Παναγία Πλατανιώτισσα

Κυψέλη, ένα ρεμάλι της Αθήνας

Το άλλοτε Κολωνάκι των ’70s είναι κάτι ανάμεσα στο σημερινό Κολωνάκι και το Μεταξουργείο. Μία αμιγώς αστική περιοχή, η οποία προσπαθεί να επανακαθορίσει τον εαυτό της και να τον συστήσει στους κατοίκους της πρωτεύουσας, επηρεασμένη από το κοσμοπολίτικο παρελθόν της και το πολυπολιτισμικό παρόν της η Κυψέλη.

→ Ως εξοχικό πλούσιο συνοικισμό των Αθηνών, που κατοικείται από μεγαλοαστούς, τη χαρακτηρίζει το 1909 το Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό, ως περιοχή όπου τα κτήματα καταλάμβαναν ολόκληρα σημερινά οικοδομικά τετράγωνα και τα σπίτια ήταν σε ακραίες περιπτώσεις τριώροφα. Επιπλέον δε, παρά τα γάργαρα νερά και τις πηγές της, το κλίμα ήταν ιδιαίτερα υγιεινό, χωρίς υγρασίες, με αποτέλεσμα την ύπαρξη εκεί φθισιατρείου-σανατορίου.

Μια από τις πολυπληθέστερες και πολυπολιτισμικές γειτονιές της Αθήνας η Κυψέλη αποτελεί αναμφισβήτητα ανυπόσπαστο κομματι της αθηναϊκής ιστορίας.

Στο παρελθόν υπήρξε σύμβολο οικονομικής ευμάρειας και καλλιτεχνικής άνθισης καθώς εδώ έζησαν μεγάλο μέρος της ζωής τους εξέχουσες προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών όπως η Κική Δημουλά, ο Νίκος Εγγονόπουλος,ο Μίλτος Σαχτούρης και ο ηθοποιός Αιμίλιος Βεακης. Η γειτονιά φιλοξένησε και μερικές αριστοκρατικές οικογένειες μεταξύ αυτών αυτή του Λεβιδου και του Καλιφρονα .

• Στη Κυψέλη λειτούργησαν μεταξύ των άλλων ο καλοκαιρινός κινηματογράφος Πιγκαλ που μετονομάστηκε σε Στέλλα προς τιμήν της Μελίνας Μερκούρη, το θέατρο Χάι Λάιφ που ιδρύθηκε το 1889 και το θέατρο Ζωζώ ανήκε στη μεσοπολεμική καλλιτέχνη Ζωζώ Νταλμα.

→ Η Κυψέλη ως περιοχή οριοθετήθηκε το 1903 και στην αρχή την αποτελούσαν αγροί και χωράφια. Ως τα μέσα του 20ου αιωνα εμφανίζεται με τα ονόματα Γυψέλι και Διψέλι μα τελικά επικράτησε το Κυψέλη από το Γυψελη που με τη σειρά του προερχόταν απο το πλήθος των γυπων που εμφανιζόταν στη περιοχή από τα Τουρκοβούνια.

• Κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής καταστροφής και του Μεσοπολέμου η Κυψέλη φιλοξένησε και πάρα πολλούς πρόσφυγες.Το. 1930 κατασκευάστηκαν οι πρώτες σύγχρονες πολυκατοικίες και μονοκατοικίες οι οποίες προσελκυσαν μεγάλο αριθμό αστών και μετέτρεψαν τη Κυψέλη σε μια απο τις πιο αριστοκρατικές γειτονιές της Αθήνας. Εκείνη την εποχή η Κυψέλη κατοικήθηκε σε μεγάλο βαθμό απο την εύπορη μεσαία αστική τάξη αλλα και απο την ανώτερη οικονομική και πνευματική τάξη.

• Την ιδια περίπου περιοδο κατασκευάστηκε και ο ιστορικός πεζόδρομος Φωκίωνος Νέγρη πάνω στα ίχνη του ποταμού Κυκλοβορου που άρχιζε απο τα Τουρκοβούνια. Ο πεζόδρομος που αρχίζει από τη πλατεία Κυψέλη και τελειώνει στην οδο Δροσοπουλου θεωρείτο ένας απο τους πιο μεγάλους πεζόδρομους της Αθήνας.

Ένα από τα αξιοθέατα του και η Δημοτική Αγορά της Κυψέλης κτισμένη το 1935 ειναι ενα δείγμα ισσοροπου μοντερνισμού του μεσοπόλεμο. Κατα τις δεκαετίες 60-70 ο πεζόδρομος γνώρισε μεγάλες δόξες καθώς αποτέλεσε στέκι και σημείο συνάντησης εύπορων Αθηναίων αλλά και καλλιτεχνών της εποχής.

Εκεί έπινε τον καφέ του ο Τσιφόρος, ο Σακελλάριος και ο Αυλωνίτης. 
Εκεί σχεδιάστηκαν οι ταινίες «Μια Ιταλίδα από την Κυψέλη», «Ο γίγας της Κυψέλης» και «Το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη». 
Ο αστικός μύθος θέλει μάλιστα στο καφέ αυτό να ακούστηκε για πρώτη φορά το περίφημο «Κορίτσια, ο Μπάρκουλης».

Λίγο πιο κάτω, στην οδό Πατησίων, το λογοτεχνικό καφενείο «Ηραίον» ήταν το στέκι του Εγγονόπουλου και του Εμπειρίκου με τους θαμώνες να προσπαθούν να «κλέψουν» κάτι από αυτά που συζητούσαν με τις ώρες γύρω από τον σουρεαλισμό.

→ Εκεί άνοιξε το 1959 το πρώτο μουσικό κλαμπ στην Ελλάδα,το Quinta όπου σύχναζαν επιφανείς Έλληνες ηθοποιοί όπως η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, η Τζένη Καρέζη αλλά και ο Αριστοτέλης Ωνάσης.

Οδός Μεταμορφώσεως: O δρόμος που είχε τις ωραιότερες βίλλες στο Καλαμάκι

 Στην οδό Μεταμορφώσεως στον αριθμό 4, βρισκόταν μια όμορφη βίλλα με καμάρες και  ήταν το σπίτι του Τσούχλου. Στεγάστηκαν εκεί τα Εκπαιδευτήρια Τσαμτσούρη Ανεστοπούλου, πριν μεταφερθούν στην οδό  Κανάρη 14 στη βίλλα Ανδρεάδη. Στην θέση του έχει χτιστεί πολυκατοικία.

Στην οδό Μεταμορφώσεως 5, συναντάμε το πύργινο σπίτι.  Το σπίτι αυτό χτίστηκε το 1917 από τον Δημήτρη Τσούχλο, ο οποίος διατηρούσε εκείνη την εποχή τον μεγαλύτερο οίκο μόδας της Αθήνας. Το έχτισε για χαρτοπαιχτική λέσχη και αυτό το καταλαβαίνει κανείς από την εσωτερική διαρρύθμιση. Αργότερα πουλήθηκε στον Αλέξανδρο Κράλλη,  Πρόεδρο (για ένα διάστημα) της κοινότητας Καλαμακίου,  ο οποίος το νοίκιαζε σε διάφορες προσωπικότητες. Από το 1930 μέχρι το 1933, το είχε νοικιάσει ο Άγγελος Σικελιανός με την γυναίκα του Εύα και οι Καλαμακιώτες τους θυμούνται που τριγυρνούσανε στο Καλαμάκι ντυμένοι με χλαμύδες, ως αρχαίοι Έλληνες.   Κάτι που το ζευγάρι συνήθιζε να κάνει.  Σε αυτό το σπίτι ο Σικελιανός έγραψε τον  «Τελευταίο Ορφικό Διθύραμβο» ή, αλλιώς « Διθύραμβος του Ρόδου» .  Το 1933 το ξενοίκιασαν,  όταν το ζευγάρι χώρισε.  Κατά την διάρκεια της Κατοχής, το είχαν επιτάξει οι Γερμανοί και το χρησιμοποιούσαν ως μπαρ.  Σε αυτό το διάστημα  το σπίτι υπέστη μεγάλες φθορές. Έως και η σκάλα βρέθηκε καμένη! Αργότερα  βρέθηκαν στον κήπο και ενεργά πολεμοφόδια. Το 1948 το αγόρασε ο Γεώργιος Σταμόπουλος και χρειάστηκε να κάνει πολλές επισκευές μέχρι να μπορέσει να κατοικηθεί στις αρχές του 1950.  Ο πύργος υπάρχει ακόμη  και είναι ένα στολίδι για τον ΄Αλιμο.

Το σπίτι στην Μεταμορφώσεως 6: Το σπίτι που θυμίζει σπιτάκι των Άλπεων και υπάρχει ακόμη.

Το σπιτάκι αυτό ξεκίνησε το 1862 σαν αχυρώνας μέσα σε ένα μεγάλο κτήμα, το οποίο έφτανε μέχρι την παραλία. Το σπιτάκι βέβαια αυτό, δεν είχε οπτικά καμία σχέση με την εικόνα που έχει τώρα. Ιδιοκτήτης αρχικά  ήταν κάποιος Σατζόπουλος. Το 1919 αγοράστηκε από τον Κωνσταντίνο Λογοθετόπουλο, διακεκριμένο ΄Ελληνα καθηγητή της Ιατρικής, αλλά και Πρωθυπουργό μιας διορισμένης από τους Γερμανούς κατοχικής κυβέρνησης από τον Δεκέμβριο 1942 έως τον Απρίλιο 1943. (Για τη συνεργασία του με τους κατακτητές καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά, αλλά αργότερα έλαβε χάρη και πέθανε τελικά εκτός φυλακής το 1961.). Ο Λογοθετόπουλος ήταν παντρεμένος με Γερμανίδα και όταν αγόρασε το σπίτι το 1919, με διάφορες παρεμβάσεις και επεκτάσεις του δώσανε την μορφή που έχει σήμερα, δηλαδή η εικόνα του παραπέμπει σε γερμανικό σπίτι στις ΄Αλπεις. Παρόμοια εικόνα έχει και το διπλανό σπίτι, το σημερινό "O'Canto"  (στην οδό Αριστοτέλους) παλαιότερος ιδιοκτήτης του επίσης ο Λογοθετόπουλος. Το 1967 το σπίτι πουλήθηκε  ξανά, αυτή τη φορά στην οικογένεια  Χριστοπούλου, οι οποίοι είναι οι σημερινοί ιδιοκτήτες.

Το σπίτι άλλαξε  όλα αυτά τα χρόνια πολλούς ιδιοκτήτες. Το σίγουρο πάντως είναι, ότι με την μορφή που του έδωσε ο Λογοθετόπουλος, επηρεασμένος από την γερμανίδα γυναίκα του, περνώντας από την οδό Μεταμορφώσεως θα σταματήσεις να το χαζέψεις. Κάτι σε αυτό, θα σου θυμίσει τα παραμύθια των αδελφών Γκρίμ, ίσως θα φανταστείς τον Χάνσελ και τη Γκρέτελ να παίζουν στο κήπο του ;

Στο νούμερο 7 της οδού Μεταμορφώσεως ήταν το σπίτι του Αλέξανδρου Κράλλη, ασφαλιστή, που διετέλεσε Πρόεδρος της Κοινότητος Καλαμακίου.  Ο Α. Κράλλης πρωτόφερε το ηλεκτρικό στους δρόμους του Καλαμακίου και το πλήρωνε ο ίδιος μιας και τα οικονομικά τότε της Κοινότητας δεν επέτρεπαν τέτοια πολυτέλεια.  Για την όλη του κοινωνική συμπεριφορά μετά τον χαμό της κόρης του Ιουλίας, το 1928 παιδούλας 17 χρονών, το Κοινοτικό Συμβούλιο, με Πρόεδρο τον Νικόλαο Μαλτέζο, ονομάτισε τον δρόμο σε δρόμο Ιουλίας Κράλλη (το τμήμα της σημερινής οδού Μεταμορφώσεως από παραλιακής λεωφόρου μέχρι Θουκυδίδου). Τότε το κομμάτι αυτό λεγόταν Βουλγαροκτόνου.  Αργότερα, το Κοινοτικό Συμβούλιο αφαίρεσε την ονομασία, ονοματίζοντας την οδό, σε οδό Μεταμορφώσεως.

Στο σπίτι του Κράλλη, λειτούργησε η πρώτη ιδιωτική σχολή στο Καλαμάκι.  Η οικοκυρική Σχολή της Καίτης Ζαχαροπούλου.  Στην θέση του έχει χτιστεί πολυκατοικία.

The Secret Real Truth: Είδηση "βόμβα" Πλήρης ανατροπή της ιστορίας!!!Ανακ...

The Secret Real Truth: Είδηση "βόμβα" Πλήρης ανατροπή της ιστορίας!!!Ανακ...: Archaeological sensation in Spain The first Spanish Pyramid discovered.

Ξένοι πράκτορες απο την εποχή του Καποδίστρια...ο Αγγλικός «Φάκελος Καποδίστρια» που μένει απόρρητος

Η δολοφονία του Καποδίστρια: «Αθώοι του αίματος τούτου» οι Μαυρομιχαλαίοι; Το βιβλίο του Δ. Ν. Κοκκινάκη για τη δολοφονία του Κυβερνήτη – Καινούργια στοιχεία – Τα μυστηριώδη πρόσωπα που βρίσκονταν το μοιραίο πρωινό της 27ης Σεπτεμβρίου 1831 στον Άγιο Σπυρίδωνα του Ναυπλίου – Ο κλειστός από τους Άγγλους «Φάκελος Καποδίστρια».

Το άρθρο μας για τη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια, που γράψαμε στις 23/4/2017 στο protothema.gr, είχε μεγάλη απήχηση και ευχαριστούμε θερμά τους αναγνώστες και τις αναγνώστριές μας.
Σ’ αυτό παρουσιάσαμε την εκδοχή που είναι η «κρατούσα» μέχρι σήμερα, ότι δηλαδή, δολοφόνοι του Κυβερνήτη ήταν ο Γεώργιος και ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης. Υπάρχει όμως και μια άλλη άποψη, που έχει δει το φως της δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια. Σύμφωνα με την άποψη αυτή, οι Μαυρομιχαλαίοι δεν ήταν οι δολοφόνοι του Καποδίστρια. 

Το βιβλίο του Δ. Ν. Κοκκινάκ

Ο Δημήτριος Ν. Κοκκινάκης («Γυθεάτης»), κατάγεται από πολύ παλιά, μανιάτικη οικογένεια του Γυθείου. Γεννήθηκε το 1941. Το 1960, εισήλθε στη Σχολή Μηχανικών Αεροπορίας (Σ.Μ.Α.), απ’ όπου και αποφοίτησε το 1964 ως «Ανθυποσμηναγός», Μηχανικός έργων. Το 1986-87, αποστρατεύτηκε από την Πολεμική Αεροπορία. Ασχολήθηκε ακόμα με τη ζωγραφική, τη δημοσιογραφία και τη λογοτεχνία. Επί 45 χρόνια, ασχολήθηκε με το θέμα της δολοφονίας Καποδίστρια. Στο δίτομο έργο του «Ποιοι δολοφόνησαν τον Καποδίστρια», Γ’ έκδοση,  Εκδ. ΣΥΜΜΕΤΡΙΑ 2007, που αποτελείται από 1.300 σελίδες, αναφέρει πολλά καινούργια και άκρως ενδιαφέροντα στοιχεία. Στηριζόμενοι στην ΕΠΙΤΟΜΗ του έργου αυτού, με τίτλο «Αθώοι του Αίματος Τούτου», θα παρουσιάσουμε σήμερα μερικά από τα στοιχεία αυτά.
Θα πρέπει βέβαια οι αναγνώστες μας, να ανατρέξουν και στο προηγούμενο άρθρο για τη δολοφονία του Ι. Καποδίστρια, για να μπορούν να κάνουν τις συγκρίσεις και να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα.

Έγινε τελικά η συνάντηση Καποδίστρια- Πετρόμπεη με τη μεσολάβηση του Ρώσου ναυάρχου;

Θα εξετάσουμε τα σημαντικότερα καινούργια στοιχεία που παρουσιάζει ο κ. Κοκκινάκης.
Σύμφωνα με όσα αναφέρουν οι υπόλοιποι, μια μέρα πριν τη δολοφονία του Κυβερνήτη, επρόκειτο να γίνει συνάντηση Καποδίστρια – Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, με τη μεσολάβηση του Ρώσου ναυάρχου Ρίκορντ, προκειμένου οι δύο άντρες να λύσουν τα όποια προβλήματα υπήρχαν μεταξύ τους. Είδαμε ότι η συνάντηση αυτή, δεν έγινε στις 26 Σεπτεμβρίου 1831. Φεύγοντας ο Πετρόμπεης, πέρασε από το σπίτι όπου έμεναν οι δικοί του και σε ερώτησή τους «τι έγινε», ο Μαυρομιχάλης, δείχνοντας τα δεσμά του τους είπε: «Δεν βλέπετε;».

Ο Δ. Κοκκινάκης, παρουσιάζει στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία, η συνάντηση ΕΓΙΝΕ στις 22 Σεπτεμβρίου 1831. Τα νέα αυτά στοιχεία είναι. Η κατάθεση του υπασπιστή του Ναυάρχου Ρίκορντ, Μπαζίλι και η κατάθεση του Γ. Τερζή, αυτόπτη και αυτήκοου μάρτυρα της στιχομυθίας των Μαυρομιχαλαίων.

Ο Γεώργιος Σταύρος Τερζής (Ράπτης στο επάγγελμα), έμενε στο ίδιο «συγκρότημα» κατοικιών με τους Μαυρομιχαλαίους. Αναφέρει ότι όντως η συνάντηση Καποδίστρια – Πετρόμπεη έγινε στις 22/9/1831 και ο Μαυρομιχάλης, απαντώντας στην ερώτηση των δικών του, τους είπε: «Μην ανησυχείτε, διότι σε 5-6 μέρες θα είμαστε μαζί». Την άλλη εκδοχή, που συνοψίζεται στη φράση «Δεν τα βλέπετε» (εννοεί τα δεσμά), ο Δ. Κοκκινάκης την αποδίδει στον οχτάχρονο τότε Δημητρακάκη.

Το εντυπωσιακό είναι ότι η κατάθεση αυτή έχει κλαπεί από τα Γενικά Αρχεία του Κράτους, ωστόσο ο Δ. Κοκκινάκης την εντόπισε στη «Γενική Εφημερίδα» (1830-1831), την αντίστοιχη της σημερινής «Εφημερίδας της Κυβερνήσεως»!

Επίσης, ο Δ. Κοκκινάκης, δεν δέχεται ότι οι Μανιάτες είχαν επαναστατήσει, Γράφει μάλιστα χαρακτηριστικά ότι ο Πετρόμπεης, υποτίθεται ότι πήγαινε να ξεσηκώσει τους συμπατριώτες του αλλά συνελήφθη από τον Κανάρη στο Κατάκωλο!
Οι Μανιάτες, φαίνεται ότι ζητούσαν απλώς την απομάκρυνση του τοποτηρητή Κορνήλιου, ο οποίος ήταν ορκισμένος εχθρός των Μαυρομιχαλαίων.
Για το ότι οι Μαυρομιχαλαίοι είχαν αγοράσει καινούργια πιστόλια, υπάρχει μία και μοναδική κατάθεση ενός Ναυπλιώτη εμπόρου όπλων.

Αν πάντως ισχύουν αυτά που γράφει και αποκαλύπτει ο Δ. Κοκκινάκης, ότι δηλαδή η συνάντηση Καποδίστρια – Πετρόμπεη έγινε, και είχε αίσια έκβαση, τότε μάλλον ο Κωνσταντίνος και ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης, δεν είχαν κάποιο προφανή λόγο να σκοτώσουν τον Κυβερνήτη για λόγους εκδίκησης.
Τα σημαντικότερα όμως στοιχεία που φέρνει στο φως η 45χρονη έρευνα του Δ. Κοκκινάκη, θεωρούμε ότι είναι αυτά που αφορούν την ημέρα της δολοφονίας του Καποδίστρια και όντως περιπλέκουν την υπόθεση…

Το μοιραίο πρωινό - Τα νέα δεδομένα

Τα νέα στοιχεία που φέρνει στο φως η μακροχρόνια έρευνα του Δ. Κοκκινάκη, ιδιαίτερα εκείνα που αφορούν τη μέρα της δολοφονίας, είναι άκρως ενδιαφέροντα.
Στα σημαντικότερα από αυτά, θα αναφερθούμε εδώ. Ο Δ. Κοκκινάκης, συμφωνεί με τα στοιχεία που παραθέσαμε στο προηγούμενο άρθρο (εκτός φυσικά από το ότι τον Καποδίστρια δολοφόνησαν οι Μαυρομιχαλαίοι). Προσθέτει όμως καινούργια και κάνει μερικές ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις – επισημάνσεις.

Το μοιραίο πρωινό της 27ης Σεπτεμβρίου 1831, όπως είδαμε, οι Μαυρομιχαλαίοι φόρεσαν βαριές και λαμπρές φορεσιές. Κάποιος που έχει σκοπό να διαπράξει μια δολοφονία, σίγουρα δεν φορά ρούχα που εμποδίζουν τις κινήσεις του. Παράλληλα, ο Γεώργιος, ο οποίος 15 μέρες νωρίτερα είχε φέρει την έγκυο σύζυγό του και την ανήλικη κόρη του στο Ναύπλιο, επέτρεψε στη γυναίκα του να μεταβεί στην εκκλησία για να παρακολουθήσει τη Θεία Λειτουργία. Αν είχε σκοπό να δολοφονήσει τον Κυβερνήτη, μάλλον δεν θα έκανε κάτι τέτοιο.

 Εκείνο το πρωινό, ο μονόχειρας Κοζώνης (ο οποίος ήταν ο καλύτερος …μπιλιαρδιστής στην Ελλάδα, όπως γράφει στο βιβλίο του «ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ», ο Κωνσταντίνος Β. Κωνσταντάρας), ζήτησε να συνοδεύσει αυτός τον Κυβερνήτη καθώς κάποιος άλλος σωματοφύλακας είχε αρρωστήσει. Ο Κοζώνης, στην κατάθεσή του, είπε ότι στην Πλατεία Αναβρυτηρίου, μέσα στο σκοτάδι, συνάντησαν τους Μαυρομιχαλαίους. Εκείνοι χαιρέτησαν με σεβασμό τον Κυβερνήτη κι αυτός ανταπέδωσε τον χαιρετισμό.

Ο Δ. Κοκκινάκης αναρωτιέται, γιατί οι Μαυρομιχαλαίοι δεν σκότωσαν εκεί τον Καποδίστρια. Θα ήταν σαφώς πιο εύκολο και, πιθανότατα θα μπορούσαν εύκολα να ξεφύγουν. Μεγάλο ενδιαφέρον, παρουσιάζει η εκτενής αναφορά στα πρόσωπα που βρίσκονταν μέσα και έξω από τον Ιερό Ναό του Αγίου Σπυρίδωνα. Ο δρόμος μπροστά από την εκκλησία, είναι στενός και δεν μπορούσαν να βρίσκονται κοντά στον Καποδίστρια πολλά άτομα. Αλλά και μέσα στην εκκλησία, καθώς ήταν πολύ πρωί, βρίσκονταν μόνο λίγα, ηλικιωμένα κυρίως άτομα.
Όταν έφτασε ο Καποδίστριας κοντά στην είσοδο της εκκλησίας, γύρω του, κατά τον Δ. Κοκκινάκη βρίσκονταν ακόμα οι: Γεώργιος και Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης, οι οποίοι, λόγω του ότι ήταν «αρέστο» (υπό κράτηση), όπως είπε ο Γεώργιος στον επίτροπο του ναού Σωτήριο Μητρόπουλο, δεν μπορούσαν να μπουν σ’ αυτόν.

Ο σωματοφύλακας Κοζώνης (ή Κοκκώνης), ο στρατιώτης Λεωνίδας (ή Λέων ή Λεωνίδης), 40 ετών, συνοδός – σωματοφύλακας του Κυβερνήτη, οι στρατιώτες Γεωργίου και Καραγιάννης, «φύλακες» των Μαυρομιχαλαίων, ο εκκλησιάρχης Γούτος, δύο «ξηρακιανοί νέοι», όπως γράφει ο Δ. Κοκκινάκης και ένας ζητιάνος (ο οποίος ίσως ταυτίζεται με τον ένα από τους δύο ξηρακιανούς νέους). Επίσης, υπήρχαν δύο ξένοι περιηγητές (πιθανότατα ένας Σκωτσέζος κι ένας Ουαλός), οι οποίοι μάλιστα κατέθεσαν ως μάρτυρες κατά την ανάκριση. Οι καταθέσεις τους έχουν χαθεί (;).

Αναρωτιόμαστε πάντως, τι γύρευαν δύο ξένοι περιηγητές, ένα πρωινό Κυριακής του Σεπτέμβρη του 1831 (γύρω στις 6 π.μ. μάλιστα), σε μια εκκλησία της, τότε, ελληνικής πρωτεύουσας;
Σαν να λέμε, ότι δύο ξένοι τουρίστες, στις 6 π.μ. μια Κυριακή του Σεπτέμβρη του 2017, θα βρίσκονται έξω από τη Μητρόπολη Αθηνών. Ο Δ. Κοκκινάκης, γράφει ότι είναι πολύ κοντά στο να βρει τα ημερολόγιά τους. Κατά την άποψή μας, αυτό το καινούργιο στοιχείο, είναι άκρως ενδιαφέρον.

Η στιγμή της δολοφονίας του Καποδίστρια

Θα παραθέσουμε την εκδοχή του Δ. Κοκκινάκη που φυσικά διαφέρει απ’ όσα γνωρίζουμε μέχρι σήμερα.
Κάποιος απ’ όσους αναφέραμε παραπάνω, έκανε κίνηση για να πιάσει την πιστόλα του. Βλέποντας αυτή την κίνηση, ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης έκανε ένα άλμα προς τα πίσω (κατάθεση μάρτυρα Βαλτινού) και πυροβόλησε τον «υποψήφιο δολοφόνο» (Κοζώνη ή κάποιον άλλο). Αστόχησε όμως και η σφαίρα καρφώθηκε δίπλα από την είσοδο του ιερού ναού. Ο δολοφόνος του Καποδίστρια (αν δεν ήταν ο Κοζώνης), μπήκε ανάμεσα στους σωματοφύλακές του και τον ίδιο και πυροβόλησε τον Κυβερνήτη στο ινίο: «…Επί της κατ’ ινίον χώρας μάλλον προς τα δεξιά παρά προς τα αριστερά, τραύμα στρογγυλόν, εισδυτικόν, πλατύ και μακρόν, επτά μέχρι οχτώ εκατοστόμετρων, κατενεχθέν δια πυροβόλου όπλου…).
(Πόρισμα του γιατρού Σ. Καρβελά, το οποίο όμως δεν ανακοινώθηκε. Αντί γι’ αυτό, δημοσιεύθηκε άλλο, χωρίς ιατρικές υπογραφές).
Στη συνέχεια, ο στρατιώτης Καραγιάννης, πυροβόλησε τον Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη στην κοιλιά.

Αυτοί ήταν οι τρεις πυροβολισμοί που ακούστηκαν. Για το μαχαίρι με το οποίο, λέγεται, ότι ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης χτύπησε τον Καποδίστρια, το βρήκε πάνω στον Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη (;) ο δεκανέας Ανδρέας Βούλγαρης, που βρισκόταν, άγνωστο γιατί, μέσα στον Άγιο Σπυρίδωνα ένοπλος και ένστολος (κάτι απαγορευμένο για το 1831). Το μαχαίρι, κατέθεσαν ότι το είδαν ο Κοζώνης και ο Λεωνίδας, ο οποίος δεν πυροβόλησε γιατί, όπως ισχυρίστηκε, είχε ξεχάσει να γεμίσει το όπλο του!

Οι καταθέσεις των αυτοπτών μαρτύρων

Υπάρχουν κάποιες πραγματικά εντυπωσιακές καταθέσεις αυτοπτών μαρτύρων, που δίνουν μια άλλη τροπή στην υπόθεση της δολοφονίας Καποδίστρια.
Ο 23χρονος επιλοχίας Δημήτριος Μεσηνέζης, συναντήθηκε με τρεις περίεργους φουστανελοφόρους κοντά στον Άγιο Σπυρίδωνα, μετά τη δολοφονία του Κυβερνήτη. «ήτο ο μόνος που πιθανότατα είδε τους πραγματικούς δολοφόνους φεύγοντας από τον τόπο του φονικού», γράφει χαρακτηριστικά ο Δ. Κοκκινάκης.
Ο ένας επίτροπος του Αγίου Σπυρίδωνα Σωτήριος Μητρόπουλος, δεν κατέθεσε τίποτα σε βάρος των Μαυρομιχαλαίων. Ο άλλος επίτροπος, Πολύκαρπος Νικολάου, είδε να πυροβολεί τον Κυβερνήτη ο Γεώργιος (!) και κατέθεσε ότι ο Κωνσταντίνος πυροβόλησε στον τοίχο! Επίσης ανέφερε ότι είδε ένα «παιδί ξηρακιανό», για το οποίο όμως δεν γίνεται μνεία στη συνέχεια.
Ο 34χρονος Ιωάννης Σαράντου, που βρισκόταν κοντά στο παγκάρι, «χρέωσε» τον πρώτο πυροβολισμό σε κάποιον που φορούσε μαύρη κάπα. Ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης, φορούσε άσπρο μπουρνούζι…

Η κυρία Παρασκευούλα, που έμενε απέναντι από τον Άγιο Σπυρίδωνα, παρακολούθησε όλη τη σκηνή του φονικού και ήξερε πολύ καλά τους Μαυρομιχαλαίους κατέθεσε ότι: «Τον Καποδίστρια επυροβόλησαν δύο τους οποίους ΔΕΝ γνωρίζει».

Μερικές ακόμα λεπτομέρειες

Στο θανάσιμο τραύμα του Ιωάννη Καποδίστρια, βρέθηκαν 2,5 μπαλαρμάδες (ο μπαλαρμάς ήταν είδος βλήματος που χρησιμοποιούνταν παλιότερα και το οποίο αποτελούνταν από δύο σφαίρες οι οποίες συνδέονταν μεταξύ τους με σύρμα, ετυμ. < γαλλ. Balle ramee).
Τα όπλα του Κωνσταντίνου Μαυρομιχάλη, ήταν γεμισμένα με πυριτοβολές, τυποποιημένα φισέκια δηλαδή, τα οποία δεν περιείχαν μπαλαρμάδες, αλλά βόλια (σφαίρες).

 Ο αυτόπτης μάρτυρας Γεώργιος Μονφεράτος, 22χρονος ανθυπολοχαγός τότε, είδε και περιγράφει την πληγή του Κωνσταντίνου και δήλωσε απερίφραστα πως ήταν πληγωμένος στην κοιλιά και όχι στην πλάτη (από πυροβολισμό του Κοζώνη,όπως αναφέραμε στο προηγούμενο άρθρο).

 Υπάρχουν πολλά ακόμη στοιχεία, σε σχέση κυρίως με τη δίκη του Γεώργιου Μαυρομιχάλη και τις «συναλλαγές» με τους Γεωργίου και Καραγιάννη. Προτιμήσαμε να εστιάσουμε βασικά στο γεγονός της δολοφονίας του Ιωάννη Καποδίστρια, που νομίζουμε ότι παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον.

Ο άκρως απόρρητος φάκελος Καποδίστρια που αρνούνται να ανοίξουν οι Άγγλοι

Ένα από τα μέλη της Αντιβασιλείας, που κυβερνούσαν ουσιαστικά τη χώρα μας μέχρι την ενηλικίωση του Όθωνα, ήταν ο Γκέοργκ Λούντβιχ φον Μάουρερ (Georg Ludwig von Maurer), που γεννήθηκε το 1790 στο Ερπολτσχάιμ της Γερμανίας και πέθανε το 1872 στο Μόναχο.
Ο Δ. Κοκκινάκης, κάνει λάθος, γιατί τον αναφέρει ο «εκ των Αντιβασιλέων Σκώτος Maouer».
Ο Μάουρερ, με πολύ σημαντικό νομοθετικό έργο στη χώρα μας, είχε ως Υπουργός Δικαιοσύνης στα χέρια του, το σύνολο των σχετικών με τη δολοφονία του Καποδίστρια εγγράφων και δημιούργησε ένα φάκελο με τίτλο «THE ASSASSINATION OF KAPODISTRIAS» (“H Δολοφονία του Καποδίστρια»), με υπότιτλο «MINISTER DE LA JUSTICE A’ SA MAJESTE LE ROIS POOR LA REGENCE». Ο φάκελος αυτός, βρέθηκε στην Αγγλία (γιατί άραγε;) και παραμένει ερμητικά κλειστός ως σήμερα.
Οι Βρετανοί αρνήθηκαν να δώσουν στοιχεία σε όποιον το ζήτησε. Στον Δ. Κοκκινάκη, απάντησαν πως τα στοιχεία αυτά «είναι μέρος των Αγγλικών Ιστορικών Αρχείων»…

Επίλογος

Το ότι αφιερώσαμε δύο άρθρα στη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια, ελπίζουμε να βοήθησε τους αναγνώστες να μάθουν καινούργιες λεπτομέρειες και να διαμορφώσουν σαφέστερη άποψη για το τι ακριβώς έγινε. ΔΕΝ έχουμε καμία σχέση και καμία προσωπική γνωριμία με τον Κύριο Κοκκινάκη, θεωρούμε όμως ότι κάποια από τα στοιχεία που παρουσιάζει, είναι άκρως ενδιαφέροντα.
Και δυο λόγια ακόμα για τον Ι. Καποδίστρια.
Καθιέρωσε το διαβατήριο στη χώρα μας. Μόνο στη Ρωσία και την οθωμανική αυτοκρατορία υπήρχε ως τότε!
Τέλος, οι χειρισμοί του στην εξωτερική πολιτική και ιδιαίτερα στο πώς κατάφερε να φτάσει τα σύνορα της Ελλάδας στη λεγόμενη γραμμή Αμβρακικού – Παγασητικού, ήταν κάτι παραπάνω από υποδειγματικοί.
Με το συγκεκριμένο θέμα, ελπίζουμε να βρούμε τον χρόνο, να ασχοληθούμε διεξοδικά!

http://www.protothema.gr/stories/article/677235/i-dolofonia-tou-kapodistria-athooi-tou-aimatos-toutou-oi-mauromihalaioi/

Δημήτρης Γκόγκος 1903 – 1985

Σπουδαίος ρεμπέτης, γνωστός και ως «Μπαγιαντέρας». Γεννήθηκε το 1903 στο Χατζηκυριάκειο, στον Πειραιά, και ήταν το τελευταίο από τα 22 παιδιά του Γιάννη Γκόγκου, υπαξιωματικού του Βασιλικού Ναυτικού από τον Πόρο, και της Αγγελικής από την Ύδρα.

Από μικρός ακολούθησε το δρόμο των γραμμάτων και σπούδασε ηλεκτρολόγος. Δεν άσκησε, όμως, ποτέ το επάγγελμα, λόγω του ατίθασου χαρακτήρα του και της ενασχόλησής του με την ελευθέρα πάλη.

Με τη μουσική καταπιάστηκε από μικρός. Έως το 1920 έπαιζε μαντολίνο και κιθάρα, μετά βιολί και από το 1924 άρχισε να μαθαίνει μπουζούκι και μπαγλαμά. Το μπουζούκι το γνώρισε στη φυλακή, όταν κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας στο ναυτικό καταδικάστηκε σε κάθειρξη 6 ετών, γιατί τροφοδοτούσε με εκρηκτικά φίλους του ψαράδες.

Το 1925 διασκεύασε την ιταλική οπερέτα «Μπαγιαντέρα», του Έριχ Κάλμαν, για λαϊκή ορχήστρα με μπουζούκι και μαντολίνο. Από τότε απέκτησε το παρατσούκλι Μπαγιαντέρας.

Λίγο πριν από τη δεκαετία του '30 άρχισε να τριγυρνάει στα Πειραιώτικα στέκια, όπου σύχναζε ο εργατόκοσμος του λιμανιού. Έτσι απέκτησε στενή σχέση με τους πρωτεργάτες του ρεμπέτικου, κυρίως τον Μάρκο Βαμβακάρη, τον Στράτο Παγιουμτζή και τον Γιώργο Μπάτη. Το 1937 ηχογράφησε τον πρώτο του δίσκο στην Columbia με τίτλο «οι Καπνεργάτριες», με το τραγούδι «η καπνουλού» αφιερωμένο στη σύντροφο της ζωής του, καπνεργάτρια και στιχουργό Δέσποινα Αραμπατζόγλου.

Τον Απρίλιο του 1941 τυφλώθηκε από γλαύκωμα και μάλιστα πάνω στο πάλκο, την ώρα που τραγουδούσε. Φίλοι και συνεργάτες άρχισαν να τον περιφρονούν κι εκείνος έκανε το παν για να τους αποδείξει την αξία του. Έτσι, δημιούργησε ορισμένες από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του.

Όμως τα χρόνια της κατοχής που ακολούθησαν ήταν δύσκολα και φτωχικά. Το πρωί πήγαινε στα συσσίτια για να εξασφαλίσει το γάλα των παιδιών του και τα βράδια έπαιζε σε διάφορα ταβερνάκια. Μετά τον πόλεμο, άρχισε και πάλι να γράφει, να δισκογραφεί και να εμφανίζεται σε μεγάλα μαγαζιά της τότε Αθήνας.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του απομονώθηκε στο σπίτι του στον Άγιο Ιερόθεο, συντροφιά με τη σύζυγό του Δέσποινα. Από τον Οκτώβριο του 1985 άρχισε να αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας και στις 18 Νοεμβρίουτου 1985 άφησε την τελευταία του πνοή.

Πίσω του, άφησε παρακαταθήκη περίπου 100 τραγούδια: «Ζούσα μοναχός χωρίς αγάπη», «Χατζηκυριάκειο», «Μέσα στης ζωής τα μονοπάτια», «Αποβραδίς ξεκίνησα», «Σαν μαγεμένο το μυαλό μου», «Ξεκινάει μια ψαροπούλα», «Νυχτερίδα», «Ξαβεργιώτισσα», «Πειραιωτοπούλα», «Αλάνι με φωνάζουν», «Γυρνώ σαν νυχτερίδα», «Μ' έχεις μαγεμένο», «Έλα να μπερμπαντέψεις», «H μικρή από το Πασαλιμάνι», «Το τραγούδι της αγάπης», «Η άνοιξις», «Με ξέχασες», «Το πέρασμα», «Μια τράτα Κουλουριώτικη», «Κι αν χωρίσαμε δε φταίω» και άλλα.

Επιπλέον, στο ενεργητικό του περιλαμβάνεται και μια μέθοδο για την εκμάθηση του μπουζουκιού άνευ διδασκάλου.

Ποια ήταν η Αφροδίτη | Ντοκιμαντέρ | μυθολογία Ελλήνων

Ποιος ήταν ο Ερμής | Ντοκιμαντέρ | Μυθολογία Ελλήνων

Ποιος ήταν ο ΔΙΑΣ | Ντοκιμαντέρ | μυθολογία Ελλήνων

Salvaro Mundi: «προσκύνημα» $450 εκατ. για τον πιο ακριβό Iησού παγκοσμίως

Ένας πίνακας του ιταλού ζωγράφου Λεονάρντο ντα Βίντσι πωλήθηκε 450,3 εκατομμύρια δολάρια σε δημοπρασία του οίκου Christie's χθες στη Νέα Υόρκη, καταρρίπτοντας το ρεκόρ του πιο ακριβού πίνακα παγκοσμίως. Στο τέλος μιας αγοραπωλησίας διάρκειας 19 λεπτών ο "Salvador Mundi" ("Ο Σωτήρας του Κόσμου"), ο τελευταίος πίνακας του ζωγράφου που παρέμενε σε χέρια ιδιώτη συλλέκτη, ξεπέρασε κατά πολύ τον πίνακα του Πάμπλο Πικάσο "Les Femmes d' Alger" ("Οι Γυναίκες του Αλγερίου") που πωλήθηκε 179,4 εκατ. δολάρια το 2015. Στη συνέντευξη Τύπου που δόθηκε μετά την πώληση, οι υπεύθυνοι του οίκου Christie's αρνήθηκαν να δώσουν οποιαδήποτε πληροφορία σε σχέση με τον αγοραστή και για τους άλλους πλειοδότες, παρά μόνο ότι προέρχονταν από όλο τον κόσμο.

Περισσότερα στο CNN.gr

Λίγη ευγένεια, παρακαλώ - Το αυτονόητο, μια καλή συμπεριφορά δηλαδή, αντί να είναι ο κανόνας είναι η εξαίρεση.

Στην Ελλάδα, βλέπετε, την ευγένεια δεν την αγαπάμε. Την υποτιμάμε, την απαξιώνουμε, σχεδόν την απορρίπτουμε συνδέοντάς τη με την υποκρισία, το συμφέρον, τη δουλοπρέπεια.
Είμαι από τους ανθρώπους που εκτιμούν ιδιαιτέρως την ευγένεια. Απολαμβάνω τις καλημέρες, τα ευχαριστώ, τα παρακαλώ, τα «να ΄σαι καλά, κόρη μου». Χαμογελάω όταν βλέπω τους ανθρώπους να προσφέρουν τη θέση ή τη σειρά τους σε κάποιον άλλο, να ρωτάνε αν μπορούν να ανάψουν τσιγάρο, να βοηθάνε μια μαμά να περάσει το καρότσι με το μωρό ανάμεσα από τα αυτοκίνητα που της φράζουν τον δρόμο, αντί να ξεφυσάνε επειδή τους καθυστερεί. Δυστυχώς όμως όλες αυτές τις μικρές, όμορφες χειρονομίας και κουβέντες δεν τις συναντάω όσο συχνά θα ‘θελα.

Στην Ελλάδα, βλέπετε, την ευγένεια δεν την αγαπάμε. Την υποτιμάμε, την απαξιώνουμε, σχεδόν την απορρίπτουμε συνδέοντάς τη με την υποκρισία, το συμφέρον, τη δουλοπρέπεια. Κι έτσι, για ακόμα μία φορά, το αυτονόητο, μια καλή συμπεριφορά δηλαδή, αντί να είναι ο κανόνας είναι η εξαίρεση.

Δεν θα ισχυριστώ ότι ένας άνθρωπος με καλούς τρόπους είναι και ευγενική ψυχή ούτε όμως θα δεχτώ ότι αυτός που μοστράρει απλόχερα στους γύρω του την κακή του διάθεση είναι «αυθεντικός», όπως λένε κάποιοι προσπαθώντας να με πείσουν ότι η αγένεια είναι ένα κάποιο είδος (σαδιστικής;) ντομπροσύνης τύπου «νιώθω χάλια-φέρομαι στους γύρω μου χάλια».

(Και σε αυτό το σημείο να κάνω την εξής παρατήρηση: έχετε προσέξει με πόση χαρά σε χαιρετάνε οι ηλικιωμένοι σε κάτι ξεχασμένα χωριά στην άκρη της Ελλάδας, άνθρωποι που ζούνε μέσα σε ανείπωτες δυσκολίες. Αλλά δυσκολίες όχι αστεία, κι όμως σε κερνάνε καλημέρες με απίστευτη μεγαλοσύνη).

Ίσως έχω άδικο αλλά δεν θεωρώ αυθεντικότητα το να μιλάς απότομα στους ανθρώπους που εξυπηρετείς επειδή είσαι κακόκεφος και βασανισμένος από τη ζωή. Ούτε νομίζω ότι είναι δικαίωμά σου να μουγκρίζεις στους ανθρώπους που σε εξυπηρετούν ή δουλεύουν για εσένα, επειδή είσαι -ή νομίζεις ότι είσαι- ανώτερος.

Η ευγένεια δεν αφορά απλώς και μόνο τους τυπικούς κανόνες του Savoir Faire, αλλά την ανταλλαγή διάθεσης (ενέργειας, για τους εναλλακτικούς) που ειλικρινά θεωρώ ότι παίζει μεγάλο ρόλο, σχεδόν μαγικό, στην καθημερινότητά μας. Γιατί μη μου πείτε ότι η αγενής συμπεριφορά κάποιου δεν έχει τη δύναμη να σας χαλάσει τη μέρα;

Δεν είναι υποκρισία να σέβεσαι τον άλλον, γνωστό και άγνωστο, και να του φέρεσαι ευγενικά. Δεν είναι υποκρισία να πεις ένα καλησπέρα και να χαμογελάσεις τόσο δα στην ταμία στο σούπερ μάρκετ, να πεις και κάνα ευχαριστώ στον έρμο Πακιστανό που σου καθάρισε το τζάμι, αντί να του πετάξεις ένα κέρμα από το παράθυρο.

Δεν καταπιέζεις τον εαυτό σου με το να είσαι ευγενικός, ενώ δεν έχεις καμία απολύτως όρεξη, απλώς τον κάνεις λίγο στην άκρη για χάρη του άλλου. Ακόμα κι αν αυτός ο άλλος είναι ο κακότροπος και μουτρωμένος τύπος που ξεσπάει πάνω σου με όλη του την αυθεντικότητα… Γιατί αυτή είναι η πεμπτουσία της ευγένειας, η ανιδιοτελής γενναιοδωρία. Και αν δεν μπορούμε να είμαστε γενναιόδωροι με κάτι τόσο απλό κι εύκολο όπως οι τρόποι μας ε, διάολε, δεν έχουμε καμία ελπίδα…

Γράφει η Μαρία Πετρίδη


ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΠΩΣ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΟΔΗΓΗΣΕ ΤΟΝ Σ. ΜΑΛΚΟΤΣΗ ΣΕ ΠΤΩΧΕΥΣΗ ΜΟΛΙΣ ΤΟΛΜΗΣΕ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΤΡΑΚΤΕΡ! (vid)

Ο Σωκράτης Μαλκότσης είναι ιστορικά ο σημαντικότερος Έλληνας κατασκευαστής μηχανών, που ξεπερνά διάφορους κατασκευαστές 

μηχανών (συνήθως diesel και ημι-diesel) που άκμασαν στην Ελλάδα στη δεκαετία του ’20 και (κυρίως) τη δεκαετία του ’30, όπως dimadis-Kanakis στο Βόλο, Peteinaris στη Καλαμάτα, Siderides, ΒΙΟ, Koutroufis και πολλά άλλα στην Αθήνα.

Τοποθετημένος στον Πειραιά, πριν από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ο Μαλκότσης παρήγαγε διάφορους τύπους βιομηχανικών μηχανημάτων.

Μετά από τον πόλεμο παρήγαγε τα βιομηχανικά μηχανήματα για διάφορες ελληνικές επιχειρήσεις, αλλά εστίασε σταδιακά σχεδόν εξ ολοκλήρου στις μηχανές diesel , και έγινε σύντομα η μεγαλύτερη επιχείρηση στον τομέα του.

Οι μηχανές Malkotsis βρήκαν τη χρήση σε ποικίλες βιομηχανικές εφαρμογές, ενώ τα πρότυπα μηχανών βαρκών έγιναν θρυλικά για την αξιοπιστία τους. Παρήχθη επίσης και μια σειρά ηλεκτρικών μηχανών.

Η σειρά diesel EM της περιέλαβε στις μηχανές που σχεδιάστηκαν συγκεκριμένα για την τροφοδότηση των οχημάτων και χρησιμοποιήθηκε στα πρότυπα αγροτικών τρακτέρ Malkotsis (Malkotsis em-2 και em-4) που εισήχθησαν το 1959.

Τα τρακτέρ, που σχεδιάστηκαν σε συνεργασία με μια βρετανική συμβουλευτική εταιρία, παρήχθησαν για μόνο μερικά έτη, λόγω έλλειψης των χρηματοδοτικών και άλλων προβλημάτων συμβάλλοντας τα μέγιστα και η πλήρη έλλειψη κρατικής υποστήριξης, όπως άλλωστε συνέβαινε και συμβαίνει σε κάθε προσπάθεια ανάπτυξης και ανάδειξης στην παγκόσμια αγορά Ελληνικών – κυρίως – βαρέως τύπου προϊόντων .

Ωστόσο και ο Μαλκότσης έπεσε θύμα οικονομικού σαμποτάζ: Όταν του δόθηκε μια παραγγελία 1000 μηχανών πήρε δάνειο από την Εθνική Τράπεζα για να εκτελέσει την παραγγελία.

Όταν παρέδωσε τις μηχανές ό Μαλκότσης, το μεν κράτος δεν τον πλήρωνε, η δε Εθνική Τράπεζα ζητούσε τα λεφτά της και το κράτος δεν δεχότανε συμψηφισμό με το συμβόλαιο.

Έτσι η Εθνική έκανε κατάσχεση, έκλεισε ο Μαλκότσης, και 3000 εργαζόμενοι βρέθηκαν στον δρόμο, ενώ οι ντιζελομηχανές δεν κατασκευάστηκαν πάλι στην Ελλάδα!

Όπως ήταν φυσικό η εταιρεία πτώχευσε...

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΕΛΛΑΔΑ

Γράφει ο Πέτρος Χασάπης 

Πάντα, οι επαναστάσεις και οι απελευθερωτικοί αγώνες ξεκινούν, είτε όταν υπάρχει εσωτερική σύγκρουση στην ελίτ, είτε όταν θίγονται από τους επικυρίαρχους τα συμφέροντα μιας ελίτ.
Οι μάζες, παρότι διαμαρτύρονται και είναι εν δυνάμει σχεδόν πάντα έτοιμες για επανάσταση, δεν μπορούν να κάνουν το παραμικρό χωρίς ηγεσία και η οποία ηγεσία θα τροφοδοτείται με άφθονη χρηματοδότηση.

Όμως το χρήμα το έχουν μόνο οι ελίτ, γι’ αυτό και τίποτα δεν ξεκινάει, παρά μόνο από τις ελίτ.

Για παράδειγμα, στην χρεοκοπημένη Ελλάδα του σήμερα, τίποτα δεν πρόκειται να γίνει (και όπως βλέπετε δεν έχει γίνει μέχρι στιγμής), αν και διαμαρτύρονται έντονα οι λαϊκές μάζες, όσο η εγχώρια ελίτ βολεύεται και κερδίζει με αυτή την κατάσταση.

Θα υπάρξει είτε εξέγερση είτε απελευθερωτικός αγώνας, μόνο από τη στιγμή που θα υπάρξει πραγματική εσωτερική σύγκρουση στην εγχώρια ελίτ, ή όταν οι δανειστές βάλουν χέρι στα συμφέροντά της.

Μέχρι τότε καληνύχτα Ελλάδα. 

Πότε κάποιος είναι ηγέτης και πότε δικτάτορας;

Κανείς δεν καυτηρίασε τη στέρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στους λαούς που διοικούσαν δικτάτορες, όσο αυτοί εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα των ισχυρών.

Η περίπτωση του Ερντογάν, θυμίζει την περίπτωση του Καντάφι, με άγνωστο αν θα έχει το ίδιο τέλος. Όταν ο Καντάφι, ξεκίνησε την δημιουργία αφρικανικού νομίσματος, πρόσθεσε την τελευταία σταγόνα να βυθίσει την βάρκα [Ευβουλίδης: "Κόκκος σταριού ανατρέπει λέμβον"], αφού ήδη είχε αποφασιστεί ο διαμελισμός των κρατών. 

Μέχρι τότε ο Καντάφι ήταν ο αγαπημένος ηγέτης της Δύσης, με την Γαλλία μάλιστα λίγους μήνες πριν από το απάνθρωπο λιντσάρισμά του, να του επιτρέπει να στήσει βεδουίνικη σκηνή στο Λούβρο για την ολιγοήμερη διαμονή του και την Ιταλία να τον υποδέχεται εν χορδαίς και οργάνοις. 

Το θέμα επομένως, είναι οι παραβάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαπράττονται από ηγέτες, όπου γης, και που άλλοτε προκαλούν τις διαμαρτυρίες της "πολιτισμένης" Δύσης, άλλοτε όμως αυτή έχει κλειστά τα μάτια.

Και μέσα στην εντός εισαγωγικών πολιτισμένη Δύση συμπεριλαμβάνω και τη χώρα μας, όπου ο τότε πρόεδρος της ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Τσάτσος είχε γράψει ένθερμο πρόλογο σε βιβλίο για τον Τσαουσέσκου της Ρουμανίας, ενώ οι Κ. Καραμανλής και Α. Παπανδρέου δεν έκρυψαν τη συμπάθειά τους ο μεν πρώτος με τον Τίτο της Γιουγκοσλαβίας, ο δε δεύτερος με τον Γιαρουζέλσκι της Πολωνίας. Και οι τρεις ήσαν δικτάτορες (με περισσότερο επιβαρυντική περίπτωση του Τίτο, ο οποίος εξέθρεψε τον ψευτομακεδονισμό των Σκοπιανών). 

Κανείς δυτικός ηγέτης δεν καυτηρίασε τη στέρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στους λαούς που διοικούσαν δικτάτορες, όσο αυτοί εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα των ισχυρών. Απεναντίας, τους τιμούσαν με τη φιλία τους. Άλλοι το έπρατταν για ιδιοτελείς λόγους, άλλοι διότι εξυπηρετούνταν τα συμφέροντα των λαών τους. Τα περί παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων πήγαιναν περίπατο. 

Σήμερα, κατηγορείται ο Άσαντ της Συρίας για τον βίαιο τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τους αντικαθεστωτικούς, που επιφέρει χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες. Για το δικτατορικό καθεστώς της Κίνας, δεν ακούγεται λέξη. Για την τιμή των όπλων γίνεται που και που κάποια αναφορά στις απάνθρωπες εργασιακές συνθήκες, που παραμένουν φυσικά οι ίδιες, αφού η οικονομική άνθηση της Κίνας στις δυτικές πολυεθνικές στηρίχτηκε.. 

Το άλλο υποκριτικό σημείο είναι το δήθεν ενδιαφέρον, όχι μόνο για τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και για τα πολιτικά. Έτσι, οι μεν Κούρδοι είναι «τρομοκράτες», αλλά «εξεγερμένοι» είναι οι τζιχαντιστές της Αλ Κάιντα. Όπως «τρομοκράτες» αποκαλούνταν οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ και αργότερα οι Ιρλανδοί και οι Βάσκοι, που έχουν κάθε λόγο να μη επιθυμούν την κυριαρχία του βρετανικού και ισπανικού στέμματος αντίστοιχα. 

Μόλις λοιπόν παύσουν οι δικτάτορες να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των Ισχυρών της γης, τότε θυμάται η «πολιτισμένη» Δύση, ότι πρέπει να «εξεγερθούν» οι λαοί τους και να τους ανατρέψουν. Οι εναγκαλισμοί και τα φιλιά ξεχνιούνται. Οι λόγοι περί "αμοιβαίας φιλίας" και άλλοι σχετικοί, όπως και οι φωτογραφίες, θα μπουν στο συρτάρι. 

Αυτό λέγεται «πολιτισμός». Βουτηγμένος στο ψέμα και υπηρέτης στυγνών συμφερόντων. Στη θέση του απομακρυσμένου δικτάτορα, τοποθετούν άλλον, που θα τον απομακρύνουν κι αυτόν αν ξεφύγει από την πορεία που του χάραξαν. [Η Σαουδική Αραβία έχει "αιχμαλωτίσει" τον πρωθυπουργό του Λιβάνου, και θέλει να τον αντικαταστήσει με τον μεγαλύτερο αδελφό του, που είναι προθυμότατος να πράξει ό,τι αρνείται ο μικρότερος. Απεχθείς καταστάσεις, κυνικές, που δεν προξενούν πλέον εντύπωση]. 

Ηγέτης, επομένως, είναι αυτός που τηρεί τους κανόνες που επιβάλλουν οι Ισχυροί, ανεξάρτητα από το είδος του καθεστώτος και τη λαϊκή ή αντιλαϊκή πολιτική που ακολουθεί. Μεταβάλλεται δε σε δικτάτορα, όταν πάψει να υπακούει. Απλά πράγματα. 

Αυτό συμβαίνει και με τον Ερντογάν. Επισήμως και δημοσίως καμιά χώρα δεν αποκαλεί δικτάτορα τον Ερντογάν. Και υπάρχουν ακόμη χώρες, όπως η Ελλάδα, με οθωμανικά κατάλοιπα ραγιαδισμού, που δεν του κλείνουν κατάμουτρα την πόρτα, αλλά την ανοίγουν για να του επιτρέψουν να υποδαυλίσει το μίσος των αυτοπροσδιοριζόμενων Τούρκων, και να προβεί σε μαθήματα… δημοκρατίας και διεθνούς δικαίου, όπως ανερυθρίαστα συνηθίζει. 

Θα θυμηθούν οι πολιτικοί μας στην Ελλάδα ότι είναι δικτάτορας, όταν βρεθεί ο κατάλληλος αντικαταστάτης του που δεν θα οδηγήσει σε εμφύλιο την Τουρκία, επανερχόμενος στο «μαντρί». Και συγχρόνως, οι ίδιοι που δεν αντιδρούν όταν τους σφίγγει το χέρι, θα τον καταγγείλουν ως δικτάτορα. [Υπάρχει μάλιστα δημοσιογράφος που είχε ευχηθεί να υπήρχε και στην Ελλάδα ένας Ερντογάν]. 

Μακεδών

Πηγή Voria

Που θα φτάσει αυτή η συνειδητή παραχάραξη της ιστορίας;

Του Δημήτρη Κωνσταντάρα

Τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές, παραμονή της επετείου του Πολυτεχνείου του 2017, στις 10.30 το πρωί, δεν μπορώ να ξέρω πώς θα εξελιχθεί η κατάληψη του πολύπαθου Ανώτατου Ιδρύματος από τους «μπαχαλάκηδες»/αντιεξουσιαστές κι ούτε που ξέρω ποιους άλλους και η απόφασή τους να ματαιώσουν (προς Θεού, όχι να «ακυρώσουν» όπως το είδα γραμμένο επιπόλαια ΚΑΙ σε εφημερίδες) τον παραδοσιακό εορτασμό.

Κακώς διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους όσοι διαμαρτύρονται για την απουσία Κράτους, την αδυναμία επέμβασης, την απραξία, την αδυναμία αλλαγής τετελεσμένων γεγονότων που επιβάλλουν ακραίες μειοψηφίες. Έχουν περάσει 44 χρόνια από το Νοέμβρη του 1973 και οι περισσότεροι – αν όχι όλοι- που ταμπουρώθηκαν στο Πολυτεχνείο και επιδιώκουν να πλαστογραφήσουν τη σύγχρονη Ελληνική ιστορία , όχι δεν τα έζησαν τα τραγικά γεγονότα αλλά δεν είχαν καν γεννηθεί. Δεν ξέρουν για τι μιλάμε. Δεν είδαν, δεν άκουσαν, δεν «μύρισαν» και δεν θέλησαν να μάθουν.

Αλλά το Πολυτεχνείο και η γύρω περιοχή είναι ένα ξέφραγο αμπέλι, παραδομένο στα γούστα, τις ακρότητες και την επιπολαιότητα κάποιων «ολίγων» εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Η Ημέρα του Πολυτεχνείου έχει επιχειρηθεί σχεδόν από την αρχή να δυσφημιστεί και οι γιορταστικές εκδηλώσεις μνήμης έχει επιχειρηθεί να  καταργηθούν, να διαγραφούν από τη μνήμη μας και να εξαφανιστούν από τον ιστορικό χάρτη σχεδόν από την αρχή με διάφορες δικαιολογίες και αιτιολογίες που ανάγονται σε πολιτικούς σχεδιασμούς και πολιτικάντικους στόχους απαξίωσης συμβόλων όπως δεν έχει γίνει σε κανένα άλλο ιστορικό γεγονός, όσο διχαστικό, όσο τεκμηριωμένο ή ατεκμηρίωτο, όσο  διχαστικό κι αν ήταν.

Οι δυό –τρείς τελευταίες κυβερνήσεις έδειξαν μια πιο αποφασιστική τάση να περιθωριοποιήσουν τον εορτασμό της Ημέρας του Πολυτεχνείου και σιγά-σιγά, άρχισαν να «παραδίδουν» το χώρο του συμβολισμού ενός πολυδιεκδικούμενου αντιδικτατορικού αγώνα ενός λαού στα χέρια μιας περίεργης ομάδας από «φράξιες» που η κάθε μία είχε – και έχει- τους δικούς της στόχους, τη δική της λογική και τα δικά της επιχειρήματα. Το επίσημο Κράτος, η Πολιτεία, η εκάστοτε κυβέρνηση διαπίστωσε ότι δεν ήθελε να προσπαθήσει να «τα βγάλει πέρα» με τους εκάστοτε «μπαχαλάκηδες» και με την συμπεριφορά της, συνέβαλε στην παραχάραξη των ιστορικών γεγονότων. Η τελευταία – η σημερινή- κυβέρνηση το παράκανε. Και ζούμε τώρα τα αποτελέσματα ενός κακού, εμφανούς και πρόχειρου σχεδιασμού που οδηγεί το Νοέμβρη του 1973, τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και τις ιστορικές μνήμες στη λήθη.

Διαφωνώ κάθετα. Μπορεί να ΜΗΝ ΗΜΟΥΝ μέσα στο Πολυτεχνείο το Νοέμβρη του 1973, μπορεί να μην ήμουν – από μικροαστικό φόβο- ενεργός αντιστασιακός αλλά ποτέ μου δεν συντάχθηκα με την 21η Απριλίου και τις διάφορες «προδοσίες» που αναμφισβήτητα συνέβησαν αλλά έζησα από κοντά όλα τα γεγονότα. Έξω απ΄ το Πολυτεχνείο, στα Εξάρχεια, στους; Δρόμους, στο Πανεπιστήμιο, στην εφημερίδα όπου είχα αρχίσει να εργάζομαι (δεν έχει σημασία σε ποια, όλες τα ΙΔΙΑ έγραφαν) και την ελεγχόμενη δημοσιογραφία τη γλυτώσαμε – όσο ήταν δυνατόν- μόνο όσοι είχαμε ειδίκευση το Διεθνές Ρεπορτάζ, το λεγόμενο «Εξωτερικό Δελτίο» που μας εφοδίαζε καθημερινά με πληθώρα διεθνών γεγονότων όπως ο πόλεμος στο Βιετνάμ, ο Νίξον, το Σκάιλαμπ, η μαζική είσοδος ευρωπαικών κρατών στην ΕΟΚ, η Χιλή και η ανατροπή του Αλλιέντε από τον Πινοσέτ, η επιστροφή του Περόν στην Αργεντινή, ο «Πόλεμος του Γιομ Κιπούρ» στη Μέση Ανατολή, τα διαστημικά προγράμματα «Πάιονιρ» των ΗΠΑ και «Σογιούζ» της Σοβ. Ένωσης.

Δεν ξέρω πού θα οδηγήσει αυτή η προσπάθεια – με την ανοχή του Κράτους- για παραχάραξη της ιστορίας. Αλλά η γενιά μου, αυτή η γενιά που σήμερα έχει «ασπρίσει» και έχει διαγράψει το μεγαλύτερο κομμάτι του κύκλου της και οδηγείται με τη βία στην «έξοδο» δεν σκοπεύει να παραιτηθεί. Κι εμείς μπορεί να μην έχουμε καλάσνικωφ, μολότοφ και 45ντάρια, έχουμε όμως ψυχή, καρδιά και μνήμη.

Fusil Gras Modèle 1874 M80 Το όπλο του Έλληνα στρατιώτη για πάνω από 70 χρόνια

Υπάρχει ένα όπλο που στη χώρα μας απέκτησε σχεδόν μυθική υπόσταση. Αυτό δεν είναι άλλο από το Gras Modèle 1874, αλλιώς γνωστό απλά ως τυφέκιο Γκρας.

Το Gras υιοθετήθηκε από τον Ελληνικό Στρατό το 1877. Η Ελλάδα παρήγγειλε συνολικά 129.000 τουφέκια. Από αυτά τα 118.000 ήταν για τις ανάγκες του πεζικού, τα 6.000 για τις ανάγκες του Πυροβολικού και τα 5.000 για το ιππικό. Για πρακτικούς λόγους, τα τελευταία 2 είχαν μικρότερο μήκος. Το όπλο είχε διαμέτρημα 11Χ59 mm και διέθετε κινητό ουραίο για την όπλιση και την εξαγωγή χρησιμοποιημένου κάλυκα. 

Την εποχή που παρουσιάστηκε ήταν ένα από τα κορυφαία όπλα παγκοσμίως. Μέχρι τότε, οι στρατοί χρησιμοποιούσαν  εμπροσθογεμή τυφέκια, τα οποία ήταν δύσχρηστα και αναξιόπιστα. Το Gras ήταν ένα από τα πρώτα πετυχημένα οπισθογεμή τυφέκια που χρησιμοποιούσε χάρτινα και από το 1870 μεταλλικά φυσίγγια μαύρης πυρίτιδας πού μείωναν σημαντικά το χρόνο γέμισης και πυροδότησης του όπλου.

Ο Ε.Σ. χρησιμοποίησε τα Gras στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, στους βαλκανικούς πολέμους, στον 1ο ΠΠ, στη Μικρά Ασία και στο 2ο ΠΠ. Επίσης χρησιμοποιήθηκαν στην αντίσταση και στο εμφύλιο από τους αντάρτες. 

Αν και από το 1903 άρχισαν να παραλαμβάνονται τα νέα τυφέκια Mannlicher-Schönauer (ένας τύπος επαναληπτικού τυφεκίου, με περιστροφικό γεμιστήρα, που παρήχθη από τη Steyr-Mannlicher για τον Ελληνικό Στρατό και αργότερα χρησιμοποιήθηκε και από το στρατό της Αυστροουγγαρίας), οι Γκράδες υπηρέτησαν στο πλευρό του Έλληνα στρατιώτη για πολλά ακόμη χρόνια.

Λόγω του ότι ήταν ένα όπλο αργό στη χρήση του, σχετικά με μεταγενέστερα όπλα του είδους του, επικράτησε να αποκαλούν, παλαιότερα, «γκράδες» τα άτομα που δεν αντιλαμβανόταν εύκολα τι τους έλεγαν, καθώς και τους κακούς μαθητές.
πηγή