Κρίση και ακρισία...

Από τον ΧΡΗΣΤΟ ΜΕΓΑ

 Στο περιθώριο του θλιβερού επεισοδίου τυφλής βίας σε βάρος του Κωστή Χατζηδάκη μια κυρία αναρωτήθηκε: «Μα αυτός έκανε τουλάχιστον κάτι, πούλησε την Ολυμπιακή».

Αρα η συγκεκριμένη δεν βρέθηκε εκεί για τις ιδιωτικοποιήσεις. Αλλη κυρία, ξανά στην Πανεπιστημίου, ανηφορίζοντας προς Κολωνάκι: «Τους προηγούμενους βαράνε, τους σημερινούς όχι». Αρα κάποιοι ναι, θέλουν λιντσάρισμα. Ισως όχι οι «δικοί μας». Και για να μη νομίσει κανείς ότι μεταξύ των συγκεντρωμένων έξω από τη Βουλή ήταν μόνο αυτόμολοι των επίσημων συνδικάτων ή αδέσποτοι των λογής λογής γκέτο της Αθήνας, άλλη κυρία γύρω στα 50, φρέσκια φρέσκια από το κομμωτήριο με το ξανθό μαλλί και τα κόκκινα τρέντι γυαλιά, απορεί γιατί ο κουκουλοφόρος εγκαταλείπει την προσπάθεια να διαλύσει την τζαμαρία καταστήματος στη θέα των ΜΑΤ: «Μα γιατί φεύγεις» του λέει με απόγνωση καλώντας τον παράλληλα -σε επιτακτικό τόνο- να συνεχίσει το επαναστατικό του έργο...

Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι ότι την Τετάρτη στη γενική απεργία μόνο τα συνδικάτα δεν μπόρεσαν να φτάσουν στον προορισμό τους. Την πλατεία Συντάγματος είχαν καταλάβει πολίτες διαφόρων αποχρώσεων, κατευθύνσεων και διαθέσεων. Ούτε το σκληροπυρηνικό, και καλά οργανωμένο, ΠΑΜΕ έφτασε ώς εκεί ούτε, πολύ περισσότερο, οι... πολύχρωμες παρατάξεις που στεγάζονται κάτω από τη ΓΣΕΕ. Εάν έφταναν ώς εκεί θα άκουγαν τα ίδια που μέσα στη Βουλή έλεγε ο Γ. Παπακωνσταντίνου. Να τους κατηγορεί σαν «εργατοπατέρες». Τα ίδια που έλεγαν και όσοι, μια ώρα αργότερα, επιχείρησαν να καταλάβουν το κτήριο της Συνομοσπονδίας.

ΤΑ ΙΣΟΠΕΔΩΤΙΚΑ και οριζόντιας εφαρμογής μέτρα του Μνημονίου δεν έχουν ανατρέψει μόνο προσδοκίες ζωής, αλλά και την προσωπική ηθική του καθενός. Ακόμη ακόμη και τις ιερές παραδόσεις του κινήματος. Οι πολίτες ασύντακτοι, χωρίς όρια, εμφορούμενοι μόνο από θυμό και καθώς δεν αποδίδει κανένα συλλογικό υποκείμενο, λίγο απέχουν από το να μετατραπούν σε όχλο. Ή, καλύτερα, δεν το έχουν σε τίποτα να γίνουν όχλος.

ΤΑ ΘΛΙΒΕΡΑ νομοσχέδια και οι ληστρικές διατάξεις που «περνάει» (όχι πάντα) από τη Βουλή η κυβέρνηση έχουν βγάλει κόσμο στους δρόμους. Εχει προκληθεί πανικός, η απόγνωση έχει μεταμορφώσει τους πολίτες σε ικανούς να ακούσουν το πιο ακραίο μέτρο και, ταυτόχρονα, τους έχει αποδεσμεύσει να κάνουν το οτιδήποτε. Φαίνεται ότι δεν αρκεί να σηκωθεί κανείς από τον καναπέ. Μερικές φορές σε κάνουν τα πράγματα να μην μπορείς να σταθείς στον τόπο σου. Αλλά χρειάζεται και το επόμενο βήμα ώστε να μη μετατραπεί κανείς σε άθυρμα και παρακολούθημα ανεξέλεγκτων καταστάσεων.

ΣΕ ΑΥΤΗΝ την πιο δύσκολη, μεταπολιτευτικά, περίοδο τα προβλήματα και οι κατά καιρούς διαχειριστές τους μάς έπεισαν ότι δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε κανέναν. Οπως ακριβώς δεν ισχύει καμιά από τη δική μας βεβαιότητα σε τούτη τη σύντομη ζωή. Και έτσι η κρίση ήρθε με τη μορφή... ακρισίας ως προς τους στόχους. Η ριζοσπαστικοποίηση δεν είναι πλέον το ζητούμενο ούτε για τους αγκιτάτορες. Τείνει να κυριαρχήσει η ευκολία του μπάχαλου. Ετσι πολλοί δεν βγαίνουν στους δρόμους. Δεν ξέρουν με ποιους να τα (πρωτο)βάλουν...