“…Να θυμίσω, όταν οι ορδές του Μωάμεθ, ήταν έξω απο την Κερκόπορτα στην Κωνσταντινούπολη και μέσα οι Ελληνες, έκαναν την τελευταία τους λειτουργία στην Αγιά Σοφιά…”
της Μαρίας Τριανταφύλλου
Φόβος…απελπισία…αγωνία…
Όπου και να κοιτάξεις πια στην χώρα,μελανά και γκρίζα χρώματα, στα άλλοτε φωτεινά και χαρούμενα πρόσωπα των Ελλήνων…
Νομίζετε συνέλληνες, πως αυτές οι κρίσιμες κι άσχημες στιγμές που ζει ο Ελληνισμός, είναι οι μοναδικές στην ιστορία αυτού εδώ του λαού;
Πως είμαστε οι μόνοι Ελληνες, στην ιστορία, που βρέθηκαν μπρος σε καταστάσεις που απειλούσαν την συνέχειά μας;
Να θυμίσω μήπως, τις στιγμές που χιλιάδες Περσών, ήρθαν …έσφαξαν, έκαψαν, λεηλάτησαν ξανά και ξάνα, αυτήν εδώ την ίδια πατρίδα που στα χώματα της, ζούμε ακόμα οι Ελληνες;
Πώς να ένιωθαν τότε οι πρόγονοι μας;
Μηπως ό, τι ζουν το τέλος της ιστορίας τους;
Ήταν όμως;
Να θυμίσω, όταν οι ορδές του Μωάμεθ, ήταν έξω απο την Κερκόπορτα στην Κωνσταντινούπολη και μέσα οι Ελληνες, έκαναν την τελευταία τους λειτουργία στην Αγιά Σοφιά μαζί με τον Αυτοκράτορα;
Πώς φανταζόμαστε πως ένιωθαν εκείνοι οι Ελληνες ;
Λιγότερο φόβο και ανασφάλεια απ’ ό,τι εμείς τώρα;
Μήπως να σκεφτούμε λίγο, πώς θα ένιωθε όλος ο Ελληνισμός, στα επόμενα 400 ολόκληρα χρόνια που ακολούθησαν, όταν εκατομμύρια Ελλήνων, γεννήθηκαν και πέθαναν υπό Οθωμανικό ζυγό, χωρίς καμία ελπίδα να δουν Ελλάδα ελεύθερη;
Μήπως οι σκέψεις τους ήταν, πως ζούσαν το τέλος του Ελληνισμού;
Ή όταν ξεκίνησαν την επανάσταση και έρχονταν στιγμές που όλα έμοιαζαν χαμένα;
Ηταν όμως;;
Πώς να ένιωθαν άραγε οι Ελληνες της Μ. Ασίας και του Πόντου, όταν οι Τσέτες του Κεμάλ, προέλαυναν σφάζοντας, βιάζοντας, αναγκάζοντάς τους να ξεριζωθούν από τα σπίτια και τις ζωές τους;
Λιγότερο φοβισμένοι κι ανασφαλείς απ’ ό,τι εμείς τώρα;
Μήπως σκέφτονταν πως ζούσαν το τέλος της ιστορίας τους;
Ήταν όμως;
Πώς να σκέφτονταν οι Ελληνες, όταν οι ορδές των φασιστών Μουσολίνι και Χίτλερ, ήταν έξω από την »Κερκόπορτα» και ζητούσαν παράδοση της χώρας;
Μηπως πως ζουν το τέλος της ιστορίας του Ελληνισμού;
Ήταν όμως;
Η μάχη του Μαραθώνα, χαρακτηρίστηκε, ως η σπουδαιότερη μαχη του κόσμου.
Ποιοι νομίζετε πως πολέμησαν εκεί;
Εξωγήινοι ή άνθρωποι με υπερφυσικές δυνάμεις;
Στην Κορυτσά και στην Πίνδο, ποιοί ήταν εκεί;
Ποιοί πέταξαν τους Ιταλούς στην θάλασσα και ποιοί πολέμησαν 219 μέρες όπως κανείς, τους Γερμανούς του Χίτλερ;
Απλοί καθημερινοί άνθρωποι ήταν σαν εμάς..,αγρότες….σιδεράδες…ψαράδες, αλλά έκαναν το θαύμα και την υπέρβαση!
Γιατί; Γιατί το πίστεψαν!
Γιατί ήξεραν ποιοί ήταν και τι σημαίνει αυτό το όνομα που κουβαλούσαν από γεννησιμιού τους..
Το ένιωθαν μέσα τους…
Και τώρα, άλλη μια μάχη επιβίωσης καλείται να δώσει αυτός ο λαός.
Ο εχθρός διαφορετικός, αόρατος.. επικίνδυνος κι αδίστακτος και περιμένει να γκρεμίσει την »Κερκόπορτα»…
Και οι Ελληνες να αναρωτιούνται, μήπως εδώ είναι το τέλος της ιστορίας τους;
ΘΑ είναι όμως;
Τι είναι η Ελλάδα; Η θάλασσα και τα βουνά μόνο;
ΟΧΙ.. εμείς είμαστε ..κάθε ένας απο εμάς είναι Ελλάδα!
Εμείς που πρέπει να πετάξουμε τα »σκουπίδια» από μέσα μας, αυτά που μας έφεραν εδώ, στην Ελλάδα της παρακμής των πάντων και να ξαναδούμε τι σημαίνει να είσαι Ελλην στην ψυχή και στην συνείδηση.
Εκείνοι οι Ελληνες που πέρασαν στην αιωνιοτητα, έκαναν το χρέος τους.
Πάλεψαν για να ζήσει η Ελλάδα και να συνεχίσει να υπάρχει.
Ποιοί είμαστε εμείς λοιπόν, που νομίζουμε πως έχουμε δικαίωμα να γράψουμε το τέλος αυτής της ιστορίας;
Η Ελλάς προορίζεται να ζήσει και θα ζήσει…