Πότε κάποιος είναι ηγέτης και πότε δικτάτορας;

Κανείς δεν καυτηρίασε τη στέρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στους λαούς που διοικούσαν δικτάτορες, όσο αυτοί εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα των ισχυρών.

Η περίπτωση του Ερντογάν, θυμίζει την περίπτωση του Καντάφι, με άγνωστο αν θα έχει το ίδιο τέλος. Όταν ο Καντάφι, ξεκίνησε την δημιουργία αφρικανικού νομίσματος, πρόσθεσε την τελευταία σταγόνα να βυθίσει την βάρκα [Ευβουλίδης: "Κόκκος σταριού ανατρέπει λέμβον"], αφού ήδη είχε αποφασιστεί ο διαμελισμός των κρατών. 

Μέχρι τότε ο Καντάφι ήταν ο αγαπημένος ηγέτης της Δύσης, με την Γαλλία μάλιστα λίγους μήνες πριν από το απάνθρωπο λιντσάρισμά του, να του επιτρέπει να στήσει βεδουίνικη σκηνή στο Λούβρο για την ολιγοήμερη διαμονή του και την Ιταλία να τον υποδέχεται εν χορδαίς και οργάνοις. 

Το θέμα επομένως, είναι οι παραβάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαπράττονται από ηγέτες, όπου γης, και που άλλοτε προκαλούν τις διαμαρτυρίες της "πολιτισμένης" Δύσης, άλλοτε όμως αυτή έχει κλειστά τα μάτια.

Και μέσα στην εντός εισαγωγικών πολιτισμένη Δύση συμπεριλαμβάνω και τη χώρα μας, όπου ο τότε πρόεδρος της ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Τσάτσος είχε γράψει ένθερμο πρόλογο σε βιβλίο για τον Τσαουσέσκου της Ρουμανίας, ενώ οι Κ. Καραμανλής και Α. Παπανδρέου δεν έκρυψαν τη συμπάθειά τους ο μεν πρώτος με τον Τίτο της Γιουγκοσλαβίας, ο δε δεύτερος με τον Γιαρουζέλσκι της Πολωνίας. Και οι τρεις ήσαν δικτάτορες (με περισσότερο επιβαρυντική περίπτωση του Τίτο, ο οποίος εξέθρεψε τον ψευτομακεδονισμό των Σκοπιανών). 

Κανείς δυτικός ηγέτης δεν καυτηρίασε τη στέρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στους λαούς που διοικούσαν δικτάτορες, όσο αυτοί εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα των ισχυρών. Απεναντίας, τους τιμούσαν με τη φιλία τους. Άλλοι το έπρατταν για ιδιοτελείς λόγους, άλλοι διότι εξυπηρετούνταν τα συμφέροντα των λαών τους. Τα περί παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων πήγαιναν περίπατο. 

Σήμερα, κατηγορείται ο Άσαντ της Συρίας για τον βίαιο τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τους αντικαθεστωτικούς, που επιφέρει χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες. Για το δικτατορικό καθεστώς της Κίνας, δεν ακούγεται λέξη. Για την τιμή των όπλων γίνεται που και που κάποια αναφορά στις απάνθρωπες εργασιακές συνθήκες, που παραμένουν φυσικά οι ίδιες, αφού η οικονομική άνθηση της Κίνας στις δυτικές πολυεθνικές στηρίχτηκε.. 

Το άλλο υποκριτικό σημείο είναι το δήθεν ενδιαφέρον, όχι μόνο για τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και για τα πολιτικά. Έτσι, οι μεν Κούρδοι είναι «τρομοκράτες», αλλά «εξεγερμένοι» είναι οι τζιχαντιστές της Αλ Κάιντα. Όπως «τρομοκράτες» αποκαλούνταν οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ και αργότερα οι Ιρλανδοί και οι Βάσκοι, που έχουν κάθε λόγο να μη επιθυμούν την κυριαρχία του βρετανικού και ισπανικού στέμματος αντίστοιχα. 

Μόλις λοιπόν παύσουν οι δικτάτορες να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των Ισχυρών της γης, τότε θυμάται η «πολιτισμένη» Δύση, ότι πρέπει να «εξεγερθούν» οι λαοί τους και να τους ανατρέψουν. Οι εναγκαλισμοί και τα φιλιά ξεχνιούνται. Οι λόγοι περί "αμοιβαίας φιλίας" και άλλοι σχετικοί, όπως και οι φωτογραφίες, θα μπουν στο συρτάρι. 

Αυτό λέγεται «πολιτισμός». Βουτηγμένος στο ψέμα και υπηρέτης στυγνών συμφερόντων. Στη θέση του απομακρυσμένου δικτάτορα, τοποθετούν άλλον, που θα τον απομακρύνουν κι αυτόν αν ξεφύγει από την πορεία που του χάραξαν. [Η Σαουδική Αραβία έχει "αιχμαλωτίσει" τον πρωθυπουργό του Λιβάνου, και θέλει να τον αντικαταστήσει με τον μεγαλύτερο αδελφό του, που είναι προθυμότατος να πράξει ό,τι αρνείται ο μικρότερος. Απεχθείς καταστάσεις, κυνικές, που δεν προξενούν πλέον εντύπωση]. 

Ηγέτης, επομένως, είναι αυτός που τηρεί τους κανόνες που επιβάλλουν οι Ισχυροί, ανεξάρτητα από το είδος του καθεστώτος και τη λαϊκή ή αντιλαϊκή πολιτική που ακολουθεί. Μεταβάλλεται δε σε δικτάτορα, όταν πάψει να υπακούει. Απλά πράγματα. 

Αυτό συμβαίνει και με τον Ερντογάν. Επισήμως και δημοσίως καμιά χώρα δεν αποκαλεί δικτάτορα τον Ερντογάν. Και υπάρχουν ακόμη χώρες, όπως η Ελλάδα, με οθωμανικά κατάλοιπα ραγιαδισμού, που δεν του κλείνουν κατάμουτρα την πόρτα, αλλά την ανοίγουν για να του επιτρέψουν να υποδαυλίσει το μίσος των αυτοπροσδιοριζόμενων Τούρκων, και να προβεί σε μαθήματα… δημοκρατίας και διεθνούς δικαίου, όπως ανερυθρίαστα συνηθίζει. 

Θα θυμηθούν οι πολιτικοί μας στην Ελλάδα ότι είναι δικτάτορας, όταν βρεθεί ο κατάλληλος αντικαταστάτης του που δεν θα οδηγήσει σε εμφύλιο την Τουρκία, επανερχόμενος στο «μαντρί». Και συγχρόνως, οι ίδιοι που δεν αντιδρούν όταν τους σφίγγει το χέρι, θα τον καταγγείλουν ως δικτάτορα. [Υπάρχει μάλιστα δημοσιογράφος που είχε ευχηθεί να υπήρχε και στην Ελλάδα ένας Ερντογάν]. 

Μακεδών

Πηγή Voria