Οι μυστηριώδεις υποβρύχιες δομές του ελλαδικού χώρου

Το άρθρο της Ομάδoς Ορφέας όπως δημοσιεύτηκε μέσα στο δωρεάν ηλεκτρονικό περιοδικό Unlocking The Truth

Οι ήδη γνωστές υποβρύχιες αρχαιολογικές θέσεις κατά μήκος των ακτογραμμών της Ελλαδικής επικρατείας καλύπτουν το χρονολογικό πεδίο από την προϊστορική εποχή μέχρι και την πρώιμη βυζαντινή. Εκτός όμως από τις βυθισμένες πόλεις που εντοπίζονται σε σχετικά μικρό βάθος όπως το Παυλοπέτρι, υπάρχουν και οι κατασκευές που εντοπίζονται σε πολύ μεγαλύτερο βάθος κυρίως ανοιχτά της Κρήτης αλλά και στο Αιγαίο Πέλαγος!

   Αυτές οι κατασκευές που με την βοήθεια του google earth(δορυφορική λήψη) καταφέραμε να διακρίνουμε τον σχηματισμό τους, υποθέτουμε ότι για να διακρίνονται από το διάστημα και σε τόσο μεγάλο βάθος που μπορεί να ποικίλει από τα 50 μέτρα έως τα 5.000 μέτρα, πρόκειται για μεγαλιθικές(πιθανότατα ανθρώπινες ή κάποιου άλλου προηγμένου πολιτισμού) κατασκευές.

ΣΤΟΝ ΒΥΘΟ ΤΟΥ ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΟΥ ΚΟΛΠΟΥ ΔΙΑΚΡΙΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΑΡΧΑΙΟ ΑΕΡΟΔΡΌΜΙΟ Ή ΣΤΑΔΙΟ(!)

Η επιστήμη της ενάλιας αρχαιολογίας σχεδόν πάντα υποστηρίζει πως οι κατασκευές που τώρα βρίσκονται εντός της θαλάσσης έγιναν πολύ πριν τα μέρη αυτά καταποντιστούν στο νερό από κάποιο ακραίο γεωλογικό φαινόμενο ή λόγω της κλιματική αλλαγής. Κατά τη γνώμη μας πολλοί από αυτούς τους σχηματισμούς εφόσον σχηματίζουν λογικά σχήματα και γεωμετρικές συσχετίσεις, είναι πολύ πιθανόν να έγιναν από κάποιον άγνωστο πολιτισμό ανθρώπινο ή μη στα βάθη της προϊστορίας παρά να είναι φυσικοί σχηματισμοί, αφού αν ανατρέξουμε στην επιστήμη της γεωλογίας θα δούμε πως τα σημεία που εντοπίζονται αυτές οι κατασκευές ήταν ξηρά πριν 12.000-2.000.000 χρόνια! 

   Είναι απίθανο λοιπόν να υποθέσουμε, καταρχήν με τα όσα υποστηρίζει η σημερινή επιστήμη περί εξέλιξης του ανθρώπου, πως ο πρώιμος πρόγονος του ανθρώπου Homo habilis θα μπορούσε πριν 2.000.000 εκ. χρόνια να δημιουργήσει αυτές τις τεράστιες κατασκευές στον πάτο της Μεσογείου, που μπορεί αν εκτείνονται εκατοντάδες χιλιόμετρα.

Ακόμα και σε βάθος χρόνου, κατά τη διάρκεια της εξέλιξης του Homo Erectus σε Homo hapiens, δεν θα ήταν δυνατόν να κτίσει αυτές τις γιγάντιες κατασκευές. Φυσικά το φαινόμενο αυτό δεν παρατηρείται μόνο στον βυθό της Μεσογείου, αλλά με την ανάπτυξη των δορυφόρων τα τελευταία χρόνια σε όλο τον κόσμο, ανακαλύπτονται συνεχώς υπόγειες πόλεις στις αβύσσους των ωκεανών του κόσμου, που πονοκεφαλιάζουν το σημερινό ''τυφλό επιστημονικό κατεστημένο''. Μήπως λοιπόν συνυπήρχε ανάμεσα στο υποεξέλιξη τότε ανθρωποειδές που στην συνέχεια θα ονομαστεί άνθρωπος και ένας λαμπρός πολιτισμός?

ΝΟΤΙΑ ΚΡΗΤΗ, ΑΝΟΙΧΤΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΤΩΝ ΣΦΑΚΙΩΝ ΔΙΑΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ ΣΕ ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΒΥΘΟ ΤΟΥ ΛΙΒΥΚΟΥ ΠΕΛΑΓΟΥΣ. ΤΟ ΜΗΚΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΠΟΥ ΦΤΑΝΕΙ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΓΑΥΔΟ, ΞΕΠΕΡΝΑΕΙ ΤΑ 45 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ, ΕΝΩ ΟΙ ΓΕΩΜΕΡΙΚΕΣ ΣΥΧΕΤΙΣΕΙΣ(ΓΩΝΙΕΣ 90ο ΜΟΙΡΩΝ, ΓΕΩΜΕΤΡΙΚΑ ΣΧΗΜΑΤΑ) ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΠΩΣ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΦΥΣΙΚΟ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ, ΠΙΘΑΝΟΤΑΤΑ ΝΑ ΗΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟ ΠΑΝΑΡΧΑΙΟ ΛΙΜΑΝΙ Ή ΦΡΟΥΡΙΟ, Ή ΤΕΙΧΟΣ.

ΑΡΧΑΙΑ ΑΙΓΗΙΔΑ

Τι υπήρχε όμως εκεί, που σήμερα βρίσκεται το Αιγαίο και μεγάλο τμήμα της ηπειρωτικής Ελλάδος πριν 2.000.000 χρόνια? Οι επιστήμες της παλαιοντολογίας και της γεωλογίας μας δίνουν την απάντηση... η αρχαία Αιγηίδα. Yπήρξε ενιαίο κομμάτι ξηράς, που κάλυπτε το Αιγαίο πέλαγος και μεγάλο μέρος της σημερινής ηπειρωτικής Ελλάδας, περίπου πριν 2.000.000 χρόνια. Ουσιαστικά, περιλάμβανε σε πολλά σημεία τμήματα εδάφους ολόκληρης της σημερινής Ελλάδας, μαζί με τμήματα του Αιγαίου, που τότε ήταν στην πλειονότητά του ξηρά και τη δυτική Μικρά Ασία.

   Όσον αφορά το κλίμα, ήταν πολύ θερμότερο από το σημερινό του ελλαδικού χώρου με αποτέλεσμα να υπάρχουν μεγάλες εκτάσεις από σαβάνες και δάση που τις διέκοπταν μεγάλες λίμνες γλυκού νερού. 

ΑΙΓΗΙΔΑ

Η βλάστηση περιλάμβανε κυρίως ανθοφόρα και κωνοφόρα φυτά, όπως οι κυπαρισσίδες, οι γιγαντιαίες σεκόιες, οι κουνιχάμιες, οι πευκίδες, αλλά και βελανιδιές, καρυδιές, δαφνίδες, κανελλόδενδρα, λεύκες, και πολλά άλλα είδη. Δεν έλειπαν ακόμη τα φοινικόδενδρα, καθώς και πολλά άλλα φυτά της οικογένειας των φοινικίδων.

   Η σύνδεση της ηπειρωτικής Ελλάδας με τη Μικρά Ασία έως το πρόσφατο γεωλογικό παρελθόν, επέτρεψε τη μετανάστευση των θηλαστικών, γι αυτό και σήμερα βρίσκουμε απολιθώματα μεγαλοθηλαστικά στα νησιά (π.χ. ελέφαντες στη Νάξο, Τήλο, κ.λ.π.) Στο χερσαίο χώρο της Αιγηίδας έζησαν κατά καιρούς πάρα πολλά είδη ζώων, προβοσκιδωτών, όπως ελέφαντες και δεινοθήρια, σαρκοφάγα, αντιλόπες, γαζέλες, μικρόσωμα ελάφια, καμηλοπαρδάλεις, ιπποπόταμοι, ρινόκεροι, ιππάρια, τρωκτικά, πουλιά και ερπετά.

   Τελικά πριν από 2 εκατομμύρια χρόνια η Αιγηίδα κομματιάστηκε και ύστερα από πολλές καταβυθίσεις σχηματίστηκε το Αιγαίο πέλαγος. Από το στάδιο αυτό έως τώρα (τελευταίο 1 εκατομμύριο χρόνια) παρατηρήθηκε σταδιακά ανύψωση της Πελοποννήσου και της Κρήτης και καταβύθιση του Αιγαίου και ιδιαίτερα των Κυκλάδων.

ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ ΒΟΡΕΙΑ ΤΩΝ ΧΑΝΙΩΝ

 

ΑΝΟΙΧΤΑ ΤΩΝ ΧΑΝΙΩΝ ΕΝΤΟΠΙΖΟΝΤΑΙ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟΙ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΜΕ ΑΡΚΕΤΕΣ ΓΕΩΜΕΤΡΙΚΕΣ ΣΥΣΧΕΤΙΣΕΙΣ, ΟΠΩΣ ΣΧΕΔΟΝ ΕΝΑ ΤΕΛΕΙΟ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ ΜΕ ΜΗΚΟΣ ΕΚΑΣΤΗΣ ΠΛΕΥΡΑΣ ΠΕΡΙΠΟΥ 10 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ

ΠΛΕΙΣΤΟΚΑΙΝΟ

Οι συνθήκες για την ανάπτυξη κάποιου προηγμένου πολιτισμού(εξωγήινου ή μη) ήταν άριστες. Για να εντοπίσουμε την προέλευση των γιγάντιων αυτών υποβρύχιων κατασκευών πρέπει να ανατρέξουμε λοιπόν στο Πλειστόκαινο. Το Πλειστόκαινο είναι η γεωλογική περίοδος που περιλαμβάνει την μακρά χρονική περίοδο 2.588.000 με 11.700 χρόνια περίπου πριν. Ονομάζεται και Διλούβιο ή περίοδος των Παγετώνων. Μαζί με το Ολόκαινο αποτελούν το Τεταρτογενές. Το Τεταρτογενές (2 εκατομμύρια χρόνια πριν από σήμερα) είναι η γεωλογική περίοδος κατά την οποία εξελίχθηκε το ανθρώπινο είδος. Το όνομα Πλειστόκαινο έχει ελληνική προέλευση, από τις λέξεις Πλείστος (= πιο) και καινός (=καινούργιος). 

ΝΔ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΕΝΤΟΠΙΖΟΝΤΑΙ ΤΕΡΑΣΤΙΩΝ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ ΥΠΟΒΡΥΧΙΑ ΥΨΩΜΑΤΑ ΠΟΥ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΚΑ ΤΟΠΟΘΕΤΟΥΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΟΥ ΠΛΕΙΣΤΟΚΑΙΝΟΥ. ΟΙ ΓΙΓΑΝΤΙΟΙ ΥΠΟΒΡΥΧΙΟΙ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΕΚΤΕΙΝΟΝΤΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΔΥΤΙΚΑ ΚΑΙ ΝΟΤΙΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΕΩΣ ΤΙΣ ΑΚΤΕΣ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΑΣ ΑΦΡΙΚΗΣ

Το Πλειστόκαινο κλιματολογικά αποτελούταν από εναλλαγές θερμών και ψυχρών περιόδων (περίοδοι των Παγετώνων). Μόλις στις αρχές του 20ου αιώνα διακρίθηκαν τέσσερις περίοδοι παγετώνων, στις οποίες οι παγετώνες αύξησαν το μέγεθός τους και η θαλάσσια στάθμη έπεσε. Κατά την πτώση της στάθμης της θάλασσας σε παγκόσμιο επίπεδο λόγω των παγετώνων (δέσμευσή υδάτινου όγκου σε πάγο) βοήθησε τις περιοχές τις νότιας Ευρώπης κυρίως να αναπτύξουν οργανωμένες κοινωνίες.

Η μεγάλη σε χρονική διάρκεια παλαιολιθική εποχή, καλύπτει τη γεωλογική περίοδο του Πλειστοκαίνου. Η ταραγμένη αυτή γεωλογική περίοδος συνοδεύτηκε από μεγάλες κλιματικές και οικολογικές μεταβολές, όπως εναλλαγή παγετώνων και θερμών ή υγρών ενδιάμεσων σταδίων, αλλαγές στη στάθμη της θάλασσας, στη χλωρίδα και την πανίδα.

ΝΟΤΙΑ ΤΗΣ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ ΔΙΑΚΡΙΝΕΤΑΙ ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΔΙΑΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΗΣ! ΟΙ ΓΡΑΜΜΕΣ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΤΕΛΕΙΑ ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΠΟΥ ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ ΤΗΝ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΝΑ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΦΥΣΙΚΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ

Σημαντικές παλαιολιθικές θέσεις μπορούν να θεωρηθούν:

Σπήλαιο Πετραλώνων Χαλκιδικής, που ανασκάφτηκε από τον ανθρωπολόγο Άρη Πουλιανό (1968-1981).

Σπήλαιο Ασπροχάλικο, κοντά στο χωριό Άγιος Γεώργιος Πρεβέζης, που ανασκάφτηκε από Άγγλους αρχαιολόγους (1962-1967, 1981). 

Σπήλαιο Κλειδί, κοντά στο χωριό Κλειδωνιά Κονίτσης, που ανασκάφτηκε από Άγγλους αρχαιολόγους (1983-1986).

Κωρύκειο άντρο Παρνασσού, που ανασκάφτηκε από Γάλλους αρχαιολόγους (1970-1971).

Σπήλαιο Απήδημα στη Αρεόπολη της Μάνης,

Σπήλαιο Φράγχθι Αργολίδας, που ανασκάφτηκε από Αμερικανούς αρχαιολόγους (1967-1976).

Σπήλαιο Θεόπετρας Νομού Τρικάλων, που ανασκάφτηκε από την αρχαιολόγο δρ. Νίνα Κυπαρίσση-Αποστολίκα (1987-2008)

Ο ΑΡΧΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΩΝ ΠΕΤΡΑΛΩΝΩΝ ΔΕΙΧΝΕΙ ΠΩΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΕΡΠΑΤΗΣΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Το σπήλαιο Πετραλώνων βρίσκεται περίπου ένα χιλιόμετρο από το χωριό Πετράλωνα του νομού Χαλκιδικής της Μακεδονίας. Είναι ανοικτό για το κοινό από το 1979. Στο σπήλαιο ανακαλύφθηκαν από τον Άρη Πουλιανό τα ίχνη κατοίκησης Αρχανθρώπων 700.000 περίπου ετών, κατ' εκτίμηση του ίδιου των αρχαιότερων Ευρωπαίων προγόνων που έχουν βρεθεί μέχρι σήμερα. Το σπήλαιο ανακάλυψε ο Φίλιππος Χαντζαρίδης στις 10 Μαΐου του 1959 και έγινε γνωστό για τα παλαιοντολογικά και παλαιοανθρωπολογικά του ευρήματα ήδη από το 1960, μετά την τυχαία ανακάλυψη στο σπήλαιο από τον κάτοικο των Πετραλώνων Χ. Σαρηγιαννίδη, του περίφημου απολιθωμένου ανθρώπινου κρανίου. Η αξία του ευρήματος και η μοναδικότητά του έδωσαν αφορμή σε μια σειρά εργασιών μέσα και έξω από το σπήλαιο. Το 1968 και την περίοδο 1974-1988 διενεργήθηκαν ανασκαφές στο σπήλαιο από τον (παλαιο)ανθρωπολόγο Άρη Πουλιανό. Στις δημοσιεύσεις του Πουλιανού για το σπήλαιο γίνεται λόγος για λίθινα και οστέινα εργαλεία, ο προσωρινός όμως χαρακτήρας των δημοσιευμάτων δεν μας δίνει μια σαφή εικόνα τους. Τα ευρήματα οπωσδήποτε είναι σπουδαιότατα και αποτελούν τις πρώτες μαρτυρίες κατοίκησής του ελληνικού γεωγραφικού χώρου. Από ανθρωπολογικής άποψης το απολιθωμένο κρανίο είναι σπουδαιότατο εύρημα, όμως δεν υπάρχει ομοφωνία των ειδικών για την χρονολόγησή του και για την αξιολόγησή του. Οι κύριες απόψεις αποκλίνουν σημαντικά και το κρανίο θεωρείται ως ανήκον σε άνθρωπο που έζησε περίπου 700.000 χρόνια πριν από σήμερα κατά την μία και περίπου 200.000 χρόνια πριν από σήμερα κατά την άλλη.

