Όσα δεν γνωρίζουμε για τη ζωή και το θάνατο της Παναγίας

Τι λέει η εκκλησιαστική παράδοση για την Κοίμηση τηςΠαναγίας; Ποια είναι τα γεγονότα που συνέβησαν; Σε ποια σημεία διαφέρουν η Ορθόδοξη και η Καθολική πίστη, αναφορικά με την κοίμηση της Θεοτόκου;
Η Θεομητορική εορτή της Χριστιανοσύνης γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 15 Αυγούστου με το Νέο Ημερολόγιο και στις 28 Αυγούστου με το Παλαιό. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία ο εορτασμός της Κοίμησης της Θεοτόκου περιλαμβάνει κατά πρώτο λόγο το θάνατο και την ταφή της Παναγίας και κατά δεύτερο την ανάσταση και τη μετάστασή της στους ουρανούς.
Για την Κοίμηση της Θεοτόκου δεν υπάρχουν πληροφορίες από την Καινή Διαθήκη. Γι’ αυτήν μαθαίνουμε από τις διηγήσεις σημαντικών εκκλησιαστικών ανδρών, όπως των Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, Διονυσίου του Αρεοπαγίτη, Μόδεστου Ιεροσολύμων, Ανδρέα Κρήτης, Γερμανού Κωνσταντινουπόλεως, Ιωάννη Δαμασκηνού κ.ά., καθώς και από τα σχετικά τροπάρια της εκκλησιαστικής υμνολογίας. Στα κείμενα αυτά διασώζεται η «αρχαία και αληθεστάτη» παράδοση της Εκκλησίας γι’ αυτό το Θεομητορικό γεγονός.
Έτσι, λοιπόν, κατά την εκκλησιαστική παράδοση, η μητέρα του Ιησού Χριστού, Μαρία (η Θεοτόκος και Παναγία), πληροφορήθηκε τον επικείμενο θάνατό της από έναν άγγελο τρεις ημέρες προτού αυτός συμβεί και άρχισε να προετοιμάζεται κατάλληλα. Προσεύχεται στο όρος των Ελαιών και δίνει τα υπάρχοντά της σε δύο γειτόνισσές της χήρες. Επειδή κατά την ημέρα της Κοίμησής της δεν ήταν όλοι οι Απόστολοι στα Ιεροσόλυμα, καθώς κήρυτταν «απανταχού γης», μια νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε κοντά της. Μοναδικός απών ο απόστολος Θωμάς.
Η Κοίμηση της Θεοτόκου συνέβη στο σπίτι του Ευαγγελιστή Ιωάννη, στο οποίο διέμενε η μητέρα του Θεανθρώπου. Αφού της έκλεισαν τα μάτια, οι Απόστολοι μετέφεραν το νεκροκρέβατό της στον κήπο της Γεθσημανής, όπου και την έθαψαν. Κατά τη μεταφορά του λειψάνου της, φανατικοί Ιουδαίοι αποπειράθηκαν να ανατρέψουν το νεκροκρέβατό της, αλλά τυφλώθηκαν. Μόνο ένας από αυτούς κατόρθωσε να το ακουμπήσει, αλλά μια αόρατη ρομφαία του έκοψε τα χέρια.
Μοναδικός απών από την κηδεία της υπήρξε, όπως προαναφέραμε, ο Απόστολος Θωμάς. Όταν μετά από τρεις ημέρες πήγε στον τάφο της, βρήκε μόνο τα εντάφια. Προφανώς, η Παναγία είχε αναστηθεί. Πάνω στον τάφο της χτίστηκε μεγαλοπρεπής ναός, που αποδίδεται στην Αγία Ελένη. Μετά την καταστροφή του, ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Μαρκιανός (450-457) με τη δεύτερη σύζυγό του Πουλχερία έχτισαν ένα νέο ναό, που υπάρχει μέχρι σήμερα. Η Κοίμηση της Θεοτόκου εορταζόταν αρχικά στις 13 Αυγούστου και από το 460 στις 15 Αυγούστου.
Μεταξύ της Ορθόδοξης και της Καθολικής Εκκλησίας υπάρχει δογματική διαφορά σχετικά με την Κοίμηση της Θεοτόκου.
Η Καθολική Εκκλησία πιστεύει στο δόγμα της ενσώματης ανάληψης της Θεοτόκου (Assumptio Beatae Mariae Virginis), που οριστικοποιήθηκε με την αποστολική εγκύκλιο του Πάπα Πίου IB’ «Munificentissimus Deus» (1 Νοεμβρίου 1950).
Αντίθετα, η Ορθόδοξη Εκκλησία κάνει λόγο πρώτα για Κοίμηση της Θεοτόκου, δηλαδή πραγματικό θάνατο (χωρισμό ψυχής και σώματος) και στη συνέχεια για μετάσταση της Θεοτόκου, δηλαδή ανάσταση (ένωση ψυχής και σώματος) και ανάληψή της κοντά στον Υιόν της.
Κατά την εκκλησιαστική παράδοση, της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου προηγείται νηστεία, η οποία καθιερώθηκε τον 7ο αιώνα. Αρχικά ήταν χωρισμένη σε δύο περιόδους: πριν από την εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και πριν από την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Τον 10ο αιώνα, συνενώθηκαν σε μια νηστεία, που περιλαμβάνει 14 ημέρες και ξεκινά την 1η Αυγούστου. Κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης νηστείας, νηστεύεται το λάδι εκτός του Σαββάτου και της Κυριακής, ενώ στη γιορτή της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα καταλύεται (επιτρέπεται) το ψάρι. 
Ανήμερα της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου καταλύονται τα πάντα, εκτός και αν η εορτή πέσει σε Τετάρτη ή Παρασκευή, οπότε καταλύεται μόνο το ψάρι. Τις ημέρες της νηστείας του Δεκαπενταύγουστου ψάλλονται τις απογευματινές ώρες στις εκκλησίες (εκτός Κυριακής), εναλλάξ, ο «Μικρός και ο Μέγας Παρακλητικός Κανών εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον», οι λεγόμενες «Παρακλήσεις».
dogma

Βυζαντινός στρατός των Παλαιολόγων… Οι τελευταίοι φρουροί της Αυτοκρατορίας μας.

Μετά την άλωση της Πόλης από τους δυτικούς, το 1204, και τη σύσταση του κράτους της Νίκαιας, ο Βυζαντινός Στρατός άλλαξε σε μεγάλο βαθμό. Αναγνωρίζοντας την αδυναμία του βυζαντινού ιππικού να αντιπαραταχθεί στους Λατίνους ιππότες, οι ηγέτες της Αυτοκρατορίας της Νίκαιας συγκρότησαν μονάδες, μισθοφόρων ιπποτών, τα λεγόμενα «Λατινικά» αλλάγια.

Το δε σώμα που συγκροτούσαν ονομάστηκε «Λατινικόν». Λατίνους μισθοφόρους είχαν χρησιμοποιήσει και οι Κομνηνοί, παλαιότερα, αλλά όχι στην έκταση και στην σημασία που το έπραξαν οι διάδοχοί τους. Παράλληλα, πάντως, υπήρχαν και τα αλλάγια των γηγενών «Στρατιωτών».

Την περίοδο αυτή ο Βυζαντινός Στρατός άλλαξε την οργάνωσή του. Έτσι τα παλαιά τάγματα καταργήθηκαν και αντικαταστάθηκαν από τα αλλάγια, μονάδες που πιστεύεται πως είχαν δύναμη 500, περίπου ανδρών. Τα αλλάγια αναφέρονται, για πρώτη φορά, στα «Τακτικά» του Λέοντος Στ’ του Σοφού, παράλληλα με τα τάγματα, δηλώνοντας αποκλειστικά μονάδες ιππικού, ίσως του μισθοφορικού.

Ο όρος αλλάγιον προέρχεται από τον λατινικό ala, που με την σειρά του, πιθανότατα προέρχεται από τον ελληνικό ίλη. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή ο όρος προέρχεται από τη λέξη αλλαγή, καθώς τα τμήματα αυτά εναλλάσσονταν στην υπηρεσία. Τα ρωμαϊκά alae είχαν παρατακτέα δύναμη 480-720 ιππέων. Στην εποχή του Αυγούστου συγκροτήθηκαν και alae βοηθητικού πεζικού.

Στον Υστεροβυζαντινό Στρατό η σύνθεση των αλλαγίων δεν είναι με ακρίβεια γνωστή. Οι περισσότερες πηγές επιτρέπουν, πάντως, να υποθέσουμε πως είχαν θεωρητική παρατακτέα δύναμη 200-500 ανδρών. Στο Χρονικό του Μορέως, πάντως, ο στρατηγός Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, εμφανίζεται, το 1260, να διαθέτει 18 αλλάγια, με συνολική δύναμη 6.000 ανδρών, δυνάμεως, έκαστο 330 περίπου ανδρών.

Κάθε αλλάγιον διοικείτο από τον αλλαγάτορα, έναν αξιωματικό αντίστοιχο του κόμη ή ταγματάρχη. Τα ρωμαϊκά alae συγκροτούνταν από 16 τούρμες (ουλαμούς) των 30 ανδρών. Ωστόσο στον Βυζαντινό Στρατό η τούρμα ήταν μονάδα επιπέδου συγκροτήματος. Τα αλλάγια συγκροτούνταν από προνοιάριους.

Άλλες μονάδες, οι λεγόμενοι «καστρινοί», αναλάμβαναν την φρούρηση πόλεων και φρουρίων, έναντι ορισμένων απολαβών από το κράτος, σε γη, χρήμα, ή φορολογική ατέλεια. Οι βυζαντινές πηγές αναφέρουν τα αλλάγια με διάφορους επιμέρους προσδιορισμούς, ως «βασιλικά αλλάγια», «μεγάλα αλλάγια», «αυθεντικά αλλάγια», αλλά και τάγματα.

Ο Γεώργιος Παχυμέρης αναφέρει αλλάγια από διάφορες περιοχές της Αυτοκρατορίας, αλλά και αλλάγια Λατίνων και Κουμάνων μισθοφόρων. Ο ίδιος πάντως ταυτίζει τα αλλάγια με τα τάγματα. Προφανώς τα μεγάλα αλλάγια αποτελούσαν συγκροτήματα επιπέδου συντάγματος ή σχηματισμούς επιπέδου ταξιαρχίας, με σημερινούς όρους, στους οποίους εντάσσονταν τα αυθεντικά αλλάγια ή τάγματα. Ο όρος βασιλικά αλλάγια είναι προφανές ότι δηλώνει μονάδες της αυτοκρατορικής φρουράς.

Ο όρος Στρατιώτης, στον Βυζαντινό Στρατό, σήμαινε τον έφιππο, αποκλειστικά, πολεμιστή. Οι πεζοί ονομάζονταν αναλόγως των όπλων που έφεραν. Οι καλύτεροι Στρατιώτες της εποχής έφεραν αλυσιδωτό ή δερμάτινο ή εφαπλωματώδη θώρακα, κράνος, ασπίδα, σπάθη και μακριά λόγχη. Οι λιγότερο καλά οπλισμένοι δεν έφεραν θώρακα. Ονομάζονταν και «Προνοιάριοι» γιατί ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες τους λάμβαναν εκτάσεις γης, ή χρηματική αμοιβή ή φορολογική ατέλεια, τις λεγόμενες πρόνοιες ή οικονομίες.

Από τη στιγμή που ο Μιχαήλ ανέβηκε στο θρόνο της Κωνσταντινούπολης κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια να ανασυγκροτήσει τον Βυζαντινό Στρατό. Έτσι το «Λατινικόν», σταδιακά καταργήθηκε. Πολλοί από τους άνδρες του είχαν ήδη εξελληνιστεί και παρέμειναν στον αναδιοργανωμένο στρατό στα αλλάγια των «Καβαλαριών», τα οποία όμως εκπαιδεύτηκαν να πολεμούν, όπως οι Δυτικοί ιππότες, να εκτελούν δηλαδή ταχείες επελάσεις με τη λόγχη.

Οι Καβαλάριοι, το πλέον επίλεκτο σώμα του ιππικού, ήταν ολιγάριθμοι. Αποτελούσαν μόλις το 1/5 της συνολικής δύναμης του ιππικού και μάλλον αποτελούσαν τμήμα των βασιλικών αλλαγίων. Το λοιπό βαρύ ιππικό αποτελούταν από τα αλλάγια των προνοιάριων Στρατιωτών. Οι Στρατιώτες έφεραν, όπως και οι Καβαλάριοι, λόγχη, σπάθη, ασπίδα και κεφαλοθραύστη. Ενώ όμως οι Καβαλάριοι έφεραν στο σύνολό τους αλυσιδωτό θώρακα, οι Στρατιώτες έφεραν συνήθως κατώτερη θωράκιση –κοντό αλυσιδωτό ή δερμάτινο θώρακα. Επίσης, οι Στρατιώτες υστερούσαν σε εκπαίδευση, καθώς δεν ήταν μονίμως υπό τα όπλα, αλλά καλούντο να υπηρετήσουν όταν παρίστατο ανάγκη.

Προνοιάροι Στρατιώτες ήταν και οι ακρίτες της εποχής του Μιχαήλ Η’, οι οποίοι φρουρούσαν τα ανατολικά σύνορα του κράτους, μέχρι την στιγμή που ο Μιχαήλ τους επέβαλε βαριά φορολογία, αντί της ατέλειας που απολάμβαναν έως τότε. Η κίνησή του αυτή έμελλε να έχει μοιραίες συνέπειες, καθώς η φύλαξη των συνόρων παραμελήθηκε, αν δεν εγκαταλείφθηκε εντελώς, ενώ πολλοί πέρασαν στην υπηρεσία των Τούρκων, ειδικά από τις αρχές του 14ου αιώνα και έπειτα.

Ένα μεγάλο πρόβλημα για τον Βυζαντινό Στρατό της εποχής, ήταν η ανυπαρξία ελαφρού ιππικού στις τάξεις του. Το πρόβλημα αυτό επιτάθηκε από την στιγμή που ο βασικός αντίπαλος, οι Τούρκοι, διέθεταν πλήθος Ακινζήδων ελαφρών ιπποτοξοτών.

Η κατάσταση αντιμετωπίστηκε, στην περίοδο της Αυτοκρατορίας της Νίκαιας, με τη μίσθωση μεγάλου αριθμού Ούγγρων και Κουμάνων, αλλά και Τούρκων ιπποτοξοτών, οι οποίοι συγκροτούσαν το λεγόμενο «Σκυθικόν» σώμα, το οποίο είχε πρωτοσυγκροτηθεί επί Κομνηνών, από Πετσενέγκους μισθοφόρους. Οι Ούγγροι και οι Κουμάνοι εγκαταστάθηκαν από τον αυτοκράτορα Ιωάννης Γ’ Βατάτζη στην άνω κοιλάδα του Αξιού (Βαρδάρης) και για αυτό ονομάστηκαν Βαρδαριώτες.

Οι Βαρδαριώτες, αν και ξένοι, σταδιακά εξελληνίστηκαν και θεωρούνταν, από κάποια στιγμή και μετά, υπήκοοι της Αυτοκρατορίας και όχι μισθοφόροι, συγκροτώντας ακόμα και μια μονάδα της αυτοκρατορικής φρουράς. Επίσης, υπήρχε και το σώμα των «Τουρκόπουλων», οι οποίοι ήταν εκχριστιανισμένοι Σελτζούκοι, κυρίως, Τούρκοι και Τουρκομάνοι που πολεμούσαν με τον παραδοσιακό τους τρόπο, ως ελαφροί ιπποτοξότες. Τα σώματα αυτά όμως, διαλύθηκαν, από τον Ανδρόνικο Β’.

Το πεζικό διακρίνονταν σε βαρύ και ελαφρύ. Το βαρύ πεζικό αποτελούσαν μονάδες «Κονταράτων», ενώ ως ελαφροί πεζοί χαρακτηρίζονταν οι τοξότες και οι ψιλοί. Το πεζικό αποτελούσε την αχίλλειο πτέρνα των ύστερων βυζαντινών στρατών. Χρησιμοποιούνταν κυρίως για τη φρούρηση πόλεων και κάστρων και η εκπαίδευσή του είχε παραμεληθεί.

Οι Κονταράτοι ήταν οι απόγονοι των παλαιών «Σκουτάτων», δηλαδή των δορυφόρων. Έφεραν μακρύ δόρυ, σπαθί και μακριά, δυτικού τύπου, αμυγδαλόσχημη ασπίδα. Οι πρώτοι ζυγοί έφεραν και αλυσιδωτό ή δερμάτινο θώρακα. Παρατάσσονταν σε βάθος τεσσάρων συνήθως ζυγών. Δεν διέθεταν οργανικά τμήματα τοξοτών, όπως στο παρελθόν, για την άμεση υποστήριξή τους.

Οι τοξότες διακρίνονταν σε δύο υποκατηγορίες. Η πρώτη αφορούσε καλά εξοπλισμένα και οργανωμένα σώματα τοξοτών που μάχονταν συγκροτημένα εξαπολύοντας «ομοβροντίες» βελών, ταγμένα σε πυκνό σχηματισμό. Οι τοξότες αυτοί έφεραν επίσης ελαφρά θωράκιση, κράνος, ασπίδα και σπαθί και μπορούσαν να πολεμήσουν και εκ του συστάδην.

Ήταν όμως λίγοι. Αντίθετα, ο όγκος των τοξοτών αποτελείτο από άνδρες αθωράκιστους, που πέραν του τόξου έφεραν και ένα σπαθί ή ένα εγχειρίδιο. Από τα τέλη του 13ου αιώνα οι ελαφροί αυτοί τοξότες δεν ήταν καν στρατιώτες, αλλά πολίτες – πάροικοι, που βάσει φεουδαρχικών ή άλλων υποχρεώσεων προς το κράτος, στρατεύονταν όταν υπήρχε ανάγκη, για διάστημα λίγων, το πολύ, μηνών. Οι άνδρες αυτοί πολεμούσαν κατά βάση σε χαλαρή τάξη, ως ψιλοί ακροβολιστές και δεν ήταν φυσικά σε θέση να αντιμετωπίσουν έφοδο βαρύτερων τμημάτων, πολύ δε περισσότερο επέλαση ιππικού.

Σε ορισμένες περιπτώσεις στρατεύθηκαν και αγρότες οπλισμένοι μόνο με αγροτικά εργαλεία. Κατά κανόνα τα τμήματα αυτά τρέπονταν σε φυγή επί τη εμφανίσει του εχθρού.

Τον 14ο αιώνα αρκετοί τοξότες εφοδιάστηκαν με βαλλίστρες, αντί του παραδοσιακού, σύνθετου τόξου. Ωστόσο η χρήση της βαλλίστρας απαιτούσε καλή εκπαίδευση και η χρήση της, κατά συνέπεια, από τους πολιτοφύλακες – πάροικους τοξότες ήταν περιορισμένοι.

Τοξότες ήταν και οι περισσότεροι Κρήτες στρατιώτες που υπηρετούσαν, τους χρόνους αυτούς, στον Αυτοκρατορικό Στρατό. Οι βαλλιστροφόροι αποτελούσαν ξεχωριστό σώμα και διοικούντο από τον Στρατοπεδάρχη των Τζαγραδόρων (οι Βυζαντινοί ονόμαζαν την βαλλίστρα τζάγρα).

Υπήρχαν και τμήματα ελαφρού πεζικού, τα οποία ήταν ικανά να πολεμήσουν και εκ του συστάδην, περίπου όπως οι αρχαίοι πελταστές. Τα τμήματα προέρχονταν κυρίως από την Πελοπόννησο και συγκεκριμένα από τη Λακωνική Μάνη. Ήταν οι λεγόμενο Τσάκωνες, οι οποίοι υπηρετούσαν και ως πεζοναύτες στον αυτοκρατορικό στόλο. Αργότερα συγκροτήθηκε και μια μονάδα της αυτοκρατορικής φρουράς από Τσάκωνες και μια άλλη από «Γιανιτσάρους», η σύνθεση, ή οργάνωση και ο φερόμενος από τους άνδρες της οπλισμός είναι άγνωστα. Πιθανότατα πρέπει να ταυτιστούν με τους Μουρτάτες. Οι Τσάκωνες και οι λεγόμενοι «Γαζμούλοι» (απόγονοι ερωτικών συνευρέσεων Ελλήνων και Λατίνων) έφεραν ασπίδες, ακόντια και δόρατα. Οι καλύτερα οπλισμένοι διέθεταν και θώρακα. Και οι μονάδες των Τσακώνων και των Γαζμούλων διαλύθηκαν από τον Ανδρόνικο Β’, με εξαίρεση τις μονάδες της φρουράς.

Η αυτοκρατορική φρουρά αποτελείτο από τα δύο αλλάγια των Παραμονών, ένα ιππικού και ένα ιππικού, από ένα τμήμα Τσακώνων, διοικούμενο από Στρατοπεδάρχη, ένα αλλάγιο ιππικού Βαρδαριωτών, τους Κατελάνους, Καταλανούς δηλαδή, που έμειναν πιστοί στην Αυτοκρατορία και τη Βαράγγια φρουρά, η οποία όμως, μέχρι τα μέσα του 14ου αιώνα, φρουρούσε τον εκάστοτε αυτοκράτορα, αλλά δεν εκστράτευε έξω από την Κωνσταντινούπολη, πιθανόν λόγο και του μικρού αριθμού ανδρών που πλέον διέθετε. Αργότερα συγκροτήθηκε και μια μονάδα των Μουρτάτων τοξότων, ίσως εκχριστιανισμένων Τούρκων ή άλλων επίλεκτων τοξότων, τους οποίους διοικούσε ο Στρατοπεδάρχης των Μουρτάτων. Ορισμένοι ιστορικοί ταυτίζουν τους Μουρτάτρους με τους Βαρδαριώτες ή τους Γιανιτσάρους.

Ο Νικηφόρος Γρηγοράς αναφέρει πως ο αυτοκράτορας Ιωάννης Στ’ Καντακουζηνός είχε ως προσωπική φρουρά ένα αλλάγιο με 500 Καταλανούς στρατιώτες, με αλλαγάτορα τον Χουάν Πελάτρα. Τα εκτός των Παραμονών αλλάγια της φρουράς συγκροτούσαν τις λεγόμενες Εταιρείες. Ο όρος ήταν παλαιός και δήλωνε τα μισθοφορικά τμήματα της αυτοκρατορικής φρουράς. Διοικητής τους ήταν ο μέγας εταιριάρχης, ή εταιρίαρχος, με δεύτερος την ιεραρχία τον εταιρίαρχο. Ο διοικητής της φρουράς των Παραμονών έφερε τον τίτλο του πρωταλλαγάτορα.

Τα διάφορα μισθοφορικά τμήματα, Καταλανών, Τούρκων, Σέρβων, Βούλγαρων, Βλάχων, Λατίνων ή Αλανών μισθοφόρων, αποτελούσαν, στις περισσότερες των περιπτώσεων, τον όγκο των αυτοκρατορικών στρατευμάτων. Άλλοι αξιωματούχοι της εποχής, με μη ξεκάθαρους ρόλους ήταν ο Μέγας Άρχων, ο Άρχων του Αλλαγίου, ο Μέγας Τσαούσιος και ο Ακόλουθος. Ο πρώτος φαίνεται πως δεν είχε στρατιωτικό ρόλο, αντίθετα με τον δεύτερο που, μάλλον, διοικούσε τους άνδρες της βασιλικής σωματοφυλακής. Ο Μέγας Τσαούσιος επίσης, κατά πάσα πιθανότητα είχε εθιμοτυπικό ρόλο, ενώ ο Ακόλουθος ήταν ο επικεφαλής της Βαράγγιας φρουράς.

Όταν ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος μεταξύ Ιωάννης Καντακουζηνού και Ιωάννη Ε’ Παλαιολόγου, το 1341, οι πηγές αναφέρουν ότι ο Καντακουζηνός, ως μέγας δομέστιχος (αρχιστράτηγος), διέθετε 16 αλλάγια. Αν τα αλλάγια αυτά ήταν πλήρους δυνάμεως, μπορούμε να υποθέσουμε ότι διέθετε συνολικά περί τους 8.000 άνδρες. Ένα έτος μετά όμως ο Καντακουζηνός εμφανίζεται να διαθέτει μόνο 2.000 άνδρες, ενώ με τη λήξη του εμφυλίου, κατά την είσοδό του στην Κωνσταντινούπολη, εμφανίζεται να διαθέτει μόλις 1.000 άνδρες.

Ακόμα και αν ο όγκος του στρατού του, κατά την έναρξη του εμφυλίου, αποτελείτο από μισθοφορικά τμήματα, η εξέλιξη του καταστρεπτικού εκείνου πολέμου, δείχνει την πλήρη κατάρρευση της όποιας στρατιωτικής ισχύος είχε απομείνει στην Αυτοκρατορία. Επί Μιχαήλ Η’ ο Βυζαντινός Στρατός μπορούσε να παρατάξει 20.000 άνδρες. Η κατάπτωση, μέσα σε λίγα χρόνια, ήταν εμφανής.

Η Γαλλίδα αριστοκράτισσα που Την πέταξαν με τον εραστή και την υπηρέτρια της, στο ερημικό Νησί των Δαιμόνων. Ήταν η μόνη που επιβίωσε και η ζωή της έγινε βιβλίο και έπος.

Η Μαργαρίτα ήταν μια Γαλλίδα αριστοκρατικής καταγωγής του 16ου αιώνα, που αναγκάστηκε να περάσει δύο χρόνια από τη ζωή της  αποκλεισμένη σε ένα ερημονήσι κοντά στις ακτές του Κεμπέκ. 
Για τη ζωή της πριν από το μοιραίο ταξίδι γνωρίζουμε ελάχιστα. Σύμφωνα με τις περισσότερες αφηγήσεις, η περιπέτειά της ξεκίνησε από τη Γαλλία το 1542, όταν αποφάσισε να συνοδέψει έναν συγγενή της, τον Ρομπερβάλ, που ήταν και ο καπετάνιος του πλοίου,  σε μια αποστολή με σκοπό την ίδρυση αποικίας στον Καναδά. 
Κατά τη διάρκεια του μεγάλου ταξιδιού στον Ατλαντικό, η νεαρή και άγαμη Μαργαρίτα δημιούργησε σκάνδαλο όταν αποκαλύφθηκε πως είχε συνάψει ερωτική σχέση πάνω στο καράβι με έναν νεαρό συνταξιδιώτη της. Για κακή της τύχη ο καπετάνιος ήταν πολύ συντηρητικός άνθρωπος. Ήταν φανατικός προτεστάντης και οπαδός του καλβινισμού (δόγμα που ακολουθεί τη διδασκαλία του προτεσταντισμού) με αποτέλεσμα το ξέσπασμά του να είναι ακραίο. 
Για τιμωρία ανάγκασε τη Μαργαρίτα, τον εραστή και την υπηρέτριά της τη Damienne, να κατεβούν στο απομονωμένο νησί των Δαιμόνων στον κόλπο του Saint Lawrence. Η εκδοχή αυτή έχει πολλά σκοτεινά σημεία, καθώς έχει γραφεί ότι ενδεχομένως τα κίνητρα του καπετάνιου ήταν μάλλον οικονομικά, αφού θα είχε όφελος από τον θάνατό της. 
(Σύμφωνα με τις επικρατέστερες εκδοχές ήταν αδελφός της ή ξαδελφός της) Χάρτης εξερεύνησης στον Καναδά του 16ου αιώνα. Πηγή : history.com 

Χάρτης εξερεύνησης στον Καναδά του 16ου αιώνα. Πηγή : history.com... 


Στο νησί των Δαιμόνων γέννησε το μωρό της  

Η παρέα των τριών έχτισε μια πρόχειρη καλύβα για να προστατευτούν από το τσουχτερό κρύο και χρησιμοποιούσαν πέτρες και μουσκέτα, όπλα της εποχής, για να διώχνουν τις αρκούδες και τους λύκους. 
Η κατάσταση επιδεινώθηκε όταν η Μαργαρίτα διαπίστωσε πως ήταν έγκυος.



 Κατάφερε να φέρει στη ζωή το μωρό της, το οποίο παρά τις αντιξοότητες αρχικά επιβίωσε. Ο σύντροφός της και η υπηρέτρια δεν τα κατάφεραν και πέθαναν από τις κακουχίες. 
Λίγο μετά τον θάνατο των δύο πέθανε και το μωρό, αφού η κακή διατροφή δεν της επέτρεπε να έχει αρκετό γάλα για το μωρό της. Όμως η Μαργαρίτα συνέχισε να ζει μόνη της στο νησί, κυνηγώντας άγρια ζώα για τροφή, μέχρι και τα τέλη του 1544, οπότε και διασώθηκε από ψαράδες και επέστρεψε στην Ευρώπη. 
Διάσωση και επιστροφή στην Ευρώπη Εγκαταστάθηκε στην πόλη Nontron της Γαλλίας και έγινε διευθύντρια σχολείου. Ο τόπος και η ακριβής ημερομηνία θανάτου της δεν έχουν καταγραφεί και δεν υπάρχουν στοιχεία αν η Μαργαρίτα κίνησε δικαστικές διαδικασίες κατά του καπετάνιου και συγγενής της. 
Η ιστορία της καταγράφηκε στο έργο Heptameron από τη βασίλισσα της Ναβάρρας, αλλιώς «Μαργαρίτα της Ναβάρρας», που υπήρξε πριγκίπισσα της Γαλλίας  και συγγραφέας ιστοριών, αλλά και σε μακροσκελές ποίημα ενός Καναδού ποιητή, του George Martin με τίτλο » Marguerite » ή » The Isle of Demons». 
Η ιστορία  της επίσης ενέπνευσε και τους Francois de Bellereforest, Andre Thevet, αλλά και πολλούς σύγχρονους συγγραφείς. 
Ακόμα και σήμερα ο θρύλος της Μαργαρίτας παραμένει ζωντανός και οι κάτοικοι της περιοχής ισχυρίζονται ότι συχνά βλέπουν το ζευγάρι να κυκλοφορεί στο νησί σε απόγνωση ψάχνοντας βοήθεια. Με πληροφορίες από biographi.ca... 

Αν η Ελλάδα επιτεθεί μας τα παίρνει όλα

Ο Γερμανός καθηγητής της Ιστορίας της Οικονομίας Albrecht Ritschl (LSE) τα λέει έξω από τα δόντια για το ελλληνικό χρεός στο έξαλλα ανθελληνικό Spiegel, ο δημοσιογράφος του οποίου δεν πιστεύει στα αυτιά του. Αν αρχίσει η Ελλάδα και αν ποτέ αναγκαστεί η Γερμανία να πληρώσει, τότε θα μας τα πάρουν όλα.

Διαβάστε την πλήρη συνέντευξη του Γερμανού καθηγητή για το ελληνικό χρέος και τη Γερμανία στο περιοδικό Der Spiegel:

Spiegel: Κύριε Ritschl, η Γερμανική κυβέρνηση ενεργεί με ακαμψία στο θέμα της Ελλάδας, στη λογική «λεφτά θα πάρετε μόνο αν κάνετε ό,τι σας λέμε». Κρίνετε δίκαιη αυτή τη συμπεριφορά;

Ritschl: Όχι, είναι απολύτως αδικαιολόγητη. Η Γερμανία έζησε τις μεγαλύτερες χρεοκοπίες της νεότερης ιστορίας. Την σημερινή οικονομική ανεξαρτησία της και το ρόλο του «Δασκάλου της Ευρώπης» η Γερμανία τα χρωστάει στις ΗΠΑ, οι οποίες μετά τον Α΄ αλλά και τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο παραιτήθηκαν από το δικαίωμά τους για τεράστια χρηματικά ποσά. Αυτό το ξεχνούν όλοι.

Spiegel: Θα μας πείτε τι ακριβώς συνέβη τότε;

Ritschl: Η δημοκρατία της Βαϊμάρης κατόρθωσε να επιζήσει από το 1924 μέχρι το 1929 αποκλειστικά με δανεικά. Μάλιστα για τις αποζημιώσεις του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου δανείστηκε από τις ΗΠΑ. Επρόκειτο για μια «δανειακή Πυραμίδα», η οποία κατέρρευσε με την κρίση του 1931. Τα χρήματα των δανείων των ΗΠΑ είχαν εξαφανιστεί, η ζημιά για τις ΗΠΑ ήταν τεράστια, οι συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία καταστροφικές. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο οι ΗΠΑ φρόντισαν να μην θέσει κανείς από τους συμμάχους αξιώσεις για αποζημίωση. Εκτός από μερικές εξαιρέσεις, ματαιώθηκαν όλες οι αξιώσεις μέχρι μια μελλοντική επανένωση της Ανατολικής με τη Δυτική Γερμανία. Αυτό ήταν πολύ ζωτικό για την Γερμανία. Στην ουσία πάνω σε αυτό στηρίχθηκε το περίφημο γερμανικό μεταπολεμικό θαύμα! Παράλληλα όμως, τα θύματα της γερμανικής κατοχής όπως οι Έλληνες, ήταν αναγκασμένα να αποποιηθούν τα δικαιώματα τους για αποζημίωση.

Spiegel: Πόσο μεγάλα ήταν τότε τα ποσά από τις γερμανικές χρεοκοπίες;

Ritschl: Με βάση την οικονομική επιφάνεια που είχαν οι ΗΠΑ κατά την εποχή εκείνη, αναλογικά τα γερμανικά χρέη της δεκαετίας του ‘30 ισοδυναμούν με το κόστος της κρίσης του 2008. Αν τα συγκρίνουμε λοιπόν με τα ελληνικά χρέη , τότε, πιστέψτε, με τα χρέη της Ελλάδας είναι μηδαμινά. Σε σχέση με την οικονομική επιφάνεια της χώρας, η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος αμαρτωλός του 20ου αιώνα και ίσως της νεότερης οικονομικής ιστορίας.

Spiegel: Πόσες φορές έχει χρεοκοπήσει η Γερμανία;

Ritschl: Εξαρτάται πως το υπολογίζει κανείς. Τον τελευταίο αιώνα τουλάχιστον τρεις φορές. Μετά την τελευταία στάση πληρωμών στη δεκαετία του ‘30, ανακουφίστηκε η Γερμανία από τις ΗΠΑ με το γνωστό πλέον haircut, σαν να μετατρέπεις ένα afro look σε φαλάκρα. Από τότε κρατάει η χώρα την οικονομική λάμψη της. Στο ίδιο διάστημα όμως οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δούλευαν σαν τα σκυλιά για να σηκώσουν κεφάλι από τις καταστροφές του πολέμου και τη γερμανική κατοχή. Κι ακόμη το 1990 είχαμε επίσης μια στάση πληρωμών.

Spiegel: Είστε βέβαιος;

Ritschl: Φυσικά! Ήταν όταν ο τότε καγκελάριος Kohl αρνήθηκε να υλοποιήσει τη Συμφωνία του Λονδίνου, του 1953. Η συμφωνία έλεγε ότι οι γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις στην περίπτωση της επανένωσης των δύο Γερμανιών, θα πρέπει να τεθούν υπό επαναδιαπραγμάτευση. Η Γερμανία όμως πλήρωσε ελαχιστότατες αποζημιώσεις μετά το 1990, ούτε τα αναγκαστικά δάνεια που είχε συνάψει, ούτε τα έξοδα κατοχής. Η Ελλάδα είναι ένα από τα κράτη, που δεν πήραν δεκάρα. Μην κρυβόμαστε! Η Γερμανία στον 20ο αιώνα άρχισε δυο πολέμους, ο δεύτερος μάλιστα ήταν πόλεμος αφανισμού και εξολόθρευσης. Στη συνέχεια οι εχθροί της αποποιήθηκαν το δικαίωμά τους εν μέρει ή και καθολικά για αποζημιώσεις. Το περίφημο «γερμανικό θαύμα» συντελέστηκε πάνω στις πλάτες άλλων Ευρωπαίων. Αυτό δεν το ξεχνούν οι Έλληνες.

Spiegel: Αυτή τη στιγμή συζητιέται η διάσωση της Ελλάδας μέσω μιας παράτασης του χρόνου πληρωμής των κρατικών ομολόγων, δηλαδή μιας ελεγχόμενης αναπροσαρμογής των χρεών. Μπορούμε εδώ να μιλάμε για επαπειλούμενη χρεοκοπία ;

Ritschl: Βεβαίως! Ακόμη κι αν ένα κράτος δεν είναι εντελώς ανίκανο να ικανοποιήσει τους πιστωτές του, μπορεί να είναι υπό χρεοκοπία . Όπως και στην περίπτωση της Γερμανίας τη δεκαετία του ’50. Είναι ψευδαίσθηση να πιστεύουμε ότι η Ελλάδα θα μπορέσει μόνη της να πληρώσει τα χρέη . Άρα είναι εξ ορισμού χρεοκοπημένη. Επιτέλους θα πρέπει να καθοριστεί, ποια χρηματικά ποσά είναι έτοιμοι οι πιστωτές να θυσιάσουν.

Spiegel: Ναι, αλλά το κράτος που πληρώνει τα περισσότερα είναι η Γερμανία.

Ritschl: Νομίζω πως έτσι θα πρέπει να γίνει. Έχουμε υπάρξει στο παρελθόν υπερβολικά ανέμελοι. Η βιομηχανική μας παραγωγή κέρδισε πολλά από τις υπέρογκες εξαγωγές. Οι ανθελληνικές θέσεις που προβάλλουν τα γερμανικά ΜΜΕ είναι πολύ επικίνδυνες. Μην ξεχνάτε ότι ζούμε μέσα σε ένα γυάλινο σπίτι: Το οικονομικό μας θαύμα έγινε δυνατό αποκλειστικά και μόνο επειδή δεν αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε αποζημιώσεις. Οι Έλληνες γνωρίζουν πολύ καλά την εχθρική στάση των γερμανικών ΜΜΕ. Αν η διάθεση των Ελλήνων γίνει πιο επιθετική, μπορεί να αναβιώσουν οι παλιές διεκδικήσεις! Αν αρχίσει η Ελλάδα και αν ποτέ αναγκαστεί η Γερμανία να πληρώσει, τότε θα μας τα πάρουν όλα.

Spiegel: Τι προτείνετε δηλαδή να κάνουμε στο θέμα της Ελλάδας;

Ritschl: Θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες και να εξυγιάνουμε την Ελλάδα με τα λεφτά μας. Αν εμείς συνεχίζουμε το παιγνίδι των ΜΜΕ, παριστάνοντας τον χοντρό Εμίλ, που καπνίζει το πούρο του και αρνείται να πληρώσει, ίσως κάποιοι μας στείλουν τους παλιούς λογαριασμούς. Οι χρεοκοπίες της Γερμανίας τα περασμένα χρόνια δείχνουν τη λύση: πρέπει τώρα να συμφωνηθεί μια μείωση του χρέους. Όποιος δάνεισε λεφτά στην Ελλάδα, πρέπει να χάσει ένα μεγάλο μέρος τους! Ξέρω πως αυτό θα ήταν καταστροφικό για τις τράπεζες , γι’ αυτό και είναι απαραίτητο ένα πρόγραμμα βοήθειας. Δυστυχώς, η λύση αυτή είναι ακριβή για τη Γερμανία, αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι τελικά θα πρέπει να πληρώσουμε. Μόνο έτσι θα είχε και η Ελλάδα μια ευκαιρία για μια νέα αρχή.

Όπλα με λέιζερ -υποψία σαν αιτία εκρηκτικών πυρκαγιών.

ΣΧΟΛΙΟ : Δεν γνωρίζουμε αν η Αθήνα δέχτηκε επίθεση με όπλα λέιζερ στις πρόσφατες πυρκαγιές,αλλά το συγκεκριμένο οπλικό σύστημα λέιζερ διαθέτει βίντεο και φωτογραφίες από τις δοκιμές στις ΗΠΑ,αλλά και τις πυρκαγιές στις ΗΠΑ που μπορεί να χρησιμοποιήθηκαν τέτοια λέιζερ.Οι φωτογραφίες ταιριάζουν απόλυτα με τις καμμένες περιοχές αλλά και αυτοκίνητα στο Μάτι της Αττικής.

Το 2015 η General Atomics Aeronautical Systems ελπίζει να ενσωματώσει τελικά το σύστημα οπλισμού λέιζερ Υψηλής Ενέργειας (HELLADS) με το "Predator C" Avenger UAV, δημιουργώντας το "HEL Avenger" .

Το FOX News ανακοινώνει ότι ο στρατός έχει ισχυρή ικανότητα όπλων λέιζερ, λίγες μέρες πριν από την υποψία πυρκαγιών της Καλιφόρνια το Σεπτέμβριο του 2017.
Δεν είναι πλέον μια θεωρία συνωμοσίας, αλλά η συνωμοσία ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ : Στις 28 Σεπτεμβρίου 2017, περίπου 10 ημέρες πριν ξεκινήσουν οι πυρκαγιές της Βόρειας Καλιφόρνιας στη Χώρα του Κρασιού, το Fox News δέχεται ότι η κυβέρνηση διαθέτει τεχνολογία λέιζερ ή κατευθυνόμενα ενεργειακά όπλα (DEW).

Το ATHENA (Advanced Test High Energy Asset) είναι ένα από τα πιο συναρπαστικά από αυτά τα νέα αμερικανικά όπλα λέιζερ. Κατά τη διάρκεια των πρόσφατων δοκιμών από τη Διοίκηση Διαστήματος και Πυραυλικής Άμυνας του Στρατού των ΗΠΑ, στο Στρατιωτικό Πεδίο Πυραύλων του Στρατού, στο Νέο Μεξικό, το όπλο των 30 κιλοβατώδων προκάλεσε την απώλεια πέντε αεροσκαφών Outlaw. Δεν είναι χιονοδρομικά μικρού μεγέθους αεροσκάφη, αλλά αεροσκάφη με σχεδόν 11 πόδια αλεξίπτωτων ποδιών.
 
Αθόρυβο, αόρατο, θανατηφόρο . Το ισχυρό όπλο λέιζερ ATHENA μπορεί να καταστρέψει τις εχθρικές απειλές μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα Για τις Ηνωμένες Πολιτείες, χάρη στις πρωτοποριακές προσπάθειες αμερικανικών εταιρειών όπως ο Lockheed Martin και οι στρατιωτικοί, τα όπλα με λέιζερ δεν είναι πλέον αντικείμενα των Star Wars και Star Trek. Σε βραχυπρόθεσμες μάχες στο μέλλον, ο αμερικανικός στρατός μπορεί να επιλέξει να φέρει όπλα με λέιζερ τοποθετημένα σε οχήματα, σκάφη και πολλά άλλα, σε πόλεμο. Συγκριτικά, τα όπλα οποιουδήποτε εχθρού θα μοιάζουν με τόξα και βέλη.
Πώς λειτουργεί; Στο πιο βασικό επίπεδο, ο ΑΘΗΝΑ καταστρέφει τις απειλές με θερμότητα. Είναι παρόμοιο με όταν οι λαοί χρησιμοποιούν ένα μεγεθυντικό φακό για να ξεκινήσουν μια πυρκαγιά σε κάμπινγκ - αλλά σε ένα απίστευτα ισχυρό επίπεδο.

Το ΑΘΗΝΑ είναι αυτό που ονομάζεται λέιζερ ινών. Τα λέιζερ ινών συνδυάζουν μεμονωμένα λέιζερ για να παράγουν μία και μοναδική δέσμη λέιζερ. Κάθε λέιζερ παράγεται από τις οπτικές ίνες οπλισμού. Αυτή η προσέγγιση σημαίνει ότι η ισχύς μπορεί εύκολα να ρυθμιστεί προσθέτοντας περισσότερα ατομικά λέιζερ στη συνδυασμένη δέσμη ή μειώνοντας τον αριθμό. Η τεχνολογία ελέγχου δέσμης της Lockheed Martin χρησιμοποιεί φακούς, καθρέφτες, παράθυρα και αλγόριθμους λογισμικού για τη διαμόρφωση της ενέργειας σε μια εστιασμένη δέσμη. Καθώς το φως ταξιδεύει μέσα από τους καθρέφτες, τους φακούς και τα παράθυρα, το σύστημα ATHENA συγκεντρώνει και τροποποιεί την ενέργεια του λέιζερ.

Οι απειλές μπορούν να προέλθουν από οποιαδήποτε κατεύθυνση. Ο διευθυντής δέσμης και ο πυργίσκος της ATHENA έχουν σχεδιαστεί για να ταιριάζουν με αυτό, ώστε τα όπλα να μπορούν να πυροβολούν σε 360 μοίρες.

Οι μάχες δεν θα είναι ποτέ οι ίδιες Η Lockheed Martin έχει πρωτοπορήσει στα συστήματα όπλων λέιζερ για περισσότερο από τέσσερις δεκαετίες. Οι αναβαθμίσεις του ATHENA και οι αξιοσημείωτες πρόσφατες επιδόσεις του θα νικήσουν το 100% των drones, είναι τα τελευταία συναρπαστικά νέα στην οικογένειά τους με λέιζερ.

Ο αδερφός της ΑΘΗΝΑ, το ADAM, είναι ένα άλλο λέιζερ. Κατά τη διάρκεια δοκιμών πριν από λίγα χρόνια, ο ADAM αποδείχθηκε ότι θα μπορούσε να καταστρέψει ταχύπλοα σκάφη στρατιωτικής ποιότητας με καύση μέσα από τα κύτη τους σε λιγότερο από 30 δευτερόλεπτα - και πάλι από περίπου ένα μίλι μακριά .

Η εταιρεία διαθέτει περαιτέρω μικροσκοπικά όπλα με λέιζερ για οχήματα τακτικών στρατιωτικών αεροσκαφών των Η.Π.Α. και US Marine Corps. Για την Υπηρεσία Προηγμένων Έργων Άμυνας (DARPA) και το Ερευνητικό Εργαστήριο Πολεμικής Αεροπορίας, ο Lockheed Martin εργάστηκε σε πρωτότυπο πυργίσκο για την τοποθέτηση όπλων λέιζερ σε αεροσκάφη .

Τι έπεται? Σε βραχυπρόθεσμες μάχες, ο αμερικανικός στρατός θα έχει τη δυνατότητα να απελευθερώσει όπλα με λέιζερ σε οχήματα, σκάφη και πιθανώς ακόμη και αεροσκάφη. Η ακρίβεια των λέιζερ όπως το ATHENA είναι ήδη αξιοσημείωτη. Καθώς η τεχνολογία συνεχίζει να προχωρά με ταχείς ρυθμούς στις ΗΠΑ, τα λέιζερ όπως το ATHENA θα είναι σε θέση να χτυπήσουν μακρύτερα και μακρύτερα. Και να καταστρέψουν όλο μεγαλύτερους και μεγαλύτερους στόχους.

https://www.aircrap.org/2018/08/01/laser-weapons-suspected-as-cause-of-explosive-wildfires/


ΑΠΟΔΟΣΗ ΑΠΟ ΤΟ AIR CRAP: Corfiatiko

Η Τουρκία μας επιτίθεται όταν είμαστε στα κάτω μας. Λέτε να το καθυστερήσει και άλλο ο σουλτάνος;

Φώτο από ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΝΕΑ

Το ερώτημα δεν είναι καν ρητορικό και μόνο αν θυμηθούμε τον Ιούλιο του 1974 με την Κυπριακή τραγωδία (προδοσία- πραξικόπημα).
Ιούλιος 2018 η τραγωδία στο ΜΑΤΙ είναι κλαυθμός και κοπετός 

Λίγους μήνες πριν, τον Μάρτιο του 2018 δυτική πρεσβεία ενημερώνει τους υπηκόους της για διαχείριση φυσικής καταστροφής ή μείζονος κρίσης εν Ελλάδι (υπόνοια ελληνοτουρκικής σύγκρουσης) 

Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας 

«Υπόνοια της γαλλικής Πρεσβείας για ελληνοτουρκικό πόλεμο» 
Με βάση το e-mail που στάλθηκε σε Γάλλο κάτοικο Ελλάδας από την πρεσβεία της χώρας τους φαίνεται ότι οι Γάλλοι βλέπουν ελληνοτουρκική σύρραξη. 

Από ένα ένα email που έφθασε στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο των Γάλλων υπηκόων που ζουν στην Ελλάδα και περιλαμβάνει το σχέδιο ασφαλείας που έχει εκπονήσει η πρεσβεία της Γαλλίας στην Ελλάδα σε περίπτωση μεγάλης όπως χαρακτηριστικά αναφέρει κρίσης. 

Όπως αναφέρει το pronews.gr, είναι η πρώτη φορά που φθάνει στα ηλεκτρονικά ταχυδρομεία Γάλλων υπηκόων που ζουν στην Ελλάδα μια τέτοια αλληλογραφία καθώς στο παρελθόν είχαν σταλεί κάποια ανάλογα e-mails που αναφέρονταν ξεκάθαρα σε καιρικά φαινόμενα και φυσικές καταστροφές.

Όπως λένε οι ίδιες πληροφορίες που επικαλείται η ελληνική ιστοσελίδα η Γαλλία είναι μια μεγάλη χώρα που φροντίζει και έχει πλάνα για όλους τους υπηκόους της μέσα και έξω από την επικράτεια ενώ το δίκτυο όλων των υπηρεσιών της είναι σε θέση να έχει υψηλού επιπέδου πληροφορίες. Μάλιστα, ο τρόπος που γίνεται πάντα η ενημέρωση είναι διακριτικός χωρίς να προκαλεί πανικό.

Στα links που υπάρχουν στα e-mails αναφέρονται οι οδηγίες οι οποίες σε γενικές γραμμές αναφέρουν τα εξής:

Το Προξενείο στην Αθήνα διαθέτει σχέδιο ασφάλειας για τη διευκόλυνση της διαχείρισης οποιασδήποτε κρίσης, συμπεριλαμβανομένης φυσικής καταστροφής, που επηρεάζει την ασφάλεια των συμπατριωτών μας στην Ελλάδα.» 

09 Μαρ 2018  
http://www.tothemaonline.com/Article/115359/
http://www.pronews.gr/amyna-asfaleia/ypex/

Οι φωτιές έσβησαν και με το που μπήκε ο μήνας της ΠΑΝΑΓΙΑΣ οι τούρκοι πρωτομηνιά ξεσάλωσαν με 41 παραβιάσεις. 

Από τον Μάρτιο του 2018 είχαμε τόσες προειδοποιήσεις αλλά η σκληρή καθημερινότητα και ο όγκος των πληροφοριών δεν μπορεί να διαχειριστεί και μας πάνε τα γεγονότα αντί να τα πάμε εμείς. 

«Κρίσιμοι οι επόμενοι …μήνες ( ειπώθηκε τον Μάρτιο) σύμφωνα με τον πρέσβη των ΗΠΑ, Τ.Πάιατ, για αυξανόμενο κίνδυνο ελληνοτουρκικής σύρραξης γράφουν οι Αμερικανοί, τώρα προστέθηκαν και οι Γερμανοί οι οποίοι τονίζουν με νόημα: «Θα μπορούσε να γίνει ένας τέτοιος πόλεμος, αυτή τη στιγμή. Bέβαια περισσότερο τυχαία παρά από πρόθεση».

Τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις που έχουν φτάσει στο χειρότερο σημείο τους αναλύει η γερμανική εφημερίδα Die Welt. 

«Οι ούτως ή άλλως δύσκολες σχέσεις των δύο εταίρων του ΝΑΤΟ έχουν φτάσει στο χειρότερο σημείο, από τότε που ο Τούρκος πρόεδρος αναδομεί την Τουρκία σε ένα αυταρχικό κράτος και ασκεί μια επιθετική, επεκτατική εξωτερική πολιτική» τονίζει σε ανάλυσή της η γερμανική εφημερίδα για τις σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας.» 30 Μαρτίου 2018,  
https://www.pentapostagma.gr/2018/03/ 

ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ οι τούρκοι ΜΕΤΑΚΙΝΟΥΝ αερο-αποβατικές δυνάμεις 
«Σύμφωνα με τις πληροφορίες του ανταποκριτή του τουρκικού πρακτορείου ειδήσεων Anadolu και του συνόλου του τουρκικού τύπου , σήμερα το πρωί μετασταθμεύουν 45 επιθετικά ελικόπτερα με πυραύλους αέρος εδάφους στην πόλη Ισπάρτα. 

Aιφνιδιαστικά η Άγκυρα έλαβε απόφαση μεταφοράς της τουρκικής στρατιωτικής διοίκησης «για εκπαιδευτικούς σκοπούς» κάτι βέβαια που δεν πείθει κανέναν ενώ «βράζει» εδώ και καιρό η κυπριακή ΑΟΖ .» https://www.pentapostagma.gr/2018/08/ 

ΕΙΣΕΡΧΟΜΑΣΤΕ στις ΠΑΡΑΚΛΗΣΕΙΣ του ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΥ.

Τελείωσαν οι γεωπολιτικές αναλύσεις και καθότι δεν υπάρχει ΦΩΣ από πουθενά, ΛΑΟΣ και ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ προσβλέπει ικετευτικά στο «Ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου, Σώτερ σώσον ημάς» του ΑΓΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ

«Γεώργιος Γιάννου, αξιωματικός Πολεμικής Αεροπορίας

Την άνοιξη του 1987 επισκέφθηκα τον γέροντα Παϊσιο στο κελλί του, στην Παναγούδα. Προβληματισμένος, τον ρώτησα αν θα γινόταν πόλεμος με την Τουρκία και μου είπε, ότι «όταν θα δούμε την Ελλάδα να παίρνει την πρεσβεία της από την Τουρκία, και η Τουρκία να παίρνει την πρεσβεία της από την Αθήνα, τότε θα πρέπει να πούμε «Ταίς πρεσβείαις τής Θεοτόκου, Σώτερ σώσον ημάς…»
(Βιβλίο «ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΩΝ, Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης 1924-1994»)

Βιώνουμε τους ισχυρούς γεωπολιτικούς μετασεισμούς από τις κόντρες ΗΠΑ- Τουρκίας και των υπολοίπων παικτών .Σε λίγο μπορεί να πάρει το ενεργειακό ΑΙΓΑΙΟ και η Αν. Λεκάνη της Μεσογείου φωτιά από άκρη σε άκρη.

Και τότε μέχρι και οι αδιάφοροι θα φωνάζουν «Ταίς πρεσβείαις τής Θεοτόκου, Σώτερ σώσον ημάς…» 

Όποιος συγκρουστεί με την Ελλάδα αυτήν την ώρα που την έριξαν στην σκάλα του κακού θα πάθει μεγάλη ζημιά.

Η ΕΛΛΑΔΑ που αδίκησαν και θέλουν να την εξαφανίσουν δεν είναι μόνο μια απλή υπόθεση εθνικής υπόστασης αλλά μια Παγκόσμια Πολιτισμική Έννοια φορτωμένη με αθάνατους πνευματικούς σπόρους γνώσης, παράδοσης και ΖΩΗΣ πραγματικής , γι αυτό θα είναι και βαριά την ώρα της σύγκρουσης με τους Βαρβάρους.

ΣΤΩΜΕΝ καλώς 

Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας 

Άνθρωποι και σκουλήκια

Του Γιώργου Θεoδωρίδη 

Έσπασα το κεφάλι μου να βρω κατάλληλο τίτλο για αυτό το κομμάτι. Τα χέρια μου τρέμουν καθώς πληκτρολογώ. Ο πόνος, η οργή, η θλίψη, η ευθύνη/ανευθυνότητα που αισθάνομαι και εγώ ο ίδιος μετά την ανείπωτη τραγωδία στην Ανατολική Αττική με έχουν συγκλονίσει.

Ο τίτλος που επέλεξα αποτελεί παράφραση του μνημειώδους βιβλίου του Τζων Στάινμπεκ «Άνθρωποι και ποντίκια». Μια ιστορία διαψεύσεων των ονείρων των «μικρών ανθρώπων» ξετυλίγεται εκεί. Στο ελληνικό σήμερα επιλέγω να αντικαταστήσω τα ποντίκια με... σκουλήκια. Άνθρωποι και σκουλήκια πρωταγωνίστησαν για άλλη μια φορά στην τραγωδία των πυρκαγιών. Άνθρωποι που πέθαναν επειδή, σύμφωνα με τα κυβερνητικά χείλη, καταπάτησαν το νόμο και έκτισαν αυθαίρετα. Έπρεπε, λοιπόν, να τιμωρηθούν και να πεθάνουν;

Τι είδους άνθρωπος είναι αυτός - αν δεν είναι σκουλήκι - που δεν κοκκινίζει, δε ντρέπεται, δεν ζητά συγγνώμη, δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη, δεν παραιτείται, παρά προτιμά να επιτεθεί στα ίδια τα θύματα επειδή πέθαναν;

Τα θύματα που έζησαν και φορολογήθηκαν για να μπορεί ο ίδιος να μεταβεί στην περιοχή του θανάτου τους με την υπουργική Mercedes του και να επιτεθεί στους επιζώντες της κόλασης. Αλλά και για να «νομιμοποιήσουν» τα σπίτια που ο ίδιος και η κυβέρνησή του, καθώς και άπειρες προηγούμενες, τους ενημέρωσαν ότι μπορούν να το πράξουν. Άλλωστε είναι προτιμότερο να κινδυνεύεις να καείς ζωντανός, αλλά να πληρώνεις φόρους όσο ζεις, παρά να μην έμενες καν εκεί και να μην πλήρωνες. Σωστά;

Τι είδους όμως άνθρωπος είναι – αν δεν είναι επίσης σκουλήκι – και ο δήμαρχος, που έχοντας λάβει 60% των ψήφων ως περσόνα της showbiz, διακοπάρει και παρτάρει ασύστολα στη Μύκονο, επιστρέφει ουσιαστικά κατόπιν καταστροφής, αδυνατεί/είναι ανίκανος να λάβει την παραμικρή απόφαση, απουσιάζει από το δημοτικό συμβούλιο που ο ίδιος έχει συγκαλέσει, αλλά και φτάνει στο σημείο να πει δημοσίως ψέματα ότι κάηκε και το δικό του σπίτι, για να ανακαλυφθεί ελάχιστες ώρες μετά ότι το σπίτι είναι απείραχτο στη θέση του και ότι αντ’ αυτού κάηκαν ορισμένοι μόνο φοίνικες έξω από τη μάντρα του;
 

Τι είδους άνθρωπος είναι ένας υπουργός που αρνείται να παραδεχτεί ότι έγιναν εγκληματικά λάθη και δηλώνει κατ’ εξακολούθηση ότι ψάχνει να βρει λάθος στην επιχειρησιακή υλοποίηση των όποιων αποφάσεων και δεν βρίσκει; Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές οι επιβεβαιωμένοι νεκροί είναι 88 και ο υπουργός εξακολουθεί να ισχυρίζεται ότι δεν έγινε κάποιο λάθος!

Τι είδους άνθρωπος – αν δεν είναι σκουλήκι – είναι ο άνθρωπος που δέχεται να αναλάβει τη νευραλγική θέση του Γενικού Γραμματέως Πολιτικής Προστασίας ενώ γνωρίζει και ο ίδιος ότι δεν έχει τόσα προσόντα όσα η ευθύνη αυτή απαιτεί. Έχει όμως τον ισχυρό προστάτη υπουργό Εξωτερικών, στην Πολιτική Κίνηση Ιδεών του οποίου ανήκει. Κι αυτό αρκεί.

Τελικά, τι είδους κυβέρνηση είναι μία κυβέρνηση της οποίας ο επικεφαλής πρωθυπουργός δηλώνει ότι αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη επειδή είναι πρωθυπουργός. Άρα, δικαιούται καθένας μας να σκεφτεί ότι ο πρωθυπουργός δεν θεωρεί ότι έγινε κάποιο λάθος, αλλά επειδή απλώς είναι πρωθυπουργός κάθισε και διάβασε αυτό που του έγραψαν οι συνεργάτες του περί ανάληψης πολιτικής ευθύνης επειδή έπρεπε έτσι να κάνει για την τηλεόραση.

Προχωρώντας, δήλωσε ότι στη συνέχεια θα αποδοθούν τυχόν ευθύνες, ΑΝ υπάρχουν. Δηλαδή μπορεί και να μην υπάρχουν. Μπορεί οι μέχρι στιγμής 88 νεκροί να μην είχαν κάτι καλύτερο να κάνουν ενόσω καιγόταν η πλάση γύρω τους από το να αγκαλιαστούν και να πεθάνουν στωικά, μη επιλέγοντας να φύγουν, παρ’ ότι υπήρχε σχέδιο διαφυγής. Ή μήπως όχι;

Πολλοί ήδη έσπευσαν να πουν ότι πρέπει μπροστά στους νεκρούς να σιωπήσουμε. Να μη μιλήσουμε για ευθύνες. Όχι, κυρίες και κύριοι. Ο πόνος, ο άδικος χαμός των δίδυμων 9χρονων κοριτσιών που αγκαλιασμένες με τον παππού και τη γιαγιά τους κάηκαν ζωντανές, η 13χρονη ποδηλάτισσα που σκοτώθηκε πηδώντας από το γκρεμό για να σωθεί στη θάλασσα, ο πατέρας και ο αδερφός της, αλλά και τόσοι άλλοι, δεν ζητούν σιωπή. Ζητούν ΕΥΘΥΝΗ.

Ευθύνη λοιπόν αναλαμβάνω κι εγώ. Εγώ, που ως πολίτης αυτής της χώρας έχω καθήκον να μην ανέχομαι το ψέμα, τον ωχαδερφισμό, την εγκληματική αμέλεια, την αλήτικη νοοτροπία μιας εξουσίας που, ούσα ανίκανη να αντιμετωπίσει τα προβλήματα, δεν ορρωδεί ταυτοχρόνως προ ουδενός ηθικού ζητήματος. Δε ντρέπεται, δεν κοκκινίζει, δε ζητάει συγγνώμη, δε λέει ότι ΕΚΑΝΕ ΛΑΘΟΣ.

Αναλαμβάνει την ευθύνη, όπως εύστοχα σκιτσάρισε ο Αρκάς, ως τρομοκρατική οργάνωση που αναλαμβάνει την ευθύνη για κάποιο χτύπημα και όχι ως συντεταγμένη, πρωτογενώς έλκουσα την εξουσία της, αρχή.

Ως ένας 25χρονος πολίτης της Ελληνικής Δημοκρατίας αναλαμβάνω την ευθύνη να προσκυνήσω τα άψυχα κορμιά της Σοφίας και της Βασιλικής Φιλιπποπούλου, που στα 9 τους χρόνια δεν πρόλαβαν να δουν, να ζήσουν, να πράξουν και να εισπράξουν τίποτα. Μα που η Ελληνική Δημοκρατία είχε να τους δώσει στάχτη, θάνατο και τάφο.

Αδυνατώ να συνεχίσω να πληκτρολογώ. Ας κλείσει ένας άλλος γραφιάς. Ο Κωστής Παλαμάς:

Γνώμες, καρδιές, όσοι Έλληνες,
ό,τι είστε, μην ξεχνάτε,
δεν είστε από τα χέρια σας
μονάχα, όχι. Χρωστάτε
και σε όσους ήρθαν, πέρασαν,
θα ‘ρθούνε, θα περάσουν.
Κριτές, θα μας δικάσουν
οι αγέννητοι, οι νεκροί. 
Mea Culpa
πηγή 

Αθηναϊκή Φιλαρμονία Ο πόλεμος των άστρων

O ευτελισμός της ανθρώπινης ύπαρξης στο Πεδίον του Άρεως (την εποχή της προδοσίας και του αίσχους)

Του Δημήτρη Καλαντζή

Δευτέρα 16 Ιουλίου 2018, 19:30, Πεδίον του Άρεως. 

Μία κοπέλα κείτεται ανάσκελα στις πλάκες του περίβολου της εκκλησίας των Παμμέγιστων Ταξιαρχών στο Πεδίον του Άρεως. Δίπλα της στέκονται δύο άτομα που συχνά σκύβουν και ψάχνουν τα πράγματά της. Από το δρομάκι, έξω από τον περίβολο της εκκλησίας, δεν μπορώ να διακρίνω εάν η αναίσθητη κοπέλα είναι λιπόθυμη ή έχει πεθάνει. Βρίσκεται πάντως σε στάση νεκρής…

Καλώ τους άνδρες της εταιρείας σεκιούριτι που φυλάνε το Πάρκο και πλησιάζουμε μαζί προς το σημείο. Η κοπέλα είναι ζωντανή αλλά ανασαίνει με δυσκολία. 

«Δεν έχει τίποτα. Απλά κοιμάται», λέει ο άνδρας που στέκεται κοντά της και έψαχνε νωρίτερα τα πράγματά της. «Είχε τέσσερις μέρες να κοιμηθεί – θα ξυπνήσει αύριο πια», συμπληρώνει η γυναίκα. 

Δίπλα στην αναίσθητη κοπέλα βρίσκεται μία σύριγγα…
Γνωρίζω από πρώτες βοήθειες και ζητώ από τους φύλακες να βοηθήσουν να τη γυρίσουμε στο πλάι για να μπορεί να ανασαίνει καλύτερα. 
«Μην την ακουμπάτε, έχει aids!», προειδοποιεί η γυναίκα. 

Επιμένω και καταφέρνουμε να τη γυρίσουμε. 
Οι άνδρες των σεκιούριτι καλούν το ΕΚΑΒ με κάποιον προβληματισμό. «Ξέρεις, συμβαίνει συχνά να έρχεται το ΕΚΑΒ και μετά να ξυπνούν οι τοξικοεξαρτημένοι και να τους βρίζουν…» 

Αρχίζουν να μαζεύονται στο σημείο κι άλλοι τοξικοεξαρτημένοι. Προσπαθούν να τη ξυπνήσουν, ρίχνοντας νερό στο πρόσωπό της, ώστε να μην έρθει το ΕΚΑΒ. Δεν θέλουν να έρθει το ΕΚΑΒ. Για κάποιο λόγο θέλουν την αναίσθητη κοπέλα εκεί… 
Εκείνη όμως, παρά τα νερά και τα χαστουκάκια δεν αντιδρά. 

Κάθε ένας που την πλησιάζει ρίχνει και ένα ψάξιμο στα πράγματά της… 
Δεν κρατιέμαι και βάζω τις φωνές: «δεν ντρέπεσαι να κλέβεις τα πράγματα της κοπέλας την ώρα που είναι αναίσθητη από χρήση; Θα ‘θέλες να σου κάνουν το ίδιο;» 

- «Και τι σε νοιάζει ρε φίλε; Θα είσαι κι αύριο εδώ; Εγώ θα είμαι και θα της τα δώσω τα πράγματα… Για να τα φυλάξω τα πήρα… Δεν έχει τίποτα η κοπέλα. Αλλά που να καταλάβεις εσύ που δεν «πίνεις»… Έτσι ζούμε εμείς…» 

- «Θέλεις να μου πεις ότι είναι κανονικό να βρίσκεται η κοπέλα αναίσθητη στις πλάκες, περιτριγυρισμένη από αγνώστους που την κλέβουν;» 

- «Και γιατί να είναι κανονικό να έχει σπίτι και να χρωστά δάνεια και να πληρώνει λογαριασμούς, όπως εσύ; Ο καθένας κάνει την επιλογή του… Κι εμένα μπορεί να μη μου αρέσει η ζωή σου αλλά δεν σου λέω τίποτα…» 

- «Είναι επιλογή να πεθαίνεις μέρα με την ημέρα στο Πάρκο;» 
«Κανείς δεν πεθαίνει. Θα ξυπνήσει η κοπέλα… 90% θα ξυπνήσει. Να μην κοιτάς, αν δεν σου αρέσει».

- «Δεν μπορώ να μην κοιτάω. Θα ήμουν κτήνος αν δεν κοίταγα. Η κοπέλα χρειάζεται βοήθεια».

Η κουβέντα οδηγείται σε αδιέξοδο, την ώρα που περισσότεροι τοξικοεξαρτημένοι κάνουν φύλλο και φτερό τα πράγματα της αναίσθητης κοπέλας, απλώνοντας στις πλάκες του περίβολου της εκκλησίας μπλουζάκια, σουτιέν και φτηνά καλλυντικά…
Υποθέτω ότι ψάχνουν για κρυμμένα χάπια… 

Φτάνει το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ με τη συνοδεία αυτοκινήτου της εταιρίας σεκιούριτι. Οι δύο άνδρες του ΕΚΑΒ πλησιάζουν την κοπέλα με γάντια και παίρνουν τον σφυγμό της. Οι άλλοι τοξικοεξαρτημένοι τους προειδοποιούν ότι έχει aids και επιμένουν ότι δεν έχει τίποτα – απλώς κοιμάται. 

Ο ένας άνδρας του ΕΚΑΒ τούς ρωτάει το όνομά της. Το γνωρίζουν οι περισσότεροι. Όνομα και επίθετο. Ο άνδρας του ΕΚΑΒ φωνάζει δυνατά το όνομά της. Η κοπέλα αρχίζει να κουνιέται ελάχιστα… 

- «Μαρία (ψεύτικο όνομα), θέλεις να έρθεις μαζί μας στο νοσοκομείο;», της λέει και την τραντάζει… 

Η κοπέλα δείχνει να κάνει μεγάλη προσπάθεια για να βγει από τον λήθαργο. Βγάζει όμως μόνο κάποια άναρθρα μουγκρητά… 

Ο άνδρας των ΕΚΑΒ επιμένει πιο δυνατά: «Μαρία, θέλεις να σε πάμε σε νοσοκομείο;» 
Η κοπέλα μάλλον συγκατανεύει αλλά οι τοξικοεξαρτημένοι γύρω της, εν χορώ φωνάζουν «Όχι, όχι, δεν θέλει. Μην την πάρετε!» 

Η αρχική (μάλλον) συγκατάνευση της «Μαρίας» γυρνάει (μάλλον) σε άρνηση. Στην πραγματικότητα όμως η κοπέλα το μόνο που θέλει (και μπορεί) είναι να επιστρέψει στον λήθαργό της… Δεν είναι σε θέση να αποφασίσει για τίποτα. 

Οι άνδρες των ΕΚΑΒ σηκώνονται από πάνω της και ξεκινούν να αποχωρήσουν… 
- «Μα έτσι θα την αφήσετε;» 
- «Δεν μπορούμε να την πάρουμε με το ζόρι…» 
Απομακρύνονται προς το όχημα τους… 

Μία τοξικοεξαρτημένη με πλησιάζει και με ρωτάει γιατί δεν την πήραν μαζί τους. 
- «Αντέδρασαν οι φίλοι της», της απαντώ…
- «Α, κατάλαβα, θα γίνει πάρτι απόψε…»
- «Τι εννοείς;»
- «Ε, δεν καταλαβαίνεις; Όλοι αυτοί θα γ… απόψε. Πρώτη φορά θα είναι; Κανονικό πάρτι, σου λέω…».

Φίλες και φίλοι, την ώρα που εγώ γράφω αυτές τις γραμμές από την ασφάλεια του σπιτιού μου και την ώρα που εσείς διαβάζετε αυτές τις γραμμές από την ασφάλεια του δικού σας σπιτιού, είναι πολύ πιθανόν μία αναίσθητη κοπέλα, τοξικοεξαρτημένη, άστεγη, ίσως με aids να ΒΙΑΖΕΤΑΙ επανειλημμένα από δεκάδες άνδρες κάθε ηλικίας, εθνικότητας και κατάστασης υγείας στον περίβολο της εκκλησίας των Ταξιαρχών του Πεδίου του Άρεως…
Καλη νύχτα στην κοινωνία μας.

πηγή: www.postmodern.gr

Η συγγραφέας του βιβλίου «Ανεμοδαρμένα Ύψη», πέθανε 30 χρόνων και έγραψε μόνο ένα έργο. Ήταν σκληρή κοπέλα, που έχασε νωρίς δύο αδελφές και έλεγαν ότι είχε ερωτικό δεσμό με τον αδερφό της...

Η Έμιλυ Μπροντέ είναι η συγγραφέας του λογοτεχνικού έργου 
«Ανεμοδαρμένα Ύψη», που έγινε πασίγνωστο με την κινηματογραφική του μεταφορά και τις θεατρικές διασκευές. Θεωρείται ένα από τα κορυφαία έργα της βρετανικής λογοτεχνίας και είναι το μοναδικό της συγγραφέως. Πετυχημένες στη λογοτεχνία ήταν και οι αδελφές της. Η ιστορία και τα δράματα της οικογένειας θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι ένα σενάριο ή ένα καλογραμμένο λογοτεχνικό κείμενο. Οι αδελφές Μπροντέ Αν και η ιστορία αναφέρεται πάντα σε τρεις αδερφές Μπροντέ, στην πραγματικότητα ήταν πέντε και πολύ συχνά λησμονούμε να προσθέσουμε και τον αλκοολικό αδερφό τους Μπράνγουελ. Οι δύο αδερφές που ποτέ δεν αναφέρονται, λέγονταν Μαρία και Ελίζαμπεθ και πέθαναν κοριτσάκια ακόμη από φυματίωση. Σ’ ένα επεισόδιο βγαλμένο θαρρείς από μυθιστόρημα του Ντίκενς, λίγο πριν πεθάνουν κακοποιήθηκαν από τις καθηγήτριές τους, οι οποίες τις υποχρέωσαν να σηκωθούν από το κρεβάτι, τις τιμώρησαν και τις πρόσβαλαν ενώ ήταν άρρωστες. Οι μεταγενέστεροι επέρριψαν στην Έμιλυ μια παράξενη κατηγορία – ότι, ενώ ήταν το χαϊδεμένο παιδί του σχολείου, δεν υπερασπίστηκε τα δύο θύματα, αλλά παρέμεινε σιωπηλή μπροστά σ’ αυτήν την κατάφωρη αδικία. Η κατηγορία είναι εντελώς αυθαίρετη, καθώς η συγγραφέας δεν ήταν ούτε 6 χρονών, μικρότερη κατά πέντε και τέσσερα χρόνια αντίστοιχα από τις δύο αδερφές της.... 


Οι τρεις αδερφές Μπροντέ. Τις ζωγράφισε ο αδερφός τους, Μπράνγουελ... 

Μετά από εκείνες ακολουθούσε η Σάρλοτ, ύστερα ο Μπράνγουελ, η Έμιλυ και τέλος, η Αν, η πιο μικρή. Και οι τρεις επιζήσασες αδερφές έγιναν μυθιστοριογράφοι, ενώ ο Μπράνγουελ ένας αποτυχημένος ποιητής. Η μητέρα τους είχε πεθάνει όταν η Έμιλυ ήταν 3 ετών και τη μόρφωση όλων είχε αναλάβει ο ιρλανδικής καταγωγής πατέρας τους, ο οποίος δεν είχε χάσει την επαφή του μετα γράμματα, αφού έγραφε θρησκευτικά κηρύγματα. Άλλα, λιγότερο θεοσεβούμενα μέλη της οικογένειας μύησαν τις μικρές Μπροντέ στην προφορική παράδοση, με προτίμηση στις ιστορίες φαντασμάτων, δαιμονίων και ξωτικών που συνηθίζουν να αφηγούνται οι παραμυθάδες της Ιρλανδίας. Αυτή πρέπει να ήταν το δίχως άλλο η πρώτη επαφή της Έμιλυ με το υπερφυσικό στοιχείο, που πλανάται στο μοναδικό μυθιστόρημά της από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα. Ο αυστηρός κύριος Μπροντέ Ο κύριος Μπροντέ, όταν σπούδαζε στην Οξφόρδη, έδωσε μια εξωτική χροιά στο επίθετό του που ήταν Μπράντυ, μετατρέποντάς το σε «Μπροντέ», ίσως λόγω της ελληνικής λέξης «βροντή». Είχε τη φήμη του εκκεντρικού και αυστηρού ανθρώπου. Πάνω στο θρησκευτικό του ζήλο, αρνιόταν να δώσει στις κόρες του να φάνε κρέας και τις είχε καταδικάσει σε μια δίαιτα με πατάτες. Λένε επίσης πως μια βροχερή βραδιά, μόλις ανακάλυψε ότι οι μικρές είχαν φορέσεις τις χαριτωμένες μπότες που τους είχε χαρίσει ένας φίλος, έβαλε φωτιά και τις έκαψε, επειδή τις θεώρησε πολύ φανταχτερές. Έβαζε τις κόρες τους να φορούν μια μάσκα και ύστερα τις ανέκρινε, θεωρώντας πως με καλυμμένο το πρόσωπο θα συνήθιζαν να απαντούν ελεύθερα και θαρραλέα.... 


Έμιλυ Μπροντέ... 

Η «ταγματάρχης» Έμιλυ Μπροντέ... 

Κάποτε, ο πατέρας της Έμιλυ τη ρώτησε τι έπρεπε να κάνει με τον Μπράνγουελ, όταν γινόταν ανυπόφορος: «Κουβέντιασε λογικά μαζί του κι αν δεν ακούει τη φωνή της λογικής, μαστίγωσέ τον», απάντησε εκείνη. Η Έμιλυ ήταν μόλις 6 χρονών, που σημαίνει πως είχε πάντα μια κλίση προς τις δραστικές λύσεις. Όταν μεγάλωσε κάπως, γρονθοκόπησε το σκύλο της στη μουσούδα και στα μάτια, επειδή φοβήθηκε ότι θα της χιμήξει, όταν τον έβαλε τιμωρία. Μια άλλη φορά, χώρισε τον ίδιο σκύλο και ένα αδέσποτο που είχαν μπλεχτεί σε καβγά, ρίχνοντας τους πιπέρι στη μουσούδα, γεγονός που αποδεικνύει ότι παρότι φειδωλή στα λόγια, ήταν μάλλον κυνική και αποφασιστική γυναίκα. Δεν είναι τυχαίο που της είχαν βγάλει οι αδερφές της το παρατσούκλι «ταγματάρχης». Τα «Ανεμοδαρμένα Ύψη» και οι υποψίες για αιμομειξία Πείστηκε να δημοσιεύσει τα ποιήματά της, μετά από μεγάλη επιμονή της αδερφής της Σάρλοτ. Αργότερα και οι τρεις αδερφές, με τα ψευδώνυμα Κιούρερ, Έλλις και Άκτον Μπελ, έστειλαν στους εκδότες η καθεμιά το πρώτο της μυθιστόρημα. Οι κριτικές για τα «Ανεμοδαρμένη Ύψη» ήταν πολύ θετικές, αν και καμία δεν τόλμησε να το χαρακτηρίσει ως ένα από τα αριστουργήματα της λογοτεχνίας, όπως απέδειξε αργότερα ο χρόνος. Το 1848, ένα χρόνο μετά τη δημοσίευσή του, η Έμιλυ αναγκαζόταν να πηγαίνει συχνά στο χάνι του «Μαύρου Ταύρου» για να βρει τον Μπράνγουελ και να τον βοηθήσει να γυρίσει σπίτι. Ο αδερφός της δεν άργησε να καταλήξει στον τάφο, έχοντας περάσεις μακρές περιόδους με τρομακτικό βήχα και φοβερές αϋπνίες. Τρεις μήνες αργότερα, η Έμιλυ ακολούθησε τα βήματά του. Μια υπηρέτρια του σπιτιού δήλωσε πως είχε πεθάνει «με την καρδιά ραγισμένη από την αγάπη για τον αδερφό της», δίνοντας λαβή σε εικασίες για αιμομειξία. Ωστόσο, μάλλον πρέπει να υποθέσουμε ότι η Έμιλυ Μπροντέ δεν γνώρισε ποτέ τα πάθη που τόσο επιδέξια είχε περιγράψει στα ημι-αιμομεικτικά «Ανεμοδαρμένα Ύψη» της. ... 

Ο θάνατος της Έμιλυ Μπροντέ Όταν αρρώστησε, αρνήθηκε να υποβληθεί σε οποιαδήποτε θεραπεία ή να τη δει γιατρός και βυθίστηκε για μια ακόμη φορά στις μακριές σιωπές της. Στις 19 Δεκεμβρίου 1848, επέμεινε να σηκωθεί από το κρεβάτι και να ντυθεί κι ύστερα κάθισε δίπλα στη φωτιά στο δωμάτιό της για να χτενίσει τα πλούσια και μακριά μαλλιά της. Η χτένα της έπεσε μέσα στις φλόγες και, καθώς δεν είχε δυνάμεις να την πιάσει, η κάμαρα άρχισε να γεμίζει σιγά σιγά με τη μυρωδιά του καμένου κόκαλου. Ύστερα κατέβηκε στο σαλόνι κι εκεί, καθισμένη στον καναπέ, πέθανε στις δύο η ώρα το απόγευμα, αφού αρνήθηκε ακόμη μία φορά να γυρίσει στο κρεβάτι της. Ήταν μόνο 30 χρονών και δεν έγραψε τίποτε άλλο, εκτός από τα ανεμοδαρμένα ύψη.... 
http://www.mixanitouxronou.gr/i-singrafeas-tou-vivliou-anemodarmena-ipsi-pethane-30-chronon-ke-egrapse-mono-ena-ergo-itan-skliri-kopela-pou-echase-noris-dio-adelfes-ke-elegan-oti-iche-erotiko-desmo-me-ton-aderfo-tis/

Η πρώτη γυναίκα συγγραφέας που έσπασε όλα τα ταμπού. Τα έργα της έγιναν ταινίες, δεν παντρεύτηκε ποτέ και ο θάνατός της παραμένει μυστήριο...

Η συγγραφέας του κλασικού μυθιστορήματος «Περηφάνια και Προκατάληψη» ήταν μια γυναίκα που προσπάθησε να ζήσει τη ζωή της κόντρα στη συντηρητική βρετανική κοινωνία στις αρχές του 19ου αιώνα. Η πρώτη πράξη αντίστασης στα ταμπού κατά των γυναικών, ήταν ότι έγινε συγγραφέας. Η επόμενη ότι δεν παντρεύτηκε ποτέ. Η προσωπική της διαδρομή ίσως χαρακτηρίζεται από τη φράση μια ηρωίδας της: «Μετά απ’ όλα αυτά, δηλώνω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση από το διάβασμα». Το μυστήριο του θανάτου της Η Ώστεν συνέχισε να γράφει έως το τέλος της ζωής της παρά τα θέματα υγείας που αντιμετώπιζε. Πέθανε στα 42 της χρόνια από κάποια ανεξιχνίαστη ασθένεια. Πιθανολογείτε ότι υπέφερε από τη νόσο του Άντισον ή από καρκίνο. To 2017 η Βρετανική βιβλιοθήκη παρουσίασε την πιθανότητα να δηλητηριάστηκε από αρσενικό. Η εκδοχή αυτή πυροδότησε διάφορα σενάρια. Η συγγραφέας Λίντσεϊ Άσφορντ έγραψε ότι θα μπορούσε να έχει δηλητηριαστεί από κάποιο φάρμακο που περιείχε την συγκεκριμένη ουσία. Άλλοι μελετητές όπως η καθηγήτρια Τζάνετ Τόντ, θεωρούν μάλλον απίθανο να δηλητηριάστηκε επίτηδες. Μεταφορές στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη Η Ώστεν έχει πετύχει κάτι σπάνιο και εξαιρετικό. Οι θαυμαστές της συνεχίζουν να αυξάνονται σταθερά, 200 χρόνια μετά το θάνατό της ενώ τα μυθιστορήματά της έχουν μεταφερθεί στη μεγάλη αλλά και στη μικρή οθόνη. Το γνωστό «Περηφάνεια και Προκατάληψη» έγινε σειρά στο BBC (1995) και απογείωσε την καριέρα του νεαρού τότε Κόλιν Φέρθ, ενώ αργότερα γυρίστηκε σε ταινία με την Κίρα Νάιτλι και τον Μάθιου Μακφάντιεν (2005). Πολυάριθμες είναι και οι ταινίες, οι σειρές και τα βιβλία που έχουν βασιστεί στο έργο της. Από «Το Ημερολόγιο της Μπρίτζετ Τζόουνς» (2001) μέχρι το «Περηφάνια και προκατάληψη και ζόμπι» (2016), η επιρροή των μυθιστορημάτων της είναι εντυπωσιακή.... 


Τζέιν Ώστεν: «Μετά απ’ όλα αυτά, δηλώνω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση από το διάβασμα».... 

Μια συγγραφέας μπροστά από την εποχή της Η Ώστεν έζησε σε μια εποχή που η κοινωνική θέση ήταν υψίστης σημασίας. Οι γυναίκες της τάξης της σπανίως εργάζονταν και ο γάμος αποτελούσε ένα μέσο κοινωνικής αποκατάστασης, αλλά και οικονομικής ασφάλειας. Οι ανύπαντρες γυναίκες έμεναν με την οικογένεια τους και ήταν οικονομικά εξαρτημένες από εύπορους συγγενείς, αν υπήρχαν πλούσιοι συγγενείς. Με το καυστικό στυλ που τη διέκρινε, η Ώστεν έγραφε για δυναμικές γυναίκες που διάλεγαν να παντρευτούν από έρωτα. Μέσα από τα κείμενά της ασκούσε κριτική στην αντίληψη ότι ο γάμος είναι ένα μέσο οικονομικής ασφάλεια. Τα έργα της είναι μία σπάνια ματιά στον κόσμο των σχέσεων από τη γυναικεία οπτική. Εκ πρώτης όψεως τα μυθιστορήματα της περιγράφουν ασήμαντα καθημερινά γεγονότα μιας ήσυχης ζωής σαν αυτή που έζησε η Ώστεν. Στην πραγματικότητα όμως, περιγράφουν τη λειτουργία και τη δομή της αγγλικής κοινωνίας στις αρχές του 19ου αιώνα.... 


Το σπίτι της Ώστεν στο Hampshire. Εκεί πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής της η συγγραφέας. Σήμερα λειτουργεί ως μουσείο... 

Τα πρώτα χρόνια Γεννήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου του 1775 σε μια μεσοαστή οικογένεια, στο Στήβεντον στην Αγγλία. Είχε επτά αδέρφια, εκ των οποίων μόνο μία αδερφή, την Κασσάνδρα, με την οποία είχαν πολύ κοντινή σχέση. Έμειναν μαζί έως τον θάνατό της τον Ιούλιο του 1817. Η Ώστεν ζούσε μια ήσυχη ζωή με την οικογένειά της, αγαπούσε την εξοχή και δυσανασχέτησε έντονα όταν μετακόμισαν στο Μπαθ και αργότερα το Σαουθάμπτον. Έγραφε από πολύ μικρή αλλά δεν δημοσίευσε τίποτα έως τα 36 της χρόνια. Όλα τα έργα της εκδόθηκαν ανώνυμα όπως συνέβαινε συχνά την εποχή εκείνη με τις γυναίκες συγγραφείς. Η οικογένεια της  στήριζε έμπρακτα την αγάπη της Ώστεν για τη συγγραφή. Το 1797 ο πατέρας της προσπάθησε να εκδώσει ένα από τα μυθιστορήματά της, αλλά απορρίφθηκε από τον εκδοτικό οίκο. Λίγα χρόνια μετά ο αδερφός της Χένρι ήρθε σε επαφή με εκδοτικούς οίκους και το 1811 εκδόθηκε το πρώτο της βιβλίο “Λογική κι Ευαισθησία” με δικά της έξοδα. Το μυθιστόρημα απέσπασε πολύ καλές κριτικές και αγαπήθηκε από το κοινό. Ακολούθησε το γνωστό «Περηφάνεια και Προκατάληψη» (1813) που έγινε αμέσως επιτυχία. Το βιβλίο ήταν υπογεγραμμένο “από τον συγγραφέα του Λογική κι Ευαισθησία”. Στη διάρκεια της ζωής της η Ώστεν δημοσίευσε άλλα δύο μυθιστορήματα: το “Μάνσφιλντ Παρκ “(1814) και “Έμμα” (1815). Μετά το θάνατό της ο Χένρι ανέλαβε την έκδοση άλλων δύο βιβλίων της, “Το Αββαείο του Νόρθανγκερ” (1817) και “Πειθώ” (1817). Στην έκδοση αυτή με ένα βιογραφικό σημείωμα ο αδερφός της αποκάλυψε στο κοινό την ταυτότητα της συγγραφέως.... 


Περηφάνια και Προκατάληψη. Aριστερά η κινηματογραφική μεταφορά με την Κίρα Νάιτλι και τον Μάθιου Μακφάντιεν. Δεξιά η τηλεοπτική σειρά του BBC με τον Κόλιν Φερθ και την Τζένιφερ Ελχ.... 

Η προσωπική της ζωή Η προσωπική ζωή της συγγραφέως έχει απασχολήσει κατά καιρούς την κοινή γνώμη. Το ενδιαφέρον των αναγνωστών της για περισσότερες λεπτομέρειες πηγάζει ίσως από τη ρομαντική φύση των μυθιστορημάτων της. Η εικόνα που επικράτησε για την Ώστεν είναι αυτή μιας ανύπαντρης γυναίκας που προτίμησε μια ήσυχη ζωή. Η αλήθεια όμως είναι μάλλον διαφορετική. Σύμφωνα με βιογράφους η Τζέιν Ώστεν δεν ήταν μια γεροντοκόρη όπως συχνά την παρουσιάζουν. Μετά το θάνατό της Τζέιν, η αδερφή της κατέστρεψε πολλά από τα γράμματα της ώστε να προστατεύσει την ιδιωτική της ζωή. Από εκείνα που διασώθηκαν φαίνεται ο έρωτας της Ώστεν με τον Ιρλανδό Τομ Λεφρόι. Το ειδύλλιο τελικά δεν προχώρησε σε γάμο κι ο Λεφρόι γύρισε στην Ιρλανδία όπου αργότερα έγινε πολιτικός και δικαστής στο Ανώτατο Δικαστήριο. Η σχέση της Ώστεν με τον Λεφρόι ενέπνευσε τη δημιουργία της ταινίας «Ερωτευμένη Τζέιν» (2007), με την Αν Χάθαγουεϊ στο ρόλο της γνωστής συγγραφέως και τον Τζέιμς ΜακΑβόι στο ρόλο του νεαρού δικηγόρου. Η ταινία παρουσιάζει μια διαφορετική πτυχή της Ώστεν, παρόμοια με τους γυναικείους χαρακτήρες και τις ρομαντικές ιστορίες για τις οποίες έγραφε. Η Ώστεν όμως σε αντίθεση με πολλές από τις ηρωίδες των μυθιστορημάτων της δεν παντρεύτηκε ποτέ. Στα 27 της χρόνια, ένας εύπορος οικογενειακός φίλος, ο Χάρις Μπιγκ Γουίδερ της έκανε πρόταση γάμου. Αυτός ο γάμος θα της εξασφάλιζε μια άνετη ζωή. Η Ώστεν δέχτηκε αλλά έμεινε ξάγρυπνη όλη τη νύχτα. Την επόμενη μέρα το πρωί άλλαξε γνώμη και τελικά απέρριψε την πρότασή του. Τα σχόλια που ακολούθησαν δεν άλλαξαν την απόφασή της. Γνώριζε ότι δεν θα ήταν ευτυχισμένη παρά μόνο αν παντρευόταν από έρωτα. Η Ώστεν έζησε τη ζωή της όπως εκείνη επέλεξε, αφοσιωμένη στη μεγάλη της αγάπη, τη συγγραφή.... 


Διακόσια χρόνια μετά τον θάνατό της η μορφή της αποτυπώθηκε στο χαρτονόμισμα των 10 λιρών.... 
Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-proti-gynaika-syggrafeas-poy-espase-ola-ta-tampoy-ta-erga-tis-eginan-tainies-den-pantreytike-pote-kai-o-thanatos-tis-paramenei-mystirio/