Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΓΓΑΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΝΑΡΧΑΙΕΣ ΒΡΑΧΟΓΡΑΦΙΕΣ
Αναμφίλεκτα η σημασία του όρους Παγγαίου όχι όνο για την περιοχή μας, αλλά και για τον ευρύτερο Ελλαδικό και βαλκανικό χώρο υπήρξε τεράστια από την αχλύ της ανθρώπινης παρουσίας μέχρι σήμερα.
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία η αρχική του ονομασία ήταν Καρμάνιον, αργότερα δε ονομάσθηκε Παγγαίον από το όνομα του Παγγαίου, του γιου του θεού Άρη και της Κριτοβούλης, ο οποίος μη μπορώντας να υποστεί τις τύψεις της συνείδησης του, επειδή άθελα του κοιμήθηκε με την κόρη του, αυτοκτόνησε με ξίφος στην κορυφή του βουνού.
Στην κορυφή του κτίσανε οι Σάτρες το μαντείο του Διονύσου, που θεωρούνταν εφάμιλλο του μαντείου των Δελφών και που χρησμό του πήρε και ο Μακεδόνας Στρατήλάτης Φίλιππος ο Β', που σχεδίαζε να εκστρατεύσει στην άξενη και ασφυκτιώσα από τον δεσποτικό Ασία (φυλάττεσθαι δειν το άρμα), κάτι, που τον έκανε, ώστε να μην ανεβεί ποτέ του σε άρμα από το φόβο μήπως βγει αληθινός ο χρησμός.
Το Παγγαίο, εκτός από τα πλούσια μεταλλεύματα του, έμεινε γνωστό στη μυθολογία και στην ιστορία για τους μύθους του και τα σημαντικά ιστορικά γεγονότα.
Εκτός από την αυτοκτονία του αιμομίκτη Παγγαίου, στην οποία αναφερθήκαμε πιο πάνω, εδώ συντελείται και ο τραγικός θάνατος της Ευρυδίκης, της γυναίκας του Ορφέα, ενώ σχετίζεται άμεσα με τον μεγάλο χειριστή της λύρας Ορφέα, ο οποίος παρέδιδε εδώ τη διδασκαλία του και εδώ βρήκε τραγικό θάνατο από τον οργισμένο θεό Διόνυσο, επειδή υμνούσε το θεό Ήλιο.
Στο Παγγαίο είχαν την κατοικία τους ο θεός των ανέμων Ζήτης και Κάλαης.
Αλλά και εδώ στο χιονόδαρτο Παγγαίο με τα εκατοντάφυλλα τριαντάφυλλα, τις Μαινάδες και τον πρώτο μελισσοπαραγωγό Διόνυσο βρήκε τραγικό θάνατο ο βασιλιάς των Ηδωνών Λυκούργος, γιατί προσπάθησε να εμποδίσει την είσοδο του θεού Διονύσου στη χώρα του.
Τέλος το 451 μ.Χ. στα σπλάχνα του Παγγαίου ιδρύθηκε από τον Άγιο Γερμανό η Ιερά Μονή της Εικοσιφοίνισσας, η αρχαιότερη χριστιανική Ιερά Μονή σε ευρωπαϊκό έδαφος, η οποία έμελλε να διαδραματίσει σπουδαιότατο ρόλο στην πορεία όχι μόνο της Ορθοδοξίας, αλλά και της πνευματικής μας κίνησης, ιδιαίτερα σε καιρούς δυσχείμερους.
Λιμάνι απάνεμο η Εικοσιφοίνισσα με την Παναγιά την Αχειροποίητη αιώνας τώρα συνεχίζει να γαληνεύει κλυδωνιζόμενες ψυχές, να τις ενισχύει με αισιοδοξία και να τις στηρίζει στις δύσκολες στιγμές. Κλείνοντας τη σύντομη αναφορά μας στο όρος της θρησκείας, των μύθων και της ιστορίας πιστεύω ότι δε θα χαρακτηριζόμαστε υπερβολικοί, αν τονίζαμε πως αυτό αποτελεί τον ομφαλό σεβασμού, αγάπης και έντονης έφεσης για μια σε βάθος γνωριμία.
Σπάνια υπάρχει όρος στον πλανήτη που να έχει παίξει έναν τόσο πολυσύνθετο ρόλο. Και τούτο, γιατί η Φύση το προίκισε με πλούσιες αρετές, οι οποίες συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό στην επιβίωση και διάκριση των ανθρώπων, που κατά καιρούς διεκδικήσανε και πετύχανε την κατοχή και εκμετάλλευση του.
Πλούσιο σε πανίδα και χλωρίδα, αλλά και σε μεταλλευτικό πλούτο (χρυσός και άργυρος) εύλογα υπήρξε το μήλο της έριδος πολλών διεκδικητικών λαών.
Αλλά και η γοητευτική παρουσία του ενέπνευσε πεζογράφους και ποιητές να το υμνήσουν και να εξάρουν την τεράστια σημασία του (Όμηρος, Λουκανός, Βιργίλιος, Ηρόδοτος, Αρριανός, Βαλέριος, Φλάκκος, Πυθαγόρας, Σίλιος ο Ιταλικός, Οβίδιος, Άγγελος Σικελιανός κ.ά.π.),
Λόγω λοιπόν αυτής της αφθονίας της χλωρίδας του, σημαντικής για την επιβίωση του ανθρώπου, έλαβε κατά καιρούς διάφορα ονόματα.
Στο έργο του Λουκιανού «Bellum civile» το όνομα του ετυμολογείται από τις λέξεις παν+γη, δηλαδή όλο το βουνό σύγκειται από χώμα, αγνοώντας προφανώς ότι τα σπλάχνα του φιλοξενούν πλούσια ποιοτικά εκλεκτικά κοιτάσματα μαρμάρου, ενώ στο παρελθόν φιλοξενούσαν μεταλλεύματα χρυσού και αργύρου.
Με την ονομασία Παγγαίο το αναφέρει ο Ηρόδοτος, ο Θουκυδίδης, ο Λουκανός, ο Ψευδοπλούταρχος, ο Πλίνιος, ο Βιργίλιος, ο Ερατοσθένης, ο Αρριανός κ.ά.π.
Μετά τον 10ο μ.Χ. αιώνα ονομάσθηκε Σεμάλτιον.
Στα τέλη του Μεσαίωνα το όρος πήρε την ονομασία Ματικίας. Με την ονομασία αυτή το συναντάμε σε σιγίλιο του Πατριάρχη Κυρίλλου Α' του Λούκαρη.
Αργότερα έλαβε την ονομασία Μαλακά και Καστανιά. Βέβαια η αλλαγή στο όνομα συνεχίστηκε, ιδιαίτερα στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, που το συναντάμε ως Κεστανέ Νταγ (= βουνό της καστανιάς) από τις πολλές καστανιές που καλύπτουν τις πλαγιές του, Πιρνάρ Νταγ (= βουνό των πουρναριών) από τους πολλούς θάμνους πουρναριών, Πιλάφ Τεπέ (= από μία οξεία κορυφή του), Πουρνάρ νταγ (= βουνό των πηγαδιών) από τις πολλές στοές και τα φρεάτια των μεταλλωρύχων, που εκμεταλλεύτηκαν τα μεταλλεύματα του χρυσού και του αργύρου, τα οποία εκμε- ταλλεύτηκε σε μεγάλο βαθμό ο Βασιλιάς Φίλιππος ο Β' της Μακεδονίας, μετά την κατάκτηση της περιοχής μας. Σιβρί Τεπέ (= οξεία κορυφή), Βίγλα (= παρατηρητήριο), επειδή από τις κορυφές του ελέγχονταν οι κάμποι των νομών Δράμας και Καβάλας, Κοσφίνιτζα, Κόσνιτζα, Κουσίνιτζα, Εικοσιφοίνισσα (από την παλαίφατη κιβωτό της Ορθοδοξίας, την Ιερά Μονή της Εικοσιφοινίσσης), Κουχίνιτζα κ.ά.
Από όλες τις πιο πάνω ονομασίες επικράτησε η ονομασία Παγγαίο, με δεύτερη εκείνη της ονομασίας της Ιεράς Μονής.
Γ. Κ. Χατζόπουλος
Απόσπασμα από την δημοσίευση στην δραμινή εφημερίδα "Πρωινός Τύπος" και το yaunatakabara.blogspot.
Το διαβάσαμε από το: Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΓΓΑΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΝΑΡΧΑΙΕΣ ΒΡΑΧΟΓΡΑΦΙΕΣ http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2013/11/blog-post_5052.html#ixzz2m9YkNlT5
Αναμφίλεκτα η σημασία του όρους Παγγαίου όχι όνο για την περιοχή μας, αλλά και για τον ευρύτερο Ελλαδικό και βαλκανικό χώρο υπήρξε τεράστια από την αχλύ της ανθρώπινης παρουσίας μέχρι σήμερα.
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία η αρχική του ονομασία ήταν Καρμάνιον, αργότερα δε ονομάσθηκε Παγγαίον από το όνομα του Παγγαίου, του γιου του θεού Άρη και της Κριτοβούλης, ο οποίος μη μπορώντας να υποστεί τις τύψεις της συνείδησης του, επειδή άθελα του κοιμήθηκε με την κόρη του, αυτοκτόνησε με ξίφος στην κορυφή του βουνού.
Στην κορυφή του κτίσανε οι Σάτρες το μαντείο του Διονύσου, που θεωρούνταν εφάμιλλο του μαντείου των Δελφών και που χρησμό του πήρε και ο Μακεδόνας Στρατήλάτης Φίλιππος ο Β', που σχεδίαζε να εκστρατεύσει στην άξενη και ασφυκτιώσα από τον δεσποτικό Ασία (φυλάττεσθαι δειν το άρμα), κάτι, που τον έκανε, ώστε να μην ανεβεί ποτέ του σε άρμα από το φόβο μήπως βγει αληθινός ο χρησμός.
Το Παγγαίο, εκτός από τα πλούσια μεταλλεύματα του, έμεινε γνωστό στη μυθολογία και στην ιστορία για τους μύθους του και τα σημαντικά ιστορικά γεγονότα.
Εκτός από την αυτοκτονία του αιμομίκτη Παγγαίου, στην οποία αναφερθήκαμε πιο πάνω, εδώ συντελείται και ο τραγικός θάνατος της Ευρυδίκης, της γυναίκας του Ορφέα, ενώ σχετίζεται άμεσα με τον μεγάλο χειριστή της λύρας Ορφέα, ο οποίος παρέδιδε εδώ τη διδασκαλία του και εδώ βρήκε τραγικό θάνατο από τον οργισμένο θεό Διόνυσο, επειδή υμνούσε το θεό Ήλιο.
Στο Παγγαίο είχαν την κατοικία τους ο θεός των ανέμων Ζήτης και Κάλαης.
Αλλά και εδώ στο χιονόδαρτο Παγγαίο με τα εκατοντάφυλλα τριαντάφυλλα, τις Μαινάδες και τον πρώτο μελισσοπαραγωγό Διόνυσο βρήκε τραγικό θάνατο ο βασιλιάς των Ηδωνών Λυκούργος, γιατί προσπάθησε να εμποδίσει την είσοδο του θεού Διονύσου στη χώρα του.
Τέλος το 451 μ.Χ. στα σπλάχνα του Παγγαίου ιδρύθηκε από τον Άγιο Γερμανό η Ιερά Μονή της Εικοσιφοίνισσας, η αρχαιότερη χριστιανική Ιερά Μονή σε ευρωπαϊκό έδαφος, η οποία έμελλε να διαδραματίσει σπουδαιότατο ρόλο στην πορεία όχι μόνο της Ορθοδοξίας, αλλά και της πνευματικής μας κίνησης, ιδιαίτερα σε καιρούς δυσχείμερους.
Λιμάνι απάνεμο η Εικοσιφοίνισσα με την Παναγιά την Αχειροποίητη αιώνας τώρα συνεχίζει να γαληνεύει κλυδωνιζόμενες ψυχές, να τις ενισχύει με αισιοδοξία και να τις στηρίζει στις δύσκολες στιγμές. Κλείνοντας τη σύντομη αναφορά μας στο όρος της θρησκείας, των μύθων και της ιστορίας πιστεύω ότι δε θα χαρακτηριζόμαστε υπερβολικοί, αν τονίζαμε πως αυτό αποτελεί τον ομφαλό σεβασμού, αγάπης και έντονης έφεσης για μια σε βάθος γνωριμία.
Σπάνια υπάρχει όρος στον πλανήτη που να έχει παίξει έναν τόσο πολυσύνθετο ρόλο. Και τούτο, γιατί η Φύση το προίκισε με πλούσιες αρετές, οι οποίες συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό στην επιβίωση και διάκριση των ανθρώπων, που κατά καιρούς διεκδικήσανε και πετύχανε την κατοχή και εκμετάλλευση του.
Πλούσιο σε πανίδα και χλωρίδα, αλλά και σε μεταλλευτικό πλούτο (χρυσός και άργυρος) εύλογα υπήρξε το μήλο της έριδος πολλών διεκδικητικών λαών.
Αλλά και η γοητευτική παρουσία του ενέπνευσε πεζογράφους και ποιητές να το υμνήσουν και να εξάρουν την τεράστια σημασία του (Όμηρος, Λουκανός, Βιργίλιος, Ηρόδοτος, Αρριανός, Βαλέριος, Φλάκκος, Πυθαγόρας, Σίλιος ο Ιταλικός, Οβίδιος, Άγγελος Σικελιανός κ.ά.π.),
Λόγω λοιπόν αυτής της αφθονίας της χλωρίδας του, σημαντικής για την επιβίωση του ανθρώπου, έλαβε κατά καιρούς διάφορα ονόματα.
Στο έργο του Λουκιανού «Bellum civile» το όνομα του ετυμολογείται από τις λέξεις παν+γη, δηλαδή όλο το βουνό σύγκειται από χώμα, αγνοώντας προφανώς ότι τα σπλάχνα του φιλοξενούν πλούσια ποιοτικά εκλεκτικά κοιτάσματα μαρμάρου, ενώ στο παρελθόν φιλοξενούσαν μεταλλεύματα χρυσού και αργύρου.
Με την ονομασία Παγγαίο το αναφέρει ο Ηρόδοτος, ο Θουκυδίδης, ο Λουκανός, ο Ψευδοπλούταρχος, ο Πλίνιος, ο Βιργίλιος, ο Ερατοσθένης, ο Αρριανός κ.ά.π.
Μετά τον 10ο μ.Χ. αιώνα ονομάσθηκε Σεμάλτιον.
Στα τέλη του Μεσαίωνα το όρος πήρε την ονομασία Ματικίας. Με την ονομασία αυτή το συναντάμε σε σιγίλιο του Πατριάρχη Κυρίλλου Α' του Λούκαρη.
Αργότερα έλαβε την ονομασία Μαλακά και Καστανιά. Βέβαια η αλλαγή στο όνομα συνεχίστηκε, ιδιαίτερα στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, που το συναντάμε ως Κεστανέ Νταγ (= βουνό της καστανιάς) από τις πολλές καστανιές που καλύπτουν τις πλαγιές του, Πιρνάρ Νταγ (= βουνό των πουρναριών) από τους πολλούς θάμνους πουρναριών, Πιλάφ Τεπέ (= από μία οξεία κορυφή του), Πουρνάρ νταγ (= βουνό των πηγαδιών) από τις πολλές στοές και τα φρεάτια των μεταλλωρύχων, που εκμεταλλεύτηκαν τα μεταλλεύματα του χρυσού και του αργύρου, τα οποία εκμε- ταλλεύτηκε σε μεγάλο βαθμό ο Βασιλιάς Φίλιππος ο Β' της Μακεδονίας, μετά την κατάκτηση της περιοχής μας. Σιβρί Τεπέ (= οξεία κορυφή), Βίγλα (= παρατηρητήριο), επειδή από τις κορυφές του ελέγχονταν οι κάμποι των νομών Δράμας και Καβάλας, Κοσφίνιτζα, Κόσνιτζα, Κουσίνιτζα, Εικοσιφοίνισσα (από την παλαίφατη κιβωτό της Ορθοδοξίας, την Ιερά Μονή της Εικοσιφοινίσσης), Κουχίνιτζα κ.ά.
Από όλες τις πιο πάνω ονομασίες επικράτησε η ονομασία Παγγαίο, με δεύτερη εκείνη της ονομασίας της Ιεράς Μονής.
Γ. Κ. Χατζόπουλος
Απόσπασμα από την δημοσίευση στην δραμινή εφημερίδα "Πρωινός Τύπος" και το yaunatakabara.blogspot.
Ελένη Π.
Οι περισσότεροι έχουμε δει και διαβάσει κατά καιρούς για την ανακάλυψη, σε διάφορα σημεία του κόσμου, εντυπωσιακών βραχογραφιών που αναπαριστούν πρωτόγονες σκηνές κυνηγιού, μορφές ζώων, ανθρώπων κτλ.
Οι περισσότεροι όμως δεν γνωρίζουμε ότι οι αρχαιότερες βραχογραφίες του κόσμου έχουν χαραχθεί σε ελληνικούς βράχους και μάλιστα πριν 500.000 χρόνια (!). Πρόκειται για τις προϊστορικές βραχογραφίες του όρους Παγγαίο, κοντά στο χωριό Κρυονέρι Καβάλας, που έχουν χρονολογηθεί από τον Ινδό ανθρωπολόγο καθηγητή Σ.Μ. Μισθρά το 1981 ως χαράγματα σε βράχους ηλικίας τουλάχιστον 500.000 ετών. Αυτές οι βραχογραφίες μπορούν να αλλάξουν τον ρου της συμβατικής ( και παραχαραγμένης) Ελληνικής ιστορίας, τεκμηριώνοντας ατράνταχτα την ύπαρξη, δράση και λατρεία των πανάρχαιων ελληνικών φύλων στον γεωγραφικό χώρο της Ελλάδας και ταυτόχρονα να καταρρίψουν την τόσο γελοία και ιστορικά πλήρως αβάσιμη θεωρεία της “ινδοευρωπαικής” καταγωγής των Ελλήνων. Το γιατί όμως ακόμη και σήμερα κάποιοι επιμένουν να μας λένε ότι καταγόμαστε από τους άγνωστους ινδοευρωπαίους είναι πραγματικά περίεργο και ίσως ύποπτο, αφού το να επιμένει κάποιος να ρίχνει σκοτάδι στο φως με τέτοια μεγάλη συχνότητα και για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, τότε σίγουρα κάτι συμβαίνει.
Οι βραχογραφίες αναπαριστούν καβαλάρηδες, τόξα, ακόντια, ήλιους και γενικότερα στοιχεία της φύσης. Εντύπωση όμως προκαλούν η αναπαράσταση ιστιοφόρου πλοίου και αυτή του ζωδιακού κύκλου (!) που είναι και οι αρχαιότερες αναπαραστάσεις τους σε ολόκληρη την υφήλιο. Ο ζωδιακός αρχίζει από το ζώδιο του τοξότη και φτάνει μέχρι το ζώδιο του Αιγόκερου, αφήνοντας ατράνταχτες αποδείξεις (για όσους μπορούν και θέλουν να τις δουν τουλάχιστον) ότι στο απώτερο παρελθόν (πριν 500.000 χρόνια) οι πρόγονοι μας δεν κυνηγούσαν όλη μέρα ελάφια και βουβάλια για να τραφούν, ούτε ήταν ντυμένοι με δέρματα ζώων μέσα σε σπηλιές τρώγοντας βελανίδια!
Για το τέλος άφησα όμως το καλύτερο! Κατά την παράδοση λοιπόν από το όρος Παγγαίο απογειώνονταν τα μυθικά ιπτάμενα άρματα των θεών Απόλλωνα και Ήλιου. Σε μία από τις βραχογραφίες του Παγγαίου λοιπόν υπάρχει κάτι που όταν το πρωτοείδα ανατρίχιασα! Δεν ξέρω αν θέλετε να το πιστέψετε ή όχι, το αφήνω στην προσωπική άποψη του καθενός. Όμως το σίγουρο είναι πως υπάρχει και είναι χαραγμένο στον ίδιο βράχο την τελευταία μισή χιλιετία. Πρόκειται και την αναπαράσταση ενός διαστημικού οχήματος με ραντάρ, δεξαμενή καυσίμου, πίνακα ελέγχου, καμπίνα πλοήγησης και πλοηγό!(φωτό 2) Είναι παρόμοιο με σχέδια που βρέθηκαν στον πολιτισμό των Μάγιας της Λατινικής Αμερικής και γίνετε λόγος γι αυτά τόσο συχνά στους κύκλους των εραστών του μυστηρίου. Εμείς όμως (αν μου επιτρεπόταν ο όρος) έχουμε το πρωτότυπο σχέδιο! Σε μία άλλη βραχογραφία που και πάλι απεικονίζει ένα UFO αλλά το κάτω μέρος του οχήματος, δηλαδή όπως θα το έβλεπε κάποιος από το έδαφος, υπάρχει χαραγμένος ο αγκυλωτός σταυρός.
Οι πανάρχαιες βραχογραφίες του Παγγαίου αποκαλύπτουν.
Οι περισσότεροι έχουμε δει και διαβάσει κατά καιρούς για την ανακάλυψη, σε διάφορα σημεία του κόσμου, εντυπωσιακών βραχογραφιών που αναπαριστούν πρωτόγονες σκηνές κυνηγιού, μορφές ζώων, ανθρώπων κτλ.Οι περισσότεροι όμως δεν γνωρίζουμε ότι οι αρχαιότερες βραχογραφίες του κόσμου έχουν χαραχθεί σε ελληνικούς βράχους και μάλιστα πριν 500.000 χρόνια (!). Πρόκειται για τις προϊστορικές βραχογραφίες του όρους Παγγαίο, κοντά στο χωριό Κρυονέρι Καβάλας, που έχουν χρονολογηθεί από τον Ινδό ανθρωπολόγο καθηγητή Σ.Μ. Μισθρά το 1981 ως χαράγματα σε βράχους ηλικίας τουλάχιστον 500.000 ετών. Αυτές οι βραχογραφίες μπορούν να αλλάξουν τον ρου της συμβατικής ( και παραχαραγμένης) Ελληνικής ιστορίας, τεκμηριώνοντας ατράνταχτα την ύπαρξη, δράση και λατρεία των πανάρχαιων ελληνικών φύλων στον γεωγραφικό χώρο της Ελλάδας και ταυτόχρονα να καταρρίψουν την τόσο γελοία και ιστορικά πλήρως αβάσιμη θεωρεία της “ινδοευρωπαικής” καταγωγής των Ελλήνων. Το γιατί όμως ακόμη και σήμερα κάποιοι επιμένουν να μας λένε ότι καταγόμαστε από τους άγνωστους ινδοευρωπαίους είναι πραγματικά περίεργο και ίσως ύποπτο, αφού το να επιμένει κάποιος να ρίχνει σκοτάδι στο φως με τέτοια μεγάλη συχνότητα και για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, τότε σίγουρα κάτι συμβαίνει.
Οι βραχογραφίες αναπαριστούν καβαλάρηδες, τόξα, ακόντια, ήλιους και γενικότερα στοιχεία της φύσης. Εντύπωση όμως προκαλούν η αναπαράσταση ιστιοφόρου πλοίου και αυτή του ζωδιακού κύκλου (!) που είναι και οι αρχαιότερες αναπαραστάσεις τους σε ολόκληρη την υφήλιο. Ο ζωδιακός αρχίζει από το ζώδιο του τοξότη και φτάνει μέχρι το ζώδιο του Αιγόκερου, αφήνοντας ατράνταχτες αποδείξεις (για όσους μπορούν και θέλουν να τις δουν τουλάχιστον) ότι στο απώτερο παρελθόν (πριν 500.000 χρόνια) οι πρόγονοι μας δεν κυνηγούσαν όλη μέρα ελάφια και βουβάλια για να τραφούν, ούτε ήταν ντυμένοι με δέρματα ζώων μέσα σε σπηλιές τρώγοντας βελανίδια!
