Ποιοι και Πως Έκοψαν Φέτες Αυτόν τον Βράχο πριν Χιλιάδες Χρόνια; Τι Μας Κρύβουν; (video)

Γράφει ο Σπύρος Μακρής

Ποιοι και Πως Έκοψαν Φέτες Αυτόν τον Βράχο πριν Χιλιάδες Χρόνια;
Τι Μας Κρύβουν;

Υπάρχουν πολλά αινιγματικά, τεράστια αρχαία ερείπια που βρίσκονται στην Ιαπωνία. Οι μεγάλιθοι, είναι τόσο παλιοί που αρκετοί από τους μεγαλύτερους έχουν διαβρωθεί σε κατάσταση μη αναγνώρισης.

Ωστόσο πάρα πολλοί φαίνεται να έχουν κάποια πολύ συγκεκριμένα σχήματα τα οποία μοιάζει αδύνατο να έφτιαξε η ίδια η φύση. Μάλιστα, αρκετά έχουν τέτοιο μήκος που σύμφωνα με κάποιους υπολογισμούς λέγεται ότι βρίσκονται αρκετά μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης.

Ανάμεσα σε αυτά τα περίεργα «ερείπια» ή τα παράξενα απομεινάρια του παρελθόντος, βρίσκονται πολλά που φέρνουν το ανθρώπινο μυαλό σε εξαιρετική αμηχανία. Πώς έτυχε να συμβεί κάποιοι μεγάλιθοι να  διακρίνονται στο μάτι σαν τεμαχισμένες, κομμένες σε φέτες από ένα τεράστιο μαχαίρι σαν να ήταν μία απλή φρατζόλα ψωμί στα χέρια ενός γίγαντα; Μπορεί η φύση να δημιουργήσει τέτοιες καταστάσεις; Πως μπορεί να υπάρχουν διάσπαρτα σε πολλά μέρη του κόσμου ανάλογες περιπτώσεις; Πόσο δίκιο μπορεί να έχουν οι θρύλοι που μιλούν για γίγαντες;
Ένα από τα πολλά πράγματα στον ιαπωνικό πολιτισμό, για το οποίο έχει γίνει διάσημος στους αιώνες, είναι η ικανότητα δημιουργίας εξαιρετικών σπαθιών.
Ατσάλινα όπλα πολύ ανώτερης ποιότητας από τους αντιπάλους τους, έδιναν ένα ισχυρό πλεονέκτημα για πολλούς αιώνες.
Κάποιος, ίσως, θα μπορούσε να αναρωτηθεί, από πού προέκυψε αυτή η προηγμένη γνώση της κατασκευής σπαθιού. Ήταν απλά μία εφευρετικότητα; Ή θα μπορούσε η γνώση να έμεινε από μια πολύ ανώτερη, εντελώς διαφορετική και πολύ μεγαλύτερη φυλή ανθρώπων, που έζησε αιώνες ή και χιλιετηρίδες πίσω;
Πολλές τεχνολογίες κατασκευής σπαθιών, ακόμα και σήμερα, εντυπωσιάζουν και μπερδεύουν τους ειδικούς. Πώς γνώριζαν αυτή την τόσο  προηγμένη μεταλλουργία; Πώς χάθηκαν αυτές οι τεχνικές, πως χάθηκε αυτή ή γνώση και ποιος μπορεί να ήταν αρχικά ο πολιτισμός που την κατείχε, πολλά ερείπια του οποίου εξακολουθούν να «διακοσμούν» το ιαπωνικό τοπίο;
Ανάμεσα σε αυτά τα αινιγματικά και καταπληκτικά σπαθιά υπάρχει και ένα που, για προφανείς λόγους, ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα.
Γνωστό ως «The Norimitsu Odachi», με μήκος πάνω από 12 πόδια (περίπου 3.80 μέτρα) και με βάρος σχεδόν 15 κιλά, αυτό το σπαθί δημιουργήθηκε με αριστοτεχνία πριν από 2000 χρόνια, με τι άλλο προφανή σκοπό από το να χρησιμοποιηθεί από ένα πολεμιστή, γιγάντιων διαστάσεων. Το σπαθί τύπου nodachi ήταν ένα από τα όπλα επιλογής, στο πεδίο της μάχης κατά την περίοδο Nanboku-chō.
Κατά τη διάρκεια αυτής της εποχής και πολύ πριν, τα σπαθιά αυτά σπάνια δημιουργούνταν για διακοσμητικούς σκοπούς. Η δε τιμή της κατασκευής τους, ο χρόνος και η φροντίδα που απαιτούνταν για τη δημιουργία ενός μόνο σπαθιού, σήμαιναν ότι τα περισσότερα κατασκευάστηκαν για το σκοπό της μάχης. Επιπλέον, το κόστος δημιουργίας ενός τέτοιου τεράστιου σπαθιού θα ήταν σημαντικό.
Κάποιος πρέπει να αναρωτηθεί: ήταν αυτό το τεράστιο σπαθί κάποτε δυνατό χρησιμοποιηθεί από έναν πολεμιστή όπως εμείς οι σημερινοί άνθρωποι, ή μήπως από έναν τεράστιο πολεμιστή; Και ποιό μπορεί να ήταν το πραγματικό μέγεθός του;
Όπως είναι ενδεχομένως κατανοητό, πολλοί έχουν αρνηθεί να δώσουν τέτοιου είδους εξηγήσεις ως μια απτή πιθανότητα, ειδικά από τις επιστημονικές ακαδημίες. Όμως, ανεξάρτητα από αυτό, παραμένει στον αέρα μια ικανοποιητική εξήγηση για τη δημιουργία ενός τέτοιου εκπληκτικού αντικειμένου.
Παράλληλα, αφήνοντας την φαντασία μας ελεύθερη θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι κάποιος αρκετά μεγαλόσωμος άντρας, ένας «γίγαντας» με ένα αντίστοιχο Norimitsu Odachi σπαθί ότι «έκοψε φέτες» τον σκληρό βράχο της αρχικής εικόνας. Ή μήπως θα ταίριαζε καλύτερα στην εικόνα της φαντασίας μας ένα εργαλείο τύπου laser; Μήπως ένα τέτοιο εργαλείο έκοψε τον βράχο σε σχήμα κεραυνού;

Αλλά ας επανέλθουμε στην πραγματικότητα. Ποιός αξιοποίησε το τεράστιου μήκους, για τα ανθρώπινα δεδομένα, σπαθί; Ποιός ή τι έκοψε τον βράχο σε φέτες; Υπήρχε στην Ιαπωνία ένας τόσο εξελιγμένος τεχνολογικά και ανεπτυγμένος σωματικά πολιτισμός, πριν περίπου 2000 χρόνια ή και περισσότερο;

Το κλειστό κλαμπ των καπνιστών πίπας

Ο φανατικός οπαδός δεν εκτονώνεται, αλλά απολαμβάνει τη διαδικασία, και μάλιστα έχει το δικό του φόρουμ στο Διαδίκτυο

Oι δύσκολες καταστάσεις απαιτούν οργάνωση. Οι διαδοχικές αυξήσεις στις τιμές των καπνών, η απαγόρευση του καπνίσματος στους κλειστούς χώρους, αλλά κυρίως η έλλειψη ενημέρωσης στην Ελλάδα για το αγαπημένο τους χόμπι ανάγκασε τους καπνιστές πίπας στη χώρα μας να... συνδικαλιστούν. «Το forum. pipeclub.gr ξεκίνησε το 2007 με σκοπό να ενημερώνονται οι καπνιστές πίπας για θέματα που αφορούν την αγαπημένη τους συνήθεια.Κριτικές για πίπες και καπνούς που κυκλοφορούν, συμβουλές σε νεότερους που τώρα ξεκίνησαν και διάφορα άλλα χρηστικά θέματα» λέει ο προπονητής μπάσκετ κ. Γιώργος Κετσελίδης, από τα πλέον δραστήρια μέλη του φόρουμ. 

Στις συζητήσεις κυριαρχούν τα καπνιστικά θέματα αλλά, όπως είναι φυσικό, η κουβέντα πάει παντού- έχουν προκύψει έως και επαγγελματικές συνεργασίες. Η πρόσφατη απαγόρευση του καπνίσματος πιθανότατα να αναγκάσει τους φίλους της πίπας να αλλάξουν τη συνήθειά τους. «Εμείς θα υποφέρουμε περισσότερο από τους καπνιστές τσιγάρου. Το κάπνισμα πίπας είναι μια χαλαρωτική διαδικασία, θέλει τον χρόνο του. Δεν μπορείς να βγεις μια στιγμή έξω στον δρόμο για να καπνίσει ς » λέει o κ. Κώστας Γκουρβέλος, ο οποίος κατασκευάζει χειροποίητες πίπες. 

«Στην Ιταλία, όπου η απαγόρευση εφαρμόζεται αυστηρότατα, τα αντίστοιχα κλαμπ συγκεντρώνονται κάτω από υπόστεγα ή και σε στοές. Σε Γερμανία και Βέλγιο, όπου ο νόμος δίνει τη δυνατότητα, οι καπνιστές πίπας “κλείνουν” κέντρα διασκέδασης, στα οποία μόνο για εκείνο το βράδυ επιτρέπεται το κάπνισμα» λέει ο προγραμματιστής κ. Ηλίας Σπυρόπουλος , ενώ απολαμβάνει τον καπνό του με μια πίπα φτιαγμένη από καλαμπόκι. «Αυτές από καλαμπόκι είναι αρκετά οικονομικές, ιδανική λύση για κάποιον που θέλει να ξεκινήσει δοκιμαστικά» επισημαίνει. 

Παραδοσιακά το κάπνισμα της πίπας θεωρείται ελιτίστικη συνήθεια. Τα μέλη του pipeclub.gr προσπαθούν να αντιστρέψουν αυτή την εικόνα. «Στο φόρουμ έχουν εγγραφεί 600 άτομα από όλες τις κοινωνικές τάξεις- ενεργοί βέβαια είμαστε αρκετά λιγότεροι. Το κάπνισμα πίπας μπορεί να είναι λίγο ακριβόλόγω του εξοπλισμού, τελικά όμως βγαίνεις κερδισμένος αφού καπνίζεις λιγότερο και πιο απολαυστικά. Με έναν καπνό κόστους 15 ευρώ ένας μέσος καπνιστής πίπας μπορεί να συντηρηθεί τέσσερις-πέντε ημέρες» λέει ο κ. Κετσελίδης. «Ειδικά ο νέος καπνιστής πρέπει να αποκτήσει καλό εξοπλισμό. Αν δεν έχεις καλές πίπες και καλό καπνό, τότε δεν θα απολαύσεις το κάπνισμα. Επιπλέον καλό είναι όποιος ξεκινάει να συμβουλευτεί κάποιον πιο έμπειρο. Το γέμισμα της πίπας και το κάπνισμά της δεν είναι τόσο εύκολη υπόθεση» τονίζει ο κ. Γκουρβέλος. 

Για τον πραγματικό λάτρη της καπνοσύριγγας, όπως λέγεται επισημότερα η πίπα, η απόλαυση δεν περιορίζεται στις στιγμές που ανάβει το τσιμπούκι του. Ενας κανόνας λέει ότι ο καπνιστής πρέπει να έχει τόσες πίπες όσες ο αριθμός των μπολ, δηλ. ενός γεμίσματος της πίπας που καπνίζει ημερησίως, επί επτά. Και αυτό γιατί η πίπα πρέπει μετά τη χρήση της με ένα γέμισμα να τίθεται σε... αγρανάπαυση για τουλάχιστον 24 ώρες. Βέβαια αρκετοί είναι αυτοί που παρεκτρέπονται. «Κάθε πίπα, ειδικά οι χειροποίητες, είναι ένα μικρό έργο τέχνης. Οι συλλεκτικές εξάρσεις είναι φυσιολογικές όταν μιλάμε για ξυλόγλυπτα design έργα» λέει ο κ. Δημήτρης Δημητριάδης. «Δύσκολα θα βρείτε χρόνιο καπνιστή που να μην έχει 30 τουλάχιστον κομμάτια στη συλλογή του» προσθέτει ο κ. Κετσελίδης. 


Το μεγάλο παράπονο των περισσότερων είναι η χαμηλή ποιότητα των καπνών που κυκλοφορούν στην ελληνική αγορά. «Οταν κάποιος φίλος ταξιδεύει στο εξωτερικό, τον γεμίζουμε με χαρτάκια με τις παραγγελίες μας» λέει ο κ. Σπυρόπουλος. Οι φαν δεν παραγνωρίζουν το βλαβερό της συνήθειάς τους. Θεωρούν όμως ότι το κάπνισμα πίπας είναι το «λιγότερο κακό» του είδους. « Οι περισσότεροι δεν “κατεβάζουν” τον καπνό της πίπας. Αραείναι πιο ασφαλές κάτι που δεν “κατεβαίνει” στους πνεύμονες από το τσιγάρο που “κατεβαίνει”» τονίζει ο κ. Γιώργος Κοντοστάνος, ο οποίος, όπως και οι περισσότεροι καπνιστές πίπας, στέκεται στην απόλαυση που αυτή προσφέρει. «Το κάπνισμα της πίπας αφενός είναι μια ιεροτελεστία, αφετέρου προσφέρει μια τόνωση η οποία είναι άμεσα συνδεδεμένη με την ψυχολογία του καπνιστή, κάτι που δεν ισχύει για το τσιγάρο. Ενας καπνιστής τσιγάρου θα καπνίσει πολύ περισσότερο λόγω νευρικότητας, παρ΄ ότι δεν το απολαμβάνει. Ο καπνιστής πίπας θα ανάψει συνειδητά το τσιμπούκι του. Αρα θα καπνίσειλιγότερο». 

Πού μπορείς ακόμα να αγοράσεις μουσική στην Αθήνα;

Το Underflow είναι ένα από τα πιο όμορφα και καλαίσθητα δισκοπωλεία της Αθήνας.
Φωτο: Γιώργος Αδάμος/LIFO

Το αθηναϊκό δισκάδικο επιμένει σταθερά και αναγεννιέται, προσελκύοντας κόσμο από το εξωτερικό, γιατί είναι η χαρά του digger 
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ 3.3.2018


Τα τελευταία χρόνια εμφανίζονται συνεχώς νέα δισκοπωλεία στην Αθήνα, παρ' όλη την κατάσταση που έχει προκαλέσει η κρίση στη μουσική – παλιά μαγαζιά που μετακομίζουν σε πιο κεντρικά σημεία της πόλης ή new entries στον χώρο.   Τα πράγματα φαίνονται αισιόδοξα όσον αφορά τη βιωσιμότητά τους, κάτι που δεν παρατηρούνταν παλιότερα. Αυτό συμβαίνει κυρίως λόγω του τουρισμού, ειδικά σε περιοχές όπου το Airbnb ανθεί, όπως τονίζουν συχνά οι ιδιοκτήτες τους.   Δεν είναι τυχαίο επίσης που τα παλιότερα δισκάδικα γίνονται πόλος έλξης diggers από το εξωτερικό, δηλαδή όσων κυνηγούν με μανία τον σπάνιο δίσκο. 

Τα πράγματα φαίνονται αισιόδοξα όσον αφορά τη βιωσιμότητά τους, κάτι που δεν παρατηρούνταν παλιότερα. Αυτό συμβαίνει κυρίως λόγω του τουρισμού, ειδικά σε περιοχές όπου το Airbnb ανθεί 

Νέα δισκοπωλεία 
To Δισκάδικο Αγίας Ελεούσης 5, 210 6983804 
Η οικογενειακή επιχείρηση του Ιωσήφ Αγγελίδη είχε τη βάση της για περίπου είκοσι χρόνια στους Αμπελόκηπους, πριν μεταφερθεί στου Ψυρρή το 2015. Ή θα το έκλειναν ή θα μετακόμιζαν σε άλλη περιοχή, λέει ο γιος του ιδιοκτήτη Άγγελος.   «Έρχονται αρκετά νέα παιδιά, κάτι που είναι αρκετά αισιόδοξο. Όταν είχαμε ανοίξει, ο περισσότερος κόσμος έμπαινε και δεν ήξερε ότι ήμασταν δισκοπωλείο. Πλέον είναι πάρα πολύ ενημερωμένος».

 
To γνωστό Δισκάδικο στου Ψυρρή. Φωτο: Γιώργος Αδάμος/LIFO 

Syd 
Πρωτογένους 13, 210 3218374 
Άνοιξε το 2016 ως μικρό αδερφάκι του Barrett. Η συλλογή του αποτελείται από επιλογές του Μάνου, του Γιώργου και του Παντελή. Και οι τρεις τους είναι μέλη συγκροτημάτων. Δίνουν έμφαση σε νέες ελληνικές κυκλοφορίες και επανακυκλοφορίες αλλά και σε merchandise.   «Είμαστε πολύ νέοι στον χώρο» λέει ο Γιώργος. «Μια μέρα ήρθε ένας τύπος που μου ζήτησε να του βάλω να ακούσει έναν δίσκο των Queen, συγκεκριμένα το "Another bites the dust". Έκλεισε ξαφνικά την πόρτα κι άρχισε να χορεύει. Μόλις τελείωσε, έφυγε χωρίς να πάρει τον δίσκο!». 

Στο Syd δίνουν έμφαση σε νέες ελληνικές κυκλοφορίες και επανακυκλοφορίες αλλά και σε merchandise. Φωτο: Γιώργος Αδάμος/LIFO

Imantas 
Σαρρή 46, 210 3242411 
Είναι η πρώην Τζίνα που στεγαζόταν για δεκαετίες στην Πανεπιστημίου. Στο συγκεκριμένο σημείο, στη Σαρρή, βρίσκεται από τα τέλη του 2013. «Δεν υπάρχει κάτι στάνταρ που ψάχνουν οι πελάτες. Η κατάσταση θα δείξει πώς θα πάει, αλλά δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι που πουλάει περισσότερο στην Ελλάδα» λέει ο Παναγιώτης Κοτσίδης.   Το μαγαζί ειδικεύεται στην ανεξάρτητη ελληνική και ξένη μουσική, αλλά η προσοχή τους στρέφεται κυρίως στη μαύρη μουσική, σε όλο της το φάσμα, από τζαζ μέχρι χιπ-χοπ και φανκ.

Το Imantas ειδικεύεται στην ανεξάρτητη ελληνική και ξένη μουσική, αλλά η προσοχή στρέφεται κυρίως στη μαύρη μουσική, σε όλο της το φάσμα, από τζαζ μέχρι χιπ-χοπ και φανκ. Φωτο: Γιώργος Αδάμος/LIFO 

Old-School Records 
Ζωοδόχου Πηγής 59, 211 1848947 
Το πιο φρέσκο της παρέας. Άνοιξε πριν από τρεις μήνες. Φέρνει μεταχειρισμένα των '80s και indie rock, punk και new wave, αλλά και ψυχεδελικά των '60s. Το έχει ο Γιώργος Καννελόπουλος ή DJ Geo.   «Είχα αποκτήσει ένα μεγάλο στοκ από δίσκους και είδα ότι θα μου άρεσε μια τέτοια δουλειά» λέει. «Το βινύλιο είναι μια σταθερή αξία. Ένα 30% των πωλήσεων κινείται από ξένους που μένουν σε Airbnb στα Εξάρχεια».



Underflow 
Καλλιρρόης 39, 211 4039926
Ένα από τα πιο όμορφα και καλαίσθητα δισκοπωλεία της Αθήνας που λειτουργεί περισσότερο ως πολυχώρος με γκαλερί, μικρό καφέ-μπαρ και σκηνή για live. Αγαπάει την τζαζ, το experimental, την κλασική και την αβανγκάρντ.   Πέρσι το Vinyl Factory το ψήφισε ως ένα από τα καλύτερα δισκοπωλεία του κόσμου. Ένας Αμερικανός εντόπισε σε μια φωτογραφία του άρθρου μια υπερσπάνια μονοφωνική έκδοση των Rolling Stones και έκανε ολόκληρο ταξίδι από τη χώρα του μόνο και μόνο για να την αποκτήσει.  

 Digging Mr Vinylios 
Ηφαίστου 24, 210 3312813 
Υπάρχει από το 1993 και είναι από τα πιο ξακουστά μαγαζιά στο Μοναστηράκι. Στα ράφια του έχει περίπου 40.000 δίσκους. «Από το μαγαζί έχουν περάσει τα πάντα» λέει ο Δημήτρης, υπάλληλος στο μαγαζί.   «Η αγορά στην Ελλάδα δεν ήταν ποτέ καλή. Μόνο στα '90s, μετά υπήρξε πτώση και όχι μόνο εξαιτίας της κρίσης. Η πτωτική πορεία αντισταθμίζεται πάντα είτε από τους συλλέκτες είτε από ξένους που ψωνίζουν από μας μέσω Ιnternet. Αν έρθει κάποιος από το εξωτερικό και θέλει να ψάξει για βινύλιο, είμαστε στα 2-3 πρώτα μαγαζιά που θα επισκεφτεί».


Ζαχαρίας 
Ηφαίστου 20, 210 3210055 
Ο Ζαχαρίας δεν χρειάζεται πολλές συστάσεις. Έχει μετατρέψει μια ολόκληρη στοά στο Μοναστηράκι σε ναό του βινυλίου. Άνοιξε το 1989 και οι δίσκοι που πουλάνε σταθερά είναι αυτοί των Beatles, των Pink Floyd, του Χατζιδάκι, το «Φως» των Socrates, το «ταγάρι» των Poll. Από τους πιο ακριβούς δίσκους που έχει πουλήσει είναι τα «Δυο μικρά γαλάζια άλογα» του Γιώργου Ρωμανού.


Fokionos Records 
Πλατεία Κυψέλης 12-13 & Φωκίωνος Νέγρη, 
210 8811662, 210 8212384 
Ένα από τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά της Αθήνας είναι το υπόγειο του Άρη Πιτταρά στην πλατεία Κυψέλης. Λειτουργεί ως αποθήκη για το κανονικό δισκοπωλείο του και δέχεται κόσμο μόνο με ραντεβού. Διαθέτει περίπου 180.000 μεταχειρισμένους δίσκους και CDs σε πολύ χαμηλές τιμές. Vinyl City Ιπποκράτους 132, 211 183 9910 To Vinyl City είναι η χαρά του digger. Μπορείς να ανακαλύψεις θησαυρούς που δεν περιμένεις ανάμεσα στους 30.000 δίσκους που υπάρχουν στο μαγαζί. Και δεν «χτυπάει» κανείς τις τιμές του. 


Plan 59 
Ζωοδόχου Πηγής 59, 210 3840589 
Υπάρχει από το 2007. Έχει όλα τα είδη, εκτός από heavy metal. Συχνά το επισκέπτονται DJs και παραγωγοί για να βρουν δίσκους με περίεργους ήχους που θα χρησιμοποιήσουν στα μιξαρίσματα. «Η αγορά έχει ανέβει επειδή η νεολαία ψάχνει το βινύλιο ως vintage αντικείμενο» λέει ο Θανάσης Ξανθάκος.   «Δεν νομίζω ότι ασχολούνται τόσο πολύ για να ακούσουν μουσική όσο για την ομορφιά του, επειδή το βινύλιο είναι ένα φετίχ. Όσοι ξένοι έρχονται είναι πολύ ενημερωμένοι. Ψάχνουν από ελληνικά μέχρι οριεντάλ και τσιφτετέλια και περίεργα ελληνικά σπάνια σινγκλάκια της περιόδου '60-'70».

Τι έμαθα φροντίζοντας μια 91χρονη με άνοια σε ένα χωριό της Αγγλίας

ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ PATRICIA: Μια φωτογραφία που τράβηξε με το κινητό της η συγγραφέας του άρθρου, στα χέρια της γυναίκας που φρόντιζε... 

Η 24χρονη Άννα Κόκκορη, ψάχνοντας δουλειά στο εξωτερικό, βρέθηκε να δουλεύει σε ένα απομακρυσμένο αγγλικό χωριό, ως εποχιακή αποκλειστική νοσοκόμα μιας δύστροπης ηλικιωμένης με άνοια. Δεν φανταζόταν όμως την εξέλιξη  

Δεν το επεξεργάστηκα πολύ όταν πήρα την απόφαση και έκανα την αίτηση για τη δουλειά στην Αγγλία. Χωρίς να έχω σπουδάσει κάτι ανάλογο και με μηδενική εμπειρία δέχτηκα να το κάνω. Θες λίγο η ανεργία εδώ στην χώρα μας, λίγο ο καλός μισθός εκεί, λίγο η ανάγκη για να φύγω κάπου αλλού και να απομονωθώ; Η φίλη που μου σύστησε τη δουλειά μου είχε μιλήσει για το ζόρικο της κατάστασης.   «Θα έχεις να κάνεις με γέρους» μου είχε πει. «Θα ξεσκατίζεις, θα πλένεις, θα μαγειρεύεις, θα δίνεις φάρμακα. Τα λεφτά είναι καλά, οι εργοδότες πολύ σωστοί και μπορείς να φύγεις όποτε θελήσεις».   Μου είχε δώσει όμως και μια συμβουλή «Μην τολμήσεις και δεχτείς περιστατικό με άνοια, θα μαρτυρήσεις». Με φόβισε αρκετά, αλλά αποφάσισα να πάω ούτως ή άλλως. Φτάνοντας στην χιονισμένη Αγγλία είχα να κάνω ταξίδι μιας ημέρας από το αεροδρόμιο για να φτάσω σε μια μικρή κωμόπολη δυτικά του Λονδίνου όπου βρίσκονταν τα γραφεία της εταιρείας η οποία με είχε προσλάβει για να εργαστώ ως εποχική αποκλειστική νοσοκόμα ηλικιωμένων ατόμων.   Εκεί, υπήρχαν καταλύματα που φιλοξενούσαν όλους τους εργαζομένους. Πέρα από τρεις ακόμη Ελληνίδες που ήταν στην ηλικία μου, όλοι οι άλλοι ήταν άνω των σαράντα ετών και είχαν έρθει από διάφορες χώρες. Μετά από δύο μέρες εκπαίδευσης, όπου μας μάθανε να χειριζόμαστε ειδικά μηχανήματα για κλινήρεις, να αλλάζουμε πάνες, να κάνουμε μπάνιο με ειδικό τρόπο τον ασθενή, να αλλάζουμε τα ρούχα με ειδικό τρόπο για να μην πέφτει το δέρμα, να δίνουμε φάρμακα και να τα καταγράφουμε, να κάνουμε τεχνητή αναπνοή CPR, ακόμα και πώς να διαχειριζόμαστε τις περιπτώσεις που ο ασθενής έχει υπογράψει να μην επανέλθει στη ζωή.   Η καθημερινότητα δεν ήταν ποτέ η ίδια. Τη μια μέρα ξυπνάγαμε και ήμασταν επιστήμονες, την άλλη νοσοκόμοι, κάποιες φορές ήμουν η φίλη της από το σχολείο και άλλες η μικρή της αδερφή. Υπήρχαν μέρες που ψάχναμε τα παπούτσια της από το λύκειο σε όλο το σπίτι, και όταν δεν τα βρίσκαμε νευρίαζε πολύ γιατί θα έχανε την πρώτη ώρα στο μάθημα. 

Μετά από όλα αυτά και χωρίς καμία γραφειοκρατία μου δώσανε το πρώτο μου περιστατικό. Έπρεπε να ξαναφύγω και να ταξιδέψω προς έναν άγνωστο για μένα προορισμό, ένα χωριό κάπου στο Wiltshire.   Στα χέρια μου κράταγα τον φάκελο του ασθενούς που δεν είχα προλάβει να διαβάσω. Τον άνοιξα. Έγραφε: Dr Patricia. 91 χρονών. Άνοια. Λαμπρά. Σκέφτηκα. Το ιστορικό συνέχιζε κάπως έτσι: Έχει αρθρίτιδα, ακράτεια και μανία καταδίωξης. Επιθετική καθώς έχει κακοποιήσει λεκτικά και σωματικά πρώην νοσοκόμους. Αρνείται να πάρει τα φάρμακα της. Ζει μόνη με δύο γάτες. Συγγενείς: μία εγγονή που ζει στην Ιρλανδία. Περίφημα. Έχω και αλλεργία στις γάτες. Άρχισα να φαντάζομαι τον Κing Κong με πι.   

Oι γνώσεις μου για την άνοια περιορίζονταν στο ότι ηλικιωμένοι φεύγουν από το σπίτι, ξεχνάνε πού μένουνε και ύστερα τους ψάχνουνε στο silver alert. Όλα άλλαξαν όμως την ημέρα που την συνάντησα από κοντά. Το σπίτι βρισκόταν σε ένα μικρό, απομονωμένο, καταπράσινο χωριό, περιτριγυρισμένο από φάρμες και χωράφια. Απέξω ήταν παρκαρισμένο ένα ασθενοφόρο. Χτύπησα το κουδούνι.   Η κοπέλα που θα αντικαθιστούσα μου άνοιξε. Η γιαγιά ήταν στο σαλόνι με δύο γιατρούς.   «Βγήκε έξω και άρχισε να τρέχει γυμνή στους δρόμους, πήγα να την σταματήσω και μου πέταξε ένα μαχαίρι που είχε κρύψει στην ρόμπα της. Στο λέω δεν θα αντέξεις ούτε δύο μέρες» μου είπε και έφυγε. Ωραία ξεκινάμε, σκέφτηκα. Όταν έφυγαν οι γιατροί μπήκα στο σαλόνι. Ο χώρος όπως και όλο το σπίτι ήταν ασφυκτικά γεμάτος με βιβλία, άπειρη χαρτούρα και άχρηστα αντικείμενα. Από τους τοίχους κρέμονταν σπάνιοι πίνακες μαζί με αμέτρητα πτυχία και βραβεία.   Η Patricia υπήρξε μια λαμπρή επιστήμονας στο χώρο της καταπολέμησης του καρκίνου, είχε ιδρύσει κλινικές στην Αγγλία και ήταν από τις πρώτες γυναίκες που ταξίδεψαν παγκοσμίως (και στην Ελλάδα) για αυτόν το σκοπό. Όλα αυτά πριν της χτυπήσει η άνοια την πόρτα. Εκεί λοιπόν κάθονταν σε έναν μικρό μπλε καναπέ μια γυναίκα ηλικιωμένη, αρκετά αδύνατη, με κατάλευκα μαλλιά. Φόραγε μια ροζ ρόμπα και ένα ζευγάρι μεγάλα γυαλιά, στα πόδια της ήταν ξαπλωμένα δύο γατιά. Κοιτούσε έξω από το παράθυρο σαν κάτι να σκεφτόταν.   Πήγα και έκατσα στον καναπέ απέναντι της. «Γεια σου» της είπα «Με λένε Άννα». «Χάρηκα» μου απάντησε και συστήθηκε. Ξεκίνησα να την ρωτάω ένα κάρο πράματα.   Μου απαντούσε με μεγάλη ευχαρίστηση. Μείναμε για πολλές ώρες συζητώντας. Κάποια στιγμή την πήρε ο ύπνος. Πάει η πρώτη μέρα σκέφτηκα. Τελικά έμεινα μαζί της για πάνω από δύο μήνες και αν μπορούσα θα έμενα κι' άλλο.     Τα πράματα δεν ήταν εύκολα. Στο σπίτι ήμασταν δύο άτομα για να την προσέχουμε, εγώ το πρωί και η άλλη αποκλειστική το βράδυ. Από ένα σημείο και μετά όμως η Patricia άφηνε μόνο εμένα να την αλλάζω, να την κάνω μπάνιο και να της δίνω τα φάρμακα της.   Όταν θύμωνε και ξέσπαγε μέσα στη νύχτα, ξύπναγα και πήγαινα να την ηρεμήσω. Αντί για δέκα ώρες που ήταν η βάρδια μου, στην ουσία δούλευα εικοσιτέσσερις. Πολλές κοπέλες έφυγαν και ήρθαν όλον αυτόν τον καιρό. Από ένα σημείο και μετά όμως είχαμε δημιουργήσει τέτοιον δεσμό που δεν μπορούσα να την αφήσω μόνη της με κανέναν άλλον. Η καθημερινότητα δεν ήταν ποτέ η ίδια. Τη μια μέρα ξυπνάγαμε και ήμασταν επιστήμονες, την άλλη νοσοκόμοι, κάποιες φορές ήμουν η φίλη της από το σχολείο και άλλες η μικρή της αδερφή.   Υπήρχαν βράδια που βγαίναμε έξω μες στο κρύο ψάχνοντας για τράπεζα ή για μαγαζί με υφάσματα στους αγρούς και τα λιβάδια.   Υπήρχαν μέρες που ψάχναμε τα παπούτσια της από το λύκειο σε όλο το σπίτι, και όταν δεν τα βρίσκαμε νευρίαζε πολύ γιατί θα έχανε την πρώτη ώρα στο μάθημα.   Χρειαζόμουνα τουλάχιστον μια ώρα για να την κάνω μπάνιο και άλλη μία για να την ντύσω. Κάθε μέρα έπλενα τα ρούχα της και τα χαλιά καθώς ξεχνούσε να πάει τουαλέτα και λέρωνε τα πάντα στο σπίτι.   Της μαγείρευα δυο και τρεις φορές την μέρα αφού δεν θυμόταν ότι μόλις είχε φάει. Έφτιαχνα καφέ και για τις δυο μας και καθόμασταν στο σαλόνι.   Βλέπαμε τηλεόραση, ακούγαμε ραδιόφωνο, ζωγραφίζαμε παρέα και πολλές φορές προσπαθούσε να μου μάθει να ράβω στην παλιά της ραπτομηχανή.   Μια τέτοια εμπειρία σε μαθαίνει πολλά πράματα. Αυξάνει τις αντοχές σου και ακονίζει την υπομονή σου. Αναθεωρείς σχεδόν τα πάντα. Εκτιμάς αλλιώς το χρόνο και την πραγματικότητα. Συμπονάς βαθιά την Τρίτη Ηλικία.   Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά έκανα εκεί. Μαζί με την Patricia και τα δύο γατιά. Ο νέος χρόνος μας βρήκε μπροστά από το τζάκι να πίνουμε τσάι και να προσπαθούμε να μεταφράσουμε ένα παλιό γράμμα από έναν Γάλλο θαυμαστή της.   Θυμάμαι εκείνο το βράδυ μου είπε ότι θα ήθελε κάθε μέρα να ήταν Χριστούγεννα, ότι τα λάτρευε από μικρή και μου διηγήθηκε αρκετές ιστορίες από τη ζωή της.   Για όλον αυτόν τον καιρό ήταν η οικογένεια μου. Δεν ήταν ασθενής, δεν ήμουν νοσοκόμα. Ήταν η γιαγιά μου και ήμουν η εγγονή της.   Οι γιατροί έμειναν έκπληκτοι με την αλλαγή στη συμπεριφορά της. Ειδικά όταν τους είπα ότι παίρνει κανονικά πλέον τα φάρμακα της.   Δεν ήταν λίγες οι φορές που χανόταν τελείως στον κόσμο της και οι καταστάσεις γινόντουσαν πολύ ζόρικες, δεν σκέφτηκα όμως λεπτό να την παρατήσω και να φύγω. 

Μια φορά μπήκε στο δωμάτιο της, το οποίο μόλις είχα καθαρίσει και άρχισε να σκαλίζει τα πράματα της.   Όταν βγήκε έξω, φορούσε μια γούνα από αλεπού, πέρλες στο λαιμό, ένα γαμήλιο καπέλο και μόνο ένα παπούτσι.   Στο δεξί της χέρι κρατούσε μια οδοντόβουρτσα και στο αριστερό μια φωτογραφία. Με πλησιάζει και μου λέει: «Νομίζω είναι ένα κορίτσι που μένει μαζί μας και είναι από αυτό το μέρος.   Βρήκα αυτό και θέλω να της το δώσω να χαρεί» μου λέει και μου δείχνει τη φωτογραφία. Ήταν η Ρόδος. Μια παραλία και μια ελληνική ομπρέλα. Σηκώθηκα, την φίλησα στο μάγουλο και είπα «Θα της το δώσω εγώ». Μια τέτοια εμπειρία σε μαθαίνει πολλά πράματα. Αυξάνει τις αντοχές σου και ακονίζει την υπομονή σου. Αναθεωρείς σχεδόν τα πάντα. Εκτιμάς αλλιώς το χρόνο και την πραγματικότητα. Συμπονάς βαθιά την Τρίτη Ηλικία.   Αντιλαμβάνεσαι το τρωτό του ανθρωπίνου σώματος και πνεύματος. Καταλαβαίνεις ότι δεν περνάνε όλα από τα χέρια σου, δεν ορίζεις το μέλλον και δεν μπορείς να έχεις τον πλήρη έλεγχο της ζωής σου. Από ένα απλό ταξίδι επαγγελματικής αποκατάστασης κατέληξε σε ταξίδι αυτογνωσίας και αυτοσυνείδησης. Ένα ταξίδι ζωής. Μια σχέση ζωής. Την ημέρα του αποχαιρετισμού η Patricia καθόταν στο σαλόνι στον ίδιο μικρό μπλε καναπέ. Την πλησίασα και γονάτισα δίπλα της. Της έπιασα τα χέρια και την ευχαρίστησα για όλα. Έτρεμε. Μου ευχήθηκε καλό ταξίδι και μου έδωσε τις ευχές της.   Την αγκάλιασα σφιχτά και της έδωσα ένα μεγάλο φιλί. Έβγαλα από την τσάντα μου μια χριστουγεννιάτικη ζωγραφιά που της είχα φτιάξει πριν πολύ καιρό και την κόλλησα πάνω από το τζάκι. «Merry Christmas Patricia» της είπα και το πρόσωπο της έλαμψε από χαρά. Στο αεροπλάνο του γυρισμού κάθισα δίπλα με μια κοπέλα, Ελληνίδα, στην ηλικία μου. Γύρναγε για λίγες διακοπές από το πανεπιστήμιο που έκανε μεταπτυχιακό. Πιάσαμε την κουβέντα.   Όταν με ρώτησε τι έκανα στην Αγγλία της είπα πως πρόσεχα ηλικιωμένους. «Τι είχαν;» με ρώτησε . «Άνοια» της είπα. «Δηλαδή, πώς ήταν;» απόρησε. «Θα προσπαθήσω να σου εξηγήσω αλλά θα το καταλάβεις, μόνο όταν το ζήσεις» απάντησα.
 Πηγή: www.lifo.gr

ΑΛΙΜΟΣ ΜΑΡΑΘΩΝΑΣ ΠΟΡΤΟ ΧΕΛΙ

Από την απολαυστική συλλογή "ΖΕΥΓΑΡΙΑ" του Αρκά !!!

 

ΤΣΙΚΝΟΠΕΜΠΤΗ 2018

Τι λέει η επιγραφή στον τάφο του Μ Κωνσταντίνου; Προφητείες που βγήκαν ...

Πόσο πληρώνεται ένας ευρω-χαφιές; 35 χιλιάδες ευρώ το μήνα.

…και 150.000 ευρώ το χρόνο για «προπαγάνδιση της ευρωπαϊκής ιδέας» λένε οι γραφειοκράτες του Διευθυντηρίου χωρίς να ντρέπονται!

Και μην μας πει ο χαφιές ευρωβολευτής, ανεπάγγελτος αλλά με περιουσία εκατομμυρίων, ότι τα πληρώνει η ΕΕ… οι λαοί που τους πίνεις εσύ το αίμα τα πληρώνουν γερμανοτσολιά!

Αν δεν τον αναγνωρίσατε (επειδή φοράει τα καλά του!!) είναι ο Παπαδημούλης, ένα από τα έμπιστα πρόσωπα στην επίσημη λίστα του Σόρος, του γνωστού χορηγού της αριστεράς.

Ας δούμε όμως ποια είναι τα κριτήρια για να μπει κάποιος στη λίστα του Σόρος: 
«Ο κ. Παπαδημούλης προέβη σε πολιτικό χαφιεδισμό. Έβγαλε τους βουλευτές που συμμετείχαν στο συλλαλητήριο φωτογραφίες και τους έστειλε στους Ευρωπαίους». 
Η καταγγελία αυτή έγινε από τον Δ. Καμμένο.

Η ανάρτηση αυτή βέβαια δεν γίνεται για να υψώσει τον Δ. Καμμένο, ο οποίος από τη μία παραμένει σε μια συνεργασία που σκοτώνει την Ελλάδα και από την άλλη θέλει να δείχνει και πατριώτης. Η ανάρτηση γίνεται για να δείξει το ‘ύψος’ και το ‘βάθος’ της κατάντιας του πολιτικού κατεστημένου.

Πηγές  
Τρελο-γιάννης  
sibilla.blogspot.gr 
το είδαμε ΕΔΩ