Posted: 10 Jun 2014 01:50 PM PDT
Γράφει ο Δημήτριος ΤσεργίνηςΕάν υπάρχουν ακόμη Έλληνες που πιστεύουν ότι ψηφίζουν στις εκλογές και η ψήφος τους καθορίζει το ποιος θα κυβερνήσει αυτόν τον τόπο, καλύτερα να μην προχωρήσουν στην ανάγνωση αυτού του άρθρου. Υπάρχουν –το ξαναλέμε- ένα σωρό μπλογκς όπου διατυμπανίζεται το «δημοκρατικό έλλειμμα» της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, το «μεγαλείο της Φυλής», τα «ελαττώματα των Αρχαίων προγόνων μας που τα κληρονομήσαμε εμείς» και ένα σωρό άλλες συναφείς ανοησίες. Σήμερα εμείς, του Θεόδοτου, θα προσπαθήσουμε να σας δώσουμε μια ιδέα του τι γινόταν και
συνεχίζεται να γίνεται σε αυτόν εδώ τον –δήθεν ευλογημένο- τόπο
το έμβλημα της Αθηναϊκής Λέσχης
Ας αρχίσουμε λοιπόν από κάτι που όλοι θα θυμούνται. (Και λέω όλοι, γιατί όλοι είναι, σε καθημερινή βάση, στημένοι μπροστά στις τηλεοράσεις, να παρακολουθούν τα διάφορα «αποκαλυπτικά» «ανατρεπτικά» καθώς και τα άλλα, τα «κόντρα σε όλους» και λοιπά και λοιπά). Όταν λοιπόν, σε μία από τις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις, ήταν σαφές ότι έβγαινε η «Νέα Δημοκρατία», κατέβηκε βολίδα ο πρεσβευτής των Ηνωμένων Πολιτειών από το σπίτι του, στην πλατεία Μαβίλη, στο κέντρο της Αθήνας και συγκάλεσε «συνεδρίαση» όλων όχι των πολιτικών αρχηγών αλλά των πολιτικών παραγόντων στην Αθηναϊκή Λέσχη (πού αλλού;) επί της οδού Πανεπιστημίου, κοντά στο Σύνταγμα. Εν ριπή οφθαλμού, δημοκρατικοί μου συμπολίτες, μαζεύτηκαν στην Αθηναϊκή Λέσχη απαξάπαντες.
Και εκεί, ο Αμερικανός τους εξήγησε ότι έπρεπε να βγει και να κυβερνήσει όχι η «Νέα Δημοκρατία» αλλά το ΠΑΣΟΚ. Και αυτό ακριβώς έγινε: Ενώ είχε αρχίσει η καταμέτρηση των ψήφων και ανακοινώνονταν τα αποτελέσματα, τα αποτελέσματα άλλαξαν και βγήκε το ΠΑΣΟΚ…..
(σημ Παρατ. Το γιατί το Καταλαβαίνουμε εκ των υστέρων )
Το Ελληνικό Κράτος, είτε δημοκρατία είναι είτε βασιλεία είτε οτιδήποτε άλλο, διοικείται από μία αθέατη κυβέρνηση. Ενδείξεις για την ύπαρξή της έχουν δοθεί από ξένους παρατηρητές και απόδειξη από ένα Έλληνα.
Οι ενδείξεις (που οφείλονται σε ξένους) είναι οι εξής:
1. Η ανατροπή του Όθωνα και η αποφασιστική από τότε στροφή της Ελλάδας προς την Αγγλία ήταν έργο (σύμφωνα με την άποψη του τότε πρεσβευτή της Γαλλίας στην Αθήνα) της «αθέατης κυβέρνησης», επικεφαλής της οποίας ήταν ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος. Για την οικογένεια Μαυροκορδάτου (ή Μαυρογορδάτου), σύγχρονος ερευνητής έχει τεκμηριώσει την και ιουδαϊκή ρίζα της.
Ο Αlbert Kahn
2. Το 1914-1918, την εποχή δηλαδή του Εθνικού Διχασμού, το πάνω χέρι στην αθέατη κυβέρνηση είχαν οι στρατιωτικοί, με επικεφαλής τον Μεταξά. Αμερικανίδα συγγραφεύς που είχε τότε έλθει στην Αθήνα χρησιμοποίησε τον όρο occult government. Τεκμήριο της άποψης αυτής είναι το εξής: Στις αρχές του 20ού αιώνα ο Ιουδαίος τραπεζίτης της Γαλλίας Albert Kahn έκανε ένα μουσείο, με φωτογραφίες ανθρωπολογικού περιεχομένου από όλη τη γη. Οι φωτογραφίες ήταν έγχρωμες (κάτι που τότε θεωρητικώς ήταν πολύ δύσκολο, αλλά όπως απέδειξε ο Albert Kahn δεν ήταν καθόλου[θυμάστε, ελπίζω, τη φωτογραφία με τον Τσάρλυ Τσάπλιν να χρησιμοποιεί... κινητό (κλικ και ΕΔΩ)τηλέφωνο και ελπίζω πως το πιάσατε το υπονοούμενο]), αλλά ο Kahn, με το μουσείο αυτό, είχε την πεποίθηση ότι, εάν οι άνθρωποι αλληλογνωρίζονταν και πείθονταν να συγκροτήσουν ενιαίο ανθρωπολογικό τύπο, θα σταματούσαν οι πόλεμοι και τα λοιπά. Ήταν δηλαδή ένας «φιλάνθρωπος», πρόδρομος των Ροκφέλλερ, Ρότσιλντ, Σόρος και όλων των άλλων. Το θέμα μας όμως δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι ότι στην επιτροπή για την «αλληλοκατανόηση των ανθρωπίνων φυλών» κάλεσε τους ιθύνοντες από όλες σχεδόν τις χ ώρες τις Ευρώπης – και φυσικά και την Ελλάδα. Αυτά γίνονταν το1916, δηλαδή μέσα στον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο και ενώ τα «κορόϊδα» αλληλοσφάζονταν στα πεδία των μαχών. Ξέρετε ποιους κάλεσε από την Ελλάδα; Τρεις, δηλαδή τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Νικόλαο Πολίτη και (αν έχετε τον Θεό σας) τον Ιωάννη Μεταξά.
Η πρόσκληση του Βενιζέλου έχει λογική:
Κορυφαία πολιτική προσωπικότητα, φιλελεύθερος, δημοκράτης, άνθρωπος των Αγγλογάλλων κλπ.
Ο Πολίτης όμως; Ε, ο Πολίτης ήταν αυτός που καθόριζε την εξωτερική πολιτική του Βενιζέλου, ο overseer του να πούμε (θα εξηγήσουμε άλλοτε τι σημαίνει overseer), άνθρωπος των Γάλλων και φυσικά Ιουδαίος. (Λεπτομέρειες στο πασίγνωστο βιβλίο του Peyrefitte, που έχει μεταφραστεί στα ελληνικά και εκδοθεί από τις εκδόσεις «Κάκτος»). Και ο Μεταξάς; Από πού κι ως πού;
Μία εξήγηση υπάρχει: Ήταν αυτός που, όπως –ορθώς- πίστευε η Αμερικανίδα συγγραφεύς, είχε καταφέρει να γίνει επικεφαλής της αθέατης κυβέρνησης.
Και εφόσον έτσι έχουν τα πράγματα, τότε πιστοποιείται εκείνο που ισχυρίζονται οι Ιουδαίοι, ότι ο Μεταξάς ήταν άτομο ιουδαϊκής καταγωγής (ενώ ο Βενιζέλος και ιουδαϊκής).
3. Την Τετάρτη, 9 Σεπτεμβρίου 1981, ο Βασίλης Βασιλικός σε άρθρο του στην εφημερίδα «Τα Νέα» εξήγησε ότι στις τότε επικείμενες εκλογές θα έβγαινε το ΠΑΣΟΚ, διότι αυτήν τη νίκη την είχε αποδεχτεί ο… Λάμπρος Ευταξίας (ο ιδρυτής του Μουσείου Βούρου-Ευταξία, στην πλατεία Κλαυθμώνος). Ο Λάμπρος Ευταξίας, εξηγούσε ο Β. Βασιλικός στο άρθρο του, είναι η «σημαντικότερη πολιτική μορφή της νεωτέρας Ελλάδος», αλλά επειδή «είναι άνθρωπος των παρασκηνίων»δεν επιτρέπεται κανείς να μιλάει για αυτόν.
Τι άλλο μπορούσε να πει ο Βασιλικός; Τα είπε όλα με δυο-τρία υπονοούμενα. Αλλά ο Ελληνικός Λαός, ο «υπερήφανος», ο «άκαμπτος», ο «δημοκρατικός» κλπ., έκανε πως δεν καταλαβαίνει… και συνεχίζει να πιστεύει (ή έστω να κάνει πως πιστεύει) ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου έγινε πρωθυπουργός το 1981, επειδή συγκέντρωσε… την πλειοψηφία στις εκλογές εκείνου του χρόνου.
Ε, τι να πει κανείς; Ο Βασιλικός τάγραψε αυτά σε εφημερίδα όχι μεγάλης αλλά μέγιστης κυκλοφορίας. Δεν βαριέσαι όμως… Οι Έλληνες διαβάζουνε και θυμούνται μόνο τα αβλαβή. Γι’ αυτό κι εκπλήσσονται όσοι ήρθαν εδώ από την Ανατολική Ευρώπη κατά τα τέλη του περασμένου αιώνα, για να βρουν δουλειά. «Μα τόσο κοντή μνήμη έχουν οι Έλληνες;» αναρωτιόταν γνωστός μου Βούλγαρος. Κι άλλος, Πολωνός αυτός: «Μα γιατί φοβόσαστε τόσο πολύ;» Τι να τους πω εγώ;
* * *
Μη νομίσετε όμως ότι η αθέατη κυβέρνηση της Ελλάδας είναι ανεξέλεγκτη. Α, όχι! Με τίποτα! Δεν είναι δυνατόν οι αθέατοι του εξωτερικού να την αφήσουνε να αλωνίζει, να βγάλει π.χ. τα πετρέλαια του Ιονίου ή να φτιάξει βαρειά βιομηχανία. Όχι! Έχει λοιπόν τον επιτηρητή της. Και ο επιτηρητής είναι ο εκάστοτε «αρχηγός» μεγάλης πολιτικής οικογένειας από την Κρήτη (απώτερης καταγωγής όμως από την Πελοπόννησο), η οποία, εδώ και δεκαετίες, παίζει μεγάλο ρόλο στην ανάδειξη «εθναρχών». Και τώρα, η ενλόγω οικογένεια ετοιμάζει τον νέο «επιτηρητή», δηλαδή πολιτικό νεόκοπο που ξεπήδησε από το πουθενά και πήρε –καθόλου στα μουλωχτά, αλλά ποιος να μιλήσει- όνομα «δημοφιλέστατο» ειδικώς στην Κρήτη και γενικώς στους προοδευτικούς και δημοκράτες Έλληνες.
Επ’αυτού όμως θα χρειαστεί να επανέλθουμε.
O Παρατηρητής, προτείνει ανεπιφύλακτα να επισκεφθείτε την ΠΗΓΗ ώστε να διαβάσετε μερικά απο τα ενδιαφέροντα σχόλια επί του άρθρου
************************
Λάμπρος Ευταξίας
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ο Λάμπρος Ευταξίας (18 Ιουνίου 1905 - 3 Δεκεμβρίου 1996) ήταν Έλληνας πολιτικός, συλλέκτης έργων τέχνης και ευεργέτης, ο οποίος συνέβαλε σημαντικά στην πολιτιστική ανάπτυξη του τόπου.
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 18 Ιουνίου 1905 και ήταν δευτερότοκος γιος του Ιωάννη Ευταξία, καθηγητή πανεπιστημίου Αθηνών και διοικητή της Εθνικής Τράπεζας, και της Ζηνοβίας Βούρου. Από την πλευρά του πατέρα του καταγόταν από παλιά πολιτική οικογένεια της Αμφιλοχίας και ήταν ανηψιός του πρωθυπουργού Αθανασίου Ευταξία ενώ από την πλευρά της μητέρας του προερχόταν από εύπορη οικογένεια της Χίου. Παππούς του ήταν ο κτηματίας Κωνσταντίνος Βούρος και θείος του ο ναύαρχος Σοφοκλής Δούσμανης. Σπούδασε[1] νομικά και πολιτικές επιστήμες στο Εθνικό και Καποδιστριακό πανεπιστήμιο Αθηνών και συμπλήρωσε[1] τις σπουδές του στα πανεπιστήμιο του Παρισίου, της Βιέννης και της Λειψίας, από το πανεπιστήμιο της οποίας αναγορεύθηκε διδάκτωρ. Μετά το πέρας των σπουδών του επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου και υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία. Ήταν εισοδηματίας καθώς είχε κληρονομήσει ακίνητα και μετρητά από τον θείο του, διπλωμάτη Αλέξανδρο Βούρο (1871 - 1959). Υπήρξε δεινός ορειβάτης διατελώντας πρόεδρος του Ορειβατικού Συλλόγου, με δωρεά του οποίου κατασκευάστηκε το καταφύγιο της Πάρνηθας.[2] Το 1989 υπέστη σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο, από το οποίο κατέστη κατάκοιτος, και γι'αυτό τέθηκε υπό τριμελή δικαστική επιτροπή.[3]
Απεβίωσε στην Αθήνα στις 3 Δεκεμβρίου 1996 από εγκεφαλική αιμορραγία. Δεν παντρεύτηκε ποτέ και δεν απέκτησε παιδιά. Κατοικούσε μόνιμα στην Αθήνα, στοαρχοντικό Δεκόζη Βούρου, ενώ διατηρούσε και εξοχική έπαυλη στο Λουτρόπυργο, παραθεριστικό θέρετρο της Δυτικής Αττικής. Είχε τιμηθεί με πλείστα βραβεία μεταξύ των οποίων με τα παράσημα του Ταξιάρχου του Τάγματος του Γεωργίου Α΄ και με τον Ανώτερο Ταξιάρχη του Φοίνικος, με τον Μεγαλοσταυρό του γερμανικού κράτους κ.α. Το οικογενειακό του αρχείο φυλάσσεται στο Εθνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο (ΕΛΙΑ).
Πολιτική σταδιοδρομία
Λόγω της οικογενειακής παράδοσης ακολούθησε πολιτική καριέρα θέτοντας υποψηφιότητα στις βουλευτικές εκλογές του 1932 με την υποστήριξη του Λαϊκού Κόμματος στην περιφέρεια Φθιώτιδας και Φωκίδας, στις οποίες και εξελέγη. Επανεξελέγη στις εκλογές του 1933, του 1935 και του 1936. Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας συμμετείχε στις πρώτες βουλευτικές εκλογές, στις οποίες και εξελέγη. Στις κυβερνήσεις Κωνσταντίνου Τσαλδάρη Απριλίου και Οκτωβρίου 1946διορίστηκε υφυπουργός γεωργίας (1946) και υφυπουργός οικονομικών (1946 - 1947) ενώ στην κυβέρνηση Θεμιστοκλή Σοφούλη υφυπουργός[4] συντονισμού (1948- 1949). Επανεξελέγη στις εκλογές του 1950 και 1951. Το 1952 προσχώρησε στον Ελληνικό Συναγερμό του Αλέξανδρου Παπάγου, με την σημαία του οποίου και εξελέγη στις εκλογές του ίδιου έτους. Στην κυβέρνηση Παπάγου ανέλαβε υφυπουργός οικονομικών (1952 - 1954) και εν συνεχεία υπουργός οικονομικών (1954 -1955)[5]. Το 1955 πήρε τη θέση του υπουργού Συγκοινωνιών και Δημοσίων Έργων στη Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή 1955, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι και το 1956, οπότε και προκηρύχθηκαν εκλογές. Κατά τη διάρκεια της θητείας του καθιέρωσε τον ενιαίο φόρο εισοδήματος το ελάχιστο όριο φορολογίας και εισήγαγε τον θεσμό των διοικητικών φορολογικών δικαστηρίων. Επίσης αναμόρφωσε τα τελωνεία καταργώντας παράλληλα τον τελωνειακό έλεγχο των τουριστών συμβάλλοντας στην αύξηση του τουρισμού. Στις εκλογές του 1956 εξελέγη με την ΕΡΕ, της οποίας υπήρξε και χρηματοδότης, και αμέσως ανέλαβε[6] υπουργός συγκοινωνιών και έργων (1955 - 1956) στην σχηματιζόμενη κυβέρνηση Καραμανλή.
Λόγω διαφωνίας του με την διαχείριση του ζητήματος του Κυπριακού αποχώρησε από την ΕΡΕ και την κυβέρνηση. Δύο χρόνια αργότερα, το 1958, μαζί με υπόλοιπους βουλευτές απέσυρε την υποστήριξή τους στη βουλή προς την ΕΡΕ με αποτέλεσμα να χάσει την εμπιστοσύνη αυτής και να προκηρυχθούν εκλογές. Σε αυτές επανεξελέγη ως ανεξάρτητος. Λίγα χρόνια αργότερα επέστρεψε στην ΕΡΕ με την οποία επανεξελέγη το 1961, 1963 και 1964. Το 1962 υπήρξε αντιπρόσωπος της Ελλάδας στη συνέλευση της Παγκόσμιας Τράπεζας στην Ουάσινγκτον.
Κατά τη διάρκεια της Χούντας των Συνταγματαρχών διατήρησε επαφή με τον αυτοεξόριστο Κωνσταντίνο Καραμανλή ενώ σταδιακά, πριν από τη δικτατορία, άρχισε να προσεγγίζει το περιβάλλον Μαρκεζίνη, με τον οποίο διατηρούσε από παλιά φιλικές σχέσεις. Γι´αυτό και στη δικτατορική κυβέρνηση Μαρκεζίνη ανέλαβε[7]αναπληρωτής υπουργός συντονισμού και προγραμματισμού για περίπου ένα μήνα, οπότε και παραιτήθηκε η κυβέρνηση. Μετά την πτώση της κυβέρνησης Μαρκεζίνη αποχώρησε από την ενεργό πολιτική.
Πολιτιστικό έργο
Κατά τη διάρκεια της ζωής του ο Λάμπρος Ευταξίας ενδιαφέρθηκε για τις τέχνες προσφέροντας τεράστια ποσά για την ανάπτυξή τους. Το 1941 προσέφερε[8]ιδιόκτητο κτίριο επί της οδού Ακαδημίας στο Κολλέγιο Αθηνών προκειμένου να στεγαστεί εκεί έτσι ώστε να συνεχιστούν τα μαθήματα που είχαν διακοπεί λόγω της επιτάξεως του κτιρίου στο Παλαιό Ψυχικό. Σημαντικός σταθμός στην πορεία του ήταν η σύσταση του ιδρύματος "Σταματίου Δεκόζη Βούρου", στο οποίο υπήρξε ισόβιος πρόεδρος, από τον θείο του Αλέξανδρο Βούρο με σκοπό[8] την ενίσχυση των νέων καλλιτεχνών καθώς και η σύσταση του ιδρύματος Βούρου - Ευταξία, με την παράλληλη ίδρυση του Μουσείου της Πόλεως των Αθηνών, στο οποίο δώρισε το Αρχοντικό Δεκόζη Βούρου. Σκοπός του μουσείου αυτού είναι η παρουσίαση της εξελίξεως της Αθήνας από την φραγκοκρατία μέχρι και σήμερα. Το 1990 το μουσείο τιμήθηκε με βραβείο από την Ακαδημία Αθηνών.[1] Μαζί με την Αλεξάνδρα Τριάντη ίδρυσε τον σύλλογο "Οι φίλοι της Μουσικής", στο οποίο διετέλεσε πρόεδρος[9] (1954 - 1968) για πολλά χρόνια ενώ ανακηρύχθηκε[9] επίτιμος πρόεδρος και ευεργέτης αυτού. Σημαντική ήταν και η συνεισφορά[8] του στην ανέγερση του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Ως πρόεδρος του Ιδρύματος Δεκόζη - Βούρου και του Συνδέσμου "Οι φίλοι της Μουσικής" κατάφερε να πετύχει τη σύσταση του Οργανισμού Μεγάρου Μουσικής Αθηνών (ΟΜΜΑ), του οποίου υπήρξε μέλος του διοικητικού συμβουλίου, καθώς και την παραχώρηση οικοπέδου επί της Βασιλίσσης Σοφίας. Η πρώτη δε φάση της κατασκευής του Μεγάρου Μουσικής χρηματοδοτήθηκε από το ίδρυμα Δεκόζη - Βούρου, η ανέγερση όμως σταμάτησε το 1979 λόγω εξάντλησης κεφαλαίων του ιδρύματος.[10]
Συμμετείχε ενεργά στα διοικητικά του Μουσείου Μπενάκη, του οποίου διετέλεσε πρόεδρος επί είκοσι χρόνια καθώς και επίτιμος πρόεδρος[11] της διοικητικής επιτροπής του ίδιου μουσείου. Στο Μπενάκη δώρισε έναν νεοκλασικό κτίριο στον Κεραμεικό που τώρα στεγάζει το μουσείο ισλαμικής τέχνης, δώρισε την συλλογή κοσμημάτων της μητέρας του, Ζηνοβίας, ενώ το 1973 μέσω του ιδρύματος Δεκόζη - Βούρου χρηματοδότησε[12] την προσθήκη νέας πτέρυγας στο παλαιό κτίριο του Μουσείου Μπενάκη. Την σειρά αρχαίων χάλκινων αντικειμένων και αγγείων μακεδονικής προελεύσεως τη δώρισε[13] στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης Αθηνών. Διετέλεσε μέλος και γραμματέας του δ.σ. της Εταιρείας των Φίλων του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου.[14] Δωρεές πραγματοποίησε προς τον Δήμο Αθηναίων και την Τράπεζα της Ελλάδος.
Επίσης υπήρξε συλλέκτης έργων τέχνης κυρίως θεμάτων που σχετίζονταν με την Αθήνα, τον Βασιλιά Όθωνα, τον Λόρδο Βύρωνα κ.α., συλλογή την οποία δώρισε στο Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών.
Σχέση με Καραμανλή
Ο Λάμπρος Ευταξίας υπήρξε στενός φίλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή από τα πρώτα χρόνια της πολιτικής καριέρας του. Γνωρίστηκαν στην βουλή το 1935 μετά την εκλογή του Καραμανλή στο βουλευτικό αξίωμα, όταν ο τελευταίος διέμενε σε ένα ξενοδοχείο της πλατείας Κλαυθμώνος, απέναντι ακριβώς από την οικία του Ευταξία. Κατά τον Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη «ο Καραμανλής, άνθρωπος χωρίς καμίαν ιδιαιτέραν μόρφωσιν, όφειλε την ανάδειξίν του κατά πρώτον λόγον εις τον Λάμπρον Ευταξία». Αναφέρεται δε ότι τον πρότεινε και για υπουργό στην κυβέρνηση Τσαλδάρη, όταν ο τελευταίος είχε τηλεφωνήσει στον Ευταξία για να του προτείνει υπουργείο. Ο Ευταξίας ήταν βασικός χρηματοδότης της Ε.Ρ.Ε., από την οποία όμως αποχώρησε λόγω διαφωνιών του για το Κυπριακό. Αν και επέστρεψε πάλι, επέλεξε να μην ασχοληθεί ενεργά με την κεντρική πολιτική σκηνή. Την περίοδο της αυτοεξορίας του Καραμανλή στο Παρίσι διατήρησαν στενή επαφή, η οποία συνοδευόταν και από συναντήσεις στην Γαλλία. Μετά όμως την πτώση της Χούντας ο Ευταξίας απομονώθηκε από το περιβάλλον Καραμανλή λόγω της συμμετοχής του στην κυβέρνηση Μαρκεζίνη. Παρ'όλα αυτά χάρις την υποστήριξη του Καραμανλή, ο Ευταξίας κατάφερε να πετύχει την παραχώρηση οικοπέδου επί τηςΒασιλίσσης Σοφίας για να κατασκευασθεί το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου