Η πλωτή «γκαλερί» του Δάκη Ιωάννου

Το art γιοτ του γνωστού συλλέκτη διά χειρός Τζεφ Κουνς

Ο γνωστός επιχειρηματίας και διεθνούς φήμης συλλέκτης σύγχρονης τέχνης ενέπλεξε τον σουπερστάρ της τέχνης Τζεφ Κουνς στην προσπάθειά του να μετατρέψει το γιοτ του σε καλλιτεχνικό δρώμενο.

Κι έτσι, το 115 ποδών «Guilty» είναι πια το μεγαλύτερο σε διαστάσεις έργο του περίφημου καλλιτέχνη!

Το έντονο γεωμετρικό μοτίβο του εξωτερικού έλκει την καταγωγή του από το καμουφλάζ των σκαφών του Βασιλικού Ναυτικού της Βρετανίας κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, που έμεινε γνωστό ως «razzle dazzle».

Σε πλήρη -και ηθελημένη- αντίθεση με το πολύχρωμο εξωτερικό, στο εσωτερικό κυριαρχούν οι λευκές επιφάνειες και το άπλετο ηλιακό φως, στην προσπάθεια να λειτουργήσει το σκάφος ως προθήκη για την πλούσια συλλογή έργων τέχνης του Ιωάννου.

Το «Guilty», που δένει στον Πειραιά, είναι η πρώτη αντίστοιχου είδους δουλειά του εμβληματικού καλλιτέχνη της ποπ αρτ Τζεφ Κουνς, ο οποίος ωστόσο είναι υπεύθυνος μόνο για το «χτυπητό» εξωτερικό έργο, καθώς το υπόλοιπο redesign ανέλαβε η ιταλίδα σχεδιάστρια γιοτ Ivana Porfiri.

Το σκάφος έχει κάνει μεγάλη αίσθηση στον κόσμο της τέχνης και πώς θα μπορούσε άλλωστε να ήταν διαφορετικά, αφού στο εσωτερικό του συναντάμε τα έπιπλα της ιταλικής Radical Design, αλλά και έργα τέχνης από την προσωπική συλλογή του ιδρυτή του ΔΕΣΤΕ, όπως το «Hex Mirror» του Anish Kapoor, τη νέον επιγραφή «Feelings» του Martin Creed, το «Untitled (Vision)» του David Shringley, έργα της Sarah Morris και πολλών ακόμα σύγχρονων ονομάτων της παγκόσμιας καλλιτεχνικής σκηνής, που κάνουν το σκάφος να φαντάζει περισσότερο με πλωτή αίθουσα τέχνης παρά με γιοτ...

Το διαβάσαμε στο  Newsbeast.gr

Δάκης Ιωάννου: Ο αθέατος μεγιστάνας

«Δάκης Ιωάννου; Μέγας συλλέκτης. Είχα δει μια εκπληκτική συλλογή έργων τέχνης του στο Κέντρο Πομπιντού στο Παρίσι» η ενθουσιώδης απάντηση φιλότεχνου στο διστακτικό ερώτημά μας: «Τι γνωρίζεις για τον Δάκη Ιωάννου;»

Αν για τον επικεφαλής της μπορεί να ειπωθεί πως ελάχιστοι τον γνωρίζουν για την επιχειρηματική του δραστηριότητα, σε αντίθεση με τις συλλεκτικές και καλλιτεχνικές του ενασχολήσεις, δεν ισχύει το ίδιο για την εταιρεία J&P Άβαξ. Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις στην Ελλάδα, από κάτω θα τη βρεις. Και όχι μόνο στην Ελλάδα…

Αλήθεια, τι γνωρίζουμε για τον Κύπριο μεγιστάνα; Έναν από τους πλουσιότερους ανθρώπους του πλανήτη, τον μαικήνα, τον ιδρυτή του Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ, το όνομα του οποίου φιγουράρει στη λίστα των πλέον ισχυρών της σύγχρονης τέχνης; Ελάχιστα, είναι η απάντηση. Ή μάλλον γνωρίζουμε όσα ο ίδιος επιθυμεί να γίνουν γνωστά, όπως για παράδειγμα η εκκεντρική διακόσμηση του διαμερίσματος των 7.000 τμ που κατέχει στο Μανχάταν με τα πορτρέτα του ίδιου και των μελών της οικογένειάς του στους τοίχους και τα πατώματα. Οι περιορισμένες σε αριθμό συνεντεύξεις του σε διεθνή και εγχώρια μέσα ενημέρωσης αποσκοπούν αποκλειστικά στην προβολή των καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων των ιδρυμάτων στα οποία μετέχει, στην προβολή των δράσεων του project space που έχει δημιουργήσει στην Ύδρα, στην ανάδειξη των ισχυρών του δεσμών  του με τα μεγαλύτερα ονόματα της σύγχρονης τέχνης, όπως με τον διάσημο και πάμπλουτο καλλιτέχνη Jeff Koons, ο οποίος φιλοτέχνησε το ιδιότυπο στην αισθητική του σκάφος του μεγιστάνα, που φέρει το όνομα Guilty.

O Δάκης Ιωάννου είναι μέλος πολλών διοικητικών συμβουλίων μεταξύ των οποίων και του Νέου Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης της Νέας Υόρκης, είναι πρόεδρος του Ιδρύματος Χρίστου Στέλιου Ιωάννου για την αποκατάσταση ατόμων με ειδικές ανάγκες που εδρεύει στη Λευκωσία, είναι ιδιοκτήτης εμβληματικών ξενοδοχείων της Αθήνας όπως το Semiramis και το Intercontinental, και συμμετείχε στη διοίκηση της Coca Cola – 3E. Οι περιγραφές για το άτομό του, αλληλοαναιρούμενες και εν πολλοίς αντιφατικές, κάνουν λόγο για έναν «εκκεντρικό», «απρόσιτο» αλλά με «ριπές χιούμορ», «προσηνή» αλλά και «απόμακρο» άνθρωπο.

Σύμφωνα με το βιογραφικό του, ο Δάκης (Λεωνίδας) Ιωάννου γεννήθηκε στην Κύπρο, είναι απόφοιτος του Κολλεγίου Αθηνών, σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ, πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια και ανακηρύχθηκε διδάκτορας αρχιτεκτονικής από το Πανεπιστήμιο της Ρώμης. Μετά την επιτυχή ολοκλήρωση των σπουδών του, οι γονείς του τον ρώτησαν τι δώρο ήθελε. «Εγώ βέβαια ήθελα έναν Ντε Κίρικο αλλά θα ήταν πολύ ακριβό δώρο. Έτσι ζήτησα και έλαβα το “Il grande bersaglio tricolore”, ένα έργο του Λούτσιο ντελ Πέτσο που συνδύαζε την ποπ αρτ με τη μεταφυσική ζωγραφική» σημειώνει ο ίδιος. Το 1967 επιστρέφει στην Κύπρο για να εργαστεί στην οικογενειακή επιχείρηση, την κατασκευαστική εταιρεία που είχε συνιδρύσει ο πατέρας του το 1941 ως «Ιωάννου και Παρασκευαΐδης», η οποία εξελίχθηκε σε μια από τις μεγαλύτερες εργολήπτριες εταιρίες σε Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική και Ελλάδα. Μετά την εισβολή μετακόμισε στο Λονδίνο και λίγα χρόνια αργότερα, το 1980, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα 

J&P Άβαξ
Οι οικογενειακές συμμαχίες της οικονομικής ελίτ παραμένουν ισχυρές και αδιατάρακτες –και δη όταν κρίνονται ως επιτυχημένες. Έτσι οι γόνοι της πρώτης πατρογονικής επιχείρησης, ο Δάκης Ιωάννου και ο Ευθύβουλος Παρασκευαΐδης, δημιουργούν τον όμιλο εταιρειών J&P Άβαξ. Έναν από τους πλέον δραστήριους κατασκευαστικούς ομίλους στην Ελλάδα με σημαντική παρουσία, όπως αναγράφεται στην ιστοσελίδα του ομίλου «στα μεγαλύτερα έργα του τόπου και των διεθνών αγορών».

Το 1994 εισάγεται στο Χρηματιστήριο Αθηνών. Με συγχωνεύσεις και εξαγορές μετοχών μετατρέπεται σε έναν όμιλο μαμούθ στο δυναμικό του οποίου ανήκουν οι εταιρείες ΕΤΕΘ, Αθηνά ΠΡΟΕΤ ΕΡΓΟΝΕΤ, J&P Development A.E., ΕΛΒΙΕΞ, Ε-Construction, AUTECO, TASK J&B ΑΒΑΞ, Ηλιοφάνεια, VOLTERRA, TERRA FIRMA, ANEMA, C-PRO, Ενεργειακή Κυκλάδων και Ακίνητα Εύβοιας Α.Ε. Οι δραστηριότητες του ομίλου επεκτείνονται σε όλους τους τομείς κατασκευής, από έργα κτιριακά, οδοποιίας, λιμενικά, υδραυλικά, ενεργειακά, βιομηχανικά, δίκτυα σωληνώσεων και φυσικού αερίου ενώ μέσω και της J&P Overseas ο κύκλος εργασιών του ομίλου αυξάνεται εντυπωσιακά στις διεθνείς αγορές. Το 2009 το 45% του κύκλου εργασιών του ομίλου αφορά έργα σε χώρες του εξωτερικού, όπως τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Ιορδανία, εσχάτως το Ιράκ, η Μάλτα, η Ρουμανία, η Πολωνία, η Βουλγαρία και γενικώς οι χώρες της Κεντροανατολικής Ευρώπης. Παράλληλα, ο όμιλος πρωτοστατεί στις συμβάσεις παραχώρησης και στα ΣΔΙΤ ενώ με τα Ολυμπιακά έργα γίνεται κανονικό πάρτι. Χαρακτηριστικά σημειώνουμε: Παγκρήτιο Στάδιο στο Ηράκλειο, Σπίτι Βαρέων Αθλημάτων, Ολυμπιακό χωριό στους Θρακομακεδόνες, Ιππικό Κέντρο στο Μαρκόπουλο, Γήπεδο Χόκεϊ στον Άγιο Κοσμά, Στάδιο Καραϊσκάκη, Φάρος Ψυχικού, Αθλητικό Κέντρο Πυγμαχίας στο Περιστέρι.

Η J&P Άβαξ εν τέλει βρίσκεται παντού, καθώς μια απλή ανάγνωση των έργων στα οποία έχει εμπλακεί ο όμιλος προκαλεί ίλιγγο. Κτιριακά έργα: Golden Hall, The Mall, Γενικό Νοσοκομείο στη Ρόδο και στην Ξάνθη, Εθνική Τράπεζα κ.ά. Με το σύστημα των παραχωρήσεων: Γέφυρα Ρίου Αντιρρίου, Μαρίνα Φαλήρου, Αττική Οδός, Ολυμπία Οδός. Ως προς τα έργα υποδομής: Ρεντίνα σήραγγα Βρασνών, Εγνατία Οδός, Σταθμός Προαστιακού κ.ά. Έχει επίσης ποσοστά στην Ολυμπία Οδό (17%), τον Αυτοκινητόδρομο Αιγαίου (16,25%) και την Μορέας (15%) ενώ εκτελεί και από κοινού με την ιταλική Ghella και τη γαλλική Alstom το έργο της επέκτασης του Μετρό προς τον Πειραιά.

Εμπλέκεται με επιτυχία στα ενεργειακά έργα, ωστόσο ο όμιλος καθυστερεί την είσοδό του στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας με αποτέλεσμα την απώλεια  μεγάλου μεριδίου της αγοράς.  Τα καταφέρνει πάντως με τους σταθμούς επεξεργασίας λυμάτων, τα λιμενικά έργα, την εταιρεία real estate που δημιουργείται, τις εταιρείες διαχείρισης ακινήτων (ακόμη και τον καθαρισμό του αεροδρομίου Ελ. Βενιζέλος) και τις ιδιωτικές υπηρεσίες ΚΤΕΟ.

Σύμφωνα με τις οικονομικές καταστάσεις του ομίλου το πρώτο εξάμηνο του 2016 ο ενοποιημένος κύκλος εργασιών ανήλθε σε 270,6 εκ. ευρώ ενώ τα καθαρά κέρδη μετά τους φόρους σε 21 εκ. ευρώ. Όπως σημειώνεται στον οικονομικό απολογισμό του ομίλου: «τα αποτελέσματα του α΄ εξαμήνου του 2015 αναμορφώθηκαν για σκοπούς συγκρισιμότητας λόγω της οριστικής διακοπής της ζημιογόνου δραστηριότητας της θυγατρικής Αθηνά ΑΤΕ στην περιοχή των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Η μεταβίβαση των δραστηριοτήτων της Αθηνά ΑΤΕ στα Εμιράτα κατέστη αναγκαία μετά και την επιβολή των capital controls, λόγω της αδυναμίας εξασφάλισης των απαραίτητων κεφαλαίων κίνησης και τραπεζικών εγγυητικών επιστολών προκειμένου να εκτελούνται τα υφιστάμενα έργα και να διεκδικούνται νέα έργα».

Ο όμιλος του Δάκη Ιωάννου κλυδωνίζεται ύστερα από τετραετή επιζήμια δραστηριότητα ενώ ισχυρό είναι και το κτύπημα μετά το κλείσιμο των τραπεζών στην Κύπρο, καθώς διατηρούσε σε αυτές καταθέσεις ύψους 9,2 εκ. ευρώ. Τα κατασκευαστικά projects παγώνουν ενώ το 2013 μεταβιβάζει τα κλειδιά του ομίλου στον γιο του Χρίστο. Σε κάθε περίπτωση ο ίδιος παραμένει ο ιθύνων νους.

Τον Ιανουάριο 2015 ο Δάκης Ιωάννου επιτυγχάνει μέσω της Τράπεζας Πειραιώς και της Alpha Bank να μετατρέψει βραχυπρόθεσμες υποχρεώσεις του ομίλου σε μακροπρόθεσμες, προβαίνοντας παράλληλα σε νέο δανεισμό. Έτσι αναχρηματοδότησε υφιστάμενο κοινοπρακτικό ομολογιακό δάνειο της J&P Άβαξ ύψους 238εκ.ευρώ, εξέδωσε νέο κοινοπρακτικό ομολογιακό δάνειο ύψους 187εκ. ευρώ και διατήρησε ομολογιακά δάνεια του ομίλου και των θυγατρικών του, ύψους 21εκ. ευρώ.

Στο καρτέλ των εργολάβων
Η Επιτροπή Ανταγωνισμού, στην έρευνα που διενεργεί από το 2013, εμπλέκει σχεδόν το σύνολο του κατασκευαστικού κλάδου στη δημιουργία καρτέλ για έναν μακρύ χρονικό ορίζοντα που ξεκινά από το 1981 και εκτείνεται ως τις μέρες μας. Μεταξύ των ελεγχόμενων εταιρειών είναι και η J&P Άβαξ καθώς συμμετείχε, όπως σημειώνεται, στην καρτελική σύμπραξη για τη χειραγώγηση διαγωνισμών δημοσίων έργων. Μάλιστα ειδική έρευνα έχει πραγματοποιηθεί και στην υπόθεση της κοινοπραξίας Άκτωρ ΑΤΕ-ΤΕΡΝΑ-J&P Άβαξ αναφορικά με το φαινόμενο του προκαθορισμού των εκπτώσεων. Στο ενδιάμεσο η χώρα απειλείται με επιστροφή πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ στα κοινοτικά ταμεία ενώ η Επιτροπή Ανταγωνισμού αναμένει τις απαντήσεις των κατασκευαστικών εταιρειών. Σε κάθε περίπτωση ο όμιλος J&P Άβαξ ουδόλως δείχνει να έχει θορυβηθεί. Ήδη το πρώτο εξάμηνο του 2016 ο όμιλος σε κοινοπραξία με την ιταλική Bonatti SPA υπέγραψε σύμβαση με την Διαδριατικός Αγωγός Φυσικού Αερίου για τη μελέτη και την κατασκευή του χερσαίου αγωγού (TAP) μήκους περίπου 360 χιλιομέτρων στη Βόρεια Ελλάδα. Έχει επίσης εξασφαλίσει μια συμφωνία στη Μάλτα, την κατασκευή νέου σταδίου στο Κατάρ για το παγκόσμιο κύπελλο του 2022 και μια ακόμη συμφωνία στο Ιράκ. Ο όμιλος ανθεί και τα χαμόγελα επέστρεψαν…

Άντε Καλημέρα όλοι

Γράφει ο Dimitrios Koletsis 

Αθήνα 2020
Η τέχνη του απαγορεύεται ενάντια στην τέχνη του δρόμου! 

Χθες το απόγεμα πήγα στον μεγάλο περίπατο και έγραψα στην άσφαλτο με κιμωλία μια καλημέρα λίγο μεγάλη για να ταιριάζει με τον περίπατο...

Μια ώρα έκανα να την γράψω δεν με ενόχλησε κανείς, όταν την τελείωσα την φωτογράφισα για να κρατήσω την στιγμή της εφήμερης τέχνης μου. Δεν πρόλαβα καλά καλά να βγάλω 5 φωτογραφίες με κόσμο να περνάει. Τσουπ... να σου 2 μηχανές της δημοτικής αστυνομίας. Με ρώτησαν αν το έγραψα εγώ, τους απάντησα ναι, βλέπετε έχω πάρει σωστές αρχές από το σπίτι μου, δεν λέω ψέματα.

Με ρώτησαν με τι το έγραψα, τους είπα με κιμωλία και πως φεύγει αμέσως με νερό. Εκείνοι μου είπαν πως απαγορεύεται, είχα αντίθετη άποψη και τους ζήτησα να μου φέρουν τον νόμο που λέει πως απαγορεύεται.
Μίλησαν στο ασύρματο και ενημέρωσαν πως κάποιος έχει γράψει μια "Καλήμερα" με κιμωλία στο κράσπεδο.
και να στείλουν κάποιον αρμόδιο να το δει, ο αρμόδιος δεν ερχόταν, στον ασύρματο ήρθε εντολή οι δημοτικοί να καλέσουν την ΕΛΑΣ, μετά στον ασύρματο ήρθε εντολή να ακυρωθεί το κάλεσμα της ΕΛΑΣ εντωμεταξύ έχει περάσει μια ώρα και ήρθε ο υπεύθυνος από τον δήμο, ε και αποφάνθηκε πως πρέπει να έρθει άμεσα μια υδροφόρα να το ξεπλύνει με το πιεστικό.
Ωραία οι δημοτικοί κάλεσαν να έρθει η υδροφόρα, πήραν τα στοιχεία μου και ήμουν ελεύθερος να φύγω. Δεν έφυγα γιατί περίμενα την υδροφόρα να το σβήσει να δω τι φθορά είχα προκαλέσει, με τα λεγόμενα τους περί φθοράς δημόσιας περιουσίας και εικονορύπανσης του αστικού πεδίου. 

Σε όλο αυτό το διάστημα, είχα πιάσει κουβέντα με τους δημοτικούς αστυνομικούς περί νόμου κλπ όμορφα και πολιτισμένα τουλάχιστον από πλευράς μου, γιατί όπως είπα και πριν έχω πάρει σωστές αρχές από το σπίτι μου. Εκεί που περίμενα την υδροφόρα ξάφνου ένας αστυνόμος της ΕΛΑΣ με καφεδάκι ανά χείρας σκάει μύτη και λέει τι έχουμε εδώ; του εξηγούμε όλοι μαζί, αλλά δεν λέει να καταλάβει και μου λέει πως ήμουν παράνομος και δεν μπορώ κάνω ο,τι θέλω στον δρόμο και κανονικά όλο αυτό ήταν για αυτόφωρο. Προσπάθησα να κάνω κουβέντα με τον αστυνόμο της ΕΛΑΣ (που δεν είναι τις παρούσης να αναφερθεί), αλλά άδικος κόπος.
Ήταν αμετάκλητος αυτό που έκανα ήταν φθορά λέει δημόσιας περιουσίας και η δημόσια περιουσία ανήκει στο κράτος που το κράτος δεν είμαστε εμείς αλλά η Κυβέρνηση (σας καταλάβαμε κύριε)
Κάποια στιγμή αφού ο αστυνόμος κατάλαβε ότι δεν ιδρώνει το αυτί μου, μέσα σε άλλα είπε πως "όλοι ξέρουμε ότι η κιμωλία δεν καταστρέφει κάτι" και πού είναι η φθορά ρωτώ.
Η φθορά είναι λέει ότι κινήθηκε ολόκληρος κρατικός μηχανισμός για να βγει η υδροφόρα να σβήσει αυτό που έγραψα...

Μ' αυτά και μ' αυτά ήρθε η υδροφόρα, δεν είχε και πολύ νερό το έσβησε εκεί πέρα όπως όπως μέχρι να έρθει η γεμάτη. 

Έπιασα κουβέντα και με τον οδηγό της υδροφόρας και μου είπε πως στα κεντρικά έχει βουίξει ο τόπος για κάποιον (για μένα μιλούσαν) που γράφει υβριστικά συνθήματα στον μεγάλο περίπατο.
...τελικά δεν μου έκαναν τίποτα και έφυγα...αυτοί το μήνυμα το περάσανε... και τέλος όλοι μαζί πάνε στην ακρογιαλιά.

Συνταρακτικές μαρτυρίες για τις νύφες της Αυστραλίας και τους... γαμπρούς του «Begonia»

Ο ομογενής Παναγιώτης Φωτάκης, μετά τις θρυλικές ελληνίδες νύφες της Αυστραλίας ψάχνει τους Ελληνες που ξεριζωμένοι από τον τόπο τους θέλησαν να ξεκινήσουν μια καλύτερη ζωή έχοντας στο πλάι τους μια σύντροφο «από την πατρίδα» 

Σφυρίζοντας από μακριά, σε μια ατμόσφαιρα πανζουρλισμού και αγωνίας, το εντυπωσιακό πλοίο «Begonia», έφτανε στο Port Phillip Bay της Μελβούρνης, σε ένα παράξενο ραντεβού με την Ιστορία. Μετέφερε 900 κοπέλες που είχαν αφήσει τις οικογένειές τους στην Ελλάδα, για να σμίξουν στην Αυστραλία με συζύγους που δεν είχαν ξανασυναντήσει ποτέ στη ζωή τους. Ηταν 16 Ιουνίου του 1957. Δίπλα σε ανθοδέσμες σφιγμένες από ιδρωμένα χέρια, εν μέσω φωτογραφιών που πάλλονταν στον αέρα, ανδρών που φώναζαν γυναικεία ονόματα ή σκαρφάλωναν στο πλοίο φωνάζοντας «παντρέψου με» στις κοπέλες που κατέβαιναν, στεκόταν ο Χαράλαμπος Κουρουκλίδης ένας άνδρας που είχε φύγει από το χωριό Δομένικο της Ελασσόνας σε ηλικία 20 ετών κυνηγώντας το όνειρο πέρα από τον ωκεανό.

Ο κ. Χαράλαμπος περίμενε την Ουρανία, την παλιά του συμμαθήτρια που είχε προηγουμένως ζητήσει σε γάμο στέλνοντάς της ένα γράμμα και μια φωτογραφία του τραβηγμένη στο Royal Exhibition Building όπως έκανε κάθε επίδοξος γαμπρός της εποχής. «Μία ημέρα νωρίτερα είχα τηλεφωνήσει στο λιμάνι για να ρωτήσω τι ώρα θα αρχίσει η αποβίβαση των γυναικών από την Ελλάδα», διηγείται ο Χαράλαμπος Κουρουκλίδης στα «ΝΕΑ». «Και μου είπαν ότι αυτό θα γίνει στις 10.30. Ηταν όμως λάθος η πληροφόρηση και η αποβίβαση ξεκίνησε στις οκτώ! Οταν λοιπόν έφτασα, η πρώτη κουβέντα της Ουρανίας προς τον γαμπρό, προς εμένα δηλαδή, ήταν "να σε βράσω τώρα που ήρθες!". Ετσι ξεκίνησε μια ιστορία ζωής», λέει γελώντας.

Το ταξίδι με τις 900 νύφες

Την πορεία εκείνων των γυναικών, που ταξίδεψαν ως νύφες και διασκορπίστηκαν στην Αυστραλία, αποφάσισε να αναζητήσει πριν από λίγα χρόνια, σχεδόν μισό αιώνα μετά την άφιξη του «Begonia», ένας Έλληνας ομογενής από την Αδελαΐδα, ο συνταξιούχος εκπαιδευτικός Παναγιώτης Φωτάκης. Το «Begonia» είχε υπάρξει, άλλωστε, κομμάτι και της δικής του ζωής: Σε ηλικία οκτώ ετών μετανάστευσε με τη μητέρα του από τη Ρόδο στην Αυστραλία ταξιδεύοντας επί σχεδόν ένα μήνα μαζί με τις 900 νύφες που έκαναν το θρυλικό δρομολόγιο του «Begonia» το καλοκαίρι του 1957. Ο κ. Φωτάκης κατάφερε να ανακαλύψει πολλές από τις νύφες και να διοργανώσει μια συνάντηση επανένωσης όσων γυναικών βρίσκονταν ακόμη στην Αυστραλία. Πλέον έχει ξεκινήσει έρευνα για τους γαμπρούς του «Begonia», τους Ελληνες που ξεριζωμένοι από τον τόπο τους σε πολύ δύσκολα χρόνια θέλησαν να ξεκινήσουν μια καλύτερη ζωή έχοντας στο πλάι τους μια σύντροφο «από την πατρίδα». 

Ενας από αυτούς είναι ο 87χρονος σήμερα Χαράλαμπος Κουρουκλίδης. «Εφυγα από την Ελλάδα τον Μάρτιο του 1953 όταν ήμουν σχεδόν 20 ετών. Εφυγα παίρνοντας μαζί μου μια μαξιλαροθήκη μέσα στην οποία είχε βάλει η μάνα μου τα λιγοστά υπάρχοντά μου. Σκοπός μου ήταν να αλλάξω ζωή. Δεν είχα πατέρα, τον είχαν σκοτώσει οι Γερμανοί και ασχολούμασταν με τα χωράφια για να ζήσουμε, με σιτάρια και καπνό. Υπήρχε μεγάλη φτώχεια. Θυμάμαι πως έλεγα στη μητέρα μου ότι θα πάω στην Αυστραλία για δύο τρία χρόνια, να μαζέψω λεφτά, και θα γυρίσω. Νομίζαμε ότι η Αυστραλία είναι λίγο έξω από την Ελλάδα! Τελικά είμαι ακόμη εδώ, 67 χρόνια μετά», διηγείται στα «ΝΕΑ» ο κ. Κουρουκλίδης ξετυλίγοντας το κουβάρι των αναμνήσεών του.

