Δεν είναι μάσκα οξυγόνου, ούτε χρησιμοποιείται στις καταδύσεις. Το κράνος αυτό χρησιμοποιήθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα για να περιορίσει την απόσπαση προσοχής των εργαζομένων. Η μάσκα απομόνωσης ήταν ένα ξύλινο κράνος που εμπόδιζε τους ήχους από το περιβάλλον να φτάσουν στα αυτιά του χρήστη. Απομόνωνε τους ήχους και ελάττωνε την περιφερειακή του όραση, ώστε ο χρήστης να μην μπορεί να στρέψει αλλού το βλέμμα του και να χάσει την αυτοσυγκέντρωσή του. Η εστίαση ήταν τέτοια που του επέτρεπε να δει μόνο τη σελίδα που είχε μπροστά του. Το οπτικό πεδίο ήταν περιορισμένο. Το κράνος σχεδιάστηκε για να βελτιώσει τη συγκέντρωση μέσα από την απομόνωση των αισθητήρων, αλλά και να βοηθήσει το μυαλό του εργαζόμενου να επικεντρώνεται σε αυτό που διαβάζει ή γράφει. Η πρώτη κατασκευή το 1925 χρησιμοποίησε ξύλο, φελλό και τσόχα για να καλύψει το εσωτερικό του. Στη θέση των ματιών υπήρχαν κομμάτια γυαλιού τα οποία ωστόσο ήταν περιφραγμένα, ώστε το οπτικό πεδίο να είναι περιορισμένο σε μία ευθεία. Στη θέση του στόματος υπήρχε ένας αναπνευστήρας, ο οποίος έδινε τη δυνατότητα να βγαίνει ο αέρας της εκπνοής. Όμως, μέσα απ΄ αυτόν μπορούσαν να περάσουν ήχοι στο εσωτερικό. Γι΄ αυτό και η πρώτη κατασκευή, παρότι θεωρήθηκε πετυχημένη μπορούσε να συγκρατήσει το 75% των εξωτερικών ήχων. Ο λόγος που δεν είχε απόλυτη αποτελεσματικότητα ήταν ότι χρησιμοποιήθηκε μασίφ ξύλο. Σε μία δεύτερη προσπάθεια κατασκευής δεν υπήρχε καθόλου ξύλο στο εσωτερικό, ενώ το εξωτερικό υλικό αποσκοπούσε στην πλήρη απομόνωση των ήχων. Ο σχεδιαστής θεωρούσε ότι μέχρι και το 95% των εξωτερικών ήχων μπορούσε να αποκλειστεί. Mε τη χρήση του διαπιστώθηκε ότι αν αυτός που έβαζε τη μάσκα κάθε φορά τοποθετούσε το κράνος για παραπάνω από 15 λεπτά, νύσταζε περισσότερο. Για τον λόγο αυτό η μάσκα συνδέθηκε ακόμη και με έναν σωλήνα οξυγόνου, προκειμένου να αναζωογονεί τους εργαζομένους....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου