Αν πρόλαβες την καντίνα στο τέλος του Λαιμού, έχεις φιληθεί στο αμάξι με το κορίτσι σου και έχεις παρακολουθήσει τουλάχιστον μια κόντρα, έχεις ζήσει την πιο ιστορική στιγμή του Λαιμού.
Ο Λαιμός θεωρείται ένα από τα πιο γραφικά σημεία που θα συναντήσει κανείς στα νότια προάστια. Εκτός από τους Αθηναίους προσελκύει και κόσμο από εξωτερικό, ενώ το γεγονός ότι αποτελεί το «σπίτι» του Αστέρα κάνει την περιοχή (μαζί με τη Βουλιαγμένη), μια από τις 10 ακριβότερες στην Ευρώπη. Ξεχωρίζει για τον υπέροχο δρόμο της Απόλλωνος που καταλήγει στη θάλασσα και είναι αναμφισβήτητα ένα από τα σημεία του Νότου που δεν γίνεται να μην τα ερωτευτείς. Όλοι μας έχουμε τουλάχιστον μια ή και περισσότερες αναμνήσεις από τον Λαιμό. Ωστόσο υπήρξε μια εποχή όπου ο δρόμος για τον Λαιμό δεν οδηγούσε στο Moorings, ούτε τελείωνε σε μια αυτοσχέδια πλατεία που σε ανάγκαζε να κάνεις αναστροφή.
«Πίσω στη δεκαετία του ’90 και μην σου πω και από τα μέσα του ’80, ο Λαιμός ήταν διάσημος για τρία πράγματα: Τις κόντρες, το χαμούρεμα στο αμάξι με τις κοπέλες και τα σάντουιτς της καντίνας στο τελείωμα του δρόμου».
Ο Δήμητρης Χ. ήταν ένα από τα παιδιά που μεγάλωσαν με τις ταινίες του Στάθη Ψάλτη και του Σταμάτη Γαρδέλη. Όταν οι δύο ηθοποιοί έκαναν διάσημες τις μηχανοκόντρες μέσα από τις ταινίες, οι Νότιοι αποφάσισαν να ακολουθήσουν το παράδειγμα τους.
«Κατ' αρχάς πρέπει να πω το εξής: Ότι το κομμάτι του Λαιμού, είχε ξεκινήσει αρχικά ως σημείο για κόντρες με μηχανές και όχι για αυτοκίνητα. Τα αυτοκίνητα ήρθαν αργότερα στο παιχνίδι, τουλάχιστον στο κομμάτι της κόντρας. Ξεκινούσαμε από τον Λαιμό, διασχίζαμε την Παραλιακή ως ένα συγκεκριμένο σημείο και στην συνέχεια γυρίζαμε πίσω. Όταν ήρθε η δεκαετία του ’90, ειδικά τα πρώτα τρία χρόνια ερχόντουσαν και αμάξια. Αλλά κάπου η όλη φάση μετά ηρέμησε. Οι περισσότεροι ερχόντουσαν για να απομονωθούν με το κορίτσι και να πάρουν σάντουιτς από την καντίνα. Και χωρίς υπερβολές είχε ένα από τα νοστιμότερα», αναφέρει ο Δημήτρης.
Ο Λαιμός εκείνη την εποχή, μάζευε πολύ μεγαλύτερη γκάμα Νοτίων από ότι θα περίμενε κανείς. Ο κόσμος ερχόταν από Αργυρούπολη και Γλυφάδα, Βουλιαγμένη και Βούλα, Ελληνικό και Βάρκιζα. Είτε ήθελες μερικές ώρες με το κορίτσι σου, είτε απλά επιθυμούσες ένα σάντουιτς με την παρέα, ο Λαιμός μετατράπηκε σε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά hot spots που έγιναν ποτέ στον Νοτιά.
«Για τα ραντεβού στα αμάξια υπήρχε αυτός ο άγραφος νόμος της διακριτικότητας. Τα αμάξια στήνονταν το ένα δίπλα στο άλλο κατά μήκος του δρόμου, με τους πιο τυχερούς να βρίσκονται στην απέναντι γωνία από εκείνη της καντίνας. Δεν έκαναν απαραίτητα ‘‘περίεργα’’ πράγματα. Αλλά από τη στιγμή που τα φώτα ήταν κλειστά δεν ενοχλούσες για κανέναν λόγο».
Τα 90’s ήταν συν των άλλων η εποχή των «ματάκηδων» και των «επιδειξιών». Σε ένα μέρος όπως ο Λαιμός υπήρχαν ποτέ άραγε τέτοια περιστατικά;
«Όχι τόσο πολύ διότι ο χώρος ήταν μικρός και είχε πολύ κόσμο. Ήταν πολύ δύσκολο να απομονωθείς τελείως. Υπήρχαν οι διάφορες παρέες με μηχανές που ενοχλούσαν τα ζευγαράκια για πλάκα, αλλά ποτέ δεν υπήρχε κάτι σοβαρό. Τουλάχιστον, όχι κάτι που να το έχω ακούσει εγώ». Ο Δημήτρης αντιθέτως, αποκαλύπτει μια άλλη μελανή σελίδα στην ιστορία του Λαιμού.
«Ένα θέμα μεγάλο ήταν τα ναρκωτικά. Αν έκανες την βόλτα σου την επόμενη μέρα το πρωί όλο και κάποια ένεση θα έβρισκες πεταμένη. Ήταν όπως ξέρεις και εσύ η εποχή της ηρωίνης όπου η ένεση ήταν καθημερινότητα. Και τσιγαριλίκια προφανώς. Θυμάμαι ακόμη μια παρέα στα πιο χαμηλά βράχια που μαζευόταν και άκουγε Ενδελέχεια στο κασετόφωνο. Η μυρωδιά μαρτυρούσε τα πάντα. Ευτυχώς δεν είχαμε περιπέτειες με ναρκομανείς».
Στο κομμάτι του φαγητού, ο Λαιμός είναι ένα από τα ιδανικότερα μέρη για ψάρεμα. Οι ψαράδες που βρίσκονται εκεί, αναφέρουν πως θέλει υπομονή και αν είσαι καλός και πεπειραμένος μπορείς να φύγεις με καλές ψαριές. Ωστόσο η νεολαία δεν το έριχνε στο ψάρεμα αλλά…στο σάντουιτς. Η καντίνα η οποία βρισκόταν στο τέλος του δρόμου εξυπηρετούσε ανελλιπώς τις πείνες των Νότιων παιδιών. Ο Γιάννης Μ. ήταν από τα παιδιά που μεγάλωσαν με αυτά τα σάντουιτς.
«Χωρίς υπερβολές πήγαινα κάθε Παρασκευή και Σάββατο. Αυτός έφταιγε για τα κιλά μου! Δεν είχε σημασία αν θα ήμουν πριν για καφέ ή θα πήγαινα μετά για μπύρες. Η καντίνα ήταν spot και τα σάντουιτς ήταν από τα καλύτερα που έβρισκες εκεί έξω. Επίσης τον καιρό εκείνο δεν υπήρχαν κινητά και με το να πας, σίγουρα θα πετύχαινες κάποιον φιλική παρέα. Οπότε υπήρχε και αυτή η περιέργεια του στυλ ‘‘πάμε να δούμε ποιος θα ναι εκεί’’. Τις περισσότερες φορές, τα αμάξια έκαναν αναστροφή γιατί δεν υπήρχε πουθενά χώρος για να παρκάρουν. Αλλά σίγουρα ο νούμερο ένα λόγος που πήγαινες ήταν τα σάντουιτς. Μεγάλο και αφράτο ψωμί το οποίο στο έψηνε κιόλας. Ήταν η αρχή ή το τέλος για άλλη μια υπέροχη νύχτα. Αυτό που ξέρω είναι ότι κάποια στιγμή έγινε το γνωστό τοιχάκι σε εκείνο το σημείο και φτιάχτηκε ένα πιο ολοκληρωμένο αναψυκτήριο. Δεν ήταν άσχημο, αλλά μου άρεσε το άρωμα 80s που είχε η παλιά. Και ναι αυτή η καντίνα για μας ήταν κομμάτι της καθημερινότητας μας».
Σήμερα ο Λαιμός είναι ιδανικός για βόλτα με την οικογένεια ενώ ο δρόμος του οδηγεί σε ένα από τα ομορφότερα μαγαζιά που μπορεί να βρει κανείς, το Moorings. Ιδανικό spot για επαγγελματικές φωτογραφήσεις, βόλτα με το αμάξι, ή ακόμη και για ένα χαλαρό άραγμα με μπύρες ατενίζοντας τη θάλασσα. Εκεί που κάποτε οι μηχανές όργωναν τους δρόμους, υπάρχει μια τεράστια γατοοικογένεια που έχει κάνει κατάληψη, με τους τριγύρω κατοίκους να τις φροντίζουν.
Την επόμενη φορά που θα βρεθείς στο ακρογωνιαίο σημείο της Βουλιαγμένης, προσπάθησε να ακούσεις τους ήχους από τις μηχανές και να μυρίσεις το ζεστό ψωμί της καντίνας. Γιατί τα Νότια, είχαν πάντα να προσφέρουν τις καλύτερες αναμνήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου