H προφητεία του Γέροντα Ιωνά της Οδησσού για τα 3 Πάσχα…..

Συμβαίνει στις μέρες μας….
Η προφητεία του Γέροντα Ιωνά της Οδησσού (†2012) για τα Τρία Πάσχα. Ο στάρετς μίλησε για 3 προσεχή Πάσχα.Το ένα Πάσχα θα είναι του αίματος το δεύτερο Πάσχα θα είναι της πείνας και το τρίτο της Νίκης, πρόβλεψε. Τώρα ποιός είναι ο χρόνος της εκπλήρωσης αυτής της πρόρρησης άγνωστο.
Πάντως ο όρος Πάσχα είναι κομβικός στην διατύπωση της έκφρασής του κι επαναλαμβάνεται 3 φορές. 3 Πασχαλιές.…Το Πάσχα του 2020 ήταν όντως το πιο διαφορετικό….αποτελεί σημείο αναφοράς. Ωστόσο είναι δύσκολο κανείς να καθορίσει σε ποιο από τα 3 στάδια βρίσκεται η ανθρωπότητα με βάση την 3μερή κλίμακα του στάρετς και αν έχουμε διανύσει ήδη κάποια από αυτά. Το σίγουρο είναι ότι δεν είμαστε στο Πάσχα το 3ο αυτό της Νίκης. Δεν έχει επέλθει ακόμη το Πάσχα της μεγάλης πείνας ωστόσο λόγω της παγκόσμιας πρωτοφανούς ύφεσης φαίνεται να προαναγγέλεται. Οπότε μπορεί να είμαστε καθ’οδόν προς το 2ο Πάσχα αυτό του μεγάλου λιμού της πείνας… Όμως για να είμαστε σε αυτό το στάδιο διήλθαμε από το λουτρό αίματος που προδιαγράφει το πρώτο;;;
Mήπως τελικά το Πάσχα 2020 ένα σβηστό κι ακυρωμένο εν πολλοίς Πάσχα αποτελέσει το ορόσημο των δοκιμασιών και επιταχύνει την διέλευση των 3 Πάσχα που έπονται άμεσα;;;;
dimpenews.com

Τι σημαίνει η ελληνική γλώσσα;; Λίγοι από μας το γνωρίζουν

Α,Β,Γ,Δ,Ε,Ζ,Η,Θ,Ι,Κ,Λ,Μ,Ν,Ξ,Ο,Π,Ρ,Σ,Τ,Υ,Φ,Χ,Ψ,Ω
α,β,γ,δ,ε,ζ,η,θ,ι,κ,λ,μ,ν,ξ,ο,π,ρ,σ,τ,υ,φ,χ,ψ,ω

Η Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις. είναι από την Ελληνική γλώσσα.. (βιβλίο Γκίνες)

Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ' αυτήν δεν υπάρχουν όρια. 
Μπιλ Γκέιτς, Microsoft)

Η Ελληνική και η Κινέζικη. είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από τους ίδιους λαούς και.....στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000 έτη. 
Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από τη μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική.
Francisco Adrados, γλωσσολόγος).

Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο 

Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από το βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον.

Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς πώς να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δει ή γράψει.

Το «πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι» όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το «πειρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε.

Επίσης η λέξη «συγκεκριμένος» φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί «συγκεκρυμμένος», καθώς προέρχεται από το «κριμένος» (αυτός που έχει δηλαδή κριθεί) και όχι βέβαια από το «κρυμμένος» (αυτός που έχει κρυφτεί). 

Άρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια έχουμε μια βασική κατανόηση της γλώσσας μας.
Επιπλέον η ορθογραφία με την σειρά της μας βοηθάει αντίστροφα στην ετυμολογία αλλά και στην ανίχνευση της ιστορικής πορείας της κάθε μίας λέξης. Και αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την καθημερινή μας νεοελληνική γλώσσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι η γνώση των Αρχαίων Ελληνικών.
Είναι πραγματικά συγκλονιστικό συναίσθημα να μιλάς και ταυτόχρονα να συνειδητοποιείς τι ακριβώς λές, ενώ μιλάς και εκστομίζεις την κάθε λέξη ταυτόχρονα να σκέφτεσαι την σημασία της.
Είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα να διδάσκονται τα Αρχαία με τέτοιο φρικτό τρόπο στο σχολείο ώστε να σε κάνουν να αντιπαθείς κάτι το τόσο όμορφο και συναρπαστικό.


Η ΣΟΦΙΑ
Στη γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την έννοια). Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα. 

Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car και το αυτοκίνητο cloud, και από την στιγμή που το συμφωνήσουμε να ισχύει. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Γι' αυτό το λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες.
Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πει «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο».
Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις». Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γη (άρα=γή + έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γη / δικό του σπίτι.

Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω. 

Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι).

Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για τη σκέψη.

Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά-σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει» - ελαττώνει ως ανθρώπους - και μας φθίνει μέχρι και την υγεία μας. Και, βέβαια, όταν αναφερόμαστε σε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει, πως το λέμε; Μα, φυσικά, «άφθονο».

Έχουμε τη λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». Διότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έλθει και στην ώρα του. Ωραίο δεν είναι το φρούτο όταν είναι άγουρο ή σαπισμένο και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της. Ούτε το καλύτερο φαγητό είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή, σε αυτή την περίπτωση, δεν μπορούμε να το απολαύσουμε.

Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά .. Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις τη δυνατότητα να πάς όπου αγαπάς. Πόσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία!!!

Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν βλέπουμε (σε αρχική φάση οι Θεοί) ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η ψυχή μας ευχαριστείται, αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η αγαλλίαση. Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά). Άρα, για να συνοψίσουμε, όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η ψυχή μας αγάλλεται και γιατρευόμαστε. Και πραγματικά, γνωρίζουμε όλοι ότι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με τη σωματική μας υγεία.


Παρένθεση: και μια και το έφερε η «κουβέντα», η Ελληνική γλώσσα μας λέει και τι είναι άσχημο. Από το στερητικό «α» και την λέξη σχήμα μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι. Για σκεφτείτε το λίγο.
Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη Λατινική λέξη για το άγαλμα (που μόνο Λατινική δεν είναι). Οι Λατίνοι ονόμασαν το άγαλμα, statua από το Ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε, και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο. Προσέξτε την τεράστια διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα.
Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλώσσα με τη σκέψη του ανθρώπου. 

Όπως λέει και ο George Orwell στο αθάνατο έργο του «1984», απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη. 
Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς λέξεις.

«Η γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση», έγραφε ο Μιχάι Εμινέσκου, εθνικός ποιητής των Ρουμάνων.


Μια πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά πολιτισμού. Το να μπορείς να μιλάς σωστά σημαίνει ότι ήδη είσαι σε θέση να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκώς λόγο και όχι να παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις.

Η ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑ
Η Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αυδή». Η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία αφού προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ.
Όπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος:
«Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε Μεταξύ τους με μουσική».

Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ επίσης μας περιγράφει την κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα:«Άκουγα αυτούς τους ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά και ακατάληπτα μουσική. Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα - μητέρα των εννοιών μας - μου απεκάλυπτε ένα άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια γλώσσα τόσο μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους της. Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πει ένα βράδυ ότι ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με είχαν αναστήσει».

Ο διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικός Ιάνης Ξενάκης, είχε πολλές φορές τονίσει ότι η μουσικότητα της Ελληνικής είναι εφάμιλλη της συμπαντικής.

Αλλά και ο Γίββων μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων. 

Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν ξεχωριστά σύμβολα για νότες, χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα του αλφαβήτου.
«Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους κανόνες προφυλάττουν από την παραφωνία μια γλώσσα κατ' εξοχήν μουσική, όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες», όπως σημειώνει η φιλόλογος και συγγραφεύς Α. Τζιροπούλου-Ευσταθίου.

Είναι γνωστό εξάλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην Ρώμη Έλληνες ρήτορες, συνέρρεαν να θαυμάσουν, ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν Ελληνικά, τους ανθρώπους που «ελάλουν ώς αηδόνες».

Δυστυχώς κάπου στην πορεία της Ελληνικής φυλής, η μουσικότητα αυτή (την οποία οι Ιταλοί κατάφεραν και κράτησαν) χάθηκε, προφανώς στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας.

Να τονίσουμε εδώ ότι οι άνθρωποι της επαρχίας, του οποίους συχνά κοροϊδεύουμε για την προφορά τους, είναι πιο κοντά στην Αρχαιοελληνική προφορά από ό,τι εμείς οι άνθρωποι της πόλεως.

Η Ελληνική γλώσσα επιβλήθηκε αβίαστα (στους Λατίνους) και χάρη στην μουσικότητά της.
Όπως γράφει και ο Ρωμαίος Οράτιος «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα».  

Το διαβάσαμε εδώ 

Το θρησκευτικό συναίσθημα στο αρχαίο ελληνικό στράτευμα

Γράφει ο Θεόκλητος Ρουσάκης

Προκειμένου να καταδείξουμε την πηγαία και βαθύτατη σχέση του στρατεύματος με την θρησκεία διαχρονικά θα προσπαθήσουμε να καταγράψουμε πληροφορίες και ιστορικά στοιχεία έχοντας ως πηγές αρχαιολογικά ευρήματα αλλά και ιστορικά και φιλολογικά κείμενα από την ιστορία των πόλεων - κρατών της Αρχαίας Ελλάδος. Επιγραμματικά λοιπόν θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ότι οι σχέσεις του στρατού με τη θρησκεία και ήταν ιδιαίτερα στενές σε όλες τις φάσεις λειτουργίας του στρατεύματος, τόσο κατά τη διάρκεια ειρηνικών περιόδων όσο και κατά τη διάρκεια πολεμικών επιχειρήσεων.

Στην αρχαία Αθήνα οι νέοι με το ξεκίνημα της στρατιωτικής τους θητείας κρατώντας τα όπλα τους έδιναν τον όρκο στο ναό της θεάς Αγλαύρου στην Ακρόπολη, με τα εξής λόγια: «Οὐ καταισχυνῶ τὰ ὅπλα,… ἀμυνῶ δὲ καὶ ὑπὲρ ἱερῶν καὶ ὁσίων,…… Καὶ τὰ ἱερὰ τὰ πάτρια τιμήσω. Ἵστορες θεοὶ…

Οι καταγραφές του Ξενοφώντος για την Αρχαία Σπάρτη για παράδειγμα, αναφέρουν ότι πριν την εκκίνηση για κάποια εκστρατεία, αναπέμπονταν προσευχές και προσφερόταν θυσίες στους θεούς προκειμένου να εφελκυσθεί η βοήθειά τους για την αίσια έκβαση των επιχειρήσεων. Ο Θουκυδίδη περιγράφει για την αρχαία Αθήνα ότι πριν την αναχώρηση του στόλου για την επιχείρηση κατά των Συρακουσών αναπέμπονταν σπονδές και προσευχές.

Χαρακτηριστικό περιστατικό δε αυτής της ισχυράς πίστης τους περιγράφεται από τον Ηρόδοτο κατά την στάση των Σπαρτιατών λίγο πριν τη Μάχη των Πλαταιών. Σύμφωνα με τη διήγηση οι Σπαρτιάτες έτοιμοι παρατεταγμένοι σε θέση μάχης, ο βασιλιάς λίγο πιο πίσω να επιτελεί θυσία και να σφάζει το θύμα. Τα σπλάχνα όμως δεν δείχνουν καλά σημάδια, η θυσία πρέπει να επαναληφθεί δύο και τρεις και τέσσερεις φορές, ωστόσο το περσικό ιππικό προελαύνει και οι αρκετοί Σπαρτιάτες πέφτουν ήδη νεκροί. Οι υπόλοιποι μένουν ακίνητοι με τις ασπίδες στο έδαφος χωρίς καν να προφυλαχτούν από την επίθεση των Περσών περιμένοντας το σήμα των θεών. Επιτέλους τα σημάδια γίνονται ευνοϊκά στη θυσία και τότε μόνο οι Σπαρτιάτες σηκώνουν τις ασπίδες τους, τραβούν τα ξίφη και κατατροπώνουν τον εχθρό. (ΗΡΟΔΟΤΟΥ, Θ, 61-62)

Μετά το τέλος των επιχειρήσεων, ιδίως όταν αυτές ήταν νικηφόρες, ο νικητής στρατός επιστρέφοντας στην πόλη κατευθυνόταν στο ναό όπου πρόσφεραν ευχαριστήρια θυσία τραγουδώντας έναν ύμνο, τον θρίαμβο, προκειμένου να εκφρασθεί η πεποίθηση ότι το αποτέλεσμα της νίκης οφειλόταν στη συνδρομή των θεών. Με τα λάφυρα του πολέμου έφτιαχναν το "τρόπαιον", το οποίο συμβόλιζε τη νίκη και το αφιέρωναν στους θεούς για να τους ευχαριστήσουν που τους βοήθησαν στην αίσια έκβαση της μάχης.

Ένα ακόμη ενδεικτικό στοιχείο της βαθιάς θρησκευτικότητας των Αρχαίων Ελλήνων και ένα από τα ιερότερα καθήκοντά τους στον πόλεμο, ήταν η ταφή των νεκρών με τα έθιμα και τις τιμές που όριζε η θρησκεία. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Ναυμαχίας που διεξήχθη το 406 πχ στις Αργινούσες, μεταξύ Λέσβου και Μικρασιατικών παραλίων στην εκπνοή του Πελοποννησιακού Πολέμου, μεταξύ οκτώ Αθηναίων στρατηγών που ηγούντο 155 τριήρεων και του Σπαρτιάτη Καλλικρατίδα που ηγείτο 120 τριήρεων. Η ναυμαχία έληξε με νίκη των Αθηναϊκών δυνάμεων απέναντι στους Σπαρτιάτες. Όμως η νίκη αμαυρώθηκε από την εκτέλεση, μετά από δίκη, των νικητών Αθηναίων στρατηγών μόλις επέστρεψαν στην Αθήνα. Τούτο διότι κατηγορήθηκαν επειδή δεν διέσωσαν τους ναυαγούς και δεν περισυνέλλεξαν τις σωρούς των περίπου 5.000 συμπολεμιστών τους ως όφειλαν. Αυτή η αντίδραση των Αθηναίων πολιτών ήταν απόλυτα συμβατή με τις αξίες και τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των αρχαίων Ελλήνων .

Πέραν της ιερότητος της ταφής των νεκρών του πολέμου, θεωρείτο ιερή υποχρέωση και η προστασία σημαντικών προσώπων του εχθρού που συλλαμβάνοντο αιχμάλωτοι όπως ιερέων, πρέσβεων αγγελιοφόρων, αλλά και η προστασία ιερών αντικειμένων, ναών, μαντείων, τεμένων και άλλων εγκαταστάσεων που σχετίζονται με τη λατρεία των Θεών.

Βέβαια σε όλο το φάσμα αυτών των θρησκευτικών εκδηλώσεων που σχετίζονται με τον πόλεμο και τις εκστρατείες διαπιστώνουμε την έντονη παρουσία των μάντεων. Κανένα ελληνικό στράτευμα δεν εκστράτευε χωρίς να συνοδεύεται από τουλάχιστον ένα μάντη. Κανένας στρατηγός δεν ξεκινούσε μια μάχη αν δεν συμβουλευόταν πρώτα το μάντη του. Είναι εντυπωσιακό ότι ο Αισχύλος είχε επινοήσει και τον ειδικό όρο "στρατομάντις" για τους μάντης που βρισκόταν στην υπηρεσία του στρατεύματος. (Αισχύλου, Αγαμέμνων ,123)

Ο Τειρεσίας, ο επίσημος σύμβουλος των βασιλέων της Θήβας που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στον μύθο του Λαΐου και του Οιδίποδα, ο μάντης Κάλχας στον Τρωικό Πόλεμο, ο μάντης Θέοκλος των Μεσσηνίων στον Β΄ Μεσσηνιακό Πόλεμο, ο μάντης των Ελλήνων Ευφραντίδης κατά τη ναυμαχία της Σαλαμίνος, οι μάντεις Θεαίνετος και Στιλβίδης στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, o Αρίστανδρος του Μ. Αλεξάνδρου, είναι μερικοί από αυτούς που διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο στους πολέμους που συμμετείχαν. Η σπουδή με την οποία δε, αντιμετώπιζαν τα αρχαία ελληνικά στρατεύματα τις προβλέψεις των μάντεων αλλά και η γενικευμένη παρουσία τους στις επιχειρήσεις είναι η απόδειξη της βαθιάς θρησκευτικότητάς τους και της πίστης τους ότι οι θεοί συμμετέχουν ενεργά στην έκβαση των πολέμων μέσω των αντιπροσώπων τους στη γη που είναι οι μάντεις.

Ο μεγάλος σεβασμός και η πίστη που είχαν τα στρατεύματα των αρχαίων Ελλήνων στους Θεούς εκδηλώνονταν απερίφραστα και προς τους αντιπροσώπους τους, που ήταν οι μάντεις και οι ιερείς τους, τους οποίους θεωρούσαν αναπόσπαστο στοιχείο του στρατεύματος. Έτσι λοιπόν βλέπουμε τους μάντεις και τους ιερείς να μην περιορίζονται μόνο στο θρησκευτικό τους ρόλο αλλά να έχουν λόγο και σε θέματα στρατηγικής, διοίκησης στη μάχη ή ακόμη και ως αντιπρόσωποι σε διπλωματικές διαβουλεύσεις με αντίπαλες δυνάμεις. Επιπρόσθετα υπάρχουν πολλές ιστορικές αλλά και αρχαιολογικές καταγραφές συμμετοχής των μάντεων ως πολεμιστών στο πλευρό των στρατηγών τους, παρά του ότι το έργο τους ήταν καθαρά θρησκευτικό. Χαρακτηριστική περίπτωση, αναφερόμενη από τον Ηρόδοτο (ΗΡΟΔΟΤΟΥ, Ζ, 221,228), του μάντη Μεγιστέα να μάχεται και να πεθαίνει στο πλευρό του Λεωνίδα στη μάχη των Θερμοπυλών, του μάντη Αγία που σύμφωνα με τον Πλούταρχο σκοτώνεται κατά τον Βοιωτικό Πόλεμο στο πεδίο της μάχης στην Αλίαρτο στο πλευρό του Στρατηγού της Σπάρτη Λύσανδρου (ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ, Λύσανδρος).

Τέλος πλην των μάντεων που συμμετέχουν στη θρησκευτική λειτουργία του στρατεύματος και ακολουθούν τα στρατεύματα στις εκστρατείες πρέπει να μνημονεύσουμε και ένα άλλο είδος θρησκευτικού λειτουργού που ήταν οι "πυρφόροι". Οι πυρφόροι ήταν εκείνοι οι ιερείς που άναβαν τις φωτιές στους βωμούς που επρόκειτο να γίνουν οι θυσίες. Οι πυρφόροι ως ιερείς θεωρούνταν στον πόλεμο ιεροί και απαραβίαστοι και εκτός από το άναμμα και την προετοιμασία του βωμού για τη θυσία ήταν αυτοί που μετέφεραν την ιερή φλόγα και προπορευόταν του στρατεύματος.

Κλείνοντας θα πρέπει να αναφερθούμε και σε μια ακόμη θρησκευτική εκδήλωση του αρχαίου ελληνικού στρατεύματος που συνδέεται με τον Παιάνα. Πρόκειται για το θρησκευτικό άσμα ή ύμνο που έψαλλαν οι στρατιώτες είτε προ της μάχης προς τον Απόλλωνα συνήθως ή τον Άρη που λεγόταν "εμβατήριον" ή μετά τη μάχη προς τον Απόλλωνα που λεγόταν "επινίκιος", όταν τον ευχαριστούσαν για τη νίκη. Ο Παιάνας λειτουργούσε ως "μια δημόσια άσκηση ευλαβίας" (G.E.Muller) αλλά και ταυτόχρονα μια τεχνική εξύψωσης του ηθικού και ενθάρρυνσης των στρατευμάτων για να αποβάλουν το αίσθημα του φόβου και του άγχους της επικείμενης μάχης.

Συμπερασματικά μπορούμε να συνοψίσουμε ότι το στράτευμα των αρχαίων πόλεων - κρατών διακατείχετο από βαθύ θρησκευτικό συναίσθημα και θεωρείτο δεδομένο ότι, για κάθε πολεμική επιχείρηση ή εκστρατεία η "έγκριση των θεών" ήταν απαραίτητη για την επιτυχή έκβαση της εκστρατείας ή του πολεμικού εγχειρήματος. Εξ αυτού απορρέει και ο ιδιαίτερος ρόλος που επιτελούσαν οι εκπρόσωποι των θεών στο στράτευμα που ήταν οι μάντεις κυρίως αλλά και οι ιερείς. Από την εκτίμηση και το σεβασμό που είχε το στράτευμα προς το θεσμικό ρόλο του μάντη, απορρέει και το γεγονός ότι πέραν των θρησκευτικών τους καθηκόντων, οι μάντεις σε πολλές περιπτώσεις συμμετείχαν στις στρατιωτικές επιχειρήσεις, είτε σε επίπεδο λήψης απόφασης, είτε σε επίπεδο στρατηγικής και τεχνικής σχεδίασης της διεξαγωγής της μάχης, είτε ως απλοί μαχητές δίπλα στον στρατηγό τους, είτε και ως διαπραγματευτές σε διπλωματικές διαβουλεύσεις μεταξύ των αντιμαχόμενων στρατευμάτων.

Αντ/γος (εα) Θεόκλητος Ρουσάκης
Επίτιμος Διοικητής Β΄ Σώματος Στρατού

Η περιπετειώδης και κοσμική ζωή του φωτογράφου Peter Beard που πέθανε σε ηλικία 82 ετών.

Peter Beard © Taschen

Στις 20 Απριλίου, το γνωστό μοντέλο και πρόσωπο του κόσμου της μόδας, Iman, ανέβασε στο instagram, με ηχητικό χαλί ένα παραδοσιακό αφρικάνικο τραγούδι, ένα κολάζ από φωτογραφίες του αγαπημένου της φίλου, φωτογράφου Peter Beard με ένα κείμενο που έγραψε μόλις είχε μάθει για τον θάνατό του:

«Με πόνο καρδιάς έμαθα για τον θάνατο του φίλου μου Peter Beard. Βρέθηκε νεκρός μέσα στο δάσος, την Κυριακή, σχεδόν τρεις εβδομάδες μετά την εξαφάνισή του από το σπίτι του στο Montauk στο East End του Long Island. Ήταν 82 ετών και έπασχε από άνοια.

Τελευταία φορά τον είχαν δει στις 31 Μαρτίου και οι αρχές είχαν επιδοθεί σε εκτεταμένη έρευνα για να βρεθεί. Συνάντησα τον Peter στο Ναϊρόμπι του 1975 και όπως το ήθελε η μοίρα, δεθήκαμε για πάντα. Πραγματικά αυτός με ανακάλυψε, με φωτογράφισε και με έπλασε με έναν τρόπο που ποτέ δεν έχω φωτογραφηθεί ξανά ή γνώριζα το οτιδήποτε για το μόντελινγκ ή έχω ξαναδεί σε περιοδικό μόδας.

O κ. Beard μερικές φορές ήταν υπερβολικός όπως όταν με παρουσίασε στα αμερικανικά media, που γεμάτος ενθουσιασμό διέδωσε μία θεαματική φανταστική ιστορία για μένα: ότι με είχε συναντήσει να βόσκω βόδια στους θάμνους της Αφρικής. Στην πραγματικότητα, μιλάω πέντε γλώσσες, σπούδαζα πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο του Ναϊρόμπι και είμαι κόρη Σομαλού διπλωμάτη.

Τις καλλιτεχνικές επιρροές του Beard μπορεί κανείς εύκολα να τις εντοπίσει στους τοίχους των γκαλερί τέχνης, αλλά το έργο του στην προστασία του περιβάλλοντος και των ζώων ήταν αυτό που είχε στην καρδιά του. “Ήταν πρωτοπόρος,” είπε Paul Theroux. “Ήταν πραγματικά ο πρώτος που κατέγραψε την παρακμή της άγριας ζωής – τη μεγαλοπρεπή πανίδα της Ανατολικής Αφρικής, ελέφαντες, λιοντάρια, τσιτάχ – και το έκανε με έναν χαρακτηριστικό τρόπο, αποτυπώνοντας τους θανάτους αυτούς σε εμβληματικές εικόνες, και γράφοντας για τις προσωπικές του εμπειρίες, χρησιμοποιώντας κείμενα από κλασικά βιβλία με θέμα την Αφρική." Ακόμα και μόνο με τα εντυπωσιακά δείγματα φωτογραφίας της άγριας ζωής, το βιογραφικό του ήταν γεμάτο από ένταση, τόλμη, κίνδυνο, ρομαντισμό και συναρπαστικές ιστορίες, πολλές από τις οποίες πραγματικά αληθινές. Το δημόσιο προφίλ του, μερικές φορές επισκίαζε το έργο του αλλά ήταν ένας πρωτοπόρος καλλιτέχνης και περιβαλλοντολόγος. Σε μία ανακοίνωση, η οικογένεια του Beard δήλωσε ότι “πέθανε εκεί που έζησε… στη φύση.” Τα συλλυπητήριά μου στη σύζυγό του Najma, την κόρη του Zara την οικογένεια και τους φίλους του. #RIP #PeterBeard» 

Η Iman είπε με λίγα λόγια όλα όσα χαρακτήριζαν αυτόν τον συναρπαστικό άνθρωπο: το πάθος του, την αφοσίωσή του στο στόχο του, τη σχέση του με τη φύση, το έργο του αλλά και το ενθουσιώδες χάσιμό του στο πνεύμα της Αφρικής που πολλές φορές επισκίασε η ζωή του γοητευτικού party animal που έζησε.

Ο ίδιος, χρησιμοποιώντας σαν μότο τον τίτλο του πιο σπουδαίου βιβλίου που εξέδωσε, “The End Of The Game”, (το Τέλος του Παιχνιδιού και του Κυνηγιού), είχε γράψει:

«Όταν πήγα για πρώτη φορά στην Κένυα το 1955, ποτέ δεν θα φανταζόμουν τι επρόκειτο να συμβεί. Ο πληθυσμός της Κένυας ήταν περίπου 5 εκατομμύρια, με περίπου 100 φυλές διασκορπισμένες μέσα στην “άγρια -των ελαφιών- γη” - που ήταν αυθεντική, παρθένα, γεμάτη μεγάλα ζώα – τόσο μεγάλη που φαινόταν ανεξάντλητη. Όλοι συμφωνούσαν ότι ήταν πολύ μεγάλη για να καταστραφεί. Τώρα, ο πληθυσμός της Κένυας που είναι πάνω από 30 εκατομμύρια αποξηραίνει τις περιορισμένες και υπό εξαφάνιση πηγές με απίστευτο ρυθμό: περιορίζοντας, απομονώνοντας και πιέζοντας ασταμάτητα τα τελευταία αποθέματα της άγριας πανίδας στην μετουσιωμένη Αφρική.

Η όμορφη περίοδος του παιχνιδιού έφτασε στο τέλος της. Εκατομμύρια χρόνια εξελικτικών διαδικασιών έχουν καταστραφεί μέσα σε ελάχιστο χρόνο.

Το Πλειστόκαινο (γεωλογική περίοδος που περιλαμβάνει τη χρονική περίοδο 2.588.000 με 11.700 χρόνια περίπου πριν) έχει τσιμεντοποιηθεί, τον κανιβαλισμό τον κατάπιε η εμπορικότητα, τα βέλη γίνονται AK-47, η αποικιοκρατία αντικαθίσταται από τη δύναμη, το κύρος και τη διαφθορά της διεθνούς βιομηχανίας βοήθειας. Είναι το Τέλος Του Παιχνιδιού ξανά και ξανά.

Τι θα μπορούσε να είναι αυτό που ακολουθεί; Συνωστισμός και άγχος - βοήθεια (aid) και AIDS, βαθύ μπλε υπολογιστές και ρομπότ Nintendo, καρδιακές παθήσεις και καρκίνος, λιποαναρρόφηση και ρινοπλαστική, ψηφιακά κατοικίδια και παιχνίδια Tamagotchi που παραδίδονται στον γενναίο νέο κόσμο» 

Ο τρόπος που εκφραζόταν ήταν το ίδιο παρορμητικός και ιδιοσυγκρασιακός όσο και τα διάσημα κολάζ που έφτιαχνε, αφιερώνοντας ώρες να λεπτολογεί και να συναρμολογεί φωτογραφίες, εικόνες, σύμβολα, αντικείμενα, εφήμερα και σπαράγματα των περιπετειών του, σε σελίδες ημερολογίου που αποτελούν ένα ογκώδες και πολύτιμο σώμα έργου.

«Δεν μου αρέσουν τα πράγματα που φαίνονται σαν να έχεις τον έλεγχο» έλεγε. «Είναι σαν την ίδια τη ζωή. Που μόνο μαθαίνεις πώς να επωφελείσαι από τα ατυχήματα και τα ρίσκα που παίρνεις» 

«Μισός Ταρζάν, μισός Μπάιρον»

Ο Peter Beard γεννήθηκε το 1938 στη Νέα Υόρκη, σε μία πλούσια οικογένεια κληρονόμων σιδηροδρόμων και καπνοβιομηχανίας. Μεγαλώνοντας ανάμεσα στη Νέα Υόρκη και την Αλαμπάμα, από μικρή ηλικία κρατούσε ημερολόγια, φτάνοντας στα 12 του να χρησιμοποιεί και φωτογραφίες στις σελίδες τους – προάγγελος αυτού που θα έκανε στην υπόλοιπη ζωή του. Το 1957 μπήκε στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ με στόχο να σπουδάσει ιατρικές επιστήμες, κάτι που πολύ σύντομα άλλαξε σε ιστορία της τέχνης. Παρόλα αυτά, κανένας ακόμα δεν είχε αναγνωρίσει στον νεαρό Peter κάποιο έμφυτο ταλέντο.

Στα 17 του, με το τέλος των σπουδών του, το 1955, ταξιδεύει για πρώτη φορά στην Κένυα παρέα με τον Quentin Keynes, απόγονο του Δαρβίνου, και γοητεύεται ανεξίτηλα. Δουλεύοντας στο Εθνικό Πάρκο του Τσάβο, αρχίζει να φωτογραφίζει παράνομα και να καταγράφει τον θάνατο 35.000 ελεφάντων και άλλων άγριων ζώων -κάτι που αργότερα θα γινόταν το θέμα του πρώτου του βιβλίου, “The End of the Game”. 

Αυτό το βιβλίο, με τις δυνατές φωτογραφίες της αγριότητας των ζώων στην καθημερινή τους επιβίωση αλλά και τη συναισθηματική φόρτιση του Beard για την προστασία των ελεφάντων ήταν που του έδωσε και την ονομασία, στους καλλιτεχνικούς κύκλους, «μισός Ταρζάν, μισός Μπάιρον». Οι New York Times είχαν γράψει ότι το βιβλίο «δεν είναι τα όμορφα πλάνα με τις γαζέλες του Ντίσνεϊ που τρέχουν στα λιβάδια ή τους παπαγάλους μέσα στην καταπράσινη ζούγκλα». 

Το 1961, ο Beard αγόρασε ένα ράντσο κοντά στην φυτεία καφέ που είχε η γνωστή συγγραφέας του «Πέρα από την Αφρική» Karen Blixen - το οποίο βιβλίο χάραξε τη ζωή και την αγάπη του για την Αφρικανική ήπειρο. H φιλία τους, μια και το ράντσο Hog έγινε η πρώτη μόνιμη κατοικία του Beard, κράτησε ελάχιστα μια και τον επόμενο χρόνο, η Karen πέθανε.

Μέσα σε εκείνο το ράντσο, ανάμεσα σε ένα υπέροχο χάος από φωτογραφίες, αποκόμματα, εισιτήρια, συσκευασίες, αφρικάνικα αγαλματίδια, κρανία άγριων ζώων, καράβια μέσα σε μπουκάλια, χρώματα, κόλλες, ψαλίδια, δούλευε γονατιστός στο πάτωμα τα πολύπλοκα κολάζ του. 

«Είναι σαν παζλ» είχε πει σε μία συνέντευξη. «Προσπαθώ να προσθέτω πράγματα που εμπλουτίζουν τη ζωή σου. Ένα ενδιαφέρον μέρος ή κάτι που θέλεις να θυμάσαι. Μπορεί να είναι ένα πακέτο από τσιγάρα ή ένα ποίημα. Υπάρχουν τόσα πράγματα που θέλεις να φωτογραφίσεις… την κίνηση, τα ατυχήματα. Πάντα θεωρούσα ότι είναι μαγικά, οι φωτογραφίες μπορούν να είναι μαγικές αν μεσολαβεί ένα μικρό ατύχημα σε αυτές… Άρχισε να μου αρέσει να γράφω επάνω σε φωτογραφίες -μοιάζει σαν να είναι η σκέψη εκείνης της ώρας. O Τερτούλιαν, ο Λεονάρντο Νταβίντσι, δεν ήταν καλύτεροι από εμάς, όλοι έλεγαν το ίδιο πράγμα. Αλλά εμείς κάνουμε το αντίθετο». 

Ο Beard πίστευε ότι είμαστε, οι άνθρωποι, το μόνο πλάσμα στον πλανήτη που μπορεί να εκτιμήσει αυτή την ομορφιά κι όμως εμείς οι ίδιοι είμαστε που την καταστρέφουμε.

«Με τους ελέφαντες έκανα τις περισσότερες φωτογραφίες. Εδώ είναι ένα κοπάδι από 300 ή 400 ελέφαντες. Ήταν σαν ηλεκτρική σκούπα. Έτρωγαν τα πάντα στο πέρασμά τους. Πρέπει να έχουν πεθάνει μέχρι τώρα περίπου 45.000 ελέφαντες. Ήμουν εκεί και φωτογράφιζα παράνομα, έχω τις μοναδικές φωτογραφίες από τα πτώματα. Αυτά είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, η “ασφυξία” της γης, της εναλλακτικότητας της φύσης, ο αφανισμός των ειδών, είναι απίστευτο. Ξέρετε πόσα είδη ζώων έχουμε εξαφανίσει μόνο στη διάρκεια της δικής μας ζωής; Είναι τραγικό. Θα νόμιζε κανείς ότι θα υποψιαζόμασταν κάτι από τον αφανισμό τους. Είναι δική μας η κλιματική αλλαγή, είναι δική μας αποστολή, είναι δικό μας πρόβλημα. Και όλα είναι δικαιολογίες, bullshit. … Κάνει καλό στην καρδιά σου να βλέπεις τι έχει δώσει η φύση για εμάς».

Ο Jeff Rosenheim, επιμελητής του φωτογραφικού τμήματος του Μητροπολιτικού Μουσείου Τεχνών είχε περιγράψει τον Peter Beard ως έναν «μαξιμαλιστή που ζει τη ζωή του στο έπακρο. Όλοι ζούμε τη ζωή μας χρονολογικά αλλά κρατάμε ημερολόγια με εικόνες αν είμαστε καλλιτέχνες. Ο Peter όμως ανέκαθεν έμπλεκε τα δύο, τα έκανε ένα» 

Οι φωτογραφίες με τα ζώα της Αφρικής αλλά και τα ημερολόγια του Beard που συχνά ενσωματώνουν αυτές τις φωτογραφίες είχαν αρχίσει να παρουσιάζονται σε εκθέσεις και να δημοσιεύονται από τη δεκαετία του ‘70. Μέχρι τις τελευταίες ημέρες πριν το θάνατό του συνέχιζε να φιλοτεχνεί αυτές τις πολύπλοκες σελίδες που περιείχαν όλο το DNA του, κυριολεκτικά: ανάμεσα σε ξεραμένα φύλλα δέντρων, έντομα, παλιές ξεθωριασμένες φωτογραφίες, τηλεγραφήματα, σημειώσεις γραμμένες με ινδικά μελάνια, φωτογραφίες γυναικών, αποφθέγματα, διάφορα αντικείμενα είχε και δικές του ζωγραφιές σε κάποιες από τις οποίες είχε αναμίξει και αίμα ζώων που προμηθευόταν από κρεοπωλείο ή ακόμα και στάλες από το δικό του αίμα. 

 

Το 1977, ένα μεγάλο μέρος των έργων του Beard και ημερολόγια δεκαετιών χάθηκαν, μαζί με πίνακες του Άντι Γουόρχολ, του Μπέικον και του Πικάσο, όταν το σπίτι του στη Νέα Υόρκη καταστράφηκε από φωτιά.

Τα έργα του, σε όλη τη διάρκεια της καλλιτεχνικής του ζωής, συνέχιζαν και θα συνεχίσουν να πουλιούνται σε μεγάλες δημοπρασίες σε υπέρογκα ποσά. Το 2017, ένα print φωτογραφίας σε κολάζ με νεογέννητα μικρά τσιτάχ που είχαν μείνει ορφανά κοντά στο Nyeri της Κένυας, πουλήθηκε για 672.500 δολάρια, αν και οι εκτιμητές το τοποθετούσαν στις 300 με 500 χιλιάδες. 

Πλούσιος, όμορφος και περιπετειώδης

Ο Peter Beard όμως δεν φωτογράφιζε μόνο άγρια ζώα αλλά και υπέροχες γυναίκες. Οι φωτογραφίες του κοσμούσαν περιοδικά όπως η Vogue και το Elle.

Ανάμεσα στην Αφρική και τη Νέα Υόρκη, δημιουργήθηκε το προφίλ ενός γοητευτικού άντρα: ένας περιζήτητος φίλος και σύντροφος, ένας τζέντλεμαν καλλιτέχνης, οραματιστής, πλέιμπόι, ένα είδος «συνέχειας» της εικόνας του Τζέιμς Ντιν. Έτσι άλλωστε, «ώριμο Τζέιμς Ντιν», τον είχε αποκαλέσει σε άρθρο της η Evening Standard. Ο ίδιος επίσης ήταν φίλος των ψυχαγωγικών ναρκωτικών, μόνιμο treat στη σκηνή της Νέας Υόρκης των 70s και 80s.

Οι σχέσεις του και τα πάρτι στο Studio 54 ήταν πάντα στις κοσμικές σελίδες των περιοδικών και δίπλα του υπήρξαν γυναίκες όπως η Καντίς Μπέρκεν και η αδερφή της Τζάκι Ωνάση, η Λι Ράντζβιλ. Ο Beard πίστευε ότι η γυναικεία ομορφιά είναι κάτι που πρέπει να θαυμάζεται σαν ένα από τα εναπομείναντα δώρα της φύσης. 

O φωτογράφος Peter Beard μαζί με μοντέλα στο Studio 54, Νέα Υόρκη, 1978 © Sonia Moskowitz/Getty Images/Ideal Image 

Οι ερωτικές του περιπέτειες πάντα είχαν λίγο σκάνδαλο μέσα, ενώ οι γνωριμίες και οι φίλοι του ήταν το πάνθεον των μποέμ του 20ού αιώνα: από τους Rolling Stones και την Grace Jones που τον επισκέπτονταν στο ράντσο του στην Κένυα, μέχρι καλλιτέχνες με τους οποίους είχε συνεργαστεί όπως οι Andy Warhol, Andrew Wyeth, Francis Bacon (είχε ζωγραφίσει το πορτρέτο του), Karen Blixen, Truman Capote, Richard Lindner και Salvador Dalí.

Το 1963 ο Peter εμφανίστηκε γυμνός σε ταινία καλλιτεχνικής διάθεσης, του Adolfas Mekas, το “Hallelujah the Hills!”που παίχτηκε στο εναρκτήριο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης.

Όμως, αν και έδειχνε άνετος με τα ερωτικά θέματα, και ο Τρούμαν Καπότε ήταν ένας από τους καλύτερούς του φίλους, σε συνέντευξή του το 2003 είχε εκφράσει την έκπληξή του όταν έμαθε ότι ο σχεδιαστής Tom Ford είναι ομοφυλόφιλος, δηλώνοντας «Μα δείχνει πολύ φυσιολογικός».

Και βέβαια ήταν πολέμιος του γάμου. Πίστευε ότι ο θεσμός του γάμου «πρέπει να επανεξεταστεί λόγω της εξαντλητικής κλειστοφοβίας (…) Βιολογικά είναι αφύσικος. Έτσι όπως έχει οργανωθεί είναι βασανισμός και μαρτύριο». 

Peter Beard και Lou Reed, Νέα Υόρκη 2006 © Andrew H. Walker/Getty Images/Ideal Image 

Παρόλα αυτά παντρεύτηκε τρεις φορές. Τη Mary "Minnie" Olivia Cochran Cushing κοσμική, εγγονή του ζωγραφου Howard Gardiner Cushing και βοηθό του σχεδιαστή μόδας Oscar de la Renta. Ο γάμος κράτησε τρία χρόνια. Η δεύτερη σύζυγος ήταν το μοντέλο Cheryl Tiegs. Διάρκεια, και πάλι τρία χρόνια. Η τρίτη και τελευταία σύζυγος είναι η Nejma Khanum, κόρη Αφρικανού δικαστικού, την οποία παντρεύτηκε το 1986 στην Κένυα και έγινε η ατζέντης του. Το 1988 απέκτησαν μία κόρη, την Zara, για την οποία έγραψε και το βιβλίο «Οι ιστορίες της Zara».

Οι εφημερίδες ακόμα και μέχρι το 2013 δημοσίευαν πιπεράτα κουτσομπολιά για την ερωτική ζωή του 75χρονού Peter όπως τη φορά που επέστρεψε χαράματα στο σπίτι στο Μανχάταν, αγκαλιά με δύο Ρωσίδες πόρνες και η Nejma, έξαλλη, κάλεσε την αστυνομία λέγοντας ότι ο Peter προσπάθησε να αυτοκτονήσει. Αποτέλεσμα ήταν ο Beard να μείνει ένα μικρό διάστημα στο νοσοκομείο, «για ανάρρωση». 

Nejma Beard και Peter Beard, Νέα Υόρκη, 2018 © Sonia Moskowitz/Getty Images/Ideal Image 

Το τέλος

Λίγες μέρες πριν εξαφανιστεί φωτογραφιζόταν χαμογελαστός με το πρώτο του εγγόνι ενώ οι μέρες με τις περιπέτειες στην αφρικανική σαβάνα φαίνονταν μακριά.

Ο Peter Beard, μέσα στο λευκό της άνοιας, αναζήτησε αυτό που αγάπησε περισσότερο στη ζωή του και χάθηκε, αναζητώντας το και αγγίζοντάς το, στο κοντινό δάσος που τον έβγαλαν τα βήματά του από ένστικτο. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι έζησε αγγίζοντας τα άκρα. Σε μία πρόσφατη συνέντευξή του, μιλώντας την ώρα που κατασκεύαζε άλλο ένα κολάζ, όταν έφτασε στην άκρη του χαρτιού είπε: «Αυτό είναι συμβολικό: φτάνεις στο τέλος και οι εικόνες ξεχειλίζουν». 

Το Peter Beard Studio και το Αρχείο που ξεκίνησε ο ίδιος και η Nejma περιλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος από οπτικό και αναγνωστικό υλικό, δημοσιευμένο και αδημοσίευτο από τη ζωή του, το έργο του, τα σχέδιά του, τα ταξίδια, τις εκθέσεις και τις σχέσεις του.

Το διαβάσαμε 

Πλανήτης «φυλακή»: Θα βρίσκουν τους πάντες σε πόλεις, βουνά & σπηλιές - Όλα «για το καλό μας» δήθεν για τον Covid-19

Γράφει ο Θεόφραστος Ανδρεόπουλος

Πολλοί ακούν για τον «Μεγάλο Αδελφό» που έχει ήδη επιβληθεί και ελέγχοι τις ζωές μας αλλά ελάχιστοι έχουν κατανοήσει τις δυνατότητές του και ότι ο Τζορτζ Όργουελ με το «1984» και ο Άλντους Χάξλει με τον «Θαυμαστό καινούριο κόσμο» έχουν ήδη ξεπεραστεί.

Μάλιστα οι λεγόμενες δυτικές «δημοκρατίες» (με τριπλά εισαγωγικά θα λέγαμε) είναι αυτές οι οποίες παίρνουν ιδέες από τα λεγόμενα «ολοκληρωτικά» καθεστώτα τύπου Κίνας στα οποία έχουν την ευχέρεια να δουν πως «δουλεύει» στην πράξη ένα ολοκληρωμένο σύστημα χειραγώγησης και παρακολούθησης.

Η Κίνα αυτή την στιγμή θεωρείται ότι έχει το απόλυτο σύστημα «παρακολούθησης των πάντων» το οποίο ήδη βρίσκεται σε λειτουργία και βασίζεται σε εξελιγμένους αλγορίθμους τεχνητής νοημοσύνης που αξιοποιούν ένα σύστημα εκατοντάδων εκατομμυρίων καμερών παρακολούθησης που βρίσκονται παντού, στις κινεζικές μεγαλουπόλεις.

Η αλήθεια είναι πως μάλλον βρίσκονται και στην κινεζική ύπαιθρο.

Οι πανίσχυροι αυτοί αλγόριθμοι, επιτρέπουν την αναγνώριση προσώπου ακόμη και αν το πρόσωπο είναι καλυμμένο με μάσκα ή φορά καπέλο. 

Όλα αυτά έγιναν περισσότερο κατανοητά γιατί όλο αυτό «παιχνίδι» χρησιμοποιήθηκε για την ανάγκη ελέγχου της θερμοκρασίας του πληθυσμού που κυκλοφορεί εν καιρώ κορωνοϊού.
Ο κορωνοϊός όμως είναι η «βιτρίνα» τα υπόλοιπα είναι πολύ πιο σημαντικά.

Στην Κίνα υπάρχουν εγκατεστημένες αυτή τη στιγμή 200-250 εκατομμύρια κάμερες και πρόκειται για κάμερες παρακολούθησης. Aυτές τα επόμενα δύο χρόνια θα γίνουν 600 εκατομμύρια! Στο δίκτυό τους προστίθεται και ένας αριθμός καμερών ασφαλείας διαφόρων κτιρίων όπως είναι τράπεζες, γραφεία, μαγαζιά ενώ πλέον μπαίνουν και σε εισόδους κατοικιών και πολυκατοικιών.

Όλες μαζί αποτελούν ΕΝΙΑΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ που σημαίνει πως μπορεί κάποιος να εντοπίσει αυτόν που θέλει από κάμερα σε κάμερα χωρίς διακοπές.

Πάντα όλα γίνονται για «καλό», για την ασφάλειά μας, για να μην χτυπήσουμε, να μη μας χτυπήσουν, να μην αρρωστήσουμε, να μην πάθουμε καρδιακή προσβολή, να μην μας πέσει ένα πιάνο στο κεφάλι, να μην δούμε μαύρη γάτα στο δρόμο και χίλιαδύο άλλα...

Στην Κίνα μάλιστα που έχουν προχωρήσει σε «έξυπνα» συστήματα που συνδέονται με 5 G (έχει και αυτό το ρόλο του δεν το θέλουν τυχαία να εφαρμοστεί παντού) για να ανοίξει η πόρτα της εξόδου, πρέπει το άτομο να πλησιάσει το σύστημα της κάμερας, το οποίο θα καταγράψει το πρόσωπό.

Αυτό σημαίνει καταγραφή εξόδου και εισόδου! Αμέσως μετά την έξοδο το ενιαίο σύστημα απλά συνεχίζει τον εντοπισμό μέσω του δικτύου καμερών, με αποτέλεσμα το κεντρικό σύστημα να έχει καταγράψει όλη την «βόλτα» σας έξω.

Για να επιστρέψει το άτομο θα πρέπει πάλι να καταγραφτεί στην είσοδο αλλιώς ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ. Στο μεταξύ έχουν καταγραφεί τα πάντα, επισκέψεις σε καταστήματα, αγορές, ποιου είδατε, ποιους μιλήσατε, αν έχετε παράνομη ή νομιμη σχέση, τι σχέση είναι αυτή, αν αρέσει το ταίρι σας στους κρατικούς υπαλλήλους κλπ.

Η Κίνα έχει δημιουργήσει και μια συγκεκριμένη εφαρμογή στα κινητά τηλέφωνα του κάθε πολίτη με το οποίο ο πληθυσμός για λόγους υγειονομικής παρακολούθησης, έχει χωριστεί σε τρεις πιθανές κατηγορίες.

Η πρώτη κατηγορία είναι η κόκκινη και αφορά αυτούς οι οποίοι είναι φορείς ή ασθενείς του κορονοϊού. Η δεύτερη κατηγορία είναι η πράσινη και αφορά αυτούς που δεν είναι φορείς ή ασθενείς με τον ιό. Η τρίτη κατηγορία είναι η κίτρινη και αφορά όσους βρίσκονται σε καραντίνα. 

Εάν λοιπόν κυκλοφορεί κάποιος που δεν πρέπει... σωστά μαντέψατε έρχονται οι Αρχές. Εάν έχει πυρετό και δεν το ξέρει, ή επιλέγει να κάνει πως δεν το ξέρει... πάλι έρχονται οι Αρχές.

Και έτσι ξεκινάει μια ιστορία τύπου Ουίνστον στο «1984».

Με βάση ένα “point system” το οποίο έχει εισαγάγει η κυβέρνηση της Κίνας, καταγράφεται η συμπεριφορά του κάθε πολίτη, κι αν η συμπεριφορά αυτή δεν ακολουθεί αποδεκτό κοινωνικά πρότυπο συμπεριφοράς, αυτό επιφέρει αρνητικούς βαθμούς.

Με τη συμπλήρωση συγκεκριμένων “βαθμών”, το σύστημα μετατρέπεται σε τιμωρητικό. Οι ποινές δεν είναι συμβολικές καθώς φαιρούνται δυνατότητες από τον πολίτη.

Ο τιμωρημένος δεν θα μπορεί να βγάλει δίπλωμα αυτοκινήτου, ούτε θα μπορεί να πάρει δάνειο από την τράπεζα. Εάν δε η κατάσταση “παραβατικότητας” του ατόμου κλιμακωθεί, μπορεί να υπάρξει τιμωρία ακόμα και για το οικογενειακό περιβάλλον του! 

Όπως ήδη έχει γίνει κατανοητό οι αντιλήψεις αλλάζουν πολύ εύκολα για το τι αποτελεί έγκλημα και τι όχι.

Εδώ μιλάμε για συμπεριφορές οι οποίες είτε είναι απλά ελαφρώς αντικοινωνικές, ή απλά θεωρούνται έτσι, όχι για ποινικές πράξεις που έτσι κι αλλιώς οφείλονται να παταχθούν.
 

Να σημειώσουμε ότι στην Κίνα υπάρχει διαδικτυακό “firewall”, δηλαδή τείχος απαγόρευσης. Αυτό το σύστημα περιορίζει την πρόσβαση στο διαδίκτυο στους Κινέζους και επιτρέπει την πρόσβαση σε ιστοχώρους κοινωνικής δικτύωσης αποκλειστικά κινέζικους.

Από τα πλέον δημοφιλή είναι το λεγόμενο “wechat”. Στο σύστημα αυτό όλα τα μηνύματα καταγράφονται. Ο καθένας που στέλνει μήνυμα, εάν αυτό εμπεριέχει δόση κριτικής απέναντι στο σύστημα, στην τοπική κυβέρνηση ή στην κεντρική κυβέρνηση, καταγράφεται και προστίθεται στο Point System, στον “φάκελο” του καθενός.

Θα το «λατρέψουν» αυτό όσοι γράφουν στο Messenger κάθε μέρα!

Όποιος είναι πιστός στο σύστημα και δεν δημιουργεί προβλήματα παίρνει δώρα από το καθεστώς σε ότι αφορά την κοινωνική ζωή, την οικονομική επιβίωση, τις σπουδές των παιδιών, την καριέρα ή αυτή των παιδιών σε κρατικές υπηρεσίες και πάει λέγοντας.

Κάτι που μπορεί να συμβαίνει εν τέλει και στις δυτικές κοινωνίες. Μην απορείται μερικοί αν έχετε «δύσκολη ζωή», κανείς δεν πρόκειται να ομολογήσει εάν συμβαίνει ή όχι κάτι τέτοιο.

Εν ολίγοις πλέον υπηρεσίες όπως η Γκεστάπο και η Κα Γκε Μπε ή οι Ταλ Σιάρ των Ρόμουλανς στο Σταρ Τρεκ φαντάζουν «παιδικές χαρές».

Οι κάμερες στην Κίνα κάνουν ακόμα και «αξιολογήσεις» εάν κάποια κοπέλα είναι όμορφη, βασικά τι «βαθμό ομορφιάς» έχει ενώ αποθηκεύουν και χαρακτηριστικές γκριμάτσες, κινήσεις και αναγνωρίζουν εάν το υπό παρακολούθηση πρόσωπο είναι χαρούμενο, ευτυχισμένο, δύσθυμο, προβληματισμένο κ.α.

Για να μην νομίζεται πως υπερβάλουμε θα αναφέρουμε πρόσφατα παραδείγματα.

Δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια διέφευγε της σύλληψης ένας φυγάς στην Κίνα, αλλά τελικά η τσιμπίδα του Νόμου τον έπιασε με τη βοήθεια drones, που εντόπισαν το κρησφύγετό του!

Σε αντίθεση με τον 72χρονο Ρώσο που κρυβόταν επί 24 χρόνια στην ταϊγκά της Σιβηρίας επειδή νόμιζε ότι είχε σκοτώσει πάνω στο μεθύσι του τη γυναίκα και την κόρη του, χωρίς να έχει διαπράξει το έγκλημα, ο Σονγκ Ζιάνγκ είχε οδηγηθεί στη φυλακή για τη διακίνηση γυναικών και παιδιών, αλλά απέδρασε το 2002.

Έκτοτε ο 63χρονος κρυβόταν σε μια μικρή σπηλιά σε ορεινή περιοχή κοντά στη γενέτειρά του στην επαρχία Γιουνάν της νοτιοδυτικής Κίνας, αποκομμένος από κάθε ανθρώπινη επαφή. Όλα αυτά μέχρι τον περασμένο Σεπτέμβριο, που η αστυνομία του Γιονγκσάν έλαβε, όπως ανέφερε στο λογαριασμό της στο WeChat, πληροφορίες για το που κρύβεται ο φυγάς και άρχισε τις έρευνες.

Όταν αυτές αποδείχθηκαν άκαρπες, επιστρατεύτηκαν drones που εντόπισαν μπλε ατσάλινες πλάκες καθώς και ίχνη απορριμμάτων σ’ ένα σημείο.
 
Αστυνομικοί πλησίασαν πεζή και βρήκαν τον φυγά στη μικρή σπηλιά, τον συνέλαβαν και τον έστειλαν πίσω στη φυλακή. Λόγω του ότι είχε να μιλήσει σε άνθρωπο εδώ και πολλά χρόνια η επικοινωνία του φυγά με τους αστυνομικούς ήταν δύσκολη στην αρχή. Κινεζικά ΜΜΕ ανέφεραν, σύμφωνα με το BBC, ότι ο φυγάς χρησιμοποιούσε πλαστικά μπουκάλια για να μεταφέρει στο λημέρι του νερό από ένα ποτάμι και κλαδιά δέντρων για να ανάβει φωτιές.



Εν ολίγοις ο άνθρωπος εντοπίστηκε κυριολεκτικά στα βουνά μέσα σε σπηλιά! Δεν εξετάζουμε το αν είναι εγκληματίας αλλά το πως βρέθηκε. Κάποτε κάποιος που θα διαφωνεί με την τρέχουσα πολιτική κατάσταση θα «βαφτιστεί» εγκληματίας και θα βρεθεί με τις ίδιες ακριβώς διαδικασίες. Τόσο απλά...

Έτσι λοιπόν η Κίνα ήδη έχει δώσει το «know how» στην Δύση η οποία το έχει παραλάβει ήδη δοκιμασμένο το μόνο που μένει είναι να το πλασσάρει.

Πολύ απλό αυτό διότι έχει την αφορμή που χρειαζόταν και κυρίως την «κατάλληλη» κρίση. Αυτή την στιγμή αν πούνε σε όλους «χαρίστε μας τις γυναίκες σας για να εξαλειφτεί ο κορωνοϊός» θα έδιναν και τις... κόρες τους μαζί.

Δυστυχώς η ελευθερία είναι πολύ βαριά έννοια για να κατέχουν την σημασία της οι μάζες και γιαυτό πρόκειται να την χάσουν και δεν θα τις λυπηθεί κανείς ούτε η Ιστορία. 

πηγή

«Ο Ρώσος που θα πάρει την Πόλη είναι ήδη επιλεγμένος άνωθεν και είναι... ΝΑΥΑΡΧΟΣ»

Μιλήσαμε με μια χαριτωμένη ψυχή στην Κρήτη που είδε και βίωσε εμπειρίες αληθινής ΖΩΗΣ στα πολλά χρόνια που του χάρισε ο Κύριος, και είπαμε τις Αναστάσιμες ευχές. 
«παιδί μου και εγώ είμαι κλεισμένος, αλλά εκεί που με πιάνουν δάκρυα έρχεται μια τέτοια ΧΑΡΑ που με κατακλύζει και δεν αντέχεται ανθρωπίνως» 
«στο τέλος των θλίψεων μας τέτοια χαρά θα κατακλύζει τα καλοπροαίρετα παιδιά του ΘΕΟΥ» 
«θα βγουν πολλά καλά από αυτά τα κακά των ημερών μας»

Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ αδελφοί 

Εμείς κλεισμένοι σε καραντίνα και δίπλα μας συμβαίνουν κοσμογονικές ανατροπές. 
Μια τεράστια πλωτή φούσκα ραντάρ αγκυροβολημένη έξω από τα ΣΤΕΝΑ σαρώνει όλη την Μαύρη Θάλασσα και την Ρωσική επικράτεια, όπως επισημάναμε. Άραγε πως θα αντιδράσει η Ρωσία; https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/2020/04/blog-post_60.html 

Ο τούρκος αναβάλει την ενεργοποίηση των περίφημων πυραυλικών συστημάτων S- 400 που αγόρασε από την Ρωσία κάνοντας ουσιαστικά το χατίρι των ΗΠΑ. Άραγε πως θα αντιδράσει η Ρωσία; https://www.pronews.gr/amyna-asfaleia/toyrkia/870341_ektakto-anavalletai-i- 

Ο Ρώσος βλέπει τα Βαλκάνια να ανάβουν γρήγορα λόγω τουρκίας και μέσω πηγών διαμηνύει ότι επίκειται (αν δεν άρχισε ήδη) μεταφορά πυρήνων τζιχαντιστών στην Αλβανία κοντά στην Ελληνική μειονότητα της Βόρειας Ηπείρου. Άραγε πως θα αντιδράσει η Ρωσία σε αυτό και στα άλλα που ετοιμάζονται στα Βαλκάνια όχι μόνο στα δυτικά αλλά και στα ανατολικά βλ . Βουλγαρία; 

ΣΤΟ ΠΕΡΑΣ του Πανηγυρικού ΕΣΠΕΡΙΝΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΡΑΦΑΗΛ συνέβη το εξής: 
Συστημικό κραχ στο αμερικανικό πετρέλαιο WTI, τα συμβόλαια Μαΐου έκλεισαν στα -37,63 δολ (μειον) 

Με αρνητικές τιμές το συμβόλαιο του αργού στη Νέα Υόρκη https://www.capital.gr/agores/3447335/protofanes-me-arnitikes-times-to-sumbolaio-tou-argou-sti-nea-uorki
Άραγε πως θα αντιδράσει η Ρωσία όταν αυτή η δυσμενή εξέλιξη είναι θέμα ζωής και θανάτου της οικονομίας της που στηρίζεται στην εξαγωγή ενέργειας; 
Τα πάνω- κάτω γίνονται και είμαστε στην αρχή. 
Εισήλθαμε σε εξάμηνο μεγάλων ανατροπών, όπου όταν θα ενημερωνόμαστε από την επικαιρότητα, θα αναρωτιόμαστε αν ξαναδιαβάζουμε τις προφητείες των αγίων πατέρων μας και θα τσιμπιόμαστε αν είμαστε ξύπνιοι;. 

Τον Οκτώβριο του 2018 (υπ όψη οι σχέσεις Ρωσίας – τουρκίας ήταν καλές τότε) μεταφέραμε με την αρθρογραφία μας το παρακάτω: 
Πριν μερικούς μήνες από πνευματικό αδελφό που προσέφερε και προσφέρει πολλά στο Περιβόλι της Παναγιάς μας, αλλά και στον Οικουμενικό Ελληνισμό όπου γης, μας ήλθε η παρακάτω μαρτυρία.
 
Πιστεύουμε ότι και ο ανωτέρω αδελφός μόλις ξεκινήσουν τα δρώμενα (μάλλον ξεκινούν) να δώσει στον Πιστό Λαό όλες τις λεπτομέρειες αυτής της μαρτυρίας που έλαβε από πρόσωπο που γνώριζε τον ΑΓΙΟ ΠΑΙΣΙΟ και όλα αυτά προς δόξα του ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟ. 

«μέσα από συγκλονιστικές ανακατατάξεις που πρόκειται συμβούν στις σχέσεις τουρκίας – Ρωσίας ένας Ρώσος Ναύαρχος θα καταλάβει ξαφνικά την Ευρωπαϊκή Κωνσταντινούπολη»
«Κανείς δεν θα το περιμένει να γίνει έτσι»
«οι τούρκοι τρομαγμένοι θα μεταφερθούν από τις φαρδιές γέφυρες του Βοσπόρου στην ανατολική πλευρά της Ασίας και θα αρχίσει η υποχώρηση τους»
«ο Ρώσος ναύαρχος θα θεωρηθεί ήρωας από όλους»
«οι δυτικοί θα ξαφνιαστούν και θα απαιτούν από αυτόν να παραδώσει την ΠΟΛΗ σε ειρηνευτική διεθνή δύναμη»
«ο Ρώσος ναύαρχος θα αρνείται πεισματικά»
«μεγάλη καταιγίδα με τρικυμία θα προκαλέσει ανυπολόγιστες ζημιές στον ρωσικό στόλο που θα ναυλοχεί στον Βόσπορο και στον Κεράτιο»
«οι Ρώσοι θα εκλάβουν την τρικυμία αυτή ως ένα θειικό σημάδι, ότι θα πρέπει να παραδώσουν ΠΟΛΗ στους ΕΛΛΗΝΕΣ»
«αλλά δεν θα το κάνουν και θα συνεχίσουν να την κρατούν»
«οι δυτικοί θα συγκεντρώνουν στρατεύματα για να πάρουν την ΠΟΛΗ από τους Ρώσους και να ελέγξουν τα ΣΤΕΝΑ»

ΤΗΝ συνέχεια την γνωρίζουμε όλοι μας για την σφαγή που πρόκειται να γίνει εκεί, βάσει πολλών προρρηθέντων από τους ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ.
Και σε ποιους θα αποδοθεί δικαιωματικά και πνευματικά η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ…;
 
Τώρα αν τα παραπάνω είναι παλαβομάρες, τότε πως μπορούν να δικαιολογηθούν όλα αυτά τα παλαβά που βιώνουμε τις κρίσιμες αυτές ημέρες που διερχόμαστε;
Τα καταθέτουμε όμως για να δούμε που βρισκόμαστε και που πάμε, αλλά και πως πάμε.
 
Σαν να πήρε ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ το κατσαβίδι και χαλάρωσε τα μπουλόνια της περιστροφής της γης για να τρέξουν τα γεγονότα πολύ πιο γρήγορα από ότι αναμενόταν.

Τελικά η αλήθεια του ΚΥΡΙΟΥ μένει εις τους αιώνες και ισχύει μεγαλοπρεπώς το
«Μή πεποίθατε ἐπ’ ἄρχοντας ἐπί υἱούς ἀνθρώπων, οἶς οὐκ ἐστι σωτηρία». (Ψάλμ. ΡΜΕ΄ 3).

https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/ 

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ ο ΚΥΡΙΟΣ

Αυγά που δεν τρώγονται: Φαμπερζέ, τα πολυτιμότερα αυγά στον κόσμο

ΑΥΓΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΡΩΓΟΝΤΑΙ: ΦΑΜΠΕΡΖΕ, ΤΑ ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΕΡΑ ΑΥΓΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Μια αναδρομή στην ιστορία των 

πολυτιμότερων αυγών του κόσμου, 

τις δημιουργίες του Ρώσου Πέτερ Καρλ Φαμπερζέ 

από το πρώτο αυγό - παραγγελία του 1885 

μέχρι και σήμερα με το όνομα Φαμπερζέ 

να συμβολίζει την ύψιστη πολυτέλεια

Κείμενο: ελc team

Email: info@elculture.gr 

Τι σημαίνει «αυγά Φαμπερζέ;» Τα πολυτιμότερα αυγά του κόσμου, το σύμβολο του πλούτου του αυτοκρατορικού Οίκου της Ρωσίας, το φετίχ των συλλεκτών, τα σύμβολα της ομορφιάς, της μεγαλοπρέπειας και της κομψότητας της τέχνης της χρυσοχοΐας. Πίσω από τις καταπληκτικές, ύψιστης ομορφιάς αυτές δημιουργίες υπάρχει ένα όνομα, αυτό του Ρώσου Πέτερ Καρλ Φαμπερζέ που με τις απίστευτες λεπτοκαμωμένες πολύτιμες δημιουργίες του πλημμύρισε τους βασιλικούς οίκους της Ευρώπης. Ο πατέρας του Γκούσταβ ίδρυσε το κοσμηματοπωλείο Φαμπερζέ το 1842 και μέχρι σήμερα είναι ένα από τα πλέον γνωστά ρωσικά ονόματα στον κόσμο και φυσικά το όνομα που συμβολίζει την ύψιστη πολυτέλεια. Η οικογενειακή επιχείρηση, αν μπορεί να την ονομάσει κάποιος έτσι, έχει μια πλούσια παράδοση στην κατασκευή των αυγών, έργων τέχνης φτιαγμένων με το ταλέντο και την τέχνη, τις παραδόσεις και τις τολμηρές τεχνοτροπίες που δοκίμασαν οι δημιουργοί Φαμπερζέ.

Το πρώτο αυγό («η Κότα») το παρήγγειλε το 1885 ο τσάρος Αλέξανδρος Γ’, θέλοντας να το κάνει ως δώρο έκπληξη για το Πάσχα στη σύζυγό του Μαρία Φιόντοροβνα. Εξωτερικά μοιάζει με ένα συνηθισμένο άσπρο αυγό, που είναι καλυμμένο από ένα κέλυφος φτιαγμένο από σμάλτο, ενώ μέσα στον χρυσό του «κρόκο», βρίσκεται μια κότα από πλατίνα, πάνω στην οποία διακρίνεται ένα μικρό αντίγραφο του αυτοκρατορικού στέμματος φιλοτεχνημένο με διαμάντια και μια αλυσίδα με ένα ρουμπινένιο μενταγιόν. Τα πασχαλινά δώρα του Φαμπερζέ (Faberge) έκτοτε έγιναν παράδοση. 

Ο επόμενος τσάρος Νικόλαος Β’ κάθε άνοιξη παράγγελνε δύο πολύτιμα αυγά, ένα για τη μητέρα του Μαρία Φιόντοροβνα κι ένα για τη σύζυγό του, Αλεξάνδρα Φιόντοροβνα. Το πρώτο αυγό, που δώρισε στη νέα τσαρίνα, είχε την ονομασία «Το Αυγό με το τριαντάφυλλο μπουμπούκι». Η έκπληξη βρίσκονταν στο εσωτερικό του αυγού, όπου υπήρχε ένα κίτρινο τριαντάφυλλο που θύμιζε την πατρίδα της Αλεξάνδρας Φιόντοροβνα Darmstadt, η οποία υπερηφανευόταν για τα λουλούδια της. Μέσα στο λουλούδι υπήρχε ένα στέμμα και ένα μενταγιόν (που έχουν χαθεί).

Σήμερα «η Κότα» και «Το Αυγό με το τριαντάφυλλο μπουμπούκι» βρίσκονται στο ιδιωτικό Μουσείο Φαμπερζέ στην Αγία Πετρούπολη. Τα αυγά αυτά όπως και άλλα επτά αυτοκρατορικά αυγά, όπως και περίπου 250 άλλα κοσμήματα Φαμπερζέ, πουλήθηκαν σε δημοπρασία του Οίκου Sotheby’s από τους κληρονόμους του Μάλκολμ Φορμπς, εκδότη του περιοδικού Forbes. Ολόκληρη τη συλλογή, αγόρασε τότε απρόσμενα ο Ρώσος δισεκατομμυριούχος Βίκτορ Βέκσελμπεργκ. Λέγεται ότι η συλλογή αυτή του Φορμπς πουλήθηκε έναντι 350 εκατομμυρίων δολαρίων.

Ορισμένα από τα πολύτιμα κοσμήματα Φαμπερζέ μέσα στον χρόνο, κυρίως αυτά που ανήκαν στην αυτοκρατορική οικογένεια της Ρωσίας χάθηκαν ή εκλάπησαν. Οι μπολσεβίκοι εθνικοποίησαν το εργαστήριο και την περιουσία της οικογένειας των κοσμηματοποιών και τα παιδιά τους κατάφεραν να διασώσουν ελάχιστα εκθέματα. Τα δραματικά γεγονότα της επανάστασης του 1917, είχαν ως συνέπεια να κλείσει η εταιρεία Φαμπερζέ το 1918. Ο ίδιος ο Πέτερ Καρλ Φαμπερζέ έφυγε για τη Ρήγα, και από εκεί πήγε στη Γερμανία, όπου αρρώστησε καθώς τον κυρίευσε η θλίψη που έφυγε από την πατρίδα του. Το καλοκαίρι του 1920 η σύζυγός του και ο μεγαλύτερος γιος τους αποφάσισαν να μετακομίσουν στη Λωζάνη, όμως στις 24 Σεπτεμβρίου του 1920 ο Πέτερ Καρλ Φαμπερζέ πέθανε (ενταφιάστηκε στις Κάννες της Γαλλίας).

Η επαναστατική κυβέρνηση των μπολσεβίκων, άρχισε να πουλάει πολλά από τα κομψοτεχνήματά του, πολύ φθηνά, σχεδόν τζάμπα, στα καταστήματα της Αγίας Πετρούπολης ενώ στη συνέχεια τα πουλούσε στο εξωτερικό μέσω της εταιρείας «Αντίκες» (Σοβιετικός οργανισμός εξωτερικού εμπορίου). Τα περισσότερα από τα κοσμήματα Φαμπερζέ κατέληξαν στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες, κυρίως σε ιδιωτικές συλλογές. Ακριβή στοιχεία για τον αριθμό των κοσμημάτων που πουλήθηκαν μετεπαναστατικά στο εξωτερικό αλλά και για τους αγοραστές τους δεν υπάρχουν, καθώς τα μοναδικά αυτά κοσμήματα πουλήθηκαν κυριολεκτικά «με το ζύγι». 

Μέχρι σήμερα για παράδειγμα, είναι άγνωστο που βρίσκεται «Η Κότα με το ζαφειρένιο μενταγιόν», που ήταν το δεύτερο έκθεμα από τη σειρά των αυτοκρατορικών Πασχαλινών Αυγών (σύμφωνα με την περιγραφή που υπάρχει στα Κρατικά Αρχεία της Σοβιετικής Ένωσης, το κόσμημα αυτό ήταν «μια κότα από χρυσό και μπριγιάν, που έβγαζε από ένα καλάθι ένα ζαφερένιο αυγό»). Ο Φαμπερζέ είχε κατασκευάσει περισσότερα από 70 αυγά, από τα οποία πάνω από πενήντα, ήταν παραγγελία του Αυτοκρατορικού Οίκου. Ακόμα, έχουν χαθεί ή έχουν κλαπεί τα αυτοκρατορικά Πασχαλινά αυγά «Τα χερουβείμ και η άμαξα» «Το Νεσσεσέρ» «Η επέτειος της Δανίας», «Στη μνήμη του Αλέξανδρου του Γ’». Μέχρι πρόσφατα κανείς δεν γνώριζε τίποτα για ένα ακόμη μοναδικό αριστοτέχνημα του Φαμπερζέ.

Το αυγό ρολόι του Ρότσιλντ, το οποίο κατασκευάστηκε το 1902 από τον βασικό τεχνίτη του Οίκου Φαμπερζέ Μιχαήλ Περχίνι. Για περισσότερο από 100 χρόνια βρίσκονταν στην ιδιωτική συλλογή της γνωστής αυτής οικογένειας των δισεκατομμυριούχων. Θεωρούσαν μάλιστα ότι ακόμη και στις αρχές του περασμένου αιώνα η αξία του «αυγού Ρότσιλντ» υπερέβαινε κατά πολύ την αξία των αυτοκρατορικών Πασχαλινών αυγών. Το συγκεκριμένο αυγό είχε αγοράσει από τον Οίκο Φαμπερζέ η οικογένεια Εφρουσσί. Το 1905 η Μπεατρίς Εφρουσσί έκανε δώρο το αυγό αυτό στους αρραβώνες της Ζερμέν Χαλφέν και του μικρότερου αδερφού της βαρόνου Εντουάρντο Ρότσιλντ.

Στο εσωτερικό του αυγού υπάρχει ένας πετεινός από πολύτιμους λίθους. Κάθε ώρα, εμφανίζεται, ανοίγει τα φτερά του, τεντώνεται τέσσερις φορές, στη συνέχεια τρεις φορές υποκλίνεται με το κεφάλι του, ανοίγει το ράμφος του και τραγουδάει. Όλο αυτό διαρκεί 15 δευτερόλεπτα και μετά από αυτό μια καμπανούλα χτυπάει δείχνοντας την ώρα. Στη δημοπρασία του Οίκου Christie’s στο Λονδίνο, πουλήθηκε «το αυγό του Ρότσιλντ» (Rothschild Fabergé Egg) στην τιμή των 9,2 εκατομμυρίων λιρών (18,5 εκατομμύρια δολάρια), που θεωρήθηκε ποσό ρεκόρ. Αγοραστής, ήταν ο Ρώσος συλλέκτης Αλεξάντρ Ιβάνοφ. Το 2014, δωρίστηκε στο Κρατικό Μουσείο του Ερμιτάζ.

Στη συλλογή του Βέκσελμπεργκ, που βρίσκεται τώρα στο Μουσείο Φαμπερζέ στην Αγία Πετρούπολη, υπάρχει ένα ξεχωριστό Πασχαλινό αυγό, «Το Τάγμα του Αγίου Γεωργίου». Το εν λόγω αυγό, που κατασκευάστηκε την άνοιξη του 1916, το είχε παραγγείλει ο τσάρος Νικόλαος Β’ για να το κάνει δώρο στη μητέρα του, Μαρία Φιόντοροβνα. Ήταν και το τελευταίο αυγό, που έκανε δώρο στη χηρεύουσα τότε τσαρίνα και το μόνο που θα μπορούσε να πάρει μαζί της στο εξωτερικό. Μετά τον θάνατο της Μαρίας Φιόντοροβνα το 1928, το πήρε η μεγαλύτερη κόρη της, η Ξένια, και στη συνέχεια, στη δεκαετία του ’60 ο γιος της τελευταίας, Βασίλειος. Στη συνέχεια το αγόρασαν αντιπρόσωποι της εταιρείας Φαμπερζέ (Faberge). Το 1978 το αυγό «Το Τάγμα του Αγίου Γεωργίου» κατέληξε στη συλλογή των «Φορμπς». Σχεδόν 100 χρόνια αργότερα, επέστρεψε στη Ρωσία.

Τα πολύτιμα κοσμήματα του Οίκου Φαμπερζέ (Fabergé) θεωρούνται σήμερα σπανιότατες αντίκες.