ΧΡΩΣΤΙΚΕΣ Ε

Η παρακάτω είναι μια λίστα χρωστικών ουσιών και προσθέτων για τρόφιμα που εκδόθηκε από το νοσοκομειακό κέντρο του Chaumont της Γαλλίας, βασισμένη σε πληροφορίες που δόθηκαν από το ερευνητικό νοσοκομείο του Villajuir, για να επιστήσει την προσοχή των καταναλωτών στα αποτελέ­σματα των προσθέτων που χρησιμοποιούνται από τη βιομηχανία τροφίμων.

Ε100	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε214	ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΟ		Ε322	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε101	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε215	ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΟ		Ε325	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε102	ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ		Ε217	ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΟ		Ε326	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε103	ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ		Ε220	ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΒΙΤΑΜΙΝΗΣ Β 12		Ε327	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε104	ΥΠΟΠΤΟ		Ε221	ΕΝΤΕΡΙΚΕΣ ΕΝΟΧΛΗΣΕΙΣ		Ε330	ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΟ
Ε105	ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ		Ε222	ΕΝΤΕΡΙΚΕΣ ΕΝΟΧΛΗΣΕΙΣ		Ε331	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε110	ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ		Ε223	ΕΝΤΕΡΙΚΕΣ ΕΝΟΧΛΗΣΕΙΣ		Ε332	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε111	ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ		Ε224	ΕΝΤΕΡΙΚΕΣ ΕΝΟΧΛΗΣΕΙΣ		Ε333	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε120	ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ		Ε226	ΕΝΤΕΡΙΚΕΣ ΕΝΟΧΛΗΣΕΙΣ		Ε334	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε121	ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ		Ε230	ΔΕΡΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ		Ε335	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε122	ΥΠΟΠΤΟ		Ε231	ΔΕΡΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ		Ε336	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε123	ΠΟΛΥ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ		Ε232	ΔΕΡΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ		Ε337	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε124	ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ		Ε233	ΔΕΡΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ		Ε338	ΠΕΠΤΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ
Ε125	ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ		Ε236	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε339	ΠΕΠΤΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ
Ε126	ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ		Ε237	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε340	ΠΕΠΤΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ
Ε127	ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ		Ε238	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε341	ΠΕΠΤΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ
Ε130	ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ		Ε239	ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΟ		Ε400	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε131	ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΟ		Ε240	ΥΠΟΠΤΟ		Ε401	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε132	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε241	ΥΠΟΠΤΟ		Ε402	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε140	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε250	ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΠΙΕΣΗΣ		Ε403	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε141	ΥΠΟΠΤΟ		Ε251	ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΠΙΕΣΗΣ		Ε404	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε142	ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΟ		Ε252	ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΠΙΕΣΗΣ		Ε406	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε150	ΥΠΟΠΤΟ		Ε260	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε407	ΠΕΠΤΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ
Ε151	ΥΠΟΠΤΟ		Ε261	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε408	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε152	ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ		Ε262	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε410	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε153	ΥΠΟΠΤΟ		Ε263	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε411	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε160	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε270	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε413	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε161	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε280	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε414	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε163	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε281	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε420	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε170	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε282	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε421	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε171	ΥΠΟΠΤΟ		Ε300	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε422	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε173	ΥΠΟΠΤΟ		Ε301	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε450	ΠΕΠΤΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ
Ε174	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε302	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε461	ΠΕΠΤΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ
Ε175	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε303	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε462	ΠΕΠΤΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ
Ε180	ΥΠΟΠΤΟ		Ε304	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε463	ΠΕΠΤΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ
Ε181	ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ		Ε305	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε465	ΠΕΠΤΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ
Ε200	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε306	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε466	ΠΕΠΤΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ
Ε201	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε307	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε471	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε202	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε308	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε472	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε203	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε309	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε473	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε210	ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΟ		Ε311	ΕΚΖΕΜΑ		Ε474	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε211	ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΟ		Ε312	ΕΚΖΕΜΑ		Ε475	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε212	ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΟ		Ε320	ΧΟΛΗΣΤΕΡΙΝΗ		Ε477	ΥΠΟΠΤΟ
Ε213	ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΟ		Ε321	ΧΟΛΗΣΤΕΡΙΝΗ		Ε480	ΑΚΙΝΔΥΝΟ

28 Οκτωβρίου 1940: Το τελεσίγραφο Γκράτσι και το διπλωµατικό παρασκήνιο

Η προβοκάτσια στα ελληνοαλβανικά σύνορα, οι συσχετισµοί δυνάµεων, η επίσκεψη Μεταξά στη βρετανική πρεσβεία, το έκτακτο Υπουργικό Συµβούλιο, η άρνηση της Τουρκίας να υλοποιήσει τις δεσµεύσεις της για παροχή αµοιβαίας βοήθειας και το ∆ιάταγµα της Γενικής Επιστράτευσης

Ο Ιωάννης Μεταξάς πέφτει για ύπνο έχοντας γράψει στο ηµερολόγιό του: «Ούτε σήµερα επίθεσις. Ενισχύεται η χθεσινή µου γνώµη. Πανταχόθεν ειδήσεις ησυχίας διά Ελλάδα». 

Κατά τις 02.00 το πρωί όµως θα τον ξυπνήσει ο υφυπουργός Τύπου Θεολόγος Νικολούδης (που νωρίτερα βρισκόταν στη δεξίωση του πρέσβη), προκειµένου να τον ενηµερώσει ότι το ιταλικό πρακτορείο ειδήσεων «Στέφανι» µετέδιδε µέσω τηλεγραφηµάτων του ότι «ένοπλη ελληνική συµµορία» είχε επιτεθεί σε συνοριακά φυλάκια της θέσης Καπέστιτσα και πως τρεις βόµβες είχαν εκραγεί «πλησίον της έδρας του γραφείου του Ιταλού λιµενάρχου του Πόρτο-Εντα (σ.σ.: Αγίων Σαράντα Αλβανίας)». Ηταν προφανές ότι επρόκειτο για προβοκάτσια προκειµένου να βρει αφορµή ο στρατός του Μουσολίνι να επιτεθεί κατά της Ελλάδας. Η κυβέρνηση διαψεύδει µε τον πλέον κατηγορηµατικό τρόπο το επεισόδιο και η σχετική ανακοίνωση µεταδίδεται στις 04.00 το πρωί από το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων. Ο Μεταξάς θα συµπληρώσει στο ηµερολόγιό του: «Τι νύχτα! [...] Συνδυάζων πληροφορίας, φήµας και ηµεροµηνίας (25-28) απέκτησα πεποίθησιν ότι πρόκειται περί σκηνοθεσίας δι’ επικειµένην αύριον ίσως επίθεσιν».

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 1940: 

Τη διάψευση περί επίθεσης στο αλβανικό έδαφος, που τώρα κατείχαν οι Ιταλοί, θα επαναλάβει στις 08.00 το πρωί ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου, στρατηγός Αλέξανδρος Παπάγος, στον στρατιωτικό ακόλουθο της πρεσβείας των γειτόνων, συνταγµατάρχη Λουίτζι Μοντίνι, σε κατ’ ιδίαν συνάντησή τους. «Μα δεν µπορεί τα ελληνικά στρατεύµατα να ελέγχουν απ’ άκρου εις άκρον τη µεθοριακή γραµµή» θα πει ο συνοµιλητής, αφήνοντας να εννοηθεί ότι το επεισόδιο υπήρξε. Ο Παπάγος τον κοίταξε κατάµατα και τονίζοντας κάθε λέξη του, θα απαντήσει πως «τα ελληνικά σύνορα φρουρούνται µέτρον προς µέτρον» και ότι «πρέπει εποµένως να αποκλεισθή το ενδεχόµενον ότι οιαδήποτε κίνησις, ακόµη και η ελαχίστη, θα διέφευγε την προσοχή των ελληνικών στρατευµάτων». Κατά τα άλλα, η ζωή συνεχίζεται κανονικά. Στο Βασιλικό Θέατρο παίζεται «Ο έµπορος της Βενετίας» και µάλιστα µε διπλή παράσταση, µία απογευµατινή στις 17.00 και µία βραδινή στις 21.00.

Στην εφηµερίδα «Εθνος» ο αρχιµάγειρας Νίκος Τσελεµεντές δίνει συµβουλές για τον τρόπο µε τον οποίο οι Ελληνες «κατά τας πολεµικάς αυτάς ηµέρας» θα αντικαταστήσουν τη ζάχαρη, που θα αρχίσει να εκλείπει από την αγορά, µε µέλι. Στο Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο εορτάζεται η επέτειος της φασιστικής επανάστασης, ωστόσο η ατµόσφαιρα είναι παγερή, µε τον πρεσβευτή Εµανουέλε Γκράτσι να περιµένει µε αγωνία να περάσει η ώρα ώστε να επιδώσει το τελεσίγραφο. «Η ηµέρα της 27ης πέρασε σαν εφιάλτης» θα πει αργότερα.

Το βράδυ, προκειµένου να χαλαρώσει, θα βρεθεί στην οικία της οικογένειας Βλαστού, επί της Λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας, παίζοντας µπριτζ µε φίλους όπως ο πρίγκιπας Ντεµίντωφ, πρώην πρεσβευτής της Ρωσίας στην Αθήνα. Νωρίτερα το απόγευµα ο συµµαχικός σταθµός υποκλοπών της Μάλτας αναφέρει στο Λονδίνο ότι καταγράφεται έντονη κινητικότητα ιταλικών στρατευµάτων στην Αλβανία. Πράγµατι, όταν δύει ο ήλιος, ιταλικά αγήµατα προελαύνουν προς τα ελληνοαλβανικά σύνορα λαµβάνοντας θέσεις για την επικείµενη επίθεση, ενώ στην περιοχή έχει αρχίσει να βρέχει ασταµάτητα. Η µεγάλη στιγµή για την Ελλάδα φθάνει.

«Δεν θα περάσουν»

Οπως αναφέρει ο διαπρεπής ιστορικός και ακαδηµαϊκός Κωνσταντίνος Σβολόπουλος στο βιβλίο του «1940 – Οι τελευταίες µέρες του Οκτωβρίου» (Εκδόσεις Πατάκη), ο υποστράτηγος Χαράλαµπος Κατσιµήτρος, που βρίσκεται στα Γιάννενα, διαµηνύει στο Γενικό Επιτελείο την προσωπική του άποψη ότι η ιταλική επίθεση είναι πιθανό να εκδηλωθεί την εποµένη το πρωί, ίσως και κατά τη διάρκεια της νύχτας, τονίζοντας αποφασιστικά: «∆εν θα περάσουν οι Ιταλοί από το Καλπάκι! (σ.σ.: σηµερινή έδρα του ∆ήµου Πωγωνίου Ιωαννίνων)». Ως επικεφαλής της 8ης Μεραρχίας έχει φροντίσει να οργανώσει την άµυνα των γύρω υψωµάτων. Στο ύψωµα της Βέλλας διασώζονται µέχρι και σήµερα ίχνη από τα χαρακώµατα της εποχής.

∆ευτέρα 28 Οκτωβρίου 1940: 

Στη 1.00 µετά τα µεσάνυχτα το κρατικό ραδιόφωνο της Ρώµης αναγγέλλει ότι έληξε η περίοδος ανεκτικότητας της Ιταλίας έναντι της Ελλάδας. Ενενήντα λεπτά αργότερα, ο πρεσβευτής Εµανουέλε Γκράτσι ετοιµαζόταν να επιβιβαστεί στο υπηρεσιακό αυτοκίνητο προκειµένου να µεταβεί στην οικία του πρωθυπουργού, στην Κηφισιά. Ωρα 2.50 π.µ. έχει φθάσει στην οδό Κεφαλληνίας και ∆αγκλή 10, όπου βρίσκεται το σπίτι, και ζητά από τον φρουρό να ξυπνήσει τον Μεταξά, ο οποίος θα τον δεχθεί µε µια µάλλινη ρόµπα σε ένα µικρό σαλονάκι και εκεί ο διπλωµάτης του επιδίδει την τελεσιγραφική διακοίνωση της κυβέρνησής του. Στο κείµενο κατηγορούνταν η χώρα µας για παραβίαση της ουδετερότητας και ζητούσε να παρασχεθεί η συναίνεση προκειµένου να καταληφθούν «ειρηνικά» µια σειρά από στρατηγικά σηµεία της επικράτειας.

Σε περίπτωση άρνησης, η Ελλάδα θα δεχόταν επίθεση στις 6.00 το πρωί. Ο 69χρονος Μεταξάς, βουρκωµένος, αντιλαµβάνεται την κρισιµότητα των στιγΗ προβοκάτσια στα ελληνοαλβανικά σύνορα, οι συσχετισµοί δυνάµεων, η επίσκεψη Μεταξά στη βρετανική πρεσβεία, το έκτακτο Υπουργικό Συµβούλιο, η άρνηση της Τουρκίας να υλοποιήσει τις δεσµεύσεις της για παροχή αµοιβαίας βοήθειας και το ∆ιάταγµα της Γενικής Επιστράτευσης. µών. Θα απαντήσει στον νυχτερινό επισκέπτη στα γαλλικά, στη γλώσσα των διπλωµατών: «Alors. C’ est la guerre» («Πολύ καλά, λοιπόν. Εχοµεν πόλεµον»). Επί της ουσίας αυτό ήταν το «Οχι». Υστερα θα σηκωθεί και θα οδηγήσει τον Γκράτσι στην εξώπορτα, παρατηρώντας µελαγχολικά: «Vous etes les plus forts» («Είστε ισχυρότεροι»). Ο πρέσβης δεν απάντησε. Υποκλίθηκε µε σεβασµό και αποχώρησε.

Στις 3.30 το πρωί ο δικτάτορας ξεκινά τα τηλεφωνήµατα. Καλεί κατ’ αρχάς τον βασιλιά Γεώργιο Β’ και αµέσως µετά τον αρχηγό του Γενικού Επιτελείου Στρατού, Αλέξανδρο Παπάγο, τον οποίο προάγει σε αρχιστράτηγο ζητώντας του να θέσει άµεσα σε εφαρµογή το σχέδιο επιστράτευσης. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά ειδοποιούνται τα στρατεύµατα της Ηπείρου να προβάλουν σθεναρή αντίσταση στην επικείµενη επίθεση.

Οι άνδρες των ταγµάτων εµπροσθοφυλακής κατά µήκος της µεθοριακής γραµµής είναι όλοι ξύπνιοι, ντυµένοι µε πλήρη εξάρτυση και το όπλο ανά χείρας. Ο αείµνηστος καθηγητής Ιστορίας του Νεωτέρου Ελληνισµού στο Πανεπιστήµιο Αθηνών, Κωνσταντίνος Σβολόπουλος, επικαλούµενος αξιόπιστες µαρτυρίες αναφέρει ότι οι εισβολείς παρέταξαν στο ευρύτερο µέτωπο των ελληνοαλβανικών συνόρων οκτώ µεραρχίες µε 100.000 άνδρες, ενώ οι Ελληνες αντιπαρατάχθηκαν µε 30.000 - 40.000 ετοιµοπόλεµους οπλίτες, καταταγµένους σε 30 έως 40 τάγµατα που ανήκαν στην 8η Μεραρχία Ηπείρου και ∆υτικής Μακεδονίας. Οι Ιταλοί δεν είχαν µονάχα την αριθµητική υπεροχή των στρατιωτών, αλλά διέθεταν επίσης αεροπορική και αντιαεροπορική υπεροπλία και τον δεύτερο καλύτερο στόλο στη Μεσόγειο µετά τον βρετανικό. Επρεπε τάχιστα να αφιχθούν οι ελληνικές εφεδρείες στα βουνά της Πίνδου.

«Πόλεμος τιμής»

Ο Μεταξάς ορίζει έκτακτο Υπουργικό Συµβούλιο για τις 4.30 το πρωί στο υπουργείο Εξωτερικών. Πριν φθάσει στην αίθουσα συσκέψεων έχει κάνει µια στάση στη βρετανική πρεσβεία προκειµένου να ενηµερώσει για τα διατρέξαντα τον Αγγλο πρεσβευτή, σερ Μάικλ Πάλερετ, ζητώντας να σταλεί από το Λονδίνο αεροπορική και ναυτική βοήθεια. Τα µέλη της κυβέρνησης φθάνουν ένα ένα στο κέντρο της Αθήνας και ξεκινά το Υπουργικό Συµβούλιο που θα διαρκέσει ελάχιστα λεπτά. Ο δικτάτορας δεν τρέφει αυταπάτες για τα όσα θα ακολουθήσουν: «Σήµερα», θα πει, «αναλαµβάνοµεν σκληρότατον αγώνα µε µέσα τελείως άνισα και δεν πρέπει να αυταπατώµεθα ότι θα πολεµήσωµε µόνον τους Ιταλούς. Τα συµφέροντα του Αξονα είναι αναπόσπαστα και αργά ή γρήγορα θα πολεµήσουµε και τους Γερµανούς. Το πιθανώτατο είναι να χάσωµε προσωρινώς την Μακεδονίαν και την Ηπειρον και δεν αποκλείεται και αυτάς τας Αθήνας και τας εστίας µας.

Ο πόλεµος λοιπόν που σήµερα αναλαµβάνει το έθνος είναι µόνον και µόνον πόλεµος τιµής και επειδή πιστεύω βαθύτατα ότι αι ηθικαί αξίαι τελικώς θα θριαµβεύσουν επί των υλικών, έχω απόλυτον την πεποίθησιν ότι η νίκη θα είναι τελικώς µε το µέρος των Συµµάχων». Και καταλήγει: «Θα υποφέρωµεν τα πάνδεινα, αλλά µε το θαυµάσιο φρόνηµα του λαού, µε την οµόψυχον ένωσιν όλων των Ελλήνων, πιστεύω εις την νίκην».

Στο µεσοδιάστηµα έχει φθάσει και ο βασιλιάς Γεώργιος Β’ που θα προεδρεύσει στο πρώτο Πολεµικό Συµβούλιο, ενώ υπογράφονται το ∆ιάταγµα της Γενικής Επιστράτευσης και το ολιγόλογο διάγγελµα του άνακτος ως αρχηγού του κράτους προς τον ελληνικό λαό: «Ο πρόεδρος της Κυβερνήσεως ανήγγειλε προ ολίγου υπό ποίους όρους ηναγκάσθηµεν να κατέλθωµεν εις πόλεµον κατά της Ιταλίας, επιβουλευθείσης την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος. Κατά την µεγάλην αυτήν στιγµήν είµαι βέβαιος ότι κάθε Ελλην και κάθε Ελληνίς θα επιτελέση το καθήκον µέχρι τέλους και θα φανή αντάξιος της ενδόξου ηµών Ιστορίας. Με πίστιν εις τον Θεόν και εις τα πεπρωµένα της φυλής, το Εθνος σύσσωµον και πειθαρχούν ως εις άνθρωπος θα αγωνισθή υπέρ βωµών και εστιών µέχρι της τελικής νίκης. Εν τοις ανακτόροις των Αθηνών τη 28η Οκτωβρίου 1940».

Ο πρεσβευτής στην Άγκυρα

Στις 5.00 το πρωί ο Μεταξάς επικοινωνεί τηλεφωνικά µε τον Ελληνα πρεσβευτή στην Αγκυρα, Ραφαήλ Ραφαήλ, και του ζητά να ενηµερώσει την τουρκική κυβέρνηση, ενώ ταυτόχρονα καλεί και τον Τούρκο πρεσβευτή στην Αθήνα να πάει στο γραφείο του, όπως και γίνεται. Ο πρωθυπουργός του δείχνει το ιταλικό τελεσίγραφο και τον καλεί να ενεργοποιηθούν οι συµβατικές δεσµεύσεις που έχει αναλάβει η εξ ανατολών γειτονική χώρα από το 1938 και 1939 για την παροχή αµοιβαίας βοήθειας, αν και ενδόµυχα πιστεύει ότι η Τουρκία θα µας βοηθήσει µονάχα εάν δεχθούµε επίθεση από τους Βούλγαρους και όχι από τους Ιταλούς. Εχει απόλυτο δίκιο. Επικοινωνώντας ο πρέσβης µας στην Αγκυρα, Ραφαήλ Ραφαήλ, µε τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών, Σουκρού Σαράτσογλου (που δύο χρόνια αργότερα θα ορκιζόταν πρωθυπουργός), θα του ξεκαθαρίσει ότι «η Ελλάδα µπορεί να βασιστεί απόλυτα στην Τουρκία, αν δεχθεί επίθεση από τη Βουλγαρία».

Ωρα 5.30 το πρωί από τα ελληνοαλβανικά σύνορα εισβάλλουν επτά πλήρως επανδρωµένες µεραρχίες. Οι δυνάµεις του Μουσολίνι δεν περίµεναν καν να ολοκληρωθεί η προθεσµία που όριζε το τελεσίγραφο. Η εξουθενωτική νεροποντή, η λάσπη, η πυκνή οµίχλη, το τροµερό κρύο, οι αστραπές και οι βροντές από κάθε σηµείο του ορίζοντα συµφύρονταν µε το καταιγιστικό πυρ από τα εχθρικά πυροβόλα, τη λάµψη των βοµβίδων αλλά και τον βόµβο των αεροπλάνων, συνθέτοντας µια εικόνα κόλασης. Το Επος του ’40 µόλις ξεκινούσε.

Κοιμήθηκα....

Κοιμήθηκα....
Κι όταν ξύπνησα η Β. Ηπειρος ήταν Αλβανικη.
Σιωπή μου είπαν.... μη μιλήσεις.... έτσι έπρεπε, να γίνει.

Κοιμήθηκα...
Κι όταν ξύπνησα η μισή Κύπρος ήταν σκλαβωμενη.
Σιωπή μου είπαν....μη μιλήσεις....κάτι έπρεπε, να θυσιαστει...

Κοιμήθηκα κι όταν ξύπνησα είχαν πουλήσει το όνομα Μακεδονία.
Σιωπή μου είπαν... μη μιλήσεις...μην είσαι μονοφαγας.

Κοιμομουν κι ο γείτονας μου αυτοκτόνησε.
Σιωπή! Μη μιλήσεις... είχε ψυχολογικά προβλήματα.

Κοιμομουν κι όταν ξύπνησα το παιδί μου ήταν μίλια μακριά.
Σιωπή μου είπαν... Για το καλό του γίνεται.

Κοιμομουν και ο φίλος μου έχασε το σπίτι του.
Σιωπή μου είπαν... Μη μιλήσεις.....ένας κακοπληρωτης ήταν....Τι τον λυπάσαι;

Κοιμήθηκα κι όταν ξύπνησα η σημαία μου είχε κατεβει, από το μπαλκόνι μου.
Σιωπή... Μη μιλάς... Μη προκαλείς.

Κοιμήθηκα και ο κολλητός μου στην Εντατική πεταμένος.
Σιωπή.... Ούτως ή άλλως θα πέθαινε.

Κοιμομουν και παραποιησαν τα βιβλία μου, την ιστορία μου.
Σιωπή μου είπαν...στη Σμύρνη έγινε συνωστισμος.

Κοιμήθηκα κι όταν ξύπνησα δεν μπορούσα, να κυκλοφορω Ελεύθερα, στο τόπο μου.
Σιωπή... μου είπαν.... Ρατσιστής είσαι;.... Κάνε, πως δεν καταλαβαίνεις....κοιμησου πάλι....

Κοιμομουν και καίγονταν ανθρώπινες ψυχές και δάση.....
Σιωπή!!! Μη τολμήσεις, να μιλήσεις.... Φταίει ο.... άνεμος.

Κοιμήθηκα και όταν ξύπνησα τίποτε δεν ήταν, όπως τα ονειρευτηκα.
Σιωπή... Μη μιλάς... Δεν είναι καιρός για όνειρα.

Κοιμήθηκα.....κοιμήθηκα κι έχασα την αξιοπρέπεια μου,
Τα ιδανικά μου, τα πιστεύω μου, τις Αξίες μου.

Κοιμήθηκα και μου παρουσίασαν το βελτιστο ως φαυλο...και το φαυλο, ως βελτιστο.

Κοιμήθηκα και μου είπαν, να μη μιλώ για όλα αυτά.

Κοιμήθηκα, μα όταν, αποφασίσω, να ξυπνήσω, να ντραπω...., θα αγανακτησω και θα ουρλιάξω.
Για τη χαμένη μου Αξιοπρέπεια, που πέταξαν εκεί, στα σκουπίδια.
Εκεί όπου με βρίσκεις, να ψάχνω, πως θα ταισω τα παιδιά μου.

ΞΥΠΝΗΣΑ!!!
Και ΑΠΑΙΤΩ, να μη χάσω άλλη Πατρίδα...

ΑΠΑΙΤΩ
το λαό της ΧΟΡΤΑΤΟ και με ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.
Όπως του αξίζει!

Μαρία με λένε....κι αν ενοχλώ κάποιους,με τα γραφόμενα μου, αναλαμβάνω τη πάσα ευθύνη.

Μαρία Παπαχρυσάνθου

Παλλάδιον: Το ξύλινο άγαλμα που προστάτευε την Τροία πέφτοντας από τον ουρανό

«Μπορεί να ήταν ο Διομήδης, ή ο Οδυσσέας, ή ο Αινείας κάποιος από αυτούς που το πήραν, αλλά το θέμα είναι ότι βρίσκεται πλέον στην Ρώμη όπου το φυλά η Βέστα (η Ρωμαϊκή θεά της οικίας αντίστοιχη με την Εστία) η οποία βλέπει τα πάντα μέσα από το άσβεστο φως» (Οβίδιος, Ημερολόγιο 4.433).

Το ανωτέρω απόσπασμα αναφέρεται  στο Παλλάδιον το οποίο ήταν το ξύλινο άγαλμα που έπεσε από τον ουρανό και προστάτευε την Τροία.

Θάνατος της Παλλάδος

Η Αθηνά ανατράφηκε από τον Τρίτωνα (γιο του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης) μαζί με την κόρη του Παλλάδα. Τα δύο κορίτσια ήσαν αχώριστα και συναγωνίζονταν στα παιχνίδια. Κάποια στιγμή ενώ ασκούνταν σε πολεμικές ασκήσεις, η Παλλάδα επρόκειτο να καταφέρει χτύπημα στην Αθηνά, εκείνη την στιγμή ο Δίας βλέποντας την σκηνή και φοβούμενος για την ασφάλεια της κόρης του, παρεμβάλλει μεταξύ τους την αιγίδα (δερμάτινη ασπίδα).

Η Παλλάδα αιφνιδιάζεται και έτσι βρίσκει την ευκαιρία η Αθηνά να την χτυπήσει. Το χτύπημα όμως ήταν σοβαρό με αποτέλεσμα να τραυματισθεί και να πεθάνει.

Το Παλλάδιο σε ελαιογραφία του Bernard Picart 1731

Η κατασκευή

Η Αθηνά προκειμένου να τιμήσει την μνήμη της κατασκευάζει ξύλινο άγαλμα με ύψος τρεις πήχεις το οποίο αναπαριστούσε την Παλλάδα, έχοντας τα πόδια ενωμένα και κρατώντας στο δεξί χέρι ακόντιο και στο αριστερό  αδράχτι και αφού έδεσε στο στήθος του την αιγίδα, η οποία αιφνιδίασε την φίλη της, ανέβασε το άγαλμα στον ουρανό τοποθετώντας το δίπλα στον Δία.

Η ρίψη

Αργότερα ο Δίας αποπλάνησε την Ηλέκτρα, μία από τις Πλειάδες και όταν αυτή κατέφυγε στο άγαλμα για να γλυτώσει, ο θεός οργισμένος έριξε το Παλλάδιο στην Τροία. Ορισμένοι λένε ότι μαζί με το Παλλάδιο, ο Δίας έριξε στους θνητούς την Άτη (δαιμονική θεότητα της αναστάτωσης, ψευδαίσθησης, καταστροφής και της τρέλας κόρη της Έριδας) κόβοντας τα μαλλιά της και δένοντάς τα γύρω από το κεφάλι του, δίνοντας όρκο να μην επιστρέψει ποτέ στον Όλυμπο.

Ο λόγος ήταν ότι τον είχε παραπλανήσει κατά την γέννηση του Ηρακλή, προτρέποντας τον να δώσει όρκο ότι το νεογέννητο θα κυβερνούσε επί Γης, γεγονός που εκμεταλλεύθηκε η Ήρα και αφού καθυστέρησε την γέννηση του Ηρακλέους, υλοποίησε τον όρκο για τον Ευρυσθέα ο οποίος κυβέρνησε τις Μυκήνες.

Αρχαιολογικό τοπογραφικό Τροίας

Στη συνέχεια ο Ίλος, γιος του Τρώα, γιου του Εριχθόνιου, γιου του Δαρδάνου, γιου του Δία και της Ηλέκτρας, ήρθε στην Φρυγία, όπου συμμετείχε σε αγώνες που διοργάνωσε ο βασιλιάς και νίκησε στο αγώνισμα της πάλης και ως έπαθλο, έλαβε πενήντα νέους και πενήντα κόρες. Επιπλέον ο βασιλιάς ακολουθώντας έναν χρησμό, του έδωσε μια αγελάδα, ζητώντας του να βρει έναν τόπο στον οποίο θα ξάπλωνε η αγελάδα.

Ο Ίλος στη συνέχεια πήγε μακριά, και τελικά η αγελάδα ξάπλωσε στον λόφο της Άτιδος. Τότε ο Ίλος προσευχήθηκε στον Δία πιστεύοντας ότι αυτό ήταν θεϊκό σημάδι. Ήταν τότε που είδε το Παλλάδιο, να πέφτει από τον ουρανό και να προσγειώνεται μπροστά από την σκηνή του, με αποτέλεσμα να τυφλωθεί, καθότι το Παλλάδιο δεν μπορούσε να το αντικρύσει θνητός.

Αλλά αργότερα, αφού έκανε προσφορές, ανέκτησε την όρασή του και στο ίδιο σημείο έχτισε την πόλη την οποία ονόμασε Ίλιον (Τροία) και έναν ναό στον οποίο τοποθέτησε το Παλλάδιο.

Άλλοι ισχυρίζονται ότι όταν η Χρύση (κόρη του Πάλλα) παντρεύτηκε τον Δάρδανο στην Σαμοθράκη, έφερε για την προίκα της το Παλλάδιο και άλλα δώρα της Αθηνάς συμπεριλαμβανομένων των μυστικών συμβόλων της θεών, στα μυστήρια των οποίων είχε μυηθεί. Ο Δάρδανος στη συνέχεια έχτισε ένα ναό στη Σαμοθράκη, όπου τελούσε μυστήρια προς τιμήν των θεών, τηρώντας παράλληλα τα ονόματά τους μυστικά.

Αργότερα ο Δάρδανος, θρηνώντας το θάνατο του αδελφού του Ιάσιου, άφησε τη Σαμοθράκη, και παίρνοντας μαζί του το Παλλάδιο, ήρθε στην χώρα στους πρόποδες του όρους Ίδα (στην αρχαία Τρωάδα) όπου κατοικούσαν οι Τεύκρονες (εκείνοι που κυβερνώνται από τον Τεύκρο, γιο του Σκαμάνδρου ο οποίος ήταν ποτάμιος θεός) και ίδρυσε μια πόλη την οποία ονόμασε Δαρδανία. Όσον αφορά στα ιερά αντικείμενα που είχε φέρει, ο Δάρδανος έλαβε τις ακόλουθες οδηγίες:

«Στην πόλη θα χτίσεις αιώνιους λατρευτικούς χώρους προς τιμήν των προγονικών θεών στους οποίους θα τελούνται θυσίες, λατρευτικές χορωδίες και θα φυλάσσονται. Για όσο καιρό παραμένουν αυτά τα ιερά πράγματα στη γη σας, τα δώρα της κόρης του Δία θα είναι η προστασία της πόλης από κάθε κακό» (Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς, Ρωμαϊκές Αρχαιότητες 1.68ff.).

Εξ αιτίας αυτής της προφητείας , το Παλλάδιο θεωρήθηκε ζωτικής σημασίας για την προστασία της πόλης.

Όταν ο Ίλος (απόγονος του Δαρδάνου) ίδρυσε την πόλη του, το Παλλάδιο μεταφέρθηκε από την Δαρδανία στην Τροία, όπου χτίστηκε ναός στην Ακρόπολη για την στέγασή του. Ανεξάρτητα από την προέλευσή τους (είτε βρέθηκαν από τον Δάρδανο, είτε από τον Ίλο) τα Παλλάδια (χτίσθηκαν σε πολλές πόλεις της Τροίας) προσανατολίζονταν προς τα άνω, καθότι είχαν σταλεί από τον ουρανό, ως υπόσχεση ασφάλειας της πόλης.

Ένα από αυτά είχε κλαπεί από τους Αχαιούς κατά τη διάρκεια του Τρωικού Πολέμου και τα υπόλοιπα μεταφέρθηκαν από τον Αινεία στην Ιταλία, όπου ονομάζονταν έκτοτε Πενάτες (Ρωμαϊκή θεότητα προστάτες της οικίας και της Ρώμης) και απεικονίζονταν ως δύο νεαροί που κρατούσαν δόρατα.

Άλλοι ισχυρίζονται ότι οι Αχαιοί έκλεψαν ένα αντίγραφο, φτιαγμένο με σκοπό να τους παρασύρει και ότι ο Αινείας έφερε το Παλλάδιο στην Ιταλία, όπου φυλασσόταν επί εποχής Νούμα (ο δεύτερος βασιλιάς της Ρώμης) από τις Βεστιάδες (παρθένες οι οποίες επιμελούνταν την φωτιά στους ναούς της Βέστα στην Ρώμη και στις άλλες πόλεις).

Άλλοι πάλι ισχυρίζονται ότι υπήρξε ένα και μοναδικό Παλλάδιο, το οποίο είτε βρέθηκε από τον Ίλο, είτε από τον Δάρδανο, είναι αυτό που έκλεψαν οι Αχαιοί και ουδένα λόγο είχε ο Αινείας να περισώσει το άγαλμα αφού τελικά αποδείχθηκε άχρηστο στην προστασία της πόλης.

Σε κάθε περίπτωση, η φήμη του Παλλαδίου ήταν τέτοια που κατά την αρχαιότητα χτίσθηκαν πολλά αγάλματα σε πόλεις.

Όταν κατά το δέκατο έτος του Τρωικού Πολέμου, πέθανε ο Πάρης, ο μάντης Έλενος και ο αδελφός του Δείφοβος φιλονίκησαν για το χέρι της Ελένης και όταν προτιμήθηκε ο Δείφοβος, τότε ο Έλενος εγκατέλειψε την πόλη και την κατοικία του στην Ίδη. Ήταν τότε που ο μάντης Κάλχας δήλωσε ότι ο Έλενος είχε στην κατοχή του τους χρησμούς που προστάτευαν την πόλη της Τροίας.

Έτσι ο Οδυσσέας αφού έστησε ενέδρα, συνέλαβε τον Τρώα μάντη και αφού παρουσίασε την πολύτιμη «λεία» στο στρατόπεδο των Αχαιών, τον ανάγκασε να πει πώς θα μπορούσαν να καταλάβουν την Τροία.

Ο Έλενος τότε προφήτευσε για κάθε θέμα που ερωτήθηκε, προτρέποντάς τους να φέρουν τα οστά του Πέλοπα, για να φέρουν τον Νεοπτόλεμο από τη Σκύρο, προκειμένου να πείσει τον Φιλοκτήτη (στην κατοχή του οποίου ήταν το τόξο και τα βέλη του Ηρακλή) να έρθει από τη Λήμνο και να κλέψουν το Παλλάδιο , διότι όσο  ήταν εντός των τειχών δεν μπορούσε να καταληφθεί η πόλη.

Αττικό ερυθρόμορφο κύπελλο, που απεικονίζει τον Διομήδη να κλέβει το μαγικό Παλλάδιο_ τέλη 5ου αιώνα π.Χ._μουσείο Ashmolean Πανεπιστήμιο Οξφόρδης

Υπάρχει όμως και ο ισχυρισμός ότι ο Έλενος δεν συνελήφθη, αλλά τον έφεραν ο Οδυσσέας και ο Διομήδης, όταν επέστρεψε αφού είχε φύγει από την Τροία λόγω τύψεων για ένα έγκλημα που διαπράχθηκε από το Πάρη.

Συγκεκριμένα κατά τη διάρκεια εκεχειρίας, ο Πάρης δολοφόνησε ύπουλα τον Αχιλλέα και τον γιο του Νέστορα, τον Αντίλοχο (που άλλοι ισχυρίζονται ότι σκοτώθηκε σε μάχη, είτε από τον Μέμνονα ή από τον Έκτορα) στον ναό του Θυμβραίου Απόλλωνα και συνεχίζοντας τις «ύβρεις» εναντίον θεών και ανθρώπων, θέλησε να ρίξει τα πτώματα του Αχιλλέα και του Αντιλόχου στα σκυλιά και τα όρνεα, γεγονός όμως απέτρεψε ο Έλενος, ο οποίος έδωσε εντολή να απομακρυνθούν τα πτώματα από τον ναό και να παραδοθούν στους Αχαιούς.

Έτσι, ο Έλενος, αφού έφτασε στο στρατόπεδο των Αχαιών ως ικέτης, εξήγησε τις πράξεις του, δηλώνοντας ότι δεν φοβάται το θάνατο, αλλά τους θεούς και κατόπιν αποκάλυψε τα προαναφερθέντα θέματα και την αλήθεια για το Παλλάδιο.

Ο επαίτης

Μετά την ομολογία του μάντη, ο Οδυσσέας πήγε τη νύχτα στην Τροία και αφήνοντας τον Διομήδη να αναμένει, μεταμφιέστηκε και μπήκε στην πόλη ως ζητιάνος. Εκεί αναγνωρίσθηκε από την Ελένη, που τον βοήθησε να κλέψει το Παλλάδιο και αφού σκότωσε αρκετούς φρουρούς, το μετέφερε στα πλοία με την βοήθεια του Διομήδη.

Όταν αργότερα ο Οδυσσέας ζήτησε τα όπλα του Αχιλλέα και αμφισβητήθηκε από τον Αίαντα, υπενθύμισε στους δικαστές την πράξη του, αναφερόμενος στον εαυτό του στο τρίτο πρόσωπο λέγοντας:

«Γιατί ο Οδυσσέας τολμά να βγει πέρα από τους φρουρούς, αφήνοντας τον εαυτό του στο σκοτάδι και μέσα της περνώντας μέσα από εχθρικά ξίφη, μπαίνει όχι μόνο στα τείχη της Τροίας, αλλά ακόμη και στην κορυφή της Ακρόπολης, κλέβοντας την θεά από το ιερό της και μεταφέροντας το άγαλμά της μέσα από τον εχθρό;………………….εκείνο το βράδυ κέρδισα την νίκη κατά της Τροίας …» (Οδυσσέας προς τους δικαστές. Οβίδιος, Μεταμορφώσεις 13.340).

……..και δείχνοντας προς το Παλλάδιο καταλήγει: «……αν δεν δώσετε σε εμένα τα όπλα, δώστε τα σε αυτήν» (Οβίδιος, Μεταμορφώσεις 13.380).

Ο Οδυσσέας και ο Διομήδης κλέβουν το Παλλάδιο από την Τροία_Απουλιανός ερυθρόμορφος οινοχόος 350 π.Χ_μουσείο Λούβρου

Η προδοσία

Ωστόσο, άλλοι ισχυρίζονται πει ότι ο Οδυσσέας και ο Διομήδης έμαθαν από τον προφήτη Αντήνορα, που δήλωσε ότι η Τροία θα καταστραφεί εάν το Παλλάδιο μεταφερόταν έξω από τα τείχη της πόλης.

Έτσι αφού μετέβη πήγε στην πόλη ως διαπραγματευτής, το πήρε από τον Αντήνορα ο οποίος πλησίασε την ιέρεια Θεανώ (σύζυγό του) και με απειλές και υποσχέσεις περί ανταμοιβής, πήρε από αυτήν το Παλλάδιο το οποίο έστειλε στον Οδυσσέα μέσω πιστών φίλων και συνεργών.

Μετά την πτώση της Τροίας (η οποία ακολούθησε αμέσως μετά χάρη στο τέχνασμα του Δουρείου Ίππου) προέκυψε αντιπαράθεση μεταξύ του Αίαντα του Τελαμώνιου από τη μία πλευρά και του Οδυσσέα και Διομήδη από την άλλη, αλλά όχι λόγω της πανοπλίας του Αχιλλέα, όπως ορισμένοι ισχυρίζονται, αλλά λόγω του Παλλαδίου. Ο Αίας θεωρούσε τον εαυτό του ήρωα και ως εκ τούτου εκτιμούσε ότι το Παλλάδιο του ανήκε.

Από την άλλη πλευρά, ο Διομήδης και ο Οδυσσέας ζήτησαν το Παλλάδιο, με την αιτιολογία ότι αυτοί ήσαν που το μετέφεραν.

Όταν ο Αίας στη συνέχεια υποστήριξε ότι ο Αντήνωρ ήταν αυτός που είχε μεταφέρει το Παλλάδιο, οι ίδιοι που δεν έχουν προβλήματα, ο Διομήδης αντέδρασε, αλλά όχι και ο Οδυσσέας, ο οποίος υποστηρίχθηκε από τον Αγαμέμνονα και τον Μενέλαο, αφού ουδείς άλλος τολμούσε να θέσει υπό αμφισβήτηση τα κατορθώματα του Αίαντα.

Ωστόσο, είναι γνωστό ότι το έκαναν επειδή λόγω της μεσολάβησης του Οδυσσέα, επέστρεψε σώα και ασφαλής η Ελένη την οποία αγαπούσε ακόμη ο Μενέλαος. Διότι αν είχε γίνει το θέλημα του Αίαντα, η Ελένη θα είχε σκοτωθεί, καθότι πριν την άλωση της Τροίας, είχε δηλώσει ότι θα πρέπει να σκοτωθεί αυτός ο οποίος είχε προκαλέσει το θάνατο τόσων πολλών επιφανών ανδρών.

Η απόφαση των Ατρειδών (Αγαμέμνονα και Μενελάου) προκάλεσε αναστάτωση στο στράτευμα το οποίο χωρίσθηκε σε δύο παρατάξεις και όταν την επόμενη μέρα ο Αίας βρέθηκε νεκρός, ο Οδυσσέας φοβούμενος αυτούς που πίστευαν ότι ο Αίας είχε δολοφονηθεί ύπουλα, έπλευσε μακριά, αφήνοντας το Παλλάδιο πίσω για να το κρατήσει ο Διομήδης.

Κατά την επιστροφή από την Τροία, οι Αργείοι με επικεφαλής τον Διομήδη αποβιβάσθηκαν κατά λάθος λόγω σκότους, στην Αττική. Εκεί ο Δημοφών (γιος του Θησέα) αγνοώντας ότι εκείνοι που είχαν αποβιβαστεί ήσαν Αργείοι, τους επιτέθηκε και αφού σκότωσε αρκετούς, πήρε το Παλλάδιο.

Ωστόσο ορισμένοι εκτιμούν ότι το Παλλάδιο τελικά ήλθε στο Άργος, διότι ο Εργίνος (απόγονος του Διομήδη) πείστηκε από τον Τήμενο (ένας από τους Ηρακλειδείς και βασιλέας του Άργους) να κλέψει το Παλλάδιο από την πόλη (πιθανότατα πριν την κατακτήσει). Ο Εργίνος συναίνεσε, να βοηθηθεί από τον Λέαγρο, έναν φίλος του Τημένου.

Αλλά αργότερα ο Λέαγρος, έχοντας σπάσει την φιλία του με τον Τήμενο, πήρε το Παλλάδιο μαζί του και μετακόμισε στη Σπάρτη, όπου οι βασιλείς το παρέλαβαν με ικανοποίηση, τοποθετώντας το κοντά στο ιερό με τις κόρες του Λεύκιππου, οι οποίες είχαν παντρευτεί με τους Διόσκουρους.

Ορισμένοι όμως δεν πείθονται…

«Το Παλλάδιο, όπως λέγεται, έφερε προφανώς στην Ιταλία ο Αινείας». (Παυσανίας, Περιγραφή της Ελλάδας 2.23.5).