Έκθεση Βιβλίου 28/5/2010

Μια βραδιά γεμάτη ποίηση - λογοτεχνία - αγάπη .

Ποιο ωραία βραδιά για μια έκθεση βιβλίου , δεν θα μπορούσε να υπάρξει .

Κάτω από το φως μιας πανέμορφης Σελήνης ( Πανσέληνος γαρ … ) , μέσα στα αρώματα των φυτών και των δένδρων του χώρου του Ζαππείου και του παρακείμενου Εθνικού Κήπου και με μια ολόφωτη Ακρόπολη στο βάθος , ήταν στημένα τα περίπτερα της έκθεσης .

Η αρμονία της φύσης με το πνεύμα στο γραπτό λόγο .

Ο επισκέπτης , εξερευνητής της γνώσης , περπατάει ανάμεσα στον έμμετρο και στον πεζό λόγο , ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα , στη θύμηση χρόνων που έφυγαν , στην προφητεία του αύριο. Περιδιαβαίνει το μονοπάτι που δίνει το παρελθόν για το παρόν και το μέλλον .

Παίρνεις στα χέρια σου ένα βιβλίο και νιώθεις να σε αγγίζει ο Σπαρτιάτης πολεμιστής , ο Μακεδόνας στρατιώτης . Σου θωπεύουν τα αφτιά οι στίχοι του Ορφέα ενώ την ίδια στιγμή ζηλόφθονα προσπαθεί να σε αποπλανήσει κάποιος στίχος της Σαπφούς .

Προχωράς στο διπλανό περίπτερο και το πλάνο αλλάζει , βουτάς στη δίνη της σύγχρονης τεχνολογίας και στον ηλεκτρονικό κυβερνοχώρο του internet και πάλι ποιο πέρα ο Παλαιολόγος σε περιμένει με ένα σπασμένο σπαθί στα τοίχοι

της πόλης ….

Και όμως , όλες αυτές οι αντιθέσεις ζουν αρμονικά εκεί , η μια δίπλα στην άλλη .

Ο Ιησούς παρέα με τον Δία , τον αλχημιστή ,τον Τέκτονα , τον Σατανιστή ,

τον Ήρωα, τον προδότη .

Και εκεί κοντά στους παλαιούς Ραδιοθαλάμους Ζαππείου με περίμενε η έκπληξη .

Ένα ολόκληρο περίπτερο που μύριζε πατρίδα , ευωδίαζε Μάνη …..

Διάλεξα δύο βιβλία .

Το ένα , του Γιάννη Μανιατέα με τίτλο ‘’ Παραμύθια και θρύλοι της Μάνης ‘’ Εκδόσεις ‘’ Αδούλωτη Μάνη ‘’

Το άλλο του Γιάννη Κελεπούρη με τίτλο ‘’ Οι Πετροφύλακες ‘’

Εκδόσεις ‘’ Γρηγόρη ‘’

Μου προσέφεραν και την τοπική εφημερίδα ‘’ Αδούλωτη Μάνη ‘’ και έφυγα .

Λίγο ποιο κάτω μια δεύτερη έκπληξη με πλημμύρισε χαρά και συγκίνηση .

Σε ένα περίπτερο , τα πόδια μου καρφωθήκαν στο χώμα και οι θύμησες με γύρισαν 52 χρόνια πίσω ….

Με χέρια που έτρεμαν το έπιασα στα χέρια μου

Γεωργίου Ν. Ζούκη

ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟΝ

ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ

Α’ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

Το άνοιξα στην πρώτη σελίδα ,

Πιστεύω τω φίλω. Πιστόν φίλον εν κινδύνοις γιγνώσκεις . κλπ κλπ

Το αγόρασα …..

Αν σας πω βρε παιδιά ότι κάθισα έως τις 3,30’ το πρωί και το διάβασα όλο , θα με πιστέψετε ?

Έφυγα από τον χώρο της έκθεσης με ανάμικτα συναισθήματα αγάπης ,

τρυφερότητας , νοσταλγίας .

Το φεγγάρι σκόρπαγε παντού απλόχερα την ασημόσκονη του και στα χείλη μου ανέβηκε εκείνο το τρυφερό τραγουδάκι

- Χάρτινο το φεγγαράκι ….. κλπ

Μια πολύ ωραία βραδιά είχε φθάσει στο τέλος της .

Ας πάμε για ύπνο , η ασημένια αιώρα του φεγγαριού μας περιμένει να ξαπλώσουμε επάνω της με σεντόνι την φαντασία , αγκαλιά με ένα βιβλίο

Καλή σας νύχτα

Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1967 ….

Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πως καταφέραμε να επιζήσουμε …..
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή : περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας . Έπρεπε να περιμένουμε, δυο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε , δυο ώρες μεσημεριανό ύπνο για την ώρα κοινής ησυχίας και την Κυριακή το πρωί δυο ώρες τουλάχιστον νηστικοί για να κοινωνήσουμε . Ακόμα και όταν πονάγαμε μας έλεγαν να περιμένουμε κανά δυο ώρες και θα μας περάσει .
Στο σχολείο καμια φορά κολλάγαμε ψείρες και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντας το κεφάλι μας με ζεστό ξύδι .
Τα παιχνίδια μας ήταν βίαια ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα με την άλλη γειτονιά και δεν έτρεχε τίποτα . Ήταν κάτι συνηθισμένο για τα παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα . Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους
<< υπευθύνους >> .
Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνον τον εαυτό σου .
Είχαμε καυγάδες , κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλο και μάθαμε να το ξεπερνάμε χωρίς να μας δημιουργούνται ψυχολογικά τραύματα .
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί , παίζαμε όλη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους . Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει , δεν υπήρχαν τότε κινητά ……
Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια πατίνια με ρουλεμάν για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας στις κατηφόρες και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα . Παίζαμε << μακριά γαϊδούρα >> και κανείς δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση .
Περνούσαμε τη μέρα μας έξω , τρέχοντας και παίζοντας . Φτιάχναμε παιχνίδια με ξύλα . Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου . Πίναμε νερό κατευθείαν από την βρύση , όχι εμφιαλωμένο και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση . Μοιραζόμασταν μπουκάλια με νερό ή ταμ-ταμ και κανένας δεν έπαθε τίποτα .
Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα αν και ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι να μας επιβλέπουν . Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ώρες ατέλειωτες στη παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 , χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας , τένις ή σκι . Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά .
Κυνηγούσαμε τα κορίτσια στις γειτονιές για να τους βάλουμε χέρι και να μας πουν εκείνες χαμογελαστά ‘’ κοντά τα χέρια σας , έτσι ; ‘’ ή παίζαμε κρυφτό για να τους δώσουμε κανένα φιλάκι στα κρυφά , δεν πιάναμε κουβέντα μαζί τους σε κάποιο chat room .
Δεν είχαμε Play stations ,Nintendo 64 , 99 τηλεοπτικά κανάλια , βιντεοταινίες με ήχο surround , computers ή internet .
Εμείς είχαμε φίλους , πηγαίναμε στα σπίτια τους με το ποδήλατο ή περπατώντας τους φωνάζαμε από την πόρτα , χωρίς να ζητήσουμε την άδεια από τους γονείς μας , ολομόναχοι στο σκληρό αυτό κόσμο .
Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε . Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα , απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κρυφτό , κυνηγητό , αμπάριζα …. Μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία .
Ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους .
Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών πέντε άτομα σ’ ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το ‘’ σύνδρομο της πρώτης θέσης ‘’ . Δεν είχαμε τζάμια που άνοιγαν με κουμπί , ντουλάπια ασφαλείας και μπουκάλια φαρμάκων για τα παιδιά . Ανεβαίναμε σε ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά , κάναμε ότο-στοπ , καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα .
Κι όμως είμαστε ακόμα ζωντανοί …….
Είχαμε ελευθερία , αποτυχία , επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε . Δεν πρέπει να μας παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι σκυθρωπά , χωρίς φίλους , απομονωμένα στη μοναξιά της οθόνης ……
Αν και εσύ είσαι από τους << παλιούς >> , συγχαρητήρια !!! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί .
Ένας Παλιός
Άρθρο από την τοπική εφημερίδα του Αλίμου ( ΤΑ ΝΕΑ της πόλης )

Θυμάμαι

Θαρρώ πως ήταν δειλινό
στην αμμουδιά
Το κύμα κόκκινο , χρυσό
φιλάκια έστελνε
στα πόδια τα γυμνά

Κοίτα , μου είπες
ο Ήλιος πάει να δύσει
και οι γλάροι πάνε απέναντι
σ’ αυτό το ερημονήσι

Σε λίγο θα νυχτώσει
δε μου’ πες τι θα κάνεις ;
θα μείνεις δίπλα μου ;
ή θα τρέξεις το τρένο να προκάμεις ;

Αργά σηκώθηκα ,
τη πλάτη γύρισα
σ’ εκείνη την αγάπη
κ’ έφυγα ο άθλιος μακριά

Τα βήματά μου πίσω
με οδήγησαν ξανά
σε κείνη την κάποτε
έρημη ακρογιαλιά

Την είδα πάλι και είχε
άσπρα τα μαλλιά
και ένα παιδάκι δίπλα της
την φώναζε γιαγιά

Τα μάτια συναντήθηκαν
μιλήσανε σκληρά
τα χείλη όμως σφίχτηκαν
δεν έβγαλαν μιλιά …

1967 Παραμονή Πρωτοχρονιάς

Είπες
- Ώρα να φύγω .

- Ένα ποτό ακόμα ; Μείνε λίγο .

Εσύ σηκώθηκες και με το χαΐρι
στα καστανά σου τα μαλλιά
είπες , φεύγω , Καλή Χρονιά

Την πόρτα πίσω σου έκλεισες με φόρα .
Έφυγες ξεχνώντας την αγάπη τώρα
Να ζήσεις το όνειρο , την αυταπάτη .

Γεια σου αγάπη .

Έμεινα μόνος

Στον τοίχο κάποια κάδρα με κοιτούσαν
Και στο ρολόι
οι ώρες , σιγά – σιγά περνούσαν
μα δεν μιλούσαν .

Κάτω στο δρόμο
Κάποιες παρέες από παιδιά γελούσαν

- Δημήτρη μη
- Ελένη εδώ
Ω! Θεέ μου , θα τρελαθώ

Ένα μπουκάλι
απ’ το λαιμό αρπάζω
το κίτρινο υγρό του
κατεβάζω .

Στην ετικέτα
στο μπουκάλι
Ο Johnnie Walker
Χάρτινα γελάει
Μα δε μιλάει , δε μιλάει

ΣΙΩΠΗ – ΜΟΝΑΞΙΑ – ΣΙΩΠΗ

Άσε με

Άσε με να ταξιδέψω στη πράσινη θάλασσα των ματιών σου .
Άσε με να εξερευνήσω τις κοιλάδες του κορμιού σου
Άσε με να αγναντέψω από τους λόφους , να ξεπεράσω τους φράχτες
Άσε με να οργώσω το χωράφι του πάθους
Άσε με να μελετήσω τον χάρτη του κορμιού σου , να βγάλω συντεταγμένες
από Βορά προς Νότο και από Ανατολή μέχρι την Δύση
Άσε με να γλιστρήσω πάνω στο βελούδο της σάρκας σου
Άσε με να μυρίσω , να θωπεύσω , να φιλήσω ότι υπάρχει στα σύνορα σου
Άσε με ν’ αγγίξω τα μαλλιά σου

Χρονοδιάγραμμα Βυζαντινής Αυτοκρατορίας

667 π.Χ. Ιδρύεται η αρχαία πόλη Βυζάντιο (μελλοντική Κωνσταντινούπολη)
330 μ.Χ. Ο Μέγας Κωνσταντίνος καθιστά πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη.
395 Η αυτοκρατορία διασπάται σε Ανατολικό και Δυτικό Τμήμα.
527 Ο Ιουστινιανός στέφεται αυτοκράτορας.
532–537 Ανέγερση Ιερού Ναού Αγίας Σοφίας.
533–554 Επανάκτηση Βόρειας Αφρικής και Ιταλίας νικώντας Βάνδαλους και Οστρογότθους.
568 Απώλεια της Ιταλίας μετά από εισβολή Λομβαρδών.
634–641 Άραβες κατακτούν την Αίγυπτο και τα παράλια της ανατολικής Μεσογείου.
730–787; 813–843 Εικονομαχία. Απώλεια των περισσοτέρων ιταλικών εδαφών και αρκετών βόρειων επαρχιών.
843–1025 Εγκαθίδρυση Μακεδονικής Δυναστείας. Στρατιωτική και εδαφική ανάκαμψη.
1002–1018 Εκστρατεία Βασιλείου Β' εναντίον Βουλγάρων με σκοπό την κατάλυση του κράτους τους.
1014 Εκμηδένιση του βουλγαρικού στρατού στη Μάχη του Κλειδιού. Ο Βασίλειος Β' γίνεται γνωστός ως Βουλγαροκτόνος.
1018 Ήττα της Βουλγαρίας, προσάρτηση του συνόλου των Βαλκανίων και ανακήρυξη του Δούναβη ως το νέο βόρειο σύνορο της αυτοκρατορίας.
1025 Θάνατος του Βασιλείου Β'. Αρχή παρακμής για την Βυζαντινή Αυτοκρατορία.
1054 Σχίσμα των εκκλησιών.
1071 Ήττα του Ρωμανού Δ' από τους Σελτζούκους Τούρκους στη Μάχη του Μαντζικέρτ και απώλεια μεγάλου μέρους της Μικράς Ασίας.
1081 Αρχή της Δυναστείας των Κομνηνών από τον Αλέξιο Α'. Εμπλοκή του Βυζαντίου στις Σταυροφορίες.
1097 Επανάκτηση της Νίκαιας από Βυζαντινούς και Σταυροφόρους.
1097-1176 Επανάκτηση των ακτών της Μικράς Ασίας, απώθηση των Τούρκων στο εσωτερικό της Ασίας.
1204 Άλωση της Κωνσταντινούπολης από Σταυροφόρους, αρχή της Λατινικής Αυτοκρατορίας.
1261 Επανάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τον Μιχαήλ Παλαιολόγο.
1453 Άλωση της Κωνσταντινούπολης από Οθωμανούς Τούρκου

Η Μήδεια κρύβεται στη σπηλιά του Νταβέλη

Η Μήδεια κρύβεται στη σπηλιά του Νταβέλη
Το μυθικό κρησφύγετο στην Πεντέλη γίνεται θεατρική σκηνή για την αμερικανική ομάδα Ζoo District Τheater Company
ΜΑΡΙΑ ΘΕΡΜΟΥ | Τρίτη 4 Μαΐου 2010

Στην είσοδό της νεαροί μοτοσικλετιστές κάνουν τις Κυριακές μότο κρος. Κάποιοι φυσιολάτρες που φθάνουν ως εκεί νιώθουν σαν να κατέκτησαν το Εβερεστ, αναρριχητές σκαρφαλώνουν στον κάθετο βράχο της, ενώ κάθε επίσκεψη συνοδεύεται απαραιτήτως από συζητήσεις για ιστορίες με ξωτικά, εξωγήινους, μυστικιστικές τελετές που γίνονται τις νύχτες ή ακόμη και για θεωρίες συνωμοσίας... Αλλά η σπηλιά του Νταβέλη στην Πεντέλη είναι κάτι παραπάνω. Στόμιο, στην ουσία, των αρχαίων λατομείων από όπου εξορύχθηκε το μάρμαρο για τον Παρθενώνα, χώρος αρχαίας λατρείας, αλλά και βυζαντινής, κρησφύγετο ίσως του διαβόητου λήσταρχου της Αττικής Νταβέλη, και τώρα πλέον χώρος θεάτρου! Γιατί η σπηλιά θα γίνει το πεδίο θεατρικής δράσης της αμερικανικής καλλιτεχνικής ομάδας Ζoo District Τheater Company, η οποία θα παρουσιάσει τη «Μήδεια» (σε κείμενα Ευριπίδη και Σενέκα) από τις 14 Μαΐου ως τις 4 Ιουνίου του 2011.

Οι παραστάσεις πρόκειται να δοθούν στον μεγάλο κατηφορικό θάλαμο της σπηλιάς που έχει μήκος 112 μέτρα και μέγιστο πλάτος 40 μέτρα. Στο μέσον του θαλάμου αυτού υπάρχει ένα κατακόρυφο βάραθρο 15 μέτρων, ενώ προς το τέλος του ένα δεύτερο βάραθρο με ελικοειδές πέρασμα, τεχνητά διαμορφωμένο σε διάδρομο από την αρχαιότητα, καταλήγει σε μικρή δεξαμενή υπόγειου ύδατος.
Στοιχείο που για τους αρχαιολόγους μαρτυρεί την άσκηση λατρείας στον χώρο κατά την αρχαιότητα. (Ολα τα επικίνδυνα περάσματα πάντως είναι σήμερα σφραγισμένα.)

Σε ύψος 720 μέτρων στη νοτιοδυτική πλαγιά της Πεντέλης, το σπήλαιο οφείλει τη σημερινή μορφή του στη λατόμευση του μαρμάρου, διαδικασία η οποία προκάλεσε την κατάρρευση τμήματος της οροφής της προϋπάρχουσας φυσικής κοιλότητας. Να σημειωθεί ωστόσο ότι έχει ερευνηθεί πλήρως από τους πρωτοπόρους σπηλαιολόγους Γιάννη και Αννα Πετρόχειλου.

Σπήλαιο των Αμώμων ήταν η ονομασία του κατά τη βυζαντινή και μεταβυζαντινή εποχή, αφού μαρτυρείται σε αυτό η παρουσία ασκητών, των λεγομένων «Άμωμων», επί περίπου χίλια χρόνια. Αυτή την εποχή κτίστηκαν και τα δύο εκκλησάκια στην είσοδο της σπηλιάς, αφιερωμένα στον Αγιο Σπυρίδωνα το ένα, το οποίο είναι λαξευμένο στον βράχο και χρονολογείται από τον 11ο αιώνα, και στον Άγιο Νικόλαο το δεύτερο, το οποίο θεωρείται κάπως μεταγενέστερο. Και τα δύο πάντως τοιχογραφήθηκαν στο πρώτο μισό του 13ου αιώνα. Οι τοιχογραφίες όμως, προκειμένου να σωθούν, μεταφέρθηκαν από το 1981 στο Βυζαντινό Μουσείο, ενώ στη θέση τους έχουν απομείνει ελάχιστα κομμάτια. Εξωτερικά εξάλλου επάνω στον βράχο διασώζονται κάποιες ανάγλυφες παραστάσεις χριστιανικών συμβόλων, όπως σταυροί, αετοί κ.ά. Τις μεγαλύτερες καταστροφές στο μνημείο προκάλεσαν στη σημερινή εποχή (1970-1980) τα έργα του υπουργείου Εθνικής Άμυνας που αλλοίωσαν το εσωτερικό του σπηλαίου και τον περιβάλλοντα χώρο και προκάλεσαν πηγματώσεις στους ναΐσκους. Χάρη στα έργα αναστύλωσης και συντήρησης που έκανε το υπουργείο Πολιτισμού οι ζημιές έχουν αποκατασταθεί, όμως η σπηλιά βρίσκεται πάντα εν κινδύνω λόγω όλης της μυθολογίας της περιοχής.

ΜΕΤΑΜΕΣΟΝΥΚΤΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
Στη 1 το μεσημέρι αλλά και στη 1 μετά τα μεσάνυχτα (!) θα δοθούν οι 24 συνολικά παραστάσεις της «Μήδειας» στη σπηλιά του Νταβέλη από τη Ζoo District Τheater Company, μια μη κερδοσκοπική εταιρεία καλλιτεχνών από το Λος Αντζελες, στο πλαίσιο των πολιτιστικών ανταλλαγών των αδελφών δήμων Αθηναίων και Λος Αντζελες. Η ομάδα δραστηριοποιείται εδώ και 15 χρόνια με παραγωγές έξω από τα συνηθισμένα. Σύμφωνα με την έγκριση που έδωσε το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο ο αριθμός των θεατών θα είναι περιορισμένος, 80 κάθε φορά, ώστε να αποφευχθεί ο συνωστισμός, ενώ όλοι οι άλλοι χώροι της σπηλιάς θα είναι προσεκτικά περισχοινισμένοι.

Κλέφτες (Γ. Σουρής)

Κλέφτες φτωχοί και άρχοντες με άμαξες και άτια,
κλέφτες χωρίς μια πήχυ γη και κλέφτες με παλάτια,
ο ένας κλέβει όρνιθες και σκάφες για ψωμί
ο άλλος το έθνος σύσσωμο για πλούτη και τιμή.

(Γ. Σουρής)

Εδώ είμαι

Εδώ είμαι , στη γειτονιά του κόσμου , πρώτο στενό δεξιά , στο ισόγειο , στο παγκάκι του κήπου πλέων .....
Για όσους με ψάχνουν

Ο ΑΕΤΟΣ

Περήφανο πουλί
πετάει στους αιθέρες
κόντρα στον άνεμο
χτυπάει τα φτερά
τα βλέμμα κοφτερό
ζυγίζει την πορεία
στου Ολύμπου την κορφή
παρέα με τον Δία

ΠΡΑΣΙΝΕΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ

19 Μαρτίου 2010 19:55'
Πράσινες θάλασσες
Τα δυο σου μάτια
Με ταξιδεύανε μακριά

Σχοινιά τα χέρια σου
Κάβους ζητούσαν
Στη σκέψη όνειρα καραδοκούσαν

Βαρκούλα ήμουνα
Κι’ εσύ καράβι
Αέρας μ’ έριξε στην αμμουδιά

Εσύ αρμένιζες και δεν κοιτούσες
Σπασμένα ξύλα
Σκόρπια κουπιά

Η ΤΡΑΓΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ May 6, 2010

Dimitris Koureas May 6, 2010 at 12:42am
Θέμα: Η ΤΡΑΓΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ
Σήμερα 3 συνάνθρωποι μας χάθηκαν άδικα και άνανδρα.Η αναλγησία και η βαναυσότητα ορισμένων ασυνείδητων υπανθρώπων τους στοίχισε την ίδια τους τη ζωή.Αφαίρεσαν επιπλέον το δικαίωμα από μια μικρή ψυχή που δεν είχε ακόμα γεννηθεί να δει κατάματα το φως της ζωής.Επειδή μια απλή καταδίκη αυτής της αποτρόπαιης και ειδεχθούς δολοφονίας είναι στην ουσία κενή ως προς το περιεχόμενο,επειδή ένας ρητορικός προβληματισμός για την απειλή που δέχεται η Δημοκρατία είναι μάλλον προσχηματικός και εθιμοτυπικός, πρέπει όλοι μας με σωφροσύνη και συνέπεια να διαμηνύσουμε σε αυτά τα ανίερα ανδράποδα πως πλέον στο κάθε ανοσιούργημα τους θα συναντούν την εκκωφαντική απάντηση της κοινωνίας. Δεν θα επιτρέψουμε η πατρίδα μας να γίνει μνημείο εκμαυλισμού και φαυλότητας

ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ

ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ
Αν θυμάμαι καλά ήταν 19 Σεπτεμβρίου 2006 ημέρα Τρίτη.
Κάναμε διακοπές στην Μονεμβασιά.
Ήταν ένα πολύ γλυκό πρωινό με έναν Ήλιο που έλαμπε στον ουρανό.
Το KIA φουλαρισμένο με βενζίνη …….
Ξεκινήσαμε στις 7,30’ π.μ. με κατεύθυνση προς το Γύθειο. Ο δρόμος πολύ καλός περνούσε μέσα από συστάδες δένδρων , δεξιά και αριστερά καλλιεργημένα χωράφια , χάρμα οφθαλμών να τα βλέπεις. Σε μία ώρα είχαμε φθάσει στο Γύθειο και πήραμε το δρόμο δεξιά με κατεύθυνση τα χωριά της Μάνης.
Σε μισή ώρα είχαμε φθάσει στον πρώτο προορισμό μας , ήταν τα σπήλαια του Δυρού . Τοπίο ελαφρώς άγριο , ελάχιστο χόρτο φύτρωνε πάνω στο σκληροτράχηλο έδαφος.
Φθάσαμε στα σπήλαια και κόψαμε εισιτήριο , σε λίγο βρισκόμαστε μέσα στις ρηχές βάρκες για να ξεναγηθούμε μέσα στο σπήλαιο πλέοντας στον υπόγειο ποταμό. Το ποτάμι βάθους , στο μεγαλύτερο σημείο του, 25 μέτρων και με θερμοκρασία νερού 18ο C πηγάζει στην κορυφή του Ταϋγέτου και εκβάλει στην θάλασσα έξω από τα σπήλαια.
Ότι και να πω για την ομορφιά του σπηλαίου, τόσο στην διαδρομή με την βάρκα, όσο και στην από ξηράς διαδρομή, θα είναι πολύ λίγο, μόνο εάν το δει κανείς μπορεί να καταλάβει. Λένε ότι η σπηλιά φθάνει έως τα σύνορα της Σπάρτης.
Μετά από μία ώρα βγήκαμε πάλη έξω και ….. ζεστάθηκε λίγο το κοκαλάκι μας διότι εκεί μέσα είχαμε γίνει καταψυγμένοι…. Η θερμοκρασία μέσα στο σπήλαιο 15ο C.
Γύρω στις 10,15’ είχαμε πάρει το δρόμο για τον Γερολημένα και φθάνοντας το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν να κάνω μία βουτιά στην θάλασσα να δροσιστώ.
Μετά από μία διαδρομή , ανάμεσα από πύργους μεσαιωνικής μορφής, χωριά ολόκληρα που σε κάθε στροφή του δρόμου είχες την εντύπωση ότι θα δεις να ξεπροβάλει, αν όχι ο ίδιος αλλά κάποιος από τους στρατιώτες του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου επάνω στο άλογο του να σε προστάζει με το σπαθί στο χέρι
να σταματήσεις ,τέλος πάντων, έφθασα στο ακρωτήριο, στο νοτιότερο σημείο της Πελοποννήσου .
Το Ταίναρο επιβλητικό έστελνε το βλέμμα του μακριά λες και έψαχνε μέσα στο πέλαγος να αντικρίσει τα βουνά της Κρήτης, τα βράχια του έφθαναν έως την θάλασσα και εκεί επάνω έβγαζαν το θυμό τους τα αφρισμένα κύματα.
Και εκεί απέναντι από αυτό το τοπίο σε ένα τόπο άγριο γεμάτο πέτρες και πουρνάρια , στεκόταν ακόμα όρθιο ένα από τα ποιο ιερά της Αρχαίας Ελλάδος - ΤΟ ΝΕΚΡΟΜΑΝΤΙΟ – που τόσα έχουν γραφτεί γι‘ αυτό .
Το οίκημα πετρόκτιστο σε διαστάσεις 4Χ4 στη μέση ένας βωμός με άνοιγμα στην οροφή.
Παρατήρησα τους επισκέπτες. Διάφοροι, ‘Έλληνες , Γερμανοί, Άγγλοι. Άνθρωποι με διαφορετική κουλτούρα ο κάθε ένας και όμως όλοι με σεβασμό κοιτούσαν αυτές τις λίγες πέτρες.
Γύρω στις τέσσερεις επιστρέψαμε στην Μονεμβασιά , αρκετά κουρασμένοι αλλά γεμάτοι από χαρά από μια πολύ ωραία διαδρομή. Κάναμε ένα κρύο μπάνιο για να συνέλθουμε από την σκόνη του δρόμου και με μία πείνα που δεν κρατιότανε με τίποτα επήγαμε στο εστιατόριο του Κώστα που πλέων είχαμε γίνει τακτικοί θαμώνες και κατεβάσαμε με αρκετή βουλιμία τους εκλεκτούς μεζέδες που μας έφερε και γευθήκαμε το εκλεκτό ντόπιο κρασί που μας σερβίρισε παγωμένο.
Η επόμενη κίνηση ήταν ένας καλός ύπνος ……..
Η ημέρα έκλεισε , το βράδυ, με χταποδάκι στα κάρβουνα , τηγανιτές γαρίδες , τηγανιτά καλαμαράκια και μερικά καραφάκια ντόπιο τσίπουρο. Μετά για να χωνέψουμε κάναμε βόλτα στην παραλία τραγουδώντας παλιά τραγούδια έως τις τρεις το πρωί…….
Μια αξέχαστη ημέρα διακοπών είχε φτάσει στο τέλος της , θα την θυμάμαι πάντα με νοσταλγία και αγάπη

Γέρακας - Το ελληνικό φιόρδ

Σε μία ήσυχη γωνιά στα νοτιοανατολικά της Λακωνίας, η φύση έχει κάνει το χατίρι στους θνητούς, δημιουργώντας με φαντασία και χειρουργική ακρίβεια ένα φιόρδ και έναν όρμο, λατρεμένους προορισμούς πολλών εκδρομικών σκαφών κατά την θερινή περίοδο. Ο Γέρακας μαζί με το επίνειό του, το Λιμένα Γέρακα, αποτελούν έναν από τους πιο γραφικούς οικισμούς του νομού. Τα παραδοσιακά σπίτια, τα νησιωτικά χρώματα, οι ψαροταβέρνες, και τα γαλήνια εγκλωβισμένα νερά της λιμνοθάλασσας, δίνουν τον τόνο σε μία συμφωνία γραμμένη με μαεστρία.

ΙΣΤΟΡΙΑ

Στον τόπο αυτό, στο Β/Α άκρο του Νομού Λακωνίας, εντοπίζεται η αρχαία πόλη «Ζάραξ», την οποία κατοικούσαν οι Λάκωνες πιθανότατα από το 1300 π.Χ.
Το «Κάστρο», όπως το αποκαλούν οι ντόπιοι, περικλείεται από τείχος «Κυκλώπειας» τεχνοτροπίας, αλλά τα μυστικά του κρύβονται καλά κάτω από τη σκόνη των αιώνων. Αυτό το φυσικό λιμάνι έγινε στο πέρασμα του χρόνου, ορμητήριο πειρατών, σταθμός Βυζαντινών για την απόκρουση των Σαρακηνών και κτήση των Ενετών. Το λιμάνι του Γέρακα είναι το «Ευλίμενον χωρίον» του Παυσανία. Στα «Λόγια της πλώρης» του Α. Καρκαβίτσα, έγινε η αιτία να μαχαιρώσει ο Καπετάν Βαλμάς το μοναχογιό του, όταν μέσα στην αντάρα της φουρτούνας που απειλούσε να βουλιάξει το καΐκι τους, το παιδί επέμενε ότι πίσω από τα βράχια του Μυρτώου Πελάγους, υπήρχε ένα ασφαλές και απάνεμο λιμάνι.

ΞΕΝΑΓΗΣΗ

Σήμερα το λιμάνι του Γέρακα, προστατευμένο από όλους τους καιρούς με το θαυμάσιο περιβάλλον του, τη λιμνοθάλασσα στο βάθος, και τα ταβερνάκια που προσφέρουν την ψαριά της ημέρας, είναι ένας προορισμός για αξέχαστες και ήρεμες διακοπές, κάθε εποχή του χρόνου. Σε μικρή απόσταση συναντάμε τις παραλές «Κόχυλα», «Βαθύ» ή «Βλυχάδα» και «Τάμα» ή «Μπαογκέρη», κάθε μια με τη δική της ξεχωριστή ομορφιά. Όλες αποτελούν ιδανικό μέρος για υποβρύχιο ψάρεμα λόγω του βραχώδους της θαλάσσιας περιοχής. Το δαντελωτό της ακτογραμμής, σχηματίζει πριβέ παραλίες και όρμους στους οποίους υπάρχει δυνατότητα μεταφοράς και με σκάφος.

Γύθειο

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Συντεταγμένες: 36°46′20″N 22°34′10″E
Το Γύθειο είναι ιστορική πόλη και λιμένας που βρίσκεται στη νότια Πελοπόννησο κοντά στις εκβολές του ποταμού Ευρώτα, δυτικά του μυχού του Λακωνικού Κόλπου. Είναι ο κυριότερος λιμένας του Λακωνικού Κόλπου και ο δεύτερος της νότιας Πελοποννήσου (μετά την Καλαμάτα). Η νότια άκρη της πόλης του Γυθείου ενώνεται μέσω μικρού προβλήτα με ένα μικρό νησί, την αρχαία Κρανάη ή Μαραθονήσι, όπου βρίσκεται ο πύργος της οικογένειας Τζανετάκη. Oι κάτοικοι του Γυθείου καλούνται Γυθειάτες - Γυθειάτισσες.

Ετυμολογία ονόματος
Ως τοπωνύμιο το Γύθειο πρωτοεμφανίζεται στην ιστορία τον 5ο αιώνα π.Χ. Συνεπώς το όνομα είναι δημιούργημα ελληνικό. Πρώτη αναφορά κάνει ο Θουκυδίδης (1,108) στην περί του Αθηναίου Τολμίδη επιδρομή στον Λακωνικό στα νεώρια των Σπαρτιατών χωρίς όμως να αναφέρει ρητά το Γύθειο. Ο Παυσανίας αναφέρει το Γύθειο με « ει » όπως και ο Πολύβιος και ο Στράβων. Ενώ οι νεότεροι όπως ο Διόδωρος ο Σικελιώτης και οΠλούταρχος με « ι ». Έτσι ακόμη νεότεροι κάνουν χρήση και των δύο τύπων.
Ο Παυσανίας ως ετυμολογία του ονόματος παρουσιάζει στα «Λακωνικά» του την πεποίθηση των αρχαίων κατοίκων ότι σήμαινε «Γη των θεών», εκ της ομηρικής λέξης «Γυία» (Γη) + θεός και αυτό από την παράδοση ότι κάποτε ο Ηρακλής και ο Απόλλων κατά το κτίσιμο της πόλης ήλθαν σε σύγκρουση εξ αιτίας του μαγικού τρίποδα του Μαντείου των Δελφών. Επειδή όμως ο αγώνας δεν αναδείκνυε νικητή, τελικά κατόπιν της μεταξύ τους συνδιαλλαγής αντί Ηρακλείας ή Απολλωνίας ονόμασαν την πόλη "Γη θεών" με συνέπεια να τιμώνται και οι δύο στην πόλη αυτή.
Είναι καταφανές ότι ο μύθος αυτός δεν είναι τίποτε άλλο από την συνεύρεση του αχαϊκού και δωρικού πνεύματος, από την εξ ανάγκης αποδοχή και κοινή συγκατοίκηση των Αχαιών (Απόλλων) με τους Δωριείς (Ηρακλείδες) μετά την κάθοδο (επιστροφή τους) αφότου σταμάτησε ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα. Την ετυμολογία αυτή του Παυσανία επανέλαβαν πλήθος νεότερων συγγραφέων μέχρι σήμερα. Παρά ταύτα το "ετυμολογικό πρόβλημα Γυθείου" συνεχίζει να υφίσταται.
Σημειώνεται ότι επί τουρκοκρατίας το Γύθειο λεγόταν «Μαραθονήσι» και όχι μόνο η νησίδα Κρανάη.

Ιστορία
Πρώτος που ξεκίνησε τις αρχαιολογικές έρευνες στο Γύθειο ήταν ο Ανδρέας Σκιάς το 1891 όπου και αποκαλύφθηκε το αρχαίο θέατρο του Γυθείου, στο βόρειο άκρο της, καθώς και η ακρόπολη δυτικά του θεάτρου. Το έργο εκείνου συνέχισαν πολλοί άλλοι μεταξύ των οποίων και η Αγγλική Αρχαιολογική Σχολή. Από τη μελέτη των αρχαιολογικών και σπηλαιολογικών ευρημάτων και των σχετικών αναφορών των αρχαίων Ελλήνων και Λατίνων συγγραφέων* έχουν παρουσιασθεί σπουδαία συγγράμματα για την ιστορία του Γυθείου. Μεταξύ αυτών αξίζει ν΄ αναφερθούν εκείνες των: Ιωάννη Πατσουράκου (1902), Γερ. Καψάλη, Π. Καλονάρου, Σ. Σκοπετέα, , Βάσου Τσιλιβάκου, Απόστ. Δασκαλάκη, καθηγητού Πανεπιστημίου,, αλλά και του ακαδημαϊκού Σ. Κουγέα.
Σύμφωνα με τον γεωγράφο του 2ου αιώνα μ.Χ. Παυσανία, ο Πάρις πέρασε σε αυτό την πρώτη του νύχτα με την Ωραία Ελένη, ύστερα από την αρπαγή της. Σύμφωνα με έναν αρχαίο θρύλο το Γύθειο ιδρύθηκε από τον Ηρακλή και τον Απόλλωνα. Υπήρξε κατά την αρχαιότητα το επίνειο (ο κύριος λιμένας) της Σπάρτης, που βρίσκεται 40 χιλιόμετρα βορειότερα, και πρωτεύουσα του Κοινού των Ελευθερολακώνων. Πολλά ερείπια από την ρωμαϊκή εποχή διασώζονται στην ευρύτερη περιοχή, ενώ από την αρχαιότητα διασώζονται στη παλιά πόλη αρχαίο θέατρο, στον δε λόφο πίσω από την πόλη τα ερείπια ενός ιερού του Διονύσου.
Σύγχρονη πόλη
Το σύγχρονο Γύθειο υψώνεται αμφιθεατρικά στους ανατολικούς πρόποδες του αρχαίου "Λαρυσίου όρους", που σήμερα ονομάζεται από τους ντόπιους «Ακούμαρος», ακριβώς πάνω από τον κυρίως λιμένα, που θεωρείται ο ασφαλέστερος της ΝΑ Πελοποννήσου, και από τον οποίο πραγματοποιούνται εξαγωγές εσπεριδοειδών (ιδίως πορτοκαλιών), λαδιού, ελαιών και άλλων παραγώγων αυτών.
Ο πραγματικός πληθυσμός της πόλης ανέρχεται στους 4.876 κατοίκους (απογραφή 2001). Το 1991 ο πληθυσμός ήταν 4.572 και το 1981 ήταν 4.054 κάτοικοι.

Η ιστορία του Αλίμου

Σημειώσεις από το διαδίκτυο

1 Αλιμος σημαίνει θαλάσσιος. Αυτός, που ανήκει στη θάλασσα.
Αυτός είναι ο Αλιμος.
Πόλη δίπλα στη θάλασσα. Πόλη μαζί και προάστιο.