Η ζωή στη ξενιτιά

«Επιβιβάστηκα σε ένα γερμανοσουηδικό πλοίο και μετά από 27 μέρες ταξιδιού έφτασα στη Μελβούρνη. Ημασταν 65 Ελληνες στο καράβι, οι πρώτοι μετανάστες που πηγαίναμε επισήμως στην Αυστραλία, δηλαδή με έξοδα που είχε πληρώσει εξ ολόκληρου η αυστραλιανή κυβέρνηση. Μόλις φτάσαμε εκεί, μεγάλη υποδοχή μας περίμενε! Ο δεσπότης και εκπρόσωποι της ελληνικής κοινότητας είχαν καταφτάσει για να μας βγάλουν λόγους και να μας δώσουν συμβουλές. Στη συνέχεια μας έβαλαν κατευθείαν στο τρένο και μεταφερθήκαμε περίπου δυόμισι ώρες έξω από την Πολιτεία της Μελβούρνης σε ένα στρατόπεδο μεταναστών. Εκεί υπήρχαν άνθρωποι από όλες τις εθνικότητες, Ιταλοί, Γερμανοί, Βούλγαροι, ζούσαμε όμως χωριστά. Έφευγε ο καιρός και δουλειά δεν υπήρχε, ήμαστε μέσα στο στρατόπεδο…

Eίχε περάσει σχεδόν ένας χρόνος όταν μας μετέφεραν σε ένα άλλο στρατόπεδο στη Νότιο Ουαλία, περίπου 250 χιλιόμετρα έξω από το Σίδνεϊ, καθώς κατέφθαναν οι νέες καραβιές Ελλήνων μεταναστών και οι Αρχές δεν ήθελαν να έρθουμε σε επαφή μαζί τους. Φοβόντουσαν ότι θα ξεσπούσαν φασαρίες αν οι νεοφερμένοι διαπίστωναν ότι είμαστε εκεί τόσο καιρό χωρίς δουλειά», λέει ο κ. Κουρουκλίδης. «Εκεί, στην πόλη Orange όπου μεταφερθήκαμε μάθαμε κάποια στιγμή ότι υπήρχαν 40 οικογένειες Ελλήνων και τους αναζητήσαμε για βοήθεια. Πράγματι, όταν μας είδαν άρχισαν να ρωτούν πώς ζήσαμε τον πόλεμο στην Ελλάδα και μας έδωσαν από ένα ζευγάρι παπούτσια κι από ένα παλτό γιατί έκανε πάρα πολύ κρύο και λίγα χρήματα στα χέρια», συνεχίζει. 

Η περιπλάνηση συνεχίστηκε. Αναζητώντας δουλειά και ακολουθώντας τη συμβουλή ενός γνωστού του, ομογενή, ο κ. Χαράλαμπος έφτασε στο Dubbo όπου εργάστηκε σε κουζίνες εστιατορίων, βοηθός λατζέρη σε μπιραρία και σε άλλες δουλειές βιώνοντας συχνά την εργασιακή εκμετάλλευση που υφίστανται οι μετανάστες. «Οπου έβρισκα καλύτερα, έπαιρνα τη μαξιλαροθήκη μου - με λίγα ρούχα και ένα ζευγάρι παπούτσια - και πήγαινα», λέει ο ίδιος. «Σιγά σιγά βελτιώθηκε η κατάσταση. Δούλεψα σε φυτείες ζαχαροκάλαμων που είχαν οι Ελληνες στο Μπρισμπέιν αλλά και στο Σίδνεϊ για έξι μήνες και εκεί μου πρότειναν νύφες για να με παντρέψουν. Ομως εγώ είχα στο μυαλό μου την Ουρανία…», εξηγεί. «Την είχα στο μυαλό μου από το σχολείο και παρότι δεν είχαμε μιλήσει ποτέ στο χωριό, την είχα συμπαθήσει.

Όταν ήμουν στο Ντομένικο, δεν θα τολμούσα να τη ζητήσω γιατί ήμουν φτωχός, στην Αυστραλία όμως αλλάξανε τα πράγματα… Έστειλα, λοιπόν, ένα γράμμα στον πατέρα της μαζί με φωτογραφίες και του είπα "ζητώ την κόρη σου, αν θέλεις να μου τη δώσεις, στείλε την με τα ρούχα της δεν θέλω χρήματα ούτε κάτι άλλο". Όταν διάβασαν το γράμμα στο χωριό, η αδελφή της λιγοθύμησε που θα έχανε την Ουρανία! Ήταν πολύ όμορφη και πολύ έξυπνη. Ήρθε λοιπόν και παντρευτήκαμε. Είχαμε δικό μας μαγαζί όπου πουλούσαμε take away φαγητό και μέναμε από πάνω. Εκεί, μέσα στο μαγαζί, κάναμε και το πάρτι του γάμου. Ζήσαμε μαζί πολύ ωραία για 60 χρόνια, δημιουργήσαμε μια υπέροχη οικογένεια, δύο κόρες και εγγόνια και ακόμη δακρύζουν τα μάτια μου που πριν από μερικά χρόνια αρρώστησε και την έχασα», συμπληρώνει ο κ. Χαράλαμπος.

Κομμάτι της μεταναστευτικής ιστορίας

Μιλώντας στα «ΝΕΑ» για την προσπάθειά του να εντοπίσει τους γαμπρούς του «Begonia» και να καταγράψει την εμπειρία τους ο Παναγιώτης Φωτάκης εξηγεί πως η ιστορία αυτών των ζευγαριών αποτελεί, κατά τη γνώμη του, ένα σημαντικό κομμάτι της μεταναστευτικής ιστορίας των Ελλήνων στην Αυστραλία. «Έχουμε πολλές φορές ασχοληθεί με τις νύφες που στο κατάστρωμα του "Begonia" έκρυβαν τα όνειρα και την ελπίδα να συναντήσουν στην ξενιτιά τους μελλοντικούς συζύγους τους, αλλά θεώρησα ότι πλέον οφείλουμε να ερευνήσουμε και το άλλο εξίσου σπουδαίο κομμάτι που συμπληρώνει το παζλ», λέει ο κ. Φωτάκης.

«Θέλησα να φέρω στην επιφάνεια τις σκέψεις και τα συναισθήματα των νεαρών ανδρών που είχαν ήδη αναζητήσει ένα καλύτερο μέλλον στην ξενιτιά και έψαχναν να βρουν μια Ελληνίδα νύφη για να δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια. Από τότε που ξεκινήσαμε την έρευνα συνειδητοποίησα επίσης πόσο σημαντική είναι αυτή η περίοδος, όχι μόνο ιστορικά αλλά και για τους ομογενείς της δεύτερης γενιάς που διψούν να μοιραστούν τις ιστορίες των γονιών τους», εξηγεί ο κ. Φωτάκης. Ο ίδιος έχει ήδη έρθει σε επαφή με κάποιους από τους γαμπρούς και συνεχίζει την έρευνά του, τα αποτελέσματα της οποίας θα προστεθούν σε παλαιότερο βιβλίο του για τις Ελληνίδες νύφες της Αυστραλίας. Ενδιαφέρον για την έκδοση του νέου βιβλίου έχει δείξει και το ελληνικό προξενείο στη Μελβούρνη.

«Αρραβωνιασμένες με φωτογραφία»

Οι νύφες του «Begonia», κορίτσια ηλικίας 17-20 ετών, κάποια από τα οποία είχαν αποχωριστεί με σπαραγμό τις οικογένειές τους και έμελλε να μην τις ξαναδούν ποτέ χωρίζονταν σε τρεις κατηγορίες. «Περισσότερες από 250 ήταν ήδη «αρραβωνιασμένες με φωτογραφία» με κάποιον Ελληνα που ζούσε μόνιμα στην Αυστραλία, άλλες περίπου 350 έρχονταν με μια φωτογραφία στο χέρι για να γνωρίσουν τον γαμπρό και άλλες 300 έρχονταν ελεύθερες για να ξεκινήσουν τη ζωή τους κοντά σε συγγενείς. Ολες ζούσαν με την αγωνία αν ο άνθρωπος που άλλοι είχαν επιλέξει γι' αυτές θα ήταν καλός, νέος, δυνατός και όπως έδειχνε στη φωτογραφία την οποία έκρυβαν σαν φυλαχτό στο στέρνο τους», λέει ο κ. Φωτάκης και συμπληρώνει. «Σε εκείνο το ταξίδι του Begonia βρίσκονταν μόνο 33 άνδρες επιβάτες και λίγες οικογένειες, κυρίως μητέρες με μικρά παιδιά. 

Οι αναμνήσεις είναι ανάμεικτες. Θυμάμαι ακόμα τα φύκια που βρίσκαμε μέσα στο νερό, όταν το πόσιμο είχε τελειώσει και το θαλάσσιο ήταν το μόνο διαθέσιμο νερό», διηγείται ο κ. Φωτάκης. «Οι κοπέλες ήταν απόμακρες και φιλικές συγχρόνως. Πολλές ήταν σχεδόν παιδιά, ορισμένες κυκλοφορούσαν με μια φωτογραφία στο χέρι, που την έδειχναν στις άλλες ή σε όποιον ενδιαφερόταν να δει τον "άντρα τους". Ομως, όσο πλησιάζαμε στο λιμάνι η διάθεσή τους άλλαζε, ήταν ανήσυχες, σχεδόν φοβισμένες», λέει ο ίδιος. «Εμείς είχαμε αγοράσει πλήρες εισιτήριο και μέναμε σε καμπίνα με ανέσεις. Όμως πολλές από αυτές ήταν κάτω από το κατάστρωμα, μέσα στη βουή και στη δυσοσμία, γεγονός που έκανε το ταξίδι τους ανυπόφορα μακρύ και δυσάρεστο. Κάποιες ανέβαιναν στο κατάστρωμα και για έναν μήνα κοιμούνταν εκεί… Ταξίδευαν με ένα εισιτήριο των 10 δολαρίων και με το ίδιο είχαν τη δυνατότητα να επιστρέψουν μέσα σε 30 ημέρες σε περίπτωση που κάτι πήγαινε στραβά…».

Η συγκλονιστική ιστορία της Λέλας Καραγιάννη - Η ηρωϊδα της Εθνικής Αντίστασης

Η Λέλα Καραγιάννη γεννήθηκε το 1898 στο χωριό Λίμνη Ευβοίας και ήταν κόρη του Αθανασίου Μηνόπουλου και της Σοφίας Μπούμπουλη. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της έμεινε στην Αθήνα, όπου γνώρισε και παντρεύτηκε τον σμυρνιό φαρμακοποιό Γεώργιο Καραγιάννη

«Απονέμουμε στην Ελληνίδα αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης 1941-1944, αρχηγό της Οργάνωσης Πληροφοριών και Δολιοφθοράς "Μπουμπουλίνα", Λέλα Καραγιάννη, για τον απαράμιλλο ηρωισμό της, την αυτοθυσία και την αφοσίωση που επέδειξε προς το ελληνικό έΈθνος, τα οποία την κατέστησαν στη μνήμη όλων των Ελλήνων και Ελληνίδων ως εΕθνικό ιδεώδες, τον βαθμό του ταξιάρχου επί τιμή». 

Με αυτήν τη λιτή αναφορά, επτά δεκαετίες μετά την εκτέλεσή της, η προσφορά της Λέλας Καραγιάννη κερδίζει μία ακόμη αναγνώριση. Σύμφωνα με το Προεδρικό Διάταγμα, που εκδόθηκε στη Διαύγεια, η Λένα Καραγιάννη ανακηρύσσεται ταξίαρχος επί τιμή. Στην απόφαση αυτή οδηγήθηκε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου έπειτα από σχετική πρόταση του υπουργού Εθνικής Αμυνας Νίκου Παναγιωτόπουλου και απόφαση του Συμβουλίου Αρχηγών Γενικού Επιτελείου, τιμώντας τη μνήμη της «Μπουμπουλίνας» του 1940.Εϊχε προηγηθεί το 1947 η μετά θάνατον βράβευση με το Βραβείο Αρετής και Αυτοθυσίας από την Ακαδημία Αθηνών, ενώ το 2011 κέρδισε τον τίτλο του Δικαίου των Εθνών από το Ιδρυμα για τη Μνήμη των Μαρτύρων και των Ηρώων.

Η δράση στην Κατοχή

Η Λέλα Καραγιάννη γεννήθηκε το 1898 στο χωριό Λίμνη Ευβοίας και ήταν κόρη του Αθανασίου Μηνόπουλου και της Σοφίας Μπούμπουλη. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της έμεινε στην Αθήνα, όπου γνώρισε και παντρεύτηκε τον σμυρνιό φαρμακοποιό Γεώργιο Καραγιάννη, αποκτώντας μαζί του επτά παιδιά. Με την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου, μένει στα μετόπισθεν. Λυπημένη που δεν μπορεί να φύγει για το μέτωπο, αποφασίζει ν' αναλάβει δράση στον τόπο της. Μαζί με τα τέσσερα μεγαλύτερα παιδιά της κατατάσσεται στον Ερυθρό Σταυρό και ύστερα από μια σύντομη εκπαίδευση γίνονται τραυματιοφορείς των πληγωμένων στρατιωτών που έφταναν πίσω στην Ελλάδα με το τρένο.

Το 1941 η γερμανική κατοχή αλλάζει τα σχέδια της Καραγιάννη. Θεωρώντας πως ο κάθε Ελληνας έπρεπε να ξεσηκωθεί για να διεκδικήσει την ελευθερία του κι όχι να περιμένει τους συμμάχους να τον σώσουν, πέρασε στον αντιστασιακό αγώνα. Επιστρατεύοντας τη «Σιωπηλή Στρατιά», τα έξι μεγαλύτερα παιδιά της δηλαδή, τον σύζυγό της, τρεις οικογενειακούς γιατρούς και ορισμένους φίλους της απόλυτης εμπιστοσύνης της, ίδρυσε μια μυστική ομάδα. Εδρα ήταν το σπίτι της στην Οδό Λήμνου 1, κοντά στην σημερινή πλατεία Αμερικής, στο κέντρο της Αθήνας. Εναν μήνα μετά τα πρώτα της σχέδια η ομάδα εξελίχθηκε σε αντιστασιακή οργάνωση και μετονομάστηκε σε «Μπουμπουλίνα» από την πρόγονο της Καραγιάννη. 

Αναλαμβάνοντας επικεφαλής της, μια από τις πρώτες της ενέργειες ήταν η ανεύρεση και περίθαλψη στρατιωτών των συμμαχικών δυνάμεων που είχαν αποκοπεί από τις μονάδες τους κι αναζητούσαν τρόπους διαφυγής από τη χώρα. Αξιοποιώντας το δίκτυο των 100 και πλέον συνεργατών της, ανέλαβε το κόστος της διατροφής, της ιατρικής περίθαλψης και του ρουχισμού τους. Αρκετούς από αυτούς τους φυγάδευσε στη Μέση Ανατολή, με τη βοήθεια του καπνοβιομηχάνου Τάσου Παπαστράτου, του Αλέξανδρου Πάλλη, μετέπειτα πρεσβευτή της Ελλάδας στο Λονδίνο, και του Γεωργίου Αβέρωφ, γόνου της οικογένειας των εθνοευεργετών, του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού και της συγγραφέως Ιωάννας Τσάτσου.

Η αντιστασιακή δράση της Καραγιάννη, ωστόσο, δεν πέρασε απαρατήρητη από τους γερμανούς κατακτητές και τον Σεπτέμβριο του 1941 συνελήφθη μαζί με τον σύζυγό της. Στις φυλακές Αβέρωφ ισχυρίστηκε πως ήταν σε διάσταση με τον σύζυγό της και μάλιστα δήλωσε το πατρικό της όνομα. Ετσι, κατάφερε να απαλλάξει τον άνδρα της από τις κατηγορίες κι αφέθηκε ελεύθερος δύο μήνες μετά τη φυλάκισή του. Η ίδια παρέμεινε πίσω από τα σίδερα μέχρι τον Μάρτιο του 1942, αφού πρώτα είχε περάσει ιταλικό στρατοδικείο, αλλά απαλλάχθηκε λόγω έλλειψης στοιχείων. Η παραμονή της στη φυλακή τη βοήθησε να ενισχύσει το δίκτυο των συνεργατών της, συστρατεύοντας στον αγώνα της μέχρι και τους δεσμοφύλακες, οι οποίοι της μετέφεραν πολύτιμες πληροφορίες των ναζί.

Κατασκοπεία - Δολιοφθορά

Βαδίζοντας πλέον στο μονοπάτι της κατασκοπείας και της δολιοφθοράς εναντίον του εχθρού, μάζεψε γύρω της πολλούς πατριώτες, τους οποίους έστειλε σε θέσεις-κλειδιά των δυνάμεων κατοχής, κλέβοντας σημαντικές πληροφορίες για τον εχθρό. Αυτά τα στοιχεία μεταβίβαζε στους συμμάχους, καταφέρνοντας τελικά σημαντικά πλήγματα εναντίον του Τρίτου Ράιχ. Ανατινάξεις αεροδρομίων, καταβυθίσεις υποβρυχίων και νηοπομπών ήταν μερικά μόνο από τα πλήγματα που έγιναν χάρη σε εκείνη. Ακόμα, τροφοδοτούσε με πολεμοφόδια από τις αποθήκες των στρατευμάτων κατοχής και φαρμακευτικό υλικό από την αποθήκη του συζύγου της αντάρτικες ομάδες της υπαίθρου.

Η οργάνωση διώχθηκε ανηλεώς από τη Διεύθυνση Ειδικής Ασφάλειας του Κράτους, κάτι που οδήγησε στη μεταπολεμική δικαστική καταδίκη των μελών της. Το καλοκαίρι του 1944 η «Μπουμπουλίνα της Κατοχής» έπεσε τελικά στα χέρια των Γερμανών. Οι πληροφοριοδότες τους κατόρθωσαν να εντοπίσουν αντιστασιακούς και μέσα από βασανιστήρια απέσπασαν τις πληροφορίες για τη δράση της Καραγιάννη και των συντρόφων της. Την περίοδο εκείνη η ίδια νοσηλευόταν σε νοσοκομείο λόγω της εξασθένησής της και μολονότι πληροφορήθηκε για την επικείμενη σύλληψή της δεν θέλησε να κρυφτεί. Πίστευε ότι επωμιζόμενη τις ευθύνες της θα έσωσε τους συνεργάτες της που ήταν στα χέρια των Ες Ες, αλλά και των παιδιών της που βρέθηκαν μαζί της στα κρατητήρια της οδού Μέρλιν.

Στο εκτελεστικό απόσπασμα

Ακόμα και μετά τα φρικτά βασανιστήρια που δέχτηκε δεν λύγισε και με τις βαριές κατηγορίες της αρχηγίας οργάνωσης, κατασκοπείας σε βάρος των Γερμανών και σαμποτάζ να τη βαρύνουν υπέγραψε ουσιαστικά τη θανατική της καταδίκη. Το σούρουπο της 7ης Σεπτεμβρίου 1944 μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου κι από εκεί τα ξημερώματα της επόμενης ημέρας στο εκτελεστικό απόσπασμα. Τουφεκίστηκε μαζί με άλλους 70 αγωνιστές της Αντίστασης, έναν μόλις μήνα πριν από την Απελευθέρωση. Οι επικεφαλής των Ες Ες Βάλτερ Σιμάνα και Βάλτερ Μπλούμε, παρακάμπτοντας τις οδηγίες, οργάνωσαν την τελευταία εκτέλεση στην Ελλάδα. Η Καραγιάννη έπεσε, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, φωνάζοντας «Ζήτω η πατρίδα! Ζήτω η λευτεριά!».

Αιωνόβιοι έζησαν 71 χρόνια μαζί, δημιούργησαν 9 επιστήμονες και πέθαναν (σχεδόν)ταυτόχρονα και φυσιολογικά χθες βράδυ στο σπίτι τους στην Καλλιθέα χέρι-χέρι και …ανύποπτοι!!!!!

Πρωτοφανές! 
Ο Σίμος Κατσαρός έφτασε στα πρόθυρα των 95 του χρόνων ακμαίος και δυνατός. Εργάστηκε επι 56 (συντάξιμα)χρόνια στη ζωή του, τα 35 ως αξιωματικός της Αστυνομίας.
Σύντροφος και σύζυγος του για 71 συναπτά χρόνια η Ειρήνη Μαρούδη, η οποία έκανε τα δικά της ρεκόρ στο τομέα της… 
Απέκτησαν κόρες, όλες επιστήμονες του Εθνικού Καποδιστριακού και ΑΠΘ, εγγόνια που μπήκαν όλα στα πανεπιστήμια και στο τέλος και δισέγγονα. 

Είχαν μια τελευταία επιθυμία: να φύγουν απο τη ζωή όρθιοι, ώστε να μην ταλαιπωρήσουν τα παιδιά τους και, ει δυνατόν, κοντά-κοντά για να μην λείψει πολύ ο ένας απο τον άλλο. 
Ολα μέχρι το βράδυ της 24ης Ιουνίου 2020 έδειχναν ότι ο Σίμος Κατσαρός βαδιζε όρθιος και ακμαίος σωματικά, σε αντίθεση με την Ειρήνη που είχε 2 ημέρες νωρίτερα “βαρύνει” αρκετά. 

Στο ίδιο σπίτι στην οδό Μυκηνών της Καλλιθέας επι 51 χρόνια. Τις τελευταίες ημέρες ο Σίμος έχασε την επαφή με τα άλλα δωμάτια του σπιτιού και δεν γνώριζε σε ποιά ακριβώς (βαριά)κατάσταση ήταν η Ειρήνη. 

Οι κόρες τους φρόντιζαν κιόλας να μην έχει ακριβή εικόνα και “εχει ο Θεός”. 
Το βράδυ της 24ης Ιουνίου ο Σίμος στον ύπνο του αιφινιδαστικά “αναχώρησε” απο τον κόσμο αυτό. 

Μετά οκτώ ώρες ακριβώς, στο διπλανό δωμάτιο η ανύποπτη για την αναχώρηση σύντροφος και συζυγός του “αναχώρησε”. Έσπευσε να τον “συναντήσει” χωρίς κανείς να της έχει πει τι είχε συμβεί… 

Η μεγάλη επιθυμία τους να μην μείνει ο ένας “πίσω” και μόνος τους πραγματοποποιήθηκε με ένα τρόπο σπάνιο. Το τελευταίο τους βράδυ στη γη ήταν μαζί με πρόνοια Θεού και χωρίς τίποτα να το προμηνύει λίγες ώρες νωρίτερα και χωρίς ο ένας(μία) να έχει πληροφορηθεί την “αναχώρηση” του άλλου… 

Η ανάποδα: μετά 71 χρόνια κοινής πορείας, ούτε ένα βράδυ χωριστά!!!
Και εντελώς …φυσιολογικά!.. 

πηγή

ΣΧΟΛΙΟ

Καλό παράδεισο τους εύχομαι και μακάρι ο Κύριος να μας αξιώσει όλους να φύγουμε ευλογημένα και ειρηνικά μαζί με τον ανθρωπό μας.... 

Γιατί είμαι κατά του μαθήματος σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης

Δεν είναι ποτέ πολύ αργά για ηθική μεταστροφή

Η κατ’ επίφασιν επονομαζόμενη «ελληνική παιδεία» είναι η τραγικότερη ραψωδία του έπους νεοελληνικής παρακμής στο οποίο πρωταγωνιστούμε. Οι εγκληματικές προεκτάσεις της σύγχρονης ελληνικής παιδείας επηρεάζουν τον κοινωνικό ιστό, προκαλώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις. 

100 χρόνια πίσω ή 100 επίπεδα πιο πάνω;

Αυτές αποκρυσταλλώνονται στις αμερικανίζουσες πεποιθήσεις πολλών Ελλήνων σε κοινωνικά θέματα. Δεν είναι τυχαίο, πως όσο κι αν η παιδεία μας διαβρώνεται αποκόπτοντάς μας από το εθνικό μας παρελθόν, η παραχάραξη της ρήσης του Ισοκράτους περί «συμμετοχής στην ημετέρα παιδεία», καλά κρατεί. Όλο το νεομαρξιστικό συνονθύλευμα που αποτελεί την παιδεία μας, εξακολουθεί να αποτελεί κριτήριο του τί εστί Έλληνας. Ένα εγκληματικό λάθος, που οι πρόγονοί μας ποτέ δεν θα επέτρεπαν.

Μία κριτική στο σύνολο του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος απαιτεί εγκυκλοπαιδικούς τόμους και όχι άρθρα. Εν προκειμένω, θα αρκεστώ στον σχολιασμό του τελευταίου πειράματος των επιφορτισμένων με θέματα παιδείας, κρατικών φωστήρων. Του μαθήματος σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης.

Ο λόγος για τον οποίον αντιτίθεμαι στο εν λόγω εκπαιδευτικό αντικείμενο είναι διττός. Αφενός, κρίνοντας από το δυτικό παράδειγμα, το μάθημα αποτελεί εισαγωγή στη διδασκαλία παρεκκλινουσών σεξουαλικοτήτων, σε ηλικία κατά την οποία οι μαθητές δε θα έπρεπε ούτως ή άλλως να ασχολούνται με το σεξ.

Στο σημείο αυτό, πρέπει να συγχαρώ τη μουσουλμανική κοινότητα του Birmingham, που κράτησε τα παιδιά της μακριά από το σχολείο έως την απόσυρση των μαθημάτων γνωριμίας με τους ΛΟΑΤΚΙ. Τώρα, εάν κάποιος πονηρούλης προοδευτικός με κατηγορήσει για ομοφοβία, θα κατηγορηθεί για ισλαμοφοβία (ρουά).

Ο δεύτερος λόγος της αντίθεσής μου είναι πως ακόμη και όταν το μάθημα περιορίζεται σε θέματα προφύλαξης από σεξουαλικά νοσήματα, όπως συχνά συμβαίνει, το σύστημα αντιμετωπίζει την ηθική κατρακύλα ως τετελεσμένο, χωρίς τη δυνατότητα επανόρθωσης και αναστήλωσης των ηθών. Όλοι μας έχουμε ακούσει αμέτρητες φορές την άποψη πως εφόσον οι νέοι έχουν σεξουαλικές επαφές σε όλο και μικρότερη ηλικία, καλό θα είναι να τους διδάξουμε πώς να λαμβάνουν προφυλάξεις.

Αρχικά, το σεξ αυτό καθαυτό είναι φυσική ανθρώπινη συμπεριφορά και αν σήμερα βρισκόμαστε εν ζωή, το χρωστάμε στον επί χιλιετίες αδιάκοπο κύκλο αναπαραγωγής. Δεν υπάρχει κάτι νέο να διδαχθούμε επ’αυτού, εκτός αν το μάθημα στοχεύει στην υιοθέτηση κοινωνικών και πολιτικών απόψεων γύρω από σεξουαλικές συμπεριφορές, οι οποίες είναι εκ προοιμίου ύποπτες.

Η παραδοσιακή, συντηρητική ηθική προστάτευε από σεξουαλικά νοσήματα, τα οποία έως σήμερα δεν προλαμβάνονται με απόλυτη επιτυχία από τις συμβατικές μεθόδους αντισύλληψης. Δεν είναι ποτέ πολύ αργά για ηθική μεταστροφή. Οι νέες γενιές μπορούν να επιστρέψουν σε συντηρητικά, εθνοκεντρικά ήθη. Η διδασκαλία ασφαλούς σεξουαλικής επαφής με πρόσχημα ότι αυτή δεν μπορεί να αποφευχθεί ούτε σε μικρές ηλικίες, λειτουργεί ως κόκκινο χαλί για την κοινωνική παρακμή. Εμποδίζει την επιστροφή σε παραδοσιακές αξίες και κανονικοποιεί την πρόωρη αρχή της σεξουαλικής ζωής. Ο σεξουαλικός συντηρητισμός και οι θρησκευτικοί κανόνες προστατεύουν με τον μεγαλύτερο βαθμό επιτυχίας από σεξουαλικά νοσήματα και ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, μιας και σε παραδοσιακές κοινωνίες, η ελεύθερη σεξουαλικότητα είναι δακτυλοδεικτούμενη, ενώ τα παιδιά δε θεωρούνται ποτέ βάρος και σπανίως συλλαμβάνονται εκτός γάμου.

Προτεραιότητες μίας άλλης εποχής

Επιπλέον, η πτώση του ρυθμού γεννήσεων φαίνεται να είναι ανάλογη της αύξησης ερωτικών συντρόφων, καθώς το σεξ για αναπαραγωγή απαιτεί σταθερή και μακροχρόνια σχέση, σε αντίθεση με το ευκαιριακό σεξ, που αντιμετωπίζει την εγκυμοσύνη ως ανεπιθύμητη παρενέργεια. Ο σύγχρονος άνθρωπος προτίθεται να αναλάβει αυτόν τον κίνδυνο, εφόσον η επιλογή της βρεφοκτονίας είναι πάντα παρούσα. Το σκανδαλώδες των εκτρώσεων δεν είναι μόνο η θανάτωση του εμβρύου, αλλά η θανάτωσή του σε αντάλλαγμα μίας άφοβης και ανεύθυνης συνεύρεσης της στιγμής. Θυσιάζω ένανα άνθρωπο, ώστε να μην στερηθώ λίγη ώρα ηδονής. Είναι τραγικά ειρωνικό, να θεωρούμε πως η ανθρώπινη ζωή έχει μηδαμινή αξία μόνο στον Τρίτο Κόσμο, όταν ο κανιβαλισμός έχει μολύνει τη Δύση, στο όνομα του πανηδονισμού.

Προτεραιότητες μιας άλλης εποχής

Τέλος, η επικράτηση υπόπτων και αχρήστων αντικειμένων στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, καθώς και η θεοποίηση ψευδοεπιστημών με υποκειμενικά και ιδεολογικώς επηρεαζόμενα αξιώματα (πολιτικές επιστήμες, κοινωνιολογία), εκτόπισαν ιδιαιτέρως χρήσιμα μαθήματα του παρελθόντος. Τον περασμένο αιώνα, τα μαθήματα σκοποβολής με αληθινά πυρρά, καθώς και η επίπονη φυσική αγωγή ήταν θεμελιώδους σημασίας στα σχολεία των ΗΠΑ και της Ευρώπης.

Σήμερα ο μέσος ενήλικος αποτυγχάνει στην αναρρίχηση

«Γιατί δεν επαναφέρουμε αυτά τα εκπαιδευτικά αντικείμενα προς αντιμετώπιση των αυξανόμενων ποσοστών παχυσαρκίας και προς εξύψωση του ηθικού φρονήματος, σε πείσμα της κρατούσας αντιστρατιωτικής νοοτροπίας»; Να μία αφελής ερώτηση.

Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα άλλαξε με σκοπό τις αρνητικές αυτές επιπτώσεις, κορωνίδα των οποίων είναι η μετατροπή των γυναικών σε ανδρικά κακέκτυπα και η υποτακτική μεταστροφή των άλλοτε κυρίαρχων αρσενικών. Μία κατάσταση που καθιστά τα δύο φύλα απογοητευμένα και το κυριότερο, την Πατρίδα ηττημένη. Ένας φαύλος κύκλος εθνικών τραγωδιών του θνησιγενούς νεοελληνικού κράτους, που με τη σειρά τους τροφοδοτούν την ηττοπάθεια των επόμενων γενεών. Η αέναη ανακύκλωση της ηττοπάθειας, θα είναι και η ταφόπλακα του ελληνισμού, με δημογραφικές και ηθικές επιπτώσεις.

Ως εδώ. Ο εκπαιδευτικός αγώνας του μέλλοντος, θα είναι η αναγνώριση του δικαιώματος μόρφωσης στο σπίτι. Εάν αυτό αποτύχει, 2η λύση θα είναι το κρυφό σχολειό και η καθοδήγηση των παιδιών να αντιμετωπίζουν το σχολείο εργαλειακά, αγνοώντας κάθε κρατική ηθική διδασκαλία. Εάν το σχολείο θέλει να γίνει αρεστό, θα υποταχθεί στα θέλω της κοινότητας που το συντηρεί με τους φόρους της. Των κατά πλειοψηφία εθνικοφρόνων Ορθοδόξων. Ακόμη και μετά τη δουλειά, ακόμη και κατάκοποι από το οκτάωρο, θα αφιερώνουμε χρόνο στην εθνοκεντρική διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας. Γιατί σε αντίθεση με το κράτος, εμείς τα αγαπάμε αληθινά.

conserva.gr

Γιατί να μάθουν οι νέοι άνθρωποι Ιστορία, και κυρίως οι Έλληνες;

Καθ. Πέτρος Π. Γρουμπός, Ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών

ΙστορίεςΤο παρελθόν, ως ιστορική διαδρομή, είναι θεμελιώδες στοιχείο της ταυτότητας όχι μόνο των λαών αλλά και κάθε φυσικού προσώπου. Σε ατομικό επίπεδο, η προσωπική ιστορία του κάθε συγκεκριμένου ανθρώπου προσδιορίζει τη μοναδικότητα και προσωπικότητά του και επομένως αποτελεί τη βάση της αξιοπρέπειάς του. Οι Έλληνες και κυρίως οι νέοι αυτής της χώρας, πρέπει να είναι υπερήφανοι για την Ιστορία τους ως Λαός και να μην επιτρέψουν σε κανέναν να προσβάλει την αξιοπρέπειά των.

Ο άνθρωπος, λέγει ο Γιάσπερς, είναι ιστορικό ον, που χωρίς το παρελθόν του δεν μπορεί να κατανοηθεί: «Καμία πραγματικότητα», λέει ο ίδιος, «δεν είναι τόσο ουσιώδης για την αυτοσυνειδησία μας, όσο η Ιστορία μας. Ο,τι βιώνουμε στο παρόν, το κατανοούμε πολύ καθαρότερα μέσω της Ιστορίας μας».

Και ο Σαρτρ συμπληρώνει: «Είμαστε το παρελθόν μας και το παρόν είναι το παρελθόν του… Χωρίς το παρελθόν μας δεν είμαστε εμείς». Επομένως το παρελθόν μας είναι ουσιώδες στοιχείο της ταυτότητάς μας. Κατά μείζονα λόγο η ιστορική συνέχεια ενός λαού είναι αναπόσπαστο στοιχείο της ταυτότητάς του.

Γι’ αυτό και η ιστορικότητα προστατεύεται νομικά τόσο ως στοιχείο της ταυτότητας των λαών όσο και των ατόμων. Γι’ αυτό και η άρνηση ιστορικών γεγονότων, που θέτουν υπό αμφισβήτηση την ιστορική ταυτότητα ενός λαού έχουν θεωρηθεί πράξεις ιδιαίτερης απαξίας. Η ηθική διαβούλευση αφορά περισσότερο την ερμηνεία της ιστορίας ενός λαού παρά την άσκηση της βούλησής του.

Είναι, λοιπόν, αδύνατο να συλλάβουμε την έννοια ενός λαού χωρίς το παρελθόν του, όπως είναι εξίσου αδύνατο να αποστερήσουμε από το παρελθόν του ένα φυσικό πρόσωπο, αφού η βλάβη που του προσγίγνεται με τη λεγόμενη «κλοπή ταυτότητας» («identity theft») προσομοιάζει με ηθικό και κοινωνικό θάνατο. Αν για μια στιγμή φανταστούμε ότι η Ελλάδα αιφνιδίως κατοικήθηκε από έναν άλλο λαό, άσχετο με την ιστορία των Ελλήνων, αυτός ο νέος λαός δεν θα μπορούσε να αποκαλείται Ελληνικός. Ο λαός είναι η Ιστορία του. Η ιστορική ταυτότητα θα πρέπει επομένως να είναι σεβαστή ομοιόμορφα και συμμέτρως ως προς κάθε αναφορά και όχι αναλόγως με την πολιτική επιρροή ή άλλα εξωνομικά κριτήρια και σκοπιμότητες που καθορίζονται από μεγάλες δυνάμεις.

Η Ιστορία του Ελληνικού λαού είναι κρίσιμη για την αυτοσυνειδησία του αλλά και για τον προσδιορισμό της θέσης του στην κοινωνία των εθνών. Η εξάλειψη της Ιστορίας του, η προσβολή της ιστορικής μνήμης του, μπορεί να έχει εξοντωτικές συνέπειες για την ύπαρξη και συνέχειά του. Και κάτι τέτοιο δεν μπορεί να το επιτρέψουν όλες οι «Δυνάμεις» της Ελλάδος που κρατούν στα χέρια των την ύπαρξή της.

Οταν μάλιστα η παγκόσμια κοινή γνώμη διαμορφώνεται κατά μέγα μέρος όχι σε πανεπιστημιακές ή σχολικές αίθουσες, αλλά στον ανεξέλεγκτο ψηφιακό χώρο του Διαδικτύου, όπου ο έλεγχος και η ανασκευή μιας ανακριβούς πληροφορίας είναι ισχνή έως αδύνατη, η ιστορική ταυτότητα καθίσταται ακόμη περισσότερο ευάλωτη.

Δεν είναι τυχαίο το συχνά λεγόμενο, ότι δύο είναι οι αποτελεσματικότεροι τρόποι για να επιτευχθεί η εξαφάνιση ενός λαού: η εξάλειψη της γλώσσας του και η απεμπόληση της Ιστορίας του.

Η γνώση, κατανόηση και ανάμνηση σημαντικών ιστορικών γεγονότων όπως η πτώση της Κωνσταντινούπολις, η Ελληνική Επανάσταση, η Μικρασιατική καταστροφή, και, αντίστοιχα, όπως η ελληνικότητα της Μακεδονίας, νοουμένης ως ιστορικού μεγέθους και όχι ως γεωγραφικού χώρου, δεν έχουν μόνον ηθική αξία. Αποτελούν στοιχεία της ταυτότητας του Ελληνικού λαού και επομένως απαραίτητη προϋπόθεση της ύπαρξής του.Η πλαστογράφηση της Ιστορίας ενός έθνους και η διεργασία λήθης που συνεπάγεται, είναι αρχή πολιτιστικής γενοκτονίας και αποτελεί ύπουλη, αποτελεσματική και μη αναστρέψιμη μέθοδο φθοράς εθνοτήτων.

Στο ερώτημα γιατί να μάθουν οι νέοι άνθρωποι την Ιστορία της Ελλάδας μας, απαντώ, χωρίς φυσικά να φιλοδοξώ να συμπεριλάβω όλες τις πλευρές:

Πρέπει να είναι μορφωμένοι άνθρωποι και σωστοί πολίτες.
Πρέπει να μπορούν να κατανοήσουν το παρόν, αυτό που ζουν, τα κοινωνικά προβλήματα, τη διεθνή συγκυρία, τους πολιτικούς λόγους κλπ κλπ, σε σχέση με το παρελθόν.
Πρέπει να μπορούν να εξάγουν συμπεράσματα για τις διεθνείς πολιτικές ισορροπίες, τον πόλεμο και την ειρήνη, τις σχέσεις με τις γείτονες χώρες, τα μεγάλα οικουμενικά προβλήματα όπως οι μεταναστευτικές ροές, οι Εμφύλιοι Πόλεμοι, η οικονομική κυριαρχία, η φτώχια και ο πλούτος κλπ
Για να μην είναι εύκολο να μετατραπούν σε φερέφωνα απλοϊκών και στερεοτυπικών απόψεων.
Η κληρονομιά κάθε Λαού έχει πολλές διαστάσεις: πολιτιστική, φυσική, γεωγραφική, ψηφιακή, περιβαλλοντική, ανθρώπινη και κοινωνική. Η αξία της -τόσο η εγγενής όσο και η οικονομική- είναι μια συνάρτηση των εν λόγω διαφορετικών διαστάσεων και της ροής των συναφών υπηρεσιών. Η οικονομική αξία της πολιτιστικής κληρονομιάς έχει πρόσφατα τεθεί στο επίκεντρο πολλών ερευνών. Σύντομα θα υπάρξουν μελέτες για την επίπτωση της τελευταίας τραγικής πανδημίας του κορωνοϊού.

Η Ελληνική πολιτιστική κληρονομιά, υλική και άυλη, είναι ο κοινός μας πλούτος -η κληρονομιά μας από τις προηγούμενες γενιές των Ελλήνων και το κληροδότημά μας για τις επόμενες. Είναι αναντικατάστατο αποθετήριο γνώσης και πολύτιμος πόρος για την οικονομική ανάπτυξη, την απασχόληση και την κοινωνική συνοχή της Χώρα μας. Και αυτή έχει χτισθεί στην Ελληνική Ιστορία χιλιάδων ετών όταν ο υπόλοιπος κόσμος ζούσε στις σπηλιές.

Τολμώ να πω ακόμη ότι, η Ελληνική πολιτιστική κληρονομιά εμπλουτίζει και τη ζωή εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων, όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά σε όλο τον κόσμο. Αποτελεί πηγή έμπνευσης για τους διανοούμενους και τους καλλιτέχνες, και κινητήρια δύναμη για τους κλάδους του πολιτισμού και της δημιουργικότητας. Η πολιτιστική κληρονομιά μας και ο τρόπος με τον οποίο τη διατηρούμε και την αξιοποιούμε αποτελεί σημαντικό παράγοντα για τον προσδιορισμό της θέσης της Ελλάδος στην Ευρώπη και στον κόσμο. Και γιατί όχι την ελκυστικότητά της ως τόπου διαμονής, εργασίας και επίσκεψης που οι ελληνικές αξίες θα είναι το θεμέλιο της Ελλάδας μας.

Είναι χρέος και ευθύνη όλων των απανταχού Ελλήνων να ενωθούμε και όλοι μαζί να πετύχουμε τους ανωτέρω στόχους. «Οι καιροί ου μενετοί». Που σημαίνει, σ’ ελεύθερη απόδοση, «οι καιροί δεν περιμένουν, πρέπει να δράσουμε». Μια φράση που ειπώθηκε από τον Περικλή, τον μεγάλο πολιτικό της αρχαίας Αθήνας και την κατέγραψε έπειτα ο μεγάλος θαυμαστής του, ο Θουκυδίδης στις Ιστορίες του (Ιστοριών, Α, 142). Είμαι βέβαιος- ότι η ρήση αυτή του Θουκυδίδη εκφράζει στο ακέραιο την σημερινή «αγωνία» της Χώρα μας. Δεν είναι στιγμές για μικροπολιτικές από κανέναν. Και για να κλείσω με τα λόγια του Εθνικού μας ποιητή, Κωστή Παλαμά.

Γνῶμες, καρδιές, ὅσοι Ἕλληνες,

ὅ,τι εἶστε, μὴν ξεχνᾶτε,

δὲν εἶστε ἀπὸ τὰ χέρια σας

μονάχα, ὄχι. Χρωστᾶτε

καὶ σὲ ὅσους ἦρθαν, πέρασαν,

θὰ ‘ρθοῦνε, θὰ περάσουν.

«Κριτές, θὰ μᾶς δικάσουν

οἱ ἀγέννητοι, οἱ νεκροί.»

ΠΗΓΗ

Τέλη του 2020 ανοίγει επίσημα το Ελληνορωμαϊκό Μουσείο της Αλεξάνδρειας

Κάθε επισκέπτης θα μπορεί να αντιλαμβάνεται μέσα από τα εκτιθέμενα αντικείμενα το πώς λειτουργούσε η αρχαία αιγυπτιακή κοινωνία.

Στα τέλη του 2020, αναμένεται τελικά να ανοίξει για το ευρύ κοινό το Ελληνορωμαϊκό Μουσείο της Αλεξάνδρειας, όπως αναφέρει η Μόνα Χαγκάγκ, καθηγήτρια Ελληνορωμαϊκών Αρχαιοτήτων και πρόεδρος του Συνδέσμου Αρχαιοτήτων στην Αλεξάνδρεια.

Να σημειωθεί ότι η ανακαίνιση του κτιρίου του μουσείου έχει ολοκληρωθεί πλήρως και σε αυτό θα φιλοξενηθούν 50.000 νέα αντικείμενα.

Σύμφωνα με την Χαγκάγκ, μέσα από την αρχαιολογική συλλογή του μουσείου, ο κάθε επισκέπτης θα μπορεί να αντιλαμβάνεται μέσα από τα εκτιθέμενα αντικείμενα το πώς λειτουργούσε η αρχαία αιγυπτιακή κοινωνία, απεικονίζοντας τις συνθήκες ζωής εκείνης της εποχής.

Το Ελληνορωμαϊκό Μουσείο της Αλεξάνδρειας ιδρύθηκε το 1892, το κτίριο αποκαταστάθηκε το 1984 και έκλεισε και πάλι στις αρχές της δεκαετίας του 2000, καθώς το κτίριο υπέστη ρωγμές. Από τότε μέχρι σήμερα, δεν ξαναλειτούργησε.