Το σπήλαιο του Πλάτωνα με άλλη ματιά

Το σπήλαιο του Πλάτωνα είναι γνωστό σε αρκετούς ανθρώπους. Περιγράφει με ποιο τρόπο είναι αλυσοδεμένοι οι άνθρωποι και ότι κοιτούν μόνο μπροστά. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε όλο το σπήλαιο του Πλάτωνα.

Εμείς σήμερα θα το δούμε αυτό το σπήλαιο με διαφορετική ματιά.
Το σπήλαιο είναι το 3ο τσάκρα του κάθε ανθρώπου, το στομάχι του. Στο σημείο που τοποθετεί ο Πλάτωνας τους ανθρώπους αλυσοδεμένους με τέτοιο τρόπο ώστε να βλέπουν μόνο μπροστά, εμείς θα τοποθετήσουμε το κατεστημένο, τα πρέπει και τα συναισθήματά μας.
Η εικόνα που βλέπουμε μπροστά μας δημιουργείται από τους «θαυματοποιούς» δηλαδή τις αισθήσεις μας που μέσω της φωτιάς δημιουργούν τα είδωλα που μπορούμε να δούμε μπροστά μας, δηλαδή ψευδαισθήσεις. Οι «θαυματοποιοί» λοιπόν είναι οι αισθήσεις μας και η φωτιά είναι η σκέψη, η οποία μας οδηγεί σε είδωλα. Όλο αυτό που δημιουργούν οι αισθήσεις μας είναι ψευδαισθήσεις και όχι η πραγματικότητα. Όμως εμείς είμαστε δεμένοι τόσο πολύ με το μυαλό μας και φτάνουμε να μην μπορούμε να κουνηθούμε και να ξεφύγουμε από αυτή την «πραγματικότητα». 


Πώς μπορούμε να βασιστούμε στις αισθήσεις οι οποίες μας δείχνουν τον ουρανό μπλε ενώ είναι μαύρος, τη θάλασσα γαλάζια ενώ είναι διάφανη, τα αντικείμενα σταθερά ενώ είναι κινούμενα? Όλα λοιπόν και όλη μας η διαδρομή είναι δομημένη στην όρασή μας, η οποία δημιουργεί εικόνες και μέσα από αυτές τις εικόνες μας κλειδώνει σε ιδέες και ψευδοεικόνες. Όλο αυτό είναι ένα εγώ μέσα στο στομάχι μας. Αυτό το σπήλαιο του Πλάτωνα είναι ο οδηγός τους εγωισμού που βασίζεται σε πλασματικές εικόνες. Οι πλασματικές εικόνες δημιούργησαν και δημιουργούν τα στερεότυπα που βασίζουμε την ζωή μας για να νιώσουμε καλά και ασφάλεια. Όμως τελικά μόνο ανασφάλεια έχουμε καταφέρει να αποκτήσουμε. Γι’ αυτό στο σπήλαιο του Πλάτωνα, λέει ότι δε κοιτούν οι άνθρωποι ούτε αριστερά, ούτε δεξιά παρά μόνο ευθεία. Ναι δεν είναι εύκολο να απαγκιστρωθείς από τις συνήθειες του εγώ, παρόλο που σε έχει οδηγήσει στην απόλυτη ανασφάλεια και σου έχει πει ότι για να είσαι, για να νιώθεις, για να έχεις, πρέπει, πρέπει, πρέπει… Τα πρέπει σε αποτρέπουν από το να δεις την προσωπικότητά σου και να βρεις την ουσία σου. Οι αλυσίδες αυτές σου λένε λοιπόν για να είσαι χρειάζονται προϋποθέσεις όπως πτυχιούχος, να έχεις μια καλή θέση με καλό μισθό, ένα σπίτι γουάου, ένα αυτοκίνητο αξίας τάδε κλπ. Για να νιώθεις ασφάλεια, ευτυχία, ηρεμία κλπ πρέπει να έχεις ένα ποσό στην τράπεζα, έναν σύντροφο ρομπότ και όλες οι βασικές σου προϋποθέσεις σε ισορροπία για να έχεις το δικαίωμα να ηρεμίσεις. Ενώ για να έχεις, πρέπει να δώσεις από το αίμα σου και πάλι παίζεται αν θα έχεις ή όχι. Όλα αυτά λοιπόν ξεκινούν από όλο το στάτους της κοινωνίας, όλων μας, που είναι τοποθετημένες και βασισμένες στον υλικό παράγοντα και στην εικόνα. Αλλιώς θα αντιμετωπίσουμε έναν καλοντυμένο τύπο από έναν τύπο με ρούχα φτωχά. Που το ενδεχόμενο να είναι και οι δύο καλοί άνθρωποι είναι πολύ πιθανό. Το σίγουρο είναι πως ένα κουστούμι δεν καθορίζει το ποιόν του ανθρώπου. 


Στο σπήλαιο, κάποια στιγμή ένας από τους δεμένους ανθρώπους καταφέρνει να σπάσει τα δεσμά του και να αρχίσει να βγαίνει από τη σπηλιά, είναι η έναρξη της αυτοβελτίωσης και η αναζήτηση της αλήθειας. Αυτός που καταφέρνει να σπάσει τα δεσμά είναι η αγάπη και ο εαυτός- προσωπικότητα, το αυθεντικό Είμαι. Η αγάπη κάνει το τόλμημα να βγει έξω από τα δεσμά. Είναι η στιγμή που όλοι την ονομάζουμε έρωτα. Είναι εκεί εκείνες τις στιγμές που δεν μας οδηγεί το φως από το μυαλό μας και από την όρασή μας, αλλά η καρδιά μας. Ο ερωτευμένος μοιάζει με «μαγεμένος», με μεθυσμένος. Και είναι!!! Είναι εκείνη η στιγμή που δεν ακούει τίποτε ο άνθρωπος και θέλει να κάνει το άλμα προς την ευτυχία και να συναντήσει για πρώτη φορά την αλήθεια. Βγαίνει λοιπόν από τη σπηλιά και το πρώτο που θα συναντήσει είναι το φεγγάρι. Ναι είναι φωτεινό, αλλά δεν είναι φωτεινό από μόνο του το φεγγάρι, δεν είναι αυτόφωτο αλλά ετερόφωτο. Αν ο ερωτευμένος σταματήσει εκεί τότε πάλι βρίσκεται σε πλασματικό επίπεδο, αφού νομίζει ότι η αγάπη και ο έρωτας είναι διαδρομές του μυαλού και ότι για να είσαι καλά πρέπει να βασίζεσαι πάλι σε παράγοντες έξω από σένα, δηλαδή στο φεγγάρι. Το φεγγάρι είναι η διαδρομή που σου απαγορεύει να νιώσεις αυτόφωτος αλλά να συνεχίσεις να είσαι ετερόφωτος. Αυτός που θα τολμήσει να προχωρήσει λίγο ακόμη θα συναντήσει τον Ήλιο, εκεί είναι το ανώτερο σκαλί της αυτογνωσίας η επίγνωσή. Εκεί θα τσούξουν τα μάτια, θα δακρύσουν, όμως εκεί σε αυτό το σημείο θα έχει για πρώτη φορά ο άνθρωπος συναντήσει την αλήθεια. 



Επιστρέφει ενθουσιασμένος μέσα στη σπηλιά να ενημερώσει το εγώ του, τι είδε. Το εγώ δεν θα δεχτεί εύκολα τον δρόμο της αυτοβελτίωσης, γιατί εκεί μέσα στη σπηλιά της συνήθειας νιώθει ασφάλεια και σιγουριά. Θεωρεί πως αφού έτσι έμαθε τόσα χρόνια αυτό πρέπει να συνεχίσει. Εκεί σε αυτό το σημείο είναι πόσο θα μπορέσει αυτό το μικρό απόσπασμα του εαυτού να πείσει το εγώ του ότι ζει μία ουτοπία και να το ωθήσει να ζήσουν μαζί τον Θείο Έρωτα και να ζήσουν στο αληθινό Φως του Ήλιου= Αγάπη. 



Δωροθέα