Δεν γίνετε να δεχτούμε αυτά που μας σερβίρει το αρχαιολογικό κατεστημένο για να καλύψει την ανυπαρξία των υπόλοιπων Ευρωπαϊκών φυλών που όντος ήρθαν στην Ευρώπη χιλιάδες χρόνια αργότερα. Εδώ ανθούσε ισχυρός πολιτισμός. Έχουμε στοιχεία γι αυτό, έχουμε αποδείξεις. Ο λαός αυτός είχε καλλιτεχνικές ανησυχίες. Μυθιστορία και θρησκεία. Είχε μνήμες και βιώματα. Μελετούσε τα αστέρια και είχε ημερολόγιο. Ταξίδευε στην ανοιχτή θάλασσα και ίδρυε αποικίες. Έχτιζε μεγαλιθικά μνημεία σε ολόκληρη την Ευρώπη. Είχε γραπτή γλώσσα και έναρθρο λόγο. Ποιός μπορεί να τα αμφισβητεί όλα αυτά? Αλλά και ποιός νοιάζεται πλέον.
Για το τέλος άφησα όμως το καλύτερο! Κατά την παράδοση λοιπόν από το όρος Παγγαίο απογειώνονταν τα μυθικά ιπτάμενα άρματα των θεών Απόλλωνα και Ήλιου. Σε μία από τις βραχογραφίες του Παγγαίου λοιπόν υπάρχει κάτι που όταν το πρωτοείδα ανατρίχιασα! Δεν ξέρω αν θέλετε να το πιστέψετε ή όχι, το αφήνω στην προσωπική άποψη του καθενός. Όμως το σίγουρο είναι πως υπάρχει και είναι χαραγμένο στον ίδιο βράχο την τελευταία μισή χιλιετία. Πρόκειται και την αναπαράσταση ενός διαστημικού οχήματος με ραντάρ, δεξαμενή καυσίμου, πίνακα ελέγχου, καμπίνα πλοήγησης και πλοηγό!(φωτό 2) Είναι παρόμοιο με σχέδια που βρέθηκαν στον πολιτισμό των Μάγιας της Λατινικής Αμερικής και γίνετε λόγος γι αυτά τόσο συχνά στους κύκλους των εραστών του μυστηρίου. Εμείς όμως (αν μου επιτρεπόταν ο όρος) έχουμε το πρωτότυπο σχέδιο! Σε μία άλλη βραχογραφία που και πάλι απεικονίζει ένα UFO αλλά το κάτω μέρος του οχήματος, δηλαδή όπως θα το έβλεπε κάποιος από το έδαφος, υπάρχει χαραγμένος ο αγκυλωτός σταυρός.
Πέρα από το γεγονός του ότι αποδεικνύεται άλλη μία φορά η πατρότητα του συμβόλου, αποκαλύπτεται και η πραγματική χρήση του. Για να γίνω πιο σαφής θα πω ότι ο αγκυλωτός σταυρός στο κάτω μέρος του οχήματος παίζει τον ρόλο της εξάτμισης του UFO, όπου αποβάλλοντας ταυτόχρονα αέρια και από τα 4 στόμια του, έχουμε τον στροβιλισμό και την απαιτούμενη ανύψωση του οχήματος.
Το σύστημα στροβιλοσυμπιεστή λειτουργεί ακριβώς κατ αυτόν τον τρόπο και έχει χρησιμοποιηθεί κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο από τους ναζί της Γερμανίας στα οχήματα τύπου UFO που κατασκεύασαν ( τα γνωστά “Χανεμπού”) που να θυμίσω ότι χρησιμοποιούσαν καθολικά και το σύμβολο του αγκυλωτού σταυρού! Σύμπτωση? Κατά την γνώμη μου όχι!
Ιωάννης Καρυοφυλάκης
Το διαβάσαμε από το: Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΓΓΑΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΝΑΡΧΑΙΕΣ ΒΡΑΧΟΓΡΑΦΙΕΣ http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2013/11/blog-post_5052.html#ixzz2m9YkNlT5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου