάφη αναψυχής, που διαθέτουν συνολικά οι μαρίνες της Αττικής, οι 1.000 βρίσκονται στον Αλιμο.
12 Ο Αλιμος έχει παράδοση στον Πολιτισμό. Τέχνες βρίσκουν ευρύ πεδίο προσφοράς, αλλά και δημιουργίας. Οι εκδηλώσεις όλες τις εποχές του χρόνου αγκαλιάζουν την καλλιτεχνική έκφραση, από την παραδοσιακή ως την πιο σύγχρονη, με τους νέους στο επίκεντρο κάθε προσπάθειας. Πολλοί είναι οι πολιτιστικοί σύλλογοι, που αναπτύσσουν έντονη δραστηριότητα. Ο Δήμος πρωτοστατεί και στον πολιτιστικό τομέα.
Ενισχύει τους πολιτιστικούς φορείς, λειτουργεί ένα πολυδύναμο πολιτιστικό κέντρο και μια βιβλιοθήκη, διαθέτει ένα χειμερινό και 3 καλοκαιρινά θέατρα και οργανώνει σειρά από εκδηλώσεις, έχοντας επίγνωση ότι ο Πολιτισμός πρέπει να παρέχεται σε όλους, αλλά και να παράγεται από όλους. Ιδιαίτερα μάλιστα από τους νέους, που τόσο χρειάζονται ευκαιρίες και ερεθίσματα για δημιουργική απασχόληση.

13 Μεγάλη απήχηση έχουν και οι τρείς ετήσιες υπαίθριες γιορτές του Αλίμου. Τα Κούλουμα της Καθαρής Δευτέρας με παραδοσιακό γλέντι, η Ανοιξη του Πολιτισμού στον Αλιμο στο τέλος Μαΐου με αρχές Ιουνίου και οι Γιορτές της θάλασσας τον Σεπτέμβριο με μουσική, εκθέσεις και άλλες εκδηλώσεις
14 Ο Αλιμος διαθέτει δύο γήπεδα ποδοσφαίρου, πολλά γήπεδα μπάσκετ, αλλά και βόλεϊ και τένις, κολυμβητήριο και ένα κλειστό γυμναστήριο, που έχει εξελιχθεί σε κυψέλη για τη μεγάλη ανάπτυξη, που γνωρίζει το μπάσκετ και στην περιοχή του Αλίμου με όλο και πιο σημαντικές επιτυχίες, με πρωτοπόρο την ομάδα ΑΛΦΑ.

15 Η εμπορική κίνηση συγκεντρώνεται κυρίως στις μεγάλες λεωφόρους, που διατρέχουν περιφερειακά τον Αλιμο - Αμφιθέας, Ποσειδώνος, Αλίμου, Βουλιαγμένης- και στις λεωφόρους και τους μεγάλους δρόμους, που τον διασχίζουν-Θουκυδίδου, Καλαμακίου, Θεομήτορος, Ιωνίας, Δωδεκανήσου.
16 Στην παραλιακή ζώνη επίκεντρο της εμπορικής κίνησης είναι η οδός Θουκυδίδου, δεύτερη παράλληλος της Λεωφόρου Ποσειδώνος, και στο βόρειο τμήμα του Αλίμου, η αγορά του Ανω Καλαμακίου.
17 Ιδιαίτερο ενδιαφέρον προσελκύει η αγορά των φωτιστικών ειδών, που έχει αναπτυχθεί με το επίκεντρό της στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης. Μεγάλα καταστήματα με μεγάλη ποικιλία στην προσφορά τους βλέπουν την πελατεία τους να έρχεται από όλη την Αθήνα.
18 Ανάλογο ενδιαφέρον προξενούν και τα καταστήματα επίπλων, που έχουν δημιουργήσει τη δίκη τους εξειδικευμένη αγορά. Πολλοί είναι, βέβαια, οι καταναλωτές- και από πολλές περιοχές- που επισκέπτονται το βορειοανατολικό τμήμα του Αλίμου, όπου τα τελευταία χρόνια έχουν δημιουργηθεί υπεραγορές.

Δεν υπάρχουν σχόλια: