ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ

Τετάρτη, 5 Ιανουαρίου 2011

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (3 Μαρτίου 1851 - 3 Ιανουαρίου 1911) ήταν κορυφαίος Έλληνας λογοτέχνης, επονομαζόμενος ο "Άγιος των ελληνικών γραμμάτων". Έγραψε ηθογραφικά διηγήματα και μυθιστορήματα, τα οποία κατέχουν περίοπτη θέση στη νεοελληνική λογοτεχνία και έχουν αναγνωριστεί διεθνώς ως συγγραφικά αριστουργήματα.

Ο ίδιος σε ένα σύντομο αυτοβιογραφικό σημείωμα ιστορεί τη ζωή του:

"Ἐγεννήθην ἐν Σκιάθω, τῇ 4 Μαρτίου 1851. Ἐβγήκα ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸν Σχολεῖον εἰς τὰ 1863, ἀλλὰ μόνον τῷ 1867 ἐστάλην εἰς τὸ Γυμνάσιον Χαλκίδος, ὅπου ἤκουσα τὴν Α΄ καὶ Β΄ τάξιν. Τὴν Γ΄ ἐμαθήτευσα εἰς Πειραιᾶ, εἴτα διέκοψα τάς σπουδὰς μοῦ καὶ ἔμεινα εἰς τὴν πατρίδα. Κατὰ Ἰούλιον τοῦ 1872 ὑπήγα εἰς τὸ Ἅγιον Ὅρος χάριν προσκυνήσεως, ὅπου ἔμεινα ὀλίγους μῆνας. Τῷ 1873 ἤλθα εἰς Ἀθήνας καί ἐφοίτησα εἰς τὴν Δ΄ τοῦ Βαρβακείου. Τῷ 1874 ἐνεγράφην εἰς τὴν Φιλοσοφικὴν Σχολήν, ὅπου ἤκουα κατ’ ἐκλογὴν ὀλίγα μαθήματα φιλολογικά, κατ’ ἰδίαν δὲ ἠσχολούμην εἰς τὰ ξένας γλώσσας.

Μικρὸς ἐζωγράφιζα Ἁγίους, εἴτα ἔγραφα στίχους, καί ἐδοκίμαζα να συντάξω κωμῳδίας. Τῷ 1868 ἐπεχείρησα να γράψω μυθιστόρημα. Τῷ 1879 ἐδημοσιεύθη "ἡ Μετανάστασις" ἔργον μου εἰς τὸ περιοδικὸν "Σωτήρα". Τῷ 1882 ἐδημοσιεύθη "Οἱ ἔμποροι τῶν Ἐθνῶν" εἰς τὸ "Μὴ χάνεσαι". Ἀργότερα ἔγραψα περὶ τὰ ἑκατὸν διηγήματα, δημοσιευθέντα εἰς διάφορα περιοδικὰ καί ἐφημερίδας."

Ο βίος του

Πρώιμη περίοδος

Ο Παπαδιαμάντης γεννήθηκε στη Σκιάθο το 1851 και γονείς του ήταν ο ιερέας Αδαμάντιος Εμμανουήλ και η Αγγελική (Γκιουλώ) το γένος Μωραϊτίδη. Μεγάλωσε ανάμεσα σε εννιά παιδιά (τα δυο πέθαναν μικρά) με το φόβο του Θεού καί εξοικειώθηκε νωρίς με τα εκκλησιαστικά πράγματα, τη θρησκευτική ατμόσφαιρα, τις λειτουργίες, τα ξωκκλήσια καί την ήσυχη ζωή του νησιώτικου περίγυρου. Όλα αυτά του διαμόρφωσαν μια χριστιανοπρεπή ιδιοσυγκρασία, πού τη διατήρησε με πείσμα ως το τέλος της ζωής του.

Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στο νησί του, εσωτερικός στην Ι. Μονή του Ευαγγελισμού. Φοίτησε στο Γυμνάσιο στη Χαλκίδα, τον Πειραιά καί το τελείωσε στο Βαρβάκειο της Αθήνας. Πάντα φτωχός άρχισε από μαθητής να κερδίζει το ψωμί του με παραδόσεις καί προγυμνάσεις μαθητών. Το 1872 επισκέφτηκε το Άγιο Όρος μαζί με τον φίλο του Νικόλαο Διανέλο, αργότερα μοναχό Νήφωνα, όπου παρέμεινε οκτώ μήνες ως δόκιμος μοναχός. Μη θεωρώντας τον εαυτό του άξιο να φέρει το "αγγελικό σχήμα" επέστρεψε στην Αθήνα και γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου, την οποία, με όλες τις προσπάθειες που έκανε, δεν την τελείωσε, γιατί η φτώχεια, η ανέχεια και η επισφαλής υγεία του, του στάθηκαν ανυπέρβλητα εμπόδια. Το ότι δεν πήρε το δίπλωμα του στοίχισε στον πατέρα του, ο οποίος τον περίμενε να γυρίσει καθηγητής στο νησί και να βοηθήσει τίς τέσσερεις αδελφές του. Οι τρεις από αυτές παρέμειναν ανύπαντρες καί του παραστάθηκαν με αφοσίωση, σε όλες τις δύσκολες στιγμές του, όπως όταν απογοητευμένος από τη ζωή της Αθήνας, αναζητούσε καταφύγιο στη Σκιάθο. Οι οικονομικές του ανάγκες ήταν πολλές καί σύντομα αναγκάστηκε επιστρέψει στην Αθήνα.

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στη Δεξαμενή το 1906.

Η συγγραφική του πορεία

Από τη στιγμή που γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο άρχισε να δημοσιογραφεί καί νά κάνει μεταφράσεις από τα Γαλλικά και Αγγλικά, που είχε μάθει σε βάθος και πού λίγοι τα γνώριζαν τόσο καλά στην εποχή του. Οι απολαβές του όμως ήταν πενιχρές και αναγκαζόταν να ζει σε φτωχικά δωμάτια, όντας πάντα ολιγαρκής καί λιτοδίαιτος.

Η θέση του καλυτέρεψε κάπως, όταν γνωρίστηκε με τον αλησμόνητο καί προοδευτικό δημοσιογράφο Βλάση Γαβριηλίδη, που ίδρυσε την περίφημη για την εποχή της εφημερίδα "Ακρόπολη". Η ζωή του όμως δεν άλλαξε. Αν και η αμοιβή του από την εργασία του στην "Ακρόπολη" ήταν υπέρογκη (έπαιρνε 200 και 250 δραχμές το μήνα) και αρκετά από συνεργασίες του σε άλλες εφημερίδες καί περιοδικά, που ήταν περιζήτητες, η οικονομική του κατάσταση στάθηκε για πάντα η αδύνατη πλευρά του. Γιατί είναι σπάταλος, κακοδιοίκητος, άταχτος. Όταν πάρει το μισθό του, θα πληρώσει τα χρέη του στην ταβέρνα του Κεχριμάνη, (πού έτρωγε είκοσι εφτά ολόκληρα χρόνια) θα δώσει το νοίκι, θα στείλει στη Σκίαθο, θα μοιράσει στους φτωχούς, θα σπαταλήσει σαν άρχοντας μ' ανοιχτό χέρι, χωρίς υπολογισμό, χωρίς σκέψη της αυριανής μέρας. Κι έτσι θα μείνει, όπως πριν, απένταρος, στενοχωρημένος, χωρίς να μπορέσει να πάρει ένα μαντίλι, ένα πουκάμισο, να κάνει μια φορεσιά ρούχα, πού τόσο είχε ανάγκη. Κι αυτή η ιστορία γίνεται πάντα, τα παθήματα δεν του γίνονται μαθήματα, να βάλει μια τάξη στη ζωή του. Εμεινε για πάντα άτσαλος, αδέξιος, άψήφιστος, αδιάφορος. Δεν είναι άξιος να περιποιηθεί τον εαυτό του, η αναμελιά του δεν έχει όρια, και συνοδευμένη από κάποια φυσική ραθυμία καί νωθρότητα, με μια πλέρια αδιαφορία για τα βιοτικά, τον κρατά σε μια άξιολύπητη αθλιότητα. Άπλυτος, απεριποίητος, σχεδόν κουρελής, δεν νοιάζεται για τίποτα. Ενώ μπορούσε να ζει με αξιοπρέπεια γιατί είναι λιτότατος καί ασκητικός, σκορπάει τα λεπτά του, και μόνο κάθε πρωτομηνιά έχει χρήματα στην τσέπη του, "Κατ' έκείνην την ήμέραν συνέβη να είμαι πλούσιος.." γράφει κάπου. Η βασανισμένη αυτή ζωή, η εντατική εργασία, το ξενύχτι και προπάντων το πιοτό που σιγά-σιγά του έγινε πάθος, το τσιγάρο και η καθημερινή υπερβολική κούραση του κατάστρεψαν την υγεία καί τον έφεραν πρόωρα στο θάνατο.

Μα και γενικά στη ζωή του ήταν απλησίαστος. Του άρεσε η μοναξιά και η απομόνωση. Δεν έπιανε εύκολα φιλίες, και ήταν πάντα επιφυλακτικός, κλεισμένος στον εαυτό του. Ελάχιστοι ήταν οι φίλοι του, οπως ο Γιάννης Βλαχογιάννης, ο Μιλτιάδης Μαλακάσης και ένας δυο άλλοι. Ακόμα και προς τον Βλάση Γαβριηλίδη, που του στάθηκε ως πατέρας, και τον ενθάρρυνε και τον βοηθούσε πάντα, σε κάθε δύσκολη στιγμή του, δεν του έδειξε την αγάπη, που ίσως θα έπρεπε. Του άρεσε να ζει στον κλειστό έσωτερικό του κόσμο και να ζητεί την πνευματική ανακούφιση, ζωγραφίζοντας τις αναμνήσεις του στα ποιήματα του και τον ποιητικότατο πεζό του λόγο στα διάφορα διηγήματα του, που τα περισσότερα ξαναζωντανεύουν τους παλιούς θρύλους του πανέμορφου νησιού του.

Αυτός ο περίεργος και απόκοσμος τρόπος ζωής με την παράλληλη προσίλωσή του στην Ορθόδοξη Εκκλησία και τη λειτουργική της παράδοση τον έκαναν να ομοιάζει με κοσμοκαλόγερο. Συνήθιζε να ψάλει στον Ι. Ναό Αγίου Ελισαίου ως δεξιός ψάλτης, στον ίδιο ναό έψαλε ως αριστερός ψάλτης ο εξάδελφός του Αλέξανδρος Μωραϊτίδης ενώ εφημέριος ήταν ο Άγιος παπα Νικόλας Πλανάς.

Τα τελευταία χρόνια

Η ζωή του Παπαδιαμάντη μέρα με τη μέρα γινόταν δυσκολότερη. Η φτώχεια, το ποτό και η ασυλόγιστη απλοχεριά του έγιναν αιτία να φτάσει σε απελπιστική κατάσταση, παράλληλα με την επιβάρυνση της υγείας του. Οι φίλοι του, Μιλτιάδης Μαλακάσης, Επαμεινώνδας Δεληγιώργης, Παύλος Νιρβάνας, Δημήτριος Κακλαμάνος, Αριστομένης Προβελέγγιος κ.α, διοργάνωσαν μια γιορτή στον Φιλολογικό Σύλλογο "Παρνασσός" το 1908, για τα λογοτεχνικά είκοσιπεντάχρονά του και κατάφεραν να συγκεντρώσουν ένα χρηματικό ποσό, προκειμένου να βγει από το οικονομικό αδιέξοδο. Πράγματι, ο Παπαδιαμάντης κατόρθωσε να πληρώσει τα χρέη του, να αγοράσει για πρώτη φορά καινούρια ρούχα κι ετοιμάστηκε να επιστρέψει στη Σκιάθο. Μάταια ο Νιρβάνας (γιατρός ο ίδιος) προσπάθησε ώστε να εισαχθεί στο νοσοκομείο. Στα τέλη του Μαρτίου του 1908 έφυγε για το νησί του, με σκοπό να μην ξαναγυρίσει στην πόλη "της δουλοπαροικίας και των πλουτοκρατών...", όπως ο ίδιος έγραψε.

Στο νησί του, εξακολούθησε να κάνει τις μεταφράσεις που του έστελνε ο Γιάννης Βλαχογιάννης, για να έχει κάποιον πόρο ζωής, μα υστέρα από λίγο τα χέρια του πρήστηκαν και του ήταν δύσκολο να γράφει. Το ημερήσιο πρόγραμμά του περιλάμβανε πολύ πρωινό ξύπνημα, μια βόλτα στην ακρογιαλιά κι ύστερα εκκλησία, αποζητώντας τη λύτρωση της θρησκευτικής γαλήνης. Μαζεύοντας τα ιστορικά του νησιού και τα παλιά χρονικά, συνέθεσε τα τελευταία του διηγήματατα πιο ώριμα και πιο ολοκληρωμένα.

Ο Παπαδιαμάντης πέθανε τον Ιανουάριο του 1911, υστέρα από επιδείνωση της υγείας του. Η κηδεία του τελέστηκε μέσα στο πένθος όλων των απλών ανθρώπων του νησιού. Με την είδηση του θανάτου του, το πένθος έγινε πανελλήνιο. Έγιναν επίσημα μνημόσυνα στην Αθήνα, στην Πόλη, στην Αλεξάνδρεια κι άλλου. Ορισμένοι ποιητές έγραψαν εγκωμιαστικά τραγούδια (Μαλακάσης, Πορφύρας κ.α.) και τα φιλολογικά περιοδικά της εποχής εξέδωσαν τιμητικά τεύχη, αφιερωμένα στη μνήμη του. Ο εκδοτικός οίκος Φέξη, λίγο αργότερα άρχισε την έκδοση των έργων του, που έφτασαν τους έντεκα τόμους. Στα 1924 ο Ελευθερουδάκης εξέδωσε τα Απαντά του με αρκετά ανέκδοτα διηγήματα. Το 1925 πραγματοποιήθηκε η γιορτή των αποκαλυπτηρίων της προτομής του στη Σκίαθο, ενώ στίς εφημερίδες Ελεύθερον Βήμα καί Πολιτεία δημοσιεύτηκαν τα τελευταία άγνωστα διηγήματα του. Το 1933, επισκέφτηκαν τη Σκιάθο τετρακόσιοι Γάλλοι διανοούμενοι, που μαζί με εκατόν πενήντα Έλληνες λογοτέχνες και άλλους θαυμαστές του, μίλησαν μπροστά στην προτομή του για το έργο του. Διηγήματα του Παπαδιαμάντη άρχισαν να εκδίδονται στα γαλλικά καί πολλοί Γάλλοι ελληνιστές ασχολήθηκαν πλατύτερα με το έργο του. Το 1936 ο Γιώργος Κατσίμπαλης ετοίμασε την πρώτη βιβλιογραφία του ενώ ξεκίνησε από τους Έλληνες λογοτέχνες η συστηματική κριτική του έργου του, άλλοτε θετική και άλλοτε αρνητική. Αν και η βιβλιογραφία γύρω από τη ζωή του είναι τεράστια, τόσο σε έκταση όσο και σε ποικιλία, σοβαρά κριτικά άρθρα δεν υπάρχουν ως το 1935, τα οποία να ανταποκρίνονται σε μία αντικειμενική μελέτη του έργου του.

Το έργο του

Μέσα στα περισσότερα διηγήματα του Παπαδιαμάντη, του συγγραφέα και ύμνητή "του ρόδινου νησιού του", θρασσομανάν οι ρεματιές, οι χαράδρες, οι αναβασιές, τα υψώματα, με διαφορετική το καθένα βλάστηση, όσο και η θαλασσινή του διαμόρφωση, με τ'αμέτρητα λιμανάκια, τους κόρφους και τους κάβους, τους γκρεμούς, τις σπηλιές, τα νησάκια, τις αμμουδιές, τ' ακρογιάλια, με διαφορετική το καθένα μορφή, αλλού χαλίκια, αλλού χοντρά βότσαλα, αλλού χρυσαφένια δαντελώματα, αλλού αμμουδερά ονειρεμένα ακρογιάλια, οπως οι περίφημες κουκουναριές, που τα δέντρα τους περπατούν πάνω στο διάπλατο ασημένιο γιαλό και θαρρείς πως είναι έτοιμα να βουτήξουν μέσα στη θάλασσα. Αυτές οι αλησμόνητες παιδικές μνήμες περνοδιαβαίνουν στη σκέψη του Παπαδιαμάντη ασταμάτητα και του κρατούν συντροφιά στην ατελείωτη μοναξιά του. Κι όταν πια ο καημός του γίνει στοιχειό και άλλο δε βαστιέται, ο Παπαδιαμάντης τα κάνει διηγήματα, κεντημένα με ποιητικό μαγνάδι, ντύνοντας τα με τα θρησκευτικά βιώματα του ή τη ζωή, τα βάσανα, τους καημούς και τις μικροχαρές της σκιαθίτικης φτωχολογιάς. Οι ήρωες του είναι ψαράδες, αγρότες, ιερωμένοι, μετανάστες, πολυφαμελίτες, εργένηδες, αναξιοπαθούσες χήρες, όμορφες ορφανές ή κακομούτσουνες μάγισσες και λογής-λογιών αγύρτισσες.

Και όταν δεν κάνει τέχνη τις παιδικές του αναμνήσεις, τότε παίρνει τα θέματα του από τη ζωή των φτωχογειτονιών της Αθήνας, Το υπόστρωμα, συνήθως, είναι θρησκευτικό. Το εξωτερικό περιβάλλον περιγράφεται με αληθινή λατρεία προς τη φύση. Υπάρχει όμως καί μια οξύτατη ψυχολογική περιγραφή, μια εύστοχη διείσδυση στα κατάβαθα του ψυχικού κόσμου των ηρώων του, που έκανε τόση εντύπωση και στην εποχή του, που πολλοί τον παρομοίωσαν με τον Ντοστογιέφσκι.

Ολόκληρη η ουσία της πεζογραφίας του περικλείεται μέσα σε μια φράση που ο ίδιος μας άφησε : "Το έπ έμοι, ενόσω ζω, και αναπνέω καί σοφρωνώ, δεν θα παύσω να υμνώ μετά λατρείας τον Χριστόν μου, να περιγράφω μετ' έρωτος την φύσιν, καί να ζωγραφώ μετά στοργής τα γνήσια ελληνικά ήθη".

Στενότερα ηθογράφος στην αρχή, πλάτυνε με τον καιρό την ηθογραφία του και την τεχνική του, ώστε να θεωρείται οτι αύτός εγκαινίασε τη διηγηματογραφία στον τόπο μας. Ο ρακένδυτος μάγος της Σκιάθου διαχύνει στο έργο του μια πλούσια σπατάλη ταλέντου, πού τον κσθιερώνει ως πρωθιεράρχη της πεζογραφίας μας. Ενα απόθεμα μνήμης τροφοδοτεί αείροα τις εμπνεύσεις του, ένας ποιητικός οίστρος τις διαποτίζει, μια μαγεία του λόγου τις μετουσιώνει. Οι ήρωες του απλοί, ταπεινοί, γραφικοί καί βασανισμένοι, γίνονται οι πυρήνες των δραματικών συγκρούσεων τους με τη ζωή, γίνονται χαρακτήρες και άνθρωποι. Η καθαρεύουσα πού χρησιμοποιεί, σπάνια γίνεται δυσνόητη, γιατί διαπνέεται από τον κραδασμό και τη θέρμη του πλέον ευσυγκίνητου ανθρωπισμού. Σιγά-σιγά όμως απλοποιούσε τη γλώσσα, βάζοντας περισσότερα λαϊκά στοιχεία, και λίγο πρίν το θάνατο του έγραψε και διηγήματα στη δημοτική γλώσσα. Τον διακρίνει ποιητικό ύφος και γόνιμη φαντασία. Σκορπάει στις σελίδες του το απόθεμα της θρησκευτικής του κατάνυξης, που τον συγκλόνισε από την παιδική του ηλικία. Δεν περιορίζεται στην περιγραφική γοητεία, αλλά εισχωρεί στο δράμα της ανθρώπινης ψυχής. Στίς εικόνες του, πού έχουν την ίδια ζωγραφική γοητεία, είτε αναφέρονται στο ηλιοπλημμυρισμένο Αιγαίο είτε στη φτωχογειτονιά της Αθήνας, εμφυσά την πνοή της λυρικής του έξαρσης, ενσταλάζει το βυζαντινό ημίφως του μυστικισμού του και αποθέτει την τρυφερότητα της χριστιονικής του αγάπης.

Εκτός από τα διηγήματα και τις νουβέλες έγραψε και ποιήματα θρησκευτικής έμπνευσης, που εξυμνούν τη μητέρα του και την Μητέρα του Κόσμου όλου, την Παναγία. Κι όμως, ο Παπαδιαμάντης που ήταν υπερήφανος για το διηγηματικό του έργο, του οποίου γνώριζε την πραγματική αξία, δεν θεώρησε ποτέ του οτι ήταν και ποιητής, αν και η ποιητική πνοή αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό και του πεζού του λόγου. Γι' αυτόν η ποίηση υπήρξε ένα μυστικό σάλεμα της βασανισμένης του μυστικοπάθειας, χωρίς να ενδιαφέρεται για ρίμες και στολίδια κι έτσι πέτυχε μια λιτότητα ελεύθερου στίχου, που αρκετά χρόνια αργότερα έγινε, σχεδόν, μόνιμο μοτίβο της νεοελληνικής ποίησης. Αν η πεζογραφία του έχει τη δυνατότητα να αντικειμενοποιεί και τα προσωπικά του βιώματα, η ποίηση του αντίθετα, δεν εκφράζει παρά την προσωπική του εξομολόγηση.

Μερικοί φίλοι του δημοσιογράφοι: ο Γαβριηλίδης, ο Πάγκος Καμπούρογλους, ο Δημήτριος Κορομηλάς, ο Ιωάννης Ζερβός, ο Μήτσος Χατζόπουλος (Μποέμ), είναι οι πρώτοι που μίλησαν ανεπιφύλακτα και εγκωμιαστικά για το έργο του. Όλοι όμως οι άλλοι και κυρίως οι κριτικοί λογοτέχνες: ο Εμμανουήλ Ροΐδης, ο Άγγελος Βλάχος, ο Μιχαήλ Μητσάκης, ο Ιωάννης Δαμβέργης, ο Ιωάννης Κονδυλάκης, ο Γρηγόριος Ξενόπουλος, ούτε λέξη για το έργο του. Τον διεκδικούν οι δημοτικιστές γιατί το έργο του ανήκει στην πρωτοπορία του καιρού του, αλλά δεν τον συμπαθούν για τη γλώσσα του. Το ίδιο οι καθαρευουσιάνοι, γιατί είναι γλωσσικά συντηρητικός, μα λογοτεχνικά έξω από το κλίμα τους. Κριτική, όσο ζούσε, εκτός από τον Παλαμά στα 1899, και τον Νιρβάνα στα 1906, δεν γράφτηκε καμιά (εκτός από τους νέους της Αλεξάνδρειας) και στα είκοσιπεντάχρονά του στον "Παρνασσό" πάλι το 1908, μόνο ο Νιρβάνας μίλησε. Μάταια, ο Γαβριηλίδης γράφει: "Δεν είναι απλούς διηγηματογράφος, είναι πνευματικός και ηθικός εργάτης, αγωνιστής της προόδου, της ενημερώσεως, της δικαιοσύνης...". Οι επιφυλάξεις έξακολουθούν. Ο πάντα ανοιχτομάτης Ξενόπουλος διστάζει να διακηρύξει την αξία του Παπαδιαμάντη. Μόνο ο Παλαμάς, ο επισημότερος κριτικός της μεταψυχαρικής περιόδου, συνόψισε τα χαρακτηριστικά της διηγηματογραφικής φυσιογνωμίας του, που "δίνει την άϋλη χαρά της τέχνης". "Ενα περιβόλι, γράφει, είναι ο κόσμος πού μας παρουσιάζει στις ιστορίες του (...). Παντού τα συγκεκριμένα καί τα χειροπιαστά, ζωγραφιές των πραγμάτων, όχι άρθρα (...). Πρόσωπα, όχι δόγματα. Είκόνες, όχι φράσεις. Κουβέντες, όχι κηρύγματα, διηγήματα, όχι αγορεύσεις". Το ίδιο κάνει κι ό Νιρβάνας στα 1906 : "Εκείνος πού θα δώσει μίαν ημέραν μακρινήν(...) την εικόνα του Παπαδιαμάντη, του πρώτου καί μοναδικού της εποχής μας, δεν πρέπει να χωρίσει ποτέ τον συγγραφέα από τον άνθρωπον (...). Ο Παπαδιαμάντης δεν είναι γραμματάνθρωπος, είναι ποιητής...".

Αμέσως, όμως, μετά το θάνατο του όλοι ομόφωνα σχεδόν τον εγκωμίασαν αυθόρμητα. Ο Γρ. Ξενόπουλος τον τίμησε με μιαν από τις καλύτερες κριτικές μελέτες του : "Ο Παπαδιαμάντης (γράφει) δεν εψεύτηκε ποτέ, δεν εμιμήθη ποτέ, δεν έπροσποιήθη ποτέ, δεν εκιβδηλοποίησε ποτέ. Εκοψε μόνον ολόχρυσα νομίσματα από το μεταλλείον της ψυχής του, της αγνής καί αδιάφθορου (...). Η ψυχή του είναι καθαυτό η ρωμέικη λαϊκή ψυχή", θεωρεί αριστούργημα του Παπαδιαμάντη την "Φόνισσαν" και την χαρακτηρίζει "τραγωδίαν μεγαλοπρεπεστάτην". Ο Κώστας Αθάνατος κήρυξε ότι: "μετά τον Σολωμόν μόνον ο Παπαδιαμάντης υπάρχει σοβαρός εις τα νεοελληνικά γράμματα". Ο Φώτος Πολίτης με ένα αξιοπρόσεκτο άρθρο του, ανάμεσα στα άλλα γράφει: "Ελλην γνήσιος καί συγγραφεύς ισχυρός εχάρισε σελίδας εξόχου αγνότητος και ηθικής ρώμης...". Αργότερα τον συνέδεσε με τον Σολωμό. "Μόνο ο Παπαδιαμάντης κι ο Σολωμός, γράφει, μας έδωσαν έργα με συνολική σύλληψη ζωής, λυτρωμένα από το τυχαίο και το επεισοδιακό". Παράλληλα με τον Πολίτη, ο Κωστής Μπαστιάς στα 1928, αγωνιζόταν να συνειδητοποιήσει στους νέους το βαθύτερο νόημα της δημιουργικής απαγγελίας του Παπαδιαμάντη. Στα 1933, ο Φάνης Μιχαλόπουλος σε μια διεξοδική μελέτη του, εκτός των άλλων τόνισε την παιδικότητα στη μορφή του Παπαδιαμάντη, και εξέτασε το κοινωνικό περιεχόμενο της τέχνης του με το πρίσμα των νέων ιδεών καί με κοινωνιολογικά κριτήρια. Ο Άγγελος Τερζάκης, ο Τέλος Άγρας και πολλοί άλλοι, νέοι τότε, έχουν τις επιφυλάξεις τους, ακόμα κι όταν στα 1933 ο Γρηγόρης Ξενόπουλος με ένα οξύτατο και αποστομωτικό άρθρο του βάζει τα πράγματα στη θέση τους: "Είναι να γελά κανείς, γράφει, με μερικούς κριτικούς, που με τα ελαττώματα (στη σύνθεση, στο ύφος, στη γλώσσα) αυτά, μαζί με την έλλειψη τάχα «κοινωνικού περιεχομένου», τα θεωρούν τόσο σπουδαία, ώστε ν'αρνιούνται κάθε σχεδόν αξία στον Παπαδιαμάντη (...). Ετσι περιφρονητικά τον ονομάζουν ηθογράφο, ενώ είναι ένας μεγάλος ψυχογράφος και δημιουργός. Βρίσκουν στενό τον ορίζοντά του, ενώ το έργο του, αυτό το σκιαθίτικο, είναι κόσμος ολόκληρος και φωνάζουν πως δεν υπάρχουν «ιδέες», εκεί που δεν έπρεπε να βλέπουν παρά την ιδέα της τέχνης, την αλήθεια και την ομορφιά". Και τελειώνει το άρθρο του ο Ξενόπουλος με τη διαπίστωση, πως ο Παπαδιαμάντης είναι "δημιουργός συγγραφέας, αξεπέραστος ακόμα από τους κατοπινούς του...".

Στα 1937 ο Γιώργος Κοτζιούλας με μια μελέτη του προσπαθεί να αποδείξει πως η καταφρονεμένη μας νεοελληνική ηθογραφία είναι "ο ώριμος καρπός της εθνικής λογοτεχνίας μας" και ειδικότερα ο Παπαδιαμάντης είναι "ο μόνος μας μεγάλος συγγραφέας, που βγήκε από το λαό κι αφιερώθηκε σ' αυτόν". Τελευταίος στην περίοδο αυτή είναι ο χαρακτηρισμός του Μ. Μαλακάση, που θεωρεί τον Παπαδιαμάντη ποιητή του σκιόφωτος, αυτόματο δημιουργό ανθρώπων και λυρικών καταστάσεων. "Πνεύμα θεού φυσούσε καί γεννούσε και ανάσταινε. Ανάσταινε πράγματα καί πρόσωπα... Είναι περισσότερο εκκλησιαστικός, παρά θρήσκος. Σοφός, αλλά γυμνωμένος από κάθε αγκάθι σοφίας. Είναι μέγας στην αληθινή σημασία της λέξεως. Είναι κλασικός. Ομοιος σε πολλά με τον Ντοστογιέφσκι, στερείται την εφευρετικότητα του μεγάλου Ρώσου καί σώζεται από το καθετί, που θα έκανε το έργο του ν'αρρωσταίνει ψυχές... Ποιητές και πεζογράφοι ελάχιστοι στο ανάστημα του", θαυμαστής του Παπαδιαμάντη στάθηκε και ο Ζάν Μορεάς, που χαρακτήρισε το "Μοιρολόγι της φώκιας" αριστούργημα της παγκόσμιας φιλολογίας και υποσχέθηκε πώς θα το μεταφράσει κιόλας.

Θεμελιακός, όμως, σταθμός όλης της κριτικογραφίας στάθηκε η μεγάλη φιλολογική μελέτη του Γιώργου Βαλέτα, για τη ζωή, το έργο καί την εποχή του Παπαδιαμάντη που είδε το φως το Μάιο του 1940, και βραβεύτηκε με το Α' Βραβείο από την Ακαδημία Αθηνών. Η μελέτη αυτή, πραγματικά αποτελεί ένα ορόσημο (αναθεωρημένη το 1955 απο τον ίδιο) στην κριτική θεώρηση του συγγραφέα. Υστερα ήρθε ο πόλεμος καί η κατοχή. Κι όμως, τα Χριστούγεννα του 1941 βγήκε ένα πολυσέλιδο αφιέρωμα της "Νέας Εστίας" με επιμέλεια του Γ. Βαλέτα, μέσα στο οποίο δόθηκαν τα σημαντικότερα στοιχεία για μια οριστική ιστορικοκριτική τοποθέτηση του Παπαδιαμάντη. Στο τεΰχος αυτό συνεργάζονται οι αριστείς του πνευματικού μας Παρνασσού: Άγγελος Σικελιανός, Μιλτιάδης Μαλακάσης, Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Νίκος Βέης, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Δαμασκηνός, Δημήτριος Μπαλάνος, Άγγελος Τερζάκης, Γιάννης Χατζίνης, Δημήτριος Λουκάτος, Κωνσταντίνος Ρωμαίος, Νικόλαος Ποριώτης, Ηλίας Βενέζης, Τάκης Παπατσώνης, Μ. Καραγάτσης, Ναπολέων Λαπαθιώτης, Κωνσταντίνος Φαλτάιτς, Δημήτριος Εύαγγελίδης, Μιχαήλ Αργυρόπουλος, Γιώργος Κασιμάτης, Μυρτιώτισσα κ.ά. Επίσης καταχωρήθηκαν όλα τα ποιήματα των ποιητών που αφιερώθηκαν κατά καιρούς στον Παπαδιαμάντη. Στο τέλος δημοσιεύεται μια διεξοδική μελέτη του Πέτρου Χάρη που εξαίρει στον Παπαδιαμάντη τρείς αξίες: "Ό πεζογράφος που έμεινε όσο έπρεπε στην ηθογραφία, και προχώρησε οταν έπρεπε στην ψυχογραφία. Ο θαλασσογράφος. Ο ιδρυτής νέου λογοτεχνικού είδους, στα Ελληνικά γράμματα, της εορταστικής διηγηματογραφίας". Καί τονίζει: "αυτός έδειξε στον πεζό μας λόγο το δρόμο της αληθινής δημιουργίας, που είναι η πορεία του αληθινού ανθρώπου."

Το ίδιο περιοδικό (Νέα Εστία) το Μάρτιο του 1951 αφιέρωσε κι άλλο τεύχος του στον Παπαδιαμάντη για τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του. Καί άλλα φιλολογικά περιοδικά του έκαμαν αφιερώματα καί νεώτερες έρευνες έφεραν νέα στοιχεία βιογραφικά και έργογραφικά. Στοχαστική από κάθε πλευρά είναι η μελέτη του Μ.Μ. Παπαϊωάννου στα 1948, με τον τίτλο "Η θρησκευτικότητα του Παπαδιαμάντη". Ο Παπαϊωάννου τοποθετεί Ιστορικά την προσωπικότητα του Παπαδιαμάντη καί πιάνει τη μορφή του συγγραφέα στίς κεντρικές της γραμμές: "Η ψυχολογία της παρακμής και η απαισιοδοξία δεν άφηναν τον Παπαδιαμάντη να χαρεί το δράμα ενός καινούριου κόσμου. Δεν ήταν δυναμικός τύπος, ηρωικός, όπως ο Παλαμάς, ο Καρκαβίτσας. Κείνοι είχαν τ'όνειρο, ο Παπαδιαμάντης τη νοσταλγία. Οί δυο τους κοιτούσαν μπροστά, ο Παπαδιαμάντης πίσω...". Η εργασία του Παπαϊωάννου ανοίγει το δρόμο για το ξεκαθάρισμα καί την τελική αποκατάσταση του Παπαδιαμάντη.

Αξιολογότατο βιβλίο για τον Παπαδιαμάντη έγραψε ο Μιχαήλ Περάνθης με τον τίτλο "Ο Κοσμοκαλόγερος", το οποίο ζωντανεύει τη ζωή του συγγραφέα με τη μορφή σαγηνευτικού μυθιστορήματος. Είναι ένα βιβλίο που με σεβασμό στα ιστορικά δεδομένα, είναι γραμμένο με θελκτικό υφός, ποιητικό άρωμα, δημιουργική πνοή και σωστή κατανόηση του έργου του Αγίου των Γραμμάτων μας.

Μετά την έκδοση των "Απάντων" του, η κριτική έχοντας στη διάθεση της όλο το έργο του συγγραφέα, προσπαθεί να ερμηνεύσει το έργο του άπ'όλες τις πλευρές. Ετσι οι εργασίες συνεχίζονται καί αυτό αποτελεί το μεγαλύτερο τεκμήριο ότι το έργο του Παπαδιαμάντη είναι εθνικό, μεγάλο και απέραντο. Μέσα στο έργο του ο Παπαδιαμάντης μας μιλεί για την αρετή καί κακία, για τον αγώνα του εξυψωμου του Έθνους, για το Χριστιανισμό, που γι' αυτόν δεν είναι μόνο τυφλή πίστη, είναι συστήματα ζωής και αλήθειας, για την πολιτική κατάντια του καιρού του και προτείνει τα μέτρα για την ηθική της ανάπλαση, για την παιδεία, το χτύπημα του λογιοτατισμού και την αληθινή ανόρθωσή της με το ζωντανό πνεύμα της λαϊκής παράδοσης. Χτύπησε τους γραμματοσοφιστές, τους τοκογλύφους καί τους δημαγωγούς, μας παρουσιάζει πόσο πατριώτης ήταν με τα μάτια της ψυχής του γυρισμένα στα Μεγάλα Χρόνια καί στην Πόλη και κλαίει το ξεφύλλισμα του ιδανικού της Μεγάλης Ιδέας στίς ψυχές των συγχρόνων του, μας μιλεί με πόνο στα φυλλοκάρδια του για τη λαϊκή ζωή και για το σεβασμό του προς τους ταπεινούς και καταφρονεμένους. Μας έδειξε σε όλους τους τόνους την ελληνικότητα του με τίς βαθύτερες μελέτες του για την αρχαιότητα, την Αλεξανδρινή εποχή, τη Βυζαντινή, την Τουρκοκρατούμενη Ελλάδα, ως τη νεώτερη. Μας έδωσε την ιδιότυπη γλώσσα του, που με τη συνεχή της εξέλιξη έφτασε στον ατόφιο δημοτικό λόγο, παρ'όλη την αντίθεση του στον άκρο ψυχαρισμό, μας παρουσίασε μια θρησκευτικότητα βασισμένη στις αρχές των πρώτων Χριστιανών. Αγκάλιασε την αναγέννηση με το ένα χέρι καί με τ'άλλο σφιχτά κρατώντας την παράδοση, με μια άγωνιώδικη προσπάθεια να την ανασύρει στη ζωή. Μακριά από τους λογίους, τους δημοσιογράφους, μακριά από την ψεύτικη κοινωνία της εποχής του, ζήτησε στα γραφικά ξωκκλησάκια, στους απλούς κι αδιάφορους ανθρώπους του λάου, στην αγνή και αμόλευτη φύση, στη μοναξιά και τη σιωπή, στην ψυχική και πνευματική απομόνωση, να απαλύνει την απαισιοδοξία του για τη ζωή, για το "μάταιον, το συνθηματικόν και αγοραίον πάσης ανθρωπινής αξίας".

Το αίτημα της λογοτεχνικής δημιουργίας, που τον τυραννούσε απο μικρόν, πραγματώνεται με την πρώτη δειλή προσπάθεια, στο πρώτο του μυθιστόρημα "Η μετανάστις". Είναι ένα έργο στα χνάρια της άγονης και στείρας εποχής του. Είναι το μυθιστόρημα του ξενιτεμένου ελληνισμού. Χτυπάει τον εκμοντερνισμό των μεταναστών, που ξέχασαν τίς γνήσιες ελληνικές παραδόσεις καί χάλασαν την ψυχή τους. Με ηρωίδα την ελληνίδα Μαρίνα Βεργίνη (μετανάστρια κι η ίδια) που κρατεί αχάλαστη την Ελλάδα μέσα της, πιστή στις εθνικές αρετές, με την αφοσίωσή της στο μνηστήρα της και μετά την εγκατάλειψή της, πληγωμένη στη λεπτή ευαισθησία της και την ευγένεια της ψυχής της οδηγείται με καρτερικότητα και άδολη αγάπη προς όλους, στον τάφο. Ο συγγραφέας ξετυλίγει τα χτυπήματα της μοίρας με τέτοια δύναμη, που υψώνει την ηρωίδα του στη μορφή της αρχαίας τραγωδίας, και μέσα από το δικό της τραγικό μεγαλείο βρίσκει την ευκαιρία να ξεγυμνώσει και να καυτηριάσει τη γύρω της διαφθορά και κακία της κοινωνίας.

Στο δεύτερο μυθιστόρημα του "Οι Εμποροι των εθνών", ξεπερνάει την πρώτη του προσπάθεια και παρουσιάζει ένα έργο, που δεν στάθηκε μόνο σημαντική προσφορά στην εποχή του, αλλά και σήμερα μπορεί να σταθεί δίπλα στα καλύτερα ιστορικά καί ρομαντικά μας μυθιστορήματα. Μια πληθωρική φαντασία, πλαισιωμένη με την τεχνική του ταλέντου, μας έδωσε πραγματικά ένα έργο γνήσιας καλλιτεχνικής δημιουργίας. Ξαναζωντανεύει τη νησιώτικη Βενετοκρατία στην πρώτη της εξόρμηση για την κατάκτηση των Κυκλάδων, και περιγράφει με δαντικές εικόνες όλη την αγριότητα των Βενετών καί των Γενοβέζων, που είχαν ως μόνο νόμο τους την αυθαιρεσία και ωμή ιδιοτέλεια. Αυτοί είναι "οι "Έμποροι των εθνών" που η δίψα του χρήματος τους μεταβάλλει σε λύκους και απαίσιους φονιάδες των ήσυχων ανθρώπων, που κατοικούν τα ειδυλλιακά και κάτασπρα φωτοπλημμυρισμένα νησιά μας.

Το τρίτο μυθιστόρημα του Παπαδιαμάντη "Η Γυφτοπούλα" είναι ένα συγγραφικό τόλμημα και στη σύλληψη και στη σύνθεση και στη μορφή. Δημοσιευμένη σε συνέχειες μήνες ολόκληρους στην "Ακρόπολη" του Γαβριηλίδη, είχε τόση επιτυχία στο αναγνωστικό κοινό και γενικά στους λογοτεχνικούς κύκλους, που δημιούργησε γύρω του το θρύλο του μάγου και του υπεράνθρωπου, καθώς κρυβόταν στην αφάνεια και στην ανωνυμία. "Η Γυφτοπούλα" είναι ένα μυθιστόρημα της "Άλωσης", ο θρήνος της Πόλης, από ένα μεγαλοϊδεάτη και Βυζαντινό, τον περίφημο φιλόσοφο Πλήθωνα. Για τον Παπαδιαμάντη ο Πλήθωνας είναι ένα σύμβολο, θετικό καί αρνητικό. Τον θαυμάζει για την αρχαιολατρεία του, τον αποδοκιμάζει για τη δαιμονική του πλάνη, και την άγονη προσπάθεια του, να αναβιώσει τη θρησκεία της αρχαίας Ελλάδας. Το ανακάτωμα των γύφτων στην ιστορία δίνει ένα ιδιαίτερο θέλγητρο στην πλοκή, με αναπάντεχες συμπτώσεις, που κάνουν το μυθιστόρημα ένα απέραντο περιβόλι δολοπλοκιών, με ολοκληρωμένους ήρωες, τον Πλήθωνα, την άτυχη κόρη του και τον ακόμα άτυχο ερωτά της με τον Γύφτο Μάχτο, που στην αυγή της ευτυχίας τους σκοτώνονται και οι δυο κάτω από τα συντρίμια των αγαλμάτων, που πέφτουν ξαφνικά από σεισμό. Είναι η παραμονή της "Άλωσης" της Πόλης.

Με τον "Χρήστο Μηλιόνη" ο Παπαδιαμάντης ξαναζωντανεύει τα ήρωϊκά χρόνια της Κλεφτουριάς, της εθνικής αντίστασης, όταν η λαϊκή ψυχή, παρατημένη από την ηγεσία της, πήρε στα χέρια της την τύχη του Εθνους. Είναι η πρώτη νουβέλα του Παπαδιαμάντη βγαλμένη από τις γνήσιες πηγές της ιστορίας μας και σύγχρονα ένα προανάκρουσμα της πολυφωνικής συμφωνίας της νεοελληνικής ζωής, που ετοιμαζόταν να συνθέσει με τα διηγήματα του. Ο Παπαδιαμάντης πιστεύει πώς η Επανάσταση δεν δικαιώθηκε. Ο λαός που πολέμησε για να βρει τη λευτεριά του, "απλώς καί μόνον μετήλλαξεν τυράννους". Οι τύραννοι αυτοί είναι ξενόδουλοι, λογιότατοι γραμματοσοφιστές, που με τίς ψεύτικες εκλογές κάθονταν στην πλάτη του φτωχού λαού, που τον περιφρονούσαν κιόλας. Την άθλια αυτή μετεπαναστατική κοινωνία θέλησε να στηλιτεύσει με το έργο του αυτό. Ο "Χρήστος Μηλιόνης" είναι ένα ιστορικό λογοτέχνημα το καλύτερο, ίσως, που έχει δώσει ως σήμερα η νεοελληνική μας Γραμματεία. Τον πυρήνα του έργου του τον πήρε απο το γνωστό δημοτικό τραγούδι, για τον ηρωϊκό θάνατο του Χρήστου Μηλιόνη. Με το έργο αυτό μας δίνει την ψυχή της Κλεφτουριάς, με τον αγνό ηρωισμό καί την ασίγαστη πίστη για τη λευτεριά.

"Η Φόνισσα" είναι η δεύτερη νουβέλα του Παπαδιαμάντη και θεωρείται απ'όλους το αριστούργημα του. Ανήκει στα έργα της προχωρημένης ωριμότητας του, της ρεαλιστικής περιόδου, και κλείνει μέσα του τα πιο γόνιμα στοιχεία της τέχνης του. Σύλληψη, σύνθεση, μορφή, περιεχόμενο και μύθος σχηματίζουν ένα ολάνθιστο έργο τέχνης, αξεπέραστο ως σήμερα. Είναι βγαλμένο από τα εσώβαθα της ψυχής του, από την τραγωδία του σπιτιού του, από τη μιζέρια του νησιού του, από την απέραντη δυστυχία που πλάκωνε στην εποχή του τίς καρδιές των φτωχών ανθρώπων του λαού του. Η σύνθεση του έργου είναι αριστοτεχνική και η ενότητα αδιάσπαστη. Η αφήγηση είναι γοργή, ρωμαλέα και συγκλονιστική και παίρνει συμβολικό χαρακτήρα. Η τεχνική του Παπαδιαμάντη βρίσκεται στο κορύφωμα της, όταν σκεφτούμε ότι όλο το έγκλημα βγαίνει βουβό μέσα από τις τύψεις της φόνισσας, που η ίδια καταδικάζει το έγκλημα της, και μένει ολόφωτη μέσα στο ανθρωπιστικό ιδανικό της.

"Τα Ρόδινα Ακρογιάλια" με υπότιτλο "Κοινωνικόν μυθιστόρημα", είναι έργο που δείχνει την παρακμή καί τα γερατειά του συγγραφέα. Ούτε κοινωνικό είναι, ούτε μυθιστόρημα συγκρούσεων συμφερόντων. Είναι ένα αφήγημα συμποσιακού τύπου, όπου οι συγκεντρωμένοι φιλοσοφούν ή διηγούνται ιστορίες. Αν βγάλει κανείς το πρώτο μέρος με τη θαλασσινή εκδρομή και περιπέτεια, τα άλλα κεφάλαια είναι Ο γάμος του Παπαστάθη, του άλαφροϊσκιωτου και η διήγηση του Αγάλλου. Υπέροχες είναι οι περιγραφές που τις θαύμαζε και ο Καβάφης.

Ο Παπαδιαμάντης δεν ευτύχησε να δεί τυπωμένο σε βιβλίο κανένα έργο του. Μετά το θάνατο του τυπώθηκαν από τίς έκδόσεις "Φέξη" (1912-1913) έντεκα τόμοι με όσα διηγήματα βρέθηκαν τότε. Πέντε τόμους μας έδωσε ο Οίκος "Ελευθερουδάκη" το 1925-1930, και έναν τόμο "Θαλασσινά διηγήματα" ο Αθ. Καραβιάς το 1945. Το 1955 τα "Άπαντά" του εκδόθηκαν από τον Εκδ. Οίκο "Δ. Δημητράκου" με στοιχεία βιογραφικά, κριτικά σχόλια, προλόγους, γενική επιμέλεια Γ. Βαλέτα. Το 1963 τα "Άπαντα" του Παπαδιαμάντη εκδόθηκαν σε τρείς τόμους από την "Εταιρεία Ελληνικών Εκδόσεων", με προλόγους καί επιμέλεια Μιχ. Περάνθη.

Ο Παπαδιαμάντης έγραψε τρία μυθιστορήματα: "Η Μετανάστις", "Οι έμποροι των Εθνών", "Η Γυφτοπούλα". Τρία εκτεταμένα διηγήματα (νουβέλες): "Χρήστος Μηλιόνης", "Φόνισσα" καί "Ρόδινα Ακρογιάλια". Επίσης 180 διηγήματα καί 40 μελέτες καί άρθρα. Τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη, ανήκουν στην τρίτη περίοδο της εξέλιξης του, τη λεγόμενη νατουραλιστική περίοδο, πού αρχίζει με το πρώτο του διήγημα το 1887 καί φτάνει ως το 1892. Τα διηγήματα του είναι περιγραφικά, φυσιολατρικά, με έντονο χρωματισμό στα εκφραστικά μέσα, με ειδυλλιακή ατμόσφαιρα, υποταγμένα σε κανόνες καί σχέδιο. Αυτά είναι: "Το Χριστόψωμο", "Η χήρα Παπαδιά", "Η Τελευταία Βαπτιστική", "Η Υπερέτρα", "Το Σημαδιακό", "Η Σταχτομαζώχτρα", "Η Έξοχη Λαμπρή", "Η Χτυπημένη", "Η Παντατώρα", "Η Παιδική Πασχαλιά", "Η Μαυρομαντηλού", "Το Πάσχα Ρωμέϊκο", το "Θερος-Έρος", "Ο φτωχός Άγιος", "Η Νοσταλγός", το "Μια ψυχή", "Ο Αμερικάνος", "Στο Χριστό στο Κάστρο", "Στην Αγ' Αναστασία" καί το "Όλόγυρα στη Λίμνη". Σε αυτά μπορούμε να κατατάξουμε και το Έρως-ήρως. Με το αριστούργημα του: Ολόγυρα στη Λίμνη, ο συγγραφέας αγγίζει όλες τίς μορφές της ηθογραφίας δημιουργώντας δική του τεχνική, μας ξαφνιάζει με την πρωτοτυπία του. Εκτος του διηγήματος, "Ολόγυρα στη Λίμνη", κορυφαία δημιουργία του μπορεί να θεωρηθεί και η "Νοσταλγός", ένα διήγημα από τα λίγα διαμάντια της νεοελληνικής λογοτεχνίας μας.

Με το "Ολόγυρα στη Λίμνη", ο Παπαδιαμάντης εγκαινιάζει την ποιητική πεζογραφία. Με πλαστική δύναμη πρωτόφαντη, μας δίνει διάφανες περιγραφές, καθαρές και έντονες, δροσερές αστραφτερές εικόνες, που κάνουν το διήγημα τραγούδι, ζωγραφιά, ένα πολυσύνθετο πίνακα της νησιώτικης ζωής, γεμάτο από ποικιλία μορφών, ασύλληπτης χάρης και περιπάθειας.

Από το 1892 ως το 1897, που η χώρα μας είχε τον άτυχο πόλεμο του '97, τη χρεωκοπία και την πτώση του Τρικούπη, ο Παπαδιαμάντης αληθινός πατριώτης καί ζωντανός άνθρωπος, χτυπάει την κοινωνική διαφθορά και την άθλια πολιτική κατάσταση της. Τα διηγήματα του είναι κοινωνικής, σατιρικής απόχρωσης. Με τη σάτιρα του προσπαθεί να ξυπνήσει την κοινωνία καί να την οδηγήσει στην εθνική ανόρθωση. Αρχίζει με το διήγημα: "Οι Χαλασοχώρηδες", καί συνεχίζει με "Τα δύο τέρατα", "Ο Καλόγερος", "Ο Τυφλοσούρτης", "Ναυαγίων ναυάγια", "Ο Βαρδιάνος στα Σπόρκα" κ.ά. Με τους "Έλαφροϊσκιωτους", μεταφέρει τη σάτιρα του στη Σκιάθο και χτυπάει τις λαϊκές δεισιδαιμονίες, τίς μαγείες κλπ. "Οι Παραπονούμενες" καί μερικά άλλα διηγήματα, όπως το "Πατέρα καί σπίτι", ανήκουν στα αθηναϊκά διηγήματα. Ψυχολογικό είναι το διήγημα, "Οι φιλόστοργοι", καί κοινωνικό το διήγημα, "Χωρίς στεφάνι". Επίσης: "Τα Χριστούγεννα του Τεμπέλη", "Ο Γαγάτος καί τ'άλογο", "Απόλαυσις στη γειτονιά", "Για τα ονόματα" κ.ά.

Από το 1897 αρχίζει η τρίτη περίοδος του διηγήματος του Παπαδιαμάντη που την ονόμασαν περίοδο λυρισμού και πάθους. Ο εξωτερικός κόσμος υποχωρεί τώρα, για να γίνει σκηνικό περίγραμμα, που μέσα του θα φωτιστούν οι μορφές του μέσα κόσμου. Ο ζωγράφος γίνεται ποιητής, ο ηθογράφος λυρικός, ο σατιριστής δραματικός, ο νοσταλγός βαθύς ανατόμος, ψυχογράφος και πλάστης ανθρώπινων χαρακτήρων. Τα διηγήματα του ξεπέρασαν την εποχή του και έγιναν αθάνατα κομμάτια της νεοελληνικής μας Γραμματείας. Το ταλέντο του μας ξεδίπλωσε μορφοπλαστικές μορφές ασύλληπτης δύναμης. Στο αέτωμα αυτής της περιόδου θα αναφέρουμε τα διηγήματα: "Μερακλίδικα", "Ο ξεπεσμένος δερβίσης", "Ο γείτονας με το λαγούτο", "Ο καλούμπας", "Για την περηφάνια", "Η Στρίγγλα Μάννα", "Ο ερωτάς στα χιόνια", "Άγια καί πεθαμένα", "Τρελή βραδιά", "Τ'Αγνάντεμα". Επίσης τα παιδικά : "Δαιμόνια στο ρέμα", "Υπό την βασιλικήν δρυν", "Τα κρούσματα", "Της Κοκκώνας το σπίτι", "Το πνίξιμο του παιδιού", "Γουτού-γουπατού", "Ο Χριστός ανέστη του Γιάννη", "Ω! τα βασανάκια" κ.ά.

Υστερα ακολουθούν τα θαυμάσια διηγήματα με τον ίδιο λυρισμό και το ίδιο πάθος: "Το όνειρο στο κύμα", "Οι μάγισσες", "Η φαρμοκολύτρια", "Αμαρτίας φάντασμα" καί θα μπορούσαμε να βάλουμε καί "Τα Ρόδινα Ακρογιάλια".

Στην τέταρτη, τη στερνή ρεαλιστική κοινωνική περίοδο, που τη χαρακτηρίζουν, η μεγάλη δημιουργία του Παπαδιαμάντη θ' αναφέρουμε τα διηγήματα: "Η τύχη απ' την Αμέρικα", έργο πνοής και ώμου ρεαλισμού, "Κοκκώνα θάλασσα", "Μάννα και Κόρη", "Η αποσώστρα", "Η ξομπλιάστρα", "Η συντέκνισσα", "Τα δυο κούτσουρα", "Θάνατος κόρης", "Έρμη στα ξένα", "Αλιβάνιστος", "Αγγέλιασμα", "Ασπροφουστανούσα", "Πεποικιλμένη", "Το Χατζόπουλο", "Οι Κανταραίοι" και την αριστουργηματική νουβέλα του Παπαδιαμάντη "Η φόνισσα".

Αυτός ήταν ο Παπαδιαμάντης. Ενας μεγάλος συγγραφέας καί μεγάλος πνευματικός άνθρωπος, που έζησε μια ζωή στα πλαίσια της αγιοσύνης, έχοντας για συντροφιά την απέραντη αγάπη του για τους φτωχούς ανθρώπους του νησιού του και της πόλης, τον άσβεστο ερωτά του προς τη φύση, καί τη θρησκευτική λατρεία του προς τις παραδόσεις, τα ήθη καί τα έθιμα της πατρίδας μας.

Ο Παπαδιαμάντης με το φίλο του Γιάννη Βλαχογιάννη στη Δεξαμενή το 1908.

Ρήσεις

Τὸ ἐπ’ ἐμοί, ἐνόσω ζῶ καὶ ἀναπνέω καὶ σωφρονῶ, δεν θὰ παύσω πάντοτε, ἰδίως δὲ κατὰ τάς πανεκλάμπρους ταύτας ἡμέρας, να ὕμνῳ μετὰ λατρείας τὸν Χριστόν μου, να περιγράφω μετ΄ἔρωτος τὴν φύσιν καὶ να ζωγραφῶ μετὰ στοργῆς τὰ γνήσια ἑλληνικὰ ἤθη. Ἐὰν ἐπιλάθωμαί σου, Ἱερουσαλήμ, ἐπιλησθείη ἡ δεξιά μου, κολληθείη ἡ γλῶσσά μου τῷ λάρυγγί μου, ἐὰν οὐ μή σου μνησθῶ.

Ἄγγλος ἢ Γερμανὸς ἢ Γάλλος δύναται να εἶναι κοσμοπολίτης ἢ ἀναρχικὸς ἢ ἄθεος ἢ ὄ,τιδηποτε . Ἔκαμε τὸ πατριωτικὸν χρέος του, ἔκτισε μεγάλην πατρίδα. Τώρα εἶναι ἐλεύθερος να ἐπαγγέλλεται, χάριν πολυτελείας, τὴν ἀπιστίαν καὶ τὴν ἀπαισιοδοξίαν. Ἀλλὰ Γραικύλος τῆς σήμερον, ὅστις θέλει να κάμῃ δημοσία τὸν ἄθεον ἢ τὸν κοσμοπολίτην, ὁμοιάζει μὲ νᾶνον ἀνορθούμενον ἐπ’ ἄκρων ὀνύχων καὶ τανυόμενον να φθάσῃ εἰς ὕψος καὶ φανῇ καὶ αὐτὸς γίγας. Τὸ ἑλληνικὸν ἔθνος, τὸ δοῦλον, ἀλλ’ οὐδὲν ἧττον καὶ τὸ ἐλεύθερον, ἔχει καὶ θὰ ἔχῃ διὰ παντὸς ἀνάγκην τῆς θρησκείας του.

Ἡ γλῶσσα αὔτη, εἰς ἣν εἶναι γεγραμμένα τὸ τὲ Εὐαγγέλιον καὶ τὰ ἱερὰ ᾄσματα, ἔχει τὸ μοναδικὸν εἰς τὸν κόσμον προνόμιον να ἐξακολουθὴ καὶ μετὰ εἴκοσι αἰῶνας να εἶναι ζωντανή, εἰς τὴν ἀκοὴ τουλάχιστον. Ἂς δοκιμάσῃ τις να μεταφράση ἐν τροπάριον εἰς τὴν δημώδη, καὶ τότε θὰ ἴδῃ ὅτι ἡ γλῶσσα ἥτις εἶναι ζωντανὴ εἰς τὰ ἡρωικὰ καὶ ἐρωτικὰ ᾄσματα τοῦ λαοῦ, εἶναι ψυχρὰ μέχρι νεκροφανείας διὰ τὰ τροπάρια. π.χ. "Ἀνοίξω τὸ στόμα μου, καὶ πληρωθήσεται πνεύματος…" Θ’ ἀνοίξω τὸ στόμα μου, καὶ θὰ γεμίση πνέμμα (ἢ πλέμμα, ἢ καὶ πλέγμα)° καὶ λόγο θὰ βγάλω (διότι πῶς ἄλλως θ’ ἀποδοθῇ ἡ μεταφορὰ ἢ ἡ μετωνυμία τοῦ ἐρεύξομαι;). "Ἄξιόν ἐστιν ὣς ἀληθῶς ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σὲ τὴν Θεοτόκον…" Ἀξίζει ἀληθινὰ να σὲ καλοτυχίζουμε σένα τῇ Θεοτόκο, ποὺ εἶσαι πάντα καλότυχη, καὶ καθαρώτατη, καὶ μάννα τοῦ Θεοῦ μας.

Μεταξὺ ὅλων τῶν ἐπαγγελμάτων, εἰς ὅλον τὸ Γένος, περνὰ ἐξόχως τὸ ἐπάγγελμα τῆς θρησκείας, καθὼς καὶ τὸ τοῦ πατριωτισμοῦ.

Ἐγὼ εἶμαι τέκνον γνήσιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκπροσωπουμένης ὑπὸ τῶν ἐπισκόπων τῆς. Ἐὰν δὲ τυχὸν πολλοὶ τούτων εἶναι ἁμαρτωλοί, ἁρμοδία να κρίνῃ εἶναι μόνον ἡ Ἐκκλησία, καὶ μόνον τὸ ἄπειρον ἔλεος τοῦ Θεοῦ ἡμεῖς πρέπει να ἐπικαλώμεθα.

Ἡ μεγαλυτέρα αἰτία τῆς παρακμῆς τῶν μοναστηρίων εἶναι ἡ σκανδαλώδης ἀνάμιξις τῆς Πολιτείας καὶ τῶν κοσμικῶν προσώπων εἰς τὰ καλογηρικὰ πράγματα.

Ὁ Χριστὸς εἶπεν "Ὁ δυνάμενος χωρεῖν χωρείτω" καὶ ἀπεφάνθη ὅτι ὁ τελειότερος βίος δεν εἶναι δι’ ὅλους, ἀλλὰ δι’ ἐκείνους "οἷς δέδοται", ἐννοῶν τὴν ἁγνείαν καὶ τὴν ἀκτημοσύνην, ἅτινα εἶναι ἡ βάσις τῆς μοναχικῆς πολιτείας. Ἀλλὰ θὰ εἴπῃς ὅτι τώρα ἡ καλογερικὴ ἐξέπεσε. Καὶ τὶ δεν ἐξέπεσεν; Ὅλοι οἱ παλαιοὶ θεσμοὶ εἶναι καλοί, ὅλους τοὺς ἐνόθευσεν ἡ ἀμάθεια καὶ ἡ κακία.

Ἡ ἠθικὴ δὲν εἶναι ἐπάγγελμα καὶ ὅστις ὡς ἐπάγγελμα θέλει νὰ τὴν μετέλθῃ, πλανᾶται οἰκτρῶς καὶ γίνεται γελοῖος.

Ἠξεύρω ὅτι οὐδεὶς τολμᾶ ποτε ν᾿ ἀτενίσῃ ἐντὸς ἑαυτοῦ, ὡς εἱς βαθύ καὶ ἀπύθμενον φρέαρ, πρὸς ὃ ἰλιγγιᾷ ἡ ὅρασις. Κατοπτρίζεσθε μᾶλλον ἐν τοῖς πράγμασι τοῦ πλησίον καὶ εὐλόγως πράττετε.

Ἡ πλουτοκρατία ἦτο καὶ θὰ εἶναι ὁ μόνιμος ἄρχων τοῦ κόσμου, ὁ διαρκὴς ἀντίχριστος. Αὕτη γεννᾷ τὴν ἀδικίαν, αὕτη τρέφει τὴν κακουργίαν, αὕτη φθείρει σώματα καὶ ψυχάς. Αὕτη καταστρέφει κοινωνίας νεοπαγεῖς.

Τίς ἠμύνθη περὶ πάτρης; Καὶ τὶ πταίει ἡ γλαύξ, ἡ θρηνωδοῦσα ἐπὶ τῶν ἐρειπίων; Πταίουν οἱ πλάσαντες τὰ ἐρείπια. Καὶ τὰ ἐρείπια τὰ ἔπλασαν οἱ κακοὶ κυβερνῆται τῆς Ἑλλάδος.

Ἄλλως, διὰ νὰ γίνουν νέα θρησκευτικὰ ᾄσματα πρέπει νὰ γίνῃ πρῶτα καὶ νέα θρησκεία... Ἂς δοκιμάσουν λοιπὸν ἐκεῖνοι ποὺ τὰ ὀνειροπολοῦν αὐτὰ νὰ κάμουν θρησκείαν χειροποίητον, θρησκείαν γιὰ τὰ κέφια τους καὶ τότε θὰ καταλάβουν καὶ οἱ ἴδιοι πόσον εἶναι μωροὶ καὶ τυφλοί.

Εργογραφία

Μυθιστορήματα

• Η Μετανάστις (1880)
• Οι Εμποροι των Εθνών (1883)
• Η Γυφτοπούλα (1884)
• Χρήστος Μηλιόνης
• Η Φόνισσα

Ποιήματα

• Στην Παναγίτσα στο Πυργί
• Προς την μητέρα μου (1880)
• Δέησις (1881)
• Εκπτωτος ψυχή (1881)
• Η κοιμαμένη βασιλοπούλα (1891)
• Το ωραίον φάσμα (1895)
• Εις τους αδελφούς Γιαννάκην και Κώστα Γ. Ραφτάκη (1902)
• Νύχτα βασάνου (1903)
• Το μοιρολόγι της φώκιας (1908)
• Επωδή παπά στη χολέρα (1879)
• Επωδή γιατρού στη χολέρα (1879)
• Το τραγούδι της Κατίνας (1892)
• Εις ιππεύουσαν Παναγυριώτισσαν (1907)
• Ερωτες στα κοπριά (1907)

Διηγήματα

• Το Χριστόψωμο (1887)
• Αγάπη στον κρεμνό
• Αγια και πεθαμένα (1896)
• Ανθος του γιαλού
• Αψαλτος
• Γούτου Γουπάτου
• Γυναίκες της προσμονής και του καημού
• Εξοχική Λαμπρή
• Ερως - Ηρως (1896)
• Ζάνος Χαρίσης
• Η αποσώστρα (γραμμένο στη δημοτική)
• Η βλαχοπούλα (1893)
• Η Μαυρομαντηλού (1891)
• Η Νοσταλγός
• Η Σταχτομαζώχτρα
• Η τύχη απ'την Αμέρικα (1901)
• Η Φαρμακολύτρια
• Η Χολεριασμένη
• Θαλασσινά ειδύλλια
• Ο Αλιβάνιστος
• Ο Αμερικάνος (1891)
• Ο Βαρδιανός στα Σπόρκα
• Ο Ερωτας στα χιόνια
• Ο Νεκρός Τ

Συλλογικές εκδόσεις έργων

• Συλλογές
• Μάγισσες
• Νοσταλγός (12 διηγήματα)
• Πεντάρφανος
• Απαντα 1
• Απαντα 2
• Απαντα 3
• Απαντα 4
• Απαντα 5
• Αθηναικά διηγήματα
• Διηγήματα της Αγάπης
• Πασχαλινά διηγήματα
• Διηγήματα για παιδιά και νέους
• Επιλογή Ι
• Επιλογή ΙΙ
• Επιλογή ΙΙΙ - Κοινωνικά διηγήματα

Θαλασσινά Ειδύλλια

• Ολόγυρα στη λίμνη (1892)
• Ερως - Ηρως (1896)
• Ονειρο στο κύμα (1900)
• Υπο την βασιλικήν δρύν (1901)
• Ναυαγιών ναυάγια και άλλα διηγήματα
• Οι Χαλασοχώρηδες και άλλα διηγήματα

Σκιαθίτικα διηγήματα

• Η Μαυρομαντηλού (1891)
• Φτωχός Αγιος (1891)
• Αγια και πεθαμένα (1896)
• Τ'αγνάντεμμα (1899)
• Το ενιαύσιον θύμα (1899)
• Οι μάγισσες (1900)
• Τρελλή βραδυά (1901)
• Η τύχη απ'την Αμέρικα (1901)
• Ο πανδρολόγος (1902)
• Το μοιρολόγι της φώκιας (1908)
• Τ'αστεράκι (1908)
• Τα δυό τέρατα (1909)

Χριστουγεννιάτικα διηγήματα

• Υπηρέτρα (1888)
• Ο Αμερικάνος (1891)
• Στο Χριστό, στο κάστρο (1892)
• Η βλαχοπούλα (1893)

Πηγές

Το άρθρο βασίστηκε σε κείμενο που δημοσιεύτηκε στο http://www.deyteros.gr

Προτεινόμενη Βιβλιογραφία

• Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, "Αλληλογραφία", Επιμέλεια Τριανταφυλλόπουλος Νίκος, Εκδ.Δόμος, 1992, Αθήνα ISBN 9607217608
• Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, "Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: αυτοβιογραφούμενος", Επιμέλεια Μουλλάς Παναγιώτης, Εκδ.Εστία, 1999, Αθήνα ISBN 960050833
• Φουσάρας Γεώργιος, "Βιβλιογραφικά στόν Παπαδιαμάντη", Εκδ.Ε.Λ.Ι.Α., 1991, Αθήνα ISBN 9602010959
• Θέμελης Γιώργος, "Ο Παπαδιαμάντης καί ο κόσμος του", Εκδ.Διάττων, 1991, Αθήνα ISBN 9607031105
• Ελύτης Οδυσσέας, "Η μαγεία του Παπαδιαμάντη", Εκδ.Ύψιλον, 1996, Αθήνα
• Τριανταφυλλόπουλος Δημήτρης, "Πελιδνός ο παράφρων τύραννος...": αρχαιολογικά στον Παπαδιαμάντη, Εκδ.Νεφέλη, 1996, Αθήνα ISBN 9602112980
• Κεσελόπουλος Ανέστης, "Η λειτουργική παράδοση στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη", Εκδ.Πουρναράς, 1994, Θεσσαλονίκη ISBN 9602420928
• Καργάκος Σαράντος, "Ξαναδιαβάζοντας τη "Φόνισσα" : μια νέα κοινωνική και πολιτική θεώρηση του Παπαδιαμάντη", Εκδ.Gutenberg, 1987, Αθήνα
• Κολυβάς Ιωακείμ-Κίμων, "Λογική της αφήγησης και ηθική του λόγου: μελετήματα για τον Παπαδιαμάντη", Εκδ.Νεφέλη, 1991, Αθήνα ISBN 9602111089
• Saunier Guy, "Εωσφόρος και άβυσσος: ο προσωπικός μύθος του Παπαδιαμάντη", Εκδ.Άγρας, 2001, Αθήνα ISBN 9603253995
• Μάτσας Νέστορας, "Αν δεις τον κυρ-Αλέξανδρο η άλλη βιογραφία του Παπαδιαμάντη", Εκδ.Εστία, 1991, Αθήνα ISBN 9600503605
• "Εισαγωγή στην πεζογραφία του Παπαδιαμάντη: Επιλογή κριτικών κειμένων", Εκδ.Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2005, Ηράκλειο ISBN 9605241943
• "Πρακτικά Α' Διεθνούς Συνεδρίου για τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, Σκιάθος 20-24 Σεπτεμβρίου 1991.", Εκδ.Δομός, 1996, Αθήνα ISBN 9603530336
• Φαρίνου - Μαλαματάρη Γεωργία, "Αφηγηματικές τεχνικές στον Παπαδιαμάντη: 1887-1910", Εκδ.Κέδρος, 1987, Αθήνα ISBN 9600416109

Κρίση και ακρισία...

Από τον ΧΡΗΣΤΟ ΜΕΓΑ

 Στο περιθώριο του θλιβερού επεισοδίου τυφλής βίας σε βάρος του Κωστή Χατζηδάκη μια κυρία αναρωτήθηκε: «Μα αυτός έκανε τουλάχιστον κάτι, πούλησε την Ολυμπιακή».

Αρα η συγκεκριμένη δεν βρέθηκε εκεί για τις ιδιωτικοποιήσεις. Αλλη κυρία, ξανά στην Πανεπιστημίου, ανηφορίζοντας προς Κολωνάκι: «Τους προηγούμενους βαράνε, τους σημερινούς όχι». Αρα κάποιοι ναι, θέλουν λιντσάρισμα. Ισως όχι οι «δικοί μας». Και για να μη νομίσει κανείς ότι μεταξύ των συγκεντρωμένων έξω από τη Βουλή ήταν μόνο αυτόμολοι των επίσημων συνδικάτων ή αδέσποτοι των λογής λογής γκέτο της Αθήνας, άλλη κυρία γύρω στα 50, φρέσκια φρέσκια από το κομμωτήριο με το ξανθό μαλλί και τα κόκκινα τρέντι γυαλιά, απορεί γιατί ο κουκουλοφόρος εγκαταλείπει την προσπάθεια να διαλύσει την τζαμαρία καταστήματος στη θέα των ΜΑΤ: «Μα γιατί φεύγεις» του λέει με απόγνωση καλώντας τον παράλληλα -σε επιτακτικό τόνο- να συνεχίσει το επαναστατικό του έργο...

Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι ότι την Τετάρτη στη γενική απεργία μόνο τα συνδικάτα δεν μπόρεσαν να φτάσουν στον προορισμό τους. Την πλατεία Συντάγματος είχαν καταλάβει πολίτες διαφόρων αποχρώσεων, κατευθύνσεων και διαθέσεων. Ούτε το σκληροπυρηνικό, και καλά οργανωμένο, ΠΑΜΕ έφτασε ώς εκεί ούτε, πολύ περισσότερο, οι... πολύχρωμες παρατάξεις που στεγάζονται κάτω από τη ΓΣΕΕ. Εάν έφταναν ώς εκεί θα άκουγαν τα ίδια που μέσα στη Βουλή έλεγε ο Γ. Παπακωνσταντίνου. Να τους κατηγορεί σαν «εργατοπατέρες». Τα ίδια που έλεγαν και όσοι, μια ώρα αργότερα, επιχείρησαν να καταλάβουν το κτήριο της Συνομοσπονδίας.

ΤΑ ΙΣΟΠΕΔΩΤΙΚΑ και οριζόντιας εφαρμογής μέτρα του Μνημονίου δεν έχουν ανατρέψει μόνο προσδοκίες ζωής, αλλά και την προσωπική ηθική του καθενός. Ακόμη ακόμη και τις ιερές παραδόσεις του κινήματος. Οι πολίτες ασύντακτοι, χωρίς όρια, εμφορούμενοι μόνο από θυμό και καθώς δεν αποδίδει κανένα συλλογικό υποκείμενο, λίγο απέχουν από το να μετατραπούν σε όχλο. Ή, καλύτερα, δεν το έχουν σε τίποτα να γίνουν όχλος.

ΤΑ ΘΛΙΒΕΡΑ νομοσχέδια και οι ληστρικές διατάξεις που «περνάει» (όχι πάντα) από τη Βουλή η κυβέρνηση έχουν βγάλει κόσμο στους δρόμους. Εχει προκληθεί πανικός, η απόγνωση έχει μεταμορφώσει τους πολίτες σε ικανούς να ακούσουν το πιο ακραίο μέτρο και, ταυτόχρονα, τους έχει αποδεσμεύσει να κάνουν το οτιδήποτε. Φαίνεται ότι δεν αρκεί να σηκωθεί κανείς από τον καναπέ. Μερικές φορές σε κάνουν τα πράγματα να μην μπορείς να σταθείς στον τόπο σου. Αλλά χρειάζεται και το επόμενο βήμα ώστε να μη μετατραπεί κανείς σε άθυρμα και παρακολούθημα ανεξέλεγκτων καταστάσεων.

ΣΕ ΑΥΤΗΝ την πιο δύσκολη, μεταπολιτευτικά, περίοδο τα προβλήματα και οι κατά καιρούς διαχειριστές τους μάς έπεισαν ότι δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε κανέναν. Οπως ακριβώς δεν ισχύει καμιά από τη δική μας βεβαιότητα σε τούτη τη σύντομη ζωή. Και έτσι η κρίση ήρθε με τη μορφή... ακρισίας ως προς τους στόχους. Η ριζοσπαστικοποίηση δεν είναι πλέον το ζητούμενο ούτε για τους αγκιτάτορες. Τείνει να κυριαρχήσει η ευκολία του μπάχαλου. Ετσι πολλοί δεν βγαίνουν στους δρόμους. Δεν ξέρουν με ποιους να τα (πρωτο)βάλουν...

Αεροσυνοδοί στις... εφορίες

Από την σελίδα megabox.gr

Τουλάχιστον 40 αεροσυνοδούς «απέκτησαν» οι εφορίες μέσω των μετατάξεων από την πάλαι ποτέ Ολυμπιακή Αεροπορία. Πιθανότατα  για τον… υψηλό έλεγχο των φορολογουμένων.

 Δυο χρόνια μετά την διάλυση της Ο.Α. και ενώ το μεσοδιάστημα οι πρώην εργαζόμενοί της πληρώνονται κανονικά τους μισθούς τους, έφτασε η σειρά του υπουργείου Οικονομικών να απορροφήσει τον αναλογούντα -σε αυτό- αριθμό πρώην υπαλλήλων της Ολυμπιακής.

 Δεν γνωρίζουμε τον βαθμό κατάρτισης όλων αυτών, εάν κατέχουν τα στοιχειώδη γύρω από την φορολογική νομοθεσία αλλά, σε κάθε περίπτωση, οι 40 πρέπει να διαγκωνιστήκαν με πολλούς άλλους για την επίζηλη θέση (επιδόματα ΔΗΒΕΤ κ.α). Αναμφισβήτητα, οι περικοπές στους μισθούς των εφοριακών ήταν σημαντικές μέσα στο 2010 (ίσως να επακολουθήσουν και νέες το 2011), αλλά οι αποδοχές τους εξακολουθούν να ξεχωρίζουν στο δημόσιο τομέα.

 Παράλληλα, καταρρίπτεται και ο μύθος των υπεράριθμων του δημοσίου. Από την Ολυμπιακή πάνε στις εφορίες. Από τον ΟΣΕ στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, από την Αγροτική Τράπεζα στο ΙΚΑ, από τα τρόλεϊ θα πάνε στην ΕΘΕΛ (μπλε λεωφορεία) και από την ΕΘΕΛ, στη συνέχεια, θα μεταταγούν στον Προαστιακό απ’ όπου έφυγαν οι υπάλληλοι του ΟΣΕ...

 Από ανακύκλωση υπαλλήλων καλά πάμε. Αλλά, τα Νοσοκομεία δεν έχουν υγειονομικό προσωπικό. Όπως λέει ο λαός «Όλο λάδι-λάδι ακούμε, αλλά από τηγανίτες,…»

Κ α τ ά λ α β ε ς τ ώ ρ α...

Κ α τ ά λ α β ε ς   τ ώ ρ α...

Κατάλαβες τώρα... γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου;

Για να την πουλήσουν πιο εύκολα.

Γι' αυτούς κάθε λέξη που αρχίζει από -εθν και -ελλ ήταν και είναι εμπόδιο όταν ακούγεται μέσα στο μαντρί τού "εκσυγχρονισμού" που μας μπουζούριασαν.

Κατάλαβες τώρα... γιατί σε λέγανε «ρατσιστή»;

Γιατί σε πολύ λίγο δεν θα είσαι ιδιοκτήτης τής  πατρίδας σου· θα είσαι ένας κάτοικος μιας χώρας που θα ανήκει στους παγκόσμιους τραπεζίτες και στους υπαλλήλους τους, οι οποίοι
παριστάνουν την... κυβέρνηση.

Κατάλαβες τώρα γιατί πριονίσανε την παιδεία και την υποβάθμισαν σε "εκπαίδευση";

Για να σε κάνουν υπαλληλάκο των 3,60.

Να σε βάλουν πίσω από τον πάγκο των μπακάλικών τους που απλώσανε στη χώρα σου, να σερβίρεις καφέδες και να πηγαίνεις με το παπί πίτσες στα  πάρτι τού Χριστοφοράκου.

Κατάλαβες τώρα γιατί κατέστρεψαν μεγάλες υγιείς ελληνικές βιομηχανίες(ΙΖΟΛΑ, ΠΙΤΣΟΣ, ΕΣΚΙΜΟ, ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΠΑΤΡΑΙΚΗ, AΙΓΑΙΟ, ΧΡΩΠΕΙ, ΠΥΡΚΑΛ)

και έκαψαν σε διάστημα 2 μηνών μεγάλα ελληνικά πολυκαταστήματα(ΜΙΝΙΟΝ, ΚΑΤΡΑΝΤΖΟΣ ΣΠΟΡ, ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΚΛΑΟΥΔΑΤΟΣ);

Για να βρουν άνετα χώρο, χωρίς προσπάθεια, τα δικά τους μπακάλικα που διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να μπουν στην ελληνική αγορά...

Κατάλαβες τώρα γιατί σου δίνανε τζάμπα  κάρτες οι τράπεζες;
Για να σου πάρουν το πατρικό σου. Δεκάρα δεν  δίνανε για τις δόσεις σου.

Με χαρτιά τυπωμένα σου πήραν και σου παίρνουνε το σπίτι, το χωράφι, το μαγαζί.

Κατάλαβες τώρα γιατί σε χώσανε στο χρηματιστήριο;
Όταν ένας πρωθυπουργός τής χώρας προέτρεπε τον απλό κόσμο να βάλει το κομπόδεμά του στο στημένο παιγνίδι τού χρηματιστηρίου, δεν εννοούσε ακριβώς τις παραγωγικές επενδύσεις, αλλά τον τζόγο.

Κατάλαβες τώρα ότι κάποιοι γίνανε πάμπλουτοι σε μια νύχτα ανταλλάσσοντας τον πλούτο σου, τον ιδρώτα σου, με αέρα;

Κατάλαβες τώρα γιατί γουστάρουν τόσο την... "ελεύθερη αγορά";
Για να κλείσει ο μπακάλης τής γειτονιάς και να στέλνεις τον κόπο σου στα μεγαλομπακάλικα τής Γερμανίας.
Σε βγάλανε, ψαράκι, από τη γυάλα σου και στη συνέχεια σε πέταξαν στον ωκεανό με τα σκυλόψαρα, που έχουν τους δικούς τους κανόνες... διατροφής.

Κατάλαβες τώρα γιατί αγαπάνε τους "μη νόμιμους μετανάστες" τόσο πολύ οι εκλεγμένοι «αλήτες» μας;

Για να κάνουν με τη δυστυχία εκείνων κι' εμάς δυστυχισμένους.

Κατάλαβες τώρα, ψαράκι, πόσο αξίζει η γυάλα σου;
Γιατί αυτή είναι η καλύτερη γωνιά στον κόσμο - το καλύτερο οικόπεδο - και την κοστολογούν μόλις 300 δις συμπεριλαμβανομένων και τών... αρχαιοτήτων.

Κατάλαβες τώρα γιατί αλλάζουν το ονοματάκι στην Εθνική σου Οδό;
Θέλεις 20? πλέον για να πας από Αθήνα στη Θεσσαλονίκη χρησιμοποιώντας την Εθνική σου Οδό, ενώ ήταν υποχρέωση τού κράτους να την κατασκευάσει και όχι να την ξεπουλήσουν

στον κάθε "όμορφο" που παριστάνει τον... εργολάβο.

Κατάλαβες τώρα γιατί σου πουλάνε φθηνά τα... χαζοκούτια;
Για να σε κάνουν να τρως κουτόχορτο στα λιβάδια τών... σήριαλς.

Για να σε πετάνε μπαλάκι από τη μεσημεριανή χαζοβιόλα στον απογευματινό πληρωμένο τελάλη της προπαγάνδας τους. Από το πρωί μέχρι το βράδυ μια θλιβερή παρέλαση υπερεκτιμημένων "τίποτα", με καμιά ειδικότητα, στον αέρα.

Κατάλαβες τώρα γιατί σ' έδιωξαν από το χωριό και από τη γη σου, δίνοντάς σου μια θέση στο... "δημόσιο";

Για να τα δώσουν δωρεάν στους νέους... "εποίκους".

Κατάλαβες τώρα γιατί πρέπει το ζευγάρι να δουλεύει σε δυο δουλειές, ενώ ο παππούς θα πρέπει να δουλεύει ακόμα και στα... 70 του;

Για να μεγαλώνουν τα παιδιά μόνα τους χωρίς κανένα προσανατολισμό και αρχές.

Για να χαθεί η «καταραμένη» φυλή σου. Τούτο το ξέρουν πολύ καλά και γι' αυτό προωθούν την... υπογεννητικότητα.

Κατάλαβες τώρα γιατί στη Βουλή δεν μπαίνει κανένας σοβαρός άνθρωπος;
Επειδή αυτός δεν θέλει ν' ανήκει στον θίασο τών 300 που προδιαγράφουν οι κομματικές λίστες,

τις οποίες  συντάσσουν κυρίαρχα οι ντόπιοι τοποτηρητές της παγκοσμιοποίησης μαζί με τις "άγιες οικογένειες" τού τόπου.
Έτσι, στο θέατρο που λέγεται... Βουλή, δεν θα βρείτε σήμερα σχεδόν κανέναν από τους λαμπρούς Έλληνες
διανοητές και επιστήμονες, επειδή δεν είναι... θεατρίνοι.

Κατάλαβες τώρα γιατί τα κάνουν όλ' αυτά;

Επειδή είναι υπεύθυνοι για τον κάθε ΕΛΛΗΝΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ...ΓΕΝΝΗΘΕΙ, για την κάθε ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ...ΓΕΝΝΗΘΕΙ.
Γιατί δεν θέλουν άλλους Έλληνες σ' αυτόν τον τόπο.

Ούτε στο γένος, ούτε στη σκέψη.

ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ ΤΟ! Οι κύριοι αυτοί και τα όργανά τους συντελούν μια νέα μορφή γενοκτονίας στην πατρίδα σου και το ξέρουν πάρα πολύ καλά, επειδή αυτοί είναι εκείνοι που τη σχεδίασαν και την εκτελούν!

Αγαπητοί φίλοι. Αν βρείτε το παραπάνω κείμενο ενδιαφέρον και πραγματικό, παρακαλείσθε να το προωθήσετε.

Στις μέρες που ζούμε η ενημέρωση είναι μια μορφή αντίστασης που μας την προσφέρει η σύγχρονη τεχνολογία την οποία και χρησιμοποιούν κατά κόρον οι εξωθεσμικές δυνάμεις που δρουν πάντα στο... σκοτάδι.

Η ΨΥΧΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΘΑΥΜΑΣΜΟΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ημερομηνία Καταχώρησης Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011.

Για τους ‘φίλους’ μας τους Ευρωπαίους, τους Γερμανούς κατακτητές και για όσους μας κοιτούν με μισό μάτι θέλουμε να τους θυμίσουμε κάτι
Κατά τον Β.Π.Π., η Ελλάς ήταν η μόνη χώρα που αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει τους στρατούς ΤΕΣΣΑΡΩΝ χωρών ταυτόχρονα:
- Αλβανίας
- Ιταλίας
- Γερμανίας
- Βουλγαρίας
ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ (σε μέρες)
Ελλάς 219
Νορβηγία 61
Γαλλία 43 (Η υπερδύναμη της εποχής)
Πολωνία 30
Βέλγιο 18
Ολλανδία 4
Γιουγκοσλαβία 3
Τσεχοσλοβακία 0
Λουξεμβούργο 0
Δανία 0 (Οι Δανοί παραδόθηκαν στον μοτοσικλετιστή του Χίτλερ, ο οποίος έφερε την απαίτηση του Φύρερ προς τον Δανό βασιλέα να περάσει ο Γερμανικός στρατός. Ο Δανός βασιλιάς, σε ένδειξη υποταγής, του παρέδωσε το στέμμα του, για να το μεταφέρει ο μοτοσικλετιστής στο Βερολίνο και στον Χίτλερ….)
ΣΥΝΟΛΙΚΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ ΕΞ’ ΑΙΤΙΑΣ ΤΩΝ ΚΑΤΟΧΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ
• Αλβανία 1.165
• Ιταλία 8.000
• Βουλγαρία 25.000
• Γερμανία 50.000
ΣΥΝΟΛΙΚΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ ΣΕ ΠΟΣΟΣΤΟ ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ
• Ελλάς 10%
• Σοβιετική Ένωση 2,8%
• Ολλανδία 2,2%
• Γαλλία 2%
• Πολωνία 1,8%
• Γιουγκοσλαβία 1,7%
• Βέλγιο 1,5%
Τι είπαν για τους Έλληνες
“Χάριν της Ιστορικής αλήθειας, πρέπει να ομολογήσω πως μόνο οι Έλληνες, από όλους τους αντιπάλους, πολέμησαν με απόλυτο θάρρος, και μέγιστη αδιαφορία για τον θάνατο..»
Αδόλφος Χίτλερ
Από την ομιλία του στο Ράιχσταγκ στις 4 Μαΐου, 1941.
«Η λέξη «ηρωισμός» φοβούμαι πως δεν ανταποκρίνεται στο ελάχιστο στις πράξεις αυτοθυσίας των Ελλήνων, που ήταν ο καταλυτικός παράγων για την νικηφόρο έκβαση του κοινού αγώνα των εθνών, κατά τον Β.Π.Π., για την ανθρώπινη ελευθερία και αξιοπρέπεια. Άνευ του θάρρους και της γενναιότητας των Ελλήνων, το τέλος του Β.Π.Π. θα ήταν απροσδιόριστο.
« Winston Churchill Βρετανικό Κοινοβούλιο 24 Απριλίου, 1941.
« Ώς τώρα συνηθίζαμε να λέμε πως οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες.
Στο εξής θα λέμε:
Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες.»
Winston Churchill
Από ομιλία στο BBC τις πρώτες μέρες του Ελληνοϊταλικού πολέμου.
» Λυπάμαι που το γήρας δεν θα μου επιτρέψει να ζήσω αρκετό διάστημα για να ευχαριστήσω τους Έλληνες, των οποίων η αντίσταση καθόρισε τη έκβαση του Β.Π.Π. »
Joseph Stalin
Ραδιοφωνικός σταθμός Μόσχας, 31 Ιανουαρίου 1943 μετά την νίκη στο Σταλινγκραντ και την παράδοση της Γερμανικής 6ης στρατιάς του στρατηγού φον Πάουλους.
» Αν ο Ρωσικός λαός κατάφερε να αντιταθεί στις παρυφές της Μόσχας, να σταματήσει και να αντιστρέψει την Γερμανική προέλαση, το χρωστά στους Έλληνες, που καθυστέρησαν τις Γερμανικές μεραρχίες όταν αυτές μπορούσαν να μας γονατίσουν.»
Georgy Constantinovich Zhoukov
Field  Marshal of the Soviet Army: Quote from his memoirs on WWII.
» Ανεξαρτήτως του τι θα πουν οι ιστορικοί του μέλλοντος, εμείς λέμε τώρα, πως οι έλληνες έδωσαν ένα αξέχαστο μάθημα στον Μουσολίνι, αποτέλεσαν το κίνητρο για την επανάσταση στη Γιουγκοσλαβία, κράτησαν τους Γερμανούς στην ενδοχώρα και στην Κρήτη για έξι εβδομάδες, ανέτρεψαν την χρονική σειρά όλων των σχεδίων της Γερμανικής Ανωτέρας διοικήσεως, και ως εκ τούτου, έφερε γενική ανατροπή ολοκλήρου της πορείας του πολέμου και νικήσαμε.»
Sir Robert Antony Eden,
Υπουργός πολέμου και εξωτερικών της Μ. Βρετανίας 1940-1945,
Πρωθυπουργός 1955-1957 –Βρετανικό κοινοβούλιο στις 24/09/1942
» Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι η Ελλάς ανέτρεψε πλήρως τα σχέδια της Γερμανίας, αναγκάζοντάς την να αναβάλλει την επίθεση κατά της Ρωσίας για έξι εβδομάδες. Αναρωτιόμαστε ποια θα ήταν η θέση της Σοβιετικής Ένωσης χωρίς την Ελλάδα.»
Sir Harold Leofric George Alexander
Βρετανός στρατηγός κατά τον Β.Π.Π. – από ομιλία του προς το Βρετανικό κοινοβούλιο στις 28 Οκτωβρίου 1941.
» Αδυνατώ να εκφράσω το μέγεθος της ευγνωμοσύνης που νοιώθω για την ηρωική αντίσταση του λαού και της ηγεσίας της Ελλάδος.»
Charles de Gaul Από ομιλία προς το Γαλλικό κοινοβούλιο, μετά το τέλος του πολέμου.
«Η Ελλάς είναι το σύμβολο μιας βασανισμένης, ματωμένης, αλλά ζωντανής Ευρώπης. Ποτέ μια ήττα δεν ήταν τόσο δοξασμένη για αυτούς που την υπέστησαν.»
Maurice Schumann Υπουργός εξωτερικών της Γαλλίας 1969-1973, μέλος της Γαλλικής ακαδημίας 1974.
Από λόγο που εκφώνησε από το BBC προς τα Ευρωπαϊκά έθνη υπό κατοχή, στις 28 Απριλίου 1941, ημέρα κατάληψης της Αθήνας, μετά από 6μηνη αντίσταση κατά του Μουσολίνι 6 εβδομάδων έναντι του Χίτλερ.
» Πολεμήσατε άοπλοι και αδύνατοι έναντι ισχυρών και νικήσατε!. Σας χρωστούμε ευγνωμοσύνη, γιατί μας δώσατε χρόνο να αμυνθούμε. Ως Ρώσοι και ως άνθρωποι σας ευχαριστούμε.»
Ραδιοφωνικός σταθμός Μόσχας, όταν ο Χίτλερ επιτέθηκε κατά της Σοβιετικής Ένωσης.
» Ο πόλεμος κατά της Ελλάδος απέδειξε ότι δεν υπάρχει βεβαιότητα στις πολεμικές επιχειρήσεις κι ότι μας περιμένουν πάντοτε εκπλήξεις!»
Benito Mussolini Από λόγο που εκφώνησε στις 10/5/1941.
«Στις 28 Οκτωβρίου 1940 εδόθη στην Ελλάδα τελεσίγραφο τριών ωρών για να επιλέξει πόλεμο ή ειρήνη, αλλά κι αν τις έδιναν 3 μέρες ή 3 εβδομάδες ή 3 χρόνια, η απάντηση θα ήταν ίδια. Οι Έλληνες δίδαξαν την αξιοπρέπεια στην διάρκεια των αιώνων. Όταν ολόκληρος ο κόσμος είχε χάσει κάθε ελπίδα, οι Έλληνες τόλμησαν να αμφισβητήσουν το αήττητο του Γερμανικού θηρίου, υψώνοντας εναντίον του το περήφανο πνεύμα της ελευθερίας.»
Franklin D Roosevelt, πρόεδρος Η.Π.Α. 1933 – 1945
Ο ηρωικός αγώνας των Ελλήνων έναντι της Γερμανικής επιθέσεως, μετά την βροντερή νίκη έναντι των Ιταλών που αποπειράθηκαν καταλάβουν τα Ελληνικά εδάφη, γέμισαν τις καρδιές των Αμερικανών με ενθουσιασμό και συγκίνηση.
Franklin D Roosevelt, πρόεδρος Η.Π.Α. 1933 – 1945
Στις 10 Απριλίου 1941, μετά την συνθηκολόγηση: Οι Γερμανοί εκφράζουν τον θαυμασμό τους στους Έλληνες στρατιώτες, δήλωσαν τιμή και περηφάνια που είχαν αντίπαλο έναν τέτοιο στρατό και ζήτησαν από την Ελληνική στρατιωτική διοίκηση να επιθεωρήσει τα Γερμανικά στρατεύματα, σε απόδοση τιμών και αναγνωρίσεως ! Η Γερμανική σημαία υψώθηκε μόνο μετά την πλήρη αποχώρηση του Ελληνικού στρατού.
Γερμανός αξιωματικός της αεροπορίας δήλωσε στον διοικητή μεραρχίας ανατολικής Μακεδονίας, υποστράτηγο Δέδε, ότι ο Ελληνικός στρατός ήταν ο πρώτος εις τον οποίον δεν προκάλεσαν πανικό οι επιθέσεις των αεροσκαφών «Στούκας». » Οι στρατιώτες σας» είπε, » αντί να τραπούν πανικόβλητοι σε φυγή, όπως στη Γαλλία και Πολωνία, μας πυροβολούσαν από τις θέσεις τους.»
» ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ (Οι Έλληνες), ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ, ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΕΤΡΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ ΣΤΗΝ ΜΑΧΗ»
ΑΙΣΧΥΛΟΣ

Αναζητούνται οι συγγενείς της αρχαιότερης μούμιας του κόσμου!

• Συντάκτης: Μαρία Γεωργιάδου, Δημοσίευση: 08/01/2011

  Οι επιστήμονες μπορούν πλέον να εντοπίσουν τους απογόνους του παγωμένου προϊστορικού κυνηγού των Αλπεων!

 Είκοσι χρόνια μετά τον εντοπισμό σε παγετώνα των Αλπεων του μουμιοποιημένου προϊστορικού κυνηγού που έλαβε το προσωνύμιο «Οτζι»,ιταλοί επιστήμονες διαβεβαιώνουν ότι είναι σε θέση να αναζητήσουν, με εξετάσεις DΝΑ, σημερινούς απογόνους του ανθρώπου που «καταψύχθηκε» με φυσικό τρόπο πριν από 5.300 χρόνια.

 Από την ημέρα που ένα ζευγάρι γερμανών ορειβατών ανακάλυψε τυχαία τον παγωμένο Οτζι κοντά στα σύνορα Ιταλίας Αυστρίας, οι επιστήμονες μελετούν τον γενετικό χάρτη της αρχαιότερης μούμιας που έχει ανακαλυφθεί - εκείνες της αρχαίας Αιγύπτου είναι τουλάχιστον κατά 1.000 έτη νεότερες.

 Ο Οτζι φιλοξενείται στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Νότιου Τιρόλου, κοντά στο Μπολζάνο της Ιταλίας. «Εχοντας αποκωδικοποιήσει το DΝΑ του Οτζι, υπάρχουν πλέον πολλές πιθανότητες να βρούμε κάποιους μακρινούς απογόνους του στην ευρύτερη περιοχή. Νομίζω ότι είμαστε ακόμη στην αρχή μιας μεγάλης και συναρπαστικής μελέτης. Ο Οτζι θα συνεχίσει να μας παρέχει πολλές και σημαντικές πληροφορίες» λέει γεμάτος αισιοδοξία ο δρ Αλμπερτ Ζινκ, διευθυντής της επιστημονικής ομάδας που μελετά τον δολοφονημένο από κυνηγούς αντίπαλης φυλής, σύμφωνα με μία από τις πιο πιθανές θεωρίες, 45χρονο Οτζι.

Θα συμβάλει στην "αποκρυπτογράφηση" ασθενειών!

 «Πιστεύουμε επίσης ότι μπορούν να έρθουν στην επιφάνεια άγνωστες πτυχές κληρονομικών ασθενειών, όπως ο διαβήτης, η υπέρταση και κάποιες μορφές καρκίνου. Υπάρχουν βασικές μεταλλαγές γονιδίων που ξέρουμε ότι συνδέονται με αυτές τις ασθένειες. Θέλουμε λοιπόν να μάθουμε αν ο Οτζι τις εμφάνιζε ή αν προέκυψαν σε επόμενες γενιές, ως τους σημερινούς απογόνους του» πρόσθεσε ο κ. Ζινκ.

 Ο Οτζι, ύψους περίπου 1,60 μ. και βάρους 59 κιλών, φέρει τρία σπασμένα κόκαλα στα πλευρά, ένα βαθύ τραύμα στο χέρι, το εντερικό παράσιτο whipworm και... ψύλλους.

 Οι επιστήμονες μπόρεσαν να συναρμολογήσουν την ενδυμασία του- περικνημίδες (στη φωτογραφία), ένα «σορτς» και ένα πανωφόρι, όλα από δέρμα κατσίκας. Επίσης έφερε έναν μανδύα από χόρτο πλεγμένο με ζωικούς τένοντες. Φορούσε καπέλο από δέρμα αρκούδας και τα δερμάτινα παπούτσια του ήταν γεμάτα με χόρτα για να ζεσταίνουν τα πόδια του. 

Πηγή: tovima.gr

Για τους "άπλυτους και αμόρφωτους του 1821".

  *** για τεχνικούς λόγους όλα τα σχόλια που έγιναν στο blog αλλά και στο forum του pyles.tv χθες Παρασκευή 7/1 , μέχρι τις 20.00, δυστυχώς "χάθηκαν". Ζητάμε συγγνώμη και παρακαλούμε να τα ξαναστείλετε. 

  "Λίγα λόγια για τους άπλυτους και τους αμόρφωτους που είπε κάποιος.... Στρατηγέ….πάρε το βλέμμα σου από πάνω μας…Μην μας κοιτάς με αυτή την διαπεραστική ματιά σου…Δεν την αντέχουμε…Σε προδώσαμε για μια ακόμη φορά…Σε ξεφτιλίσαμε και πάλι…Ναι εμείς οι Έλληνες ή μάλλον οι Νεοέλληνες που μείναμε στην ψυχή μας γραικοί…Σε δικάσαμε ως προδότη τότε….Σε προδώσαμε και τώρα…Αγράμματο σε είπε κάποιος…

   Άπλυτο….Αμόρφωτο… Άξεστο…Λες και η αντρειοσύνη μετριέται με το σαπούνι και τα γράμματα…. Στρατηγέ…συγχώρα αυτόν τον τόπο…Βγάζει και τέτοιους ανθρώπους…Ανθρώπους μικρούς στην ψυχή και μεγάλους στο σώμα…Ανθρώπους που δεν πιστεύουν στα ιδανικά που πίστευες εσύ και οι άλλοι αμόρφωτοι και άπλυτοι… Ανθρώπους που δίνουν με τόση ευκολία το πανί στα στοιχειά της φύσης… Εσείς οι αμόρφωτοι το είπατε σημαία….

  Στρατηγέ…πάρε το βλέμμα σου από πάνω μας…Μας διαπερνά η ματιά σου…Δεν είμαστε άξιοι να μας δείχνεις τον δρόμο…Αυτός ο τόπος σε πρόδωσε ξανά…Γιατί έχει τέτοιους ανθρώπους που κυβερνανε αλλά δυστυχώς έχει και τέτοιους που τους ακούν….Ανθρώπους που υπομένουν αυτά που τους όρισαν κάποιοι δήθεν για το καλό τους… που σκύβουν συνέχεια το κεφάλι χωρίς αντίδραση…Που κάποτε γονάτισαν αυτοκρατορίες, αν και άπλυτοι και αμόρφωτοι, και τώρα δεν μπορούν να σηκώσουν ούτε την ματιά τους σε αυτούς, αν και μορφωμένοι και βολεμένοι…

  Έχει και ανθρώπους διαφορετικούς…καθημερινούς…που ποναν αυτό τον τόπο…που δακρύζουν για αυτά που σου είπαν….ανθρώπους που δίνουν και το αίμα τους για τα ιερά…Αυτός ο τόπος βγάζει και ΗΛΙΑΚΗΔΕΣ ΚΑΙ ΣΑΛΜΑΔΕΣ ΚΑΙ ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΗΔΕΣ ΚΑΙ ΓΙΑΛΟΨΟΥΣ ΚΑΙ ΒΛΑΧΑΚΟΥΣ… Σε αυτούς ρίξε την μάτια σου…αυτοί την αξίζουν…. Στρατηγέ….πάρε το βλέμμα σου από πάνω μας…μας καίει η ματιά σου…μας δικάζει και δεν το αντέχουμε…Τραβά τα γκέμια του άλογου σου και φύγε… Σε είπαμε άπλυτο…άξεστο…αμόρφωτο…Σε δικάσαμε τότε… Σε προδώσαμε τώρα..

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: ΤΟ ΧΡΟΝΟΔΙΑΓΡΑΜΜΑ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΤΗΣ ΚΑΡΤΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ | Votegreece.gr

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: ΤΟ ΧΡΟΝΟΔΙΑΓΡΑΜΜΑ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΤΗΣ ΚΑΡΤΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ | Votegreece.gr

ΟΛΟ ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΣΕ ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΕΞΙ ΛΕΠΤΩΝ | Votegreece.gr

ΟΛΟ ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΣΕ ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΕΞΙ ΛΕΠΤΩΝ | Votegreece.gr

ΓΙΑΤΙ ΔΙΔΑΣΚΟΥΜΕ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ.

Γιατί αλήθεια διδάσκουμε τα αρχαία ελληνικά στα παιδιά που θέλουμε να μορφώσουμε, σε τόσο πολλές ώρες μάλιστα;

Τρεις είναι οι κύριοι λόγοι που μας υποχρεώνουν να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να επικοινωνήσουν όσο γίνεται περισσότερο με τον αρχαίο κόσμο.

Πρώτα απ’ όλα, Γιατί είμαστε κι εμείς Έλληνες. Από τον καιρό του Ομήρου ως σήμερα έχουν περάσει κάπου δυο χιλιάδες εφτακόσια χρόνια. Στους αιώνες που κύλησαν οι Έλληνες βρεθήκαμε συχνά στο Απώγειο της δόξας, άλλοτε πάλι στα χείλη μιας καταστροφής ανεπανόρθωτης· νικήσαμε και νικηθήκαμε αμέτρητες φορές· δοκιμάσαμε επιδρομές και σκλαβιές· αλλάξαμε θρησκεία· στους τελευταίους αιώνες η τεχνική επιστήμη μετασχημάτισε βασικά τη μορφή της ζωής μας· και όμως κρατηθήκαμε Έλληνες, με την ίδια γλώσσα - φυσικά εξελιγμένη -, με τα ίδια ιδανικά, τον ίδιο σε πολλά χαραχτήρα και με ένα πλήθος στοιχεία του πολιτισμού κληρονομημένα από τα προχριστιανικά χρόνια.

Στον πνευματικό τομέα κανένας λαός δεν μπορεί να προκόψει, αν αγνοεί την ιστορία του, Γιατί άγνοια της ιστορίας θα πει άγνοια του ίδιου του εαυτού του. Είμαι Έλληνας, συνειδητός Έλληνας, αυτό θα πει, έχω αφομοιώσει μέσα μου την πνευματική ιστορία των Ελλήνων από τα μυκηναϊκά χρόνια ως σήμερα.

Ο δεύτερος λόγος που μας επιβάλλει να γνωρίσουμε την αρχαία πνευματική Ελλάδα είναι ότι είμαστε κι εμείς Ευρωπαίοι. Ολόκληρος ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός στηρίζεται στον αρχαίο ελληνικό, με συνδετικό κρίκο τον ρωμαϊκό. Με τους άλλους Ευρωπαίους μας δένει βέβαια και ο Χριστιανισμός, όσο και να μας χωρίζουν ορισμένα δόγματα. Μα και ο Χριστιανισμός έπρεπε να δουλευτεί. Πρώτα με την ελληνική σκέψη, για να μπορέσει ν’ απλώσει έπειτα στον ευρωπαϊκό χώρο. Η ρίζα του πολιτισμού των Ευρωπαίων όλων είναι ο αρχαίος ελληνικός στοχασμός και η τέχνη, γι’ αυτό δεν μπορεί να τα αγνοεί κανείς, αν θέλει να αισθάνεται πως πνευματικά ανήκει στην Ευρώπη.

Μα ο κυριότερος λόγος που δεν επιτρέπεται οι νέοι μας ν’ αγνοούν την αρχαία Ελλάδα είναι άλλος: στην Ελλάδα για πρώτη φορά στα χρονικά του κόσμου ανακαλύφτηκε ο άνθρωπος ως αξία αυτόνομη, ο άνθρωπος που θέλει να κρατιέται ελεύθερος. Από κάθε λογής σκλαβιά, και υλική και πνευματική. μέσα στους λαούς που περιβάλλουν τον ελληνικό χώρο στα παλιά εκείνα χρόνια υπάρχουν πολλοί με μεγάλο πολιτισμό, πάνω απ’ όλους οι Αιγύπτιοι και οι Πέρσες. Οι λαοί όμως αυτοί ούτε γνωρίζουν ούτε θέλουν τον ελεύθερο άνθρωπο. Το απολυταρχικό τους σύστημα επιβάλλει στα άτομα να σκύβουν αδιαμαρτύρητα το κεφάλι μπροστά στο βασιλέα και στους θρησκευτικούς αρχηγούς.

Η ελεύθερη πράξη και η ελεύθερη σκέψη είναι άγνωστα στον εξωελληνικό κόσμο. Και οι Έλληνες; Πρώτοι αυτοί, σπρωγμένοι από μια δύναμη που βγαίνει από μέσα τους και μόνο, τη δεσποτεία θα τη μεταλλάξουν σε δημοκρατία, και από την άβουλη, ανεύθυνη μάζα του λαού θα πλόσουν μια κοινωνία από πολίτες ελεύθερους, που καθένας τους να νιώθει τον εαυτό του υπεύθυνο και για τη δική του και για των άλλων την προκοπή. Ο στοχασμός είναι κι αυτός ελεύθερος για τα πιο τολμηρά πετάγματα του νου και της φαντασίας. Ο Έλληνας είναι ο πρώτος, που ενώ ξέρει πως δεν μπορεί ατιμώρητα να ξεπεράσει τα σύνορα του ανθρώπου και να γίνει θεός, όμως κατέχεται από μια βαθιά αισιοδοξία για τις ανθρώπινες ικανότητες και είναι γεμάτος αγάπη για τον άνθρωπο, που τον πιστεύει ικανό να περάσει τις ατέλειές του και να γίνει αυτό που πρέπει να είναι - ο τέλειος άνθρωπος.

Αυτή η πίστη στον τέλειο άνθρωπο, συνδυασμένη με το βαθύ καλλιτεχνικό αίσθημα που χαρακτηρίζει την ελληνική φυλή, δίνει στον αρχαίο Έλληνα τον πόθο και την ικανότητα να πλάσει πλήθος ιδανικές μορφές σε ό,τι καταπιάνεται με το νου, με τη φαντασία και με το χέρι: στις απέριττες μορφές που σχεδιάζουν οι τεχνίτες στα αγγεία της καθημερινής χρήσης, στη μεγάλη ζωγραφική, στην πλαστική του χαλκού και του μαρμάρου, πάνω απ’ όλα στο λόγο τους, και τον πεζό και τον ποιητικό.

Αυτόν τον κόσμο θέλουμε να δόσουμε στα παιδιά μας, για να μορφωθούν· για να καλλιεργήσουν τη σκέψη τους αναλύοντας τη σκέψη των παλιών Ελλήνων· για να καλλιεργήσουν το καλλιτεχνικό τους αίσθημα μελετώντας ό,τι ωραίο έπλασε το χέρι και η φαντασία των προγόνων τους· για να μπορέσουν κι αυτοί να νιώσουν τον εαυτό τους αισιόδοξο, ελεύθερο και υπεύθυνο για τη μοίρα του ανθρώπου πάνω στη γη· προπαντώς για να φουντώσει μέσα τους ο πόθος για τον τέλειο άνθρωπο.

 http://greeksurnames.blogspot.com/2010/12/blog-post_9182.html

Η ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΗ ΕΝΔΕΙΞΗ ΝΑΥΣΙΠΛΟΙΑΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ - ΧΡΟΝΟΛΟΓΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΟ 130.000 ΕΩΣ 700.000 π.Χ.

Την αρχαιότερη ένδειξη ναυσιπλοΐας στον κόσμο εντόπισαν στην Κρήτη αμερικανοί και έλληνες αρχαιολόγοι διεξάγοντας απλώς μία επιφανειακή έρευνα. 
Στην περιοχή του Πλακιά στη νότια Κρήτη διεπιστημονική ομάδα υπό τη διεύθυνση του Τόμας Στάσερ της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών και της Ελένης Παναγοπούλου της Εφορεία Παλαιοανθρωπολογίας-Σπηλαιολογίας εντόπισαν θέσεις της Παλαιολιθικής εποχής, οι κυριότερες των οποίων βρίσκονται στο φαράγγι του Πρέβελη και χρονολογούνται από το 130.000-700.000 πριν από σήμερα. Και δεδομένου ότι η Κρήτη ήταν και τότε νησί, αποτελούν την αρχαιότερη ένδειξη πρώιμης ναυσιπλοΐας, διεθνώς!
Τα εργαλεία που ήρθαν στο φως (χειροπελέκεις και τσεκούρια) παραπέμπουν κατά τους αρχαιολόγους στην Αχελαία πολιτισμική παράδοση, η οποία συνδέεται με τους Homo heidelbergensis και Homo erectus. Τα παλαιολιθικά αυτά εργαλεία μάλιστα βρέθηκαν σε συνάφεια με ανυψωμένες θαλάσσιες αναβαθμίδες, τις οποίες οι γεωλόγοι χρονολογούν τουλάχιστον στα 130.000 χρόνια.
Εκπληκτικά λοιπόν είναι τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας, αφού τεκμηριώνουν θαλάσσια ταξίδια στη Μεσόγειο δεκάδες χιλιάδες χρόνια νωρίτερα απ’ ότι γνωρίζαμε ως τώρα ενώ ταυτόχρονα μεταβάλλουν και την εκτίμηση των γνωσιακών ικανοτήτων των πρώιμων μορφών του ανθρώπου. Αξίζει να αναφερθεί μάλιστα ότι ως σήμερα και παρά τη μακρόχρονη διερεύνηση της Κρητικής προϊστορίας, αδιαμφισβήτητα τεκμήρια κατοίκησης του νησιού πριν από τη Νεολιθική περίοδο (7.000-3000 π.Χ.) δεν είχαν εντοπισθεί. 
Η ανακάλυψη πάντως έγινε το 2008 και 2009 αλλά μόλις τώρα έγινε γνωστή. Κι' αυτό χάρις στην ένταξή της στις δέκα σημαντικότερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις του 2010 από το αμερικανικό περιοδικό «Archaeology»,από όπου προφανώς ενημερώθηκε και το ελληνικό υπουργείο Πολιτισμού. Το γεγονός επομένως αφήνει για μία ακόμη φορά ερωτηματικά για την λειτουργία των ξένων αρχαιολογικών ιδρυμάτων στην Ελλάδα και για το έλλειμμα ενημέρωσης των αρμόδιων ελληνικών αρχών για τη δράση τους και τα αποτελέσματα των ερευνών τους. 

Τίτλοι Τέλους για την ομάδα της Σπάρτης

January 4, 2011 · Σχολιάστε 

Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα….

Απογοήτευση, στεναχώρια και συννεφιά επισκίασε την δεύτερη έκτατη γενική συνέλευση της Διοίκησης της Αθλητική Ένωσης Σπάρτης.

Η μη προσέλευση κόσμου και η απογοητευτική απαξίωση των αρχόντων του τόπου οδήγησαν Διοίκηση και παίχτες σε πλήρη απογοήτευση αποδεικνύοντας ότι τόσο καιρό που πάσχιζαν για να αναδείξουν τον ποδοσφαιρικό σύλλογο και μαζί και την πόλη της Σπάρτης η προσπάθεια ήταν απατηλή.

Από την μία ο Πρόεδρος Δημήτρης Νικόλαρος ο οποίος έχει βάλει από την τσέπη του πολλές χιλιάδες ευρώ χωρίς να μπορεί από μόνος του να σηκώσει άλλο το δυσβάσταχτο οικονομικό βάρος, μέλη της διοίκησης που και αυτοί «έσπρωχναν» όσα μπόρεσαν και από την άλλη μεριά οι παίχτες με όρεξη για προσπάθεια άλλα με σπασμένα πλέον τα φτερά βλέπουν την απαξία και την μιζέρια να είναι οι μόνοι του σύντροφοι.

Οι αποφάσεις για το μέλλον απλές…

Η διοίκηση θα παραμείνει για λίγες ημέρες ακόμα μέχρι να πουληθούν εισιτήρια για τους επόμενους αγώνες για να βγουν τα έξοδα της χρονιάς. Αν θα βγουν καθώς υπολογίζονται πάνω από 50.000 ευρώ.

Κάποιοι θέλησαν αυτή η ομάδα η μοναδική επίσημη ποδοσφαιρική παρουσία της πόλης της Σπάρτης να μην προχωρήσει και να μην αντέξει.

Οι μεγάλο άρχοντες της πόλης εγκληματικά απόντες από αυτό το δύσκολο σταυροδρόμι της ομάδας.

Μόνη ίσως φωτεινή εξαίρεση ο πρόεδρος της ΕΠΣ Λακωνίας Τάκης Καρράς ο οποίος παρευρέθηκε στην συνάντηση τονίζοντας πως η διοίκηση θα έπρεπε να ήταν πιο συγκρατημένη στο φετινό μπάτζετ και να γινότανε καλύτερος επιμερισμός εξόδων.

Επίσης σημείωσε ότι ήταν και θα είναι πάντα δίπλα στην ομάδα.

Μετά από αυτή την συνάντηση το μέλλον για την ομάδα είναι δυσοίωνο.

Στόχος θα είναι να βγει η χρονιά κουτσά στραβά για να μην διαλυθεί η ομάδα με υπηρεσιακούς παράγοντες και από το καλοκαίρι να δοθεί λύση.

ΑΝΑΒΡΑΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ : ΕΝΑ ΧΩΡΙΟ ΘΑΥΜΑ ΠΡΩΤΥΠΟ ΓΙΑ ΤΟ ΤΡΟΠΟ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΙΣ. - ΙΣΩΣ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗ ΛΥΣΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΝΟΟΥΜΑΙ

ΑΝΑΒΡΑΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ : ΕΝΑ ΧΩΡΙΟ ΘΑΥΜΑ ΠΡΩΤΥΠΟ ΓΙΑ ΤΟ ΤΡΟΠΟ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΙΣ. - ΙΣΩΣ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗ ΛΥΣΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΝΟΟΥΜΑΙ

Καλώς ήλθατε στο ΑΝΑΒΡΑ: Ενα ορεινό χωριό «νίκησε» την οικονομική κρίση!

Ανάβρας Μαγνησίας: υψόμετρο 1.000 μέτρα, απόσταση από την κοντινότερη κωμόπολη (Αρμυρός Βόλου) 40 χλμ, αριθμός κατοίκων 700 (!!!), εισόδημα κατοίκων από 30 έως 150 χιλιάδες ευρώ το χρόνο.

Με ποσοστό ανεργίας στο μηδέν και με μέσο όρο ηλικίας τα 40 έτη, ο πληθυσμός διπλασιάστηκε μέσα στα τελευταία 15 χρόνια.
.....................................................................................................
Οι υποδομές του υποδειγματικές:
 

3 υπερσύγχρονα κτηνοτροφικά πάρκα
1 πρότυπο σφαγείο, που θυμίζει χειρουργείο

1 διώροφο πάρκινγκ των 60 θέσεων

1 δημοτικό γυμναστήριο με τα τελευταίας τεχνολογίας μηχανήματα δωρεαν

1 γήπεδα ποδοσφαίρου και μπάσκετ

1 λαογραφικό μουσείο

1 περιβαλλοντικό-πολιτιστικό πάρκο, έκτασης 240 στρεμμάτων

1 νηπιαγωγείο και δημοτικό του «κουτιού» 

1 αγροτικό ιατρείο πάντοτε στελεχωμένο με 1 γιατρο

δωρεάν στέγαση για τους δασκάλους και τους γιατρούς

Δωρεαν ρευμα στου κατοικους

Δωρεαν θερμανση για τον χειμωνα

«Βοήθεια στο σπίτι»
σχεδιασμός για γηροκομείο, ακόμα και για πισίνα!
 

ΑΙΟΛΙΚΟ ΠΑΡΚΟ

αιολικο παρκο με 20 ανεμογεννήτριες που μπορουν να τροφοδοτήσουν 13.000 νοικοκυρια και πουλαει το ρευμα στην ΔΕΗ η κοινοτητα εισπράττει 100.000 ευρω τον χρονο.
 

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΗΛΕΘΕΡΜΑΝΣΗΣ
ανατίθεται η σύνταξη μελέτης τηλεθέρμανσης για τον οικισμό της Ανάβρας. Στη συγκεκριμένη μελέτη, που θα εκπονηθεί από ομάδα με επικεφαλής τον καθηγητή ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΡΜΑΛΗ, θα γίνει προσπάθεια ενσωμάτωσης τόσο των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ) όσο και της βιομάζας γενικότερα στην παραγωγή ενέργειας, με γνώμονα το σεβασμό στο περιβάλλον και την αειφόρο ανάπτυξη. Αυτό θα επιτευχθεί με τρεις τρόπους:
Α. Στην Κοινότητα Ανάβρας υπάρχει σημαντικό ζωικό κεφάλαιο. Συγκεκριμένα εκτρέφονται πάνω από 5.000 βοοειδή, πάνω από 15.000 αιγοπρόβατα και 6.000 περίπου χοιρινά. Τα ζωικά απορρίμματα όλου αυτού του πληθυσμού, τα οποία σήμερα ρυπαίνουν τον υδροφόρο ορίζοντα και τα ρέματα, αποτελούν θαυμάσια πρώτη ύλη για τις ανάγκες θέρμανσης της κοινότητας. Θα αναπτυχθούν συστήματα επεξεργασίας και ξήρανσης για την κατάλληλη χρήση των ζωικών αυτών απορριμμάτων. Με τον τρόπο αυτό θα λυθεί το σοβαρότατο πρόβλημα της ρύπανσης που σήμερα υπάρχει.
Β. Επίσης η Κοινότητα Ανάβρας διαθέτει δάση συνολικής έκτασης 61.000 στρ. Μέσω της μελέτης θα αναπτυχθεί σύστημα συλλογής, επεξεργασίας και καύσης υπολειμμάτων ξυλείας (wood pellets). Συγκεκριμένα θα συλλέγονται κλαδιά δένδρων, αλλά και όλα τα υπολείμματα ξύλου από τα δάση, θα επεξεργάζονται, θα μορφοποιούνται σε μπρικέτες και ακολούθως θα οδηγούνται στο σύστημα καύσης του συστήματος τηλεθέρμανσης. Με αυτή τη διαδικασία θα επιτυγχάνουμε τόσο τον καθαρισμό και την προστασία του δάσους από ενδεχόμενες πυρκαγιές, όσο και την εκμετάλλευση της σημαντικής ποσότητας βιομάζας που αυτό παρέχει για τις ανάγκες θέρμανσης του οικισμού.
Γ. Τέλος θα αναπτυχθεί ένα ηλιοθερμικό σύστημα με την ανάπτυξη συστοιχίας κατάλληλων ηλιακών συλλεκτών, μέσω του οποίου θα γίνεται προθέρμανση του νερού το οποίο στη συνέχεια θα οδηγείται στο προαναφερόμενο σύστημα καύσης. Με αυτόν τον τρόπο θα γίνεται αξιοποίηση και της ηλιακής ενέργειας, με αποτέλεσμα να επιτυγχάνουμε σημαντική αύξηση της απόδοσης του όλου συστήματος.
Με την ανάπτυξη του συγκεκριμένου συστήματος τηλεθέρμανσης επιδιώκεται:
• Η χρήση όλων των ανανεώσιμων μορφών ενέργειας που διαθέτει η περιοχή για τις ανάγκες θέρμανσής της κατά τους χειμερινούς μήνες
• Η απεξέρτηση, ή η όσο το δυνατόν μικρότερη εξάρτηση της περιοχής από συμβατικά καύσιμα και κυρίως το πετρέλαιο
• Η μείωση των εκπεμπόμενων ρύπων από τα συμβατικά συστήματα καύσης
• Και το κυριότερο, η μείωση σε μεγάλο βαθμό των οικογενειακών δαπανών για τη θέρμανση, μιας και οι κάτοικοι της Ανάβρας θα πληρώνουν ένα συμβολικό ποσό γι’ αυτό, πολύ μικρότερο από αυτό που σήμερα δαπανούν.

Εστάλει απο τον φίλο Γιάννη Μουρατίδη

ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ !

Το Φεβρουάριο του 1998 έφτασε στη δημοσιότητα έρευνα που αφορούσε τη μεγαλύτερη συγκέντρωση ραδονίου στον Ελληνικό χώρο και συγκεκριμένα στο χωριό Νεράιδα Θεσπρωτίας. Η μέτρηση ήταν 9550 Μπεκερέλ ανά τετραγωνικό μέτρο και με όριο επιφυλακής τα 150 !
Παρόμοιες υψηλές μετρήσεις είχαμε και στις περιοχές Σερρών,
Θεσσαλονίκης, Μύκονου, Καβάλας, Ικαρίας, Λέσβου, Φθιώτιδα, Λουτράκι, Νιγρίτα, Σουρωτή (1), κλπ. Το ραδόνιο είναι φυσικό ραδιενεργό στοιχείο και για όσους γνωρίζουν, αποτελεί ένδειξη για την ύπαρξη στο υπέδαφος των άνω τουλάχιστον περιοχών ΟΥΡΑΝΙΟΥ. Στο όρος Παγγαίο στην Καβάλα επίσης υπάρχει ήδη έντονο ενδιαφέρον από ξένο επενδυτή για την εξόρυξη των τεράστιων κοιτασμάτων χρυσού.
Στην Ολυμπιάδα Χαλκιδικής ήδη έχει ξεκινήσει η εκμετάλλευση του εκεί
υπεδάφους από την TVX Gold του George Soros, η οποία περιέχει αρκετό χρυσό, αλλά και ουράνιο !!!.
Εμείς ερωτάμε….. ΠΟΙΟΣ ΤΟΥ ΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ;
Μία απόρρητη έκθεση που ήρθε στο φως με δημοσίευμα της εφημερίδας «Επενδυτής» στις 23/2/96, αναφέρει για τα αποτελέσματα των μετρήσεων του ΙΓΜΕ.
Γύρω στο ποσό των 100 τρισεκατομμυρίων δραχμών εκτιμάται η
αξία των κοιτασμάτων ουρανίου και άλλων σπανίων μετάλλων για
δορυφόρους και πυραύλους.
Το κείμενο της έρευνας υπογράφεται από επτά διακεκριμένους Έλληνες επιστήμονες και κάνει λόγο για κοίτασμα ουρανίου που περιέχει 300 εκατομμύρια τόνους με συμπύκνωμα ουρανίου 16%, καθώς και σπάνια άλλα ορυκτά όπως ρουτίλιο, λουτέσιο και λανθάνιο, που έχουν εξαιρετικά ειδικές χρήσεις στην κατασκευή πυραυλικών συστημάτων.
Αναφέρεται ΜΟΝΟΝ για την περιοχή του όρους Σύμβολο του νομού Καβάλας. Αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα ουρανίου ΔΙΕΘΝΩΣ. Η αξία του εμπλουτισμένου ουρανίου 235 στην διεθνή αγορά
(το 1998) ήταν 20.000 δολάρια το γραμμάριο !.
ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΠΙΟ … ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΦΤΩΧΟΙ ….
Να γιατί θέλουν λοιπόν τη Μακεδονία….
Αν σας άρεσε το θέμα προωθήστε το στους φίλους σας για να τους ενημερώσετε