Στάση του Νίκα: Όταν ο Ιουστινιανός έσφαξε 30.000 εξεγερμένους

 

Πέντε χρόνια μετά την άνοδό του στο θρόνο, ο Ιουστινιανός Α' (επίσης γνωστός ως Ιουστινιανός ο Μέγας) θα χρειαστεί να πάρει για λίγο το βλέμμα του απ' το εξωτερικό και να το στρέψει προς στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας και προς τις διαμάχες που θα ξεσπάσουν με σκοπό την εκθρόνισή του. Μέχρι τότε οι κύριοι εχθροί που τον απασχολούσαν ήταν οι Πέρσες και οι Ίβηρες. Σύντομα όμως ο κίνδυνος θα ερχόταν απ' τους ίδιους τους υπηκόους του. 

Μέσα σε μόλις μία εβδομάδα, ο Ιππόδρομος, η αρένα που χρησιμοποιούταν για να ψυχαγωγείται η πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας, εξελίχθηκε στο πιο αιματοβαμμένο σκηνικό στην ιστορία του βυζαντινού καθεστώτος, όταν οι αδίστακτοι στρατηγοί του Ιουστινιανού κατέσφαξαν χιλιάδες εξεγερμένους.

Αλλά πώς ξεκίνησε η Στάση του Νίκα; Ποιες ήταν οι αιτίες της εξέγερσης;

ΟΙ ΝΕΟΙ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΥ

Οι άνθρωποι δυσανασχετούσαν με το νέο φορολογικό σύστημα υπό τον πραιτοριανό έπαρχο του Ιουστινιανού, Ιωάννη τον Καππαδόκη και τον έπαρχο και μεγάλο νομοδιδάσκαλο, Τριβωνιανό. Για πολλούς, αυτοί οι δύο ήταν που κυνηγούσαν ανελέητα τους οφειλέτες και επέβαλαν τους τόσο υψηλούς φόρους. 

Όταν ο κόσμος ζήτησε από τον Ιουστινιανό να τους απολύσει, εκείνος δεν είδε κανένα λόγο να αντικαταστήσει το δίδυμο που θα έκανε τα πάντα για να επιτύχει τους οικονομικούς του στόχους. 

ΣΑΡΩΤΙΚΕΣ ΝΟΜΙΚΕΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ

Ο μισητός Τριβωνιανός ήταν ο ίδιος άνθρωπος που μεταρρύθμισε τους ρωμαϊκούς νόμους συντάσσοντας τον περίφημο “Ιουστινιάνειο Κώδικα”. Πολλοί από τους αριστοκράτες είδαν αυτές τις νομοθετικές μεταρρυθμίσεις ως προσβολή του Θεοδοσιανού Κώδικα που τιμούταν ως κάτι το θεϊκό και ο οποίος χρειάστηκε σχεδόν μια δεκαετία για να ολοκληρωθεί.

ΜΕΤΡΑ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ

Σε μια προσπάθεια να μειώσει τις δημόσιες δαπάνες, ο Ιουστινιανός μείωσε τα ποσά που διοχετεύονταν στις δημόσιες υπηρεσίες, στις οποίες δέσποζε η τάξη των ευγενών. Ταυτόχρονα, μείωσε και την αυτονομία πολλών δημοτικών συμβουλίων, μετατρέποντας τους ευγενείς σε ανθρώπους χωρίς πραγματική εξουσία, και πολλές φορές, διώχνοντάς τους τελείως από τις δουλειές τους.

Οι εκτοπισμένοι ευγενείς στη συνέχεια θα ευθυγραμμιστούν με τους συγκλητικούς (ή γερουσιαστές) που είχαν κι αυτοί με τη σειρά τους δυσαρεστηθεί από τις υψηλές εισφορές. Οι δύο πλευρές έτρεφαν κοινό μίσος κατά της βασιλείας του Ιουστινιανού και περίμεναν την τέλεια στιγμή για να χτυπήσουν.

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ

Ένα τμήμα του λαού στην Κωνσταντινούπολη θεωρούσε τον Ιουστινιανό και τη σύζυγό του, αυτοκράτειρα Θεοδώρα, ακατάλληλους ηγεμόνες της αυτοκρατορίας. Θυμόνταν με μεγάλη νοσταλγία τον προηγούμενο αυτοκράτορα Αναστάσιο, και θεωρούσαν τον Ιουστινιανό και τη Θεοδώρα ανθρώπους κατώτερης καταγωγής σε σύγκριση με τον γιο του Αναστασίου, τον συγκλητικό Υπάτιο.

ΑΝΤΙΠΑΛΟΤΗΤΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΒΕΝΕΤΩΝ

Ο Ιππόδρομος της Κωνσταντινούπολης δεν ήταν μόνο το μέρος που φιλοξενούσε αρματοδρομίες και μια σειρά από δρώμενα, αλλά ήταν επίσης ο βασικός χώρος μέσα στον οποίο ο λαός εξέφραζε τα παράπονά του προς τον αυτοκράτορα.

Το πιο δημοφιλές άθλημα της εποχής ήταν οι αρματοδρομίες και οι “Βένετοί” και οι “Πράσινοι” αποτελούσαν αντίστοιχα τις πιο δημοφιλείς οργανώσεις φιλάθλων του Ιπποδρόμου με την καταγωγή τους να αντλείται από τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Υπήρχαν και οι “Ρούσσοι” και ο “Λευκοί”, οι οποίοι όμως δεν είχαν την ίδια δημοτικότητα.

Αυτές οι ομάδες όμως ήταν κάτι παραπάνω από απλοί σύνδεσμοι φιλάθλων. Πέρα από τα παιχνίδια, μπορούσαν να επηρεάσουν τις κοινωνικοπολιτικές αποφάσεις και να πυροδοτούν λαϊκές αντιδράσεις, καθώς είχαν μεγάλη και σημαντική δύναμη, κυρίως λόγω του σημαντικού αριθμού τους.

Ο ίδιος ο Ιουστινιανός κατά τη διάρκεια της βασιλείας του προηγούμενου αυτοκράτορα ήταν οπαδός των Βένετων (Μπλε), πιθανότατα για να κερδίσει την υποστήριξή τους για τον θρόνο. Εντούτοις, κατά τη δική του βασιλεία αποφάσισε να παραμείνει ουδέτερος χωρίς να υποστηρίζει κανέναν -κάτι αρκετά σπάνιο για Βυζαντινό Αυτοκράτορα. Κατά συνέπεια η στάση του αυτή αποτελούσε κίνδυνο και για τις δύο ομάδες.

Η ΑΦΟΡΜΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΑΣΗ

Στα τέλη του 531, ένας Βένετος και ένας Πράσινος συλλαμβάνονται με την κατηγορία της δολοφονίας και καταδικάζονται σε θάνατο δια απαγχονισμού. Στις 11 Ιανουαρίου 532 (ή 13 Ιανουαρίου κατά άλλους) όταν και ήταν προγραμματισμένο να ξεκινήσουν οι αρματοδρομίες, μέλη και των Βένετων και των Πρασίνων θα παρακαλέσουν δυνατά τον αυτοκράτορα να δείξει έλεος στους δύο άνδρες. Εκείνος θα μετατρέψει τη θανατική ποινή σε φυλάκιση, αγνοώντας επιδεικτικά τις εκκλήσεις τους για πλήρη απαλλαγή.

Οι Πράσινοι και Βένετοι όμως δεν ικανοποιούνται και ήδη εξαγριωμένοι για τους λόγους που αναφέραμε προηγουμένως, θα αρχίσουν και οι δύο ομάδες να φωνάζουν ενωμένοι "Νίκα!”. Αυτό το σύνθημα, που τόσο συχνά ακουγόταν στον Ιππόδρομο για την υποστήριξη του ενός ή του άλλου αναβάτη άρματος, στρεφόταν τώρα εναντίον του ίδιου του Ιουστινιανού.

Η ΠΟΛΗ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ

Σύντομα η όλη ατμόσφαιρα θα αρχίσει να μυρίζει μπαρούτι και οι φρουροί του αυτοκράτορα θα τον οδηγήσουν γρήγορα πίσω στο παλάτι του. Σκηνές βίας θα ξεσπάσουν και ένας εξαγριωμένος όχλος θα βγει στους δρόμους. Πρώτος στόχος τους θα είναι το Πραιτόριο, που ήταν ουσιαστικά η έδρα του αστυνομικού τμήματος της Κωνσταντινούπολης και οι δημοτικές φυλακές. Οι εξεγερμένοι θα απελευθερώσουν τους κρατούμενους και θα βάλουν φωτιά στο κτίριο. Σε λίγο, ένα σημαντικό τμήμα της πόλης θα είναι τυλιγμένο στις φλόγες, συμπεριλαμβανομένης της Αγίας Σοφίας και πολλών άλλων σπουδαίων κτιρίων.

Στη συνέχεια ο Ιουστινιανός θα προσπαθήσει να ικανοποιήσει κάποιες απ’ τις απαιτήσεις των ταραχοποιών διώχνοντας τον Ευδαίμονα, τον Ιωάννη τον Καππαδόκη και τον Τριβωνιανό, αλλά αυτή η κίνηση θα αποδειχθεί πολύ λίγη και θα έρθει και πολύ αργά. Τίποτα δεν μπορεί πλέον να σταματήσει το εξαγριωμένο πλήθος.

Νιώθοντας την αδυναμία και την απογοήτευση να εισχωρεί στο μυαλό του Ιουστινιανού, οι δυσαρεστημένοι γερουσιαστές και νομοθέτες της Κωνσταντινούπολης θα σκεφτούν ότι τώρα είναι η ώρα τους για να χτυπήσουν και αυτοί, δίνοντας ένα τέλος στη βασιλεία του Ιουστινιανού.

Με τη δική τους προτροπή ο αριθμός των ταραχοποιών θα αρχίσει να διογκώνεται. Οι εξεγερμένοι θα καταλάβουν την κατοικία του Πρόβου, ενός από τους ανιψιούς του Αναστασίου, προκειμένου να τον ανακηρύξουν αυτοκράτορα, αλλά όταν δεν θα τον βρουν εκεί, θα εξαγριωθούν ακόμη περισσότερο και θα πυρπολήσουν το σπίτι του.

Εν τω μεταξύ ο Ιουστινιανός είχε στο παλάτι του τους δύο άλλους ανιψιούς του Αναστασίου, τον Υπάτιο και τον Πομπήιο. Μόλις εκείνοι θα φύγουν, οι ένοπλοι ταραξίες θα οδηγήσουν τον Υπάτιο στον Ιππόδρομο προκειμένου να τον ανακηρύξουν αυτοκράτορα.

Ο Ιουστινιανός φοβόταν για τη ζωή του και ως εκ τούτου σχεδίαζε να δραπετεύσει από την πόλη. Η αυτοκράτειρα Θεοδώρα όμως θα τον πείσει να μείνει, λέγοντας ότι “όποιος γεννιέται στο φως της ημέρας πρέπει αργά ή γρήγορα να πεθάνει… Πώς θα μπορούσε ένας αυτοκράτορας να επιτρέψει στον εαυτό του να είναι φυγάς;”. 

ΠΩΣ ΚΑΤΕΣΤΕΙΛΕ ΤΗ ΣΤΑΣΗ

Εμπνευσμένος από τα “συγκινητικά” λόγια της γυναίκας του, ο φοβισμένος Αυτοκράτορας θα συνέλθει. Στις 18 Ιανουαρίου, θα καταλήξει μαζί με τους στρατηγούς του σε ένα επιτελικό σχέδιο, σύμφωνα με το οποίο θα χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο για να συντρίψουν την εξέγερση.

Ο Ιουστινιανός θα αναθέσει σε όσους περισσότερους διοικητές γινόταν να μπουν στον Ιππόδρομο χωρίς να επιδεικνύουν εμφανή απειλή για τον νέο αυτοκράτορα ούτε για τους χιλιάδες εξεγερμένους.

Στη συνέχεια, ο αυτοκράτορας και οι σύμβουλοί του ανέθεσαν σε έναν άοπλο ευνούχο με το όνομα Ναρσής να διεισδύσει στο στρατόπεδο των Βένετων. Αυτός ο πανούργος στρατιωτικός θα δωροδοκίσει πολιτικούς προκειμένου να διαβεβαιωθούν οι Βένετοι ότι ο αυτοκράτορας ήταν μεγάλος φαν της ομάδας τους. Την ίδια στιγμή θα καταφέρει να πείσει και μερικούς από τους ταραχοποιούς ότι ο Υπάτιος ήταν ένας φανατικός υποστηρικτής των Πρασίνων. Στη συνέχεια, ο Ναρσής θα προχωρήσει στη διανομή ακόμα περισσότερων χρυσών νομισμάτων στους Βένετους, κάτι που τελικά θα ηρεμήσει πολλούς από αυτούς και οι οποίοι με τη σειρά τους θα εγκαταλείψουν τον Ιππόδρομο.

Μόλις ολοκληρώθηκε η δωροδοκία, είχε έρθει πια η ώρα για τους έμπιστους στρατηγούς Μούνδο και Βελισσάριο να παίξουν τον δικό τους ρόλο.

Έχοντας ειδοποιηθεί για την αναχώρηση των υποστηρικτών του Ιουστινιανού από τον Ιππόδρομο, οι στρατηγοί θα οδηγήσουν τις δυνάμεις τους μυστικά και θα τις βάλουν μέσα στην αρένα από την λιγότερο αναμενόμενη είσοδο. Η σφαγή που θα ακολουθήσει δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Ο στρατηγός Βελισάριος και οι άνδρες του θα δολοφονήσουν όλους τους ταραχοποιούς -μιλάμε δηλαδή για περισσότερα από 30.000 άτομα.

Και η αιματοχυσία δεν σταμάτησε εκεί. Ο Ιουστινιανός διέταξε τους στρατιώτες του να σκοτώσουν και όλους τους νομοθέτες και δημόσιους υπαλλήλους που υποστήριζαν τους εξεγερμένους. Οι λίγοι τυχεροί που κατάφεραν να ξεφύγουν, είδαν τις περιουσίες τους να κατάσχονται από τον αυτοκράτορα. Την επομένη, διέταξε να εκτελεσθούν ο Υπάτιος και ο αδελφός του, ενώ η περιουσία τους δημεύθηκε.

Η επιτυχημένη καταστολή θεμελίωσε την εξουσία του Ιουστινιανού και περιόρισε για πάντα τη δύναμη αυτών των οπαδικών οργανώσεων.

Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου (Ρόδος)

 

Το Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου των ιπποτών ή Καστέλλο βρίσκεται στην βορειοδυτική πλευρά της μεσαιωνικής πόλης της Ρόδου, στο ψηλότερο σημείο του κάστρου.

---

Ιστορία

Το Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου (ή ορθότερα «των Μεγάλων Μαγίστρων») στην αρχική του μορφή ήταν κτίσμα του 14ου αιώνα. Κατασκευάστηκε από τους Ιππότες του τάγματος του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ. Θυμίζουμε ότι οι Ιωαννίτες ιππότες κατείχαν τη Ρόδο από το 1309 έως το 1522. Το παλάτι του Μαγίστρου άρχισε να κτίζεται λίγο μετά την εγκατάστασή τους στο νησί.
Βρισκόταν στη θέση παλαιότερης βυζαντινής ακρόπολης που υπήρχε τουλάχιστον από τον 7ο μ.Χ. αιώνα. Στο ίδιο σημείο βρισκόταν η κάτω ακρόπολη της αρχαίας Ρόδου, και σύμφωνα με αρχαίες πηγές εδώ είχε στηθεί ο Κολοσσός της Ρόδου και όχι στο λιμάνι του Μανδρακίου (κάτι που δεν είναι δυνατόν να επαληθευτεί).

Το παλάτι υπήρξε το διοικητικό κέντρο των Ιπποτών και κατοικία του Μεγάλου Μαγίστρου επί δύο αιώνες. 

Όταν κατέλαβαν το νησί οι Οθωμανοί, το 1522, δεν αξιοποίησαν το κτίριο, που ήταν ήδη μισοκατεστραμμένο από την πολιορκία. Το χρησιμοποίησαν για στρατώνα και αργότερα ως φυλακές. Το κτίριο παραμελήθηκε τελείως, ρήμαξε και το 1856 το αποτελείωσε μια μεγάλη έκρηξη που προκλήθηκε από ανάφλεξη πυρίτιδας που είχε ξεχαστεί από τον καιρό των ιπποτών (!) στα υπόγεια του ναού του Αγίου Ιωάννη, απέναντι από το παλάτι.

Όταν το 1912 η Ρόδος περιήλθε στο Βασίλειο της Ιταλίας, οι Ιταλοί θέλησαν να ξαναδώσουν στην πόλη κάτι από τη χαμένη αίγλη του μεσαιωνικού παρελθόντος. Την περίοδο 1937–1940, υπό την εποπτεία του Ιταλού διοικητή της Δωδεκανήσου Ντε Βέκκι (Cesare Maria De Vecchi), το παλάτι ανακατασκευάστηκε εκ βάθρων και έγινε έδρα της Ιταλικής διοίκησης. Αυτό συνέβη επί φασιστικού καθεστώτος και γι’αυτό το όνομα του Μπενίτο Μουσολίνι το βλέπουμε ακόμη σε μια εντοιχισμένη επιγραφή κοντά στην είσοδο.
Οι Ιταλοί προσπάθησαν να μείνουν πιστοί στο πρωτότυπο, αλλά το κτίριο ήταν ερείπιο και είχαν στη διάθεσή τους τα αρχικά σχέδια μόνο της εσωτερικής διαρρύθμισης, έτσι αναγκάστηκαν να αυτοσχεδιάσουν. Έγινε εξαιρετική δουλειά, αλλά το γεγονός είναι ότι το παλάτι δεν είναι πλέον αυθεντική μεσαιωνική κατασκευή. Και παρόλο που το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό, δεν έχουμε ιδέα κατά πόσο μοιάζει με το μεσαιωνικό παλάτι του μάγιστρου.

Μετά την προσάρτηση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα, το 1948, ο πρώτος όροφος του παλατιού μετατράπηκε σε μουσείο και το μνημείο εξελίχθηκε στον μεγαλύτερο πόλο έλξης επισκεπτών στη Ρόδο.

---

Δομικά, Αρχιτεκτονικά, Οχυρωματικά Στοιχεία

Οι διαστάσεις του μεγάρου είναι 80✖75 μ.
Η είσοδος του Παλατιού είναι στη νότια πλευρά, και είναι πραγματικά εντυπωσιακή με τους δύο επιβλητικούς πύργους με πολεμίστρες που την πλαισιώνουν. Μέσα, μετά την είσοδο, υπάρχει μια μεγάλη εσωτερική αυλή διαστάσεων 50✖40 μ. την οποία κοσμούν αγάλματα της ελληνιστικής και ρωμαϊκής περιόδου.
Την εποχή των Ιπποτών, στο ισόγειο υπήρχαν οι βοηθητικοί χώροι, οι κουζίνες, οι αποθήκες και οι στάβλοι, ενώ στον πάνω όροφο υπήρχαν τα ιδιαίτερα διαμερίσματα του Μεγάλου Μαγίστρου (γνωστά ως «Μαργαρίτες»), οι αίθουσες τελετών, η μεγάλη αίθουσα του Συμβουλίου, η τραπεζαρία και πιθανότατα τα γραφεία κάποιων διοικητικών υπηρεσιών.

Σήμερα, στο ισόγειο του κτιρίου φιλοξενούνται δύο μόνιμες εκθέσεις με θέμα την αρχαία και τη μεσαιωνική πόλη της Ρόδου, ενώ στον όροφο μπορεί κανείς να επισκεφθεί τα ελληνιστικά ψηφιδωτά δάπεδα με τα οποία κοσμήθηκε ο χώρος στα τέλη της δεκαετίας του 1930 (μεταφέρθηκαν εδώ από την Κω).
Συν τοις άλλοις οι Ιταλοί φρόντισαν να διακοσμήσουν τους εσωτερικούς χώρους με πολύ καλόγουστα αντικείμενα και έπιπλα-αντίκες.

Κολλητά με το παλάτι, στα βορειοδυτικά του, υπάρχει ένας ισχυρός προμαχώνας, ο «Προμαχώνας του Παλατιού του Μεγάλου Μαγίστρου». Είναι ένα συμπαγές επιχωματωμένο οχύρωμα με πλατφόρμα πυροβολικού στο επάνω μέρος που υψώνεται 15μ. πάνω από την τάφρο. Τα κανόνια του προμαχώνα προστάτευαν εκτός από το παλάτι και όλη τη βόρεια και βορειοδυτική πλευρά της πόλης, αλλά και το λιμάνι του Μανδρακίου. Ήταν το πιο ισχυρό σημείο άμυνας της Μεσαιωνικής πόλης της Ρόδου μέχρι το τέλος του 15ου αιώνα και μέχρι την κατασκευή του μεγάλου προμαχώνα του Αγίου Γεωργίου στη δυτική πλευρά.

Η προσέγγιση στο παλάτι γίνεται κυρίως από την επιβλητική πύλη D’Amboise στα δυτικά τείχη της Ρόδου. Στο εξωτερικό προαύλιο του παλατιού, υπάρχει μία ακόμα πύλη, η «πύλη των κανονιών», που έβγαζε στον περίδρομο του τείχους της πόλης και η οποία πλαισιώνεται και αυτή από δύο μεσαιωνικού τύπου ημικυλινδρικούς πύργους με πολεμίστρες.
Σημειωτέον ότι αυτοί οι κυλινδρικοί πύργοι με τις πολεμίστρες που προστατεύουν πύλες σε τρία σημεία της Ρόδου (στην είσοδο του Παλατιού, στην πύλη των Κανονιών και στη Θαλασσινή πύλη της πόλης) ήταν ξεπερασμένης οχυρωματικής αρχιτεκτονικής σχεδόν από τότε που κατασκευάστηκαν. Ήταν όλοι παρόμοιας τεχνοτροπίας, διατηρούνται σε άριστη κατάσταση (όντας ανακατασκευασμένοι) και είναι εντυπωσιακοί, αλλά είχαν περισσότερο διακοσμητικό χαρακτήρα, σε μια προσπάθεια απομίμησης μεσαιωνικών πύργων της Δύσης των προηγούμενων αιώνων. Δεν πρέπει να είχαν ουσιαστική συμβολή στην άμυνα της Ρόδου, ειδικά στις δύσκολες πολιορκίες του 1480 και του 1522.

Χανιά, Iστορία

 

Νεολιθικά Χανιά 

Η ιστορία των Χανίων ξεκινά την νεολιθική εποχή, όταν οι πρώτοι κάτοικοι δημιούργησαν οικισμό πάνω στο χαμηλό λόφο Καστέλι που υψώνεται πάνω από το ενετικό λιμάνι. Σίγουρα ο λόφος Καστέλι δεν επιλέχτηκε για την υπέροχη θέα, αλλά κυρίως για τα πλεονεκτήματα που πρόσφερε στην άμυνα των κατοίκων. Γενικά κάθε ύψωμα προσφέρει έγκαιρο εντοπισμό του εχθρού που πλησιάζει και παράλληλα είναι δυσκολότερο να κατακτηθεί, ειδικά αν έχει απόκρημνες πλευρές που κάνουν την πρόσβαση του εχθρού δύσκολη ή αδύνατη.

Κυδωνία, τα Μινωικά Χανιά 

Σταδιακά ο οικισμός εξελίχθηκε στον σημαντικότερο της Δυτικής Κρήτης με λιμάνι υποτυπώδες αλλά σημαντικότατο για την άνθιση της πόλης, δεδομένου ότι η  οικονομία της μινωικής Κρήτης βασιζόταν στο θαλάσσιο εμπόριο.

Η αρχαία Κυδωνία, όπως ονομαζόταν τα μινωικά Χανιά, ανέπτυξε ακμαία βιοτεχνία και συσσώρευσε πλούτο με το εμπόριο.

Οι κάτοικοι της έκτισαν σπουδαίο ανάκτορο, το μινωικό ανάκτορο της Κυδωνίας, το οποίο όμως περιμένει ακόμα να ανασκαφεί, πράγμα δύσκολο αφού βρίσκεται κάτω από τα κέντρο της σύγχρονης πόλης των Χανίων.

Πολλές είναι οι εκδοχές όσον αφορά την ετυμολογία του τοπωνυμίου της πόλης. Κατά την μυθολογία ιδρυτής της είναι ο Κύδων γιός του Μίνωα και της νύμφης Ακακκαλίδας.

Στο λόφο Καστέλι, εκεί που πιστεύεται ότι βρίσκονταν η μινωική Κυδωνία, έχουν βρεθεί πινακίδες με μινωική γραφή (γραμμική Α και γραμμική Β).

Τα Χανιά τη Ρωμαϊκή περίοδο 67 π.Χ – 330 μ.Χ

Το 67 π.Χ οι Ρωμαίοι κατέκτησαν την Κρήτη. Η κατάκτηση της Κρήτης άρχισε από τα δυτικά και η Κυδωνία ήταν η πρώτη πόλη που πολέμησε αλλά δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει τον μεγαλύτερο και άριστα οργανωμένο ρωμαϊκό στρατό. Η πόλη συνέχισε να αναπτύσσεται επί Ρωμαίων, αλλά από τα ρωμαϊκά μνημεία δεν σώζεται τίποτα καθώς τα υλικά τους χρησιμοποιήθηκαν από μεταγενέστερους κατακτητές, όπως τα υλικά από το ρωμαϊκό θέατρο που χρησιμοποίησαν οι Ενετοί για να κτίσουν τα τείχη της πόλης.

Α' Βυζαντινή Περίοδος (330-824.μ.χ)
Το 330 μ.Χ. η Κρήτη απελευθερώνεται από τους Ρωμαίους και προσαρτάται στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Διοικείται από στρατηγό του Βυζαντίου αλλά μαστίζεται από τις επιδρομές των πειρατών, που το βυζαντινό ναυτικό δεν κατορθώνει να αντιμετωπίσει. Η ιστορία δεν αναφέρει κάτι ιδιαίτερο για τα Χανιά την περίοδο αυτή.

Αραβικά Χανιά

Το 828 μ.Χ., ημερομηνία ορόσημο για το νησί της Κρήτης, η Κρήτη και τα Χανιά πέφτουν στα χέρια των Σαρακηνών Αράβων από την Κόρδοβα της Ισπανίας, οι οποίοι και τα ισοπέδωσαν.

Οι Αραβες θεωρούνται υπεύθυνοι για την αλλαγή του ονόματος της πόλης από Κυδωνία σε Χανιά. Σύμφωνα με τον Καθηγητή Αρχαιολογίας, Νικόλαο Πλάτωνα, στην Κυδωνία υπήρχε προάστιο με το όνομα «Αλχάνια Κώμη», από τον θεό Βελχανό ή Ηφαιστο. Οι Σαρακηνοί Αραβες χρησιμοποίησαν το όνομα Al Chanea για ολόκληρη την πόλη. Μετά την απομάκρυνση των Αράβων, οι Βυζαντινοί αφαίρεσαν το πρόθεμα Al και κράτησαν το Chanea, απ’ όπου προέκυψε το ελληνικό Χανιά και το λατινικό (La) Canea.

Βυζαντινά Χανιά - (961 -1204 μ.χ)

Τα Χανιά απελευθερώνονται  το 961 μ.Χ. όταν οι βυζαντινοί με το Νικηφόρο Φωκά ανακτούν το νησί από τους Αραβες και ξανακτίζουν την πόλη οχυρώνοντας το λόφο Καστέλι με τείχη που τον περιβάλλουν.

Από τα βυζαντινά τείχη σήμερα σώζεται το βόρειο τμήμα τους προς την πλευρά της θάλασσας και μικρό τμήμα στην οδό Σήφακα. Ειδικά στο τμήμα αυτό φαίνονται εντοιχισμένες βάσεις από κίονες, χρησιμοποιήθηκαν δηλαδή υλικά δηλαδή από παλιότερα κατεστραμμένα κτίρια.

Ενετικά Χανιά (1204 – 1645)

Το 1204 οι Ενετοί προσαρτούν την Κρήτη στα εδάφη τους. Το 1252 αποφασίζουν να ανοικοδομήσουν και να προστατεύσουν τα Χανιά με φρούριο στο λόφο Καστέλι και ισχυρά τείχη που αγκαλιάζουν σημαντικά μεγαλύτερο τμήμα της πόλης σε σχέση με τα βυζαντινά τείχη. Τα ενετικά τείχη ενισχύονται  με 4 προμαχώνες, πύργους και τάφρο εξωτερικά, ώστε να μπορούν να αντέξουν τις επιθέσεις των πειρατών και άλλων εχθρών.

με κόκκινο χρώμα απεικονίζονται τα βυζαντινά τείχη που προστατεύουν τον λόφο Καστέλι, ενώ τα ενετικά τείχη σημαδεύονται με κίτρινο -

Ταυτόχρονα αναπτύσσεται το λιμάνι της πόλης ώστε να προστατεύει αποτελεσματικά τον ενετικό στόλο, χτίζονται τα  νεώρια (αρσενάλια) για την συντήρηση και επιδιόρθωση των καραβιών και τα Χανιά αναδεικνύονται σε σημαντικό κέντρο εμπορίου και 2η πόλη σε σημασία στην Κρήτη μετά τον Χάνδακα (το σημερινό Ηράκλειο).

Βελτιώνεται το δίκτυο ύδρευσης με επέκταση του υδραγωγείου και κατασκευή δεξαμενών για να καλυφθούν οι ανάγκες των κατοίκων, που έχουν φτάσει τις 8000 την εποχή εκείνη. Η πόλη στολίζεται με λαμπρά δημόσια οικοδομήματα ενώ οι κατοικίες σε βενετσιάνικο ρυμοτομικό σύστημα της έδωσαν τον αέρα ευρωπαϊκής μεγαλούπολης.

Τα Χανιά στην Οθωμανική περίοδο (1645 - 1912)

Το 1645 οι Οθωμανοί κατέκτησαν τα Χανιά μετά από πολιορκία 2 μηνών και κατέστρεψαν μεγάλο μέρος της πόλης. Στη συνέχεια τα τείχη ενισχύονται και η πόλη ξαναχτίζεται σύμφωνα με το γούστο των νέων της κατοίκων. Οι Τούρκοι κατασκεύασαν δημόσια λουτρά και κρήνες, μετέτρεψαν τις εκκλησίες σε τζαμιά και έκτισαν καινούρια με ψηλούς μιναρέδες που φαίνονταν από μακριά σαν λόγχες στον ουρανό της υπόδουλης Κρήτης, δίνοντας ανατολίτικη όψη στην πόλη.

Πολλές επαναστάσεις κατά των τούρκων ξεκίνησαν από τον Νομό Χανίων, με αποκορύφωμα την μεγάλη επανάσταση του 1821, που όμως δεν κατάφερε να απελευθερώσει την Κρήτη. Το αποτέλεσμα ήταν μεγάλες σφαγές των χριστιανών κατοίκων των Χανίων. Μετά το τέλος της Επανάστασης, η Κρήτη παραχωρείται στον αιγύπτιο Μεχμέτ Αλή μέχρι το 1841 οπότε και επανέρχεται στην τουρκική εξουσία.

Τον Ιανουάριο του 1897 γίνονται νέες σφαγές του χριστιανικού πληθυσμού και πυρπολούνται οι χριστιανικές συνοικίες στα Χανιά. Το 1898 ιδρύεται η «Κρητική Πολιτεία» υπό τον Πρίγκιπα Γεώργιο της Ελλάδας, ένα ιδιότυπο καθεστώς όπου η Κρήτη παραμένει στην Οθωμανική αυτοκρατορία αλλά με την εγγύηση-προστασία των Μεγάλων Δυνάμεων: Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία, Ιταλία, Γερμανία και Αυστρία. Τα Χανιά ορίζονται πρωτεύουσα της Κρήτης.

Οι αγώνες των Κρητικών δεν σταματούν εδώ, αλλά συνεχίζουν να διεκδικούν την ουσιαστική απελευθέρωση και την ένωση με την Ελλάδα. Το 1905 σημειώνεται η επανάσταση του Θερίσου με ηγέτη τον μεγάλο πολιτικό Ελευθέριο Βενιζέλο, μετέπειτα πρωθυπουργό της Ελλάδας. Τελικά το 1913 μετά από σχεδόν τρεις αιώνες οι Τούρκοι αποχωρούν οριστικά, η Κρήτη ενώνεται με την Ελλάδα και η ελληνική σημαία υψώνεται στο φρούριο Φιρκάς των Χανίων. Από τότε η Κρήτη ακολουθεί τις τύχες του ελληνικού κράτους και τα Χανιά γίνονται μια όμορφη επαρχιακή πόλη.

Τα Χανιά στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο – Γερμανική Κατοχή (1941 - 1945) 

Στη συνέχεια της ιστορίας, κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα Χανιά και συγκεκριμένα το αεροδρόμιο του Μάλεμε και ο Γαλατάς υπήρξαν το επίκεντρο των πολεμικών επιχειρήσεων στην περιώνυμη «μάχη της Κρήτης». Ηταν η πρώτη φορά στην παγκόσμια πολεμική ιστορία όπου επιχειρήθηκε εισβολή σε κάποιο τόπο μόνο από αέρα. Το επίλεκτο γερμανικό σώμα αλεξιπτωτιστών αποδεκατίστηκε από τους άοπλους Κρητικούς και τα λιγοστά στρατεύματα των Αγγλων, Αυστραλών και Νεοζηλανδών που υπερασπίζονταν το νησί. Τα Χανιά βομβαρδίστηκαν άγρια από την γερμανική αεροπορία, αλλά ευτυχώς οι ζημιές δεν ήταν ολοκληρωτικές και πολλά από τα μνημεία σώθηκαν.

Ήπειρος

 

ΦΥΣΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ & ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ

Η Ήπειρος εκτείνεται στο βορειοδυτικό τμήμα της Ελλάδας,  χώρα Βαλκανική που εισχωρεί βαθιά στα νερά της Μεσογείου. Είναι η πιο ορεινή περιοχή της Ελληνικής Χερσονήσου, βρίσκεται στη ΝΑ άκρη της Ευρώπης και καταλαμβάνει το νότιο τμήμα της Βαλκανικής Χερσονήσου. Η οροσειρά της Πίνδου, με την υψηλότερη κορυφή της να φτάνει τα 2.600 μέτρα, αποτελεί φυσικό σύνορο που  χωρίζει αλλά και  συνδέει την Ήπειρο από τις άλλες περιοχές της χώρας. Βόρεια συνορεύει με την Αλβανία, ανατολικά με τη Μακεδονία και τη Θεσσαλία, νότια απλώνεται μέχρι τον Αμβρακικό κόλπο και συνορεύει με την Αιτωλοακαρνανία ενώ δυτικά απλώνεται το Ιόνιο Πέλαγος με τα Επτάνησα. Αποτελείται από τους νομούς Ιωαννίνων με έδρα τα Ιωάννινα, της Άρτας με έδρα την Άρτα, της Πρέβεζας με έδρα την Πρέβεζα  και της  Θεσπρωτίας με έδρα την Ηγουμενίτσα ενώ πρωτεύουσά της είναι τα Ιωάννινα που βρίσκονται στο βορειοδυτικό τμήμα της.  Καταλαμβάνει έκταση 9.203 τετ.χιλ. καλύπτοντας το 6,7% της συνολικής έκτασης της χώρας ενώ ο πληθυσμός της ανέρχεται σε 336.392 κατοίκους. Η γεωμορφολογία της χαρακτηρίζεται  κυρίως από το ορεινό ανάγλυφο και την αφθονία των επιφανειακών υδάτων.  Το αποτέλεσμα είναι η ιδιαίτερη αυτή περιοχή να διαθέτει σπάνια ομορφιά πλούσια σε χλωρίδα και πανίδα.

Η Περιφέρεια της Ηπείρου διαθέτει δύο από τους δέκα μεγαλύτερους εθνικούς δρυμούς της Ελλάδας, τον Εθνικό Δρυμό Βίκου-Αώου και τον Εθνικό Δρυμό Πίνδου-Βάλια Κάλντα σημαντικούς υδροβιότοπους όπως της λίμνης Παμβώτιδας, το Δέλτα του Καλαμά και του Αμβρακικού, οι οποίοι χαρακτηρίστηκαν ευαίσθητες περιοχές και εντάχθηκαν στο Πανευρωπαϊκό Δίκτυο Προστατευόμενων Περιοχών Νatura 2000. Παρθένο φυσικό περιβάλλον και τοπίο των αντιθέσεων, συνδυάζει αρμονικά το πράσινο του βουνού και την άγρια ομορφιά με το γαλάζιο της θάλασσας.  Καλύπτεται κυρίως από ογκώδη βουνά με πανύψηλες κορυφές που κλείνουν ανάμεσα τους δάση, κοιλάδες μικρές και μεγάλες, λίμνες, ποτάμια, χαράδρες, φαράγγια, πηγές απ' όπου αναβλύζει κρυστάλλινο νερό,  μαζί με την βλάστηση και την πανίδα, ένα σύνολο άγριας ομορφιάς. Παράλληλα διαθέτει  μαγευτικές ακτές στα εκτεταμένα παράλια του Ιονίου και του Αμβρακικού κόλπου. Ζήτημα μεγάλης σημασίας αποτελεί η επίτευξη προστασίας και διατήρησης του φυσικού περιβάλλοντος και των ειδών.

Η φύση της Ηπείρου, ένα τοπίο σύνθετο και ταυτόχρονα μαγευτικό με τη συγκλονιστική ωραιότητά του τους χειμωνιάτικους μήνες, την ανοιξιάτικη και φθινοπωρινή γοητεία του, αλλά και την καλοκαιρινή ομορφιά του, αποτελεί βάλσαμο για τα μάτια και την ψυχή κάθε φυσιολάτρη που επιδιώκει απόλυτη ηρεμία και χαλάρωση. Ένα από τα σημαντικότερα πλεονεκτήματα της Ηπείρου, λόγω του σύνθετου περιβάλλοντός της είναι ότι, σε σύντομο χρονικό διάστημα, ο επισκέπτης μπορεί να μεταφερθεί από τα δύσβατα ορεινά της στα καταπράσινα πεδινά και τα παραθαλάσσια με τις υπέροχες ακρογιαλιές, έχοντας επιλογές ικανές να ανταποκριθούν σε κάθε του επιθυμία. Μπορεί να περιηγηθεί σε ένα περιβάλλον άγριο αλλά πανέμορφο, όπου οι βουνοκορφές της Πίνδου και των Τζουμέρκων στέκονται επιβλητικές με τα δάση, τις φυσικές και τεχνητές ορεινές λίμνες μια από τις οποίες είναι και η λίμνη του Αώου. Τα ορμητικά ποτάμια του Βίκου και του Αώου,  που ρέουν στην  περίφημη χαράδρα του Βίκου, εναρμονίζονται με κοιλάδες, πεδιάδες, πανέμορφες λίμνες όπως του εκείνη Ζηρού, λιμνοθάλασσες και  τις θάλασσες του Αμβρακικού και του Ιονίου. Σε αυτά τα ατμοσφαιρικά τοπία θαυμάζει κανείς σπάνια είδη χλωρίδας και πανίδας. Μπορεί να επισκεφθεί το φημισμένο Πάρκο Μπουραζανίου, για να απολαύσει οργανωμένη περιήγηση και ενημέρωση. Για εκείνον που θέλει να συνδυάσει περιήγηση με ιστορία του δίνεται η δυνατότητα να επισκεφτεί το μοναδικής ομορφιάς σπήλαιο του Περάματος. Στα δάση της Ηπείρου, κάποια από τα οποία είναι τα μεγαλύτερα και ομορφότερα δάση της χώρας και ειδικότερα το πανέμορφο δάσος Λεκατσά, κυριαρχεί η Μαύρη Πεύκη , φυλλοβόλα δένδρα όπως η Δρυς, η Οξυά, σπάνια είδη πεύκων και αγριολούλουδων ενώ εξίσου εντυπωσιακή είναι και η πανίδα που περιλαμβάνει αρκούδες, αγριόγατους, αγριογούρουνα, βίδρες, είδη αρπακτικών και υδρόβιων πτηνών.  Παράλληλα σε υγροβιότοπους του Αμβρακικού, σπάνια είδη, όπως αργυροπελεκάνοι  θαλάσσιες χελώνες, χέλια, κουνάβια, αλεπούδες, βρίσκουν καταφύγιο. Ακόμη και τους καλοκαιρινούς μήνες, που οι διακοπές έχουν ταυτιστεί με τη θάλασσα που φαίνεται πιο ελκυστική, για εκείνους που προτιμούν εναλλακτικές επιλογές, οι ορεινές ομορφιές της Ηπείρου είναι μια διαφορετική πρόταση. Ο συνδυασμός της περιήγησης κάτω από τη απολαυστική σκιά των δένδρων με μια βουτιά στα δροσερά νερά των ποταμών προσφέρει μοναδική εμπειρία καθώς κάνει τον επισκέπτη να νιώσει ευεξία και ασύγκριτη χαλάρωση.

ΙΣΤΟΡΙΑ & ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η ιστορία της Ηπείρου. Από την Παλαιολιθική εποχή, κατά την οποία κατοικήθηκε για πρώτη φορά και αποκαλύφθηκαν ευρήματα ζωής Homo Sapiens (100.000 π.Χ.- 10.000 π.Χ.) στην Καστρίτσα Ιωαννίνων και στο Σπήλαιο Ασπροχάλικο της Πρέβεζας. Οι κάτοικοι εκείνης της εποχής ήταν τροφοσυλλέκτες, κυνηγοί και ποιμένες και κατασκεύασαν μεγάλους τύμβους, για να θάψουν τους ηγέτες τους, παρόμοιους με τους Μυκηναϊκούς. Αυτό αποτελεί απόδειξη της συγγένειας μεταξύ Ηπειρωτών της παλαιολιθικής και νεολιθικής εποχής και Μυκηναίων της μετέπειτα εποχής του Χαλκού. Το 1100-1000 π.Χ. εμφανίστηκαν στην Ήπειρο οι τρεις βασικές φυλές της οι Χάονες στα βορειοδυτικά, οι Μολοσσοί στο κέντρο και οι Θεσπρωτοί στο νότο. Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα ελληνικά φύλα οι Ηπειρώτες ζούσαν σε μικρά χωριά ενώ η περιοχή τους είχε ιδιαίτερη θρησκευτική σημασία λόγω του μαντείου της Δωδώνης. Με τη συμμετοχή των Μολοσσών στον πόλεμο μεταξύ Μακεδόνων και Ρωμαίων η Ήπειρος υπέστη καταστροφικές συνέπειες.

Η περιοχή λεηλατήθηκε σημαντικά και χρειάστηκαν 500 χρόνια για την επανάκαμψή της. Με τη ρωμαϊκή κατάκτηση έπαψε και η ανεξαρτησία της αφού έγινε ρωμαϊκή επαρχία. Περιήλθε στην ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία (Βυζάντιο), όταν διαιρέθηκε η αυτοκρατορία το 395 μ.Χ. Όταν έπεσε η Κωνσταντινούπολη από τους σταυροφόρους το 1204, ο Μιχαήλ Α" Κομνηνός Δούκας κατέλαβε την Ήπειρο και ίδρυσε το ανεξάρτητο Δεσποτάτο της Ηπείρου, με πρωτεύουσα την Άρτα. Παρά την εναλλαγή διοικήσεων και κατακτητών, τουλάχιστον οι πόλεις της Ηπείρου διατηρούσαν κυρίως Ελληνικό πληθυσμό.

Η Οθωμανική περίοδος ήταν εξαιρετικά επώδυνη για την Ήπειρο αφού οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις δόθηκαν στους μουσουλμάνους και πολλοί Ηπειρώτες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την περιοχή, για μια καλύτερη ζωή. Υπήρχαν όμως μεμονωμένες περιοχές στα παράλια που βρίσκονταν υπό βενετική κυριαρχία μέχρι τα τέλη του 15ου αι. όπου ολοκληρώθηκε η οθωμανική κατάκτηση στην Ήπειρο. Από τον 17ο αιώνα πολλοί έμποροι από τα Ιωάννινα, το Μέτσοβο, το Ζαγόρι και άλλες περιοχές, συνέβαλαν με τα ευεργετήματά τους στην πνευματική ανάκαμψη του τόπου, με την ανέγερση σχολείων και βιβλιοθηκών. Καθώς τον 18ο αιώνα η Οθωμανική Αυτοκρατορία παρακμάζει σταδιακά, δύο ιδρυτικά μέλη της Φιλικής Εταιρείας προετοιμάζουν το έδαφος για την Επανάσταση στην οποία οι Ηπειρώτες θα συμμετάσχουν ενεργά. Με το πέρας της Επανάστασης (1830), η Ήπειρος δεν περιήλθε στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος, όμως ιδιαίτερα έντονη υπήρξε η συμβολή των Ηπειρωτών ευεργετών στην ενίσχυση του κράτους. Η Συνθήκη του Βερολίνου το 1881 έδωσε στην Ελλάδα την περιοχή της Άρτας ενώ και η υπόλοιπη Ήπειρος προσαρτήθηκε οριστικά στην Ελλάδα μετά τους Βαλκανικούς πολέμους. Με τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο η Βόρειος Ήπειρος προσαρτήθηκε στην Αλβανία ενώ η Ήπειρος στην περίοδο της κατοχής ανήκε στην ιταλική ζώνη κατοχής και αργότερα με την συνθηκολόγηση της Ιταλίας στους Συμμάχους (1943), ανήκε στην γερμανική ζώνη. Μεταπολεμικά υπήρξε από τις πιο παραμελημένες οικονομικά, περιοχές της χώρας, με πολλούς Ηπειρώτες να φεύγουν για το εξωτερικό για μια καλύτερη τύχη.

Η ιστορία της Ηπείρου άφησε πίσω της σημαντικά ευρήματα, ιστορικά και θρησκευτικά μνημεία σπουδαίας αρχαιολογικής και ιστορικής σημασίας. Ξεκινώντας από τους πρώτους οικισμούς, την αρχαιότητα με το Αρχαίο θέατρο Δωδώνης και με το Μαντείο, την Αρχαία Νικόπολη και το Νεκρομαντείο, την Αρχαία Γιτάνη, τον οικισμό των Μολοσσών περνώντας στο Βυζάντιο με τα βυζαντινά κάστρα των Ιωαννίνων και της Άρτας, τις βυζαντινές εκκλησίες και τα μοναστήρια, παραδοσιακοί οικισμοί, πέτρινα γεφύρια αλλά και ιστορικοί χώροι, όπου πραγματοποιήθηκαν σημαντικά ιστορικά γεγονότα αποτελούν μνημεία ιστορικού και πολιτισμικού ενδιαφέροντος.

Εκτός όμως από την ιστορία της, η Ήπειρος είναι φημισμένη για τους Λογοτέχνες που ύμνησαν την ομορφιά και την ιστορία της αλλά και τους ευεργέτες της, που με τα έργα τους και τα ευεργετήματά τους συνέβαλαν με κάθε τρόπο στην ανάπτυξη του πολιτισμού, όχι μόνο της Ηπείρου αλλά και ολόκληρης της Ελλάδας ενώ ενίσχυσαν τη περιοχή και τις παραδόσεις της.

Η Ήπειρος με τις ατέλειωτες φυσικές ομορφιές αποτελούσε πάντα ένα ζωντανό κομμάτι του Ελληνισμού. Το ταξίδι στον προορισμό αυτό μοιάζει με παιχνίδι της φαντασίας, καθώς η μακραίωνη ιστορία της, οι μύθοι, οι θρύλοι και οι παραδόσεις της ζωντανεύουν σε κάθε γωνιά της μέσα από αρχαιολογικούς και ιστορικούς χώρους, μνημεία, αρχαιολογικά, ιστορικά, λαογραφικά και μοντέρνα μουσεία με πολύ ενδιαφέρουσες εκθέσεις αλλά και μέσα από διάφορες μορφές τέχνης, τη μουσική, τη λογοτεχνία και καθημερινές συνήθειες, που έχουν καταστεί κληρονομιά στις νεότερες γενιές και αξίζει να τις θαυμάσει κάθε επισκέπτης. Εξαιρετικοί αρχαιολογικοί και ιστορικοί χώροι όπως το Αρχαίο θέατρο της  Δωδώνης, η Αρχαία Νικόπολη, η Κασσώπη, η Αρχαία Αμβρακία, το Νεκρομαντείο του Αχέροντα, η Αρχαία Γιτάνη, ο Οικισμός Μολοσσών, το Αρχαίο Όρραον, το Ρωμαϊκό Υδραγωγείο, η Αρχαία Ελέα, η Αρχαία Φανοτή αλλά και κάστρα όπως το κάστρο των Ιωαννίνων, το κάστρο της Άρτας, το Ενετικό κάστρο της Πάργας, του Παντοκράτορα στην Πρέβεζα και  το Σούλι  αποτελούν προορισμούς με τεράστιο ιστορικό ενδιαφέρον, που κανείς δεν πρέπει να παραλείψει να επισκεφτεί ενώ οι ταξιδιώτες των ως άνω προορισμών γεύονται ένα ταξίδι στον χρόνο και στην ιστορία. Οι συλλογές που παρουσιάζονται στα μουσεία της Ηπείρου όπως το Αρχαιολογικό Μουσείο Ιωαννίνων,  το Αρχαιολογικό Μουσείο Νικόπολης,  το Αρχαιολογικό Μουσείο Άρτας,  το  Αρχαιολογικό Μουσείο Ηγουμενίτσας, το Βυζαντινό Μουσείο Ιωαννίνων, το Βυζαντινό Μουσείο Άρτας περιλαμβάνουν μεγάλα και μικρά ευρήματα που ήρθαν στο φως κατά τη διάρκεια ανασκαφών που πραγματοποιήθηκαν σε διάφορες περιοχές της Ηπείρου. Κάνοντας μια ιστορική αναδρομή παρουσιάζουν στοιχεία για τους οικισμούς, τον ιδιωτικό και δημόσιο βίο κατά την αρχαιότητα, τις καθημερινές και θρησκευτικές συνήθειες. 

ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Αναπόσπαστο χαρακτηριστικό της ιστορίας της Ηπείρου αλλά και της πολιτισμικής και θρησκευτικής κληρονομιάς της είναι τα μνημεία της ελληνικής ορθοδοξίας, τα οποία διατηρούνται μέχρι σήμερα. Αποτελούν σημαντικούς πόλους έλξης τουριστικού και θρησκευτικού ενδιαφέροντος ενώ τα περισσότερα από αυτά συνεχίζουν να είναι ενεργοί τόποι λατρείας. Θρησκευτικά μνημεία όπως εκκλησίες, μονές, καθεδρικοί ναοί και ξωκλήσια άλλα βυζαντινής και άλλα μεταβυζαντινής εποχής, που βρίσκονται διάσπαρτα σε όλη την Ήπειρο, γοητεύουν με την ιστορία τους, την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική τους και αρκετά από αυτά, με τον σπάνιο εσωτερικό τους διάκοσμο όπως εικόνες, ψηφιδωτά και τοιχογραφίες. Πολλές από τις πιο όμορφες μονές όπως η Μονή Αγίου Νικολάου Φιλανθρωπινών, η Μονή Τσούκας, Μολυβοσκέπαστου, Παναγίας Στομίου, Αγίου Νικολάου, Μονή Παναγίας και Σώσινου  στο νομό Ιωαννίνων, η Μονή Θεοτόκου Κηπίνας, η Κάτω Παναγιά στην Άρτα, η Μονή Γηρομερίου, Ραγίου, Κοίμησης της Θεοτόκου στη Θεσπρωτία αλλά και η Μονή Αγίου Δημητρίου Ζαλόγγου, Αγίου Δημητρίου Κυψέλης και η Μονή Κοζύλης στην Πρέβεζα μαγεύουν, χτισμένες από αιώνες σε τοπία ατμοσφαιρικά, σε καταπράσινα υψώματα μέσα στη φύση, που για να τις επισκεφτεί κανείς περνά μέσα από πανέμορφες διαδρομές για να αποζημιωθεί φτάνοντας στους θαυμαστούς αυτούς χώρους λατρείας. Αξιόλογες για την ιδιαίτερη τεχνοτροπία τους και σπάνια δείγματα του μεγαλείου της βυζαντινής ναοδομίας αποτελούν η Μονή Παρηγορήτισσας, η Μονή Αγίας Θεοδώρας και η Κόκκινη Εκκλησία της Άρτας που πήρε την ονομασία της από τον χρωματισμό των τούβλων που είναι τοποθετημένοι στον εξωτερικό τοίχο. Για τους επισκέπτες που ενδιαφέρονται για εναλλακτικό τύπο τουρισμού τα θρησκευτικά μνημεία της Ηπείρου δημιουργούν  κίνητρα για τη βαθύτερη γνώση της ιστορίας και του πολιτισμού της περιοχής, αφού αρκετά από αυτά συνέβαλαν στην προώθηση των γραμμάτων και του πολιτισμού αλλά και στην αφύπνιση των υποδουλωμένων κατοίκων, όχι μόνο με το πλήθος των βιβλίων και των συγγραμμάτων που φυλάσσονταν σε αυτές  αλλά και με τη βοήθεια των μοναχών.

ΤΕΧΝΕΣ & ΠΑΡΑΔΟΣΗ 

Ένα μέρος της ταυτότητας της Ηπείρου σώζεται μέχρι σήμερα μέσα από τις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα. Χαρακτηριστικά λαογραφικά και παραδοσιακά στοιχεία εντοπίζονται στην αρχιτεκτονική των παραδοσιακών οικισμών που διαφέρει σε κάθε περιοχή αλλά και εκκλησιών, μοναστηριών σχολείων αλλά και  στις τέχνες της αργυροχρυσοχοίας, της ξυλογλυπτικής, της υφαντουργίας. Εμφανή λαογραφικά στοιχεία εντοπίζονται στα λογοτεχνικά και εικαστικά έργα, στον τρόπο ζωής των κατοίκων, τις εκδηλώσεις που περιλαμβάνουν γλέντια και πανηγύρια με δημοτική μουσική και φυσικά παραδοσιακά εδέσματα από ντόπια προϊόντα. Προσπάθειες για τη διατήρηση των παραδόσεων γίνονται από ηπειρώτες που με την αγάπη και το ταλέντο τους φροντίζουν να κρατήσουν ζωντανή την ιστορία της περιοχής τους. Μουσεία ιστορικά όπως, Μουσείο Προεπαναστατικής Περιόδου λαογραφικά όπως εκείνο του Αγάπιου Τόλη, το  Μουσείο Φοινικίου, το Μουσείο Τσαμαντά, λαϊκής τέχνης και μοντέρνα είναι γνωστά για τις σπουδαίες συλλογές που παρουσιάζουν στους επισκέπτες. Από τα πιο ιδιαίτερα, το Μουσείο Κέρινων Ομοιωμάτων Παύλου Βρέλλη, περιλαμβάνει συνθέσεις κέρινων ομοιωμάτων που βασίζονται σε ιστορικά και λαογραφικά στοιχεία, ενώ το  Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης «Θεόδωρος Παπαγιάννης» με τα έργα του μιλά για την Ήπειρο και την ιστορία της. Γνωστό είναι το Μουσείο λαϊκής τέχνης Μετσόβου, το οποίο στεγάζεται στο αρχοντικό Αβέρωφ-Τοσίτσα και περιλαμβάνει πλούσια συλλογή αντικειμένων που απεικονίζουν τη ζωή στο Μέτσοβο, όπως και η Πινακοθήκη Ε. Αβέρωφ, στην οποία στεγάζονται 200 έργα μεγάλων Ελλήνων ζωγράφων του 19ου και 20ου αιώνα. Αντίστοιχες συλλογές που εκτίθενται για τη  ζωή των Γιαννιωτών αλλά και των Ηπειρωτών γενικότερα είναι εκείνες του Δημοτικού μουσείου Ιωαννίνων, του Λαογραφικού Μουσείου Κώστας Φρόντζος, ενώ αξιόλογα είναι το Λαογραφικό Μουσείο Σκουφά,  το Λαογραφικό Μουσείο Τζουμέρκων καθώς με το υλικό τους αναπαριστούν τη ζωή και τις δραστηριότητες των κατοίκων της κάθε περιοχής.  Ενδιαφέρον παρουσιάζει το Λαογραφικό Μουσείο Λαζαρίδη για τη συλλογή σπάνιων φυτών του Βίκου, ενώ χαρακτηριστικό είναι τοΡιζάρειο Εκθεσιακό Κέντρο Μονοδενδρίου, οι δραστηριότητες του οποίου στοχεύουν τόσο στον ελλαδικό όσο και στον διαβαλκανικό χώρο, καθώς με τις εκδηλώσεις που έχει φιλοξενήσει μέχρι τώρα εξελίσσεται σταδιακά σε κέντρο φωτογραφικής κληρονομιάς και παράδοσης.Στοιχεία του πολιτισμού της Ηπείρου αποτελούν οι παραδοσιακές τέχνες όπως η αργυροχοΐα, χρυσοχοΐα, υφαντουργία, ξυλογλυπτική που σώζονται ως σήμερα, η μουσική και οι στίχοι των παραδοσιακών τραγουδιών, λογοτεχνικά έργα που γράφτηκαν για την ομορφιά, τη φύση και την ιστορία της Ηπείρου, ξακουστοί μύθοι, θρύλοι και φανταστικές ιστορίες διεγείρουν το ενδιαφέρον του επισκέπτη.

ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ

Το παρθένο φυσικό περιβάλλον της Ηπείρου φαντάζει σαν τεράστιος πολύχρωμος καμβάς, γεμάτος με επιβλητικά βουνά,  καταπράσινα δάση και κοιλάδες, λίμνες και λιμνοθάλασσες, ορμητικά ποτάμια, δύσβατα φαράγγια, τα οποία αποτελούν μια διαφορετική πρόταση για τον επισκέπτη αλλά και πρόκληση για να τα εξερευνήσει και να διασκεδάσει. Η σύνθετη μορφολογία του εδάφους του προσφέρεται για κάθε είδους δραστηριότητα δίνοντας την ευκαιρία, σε όποιον επιλέξει αυτόν τον τόπο, να συνδυάσει το υπέροχο τοπίο με την περιπέτεια. Αποτελεί όλες τις εποχές του χρόνου έναν δημοφιλή προορισμό, αφού οι δραστηριότητες είναι πολλές και ποικίλες. Τα ορεινά, ιδιαίτερα  τους χειμερινούς μήνες με το χιονισμένο τοπίο να συνθέτει ένα μοναδικό σκηνικό ενδύκνεινται για σκι στα γνωστά, οργανωμένα χιονοδρομικά κέντρα του Ανηλίου, της Βασιλίτσας και του Μετσόβου με σύγχρονες πίστες, λιφτ και καταφύγια αλλά και πεζοπορία, ορειβασία σε κορφές όπως το Πωγώνι, το Μαυροβούνι του Μετσόβου, την Τύμφη του Ζαγορίου, το Μιτσικέλι, τα Τζουμέρκα των Πραμάντων, της Αστράκας, του Σμόλικα, των Μελισσουργών, το Περιστέρι των Καλαριτών, τη Μουργκάνα και τη Χιονίστρα της Παραμυθιάς ενώ εκδρομές και περίπατοι διοργανώνονται κοντά σε φυσικές και τεχνητές λίμνες.  Για τους λάτρεις της ταχύτητας ποδηλασία σε δασώδεις περιοχές της Θεσπρωτίας, μοναδικές διαδρομές μέσα στη φύση με ράφτινγκ και κανό-καγιάκ στον Άραχθο, τον Αώο, τον Βοϊδομάτη, τον Αχέροντα αλλά και κωπηλασία στη λίμνη των Ιωαννίνων.  Επιπλέον για αυτούς που αναζητούν περισσότερη περιπέτεια υπάρχει η δυνατότητα της αναρρίχησης σε εντυπωσιακά φαράγγια και ιππασία στις άκρες των ποταμών και στα δάση με τη βοήθεια έμπειρων ιππέων ενώ για τους πιο τολμηρούς αλεξίπτωτο πλαγιάς στο χωριό Ασπράγγελοι και λίγο έξω από την πόλη των Ιωαννίνων, στην Παραμυθιά και σε περιοχές λίγο έξω από την Πρέβεζα κόβει την ανάσα. Το καλοκαίρι  οι λάτρεις της περιπέτειας, εκτός από τις δραστηριότητες στα ορεινά  μπορούν να επιδοθούν σε θαλάσσια σπορ στις εκπληκτικές παραλίες της Θεσπρωτίας και της Πρέβεζας. Τζετ-σκι και θαλάσσιο σκι για ταχύτητα  ιστιοσανίδα στα εντυπωσιακά κύματα, καταδύσεις για ένα μαγικό ταξίδι στον βυθό και θαλάσσια παιχνίδια για τρελή διασκέδαση στις πεντακάθαρες γαλανές θάλασσες κρατούν τον επισκέπτη σε εγρήγορση.  Στις αμμουδερές παραλίες τo beach volley σε διαμορφωμένους χώρους,  δίπλα σε οργανωμένα beach bar κρατάει το ενδιαφέρον της παρέας μέχρι να δύσει ο ήλιος. 

ΗΛΙΟΣ & ΘΑΛΑΣΣΑ

Η δυτική ακτογραμμή της Ηπείρου βρέχεται από τα νερά του Ιονίου πελάγους συνδυάζοντας ένα φόντο τιρκουάζ με το πράσινο τοπίο της βλάστησης. Από τα πιο γνωστά τουριστικά θέρετρα που φιλοξενούν κάθε χρόνο εκατομμύρια επισκέπτες από την Ελλάδα και το εξωτερικό, οι παραλίες της χαρακτηρίζονται από τις καλύτερες της χώρας ενώ με την ομορφιά τους αποτελούν ένα πολύ δημοφιλή προορισμό για τις καλοκαιρινέ αποδράσεις. Οι περισσότερες  παραλίες της Ηπείρου είναι οργανωμένες ενώ αρκετές από αυτές έχουν τιμηθεί με «γαλάζιες σημαίες». Ξεκινώντας από την Πρέβεζα, η κοντινότερη παραλία είναι η Κυανή Ακτή με τα ρηχά της νερά, ο κοσμοπολίτικος Μύτικας με τους κολπίσκους  και το Αλωνάκι με την χρυσή άμμο, ενώ συνεχίζοντας προς τα βόρεια ο επισκέπτης συναντά το Μονολίθι, ηλιόλουστη παραλία με πλατιά, άσπρη αμμουδιά και  απολαυστική σκιά των πεύκων πλήρως οργανωμένη. Πανέμορφο και ταυτόχρονα ιδιόμορφο είναι το σκηνικό στα Αρτολίθια με τα εξωτικά όρθια βράχια που αναδύονται στην ήσυχη επιφάνεια της θάλασσας ενώ ανερχόμενες είναι και η παραλία Κανάλι και Καστροσυκιά με τα βαθιά νερά, τα μεγάλα κύματα που δίνουν την αίσθηση ενός απέραντου ωκεανού.  Η Λυγιά οργανωμένη αμμώδης παραλία με βράχια που δημιουργούν σπηλιές με ιδιόμορφα βραχώδη σχήματα και πανέμορφους μικρούς κόλπους. Λίγο πιο βόρεια η γραφική Πάργα μαγεύει με τη νησιώτικη ομορφιά της. Με παραλίες κοσμοπολίτικες όπως ο Βάλτος, το Κρυονέρι, που θα τις παρομοίαζε κανείς με επίγειο παράδεισο, ο επισκέπτης απολαμβάνει τη χαλάρωση κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο με το δροσερό αεράκι που φέρνουν οι ελαιώνες. Μαγευτική εμπειρία αποτελεί η βαρκάδα στις σπηλιές, στον κόλπο του Λύχνου και ιδιαίτερα η ξακουστή σπηλιά της Αφροδίτης, την οποία μπορεί να την επισκεφθεί κανείς με καΐκι. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία σε εκείνα τα γαλανά νερά κολυμπούσε η Αφροδίτη, η Θεά της ομορφιάς. Συνεχίζοντας, η Θεσπρωτία, τοπίο με πανέμορφες ακρογιαλιές, μικρούς κολπίσκους κρυστάλλινα, ζεστά νερά και πράσινη βλάστηση εντυπωσιάζει. Παραλίες όπως η Μεγάλη Άμμος, η Πισίνα, η Μπέλα Βράκα, το Καραβοστάσι και στη Σαγιάδα το Κεραμίδι διαφέρουν αλλά γοητεύουν εξίσου, αφού κάθε μία έχει τις δικές της ομορφιές. Άλλες με άσπρα βότσαλα και καθαρά γαλαζοπράσινα νερά,  άλλες με λευκή άμμο, βότσαλα, και βαθιά μπλε νερά, συνθέτουν ένα γαλήνιο και ειδυλλιακό τοπίο.

ΠΟΛΕΙΣ & ΧΩΡΙΑ

Στις μεγάλες πόλεις της Ηπείρου, ταχέως αναπτυσσόμενα αστικά κέντρα με νέο σύγχρονο οδικό δίκτυο, δύο αεροδρόμια στα Ιωάννινα και το Άκτιο, το λιμάνι ευρωπαϊκών προδιαγραφών της Ηγουμενίτσας, τρία σύγχρονα νοσοκομεία στα Ιωάννινα, την Πρέβεζα και  την Άρτα και σύγχρονες αναπτυξιακές επιχειρήσεις, ο επισκέπτης μπορεί να ταξιδέψει γρήγορα, άνετα να απολαύσει μια άνετη διαμονή, να επιδοθεί σε ενδιαφέρουσες δραστηριότητες, να ψυχαγωγηθεί, να διασκεδάσει και να ζήσει εμπειρίες ανάλογα με την περιοχή της επιλογής του κάθε ώρα της ημέρας. Λόγω της πλούσιας πολιτιστικής παράδοσης του τόπου, η διατήρηση της αρχιτεκτονικής των παραδοσιακών οικισμών και των ιστορικών κέντρων των πόλεων αυτών συμβάλει σημαντικά στην ανάδειξη του ιστορικού παρελθόντος. Ταυτόχρονα οι μορφολογικές ιδιαιτερότητες που παρατηρούνται στα κτίρια αυτά αποτυπώνουν το κλίμα, την οικονομία και τα μορφολογικά χαρακτηριστικά της κάθε περιοχής, κριτήρια στα οποία βασιζόταν η επιλογή της τοποθεσίας, των υλικών και των αρχιτεκτονικών χαρακτηριστικών των κτιρίων. Ο επισκέπτης εκτός από σύγχρονα κτίρια και εγκαταστάσεις στις μεγάλες πόλεις αλλά και στις μικρότερες όπως Κόνιτσα, Πάργα, Μέτσοβο, Βουργαρέλι, Παραμυθιά, θα θαυμάσει οικισμούς, κυρίως ορεινούς στο Ζαγόρι, όπου κυριαρχούν η πέτρα και το ξύλο σε σπίτια, παραδοσιακές βρύσες, φημισμένα γεφύρια, όπως το γεφύρι της Άρτας, το γεφύρι της Πλάκας  στα Τζουμέρκα, το Θεογέφυρο,  το Καλογερικό και της Κόνιτσας, του Νούτσου και της Βωβούσας και καλντερίμια. Αλλά και στα ιστορικά κέντρα  των πόλεων υπάρχουν σπίτια πέτρινα, αρκετά από αυτά αρχοντικά και κτίρια παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, όπου σήμερα στεγάζουν μουσεία, εκθέσεις, εστιατόρια και αποτελούν τόπους ελκυστικούς για εναλλακτικό τουρισμό. Η Ήπειρος πληροί όλες τις κατάλληλες προϋποθέσεις και για συνεδριακό τουρισμό. Μεγάλα πολυτελή ξενοδοχεία μικρότερα παραδοσιακά, συνεδριακοί χώροι πλήρως οργανωμένοι προσφέρουν το ιδανικό περιβάλλον  για την υποστήριξη συνεδρίων και επαγγελματικών συναντήσεων,  όχι μόνο στις μεγάλες πόλεις αλλά και σε μικρότερες. Παράλληλα οι σύνεδροι και οι συνοδοί τους θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν την ζεστή φιλοξενία αλλά και να επισκεφθούν μέρη της αρεσκείας τους στον ελεύθερο χρόνο τους.

ΓΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ

Η Ήπειρος εκτός από την μαγευτική φύση της και την μακραίωνη ιστορία είναι γνωστή και για την γαστρονομία της που αποτελεί αυθεντικό κομμάτι του πολιτισμού και της παράδοσής της. Οι ιδιαιτερότητες που προσφέρουν οι γεύσεις της στους επισκέπτες συνδέονται άμεσα με τις δραστηριότητες των κατοίκων και το φυσικό περιβάλλον, το οποίο συμβάλει στη διατήρηση της γεύσης, του αρώματος, των βιταμινών και των στοιχείων των προϊόντων. Προϊόντα όπως τα φρέσκα φρούτα και λαχανικά που συλλέγονται κάθε μέρα από τα μποστάνια, τα βότανα, το ντόπιο γάλα, το γιαούρτι, το τυρί αλλά και το κρέας από ζώα ελευθέρας βοσκής, τα θαλασσινά, τα ψάρια του αλμυρού και του γλυκού νερού αποκτούν μια μοναδική φυσική γεύση που δεν συναντάται αλλού. Έτσι οι γαστριμαργικές εμπειρίες  κρύβονται σε δύο μυστικά.  Στα αγνά τοπικά προϊόντα της περιοχής   που μαγειρεύονται απλά, με βάση τις παραδοσιακές συνταγές που έχουν περάσει από γενιά σε γενιά και στο μεράκι των ανθρώπων. Η ηπειρώτικη κουζίνα ανάλογα με την περιοχή, παντρεύει τις ποικιλίες δημιουργώντας μοναδικά πιάτα, από τα οποία προκύπτει ένα γευστικό αποτέλεσμα που ικανοποιεί τον επισκέπτη. Στα ορεινά της Ηπείρου, όταν ο χειμώνας πέφτει βαρύς και οι καμινάδες αχνίζουν, συνταγές όπως κατσικάκι με πατάτες, προβατίνα στα κάρβουνα, νοστιμότατο κοντοσούβλι, κεφτέδες με πράσα, σε συνδυασμό με μοναδική λαχανόπιτα, καπνιστό κίτρινο τυρί, γραβιέρα και ένα ποτήρι κόκκινο κρασί ή αρωματικό τσίπουρο κρατούν εξαιρετική παρέα στον επισκέπτη που τα απολαμβάνει δίπλα στη ζεστή φωτιά. Το καλοκαίρι στα παραθαλάσσιά της, σε ταβερνάκια δίπλα στο κύμα, κάτω από τη σκιά των δένδρων, πιάτα από φρέσκα ψάρια όπως κέφαλο, μυδοπίλαφο, σαρδέλες και γαύρο,  ποικιλίες με θαλασσινά, αρωματική σαλάτα από ζουμερή ντομάτα Πρεβέζης και αγγουράκι, δροσερό τυρί φέτα , που συνοδεύονται από παγωμένο ουζάκι και καλή παρέα, αποτελούν εδέσματα εξαιρετικά και χαλαρώνουν τον επισκέπτη. Φημισμένες πίτες όπως αλευρόπιτα, γλυκιά κολοκυθόπιτα, ελαφρώς πικάντικη κιμαδόπιτα, κρεατόπιτα θα φάει ο επισκέπτης στα Ζαγοροχώρια, στο Μέτσοβο στην πόλη των Ιωαννίνων καθώς και στην ορεινή Θεσπρωτία.  Οι πιο μερακλήδες μπορούν να απολαύσουν γεύσεις πρωτότυπες και σπεσιαλιτέ από χέλια, βατραχοπόδαρα, καραβίδες και πέστροφες σε ζεστά ταβερνάκια στο νησάκι των Ιωαννίνων.  Εκπληκτικά γλυκά του κουταλιού από αρωματικό νεράντζι, πορτοκάλι, βύσσινο, καρπούζι, κεράσι, σταφύλι για να συνοδεύσει ο επισκέπτης τον καφέ του αλλά και σιροπιαστά όπως ο γιαννιώτικος μπακλαβάς, το κανταΐφι, η καρυδόπιτα, το γαλακτομπούρεκο  ενδείκνυνται για ένα απολαυστικό επιδόρπιο μετά από ένα πλούσιο γεύμα.

Ιστορία της Κομοτηνής

 

Η ιστορία της ξεκινάει από τα τελευταία χρόνια του Βυζαντίου. Τότε η Θράκη ήταν διάσπαρτη με οχυρά κατά μήκος της Εγνατίας Οδού. Ανάμεσα σ’αυτά ήταν και ένα που αποτέλεσε τον πυρήνα μιας μικρής πόλης, των Κουμουτζηνών ή Γκιουμουλτζίνας ή Κομοτηνής. Εικάζεται ότι η ονομασία Κομοτηνή είναι παλαιότερη και ανάγεται στα πρωτο-Ρωμαϊκά χρόνια. Σύμφωνα με κάποιους μύθους, Κομοτηνή ήταν η κόρη του Παρασσίου, ενός ζωγράφου που φέρεται να είναι ο ιδρυτής της πόλης.

Το βυζαντινό φρούριο χρονολογείται από τα τέλη του 4ου μ.Χ. αιώνα, στην εποχή του αυτοκράτορα Θεοδοσίου. Ήταν ασήμαντο φρούριο, που το 1207 ύστερα από την επιδρομή του τσάρου της Βουλγαρίας Σκυλογιάννη, αποτέλεσε καταφύγιο προσφύγων από τα γύρω φρούρια που καταστράφηκαν. Ο πληθυσμός από τότε αυξανόταν συνεχώς.

Στις αρχές του 14ου αιώνα έγινε πόλη. Το 1361 την κατακτά ο Γαζής Εβρενός πασάς και ξεκινάει μια μακραίωνη περίοδος τουρκοκρατίας.Μετά την πολύχρονη τούρκικη κατοχή περνάει και στην κατοχή των Βουλγάρων. Το 1919 επιβάλλεται το περίεργο καθεστώς της Διασυμμαχικής Θράκης, με έδρα του ανεξάρτητου κρατιδίου την Κομοτηνή και διοικητή τον Γάλλο στρατηγό Σαρπύ. Την 14η Μαΐου 1920 επετεύχθη η διπλωματική νίκη του τότε πρωθυπουργού της Ελλάδας Ελευθερίου Βενιζέλου και του στενού συνεργάτη του Χαρίσιου Βαμβακά και η Κομοτηνή απελευθερώθηκε επισήμως, και ενώθηκε με την Ελλάδα.