Ι ΑΠΟΛΗΞΕΙΣ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΩΝ Ν-ΝΔ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΤΕΧΝΗΤΕΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ Ή ΚΑΠΟΙΑ ΥΠΟΒΡΥΧΙΑ ΠΟΛΗ

Ποιος όμως ήταν αυτός ο πολιτισμός που επικράτησε στις κοσμογονικές αλλαγές της άναρχης αυτής περιόδου και έχτισε όλες αυτές τις γιγάντιες κατασκευές που σήμερα βρίσκονται στον πάτο του Αιγαίου πελάγους?

Μια ενδιαφέρουσα θεωρία που δίνει πολλές απαντήσεις σε ποιόν ανήκε αυτός ο λαμπρός πολιτισμός της παλαιολιθικής εποχής βρίσκουμε στο βιβλίο του Κώστα Σκανδάλη ''Η αθέατη όψη του ινδοευρωπαϊκού ζητήματος, η θεωρία της βυθισμένης Αιγηίδας'' 1982 

εκδ. Γεωργιάδης.

(..)Από το 30.000 πριν από το σήμερα, αρχίζει η τήξη του παγετώνα της Β. Ευρώπης. Γύρω στα 30.000 π. χ. όλη η Βόρεια Ευρώπη ήταν παγετώνες. Μετά άρχιζε η τήξη των πάγων. Όλη αυτή η περιοχή ήταν μια ρηχή, κλειστή θάλασσα που εκτεινόταν μεταξύ της Ελληνικής χερσονήσου έως τους ορεινούς όγκους του Αίμου τις Ρηναικές Άλπεις στην Γιουγκοσλαβία. Αυτή η ρηχή θάλασσα ήταν οι Βαλτικές χώρες (από το βάλτος), Φιλανδία , Λετονία, Ουκρανία, όλη η Ρωσία με μεγάλες νησίδες τα Καρπάθια και Ουράλια όρη. Η Ευρώπη αρχίζει από την Γερμανία και Γαλλία, την Ελλάδα και την νότια του Αιγαίου περιοχή, Μικρά Ασία, Ταύρος κλπ. 

Οι Αργοναυτικές εκστρατείες ήταν πολλές. Η γνωστή στην μεθοδολογία, αναφέρεται (Ορφέας, Απολλόδωρος) ότι ξεκίνησε από την Κολχίδα, και ακολουθώντας τον Πολικό Αστέρα, γύρισαν με πλοίο από την βόρεια Ευρώπη δια μέσου της Βαλτικής θάλασσας, έπιασαν Ατλαντικό και επέστρεψαν δια μέσου των Ηρακλειδών στηλών στην Μεσόγειο. 

 

Ανοίγει ο Βόσπορος. Το 30.000 – 22.000 π.χ. τα συσσωρευμένα νερά της περιοχής που αναφέραμε, της Βαλτικής από την διάβρωση και την πίεση των κυμάτων που δημιουργείται επί πολλές χιλιάδες χρόνια, σπάει ο Βόσπορος γύρω στο 9.500 π.χ και κατακλύζεται η στεριά της Αιγηίδος περιοχής (Αιγαίο).

Πριν υπήρχαν άνθρωποι και πολιτισμοί. Επίσης επειδή η πλάκα του φλοιού της Γής στο Αιγαίο ήταν λεπτή, σπάει και μπατάρισε από ΒΔ προς ΝΑ (για αυτό όλη η περιοχή της ξηράς της ΒΔ Πελοποννήσου υψώθηκε και στην Ολυμπία τα πετρώματα είναι γεμάτα μαλάκια, όστρακα και θαλασσινά απολιθώματα. Στην καταποντισμένη Αιγηίδα μένουν έξω οι κορυφές των βουνών, ενώ συγχρόνως, ενεργοποιούνται τα ηφαίστεια Σαντορίνης, Νισύρου, Ταινάρου κλπ. Από αυτόν τον καταποντισμό που έγινε με αργό ρυθμό, και έγινε ο εμπλυσμός της Μεσογείου, γλύτωσε ένας πληθυσμός, γύρω στους 23.000 ανθρώπους, οι οποίοι διέσωσαν τον πολιτισμό από τους παλαιότερους. Οι διασωθέντες της Αιγηίδος βγήκαν στο Ταίναρο και στο Μαλέα. 

Ένα μέρος γλύτωσε στο ακρωτήριο Μαλέα (περίπου 3.000-6.000) και στο Ταίναρο (22.000), στην Κρήτη , δημιουργήθηκε τσουνάμι που έφτασε έως τον Ψηλορείτη. Στην περιοχή της Αρκαδίας ζούσαν βοσκοί σε ημιάγρια κατάσταση. Οι διασωθέντες από την καταποντισμένη Αιγηίδα ονομαζόντουσαν Πελασγοί, μερικοί που βγήκαν στον Μαλέα πήγαν προς το βουνό Πάρνωνα και τους ονόμασαν Κενταύρους. Οι Πελασγοί που βγήκαν στο Ταίναρο, μαζί με το ιερατείο έκαναν την πρώτη έδρα τους εκεί, στο Ταίναρο. Οι υποφυλές των Πελασγών ήταν οι Μινύες, Καύκωνες, Λέλεγες, Δόλοπες κ.α.

Στο Ταίναρο το μονοπάτι που πάει στον φάρο, το λένε Λίθο. Εκεί ήταν ένας όρθιος λίθος, το πρώτο μενίρ τιμή στον ήλιο. Με τον όρθιο αυτό ήλιο έβλεπαν το ηλιοστάσιο.

Λόγω του μεγάλου αριθμού κατοίκων, γίνεται διασπορά και κάνουν το Βητουλο, μια μέρα απόσταση από το Ταιναρο (9-10 ώρες).

Από το Βητουλο άλλη μια μέρα απόσταση φτιάχνουν την Πελάνα, η οποία είναι κεντρικό σημείο και την κάνουν κέντρο , με αντίστοιχο κάστρο των Μινύων – Μινύες – Μανίες – Μηνίες –Μινύες– Μίνωες κλπ και αργότερα Μανιάτες, Μήνις – μάνητα – μανία.

Με κέντρο την Πελάνα, επιδιώκουν να βρουν πεδινά εύφορα μέρη, και φτιάχνουν ακτινωτά τις πρώτες πολιτείες.(...)

Οι διασωθέντες στο Ταίναρο, οι Μινύες, Λέλεγες κλπ δεν ήταν οι μόνοι διασωθέντες στον Ελληνικό κόσμο, υπήρχαν, οι Αρκάδες, οι Δρύοπες, στους ορεινούς όγκους ήταν κτηνοτρόφοι (τσοπάνηδες) και φορούσαν δέρματα. Οι Μινύες με τους λοιπούς διασωθέντες, ήταν η μαγιά, το προζύμι, για να εκπολιτιστούν οι κάτοικοι της Ελληνικής χερσονήσου και όχι μόνο από το 9.500- 3.500 π.Χ.''