Το Ελληνικό DNA: Ένα μοναδικό φαινόμενο που ΥΠΟΚΛΙΝΕΤΑΙ ολόκληρος ο πλανήτης!!! Όλα όσα πρέπει να ξέρετε για την ταυτότητα των Ελλήνων

Πέρασαν 46.000- 59.000 χρόνια από τότε που ο σύγχρονος άνθρωπος εμφανίστηκε στον ελλαδικό χώρο, ωστόσο, χάρη στις αναλύσεις του DNA, έχουμε ακόμη πολλά να μάθουμε για την ταυτότητα των Ελλήνων.

Εντυπωσιακά στοιχεία αποκαλύπτουν μέρα με τη μέρα οι γενετικές έρευνες στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) και σε άλλα ευρωπαϊκά ιδρύματα, συμπληρώνοντας το παζλ για την καταγωγή των Ελλήνων.

Τα πιο σύγχρονα επιστημονικά στοιχεία για τη γενετική σύσταση των σημερινών κατοίκων της Ελλάδας παραθέτει στο βιβλίο του «Η γενετική ιστορία της Ελλάδας – Το DNA των Ελλήνων» ο ομότιμος καθηγητής Γενετικής και Γενετικής του Ανθρώπου, Κωνσταντίνος Τριανταφυλλίδης, ο οποίος έχει αφιερώσει πολλά χρόνια στη συγκεκριμένη έρευνα.

Από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία που παρουσιάζει είναι ότι οι Έλληνες όχι μόνο δεν επηρεάστηκαν γενετικά από άλλους λαούς, αλλά αντίθετα μετέδωσαν το DNA τους και στην υπόλοιπη Ευρώπη! Μάλιστα, το ελληνικό γενετικό υλικό «μοιάζει» πολύ με αυτό των Ιταλών (σ.σ. una fazza una razza), λιγότερο με των

Γάλλων και με ένα ποσοστό των Ισπανών, όχι όμως και με των Τούρκων (σ.σ. προφανώς των αυθεντικών που ζουν στα βάθη της Ανατολίας με καταγωγή από την κινεζική επικράτεια και όχι αυτούς που ζουν στα παράλια και τον Πόντο και είναι ελληνογενείς), όπως θα περίμενε κανείς λόγω της τουρκικής κατοχής.

Εντυπωσιακό είναι ότι το DNA των σύγχρονων Ελλήνων δείχνει καταγωγή από τη Νεολιθική εποχή και άμεση συνέχεια με αυτό των αρχαίων Ελλήνων, χωρίς να έχει υποστεί ιδιαίτερες προσμείξεις και, επιπλέον, το ενδεχόμενο οι αρχαίοι Ελληνες να είχαν φτάσει στην… Αμερική αιώνες προτού ο Κολόμβος φιλήσει το χώμα των «Δυτικών Ινδιών» εξετάζεται σήμερα ως πολύ πιθανό από τους επιστήμονες.

Στο βιβλίο του, εκτός από την παράθεση δεδομένων, ο καταξιωμένος επιστήμονας συγκρίνει τα χαρακτηριστικά των Ελλήνων με αντίστοιχα στοιχεία λαών της Βαλκανικής, της Ευρώπης, της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής.

«Η DNA υπογραφή των Ελλήνων αντικατοπτρίζει, ακόμη και σήμερα, την εξάπλωση των αρχαίων Ελλήνων και αποδεικνύει τη συνέχεια των Ελλήνων στο χώρο και στο χρόνο», επισημαίνει στον «Αγγελιοφόρο της Κυριακής» ο κ. Τριανταφυλλίδης.

Οι εκπλήξεις της γενετικής

Οι νέες έρευνες, που βασίζονται στη μελέτη του DNA και όχι στις αναλύσεις αίματος όπως παλιότερα, οδηγούν σε πιο έγκυρα συμπεράσματα και αναμένεται να δώσουν νέες πληροφορίες για το γενετικό υλικό των Ελλήνων, εκτιμά ο κ. Τριανταφυλλίδης.

«Το γεγονός ότι απέχουμε γενετικά από τους Σλάβους το είχαμε διαπιστώσει και παλιότερα, μελετώντας τις ομάδες αίματος.

Πλέον έχουμε στοιχεία από 300.000 γονίδια και γενετικούς δείκτες για να αποδείξουμε ότι δεν ισχύουν, για παράδειγμα, ισχυρισμοί όπως ότι οι Ελληνες έχουν αφρικανική καταγωγή, όπως είχαν υποστηρίξει εσφαλμένα, τελικά, οι Σκοπιανοί», υπογραμμίζει ο καθηγητής.

Προσθέτει ότι με ενδιαφέρον αναμένονται και τα αποτελέσματα μελλοντικών μελετών.

«Οι Σουηδοί επιστήμονες μελέτησαν οστά σε τάφους στη νότια Σουηδία και διαπίστωσαν ότι κάτοικοι των Μυκηνών είχαν φτάσει εκεί χιλιάδες χρόνια πριν, μεταφέροντας όχι μόνο πολιτιστικά αγαθά, αλλά και πλοία, καθώς και το γενετικό υλικό τους.

Αυτό ξεφεύγει από όλα όσα ξέραμε ώς τώρα», αναφέρει ο κ. Τριανταφυλλίδης.

Νέους δρόμους, σύμφωνα με τον ίδιο, για τη διάγνωση και θεραπεία πολλών ασθενειών, ανοίγουν η αποκρυπτογράφηση του γενετικού κώδικα και η πρόσφατη ανακάλυψη ομάδας ερευνητών της Ιατρικής Σχολής του πανεπιστημίου Ουάσιγκτον του Σιάτλ, με επικεφαλής τον καθηγητή Γενετικής Γιάννη Σταματογιαννόπουλο.

«Η τελευταία ανακάλυψη αφορά ένα δεύτερο γενετικό κώδικα μέσα στο DNA, που περιέχει πρόσθετες πληροφορίες που αλλάζουν τον τρόπο με τον οποίο οι επιστήμονες διαβάζουν τον κανονικό κώδικα του DNA και εξηγούν τις μεταλλάξεις του από άποψη υγείας.

Σήμερα, η πρόκληση είναι να βρούμε τις εφαρμογές στην Ιατρική, ώστε να γίνεται μοριακή διάγνωση για χιλιάδες ασθένειες.

Πρέπει όμως να οριστούν με νόμο οι προδιαγραφές, όπως ισχύει διεθνώς», καταλήγει ο κ. Τριανταφυλλίδης.

Στο βιβλίο του, παντρεύει τη Γενετική με την Ιστορία, την Αρχαιολογία, τη Γλωσσολογία, την Ανθρωπολογία, την Παλαιοντολογία και τη Μυθολογία, δίνοντας επιστημονικές απαντήσεις σε ερωτήματα για την ταυτότητα και την καταγωγή των σημερινών κατοίκων της Ελλάδας.

Το ελληνικό DNA μέσω Αξιού και Δούναβη

Ένα από τα βασικά συμπεράσματα των πολυετών μελετών του γενετικού υλικού των Ελλήνων είναι ότι οι Έλληνες μετέφεραν τον πολιτισμό τους και το DNA τους στη Δυτική Ευρώπη, μέσω της κοιλάδας του Αξιού και κατόπιν του Δούναβη.

Η μετακίνηση των εποίκων ξεκίνησε δηλαδή από τις περιοχές της Θεσσαλονίκης, της κεντρικής Μακεδονίας και της Θεσσαλίας.

«Συγκρίνοντας το DNA των κατοίκων της Ελλάδας και ειδικότερα της Πελοποννήσου, με το DNA των κατοίκων της νότιας Ιταλίας, διαπιστώνεται ότι σε μεγάλο ποσοστό είναι ίδιο.

Η γενετική συμβολή των Ελλήνων στη γενετική σύσταση των σημερινών κατοίκων της Σικελίας και της Νότιας Ιταλίας ανέρχεται στο 37,3% και 10%, αντίστοιχα.

Είναι γνωστό ότι οι περιοχές της Μεγάλης Ελλάδας, στη νότια Ιταλία, αποτελούνται κυρίως από ελληνικούς πληθυσμούς, αλλά το πιο εντυπωσιακό είναι ότι το γενετικό αποτύπωμα εξακολουθεί να αποκαλύπτεται σήμερα, μετά από 2.500 χρόνια!», παρατηρεί ο κ. Τριανταφυλλίδης.

Οπως περιγράφει, οι επιστήμονες δίνουν μεγάλη σημασία στο γεγονός ότι μετά από δεκάδες έρευνες δεν ανακαλύφθηκε μογγολική προέλευση στο DNA των Ελλήνων.

Εξηγεί ότι, παρά την τουρκική κατοχή στην Ελλάδα, δεν αποδεικνύεται, όπως αναμενόταν, κάποια σχέση στο DNA των δύο λαών.

Το ελληνικό DNA δεν έχει επηρεαστεί ούτε στο ελάχιστο, ενώ το ίδιο δεν ισχύει, για παράδειγμα, για τους σημερινούς Ισπανούς, οι οποίοι σε σημαντικό ποσοστό έχουν αραβική γενετική προέλευση.

Εκτός από τους Τούρκους, και οι Βούλγαροι, Σλάβοι της ΠΓΔΜ και Αλβανοί διαφέρουν στη γενετική τους σύσταση από τους Έλληνες. Επιπλέον, τα γενετικά δεδομένα απορρίπτουν ως εσφαλμένη τη θεωρία του Φαλμεράυερ περί της καταγωγής των Ελλήνων, οι οποίοι αποδεικνύεται ότι ομαδοποιούνται γενετικά με ευρωπαϊκούς λαούς.

Πηγή: Agelioforos.gr

Διαβάστε και την παρακάτω σχετική έρευνα που δημοσιεύτηκε προ λίγων μηνών και στην οποία συμμετέχει με ερευνητές και τοΤμήμα Μοριακής Βιολογίας του

Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης :

Επιστημονική έρευνα δείχνει πως οι Μινωίτες ήταν Ευρωπαίοι και γενετικά παρόμοιοι με τους σημερινούς Κρητικούς

Οι Μινωίτες ήταν οι πρώτοι Ευρωπαίοι και ήταν αυτόχθονες κάτοικοι της Κρήτης.

Δηλαδή οι σημερινοί Κρήτες είναι απόγονοι των Μινωιτών!

Η είδηση αυτή κάνει ήδη το γύρο του κόσμου μέσω του διάσημου επιστημονικού περιοδικού «Ναture», το οποίο δημοσιεύει τα αποτελέσματα της έρευνας με τίτλο «Ευρωπαϊκός ο πληθυσμός στην Κρήτη της Μινωικής εποχής του Χαλκού».

Οι αναλύσεις σε οστά Μινωιτών 4.500 χρόνια πίσω, που βρέθηκαν σε σπήλαιο στον Άγιο Χαράλαμπο το 1976 στο Οροπέδιο Λασιθίου, σύμφωνα με το neakriti.gr, δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία ότι οι αρχαίοι κάτοικοι του νησιού μας ήταν απόγονοι Νεολιθικών Ευρωπαϊκών πληθυσμών, οι οποίοι μάλιστα και αυτό είναι το δεύτερο εντυπωσιακό εύρημα της επιστημονικής μελέτης, βρίσκονται σε αδιατάρακτη συνέχεια στους σημερινούς πληθυσμούς της

Δυτικής Ευρώπης και κυρίως και με τους κατοίκους της περιοχής του Οροπεδίου Λασιθίου, άρα με την πλειοψηφία των σημερινών κατοίκων της Κρήτης.

Τι λέει ο συντονιστής της έρευνας

Ομάδα ερευνητών από την Ελλάδα και τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής χρησιμοποίησε ανάλυση μιτοχονδριακού DNA από Μινωικούς σκελετούς, προκειμένου να προσδιορίσει την καταγωγή αυτών των αρχαίων προγόνων μας.

Τα αποτελέσματά τους δημοσιεύθηκαν στην Επιστημονική Επιθεώρηση Nature Communications στο τεύχος που κυκλοφόρησε στις 14 Μαΐου.

Τα αποτελέσματα αυτά υπογραμμίζουν τη σημασία της ανάλυσης του DNA ως εργαλείου για την κατανόηση της ιστορίας και της προ-ιστορίας των Ελλήνων ανέφερε ο Καθηγητής Ιατρικής και Επιστημών Γονιδιώματος του Πανεπιστημιου Ουάσιγκτον, κ. Γεώργιος Σταματογιαννόπουλος που ήταν ο συντονιστής της έρευνας.

«Πριν από περίπου 9.000 χρόνια, υπήρξε εκτεταμένη μετανάστευση ανθρώπων της Νεολιθικής Εποχής από περιοχές της Ανατολίας που αντιστοιχούν σήμερα σε μέρη της Τουρκίας και της Μέσης Ανατολής.

Τότε έφτασαν στην Κρήτη και οι πρώτοι κάτοικοι του νησιού.

Η ανάλυση μιτοχονδριακού DNA που πραγματοποιήσαμε και η σύγκριση με άλλους πληθυσμούς, δείχνει ότι οι Μινωίτες έχουν την ισχυρότερη γενετική συσχέτιση με πληθυσμούς της Νεολιθικής Εποχής καθώς και με αρχαίους αλλά και σύγχρονους Ευρωπαίους και ιδιαίτερα με τον πληθυσμό της Κρήτης.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματά μας, ο Μινωικός πληθυσμός αναπτύχθηκε πριν από 5.000 χρόνια στην Κρήτη από προγόνους που κατοικούσαν στο νησί ήδη και είχαν φτάσει εκεί 4.000 χρόνια νωρίτερα», αναφέρει ο κ. Σταματογιαννόπουλος.

Στη συνέχεια προσθέτει: «Οι γενετικές αναλύσεις παίζουν έναν ολοένα και πιο σημαντικό ρόλο στην πρόβλεψη και την προστασία της υγείας του ανθρώπου.

Η μελέτη μας υπογραμμίζει το γεγονός ότι η ανάλυση του DNA μπορεί να μας βοηθήσει όχι μόνο να έχουμε ένα πιο υγιές μέλλον αλλά να κατανοήσουμε και την ιστορία μας.

Παρόμοιες έρευνες θα μας βοηθήσουν να ανακαλύψουμε τις γενετικές σχέσεις μεταξύ Μινωιτών και Μυκηναίων και μεταξύ των Ελληνικών φυλών της Κλασσικής Ελλάδας».

Η έρευνα

Η ομάδα των ερευνητών καταλήγει ότι ο Μινωικός πολιτισμός αναπτύχθηκε από αυτόχθονες κατοίκους της Κρήτης κατά την Εποχή του Χαλκού, οι οποίοι ήταν απόγονοι των πρώτων ανθρώπων που αποίκισαν το νησί, 9.000 χρόνια περίπου πριν από σήμερα.

Στη μελέτη χρησιμοποιήθηκαν δείγματα από σκελετούς 37 ατόμων που βρέθηκαν σε μια σπηλιά στο οροπέδιο του Λασιθίου στην Κρήτη. Μιτοχονδριακό DNA από τα δείγματα αυτά συγκρίθηκε με αλληλουχίες από άλλους 135 σύγχρονους και αρχαίους ανθρώπινους πληθυσμούς.

Τα αποτελέσματα της μελέτης δείχνουν ότι το μιτοχονδριακό DNA των Μινωιτών δεν έχει ομοιότητες με τους Αιγύπτιους, Λίβυους και άλλους Αφρικανικούς πληθυσμούς. Αντίθετα, οι Μινωίτες έχουν μεγάλη γενετική ομοιότητα με τους σύγχρονους Ευρωπαϊκούς πληθυσμούς.

Μάλιστα, η ανάλυση έδειξε υψηλό ποσοστό συγγένειας των Μινωιτών με τον σύγχρονο πληθυσμό της Κρήτης αλλά και την υπόλοιπη Ελλάδα.

Η μελέτη αυτή κατέστη δυνατή χάρη στη δραματική πρόοδο που έχει σημειωθεί τα τελευταία χρόνια στις τεχνολογίες ανάλυσης αρχαίων γονιδιωμάτων καθώς και στις νέες αλγοριθμικές τεχνικές που επιτρέπουν την στατιστική επεξεργασία δεκάδων χιλιαδών γενετικών αλληλουχιών με μεγάλη ταχύτητα.

Οι υπεύθυνοι για τη στατιστική ανάλυση των δεδομένων, κ. Περιστέρα Πάσχου, Επίκουρη Καθηγήτρια στο Τμήμα Μοριακής Βιολογίας και Γενετικής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, και ο κ. Πέτρος Δρινέας, Καθηγητής στο Τμήμα Επιστήμης Υπολογιστών του Πανεπιστημίου Rensselaer στις ΗΠΑ συμπληρώνουν:

«Συγκρίναμε τις γενετικές αλληλουχίες των Μινωιτών με περισσότερα από 14.000 άτομα, κάτι που θα ήταν υπολογιστικά εξαιρετικά χρονοβόρο πριν από μόλις λίγα χρόνια.

Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι, σύμφωνα με τις στατιστικές μας αναλύσεις, η γενετική πληροφορία που περιέχεται στο μιτοχονδριακό DNA των Μινωιτών και έχει μεταβιβαστεί από τις μητέρες στα παιδιά από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα, είναι ακόμη εμφανής στους σύγχρονους κατοίκους του οροπεδίου του Λασιθίου».

Ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στη μελέτη είχε ο κ. Μανώλης Μιχαλοδημητράκης, Καθηγητής Ιατροδικαστικής και Τοξικολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, ο οποίος συντόνισε την αναγνώριση και συλλογή των αρχαίων οστών που χρησιμοποιήθηκαν για την εξαγωγή του DNA.

Μεγάλη ήταν η συμβολή του εκλιπόντος αρχαιολόγου Νίκου Παπαδάκη, ο οποίος ως Διευθυντής της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας Αγίου Νικολάου υπήρξε θερμός υποστηρικτής της μελέτης. Ο αρχαιολόγος Δρ. Βασιλάκης και η ανθρωπολόγος Δρ McGeorge παρείχαν τα οστά που αποτέλεσαν το αντικείμενο της έρευνας.

ΟΡΕΙΝΗ ΑΡΚΑΔΙΑ

Η υπέροχη, μποέμικη ζωή της Σοφίας Χιλλ

Γεννήθηκε στον Καρέα, ζει στο Θησείο.

