Ιερά Ελευσίς

ιερά Ελευσίς

ΚΕΙΜΕΝΟ - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Μάνος Κιλημάντζος

Ο χώρος φωνάζει!

Πότε ένα κάλεσμα, πότε μία κραυγή απελπισίας.

Το σίγουρο πάντως είναι πως είναι ζωντανός!

Δεκάδες χιλιάδες χρόνια τώρα! Και επιμένω στο «δεκάδες χιλιάδες χρόνια»…

Κάθε φορά που πηγαίνω στην ιερή Ελευσίνα φεύγω λίγο καλύτερος από την κοινωνία που βιώνω.

Όμως την περασμένη Κυριακή η επίσκεψη με άφησε αρκετά σκαλιά πιο μέσα στον «εαυτού δαίμονα». Κι αυτό γιατί είχα την καλύτερη παρέα. Τους φίλους με τις ίδιες ευαισθησίες αλλά και έναν τέλειο οδηγό, τον Αναστάσιο Στάμου. Μας έβαλε στο κλίμα, μας εξήγησε πράγματα …άρρητα, μας ετοίμασε για το προσκύνημα.

Μπαίνοντας στον χώρο η προσωπική μου λατρεία για τα παιδιά της Λητούς, τον Απόλλωνα και την Αρτέμιδα, με έκανε να σταματήσω για έναν χαιρετισμό στο ερείπιο του ναού της Αρτέμιδος και του Ποσειδώνος. Πάντα έχω τον νου μου στους δυο αγαπημένους μου και τους τιμώ με τον τρόπο μου.

Η συνέχεια μας περνάει δίπλα από το Καλλίχορον φρέαρ και μέσω των Προπυλαίων φτάνω στο σπήλαιο της Δάειρας (Περσεφόνης), το «Πλουτώνειον» για άλλη μία βουτιά στα άδυτα του νου και της ψυχής. Χιλιάδες τα χρόνια που το σπήλαιο είναι ζωντανό και τόπος λατρείας του «επέκεινα».

Η συνέχεια στο Τελεστήριο για μία ματιά στα πατρώα ιερά και όσια, σε φέρνει σε μία… έξαψη να πω ; Ευκαιρία για συλλογισμό; Δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς. Κάποια πράγματα απλά δεν χωράνε περιγραφή.

Η απαγγελία του ποιήματος «Ιερά Οδός» του Άγγελου Σικελιανού (*) σε φέρνει αντιμέτωπο με κάτι ελάχιστο από αυτά που οι μύστες πρέσβευαν (και πρεσβεύουν!).

Η περιήγηση τελειώνει στο μουσείο για να «εικονογραφήσει» ο προσκυνητής ελάχιστα από αυτά που βίωσε λίγη ώρα πριν, με την Καρυάτιδα να σε ατενίζει με αυτό το βλέμμα. Ανεκτίμητη εμπειρία!

Ο ιερός χώρος της Ελευσίνας δεν χωράει ανθρώπινες περιγραφές. Μόνο συναισθήματα. Οποιαδήποτε απόπειρα περιγραφής βεβηλώνει θαρρείς τον χώρο και ότι αυτός περιέχει.

Σαν ένας ταπεινός προσκυνητής επέλεξα δυο στιγμές που χρωμάτισαν την παρουσία μου. Επιλογές που δεν προσβάλουν την Μητέρα!

Η πρώτη είναι η ταύτιση του χώρου με την αγαπημένη Σαλαμίνα.

Την 22α του Βοηδρομιώνος (τέλη Σεπτεμβρίου στα καθ ημάς), το έτος 480, οι Πέρσες καταστρέφουν την Ελευσίνα και κατακαίγουν τας Αθήνας, ετοιμαζόμενοι για την ναυμαχία στα στενά της Σαλαμίνας.

Η ιερή πορεία μέσω της Ιεράς Οδού για την τέλεση των Ελευσινίων δεν μπορεί να γίνει. Θα μείνει ατιμώρητη η βλασφημία;;;

Η ναυμαχία αρχίζει και ο Αμεινίας (αδελφός των ΜαραθωνομάχωνΑισχύλου και Κυναίγειρου μπαίνει εμπρός με την τριήρη του ενώ αντηχεί ο Παιάνας.

Και τότε… βοή σαν από χιλιάδες στόματα και νέφος εκπορεύεται από την Ελευσίνα προς τον Περσικό στόλο, σκορπώντας πανικό.

Θα έλεγε κανείς πως οι θεοί τιμώρησαν την ασέβεια των Μήδων και ήρθαν να πολεμήσουν δίπλα στα παιδιά τους, υπέρ βωμών και εστιών.

Όπως και να έχει τα Ελευσίνια τελέσθηκαν και εκείνη την χρονιά ! Με άλλον τρόπο; Ναι ! Μην αμφιβάλει ο αναγνώστης ότι κάποια χθόνια η ουράνια τελετή έγινε !

Γιατί το χώμα αυτό δεν ανέχεται ξένο πόδι επάνω του.

Και η δεύτερη στιγμή μου.

Φεύγοντας, το μάτι πέφτει επάνω σε ένα απομεινάρι κίονα στο Τελεστήριο. Επάνω του έχουν φυτρώσει αγριολούλουδα.

Η Μεγάλη Μητέρα, η Δα Μήτηρ έρχεται πάλι να φέρει την Άνοιξη και να διεκδικήσει την Κόρη από τα σκοτάδια.

Τόσο απλά, τόσο καταλυτικά!

Πόσο μικρά και ασήμαντα φαίνονται πια τα φουγάρα που πλαισιώνουν τον ιερό χώρο ! Πόσο ασήμαντοι κάθε είδους Αλάριχοι!

Το Φώς δεν μπορεί να το πειράξει κανένας κακόβουλος.

Είναι το Φως από τα αστέρια ! Από εκεί που ήρθαμε και εκεί που θα επιστρέψουμε.

Εις το επανιδείν Μητέρα…

«Ιερά Οδός»

του Άγγελου Σικελιανού

Από τη νέα πληγή που μ' άνοιξεν η μοίρα

έμπαιν' ο ήλιος, θαρρούσα, στην καρδιά μου

με τόση ορμή, καθώς βασίλευε, όπως

από ραγισματιάν αιφνίδια μπαίνει

το κύμα σε καράβι π' ολοένα

βουλιάζει.

Γιατί εκείνο πια το δείλι,

σαν άρρωστος, καιρό, που πρωτοβγαίνει

ν' αρμέξει ζωή απ' τον έξω κόσμον, ήμουν

περπατητής μοναχικός στο δρόμο

που ξεκινά από την Αθήνα κ' έχει

σημάδι του ιερό την Ελευσίνα.

Tι ήταν για μένα αυτός ο δρόμος πάντα

σα δρόμος της Ψυχής.

Φανερωμένος

μεγάλος ποταμός, κυλούσε εδώθε

αργά συρμένα από τα βόδια αμάξια

γεμάτα αθεμωνιές ή ξύλα, κι άλλα

αμάξια, γοργά που προσπερνούσαν,

με τους ανθρώπους μέσα τους σαν ίσκιους.

Μα παραπέρα, σα να χάθη ο κόσμος

κι έμειν' η φύση μόνη, ώρα κι ώρα

μιαν ησυχία βασίλεψε. K' η πέτρα

π' αντίκρισα σε μια άκρη ριζωμένη,

θρονί μου φάνη μοιραμένο μου ήταν

απ' τους αιώνες. K' έπλεξα τα χέρια,

σαν κάθισα, στα γόνατα, ξεχνώντας

αν κίνησα τη μέρα αυτή ή αν πήρα

αιώνες πίσω αυτό τον ίδιο δρόμο.

Μα να· στην ησυχία αυτή, απ' το γύρο

τον κοντινό, προβάλανε τρεις ίσκιοι.

Ένας Ατσίγγανος αγνάντια ερχόταν,

και πίσωθέ του ακλούθααν, μ' αλυσίδες

συρμένες, δυο αργοβάδιστες αρκούδες.

Και να· ως σε λίγο ζύγωσαν μπροστά μου

και μ' είδε ο Γύφτος, πριν καλά προφτάσω

να τον κοιτάξω, τράβηξε απ' τον ώμο

το ντέφι και, χτυπώντας το με τό 'να

χέρι, με τ' άλλον έσυρε με βία

τις αλυσίδες. K' οι δυο αρκούδες τότε

στα δυο τους σκώθηκαν, βαριά.

H μία,

(ήτανε η μάνα, φανερά), η μεγάλη,

με πλεχτές χάντρες όλο στολισμένο

το μέτωπο γαλάζιες, κι από πάνω

μιαν άσπρη αβασκαντήρα, ανασηκώθη

ξάφνου τρανή, σαν προαιώνιο νά 'ταν

ξόανο Μεγάλης Θεάς, της αιώνιας Μάνας,

αυτής της ίδιας που ιερά θλιμμένη,

με τον καιρόν ως πήρε ανθρώπινη όψη,

για τον καημό της κόρης της λεγόνταν

Δήμητρα εδώ, για τον καημό του γιου της

πιο πέρα ήταν Αλκμήνη ή Παναγία.

Και το μικρό στο πλάγι της αρκούδι,

σα μεγάλο παιχνίδι, σαν ανίδεο

μικρό παιδί, ανασκώθηκε κ' εκείνο

υπάκοο, μη μαντεύοντας ακόμα

του πόνου του το μάκρος, και την πίκρα

της σκλαβιάς, που καθρέφτιζεν η μάνα

στα δυο πυρά της που το κοίτααν μάτια!

Αλλ' ως από τον κάματον εκείνη

οκνούσε να χορέψει, ο Γύφτος, μ' ένα

πιδέξιο τράβηγμα της αλυσίδας

στου μικρού το ρουθούνι, ματωμένο

ακόμα απ' το χαλκά που λίγες μέρες

φαινόνταν πως του τρύπησεν, αιφνίδια

την έκαμε, μουγκρίζοντας με πόνο,

να ορθώνεται ψηλά, προς το παιδί της

γυρνώντας το κεφάλι, και να ορχιέται

ζωηρά.

K' εγώ, ως εκοίταζα, τραβούσα

έξω απ' το χρόνο, μακριά απ' το χρόνο,

ελεύτερος από μορφές κλεισμένες

στον καιρό, από αγάλματα κ' εικόνες·

ήμουν έξω, ήμουν έξω από το χρόνο.

Μα μπροστά μου, ορθωμένη από τη βία

του χαλκά και της άμοιρης στοργής της,

δεν έβλεπα άλλο απ' την τρανήν αρκούδα

με τις γαλάζιες χάντρες στο κεφάλι,

μαρτυρικό τεράστιο σύμβολο όλου

του κόσμου, τωρινού και περασμένου,

μαρτυρικό τεράστιο σύμβολο όλου

του πόνου του πανάρχαιου, οπ' ακόμα

δεν του πληρώθη απ' τους θνητούς αιώνες

ο φόρος της ψυχής.

Τι ετούτη ακόμα

ήταν κ' είναι στον Άδη.

Και σκυμμένο

το κεφάλι μου κράτησα ολοένα,

καθώς στο ντέφι μέσα έριχνα, σκλάβος

κ' εγώ του κόσμου, μια δραχμή.

Μα ως, τέλος,

ο Ατσίγγανος ξεμάκρυνε, τραβώντας

ξανά τις δυο αργοβάδιστες αρκούδες,

και χάθηκε στο μούχρωμα, η καρδιά μου

με σήκωσε να ξαναπάρω πάλι

το δρόμον οπού τέλειωνε στα ρείπια

του Ιερού της Ψυχής, στην Ελευσίνα.

K' η καρδιά μου, ως εβάδιζα, βογκούσε:

«Θα 'ρτει τάχα ποτέ, θε νά 'ρτει η ώρα

που η ψυχή της αρκούδας και του Γύφτου,

κι η ψυχή μου, που Μυημένη τηνε κράζω,

θα γιορτάσουν μαζί;».

Κι ως προχωρούσα,

και βράδιαζε, ξανάνιωσα απ' την ίδια

πληγή, που η μοίρα μ' άνοιξε, το σκότος

να μπαίνει ορμητικά μες στην καρδιά μου,

καθώς από ραγισματιάν αιφνίδια μπαίνει

το κύμα σε καράβι που ολοένα

βουλιάζει. Kι όμως τέτοια ως να διψούσε

πλημμύραν η καρδιά μου, σα βυθίστη

ως να πνίγηκε ακέρια στα σκοτάδια,

σα βυθίστηκε ακέρια στα σκοτάδια,

ένα μούρμουρο απλώθη απάνωθέ μου,

ένα μούρμουρο,

κι έμοιαζ' έλεε:

«Θα 'ρτει».

Από τον «Λυρικό Bίο, E΄», εκδ. Ίκαρος, 1968.

arxeion-politismou.gr

Το διαβάσαμε από το: Ιερά Ελευσίς http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2019/03/blog-post_959.html#ixzz5hQ0rMUdx

Το αμερικανικό δολάριο και τα μυστικά σύμβολα που κανείς δεν ξέρει

Στις 6 Ιουλίου του 1785 οι Αμερικανοί αποφάσισαν να ορίσουν ως νομισματική τους μονάδα το δολάριο. Επί μισό αιώνα και περισσότερο το δολάριο αποτέλεσε αναμφισβήτητα το κυρίαρχο νόμισμα στον πλανήτη.

Το δολάριο διαιρείται σε 100 σεντς. Ο κωδικός ISO 4217 του δολαρίου ΗΠΑ είναι USD.

Η ονομασία του προέρχεται από το ισπανικό δολάριο (νόμισμα των οκτώ ρεαλιών, στα ισπανικά reales), το οποίο με την σειρά του είχε λάβει το όνομά του πιθανώς από το παλαιό γερμανικό νόμισμα Τάλερ (στα γερμανικά Thaler), αναφέρει το newmoney.

Σε κανονική κυκλοφορία υπάρχουν κέρματα με ονομαστική αξία 1¢ (Cent, επίσης γνωστό ως Penny), 5¢ (Nickel), 10¢ (Dime), 25¢ (επισήμως «τέταρτο του δολαρίου», Quarter Dollar, ή απλά Quarter στην καθομιλουμένη), 50¢ (μισό δολάριο, half dollar· σπάνιο) και $1 (δολάριο, dollar· σπάνιο).

Επίσης κυκλοφορούν χαρτονομίσματα των $1, $2 (σπάνιο), $5, $10, $20, $50 και $100. Χαρτονομίσματα με ονομαστική αξία άνω των $100 ($500, $1.000, $5.000, $10.000 και $100.000) δεν έχουν πλέον αντίκρυσμα, έτσι ώστε να δυσκολευτεί η λαθραία μεταφορά μεγάλων χρηματικών ποσών.

Στο χαρτονόμισμα του ενός δολαρίου απεικονίζεται ο Τζορτζ Ουάσινγκτον.

Αν το κοιτάξουμε προσεκτικά διαπιστώνουμε ότι : 

– Στην αριστερή μεριά της μιας πλευράς του έχουμε μια πυραμίδα που πάνω της υπάρχει ο παντεπόπτης οφθαλμός, ένα χαρακτηριστικό μασονικό σύμβολο.

– Από κάτω η πυραμίδα αποτελείται από 13 σειρές τούβλων και τα τούβλα είναι 72, όσα και τα ονόματα του θεού στην Καμπάλα (εβραϊκός μυστικισμός).

– Στην τελευταία σειρά γράφεται στα λατινικά η ημερομηνία 1776 (MDCCLXXVI), που είναι η ημερομηνία της ανεξαρτησίας των Η.Π.Α, αλλά και της ίδρυσης του Τάγματος των Ιλλουμινάτι. Η παραπάνω ημερομηνία εύκολα μετατρέπεται σε 666 = mDCcLXxVI. Κάτω από την πυραμίδα έχουμε την λατινική έκφραση «ΝΟVUS ORDO SECLORUM» που σημαίνει Νέα Τάξη Πραγμάτων.

– Από την άλλη πλευρά υπάρχει η σφραγίδα με τον «αητό» των ΗΠΑ. Όμως εδώ έχουμε τα εξής περίεργα: Έχουμε μια συνεχόμενη εμφάνιση του αριθμού 13.

– Παρατηρούμε ακόμα μια λατινική έκφραση, το «E PLURIBUS UNUM» που σημαίνει «Ένας από Πολλούς» και αποτελείται από 13 γράμματα. Ακριβώς από κάτω βλέπουμε 13 αστερία για τις 13 αρχικές αποικίες και από κάτω ο «αητός» κρατά 13 βέλη και ένα φυτό με 13 φύλλα και 13 κεράσια. 

– Το 13 είναι σημαντικός αριθμός για τους Ιλλουμινατι. Και ερχόμαστε στο πιο σημαντικό σύμβολο.

– Αυτό που υπάρχει στο δολάριο δεν είναι αητός. Στην πραγματικότητα πρόκειται για το μυθικό πτηνό Φοίνικα που έχει πολύ μεγάλο μυστικιστικό συμβολισμό και κατέχει σημαντική θέση στον Τεκτονισμό και στα δρώμενα των μυστικιστικών εταιρειών.

– Τέλος, υπάρχουν πολλές μικροτυπικές εκτυπώσεις (μικροτυπικό = εκτύπωση σε πολύ μικρή κλίμακα με στοιχεία που διακρίνονται με δυσκολία) στις οποίες υπάρχουν μασονικά σύμβολα όπως οι τρεις μικρές πυραμίδες, η ύπαρξη κουκουβάγιας σε δύο σημεία κ.α.

Πηγή: Moneypress

Εικόνα από: FT Alphaville – Financial Times

Σαν σήμερα: Η θεμελίωση της Αγίας Σοφιάς στην Κωνσταντινούπολη

Η Αγία Σοφία είναι το πρώτο κτίσμα που χτυπάει στα μάτια του επισκέπτη, καθώς εισέρχεται από την Προποντίδα. Το ξεχωριστό αυτό σημείο είχαν επιλέξει για να χτίσουν τους ναούς τους, αιώνες πριν από τους Βυζαντινούς, οι ειδωλολάτρες.
Ο πρώτος ναός της Αγίας Σοφίας θεμελιώθηκε από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο το 330 μ.Χ. όταν ονόμασε τη μετέπειτα Κωνσταντινούπολη πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η ανέγερση του ναού ολοκληρώθηκε από τον γιο του Κωνστάντιο και τα εγκαίνια έγιναν στις 15 Φεβρουαρίου του 360.
Κατά την εποχή του Αρκαδίου, το 404, η πρώτη Αγιά Σοφιά πυρπολείται και θα κτισθεί εκ νέου από τον Θεοδόσιο Β’. Τα εγκαίνια θα γίνουν στις 10 Οκτωβρίου του 415, όμως ο ναός θα πυρποληθεί και πάλι το 532, κατά τη Στάση του Νίκα. Έτσι, ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός Α’ αποφασίζει να κατασκευάσει την εκκλησία από την αρχή, στον ίδιο χώρο, αλλά πολύ πιο επιβλητική, για να δεσπόζει στη Βασιλεύουσα. 
Τα θεμέλια αυτού του μεγαλοπρεπή ναού θα μπουν στις 23 Φεβρουαρίου του 532, με σχέδια που εκπόνησαν οι αρχιτέκτονες Ανθέμιος Τραλλιανός και Ισίδωρο ο Μιλήσιος.
Για την ολοκλήρωση του κολοσσιαίου έργου δούλεψαν αδιάκοπα επί έξι χρόνια 10.000 τεχνίτες, ενώ ξοδεύτηκαν 320.000 λίρες (περίπου 120.000.000 ευρώ). Από κάθε σημείο όπου υπήρχε Ελληνισμός, έγινε προσφορά: Τα πράσινα μάρμαρα από τη Μάνη και την Κάρυστο, τα τριανταφυλλιά από τη Φρυγία και τα κόκκινα από την Αίγυπτο. Από τον υπόλοιπο κόσμο προσφέρθηκαν τα πολύτιμα πετράδια, ο χρυσός, το ασήμι και το ελεφαντόδοντο, για τη διακόσμηση του εσωτερικού.
Τα εγκαίνια έγιναν στις 27 Δεκεμβρίου του 537 από τον Ιουστινιανό, ο οποίος βλέποντας την υπεροχή της Αγίας Σοφίας έναντι του ξακουστού ναού του Σολομώντα, αναφωνεί: «Δόξα των Θεώ το καταξιωσάντι με τελέσαι τοιούτον έργον. Νενίκηκά σε Σολομών».
Για χίλια και πλέον χρόνια (537-1453), η Αγία Σοφία θα αποτελέσει το κέντρο της ορθοδοξίας και του ελληνισμού. Εκεί, ο λαός θα γιορτάσει τους θριάμβους, θα θρηνήσει τις συμφορές και θα αποθεώσει τους νέους αυτοκράτορες.
Η τελευταία λειτουργία τελέστηκε στις 29 Μαΐου του 1453. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ΙΑ’ Δραγάτης, αφού προσευχήθηκε μαζί με το λαό και ζήτησε συγνώμη για λάθη που πιθανόν έκανε, έφυγε για τα τείχη, όπου έπεσε μαχόμενος.
Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης, η Αγία Σοφία έγινε τζαμί και με την επανάσταση του Κεμάλ Ατατούρκ μετατράπηκε σε μουσείο.
Από: sansimera.gr
vimaorthodoxias

Οι σπουδαιότερες εφευρέσεις του Αρχιμήδη.

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη Ο Αρχιμήδης ανήκει στα πιο μεγαλοφυή πνεύματα που πέρασαν ποτέ από την ανθρωπότητα. Δύο από τις διασημότερες φράσεις που έχουν ακουστεί στην ιστορία αποδίδονται σε εκείνον: το ‘’εύρηκα, εύρηκα’’ που αναφώνησε τρέχοντας γυμνός στους δρόμους όταν ανακάλυψε εντελώς τυχαία την άνωση και το ‘’μη μου τους κύκλους τάραττε’’ που αναφώνησε στο στρατιώτη που πήγε να του καταστρέψει τους κύκλους που ζωγράφιζε στη γη, λίγο πριν βρει από εκείνον τραγικό θάνατο. Μερικές από τις σπουδαιότερες εφευρέσεις του Αρχιμήδη: Το ατμοτηλεβόλο: Ο Αρχιμήδης εφεύρε το συγκεκριμένο όπλο κατά τη διάρκεια της πολιορκίας των Συρακουσών από τους Ρωμαίους. Το συγκεκριμένο όπλο εκτόξευε μπάλες βάρους ενός ταλάντου σε απόσταση 6 σταδίων. Αραιόμετρο: Το αραιόμετρο είναι ένα όργανο που χρησιμοποιείται για να καταμετρήσει την πυκνότητα και την περιεκτικότητα των υγρών. Δρομόμετρο: Είναι ένα όργανο που μετράει την ώρα που διένυσε ένα όχημα στο δρόμο. Γερανοί: Οι γερανοί ήταν εξαιρετικό όπλο ενάντια στους εχθρούς, αφού μπορούσε να ανυψώνει τα καράβια τους και να τα ρίχνει επάνω τους. Στις σπουδαιότερες επίσης δημιουργίες του, ανήκουν η βίδα, η διατύπωση της Αρχής του Αρχιμήδη, σύμφωνα με την οποία: κάθε σώμα βυθισμένο σε ρευστό δέχεται άνωση ίση με το βάρος του ρευστού που εκτοπίζει’’ αλλά και της διάθλασης του φωτός. Ο Αρχιμήδης, λοιπόν, ανήκει σε εκείνους τους εφευρέτες που πλούτισαν πνευματικά την ανθρωπότητα.

Το μνημείο του Έλληνα δασκάλου..

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρό παιδάκι, μαθήτρια Δημοτικού, πηγαίναμε οικογενειακώς στο σπίτι της γιαγιάς μου, στου Ζωγράφου. Θυμάμαι το βλέμμα μου να πέφτει πάντοτε σε εκείνο το μνημείο του Έλληνα δασκάλου, το οποίο βρίσκεται στην πλατεία Μαδρίτης, πίσω από το ξενοδοχείο Χίλτον. Με το αισθητήριο και την ενσυναίσθηση της παιδικότητάς μου, είχα αγαπήσει εκείνο το γλυπτό, θεωρούσα πως τιμάει εκείνους που μας στηρίζουν στο δύσκολο και συνάμα συναρπαστικό δρόμο της γνώσης.

Ένα γλυπτό το οποίο χτίστηκε ως φόρος τιμής στους δασκάλους οι οποίοι διδάσκουν τα παιδιά αλλά και ανταποκρίνονται στο τόσο σοβαρό και διαπαιδαγωγικό τους λειτούργημα με συνέπεια, αγάπη, υπομονή και ήθος.

Μπορώ να πω πως ως μαθήτρια αλλά και ως αθλήτρια, γνώρισα και είχα καλούς δασκάλους. Ανθρώπους που αγαπούσαν τα παιδιά πραγματικά και επιθυμούσαν να οδηγήσουν τον καθέναν από εμάς να ξεδιπλώσει και να βγάλει στην επιφάνεια τη δική του μοναδική προσωπικότητα. Ήταν εκείνοι οι δάσκαλοι που κάτω από το αυστηρό τους βλέμμα έκρυβαν την απέραντη αγάπη και κατανόηση για την ορμητικότητα και την αφέλεια της ηλικίας μας.

Οι καλοί δάσκαλοι, σε μία εποχή που ο χώρος της εκπαίδευσης περνάει μία σοβαρή κρίση, οφείλει να τονιστεί όπως και να δοθεί η απαραίτητη σημασία για τη στελέχωση των σχολείων με ανθρώπους που έχουν να δώσουν αγάπη, γνώσεις και ανιδιοτελή προσφορά σε κάθε μαθητή.

Ευχαριστώ τους δασκάλους μου οι οποίοι με εκτίμησαν και με βοήθησαν να ανελιχθώ και να πιστέψω στα όνειρά μου. Ο καλός δάσκαλος είναι ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα στη ζωή κάθε παιδιού και εφήβου και, αναμφίβολα, ένα πρότυπο και ένας καθοδηγητής στο δρόμο για την κατάκτηση της γνώσης.

ΥΣ: Αφιερωμένο στους δασκάλους μου

Πέθαναν για μία ελεύθερη Μακεδονία – Αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές του Μακεδονικού Αγώνα που ελάχιστοι γνωρίζουν

Το Μακεδονικό ζήτημα, εξακολουθεί να δεσπόζει στην επικαιρότητα. Σήμερα, αξίζει να αναφερθούν ορισμένοι, από τους χιλιάδες Μακεδονομάχους. Κάποιους γνωστούς, κάποιους λιγότερο γνωστούς και κάποιους σχετικά άγνωστους.
Είναι ένας ελάχιστος φόρος τιμής για όλους εκείνους που αγωνίστηκαν για μια ελεύθερη, ελληνική Μακεδονία. Μερικοί έχασαν τη ζωή τους, άλλοι τραυματίστηκαν. Και πολλοί από αυτούς που βγήκαν αλώβητοι από τις μάχες με τους Τούρκους και τους Βούλγαρους, πήραν μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους, ακόμα και τη Μικρασιατική εκστρατεία. Χωρίς καμία ουσιαστική ανταμοιβή, πολεμώντας μόνο για τις αξίες, τα ιδανικά τους και την Ελλάδα …

Τα γεγονότα ως την εξέγερση του Ίλιντεν

Το 1870, ιδρύθηκε η βουλγαρική Εξαρχία, η αυτοκέφαλη βουλγαρική Εκκλησία δηλαδή. Το γεγονός αυτό, σήμανε την αρχή του ελληνοβουλγαρικού ανταγωνισμού για τον έλεγχο των επισκοπών στις περιοχές της Μακεδονίας και της Θράκης. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, κήρυξε το 1872 την Εξαρχία σχισματική. Η ανάδειξη του πανσλαβισμού σε βασικό άξονα της ρωσικής πολιτικής, είχε σαν αποτέλεσμα με τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (1878), τη δημιουργία μιας «μεγάλης Βουλγαρίας»

Κάνουμε εδώ μια παρένθεση, για να αναφέρουμε ότι οι ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες της Βουλγαρίας, είχαν αρχίσει να καλλιεργούνται από την Πανσλαβιστική Οργάνωση, πρώτη επίσημη εκδήλωση της οποίας ήταν το Α’ πανσλαβιστικό συνέδριο στην Πράγα, το 1848. Ένας από τους σπουδαιότερους παράγοντες της οργάνωσης αυτής, ήταν ο Ρώσος κόμης Ιγνάτιεφ, διπλωμάτης, γόνος αριστοκρατικής οικογένειας.


Θεωρείται ο ιθύνων νους της Συνθήκης. Μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου, είπε στους Βουλγάρους: «Τώρα ας πάνε κολυμπώντας οι Έλληνες στην Κωνσταντινούπολη»!

Οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν από τη δημιουργία της «μεγάλης Βουλγαρίας», είχαν ως αποτέλεσμα στο Συνέδριο του Βερολίνου (13 Ιουλίου 1878) που ακολούθησε, να γίνει επανακαθαρισμός των συνόρων. Ωστόσο, το θέμα της Μακεδονίας, άρχισε να απασχολεί την ευρωπαϊκή διπλωματία, η οποία ως τότε, μάλλον το αγνοούσε.

Οι Βούλγαροι, το 1885 κατέλαβαν πραξικοπηματικά την Ανατολική Ρωμυλία ενώ παράλληλα άρχισαν να ιδρύουν επισκοπές και εξαρχικά σχολεία στη Μακεδονία. Από ελληνικής πλευράς, στη Δυτική Μακεδονία, άρχισαν να λειτουργούν από το 1871 ελληνικά σχολεία . Ιδιαίτερα σημαντικό, ήταν το ιστορικό Γυμνάσιο Τσοτυλίου (Κοζάνης), το οποίο θεμελιώθηκε τον Μάιο του 1873.


Το 1894, ιδρύθηκε στην Αθήνα η «Εθνική Εταιρεία», από αξιωματικούς του Στρατού, με σκοπό, ανάμεσα στους άλλους, τη διάσωση του υπόδουλου ελληνισμού της Μακεδονίας. Έτσι, το 1896, συγκροτήθηκαν αντάρτικα σώματα (Βερβέρη, Παπαδήμου, Βελέντζα, Σαράντη, Γκρούτα), που κατευθύνθηκαν προς τη Μακεδονία.


Ένας από τους θρυλικούς Μακεδονομάχους, ο πρώτος που έχασε τη ζωή του στον αγώνα για τη Μακεδονία, ήταν ο Αθανάσιος Μπρούφας (1850 – 1896), που σκοτώθηκε μετά από προδοσία των Βουλγάρων, σε μάχη με τους Τούρκους στο Μορίχοβο.

Πέθαναν για μία ελεύθερη Μακεδονία – Αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές του Μακεδονικού Αγώνα που ελάχιστοι γνωρίζουν – 

Η ατυχής έκβαση του ελληνοτουρκικού πολέμου το 1897, είχε σαν αποτέλεσμα τον περιορισμό της δραστηριότητας από ελληνικής πλευράς στη Μακεδονία. Άλλωστε και πριν, το επίσημο κράτος δεν υιοθετούσε αλλά και δεν απαγόρευε τις αποστολές στη Μακεδονία.


Όμως οι Βούλγαροι αποθρασύνθηκαν. Άγριες επιθέσεις των κομιτατζήδων σε πολλά χωριά της Μακεδονίας, αναγκάζουν ελληνικούς πληθυσμούς να προσχωρήσουν στη βουλγαρική Εξαρχία. Η εξέγερση του Ίλιντεν (21/7/1903), παρά την τελική της αποτυχία, είχε σαν αποτέλεσμα, Έλληνες κάτοικοι χωριών όπως τα Άλωνα και το Κρατερό, να γίνουν στόχος των τουρκικών στρατευμάτων αλλά και ατάκτων που είχαν σταλεί στην περιοχή για να επιβάλλουν την τάξη με κάθε τρόπο.

Παράλληλα, πολλά χωριά που είχαν παραμείνει πιστά στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, αποτέλεσαν τους πρώτους στόχους των Εξαρχικών. Ο ηρωικός θάνατος του Παύλου Μελά (13 Οκτωβρίου 1904), είχε σαν αποτέλεσμα την εθνική αφύπνιση και τη συγκρότηση ένοπλων σωμάτων, που πολέμησαν εναντίον Βουλγάρων και Τούρκων στη Μακεδονία. Επικεφαλής τους, ήταν τόσο αξιωματικοί από την «Παλαιά Ελλάδα» όσο και ντόπιοι, γηγενείς οπλαρχηγοί. Έδωσαν τη ζωή τους για τη Μακεδονία

Στον Μακεδονικό Αγώνα, πήραν μέρος χιλιάδες.

Σύμφωνα με τους επίσημους πίνακες των Μακεδομάχων έχασαν τη ζωή τους: i) Αξιωματικοί αρχηγοί Σωμάτων 10 ii) Ιδιώτες αρχηγοί Σωμάτων 5 iii) Οπλαρχηγοί Α΄ Τάξεως 17 iv) Οπλαρχηγοί Β’ Τάξεως 12 v) Ομαδάρχες 25 vi) Οπλίτες 315

Σύνολο —– 384

Οι αξιωματικοί που πήραν μέρος στον Μακεδονικό Αγώνα, ήταν πενήντα. Οι δέκα από αυτούς έχασαν τη ζωή τους. Εκτός από τον Παύλο Μελά, οι υπόλοιποι ήταν.

i) Ανθυπολοχαγός Σαραντέλος ή Τέλος Αγαπηνός (καπετάνιος Άγρας). Καταγόταν από τους Γαργαλιάνους της Μεσσηνίας. Γεννήθηκε το 1881. Το 1901, αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων με τον βαθμό του Ανθυπολοχαγού Πεζικού. Το 1906, απογοητευμένος από την αδράνεια της στρατιωτικής ζωής στην Ελλάδα, πέρασε τα σύνορα και επικεφαλής μικρού ένοπλου σώματος, έδρασε στο Βέρμιο, αλλά, κυρίως, στην περιοχή της λίμνης των Γιαννιτσών την οποία εκκαθάρισε από τους κομιτατζήδες.

Πέθαναν για μία ελεύθερη Μακεδονία – Αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές του Μακεδονικού Αγώνα που ελάχιστοι γνωρίζουν – 

Προσβλήθηκε από ελονοσία και επρόκειτο να επιστρέψει στην Ελλάδα. Αναμένοντας τον αντικαταστάτη του Δουμπιώτη επιχείρησε να προσεταιριστεί τα βουλγαρικά σώματα των Κασάσεφ και Ζλατάν με τους οποίους δεν είχε συγκρουστεί. Ζήτησε να συνεννοηθεί μαζί τους σε ουδέτερο έδαφος και πήγε μάλιστα στον τόπο των συζητήσεων μόνο με ένα οπλίτη. Καλόπιστα, παρέδωσε τον ατομικό του οπλισμού, όπως και του συνοδού του, στους κομιτατζήδες. Αυτοί τους αιχμαλώτισαν, τους περιέφεραν στα χωριά της περιοχής και στη συνέχεια τους κρέμασαν σ’ ένα δέντρο ανάμεσα στα χωριά Τέχοβο (σημ. Καρυδιά) και Βλάδο (σημ. Άγρας), στις 8 Ιουνίου 1907. Και η άνανδρη εκτέλεση του Τέλου Αγαπηνού έδωσε νέα ώθηση στον μακεδονικό αγώνα.

ii) Ανθυπολοχαγός Βλαχάκης Αντώνιος (Νάκης Λίτσας). Γεννήθηκε το 1874 στο Γύθειο Λακωνίας. Εγκατέλειψε τις σπουδές του και έγινε στρατιωτικός. Το 1897, τραυματίστηκε βαριά στη μάχη του Δομοκού.

Το 1905, ζήτησε άδεια για να μεταβεί στο Παρίσι και να τελειοποιήσει τις στρατιωτικές του σπουδές. Ωστόσο πήγε στη Μακεδονία και από την περιοχή του Βοΐου που ήταν το ορμητήριο του, πραγματοποίησε επιθέσεις εναντίον των κομιτατζήδων στη Σταρίτσανη και το Έζερετς. Για καλύτερη οργάνωση του αγώνα, ήρθε στην Αθήνα και επέστρεψε στη Μακεδονία με τον Λεωνίδα Πετροπουλάκη και 75 άνδρες.

Στις 7 Μαΐου 1906, σε συμπλοκή με τους κομιτατζήδες στο χωριό Οσνίτσανη (σημ. Καστανόφυτο της Φλώρινας) τραυματίστηκαν θανάσιμα και οι δύο.

iii) Ανθυπολοχαγός Λυμπερόπουλος Μαρίνος (καπετάν Κρόμπας), από την Ιθώμη της Μεσσηνίας. Γεννήθηκε το 1875. Έδρασε στην περιοχή του Μορίχοβου και έφθασε ως το Μοναστήρι. Έγινε φόβος και τρόμος των Βούλγαρων κομιτατζήδων. Η δράση του θορύβησε και τους Τούρκους, που κινήθηκαν εναντίον του και τον περικύκλωσαν. Στις 7 Νοεμβρίου 1905, σκοτώθηκε στο χωριό Πετάλινο (σημ.ανήκει στη FYROM).

iv) Λοχαγός Μωραΐτης Μιχαήλ (καπετάν Κόδρος), από την Αθήνα. Γεννήθηκε το 1856. Πήρε μέρος στον πόλεμο του 1897. Την άνοιξη του 1905, επικεφαλής σώματος 40 ανδρών, πέρασε στη Μακεδονία. Στις 16 Μαΐου 1905, συνέτριψε μεγάλη δύναμη κομιτατζήδων έξω από την Καστανερή. Δυο μέρες αργότερα, περικυκλώθηκε από μεγάλη δύναμη Τούρκων και σκοτώθηκε μαζί με τους περισσότερους άνδρες του.

v) Ανθυπολοχαγός Τσοτάκος Νικόλαος (καπετάν Γέρμας). Γεννήθηκε στη Γέρμα Λακωνίας το 1874, απ’ όπου πήρε και το ψευδώνυμό του. Ως Ανθυπολοχαγός, με ένα σώμα 45 επίλεκτων ανδρών, κυρίως από τη Λακωνία, στις 7 Ιουνίου 1907 πέρασε στη Μακεδονία όπου ανέπτυξε έντονη δράση προστασίας των ελληνικών πληθυσμών. Έπεσε όμως θύμα προδοσίας. Περικυκλώθηκε από 2.000 Τούρκους και έπεσε ηρωικά μαχόμενος (16/7/1907) στη θέση Καλογερικό. Μόλις τρεις από τους άνδρες του σκοτώθηκαν.

vi) Ανθυπολοχαγός Παπαδάς Ζαχαρίας (καπετάν Φούφας) από τον Άγιο Πέτρο Αρκαδίας. Γεννήθηκε το 1876. Στη Δυτική Μακεδονία, πέρασε το 1906. Έδρασε στην ευρύτερη περιοχή Βιτσίου – Φλώρινας – Περιστερίου. Τον Μάρτιο του 1906, εισέβαλε στην περιοχή των Κορεστίων, όπου απέκρουσε τουρκική επίθεση 250 ανδρών. Τον Ιούλιο του 1906, επέστρεψε στην Ελλάδα. Στις 10 Απριλίου 1907, επικεφαλής 35 ανδρών, πέρασε πάλι στη Μακεδονία. Τη νύχτα της 7ης προς 8η Μαΐου 1907, επιτέθηκε εναντίον Βούλγαρων κομιτατζήδων στο Παλαιοχώρι (σημ. Φούφας). Στη μάχη που ακολούθησε, έχασε τη ζωή του, μαζί με 4 άνδρες του.

Πέθαναν για μία ελεύθερη Μακεδονία – Αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές του Μακεδονικού Αγώνα που ελάχιστοι γνωρίζουν – 

vii) Ανθυπίλαρχος Πραντούνας Χρήστος (καπετάν Καψάλης). Ο πατέρας του, ναξιώτικης καταγωγής, ήταν ειρηνοδίκης στα Λεχαινά Ηλείας, όπου γεννήθηκε το 1873 ο Χρήστος Πραντούνας. Παππούς της μητέρας του, ήταν ο Μεσολογγίτης ήρωας του 1821, Χρήστος Καψάλης. Σπούδασε δυο χρόνια στην Ιατρική και το 1893 κατατάχθηκε εθελοντικά στο ιππικό. Ως λοχίας, διακρίθηκε στον πόλεμο του 1897. Το 1901, μετά από φοίτησή του σε στρατιωτική Σχολή, αποφοίτησε ως Ανθυπίλαρχος. Δεινός ιππέας, άριστος ξιφομάχος και σκοπευτής, χορευτής, αθλητής αλλά και καλλιτέχνης (ζωγράφος κλπ), ήταν περιζήτητος στους αριστοκρατικούς κύκλους της Αθήνας. Τα εγκατέλειψε όμως όλα για τη Μακεδονία. Του ανατέθηκε η πλέον επικίνδυνη αποστολή, της εκκαθάρισης της λίμνης των Γιαννιτσών από τους κομιτατζήδες. Στις 28 Απριλίου 1906, έδωσε σκληρή μάχη εναντίον επταπλάσιων εχθρών πάνω σε πλάβες (βάρκες). Πολεμούσε όρθιος, παρά τις προτροπές των συντρόφων του να προστατευτεί. Μια σφαίρα τον βρήκε στο μέτωπο. Τα τελευταία του λόγια ήταν «Ζήτω η Μεγάλη Ελλάς».

iix) Ανθυπολοχαγός Φραγκόπουλος Σπυρίδων (καπετάν Ζόγρας). Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1879. Καταγόταν από ονομαστή βυζαντινή οικογένεια. Σκοτώθηκε στα Λειβάδια του όρους Πάικο, στις 18/5/1905.

ix) Υπολοχαγός Παπαδόπουλος Γεώργιος (καπετάν Νικηφόρος Β’). Δυστυχώς βρήκαμε ελάχιστα στοιχεία γι’ αυτόν. Καταγόταν από τη Βράχα Αιτωλοακαρνανίας. Σκοτώθηκε στο Πέτροβο στις 22/6/1907.

x) Παύλος Κύρου. Σλαβόφωνος μακεδονομάχος από το Ανταρτικό της Φλώρινας. Από το 1881 ως το 1897, βρέθηκε στην Αθήνα, όπου ήρθε σε επαφή με Μακεδόνες πολιτικούς, όπως ο Στέφανος Δραγούμης. Επέστρεψε στη Μακεδονία και δεν ενέδωσε στις πιέσεις των Εξαρχικών να τον προσεταιριστούν. Συνεργάστηκε με τον καπετάν Κώττα, τον Ι. Καραβίτη, τον Γ. Τσόντο, τον Ν. Καλομενόπουλο, τον Γ. Κατεχάκη και τον Ε. Σκουντρή. Σκοτώθηκε στο χωριό Τρίγωνο της Φλώρινας, στις 13 Νοεμβρίου 1906, καθώς έπεσε σε ενέδρα οθωμανικού αποσπάσματος.

xi) Ευάγγελος Νάτσης (Γεωργίου) ή Στρεμπενιώτης. Καταγόταν από τα Ασπρόγεια της Φλώρινας. Γεννήθηκε το 1876. Πήρε μέρος στον πόλεμο του 1897. Αρχικά, συνεργαζόταν με το βουλγαρικό κομιτάτο, ωστόσο η συνάντησή του με τον Γερμανό Καραβαγγέλη τον έκανε ν’ αλλάξει στάση. Το 1901, ήταν επικεφαλής σώματος 12 ανδρών. Τον Ιούνιο του 1903, ηγήθηκε ομάδας από Κρητικούς και Μακεδόνες. Μετά την εξέγερση του Ίλιντεν, πρόβαλε σθεναρή αντίσταση εναντίον των κομιτατζήδων. Στις 12/5/1904, επιστρέφοντας από το Μοναστήρι, έπεσε σε ενέδρα Βούλγαρων μεταξύ Αετού και Ασπρογείων και σκοτώθηκε.

Πέθαναν για μία ελεύθερη Μακεδονία – Αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές του Μακεδονικού Αγώνα που ελάχιστοι γνωρίζουν – 
xii) Καπετάν Κώττας (Κωνσταντίνος Χρήστου). Ένας από τους πιο ξακουστούς μακεδονομάχους. Γεννήθηκε στη Ρούλια της Φλώρινας (σημ. Κώτας) το 1863. Υπήρξε πρόκριτος της κοινότητας και πρόεδρός της από το 1893 ως το 1896. Έκανε διάφορα επαγγέλματα. Ήταν σλαβόφωνος και έδειχνε μηδενική ανοχή προς τους Τούρκους μπέηδες, πολλοί από τους οποίους υπήρξαν θύματά του. Αρχικά βρέθηκε να πολεμά στο πλευρό των Εξαρχικών. Η αποτυχημένη δολοφονική απόπειρα εναντίον του από τους Πετρόφ και Τσακαλάροφ, το 1901 και η γνωριμία του με τον Γερμανό Καραβαγγέλη το 1902, είχε σαν αποτέλεσμα να στραφεί εναντίον των Τούρκων και των κομιτατζήδων. Τον Αύγουστο του 1902, με υπαρχηγούς τους Σ. Παρασκευαΐδη, Π. Κύρου και Δ. Νταλίπη, ξεκίνησε τη δράση του. Σημείωσε μεγάλες νίκες επί των τούρκων στον Λευκώνα, το Πισοδέρι και τον Άγιο Γερμανό. Από τον Ιανουάριο του 1904, συνεργάστηκε με Έλληνες αξιωματικούς που είχαν έρθει στη Μακεδονία. Στις 9 Ιουνίου 1904 συνελήφθη από τους Τούρκους στη Ρούλια και απαγχονίστηκε στο Μοναστήρι, παρά τις προσπάθειες για την απελευθέρωσή του.

xiii) Δημήτριος Γκογκολάκης. Καταγόταν από το Μητρούσι Σερρών, απ’ όπου πήρε και το προσωνύμιο «Μητρούσης». Από το 1904, εντάχθηκε στο Σώμα του Χαλκιδικιώτη οπλαρχηγού Γιαγκλή. Η δολοφονία της γυναίκας του και του παιδιού του από κομιτατζήδες το 1906, τον συγκλόνισε. Με τους άνδρες του, σκότωσε 30 κομιτατζήδες. Στις αρχές του 1907 φυγαδεύτηκε στην Αθήνα, όπου γνωρίστηκε και με τον διάδοχο Κωνσταντίνο. Την άνοιξη του 1907 επέστρεψε στις Σέρρες, συγκροτώντας μικρό ένοπλο σώμα. Στις 13 Ιουλίου 1907, κυνηγώντας τον κομιτατζή Τάσκα στη συνοικία Καμενίκια των Σερρών, περικυκλώθηκε με 4 άνδρες του (τον ανιψιό του Μιχαήλ Ουζούνη, τον Ιωάννη Ούρδα και τους λοχίες Θεόδωρος Τουρλεντέ από τη Μεγαλόπολη και Νικόλαο Παναγιώτου από το Αγρίνιο) από την Οθωμανική στρατιωτική δύναμη της φρουράς Σερρών και εκατοντάδες ατάκτους. Ο Μητρούσης προσποιήθηκε ότι θα παραδοθεί και σκότωσε τον Αστυνομικό Διευθυντή Σερρών. Στη μάχη που ακολούθησε, συνελήφθησαν οι Ούρδας και Παναγιώτου οι οποίοι αργότερα εκτελέστηκαν. Ο Μητρούσης με τους άλλους δύο, κλείστηκαν στο καμπαναριό της εκκλησίας της Ευαγγελίστριας. Σκότωσαν πολλούς Οθωμανούς, αλλά και ο Θ. Τουρλεντές έχασε τη ζωή του. Ο Μητρούσης με τον Ουζούνη πολέμησαν ώσπου τους τελείωσαν οι σφαίρες. Με την τελευταία σφαίρα ο Μητρούσης σκότωσε τον ανιψιό του και στη συνέχεια αυτοκτόνησε με μαχαίρι για να μην συλληφθεί…

Με τον ηρωικό και τραγικό θάνατο του Δημήτρη Γκογκολάκη, κλείνουμε εδώ το αφιέρωμα μας σε μερικούς από τους Μακεδονομάχους που έδωσαν τη ζωή τους για τη Μακεδονία. Εκείνοι έκαναν το χρέος τους, αυτό που θεωρούσαν καθήκον προς την πατρίδα. Και αναμφισβήτητα η Μακεδονία και η Ελλάδα τους οφείλουν πολλά…

Πιστεύω σ’ έναν κόσμο αλλιώτικο! Κι αν δεν υπάρχει, θα τον φτιάξω..

Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου

Πιστεύω σ᾽έναν άλλον κόσμο, αλλιώτικο. Είναι ο κόσμος που μου υποσχέθηκες, όταν ήμαστε ακόμη παιδιά. Είναι ο κόσμος εκείνος, που δεν χρειάζεται να κρατήσω απ᾽έξω καθετί που αγαπώ, γιατί απλά χωρίς αυτά δεν υπάρχει. Είναι ένας κόσμος κατά- δικός μου, στον οποίο μου κρατάς το χέρι σφιχτά και η εικόνα δε χάνεται κάθε φορά που ανοίγω τα μάτια μου. Πιστεύω ακόμη στον κόσμο εκείνο τον ανέμελο και τον γεμάτο αυθορμητισμό και τα βράδια κλείνω τα μάτια μου και όνειρο με όνειρο τον μεγαλώνω υπομονετικά.

Πιστεύω ακόμη σε έναν άλλον κόσμο, λιγάκι ιδιόρρυθμο, μα συνάμα τόσο μαγικό και ξένοιαστο. Είναι ο κόσμος στον οποίο κινούμαστε εξωπραγματικά φυσιολογικοί, ασυμβίβαστα κανονικοί, χαμένοι σε δικά μας νοήματα αλλά έχοντας βρει τις απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα της ζωής. Τα μεσημέρια μου λες για τα δικά σου καθημερινά και τα βράδια με βγάζεις για παγωτό μες στο κρύο και κάθε λάθος μοιάζει τόσο σωστό, σαν να τα ταίριαξε κάποιος από εκείνους τους ιδιότροπους καλλιτέχνες.

Πιστεύω ακόμη σ᾽εκείνον τον κόσμο, που ο καθένας έχει τη δύναμη να φωνάξει και να διεκδικήσει αυτό που επιθυμεί, να τρέξει από πίσω του, λιώνοντας χίλια παπούτσια και αφήνοντας στην άκρη εγωισμούς και υπερηφάνιες. Δεν έχουν θέση στον κόσμο μου λέξεις που δημιουργούν στερητικά σύνδρομα και σε αποστασιοποιούν από την πραγματική ολοκλήρωση. Δε θα σταματήσω ποτέ να κρατάω καλά φυλαγμένο αυτόν τον κόσμο, στον οποίο ο συμβιβασμός είναι μια άγνωστη λέξη και τα πάντα αλλάζουν μέχρι να γίνουν όπως θέλεις, μέχρι να φέρουν στην ψυχή σου λιακάδα, κάνοντας φίλο την επανάσταση κι εχθρό την ανοχή.

Πιστεύω σ᾽έναν άλλον κόσμο, γεμάτο με ευγενή και αληθινά αισθήματα, που έχει από καιρό καθαρίσει από ψεύτικους ανθρώπους. Πιστεύω ακόμη σ᾽εκείνον τον κόσμο, που δεν προσπαθούμε να ξεγελάσουμε τους άλλους και που δεν ασχολούμαστε τόσο με το “φαίνεσαθαι”, γιατί κρατάμε στα χέρια μας όσα πραγματικά επιθυμήσαμε, που μας κάνουν τελικά αυτό που ουσιαστικά είμαστε. Πιστεύω σαν μικρό παιδί σ᾽ εκείνο τον κόσμο, που δε χρειάζεται να είναι κάποια γιορτή για να γιορτάσουμε, που δεν χρειάζεται αφορμή για να πεις σ᾽αγαπώ, που τα λόγια χαρίζονται απλόχερα, τα φιλιά επισφραγίζουν τα συναισθήματα και τα λουλούδια σε ανύποπτο χρόνο ζωγραφίζουν τα ομορφότερα χαμόγελα.

Πιστεύω σε έναν άλλον κόσμο, γιατί ο δικός σας με πνίγει σαν στενός κορσές και μου λερώνει τις σκέψεις μου με τόση ασχήμια και υποκρισία. Πιστεύω σε φιλίες ανιδιοτελείς και έρωτες παντοτινούς, που δε φορέσαν ποτέ νυφικό και δεν στράγγιξαν τη ζωντάνια τους σε παγωμένες υπογραφές. Είναι ο κόσμος που ο ένας θέλει να προσπαθεί για τον άλλον και δεν του καταλογίζει συνεχώς ευθύνες. Είναι εκείνος ο κόσμος που δεν συνυπάρχεις απλώς με τον άλλον, αλλά η ανάγκη σου για εκείνον σε οδηγεί να βρεις εκατομμύρια τρόπους για να συνυπάρξεις έστω σε ένα ελεύθερο νανοδευτερόλεπτο της ατἐλειωτης ζωής σου. Γιατί ο κόσμος, όταν δε μοιράζεται είναι μάταιος και κάνει τη ζωή ατελείωτη.

Πιστεύω σ᾽έναν άλλον κόσμο, που τώρα μου λες πως δεν υπάρχει.

Μα πιστεύοντάς τον, τον δημιουργώ.

Ανύπαρκτο λέμε ό,τι δεν πεθυμήσαμε αρκετά.
loveletters.gr