Σύγχρονος, χωρίς να χάνει τη φυσιογνωμία του.
Δυναμικός, αλλά και ήρεμος.
Ελκυστικός και φιλόξενος.
Πλάι στη μαγευτική ακτή του Σαρωνικού Κόλπου, με τους μικρούς και μεγάλους όρμους και τις θαυμάσιες αμμουδιές. Μόλις δεκα χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας, με την Ακρόπολη να διακρίνεται στο αττικό φως από τους λόφους και τα ψηλότερα κτίρια. Στην αρχή της μεγάλης παραλιακής Λεωφόρου Ποσειδώνος, που, ακολουθώντας την ακτογραμμή, καταλήγει στη νοτιοανατολική άκρη της Αττικής, το Σούνιο
2 Στην παραλία του Αλίμου λειτουργεί η μεγαλύτερη μαρίνα της Ελλάδας. Στα όριά του βρίσκεται ένα από τα μεγαλύτερα αθλητικά κέντρα της χώρας. Υπάρχουν, όμως, και άλλες αθλητικές εγκαταστάσεις, ενώ ετοιμάζονται και νέες κυρίως στην παραλιακή ζώνη.
3 Ο Αλιμος είναι το σύγχρονο προάστιο, που διατηρεί ταυτόχρονα τα γνωρίσματα των παλαιότερων εποχών. Είναι η πόλη, που αναπτύσσεται, συνδυάζοντας την επιθυμητή και οργανωμένη ανάπτυξη με τη διαρκή ικανοποίηση του μεγάλου αιτήματος της σημερινής εποχής: την προστασία και φροντίδα του περιβάλλοντος. Είναι η τοπική κοινωνία, που αποτελεί κομμάτι της μεγαλούπολης της Αθήνας, αλλά και αυτόνομο σύνολο με ενδιαφέρον και αγάπη για τον τόπο του
4 Βαθιά στον χρόνο φθάνουν οι ρίζες του Αλίμου. Στη γη του, στα χρόνια της Αθηναϊκής Δημοκρατίας γεννήθηκε ο μεγάλος ιστορικός: ο Θουκυδίδης. Τα αρχαιολογικά ευρήματα αποδεικνύουν ότι η περιοχή είχε κατοικηθεί τουλάχιστον από τον 23ο αιώνα π.Χ. Τα σημαντικότερα, γύρω από τα κατάλοιπα αρχαίου θεάτρου με μοναδική τετράγωνη ορχήστρα, έχουν ανακαλυφθεί στο εσωτερικό του Αλίμου, στη θέση Τράχωνες.
Στα ιστορικά χρόνια υπήρχε στον Αλιμούντα ιερό της θεάς Δήμητρας, το Θεσμοφόριο. Λείψανά του αποκαλύφθηκαν το 1929 σ’ ένα ύψωμα κοντά στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. Στην ίδια θέση βρέθηκαν και τα ερείπια μιας παλαιοχριστιανικής εκκλησίας. Τίποτε δεν σώζεται σήμερα, γιατί στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου κατασκευάστηκαν πάνω στο λόφο οχυρωματικά έργα από τους Γερμανούς, τα οποία κατέστρεψαν τα αρχαία ερείπια.
Στο Θεσμοφόριο γινόταν μια μεγάλη γιορτή που την έλεγαν Θεσμοφόρια. Στη διάρκεια αυτής της γιορτής οι γυναίκες έκαναν θυσίες στη θεά Δήμητρα, έπιναν καλό κρασί, χόρευαν και διασκέδαζαν.
Η γυναικεία αυτή γιορτή ενέπνευσε στον Αριστοφάνη την κωμωδία του «Θεσμοφοριάζουσαι».
Στον Αλιμούντα υπήρχε επίσης ιερό του Ηρακλέους όπου τελούνταν θεατρικές παραστάσεις, καθώς και ιερό του θεού Διόνυσου. Τέλος, από τον Αλιμούντα καταγόταν ο Θουκυδίδης, ιστορικός του 5ου π.Χ. αιώνα.
Η περιοχή των Τραχώνων, που σήμερα ανήκει στον δήμο Αλίμου, στην αρχαιότητα ανήκε στο Ευώνυμον, έναν από τους αρχαίους δήμους της Αττικής. Στην περιοχή αυτή βρέθηκαν το 1975 λείψανα αρχαίου θεάτρου, ορθογωνικού σχήματος, που χρονολογείται στα μέσα του 4ου π.Χ. αιώνα.
Δήμος της Αρχαίας Αθήνας, που ανήκε στη Λεοντίδα φυλή, δείχνει από το όνομά του ότι η ζωή εδώ ήταν πάντα συνδεδεμένη με τη θάλασσα. Αναφέρεται μάλιστα ότι υπήρχε σημαντικό λιμάνι, που η αρχαιολογική έρευνα το τοποθετεί στο ανατολικό άκρο της παραλίας του Αλίμου, στη θέση όπου βρίσκεται σήμερα μία από τις ωραιότερες φυσικές περιοχές του: το Μικρό Λιμανάκι στο οποίο έχουν το καταφύγιο τους οι ερασιτέχνες ψαράδες. Πολίτης του Δήμου Αλιμούντος ήταν ο Θουκυδίδης.
5 Ο Θουκυδίδης, ο μεγαλύτερος ιστορικός όλων των εποχών. Γεννήθηκε στον Αλιμο το 460 π.Χ και πέθανε μεταξύ του 399 και 396. Με την ιστορία του για τον Πελοποννησιακό πόλεμο (431-404 π.Χ) κληροδότησε στην παγκόσμια γραμματεία το πρότυπο της ιστορικής συγγραφής, ως αποτέλεσμα έρευνας αντικειμενικής καταγραφής και ουσιαστικής ερμηνείας των γεγονότων, καταδεικνύοντας ταυτόχρονα στους ανθρώπους την οδό για να οδηγούνται από τα συμβάντα και τις πράξεις του παρελθόντος σε συμπεράσματα για το μέλλον.

ΤΟ ΚΑΛΑΜΑΚΙ ΠΡΙΝ ΓΙΝΕΙ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ

Ψάχνοντας αυτό το «πριν» πάμε εβδομήντα χρόνια πίσω, στο Καλαμάκι, που τότε ήταν συνοικισμός της κοινότητας Μπραχαμίου. Μετράμε στο χώρο του λιγοστές οικογένειες, που δεν ξεπερνούν τις εκατό. Είναι απλωμένες διάσπαρτα, κατά μήκος της παραλιακής λωρίδας, από το Έδεμ μέχρι τον αερολιμένα και τον Άγιο Κοσμά. Οι Μπραχαμιώτες, τότε, δεν έδιναν και τόση σημασία στο Καλαμάκι γιατί, η γη του, δεν τους έδινε καλό και αρκετό καρπό στις σπορές τους (σιτάρι – βρώμη – κριθάρι) ή στις καλλιέργειες τους με αμπέλια. Έτσι κατέβαιναν το καλοκαίρι με τα ζώα τους για να κάνουν μπάνιο στην θάλασσα και τις άλλες εποχές για σπορά, θέρος και επέστρεφαν πάλι με τα κάρα στα σπίτια τους, στο Μπραχάμι. Ήταν αδιανόητο να σκεφτούν πως τα άγονα χωράφια τους κάποια μέρα θα ήταν ανάρπαστα οικόπεδα. Αυτός είναι και ο λόγος που οι περισσότεροι τα ξεπουλούσαν, μα και δεν αντέδρασαν στην αποσκίρτηση του συνοικισμού τους και τη δημιουργία χωριστής κοινότητας. Μας έτρωγε η περιέργεια να μάθουμε πως οι Μπραχαμιώτες κατάφεραν να κατέχουν τόσες εκτάσεις, από τη Λεωφόρο Βουλιαγμένης μέχρι την παραλιακή Λεωφόρο Ποσειδώνος. Ψάχνοντας σε παλιά συμβολαιογραφικά έγγραφα βρίσκουμε τη λέξη «Τουρκομερίδια». Αυτός είναι ο επικρατέστερος τρόπος κτήσης στον τόπο αυτό. Μετά την Επανάσταση του 1821 και το φευγιό του κατακτητή οι Αρβανίτες που ήταν εργάτες του Ιμπραήμ Μπέη (Μπραχαμ- μπέης = Μπραχάμι) κράτησαν τη γη δικαιωματικά. Πολλοί αγόρασαν τότε κομμάτια γης «μπιρ-παρά», μια δεκάρα δηλαδή από τους αποχωρούντες Τουρκαλβανούς. Επίσης ένα μεγάλο τμήμα του Καλαμακιώτικου εδάφους βρέθηκε στα χέρια των αγωνιστών του 1821 μετά την αποχώρηση των Τούρκων.
Ο Μακρυγιάννης κατείχε σημαντική εδαφική έκταση στο Καλαμάκι. Με βάση τη συμβολαιογραφική πράξη που βρέθηκε, σχεδόν τυχαία από τον Γ. Σμαράγδη, φαίνεται ο Μακρυγιάννης να αγοράζει τη γη το 1830 χωρίς να αναφέρεται από ποιους αγοράστηκε. Η έκταση αυτή προσδιορίζεται από τις σημερινές οδούς: Κονδύλη – Φιλελλήνων – Καλαμακίου. Μπορεί να χαρακτηριστεί σαν η καλύτερη θέση. Ολόκληρη αυτή η έκταση αγοράστηκε τότε αντί του ποσού των 2.750 δραχμών. Δηλαδή 15 λεπτά της δραχμής. Ας κάνετε μόνοι σας τη σύγκριση με τα σημερινά δεδομένα.
Το παραπάνω συμβόλαιο έχει σημασία και για ένα άλλο λόγο. Εκεί συναντάμε γραπτά για πρώτη φορά την ονομασία «Καλαμάκια των Αθηνών» (1830).
Μια άλλη μεγάλη έκταση, διπλανή με το Μπραχάμι, έμεινε ανέπαφη από τους καταπατητές και περιήλθε στο Υπουργείο Ναυτικών. Πουλήθηκε σε δημοπρασία και αγοράστηκε από τον Μαρίνο Γερουλάνο. Εκεί δημιουργήθηκε το «κτήμα Τράχωνες».

Η ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ

Η όλη κίνηση για την ίδρυση της κοινότητας Καλαμακίου έγινε από τον πρώτο κτηματικό σύνδεσμο εκείνης της εποχής τον «Αλιμούσιο». Πρόεδρός του ήταν ο Νικόλαος Μαλτέζος – που δικαιωματικά εκλέχτηκε και ο πρώτος πρόεδρος της κοινότητας – γραμματέας ήταν ο καθηγητής Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος.
Με προεδρικό διάταγμα υπογεγραμμένο από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Παύλο Κουντουριώτη και τον Υπουργό Ανδρέα Ζαΐμη. Δημοσιεύτηκε στις 9 Νοεμβρίου 1927 και έγινε μονάδα αυτοδιοίκησης η «Κοινότης Καλαμακίου Νομού Αττικοβοιωτίας»
Το 1928 εκπονήθηκε το πρώτο σχέδιο πόλης από τον μηχανικό Αντώνιο Πιζάνη. Δημιούργησε την Μεταμόρφωση στην πρώτη της μορφή και την τότε Β. Σοφίας (σημερινή Καλαμακίου) με δαπάνες του. Αργότερα ονομάστηκε οδός με το όνομα του.

ΤΟ ΠΑΡΑΛΙΑΚΟ ΚΑΛΑΜΑΚΙ

Δέκα χιλιόμετρα έξω από την Αθήνα ήταν μια παρθένα ακτή, που ξεκινούσε από το ρέμα της Πικροδάφνης (γεμάτο τότε νερό) και τελείωνε στο ακρωτήρι του Αγίου Κοσμά. Ήταν ένα κομμάτι του Σαρωνικού όλο μαγεία. Είχε άγρια ομορφιά και ήταν γεμάτο σπηλιές και βράχια.Το κλίμα του, μεσογειακό και ξηρό, όλο υγεία. Σε τέσσερα σημεία της ακτής το κύμα έστρωνε μια ψιλή χρυσή άμμο και σχημάτιζε τις αμμουδιές της πικροδάφνης, του Γεμενάκη, του Ζέφυρου και του όρμου του Αλίμου. Αυτό ήταν το παραλιακό Καλαμάκι. Το φρέσκο ψάρι και τα ποικίλα θαλασσινά πού ΄βγαζε η περιοχή ήταν αιτία να ξεφυτρώσουν τα πρώτα ταβερνάκια, φτιαγμένα από δραστήριους επαγγελματίες. Είχαν πίστη και θέληση να ριζώσουν στον τόπο, πράγμα που πέτυχαν.
Παράλληλα με αυτούς τους μερακλήδες της θάλασσας, Αθηναίοι και Πειραιώτες με περισσή οικονομική άνεση έχτισαν τις βίλες τους. Οι πιο τρανοί στην παραλία ήταν οι Λογοθετόπουλος, Παπαστράτος, Τσόχας κ.α. Επίσης πέρα από τον δημόσιο δρόμο οι Τσούχλος, Κράλλης, Δρακόπουλος κ.α Τέλος ήρθε και η σειρά της κοινότητας να πάρει το μερτικό της από την εκμετάλλευση του ωραίου αυτού παραλιακού χώρου και δημιούργησε τρία θαλάσσια λουτρικά συγκροτήματα, της Πικροδάφνης, τα Κεντρικά και του Αλίμου. Με τη δημιουργία των τριών αυτών εγκαταστάσεων η κοινότητα βρήκε ένα σημαντικό οικονομικό πόρο .Με τα έσοδα αυτά είχε τη δυνατότητα να νοικοκυρεύει το εσωτερικό της και να δέίνει δουλειά στους κατοίκους της που δούλευαν για πολλά χρόνια ως λουτροκόμοι.

ΠΑΡΑΘΑΛΑΣΣΙΑ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΑ, ΤΑΒΕΡΝΕΣ, ΚΕΝΤΡΑ

Με το πέρασμα των χρόνων οι κάτοικοι πλήθαιναν και άλλαζαν τη μορφή του Καλαμακίου μετατρέποντάς το σε επαγγελματικό χώρο. Σε κάθε μέτρο της παραλίας άνοιγε και μια ψαροταβέρνα ή εστιατόριο ξεπερνώντας σε κίνηση και το Τουρκολίμανο πράγμα που ύμνησε και ο Βασίλης Τσιτσάνης στον «Αμαξά» του: (….τράβα – τράβα καροτσέρη τράβα και στο Καλαμάκι κόψε για ουζάκι…..)
Τα χρόνια εκείνα που η παραλία μας ήταν σπαρμένη με ταβέρνες, τα βραχάκια σ΄όλο το μήκος της ακτής ήταν γεμάτα όστρακα, αχινοί, πεταλίδες, στρείδια. Συνηθισμένη ήταν και η εικόνα των πελατών που κάθονταν στα τραπεζάκια φορώντας το μαγιό τους. Όποτε ήθελαν βουτούσαν στη θάλασσα για 5 – 10 λεπτά και επέστρεφαν με τη σακούλα γεμάτη θαλασσινά για το μεζέ του ούζου.
Γραφικότατο και ρομαντικότατο το καλοκαιρινό βράδυ στο Καλαμάκι από το 1920 μέχρι το 1954 να ατενίζεις μια παραλία σπαρμένη στη σειρά με φωτάκια από τα κέντρα του Καλαμακίου. Είχε φτάσει μια εποχή που ξεπερνούσαν τα 50 μαγαζιά. Ας επιχειρήσουμε να θυμηθούμε μερικά από αυτά. Σαν κάτι που ήταν και δεν είναι πια.
Ο «Ποσειδών» του Γεωργίου Γκούμη. Ο ιδιοκτήτης ήταν φανατικός φιλελεύθερος και όποτε περνούσε τη τότε παραλιακή λεωφόρο ο Σοφοκλής Βενιζέλος, έστηνε με φοίνικες αψίδα θριάμβου. Γι αυτή του την «αγωνιστικότητα» όταν ήρθαν στην εξουσία οι Φιλελεύθεροι τον διόρισαν πρόεδρο της κοινότητας (1949 – 1951). Ο «Μποέμ» που προτιμούνταν από τους καλλιτέχνες της Λυρικής Σκηνής. Το «Μπαρμπούνι» της Καλλιοπάρας, όπως τό’ξερε τότε ο κόσμος. Μαζί με τον άντρα της Αντώνη θησαύρισαν εκείνη την εποχή, γιατί στο εστιατόριό τους έτρωγαν Βασιλιάδες, Πρίγκιπες, διπλωμάτες και πολιτικοί. Η Καλλιοπάρα υποδεχόταν τους πελάτες της ντυμένη νησιώτισσα βαστώντας τη ρόκα της και γνέθοντας μαλλί. Ο «Ζέφυρος», σήμερα στη θέση αυτή είναι τα λουτρά του Ε.Ο.Τ. Ακτή Αλίμου. Η «Αρζεντίνα» το φημισμένο καμπαρέ της παλιάς εποχής.
Όλα αυτά τα μαγαζιά δημιουργήθηκαν σταδιακά μέχρι το 1954. Τη χρονιά αυτή ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, τότε υπουργός Δημοσίων Έργων, κατεδάφισε τα παραλιακά για την αξιοποίηση του όλου χώρου και τη διάνοιξη – διαπλάτυνση της Λεωφόρου Βασιλέως Γεωργίου Β΄, όπως λεγόταν τότε η σημερινή Ποσειδώνος.

ΨΑΡΑΔΕΣ – ΥΠΑΙΘΡΙΟΙ ΠΕΡΙΦΕΡΟΜΕΝΟΙ ΠΩΛΗΤΕΣ

Στα τόσα εστιατόρια που υπήρχαν, κινιόταν ένα σημαντικό ανθρώπινο δυναμικό, που τα προμήθευαν οι ψαράδες και οι περιφερόμενοι πωλητές θαλασσινών και φιστικιών. Ας βρεθούμε πίσω με την φαντασία μας για να τους δούμε να παίρνουν το πανέρι στη μασχάλη να πηγαίνουν από μαγαζί σε μαγαζί και να πουλάνε τα θαλασσινά τους.
Πρώτος και αρχαιότερος ψαράς στον τόπο ήταν ο Γεώργιος Μινογιάννης. Ψάρευε στην περιοχή μας από το 1911. Από τους πρώτους με μόνιμο στέκι στη θάλασσα μπροστά από το «Μπαρμπούνι» της Καλλιοπάρας ο Θόδωρος Βατίστας και αργότερα από το 1936 έως το 1967 ο Γεώργος Καλαμπούρδας με τις βάρκες του – ΑΓ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ – ΔΕΛΦΙΝΙ – ΑΘΗΝΟΥΛΑ και ΜΠΕΜΠΑ
Ο Ηλίας Ανδρειόπουλος διαλαλούσε τα όστρακά του γαλλιστί «φρουί ντε λα μερ» (φρούτα της θάλασσας). Μια ξεχωριστή περίπτωση ήταν η Γεωργία Πανταζή. Παιδούλα 19 ετών, αδελφή της οικονομημένης μα τσιγκούνας Καλλιοπάρας, πουλούσε θαλασσινά για να τα βγάλει πέρα. Υπήρχαν και πολλοί ερασιτέχνες ψαράδες με μεγάλες επιτυχίες.
Τα μαγαζιά της παραλίας περιερχότανε και οι φιστικάδες. Ήταν και αυτοί μόνιμοι κάτοικοι του τόπου, με οικογένειες που πορεύονταν και μεγάλωναν τα παιδιά τους από την πώληση φιστικιών. Οι φιστικιές ευδοκιμούσαν στον τόπο. Και σήμερα ακόμα βλέπουμε φυστικόδενδρα σε πολλούς κήπους.

ΝΕΡΟ

Το δίκτυο ύδρευσης η «ΟΥΛΕΝ» όπως λέγανε παλιά την εταιρεία υδάτων, άργησε να τοποθετηθεί στο Καλαμάκι. Οι κάτοικοί του όμως δεν είπαν το νερό νεράκι. Τους έλειπε το πολύ νερό. Το αναγκαίο το έβρισκαν με πηγάδια που άνοιγαν σε κάθε οικόπεδο που χτιζότανε. Γι΄ αυτό το λόγο περνούσε τότε η δουλεία του «πηγαδά». Όσοι δεν είχαν οικονομικές δυνάμεις για το άνοιγμα του πηγαδιού πορεύονταν με την κατ΄ οίκον διανομή, τους περιφερόμενους νερουλάδες. Τριγύριζαν με το ντεπόζιτο πάνω στο κάρο τους και γραμμένο το κλασικό «ΠΟΣΙΜΟΝ ΥΔΩΡ». Οι πηγαδάδες του τόπου με σιγουριά έβρισκαν νερό στα 15 με 30 μέτρα βάθος. Καθαρό, δροσερό νερό χωρίς καμιά σκληράδα που να κάνει προβληματική την πόση του.
Από τα πρώτα χρόνια μέχρι και το 1950 στο σεργιάνι του, ο κάθε περαστικός άκουγε τον χαρακτηριστικό ήχο του μαγκανιού, εκατοντάδων νοικοκυριών. Θα ήταν παράλειψη να μην θυμηθούμε ότι τα πηγάδια χρησίμευαν τα πρώτα χρόνια και για ψυγεία, κατεβάζοντας σ’ αυτά φρούτα, κρασιά και άλλα μέσα σε καλάθια.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΣΠΙΤΙΟΥ

Η ζωή του Άγγελου Σικελιανού συνδέεται και με τον Άλιμο. Τα καλοκαίρια του τα περνούσε σε ένα πολύ παλιό σπίτι που σώζεται μέχρι σήμερα σε άριστη κατάσταση. Είναι αυτό της οδού Μεταμόρφωσης αρ. 5 και Αριστοτέλους, στην 2η παραλιακή στάση Καλαμακίου. Χτίστηκε το 1916, από τον Δημήτριο Τσούχλο, που διατηρούσε τότε το μεγαλύτερο οίκο μόδας της Αθήνας. Η εσωτερική του διαρρύθμιση δίνει την εντύπωση ότι έγινε για χαρτοπαικτική λέσχη.
Το όμορφο πύργινο σπίτι το αγόρασε αργότερα ο Αλέξανδρος Κράλλης, ασφαλιστής και για ένα διάστημα πρόεδρος της κοινότητας Καλαμακίου Το νοίκιαζε σε προσωπικότητες. Αργότερα το έδωσε προίκα στην πρωτοκόρη του, στο γάμο της με τον Μ. Κεφαλλονίτη. Απ΄ αυτόν πουλήθηκε το 1947 στον σημερινό ιδιοκτήτη Γεώργιο Σταμόπουλο.
Την τριετία 1930 – 1933, στο σπίτι αυτό έμεινε ο ποιητής ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ. Θυμάται η κόρη του Κράλλη, Έφη, 13 ετών παιδί τότε: «μικρό κοριτσάκι έπαιρνα από πίσω τον ποιητή, που πήγαινε κάθε μέρα πέρα από το εκκλησάκι της Μεταμόρφωσης σ΄ ένα λοφίσκο τότε. Μαζί του είχε πάντα μία πολύ ωραία νέα γυναίκα. Φορούσαν χλαμύδες. Φτάνοντας στο λοφίσκο, απήγγελναν και οι δύο ποιήματα. Εγώ με άλλα δύο τρία κοριτσάκια…χαζεύαμε».

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΟΥ ΚΑΛΑΜΑΚΙΟΥ

Το πρώτο Σχολείο του Καλαμακίου λειτούργησε το έτος 1926, σε σπίτι ιδιοκτησίας του Ν. ΜΑΛΤΕΖΟΥ στη συμβολή των οδών Κονδύλη και Κοτοπούλη, στη 4η στάση. Σώζεται ακόμα………………………………………
Η πρώτη δασκάλα του πρώτου Δημόσιου Δημοτικού Σχολείου Καλαμακίου ήταν η Σοφία – Σούμα Παυλάκη, δεσποινιδούλα 20 χρόνων, κόρη παπά, που μόλις είχε πάρει το χαρτί της. Ένας από τους πρώτους μαθητές του Σχολείου διηγείται «…φέραμε από το σπίτι μας μια καρέκλα ή ένα σκαμνί, γιατί ακόμα δεν μας είχαν φέρει θρανία. Έλα όμως που δεν είχαμε όρεξη να μαντρωθούμε και η δασκάλα με την βοήθεια του Προέδρου και ζαχαρωτών μας καλόπιαναν, και έτσι συνεχίσαμε φυσιολογικά τα μαθήματά μας…». Σιγά σιγά η δασκάλα αυτή έγινε και η πρώτη Διευθύντρια του Σχολείου………………………………...
Με τον καιρό, ήρθαν στο σχολείο περισσότεροι δάσκαλοι και παιδιά και τα μαθήματα εξακολουθούσαν να γίνονταν σε νοικιασμένα σπίτια. Αυτό γινόταν μέχρι το 1934, ώσπου με ενέργειες των κατοίκων του Καλαμακίου βρέθηκε οικόπεδο στη παραλία στο οποίο χτίστηκε στο ισόγειο, σχολείο και για σκεπή είχε λαμαρίνες. (Η χώρα είχε πέσει στα χέρια των κατακτητών)………………

Ένα μεγάλο μέρος του οικοπέδου προσέφεραν οι Ολλανδοί Φιλέλληνες ΡΟΔΟΛΦΟΣ και ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΦΑΝ ΒΑΙΧ. Αργότερα ονομάσθηκε οδός με το όνομά τους………………………………………………………………………
Σήμερα αυτό το κτίριο αναπαλαιώθηκε και στεγάζεται η αίθουσα του δημοτικού συμβουλείου και γίνονται διάφορες εκδηλώσεις

6 Τμήμα του πολεοδομικού ιστού της πρωτεύουσας, αλλά με τη δική του πάντα φυσιογνωμία, ο Αλιμος αναπτύσσεται σε έκταση 7,5 τετραγωνικών χιλιομέτρων.

Στην απογραφή του 1961 ο Αλιμος είχε 13.000 κατοίκους. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 υπερδιπλάσιους, 27.000 και σήμερα σχεδόν 50.000.κατοίκους.

7 Η αλματώδης αύξηση του πληθυσμού του Αλίμου τις τελευταίες δεκαετίες, με ρυθμό μάλιστα κατά πολύ μεγαλύτερο από τον μέσο όρο αύξησης συνολικά του πληθυσμού της πρωτεύουσας, αποτελεί μια ακόμη απόδειξη της φυγόκεντρης τάσης των κατοίκων της σε αναζήτηση καλύτερης ποιότητας ζωής σε περιαστικές περιοχές.
8 Η μικρή απόσταση από το κέντρο της Αθήνας, η εύκολη οδική πρόσβαση και, βέβαια, η θάλασσα και οι δυνατότητες για αναψυχή στην παραλιακή ζώνη, αλλά και οι προϋποθέσεις για ήρεμη διαβίωση στις περισσότερες περιοχές είναι οι βασικοί λόγοι για την προσέλκυση νέων κατοίκων στον Αλιμο. Φυσικά, η αύξηση του πληθυσμού δημιούργησε. την ανάγκη για την προσφορά περισσότερων και πληρέστερων υπηρεσιών, που με τη σειρά της έφερε νέα αύξηση, αλλά και μετέβαλε την οικονομική φυσιογνωμία του Αλίμου.
9 Κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι ότι στην αγορά εργασίας διευρύνεται συνεχώς η κυριαρχία του τριτογενούς τομέα της οικονομίας, του τομέα των υπηρεσιών, γεγονός με ευεργετικές επιπτώσεις στη στήριξη και ανάπτυξη του τουρισμού, αλλά και στη διατήρηση της ανεργίας σε χαμηλά ποσοστά σε σχέσή με γειτονικές περιοχές. Χαρακτηριστικό της πληθυσμιακής σύνθεσης του Αλίμου είναι το υψηλό ποσοστό που κατέχουν οι παραγωγικές ηλικίες. Κι αυτό αποτελεί αναμφίβολα στοιχείο δυναμισμού. Σύμφωνα με την απογραφή του 1991 ο οικονομικά ενεργός πληθυσμός του Δήμου Αλίμου είναι το 65% στο σύνολο των ανδρών και το 22% στο σύνολο των γυναικών. Δεν απασχολούνται, βέβαια, όλοι μέσα στα όρια του Δήμου. Αλλά η οικονομική ζωή στον Αλιμο έχει ήδη τη δική της αναπτυξιακή τροχιά.

10 Χώρος μοναδικός η ακτή του Σαρωνικού. Η φυσική ομορφιά συνυπάρχει με την ανθρώπινη δραστηριότητα, οι δυνατότητες για αναψυχή είναι πολλές και ποικίλες και τα δειλινά έχουν πάντα την ίδια μαγεία. Η συνολική έκταση της παραλιακής ζώνης είναι 240.000 τ.μ. Τα 170.000τ.μ. ανήκουν στα Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα- 150.000 τ.μ. καλύπτουν οι εγκαταστάσεις της μαρίνας και 20.000 τ.μ. οι εγκαταστάσεις της οργανωμένης πλαζ. Τα υπόλοιπα 70.000 τ.μ., έχουν περιέλθει στον Δήμο Αλίμου για έργα κοινής ωφελείας- αναψυκτήρια, χώρους πράσινου, κολυμβητήριο και άθληση, παιδική χαρά κλπ. Η οργανωμένη πλαζ του Αλίμου αποτελεί τυπικό δείγμα των λουτρικών εγκαταστάσεων της δεκαετίας του 1960.

11 Η Μαρίνα του Αλίμου, στη δυτική πλευρά της παραλίας του, που προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες στη θαλάσσια αναψυχή με ιδιωτικά σκάφη. Από τις 2.850 θέσεις για σκάφη αναψυχής, που διαθέτουν συνολικά οι μαρίνες της Αττικής, οι 1.000 βρίσκονται στον Αλιμο.
12 Ο Αλιμος έχει παράδοση στον Πολιτισμό. Τέχνες βρίσκουν ευρύ πεδίο προσφοράς, αλλά και δημιουργίας. Οι εκδηλώσεις όλες τις εποχές του χρόνου αγκαλιάζουν την καλλιτεχνική έκφραση, από την παραδοσιακή ως την πιο σύγχρονη, με τους νέους στο επίκεντρο κάθε προσπάθειας. Πολλοί είναι οι πολιτιστικοί σύλλογοι, που αναπτύσσουν έντονη δραστηριότητα. Ο Δήμος πρωτοστατεί και στον πολιτιστικό τομέα.
Ενισχύει τους πολιτιστικούς φορείς, λειτουργεί ένα πολυδύναμο πολιτιστικό κέντρο και μια βιβλιοθήκη, διαθέτει ένα χειμερινό και 3 καλοκαιρινά θέατρα και οργανώνει σειρά από εκδηλώσεις, έχοντας επίγνωση ότι ο Πολιτισμός πρέπει να παρέχεται σε όλους, αλλά και να παράγεται από όλους. Ιδιαίτερα μάλιστα από τους νέους, που τόσο χρειάζονται ευκαιρίες και ερεθίσματα για δημιουργική απασχόληση.

13 Μεγάλη απήχηση έχουν και οι τρείς ετήσιες υπαίθριες γιορτές του Αλίμου. Τα Κούλουμα της Καθαρής Δευτέρας με παραδοσιακό γλέντι, η Ανοιξη του Πολιτισμού στον Αλιμο στο τέλος Μαΐου με αρχές Ιουνίου και οι Γιορτές της θάλασσας τον Σεπτέμβριο με μουσική, εκθέσεις και άλλες εκδηλώσεις
14 Ο Αλιμος διαθέτει δύο γήπεδα ποδοσφαίρου, πολλά γήπεδα μπάσκετ, αλλά και βόλεϊ και τένις, κολυμβητήριο και ένα κλειστό γυμναστήριο, που έχει εξελιχθεί σε κυψέλη για τη μεγάλη ανάπτυξη, που γνωρίζει το μπάσκετ και στην περιοχή του Αλίμου με όλο και πιο σημαντικές επιτυχίες, με πρωτοπόρο την ομάδα ΑΛΦΑ.

15 Η εμπορική κίνηση συγκεντρώνεται κυρίως στις μεγάλες λεωφόρους, που διατρέχουν περιφερειακά τον Αλιμο - Αμφιθέας, Ποσειδώνος, Αλίμου, Βουλιαγμένης- και στις λεωφόρους και τους μεγάλους δρόμους, που τον διασχίζουν-Θουκυδίδου, Καλαμακίου, Θεομήτορος, Ιωνίας, Δωδεκανήσου.
16 Στην παραλιακή ζώνη επίκεντρο της εμπορικής κίνησης είναι η οδός Θουκυδίδου, δεύτερη παράλληλος της Λεωφόρου Ποσειδώνος, και στο βόρειο τμήμα του Αλίμου, η αγορά του Ανω Καλαμακίου.
17 Ιδιαίτερο ενδιαφέρον προσελκύει η αγορά των φωτιστικών ειδών, που έχει αναπτυχθεί με το επίκεντρό της στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης. Μεγάλα καταστήματα με μεγάλη ποικιλία στην προσφορά τους βλέπουν την πελατεία τους να έρχεται από όλη την Αθήνα.
18 Ανάλογο ενδιαφέρον προξενούν και τα καταστήματα επίπλων, που έχουν δημιουργήσει τη δίκη τους εξειδικευμένη αγορά. Πολλοί είναι, βέβαια, οι καταναλωτές- και από πολλές περιοχές- που επισκέπτονται το βορειοανατολικό τμήμα του Αλίμου, όπου τα τελευταία χρόνια έχουν δημιουργηθεί υπεραγορές.

Το νέο έγκλημα των Σκοπίων

Οπως αποκάλυψε το «ΘΕΜΑ», η νέα απίστευτη πρόκληση περιέχεται στη λεγόμενη «Μακεδονική Εγκυκλοπαίδεια» των Σκοπιανών, την οποία συνέγραψαν, κατ' εντολή του Σκοπιανού εθνικιστή πρωθυπουργού Γκρουέφσκι, οι "ιστορικοί" της Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών των Σκοπίων και παρουσίασε ο ίδιος με κάθε επισημότητα στις 16 Σεπτεμβρίου. Στο δίτομο έργο των 1.671 σελίδων, η έκδοση του οποίου χρηματοδοτήθηκε από κρατικούς πόρους της γειτονικής χώρας και σύμφωνα με τον κ. Γκρούεφσκι εκφράζει απόλυτα «το πολιτιστικό και πολιτικό παρελθόν και παρόν μας», η κυβέρνηση των Σκοπίων όχι μόνο επιχειρεί να ξαναγράψει την Ιστορία της ευρύτερης περιοχής κατά το δοκούν, αλλά αλλοιώνει συνειδητά και βασικά στοιχεία της Ελληνικής εθνικής μας υπόστασης.
Συγκεκριμένα στην σελίδα 67 της συγκεκριμένης "εγκυκλοπαίδειας" και στο λήμμα <<Έλληνας>> γραφεί:
"Νεότερες έρευνες απέδειξαν ότι οι Έλληνες έχουν καταγωγή από τις φυλές της Αφρικής και της ερήμου της Σαχάρας" (!!!!!!!)
Οι 260 Σκοπιανοί (πληρωμένοι) ιστορικοί, φέρνοντας σε πέρας τη διατεταγμένη κυβερνητική αποστολή που τους ανατέθηκε, σημειώνουν:
"οι Έλληνες, προερχόμενοι από την αφρικανική ήπειρο και χωρίς ουσιαστικά πολιτισμικό υπόβαθρο, «εποίκησαν τη Βαλκανική οικειοποιούμενοι τους τοπικούς πολιτισμούς, οι οποίοι ήταν προηγμένοι και τους έδειξαν ως δικά τους". (!!!)
Η άνευ προηγουμένου προκλητικότητα της κυβερνητικής ηγεσίας των Σκοπίων φτάνει στο σημείο να χαρακτηρίσει τον ελληνικό πολιτισμό αποτέλεσμα παραχάραξης και υποκλοπής άλλων πολιτισμών, ενώ δεν διστάζει να οικειοποιηθεί ιστορικά τον Παρθενώνα, ακόμα και τα ομηρικά έπη:
«Ακόμα και τα έπη του Ομήρου και ο Παρθενώνας δεν είναι αποτέλεσμα του ελληνικού πολιτισμού, αλλά παραχαράξεως, υιοθετήσεως ακόμα και υποκλοπής των ανωτέρω τοπικών αυτοχθόνων πολιτισμών, όπως του δικού μας, του μακεδονικού»!
Η νέα διαστρέβλωση και αμφισβήτηση ολόκληρου του οικοδομήματος του ελληνικού πολιτισμού σε λίγες μέρες θα κάνει τον γύρο του κόσμου, αφού η εγκυκλοπαίδεια πρόκειται να μεταφραστεί σύντομα στα αγγλικά και να αποκτήσει και νέους τόμους.
Στη νέα απαράδεκτη μεθόδευση των Σκοπιανών δεν υπήρξε η παραμικρή αντίδραση από το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, αυτή τη φορά όχι ως αποτέλεσμα της πολιτικής υποχωρητικότητας που εφαρμόζει συστηματικά στα εθνικά μας θέματα τα τελευταία χρόνια, αλλά επειδή όπως φαίνεται ούτε καν το αντιλήφθηκε! Την ίδια στιγμή μάλιστα που η συγκεκριμένη υπόθεση έχει λάβει διεθνείς διαστάσεις με την εμπλοκή των ΗΠΑ, της Μεγάλης Βρετανίας, της Αλβανίας και της Βουλγαρίας.

Συνεχίζεται εσείς να κάνετε τα νανάκια σας κυρια Μπακογιάννη και κύριε Σαμαρά και να τους αντιμετωπίζεται με υποχωρητικότητα. Αφήστε τους κακόμοιρους τους Σλάβους των Σκοπίων να πουλάνε προπαγάνδα και ανιστόρητο μισελληνισμό.
H είδηση αυτή απεστάλη από τον χρήστη Nikosgizhs.

Το νέο έγκλημα των Σκοπίων

Οπως αποκάλυψε το «ΘΕΜΑ», η νέα απίστευτη πρόκληση περιέχεται στη λεγόμενη «Μακεδονική Εγκυκλοπαίδεια» των Σκοπιανών, την οποία συνέγραψαν, κατ' εντολή του Σκοπιανού εθνικιστή πρωθυπουργού Γκρουέφσκι, οι "ιστορικοί" της Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών των Σκοπίων και παρουσίασε ο ίδιος με κάθε επισημότητα στις 16 Σεπτεμβρίου. Στο δίτομο έργο των 1.671 σελίδων, η έκδοση του οποίου χρηματοδοτήθηκε από κρατικούς πόρους της γειτονικής χώρας και σύμφωνα με τον κ. Γκρούεφσκι εκφράζει απόλυτα «το πολιτιστικό και πολιτικό παρελθόν και παρόν μας», η κυβέρνηση των Σκοπίων όχι μόνο επιχειρεί να ξαναγράψει την Ιστορία της ευρύτερης περιοχής κατά το δοκούν, αλλά αλλοιώνει συνειδητά και βασικά στοιχεία της Ελληνικής εθνικής μας υπόστασης.
Συγκεκριμένα στην σελίδα 67 της συγκεκριμένης "εγκυκλοπαίδειας" και στο λήμμα <<Έλληνας>> γραφεί:
"Νεότερες έρευνες απέδειξαν ότι οι Έλληνες έχουν καταγωγή από τις φυλές της Αφρικής και της ερήμου της Σαχάρας" (!!!!!!!)
Οι 260 Σκοπιανοί (πληρωμένοι) ιστορικοί, φέρνοντας σε πέρας τη διατεταγμένη κυβερνητική αποστολή που τους ανατέθηκε, σημειώνουν:
"οι Έλληνες, προερχόμενοι από την αφρικανική ήπειρο και χωρίς ουσιαστικά πολιτισμικό υπόβαθρο, «εποίκησαν τη Βαλκανική οικειοποιούμενοι τους τοπικούς πολιτισμούς, οι οποίοι ήταν προηγμένοι και τους έδειξαν ως δικά τους". (!!!)
Η άνευ προηγουμένου προκλητικότητα της κυβερνητικής ηγεσίας των Σκοπίων φτάνει στο σημείο να χαρακτηρίσει τον ελληνικό πολιτισμό αποτέλεσμα παραχάραξης και υποκλοπής άλλων πολιτισμών, ενώ δεν διστάζει να οικειοποιηθεί ιστορικά τον Παρθενώνα, ακόμα και τα ομηρικά έπη:
«Ακόμα και τα έπη του Ομήρου και ο Παρθενώνας δεν είναι αποτέλεσμα του ελληνικού πολιτισμού, αλλά παραχαράξεως, υιοθετήσεως ακόμα και υποκλοπής των ανωτέρω τοπικών αυτοχθόνων πολιτισμών, όπως του δικού μας, του μακεδονικού»!
Η νέα διαστρέβλωση και αμφισβήτηση ολόκληρου του οικοδομήματος του ελληνικού πολιτισμού σε λίγες μέρες θα κάνει τον γύρο του κόσμου, αφού η εγκυκλοπαίδεια πρόκειται να μεταφραστεί σύντομα στα αγγλικά και να αποκτήσει και νέους τόμους.
Στη νέα απαράδεκτη μεθόδευση των Σκοπιανών δεν υπήρξε η παραμικρή αντίδραση από το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, αυτή τη φορά όχι ως αποτέλεσμα της πολιτικής υποχωρητικότητας που εφαρμόζει συστηματικά στα εθνικά μας θέματα τα τελευταία χρόνια, αλλά επειδή όπως φαίνεται ούτε καν το αντιλήφθηκε! Την ίδια στιγμή μάλιστα που η συγκεκριμένη υπόθεση έχει λάβει διεθνείς διαστάσεις με την εμπλοκή των ΗΠΑ, της Μεγάλης Βρετανίας, της Αλβανίας και της Βουλγαρίας.

Συνεχίζεται εσείς να κάνετε τα νανάκια σας κυρια Μπακογιάννη και κύριε Σαμαρά και να τους αντιμετωπίζεται με υποχωρητικότητα. Αφήστε τους κακόμοιρους τους Σλάβους των Σκοπίων να πουλάνε προπαγάνδα και ανιστόρητο μισελληνισμό.
H είδηση αυτή απεστάλη από τον χρήστη Nikosgizhs.

ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ

Κυριακή, 6 Δεκεμβρίου 2009 στις 11:13 μ.μ. | Επεξεργασία Σημείωσης | Διαγραφή
Επανέρχομαι πάλη στο χθεσινό θέμα διότι εχθές κάποιοι με βουτήξατε από τα μούτρα όταν δεν συμφώνησα με τον αφοπλισμό των αστυνομικών .
- Εσείς που εχθές δεν συμφωνήσατε μαζί μου, σήμερα μετά τα γεγονότα τι
έχετε να πείτε ?
- Αναρχικοί κατέβασαν την Ελληνική σημαία και στην θέση της έβαλαν το
θλιβερό τους λάβαρο που στάζει προδοσία και ξενόφερτη καθοδήγηση .
- Είναι ντροπή να αναφέρουν το όνομα του μικρού που σκοτώθηκε , όταν ο
ίδιος ο πατέρας του βγήκε στην TV και διαχώρισε την θέση του .
- Πως ζητάτε κύριοι τον αφοπλισμό των αστυνομικών όταν τα σακίδια των
ανεγκέφαλων αυτών νεαρών είναι γεμάτα με γκαζάκια , μπουκάλια με
βενζίνη , μεταλλικές μπίλιες και πέτρες ?
- Πως τολμάτε να προσπαθήτε να τους δικαιολογήσετε αυτούς τους .....
άντε να μην πω , δεν θέλω να κατέβω στο δικό τους επίπεδο , όταν
ξυλοφορτώνουν τον Πρύτανή ?
- Πως τολμάτε να προσπαθήτε να τους δικαιολογήσετε αυτούς που σπάνε
μαγαζιά και αφήνουν χωρίς δουλειά τόσους έντιμους υπάλληλους που
βγάζουν με κόπο το ψωμί τους ?
- Πως τολμάτε να προσπαθήτε να τους δικαιολογήσετε αυτούς που σπάνε το
μαγαζί του έντιμου μαγαζάτορα που με τόσο κόπο και μόχθο έχει στήσει αυτό
το μαγαζί και πολλές φορές χρωστάει κάποιο δάνειο ή δάνεια ?
- Πως τολμάτε να προσπαθήτε να τους δικαιολογήσετε αυτούς που
βανδαλίζουν τα Πανεπιστημιακά ιδρύματά , σπάζοντας και καίγοντας αυτά
που θα κλιθούν να πληρώσουν,εμείς αλλά και οι γονείς τους ?
- Τελειώνοντας ,τους προκαλώ ,εάν νομίζουν ότι υπηρετούν με αυτό τον
τρόπο την Δημοκρατία , ας κάνουν ένα κόμμα και ας κατέβουν στις εθνικές
εκλογές με χωρίς κουκούλες ή έστω με κουκούλες αν ντρέπονται τόσο πολύ
για την κατάντια τους και τότε θα δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος .

*** Μια ερώτηση στην Κυβέρνηση ***
- Αυτές οι χιλιάδες αναρχικοί που ήλθαν στην Ελλάδα , πότε θα τους
κεράσετε καφεδάκι , γλυκό κουταλιού , και θα τους παρασημοφορήσετε με
τον Μεγαλόσταυρο της Τιμής ??

ΑΝΤΊΟ ΦΊΛΕ

Μια γυναίκα ήταν η αιτία που γνωριστήκαμε το καλοκαίρι του 1958 , παιδιά τότε και ήταν γραφτό να χωρίσουμε για μια γυναίκα , το Σεπτέμβριο του 1968 .

Πολλές οι τύψεις και οι ενοχές , φίλε .

Ναι το παραδέχομαι , κατά 50% φταίω εγώ , 40% αυτή η γυναίκα και 10% εσύ .

Συντριπτική υπεροχή ενοχής ….

Τότε δεν δέχθηκες καμιά εξήγηση και σαν αυστηρός δικαστής έβγαλες την απόφαση σου - ΈΝΟΧΟΣ -

Σεβάστηκα την απόφαση σου και έφυγα , όχι μόνο από εσένα καλέ μου φίλε , αλλά και από όλη την παρέα μας και το έκανα διότι κατάλαβα ότι την αγαπούσες πολύ , πάρα πολύ , τόσο που να μην είσαι σε θέση να σκεφθείς τίποτε άλλο εκτός από αυτή. Άραγε , όμως , δεν σου πέρασε ποτέ από το μυαλό , μήπως , λέω μήπως , κάποιος άλλος ή για να είμαι ποιο ακριβείς κάποια άλλη έσπρωξε τον αδελφικό σου , παιδικό φίλο σε αυτό που έγινε για να δημιουργηθεί μια ψυχρότητα , ένα σχίσμα ανάθεσα σας και αυτός ο βλάκας έπεσε στην παγίδα ???????

Πολλές ήταν αυτές οι φορές που ήθελα να σε συναντήσω και κοιτάζοντας βαθιά μέσα στα μάτια να σου ζητήσω συγνώμη . Όλο όμως και το ανέβαλα , λες και τα σπίτια μας ήταν μακριά , σε άλλη πόλη , σε άλλη χώρα .Μόλις δύο τετράγωνα μας χώριζαν …… Και όμως , λες και η αδυσώπητη μοίρα μας , δεν το ήθελε να συμβεί αυτό . Πέρασαν 41 χρόνια και δεν έτυχε να συναντηθούμε ούτε μια φορά , μα ούτε μια φορά , έστω και από μακριά , ούτε μια φορά ……. Δεν είναι περίεργο ?
Ποτέ δεν έτυχε να ακούσω να μιλάει κανείς για σένα σαν να μην υπήρξες ποτέ .
Πολλές φορές πέρασα έξω από το σπίτι σου , μερικές από αυτές ένιωσα την ανάγκη να ανοίξω την πόρτα της αυλής να διασχίσω τον κήπο και να χτυπήσω το κουδούνι .
Δεν ξέρω γιατί , την τελευταία στιγμή δίσταζα , λιγοψυχούσα , κατέβαζα το κεφάλι και απομακρυνόμουν . Τα έβαζα με τον εαυτό μου , που πάντα την τελευταία στιγμή δείλιαζα , και έτσι περνούσαν οι ημέρες , οι μήνες , τα χρόνια , 41 συναπτά χρόνια .
Όχι – όχι , για την ακρίβεια 41 χρόνια και τρεις ( 3 ) μήνες ….
Μια φορά περνώντας με το αυτοκίνητο έξω από το σπίτι , είδα στην βεράντα του δευτέρου ορόφου , την μητέρα σου που την είχα σαν δεύτερη μάνα, την αγαπούσα και ξέρω πως και εκείνη με είχε σαν παιδί της , δεν σταμάτησα διότι είχα μάθει ότι από κάμποσο καιρό , ζούσε στον δικό της κόσμο και τον μόνο άνθρωπο που αναγνώριζε ήταν η αγαπημένη της κόρη .
Για όλους μάθαινα νέα , για την μητέρα σου , για την αδελφή σου , για τους άλλους αδελφούς σου , για τον γαμπρό σου που ήταν και αυτός ένας από την παρέα μας . Για τον μόνο που δεν είχα μάθει τίποτα , ήταν για εσένα .
Παράξενο , πολύ παράξενο , λες και όλοι είχαν συνωμοτήσει εναντίων αυτής της συνάντησης . Κανείς δεν ήξερε κάτι για σένα . Το μόνο που ήξερα ήταν ότι εν τέλει παντρεύτηκες αυτό το κορίτσι , την είχα δει πριν από χρόνια έξω από το σπίτι , περνώντας με το αυτοκίνητο και πρέπει να με είδε και εκείνη διότι με κοίταζε επίμονα , ίσως να περίμενε να της μιλήσω , δεν το έκανα διότι αυτό που ήθελα ήταν να μιλήσω ΠΡΏΤΑ σε σένα , πράγμα που δεν έγινε ποτέ .
Δεν έγινε ποτέ διότι πρόλαβε άλλος .

Από μέρες ήθελα να πάω να κουρευτώ αλλά όλο και κάτι τύχαινε και … το κούρεμα δεν είχε γίνει . Σήμερα το αποφάσισα , κατά τις δέκα ήμουν στο κουρείο το οποίο είχε πολύ δουλειά λόγο των ημερών . Κάθισα και περιμένοντας την σειρά μου ξεφύλλιζα ένα περιοδικό . Χωρίς να το θέλω άκουγα τη συζήτηση δύο άλλων παλαιών της περιοχής μας που μιλούσαν , για τι άλλο ? για τα παλιά ….. Κρυφογέλαγα διότι πολλά από αυτά αφορούσαν και την δική μου παλιά ζωή , ευτυχώς δεν με είχαν αναγνωρίσει ….
Ξαφνικά έσκασε η βόμβα , ο κόσμος έφυγε κάτω από τα πόδια μου .

Πρόλαβε άλλος , σε βρήκε αλλά δεν σου μίλησε , απλά σε πείρε .
Δεν τον είχες ξανά δει ποτέ , είχες ακούσει βέβαια για αυτόν αλλά δεν τον ήξερες και όμως πήγες με αυτόν , δεν ήθελες να πας , είμαι σίγουρος , σε διέταξε όμως και εσύ μη μπορώντας να κάνεις αλλιώς τον ακολούθησες

Άραγε στα μονοπάτια που σε οδήγησε περνώντας από όλα τα μέρη που μέχρι τότε είχες περάσει , για να δεις τα πεπραγμένα της ζωής σου , όταν έφθασες εκεί , στο σημείο – G – όπως λένε , δεν ένιωσες τίποτα ? Δεν κατάλαβες τίποτα ? Δεν είδες πίσω από την ενοχή , το βλέμμα της συγνώμης ? Δεν ξέρω – δεν ξέρω και μάλλον δεν θα μάθω ποτέ

Σε πρόσταξε και εσύ υπάκουσες . Μπήκες στη βάρκα και ο βαρκάρης με σπουδή έλαμνε τα κουπιά . Γνωστή για αυτόν διαδρομή , η ρότα προς τα βαθύσκιωτα μέρη της Αχερουσίας . Ακίνητος – μαρμαρωμένος στεκόσουνα στην πλώρη και << κοίταζες >> μπροστά και Αυτός που σε έφερε εκεί από την όχθη κοιτούσε τη βάρκα να απομακρύνεται , λες και μπορούσε να γίνει αλλιώς , λες και μπορούσες να το σκάσεις , να γυρίσεις πίσω …..

Σε λίγο η βάρκα έγινε μια κουκίδα στον ορίζοντα που μετά και αυτή χάθηκε

Αντίο Φίλε
ΑΝΤΊΟ ΦΊΛΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Η Νεραϊδένια

Είμαστε στη δεκαετία του – 60 - .

Υπηρετούσα στη Λάρισα και είχα την τύχη να έχω κοντά μου μερικούς καλούς συναδέλφους .

Αυτός που πραγματικά ξεχώριζε και πραγματικά ακόμα τον θυμάμαι με πολύ αγάπη , είναι ο Νίκος . Καλλιεργημένος άνθρωπος , είχε σπουδάσει – Φυσικομαθηματικός - στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και αν θυμάμαι καλά αφού τελείωσε τις σπουδές του κάποιος καθηγητής του τον κράτησε κοντά του .

Είχε δημιουργηθεί μια ωραία φιλία μεταξύ μας και πολλές φορές τα ζεστά απογεύματα του Καλοκαιριού τα περνούσαμε στην αυλή του σπιτιού του πίνοντας τσίπουρο και τρώγοντας τα ωραία μεζεδάκια που μας ετοίμαζε η αδελφή του , καταναλώνοντας το χρόνο μας σε διάφορες συζητήσεις επιστημονικού ενδιαφέροντος που πολλές φορές τραβούσαν μέχρι αργά το βράδυ .

Ήταν ένα Αυγουστιάτικο απόγευμα που είχα πάει για άλλη μια φορά στο σπίτι του Νίκου , είχαμε καθίσει στην αυλή και τα μεζεδάκια είχαν αρχίσει να έρχονται από τα χρυσά χεράκια της αδελφής του , η μητέρα του μόλις είχε βγάλει από τον φούρνο μια θαυμάσια πίτα και μας είχε σερβίρει μερικά κομμάτια καυτά – καυτά και βέβαια το ντόπιο τσίπουρο καταναλωνόταν με απίστευτα γρήγορο ρυθμό .

Γέλια , πειράγματα , φιλοφρονήσεις και το γλυκό Αυγουστιάτικο Απόγευμα κυλούσε ανέμελα . Οι γυναίκες σιγά - σιγά και διακριτικά αποσύρθηκαν στο εσωτερικό του σπιτιού και ο Νίκος άρχισε πάλι να μιλά για το αγαπημένο του θέμα που το είχαμε αφήσει στη μέση εχθές – την αντιύλη - . Είχα πολλές απορίες και όλη την ώρα τον διέκοπτα για να ζητήσω να μου εξηγήσει κάτι που δεν είχα καταλάβει .

Και ξαφνικά την είδα . Μαρμάρωσα στη θέση μου και η ερώτηση που είχα αρχίσει να κάνω στο Νίκο έμεινε στη μέση . Λίγα μέτρα ποιο πέρα από το σπίτι , σε μια διπλανή αυλή , μια ψηλή λυγερόκορμη γυναίκα πότιζε κάτι γλάστρες . Τα ξανθά της μαλλιά λιτά , έφθαναν μέχρι την μέση της . Φορούσε ένα άσπρο φουστάνι που έφθανε σχεδόν μέχρι τους αστράγαλους της και στη λυγερή της μέση για ζώνη είχε σφίξει μια κόκκινη φαρδιά κορδέλα . Τα πόδια της ήταν γυμνά , χωρίς παπούτσια ή κάτι άλλο .Προσπάθησα να μαντέψω την ηλικία της , θα την έκανα πάνω από είκοσι και κάτω από τριάντα πέντε , ήταν αυτό που θα λέγαμε “ απροσδιορίστου ηλικίας “ .
- Τι συμβαίνει ; Με ρώτησε ο Νίκος .
- Ποια είναι αυτή ;
- Α , λες για την Φωτεινή ; Στη γειτονιά την φωνάζουμε Νεραϊδένια . Πολλά λένε γι’ αυτή . Ποιος ξέρει τι είναι αλήθεια και τι παραμύθια των γυναικών .
- Για πες , για πες
- Φίλε μη κάνεις όνειρα , η γυναίκα είναι παντρεμένη και έχει και δύο πανέμορφα κοριτσάκια .
- Μυρίζομαι κάποια ιστορία από αυτές που σε πολλά μέρη της Ελλάδας μιλούν σε θρύλους , σωστά ; ή κάνω λάθος ;
- Τι να σου πω , ίσως
- Τώρα τι θα γίνει ; Θα σου βγάζω τις λέξεις με το τσιμπιδάκι ;
- Εντάξει , αλλά θα μου υποσχεθείς ότι δεν θα γελάσεις και ούτε θα με πεις ευκολόπιστο , γραφικό , ξεμωραμένο και δεν ξέρω τι άλλο .
- Εντάξει λέγε
- Ο Σταύρος ήταν πάντα , από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου , ένας ήσυχος άνθρωπος .
- Σιγά , σιγά γιατί τώρα με μπέρδεψες , ποιος είναι ο Σταύρος ;
- Ο Σταύρος είναι ο άνδρας της φωτεινής .
- Α
- Ο Σταύρος λοιπόν , από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου , ήταν ένας ήσυχος άνθρωπος που δεν είχε πολλά – πολλά με την γειτονιά , ζούσε μόνος σε αυτό το σπίτι που βλέπεις εκεί , κοίταζε τη δουλειά του , ποτέ δεν τον είχαν δει να πηγαίνει στο καφενείο ή στο πανηγύρι , ποτέ δεν είχε φίλους και τέλος πάντων ζούσε μια ζωή μοναχική .
Μια μέρα είδαμε ότι είχε φέρει στο σπίτι την Φωτεινή και αργότερα μάθαμε ότι είχαν παντρευτεί . Λόγω της συμπεριφοράς του ζευγαριού , άρχισαν να λένε πολλά παράξενα στη γειτονιά που , δεν ξέρω βρε φίλε τι από αυτά είναι αλήθεια και τι ψέματα.
- Δηλαδή ;
- Τι να σου πω τώρα ….. Να ….. Τέλος πάντων θα το πω . Πιστεύεις στις Νεράιδες , στα ξωτικά .
- Ρε συ Νίκο τι μου λες τώρα ; Θες να μου πεις ότι υπάρχουν τέτοια πράγματα και ότι αυτή εκεί είναι Νερ….
- Σ σ σ σ μη μιλάς , καμιά φορά και οι τοίχοι έχουν αυτιά .
Ο Νίκος σταμάτησε να μιλάει , έκοψε ένα κομμάτι πίτα και γέμισε τα ποτήρια με τσίπουρο , κατέβασε μια γουλιά και συμπλήρωσε ξανά το ποτήρι του . Η ματιά μου πέρασε πάνω από τον φίλο μου και καρφώθηκε στη λυγερόκορμη γυναίκα , εκείνη σα να ένιωσε το βλέμμα μου ή σα να μάντεψε ότι μιλάμε γι’ αυτή , γύρισε αργά το κεφάλι και μας κοίταξε . Τα μάτια της , μάτια μαύρα μεγάλα , ήταν μια αντίθεση με τα ξανθά της μαλλιά και το λευκό της δέρμα .
Ο Νίκος ξεροκατάπιε και άρχισε πάλι να μιλάει
- Ξέρεις τι λένε γι’ αυτά τα πλάσματα ; Αν βρεθείς στο ποτάμι στις δώδεκα το βράδυ έως τις τρις , την ώρα δηλαδή που βγαίνουν και τους μιλήσεις σου παίρνουν τη μιλιά αλλά αν προλάβεις και πάρεις το μαντήλι από κάποια αυτή σε ακολουθεί όπου και να πας με σκοπό να σου πάρει το μαντίλι και να γυρίσει πάλι πίσω .
- Έχω ακούσει κάτι τέτοιες ιστορίες για τα ξωτικά του δάσους από τη συχωρεμένη την γιαγιά μου , στη Μάνη , είπα γελώντας .
- Άστα φίλε , ιστορίες που λένε οι γιαγιάδες στα παιδάκια για να τα φοβίζουν .

Οι μέρες περνούσαν και είχε έλθει πλέον ο Σεπτέμβρης . Ένα βράδυ πήραμε διαταγή να πάμε περίπολο στο ποτάμι . Η βάρδια μας ήταν από τις δώδεκα έως τις δύο .
Ήταν μια γλυκιά νύχτα φεγγαρόφωτη , περπατούσαμε στην όχθη του ποταμού , παράλληλα με το ποτάμι . Το φεγγάρι έβαφε τα νερά ασημένια και περπατώντας απολαμβάναμε το τραγούδι του αηδονιού .
Ξαφνικά , περισσότερο το αισθανθήκαμε παρά το είδαμε , μια κίνηση στην απέναντι όχθη . Προσπαθώντας να μην κάνουμε θόρυβο κρυφθήκαμε πίσω από κάτι φτέρες . Και τότε η τρίχα μας σηκώθηκε κάγκελο … Τρία νέα πανέμορφα κορίτσια με ξέπλεκα ξανθά μαλλιά και λευκά φουστάνια έτρεχαν και γελούσαν . Πριν προλάβουμε να συνέλθουμε ακούσαμε κοντά μας βήματα και ετοιμαστήκαμε να κάνουμε την εμφάνιση μας για να σταματήσουμε , όποιος ήταν για έλεγχο . Δεν προλάβαμε και σε απόσταση περίπου δέκα μέτρων είδαμε μια γυναίκα ντυμένη στα λευκά , χωρίς παπούτσια , να προχωράει προς την όχθη κλαίγοντας και να φωνάζει .
- Αγνή - Αγνή – Σαπφώ – Μεγίστη εγώ είμαι η αδελφή σας η Φωτεινή βοηθήστε με .
Καμία όμως από τις απέναντι γυναίκες δεν γύρισαν να την κοιτάξουν .
Ασυναίσθητα το δεξί μου χέρι έσφιξε στη ζώνη μου τη – Beretta - λες και το όπλο θα έκανε κάτι για μένα σε αυτά τα πλάσματα ….


Ο καιρός πέρασε και έφυγα από τη Λάρισα . Άλλαξαν πολλά από τότε στη ζωή μου , όμως τον καλό μου φίλο και την νεραϊδένια πάντα τους θυμόμουνα και όταν μετά από δέκα πέντε χρόνια βρέθηκα ξανά στη Λάρισα με την γυναίκα μου , πήγα και βρήκα τον καλό μου φίλο . Από τον Νίκο έμαθα τον επίλογο της ιστορίας μου .

Ένα πρωί ξύπνησε ο Σταύρος και δεν βρήκε την γυναίκα του . Είχε φύγει για πάντα παίρνοντας μαζί της και τα δύο παιδιά τους και ….. ίσως και κάτι που ο Σταύρος έκρυβε να μη το βρει η Φωτεινή . ( Το μαντίλι της ) .

Το στεφάνι της Πρωτομαγιάς

Το στεφάνι της Πρωτομαγιάς

ΚοινοποίηΤο πρωτομαγιάτικο στεφάνι είναι, σχεδόν, το μοναδικό έθιμο που εξακολουθεί να μας συνδέει με την παραδοσιακή Πρωτομαγιά, μια γιορτή της άνοιξης και της φύσης με πανάρχαιες ρίζες, πλούσια σε εκδηλώσεις σε παλαιότερες εποχές. Στις μέρες μας η Πρωτομαγιά με το μάζεμα των λουλουδιών για το πρωτομαγιάτικο στεφάνι, ενισχύει τις σχέσεις του ανθρώπου με τη φύση, από την οποία οι περισσότεροι έχουμε απομακρυνθεί, ζώντας στις πόλεις.

Σύμφωνα με τη διευθύντρια του Κέντρου Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών, Αικατερίνη Καμηλάκη, το στεφάνι κατασκευαζόταν με βέργα από ευλύγιστο και ανθεκτικό ξύλο κλήματος ή άλλο και στολιζόταν με λουλούδια και κλαδάκια καρποφόρων δέντρων, όπως η αμυγδαλιά, η συκιά και η ροδιά. Ακόμα, το διακοσμούσαν με στάχυα από σιτάρι και κριθάρι, με κρεμμύδι αλλά και σκόρδο για το μάτι. Η χρησιμοποίηση πρασινάδας και όχι τόσο λουλουδιών με σκοπό τη μετάδοση της γονιμότητάς τους ήταν το κύριο χαρακτηριστικό των μαγιάτικων συνηθειών. Στον αγροτικό χώρο, μάλιστα, δε θεωρείτο απαραίτητο το πλέξιμο στεφανιών. Αρκούσε η τοποθέτηση πάνω από την πόρτα του σπιτιού μιας δέσμης από χλωρά κλαδιά ελιάς, συκιάς, νερατζιάς, πορτοκαλιάς και άλλα μαζί με λουλούδια. Απαραίτητη ήταν, επίσης, η ύπαρξη μεταξύ τους φυτών αποτρεπτικών… του κακού, όπως είναι η τσουκνίδα, το σκόρδο και άλλα.


Σύμφωνα με κείμενο του καθηγητή Κλασικής Αρχαιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, Μιχάλη Τιβέριου, το μαγιάτικο κλαδί ή το άνθινο στεφάνι, έχει κατά πάσα πιθανότητα τις ρίζες του στην αρχαιότητα: «Είναι γνωστό ότι στην αρχαία Ελλάδα τέτοια κλαδιά ή στεφάνια τα χρησιμοποιούσαν πολύ συχνά. Δεν είναι υπερβολικό να πούμε ότι δεν έλειπαν από καμία σημαντική εκδήλωση του δημόσιου, ιδιωτικού και θρησκευτικού βίου. Επιπλέον, είναι αξιοπρόσεκτο ότι μια σημαντική γιορτή ενός μήνα των αρχαίων, του Θαργηλίωνος, που αντιστοιχούσε, περίπου, με το δικό μας Μάιο, περιλάμβανε στα δρώμενά της την κατασκευή ενός κλαδιού ανάλογου με το μαγιάτικο. Το κλαδί αυτό δεν το έφτιαχναν με άνθη, αλλά με κλαδιά οπωροφόρων δέντρων, στα οποία αναρτούσαν κρεμμύδι και σκόρδο».


Στις μέρες μας που έχουμε καθιερώσει στεφάνια από λουλούδια του αγρού ή των κήπων, τα οποία τοποθετούμε για μερικές μέρες στην κύρια είσοδο των σπιτιών μας. Δύσκολα μπορεί, πια, να ανιχνευτεί συμβολισμός στο σύγχρονο πρωτομαγιάτικο στεφάνι, κατά το Μιχάλη Τιβέριο, αφού για τους περισσότερους δεν αποτελεί, ίσως, τίποτα περισσότερο από μια όμορφη και μυρωδάτη σύνθεση λουλουδιών, χωρίς να παραπέμπει σε συσχετισμούς σύμφωνα με τους οποίους «χαρίζει» στους ενοίκους ενός σπιτιού υγεία, καλή τύχη, ειρήνη, ευτυχία και ευφορία. Σίγουρα, όμως, η κατασκευή του χαρίζει ευφορία σε μεγάλους και μικρούς, που ξεφεύγοντας από τις πόλεις αναζητούν τη χαρά της άνοιξης στην ολάνθιστη φύση.


Τα λουλούδια


Η σχέση των Ελλήνων με τα λουλούδια είναι πανάρχαια και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από τη μυθολογία, η οποία συνεχώς αναφέρεται σε ιστορίες για όλα, σχεδόν, τα λουλούδια της Ελλάδας. Ο καθηγητής Οικοσυστημάτων στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, Νίκος Μάργαρης, αναφέρεται σε χαρακτηριστικά παραδείγματα, βγαλμένα μέσα από την ελληνική μυθολογία.


Το λουλούδι Ίρις πήρε το όνομά του από την αγγελιοφόρο των Θεών, της οποίας ο ρόλος ήταν η συνοδεία των ψυχών στους τόπους της αιώνιας ειρήνης από το «δρόμο» του ουράνιου τόξου που έχει τα χρώματά της.


Ο Νάρκισσος, γιος του θεού Κηφισού και μιας νύμφης των δασών, ήταν πανέμορφος. Ενώ, όμως, τον επιθυμούσαν όλες οι νύμφες, ο ίδιος αγαπούσε μόνο τον εαυτό του. Μια μέρα που απολάμβανε για μια ακόμα φορά το καθρέφτισμα του προσώπου του σε μια πηγή του Ελικώνα, οι θεοί αποφάσισαν να τον τιμωρήσουν για την αυθάδειά του. Έτσι, έπεσε στο νερό και πνίγηκε. Απέμεινε, όμως, ένα λουλούδι, ο νάρκισσος με ένα χρυσό στεφάνι, το οποίο σήμερα γέρνει πάνω από τα νερά των λιμνών και των ποταμών.


Σύμφωνα με μια από τις πολλές ιστορίες της μυθολογίας που συνδέονται με το όνομα Άδωνις, αυτός, μετά από απόφαση του Δία, ήταν υποχρεωμένος να ζει τα δυο τρίτα του χρόνου του με την Αφροδίτη στη γη και το ένας τρίτο με την Περσεφόνη, στον Κάτω Κόσμο. Όταν ένα αγριογούρουνο σκότωσε τον Άδωνη, η Αφροδίτη έχυσε τόσα δάκρυα όσες και οι σταγόνες αίματος που χύθηκαν από το σώμα του Άδωνη. Από κάθε δάκρυ της Αφορδίτης φύτρωσε και μια τριανταφυλλιά.


Η χρήση των λουλουδιών ήταν πάντα διαδεδομένη στην Ελλάδα και είχαν πάντα σημαντική θέση στην καθημερινή ζωή των αρχαίων Ελλήνων, που είχαν καθιερώσει τα Ανθεστήρια ως μια γιορτή ανάλογη με τη σημερινή Πρωτομαγιά, που λάμβανε χώρα στις αρχές της άνοιξης προς τιμή του Διονύσου. Έκαναν, όμως, και τα Ανθεσφόρια, σε ανάμνηση της αρπαγής της Περσεφόνης από τον Πλούτωνα.


Μέχρι σήμερα τα λουλούδια είναι απαραίτητα στις χαρές και τις λύπες μας και είναι συνδεδεμένα με τις πιο σημαντικές και ευχάριστες στιγμές της ζωής μας.


Μαρίας Χατζηκώστα
Από την Κυπριακή εφημερίδα «Σημερινή»