Από τον ΧΡΗΣΤΟ ΠΑΡΙΔΗ

Γεννήθηκα στην Αθήνα γιατί έτυχε εκείνη την εποχή να μένουν εδώ οι γονείς μου. Κάθε χρόνο έμεναν και κάπου αλλού. Βρισκόμασταν σε μια διαρκή μετακίνηση. Η μητέρα μου, η Νίκη, είναι Ελληνίδα και ο πατέρας μου, ο Βίκτωρ, Άγγλος – γνωρίστηκαν εδώ. Στην ουσία έχουν το ίδιο όνομα. Η μητέρα μου δούλευε σε μια υπηρεσία όπου έπρεπε να πάει ο πατέρας μου, ο οποίος βρισκόταν στην Ελλάδα ως φιλέλληνας ιστορικός κλασικιστής. Εκεί είδε μια Ελληνίδα θεά και κάτι έπαθε. Όπως και η μαμά μου μ' εκείνον. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. • Όταν γεννήθηκα, μείναμε στη Σπάρτη ένα διάστημα, μετά στην Καλαμάτα, στη συνέχεια στην Αγγλία κι έπειτα πίσω σε διάφορα χωριά στον Ταΰγετο. Στα χωριά συνήθως οι άνθρωποι είναι πολύ πιο ανοιχτοί, έχουν μια τρέλα διαφορετική και αφομοιωνόμασταν πολύ εύκολα. Περάσαμε ένα διάστημα και στην Κρήτη, σε διάφορα χωριά, και στα Χανιά. Φυσικά, κάθε χρόνο άλλαζα σχολείο. Μια χρονιά ήμουν σε σχολείο τύπου Rudolf Steiner στο Μάντσεστερ και μια χρονιά σε ένα μονοθέσιο στην Αρτεμισία στον Ταΰγετο. Βέβαια, είχε σημασία για την εκπαίδευσή μας ότι ο πατέρας μας ήταν πανεπιστημιακός και η μητέρα μας είχε ασχοληθεί πολύ με την παράδοση – μάλιστα, είχε υπάρξει χορεύτρια στη Δόρα Στράτου. Αγαπούσε πολύ τον Όμηρο και την αρχαία Ελλάδα, κάτι που με επηρέασε καθοριστικά. Στην Αγγλία ο πατέρας είχε δημιουργήσει διδακτικές μεθόδους, αλλά εδώ έκανε ό,τι δουλειά έβρισκε: δίδασκε αγγλικά και παράλληλα ασχολούνταν με τα δικά του, μελετούσε, έγραφε. Διάβαζε ποίηση και μετέφραζε Καβάφη. Μιλάει πολύ ωραία ελληνικά. Η κάθε μέρα μέσα στο σπίτι ήταν πολύ δημιουργική και μαθαίναμε πολύ περισσότερα πράγματα απ' ό,τι μαθαίναμε σχολείο. Τόσο η μητέρα μου όσο και ο πατέρας μου ήταν από μόνοι τους ένα σχολείο. Ήταν ωραίοι άνθρωποι. • Θέμα καριέρας δεν τέθηκε ποτέ από τους γονείς! Ακόμα και το σχολείο ήταν επιλογή μας αν θα το συνεχίζαμε ή όχι. Κάποια αδέλφια μου δεν πήγαν σχολείο. Κανένα άγχος για το τι θα κάναμε και πώς. Ήταν όλα εστιασμένα αλλού. Τα ζητήματα της οικογένειας ήταν άλλα: τι θα κάνεις ως άνθρωπος και να κατανοήσεις γιατί βρίσκεσαι εδώ. Μεγαλώνοντας, νόμιζα ότι όλοι έτσι είναι, αλλά σιγά-σιγά συνειδητοποίησα ότι όλοι ήταν αλλιώς. Θέμα βιοπορισμού, δε, δεν υπήρχε γιατί και οι δύο γονείς προέρχονταν από εύπορες οικογένειες, οι οποίες όμως τα έχασαν όλα νωρίς. Όποτε μας συναντούσαν συγγενείς της μητέρας μου ανησυχούσαν για όλα αυτά, κυρίως που δεν τρώγαμε καθόλου κρέας και που ως παιδιά ήμασταν αδύνατα. Εγώ, πάλι, δεν καταλάβαινα γιατί ανησυχούσαν. • Ζήσαμε πολύ μέσα στη φύση, για μεγάλα διαστήματα. 



Τα καλοκαίρια, καθώς δεν υπήρχε μεγάλη οικονομική άνεση, μας έπαιρναν οι γονείς και πηγαίναμε άλλοτε σε ένα καλύβι στη Σάντοβα, στη Μεσσηνία, κι άλλοτε σε μια σπηλιά στο βουνό, στη Μάνη.   Κάθε χρόνο άλλαζα σχολείο. Μια χρονιά ήμουν σε σχολείο τύπου Rudolf Steiner στο Μάντσεστερ και μια χρονιά σε ένα μονοθέσιο στην Αρτεμισία στον Ταΰγετο. • Άρχισα να δουλεύω από πολύ μικρή, ό,τι μου τύχαινε. Στα Χανιά, στη Μάνη, στην Καλαμάτα, στην Αθήνα, ως τραγουδίστρια, σε μπαρ, όλα όσα κάνουμε όλοι σ' εκείνη την ηλικία. Στο τραγούδι με έβαλε ο Γευγελής, ένας Τσιγγάνος που παίζει νταούλι και είναι φίλος της μητέρας μου. Έχω τραγουδήσει σε ρεμπετάδικα, ακόμα και σε ένα ποντιακό κέντρο. • Η πρώτη μου δουλειά ήταν στο θέατρο, όπου έπαιξα σε παιδική παράσταση της Πριγκίπισσας Τουραντό. Ανέβηκε στα Χανιά από την κ. Μπραουδάκη, η οποία επέμενε ότι μου πήγαινε ο ρόλος και εν τέλει το έκανα γιατί θα πληρωνόμουν. Πήγαινα ακόμα σχολείο. Διάβασα τον μονόλογο όπου αρνείται να παντρευτεί και μου άρεσε. Για βιοπορισμό το έκανα και από κει μπήκα στο θέατρο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ήθελα να σπουδάσω αρχαιολόγος.   Ποτέ δεν σκέφτηκα για το Άττις ότι ήρθα εδώ και θα μείνω ως «πιστή». Αλλά πάντα η ζυγαριά γέρνει προς τα εκεί. Υπάρχουν πάντα πολλές προτάσεις και για τηλεόραση και κινηματογράφο και θέατρο, και πάντα τα ζυγίζω. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO • Στην Ελλάδα ξεκίνησα από την αρχή τη δραματική σχολή. Δεν υπήρχε καμία σύγκριση με την Αγγλία. Δεν διδάσκεσαι καν τα διαφορετικά στυλ και τις διαφορετικές σχολές. 



Ο Τερζόπουλος ζήτησε 2-3 άτομα από τη σχολή και ήμουν ανάμεσα σε αυτούς που έστειλαν. Σε οντισιόν δεν πήγαινα και δεν πήγα ούτε σε αυτή. Τραγουδούσα κάπου εκείνες τις μέρες. Με πήρε τηλέφωνο και πήγα. Είχα δει τον Προμηθέα Δεσμώτη όπου η Αννέζα Παπαδοπούλου έπαιζε την Ιώ και συγκλονίστηκα. Με επηρέασε πολύ. Είδα κάποιο στοιχείο που το ένιωσα κοντά σ' μένα και αναρωτιόμουν αν θα μπορούσα να το κάνω κι εγώ. Έκανα ένα εργαστήρι με τον Τερζόπουλο, ο οποίος με πήρε μια Δευτέρα στο τηλέφωνο και μου είπε ότι την Παρασκευή θα ανέβαινε η παράσταση του Προμηθέα ξανά, αλλά επειδή η Αννέζα ήταν άρρωστη, θα έκανα εγώ την Ιώ. Πάω από το θέατρο, λέω «σας ευχαριστώ, αντίο σας». «Όχι, μπορείς, θα το κάνεις» μου απάντησε κι έτσι έγινε. Αυτά γύρω στο 1996 – έκτοτε δεν έφυγα από κει. Δηλαδή κατά καιρούς έφευγα, όπως ένα διάστημα που πήγα στην Αγγλία, αλλά δεν το αισθανόμουν ως κάτι μόνιμο, ήταν πάντα μια επιλογή. Δεν κατάλαβα πώς πέρασαν τα χρόνια. • Δεν είναι η ερμηνεία σε πρώτο πλάνο αλλά η ενέργεια που φέρει ο ηθοποιός πάνω στη σκηνή. Κι εγώ με τα χρόνια άρχισα να το συνειδητοποιώ αυτό βλέποντας παραστάσεις. Έμαθα να κοιτάω πίσω από τις ερμηνείες. Τελικά, είναι και αυτό που φέρει συνολικά η παράσταση, όλοι οι ηθοποιοί και κάθε ερμηνευτής ξεχωριστά. Είναι κάτι πέρα από το αν θα τα πει καλά ο ηθοποιός, που εξάλλου είναι η «τσαγκαρική», τερτίπια που τα μαθαίνεις. • To εξώφυλλο του τεύχους που κυκλοφορεί αυτή την εβδομάδα Υπάρχει μέθοδος και συγκεκριμένη σχολή στον Τερζόπουλο. Είναι ένα work in progress, μια ερευνητική δουλειά με συγκεκριμένη μέθοδο και κανόνες, όπου το ζητούμενο είναι να σπάει ο κανόνας. Αυτό που δημιουργείς κάθε φορά το σπας τελείως, για να προκύψει κάτι άλλο. Μια διαδικασία κατά την οποία το ένα βγαίνει μέσα από το άλλο. Από κάθε ρόλο που κάνεις βγαίνουν ψήγματα για μια δουλειά μελλοντική. Το θέμα δεν είναι τόσο οι ρόλοι, όσο αυτή η έρευνα. • Ποτέ δεν σκέφτηκα για το Άττις ότι ήρθα εδώ και θα μείνω ως «πιστή». Αλλά πάντα η ζυγαριά γέρνει προς τα εκεί. Υπάρχουν πάντα πολλές προτάσεις και για τηλεόραση και κινηματογράφο και θέατρο, και πάντα τα ζυγίζω. Η αλήθεια είναι ότι ο νατουραλισμός κλοτσάει μέσα μου, δεν με ενδιαφέρει να μιμηθώ τη ζωή. Αυτό το ζω κάθε μέρα. Θεωρώ ότι την ώρα που πατάει ο ηθοποιός πάνω στη σκηνή γίνεται κάτι αλλιώτικο. Οφείλει, πρέπει να γίνει κάτι άλλο. Είσαι εκεί επάνω για να μεταφέρεις ένα μήνυμα και όχι για να αναπαράγεις την καθημερινότητα, τη βλακεία, την ομορφιά, οτιδήποτε ζει. Το να λες «είμαι αληθινός» είναι ένα ψέμα. Είναι μια σύμβαση το θέατρο. Από την ώρα που πατάς στο σανίδι είσαι εκεί για κάποιον άλλο λόγο. • Θα μου άρεσε να έχω πει «ναι» στον Βολανάκη όταν πρωτοξεκινούσα. Ερχόταν κι έβλεπε τον Προμηθέα και κάποια στιγμή με φώναξε ο Κούρκουλος στο Εθνικό να μου προτείνει έναν ρόλο, αλλά είχα την έγνοια πώς θα άφηνα την Ιώ και την παράσταση. «Μα, θα πεις όχι στον κ. Βολανάκη;» μου είπε, αλλά δεν γινόταν. Αυτό με είχε στενοχωρήσει, γιατί μετά από λίγο έφυγε από τη ζωή. Θα ήθελα να έχω συναντηθεί καλλιτεχνικά με τον Βολανάκη. • 



Ένα άλλο κοινό σημείο με τον Τερζόπουλο είναι η εναλλαγή και η μετακίνηση. Δεν γίνονται όλες οι παραγωγές στην Ελλάδα. Μπορεί η μία να είναι στη Ρωσία και η επόμενη στην Ιταλία. Αλλά και οι ελληνικές παραστάσεις πηγαίνουν παντού. Έχω ταξιδέψει πάρα πολύ με το Άττις. Από τα πιο δυνατά ταξίδια ήταν αυτό στην Ινδία. Πήγαμε σε πολλές πόλεις, όπου ήρθαμε σε επαφή με πολύ κόσμο. Έχουμε παίξει σε χωριά στην Αλβανία, σε ένα αρχαίο θέατρο που άνοιξε πρώτη φορά μπροστά σε βοσκούς που δεν είχαν ξαναδεί θέατρο. Κάθε κοινό είναι άλλη ιστορία. Το ρωσικό κοινό έχει τρομερή παιδεία και ασχολείται με την παράσταση και πριν και μετά. Κάνουν ερωτήσεις, έρχονται στα καμαρίνια, συζητάνε. Πρόκειται για ένα θεατές έχουν την όπερα και το θέατρο πολύ μέσα στη ζωή τους. Αισθάνονται μεγάλη οικειότητα, είναι πολύ ωραίο κοινό. Στην Κίνα είναι εντελώς άλλου είδους το κοινό, δεν μπορείς να τους ψυχολογήσεις. Αλλά καθώς κουβαλάνε κι αυτοί μεγάλη παράδοση με το θέατρο, είναι εξοικειωμένοι με τα θεάματα μεγάλης ενέργειας.   Ζούμε μια εποχή πολύ κομβική. Εγώ θέλω να πιστεύω ότι τα πράγματα ανακατεύονται και γίνονται πάντα έτσι ώστε να βγει κάτι καλό. Πιστεύω στον άνθρωπο, παρόλο που κρύβουμε πολύ σκοτάδι μέσα μας. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO • Είχα την τύχη να παίξω μια σεζόν με την καταπληκτική Ρωσίδα ηθοποιό Άλα Ντεμίτοβα, με την οποία κάναμε περιοδεία στη Ρωσία για μεγάλο διάστημα. Κάθε βράδυ παρακολουθούσα βήμα-βήμα πώς έχτιζε τον ρόλο και μου άρεσε πάρα πολύ. Εδώ δεν έχουμε μεγάλη παράδοση, θα ήθελα να έχω δει πώς δούλευαν οι προηγούμενοι. Η Ντεμίτοβα με είχε επηρεάσει πάρα πολύ. Όπως και η Σοφία η Μιχοπούλου, που ήταν ήδη στο Άττις όταν μπήκα και είναι μια περίπτωση ηθοποιού πολύ σεμνού, πολύ αληθινού. Σαν ένας βράχος δίπλα στη θάλασσα, σαν ένα δέντρο! Είναι ένας πολύ ωραίος άνθρωπος που μου έχει δώσει πάρα πολλά. Η παρουσία της και το παράδειγμά της μου έχει κάνουν πολύ καλό όλα αυτά τα χρόνια. Να προσθέσω και την κ. Μπεμπεδέλη, που είμαστε τώρα μαζί και την παρακολουθώ κι εκείνη πώς χτίζει τον ρόλο της, πώς κουβαλάει όλη αυτή την παράδοση και την τεχνική – είναι εξαιρετική. Είναι μεγάλη η χαρά μου που μπορώ να το δω από μέσα αυτό.   Θεωρώ ότι την ώρα που πατάει ο ηθοποιός πάνω στη σκηνή γίνεται κάτι αλλιώτικο. Οφείλει, πρέπει να γίνει κάτι άλλο. Είσαι εκεί επάνω για να μεταφέρεις ένα μήνυμα και όχι για να αναπαράγεις την καθημερινότητα, τη βλακεία, την ομορφιά, οτιδήποτε ζει.   5.4.2017 Κάνοντας την documenta14 εύκολη κι ανάλαφρη για όλους • Έχω έναν γιο 12 ετών και τον μεγαλώνω μόνη μου. Θα ήθελα να τον μεγαλώσω όπως μεγάλωσαν εμένα –μου το λέει και ο ίδιος–, αλλά να δω πώς θα το κάνουμε. Θα ήθελα να του δώσω τη δυνατότητα να μεγαλώσει κοντά στη φύση, πιο ελεύθερα, γιατί αυτό είναι κάτι που πιστεύω πολύ. Τα καλοκαίρια φεύγουμε. Οι γονείς μου δεν είναι μαζί πια, αλλά και οι δυο ζουν στη φύση. Η μητέρα μου επάνω στα βουνά, σε ένα μέρος που έχει άλλους 3-4 κατοίκους με ζώα. Αγαπάει τα εγγόνια της, αλλά δεν έρχεται στην Αθήνα, τα βλέπει όταν πηγαίνουμε εκεί. Με βλέπει στο θέατρο. Όλα τα αδέλφια είμαστε καλλιτέχνες, εκτός από την αδελφή μου, που ακολούθησε ακαδημαϊκή καριέρα.   • Ζω δίπλα στου Φιλοπάππου, όπου μου αρέσει να περπατάω και να βλέπω την Ακρόπολη από εκεί. Είναι ένα από τα πράγματα για τα οποία μου αρέσει και αγαπώ την Αθήνα: το φως, τα αρχαία, το κλίμα και η Ακρόπολη. Το φως είναι πολύ ιδιαίτερο στην Αθήνα. Και είμαστε μέσα στα αρχαία. Μου έχει μείνει απωθημένο που δεν έγινα αρχαιολόγος. • Ζούμε μια εποχή πολύ κομβική. Εγώ θέλω να πιστεύω ότι τα πράγματα ανακατεύονται και γίνονται πάντα έτσι ώστε να βγει κάτι καλό. Πιστεύω στον άνθρωπο, παρόλο που κρύβουμε πολύ σκοτάδι μέσα μας –γι' αυτό γίνονται όλα αυτά–, αλλά πιστεύω ότι θα πάμε καλά. Βλέπω και τις νέες γενιές που προσπαθούν να βγουν στο φως μέσα από όλο αυτό με διάφορους τρόπους. Πιστεύω στους νέους ανθρώπους, που θα τα κάνουν όλα καλύτερα, θα τα καταφέρουν.   Info: H Σοφία Χιλλ συμμετέχει στην παράσταση Ιοκάστη post mortem που παρουσιάζεται στο Θέατρο Άττις στο πλαίσιο της documenta 14, καθώς και στις Τρωάδες που ανεβαίνουν σε σκηνοθεσία Θεόδωρου Τερζόπουλου στο Αρχαίο Ωδείο της Πάφου στις 7 και 8 Ιουλίου.   

To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO 

Απεβίωσε ο Ρότζερ Μουρ στα 89 του

Ταύτισε την καριέρα του με ρόλους κατασκόπων και πρακτόρων

Έπειτα από «σύντομη, αλλά γενναία μάχη με τον καρκίνο», όπως ανακοίνωσε η οικογένειά του - Ακόμα και σήμερα, ο φλεγματικός Βρετανός με το «κοφτερό» χιούμορ είναι ο μακροβιότερος Μποντ, με επτά ταινίες στο ενεργητικό του - Άφησε εποχή και στην τηλεόραση ως «Ο Άγιος»

Την τελευταία του πνοή άφησε σήμερα, έπειτα από σύντομη μάχη με τον καρκίνο, σε ηλικία 89 ετών, ο σερ Ρότζερ Μουρ, που νοσηλευόταν στην Ελβετία. Την ανακοίνωση του θανάτου του δημοφιλούς ηθοποιού έκανε η οικογένειά του μέσω Twitter, με τους οικείους του να δηλώνουν «συντετριμμένοι».

«Με βαριά καρδιά πρέπει να ανακοινώσουμε ότι ο αγαπητός μας πατέρας, σερ Ρότζερ Μουρ, πέθανε σήμερα στην Ελβετία, έπειτα από σύντομη, αλλά γενναία μάχη με τον καρκίνο» ανέφερε η σχετική σύντομη ανακοίνωση των μελών της οικογένειάς του.

Ο σερ Ρότζερ Μουρ ήταν ο τρίτος στη σειρά ηθοποιός που κλήθηκε να υποδυθεί τον θρυλικό πράκτορα «007» στη μεγάλη οθόνη, έπειτα από τον πρώτο διδάξαντα, Σον Κόνερι, και τον αποτυχημένο Τζορτζ Λάζενμπι, που «ντύθηκε» τον ρόλο του Τζέιμς Μποντ μόλις μία φορά.

Αμέσως μετά, ο Ρότζερ Μουρ κλήθηκε να αναλάβει τον ρόλο, με την πρώτη του ταινία να είναι το «Live and Let Die». Στο διάστημα από το 1972 έως το 1985, ο φλεγματικός Βρετανός ηθοποιός με την χαρακτηριστική προφορά έμελλε να υποδυθεί τον Μποντ άλλες έξι φορές:

1. Ο άνθρωπος με το χρυσό πιστόλι (1974)
2. Η κατάσκοπος που με αγάπησε (1977)
3. Επιχείρηση Μουνρέικερ (1979)
4. Για τα μάτια σου μόνο (1981)
5. Επιχείρηση Οκτόπουσυ (1983)
6. Επιχείρηση Κινούμενος Στόχος (A View to a Kill, 1985)

Ο Μουρ συμπλήρωσε τα περισσότερα χρόνια στον ρόλο του Τζέιμς Μποντ από κάθε άλλο ηθοποιό, 12 συνολικά, με επτά επίσημες ταινίες. Ακόμα και σήμερα, είναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία ηθοποιός που υποδύθηκε τον Μποντ: ήταν 58 ετών, όταν ανακοίνωσε την απόσυρσή του από τον ρόλο, στις 3 Δεκεμβρίου 1985.

Ο Τζέιμς Μποντ του Μουρ ήταν πολύ διαφορετικός από αυτόν του συγγραφέα Ίαν Φλέμινγκ. Σεναριογράφοι όπως ο Τζορτζ Μακντόναλντ Φρέιζερ έγραψαν σενάρια, στα οποία ο Μουρ υποδυόταν έναν έμπειρο, ευγενικό και σοφιστικέ πλεϊμπόι, που είχε πάντα ένα γκάτζετ ή κόλπο έτοιμο, όταν χρειαζόταν. 

Ο Μποντ του Μουρ διακρινόταν επίσης από την αίσθηση του χιούμορ και τις «κοφτερές» ατάκες του, αλλά ήταν επίσης ένας έμπειρος ντετέκτιβ με μυαλό-«ξυράφι», το οποίο χρησιμοποιούσε για να ανταπεξέρχεται σε κάθε δύσκολη αποστολή, αλλά και για να... σαγηνεύει μερικές από τις ωραιότερες γυναίκες του παγκόσμιου σινεμά, που πέρασαν από το κρεβάτι του -πάντα στο πλαίσιο του ρόλου.

Το 2004 ο Μουρ ψηφίστηκε ως «ο καλύτερος Μποντ» σε μία δημοσκόπηση σχετιζόμενη με τα Βραβεία Όσκαρ, ενώ σε μία άλλη (το 2008) έλαβε το 62% των ψήφων. Το 1987 είχε παρουσιάσει την επετειακή τηλεοπτική εκπομπή Happy Anniversary 007: 25 Years of James Bond.



«Ο Άγιος»

Πριν όμως αναλάβει να υποδυθεί τον Τζέιμς Μποντ, ο Μουρ είχε προλάβει να αποκτήσει τεράστια φήμη, μέσα από την τηλεόραση, όταν ο παραγωγός, σερ Λιου Γκρέιντ, του εμπιστεύθηκε τον ρόλο του Σάιμον Τέμπλαρ στη σειρά «Ο Άγιος», βασισμένη στα μυθιστορήματα του Λέσλι Τσάρτερις. 

Ο Μουρ είχε πει, σε συνέντευξή του το 1963, ότι ήθελε να αγοράσει τα δικαιώματα για τον συγκεκριμένο χαρακτήρα του Τσάρτερις. Η τηλεοπτική αυτή σειρά γυρίστηκε στη Βρετανία, αλλά με με το βλέμμα στραμμένο προς την αμερικανική αγορά, και η επιτυχία της εκεί και σε αρκετές άλλες ξένες χώρες έκανε το όνομα του Μουρ γνωστό διεθνώς, ιδίως από το 1967 και μετά. 

Επιπλέον, εδώ ο Μουρ καθιέρωσε το κομψό, γεμάτο αυτοπεποίθηση, γοητευτικό και περιπαικτικό στιλ του, το οποίο μετέφερε και στον ρόλο του Τζέιμς Μποντ. Στα ύστερα χρόνια της σειράς, μάλιστα, έφτασε να σκηνοθετήσει αρκετά επεισόδιά της.

Η σειρά προβλήθηκε από το 1962 μέχρι το 1967 ασπρόμαυρη και στη συνέχεια έγχρωμη, φτάνοντας συνολικά στα 118 επεισόδια, κάτι που την κατέστησε (μαζί με τη σειρά The Avengers) ως τη μακροβιότερη σειρά του είδους της στην ιστορία της βρετανικής τηλεόρασης.

Ωστόσο, από ένα σημείο και ύστερα, ο Μουρ άρχισε να... βαριέται τον ρόλο. Φεύγοντας από τη σειρά, γύρισε αμέσως δύο κινηματογραφικές ταινίες: το Crossplot (1969) και το απαιτητικότερο The Man Who Haunted Himself (1970), σε σκηνοθεσία Μπέιζιλ Ντίαρντεν, που έδωσε στον Μουρ την ευκαιρία να επιδείξει ένα ευρύτερο ερμηνευτικό φάσμα απ' όσο του είχε επιτρέψει ο ρόλος του Σάιμον Τέμπλαρ, παρότι οι κριτικές εκείνης της εποχής ήταν μάλλον χλιαρές, όπως και η εμπορική επιτυχία των ταινιών αυτών.

Η τηλεόραση δελέασε τον Μουρ και πάλι, κάνοντάς τον να συμπρωταγωνιστήσει με τον Τόνι Κέρτις στη σειρά «The Persuaders!», που αφηγείτο τις περιπέτειες δύο εκατομμυριούχων πλεϊμπόι ανά την Ευρώπη. 

