ΛΥΚΟΙ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΡΟΒΑΤΑ
**Ένα βιβλίο η ζωή μας** Εδώ γράφω αυτό που σκέφτομαι , καθώς και κείμενα που τα έχω ξεχωρίσει
Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010
ΟΤΑΝ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΑΡΑΪΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
ΛΥΚΟΙ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΡΟΒΑΤΑ
ΑΥΤΗ Η ΓΗ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΕΛΛΗΝΕΣ
Δευτέρα, 11 Οκτωβρίου 2010
ΑΥΤΗ Η ΓΗ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΕΛΛΗΝΕΣ
Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010
Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010
Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ: ΠΑΤΡΙΔΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΝΑΡΧΑΙΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ...
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ: ΠΟΙΟΣ ΣΑΣ ΕΔΩΣΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΕΣΤΕ ΤΟ...
Έφυγε από τη ζωή η δημοφιλής τραγουδίστρια Δούκισσα
Μια από τις μεγάλες γυναικείες λαϊκές φωνές που έχει συνδέσει το όνομά της με «χρυσές» επιτυχίες των περασμένων δεκαετιών, η Δούκισσα, έφυγε από τη ζωή έπειτα από σκληρή μάχη με τον καρκίνο που κράτησε 18 χρόνια. Γεννημένη στον Πειραιά, το 1941, στα σκληρά χρόνια της κατοχής, ξεκίνησε την καριέρα της ως χορεύτρια μόλις στα 12 της χρόνια. Στο ξεκίνημα της τη βοήθησε ο πατριός της, γνωστός μπουζουξής, Γιάννης Λαουτάρης . Η Δούκισσα πρωτοτραγούδησε σε δίσκο 78 στροφών, το τραγούδι του Χρυσίνη «Με την κοπέλα π' αγαπώ» και σιγά-σιγά πέρασε στον κόσμο των πιο μεγάλων νυχτερινών κέντρων της Αθήνας, για να συνδέσει την φωνή της με μεγάλες επιτυχίες, όπως «Δεν ήσουν κύριος», «Ατάκα και επί τόπου» «Άνθρωποι είμαστε»,» «Πού πας χωρίς αγάπη». Οι δίσκοι της «Ατάκα και επί τόπου»(1975) και «Λαϊκά για τη Δούκισσα» (1984) έγιναν "χρυσοί". Επίσης, σημαντικό ήταν το πέρασμά της από τον ελληνικό κινηματογράφο όπου πρωταγωνίστησε σε δέκα ταινίες, από το 1966 μέχρι το 1970, όπως «Ένας χίπις με φιλότιμο», «Θα κάνω πέτρα την καρδιά μου», «Τα αδέλφια μου», «Συντρίμμια τα όνειρά μας» κ.α. Είχε παντρευτεί δύο φορές και είχε αποκτήσει δύο γιούς, οι οποίοι και ήταν στο πλευρό της μέχρι την τελευταία στιγμή. Ο καρκίνος τη «συνάντησε» πριν από 18 χρόνια και αγωνίστηκε έχοντας συχνά προβλήματα υγείας, που όμως τα ξεπερνούσε με δύναμη. Πριν από πέντε μήνες είχε εισαχθεί στο νοσοκομείο ύστερα από ένα ατύχημα, που επιδείνωσε την κατάσταση. «Νιώθω ότι είμαι ανήμπορη», είχε δηλώσει τότε, και όταν την ρώτησαν αν κάνει σχέδια για το μέλλον απάντησε: «Ο θεός γελάει μαζί σου όταν κάνεις σχέδια». Η κηδεία της θα γίνει στις 13.00 το ερχόμενο Σάββατο, από το Α΄ Νεκροταφείο της Αθήνας.
Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010
Να φτιάξω μιαν Αργώ
Θα ήθελα να φτιάξω μιαν Αργώ με ξύλο ελάτης , απ’ την κορφή του όρους των Κενταύρων .
Με το καλύτερο το λίπος περασμένο .
Με κάρφωμα μαστορικό που μέσα στο νερό και στη φωτιά να είναι λυγισμένο .
Ψιλόλιγνα τα δυο του τα κατάρτια και τα πανιά λινά υφασμένα από τις όμορφες κοπέλες της πατρίδας .
Σκαρμοί γεροί που τα πενήντα τα κουπιά της θα κρατούν .
Να βάλω καπετάνιο τον Άργο και τιμονιέρη τον Τίφη τον άξιο Βοιωτό .
Να κάτσω κοντά στην κουπαστή και να θορρώ προσέλευση ηρώων
και ο Ορφέας την λύρα του να παίζει και η Αταλάντη μεσ’ την φαρέτρα τα βέλη της να βάζει
Και όταν οι ήρωες στον πάγκο κάτσουν και πιάσουν τα κουπιά να εμφανιστεί η Αθηνά .
Μπροστά στην πλώρη να καρφώσει , το ξύλο της Δωδώνης το Ιερό .
Να κόψω κάβους και μέσα στο Αιγαίο ν’ ανοιχτώ .
Καράβι φάντασμα να γίνει
Σε κάθε εχθρό να φέρνει πανικό .
Τρίτη 24 Αυγούστου 2010
Σάββατο 31 Ιουλίου 2010
Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010
Αντί για καληνύχτα
Τα καλοσυνάτα ματάκια του έλαμπαν σαν δυο μικρές διαμαντένιες χάντρες .
Έτρωγε με βουλιμία την ζαχαρωμένη γύρη που του είχε μαζέψει η φίλη του η πυγολαμπίδα από τα ποιο φρέσκα αγριολούλουδα του δάσους . Έγλυφε τα δάχτυλά του και μετά τα σκούπιζε στο κοντό του παντελονάκι που θύμιζε το παντελόνι που φορούσε ο Τομ Σόγερ , η μοναδική τιράντα που το κρατούσε κούμπωνε με ένα τεράστιο αστερένιο λαμπερό κουμπί . Γύρισε το βλέμμα στον ουρανό και κοίταξε την Κυρά της Νύχτας , εκείνη το κοίταξε τρυφερά και κούνησε το κεφάλι καταφατικά .
Το προσωπάκι του μικρού ξωτικού έλαμψε . Σηκώθηκε όρθιο , τα παράξενα μεγαλούτσικα αυτιά του κουνήθηκαν σαν βεντάλιες , έξυσε με αμηχανία το κεφάλι του , λες και είχε ξεχάσει τι έπρεπε να κάνει και μετά έχωσε το αδύνατο χεράκι του βαθιά μέσα στην τσέπη του παντελονιού του . Για λίγο ψαχούλεψε σαν κάτι να προσπαθούσε να πιάσει και μετά το τράβηξε έξω . Η χούφτα του ήταν γεμάτη αστερόσκονη . Την κοίταξε με τα μεγάλα του καλοσυνάτα μάτια και το πρόσωπο του γέμισε ευτυχία .
Άντε τι περιμένεις , φώναξε η Κυρά της Νύχτας , σκόρπισε την .
Το μικρό ξωτικό σήκωσε το αδύνατο χεράκι του , έκανε μια αστεία πιρουέτα και σκόρπισε την αστερόσκονη στον αέρα .
Τότε χιλιάδες παιδικές φωνές , φωνές αγγέλων ακούστηκαν που μελωδικά έλεγαν καληνύχτα στους 352 φίλους μου στο facebook
Καληνύχτα Νίκη , Καληνύχτα Χρύσα , Καληνύχτα Τριάδα , Καληνύχτα Ηρώ , Καληνύχτα Βίκυ , Καληνύχτα Παντελή , Καληνύχτα Δημήτρη , Μαρίζα , Παρασκευή , Νίκο , Χριστίνα , Σπύρο , Κατερίνα , Μαρία , Γιάννη , Theo , Πολυξένη , Αντώνη , Παυλίνα , Γιώργο , Apollo , Giouli , Irene , Kyriaki , Left;eri , Δάκη , Παναγιώτη , Ιωάννα , Καληνύχτα ,Καληνύχτα , Καληνύχτα , Καληνύχτααααααααα
Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010
Κυρά της νύχτας
Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010
20 ΙΟΥΛΙΟΥ Κάποτε – σαν σήμερα
Σαν σήμερα , το σπίτι του ήταν γεμάτο κόσμο .
Δύο φορές το χρόνο το σπίτι του Ηλία Κ. αποτελούσε ένα κοσμικό γεγονός της μικρής κοινωνίας του τέλους της δεκαετίας του 1950 και της αρχής του 1960 .
Στην εορτή της γυναίκας του Ελένης και στην δική του , του προφήτη Ηλία .
Είχα την τύχη να είναι ο πνευματικός μου πατέρας αφού με είχε βαπτίσει , η δε κόρη του είχε βαπτίσει την αδελφή μου .
Το σπίτι του κτισμένο επάνω σε κάποιο λόφο της Αθήνας , τηρούσε όλους τους κανόνες ενός αστικού σπιτιού με δήγματα νεοκλασικού χαρακτήρος .
Ο Ηλίας Κ. δεν είχε ιδιαίτερες γραμματικές γνώσεις .
Όταν τελείωσε το δημοτικό σχολείο στην πατρίδα του , την Άνδρο , έφυγε για την Αθήνα αναζητώντας μια καλλίτερη ζωή
Έκανε πολλές δουλειές , τίποτα το ιδιαίτερο , μα μέσα από αυτές απέκτησε πολλές γνώσεις και ένα κύκλο γνωριμιών αξιόλογων ανθρώπων .
Έτσι κάποια στιγμή βρέθηκε να εργάζεται ως διαχειριστής της περιουσίας ενός εκ των πλέων πλουσίων οικογενειών της Αθήνας .
Ο λόγος του έως και την ημέρα του θανάτου του , ήταν διαταγή
Ο ευπατρίδης και επί σειρά ετών πολιτικός και υπουργός της Ε.Ρ.Ε. προϊστάμενος του , τον εκτιμούσε πολύ .
Η προετοιμασία για την επίσκεψη στο σπίτι του Ηλία Κ. , ήταν για την οικογένεια μας μια ολόκληρη ιεροτελεστία .
Ο πατέρας από την προηγουμένη ημέρα θα έλεγχε το καλό του το κοστούμι και τα καλά του παπούτσια .
Η μητέρα θα είχε φροντίσει για κάποιο καινούριο φόρεμα δικό της και για το τι θα φορούσα εγώ και η αδελφή μου .
Συνήθως ο νονός μου πάντα φρόντιζε για να έχω κάτι καινούριο να φορέσω εγώ και η αδελφή μου που στην εορτή του , με μεγάλη του ικανοποίηση , θα έβλεπε να φοράμε ….
Λίγο πριν ξεκινήσουμε από το σπίτι , ο πατέρας και η μητέρα πάντα έδιδαν τις απαραίτητες συμβουλές .
- Θα είσαστε φρόνιμα παιδιά
- Θα καθίσετε εκεί που θα σας βάλουμε
- Δεν θα φωνάζετε
- Δεν θα σηκωθείτε από την θέση σας , αν δεν σας πούμε εμείς
- Δεν θα χτυπάτε με τα παπούτσια την καρέκλα
- Θα μιλάτε στον πληθυντικό
- Θα τρώτε με κλειστό το στόμα
- Όταν πάμε θα πείτε χρόνια πολλά νονέ και θα του φιλήσετε το χέρι , καταλάβατε ;
- Εντάξει πατέρα , καταλάβαμε
Και αφού είχε τελειώσει και ….. το κατηχητικό ξεκινούσε για εμένα και την αδελφή μου , ο … Γολγοθάς της επίσκεψης
Κάποτε φθάναμε με ένα
Και κάποτε η πόρτα άνοιγε , πρόσχαρα καλωσορίσματα , φιλιά ματς μουτς , χάδια στα μαλλιά και στα μάγουλα της αδελφής μου και στο κουρεμένο με την χοντρή μηχανή κεφάλι μου , το καθιερωμένο χειροφίλημα στον νονό και στην νονά που πάντα μύριζε ένα θαυμάσιο άρωμα που ποτέ δεν έμαθα πως το λένε .
Στην αρχή εγώ και η αδελφή μου, γινόμαστε το επίκεντρο της παρέας .
- Ω πόσο μεγαλώσανε τα χρυσά μου !!! ( η αδελφή μου κοκκίνιζε , εγώ καμάρωνα )
- Σε ποια τάξη πας τώρα ; ( τους έλεγα μέσα από τα δόντια )
- Είσαι καλός μαθητής ; ( σιγά μην έλεγα πως δεν είμαι … )
- Ποιο μάθημα σου αρέσει καλύτερα ; ( θα ήθελα να πω το διάλλειμα , μα έλεγα τα θρησκευτικά , για να κάνω καλή εντύπωση )
Μετά από λίγο , όλοι , μας είχαν ξεχάσει .
Οι κουβέντες των μεγάλων ….
Τα βαρύγδουπα σχόλια των πολιτευτών , των γιατρών , των φαρμακοποιών , των δικηγόρων και του … βουλευτή ….
Δεν ήξερα πώς να περάσω την ώρα μου και χάζευα κοιτώντας τις ακριβές πορσελάνες , τα ασημικά στις βιτρίνες , τα κάδρα στους τοίχους και τα δερματόδετα βιβλία στη βιβλιοθήκη
Αφού λοιπόν είχαν καταναλωθεί κατά σειρά τα σοκολατάκια
το …. λικεράκι , το αναψυκτικό , μετά από ένα μικρό διάλλειμα , έβγαιναν και τα μεζεδάκια με παγωμένο κρασάκι ή μπύρα .
εγώ με την αδελφή μου τρώγαμε ότι μας έβαζαν στο πιάτο και πίναμε νεράκι μισό – μισό για να μη μας πονέσει ο λαιμός …..
Επιτέλους κάποτε έφθανε η ώρα να φύγουμε . Ξανά φιλιά , ξανά χάϊδεμα στο κουρεμένο μου κεφάλι και επί τέλους στο δρόμο . Με το πρώτο χτύπημα του αέρα στο πρόσωπο μου , έβγαζα έναν αναστεναγμό ανακούφισης και το ίδιο δίπλα μου η αδελφή μου .
Τώρα θα μου πείτε που τα θυμήθηκα όλα αυτά ….
Σαν σήμερα ήταν η εορτή του
Τότε στο παιδικό μου μυαλό , τα έβλεπα αλλιώς και αλλιώς τα βλέπω τώρα .
Τον νονό μου και την νονά μου τους αγαπούσα πολύ και ξέρω πως και εκείνοι με αγαπούσαν πολύ .
Με υποστήριξαν τόσο εμένα όσο και τον πατέρα μου και την μητέρα μου και τους ευχαριστώ .
Σήμερα του Προφήτη Ηλία .
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σκεπάζει τον νονό μου Ηλία Κ. και την νονά μου Ελένη Κ.
Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010
Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010
Τρίτη 6 Ιουλίου 2010
Κυριακή 4 Ιουλίου 2010
Σάββατο 3 Ιουλίου 2010
Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010
Τρίτη 22 Ιουνίου 2010
Η αλήθεια πρέπει πάντοτε να λέγεται και να ακούγεται στα πέρατα της γής.
Αν και δεν μου αρέσει να δημοσιεύω κείμενα σε άλλη γλώσσα πλην της Ελληνικής , αυτό σας το καταθέτω ατόφιο , έτσι όπως μου το έστειλε ο καλός μου φίλος michael bachari
Τα σχόλια δικά σας
Η αλήθεια πρέπει πάντοτε να λέγεται και να ακούγεται στα πέρατα της γής.
Subject: Fw: GOOD THINGS ABOUT BEING GREEK
Because we invented theatre. |
Because we gave birth to Democracy
Because we discovered logic.
Because we jumpstarted science.
Because we are proud of our culture, not of our wars.
Because when we were building the Parthenon, the others were still sleeping on trees
Because we gave the light to all these leaders who are "striving"for peace by making wars.
Because we have a distinction between Eros (falling in love) and Agapi(innocent love), while we feel both of them passionately.
Because
Because we gave the oath "freedom or death".
Because when others used to be clothed with wolf skin we were weaving see-through linen.
Because "Greeks do not fight as heroes, heroes fight like Greeks" (Winston Churchill, 1941).
Because we gave our ancient alphabet to the Romans & our medieval alphabet to the Slavs.
Because we are not ashamed to cry.
Because we dance when we are sad.
Because we work to live and do not live to work.
Because 97% of the stars' names are Greek.
Because when you shout "brother or cousin " in the streets everyone turns around.
Because the inside of all our churches are not dark but full of light.
Because our parents do not forget that we exist when we reach 18.
Because when we want to sunbathe, we go to the beach, we don't crawl on grass or jump into fountains.
Because we confront every difficulty with humor.
Because the Olympic games were born in
Because, with our (Olympic) light, we unite the world and pass the message of peace.
Because our sky is blue, not grey.
Because 40% of
Because we know what "Kefi" (propensity to fun) means.
Because
Κυριακή 20 Ιουνίου 2010
Θύμησες
Και ξαφνικά θυμήθηκα
μιαν άλλη εποχή
που στο κρεβάτι έπεφτα
με όποια μου γυάλιζε μικρή
και θύελλες ξυπνούσανε τα πάθη
μα κάθε μέρα έκανα
τα ίδια λάθη ….
και φεύγοντας σαν κλέφτης το πρωί
τσαλακωμένα όνειρα
και όρκους που τότε έκανα
για μια αγάπη αιώνια
σαν λερωμένα , βρώμικα σεντόνια ….
Σάββατο 19 Ιουνίου 2010
ΌΝΕΙΡΟ
Και περπατώντας ,
ξάφνου μπροστά μου
την είδα να προβάλει
και η σκούνα της νωχελικά
καθόταν στο λιμάνι .
Η σκάλα της
ριγμένη στ’ ακρογιάλι
ήτανε κάλεσμα γλυκό
φιλί μαστόρισσας παλιάς
κρυφό το γιατρικό
Σα μαγεμένος πάτησα
της σκούνας το σανίδι
κι ευθύς την ευωδιά της ένοιωσα
γνωστή σε μένα από παλιά
να με χτυπά του πόθου το λεπίδι
Την βλέπω , πρυμάτσα ξαπλωμένη
και απ’ τον ιδρώτα μια τουφίτσα
πάνω απ’ τα μάτια κολλημένη
και το κορμί να βγάζει αρώματα κρυφά
αιθέρια έλαια , μοναδικά
Ο άνεμος , η άλμη και ο Ήλιος
θείο κορμί ζηλόφθονα φιλούν
και παίρνουν την ανάσα του
στο κύμα αποθέτουν
μάτια θνητών να μη την δουν
Άλικα χείλι , που το φιλί
ζητούσαν ν’ απολαύσουν
στήθος στητό , λαχταριστό
που τους καημούς
ζητούσαν να δαμάσουν
Πόδια χυτά
που απ’ τα καλούπια
των αρχαίων αγαλμάτων καμωμένα
της Αφροδίτης ίσως να ήτανε κλεμμένα
και ανάμεσα στα πόδια μία ήβη
την ομορφιά της τίποτα δεν κρύβει
Τρίτη 8 Ιουνίου 2010
Στο πεδίο της μάχης
Και κάποτε τα τύμπανα εσίγησαν
και η κλαγγή των όπλων
εσίγησε κι’ αυτή.
Ο νικητής κι’ αυτός
σαν ηττημένος
μετράει κουφάρια,
είναι πληγωμένος.
Παντού καπνός
ζεστό το αίμα
στη γη την κόκκινη
σπαρμένη με κουφάρια
κορμιά - κεφάλια
με γυάλινα τα μάτια
να κοιτάν ανάρια
Λόγχες σπασμένες
διάσπαρτες παντού
κάνουνε στρώμα
σ’ άψυχα κορμιά
με ματωμένα χέρια
που κρατούν ακόμα
τα σπαθιά
Και εκεί που τώρα
σταματά το μίσος
έρχονται μάνες – αδελφές ,
γυναίκες που στη θηλή
έχουν ακόμα το παιδί ,
να πλύνουν αίματα
να κλάψουνε ψυχές
Σάββατο 29 Μαΐου 2010
Έκθεση Βιβλίου 28/5/2010
Μια βραδιά γεμάτη ποίηση - λογοτεχνία - αγάπη .
Ποιο ωραία βραδιά για μια έκθεση βιβλίου , δεν θα μπορούσε να υπάρξει .
Κάτω από το φως μιας πανέμορφης Σελήνης ( Πανσέληνος γαρ … ) , μέσα στα αρώματα των φυτών και των δένδρων του χώρου του Ζαππείου και του παρακείμενου Εθνικού Κήπου και με μια ολόφωτη Ακρόπολη στο βάθος , ήταν στημένα τα περίπτερα της έκθεσης .
Η αρμονία της φύσης με το πνεύμα στο γραπτό λόγο .
Ο επισκέπτης , εξερευνητής της γνώσης , περπατάει ανάμεσα στον έμμετρο και στον πεζό λόγο , ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα , στη θύμηση χρόνων που έφυγαν , στην προφητεία του αύριο. Περιδιαβαίνει το μονοπάτι που δίνει το παρελθόν για το παρόν και το μέλλον .
Παίρνεις στα χέρια σου ένα βιβλίο και νιώθεις να σε αγγίζει ο Σπαρτιάτης πολεμιστής , ο Μακεδόνας στρατιώτης . Σου θωπεύουν τα αφτιά οι στίχοι του Ορφέα ενώ την ίδια στιγμή ζηλόφθονα προσπαθεί να σε αποπλανήσει κάποιος στίχος της Σαπφούς .
Προχωράς στο διπλανό περίπτερο και το πλάνο αλλάζει , βουτάς στη δίνη της σύγχρονης τεχνολογίας και στον ηλεκτρονικό κυβερνοχώρο του internet και πάλι ποιο πέρα ο Παλαιολόγος σε περιμένει με ένα σπασμένο σπαθί στα τοίχοι
της πόλης ….
Και όμως , όλες αυτές οι αντιθέσεις ζουν αρμονικά εκεί , η μια δίπλα στην άλλη .
Ο Ιησούς παρέα με τον Δία , τον αλχημιστή ,τον Τέκτονα , τον Σατανιστή ,
τον Ήρωα, τον προδότη .
Και εκεί κοντά στους παλαιούς Ραδιοθαλάμους Ζαππείου με περίμενε η έκπληξη .
Ένα ολόκληρο περίπτερο που μύριζε πατρίδα , ευωδίαζε Μάνη …..
Διάλεξα δύο βιβλία .
Το ένα , του Γιάννη Μανιατέα με τίτλο ‘’ Παραμύθια και θρύλοι της Μάνης ‘’ Εκδόσεις ‘’ Αδούλωτη Μάνη ‘’
Το άλλο του Γιάννη Κελεπούρη με τίτλο ‘’ Οι Πετροφύλακες ‘’
Εκδόσεις ‘’ Γρηγόρη ‘’
Μου προσέφεραν και την τοπική εφημερίδα ‘’ Αδούλωτη Μάνη ‘’ και έφυγα .
Λίγο ποιο κάτω μια δεύτερη έκπληξη με πλημμύρισε χαρά και συγκίνηση .
Σε ένα περίπτερο , τα πόδια μου καρφωθήκαν στο χώμα και οι θύμησες με γύρισαν 52 χρόνια πίσω ….
Με χέρια που έτρεμαν το έπιασα στα χέρια μου
Γεωργίου Ν. Ζούκη
ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟΝ
ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ
Α’ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ
Το άνοιξα στην πρώτη σελίδα ,
Πιστεύω τω φίλω. Πιστόν φίλον εν κινδύνοις γιγνώσκεις . κλπ κλπ
Το αγόρασα …..
Αν σας πω βρε παιδιά ότι κάθισα έως τις
Έφυγα από τον χώρο της έκθεσης με ανάμικτα συναισθήματα αγάπης ,
τρυφερότητας , νοσταλγίας .
Το φεγγάρι σκόρπαγε παντού απλόχερα την ασημόσκονη του και στα χείλη μου ανέβηκε εκείνο το τρυφερό τραγουδάκι
- Χάρτινο το φεγγαράκι ….. κλπ
Μια πολύ ωραία βραδιά είχε φθάσει στο τέλος της .
Ας πάμε για ύπνο , η ασημένια αιώρα του φεγγαριού μας περιμένει να ξαπλώσουμε επάνω της με σεντόνι την φαντασία , αγκαλιά με ένα βιβλίο
Καλή σας νύχτα
Πέμπτη 27 Μαΐου 2010
Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1967 ….
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή : περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας . Έπρεπε να περιμένουμε, δυο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε , δυο ώρες μεσημεριανό ύπνο για την ώρα κοινής ησυχίας και την Κυριακή το πρωί δυο ώρες τουλάχιστον νηστικοί για να κοινωνήσουμε . Ακόμα και όταν πονάγαμε μας έλεγαν να περιμένουμε κανά δυο ώρες και θα μας περάσει .
Στο σχολείο καμια φορά κολλάγαμε ψείρες και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντας το κεφάλι μας με ζεστό ξύδι .
Τα παιχνίδια μας ήταν βίαια ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα με την άλλη γειτονιά και δεν έτρεχε τίποτα . Ήταν κάτι συνηθισμένο για τα παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα . Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους
<< υπευθύνους >> .
Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνον τον εαυτό σου .
Είχαμε καυγάδες , κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλο και μάθαμε να το ξεπερνάμε χωρίς να μας δημιουργούνται ψυχολογικά τραύματα .
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί , παίζαμε όλη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους . Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει , δεν υπήρχαν τότε κινητά ……
Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια πατίνια με ρουλεμάν για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας στις κατηφόρες και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα . Παίζαμε << μακριά γαϊδούρα >> και κανείς δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση .
Περνούσαμε τη μέρα μας έξω , τρέχοντας και παίζοντας . Φτιάχναμε παιχνίδια με ξύλα . Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου . Πίναμε νερό κατευθείαν από την βρύση , όχι εμφιαλωμένο και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση . Μοιραζόμασταν μπουκάλια με νερό ή ταμ-ταμ και κανένας δεν έπαθε τίποτα .
Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα αν και ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι να μας επιβλέπουν . Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ώρες ατέλειωτες στη παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 , χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας , τένις ή σκι . Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά .
Κυνηγούσαμε τα κορίτσια στις γειτονιές για να τους βάλουμε χέρι και να μας πουν εκείνες χαμογελαστά ‘’ κοντά τα χέρια σας , έτσι ; ‘’ ή παίζαμε κρυφτό για να τους δώσουμε κανένα φιλάκι στα κρυφά , δεν πιάναμε κουβέντα μαζί τους σε κάποιο chat room .
Δεν είχαμε Play stations ,Nintendo 64 , 99 τηλεοπτικά κανάλια , βιντεοταινίες με ήχο surround , computers ή internet .
Εμείς είχαμε φίλους , πηγαίναμε στα σπίτια τους με το ποδήλατο ή περπατώντας τους φωνάζαμε από την πόρτα , χωρίς να ζητήσουμε την άδεια από τους γονείς μας , ολομόναχοι στο σκληρό αυτό κόσμο .
Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε . Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα , απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κρυφτό , κυνηγητό , αμπάριζα …. Μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία .
Ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους .
Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών πέντε άτομα σ’ ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το ‘’ σύνδρομο της πρώτης θέσης ‘’ . Δεν είχαμε τζάμια που άνοιγαν με κουμπί , ντουλάπια ασφαλείας και μπουκάλια φαρμάκων για τα παιδιά . Ανεβαίναμε σε ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά , κάναμε ότο-στοπ , καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα .
Κι όμως είμαστε ακόμα ζωντανοί …….
Είχαμε ελευθερία , αποτυχία , επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε . Δεν πρέπει να μας παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι σκυθρωπά , χωρίς φίλους , απομονωμένα στη μοναξιά της οθόνης ……
Αν και εσύ είσαι από τους << παλιούς >> , συγχαρητήρια !!! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί .
Ένας Παλιός
Άρθρο από την τοπική εφημερίδα του Αλίμου ( ΤΑ ΝΕΑ της πόλης )
Τρίτη 11 Μαΐου 2010
Θυμάμαι
στην αμμουδιά
Το κύμα κόκκινο , χρυσό
φιλάκια έστελνε
στα πόδια τα γυμνά
Κοίτα , μου είπες
ο Ήλιος πάει να δύσει
και οι γλάροι πάνε απέναντι
σ’ αυτό το ερημονήσι
Σε λίγο θα νυχτώσει
δε μου’ πες τι θα κάνεις ;
θα μείνεις δίπλα μου ;
ή θα τρέξεις το τρένο να προκάμεις ;
Αργά σηκώθηκα ,
τη πλάτη γύρισα
σ’ εκείνη την αγάπη
κ’ έφυγα ο άθλιος μακριά
Τα βήματά μου πίσω
με οδήγησαν ξανά
σε κείνη την κάποτε
έρημη ακρογιαλιά
Την είδα πάλι και είχε
άσπρα τα μαλλιά
και ένα παιδάκι δίπλα της
την φώναζε γιαγιά
Τα μάτια συναντήθηκαν
μιλήσανε σκληρά
τα χείλη όμως σφίχτηκαν
δεν έβγαλαν μιλιά …
1967 Παραμονή Πρωτοχρονιάς
- Ώρα να φύγω .
- Ένα ποτό ακόμα ; Μείνε λίγο .
Εσύ σηκώθηκες και με το χαΐρι
στα καστανά σου τα μαλλιά
είπες , φεύγω , Καλή Χρονιά
Την πόρτα πίσω σου έκλεισες με φόρα .
Έφυγες ξεχνώντας την αγάπη τώρα
Να ζήσεις το όνειρο , την αυταπάτη .
Γεια σου αγάπη .
Έμεινα μόνος
Στον τοίχο κάποια κάδρα με κοιτούσαν
Και στο ρολόι
οι ώρες , σιγά – σιγά περνούσαν
μα δεν μιλούσαν .
Κάτω στο δρόμο
Κάποιες παρέες από παιδιά γελούσαν
- Δημήτρη μη
- Ελένη εδώ
Ω! Θεέ μου , θα τρελαθώ
Ένα μπουκάλι
απ’ το λαιμό αρπάζω
το κίτρινο υγρό του
κατεβάζω .
Στην ετικέτα
στο μπουκάλι
Ο Johnnie Walker
Χάρτινα γελάει
Μα δε μιλάει , δε μιλάει
ΣΙΩΠΗ – ΜΟΝΑΞΙΑ – ΣΙΩΠΗ