Τι σχέση έχουν η γερμανική κατοχή, οι γενοκτονίες Ελλήνων και Αρμενίων, και το Orient Express;

Γράφει ο Γιώργος Αργυράκος

Για αρχή, ο κορωνοࣱϊός δεν έχει καμία σχέση με το ότι φέτος πέρασε απαρατήρητη η Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Αρμενίων (24 Απριλίου). Το ίδιο απαρατήρητη περνούσε και τις προηγούμενες χρονιές, προ ιού. Ευτυχώς η αντίστοιχη Ημέρα της Γενοκτονίας των Ελλήνων Ποντίων (19 Μαΐου) δεν περνά εντελώς απαρατήρητη, όπως δεν περνά απαρατήρητη και η εμμονή ορισμένων «επωνύμων» να αρνούνται το γεγονός. Δεν χρειάζεται καν να σχολιάσω τις γνώσεις μας για τη Γενοκτονία των Ασσυρίων Χριστιανών (ημέρα μνήμης η 7 Αυγούστου), οι οποίοι είχαν την ίδια τύχη με τους προηγούμενους, αλλά δεν είχαν την τύχη να τους στηρίξει ένα αντίστοιχο εθνικό κράτος και μια μεγάλη διασπορά.

Υπάρχει εδώ ένα έλλειμμα μνήμης ή έλλειμμα γνώσης; Σκέφτηκα ότι μάλλον ισχύει το δεύτερο, και για να το τσεκάρω μπήκα στο βιβλίο ιστορίας της Γ’ Λυκείου (ηλεκτρονική έκδοση). Εκεί η γενοκτονία των Αρμενίων αναφέρεται παρεμπιπτόντως σε 1-2 γραμμές στις σελ. 253 και 263, και σε μερικά ακόμη σημεία αναφέρεται η έλευση Αρμενίων προσφύγων στην Ελλάδα μαζί με τους Έλληνες το 1922. Πιο πάνω, στη σελ. 138, ο μαθητής έχει ενημερωθεί ότι Έλληνες και Αρμένιοι βρέθηκαν στο στόχαστρο του Τουρκικού εθνικισμού «καθώς είχαν συγκεντρώσει στα χέρια τους το μεγαλύτερο μέρος του εμπορίου και της βιομηχανίας της χώρας». Δηλαδή δεν έπαιξε ρόλο ότι ήταν Χριστιανοί, κοινώς «γκιαούρηδες» (άπιστοι), αλλά ότι κάποιοι από αυτούς ήταν κεφαλαιοκράτες. Προφανώς το βιβλίο έγινε αντικείμενο κάποιων παρασκηνιακών κομματικών παζαριών, ώστε να συμμετάσχει στο γράψιμο και τουλάχιστον ένας ιστορικός της «ταξικής ανάλυσης» (Γ. Μαργαρίτης), μη τυχόν και μείνει μόνη της η «εθνική αφήγηση». Κάτι ανάλογο με την πολυφωνία των τηλεπαραθύρων. Μόνο που ο μαθητής δεν έχει εισαχθεί ποτέ στην ιστορία της ιστορίας, δηλαδή στην ύπαρξη πολλών ιστοριογραφικών σχολών, οπότε – όπως και ο τηλεθεατής – βγαίνει απ’ το μάθημα με ένα κεφάλι τούμπανο χωρίς να έχει αποκτήσει καμία άποψη. Μετά δεν θα του κάνει εντύπωση ότι μέσα στην πάλη των τάξεων συνέβη και κάποιο ταξικό στριμωξίδι στο λιμάνι της Σμύρνης. Το ότι λαλούν πολλοί ιστορικοί κοκόροι αντανακλάται και στην ορθογραφία του βιβλίου: Η γνωστή πόλη-συνθήκη της Ελβετίας αναφέρεται 9 φορές ως Λοζάνη και τέσσερεις 4 φορές ως Λωζάννη. Θα πει κανείς, τί Λοζάνη τί Λωζάννη. Όταν το μαθαίνεις παπαγαλία για τις πανελλαδικές, ακούγεται το ίδιο.

Έχοντας λοιπόν χαμένη από χέρι την υπόθεση «γνώση» και «άποψη» στο σχολείο, ας δούμε τι μπορούμε να μάθουμε ο ένας από τον άλλον στις ελεύθερες πλατφόρμες, όπως το facebook. Θα προσπαθήσω εδώ να εξηγήσω ότι η Γερμανική κατοχή με τη γενοκτονία Εβραίων και άλλων μειονοτήτων στην Ευρώπη, και οι γενοκτονίες Αρμενίων και Ελλήνων στην Τουρκία, έχουν έναν κοινό παράγοντα: Τον γερμανικό επεκτατισμό. Αυτό φαντάζομαι πολλοί το γνωρίζουν ήδη. Έτσι, θ’ αρχίσω από κάτι πιο δύσκολο: Πώς η Επανάσταση του ’21 συνδέεται με τη γερμανο-τουρκική λυκοφιλία των αρχών του 20ο αιώνα;

Επειδή δεν πρέπει να ξεφύγω (πολύ) από το θέμα, θα αναφέρω επιγραμματικά μερικά σημεία της ιστορίας του «μακρού 19ου αιώνα», που ξεκινάει από τη λήξη των Ναπολεοντείων πολέμων (1815) και τελειώνει με τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου. Ας παρατηρήσουμε κατ’ αρχάς ότι η χρονική απόσταση της Επανάστασης του ’21 από τις γενοκτονίες των Χριστιανών στην Τουρκία, είναι μικρότερη από την απόσταση της Συνθήκης της Λωζάννης από το σήμερα. Θα αναφερθώ εναλλακτικά πότε στην Αυστρία και πότε στη Γερμανία, σαν απλούστευση μιας ευρύτερης και πολύπλοκης γερμανόφωνης συνομοσπονδίας, με τις δύο αυτές χώρες άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο ενωμένες να μετέχουν στο ιστορικό φαινόμενο του παν-γερμανισμού. Η ιδεολογία αυτή έχει τις ρίζες της στον ύστερο 19ο αιώνα, και όχι βέβαια στη Γερμανία του Χίτλερ.

Όταν ξεκίνησε η Επανάσταση του ‘21, η πλησιέστερη γεωγραφικά Μεγάλη Δύναμη ήταν ατυχώς η Αυστρία (γι’ αυτό έστειλε με μια βάρκα τον Ρήγα δεμένο στους Τούρκους), η οποία ήταν και ναυτική δύναμη, αφού εκτός από τα γερμανικά κρατίδια ήλεγχε και τα παράλια της Δαλματίας, τη Βενετία και τη μισή περίπου Ιταλία, μαζί με το Βατικανό. Από την αρχή μέχρι το τέλος της Επανάστασης παρέμεινε εχθρική προς την Επανάσταση, ακόμα και όταν οι υπόλοιπες Δυνάμεις σταδιακά έγερναν υπέρ μιας ανεξάρτητης ή ημι-ανεξάρτητης Ελλάδας. Αυτό βέβαια το πλήρωσε μέσα στο 1823-24, όταν πρώτη η Βρετανία αναγνώρισε τους επαναστάτες ως εμπόλεμους, οι οποίοι έπαψαν κατά το διεθνές δίκαιο να θεωρούνται παράνομοι πειρατές και «τρομοκράτες». Έτσι ο ελληνικός στόλος ευκολύνθηκε να καταστρέψει περί τα 100 αυστριακά εμπορικά και πολεμικά πλοία της Μεσογείου, και να βγάλει την Αυστρία εκτός ναυτικού παιχνιδιού. Με τη λήξη της Επανάστασης άνοιξε για τα καλά το «Ανατολικό Ζήτημα», αφού τέθηκαν οι βάσεις για τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και το θέμα ήταν πώς θα μοιράζονταν οι Μεγάλες Δυνάμεις τα ευρωπαϊκά εδάφη της. (Και πάλι απλοποίησα αρκετά το θέμα, και έτσι αδικώ το ισχυρό φιλελληνικό κίνημα της Γερμανίας το οποίο στήριξε όσο μπορούσε την Επανάσταση. Όπως θα δούμε και πιο κάτω, η απλούστευση «κακοί Γερμανοί» είναι περισσότερο μια ελληνική θυμική αντίδραση παρά ιστορικό δεδομένο.) Φτάνοντας στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, εντάθηκε ο διαγκωνισμός Αυστριακών, Γάλλων, Βρετανών και Ρώσων για την επέκταση στα Βαλκάνια και την Τουρκία. Η Αυστρία, έχοντας τυπικά διαχωριστεί από τη Γερμανία, και μη έχοντας πρόσβαση στις βόρειες θάλασσες, είχε δημιουργήσει ισχυρές προσβάσεις στην Αλβανία, τη Βοσνία και τα λοιπά δυτικά Βαλκάνια, και έβλεπε ότι μπορεί να φτάσει μέχρι την οθωμανική Θεσσαλονίκη. Δεν την ενδιέφερε η τυπική ενσωμάτωση αυτών των εδαφών στην Αυστρουγγαρία, αφού έβλεπε τους βαλκανικούς λαούς σαν παρακατιανούς και απολίτιστους, ασύμβατους με τους κεντρο-ευρωπαϊκούς λαούς (σ’ αυτό δεν είχε άδικο). Άλλωστε οι Αυστριακοί δεν μπορούσαν απόλυτα να συμφωνήσουν ούτε σε μια συνύπαρξη με τους υπόλοιπους Τεύτονες του βορρά. Εκείνο που ενδιέφερε ήταν η οικονομική και πολιτική διείσδυση. Οι Βαλκανικοί πόλεμοι και ο Α’ Παγκόσμιος δεν επέτρεψαν στην Αυστρία να φτάσει στη Θεσσαλονίκη. Η Γερμανία όμως, μη έχοντας σύνορα με την Οθωμανική Αυτοκρατορία ούτε πρόσβαση στη θάλασσα της Μεσογείου, είχε άλλο σχέδιο: Οικονομική και πολιτική επέκταση προς την Τουρκία με κύριο φορέα τους σιδηροδρόμους. Από εκεί οι βλέψεις ήταν ακόμα μακρύτερες: Σιδηροδρομική (και επομένως οικονομική) επέκταση μέχρι το σημερινό Ιράκ και τη Συρία, με τελικό στόχο τον Περσικό Κόλπο. Εκείνη την εποχή ο σιδηρόδρομος ήταν μια τεράστια σύγχρονη βιομηχανία και ένα μέσον άσκησης πολιτικής, όπως (τηρουμένων των αναλογιών) είναι σήμερα οι αγωγοί πετρελαίου. Ενώ κάποια στιγμή η κύρια σιδηρ/κή γραμμή των Βαλκανίων (πάνω στην οποία κινήθηκε και το γνωστό Οριάν Εξπρές) ελεγχόταν από γαλλικά συμφέροντα, ένα επιτήδειο γερμανικό κονσόρτσιουμ με επικεφαλής την Deutsche Bank (η οποία είχε διευθυντή τον Georg von Siemens, της γνωστής οικογενείας βιομηχάνων) κατάφερε να κερδίσει τη διαχείριση του δικτύου στη δεκαετία του 1890. Αυτή η κίνηση έριξε την Οθωμ. Αυτοκρατορία στη σφαίρα επιρροής της Γερμανίας, με δυσμενείς συνέπειες στην μετέπειτα εξέλιξη του τουρκικού εθνικισμού και των διωγμών κατά των Χριστιανών.[1]

Ο Γάλλος πολιτικός συγγραφέας Ρενέ Πινόν τo 1916 έγραφε για τις διώξεις των Αρμενίων στην Τουρκία, τις οποίες απέδιδε στη γερμανική επιρροή. To άρθρο είχε τον τίτλο «Η καταπίεση των Αρμενίων. Γερμανική μέθοδος – τουρκική εργασία». Εκεί αναφέρει ότι σύμφωνα με τη θεωρία του παν-γερμανισμού, οι Γερμανοί έβλεπαν την Τουρκία ως χώρο επέκτασης της γερμανικής φυλής, με τον σιδηρόδρομο να έχει στρατηγικό ρόλο στην επέκταση.[2] Αυτοί οι πολιτικο-σιδηροδρομικοί σχεδιασμοί παρέμειναν ενεργοί μέχρι και τον Β’ ΠΠ, παρ’ ότι το Ιράκ και η Συρία δεν ελέγχονταν πλέον από την Τουρκία. Ένα εξειδικευμένο άρθρο για τη σιδηροδρομική σύνδεση Βερολίνου-Βαγδάτης, που γράφηκε τον Απρίλιο του 1941, όταν ήδη είχε αρχίσει η γερμανική κατοχή των Βαλκανίων, καταλήγει: «Μήπως στο άμεσο μέλλον ο Χίτλερ θα κάνει μπίζνες με το σιδηρόδρομο της Βαγδάτης; Δεν γνωρίζουμε. Αλλά δεν είναι μυστικό ότι οι Γερμανοί θα ήταν πολύ ευτυχείς να έχουν 16 έως 20 εκατομμύρια τόνους πετρέλαιο ετησίως, από τις πετρελαιοπηγές του Ιράκ και της Βαγδάτης.» [3]

Η φυσική κατασκευή των τουρκικών σιδηροδρόμων ήταν και έμπρακτα σχετική με τις διώξεις κατά Χριστιανών. Για τις εργασίες στρατολογούνταν με τη βία Έλληνες, Αρμένιοι, Εβραίοι και άλλες μειονότητες στα λεγόμενα «Αμελέ Ταμπουρλαρί» (Τάγματα Εργασίας) του τουρκικού στρατού. Οι συνθήκες ήταν τέτοιες που πολλοί από αυτούς δεν επιβίωσαν, και πιστεύεται ότι αυτοσκοπός των ταγμάτων εργασίας ήταν όχι οι κατασκευές αλλά η εξόντωση ανθρώπων. [4] Δεν γνωρίζω αν οι Γερμανοί έμαθαν τη μέθοδο των ταγμάτων εργασίας από τους Τούρκους ή το αντίστροφο. Το πιο πιθανό είναι το πρώτο, αφού είναι γνωστό ότι οι Τούρκοι επιστράτευαν «άπιστους» με τη βία για αγγαρείες επί αιώνες πριν (πολεμικά πλοία, κατασκευές οχυρώσεων κτλ). Το σίγουρο είναι ότι η Τουρκία εκείνης της εποχής έγινε το πεδίο της πρώτης σύγχρονης – βιομηχανοποιημένης – εξολόθρευσης πληθυσμών, κάτι που έλαβε υπόψη ως προηγούμενο ο Χίτλερ. Σήμερα είναι γνωστά αρκετά ντοκουμέντα που τεκμηριώνουν το περίφημο “Wer redet heute noch von der Vernichtung der Armenier?” (Ποιος μιλάει σήμερα για την εξολόθρευση των Αρμενίων;), σε ομιλία του Χίτλερ στις 22 Αυγ. 1939, λίγο πριν αρχίσει ο Β’ ΠΠ. [5]

Για την εμπλοκή Γερμανίας και Αυστρίας στις γενοκτονίες Αρμενίων και Ελλήνων έχουν γραφτεί αρκετά από τους ειδικούς, και για μια πρώτη προσέγγιση παραπέμπω σε άρθρο του καθηγητή Κωνστ. Φωτιάδη. [6] Άλλα άρθρα καλύπτουν επιμέρους πτυχές μιας πολυσύνθετης συνεργασιας, όπως οι πωλήσεις γερμανικών όπλων στην Τουρκία, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν τόσο κατά εμπολέμων όσο κατά αμάχων Χριστιανών. Τα γνωστά τυφέκια, πιστόλια και κανόνια των εταιρειών Mauser και Krupp που σκορπούσαν το θάνατο σε όλη την Ευρώπη στον Α’ και Β’ ΠΠ, είχαν εξελιχθεί από τύπους που είχαν προηγουμένως δοκιμαστεί στην Τουρκία. Μαζί με τα όπλα αποστέλλονταν και ειδικοί για εκπαίδευση των Τούρκων, οι οποίοι λογικά ήταν γνώστες του δόγματος του «ολοκληρωτικού πολέμου» που είχε διατυπωθεί από Γερμανούς θεωρητικούς ενωρίτερα αλλά δεν είχε ακόμα δοκιμαστεί στην πράξη.[7]

Κλείνω με μια ακόμα ημερομηνία, κατά σύμπτωση η επόμενη της 24ης Απριλίου, και άμεσα σχετική με το θέμα μας: Είναι η «Ημέρα ANZAC», εθνική εορτή σε Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία. Τιμώνται οι στρατιωτικοί που μετείχαν στην αποτυχημένη εκστρατεία στη Καλλίπολη το 1915. Η εκστρατεία των Αυστραλών και Νεοζηλανδών θεωρείται ως το συμβολικό θεμέλιο της εθνικής ταυτότητας των αντίστοιχων κρατών. Οι στρατιωτικοί αυτοί, εκτός από το στρατιωτικό τους καθήκον, προσέφεραν και κάτι πολύ σημαντικό στην υπόθεση των γενοκτονιών: Υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες των γεγονότων, πήραν φωτογραφίες και τα κατέγραψαν σε υπηρεσιακές και προσωπικές αναφορές, σε επιστολές, σε άρθρα εφημερίδων. Χωρίς τους στρατιωτικούς της ANZAC τα ντοκουμέντα για τις γενοκτονίες θα ήταν φτωχότερα και αμφισβητούμενα, καθώς Τούρκοι και Γερμανοί κατάφεραν να εξαφανίσουν πολλά από τα υπάρχοντα τεκμήρια.[8]

Προανέφερα ότι όταν αναφερόμαστε σε «Γερμανούς» ή «Γερμανία» κάνουμε μια υπεραπλούστευση, αφού δεν πρόκειται για κάποιες μονολιθικές οντότητες που είχαν όλοι την ίδια ιδεολογία. Υπήρξαν γερμανικές οργανώσεις, όπως προτεσταντικές αποστολές στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, που κατήγγειλαν τις τουρκικές αγριότητες στις Γερμανικές αρχές, και άλλοι Γερμανοί απεσταλμένοι οι οποίοι δεν συνεργάστηκαν με τους Τούρκους στις γενοκτονίες. Όμως οι «καλοί» δεν είχαν την εξουσία. Στις 5 Οκτωβρίου 1915 Γερμανοί ιεραπόστολοι που διατηρούσαν ένα σχολείο στο Χαλέπι (Aleppo) στέλνουν επιστολή προς το Γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών περιγράφοντας τις φρικαλεότητες κατά των Αρμενίων, όπως τις έβλεπαν να συμβαίνουν γύρω τους, ανησυχώντας μάλιστα για τη διεθνή φήμη και υστεροφημία της Γερμανίας.[9] Είναι προς τιμήν της σύγχρονης Γερμανίας και των Γερμανών ότι αναγνωρίζεται η τότε σύμπλευση συμφερόντων με την Τουρκία. Το 2015 ο Γερμανός πρόεδρος Joachim Gauck αναγνώρισε την «συνυπευθυνότητα» της Γερμανίας στη γενοκτονία των Αρμενίων, και το 2016 η Γερμανική Βουλή αναγνώρισε επίσης τη γενοκτονία, με μόνο μία ψήφο κατά και μία αποχή. Μια ομοφωνία που θα θέλαμε να υπήρχε και μεταξύ Ελλήνων βουλευτών και ευρωβουλευτών όταν συζητούνται τέτοια θέματα, αντί μερικοί να απέχουν ή να βηματίζουν προς την έξοδο ενώ ο πρόεδρος τους καλεί για ενός λεπτού σιγή.

Ας προσθέσω και μια τελευταία γραμμή για το ιστορικό Δίστομο: Η σύγχρονη αντιστασιακή ιστορία της πόλης δεν αρχίζει και τελειώνει με την κατοχή, αφού είναι γνωστό ότι έπαιξε ρόλο και κατά την Επανάσταση του ’21, και είμαι σίγουρος ότι πρέπει να έδωσε το «παρών» και στη Μικρασιατική Εκστρατεία.[10] Αυτά τα γεγονότα δεν είναι άσχετα μεταξύ τους. Διανοούμενοι όπως ο Νίκος Σβορώνος έχουν από καιρό διατυπώσει την άποψη ότι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του σύγχρονου ελληνισμού είναι η αντίσταση:

«Το αντιστασιακό πνεύμα που επικράτησε στην ελληνική ιστορία είναι το πιο γνήσιο και το πιο παραδοσιακό ελληνικά φαινόμενο »[11]

Εκείνο που μας χρειάζεται είναι δάσκαλοι με παιδεία και έμπνευση, να μπορούν να συλλάβουν τη διαχρονικότητα ορισμένων φαινομένων και τη μεταξύ τους σχέση. Φυσικά μας χρειάζονται και σχολικά βιβλία με άποψη.

Από

 Militaire News

 -

27/04/2020

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

[1] Johnson Alexander, “The Gabriel Aubaret archive of Ottoman economic and transportation history”, Antiquariat Dasa Pahor, 29 Ιαν. 2019, σ. 104-109]

[2] Rene Pinon (1916) “La suppression des Arméniens. Méthode allemande – travail turc”, Revue des Deux Mondes, τόμ. 31, σ. 531-560. Στο https://fr.wikisource.org

[3] Ireland, Philip Willard. “Berlin to Baghdad Up-to-Date.” Foreign Affairs, vol. 19, no. 3, Apr. 1941, pp. 665–670. www.jstor.org (σ. 670)]

[4] Ayse Hur (2008) εφημερίδα Taraf, 12 Οκτ. 2008. Ελληνική περίληψη στο http://www.pontos-news.gr. Φωτογραφίες.

[5] “Hitler’s Obersalzberg Speech”, άρθρο στην αγγλική Wikipedia].

[6] Κωνσταντίνος Φωτιάδης (2020) «Oι ανθελληνικοί διωγμοί στον Πόντο μέσα από τα αρχεία των υπουργείων Εξωτερικών της Αυστρίας και της Γερμανίας» http://www.pontos-genoktonia.gr/download/file/fid/616 . Βιογραφικό και εργογραφία του ιδίου στο http://pontos-genoktonia.gr/sites/default/files/CV_K.FOTIADIS.pdf

[7] “New report details Germany’s role in Armenian genocide”, Deutsche Welle, 05.04.2018, www.dw.com

[8] Για τη σκόπιμη εξαφάνιση αρχειακού υλικού βλ. Taner Akçam, The Young Turks’ Crime against Humanity, Princeton University Press, 2012, κεφ. 1, http://assets.press.princeton.edu/chapters/s9678.pdf. αναφέρεται στο Αργυράκος Γ. & Αργυράκου Κ.-Κ., (2019), Οι πολλές όψεις του ‘Κρυφού Σχολείου’. Η περίπτωση των Αρμενίων υπό τουρκοκρατία, Ελίκρανον, Αθήνα, σ. 27, υποσημείωση 26.

[9] Viscount Bryce & Arnold J. Toynbee (1916) The Treatment of Armenians in the Ottoman Empire. London, https://net.lib.byu.edu/

[10] Κατά την άποψή μου η πραγματική «Μικρασιατική Καταστροφή» θα ήταν αν το ελληνικό κράτος παρακολουθούσε ως θεατής τον αφανισμό των Ελλήνων της Μικράς Ασίας χωρίς να ρίξει μια τουφεκιά.

[11] Πεσμαζόγλου, Στέφανος (1992) «Ο ‘Αντιστασιακός Χαρακτήρας’ της Ιστορίας του Νέου Ελληνισμού», σ. 89. Πάντειο Πανεπιστήμιο. http://pandemos.panteion.gr/

Εικόνα 1: Αυστραλιανή φιλανθρωπική αποστολή μεταξύ Αρμενίων ορφανών παιδιών, στο Λίβανο το 1923. Από το https://armenianweekly.com/

Εικόνα 2: Είδηση στην εφημερίδα Washington Post, την 1/1/1918. «1.000.000 Έλληνες θανατώνονται από τουρκο-τευτονικές δυνάμεις στην Ασία. Παιδιά και γέροντες στέλνονται με βάρκες στην ανοιχτή θάλασσα και πετιώνται στο νερό να πνιγούν.» Από το https://olympia.gr/ , τεκμηρίωση από το Greek Genocide Resource Center, «Newspaper Articles List on the Greek Genocide (1914-1924)», στο academia.edu.

Κορονοϊός: ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΩ

O εκπρόσωπος της Ελλάδας στους διεθνείς οργανισμούς για την πανδημία Ηλίας Μόσιαλος, εστιάζει σε δέκα σημεία ώστε να υπολογιστεί το ρίσκο που υπάρχει από την αποκλιμάκωση των μέτρων για τον κορονοϊό.

Μια αναλυτική αποτίμηση των ρίσκων που ενέχει η αποκλιμάκωση των μέτρων έκανε ο καθηγητής πολιτικής της Υγείας, διευθυντής του LSE Health και εκπρόσωπος της Ελλάδας στους διεθνείς οργανισμούς για την πανδημία του κορονοϊού Ηλίας Μόσιαλος.

Ο κ. Μόσιαλος σε ανάρτησή του στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook αναλύει με ποσοτικούς όρους τους κινδύνους που ενδέχεται να προκύψουν μετά τη χαλάρωση των μέτρων που έχουν επιβληθεί για την αντιμετώπιση της πανδημίας.

«Παρά τις ταχύρρυθμες και εντεταμένες προσπάθειες των επιστημόνων σε όλο τον κόσμο, υπάρχουν ακόμα παράμετροι αναφορικά με τον ιό, που δεν έχουμε ακόμα αρκετά στοιχεία για να αποφανθούμε. Αυτές οι επιστημονικές αβεβαιότητες που προκύπτουν από την έλλειψη γνώσης της νόσου είναι που δυσχεραίνουν τον υπολογισμό του ρίσκου της σταδιακής άρσης των μέτρων», σημειώνει χαρακτηριστικά ο κ. Μόσιαλος.

Σύμφωνα με τον ίδιο, τέσσερις μήνες μετά την εμφάνιση της νόσου στην Ουχάν, υπάρχει η δυνατότητα να δοθούν απαντήσεις σε μερικά από τα σημαντικότερα αναπάντητα ερωτήματα, ώστε να υπολογιστεί το ρίσκο που υπάρχει από την αποκλιμάκωση των μέτρων για τον ιό.

Ειδικότερα, οι δέκα ερωτήσεις - απαντήσεις που δημοσίευσε ο Ηλίας Μόσιαλος είναι οι εξής:

1. Πόσα άτομα έχουν μολυνθεί και ποια είναι η πραγματική θνητότητα της νόσου;

Είναι ένα από τα πιο βασικά και πιο κρίσιμα ερωτήματα. Υπήρξαν εκατομμύρια επιβεβαιωμένες περιπτώσεις σε όλο τον κόσμο, αλλά αυτό είναι μόνο ένα κλάσμα του συνολικού αριθμού λοιμώξεων, με τα στοιχεία να μπερδεύονται επιπλέον από έναν άγνωστο αριθμό ασυμπτωματικών περιπτώσεων.

Τα αξιόπιστα τεστ ανίχνευσης αντισωμάτων θα μας επιτρέψουν να επιβεβαιώσουμε ποιος έχει νοσήσει από τον ιό και να κάνουμε επιδημιολογικές αναλύσεις. Δηλαδή, ένα τεστ που εντοπίζει την παρουσία αντισωμάτων στο αίμα ενός ατόμου, διαφέρει σημαντικά από τη μοριακή εξέταση που χρησιμοποιείται.

Το μεν δείχνει ότι ένα άτομο έχει αναπτύξει αντισώματα στον ιό, πράγμα που σημαίνει ότι έχει νοσήσει ή έχει ήδη αναρρώσει. Το δεύτερο ανιχνεύει την παρουσία γενετικού υλικού του ιού, και αποτελεί οριστικό δείκτη ότι ο εξεταζόμενος έχει ενεργή λοίμωξη κατά τη λήψη του δείγματος που αναλύθηκε.

Γνωρίζουμε από εκτιμήσεις του πανεπιστημίου του Ιmperial College London, πως το ποσοστό μπορεί να είναι πολύ υψηλό σε χώρες όπως η Ιταλία και η Ισπανία (9,8% και 15%, αντίστοιχα). Στο κρουαζιερόπλοιο «Diamond Princess» το ποσοστό έφτασε το 17% και το ποσοστό της θνητότητάς το 1,2%.

Σε μελέτες σε μικρές περιοχές που επλήγησαν από την πανδημία, όπως στη γερμανική πόλη Gangelt, το ποσοστό της διασποράς έφτασε το 15% και το ποσοστό θνητότητας το 0,37%, ενώ άλλη μελέτη έδωσε ποσοστό θνητότητας 0,1-0,3% στη Santa Clara της California. Χρειαζόμαστε λοιπόν περισσότερα δεδομένα.

Πρέπει να διαπιστώσουμε την πραγματική θνητότητα στο σύνολο όσων έχουν προσβληθεί και όχι στο σύνολο των επιβεβαιωμένων κρουσμάτων. H θνητότητα στις περισσότερες χώρες φαίνεται να υπερβαίνει το 1% ενώ είναι πολύ πιθανό να είναι μικρότερη.

Εάν όμως γνωρίζαμε πόσο μικρότερη είναι, αυτό θα βοηθούσε να βελτιστοποιήσουμε τους χειρισμούς αποκλιμάκωσης. Παράλληλα θα μας έδινε και ενδείξεις της πιθανής πίεσης στο σύστημα υγείας για τους επόμενους μήνες. Γνωρίζουμε πως η Γερμανία, η Φινλανδία, η Ελβετία και οι ΗΠΑ κάνουν αντίστοιχες ενδελεχείς μελέτες για τη διασπορά και θα έχουμε σύντομα τα αποτελέσματα.

2. Ποιος είναι πιο ευπαθής στην ασθένεια;

Η κατανόηση του τρόπου με τον οποίο το φύλο, η φυλή και οι συννοσηρότητες επηρεάζουν αυτό είναι μελέτες που βρίσκονται σε εξέλιξη. Γνωρίζουμε όμως ότι οι ηλικιωμένοι διατρέχουν πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο τόσο σοβαρής ασθένειας όσο και θανάτου.

3. Γιατί μερικοί άνθρωποι έχουν πολύ πιο σοβαρά συμπτώματα;

Η νόσος είναι μια ήπια λοίμωξη για τους περισσότερους, ωστόσο, κάποιο ποσοστό αναπτύσσει σοβαρή ασθένεια. Η κατάσταση του ανοσοποιητικού συστήματος ενός ατόμου είναι μέρος του προβλήματος. Ίσως και να υπάρχουν και γενετικοί παράγοντες που η κατανόησή τους θα μπορούσε να οδηγήσει σε τρόπους πρόληψης των ατόμων που χρειάζονται εντατική φροντίδα.

Κορονοϊός: Αποτέφρωσαν τη μητέρα τους και λίγες ημέρες μετά επέστρεψε σπίτι!

Ένα τραγικό λάθος του νοσοκομείου έφερε μια μακάβρια παρεξήγηση. 

Μπροστά στην πιο μακάβρια στιγμή στην ζωή κάθε ανθρώπου ήρθε μια οικογένεια από τον Ισημερινό, καθώς λίγες ημέρες αφότου αποτέφρωσε (ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε) την 74χρονη, Άλμπα Μαρούρι, εκείνη επέστρεψε στο σπίτι της! 

Σύμφωνα με το BBC, η οικογένεια της 74χρονης ενημερώθηκε για τον θάνατό της τον προηγούμενο μήνα και έλαβε στάχτες που υποτίθεται πως ανήκαν σε αυτήν. Ωστόσο η Μαρούρι ξύπνησε από κώμα τριών εβδομάδων και ζήτησε από τους γιατρούς να καλέσουν την αδελφή της.

Σύμφωνα με την τοπική εφημερίδα El Comercio, η Μαρούρι εισήχθη στο νοσοκομείο τον προηγούμενο μήνα με υψηλό πυρετό και δυσκολίες στην αναπνοή.

Όπως είναι φυσιολογικό η οικογένειά της ενθουσιάστηκε με τα νέα, ωστόσο δημιουργήθηκε η εύλογη απορία: Ποιον αποτέφρωσαν και τίνος είναι οι στάχτες που στους εστάλησαν σπίτι;

Το νοσοκομείο της πόλης Γκουαγιακουίλ ζήτησε συγνώμη για το απίστευτο μπέρδεμα ωστόσο κατάφερε να γίνει πρωτοσέλιδο σε όλες τις εφημερίδες του Ισημερινού.

Η συγκεκριμένη πόλη είναι επίκεντρο του ξεσπάσματος του κορονοϊού στη χώρα. Ο Ισημερινός έχει πληγεί σοβαρά από την πανδημία, με πάνω από 22.000 κρούσματα και περίπου 600 θανάτους.

Η οικογένεια τώρα θέλει αποζημίωση από τις αρχές για το μπέρδεμα και το κόστος της αποτέφρωσης.

Guardian: Η Ελλάδα ετοιμάζει νέους κανόνες για διακοπές και τουρισμό

Στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο σχέδιο για επανεκκίνηση του τουρισμού, είναι αφιερωμένο δημοσίευμα της εφημερίδας Guardian.

Οι γεμάτες πισίνες και θάλασσες, τα τουριστικά λεωφορεία, οι μεσαίες θέσεις στα αεροπλάνα και τα μίνι μπαρ ξενοδοχείων, όλα αυτά μπορεί να ανήκουν στο παρελθόν, καθώς η τουριστική βιομηχανία της Ευρώπης προσπαθεί να οργανώσει εκ νέου τις διακοπές μετά τον κορονοϊό.

Χρειάζονται "νέοι ειδικοί κανόνες" για τα ταξίδια, προκειμένου να αποφευχθεί τυχόν νέα εξάπλωση του ιού ανέφερε ο υπουργός Τουρισμού, Χάρης Θεοχάρης μιλώντας στον Guardian, ενώ αποκάλυψε μέρος του πλαισίου που έχει τεθεί σε συζήτηση. 

"Αν σκεφτόμαστε να κάνουμε διακοπές φέτος, αυτό θα πρέπει να γίνει υπό νέους ειδικούς κανόνες. Πρέπει να εφαρμόσουμε νέους κανόνες για τα ξενοδοχεία, τις παραλίες, τις πισίνες, ακόμη και τους μπουφέδες πρωινού στα ξενοδοχεία και τα τουριστικά λεωφορεία", αναφέρει ο υπουργός Τουρισμού.

Όπως υπενθυμίζει μιλώντας στη βρετανική εφημερίδα ο Χ. Θεοχάρης, οι υπουργοί Τουρισμού, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα συζητήσουν για το νέο πλαίσιο κανονισμών που θα πρέπει να εφαρμοστεί, ώστε να επανεκκινήσει ο κλάδος, με όλα τα απαραίτητα μέτρα για να μην υπάρξει δεύτερο κύμα πανδημίας.

Το άρθρο αναφέρει πως στην ατζέντα των συζητήσεων είναι πέραν της μέτρηση της θερμοκρασίας των ταξιδιωτών και τα "πιστοποιητικά ανοσίας", που σκέφτονται να λάβουν ως ένα μέτρο προφύλαξης.

"Χρειαζόμαστε νέους κανόνες για να μπορέσουμε να επιτρέψουμε την μετακίνηση ανθρώπων από μία χώρα σε άλλη, είτε οδικώς, είτε αεροπορικώς ή μέσω θαλάσσης. Προσωρινούς κανόνες που θα έχουν μία λογική από οικονομικής σκοπιάς. Εάν για παράδειγμα, μπορείς να έχεις μόνο 10 άτομα σε ένα αεροπλάνο για να θεωρηθεί μια πτήση ασφαλής, τότε προφανώς δεν θα μπορεί να υπάρξει πτήση", ανέφερε ο Χ. Θεοχάρης.

Ένας κλάδος που απασχολεί 75 εκ. ανθρώπους παγκοσμίως, ο τουρισμός, έχει επί του παρόντος 'παγώσει" λόγω των περιορισμών στα ταξίδια. Στην Ελλάδα, όπου το 20% των εσόδων της εξαρτάται από αυτόν τον κλάδο, οι επιπτώσεις από την κρίση του κορονοϊού αναμένεται να είναι πολύ σοβαρές. 

"Σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, η Ελλάδα, που είναι έτοιμη να χαλαρώσει τα περιοριστικά μέτρα, εφάρμοσε από πολύ νωρίς αυστηρούς κανόνες",  σημειώνεται στο Guardian

"Η Ελλάδα έχει δώσει πολύ καλύτερα τη μάχη κατά του Covid-19 από ό, τι αναμενόταν", αναφέρεται χαρακτηριστικά.

H προφητεία του Γέροντα Ιωνά της Οδησσού για τα 3 Πάσχα…..

Συμβαίνει στις μέρες μας….
Η προφητεία του Γέροντα Ιωνά της Οδησσού (†2012) για τα Τρία Πάσχα. Ο στάρετς μίλησε για 3 προσεχή Πάσχα.Το ένα Πάσχα θα είναι του αίματος το δεύτερο Πάσχα θα είναι της πείνας και το τρίτο της Νίκης, πρόβλεψε. Τώρα ποιός είναι ο χρόνος της εκπλήρωσης αυτής της πρόρρησης άγνωστο.
Πάντως ο όρος Πάσχα είναι κομβικός στην διατύπωση της έκφρασής του κι επαναλαμβάνεται 3 φορές. 3 Πασχαλιές.…Το Πάσχα του 2020 ήταν όντως το πιο διαφορετικό….αποτελεί σημείο αναφοράς. Ωστόσο είναι δύσκολο κανείς να καθορίσει σε ποιο από τα 3 στάδια βρίσκεται η ανθρωπότητα με βάση την 3μερή κλίμακα του στάρετς και αν έχουμε διανύσει ήδη κάποια από αυτά. Το σίγουρο είναι ότι δεν είμαστε στο Πάσχα το 3ο αυτό της Νίκης. Δεν έχει επέλθει ακόμη το Πάσχα της μεγάλης πείνας ωστόσο λόγω της παγκόσμιας πρωτοφανούς ύφεσης φαίνεται να προαναγγέλεται. Οπότε μπορεί να είμαστε καθ’οδόν προς το 2ο Πάσχα αυτό του μεγάλου λιμού της πείνας… Όμως για να είμαστε σε αυτό το στάδιο διήλθαμε από το λουτρό αίματος που προδιαγράφει το πρώτο;;;
Mήπως τελικά το Πάσχα 2020 ένα σβηστό κι ακυρωμένο εν πολλοίς Πάσχα αποτελέσει το ορόσημο των δοκιμασιών και επιταχύνει την διέλευση των 3 Πάσχα που έπονται άμεσα;;;;
dimpenews.com

Τι σημαίνει η ελληνική γλώσσα;; Λίγοι από μας το γνωρίζουν

Α,Β,Γ,Δ,Ε,Ζ,Η,Θ,Ι,Κ,Λ,Μ,Ν,Ξ,Ο,Π,Ρ,Σ,Τ,Υ,Φ,Χ,Ψ,Ω
α,β,γ,δ,ε,ζ,η,θ,ι,κ,λ,μ,ν,ξ,ο,π,ρ,σ,τ,υ,φ,χ,ψ,ω

Η Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις. είναι από την Ελληνική γλώσσα.. (βιβλίο Γκίνες)

Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ' αυτήν δεν υπάρχουν όρια. 
Μπιλ Γκέιτς, Microsoft)

Η Ελληνική και η Κινέζικη. είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από τους ίδιους λαούς και.....στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000 έτη. 
Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από τη μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική.
Francisco Adrados, γλωσσολόγος).

Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο 

Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από το βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον.

Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς πώς να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δει ή γράψει.

Το «πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι» όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το «πειρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε.

Επίσης η λέξη «συγκεκριμένος» φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί «συγκεκρυμμένος», καθώς προέρχεται από το «κριμένος» (αυτός που έχει δηλαδή κριθεί) και όχι βέβαια από το «κρυμμένος» (αυτός που έχει κρυφτεί). 

Άρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια έχουμε μια βασική κατανόηση της γλώσσας μας.
Επιπλέον η ορθογραφία με την σειρά της μας βοηθάει αντίστροφα στην ετυμολογία αλλά και στην ανίχνευση της ιστορικής πορείας της κάθε μίας λέξης. Και αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την καθημερινή μας νεοελληνική γλώσσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι η γνώση των Αρχαίων Ελληνικών.
Είναι πραγματικά συγκλονιστικό συναίσθημα να μιλάς και ταυτόχρονα να συνειδητοποιείς τι ακριβώς λές, ενώ μιλάς και εκστομίζεις την κάθε λέξη ταυτόχρονα να σκέφτεσαι την σημασία της.
Είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα να διδάσκονται τα Αρχαία με τέτοιο φρικτό τρόπο στο σχολείο ώστε να σε κάνουν να αντιπαθείς κάτι το τόσο όμορφο και συναρπαστικό.


Η ΣΟΦΙΑ
Στη γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την έννοια). Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα. 

Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car και το αυτοκίνητο cloud, και από την στιγμή που το συμφωνήσουμε να ισχύει. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Γι' αυτό το λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες.
Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πει «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο».
Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις». Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γη (άρα=γή + έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γη / δικό του σπίτι.

Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω. 

Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι).

Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για τη σκέψη.

Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά-σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει» - ελαττώνει ως ανθρώπους - και μας φθίνει μέχρι και την υγεία μας. Και, βέβαια, όταν αναφερόμαστε σε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει, πως το λέμε; Μα, φυσικά, «άφθονο».

Έχουμε τη λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». Διότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έλθει και στην ώρα του. Ωραίο δεν είναι το φρούτο όταν είναι άγουρο ή σαπισμένο και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της. Ούτε το καλύτερο φαγητό είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή, σε αυτή την περίπτωση, δεν μπορούμε να το απολαύσουμε.

Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά .. Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις τη δυνατότητα να πάς όπου αγαπάς. Πόσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία!!!

Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν βλέπουμε (σε αρχική φάση οι Θεοί) ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η ψυχή μας ευχαριστείται, αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η αγαλλίαση. Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά). Άρα, για να συνοψίσουμε, όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η ψυχή μας αγάλλεται και γιατρευόμαστε. Και πραγματικά, γνωρίζουμε όλοι ότι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με τη σωματική μας υγεία.


Παρένθεση: και μια και το έφερε η «κουβέντα», η Ελληνική γλώσσα μας λέει και τι είναι άσχημο. Από το στερητικό «α» και την λέξη σχήμα μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι. Για σκεφτείτε το λίγο.
Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη Λατινική λέξη για το άγαλμα (που μόνο Λατινική δεν είναι). Οι Λατίνοι ονόμασαν το άγαλμα, statua από το Ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε, και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο. Προσέξτε την τεράστια διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα.
Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλώσσα με τη σκέψη του ανθρώπου. 

Όπως λέει και ο George Orwell στο αθάνατο έργο του «1984», απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη. 
Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς λέξεις.

«Η γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση», έγραφε ο Μιχάι Εμινέσκου, εθνικός ποιητής των Ρουμάνων.


Μια πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά πολιτισμού. Το να μπορείς να μιλάς σωστά σημαίνει ότι ήδη είσαι σε θέση να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκώς λόγο και όχι να παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις.

Η ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑ
Η Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αυδή». Η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία αφού προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ.
Όπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος:
«Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε Μεταξύ τους με μουσική».

Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ επίσης μας περιγράφει την κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα:«Άκουγα αυτούς τους ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά και ακατάληπτα μουσική. Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα - μητέρα των εννοιών μας - μου απεκάλυπτε ένα άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια γλώσσα τόσο μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους της. Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πει ένα βράδυ ότι ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με είχαν αναστήσει».

Ο διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικός Ιάνης Ξενάκης, είχε πολλές φορές τονίσει ότι η μουσικότητα της Ελληνικής είναι εφάμιλλη της συμπαντικής.

Αλλά και ο Γίββων μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων. 

Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν ξεχωριστά σύμβολα για νότες, χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα του αλφαβήτου.
«Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους κανόνες προφυλάττουν από την παραφωνία μια γλώσσα κατ' εξοχήν μουσική, όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες», όπως σημειώνει η φιλόλογος και συγγραφεύς Α. Τζιροπούλου-Ευσταθίου.

Είναι γνωστό εξάλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην Ρώμη Έλληνες ρήτορες, συνέρρεαν να θαυμάσουν, ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν Ελληνικά, τους ανθρώπους που «ελάλουν ώς αηδόνες».

Δυστυχώς κάπου στην πορεία της Ελληνικής φυλής, η μουσικότητα αυτή (την οποία οι Ιταλοί κατάφεραν και κράτησαν) χάθηκε, προφανώς στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας.

Να τονίσουμε εδώ ότι οι άνθρωποι της επαρχίας, του οποίους συχνά κοροϊδεύουμε για την προφορά τους, είναι πιο κοντά στην Αρχαιοελληνική προφορά από ό,τι εμείς οι άνθρωποι της πόλεως.

Η Ελληνική γλώσσα επιβλήθηκε αβίαστα (στους Λατίνους) και χάρη στην μουσικότητά της.
Όπως γράφει και ο Ρωμαίος Οράτιος «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα».  

Το διαβάσαμε εδώ 

Το θρησκευτικό συναίσθημα στο αρχαίο ελληνικό στράτευμα

Γράφει ο Θεόκλητος Ρουσάκης

Προκειμένου να καταδείξουμε την πηγαία και βαθύτατη σχέση του στρατεύματος με την θρησκεία διαχρονικά θα προσπαθήσουμε να καταγράψουμε πληροφορίες και ιστορικά στοιχεία έχοντας ως πηγές αρχαιολογικά ευρήματα αλλά και ιστορικά και φιλολογικά κείμενα από την ιστορία των πόλεων - κρατών της Αρχαίας Ελλάδος. Επιγραμματικά λοιπόν θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ότι οι σχέσεις του στρατού με τη θρησκεία και ήταν ιδιαίτερα στενές σε όλες τις φάσεις λειτουργίας του στρατεύματος, τόσο κατά τη διάρκεια ειρηνικών περιόδων όσο και κατά τη διάρκεια πολεμικών επιχειρήσεων.

Στην αρχαία Αθήνα οι νέοι με το ξεκίνημα της στρατιωτικής τους θητείας κρατώντας τα όπλα τους έδιναν τον όρκο στο ναό της θεάς Αγλαύρου στην Ακρόπολη, με τα εξής λόγια: «Οὐ καταισχυνῶ τὰ ὅπλα,… ἀμυνῶ δὲ καὶ ὑπὲρ ἱερῶν καὶ ὁσίων,…… Καὶ τὰ ἱερὰ τὰ πάτρια τιμήσω. Ἵστορες θεοὶ…

Οι καταγραφές του Ξενοφώντος για την Αρχαία Σπάρτη για παράδειγμα, αναφέρουν ότι πριν την εκκίνηση για κάποια εκστρατεία, αναπέμπονταν προσευχές και προσφερόταν θυσίες στους θεούς προκειμένου να εφελκυσθεί η βοήθειά τους για την αίσια έκβαση των επιχειρήσεων. Ο Θουκυδίδη περιγράφει για την αρχαία Αθήνα ότι πριν την αναχώρηση του στόλου για την επιχείρηση κατά των Συρακουσών αναπέμπονταν σπονδές και προσευχές.

Χαρακτηριστικό περιστατικό δε αυτής της ισχυράς πίστης τους περιγράφεται από τον Ηρόδοτο κατά την στάση των Σπαρτιατών λίγο πριν τη Μάχη των Πλαταιών. Σύμφωνα με τη διήγηση οι Σπαρτιάτες έτοιμοι παρατεταγμένοι σε θέση μάχης, ο βασιλιάς λίγο πιο πίσω να επιτελεί θυσία και να σφάζει το θύμα. Τα σπλάχνα όμως δεν δείχνουν καλά σημάδια, η θυσία πρέπει να επαναληφθεί δύο και τρεις και τέσσερεις φορές, ωστόσο το περσικό ιππικό προελαύνει και οι αρκετοί Σπαρτιάτες πέφτουν ήδη νεκροί. Οι υπόλοιποι μένουν ακίνητοι με τις ασπίδες στο έδαφος χωρίς καν να προφυλαχτούν από την επίθεση των Περσών περιμένοντας το σήμα των θεών. Επιτέλους τα σημάδια γίνονται ευνοϊκά στη θυσία και τότε μόνο οι Σπαρτιάτες σηκώνουν τις ασπίδες τους, τραβούν τα ξίφη και κατατροπώνουν τον εχθρό. (ΗΡΟΔΟΤΟΥ, Θ, 61-62)

Μετά το τέλος των επιχειρήσεων, ιδίως όταν αυτές ήταν νικηφόρες, ο νικητής στρατός επιστρέφοντας στην πόλη κατευθυνόταν στο ναό όπου πρόσφεραν ευχαριστήρια θυσία τραγουδώντας έναν ύμνο, τον θρίαμβο, προκειμένου να εκφρασθεί η πεποίθηση ότι το αποτέλεσμα της νίκης οφειλόταν στη συνδρομή των θεών. Με τα λάφυρα του πολέμου έφτιαχναν το "τρόπαιον", το οποίο συμβόλιζε τη νίκη και το αφιέρωναν στους θεούς για να τους ευχαριστήσουν που τους βοήθησαν στην αίσια έκβαση της μάχης.

Ένα ακόμη ενδεικτικό στοιχείο της βαθιάς θρησκευτικότητας των Αρχαίων Ελλήνων και ένα από τα ιερότερα καθήκοντά τους στον πόλεμο, ήταν η ταφή των νεκρών με τα έθιμα και τις τιμές που όριζε η θρησκεία. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Ναυμαχίας που διεξήχθη το 406 πχ στις Αργινούσες, μεταξύ Λέσβου και Μικρασιατικών παραλίων στην εκπνοή του Πελοποννησιακού Πολέμου, μεταξύ οκτώ Αθηναίων στρατηγών που ηγούντο 155 τριήρεων και του Σπαρτιάτη Καλλικρατίδα που ηγείτο 120 τριήρεων. Η ναυμαχία έληξε με νίκη των Αθηναϊκών δυνάμεων απέναντι στους Σπαρτιάτες. Όμως η νίκη αμαυρώθηκε από την εκτέλεση, μετά από δίκη, των νικητών Αθηναίων στρατηγών μόλις επέστρεψαν στην Αθήνα. Τούτο διότι κατηγορήθηκαν επειδή δεν διέσωσαν τους ναυαγούς και δεν περισυνέλλεξαν τις σωρούς των περίπου 5.000 συμπολεμιστών τους ως όφειλαν. Αυτή η αντίδραση των Αθηναίων πολιτών ήταν απόλυτα συμβατή με τις αξίες και τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των αρχαίων Ελλήνων .

Πέραν της ιερότητος της ταφής των νεκρών του πολέμου, θεωρείτο ιερή υποχρέωση και η προστασία σημαντικών προσώπων του εχθρού που συλλαμβάνοντο αιχμάλωτοι όπως ιερέων, πρέσβεων αγγελιοφόρων, αλλά και η προστασία ιερών αντικειμένων, ναών, μαντείων, τεμένων και άλλων εγκαταστάσεων που σχετίζονται με τη λατρεία των Θεών.

Βέβαια σε όλο το φάσμα αυτών των θρησκευτικών εκδηλώσεων που σχετίζονται με τον πόλεμο και τις εκστρατείες διαπιστώνουμε την έντονη παρουσία των μάντεων. Κανένα ελληνικό στράτευμα δεν εκστράτευε χωρίς να συνοδεύεται από τουλάχιστον ένα μάντη. Κανένας στρατηγός δεν ξεκινούσε μια μάχη αν δεν συμβουλευόταν πρώτα το μάντη του. Είναι εντυπωσιακό ότι ο Αισχύλος είχε επινοήσει και τον ειδικό όρο "στρατομάντις" για τους μάντης που βρισκόταν στην υπηρεσία του στρατεύματος. (Αισχύλου, Αγαμέμνων ,123)

Ο Τειρεσίας, ο επίσημος σύμβουλος των βασιλέων της Θήβας που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στον μύθο του Λαΐου και του Οιδίποδα, ο μάντης Κάλχας στον Τρωικό Πόλεμο, ο μάντης Θέοκλος των Μεσσηνίων στον Β΄ Μεσσηνιακό Πόλεμο, ο μάντης των Ελλήνων Ευφραντίδης κατά τη ναυμαχία της Σαλαμίνος, οι μάντεις Θεαίνετος και Στιλβίδης στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, o Αρίστανδρος του Μ. Αλεξάνδρου, είναι μερικοί από αυτούς που διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο στους πολέμους που συμμετείχαν. Η σπουδή με την οποία δε, αντιμετώπιζαν τα αρχαία ελληνικά στρατεύματα τις προβλέψεις των μάντεων αλλά και η γενικευμένη παρουσία τους στις επιχειρήσεις είναι η απόδειξη της βαθιάς θρησκευτικότητάς τους και της πίστης τους ότι οι θεοί συμμετέχουν ενεργά στην έκβαση των πολέμων μέσω των αντιπροσώπων τους στη γη που είναι οι μάντεις.

Ο μεγάλος σεβασμός και η πίστη που είχαν τα στρατεύματα των αρχαίων Ελλήνων στους Θεούς εκδηλώνονταν απερίφραστα και προς τους αντιπροσώπους τους, που ήταν οι μάντεις και οι ιερείς τους, τους οποίους θεωρούσαν αναπόσπαστο στοιχείο του στρατεύματος. Έτσι λοιπόν βλέπουμε τους μάντεις και τους ιερείς να μην περιορίζονται μόνο στο θρησκευτικό τους ρόλο αλλά να έχουν λόγο και σε θέματα στρατηγικής, διοίκησης στη μάχη ή ακόμη και ως αντιπρόσωποι σε διπλωματικές διαβουλεύσεις με αντίπαλες δυνάμεις. Επιπρόσθετα υπάρχουν πολλές ιστορικές αλλά και αρχαιολογικές καταγραφές συμμετοχής των μάντεων ως πολεμιστών στο πλευρό των στρατηγών τους, παρά του ότι το έργο τους ήταν καθαρά θρησκευτικό. Χαρακτηριστική περίπτωση, αναφερόμενη από τον Ηρόδοτο (ΗΡΟΔΟΤΟΥ, Ζ, 221,228), του μάντη Μεγιστέα να μάχεται και να πεθαίνει στο πλευρό του Λεωνίδα στη μάχη των Θερμοπυλών, του μάντη Αγία που σύμφωνα με τον Πλούταρχο σκοτώνεται κατά τον Βοιωτικό Πόλεμο στο πεδίο της μάχης στην Αλίαρτο στο πλευρό του Στρατηγού της Σπάρτη Λύσανδρου (ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ, Λύσανδρος).

Τέλος πλην των μάντεων που συμμετέχουν στη θρησκευτική λειτουργία του στρατεύματος και ακολουθούν τα στρατεύματα στις εκστρατείες πρέπει να μνημονεύσουμε και ένα άλλο είδος θρησκευτικού λειτουργού που ήταν οι "πυρφόροι". Οι πυρφόροι ήταν εκείνοι οι ιερείς που άναβαν τις φωτιές στους βωμούς που επρόκειτο να γίνουν οι θυσίες. Οι πυρφόροι ως ιερείς θεωρούνταν στον πόλεμο ιεροί και απαραβίαστοι και εκτός από το άναμμα και την προετοιμασία του βωμού για τη θυσία ήταν αυτοί που μετέφεραν την ιερή φλόγα και προπορευόταν του στρατεύματος.

Κλείνοντας θα πρέπει να αναφερθούμε και σε μια ακόμη θρησκευτική εκδήλωση του αρχαίου ελληνικού στρατεύματος που συνδέεται με τον Παιάνα. Πρόκειται για το θρησκευτικό άσμα ή ύμνο που έψαλλαν οι στρατιώτες είτε προ της μάχης προς τον Απόλλωνα συνήθως ή τον Άρη που λεγόταν "εμβατήριον" ή μετά τη μάχη προς τον Απόλλωνα που λεγόταν "επινίκιος", όταν τον ευχαριστούσαν για τη νίκη. Ο Παιάνας λειτουργούσε ως "μια δημόσια άσκηση ευλαβίας" (G.E.Muller) αλλά και ταυτόχρονα μια τεχνική εξύψωσης του ηθικού και ενθάρρυνσης των στρατευμάτων για να αποβάλουν το αίσθημα του φόβου και του άγχους της επικείμενης μάχης.

Συμπερασματικά μπορούμε να συνοψίσουμε ότι το στράτευμα των αρχαίων πόλεων - κρατών διακατείχετο από βαθύ θρησκευτικό συναίσθημα και θεωρείτο δεδομένο ότι, για κάθε πολεμική επιχείρηση ή εκστρατεία η "έγκριση των θεών" ήταν απαραίτητη για την επιτυχή έκβαση της εκστρατείας ή του πολεμικού εγχειρήματος. Εξ αυτού απορρέει και ο ιδιαίτερος ρόλος που επιτελούσαν οι εκπρόσωποι των θεών στο στράτευμα που ήταν οι μάντεις κυρίως αλλά και οι ιερείς. Από την εκτίμηση και το σεβασμό που είχε το στράτευμα προς το θεσμικό ρόλο του μάντη, απορρέει και το γεγονός ότι πέραν των θρησκευτικών τους καθηκόντων, οι μάντεις σε πολλές περιπτώσεις συμμετείχαν στις στρατιωτικές επιχειρήσεις, είτε σε επίπεδο λήψης απόφασης, είτε σε επίπεδο στρατηγικής και τεχνικής σχεδίασης της διεξαγωγής της μάχης, είτε ως απλοί μαχητές δίπλα στον στρατηγό τους, είτε και ως διαπραγματευτές σε διπλωματικές διαβουλεύσεις μεταξύ των αντιμαχόμενων στρατευμάτων.

Αντ/γος (εα) Θεόκλητος Ρουσάκης
Επίτιμος Διοικητής Β΄ Σώματος Στρατού

Η περιπετειώδης και κοσμική ζωή του φωτογράφου Peter Beard που πέθανε σε ηλικία 82 ετών.

Peter Beard © Taschen

Στις 20 Απριλίου, το γνωστό μοντέλο και πρόσωπο του κόσμου της μόδας, Iman, ανέβασε στο instagram, με ηχητικό χαλί ένα παραδοσιακό αφρικάνικο τραγούδι, ένα κολάζ από φωτογραφίες του αγαπημένου της φίλου, φωτογράφου Peter Beard με ένα κείμενο που έγραψε μόλις είχε μάθει για τον θάνατό του:

«Με πόνο καρδιάς έμαθα για τον θάνατο του φίλου μου Peter Beard. Βρέθηκε νεκρός μέσα στο δάσος, την Κυριακή, σχεδόν τρεις εβδομάδες μετά την εξαφάνισή του από το σπίτι του στο Montauk στο East End του Long Island. Ήταν 82 ετών και έπασχε από άνοια.

Τελευταία φορά τον είχαν δει στις 31 Μαρτίου και οι αρχές είχαν επιδοθεί σε εκτεταμένη έρευνα για να βρεθεί. Συνάντησα τον Peter στο Ναϊρόμπι του 1975 και όπως το ήθελε η μοίρα, δεθήκαμε για πάντα. Πραγματικά αυτός με ανακάλυψε, με φωτογράφισε και με έπλασε με έναν τρόπο που ποτέ δεν έχω φωτογραφηθεί ξανά ή γνώριζα το οτιδήποτε για το μόντελινγκ ή έχω ξαναδεί σε περιοδικό μόδας.

O κ. Beard μερικές φορές ήταν υπερβολικός όπως όταν με παρουσίασε στα αμερικανικά media, που γεμάτος ενθουσιασμό διέδωσε μία θεαματική φανταστική ιστορία για μένα: ότι με είχε συναντήσει να βόσκω βόδια στους θάμνους της Αφρικής. Στην πραγματικότητα, μιλάω πέντε γλώσσες, σπούδαζα πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο του Ναϊρόμπι και είμαι κόρη Σομαλού διπλωμάτη.

Τις καλλιτεχνικές επιρροές του Beard μπορεί κανείς εύκολα να τις εντοπίσει στους τοίχους των γκαλερί τέχνης, αλλά το έργο του στην προστασία του περιβάλλοντος και των ζώων ήταν αυτό που είχε στην καρδιά του. “Ήταν πρωτοπόρος,” είπε Paul Theroux. “Ήταν πραγματικά ο πρώτος που κατέγραψε την παρακμή της άγριας ζωής – τη μεγαλοπρεπή πανίδα της Ανατολικής Αφρικής, ελέφαντες, λιοντάρια, τσιτάχ – και το έκανε με έναν χαρακτηριστικό τρόπο, αποτυπώνοντας τους θανάτους αυτούς σε εμβληματικές εικόνες, και γράφοντας για τις προσωπικές του εμπειρίες, χρησιμοποιώντας κείμενα από κλασικά βιβλία με θέμα την Αφρική." Ακόμα και μόνο με τα εντυπωσιακά δείγματα φωτογραφίας της άγριας ζωής, το βιογραφικό του ήταν γεμάτο από ένταση, τόλμη, κίνδυνο, ρομαντισμό και συναρπαστικές ιστορίες, πολλές από τις οποίες πραγματικά αληθινές. Το δημόσιο προφίλ του, μερικές φορές επισκίαζε το έργο του αλλά ήταν ένας πρωτοπόρος καλλιτέχνης και περιβαλλοντολόγος. Σε μία ανακοίνωση, η οικογένεια του Beard δήλωσε ότι “πέθανε εκεί που έζησε… στη φύση.” Τα συλλυπητήριά μου στη σύζυγό του Najma, την κόρη του Zara την οικογένεια και τους φίλους του. #RIP #PeterBeard» 

Η Iman είπε με λίγα λόγια όλα όσα χαρακτήριζαν αυτόν τον συναρπαστικό άνθρωπο: το πάθος του, την αφοσίωσή του στο στόχο του, τη σχέση του με τη φύση, το έργο του αλλά και το ενθουσιώδες χάσιμό του στο πνεύμα της Αφρικής που πολλές φορές επισκίασε η ζωή του γοητευτικού party animal που έζησε.

Ο ίδιος, χρησιμοποιώντας σαν μότο τον τίτλο του πιο σπουδαίου βιβλίου που εξέδωσε, “The End Of The Game”, (το Τέλος του Παιχνιδιού και του Κυνηγιού), είχε γράψει:

«Όταν πήγα για πρώτη φορά στην Κένυα το 1955, ποτέ δεν θα φανταζόμουν τι επρόκειτο να συμβεί. Ο πληθυσμός της Κένυας ήταν περίπου 5 εκατομμύρια, με περίπου 100 φυλές διασκορπισμένες μέσα στην “άγρια -των ελαφιών- γη” - που ήταν αυθεντική, παρθένα, γεμάτη μεγάλα ζώα – τόσο μεγάλη που φαινόταν ανεξάντλητη. Όλοι συμφωνούσαν ότι ήταν πολύ μεγάλη για να καταστραφεί. Τώρα, ο πληθυσμός της Κένυας που είναι πάνω από 30 εκατομμύρια αποξηραίνει τις περιορισμένες και υπό εξαφάνιση πηγές με απίστευτο ρυθμό: περιορίζοντας, απομονώνοντας και πιέζοντας ασταμάτητα τα τελευταία αποθέματα της άγριας πανίδας στην μετουσιωμένη Αφρική.

Η όμορφη περίοδος του παιχνιδιού έφτασε στο τέλος της. Εκατομμύρια χρόνια εξελικτικών διαδικασιών έχουν καταστραφεί μέσα σε ελάχιστο χρόνο.

Το Πλειστόκαινο (γεωλογική περίοδος που περιλαμβάνει τη χρονική περίοδο 2.588.000 με 11.700 χρόνια περίπου πριν) έχει τσιμεντοποιηθεί, τον κανιβαλισμό τον κατάπιε η εμπορικότητα, τα βέλη γίνονται AK-47, η αποικιοκρατία αντικαθίσταται από τη δύναμη, το κύρος και τη διαφθορά της διεθνούς βιομηχανίας βοήθειας. Είναι το Τέλος Του Παιχνιδιού ξανά και ξανά.

Τι θα μπορούσε να είναι αυτό που ακολουθεί; Συνωστισμός και άγχος - βοήθεια (aid) και AIDS, βαθύ μπλε υπολογιστές και ρομπότ Nintendo, καρδιακές παθήσεις και καρκίνος, λιποαναρρόφηση και ρινοπλαστική, ψηφιακά κατοικίδια και παιχνίδια Tamagotchi που παραδίδονται στον γενναίο νέο κόσμο» 

Ο τρόπος που εκφραζόταν ήταν το ίδιο παρορμητικός και ιδιοσυγκρασιακός όσο και τα διάσημα κολάζ που έφτιαχνε, αφιερώνοντας ώρες να λεπτολογεί και να συναρμολογεί φωτογραφίες, εικόνες, σύμβολα, αντικείμενα, εφήμερα και σπαράγματα των περιπετειών του, σε σελίδες ημερολογίου που αποτελούν ένα ογκώδες και πολύτιμο σώμα έργου.

«Δεν μου αρέσουν τα πράγματα που φαίνονται σαν να έχεις τον έλεγχο» έλεγε. «Είναι σαν την ίδια τη ζωή. Που μόνο μαθαίνεις πώς να επωφελείσαι από τα ατυχήματα και τα ρίσκα που παίρνεις» 

«Μισός Ταρζάν, μισός Μπάιρον»

Ο Peter Beard γεννήθηκε το 1938 στη Νέα Υόρκη, σε μία πλούσια οικογένεια κληρονόμων σιδηροδρόμων και καπνοβιομηχανίας. Μεγαλώνοντας ανάμεσα στη Νέα Υόρκη και την Αλαμπάμα, από μικρή ηλικία κρατούσε ημερολόγια, φτάνοντας στα 12 του να χρησιμοποιεί και φωτογραφίες στις σελίδες τους – προάγγελος αυτού που θα έκανε στην υπόλοιπη ζωή του. Το 1957 μπήκε στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ με στόχο να σπουδάσει ιατρικές επιστήμες, κάτι που πολύ σύντομα άλλαξε σε ιστορία της τέχνης. Παρόλα αυτά, κανένας ακόμα δεν είχε αναγνωρίσει στον νεαρό Peter κάποιο έμφυτο ταλέντο.

Στα 17 του, με το τέλος των σπουδών του, το 1955, ταξιδεύει για πρώτη φορά στην Κένυα παρέα με τον Quentin Keynes, απόγονο του Δαρβίνου, και γοητεύεται ανεξίτηλα. Δουλεύοντας στο Εθνικό Πάρκο του Τσάβο, αρχίζει να φωτογραφίζει παράνομα και να καταγράφει τον θάνατο 35.000 ελεφάντων και άλλων άγριων ζώων -κάτι που αργότερα θα γινόταν το θέμα του πρώτου του βιβλίου, “The End of the Game”. 

Αυτό το βιβλίο, με τις δυνατές φωτογραφίες της αγριότητας των ζώων στην καθημερινή τους επιβίωση αλλά και τη συναισθηματική φόρτιση του Beard για την προστασία των ελεφάντων ήταν που του έδωσε και την ονομασία, στους καλλιτεχνικούς κύκλους, «μισός Ταρζάν, μισός Μπάιρον». Οι New York Times είχαν γράψει ότι το βιβλίο «δεν είναι τα όμορφα πλάνα με τις γαζέλες του Ντίσνεϊ που τρέχουν στα λιβάδια ή τους παπαγάλους μέσα στην καταπράσινη ζούγκλα». 

Το 1961, ο Beard αγόρασε ένα ράντσο κοντά στην φυτεία καφέ που είχε η γνωστή συγγραφέας του «Πέρα από την Αφρική» Karen Blixen - το οποίο βιβλίο χάραξε τη ζωή και την αγάπη του για την Αφρικανική ήπειρο. H φιλία τους, μια και το ράντσο Hog έγινε η πρώτη μόνιμη κατοικία του Beard, κράτησε ελάχιστα μια και τον επόμενο χρόνο, η Karen πέθανε.

Μέσα σε εκείνο το ράντσο, ανάμεσα σε ένα υπέροχο χάος από φωτογραφίες, αποκόμματα, εισιτήρια, συσκευασίες, αφρικάνικα αγαλματίδια, κρανία άγριων ζώων, καράβια μέσα σε μπουκάλια, χρώματα, κόλλες, ψαλίδια, δούλευε γονατιστός στο πάτωμα τα πολύπλοκα κολάζ του. 

«Είναι σαν παζλ» είχε πει σε μία συνέντευξη. «Προσπαθώ να προσθέτω πράγματα που εμπλουτίζουν τη ζωή σου. Ένα ενδιαφέρον μέρος ή κάτι που θέλεις να θυμάσαι. Μπορεί να είναι ένα πακέτο από τσιγάρα ή ένα ποίημα. Υπάρχουν τόσα πράγματα που θέλεις να φωτογραφίσεις… την κίνηση, τα ατυχήματα. Πάντα θεωρούσα ότι είναι μαγικά, οι φωτογραφίες μπορούν να είναι μαγικές αν μεσολαβεί ένα μικρό ατύχημα σε αυτές… Άρχισε να μου αρέσει να γράφω επάνω σε φωτογραφίες -μοιάζει σαν να είναι η σκέψη εκείνης της ώρας. O Τερτούλιαν, ο Λεονάρντο Νταβίντσι, δεν ήταν καλύτεροι από εμάς, όλοι έλεγαν το ίδιο πράγμα. Αλλά εμείς κάνουμε το αντίθετο». 

Ο Beard πίστευε ότι είμαστε, οι άνθρωποι, το μόνο πλάσμα στον πλανήτη που μπορεί να εκτιμήσει αυτή την ομορφιά κι όμως εμείς οι ίδιοι είμαστε που την καταστρέφουμε.

«Με τους ελέφαντες έκανα τις περισσότερες φωτογραφίες. Εδώ είναι ένα κοπάδι από 300 ή 400 ελέφαντες. Ήταν σαν ηλεκτρική σκούπα. Έτρωγαν τα πάντα στο πέρασμά τους. Πρέπει να έχουν πεθάνει μέχρι τώρα περίπου 45.000 ελέφαντες. Ήμουν εκεί και φωτογράφιζα παράνομα, έχω τις μοναδικές φωτογραφίες από τα πτώματα. Αυτά είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, η “ασφυξία” της γης, της εναλλακτικότητας της φύσης, ο αφανισμός των ειδών, είναι απίστευτο. Ξέρετε πόσα είδη ζώων έχουμε εξαφανίσει μόνο στη διάρκεια της δικής μας ζωής; Είναι τραγικό. Θα νόμιζε κανείς ότι θα υποψιαζόμασταν κάτι από τον αφανισμό τους. Είναι δική μας η κλιματική αλλαγή, είναι δική μας αποστολή, είναι δικό μας πρόβλημα. Και όλα είναι δικαιολογίες, bullshit. … Κάνει καλό στην καρδιά σου να βλέπεις τι έχει δώσει η φύση για εμάς».

Ο Jeff Rosenheim, επιμελητής του φωτογραφικού τμήματος του Μητροπολιτικού Μουσείου Τεχνών είχε περιγράψει τον Peter Beard ως έναν «μαξιμαλιστή που ζει τη ζωή του στο έπακρο. Όλοι ζούμε τη ζωή μας χρονολογικά αλλά κρατάμε ημερολόγια με εικόνες αν είμαστε καλλιτέχνες. Ο Peter όμως ανέκαθεν έμπλεκε τα δύο, τα έκανε ένα» 

Οι φωτογραφίες με τα ζώα της Αφρικής αλλά και τα ημερολόγια του Beard που συχνά ενσωματώνουν αυτές τις φωτογραφίες είχαν αρχίσει να παρουσιάζονται σε εκθέσεις και να δημοσιεύονται από τη δεκαετία του ‘70. Μέχρι τις τελευταίες ημέρες πριν το θάνατό του συνέχιζε να φιλοτεχνεί αυτές τις πολύπλοκες σελίδες που περιείχαν όλο το DNA του, κυριολεκτικά: ανάμεσα σε ξεραμένα φύλλα δέντρων, έντομα, παλιές ξεθωριασμένες φωτογραφίες, τηλεγραφήματα, σημειώσεις γραμμένες με ινδικά μελάνια, φωτογραφίες γυναικών, αποφθέγματα, διάφορα αντικείμενα είχε και δικές του ζωγραφιές σε κάποιες από τις οποίες είχε αναμίξει και αίμα ζώων που προμηθευόταν από κρεοπωλείο ή ακόμα και στάλες από το δικό του αίμα. 

 

Το 1977, ένα μεγάλο μέρος των έργων του Beard και ημερολόγια δεκαετιών χάθηκαν, μαζί με πίνακες του Άντι Γουόρχολ, του Μπέικον και του Πικάσο, όταν το σπίτι του στη Νέα Υόρκη καταστράφηκε από φωτιά.

Τα έργα του, σε όλη τη διάρκεια της καλλιτεχνικής του ζωής, συνέχιζαν και θα συνεχίσουν να πουλιούνται σε μεγάλες δημοπρασίες σε υπέρογκα ποσά. Το 2017, ένα print φωτογραφίας σε κολάζ με νεογέννητα μικρά τσιτάχ που είχαν μείνει ορφανά κοντά στο Nyeri της Κένυας, πουλήθηκε για 672.500 δολάρια, αν και οι εκτιμητές το τοποθετούσαν στις 300 με 500 χιλιάδες. 

Πλούσιος, όμορφος και περιπετειώδης

Ο Peter Beard όμως δεν φωτογράφιζε μόνο άγρια ζώα αλλά και υπέροχες γυναίκες. Οι φωτογραφίες του κοσμούσαν περιοδικά όπως η Vogue και το Elle.

Ανάμεσα στην Αφρική και τη Νέα Υόρκη, δημιουργήθηκε το προφίλ ενός γοητευτικού άντρα: ένας περιζήτητος φίλος και σύντροφος, ένας τζέντλεμαν καλλιτέχνης, οραματιστής, πλέιμπόι, ένα είδος «συνέχειας» της εικόνας του Τζέιμς Ντιν. Έτσι άλλωστε, «ώριμο Τζέιμς Ντιν», τον είχε αποκαλέσει σε άρθρο της η Evening Standard. Ο ίδιος επίσης ήταν φίλος των ψυχαγωγικών ναρκωτικών, μόνιμο treat στη σκηνή της Νέας Υόρκης των 70s και 80s.

Οι σχέσεις του και τα πάρτι στο Studio 54 ήταν πάντα στις κοσμικές σελίδες των περιοδικών και δίπλα του υπήρξαν γυναίκες όπως η Καντίς Μπέρκεν και η αδερφή της Τζάκι Ωνάση, η Λι Ράντζβιλ. Ο Beard πίστευε ότι η γυναικεία ομορφιά είναι κάτι που πρέπει να θαυμάζεται σαν ένα από τα εναπομείναντα δώρα της φύσης. 

O φωτογράφος Peter Beard μαζί με μοντέλα στο Studio 54, Νέα Υόρκη, 1978 © Sonia Moskowitz/Getty Images/Ideal Image 

Οι ερωτικές του περιπέτειες πάντα είχαν λίγο σκάνδαλο μέσα, ενώ οι γνωριμίες και οι φίλοι του ήταν το πάνθεον των μποέμ του 20ού αιώνα: από τους Rolling Stones και την Grace Jones που τον επισκέπτονταν στο ράντσο του στην Κένυα, μέχρι καλλιτέχνες με τους οποίους είχε συνεργαστεί όπως οι Andy Warhol, Andrew Wyeth, Francis Bacon (είχε ζωγραφίσει το πορτρέτο του), Karen Blixen, Truman Capote, Richard Lindner και Salvador Dalí.

Το 1963 ο Peter εμφανίστηκε γυμνός σε ταινία καλλιτεχνικής διάθεσης, του Adolfas Mekas, το “Hallelujah the Hills!”που παίχτηκε στο εναρκτήριο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης.

Όμως, αν και έδειχνε άνετος με τα ερωτικά θέματα, και ο Τρούμαν Καπότε ήταν ένας από τους καλύτερούς του φίλους, σε συνέντευξή του το 2003 είχε εκφράσει την έκπληξή του όταν έμαθε ότι ο σχεδιαστής Tom Ford είναι ομοφυλόφιλος, δηλώνοντας «Μα δείχνει πολύ φυσιολογικός».

Και βέβαια ήταν πολέμιος του γάμου. Πίστευε ότι ο θεσμός του γάμου «πρέπει να επανεξεταστεί λόγω της εξαντλητικής κλειστοφοβίας (…) Βιολογικά είναι αφύσικος. Έτσι όπως έχει οργανωθεί είναι βασανισμός και μαρτύριο». 

Peter Beard και Lou Reed, Νέα Υόρκη 2006 © Andrew H. Walker/Getty Images/Ideal Image 

Παρόλα αυτά παντρεύτηκε τρεις φορές. Τη Mary "Minnie" Olivia Cochran Cushing κοσμική, εγγονή του ζωγραφου Howard Gardiner Cushing και βοηθό του σχεδιαστή μόδας Oscar de la Renta. Ο γάμος κράτησε τρία χρόνια. Η δεύτερη σύζυγος ήταν το μοντέλο Cheryl Tiegs. Διάρκεια, και πάλι τρία χρόνια. Η τρίτη και τελευταία σύζυγος είναι η Nejma Khanum, κόρη Αφρικανού δικαστικού, την οποία παντρεύτηκε το 1986 στην Κένυα και έγινε η ατζέντης του. Το 1988 απέκτησαν μία κόρη, την Zara, για την οποία έγραψε και το βιβλίο «Οι ιστορίες της Zara».

Οι εφημερίδες ακόμα και μέχρι το 2013 δημοσίευαν πιπεράτα κουτσομπολιά για την ερωτική ζωή του 75χρονού Peter όπως τη φορά που επέστρεψε χαράματα στο σπίτι στο Μανχάταν, αγκαλιά με δύο Ρωσίδες πόρνες και η Nejma, έξαλλη, κάλεσε την αστυνομία λέγοντας ότι ο Peter προσπάθησε να αυτοκτονήσει. Αποτέλεσμα ήταν ο Beard να μείνει ένα μικρό διάστημα στο νοσοκομείο, «για ανάρρωση». 

Nejma Beard και Peter Beard, Νέα Υόρκη, 2018 © Sonia Moskowitz/Getty Images/Ideal Image 

Το τέλος

Λίγες μέρες πριν εξαφανιστεί φωτογραφιζόταν χαμογελαστός με το πρώτο του εγγόνι ενώ οι μέρες με τις περιπέτειες στην αφρικανική σαβάνα φαίνονταν μακριά.

Ο Peter Beard, μέσα στο λευκό της άνοιας, αναζήτησε αυτό που αγάπησε περισσότερο στη ζωή του και χάθηκε, αναζητώντας το και αγγίζοντάς το, στο κοντινό δάσος που τον έβγαλαν τα βήματά του από ένστικτο. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι έζησε αγγίζοντας τα άκρα. Σε μία πρόσφατη συνέντευξή του, μιλώντας την ώρα που κατασκεύαζε άλλο ένα κολάζ, όταν έφτασε στην άκρη του χαρτιού είπε: «Αυτό είναι συμβολικό: φτάνεις στο τέλος και οι εικόνες ξεχειλίζουν». 

Το Peter Beard Studio και το Αρχείο που ξεκίνησε ο ίδιος και η Nejma περιλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος από οπτικό και αναγνωστικό υλικό, δημοσιευμένο και αδημοσίευτο από τη ζωή του, το έργο του, τα σχέδιά του, τα ταξίδια, τις εκθέσεις και τις σχέσεις του.

Το διαβάσαμε 

Πλανήτης «φυλακή»: Θα βρίσκουν τους πάντες σε πόλεις, βουνά & σπηλιές - Όλα «για το καλό μας» δήθεν για τον Covid-19

Γράφει ο Θεόφραστος Ανδρεόπουλος

Πολλοί ακούν για τον «Μεγάλο Αδελφό» που έχει ήδη επιβληθεί και ελέγχοι τις ζωές μας αλλά ελάχιστοι έχουν κατανοήσει τις δυνατότητές του και ότι ο Τζορτζ Όργουελ με το «1984» και ο Άλντους Χάξλει με τον «Θαυμαστό καινούριο κόσμο» έχουν ήδη ξεπεραστεί.

Μάλιστα οι λεγόμενες δυτικές «δημοκρατίες» (με τριπλά εισαγωγικά θα λέγαμε) είναι αυτές οι οποίες παίρνουν ιδέες από τα λεγόμενα «ολοκληρωτικά» καθεστώτα τύπου Κίνας στα οποία έχουν την ευχέρεια να δουν πως «δουλεύει» στην πράξη ένα ολοκληρωμένο σύστημα χειραγώγησης και παρακολούθησης.

Η Κίνα αυτή την στιγμή θεωρείται ότι έχει το απόλυτο σύστημα «παρακολούθησης των πάντων» το οποίο ήδη βρίσκεται σε λειτουργία και βασίζεται σε εξελιγμένους αλγορίθμους τεχνητής νοημοσύνης που αξιοποιούν ένα σύστημα εκατοντάδων εκατομμυρίων καμερών παρακολούθησης που βρίσκονται παντού, στις κινεζικές μεγαλουπόλεις.

Η αλήθεια είναι πως μάλλον βρίσκονται και στην κινεζική ύπαιθρο.

Οι πανίσχυροι αυτοί αλγόριθμοι, επιτρέπουν την αναγνώριση προσώπου ακόμη και αν το πρόσωπο είναι καλυμμένο με μάσκα ή φορά καπέλο. 

Όλα αυτά έγιναν περισσότερο κατανοητά γιατί όλο αυτό «παιχνίδι» χρησιμοποιήθηκε για την ανάγκη ελέγχου της θερμοκρασίας του πληθυσμού που κυκλοφορεί εν καιρώ κορωνοϊού.
Ο κορωνοϊός όμως είναι η «βιτρίνα» τα υπόλοιπα είναι πολύ πιο σημαντικά.

Στην Κίνα υπάρχουν εγκατεστημένες αυτή τη στιγμή 200-250 εκατομμύρια κάμερες και πρόκειται για κάμερες παρακολούθησης. Aυτές τα επόμενα δύο χρόνια θα γίνουν 600 εκατομμύρια! Στο δίκτυό τους προστίθεται και ένας αριθμός καμερών ασφαλείας διαφόρων κτιρίων όπως είναι τράπεζες, γραφεία, μαγαζιά ενώ πλέον μπαίνουν και σε εισόδους κατοικιών και πολυκατοικιών.

Όλες μαζί αποτελούν ΕΝΙΑΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ που σημαίνει πως μπορεί κάποιος να εντοπίσει αυτόν που θέλει από κάμερα σε κάμερα χωρίς διακοπές.

Πάντα όλα γίνονται για «καλό», για την ασφάλειά μας, για να μην χτυπήσουμε, να μη μας χτυπήσουν, να μην αρρωστήσουμε, να μην πάθουμε καρδιακή προσβολή, να μην μας πέσει ένα πιάνο στο κεφάλι, να μην δούμε μαύρη γάτα στο δρόμο και χίλιαδύο άλλα...

Στην Κίνα μάλιστα που έχουν προχωρήσει σε «έξυπνα» συστήματα που συνδέονται με 5 G (έχει και αυτό το ρόλο του δεν το θέλουν τυχαία να εφαρμοστεί παντού) για να ανοίξει η πόρτα της εξόδου, πρέπει το άτομο να πλησιάσει το σύστημα της κάμερας, το οποίο θα καταγράψει το πρόσωπό.

Αυτό σημαίνει καταγραφή εξόδου και εισόδου! Αμέσως μετά την έξοδο το ενιαίο σύστημα απλά συνεχίζει τον εντοπισμό μέσω του δικτύου καμερών, με αποτέλεσμα το κεντρικό σύστημα να έχει καταγράψει όλη την «βόλτα» σας έξω.

Για να επιστρέψει το άτομο θα πρέπει πάλι να καταγραφτεί στην είσοδο αλλιώς ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ. Στο μεταξύ έχουν καταγραφεί τα πάντα, επισκέψεις σε καταστήματα, αγορές, ποιου είδατε, ποιους μιλήσατε, αν έχετε παράνομη ή νομιμη σχέση, τι σχέση είναι αυτή, αν αρέσει το ταίρι σας στους κρατικούς υπαλλήλους κλπ.

Η Κίνα έχει δημιουργήσει και μια συγκεκριμένη εφαρμογή στα κινητά τηλέφωνα του κάθε πολίτη με το οποίο ο πληθυσμός για λόγους υγειονομικής παρακολούθησης, έχει χωριστεί σε τρεις πιθανές κατηγορίες.

Η πρώτη κατηγορία είναι η κόκκινη και αφορά αυτούς οι οποίοι είναι φορείς ή ασθενείς του κορονοϊού. Η δεύτερη κατηγορία είναι η πράσινη και αφορά αυτούς που δεν είναι φορείς ή ασθενείς με τον ιό. Η τρίτη κατηγορία είναι η κίτρινη και αφορά όσους βρίσκονται σε καραντίνα. 

Εάν λοιπόν κυκλοφορεί κάποιος που δεν πρέπει... σωστά μαντέψατε έρχονται οι Αρχές. Εάν έχει πυρετό και δεν το ξέρει, ή επιλέγει να κάνει πως δεν το ξέρει... πάλι έρχονται οι Αρχές.

Και έτσι ξεκινάει μια ιστορία τύπου Ουίνστον στο «1984».

Με βάση ένα “point system” το οποίο έχει εισαγάγει η κυβέρνηση της Κίνας, καταγράφεται η συμπεριφορά του κάθε πολίτη, κι αν η συμπεριφορά αυτή δεν ακολουθεί αποδεκτό κοινωνικά πρότυπο συμπεριφοράς, αυτό επιφέρει αρνητικούς βαθμούς.

Με τη συμπλήρωση συγκεκριμένων “βαθμών”, το σύστημα μετατρέπεται σε τιμωρητικό. Οι ποινές δεν είναι συμβολικές καθώς φαιρούνται δυνατότητες από τον πολίτη.

Ο τιμωρημένος δεν θα μπορεί να βγάλει δίπλωμα αυτοκινήτου, ούτε θα μπορεί να πάρει δάνειο από την τράπεζα. Εάν δε η κατάσταση “παραβατικότητας” του ατόμου κλιμακωθεί, μπορεί να υπάρξει τιμωρία ακόμα και για το οικογενειακό περιβάλλον του! 

Όπως ήδη έχει γίνει κατανοητό οι αντιλήψεις αλλάζουν πολύ εύκολα για το τι αποτελεί έγκλημα και τι όχι.

Εδώ μιλάμε για συμπεριφορές οι οποίες είτε είναι απλά ελαφρώς αντικοινωνικές, ή απλά θεωρούνται έτσι, όχι για ποινικές πράξεις που έτσι κι αλλιώς οφείλονται να παταχθούν.
 

Να σημειώσουμε ότι στην Κίνα υπάρχει διαδικτυακό “firewall”, δηλαδή τείχος απαγόρευσης. Αυτό το σύστημα περιορίζει την πρόσβαση στο διαδίκτυο στους Κινέζους και επιτρέπει την πρόσβαση σε ιστοχώρους κοινωνικής δικτύωσης αποκλειστικά κινέζικους.

Από τα πλέον δημοφιλή είναι το λεγόμενο “wechat”. Στο σύστημα αυτό όλα τα μηνύματα καταγράφονται. Ο καθένας που στέλνει μήνυμα, εάν αυτό εμπεριέχει δόση κριτικής απέναντι στο σύστημα, στην τοπική κυβέρνηση ή στην κεντρική κυβέρνηση, καταγράφεται και προστίθεται στο Point System, στον “φάκελο” του καθενός.

Θα το «λατρέψουν» αυτό όσοι γράφουν στο Messenger κάθε μέρα!

Όποιος είναι πιστός στο σύστημα και δεν δημιουργεί προβλήματα παίρνει δώρα από το καθεστώς σε ότι αφορά την κοινωνική ζωή, την οικονομική επιβίωση, τις σπουδές των παιδιών, την καριέρα ή αυτή των παιδιών σε κρατικές υπηρεσίες και πάει λέγοντας.

Κάτι που μπορεί να συμβαίνει εν τέλει και στις δυτικές κοινωνίες. Μην απορείται μερικοί αν έχετε «δύσκολη ζωή», κανείς δεν πρόκειται να ομολογήσει εάν συμβαίνει ή όχι κάτι τέτοιο.

Εν ολίγοις πλέον υπηρεσίες όπως η Γκεστάπο και η Κα Γκε Μπε ή οι Ταλ Σιάρ των Ρόμουλανς στο Σταρ Τρεκ φαντάζουν «παιδικές χαρές».

Οι κάμερες στην Κίνα κάνουν ακόμα και «αξιολογήσεις» εάν κάποια κοπέλα είναι όμορφη, βασικά τι «βαθμό ομορφιάς» έχει ενώ αποθηκεύουν και χαρακτηριστικές γκριμάτσες, κινήσεις και αναγνωρίζουν εάν το υπό παρακολούθηση πρόσωπο είναι χαρούμενο, ευτυχισμένο, δύσθυμο, προβληματισμένο κ.α.

Για να μην νομίζεται πως υπερβάλουμε θα αναφέρουμε πρόσφατα παραδείγματα.

Δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια διέφευγε της σύλληψης ένας φυγάς στην Κίνα, αλλά τελικά η τσιμπίδα του Νόμου τον έπιασε με τη βοήθεια drones, που εντόπισαν το κρησφύγετό του!

Σε αντίθεση με τον 72χρονο Ρώσο που κρυβόταν επί 24 χρόνια στην ταϊγκά της Σιβηρίας επειδή νόμιζε ότι είχε σκοτώσει πάνω στο μεθύσι του τη γυναίκα και την κόρη του, χωρίς να έχει διαπράξει το έγκλημα, ο Σονγκ Ζιάνγκ είχε οδηγηθεί στη φυλακή για τη διακίνηση γυναικών και παιδιών, αλλά απέδρασε το 2002.

Έκτοτε ο 63χρονος κρυβόταν σε μια μικρή σπηλιά σε ορεινή περιοχή κοντά στη γενέτειρά του στην επαρχία Γιουνάν της νοτιοδυτικής Κίνας, αποκομμένος από κάθε ανθρώπινη επαφή. Όλα αυτά μέχρι τον περασμένο Σεπτέμβριο, που η αστυνομία του Γιονγκσάν έλαβε, όπως ανέφερε στο λογαριασμό της στο WeChat, πληροφορίες για το που κρύβεται ο φυγάς και άρχισε τις έρευνες.

Όταν αυτές αποδείχθηκαν άκαρπες, επιστρατεύτηκαν drones που εντόπισαν μπλε ατσάλινες πλάκες καθώς και ίχνη απορριμμάτων σ’ ένα σημείο.
 
Αστυνομικοί πλησίασαν πεζή και βρήκαν τον φυγά στη μικρή σπηλιά, τον συνέλαβαν και τον έστειλαν πίσω στη φυλακή. Λόγω του ότι είχε να μιλήσει σε άνθρωπο εδώ και πολλά χρόνια η επικοινωνία του φυγά με τους αστυνομικούς ήταν δύσκολη στην αρχή. Κινεζικά ΜΜΕ ανέφεραν, σύμφωνα με το BBC, ότι ο φυγάς χρησιμοποιούσε πλαστικά μπουκάλια για να μεταφέρει στο λημέρι του νερό από ένα ποτάμι και κλαδιά δέντρων για να ανάβει φωτιές.



Εν ολίγοις ο άνθρωπος εντοπίστηκε κυριολεκτικά στα βουνά μέσα σε σπηλιά! Δεν εξετάζουμε το αν είναι εγκληματίας αλλά το πως βρέθηκε. Κάποτε κάποιος που θα διαφωνεί με την τρέχουσα πολιτική κατάσταση θα «βαφτιστεί» εγκληματίας και θα βρεθεί με τις ίδιες ακριβώς διαδικασίες. Τόσο απλά...

Έτσι λοιπόν η Κίνα ήδη έχει δώσει το «know how» στην Δύση η οποία το έχει παραλάβει ήδη δοκιμασμένο το μόνο που μένει είναι να το πλασσάρει.

Πολύ απλό αυτό διότι έχει την αφορμή που χρειαζόταν και κυρίως την «κατάλληλη» κρίση. Αυτή την στιγμή αν πούνε σε όλους «χαρίστε μας τις γυναίκες σας για να εξαλειφτεί ο κορωνοϊός» θα έδιναν και τις... κόρες τους μαζί.

Δυστυχώς η ελευθερία είναι πολύ βαριά έννοια για να κατέχουν την σημασία της οι μάζες και γιαυτό πρόκειται να την χάσουν και δεν θα τις λυπηθεί κανείς ούτε η Ιστορία. 

πηγή