Βρέθηκε ο τάφος του σωματοφύλακα του Μ. Αλεξάνδρου, Πευκέστα; Και τμήματα από το σπαθί και την ασπίδα του, που ήταν η ιερή και μυστηριώδης ασπίδα του Αχιλλέα; Ας σταθούν όλοι στο ύψος τους… Το θέμα είναι και εθνικό…

Του Γιώργου Λεκάκη

Μη γνωρίζοντας, έως τώρα, σε ποιον ανήκει, ένας από τους πολλούς αρχαίους μακεδονικούς τάφους που υπάρχουν γύρω από την αρχαία Μίεζα (*) της Ημαθίας, ελέγετο «Ο τάφος της Κρίσεως», διότι σε αυτόν εικονιζόταν ο νεκρός πολεμιστής να οδηγείται από τον ψυχοπομπό Ερμή στους Kριτές του Κάτω Κόσμου, Αιακό και Ραδάμανθυ… Και έτσι ελέγετο έως τώρα…Μόνο, που, κατά πληροφορίες, ευρέθη το όνομα του νεκρού...

Και μάλιστα μαζί με τμήμα της ασπίδος του, η οποία ήταν η ασπίς του Αχιλλέως. Είναι γνωστό ότι την κρατούσε. Εάν, λοιπόν, ετάφη όντως και με αυτήν, την αυθεντική μυστηριώδη ασπίδα του Αχιλλέως, τότε βρισκόμαστε ενώπιον ενός σπουδαίου ευρήματος, του μόνου γνωστού έως τώρα εκ των χειρών του θεού Ηφαίστου, το μόνο θεϊκό χειροποίητο τεχνούργημα / κατασκεύασμα που θα έχει βρεθεί επί γης!!!

Και κάτι τέτοιο θα πρέπει να εξετασθεί διεπιστημονικώς, και όχι μόνον αρχαιολογικώς!..

(*) Θυμίζω ότι για την αναφερομένη από τα αρχαία χρόνια Μίεζα (ήδη από τον Πολύβιο ακόμη), αποφάνθηκε επιτροπή σοφών (με επί κεφαλής τον καθηγητή Γ. Μπαμπινιώτη!) ότι είναι... σλαβικό τοπωνύμιο, διότι καταλήγει σε... -ζα!!! Κι έτσι το χωριό Κοπανός, όπου βρέθηκε η σχολή του Αριστοτέλους, δεν μετονομάσθη σε Μίεζα...

Έλληνες εναντίον Περσών και Κένταυροι εναντίον Λαπιθών...
Μια από τις παραστάσεις του τάφου...

Γράφει ο Α. Χοϊλούς:

«Και το όνομα αυτού, Πευκέστας»!!!

Πριν από δύο μήνες (περίπου) σας είχα πει ότι επισκέφθηκα τον Μακεδονικό Τάφο «Της Κρίσεως» στη Μίεζα[1] (κοντά στην Νάουσα). Εκείνη την ημέρα ήταν που πήρα την πληροφορία ότι ο συγκεκριμένος τάφος ανήκει στον Πευκέστα. Σύμφωνα με τις τελευταίες, πρόσφατες, ανασκαφές που έγιναν στο δάπεδο του τάφου βρέθηκαν τμήματα από το σπαθί και την ασπίδα του, στα οποία είναι χαραγμένο το όνομα του: Πευκέστας!

Ο Πευκέστας (4ος αιώνας) ήταν αξιωματικός στην υπηρεσία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ένας από τους σωματοφύλακες του, και ο μετέπειτα σατράπης της επαρχίας της Περσίας. Καταγόταν από τη Μίεζα κοντά στη σύγχρονη Νάουσα, το ίδιο μέρος όπου ο Αριστοτέλης είχε αναλάβει την διαπαιδαγώγηση του Αλεξάνδρου και των υπόλοιπων νέων της Μακεδονικής αριστοκρατίας (σχολή του Αριστοτέλη). Είχε διακριθεί για τις πολεμικές του αρετές, καθώς ήταν το πρόσωπο το οποίο ο Αλέξανδρος επέλεξε να τον συνοδεύει στη μάχη, με την – ιερή - ασπίδα που είχε αποκτηθεί από τον ναό της Αθηνάς στη Τροία (πρόκειται για την ασπίδα του Αχιλλέα που έχει κατασκευάσει ο Θεός Ήφαιστος, και ο Όμηρος αφιερώνει 134 στίχους στην Ιλιάδα, ραψωδία Σ, για να την περιγράψει). Ήταν επίσης δίπλα στον Αλέξανδρο κατά την επίθεση φρουρίου το -325 της Ινδικής φυλής των Μαλλών, κατά την οποία ο Αλέξανδρος βρέθηκε κάποια στιγμή να έχει πηδήξει από τις επάλξεις μέσα στο αντίπαλο φρούριο μόνος του έναντι πλήθους αμυνομένων. Όλοι οι αρχαίοι συγγραφείς συμφωνούν πως η συμβολή του Πευκέστα ήταν ιδιαίτερα σημαντική ώστε να σωθεί η ζωή του Αλέξανδρου. Σε αυτή την περίπτωση ο Μέγας Αλέξανδρος τραυματίστηκε πολύ σοβαρά. Ο Πευκέστας τιμήθηκε με κάθε δυνατή τιμή από τον Αλέξανδρο, (επειδή τον έσωσε πέφτοντας από πάνω του, καλύπτοντας τον με την Ιερή Ασπίδα) ο οποίος τον έκανε πλέον και επίσημα έναν από τους σωματοφύλακες του, ρόλο που εποφθαλμιούσαν πολλοί Μακεδόνες αξιωματικοί. Κατά την επιστροφή του Αλέξανδρου στην Περσέπολη, απένειμε στον Πευκέστα την σημαντική σατραπεία της επαρχίας της Περσίας, καθώς και επιλέχθηκε ως ο πρώτος που του απονεμήθηκε χρυσό στέμμα, όπως σε όλους τους υπόλοιπους στρατιώτες που είχαν διακριθεί για τις υπηρεσίες τους.

Τώρα, το ερώτημα που γεννάται είναι το εξής:

Αν η ασπίδα που βρέθηκε στον συγκεκριμένο Μακεδονικό Τάφο (Της Κρίσεως) είναι η Ιερή Ασπίδα του Αχιλλέα με την οποία έσωσε τον Μέγα Αλέξανδρο στην μάχη των Μαλλών ο Πευκέστας; Διότι αν είναι όντως αυτή, (η ασπίδα) όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας μας, θα πρόκειται για ένα πολύ μεγάλο και σπουδαίο εύρημα που θα αποδεικνύει ότι, η Ιλιάδα και η Οδύσσεια υπάγονται στα Ιστορικά γεγονότα και όχι στη Μυθολογία, όπως ισχυρίζονται κάποιοι πονηροί σήμερα.

Καθώς και πολλά άλλα που δεν είναι του παρόντος.

Περιμένω από τους αρχαιολόγους να σταθούν στο ύψος τους και σύντομα να ανακοινώσουν και επίσημα ότι ο τάφος ανήκει στον Πευκέστα τον Μιεζεύ.

Καθώς επίσης και την αλήθεια για την ασπίδα που βρέθηκε.

ΠΗΓΗ: Α. ΧΟΪΛΟΥΣ.

Τι λέει το υπουργείο Πολιτισμού

για τον «Τάφο της Κρίσεως»

Από τους σημαντικότερους και καλύτερα διατηρημένους μακεδονικούς τάφους, που έχουν έλθει στο φως μέχρι σήμερα, είναι αυτός ''της Κρίσεως'', ένα από τα ταφικά μνημεία της αρχαίας Μίεζας, που είχαν κατασκευασθεί στην πορεία του αρχαίου δρόμου που ένωνε την πόλη με την πρωτεύουσα του μακεδονικού βασιλείου, την Πέλλα. Οφείλει την ονομασία του στη μοναδική για την αρχαία τέχνη ζωγραφική παράσταση που τον διακοσμεί και έχει ως θέμα την κρίση του νεκρού. Χρονολογείται στο τελευταίο τέταρτο του 4ου αι π.Χ. και ξεχωρίζει ανάμεσα στους μακεδονικούς τάφους για τις μνημειώδεις διαστάσεις του και την επιβλητική του πρόσοψη.

Το μνημείο ανήκει στον τύπο του διθάλαμου μακεδονικού τάφου με καμαρωτή στέγη και καλυπτόταν με χωμάτινο τύμβο που είχε ύψος 1,50 μ. και διάμετρο 10 μ. Η πρόσοψή του είναι διώροφη, συνδυάζει το δωρικό με τον ιωνικό ρυθμό και δίνει την εντύπωση αρχαίου διώροφου κτηρίου με αετωματική επίστεψη. Ο ''πρώτος όροφος'' είναι δωρικού ρυθμού με τέσσερις ημικίονες (τετράστυλο πρόπυλο με παραστάδες στις άκρες), επάνω στους οποίους στηρίζεται το δωρικό γείσο. Αποτελείται από τρίγλυφα και 11 μετόπες, που διατηρούν τμηματικά την πολυχρωμία τους και διακοσμούνται με ένα πολύ γνωστό θέμα, την αναμέτρηση των Κενταύρων με τους Λαπίθες.

Έλληνες εναντίον Περσών και Κένταυροι εναντίον Λαπιθών...
Μια από τις παραστάσεις του τάφου...
Ταινία με σταγόνες και γραπτή ζώνη με άνθη και έλικες διαχωρίζουν τις μετόπες από την ιωνική ζωφόρο που ακολουθεί. Το θέμα του διακόσμου της είναι κάποια μάχη των Ελλήνων εναντίον των Περσών, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι οι μορφές που τη συνθέτουν είναι ανάγλυφες (stucco). Πάνω από το γείσο αναπτύσσεται ο ''δεύτερος όροφος'' της πρόσοψης. Αποτελείται από έξι μικρούς ιωνικούς ημικίονες με ύψος 1,46 μ., ανάμεσα στους οποίους υπάρχουν διαστήματα διαμορφωμένα ως ψευδόθυρες. Το αέτωμα πρέπει να διέθετε γραπτή διακόσμηση, όπως προκύπτει από διάφορα θραύσματα που έχουν έλθει στο φως. Ανάμεσα στις ακραίες παραστάδες και στους δωρικούς ημικίονες, που πλαισιώνουν τη θύρα, υπάρχουν τέσσερις ζωγραφικοί πίνακες, οι οποίοι αποτελούν ενιαία σύνθεση που απεικονίζει τη σκηνή της κρίσης του νεκρού. Ο νεκρός πολεμιστής οδηγείται από τον ψυχοπομπό Ερμή στους κριτές του Κάτω Κόσμου, Αιακό και Ραδάμανθυ, θέμα εξαιρετικά σπάνιο στην εικονογραφία, αλλά γνωστό από τον πλατωνικό διάλογο ''Γοργίας''.

Ο ψυχοπομπός Ερμής με το κηρύκειό του,
οδηγεί την ψυχή του νεκρού (Πευκέστα;)
στους κριτές, Ραδάμανθυ και Αιακό...
Μια από τις παραστάσεις του Τάφου της Κρίσης, στα Λευκάδια Ημαθίας...

Από τον τρόπο απόδοσης των μορφών προκύπτει ότι δύο ζωγράφοι συμμετείχαν στη διακόσμηση του τάφου. Ο προθάλαμος, αν και δεν έχει ανασκαφεί πλήρως, φαίνεται ότι δεν διέθετε γραπτές παραστάσεις. Αντίθετα, ο νεκρικός θάλαμος με την αρχιτεκτονική διάρθρωση των τοίχων θυμίζει έντονα τις εσωτερικές όψεις σπιτιών της Πέλλας και της Δήλου. Διαθέτει τοιχοβάτη, κυρίως τοίχο, παραστάδες στις γωνίες, θριγκό και καμαρωτή στέγη. Βαθύ γαλάζιο, κόκκινο και λευκό είναι τα χρώματα που έχουν χρησιμοποιηθεί στο θάλαμο, ενώ ιωνικά κυμάτια, ρόδακες και ταινίες διακοσμούν τα διάφορα αρχιτεκτονικά μέλη.

Ο τάφος της Κρίσεως εντοπίσθηκε τυχαία το 1954 κατά τις εργασίες διάνοιξης επαρχιακού δρόμου και ανασκάφηκε από τον καθηγητή Φώτιο Πέτσα κατά τα έτη 1954-1964. Είχε υποστεί σοβαρές φθορές ήδη από την αρχαιότητα, τόσο στην καμάρα του προθαλάμου όσο και στην πρόσοψη. Εργασίες συντήρησης των κονιαμάτων και δομικής αποκατάστασης της πρόσοψης έγιναν το 1998, παράλληλα με ανασκαφή από τη Λ. Στεφανή, ενώ σήμερα βρίσκεται σε εξέλιξη το έργο ανάδειξης του μνημείου, που προβλέπει και νέα πρόσβαση για άτομα με ειδικές ανάγκες.

ΠΗΓΗ: Ε. Ψαρρά, αρχαιολόγος.

Μακεδονική φάλαγγα… Το απόλυτο “μυστικό” όπλο των αρχαίων Ελλήνων

Η Μακεδονική Φάλαγγα, είχε, ως σχηματισμός, καταλυτική επίδραση στην παγκόσμια στρατιωτική ιστορία, επηρεάζοντας την σκέψη μεγάλων στρατηγών μέχρι και τον 18ο αιώνα. Αν και συχνά ακούγεται πως η φάλαγγα ήταν ένας άκαμπτος, μονολιθικός σχηματισμός αυτό δεν ισχύει, τουλάχιστον στην εποχή του Αλεξάνδρου και των άμεσων διαδόχων του.

Η βασική υπομονάδα της φάλαγγας ήταν ο στοίχος, ο οποίος είχε δύναμη 16 ανδρών και ονομαζόταν λόχος. Επικεφαλής κάθε στοίχου ήταν ο λοχαγός και τάσσονταν πρώτος. Ο τελευταίος άνδρας ονομαζόταν ουραγός και ήταν αντίστοιχος του σημερινού δεκανέα. Δύο στοίχοι – 32 άνδρες – συγκροτούσαν μια διλοχία και τέσσερις λόχοι μια τετραρχία – 64 άνδρες.

Τέσσερις τετραρχίες συγκροτούσαν ένα σύνταγμα 256 ανδρών. Αυτή ήταν και η κατώτερη τακτική μονάδα της φάλαγγας. Δύο συντάγματα συγκροτούσαν μια Πεντακοσιαρχία, δύο Πεντακοσιαρχίες μια Χιλιαρχία και τρεις Πεντακοσιαρχίες μια Τάξη (ταξιαρχία). Αργότερα, στους χρόνους των Επιγόνων, η Τάξη αποτελείτο από δύο χιλιαρχίες. Δύο χιλιαρχίες συγκροτούσαν μια Μεραρχία. Δύο μεραρχίες συγκροτούσαν μια Φαλαγγαρχία και δύο Φαλαγγαρχίες ένα Κέρας.

Τα συντάγματα της φάλαγγας τάσσονταν σε σχηματισμό με μέτωπο 16 και βάθος 16 ανδρών (16 χ 16 = 256). Ανάλογα με την τακτική κατάσταση μπορούσαν να αραιώσουν ή να πυκνώσουν τον σχηματισμό τους. Στη μάχη της Ισσού η φάλαγγα πολέμησε ταγμένη σε βάθος μόνο 8 ζυγών (ανδρών), αντί των συνηθισμένων 16. Στη μάχη της Μαγνησίας, κατά των Ρωμαίων, το 190 π.Χ. η σελευκιδική φάλαγγα τάχθηκε σε βάθος 32 ανδρών.

Ο συνήθης πάντως σχηματισμός ήταν με μέτωπο 16 και βάθος ανδρών. Τα συντάγματα μιας τάξης δεν τάσσονταν όλα μαζί, παράλληλα, χωρίς κενά μεταξύ τους. Συνήθως αφήνονταν ένα μικρό κενό, στη φάση της προσπέλασης, μέσω των οποίων μπορούσαν να περάσουν μπροστά από τη φάλαγγα ελαφρά οπλισμένοι ψιλοί (τοξότες, σφενδονήτες, ακοντιστές), οι οποίοι καταπονούσαν τον αντίπαλο με βλήματα. Λίγο πριν την κρούση των βαρέων στρατευμάτων, οι ψιλοί, περνώντας μέσα από τα κενά, συγκεντρώνονταν πίσω από τη φάλαγγα.

Στη φάση της προσπέλασης η φάλαγγα βάδισε σε «ανοικτό» σχηματισμό, με τους άνδρες να απέχουν περί το 1μ. ο ένας από τον άλλο. Ωστόσο καθώς πλησίαζε στον αντίπαλο και άρχιζε να δέχεται τα εχθρικά βλήματα, η φάλαγγα «συνασπιζόταν», με τους άνδρες να καταλαμβάνουν, έκαστος μέτωπο, περί τα 60εκ., όσο δηλαδή ήταν η διάμετρος της ασπίδας του. Με τον τρόπο αυτό κάθε σύνταγμα της φάλαγγας παρουσίαζε μέτωπο μικρότερο των 10μ.

Εδώ ήταν όμως και το μυστικό της επιτυχίας, καθώς επί μετώπου 10μ. η μακεδονική φάλαγγα έριχνε στην μάχη 256 άνδρες, με τους πρώτους 76 να πολεμούν άμεσα και τους υπόλοιπους να προσθέτουν βάθος στον σχηματισμό και να αναπληρώνουν άμεσα τις τυχόν απώλειες. Κανένας άλλος σχηματισμός δεν επέτρεπε την συγκέντρωση τόσο μεγάλου όγκου ανδρών σε τόσο περιορισμένο χώρο. Οι Πέρσες, λόγω οπλισμού και τακτικών, επί μετώπου 10 μ. δεν μπορούσαν να συγκεντρώσουν περισσότερους από 30 άνδρες. 

Άρα η φάλαγγα απολάμβανε τοπικής αριθμητικής – περάν της ποιοτικής – υπεροχής σε χώρο και τόπο. Ακόμα και οι νότιοι Έλληνες οπλίτες, λόγω της αργολικής τους ασπίδας, διαμέτρου 90εκ. δεν μπορούσαν να επιτύχουν τέτοια συγκέντρωση. Εξάλλου λόγω του μήκους του δόρατος, μόνο οι δύο πρώτοι ζυγοί οπλιτών μπορούσαν να πολεμήσουν εναντίον κάθε αντιπάλου.

πηγή 

Πώς λέγονταν παλιά οι γειτονιές της Αθήνας;

Κατσικάδικα: 
Στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν ακόμα σχεδιαζόταν η Πλατεία Δεξαμενής, το Κολωνάκι αποκαλούταν Κατσικάδικα, και βόρεια της πλατείας δεν υπήρχαν παρά καλύβες βοσκών. Τα κατσικάκια τους, μάλιστα, έφαγαν –στην κυριολεξία– την πρώτη απόπειρα δεντροφύτευσης του Λυκαβηττού.

Κουκουβάουνες: 
Λεγόταν η σημερινή Μεταμόρφωση, πριν η μανία να καταργήσουμε τα αρβανίτικα τοπωνύμια «χτυπήσει» την Αττική, και γίνουν τα Λιόσια Ίλιον, η Χασιά Φυλή, το Μενίδι Αχαρνές και το Λιόπεσι Παιανία.

Λοιμικό: 
Ήταν το Ελληνικό μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα. Αν δεν το μαντέψατε, το όνομα προέρχεται από ένα λοιμοκαθαρτήριο που υπήρχε στην περιοχή.

Μαγκουφάνα: 
«Θύμα» κι αυτή της από-αρβανιτοποίησης των αττικών τοπωνυμίων, άλλαξε το όνομά της σε Πεύκη με διάταγμα που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως το 1960.

Μπραχάμι: 
Εντάξει, αυτό το ξέρετε –κυρίως επειδή οι παλαιότεροι κάτοικοι του Αγίου Δημητρίου και της Δάφνης αποκαλούν ακόμα έτσι τη γειτονιά τους.

Τουρκολίμανο: 
Κι αυτό θα το έχετε ακουστά, αν γνωρίζετε έστω και έναν Πειραιώτη άνω των 40. Είναι το Μικρολίμανο του Πειραιά, που κάποια στιγμή αποφασίσαμε πως παραέχει πολλά τούρκικα τοπωνύμια. Το Πασαλιμάνι έμεινε, το Τουρκολίμανο έφυγε.

Κακοσάλεσι: 
«Στου σπιτ’ στου Κακοσάλεσ’ δε ματαξαναγυρνώ» τραγουδούσε ο Γιάννης Μηλιώκας τότε που η Αυλώνα αποκαλούταν ακόμα από τους γηραιότερους κατοίκους της με το όνομα που είχε ως το 1927 –και το οποίο σήμαινε «κακό πέρασμα», επειδή το ορμητήριο των κλεφτών εκεί δυσκόλευε το πέρασμα των Οθωμανών.

Βουρλοπόταμος: 
Είναι η σημερινή Αμφιθέα, του Παλαιού Φαλήρου, η οποία τότε δανειζόταν το όνομά της από το ρέμα που την διέσχιζε.

Λεβί: 
Ένα από τα πιο άγνωστα παλιά τοπωνύμια της Αθήνας, το εβραϊκό Λεβί έγινε αργότερα επίθετο –ο Δημήτρης Λεβής ήταν ο τελευταίος ιδιοκτήτης της αγροικίας στον Ελαιώνα, που δάνειζε το όνομά της στην γειτονιά γύρω της.

Αλώνια:
 Λεγόταν το Θησείο μέχρι και τα πρώτα χρόνια της ανεξάρτητης Αθήνας –τότε που εκπονήθηκε το πρώτο σχέδιο πόλης, από τους Κλεάνθη και Σάουμπερτ. Υπήρχαν όντως αλώνια στην πλατεία έξω από τον σταθμό του ηλεκτρικού, τα οποία μάλιστα σημειώνονται στα σχέδια των Κλεάνθη και Σάουμπερτ.

Μη χάνεσαι με όσους μοιράστηκες κάποτε ένα θρανίο.

Όλα ξεκινούν ένα πρωινό το οποίο προορίζεται να στιγματίσει την επόμενη δεκαετία και βάλε της ζωής σου.

Σε ξυπνάνε σχεδόν με το ζόρι από τα πουπουλένια σου όνειρα, σε δασκαλεύουν να είσαι φρόνιμο παιδί και φορτωμένο το δύσμοιρο με μία τσάντα μεγαλύτερη από το μπόι σου, ξεκινάς για την ξενιτειά της πρώτης μέρας στο σχολείο.

Μπορεί να κλάψεις φωναχτά μήπως και σε λυπηθούν ή μπορεί να καθαρίσεις όλα τα πατώματα, μέχρι να πειστείς να περάσεις το κατώφλι.

Αφού όμως στερέψουν όλα τα ουρλιαχτά του στιλ «Θέλω τη μαμά μου» και άλλα τέτοια χαριτωμένα, διαπιστώνεις ότι ο χώρος είναι γεμάτος με πολλά μικρά ζιζάνια σαν και του λόγου σου, σύμμαχοι στη μάχη κατά της δικτατορίας του πρωινού ξυπνήματος και κυρίως μαθήματος.

Μπορεί ο τίτλος του διπλανού να άλλαξε όνομα και φύλο στη διάρκεια των χρόνων, όμως ο ρόλος του σύμμαχου παρέμεινε ίδιος και απαράλλαχτος.

Τυχεροί όσοι κάθε πρωί είχαν κάποιον να τους καλωσορίζει στο θρανίο με μια καλημέρα και ένα ζεστό χαμόγελο. Ήταν εκείνοι που δε βαρέθηκαν ποτέ στο μάθημα γιατί είχαν κάποιον να μοιραστούν την ανία τους μέχρι να τους χωρίσει η αγανάκτηση του διδάσκοντα. Εσείς δεν είστε για να κάθεστε μαζί!

Από τα μικροσκοπικά καρεκλάκια του νηπιαγωγείου ως και τα έδρανα του πανεπιστημίου, το ταξίδι στη γνώση απαιτεί και λίγο χαβαλέ, γιατί αλλιώς γίνεται καταναγκασμός.

Οι παρέες του σχολείου, αν δε δέσουν για τα καλά, είναι καταδικασμένες να λησμονηθούν στο συρτάρι με σκονισμένα άλμπουμ φωτογραφιών. Το ίδιο και το άτομο που τόσα χρόνια μοιράστηκες πολλά περισσότερα από ένα θρανίο.

Μοιράστηκες τη νύστα σου, τις παραξενιές σου και άπειρα εσωτερικά αστεία. Χωρίσατε το κολατσιό σας στα δυο, ίσως για πρώτη και τελευταία φορά, αλλά και το απροειδοποίητο τεστ μαθηματικών που όλως τυχαίως έγερνε λιγάκι προς τα δίπλα. 

Οι προσδοκίες και ο φόβος για το μέλλον ελαφραίνουν όταν τους μοιράζεσαι. Από το γνωστό «εγώ όταν μεγαλώσω θα γίνω…» μέχρι όντως να τα καταφέρεις, περνάνε άπειρες ώρες μέσα στη σχολική τάξη, διαγωνίσματα και εκδρομές. Θα τα κατάφερνες μόνος;

Ήταν εκείνη η σφιχτή αγκαλιά, όταν πάτωσες στο διαγώνισμα της κατεύθυνσης ή το ιδρωμένο χέρι που κρατούσες λίγο πριν τις πανελλαδικές. Ήταν το ίδιο πρόσωπο με το οποίο κλάψατε παρέα τη μέρα των αποτελεσμάτων μαζί, αλλά για διαφορετικούς λόγους.

Τα ονόματα από τα πρώτα καρδιοχτύπια γράφονται με μολύβι στα σχολικά θρανία. Στην ηλικία που ξεπερνιέται το σύνθημα «αγόρια ιππότες, κορίτσια μαύρες κότες», η διπλανή είναι εκείνη που θα μάθει για τον πρώτο σου έρωτα και θα φροντίσει να σε κάνει ρεζίλι κάθε φορά που περνάει μπροστά σου ο εκλεκτός.

Σημειωματάκια κάτω από τη μύτη του καθηγητή, παιχνιδιάρικα σκουντήματα και εκείνα τα βλέμματα όλο νόημα προς εξυπηρέτηση της μουγκής συνεννόησης.

Τα σχολικά χρόνια τελειώνουν, ο καθένας ακολουθεί τη δική του πορεία. Είναι κρίμα λοιπόν εσείς οι δύο να χωρίσετε τις ζωές σας όπως κάνατε με το θρανίο στο δημοτικό. Κι αν οι δρόμοι σας φέρουν ξανά στα παλιά λημέρια, χτυπήστε το κουδούνι για έναν καφέ στα γρήγορα. 

Περάστε μαζί ακόμα ένα διάλειμμα για να αναπολήσετε μερικά από τα πιο ανέμελα χρόνια της ζωής σας! Εξάλλου, αξίζει να χτίζουμε το παρόν μας πάνω σε χαρούμενες αναμνήσεις του παρελθόντος.
Θεοδώρα Μαρία Βένου

Ένα καφέ στο σπίτι του ‘Οθωνα και της Αμαλίας κρυμμένο στην καρδιά της Αθήνας

Περιμένοντας να χτιστεί το σπίτι του (η σημερινή Βουλή), ο βασιλιάς Οθωνας και η 18χρονη σύζυγός του Αμαλία εγκαταστάθηκαν σε ένα νεοκλασικό στην πλατεία Κλαυθμώνος, πριν από 180 χρόνια. 
Το πανέμορφο κτίριο της οδού Παπαρρηγοπούλου 7, που στεγάζει σήμερα το Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών, ήταν ένα από τα πρώτα σπίτια που κτίστηκαν στην απελευθερωμένη Αθήνα, το 1833. Σχεδιάστηκε από τους Γερμανούς αρχιτέκτονες G. Luders και J. Hoffer και αποτελεί ένα από τα πρώτα δείγματα λιτού κλασικισμού στην Ελλάδα. 
Το σπίτι ανήκε στον Χιώτη τραπεζίτη Σταμάτιο Δεκόζη Βούρο (1792-1881) και ήταν εδώ που φιλοξενήθηκαν ο Όθωνας και η Αμαλία από το 1837 ως το 1843, περιμένοντας να ολοκληρωθούν τα ανάκτορά τους -η σημερινή Βουλή.


Σήμερα είναι ένας ζωντανός τόπος ιστορικής μνήμης και διασκέδασης. Καφέ, bar, εστιατόριο, γκαλερί, κήπος, όλα σε έναν δημιουργικό και φιλόξενο πολυχώρο τεχνών. Ο ιστορικός κήπος που είχε εγκατασταθεί ο Οθωνας αφού παντρεύτηκε τη 18χρονη Αμαλία, η οποία και οργάνωσε τον κήπο του παλαιού παλατιού, του πρώτου δημόσιου κήπου της πρωτεύουσας, αναβίωσε και περιμένει. Έργα τέχνης, μουσικές βραδιές, φιλολογικές συζητήσεις, αρωματικός καφές, καλό κρασί και ποτά, σπιτικά φαγητά και γλυκά, όλα όσα δύσκολα συναντά κανείς στο κέντρο, μαζεμένα στη θρυλική αυλή του Black Duck.



Στα 1836, ο βασιλιάς Όθων, επιστρέφοντας από το Μόναχο μετά τον γάμο του με την Αμαλία, χρησιμοποίησε ως προσωρινή κατοικία τη «Μεγάλη Οικία» Βούρου στην τότε οδό Νομισματοκοπείου και ήδη Παπαρρηγοπούλου αριθ. 7 και τη διπλανή οικία του Γ. Αφθονίδη (που δεν υπάρχει σήμερα), συνδέοντας μεταξύ τους με στοά τα δύο αυτά αρχοντικά. Ο Όθων και η Αμαλία έμειναν σ’ αυτό το «Παλιό Παλάτι», όπως το αποκαλούσαν αργότερα οι Αθηναίοι, από το 1836 μέχρι το 1843. 
Διαμόρφωσαν μάλιστα και έναν κήπο μπροστά στο παλάτι, από τον οποίο προήλθε ο σημερινός κήπος της πλατείας Κλαυθμώνος. 
Η βασιλική αυτή κατοικία μεταφέρθηκε το 1843 στο νεόκτιστο τότε κτίριο των Ανακτόρων, έργο του Γερμανού αρχιτέκτονα Φρειδερίκου Γκαίρτνερ (Friedrich Gaertner), όπου στεγάζεται σήμερα η Βουλή των Ελλήνων. 
Το 1859, ο Σταμάτιος Δεκόζης Βούρος έχτισε δίπλα στο σπίτι του, στον αριθ. 5 της οδού Παπαρρηγοπούλου, ένα δεύτερο αρχοντικό, για κατοικία του γιου του Κωνσταντίνου Βούρου, σε σχέδια του αρχιτέκτονα Γεράσιμου Μεταξά, που σώζεται μέχρι σήμερα. 
Σήμερα, το αρχοντικό του Δεκόζη Βούρου στεγάζει από το 1980 το «Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών», που ίδρυσε ο Λάμπρος Ευταξίας, δισέγγονος του Σταματίου Δεκόζη Βούρου. 
Η νεαρή βασίλισσα ήταν αυτή που οργάνωσε τον κήπο γύρω από την προσωρινή κατοικία του ζεύγους το 1836. 
Ο «κήπος του παλαιού παλατιού» ήταν ο πρώτος δημόσιος κήπος της πρωτεύουσας, με τέσσερις εισόδους, σιντριβάνι και μία στέρνα με χρυσόψαρα. Συμπεριελάμβανε τη σημερινή πλατεία Κλαυθμώνος και έφτανε μέχρι την πλατεία Κολοκοτρώνη. Ο σημερινός κήπος του Μουσείου της Πόλεως των Αθηνών αποτελεί ένα μικρό μόνο μέρος εκείνου του μεγάλου κήπου. Παραμένει όμως μία μοναδική μικρή όαση στο κέντρο της Αθήνας, με ζωντανό ακόμα τον φοίνικα που φύτεψε η Αμαλία. 

Ο φοίνικας της βασίλισσας Αμαλίας:






Τώρα, το Black Duck Multiplarte μεταφέρει την εμπειρία του εδώ και υποδέχεται τους κατοίκους της Αθήνας σε έναν ανοιχτό χώρο στην καρδιά της πόλης. Με σεβασμό στο ιστορικό και φυσικό περιβάλλον, το Black Duck Garden – Athens City Museum Bistrot ανοίγει το καλοκαίρι στον κήπο, αλλά και όλο τον χρόνο στον ιδιαίτερο χώρο του αίθριου. Ιnfo Καθημερινά από τις 09.00, Σαβ/κο από τις 10.00 Ι. Παπαρρηγοπούλου 5-7, Πλατεία Κλαυθμώνος, Αθήνα, 
Τηλ. 210 3252396, www.blackduckgarden.gr 

Αυτό είναι το πρώτο σπίτι του Οθωνα, σήμερα Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών:






Στον πρώτο όροφο υπάρχουν τα «βαριά» εκθέματα: το σαλόνι της Αμαλίας και εκείνο του Οθωνα, η αίθουσα του θρόνου (με την πολυθρόνα που χρησιμοποιήθηκε ως θρόνος), το πρώτο χειρόγραφο Σύνταγμα της Ελλάδος πάνω στο γραφείο του κόμητος Αρμανσμπεργκ και πλήθος πινάκων και συλλεκτικών αντικειμένων που αφορούν το τότε βασιλικό ζεύγος.

Η αίθουσα του θρόνου. Ελλείψει θρόνου, ο Οθωνας καθόταν προσωρινά σε πολυθρόνα.


Μαρμάρινος καναπές στην αυλή της οικίας:


Το περίφημο τάβλι-έπιπλο στο σαλόνι του άνακτα. 


Σαλόνι με τραπέζι χαρτοπαιγνίου στην οικία Κωνσταντίνου Βούρου.

Χ. Γιανναράς: Αν υπήρχε πολιτικός με όραμα θα έβαζε στο Δημοτικό Αρχαία και Ελληνικούς χορούς

O καθηγητής φιλοσοφίας και συγγραφέας, Χρήστος Γιανναράς, μιλά για την Ελλάδα που «τέλειωσε» λόγω και της εκπαίδευσης που έχει στόχο την χρηστικότητα και όχι το «αληθεύειν».

Χ. Γιανναράς: Αν υπήρχε πολιτικός με όραμα θα έβαζε στο Δημοτικό Αρχαία και Ελληνικούς χορούς.

Όπως αναφέρει ο ίδιος: «Βυθιζόμαστε σε ένα κενό, σε ένα τίποτα […] Απορώ που ακόμα υπάρχουμε! Δεν γεννιέται η παραμικρή αντίσταση στην κακουργία των πολιτικών… Προς τι να αντισταθεί ο Έλληνας; Προς τι;

Για να έχει πρωθυπουργό ή τον Μητσοτάκη ή τον Τσίπρα; Διαφέρουν αυτοί από το να έχεις πρωθυπουργό τον Σόιμπλε; Δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση, το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα είναι πια ανύπαρκτο».

Έχετε πει πως «Η Ελλάδα τέλειωσε» σε σχέση με το ότι «η ελληνική εκπαίδευση εστιάζει στη χρηστικότητα». Θα θέλατε να το εξηγήσετε;

Η βασική μου ιδέα είναι, ότι εάν ο ελληνισμός κόμιζε κάτι μέσα στους αιώνες -κι αυτό είναι που τον διαφοροποιεί ριζικά από τη δυτική παράδοση- είναι ακριβώς ότι ο στόχος για τον έλληνα ήταν το «αληθεύειν» και όχι το χρήσιμο.

Λέει ο Αριστοτέλης, ότι «Το ζητείν απανταχού το χρήσιμον ήκιστα αρμόζει τοις μεγαλοψύχοις και ελευθερίοις», δηλαδή, δεν ταιριάζει σε ελεύθερους και μεγαλόψυχους ανθρώπους το να ζητάνε παντού το χρήσιμο. Η χρησιμότητα είναι μια δουλεία στην ανάγκη, αδιανόητη για τον έλληνα. Ο έλληνας μάχεται για την ελευθερία από την ανάγκη.

Λοιπόν, στην Ελλάδα, η Παιδεία κάποτε -θα τολμούσα να πω όχι πολύ μακριά από σήμερα- είχε σώσει κάτι από αυτή την προτεραιότητα της ελευθερίας. Για παράδειγμα, το παιδάκι πήγαινε στο Δημοτικό Σχολειό και άρχιζε την εκπαίδευσή του με τη σουηδική γυμναστική, δηλαδή με έναν έμπρακτο τρόπο, που δεν ήταν διανοητικός. Εντασσόταν σε ένα δρώμενο, λογικά συντονιζόμενων κινήσεων. Όλοι μαζί έκαναν τις ίδιες κινήσεις.

Αυτό έχει τεράστια παιδαγωγική δυναμική. Έμπαινε το παιδί στην κοινωνία των σχέσεων, όχι με διδάγματα και με ηθικολογίες, αλλά με την πράξη. Ή μάθαινε να συντονίζει το βάδισμά του, πώς να βαδίζει μαζί με τους άλλους. Έχετε δει πως παρελαύνουν σήμερα τα παιδιά; Δεν μπορούν, δεν ξέρουν να συντονιστούν, σκορποχώρι, τελείως.

Ή ο ελληνικός χορός, ήταν μέγιστο μάθημα κοινωνικοποίησης του παιδιού. Σήμερα ο στόχος δεν είναι να κοινωνικοποιηθεί το παιδί. Είναι να θωρακιστεί το εγώ του, να μάθει να απαιτεί, να μάθει εξασφαλίζει το δικαίωμά «του». Θυμάστε τον πιτσιρικά που φώναζε στον υπουργό Παιδείας, Αρσένη: «Δεν μπορείς Γεράσιμε!»;

Οι μικρονοϊκοί μας πολιτευόμενοι νομίζουν ότι έτσι ετοιμάζουν άγρυπνους επαναστάτες. Αλλά προσωπικά θεωρώ ότι μ’ αυτόν τον τρόπο ετοιμάζουν ανθρώπους τρομακτικής μοναξιάς! Έναν ανέραστο άνθρωπο. Το “απελευθερωμένο” σημερινό παιδί δεν θα μπορέσει ποτέ να ερωτευτεί, γιατί δεν ξέρει να μοιράζεται.

Και πιο συγκεκριμένα, σε σχέση με τη φράση σας «Η Ελλάδα τελείωσε», τι έχετε να πείτε;

Δε έχει μείνει ούτε ίχνος από την ελληνικότητα, από αυτή την προτεραιότητα του «κοινωνείν», που έλεγε ο Ηράκλειτος. Ούτε το παραμικρό θεσμικό κατάλοιπο. Στη θέση της κοινότητας (πόλεως) κυριαρχεί σήμερα η τηλεοπτικά ποδηγετούμενη μάζα. Ο στόχος μας δεν είναι το κοινωνείν. Η αλήθεια δεν προκύπτει από τη βεβαιότητα της εμπειρικής μετοχής. Όχι! Η αλήθεια επιβάλλεται αξιωματικά, είτε από αυθεντίες, είτε από τη δογματική λογική, είτε από τη χρησιμότητα.

Λέμε ότι το μέλι είναι γλυκό, λέει ο Δημόκριτος, όχι γιατί υπάρχει μια αξιωματική αρχή, η οποία ορίζει τι είναι γλυκό και τι είναι πικρό, αλλά γιατί έχουμε γευτεί μέλι και η εμπειρία όλων μας συμπίπτει. «Πάντες ομοδοξούσι και έκαστος επιμαρτυρεί», δηλαδή όλοι έχουν ομού τη γνώμη, τη δόξα, την αντίληψη.

Λοιπόν, αν χαθεί αυτό το στοιχείο: «Καθ᾽ ὅτι ἂν κοινωνήσωμεν, ἀληθεύομεν, ἃ δὲ ἂν ἰδιάσωμεν, ψευδόμεθα», που έλεγε ο Ηράκλειτος, (δηλαδή, ότι αληθεύουμε μόνο όταν συμπίπτει η εμπειρία όλων μας και κοινωνείται η ίδια εμπειρία, αν χαθεί η ελληνική εμμονή στην αλήθεια ως “μετοχή”), ο ολοκληρωτισμός είναι μονόδρομος. Ολοκληρωτισμός δικτατόρων ή ιδεολογιών ή των Τραπεζών και του απρόσωπου εφιάλτη που λέγεται Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Σύστημα.

Ο Κωνσταντίνος Καραβίδας ή ο Νίκος Πανταζόπουλος, έδειξαν πως όσο λειτουργούσε η αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα, υπήρχε ελληνικότητα.

Υπήρχε και η ανοχή στη διαφορετικότητα, γιατί κάθε κοινότητα είχε κάποιες διαφορές από την άλλη;

Ναι, η διαφορετικότητα του κάθε ανθρώπου! Πήγαινες στο καφενείο και οι άνθρωποι έλεγαν αυθόρμητα τη δική τους, την προσωπική γνώμη τους, το καλαμπούρι τους. Σήμερα όλοι αντιγράφουν πανομοιότυπες φράσεις της τηλεόρασης. Αναμηρυκάζουν φράσεις που ακούσανε στα “Μέσα”. 

Επιμένω ότι η ουσία του προβλήματος δεν είναι ιδεολογική ή παραταξιακή. Είναι ότι βυθιζόμαστε σε ένα κενό, σε ένα τίποτα. Κυρίως το στοιχείο της αδυναμίας των παιδιών να ερωτευτούν, είναι αναπηρία. Βλέπετε νέα παιδιά στην καφετέρια, το καθένα με το κινητό του και τον καφέ του ανίκανα να ανταλλάξουν άποψη, δε λένε λέξη.

Και τι νομίζετε ότι θα μπορούσε να γίνει;

Αν υπήρχε πολιτικός με όραμα, θα έβαζε τα αρχαία ελληνικά να διδάσκονται από το δημοτικό, σαν παιχνίδι! Θα έβαζε πολύ πολλή, μουσική, θα έβαζε κυρίως μαθηματικά, αλλά θα άλλαζε τον τρόπο διδασκαλίας τους: Τα μαθηματικά όχι ως χρηστική γνώση, αλλά ως γλώσσα, ως λογική.

Τα μαθηματικά είναι μια γλώσσα. Στα ελληνικά σχολειά, όμως, τα μαθηματικά, τα μαθαίναμε ως κάτι χρηστικό, μόνο για να κάνουμε λογαριασμούς. Είναι έγκλημα! 

Τι άλλο θα λέγατε, ως επίλογο, για την Ελλάδα στην κρίση;

Απλώς ότι απορώ που ακόμα υπάρχουμε! Δεν γεννιέται η παραμικρή αντίσταση στην κακουργία των πολιτικών… Προς τι να αντισταθεί ο Έλληνας; Προς τι; Για να έχει πρωθυπουργό ή τον Μητσοτάκη ή τον Τσίπρα; Διαφέρουν αυτοί, από το να έχεις πρωθυπουργό τον Σόιμπλε; Δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση, το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα είναι πια ανύπαρκτο.

Τις προάλλες λέχθηκε πως μία γυναίκα που μεγαλώνει μόνη της δύο παιδιά και το ετήσιο εισόδημά της είναι κάπου 4.100, ότι η εφορία της ζητάει σχεδόν τα μισά, και μάλιστα της αφαίρεσαν από την τράπεζα 8 ευρώ που είχε στον λογαριασμό της.

Πρέπει να βρούμε τον δικό μας τρόπο. Δεν είναι δυνατόν να θέλουμε να βάλουμε την Ελλάδα να λειτουργήσει με τους όρους που λειτουργεί π.χ. η Ολλανδία. Ξέρετε ότι σε όλη τη Ρωμαϊκή περίοδο, στο λεγόμενο Βυζάντιο, και μετά σε όλη την Οθωμανική περίοδο, υποκείμενο φορολογικής υποχρέωσης, δεν ήταν το άτομο, αλλά η κοινότητα.

Δηλαδή, φέτος είχα εγώ μεγαλύτερη σοδιά, και εσείς μικρότερη, έπρεπε να κοινωνήσουμε μεταξύ μας τη διαφορά, ώστε να πληρώσει το χωριό το φόρο. Καταλαβαίνετε τι δυναμική είχε αυτό το στοιχείο; Τώρα, η γυναίκα που αναφέρατε, μόνη της, τι να κάνει; Να πηδήξει από το μπαλκόνι ή να οπλιστεί με βόμβα μολότοφ;

dinfo.gr

Όσα δεν γνωρίζουμε για τη ζωή και το θάνατο της Παναγίας

Τι λέει η εκκλησιαστική παράδοση για την Κοίμηση τηςΠαναγίας; Ποια είναι τα γεγονότα που συνέβησαν; Σε ποια σημεία διαφέρουν η Ορθόδοξη και η Καθολική πίστη, αναφορικά με την κοίμηση της Θεοτόκου;
Η Θεομητορική εορτή της Χριστιανοσύνης γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 15 Αυγούστου με το Νέο Ημερολόγιο και στις 28 Αυγούστου με το Παλαιό. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία ο εορτασμός της Κοίμησης της Θεοτόκου περιλαμβάνει κατά πρώτο λόγο το θάνατο και την ταφή της Παναγίας και κατά δεύτερο την ανάσταση και τη μετάστασή της στους ουρανούς.
Για την Κοίμηση της Θεοτόκου δεν υπάρχουν πληροφορίες από την Καινή Διαθήκη. Γι’ αυτήν μαθαίνουμε από τις διηγήσεις σημαντικών εκκλησιαστικών ανδρών, όπως των Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, Διονυσίου του Αρεοπαγίτη, Μόδεστου Ιεροσολύμων, Ανδρέα Κρήτης, Γερμανού Κωνσταντινουπόλεως, Ιωάννη Δαμασκηνού κ.ά., καθώς και από τα σχετικά τροπάρια της εκκλησιαστικής υμνολογίας. Στα κείμενα αυτά διασώζεται η «αρχαία και αληθεστάτη» παράδοση της Εκκλησίας γι’ αυτό το Θεομητορικό γεγονός.
Έτσι, λοιπόν, κατά την εκκλησιαστική παράδοση, η μητέρα του Ιησού Χριστού, Μαρία (η Θεοτόκος και Παναγία), πληροφορήθηκε τον επικείμενο θάνατό της από έναν άγγελο τρεις ημέρες προτού αυτός συμβεί και άρχισε να προετοιμάζεται κατάλληλα. Προσεύχεται στο όρος των Ελαιών και δίνει τα υπάρχοντά της σε δύο γειτόνισσές της χήρες. Επειδή κατά την ημέρα της Κοίμησής της δεν ήταν όλοι οι Απόστολοι στα Ιεροσόλυμα, καθώς κήρυτταν «απανταχού γης», μια νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε κοντά της. Μοναδικός απών ο απόστολος Θωμάς.
Η Κοίμηση της Θεοτόκου συνέβη στο σπίτι του Ευαγγελιστή Ιωάννη, στο οποίο διέμενε η μητέρα του Θεανθρώπου. Αφού της έκλεισαν τα μάτια, οι Απόστολοι μετέφεραν το νεκροκρέβατό της στον κήπο της Γεθσημανής, όπου και την έθαψαν. Κατά τη μεταφορά του λειψάνου της, φανατικοί Ιουδαίοι αποπειράθηκαν να ανατρέψουν το νεκροκρέβατό της, αλλά τυφλώθηκαν. Μόνο ένας από αυτούς κατόρθωσε να το ακουμπήσει, αλλά μια αόρατη ρομφαία του έκοψε τα χέρια.
Μοναδικός απών από την κηδεία της υπήρξε, όπως προαναφέραμε, ο Απόστολος Θωμάς. Όταν μετά από τρεις ημέρες πήγε στον τάφο της, βρήκε μόνο τα εντάφια. Προφανώς, η Παναγία είχε αναστηθεί. Πάνω στον τάφο της χτίστηκε μεγαλοπρεπής ναός, που αποδίδεται στην Αγία Ελένη. Μετά την καταστροφή του, ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Μαρκιανός (450-457) με τη δεύτερη σύζυγό του Πουλχερία έχτισαν ένα νέο ναό, που υπάρχει μέχρι σήμερα. Η Κοίμηση της Θεοτόκου εορταζόταν αρχικά στις 13 Αυγούστου και από το 460 στις 15 Αυγούστου.
Μεταξύ της Ορθόδοξης και της Καθολικής Εκκλησίας υπάρχει δογματική διαφορά σχετικά με την Κοίμηση της Θεοτόκου.
Η Καθολική Εκκλησία πιστεύει στο δόγμα της ενσώματης ανάληψης της Θεοτόκου (Assumptio Beatae Mariae Virginis), που οριστικοποιήθηκε με την αποστολική εγκύκλιο του Πάπα Πίου IB’ «Munificentissimus Deus» (1 Νοεμβρίου 1950).
Αντίθετα, η Ορθόδοξη Εκκλησία κάνει λόγο πρώτα για Κοίμηση της Θεοτόκου, δηλαδή πραγματικό θάνατο (χωρισμό ψυχής και σώματος) και στη συνέχεια για μετάσταση της Θεοτόκου, δηλαδή ανάσταση (ένωση ψυχής και σώματος) και ανάληψή της κοντά στον Υιόν της.
Κατά την εκκλησιαστική παράδοση, της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου προηγείται νηστεία, η οποία καθιερώθηκε τον 7ο αιώνα. Αρχικά ήταν χωρισμένη σε δύο περιόδους: πριν από την εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και πριν από την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Τον 10ο αιώνα, συνενώθηκαν σε μια νηστεία, που περιλαμβάνει 14 ημέρες και ξεκινά την 1η Αυγούστου. Κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης νηστείας, νηστεύεται το λάδι εκτός του Σαββάτου και της Κυριακής, ενώ στη γιορτή της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα καταλύεται (επιτρέπεται) το ψάρι. 
Ανήμερα της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου καταλύονται τα πάντα, εκτός και αν η εορτή πέσει σε Τετάρτη ή Παρασκευή, οπότε καταλύεται μόνο το ψάρι. Τις ημέρες της νηστείας του Δεκαπενταύγουστου ψάλλονται τις απογευματινές ώρες στις εκκλησίες (εκτός Κυριακής), εναλλάξ, ο «Μικρός και ο Μέγας Παρακλητικός Κανών εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον», οι λεγόμενες «Παρακλήσεις».
dogma

Βυζαντινός στρατός των Παλαιολόγων… Οι τελευταίοι φρουροί της Αυτοκρατορίας μας.

Μετά την άλωση της Πόλης από τους δυτικούς, το 1204, και τη σύσταση του κράτους της Νίκαιας, ο Βυζαντινός Στρατός άλλαξε σε μεγάλο βαθμό. Αναγνωρίζοντας την αδυναμία του βυζαντινού ιππικού να αντιπαραταχθεί στους Λατίνους ιππότες, οι ηγέτες της Αυτοκρατορίας της Νίκαιας συγκρότησαν μονάδες, μισθοφόρων ιπποτών, τα λεγόμενα «Λατινικά» αλλάγια.

Το δε σώμα που συγκροτούσαν ονομάστηκε «Λατινικόν». Λατίνους μισθοφόρους είχαν χρησιμοποιήσει και οι Κομνηνοί, παλαιότερα, αλλά όχι στην έκταση και στην σημασία που το έπραξαν οι διάδοχοί τους. Παράλληλα, πάντως, υπήρχαν και τα αλλάγια των γηγενών «Στρατιωτών».

Την περίοδο αυτή ο Βυζαντινός Στρατός άλλαξε την οργάνωσή του. Έτσι τα παλαιά τάγματα καταργήθηκαν και αντικαταστάθηκαν από τα αλλάγια, μονάδες που πιστεύεται πως είχαν δύναμη 500, περίπου ανδρών. Τα αλλάγια αναφέρονται, για πρώτη φορά, στα «Τακτικά» του Λέοντος Στ’ του Σοφού, παράλληλα με τα τάγματα, δηλώνοντας αποκλειστικά μονάδες ιππικού, ίσως του μισθοφορικού.

Ο όρος αλλάγιον προέρχεται από τον λατινικό ala, που με την σειρά του, πιθανότατα προέρχεται από τον ελληνικό ίλη. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή ο όρος προέρχεται από τη λέξη αλλαγή, καθώς τα τμήματα αυτά εναλλάσσονταν στην υπηρεσία. Τα ρωμαϊκά alae είχαν παρατακτέα δύναμη 480-720 ιππέων. Στην εποχή του Αυγούστου συγκροτήθηκαν και alae βοηθητικού πεζικού.

Στον Υστεροβυζαντινό Στρατό η σύνθεση των αλλαγίων δεν είναι με ακρίβεια γνωστή. Οι περισσότερες πηγές επιτρέπουν, πάντως, να υποθέσουμε πως είχαν θεωρητική παρατακτέα δύναμη 200-500 ανδρών. Στο Χρονικό του Μορέως, πάντως, ο στρατηγός Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, εμφανίζεται, το 1260, να διαθέτει 18 αλλάγια, με συνολική δύναμη 6.000 ανδρών, δυνάμεως, έκαστο 330 περίπου ανδρών.

Κάθε αλλάγιον διοικείτο από τον αλλαγάτορα, έναν αξιωματικό αντίστοιχο του κόμη ή ταγματάρχη. Τα ρωμαϊκά alae συγκροτούνταν από 16 τούρμες (ουλαμούς) των 30 ανδρών. Ωστόσο στον Βυζαντινό Στρατό η τούρμα ήταν μονάδα επιπέδου συγκροτήματος. Τα αλλάγια συγκροτούνταν από προνοιάριους.

Άλλες μονάδες, οι λεγόμενοι «καστρινοί», αναλάμβαναν την φρούρηση πόλεων και φρουρίων, έναντι ορισμένων απολαβών από το κράτος, σε γη, χρήμα, ή φορολογική ατέλεια. Οι βυζαντινές πηγές αναφέρουν τα αλλάγια με διάφορους επιμέρους προσδιορισμούς, ως «βασιλικά αλλάγια», «μεγάλα αλλάγια», «αυθεντικά αλλάγια», αλλά και τάγματα.

Ο Γεώργιος Παχυμέρης αναφέρει αλλάγια από διάφορες περιοχές της Αυτοκρατορίας, αλλά και αλλάγια Λατίνων και Κουμάνων μισθοφόρων. Ο ίδιος πάντως ταυτίζει τα αλλάγια με τα τάγματα. Προφανώς τα μεγάλα αλλάγια αποτελούσαν συγκροτήματα επιπέδου συντάγματος ή σχηματισμούς επιπέδου ταξιαρχίας, με σημερινούς όρους, στους οποίους εντάσσονταν τα αυθεντικά αλλάγια ή τάγματα. Ο όρος βασιλικά αλλάγια είναι προφανές ότι δηλώνει μονάδες της αυτοκρατορικής φρουράς.

Ο όρος Στρατιώτης, στον Βυζαντινό Στρατό, σήμαινε τον έφιππο, αποκλειστικά, πολεμιστή. Οι πεζοί ονομάζονταν αναλόγως των όπλων που έφεραν. Οι καλύτεροι Στρατιώτες της εποχής έφεραν αλυσιδωτό ή δερμάτινο ή εφαπλωματώδη θώρακα, κράνος, ασπίδα, σπάθη και μακριά λόγχη. Οι λιγότερο καλά οπλισμένοι δεν έφεραν θώρακα. Ονομάζονταν και «Προνοιάριοι» γιατί ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες τους λάμβαναν εκτάσεις γης, ή χρηματική αμοιβή ή φορολογική ατέλεια, τις λεγόμενες πρόνοιες ή οικονομίες.

Από τη στιγμή που ο Μιχαήλ ανέβηκε στο θρόνο της Κωνσταντινούπολης κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια να ανασυγκροτήσει τον Βυζαντινό Στρατό. Έτσι το «Λατινικόν», σταδιακά καταργήθηκε. Πολλοί από τους άνδρες του είχαν ήδη εξελληνιστεί και παρέμειναν στον αναδιοργανωμένο στρατό στα αλλάγια των «Καβαλαριών», τα οποία όμως εκπαιδεύτηκαν να πολεμούν, όπως οι Δυτικοί ιππότες, να εκτελούν δηλαδή ταχείες επελάσεις με τη λόγχη.

Οι Καβαλάριοι, το πλέον επίλεκτο σώμα του ιππικού, ήταν ολιγάριθμοι. Αποτελούσαν μόλις το 1/5 της συνολικής δύναμης του ιππικού και μάλλον αποτελούσαν τμήμα των βασιλικών αλλαγίων. Το λοιπό βαρύ ιππικό αποτελούταν από τα αλλάγια των προνοιάριων Στρατιωτών. Οι Στρατιώτες έφεραν, όπως και οι Καβαλάριοι, λόγχη, σπάθη, ασπίδα και κεφαλοθραύστη. Ενώ όμως οι Καβαλάριοι έφεραν στο σύνολό τους αλυσιδωτό θώρακα, οι Στρατιώτες έφεραν συνήθως κατώτερη θωράκιση –κοντό αλυσιδωτό ή δερμάτινο θώρακα. Επίσης, οι Στρατιώτες υστερούσαν σε εκπαίδευση, καθώς δεν ήταν μονίμως υπό τα όπλα, αλλά καλούντο να υπηρετήσουν όταν παρίστατο ανάγκη.

Προνοιάροι Στρατιώτες ήταν και οι ακρίτες της εποχής του Μιχαήλ Η’, οι οποίοι φρουρούσαν τα ανατολικά σύνορα του κράτους, μέχρι την στιγμή που ο Μιχαήλ τους επέβαλε βαριά φορολογία, αντί της ατέλειας που απολάμβαναν έως τότε. Η κίνησή του αυτή έμελλε να έχει μοιραίες συνέπειες, καθώς η φύλαξη των συνόρων παραμελήθηκε, αν δεν εγκαταλείφθηκε εντελώς, ενώ πολλοί πέρασαν στην υπηρεσία των Τούρκων, ειδικά από τις αρχές του 14ου αιώνα και έπειτα.

Ένα μεγάλο πρόβλημα για τον Βυζαντινό Στρατό της εποχής, ήταν η ανυπαρξία ελαφρού ιππικού στις τάξεις του. Το πρόβλημα αυτό επιτάθηκε από την στιγμή που ο βασικός αντίπαλος, οι Τούρκοι, διέθεταν πλήθος Ακινζήδων ελαφρών ιπποτοξοτών.

Η κατάσταση αντιμετωπίστηκε, στην περίοδο της Αυτοκρατορίας της Νίκαιας, με τη μίσθωση μεγάλου αριθμού Ούγγρων και Κουμάνων, αλλά και Τούρκων ιπποτοξοτών, οι οποίοι συγκροτούσαν το λεγόμενο «Σκυθικόν» σώμα, το οποίο είχε πρωτοσυγκροτηθεί επί Κομνηνών, από Πετσενέγκους μισθοφόρους. Οι Ούγγροι και οι Κουμάνοι εγκαταστάθηκαν από τον αυτοκράτορα Ιωάννης Γ’ Βατάτζη στην άνω κοιλάδα του Αξιού (Βαρδάρης) και για αυτό ονομάστηκαν Βαρδαριώτες.

Οι Βαρδαριώτες, αν και ξένοι, σταδιακά εξελληνίστηκαν και θεωρούνταν, από κάποια στιγμή και μετά, υπήκοοι της Αυτοκρατορίας και όχι μισθοφόροι, συγκροτώντας ακόμα και μια μονάδα της αυτοκρατορικής φρουράς. Επίσης, υπήρχε και το σώμα των «Τουρκόπουλων», οι οποίοι ήταν εκχριστιανισμένοι Σελτζούκοι, κυρίως, Τούρκοι και Τουρκομάνοι που πολεμούσαν με τον παραδοσιακό τους τρόπο, ως ελαφροί ιπποτοξότες. Τα σώματα αυτά όμως, διαλύθηκαν, από τον Ανδρόνικο Β’.

Το πεζικό διακρίνονταν σε βαρύ και ελαφρύ. Το βαρύ πεζικό αποτελούσαν μονάδες «Κονταράτων», ενώ ως ελαφροί πεζοί χαρακτηρίζονταν οι τοξότες και οι ψιλοί. Το πεζικό αποτελούσε την αχίλλειο πτέρνα των ύστερων βυζαντινών στρατών. Χρησιμοποιούνταν κυρίως για τη φρούρηση πόλεων και κάστρων και η εκπαίδευσή του είχε παραμεληθεί.

Οι Κονταράτοι ήταν οι απόγονοι των παλαιών «Σκουτάτων», δηλαδή των δορυφόρων. Έφεραν μακρύ δόρυ, σπαθί και μακριά, δυτικού τύπου, αμυγδαλόσχημη ασπίδα. Οι πρώτοι ζυγοί έφεραν και αλυσιδωτό ή δερμάτινο θώρακα. Παρατάσσονταν σε βάθος τεσσάρων συνήθως ζυγών. Δεν διέθεταν οργανικά τμήματα τοξοτών, όπως στο παρελθόν, για την άμεση υποστήριξή τους.

Οι τοξότες διακρίνονταν σε δύο υποκατηγορίες. Η πρώτη αφορούσε καλά εξοπλισμένα και οργανωμένα σώματα τοξοτών που μάχονταν συγκροτημένα εξαπολύοντας «ομοβροντίες» βελών, ταγμένα σε πυκνό σχηματισμό. Οι τοξότες αυτοί έφεραν επίσης ελαφρά θωράκιση, κράνος, ασπίδα και σπαθί και μπορούσαν να πολεμήσουν και εκ του συστάδην.

Ήταν όμως λίγοι. Αντίθετα, ο όγκος των τοξοτών αποτελείτο από άνδρες αθωράκιστους, που πέραν του τόξου έφεραν και ένα σπαθί ή ένα εγχειρίδιο. Από τα τέλη του 13ου αιώνα οι ελαφροί αυτοί τοξότες δεν ήταν καν στρατιώτες, αλλά πολίτες – πάροικοι, που βάσει φεουδαρχικών ή άλλων υποχρεώσεων προς το κράτος, στρατεύονταν όταν υπήρχε ανάγκη, για διάστημα λίγων, το πολύ, μηνών. Οι άνδρες αυτοί πολεμούσαν κατά βάση σε χαλαρή τάξη, ως ψιλοί ακροβολιστές και δεν ήταν φυσικά σε θέση να αντιμετωπίσουν έφοδο βαρύτερων τμημάτων, πολύ δε περισσότερο επέλαση ιππικού.

Σε ορισμένες περιπτώσεις στρατεύθηκαν και αγρότες οπλισμένοι μόνο με αγροτικά εργαλεία. Κατά κανόνα τα τμήματα αυτά τρέπονταν σε φυγή επί τη εμφανίσει του εχθρού.

Τον 14ο αιώνα αρκετοί τοξότες εφοδιάστηκαν με βαλλίστρες, αντί του παραδοσιακού, σύνθετου τόξου. Ωστόσο η χρήση της βαλλίστρας απαιτούσε καλή εκπαίδευση και η χρήση της, κατά συνέπεια, από τους πολιτοφύλακες – πάροικους τοξότες ήταν περιορισμένοι.

Τοξότες ήταν και οι περισσότεροι Κρήτες στρατιώτες που υπηρετούσαν, τους χρόνους αυτούς, στον Αυτοκρατορικό Στρατό. Οι βαλλιστροφόροι αποτελούσαν ξεχωριστό σώμα και διοικούντο από τον Στρατοπεδάρχη των Τζαγραδόρων (οι Βυζαντινοί ονόμαζαν την βαλλίστρα τζάγρα).

Υπήρχαν και τμήματα ελαφρού πεζικού, τα οποία ήταν ικανά να πολεμήσουν και εκ του συστάδην, περίπου όπως οι αρχαίοι πελταστές. Τα τμήματα προέρχονταν κυρίως από την Πελοπόννησο και συγκεκριμένα από τη Λακωνική Μάνη. Ήταν οι λεγόμενο Τσάκωνες, οι οποίοι υπηρετούσαν και ως πεζοναύτες στον αυτοκρατορικό στόλο. Αργότερα συγκροτήθηκε και μια μονάδα της αυτοκρατορικής φρουράς από Τσάκωνες και μια άλλη από «Γιανιτσάρους», η σύνθεση, ή οργάνωση και ο φερόμενος από τους άνδρες της οπλισμός είναι άγνωστα. Πιθανότατα πρέπει να ταυτιστούν με τους Μουρτάτες. Οι Τσάκωνες και οι λεγόμενοι «Γαζμούλοι» (απόγονοι ερωτικών συνευρέσεων Ελλήνων και Λατίνων) έφεραν ασπίδες, ακόντια και δόρατα. Οι καλύτερα οπλισμένοι διέθεταν και θώρακα. Και οι μονάδες των Τσακώνων και των Γαζμούλων διαλύθηκαν από τον Ανδρόνικο Β’, με εξαίρεση τις μονάδες της φρουράς.

Η αυτοκρατορική φρουρά αποτελείτο από τα δύο αλλάγια των Παραμονών, ένα ιππικού και ένα ιππικού, από ένα τμήμα Τσακώνων, διοικούμενο από Στρατοπεδάρχη, ένα αλλάγιο ιππικού Βαρδαριωτών, τους Κατελάνους, Καταλανούς δηλαδή, που έμειναν πιστοί στην Αυτοκρατορία και τη Βαράγγια φρουρά, η οποία όμως, μέχρι τα μέσα του 14ου αιώνα, φρουρούσε τον εκάστοτε αυτοκράτορα, αλλά δεν εκστράτευε έξω από την Κωνσταντινούπολη, πιθανόν λόγο και του μικρού αριθμού ανδρών που πλέον διέθετε. Αργότερα συγκροτήθηκε και μια μονάδα των Μουρτάτων τοξότων, ίσως εκχριστιανισμένων Τούρκων ή άλλων επίλεκτων τοξότων, τους οποίους διοικούσε ο Στρατοπεδάρχης των Μουρτάτων. Ορισμένοι ιστορικοί ταυτίζουν τους Μουρτάτρους με τους Βαρδαριώτες ή τους Γιανιτσάρους.

Ο Νικηφόρος Γρηγοράς αναφέρει πως ο αυτοκράτορας Ιωάννης Στ’ Καντακουζηνός είχε ως προσωπική φρουρά ένα αλλάγιο με 500 Καταλανούς στρατιώτες, με αλλαγάτορα τον Χουάν Πελάτρα. Τα εκτός των Παραμονών αλλάγια της φρουράς συγκροτούσαν τις λεγόμενες Εταιρείες. Ο όρος ήταν παλαιός και δήλωνε τα μισθοφορικά τμήματα της αυτοκρατορικής φρουράς. Διοικητής τους ήταν ο μέγας εταιριάρχης, ή εταιρίαρχος, με δεύτερος την ιεραρχία τον εταιρίαρχο. Ο διοικητής της φρουράς των Παραμονών έφερε τον τίτλο του πρωταλλαγάτορα.

Τα διάφορα μισθοφορικά τμήματα, Καταλανών, Τούρκων, Σέρβων, Βούλγαρων, Βλάχων, Λατίνων ή Αλανών μισθοφόρων, αποτελούσαν, στις περισσότερες των περιπτώσεων, τον όγκο των αυτοκρατορικών στρατευμάτων. Άλλοι αξιωματούχοι της εποχής, με μη ξεκάθαρους ρόλους ήταν ο Μέγας Άρχων, ο Άρχων του Αλλαγίου, ο Μέγας Τσαούσιος και ο Ακόλουθος. Ο πρώτος φαίνεται πως δεν είχε στρατιωτικό ρόλο, αντίθετα με τον δεύτερο που, μάλλον, διοικούσε τους άνδρες της βασιλικής σωματοφυλακής. Ο Μέγας Τσαούσιος επίσης, κατά πάσα πιθανότητα είχε εθιμοτυπικό ρόλο, ενώ ο Ακόλουθος ήταν ο επικεφαλής της Βαράγγιας φρουράς.

Όταν ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος μεταξύ Ιωάννης Καντακουζηνού και Ιωάννη Ε’ Παλαιολόγου, το 1341, οι πηγές αναφέρουν ότι ο Καντακουζηνός, ως μέγας δομέστιχος (αρχιστράτηγος), διέθετε 16 αλλάγια. Αν τα αλλάγια αυτά ήταν πλήρους δυνάμεως, μπορούμε να υποθέσουμε ότι διέθετε συνολικά περί τους 8.000 άνδρες. Ένα έτος μετά όμως ο Καντακουζηνός εμφανίζεται να διαθέτει μόνο 2.000 άνδρες, ενώ με τη λήξη του εμφυλίου, κατά την είσοδό του στην Κωνσταντινούπολη, εμφανίζεται να διαθέτει μόλις 1.000 άνδρες.

Ακόμα και αν ο όγκος του στρατού του, κατά την έναρξη του εμφυλίου, αποτελείτο από μισθοφορικά τμήματα, η εξέλιξη του καταστρεπτικού εκείνου πολέμου, δείχνει την πλήρη κατάρρευση της όποιας στρατιωτικής ισχύος είχε απομείνει στην Αυτοκρατορία. Επί Μιχαήλ Η’ ο Βυζαντινός Στρατός μπορούσε να παρατάξει 20.000 άνδρες. Η κατάπτωση, μέσα σε λίγα χρόνια, ήταν εμφανής.

Η Γαλλίδα αριστοκράτισσα που Την πέταξαν με τον εραστή και την υπηρέτρια της, στο ερημικό Νησί των Δαιμόνων. Ήταν η μόνη που επιβίωσε και η ζωή της έγινε βιβλίο και έπος.

Η Μαργαρίτα ήταν μια Γαλλίδα αριστοκρατικής καταγωγής του 16ου αιώνα, που αναγκάστηκε να περάσει δύο χρόνια από τη ζωή της  αποκλεισμένη σε ένα ερημονήσι κοντά στις ακτές του Κεμπέκ. 
Για τη ζωή της πριν από το μοιραίο ταξίδι γνωρίζουμε ελάχιστα. Σύμφωνα με τις περισσότερες αφηγήσεις, η περιπέτειά της ξεκίνησε από τη Γαλλία το 1542, όταν αποφάσισε να συνοδέψει έναν συγγενή της, τον Ρομπερβάλ, που ήταν και ο καπετάνιος του πλοίου,  σε μια αποστολή με σκοπό την ίδρυση αποικίας στον Καναδά. 
Κατά τη διάρκεια του μεγάλου ταξιδιού στον Ατλαντικό, η νεαρή και άγαμη Μαργαρίτα δημιούργησε σκάνδαλο όταν αποκαλύφθηκε πως είχε συνάψει ερωτική σχέση πάνω στο καράβι με έναν νεαρό συνταξιδιώτη της. Για κακή της τύχη ο καπετάνιος ήταν πολύ συντηρητικός άνθρωπος. Ήταν φανατικός προτεστάντης και οπαδός του καλβινισμού (δόγμα που ακολουθεί τη διδασκαλία του προτεσταντισμού) με αποτέλεσμα το ξέσπασμά του να είναι ακραίο. 
Για τιμωρία ανάγκασε τη Μαργαρίτα, τον εραστή και την υπηρέτριά της τη Damienne, να κατεβούν στο απομονωμένο νησί των Δαιμόνων στον κόλπο του Saint Lawrence. Η εκδοχή αυτή έχει πολλά σκοτεινά σημεία, καθώς έχει γραφεί ότι ενδεχομένως τα κίνητρα του καπετάνιου ήταν μάλλον οικονομικά, αφού θα είχε όφελος από τον θάνατό της. 
(Σύμφωνα με τις επικρατέστερες εκδοχές ήταν αδελφός της ή ξαδελφός της) Χάρτης εξερεύνησης στον Καναδά του 16ου αιώνα. Πηγή : history.com 

Χάρτης εξερεύνησης στον Καναδά του 16ου αιώνα. Πηγή : history.com... 


Στο νησί των Δαιμόνων γέννησε το μωρό της  

Η παρέα των τριών έχτισε μια πρόχειρη καλύβα για να προστατευτούν από το τσουχτερό κρύο και χρησιμοποιούσαν πέτρες και μουσκέτα, όπλα της εποχής, για να διώχνουν τις αρκούδες και τους λύκους. 
Η κατάσταση επιδεινώθηκε όταν η Μαργαρίτα διαπίστωσε πως ήταν έγκυος.



 Κατάφερε να φέρει στη ζωή το μωρό της, το οποίο παρά τις αντιξοότητες αρχικά επιβίωσε. Ο σύντροφός της και η υπηρέτρια δεν τα κατάφεραν και πέθαναν από τις κακουχίες. 
Λίγο μετά τον θάνατο των δύο πέθανε και το μωρό, αφού η κακή διατροφή δεν της επέτρεπε να έχει αρκετό γάλα για το μωρό της. Όμως η Μαργαρίτα συνέχισε να ζει μόνη της στο νησί, κυνηγώντας άγρια ζώα για τροφή, μέχρι και τα τέλη του 1544, οπότε και διασώθηκε από ψαράδες και επέστρεψε στην Ευρώπη. 
Διάσωση και επιστροφή στην Ευρώπη Εγκαταστάθηκε στην πόλη Nontron της Γαλλίας και έγινε διευθύντρια σχολείου. Ο τόπος και η ακριβής ημερομηνία θανάτου της δεν έχουν καταγραφεί και δεν υπάρχουν στοιχεία αν η Μαργαρίτα κίνησε δικαστικές διαδικασίες κατά του καπετάνιου και συγγενής της. 
Η ιστορία της καταγράφηκε στο έργο Heptameron από τη βασίλισσα της Ναβάρρας, αλλιώς «Μαργαρίτα της Ναβάρρας», που υπήρξε πριγκίπισσα της Γαλλίας  και συγγραφέας ιστοριών, αλλά και σε μακροσκελές ποίημα ενός Καναδού ποιητή, του George Martin με τίτλο » Marguerite » ή » The Isle of Demons». 
Η ιστορία  της επίσης ενέπνευσε και τους Francois de Bellereforest, Andre Thevet, αλλά και πολλούς σύγχρονους συγγραφείς. 
Ακόμα και σήμερα ο θρύλος της Μαργαρίτας παραμένει ζωντανός και οι κάτοικοι της περιοχής ισχυρίζονται ότι συχνά βλέπουν το ζευγάρι να κυκλοφορεί στο νησί σε απόγνωση ψάχνοντας βοήθεια. Με πληροφορίες από biographi.ca... 

Αν η Ελλάδα επιτεθεί μας τα παίρνει όλα

Ο Γερμανός καθηγητής της Ιστορίας της Οικονομίας Albrecht Ritschl (LSE) τα λέει έξω από τα δόντια για το ελλληνικό χρεός στο έξαλλα ανθελληνικό Spiegel, ο δημοσιογράφος του οποίου δεν πιστεύει στα αυτιά του. Αν αρχίσει η Ελλάδα και αν ποτέ αναγκαστεί η Γερμανία να πληρώσει, τότε θα μας τα πάρουν όλα.

Διαβάστε την πλήρη συνέντευξη του Γερμανού καθηγητή για το ελληνικό χρέος και τη Γερμανία στο περιοδικό Der Spiegel:

Spiegel: Κύριε Ritschl, η Γερμανική κυβέρνηση ενεργεί με ακαμψία στο θέμα της Ελλάδας, στη λογική «λεφτά θα πάρετε μόνο αν κάνετε ό,τι σας λέμε». Κρίνετε δίκαιη αυτή τη συμπεριφορά;

Ritschl: Όχι, είναι απολύτως αδικαιολόγητη. Η Γερμανία έζησε τις μεγαλύτερες χρεοκοπίες της νεότερης ιστορίας. Την σημερινή οικονομική ανεξαρτησία της και το ρόλο του «Δασκάλου της Ευρώπης» η Γερμανία τα χρωστάει στις ΗΠΑ, οι οποίες μετά τον Α΄ αλλά και τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο παραιτήθηκαν από το δικαίωμά τους για τεράστια χρηματικά ποσά. Αυτό το ξεχνούν όλοι.

Spiegel: Θα μας πείτε τι ακριβώς συνέβη τότε;

Ritschl: Η δημοκρατία της Βαϊμάρης κατόρθωσε να επιζήσει από το 1924 μέχρι το 1929 αποκλειστικά με δανεικά. Μάλιστα για τις αποζημιώσεις του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου δανείστηκε από τις ΗΠΑ. Επρόκειτο για μια «δανειακή Πυραμίδα», η οποία κατέρρευσε με την κρίση του 1931. Τα χρήματα των δανείων των ΗΠΑ είχαν εξαφανιστεί, η ζημιά για τις ΗΠΑ ήταν τεράστια, οι συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία καταστροφικές. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο οι ΗΠΑ φρόντισαν να μην θέσει κανείς από τους συμμάχους αξιώσεις για αποζημίωση. Εκτός από μερικές εξαιρέσεις, ματαιώθηκαν όλες οι αξιώσεις μέχρι μια μελλοντική επανένωση της Ανατολικής με τη Δυτική Γερμανία. Αυτό ήταν πολύ ζωτικό για την Γερμανία. Στην ουσία πάνω σε αυτό στηρίχθηκε το περίφημο γερμανικό μεταπολεμικό θαύμα! Παράλληλα όμως, τα θύματα της γερμανικής κατοχής όπως οι Έλληνες, ήταν αναγκασμένα να αποποιηθούν τα δικαιώματα τους για αποζημίωση.

Spiegel: Πόσο μεγάλα ήταν τότε τα ποσά από τις γερμανικές χρεοκοπίες;

Ritschl: Με βάση την οικονομική επιφάνεια που είχαν οι ΗΠΑ κατά την εποχή εκείνη, αναλογικά τα γερμανικά χρέη της δεκαετίας του ‘30 ισοδυναμούν με το κόστος της κρίσης του 2008. Αν τα συγκρίνουμε λοιπόν με τα ελληνικά χρέη , τότε, πιστέψτε, με τα χρέη της Ελλάδας είναι μηδαμινά. Σε σχέση με την οικονομική επιφάνεια της χώρας, η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος αμαρτωλός του 20ου αιώνα και ίσως της νεότερης οικονομικής ιστορίας.

Spiegel: Πόσες φορές έχει χρεοκοπήσει η Γερμανία;

Ritschl: Εξαρτάται πως το υπολογίζει κανείς. Τον τελευταίο αιώνα τουλάχιστον τρεις φορές. Μετά την τελευταία στάση πληρωμών στη δεκαετία του ‘30, ανακουφίστηκε η Γερμανία από τις ΗΠΑ με το γνωστό πλέον haircut, σαν να μετατρέπεις ένα afro look σε φαλάκρα. Από τότε κρατάει η χώρα την οικονομική λάμψη της. Στο ίδιο διάστημα όμως οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δούλευαν σαν τα σκυλιά για να σηκώσουν κεφάλι από τις καταστροφές του πολέμου και τη γερμανική κατοχή. Κι ακόμη το 1990 είχαμε επίσης μια στάση πληρωμών.

Spiegel: Είστε βέβαιος;

Ritschl: Φυσικά! Ήταν όταν ο τότε καγκελάριος Kohl αρνήθηκε να υλοποιήσει τη Συμφωνία του Λονδίνου, του 1953. Η συμφωνία έλεγε ότι οι γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις στην περίπτωση της επανένωσης των δύο Γερμανιών, θα πρέπει να τεθούν υπό επαναδιαπραγμάτευση. Η Γερμανία όμως πλήρωσε ελαχιστότατες αποζημιώσεις μετά το 1990, ούτε τα αναγκαστικά δάνεια που είχε συνάψει, ούτε τα έξοδα κατοχής. Η Ελλάδα είναι ένα από τα κράτη, που δεν πήραν δεκάρα. Μην κρυβόμαστε! Η Γερμανία στον 20ο αιώνα άρχισε δυο πολέμους, ο δεύτερος μάλιστα ήταν πόλεμος αφανισμού και εξολόθρευσης. Στη συνέχεια οι εχθροί της αποποιήθηκαν το δικαίωμά τους εν μέρει ή και καθολικά για αποζημιώσεις. Το περίφημο «γερμανικό θαύμα» συντελέστηκε πάνω στις πλάτες άλλων Ευρωπαίων. Αυτό δεν το ξεχνούν οι Έλληνες.

Spiegel: Αυτή τη στιγμή συζητιέται η διάσωση της Ελλάδας μέσω μιας παράτασης του χρόνου πληρωμής των κρατικών ομολόγων, δηλαδή μιας ελεγχόμενης αναπροσαρμογής των χρεών. Μπορούμε εδώ να μιλάμε για επαπειλούμενη χρεοκοπία ;

Ritschl: Βεβαίως! Ακόμη κι αν ένα κράτος δεν είναι εντελώς ανίκανο να ικανοποιήσει τους πιστωτές του, μπορεί να είναι υπό χρεοκοπία . Όπως και στην περίπτωση της Γερμανίας τη δεκαετία του ’50. Είναι ψευδαίσθηση να πιστεύουμε ότι η Ελλάδα θα μπορέσει μόνη της να πληρώσει τα χρέη . Άρα είναι εξ ορισμού χρεοκοπημένη. Επιτέλους θα πρέπει να καθοριστεί, ποια χρηματικά ποσά είναι έτοιμοι οι πιστωτές να θυσιάσουν.

Spiegel: Ναι, αλλά το κράτος που πληρώνει τα περισσότερα είναι η Γερμανία.

Ritschl: Νομίζω πως έτσι θα πρέπει να γίνει. Έχουμε υπάρξει στο παρελθόν υπερβολικά ανέμελοι. Η βιομηχανική μας παραγωγή κέρδισε πολλά από τις υπέρογκες εξαγωγές. Οι ανθελληνικές θέσεις που προβάλλουν τα γερμανικά ΜΜΕ είναι πολύ επικίνδυνες. Μην ξεχνάτε ότι ζούμε μέσα σε ένα γυάλινο σπίτι: Το οικονομικό μας θαύμα έγινε δυνατό αποκλειστικά και μόνο επειδή δεν αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε αποζημιώσεις. Οι Έλληνες γνωρίζουν πολύ καλά την εχθρική στάση των γερμανικών ΜΜΕ. Αν η διάθεση των Ελλήνων γίνει πιο επιθετική, μπορεί να αναβιώσουν οι παλιές διεκδικήσεις! Αν αρχίσει η Ελλάδα και αν ποτέ αναγκαστεί η Γερμανία να πληρώσει, τότε θα μας τα πάρουν όλα.

Spiegel: Τι προτείνετε δηλαδή να κάνουμε στο θέμα της Ελλάδας;

Ritschl: Θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες και να εξυγιάνουμε την Ελλάδα με τα λεφτά μας. Αν εμείς συνεχίζουμε το παιγνίδι των ΜΜΕ, παριστάνοντας τον χοντρό Εμίλ, που καπνίζει το πούρο του και αρνείται να πληρώσει, ίσως κάποιοι μας στείλουν τους παλιούς λογαριασμούς. Οι χρεοκοπίες της Γερμανίας τα περασμένα χρόνια δείχνουν τη λύση: πρέπει τώρα να συμφωνηθεί μια μείωση του χρέους. Όποιος δάνεισε λεφτά στην Ελλάδα, πρέπει να χάσει ένα μεγάλο μέρος τους! Ξέρω πως αυτό θα ήταν καταστροφικό για τις τράπεζες , γι’ αυτό και είναι απαραίτητο ένα πρόγραμμα βοήθειας. Δυστυχώς, η λύση αυτή είναι ακριβή για τη Γερμανία, αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι τελικά θα πρέπει να πληρώσουμε. Μόνο έτσι θα είχε και η Ελλάδα μια ευκαιρία για μια νέα αρχή.