Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου
Πιστεύω σ᾽έναν άλλον κόσμο, αλλιώτικο. Είναι ο κόσμος που μου υποσχέθηκες, όταν ήμαστε ακόμη παιδιά. Είναι ο κόσμος εκείνος, που δεν χρειάζεται να κρατήσω απ᾽έξω καθετί που αγαπώ, γιατί απλά χωρίς αυτά δεν υπάρχει. Είναι ένας κόσμος κατά- δικός μου, στον οποίο μου κρατάς το χέρι σφιχτά και η εικόνα δε χάνεται κάθε φορά που ανοίγω τα μάτια μου. Πιστεύω ακόμη στον κόσμο εκείνο τον ανέμελο και τον γεμάτο αυθορμητισμό και τα βράδια κλείνω τα μάτια μου και όνειρο με όνειρο τον μεγαλώνω υπομονετικά.
Πιστεύω ακόμη σε έναν άλλον κόσμο, λιγάκι ιδιόρρυθμο, μα συνάμα τόσο μαγικό και ξένοιαστο. Είναι ο κόσμος στον οποίο κινούμαστε εξωπραγματικά φυσιολογικοί, ασυμβίβαστα κανονικοί, χαμένοι σε δικά μας νοήματα αλλά έχοντας βρει τις απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα της ζωής. Τα μεσημέρια μου λες για τα δικά σου καθημερινά και τα βράδια με βγάζεις για παγωτό μες στο κρύο και κάθε λάθος μοιάζει τόσο σωστό, σαν να τα ταίριαξε κάποιος από εκείνους τους ιδιότροπους καλλιτέχνες.
Πιστεύω ακόμη σ᾽εκείνον τον κόσμο, που ο καθένας έχει τη δύναμη να φωνάξει και να διεκδικήσει αυτό που επιθυμεί, να τρέξει από πίσω του, λιώνοντας χίλια παπούτσια και αφήνοντας στην άκρη εγωισμούς και υπερηφάνιες. Δεν έχουν θέση στον κόσμο μου λέξεις που δημιουργούν στερητικά σύνδρομα και σε αποστασιοποιούν από την πραγματική ολοκλήρωση. Δε θα σταματήσω ποτέ να κρατάω καλά φυλαγμένο αυτόν τον κόσμο, στον οποίο ο συμβιβασμός είναι μια άγνωστη λέξη και τα πάντα αλλάζουν μέχρι να γίνουν όπως θέλεις, μέχρι να φέρουν στην ψυχή σου λιακάδα, κάνοντας φίλο την επανάσταση κι εχθρό την ανοχή.
Πιστεύω σ᾽έναν άλλον κόσμο, γεμάτο με ευγενή και αληθινά αισθήματα, που έχει από καιρό καθαρίσει από ψεύτικους ανθρώπους. Πιστεύω ακόμη σ᾽εκείνον τον κόσμο, που δεν προσπαθούμε να ξεγελάσουμε τους άλλους και που δεν ασχολούμαστε τόσο με το “φαίνεσαθαι”, γιατί κρατάμε στα χέρια μας όσα πραγματικά επιθυμήσαμε, που μας κάνουν τελικά αυτό που ουσιαστικά είμαστε. Πιστεύω σαν μικρό παιδί σ᾽ εκείνο τον κόσμο, που δε χρειάζεται να είναι κάποια γιορτή για να γιορτάσουμε, που δεν χρειάζεται αφορμή για να πεις σ᾽αγαπώ, που τα λόγια χαρίζονται απλόχερα, τα φιλιά επισφραγίζουν τα συναισθήματα και τα λουλούδια σε ανύποπτο χρόνο ζωγραφίζουν τα ομορφότερα χαμόγελα.
Πιστεύω σε έναν άλλον κόσμο, γιατί ο δικός σας με πνίγει σαν στενός κορσές και μου λερώνει τις σκέψεις μου με τόση ασχήμια και υποκρισία. Πιστεύω σε φιλίες ανιδιοτελείς και έρωτες παντοτινούς, που δε φορέσαν ποτέ νυφικό και δεν στράγγιξαν τη ζωντάνια τους σε παγωμένες υπογραφές. Είναι ο κόσμος που ο ένας θέλει να προσπαθεί για τον άλλον και δεν του καταλογίζει συνεχώς ευθύνες. Είναι εκείνος ο κόσμος που δεν συνυπάρχεις απλώς με τον άλλον, αλλά η ανάγκη σου για εκείνον σε οδηγεί να βρεις εκατομμύρια τρόπους για να συνυπάρξεις έστω σε ένα ελεύθερο νανοδευτερόλεπτο της ατἐλειωτης ζωής σου. Γιατί ο κόσμος, όταν δε μοιράζεται είναι μάταιος και κάνει τη ζωή ατελείωτη.
Πιστεύω σ᾽έναν άλλον κόσμο, που τώρα μου λες πως δεν υπάρχει.
Μα πιστεύοντάς τον, τον δημιουργώ.
Ανύπαρκτο λέμε ό,τι δεν πεθυμήσαμε αρκετά.
loveletters.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου