ΠΟΙΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΕ ΤΟΝ ΑΧΙΛΛΕΑ;;;

Γράφει ο Λύκαστρος :

O Όμηρος έκρυψε τον τρόπο θανάτου του Αχιλλέα,το ερώτημα είναι γιατί;; Γιατί ενώ σε άλλα είναι τόσο γλαφυρός και με τόσες λεπτομέρειες ,στο  ποιος θα είχε όφελος , γιατί και με τι τρόπο πέθανε ο Αχιλλέας, το περνάει σχεδόν φευγαλέα και δίχως πολλές εξηγήσεις.
Καταλήγω σε 2 συμπεράσματα :

1) Ήξερε κάποια πράγματα ,γιατί σαν εγγονός* του Οδυσσέα τα ήξερε από πρώτο χέρι..και ήθελε να κρύψει ότι δεν συνέφερε να μαθευτεί (καλή μουσίτσα και ο Οδυσσέας, ας καθίσει να ψάξει κανείς το πως πέθανε και τον βίο του μετά την επιστροφή στην Ιθάκη)...μέσα σε όλες τις ραδιουργίες στην Ιλιάδα πρώτος και καλύτερος...στις μέρες μας θα ήταν σίγουρα διπλός και τριπλός πράκτορας στον νεώτερο Τρωικό πόλεμο η αλλιώς Γ'Π.Π.....και
2)Ίσως κάποιοι άλλοι έκαναν "κοπτική-ραπτική" κατά πως τους συνέφερε....άλλωστε στις μέρες μας ξέρουμε ότι έχουν αλλοιώσει τα πάντα.

 Συνήθως όταν διαβάζω ένα κείμενο προσπαθώ να το βρω πρώτα στο αρχαίο κείμενο και μετά να το μεταφράσω εγώ γιατί πολλές μεταφράσεις είναι για γέλια...θα πρέπει να σκεφτούμε όπως θα κάναμε μια αστυνομική έρευνα...και όχι ιστορική.Βλέπετε έχουμε να κάνουμε με ΠΟΛΕΜΟ και σε έναν πόλεμο...έχουμε και κατασκόπους και προδοσίες....και όλα τα συναφή.Ας τα δούμε με την σειρά.
Ο Αχιλλέας πήγε με το ζόρι στην Τροία...δεν ήθελε να πολεμήσει στην αρχή για τον πούστη τον Αγαμέμνων (το ΝΑΤΟ)....σύμφωνα με τον Απολλόδωρο....βρισκόταν στην Σκύρο μεταμφιεσμένος ως κορίτσι. Κατά τον Σουητώνιο τα ονόματα του Αχιλλέα ως κορίτσι ήταν Κέρκησα εξαιτίας της κερκίδας, της σαΐτας, που τόσο επιδέξια χειριζόταν ο Αχιλλέας όταν ύφαινε. Αισσώ εξαιτίας της γρηγοράδας του (αίσσω= κινούμαι ταχέως) και Πύρρα εξαιτίας της πυρρόξανθης κόμης του. Το αρχικό του όνομα ήταν Λιγύρων το οποίο του το έδωσε ο παιδαγωγός του Χείρων,από τον οποίο έχει μάθει εκτός των άλλων μουσική και την τέχνη να θεραπεύει,Λιγύς=Οξύς ήχος, ηδύς και Λιγυρώς= ηδέως είχε δηλαδή γλυκιά και μελωδική φωνή. Το γυναικείο του όνομα όσο ήταν "κρυμμένος" ήταν Πυρραία....αλλα και η Θεσσαλία πρότερα ονομαζόταν Πυρραία (από την γυναίκα του Δευκαλίωνα Πύρρα, ήταν δηλαδή ΓΝΗΣΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ)....και ποιο πριν Αιμονία. Η Θεσσαλία λεγόταν παλαιότερα Πυρραία, όπως λέει και ο Ριανός....ο Οδυσσέας τον έψαχνε να τον βρει (σήμερα τον Οδυσσέα σε επίπεδο χώρας θα τον έπαιζε άριστα η Αγγλία, τέτοια πανουργία μόνο αυτή, άλλωστε οι βιομετρικές ταυτότητες που θέλουν να εφαρμόσουν για ποιόν νομίζετε ότι είναι;;; Αυτόν ψάχνουν και τους Μυρμιδόνες του).

 Επίσης ο Απολλόδωρος μας δίνει μια ακόμα πολύ καλή πληροφορία Βιβλίο Γ ότι ενώ ο Αχιλλέας καταδιώκει-πολεμάει τους Τρώες κοντά στις ΣΚΑΙΕΣ ΠΥΛΕΣ όπου εκεί είναι και ο ναός του Θυμβραίου Απόλλωνα...ΤΟΞΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ (Πάρι) και τον ΑΠΟΛΛΩΝΑ στην φτέρνα. Κανείς ΔΕΝ πεθαίνει απο ένα τραύμα στην φτέρνα, όσο άσχημο και να είναι ....αλλά αν το βέλος έχει πριν διαποτιστεί με ένα ειδικό δηλητήριο τότε γίνεται ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΟ. Το βέλος που τρύπησε τον Αχιλλέα ήταν δηλητηριασμένο.!! Ο Απόλλων (Σμινθεύς) ήταν αυτός που βοήθησε τον Πάρι από τις πολεμίστρες να τοξεύσει και να πληγώσει τον Αχιλλέα* αλλά . Ο Όμηρος κάνει 504 αναφορές στο πρόσωπό του Αχιλλέα , και το όνομά του συνοδεύεται από πολλά επίθετα, δηλωτικά της παρουσίας του (ή επιθετικούς προσδιορισμούς), τα οποία τον χαρακτηρίζουν ως πρόσωπο.Άρα έχουμε τόπο-μέρος θανάτου, και αυτούς που τον σκοτώνουν, τον θύτη.Επίσης ο Απολλόδωρος μας αναφέρει στο ίδιο βιβλίο ότι ο Οδυσσέας και ο Διομήδης έφτασαν κρυφά στην Τροία και εκεί ο Οδυσσέας άφησε τον Διομήδη να περιμένει από έξω ενώ αυτός ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΡΑΚΕΝΔΥΤΟΣ είχε "περίεργες" δοσοληψίες παριστάνοντας τον ζητιάνο (μανούλα στην στρατιωτική μεταμφίεση και παραπλάνηση) ...εκεί αναγνωρίζεται απο την Ελένη (αφού ήταν μεταμφιεσμένος πως τον ανακάλυψε;;;) και με την βοήθεια της ΚΛΕΒΕΙ ΤΟ ΠΑΛΛΑΔΙΟ. Αλήθεια μετά αναφέρεται πουθενά στην Ιλιάδα τι το έκανε η που το έδωσε η που το πήγε;;;

 Το θέμα του θανάτου Αχιλλέα αλλά και γιατί ο Όμηρος σαν εγγονός του Οδυσσέα ΕΚΡΥΨΕ πολύ σημαντικά γεγονότα από την πραγματική υπόσταση την απτή την τρισδιάστατη....μας κάνει να αναρωτηθούμε ,τι όφελος θα είχε και γιατί το κάνει;; Στην Ιλιάδα τα γεγονότα ξεκινούν από τον 9 χρόνο του πολέμου, πιο πριν τίποτα λες και δεν είχαμε πολεμικές επιχειρήσεις, γεγονότα και σημαντικά συμβάντα όπως αυτό της ΣΚΕΥΩΡΙΑΣ του Οδυσσέα εναντίων του Παλαμήδη στενού φίλου τόσο του Αχιλλέα, όσο και του Πάτροκλου και του Αίαντα, καθότι  ο Παλαμήδης διδάχτηκε την τέχνη του πολέμου μαζί τους κοντά στον Κένταυρο Χείρωνα.

Ανάμεσα στον Παλαμήδη και τον πιο γενναίο ήρωα του Τρωικού πολέμου (Αχιλλέα) είχε αναπτυχθεί μια στενή φιλική σχέση και συνεργασία. Είχαν αναλάβει τις εκστρατείες που πραγματοποιούσαν οι Αχαιοί στα περίχωρα της Τροίας και σύμφωνα με τον Όμηρο (Ιλ. I, 328-9) – που παραλείπει όπως πάντα τη συμμετοχή του Παλαμήδη – είχαν εκπορθήσει 23 πόλεις. Παράλληλα ο Παλαμήδης συνέχισε να έχει την επιμελητεία, την ευθύνη δηλαδή του επισιτισμού όλου του στρατεύματος, που ήταν μία ακόμη αιτία της σύγκρουσης του με τον Οδυσσέα.Γλίτωσε το στρατόπεδο των Αχαιών απο τον λιμό που τους έστειλε ο "θεός" Απόλλωνας , αφού πρώτα άρχισαν να ψωφούν οι σκύλοι, μετά τα μουλάρια και μετά οι άνθρωποι, αλλάζοντας την διατροφή τους (εδώ έχουμε να κάνουμε με χημικό και βιολογικό πόλεμο στον οποίο το Ιερατείο του Αμμουν η Νααμουν που λάτρευαν οι Τρώες ήταν ειδικευμένο στα φαρμάκια,δηλητήρια). Και αντί για αυτή του την πράξη να βραβευθεί και για όλα τα άλλα τι έκανε ο Οδυσσέας;;; Πήγε στον Αγαμέμνονα και έστησαν σχέδιο εξόντωσης του!!!!

«…λέγει προς τον Αγαμέμνονα, ότι ο Παλαμήδης πείθει τους Έλληνες, να κηρύξωσιν Αρχιστράτηγον τον Αχιλλέα. Επίστευσε τοίνυν ο Αγαμέμνων, επειδή ο Αχιλλεύς και Παλαμήδης ήσαν φίλοι, και μάλιστα τότε δεν ήσαν εκεί, αλλ’ επόρθουν τας πέριξ πόλεις, πεμφθέντες υπό του Αγαμέμνονος. Τότε επόρθησαν είκοσι τρείς πόλεις, και έλαβον άπειρα λάφυρα και αιχμαλώτους, και την Βρισηίδα και Χρυσηίδα…». (Ωγυγίας Μέρος ΣΤ’, Βιβλ. Γ’ κεφ. Β’) .

Γιατί;; Γιατί ήταν φίλος του Αχιλλέα, ήταν ο πραγματικά πολυμήχανος και ευφυής είχε αρχηγικές ικανότητες, ήταν γενναίος και ο Αχιλλέας τον ήθελε πάντα δίπλα του στην μάχη....γιατι πριν από κάθε μάχη εκπονούσε το σχέδιο διεξαγωγής της και τον τρόπο παρατάξεως των στρατευμάτων, για να εξασφαλίσει την νικηφόρα και με τις λιγότερες απώλειες έκβαση της. Όπως γράφουν ο Φιλόστρατος στον «Ηρωικό» και ο Αθ. Σταγειρίτης στην «Ωγυγία», παραμελούσε τελείως τον εαυτό του, και το μόνο που τον απασχολούσε, κυρίως στις παραμονές των μαχών, ήταν ο σχεδιασμός της, ώστε να έχει αίσια έκβαση και η σωτηρία των ανδρών.

 «…Τινες μεν είπον, ότι ο Οδυσσεύς και Διομήδης κατεβίβασαν αυτόν εις έν φρέαρ δολίως, λέγοντες, ότι ήτον εκεί θησαυρός, και ούτως ελιθοβόλησαν αυτόν μυστικώς. Άλλοι δε, ότι εψάρευεν ο Παλαμήδης, και αυτοί έρριψαν αυτόν εξαίφνης εις την θάλασσαν, και τον έπνιξαν. Άλλοι δε, ότι εφόνευσεν αυτόν ο Πάρις εις την μάχην. Αλλά η κοινή γνώμη βεβαιοί τον δια της κρίσεως θάνατον αυτού, τα δε άλλα έπλασαν ίσως τινές φίλοι του Οδυσσέως. Και δια τούτο λέγουσιν, ότι ωργίσθη ο Αχιλλεύς, και ουχί δια την Βρισηίδα, κατά το πλάσμα του Ομήρου…» (Ωγυγίας Μέρος ΣΤ’, Βιβλ. Γ’ κεφ. Β’) .

Και εδώ βλέπουμε τον πραγματικό λόγο θυμού και ρήξης του Αχιλλέα τόσο με τον Αγαμέμνονα ΟΣΟ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ.Ξέρει (ο Αχιλλέας) ότι έχουν δολοφονήσει δόλια τον φίλο και συμπολεμιστή του, και μάλιστα ενώ έλειπε, μετά θα είχε καλές σχέσεις μαζί τους;; Βέβαια αυτά ο Όμηρος ΔΕΝ τα γράφει γιατί έτσι θα έβγαιναν στην φόρα οι βρομιές του παππού του και θα φαινόταν η άκρατη φιλαρχία του Αγαμέμνονα και ο φόβος απώλειας της εξουσίας, το σκοτάδι της ψυχής, η πανουργία και η προσφιλής συνήθεια του Οδυσσέα να εξ υφαίνει υποχθόνια τεχνάσματα για να εξοντώνει τους καλύτερους του.Έχουμε όμως το απόσπασμα για τον ΤΟΠΟ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ....ΕΔΩ :


Σχόλ. Εὐρ. Ἑκάβ. 41

"Στὸν τύμβο ἀγαπητὸ σφάγιο: Ὁ Εὐριπίδης καὶ ὁ Ἴβυκος λὲν ὅτι

αὐτὴ (δηλ. ἡ Πολυξένη) σφαγιάστηκε ἀπὸ τὸν Νεοπτόλεμο· αὐτὸς

ὅμως ποὺ σύνθεσε τὰ Κυπριακὰ λέει πὼς κατὰ τὴν ἅλωση τῆς πόλης

τραυματίστηκε ἀπὸ τὸν Ὀδυσσέα καὶ τὸν Διομήδη καὶ πέθανε, τά-

φηκε δὲ ἀπὸ τὸν Νεοπτόλεμο, ὅπως γράφει ὁ Γλαῦκος. Ἄλλοι πάλι

λένε πὼς ἀφοῦ συμφώνησε ὁ Ἀχιλλέας μὲ τὸν Πρίαμο γιὰ τὸν ΓΑΜΟ

τῆς Πολυξένης σκοτώθηκε ΣΤΟ ΑΛΣΟΣ ΤΟΥ ΘΥΜΒΡΑΙΟΥ ἈΠΟΛΛΩΝΑ."

 Και κάτι τελευταίο ...άλλος ο ΑΠΟΛΛΩΝ η ΩΠΟΛΛΩΝ που έλεγαν οι Ορφικοί και άλλος ο Άττολ- λωνας των Τρώων στου οποίου τον ναό δηλ.του Θρυμβαίου πήγε ΑΟΠΛΟΣ ο Αχιλλέας, κατόπιν της παγίδας που του στήθηκε.Στον στον ναό του Θυμβραίου Απόλλωνα πήγε κατόπιν κάποιας μηχανορραφίας και πουστιάς που του παίξανε...όχι μόνο ο εχθρός αλλά και κάποιοι από μέσα από το στρατόπεδο των Αχαιών. Ας σκεφτούμε όμως  μόνο αν όντως γινόταν αυτός ο γάμος μεταξύ Αχιλλέα και Πολυξένης της κόρης του Πριάμου που ήταν ο βασιλιάς της Τροίας...πρώτον τι κατάληξη-συνέχεια θα είχε ο Τρωικός Πόλεμος, και δεύτερον ΠΟΙΟΙ ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΧΑΣΟΥΡΑ απο όλο αυτό.!! Γιατί σε κάποιες ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ-ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ κάποιος χάνει και κάποιος κερδίζει....παράδειγμα από την ΣΥΜΦΩΝΙΑ-ΣΥΜΜΑΧΙΑ (ΠΑΝΤΡΕΜΑ) Ρωσίας και Κίνας ΧΑΝΕΙ το Ν.Α.Τ.Ο.
 Είναι γνωστό ότι ο Αχιλλέας και ο Οδυσσέας έρχονταν πολλές φορές σε σύγκρουση και καυγά παρουσία μάλιστα όχι μόνο του Αγαμέμνονα αλλά και μπροστά σε όλο το στράτευμα....ο Οδυσσέας υποστήριζε ότι η Τροία έπρεπε να πέσει με ΔΟΛΟ (με πουστιά δηλαδή) ενώ ο Αχιλλέας με ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ και ΗΡΩΙΣΜΟ δηλαδή με την αξία και την τιμή των όπλων τους.Άσχετα αν οι Τρώες ΔΕΝ ήταν ελληνικό φύλλο,ο Όμηρος μέσα στην Ιλιάδα μας δίνει τα εξελληνισμένα ονόματα των Τρώων μια και είναι δύσκολη η προφορά τους από τους Έλληνες.Σίγουρα οι Τρώες η ένα σύνολο από αυτούς μιλούσαν ΚΑΙ ελληνικά, αλλά ΔΕΝ ήταν η μητρική τους γλώσσα, ούτε αυτό, το ότι κάποιοι απο αυτούς μιλούσαν ελληνικά τους έκανε αυτομάτως και Έλληνες.!! Το όνομα του Πάρι ήταν Paris-Zitis που βγαίνει απο το Uhha-Zitis και του Πρίαμου ήταν Priam που βγαίνει από το Piyama Muwas η Piyama-Randu.

*  Την άμμεση σχέση του Ομήρου με τα γεγονότα πλέον κανείς δεν θα πρέπει να την αμφισβητεί , γιατί σε κάποια σημεία, γράφει για πράγματα που μόνο κάποιος που τα έχει ζήση από κοντά μπορεί να τα ξέρει...λοιπόν ο Όμηρος είναι ΕΓΓΟΝΟΣ του Οδυσσέα, για αυτό και ήξερε τα γεγονότα από ΠΡΩΤΟ ΧΕΡΙ. Ο αυτοκράτορας Ανδριανός είχε ρωτήσει το μαντείο των Δελφών σχετικά με τον Όμηρο ο χρησμός που του δόθηκε ήταν ο εξής :

"Ἄγνωστον μ᾿ἔρεαι γενεὴν καὶ πατρίδαν γαῖαν
ἀμβροσίου σειρῆνος.Ἕδος δ᾿Ἰθακήσιος ἔστιν,
Τηλάμαχος δὲ πατήρ καὶ Νεστορέη Ἐπικάστη μήτηρ,
ἣ μίν ἔτικτε βροτῶν πολύ πάνσοφον ἄνδρα."

METAΦΡΑΣΗ .." Με ρωτάς για την άγνωστη γενεά και την πατρική γη του αθάνατου αιδου.Είναι από την Ιθάκη ,ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ Ο ΠΑΤΗΡ ΤΟΥ και η κόρη του Νέστωρα η Επικάστη η μήτηρ του,ἡ ὁποία ἔτικτε,ἐξ όλων των θνητών τον πλέον πάνσοφον άνδρα."

Τον γάμο του Τηλέμαχου και της Επικάστης τον αναφέρει και ο Ευστάθιος Θεσσαλονίκης...σίγουρα από κάπου άλλου θα το είχε διαβάσει και αυτός, από παλαιότερη πηγή.

 Ο Αχιλλέας έπεσε θύμα συνωμοσίας, τον σκοτώνουν μπροστά η μέσα στο ναό του Θυμβραίου Απόλλωνα.Ιερέας του Θυμβραίου Απόλλωνα ήταν ο Λαο-κόων .Όταν κάποιος κάποιος σκοτώνεται-δολοφονείται μετά από μια ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ με ύπουλο θάνατο, θα άφηνε κανείς τα αποδεικτικά στοιχεία του τρόπου θανάτου, και το ΤΙ ακριβώς έγινε και επήλθε ο θάνατος, και όλες τις λεπτομέρειες, ειδικά αν σε αυτήν την συνωμοσία δεν είχε λάβει μέρος μόνον ο εχθρός, αλλά και κάποιοι η κάποιος από το στρατόπεδο των Αχαιών;;;Ο Αχιλλέας σκοτώθηκε όπως προέβλεψε η Θέτιδα, πριν πέσει η Τροία.Είπαμε κάθε επίθετο σημαίνει και μια ιδιότητα, Θυμβ(ρ)αίος βγαίνει απο τα Θύμβρα συγκεκριμένος τόπος στο Ίλιον, παρά τον Θύμβρον ποταμόν, Θύμβρις το όνομα του ποταμού,...αλλά Θύμβρα= δριμή εστί ΒΡΩΜΑ.!! Άρα κάτι το πολύ άσχημο και βρωμερό μήπως γινόταν εκεί.;;

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΟΜΩΣ ΓΙΑ ΤΟ  ΑΙΤΙΟ ΤΟΥ ΤΡΩΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΚΑΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΚΑΙΕΣ ΠΥΛΕΣ....

Η στοιχειωμένη πλατάνα της Χαλκίδας και ο φόνος του Μιαούλη…

Λίγο έξω από το χωριό του Ναυάρχου Ανδρέα Μιαούλη, τα Φύλλα Χαλκίδας, κοντά στο Ληλάντιο Πεδίο, στεκόταν ένα αιωνόβιο πλατάνι, που Τούρκοι και Έλληνες, την εποχή εκείνη, πριν από την Επανάσταση του 1821, την αποκαλούσαν «στοιχειωμένη πλατάνα».

Το στοιχειωμένο δέντρο είχε έναν θρύλο πιο βαρύ και από τον πυκνό του ίσκιο, έναν θρύλο που ξεκινούσε από τα χρόνια τα παλιά, τα πολύ παλιά κι έσταζε σαν πρωινή δροσοσταλιά μέσα στις καρδιές των ανθρώπων…

Τον κορμό της αγέρωχης τούτης υπερήλικης πλατάνας τέσσερις άντρες μαζί δεν μπορούσαν να τον αγκαλιάσουν. Οι αιώνες και η Ιστορία τη διατηρούσαν, οι επιδρομές τη σεβάστηκαν, οι μάχες και οι χαλασμοί των ανθρώπων που συντελέστηκαν τριγύρω της, δεν την έθιξαν διόλου, οι φωτιές, οι κεραυνοί, οι κακοκαιρίες και οι αντάρες σαν να τη φοβήθηκαν.

Η μακροβίοτη πλατάνα ζούσε και επιβίωνε μέσα σ’ όλα τούτα, τεράστια και μεγαλοπρεπής. Οι ντόπιοι την κατηγορούσαν για πολλά. Μα, κάπου στα τέλη του 18ου αιώνα, οι άνθρωποι την κατέβασαν καταγής, την έκοψαν και ξεμπέρδεψαν, γιατί τους ενοχλούσε η θωριά και το μέγεθός της.

Ο Μιαούλης θα ήταν τότε παιδί 15-17 ετών. Ένα παιδί της θάλασσας. Μαύρο από το λιοπύρι, καμένο από του πελάγου την αλμύρα και δαρμένο από τους ανέμους. Διαβολόπαιδο! Ο πατέρας του ήταν ψαράς. Είχε και μια θεία όμορφη, λυγερή, αδερφή του πατέρα του, που την έλεγαν Τσαλπαρίνα.


Ανδρέας Μιαούλης (20/05/1769 - 11/06/1835)

Στη Χαλκίδα τότε ζούσε ένα Τουρκόπουλο, από σόι μεγάλο και τρανό, ο Γκεζαΐρ Μπέης, που ήταν Μπέης και Αγάς όλου του Νομού Ευβοίας και κρατούσε στο σπίτι του τιμητικά, μέσα σε επιχρυσωμένο δίσκο, τα ασημένια κλειδιά της πόλης.

Ήταν νεαρός, ευειδής, ρωμαλέος, εύθυμος, αλλά φιλήδονος, αδίστακτος και αιμοβόρος. Όλο το Ληλάντιο Πεδίο ήταν κτήμα του. Μια μέρα, λοιπόν, κάλεσε γυναίκες Χριστιανές από τα Φύλλα Χαλκίδας για κάποια εργασία στα απέραντα αμπέλια του. Πήγε και η πανώρια θεία του Μιαούλη, η Τσαλπαρίνα.

Μόλις έπεσαν τα μάτια του Τούρκου, του Γκεζαΐρ Μπέη, πάνω στην κοπέλα, θαμπώθηκε μεμιάς και την κάλεσε να του πάει γάλα στο κονάκι του. Εκεί την έκλεισε στον οντά του, της έφραξε τον δρόμο με το σώμα του και τη βίασε. Εκείνη την εποχή, άλλωστε, Νόμος, Τιμή και Δίκαιο ήταν η θέληση του κάθε Τούρκου, μεγάλου και μικρού, σημαντικού και ασήμαντου.

Έτσι, η Τσαλπαρίνα, κατακόκκινη, μαραζωμένη, ντροπιασμένη του θανατά από την πίκρα της για το απάνθρωπο κακό που τη βρήκε, έτρεξε στον αδερφό της και του μαρτύρησε τα πάντα, με μάτια που δε στέρευαν απ’ τα δάκρυα.

Ο πατέρας του Ανδρέα Μιαούλη, ο Δημήτρης, θέλησε να εκδικηθεί για το δεινοπάθημα της αδερφής του και για το κηλίδωμα της οικογενειακής τους τιμής. Τον βάστηξε, όμως, ο γιος του.

-Κάτσε εσύ, πατέρα κι έννοια σου!
-Μα, η τιμή μας και το σπίτι μας;
-Μη σε μέλλει, θα ξεντροπιαστούν. Θα ιδείς…

Πράγματι, πέρασε λίγος καιρός. Η Τσαλπαρίνα, από την ντροπή και την πίκρα της, κλείστηκε στο σπίτι της και ούτε που ξαναφάνηκε στον κόσμο. Ίσως και να είχε αρρωστήσει από τον καημό της. Ποιος ξέρει;

Κουβέντα πια δεν ξανάγινε για το επεισόδιο του βιασμού και φαίνονταν πως όλοι το είχαν λησμονήσει και πιο πολύ, ο Γκεζαΐρ Μπέης.

Θα ήταν φθινόπωρο του 1786. Ο Ανδρέας Μιαούλης ψάρευε στη θέση Μπούλμπα και έπιανε κάτι ψάρια μεγάλα και εκλεκτά. Πρώτη του φορά είχε τόσο επιτυχία στο ψάρεμα. Είχε καθίσει στην ακρογιαλιά και τα περνούσε σ’ ένα σπάρτο. Ένας φίλος του, ο Κωστάραγκας ονομαζόμενος, πέρασε και τον είδε:

-Θα τα πουλήσεις τα ψάρια; ρώτησε τον Ανδρέα.
-Όχι. Θα τα πάω δώρο.
-Σε ποιον;
-Θα μάθεις αργότερα, απάντησε κοφτά ο Μιαούλης.
-Μωρέ, ψαρούκλες, όμως! Χαράς τόνε που θα τις φάει, είπε ο Κωστάραγκας και τράβηξε τη στράτα του.

Την ημέρα εκείνη, ο Γκεζαΐρ καθόταν μοναχός του μέσα σ’ ένα κιόσκι, κατασκευασμένο από κληματαριές και μοσχοβολιστά λουλούδια και αναπαυόταν. Εκεί κοντά δεν υπήρχε ψυχή. Ξάφνου, παρουσιάστηκε εμπρός του ο 17χρονος Μιαούλης με τα ψάρια:

-Αγά μου, σου τα ‘φερα για πεσκέσι, του είπε.

Ο Μπέης έσκυψε πάνω από πανέρι, για να τα θαυμάσει. Τότε, ο Μιαούλης τράβηξε γρήγορα το μαχαίρι του και σκότωσε τον Γκεζαΐρ με μια γρήγορη και επιδέξια κίνηση. Άρπαξε το κορμί του Τούρκου, το έριξε στον ώμο του και πήγε και το πέταξε σε μιαν υγρή τάφρο, κοντά στην Αρατσιώτισσα, όπου το κάλυψαν οι λάσπες και απόμεινε εκεί χαμένο για κάμποσες ημέρες.

Ο Ανδρέας Μιαούλης έτρεξε κατόπιν στον πατέρα του, ομολόγησε το έγκλημά του και πήρε όλους τους δικούς του, καθώς και την όμορφη θεία του με τον άντρα της και όσα πράγματα του σπιτιού κατόρθωσαν να σηκώσουν και έφυγαν γοργά. Πέρασαν από την Εύβοια στον Ωρωπό, από εκεί στο Καλαμάκι και ύστερα, στην Ύδρα, όπου ο Μιαούλης είχε κάτι συγγενείς από τη μητέρα του.

Χάλασε ο κόσμος στη Χαλκίδα με την εξαφάνιση του Γκεζαΐρ. Τον γύρευαν εδώ κι εκεί, αλλά ο Τούρκος ήταν άφαντος. Τον αναζητούσαν σε Εύβοια και Βοιωτία, αλλά δε βρήκαν ίχνος του πουθενά.

Ώσπου, μια μέρα, τα τέλματα φανέρωσαν το πτώμα, που, φουσκωμένο πια, ανέβηκε στην κορυφή. Οι Τούρκοι κατάλαβαν τι είχε γίνει. Η ξαφνική φυγή της οικογένειας του Μιαούλη το αποδείκνυε. Αλλά, επειδή θα είχε τεράστιο αντίκτυπο, αν όλος ο κόσμος των ραγιάδων μάθαινε πως τον ωραίο Τούρκο της Εύβοιας τον σκότωσαν σαν το σκυλί οι Έλληνες και θα το έπαιρναν απάνω τους, σκέφτηκαν να συγκαλύψουν το έγκλημα.

Και απέδωσαν τον θάνατο του Γκεζαΐρ Μπέη στο Στοιχειό της Πλατάνας, που τόσους είχε εξαφανίσει μέχρι τότε, καθώς και όλους τους φόνους Τούρκων και Ελλήνων που συνέβαιναν εκεί γύρω, κατά διάφορα χρονικά διαστήματα.

Μάλιστα, μια μέρα, ένας Τούρκος υπάλληλος, απεσταλμένος του Διοικητή της Χαλκίδας και συνοδευόμενος από έναν τυμπανιστή, που έκρουε δυνατά για να τον ακούσουν όλοι, κόλλησε μια προκήρυξη γραμμένη και στα ελληνικά και στα τουρκικά, σε όλες τις εκκλησίες και τα τεμένη της περιφέρειας, αλλά και πάνω στη γέρικη πλατάνα, που έλεγε και διέταζε τα εξής:

«Το Στοιχειό της Πλατάνας να μην ξαναφάει μήτε Τούρκο μήτε Ρωμιό, γιατί θα το πιάσουμε και θα το κρεμάσουμε!»

Πέρασε πολύς καιρός. Μια μέρα οι Μιαούληδες έστειλαν από την Ύδρα έναν συγγενή τους, ονόματι Μαρμαρά, στα Φύλλα Χαλκίδας, για να πάρει τα πράγματά τους, που τα είχαν αφήσει πίσω τους. Κάποια από αυτά ήταν μεγάλης αξίας. Εκείνοι που τα φύλαγαν, τα έδωσαν εκεί που ανήκαν.

Όμως, ο Μαρμαράς πήγε μια μέρα στην πόλη της Χαλκίδας και εκεί, αφού ήπιε γλυκόπιοτη ρετσίνα και μέθυσε, άρχισε να πυροβολεί στον αέρα, να φωνάζει και να καυχιέται πως ήταν απεσταλμένος της οικογένειας Βώκου, όπως ήταν το πραγματικό επίθετο του Μιαούλη. Οι τουρκικές Αρχές τον έπιασαν αμέσως. Αυτός αναγκάστηκε να τους δώσει όλα τα προσωπικά αντικείμενα των Μιαούληδων. Έπειτα, δέχτηκε να δώσει και το σπιτικό του, προκειμένου να σώσει το κεφάλι του. Αλλά, οι Τούρκοι, διψώντας για εκδίκηση για τον φόνο του Γκεζαΐρ, τον αποκεφάλισαν.

Άραγε, τα ασημένια κλειδιά της πόλης τι να είχαν απογίνει; Μα, τούτη είναι μια άλλη ιστορία…

Μετά τον θάνατο του Γκεζαΐρ Μπέη, τα κλειδιά πέρασαν στα χέρια του εκάστοτε Πασά. Κύλησαν άλλα 50 χρόνια από τότε. Η Εύβοια παραδόθηκε με συνθήκη στην Ελλάδα στις 25 Μαρτίου του 1833.

Πρώτος Νομάρχης διορίστηκε ο Γεώργιος Αινιάν, ο οποίος, μαζί με τον Επίτροπο της Κυβέρνησης, τον Ιάκωβο Ρίζο Νερουλό, πήγαν με έναν αγγλικό δρόμωνα, για να την παραλάβουν. Ο Τούρκος διοικητής της Χαλκίδας, όμως, καθυστερούσε τις διαδικασίες της παράδοσης της Εύβοιας πίσω στους Έλληνες.



Αριστερά ο Γεώργιος Αινιάν (1788 - 1848) και δεξιά ο Ιάκωβος Ρίζος Νερουλός (1778 - 1849) 

Έτσι, οι Έλληνες, λοιπόν, αναγκάστηκαν να τον πιέσουν και να τον φοβερίσουν. Την ώρα που πήγε, τελικά, ο Τούρκος να δώσει στον Νομάρχη τα κλειδιά, ένα επεισόδιο συνέβη.

Κάποιος φανατικός Τούρκος, ο οποίος παρίστατο εκεί, κατά την τελετή παράδοσης των κλειδιών της Νομαρχίας, άρχισε να ουρλιάζει και να ζητάει δήθεν να τον σκοτώσουν οι Ρωμιοί, γιατί τάχατες τα ιερά βιβλία έγραφαν τα εξής:

«Με αίμα κυρίευσαν το φρούριο της Χαλκίδας οι Τούρκοι και με αίμα μονάχα πρέπει να το παραδώσουν».

Αλλά, επειδή οι Έλληνες αρνήθηκαν να τον σκοτώσουν, εκείνος έβγαλε μόνος του το μαχαίρι, τρύπησε το χέρι του, το αίμα ξεκίνησε να τρέχει στη γη κι έτσι, η ρήση του ιερού νόμου του λαού του εκπληρώθηκε.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ», στις 26/09/1937…

Πυκνό μυστήριο γύρω από το σκελετό που είχαν κλέψει Ναζί και Σοβιετικοί

Για δεκαετίες, οι αρχαιολόγοι παρέμεναν «γαντζωμένοι» γύρω από την ταυτότητα ενός σκελετού του 10^ου μ.Χ. αιώνα που είχε ανακαλυφθεί στο Κάστρο της Πράγας και τα υπολείμματα του οποίου είχαν αξιοποιήσει τόσο οι Ναζί όσο και οι Σοβιετικοί, για ιδεολογικούς σκοπούς. 

Ωστόσο, οι προσπάθειες να ανακαλυφθεί η πραγματική ταυτότητα της ηλικίας 1.000 ετών σκελετού, έρχονται να αποκαλύψουν πολλά περισσότερα για εμάς παρά για αυτή καθαυτή.

Ο σκελετός βρίσκεται ξαπλωμένος, με το κεφάλι του να γέρνει προς τα αριστερά, το δεξί του χέρι να ακουμπά πάνω σ’ ένα σιδερένιο σπαθί. Διπλά στο αριστερό χέρι του υπάρχει ένα ζευγάρι μαχαιριών, με τα σκελετωμένα δάχτυλα να φτάνουν ίσα που να τ’ αγγίζουν.

Δίπλα από τον ώμο του υπάρχει κάτι που θυμίζει λεπίδα ξυραφιού καθώς κι ένα ατσάλινο τσακμάκι – ένας μεσαιωνικός αναπτήρας που θεωρείτο σύμβολο κοινωνικής θέσης όσο τίποτε άλλο.

Στα πόδια του σκελετού βρίσκονται τα υπολείμματα ενός μικρού ξύλινου κουβά – όμοιου με εκείνου που χρησιμοποιούνται ως τελετουργικά σκεύη για ποτά από τους Βίκινγκς – και η λάμα ενός σιδερένιου τσεκουριού. 

Ωστόσο, εκείνο που τραβά τα βλέμματα είναι το σπαθί του πολεμιστή: Κάτι λιγότερο από ένα μέτρο σε μήκος, συνιστά ένα σύμβολο ισχύος και ομορφιάς, παρά τους 10 αιώνες διάβρωσης που φέρει επάνω του.

Μήπως ήταν Βίκινγκ;

Μιλώντας στο BBC, ο καθηγητής Μεσαιωνικής Αρχαιολογίας της Τσεχικής Ακαδημίας Επιστημών, Γιαν Φρόλικ, είπε: «Το σπαθί είναι καλής ποιότητας. Πιθανότατα κατασκευάστηκε στη δυτική Ευρώπη». 

Αυτός ο τύπος σπαθιού χρησιμοποιείτο από τους Βίκινγκς στη βόρεια Ευρώπη, τη σύγχρονη Γερμανία, την Αγγλία και την κεντρική Ευρώπη αλλά και από άλλους.

«Συνεπώς τα περισσότερα τμήματα του εξοπλισμού του έχουν καταγωγή Βίκινγκ ή τουλάχιστον ομοιάζουν σε αυτή. Όμως η εθνικότητά του παραμένει ένα ερώτημα», δήλωσε ο δρ. Φρόλικ.

Αυτό ήταν το ερώτημα που κέντριζε αλλά και προκαλούσε σύγχυση στους ιστορικούς, από τότε που ο σκελετός του πολεμιστή ήρθε στο φως στο Κάστρο της Πράγας, από τον Ουκρανό αρχαιολόγο, Ιβάν Μπορκόφσκι, το 1928.

Ο Μπορκόφσκι, ένας εξόριστο από την εποχή του ρωσικού Εμφυλίου Πολέμου, ενδέχεται να ήταν επικεφαλής των ανασκαφών. Ωστόσο, όντας ένας απλός βοηθός του επικεφαλής αρχαιολογίας στο Εθνικό Μουσείο της Πράγας, είχε παρεμποδιστεί από το να δημοσιεύσει τα δικά του συμπεράσματα γι’ αυτές.

Πώς οι Ναζί και οι Σοβιετικοί «υιοθέτησαν» το σκελετό

Όταν οι Ναζί κατέλαβαν την Πράγα το 1939, ασπάστηκαν πολύ γρήγορα τη θεωρία των Βίκινγκς, καθώς ταίριαζε «γάντι» με τη γερμανική ρητορική περί φυλετικής καθαρότητας.

Άλλωστε, οι Βίκινγκς, ήταν Σκανδιναβοί και ως εκ τούτου γερμανικά φύλα. Για τους κατακτητές αυτός ο νωθρός συγκερασμός απόψεων συνιστούσε μια χρήσιμη προπαγάνδα, από τη στιγμή που ενίσχυε την ιδέα του Χίτλερ ότι η γερμανική φυλή απλά επανακτούσε την πατρογονική γη που δικαιωματικά της ανήκε.

Ο Μπορκόφσκι εξαναγκάστηκε αργότερα να προσφέρει τις υπηρεσίες του ναζιστική πανεπιστημιακή κοινότητα, υπό την απειλή ότι οι Γερμανοί θα τον έστελναν σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Η εργασία του υπέστη σημαντικές αλλαγές και δημοσιεύτηκε, για να αιτιολογήσει τους ιστορικούς ισχυρισμούς των Ναζί.

Αμέσως μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς η επιρροή των Σοβιετικών στην Πράγα γινόταν ολοένα και πιο καταπιεστική, ο Ουκρανός αρχαιολόγος εξαναγκάστηκε σε στροφή 180 μοιρών ως προς τα επιστημονικά του συμπεράσματα, διαμαρτυρόμενος ότι δέχτηκε πιέσεις ως προς το να προωθήσει την ιδέα των Βίκινγκς.

Με βιαστικό τρόπο ανέσυρε παλαιότερη ερμηνεία του πρώην αφεντικού του, ότι δηλαδή ο σκελετός ανήκε στην πραγματικότητα σε ένα σημαντικό μέλος της πρώιμης σλαβικής δυναστείας των Πρεμισλίντ, που βασίλεψε στη Βοημία για περισσότερα από 400 χρόνο μέχρι και το 1306.

Τότε, ακριβώς, η νέα απειλή που είχε δεχτεί, να οδηγηθεί δηλαδή σε κάποια φυλακή σοβιετικού γκούλαγκ, «ξεθώριασε» απότομα.

Ποια ήταν η καταγωγή του σκελετού

Εβδομήντα χρόνια μετά, αρχαιολόγοι όπως ο δρ. Φρόλικ είναι πλέον ελεύθεροι να εξαγάγουν τα δικά τους συμπεράσματα, βασιζόμενοι στην επιστήμη παρά στην ιδεολογία.

«Είμαστε πλέον σε θέση να γνωρίζουμε με σιγουριά πως ο άνθρωπος στον οποίο ανήκε ο σκελετός δεν έχει γεννηθεί εδώ στη Βοημία», είπε και εξήγησε πως μια ανάλυση με ραδιενεργά ισότοπα στροντίου στην οδοντοστοιχία του πολεμιστή απέδειξε ότι είχε μεγαλώσει στη βόρεια Ευρώπη, πιθανότατα κάπου στη νότια ακτή της Βαλτικής Θάλασσα ή ίσως στη Δανία.

Σίγουρα όμως αυτή η περιοχή δεν ήταν κτήση των Βίκινγκς;

Η απάντηση που δίνει ο δρ. Φρόλικ στο ερώτημα αυτό είναι σαφής: «Ναι, αλλά και μόνο το γεγονός ότι γεννήθηκε στη Βαλτική, δεν συνιστά αυτομάτως απόδειξη πως ήταν Βίκινγκ. Τον καιρό εκείνο, άλλωστε, η νότια ακτή της Βαλτικής ήταν τόπος κατοικίας για τους Σλάβους, βαλτικές φυλές και άλλους».

Ο ίδιος πιστεύει πως ο πολεμιστής από το Βορρά – ο οποίος πέθανε από άγνωστα αίτια περίπου στην ηλικία των 50 ετών – είχε έρθει στην Πράγα κατά την πρώιμη ενηλικίωσή του, με σκοπό να υπηρετήσει ως ακόλουθος του δουκάτου, είτε στην αυλή του πρώτου δούκα της Βοημίας και προγόνου της δυναστείας των Πρέμισλιντ, Μποριβόζ του Α’, είτε στην αυλή του μεγαλύτερου γιου και διαδόχου του, Σπιτίχνεβ του Α’.

Οι Πρέμισλιντ υπήρξαν οι θεμελιωτές του Κάστρου της Πράγας, που κατέστη κέντρο του ακμάζοντος κρατιδίου της Βοημίας και το σημείο ταφής του πολεμιστή στο κέντρο του κάστρο καταδεικνύει ότι επρόκειτο για μια εξέχουσα προσωπικότητα.

Παρατηρώντας κανείς με επιμονή το σκελετό του αγνώστου στρατιώτη, κλεισμένο μέσα σε γυαλί στους παγωμένους υπόγειους διαδρόμους του Παλαιού Βασιλικού Παλατιού, είναι πολύ δύσκολο να μην υποβάλει το ίδιο ερώτημα που παραμένει αναπάντητο εδώ και αιώνες: Ποιος ήταν ακριβώς αυτός ο άνθρωπος, με τη γενέτειρά του στη Βαλτική, το σπαθί του που μοιάζει να ανήκε στους Βίκινγκς και τους αφέντες του που είχαν καταγωγή από τη Βοημία;

«Όπως ακριβώς συμβαίνει στις μέρες μας, οπότε οι άνθρωποι ενδέχεται να έχουν διαφορετικές ταυτότητες σύμφωνα με την κατάστασή τους, το ίδιο φαίνεται πως συνέβαινε και κατά το παρελθόν», δήλωσε ο καθηγητής Αρχαιολογίας και Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου του Μπρίστολ και ειδικός επί των συγκρούσεων του 20^ου αιώνα, δρ. Νίκολας Σώντερς.

Πρόσφατα, ο δρ. Σώντερς δημοσίευσε ένα άρθρο για το σκελετό μαζί με τον καθηγητή Φρόλικ και το Γερμανό ειδικό επί του DNA, Φόλκερ Χάιντ, ο οποίος αυτό τον καιρό εργάζεται σε μια ανάλυση DNA, η οποία θα μπορούσε να αποκαλύψει περισσότερα στοιχεία αναφορικά με την εθνική ταυτότητα του πολεμιστή. Περισσότερα, αλλά σίγουρα όχι όλα.

Ουρουγουάη, η χώρα όπου 6.000 κάτοικοι μιλούν άπταιστα ελληνικά και γιορτάζουν την 25η Μαρτίου. Βλέπουν «Απαράδεκτους», «Τρεις Χάριτες» και διδάσκονται τα ομηρικά έπη και τον «Επιτάφιο» του Περικλή...

Σε μια μικρή χώρα, 3.500.000 εκατομμυρίων κατοίκων, τουλάχιστον 6.000 άνθρωποι μιλούν άπταιστα τη μητρική τους γλώσσα, αλλά και την ελληνική. Μάλιστα, αρκετοί από αυτούς, γνωρίζουν και Αρχαία Ελληνικά....

Δρόμοι και πλατείες έχουν ελληνικά ονόματα και αγάλματα αρχαίων φιλοσόφων κοσμούν τα δημόσια κτίρια της χώρας. «Ελβετία της Αμερικής» Η Ουρουγουάη, έχει χαρακτηριστεί ως η «Ελβετία της Αμερικής». Αν και δεν  είναι ένας σοβαρός οικονομικός παράγοντας σε παγκόσμιο επίπεδο, έχει ξεπεράσει πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής. Χαρακτηρίζεται από ένα ασφαλές τραπεζικό σύστημα και από μεγάλη εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς και το Κράτος. Τα ποσοστά φτώχειας και διαφθοράς είναι αρκετά χαμηλά, ενώ η κοινωνική και οικονομική ισότητα μεταξύ των δύο φύλων είναι ιδιαίτερα σημαντική. Η Ουρουγουάη ακολουθεί μια πολιτική ουδετερότητας απέναντι στη Βραζιλία και την Αργεντινή, και επικεντρώνεται σε εσωτερικά θέματα πολιτικής. Παράλληλα, έχει προχωρήσει σε κινήσεις ώστε να διαθέσει ένα λιμάνι της στην Παραγουάη και τη Βολιβία, δύο χώρες που δεν έχουν πρόσβαση στη θάλασσα, γεγονός που επηρεάζει αρνητικά το κατά κεφαλήν ΑΕΠ τους....
Η πρωτεύουσα της Ουρουγουάης, Μοντεβιδέο. 

Οι Ουρουγουανοί δηλώνουν Ελληνολάτρες Η Ουρουγουάη διαθέτει επίσης ένα από τα καλύτερα εκπαιδευτικά συστήματα. Η είσοδος στα Πανεπιστήμια είναι δωρεάν, το επίπεδο των μαθημάτων είναι αρκετά υψηλό. Δεν είναι λίγοι οι φοιτητές από άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής που σπουδάζουν στην Ουρουγουάη. Το παράδοξο είναι το γεγονός ότι έχει κατοίκους που λατρεύουν τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Η χώρα τις δεκαετίες του ’50 και του ’60, δέχτηκε πολλούς έλληνες μετανάστες. Στο λιμάνι έφτασαν πλοία με Έλληνες ναυτικούς και μετανάστες που δοκίμασαν την τύχη τους σε αυτή την άγνωστη χώρα. Σήμερα στην Ουρουγουάη, υπάρχουν περισσότεροι από 3.500 χιλιάδες Έλληνες μετανάστες δεύτερης ή τρίτης γενιάς, αλλά και ένας μεγάλος αριθμός αυτοχθόνων που μιλούν την ελληνική γλώσσα. ...

23 δρόμοι στην πρωτεύουσα της χώρας έχουν ελληνικό όνομα.   

Οι ελληνομαθείς χρησιμοποιούν για τον εαυτό τους τη λέξη «ελληνολάτρες». Σύμφωνα με έρευνα της «Eurostat», το μεγαλύτερο ποσοστό των Ουρουγουανών απάντησε ότι ταυτίζεται πολιτιστικά με την Ευρώπη, κα ιη πρώτη χώρα που να τους έρχεται στο μυαλό ήταν η Ελλάδα. Τον Μάρτιο του 1978, ο καπετάνιος Παναγιώτης Ν. Τσάκος, ίδρυσε το «Ίδρυμα Τσάκου», με σκοπό τη διάδοση του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και τη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας. Το 2002 μετονομάστηκε σε ίδρυμα «Μαρία Τσάκου», ενώ μέχρι σήμερα περισσότεροι από 4.000 μαθητές έχουν διδαχτεί δωρεάν την ελληνική γλώσσα. Βασικός στόχος του ιδρύματος είναι η γνώση της αρχαίας ελληνικής ποίησης και ιστοριογραφίας, μέσα από τα ομηρικά έπη και τον «Επιτάφιο» του Περικλή. Η Μαργκαρίτα Λαριέρα, διευθύντρια του Ιδρύματος το 2006, ανέφερε ότι πολλοί Ουρουγουανοί στα σπίτια τους ακούν ελληνική μουσική, ενώ έχουν βιντεοκασέτες με διάσημες ελληνικές σειρές περασμένων δεκαετιών, όπως οι «Απαράδεκτοι» και οι «Τρεις Χάριτες». Η Λαριέρα δήλωσε μεταξύ άλλων πως «μάθαμε να λατρεύουμε την Ελλάδα και τον Ελληνικό Πολιτισμό. Είχαμε την τύχη να νιώσουμε την ουσία του. Πιστεύω αυτό που είπε ο Νίτσε ότι ο κόσμος μπορεί να είναι όσο θέλει σκοτεινός, όμως αρκεί να παρεμβάλουμε σε αυτόν ένα κομμάτι ελληνικής ζωής για να φωτιστεί αμέσως άπλετα». Οι Ουρουγανοί έχουν γνώση και για τον σύγχρονο ελληνικό κόσμο των γραμμάτων και των τεχνών. Σε κάθε βιβλιοπωλείο της χώρας, ακόμη και στο πιο μικρό, πάντα υπάρχουν τα άπαντα του Νίκου Καββαδία, του Καβάφη και του Ρίτσου. ...

Ελληνική Ορθόδοξη εκκλησία στην Ουρουγουάη....

Δρόμοι με ελληνικά ονόματα και αγάλματα αρχαίων Ελλήνων  Ένα δημόσιο σχολείο της χώρας ονομάζεται «Grecia», δηλαδή Ελλάδα Αν και όλοι οι μαθητές είναι παιδιά Ουρουγουανών, ειδικά σε αυτό το σχολείο, κάθε 25η Μαρτίου και 28η Οκτωβρίου γιορτάζουν τις εθνικές εορτές των Ελλήνων, πραγματοποιώντας σχολικές εκδηλώσεις, τραγουδώντας και απαγγέλοντας ποιήματα. Οι μαθητές του «Grecia» έχουν μάθει και τον Εθνικό Ύμνο της Ελλάδας και καθώς τους φαίνεται μικρός σε σχέση με τον αντίστοιχο της Ουρουγουάης, έχουν αποστηθίσει παραπάνω στροφές του «Ύμνου της Ελευθερίας» του Δ. Σολομού. ...

Νεοκλασικό στην Ουρουγουάη που δανείζεται στοιχείο από αρχαιοελληνικό αρχιτεκτονικό ρυθμό....

Στο Μοντεβιδέο, επίσης, υπάρχουν 23 δρόμοι που έχουν πάρει τα ονόματά τους από αρχαίους φιλόσοφους, ενώ ο κεντρικότερος δρόμος ονομάζεται κι αυτός «Grecia». Δύο πλατείες της πρωτεύουσας έχουν ονομαστεί πλατεία της Αθήνας και πλατεία της Ελλάδας. Την Εθνική Βιβλιοθήκη του Μοντεβιδέο, που έχει κατασκευαστεί σύμφωνα με τον αρχαιοελληνικό δωρικό αρχιτεκτονικό ρυθμό, κοσμεί έξω από την είσοδο του κτιρίου, το άγαλμα  του Σωκράτη. Ένα νεοκλασικό κτίριο στην πρόσοψή του γράφει «Αθηναίος». Ταυτόχρονα, σε ένα πάρκο που επίσης ονομάζεται Αθήνα και βρίσκεται παραλιακά της πρωτεύουσας υπάρχει μια προτομή του Ομήρου. ...

Το άγαλμα του Σωκράτη έξω από την Εθνική Βιβλιοθήκη του Μοντεβιδέο....

Η συνδρομή της Ελληνικής Κοινότητας στην Ουρουγουάη Το 2016, η Ελληνική Κοινότητα Ουρουγουάης, γιόρτασε έναν αιώνα από την ίδρυσή της. Ιδρύθηκε τον Ιούνιο του 1916 και αποτέλεσε την πρώτη επίσημα αναγνωρισμένη δομή των Ελλήνων στη Νότια Αμερική. Ο πρόεδρος της Κοινότητας, Δημήτρης Λίνας δήλωσε πως «ο ελληνισμός βρήκε ένα μέρος φιλόξενο, τους δέχθηκε τους Έλληνες πολύ καλά και τους έδωσε σιγουριά για το μέλλον τους». Σύμφωνα με γραπτές μαρτυρίες, ο Χειμαριώτης Δημητρίου υπήρξε ο πρώτος Έλληνας που εγκαταστάθηκε στην Ουρουγουάη το 1687. Άλλαξε το όνομά του αρχικά σε Μητρόπουλος και στη συνέχεια έμεινε γνωστό με το όνομα Mitre. Τέσσερα χρόνια μετά την Επανάσταση του 1821, ο Αντώνης Βαρκάς, με καταγωγή από τα Δωδεκάνησα συμμετείχε στην εκστρατεία 33 Ουρουγουανών που είχαν σκοπό να απελευθερώσουν τη χώρα από την κατοχή της Βραζιλίας. Στα μέσα του 19ου αιώνα, πολλοί Έλληνες βοήθησαν την Ουρουγουάη στον αγώνα της για την Ανεξαρτησία της χώρας. ...

Ο Αριστοτέλης Ωνάσης...
Οι πρώτοι Έλληνες που μετανάστευσαν στη μικρή λατινοαμερικανική χώρα  βρήκαν εργασία στα λιμάνια της Ουρουγουάης, στα σφαγεία του Μοντεβιδέο αλλά και σε εργοστάσια κατασκευής πέτρας. Αργότερα, άνοιξαν τις δικές τους επιχειρήσεις. Δεν έλειψαν όμως και μεγάλες προσωπικότητες της Ελλάδας που επισκέφτηκαν ή επένδυσαν στην Ουρουγουάη. Για μικρό χρονικό διάστημα, έζησε στη χώρα ο θρυλικός «Ηρακλής», ο Παναγής Κουταλιανός. Τη δεκαετία του 1920, ο Αριστοτέλης Ωνάσης και ο επίσης Σμυρνιός Νικόλας Κονιαλίδης, που εγκαταστάθηκαν στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής, διεύρυναν τις επιχειρηματικές τους δραστηριότητες και στη γειτονική Ουρουγουάη. Μάλιστα, ο αδερφός του Κονιαλίδη, Κωνσταντίνος, δημιούργησε στο Μοντεβιδέο τη μεγαλύτερη προπολεμική επιχείρηση της της Ουρουγουάης. Ο Κ. Κονιαλίδης υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους ευεργέτες της ελληνικής κοινότητας, ενώ απόγονοί του συνεχίζουν να συνδράμουν ενεργά στην κοινότητα και στις προσπάθειες διάδοσης του ελληνικού πολιτισμού και πνεύματος. 

Ουρουγουάη υπέρ Ελλάδας 

Η  μικρή αυτή χώρα ήταν από τις πρώτες που αναγνώρισαν το νεοσύστατο ελληνικό κράτος μετά την Επανάσταση του 1821, ενώ είναι και από τις ελάχιστες χώρες που δεν αναγνώρισαν τα Σκόπια ως Μακεδονία. ...

Η εθνική σημαία της Ουρουγουάης, που καθιερώθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 1828, μοιάζει αρκετά με την αντίστοιχη ελληνική σημαία που καθιερώθηκε επίσημα το 1970....

Η εθνική σημαία της Ουρουγουάης, που καθιερώθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 1828, μοιάζει αρκετά με την αντίστοιχη ελληνική σημαία που καθιερώθηκε επίσημα το 1970. Και οι δύο σημαίες αποτελούνται από εννέα οριζόντιες λωρίδες, χρωμάτων μπλε και άσπρου εναλλάξ. Η μόνη διαφορά είναι ότι η σημεία της Ουρουγουάης έχει στην αριστερή γωνία ένα ήλιο με 16 ακτίνες, ενώ η ελληνική  ένα σταυρό Από τις τρεις εθνικές σημαίες που έχει η Ουρουγουάη ξεχωρίζει επίσης και η Σημαία του Τρέιντα ι Τρες, που αποτελείται από τρεις οριζόντιες γραμμές, κόκκινη, λευκή και μπλε αντίστοιχα και στο κέντρο είναι γραμμένη στα ισπανικά η φράση «Ελευθερία ή Θάνατος»....

ΧΡΩΣΤΙΚΕΣ Ε

Η παρακάτω είναι μια λίστα χρωστικών ουσιών και προσθέτων για τρόφιμα που εκδόθηκε από το νοσοκομειακό κέντρο του Chaumont της Γαλλίας, βασισμένη σε πληροφορίες που δόθηκαν από το ερευνητικό νοσοκομείο του Villajuir, για να επιστήσει την προσοχή των καταναλωτών στα αποτελέ­σματα των προσθέτων που χρησιμοποιούνται από τη βιομηχανία τροφίμων.

Ε100	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε214	ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΟ		Ε322	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε101	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε215	ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΟ		Ε325	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε102	ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ		Ε217	ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΟ		Ε326	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε103	ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ		Ε220	ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΒΙΤΑΜΙΝΗΣ Β 12		Ε327	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε104	ΥΠΟΠΤΟ		Ε221	ΕΝΤΕΡΙΚΕΣ ΕΝΟΧΛΗΣΕΙΣ		Ε330	ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΟ
Ε105	ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ		Ε222	ΕΝΤΕΡΙΚΕΣ ΕΝΟΧΛΗΣΕΙΣ		Ε331	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε110	ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ		Ε223	ΕΝΤΕΡΙΚΕΣ ΕΝΟΧΛΗΣΕΙΣ		Ε332	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε111	ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ		Ε224	ΕΝΤΕΡΙΚΕΣ ΕΝΟΧΛΗΣΕΙΣ		Ε333	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε120	ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ		Ε226	ΕΝΤΕΡΙΚΕΣ ΕΝΟΧΛΗΣΕΙΣ		Ε334	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε121	ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ		Ε230	ΔΕΡΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ		Ε335	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε122	ΥΠΟΠΤΟ		Ε231	ΔΕΡΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ		Ε336	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε123	ΠΟΛΥ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ		Ε232	ΔΕΡΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ		Ε337	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε124	ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ		Ε233	ΔΕΡΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ		Ε338	ΠΕΠΤΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ
Ε125	ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ		Ε236	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε339	ΠΕΠΤΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ
Ε126	ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ		Ε237	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε340	ΠΕΠΤΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ
Ε127	ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ		Ε238	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε341	ΠΕΠΤΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ
Ε130	ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ		Ε239	ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΟ		Ε400	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε131	ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΟ		Ε240	ΥΠΟΠΤΟ		Ε401	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε132	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε241	ΥΠΟΠΤΟ		Ε402	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε140	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε250	ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΠΙΕΣΗΣ		Ε403	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε141	ΥΠΟΠΤΟ		Ε251	ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΠΙΕΣΗΣ		Ε404	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε142	ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΟ		Ε252	ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΠΙΕΣΗΣ		Ε406	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε150	ΥΠΟΠΤΟ		Ε260	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε407	ΠΕΠΤΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ
Ε151	ΥΠΟΠΤΟ		Ε261	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε408	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε152	ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ		Ε262	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε410	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε153	ΥΠΟΠΤΟ		Ε263	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε411	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε160	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε270	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε413	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε161	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε280	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε414	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε163	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε281	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε420	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε170	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε282	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε421	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε171	ΥΠΟΠΤΟ		Ε300	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε422	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε173	ΥΠΟΠΤΟ		Ε301	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε450	ΠΕΠΤΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ
Ε174	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε302	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε461	ΠΕΠΤΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ
Ε175	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε303	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε462	ΠΕΠΤΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ
Ε180	ΥΠΟΠΤΟ		Ε304	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε463	ΠΕΠΤΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ
Ε181	ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ		Ε305	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε465	ΠΕΠΤΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ
Ε200	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε306	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε466	ΠΕΠΤΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ
Ε201	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε307	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε471	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε202	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε308	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε472	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε203	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε309	ΑΚΙΝΔΥΝΟ		Ε473	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε210	ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΟ		Ε311	ΕΚΖΕΜΑ		Ε474	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε211	ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΟ		Ε312	ΕΚΖΕΜΑ		Ε475	ΑΚΙΝΔΥΝΟ
Ε212	ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΟ		Ε320	ΧΟΛΗΣΤΕΡΙΝΗ		Ε477	ΥΠΟΠΤΟ
Ε213	ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΟ		Ε321	ΧΟΛΗΣΤΕΡΙΝΗ		Ε480	ΑΚΙΝΔΥΝΟ