Ο Μουρ έλαβε τότε την πρωτάκουστη για την εποχή αμοιβή του ενός εκατομμυρίου λιρών Αγγλίας για τη σειρά, κάτι που τον κατέστησε τον καλύτερα αμειβόμενο τηλεοπτικό ηθοποιό στον κόσμο. 

Ωστόσο, ο Λιου Γκρέιντ ισχυρίζεται στην αυτοβιογραφία του ότι οι Μουρ και Κέρτις δεν «πήραν τη σειρά και τόσο στα σοβαρά». Ο Κέρτις αρνιόταν να μείνει έστω και λίγη ώρα παραπάνω στο γύρισμα απ' όσο ήταν απολύτως απαραίτητο, ενώ ο Μουρ ήταν πάντοτε πρόθυμος να εργαστεί υπερωριακά.

Ενώ η σειρά απέτυχε στις ΗΠΑ, όπου είχε προπωληθεί στο ABC, γνώρισε μεγάλη επιτυχία στην Ευρώπη και στην Αυστραλία. Στη Γερμανία, όπου προβλήθηκε με τον τίτλο Die Zwei («Οι δυο τους»), θριάμβευσε μέσα από την ιδιαίτερα διασκεδαστική μεταγλώττιση, η οποία ελάχιστα αποτελούσε μετάφραση των αρχικών διαλόγων. Στη Γαλλία ήταν επίσης σταθερά δημοφιλής, υπό τον τίτλο Amicalement Vôtre.



Η ζωή μετά τον Μποντ
Επί πέντε χρόνια μετά την τελευταία ταινία του Μποντ, ο Μουρ δεν έπαιξε σε κινηματογραφική ταινία, εκτός από την κομεντί Bed & Breakfast, που γυρίστηκε το 1989, αλλά βγήκε στους κινηματογράφους το 1992.

Επανεμφανίσθηκε το 1990 σε αρκετές ταινίες και στην τηλεοπτική σειρά My Riviera. Είχε έναν μεγαλύτερο ρόλο στην ταινία The Quest του Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ. Σε μία από τις τελευταίες του ταινίες, σε ηλικία 73 ετών, ο Μουρ δεν δίστασε να υποδυθεί έναν εκδηλωτικό ομοφυλόφιλο στην ταινία Boat Trip (2002).

Το 2009 ο Μουρ εμφανίστηκε σε διαφήμιση για τα ταχυδρομεία. Ένα χρόνο αργότερα, συμμετείχε ως ηθοποιός φωνής στον ρόλο μιας γάτας ονόματι Λέιζενμπυ (σ.σ. το επώνυμο του ηθοποιού Τζορτζ Λέιζενμπι, που υποδύθηκε μόνο μία φορά τον Μποντ, πριν αναλάβει τον ρόλο ο Μουρ) στην ταινία Cats & Dogs: The Revenge of Kitty Galore, η οποία περιείχε αρκετές αναφορές σε ταινίες του Τζέιμς Μποντ και παρωδίες τους.

Το 2015, το περιοδικό GQ τον συμπεριέλαβε ανάμεσα στους 50 «καλύτερα ντυμένους Βρετανούς άνδρες». 

Είχε κάνει τέσσερις γάμους και απέκτησε τρία παιδιά, όλα από την τρίτη του γυναίκα, την Ιταλίδα Λουίζα Ματιόλι.

Ορεινή Αρκαδία

Τα χωριά που πρέπει να παραμείνουν μυστικά, οι συγκλονιστικότερες γεύσεις, τα πιο ενδιαφέροντα αξιοθέατα, οι καλύτερες βόλτες, οι ωραιότεροι ξενώνες. Όλα όσα αγαπάμε στην Αρκαδία, σε τέσσερις γεμάτες λίστες.



της Ηρώς Κουνάδη 

Τα λιθόκτιστα καλντερίμια της Δημητσάνας. Ο ήχος του Λούσιου, άλλοτε κελάρυσμα και άλλοτε σχεδόν βρόντος, που ακούγεται σε περισσότερα χωριά απ’ όσα θα φανταζόσουν. Η νυχτερινή ζωή της –ολίγον τουριστίκ, αλλά πάντα αγαπημένης– Βυτίνας. Τα πέτρινα αρχοντόσπιτα της Στεμνίτσας. Το κάστρο της Καρύταινας, που το βράδυ φωτισμένο μοιάζει να κρέμεται από τον ουρανό. Ο παππούς στο λιλιπούτειο χωριό Βλαχορράφτη που κερνά τους περαστικούς φρέσκια ρίγανη και καρύδια. Το ταβερνάκι του Φάνη, στα Κάψια. Το αγρόκτημα - ζωολογικός κήπος - ταβερνάκι που λέγεται Παπάκια. Οι απαντήσεις στην ερώτηση «τι είναι αυτό που αγαπάς περισσότερο στην Αρκαδία» τείνουν στο άπειρο. 

Συγκεντρώσαμε μερικές από αυτές σε μια “best of” λίστα ανοιχτή σε… αντιρρήσεις, και περιμένουμε τις δικές σας στα σχόλια, στο τέλος του κειμένου. 

Top-6 «μυστικά» χωριά 

Αλωνίσταινα: Σκαρφαλωμένη σε υψόμετρο 1.200 μέτρων, πνιγμένη στο πράσινο και «χωρισμένη» στα δύο από ένα μικρό ποταμάκι η Αλωνίσταινα είναι ένα από τα ομορφότερα χωριά του Μαινάλου. Τα παραδοσιακά πέτρινα σπιτάκια της με τις τοξωτές καμάρες της έχουν χαρίσει τον χαρακτηρισμό του διατηρητέου οικισμού, ενώ το όνομά της έχει έρθει στο προσκήνιο μόλις τα τελευταία χρόνια, καθώς μικροί, πολυτελείς παραδοσιακοί ξενώνες άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους στα λιθόκτιστα δρομάκια της. Το ελατοδάσος του Μαινάλου ξεκινά από τα… πόδια του χωριού, και εκτείνεται σε χιλιόμετρα επί χιλιομέτρων, ενώ σε απόσταση αναπνοής βρίσκεται και το ομώνυμο χιονοδρομικό κέντρο. 
Βαλτεσινίκο: Κτισμένο σε υψόμετρο που ξεπερνά τα 1.200 μέτρα, μέσα στα έλατα και τις πηγές, με υπέροχη θέα, παραδοσιακή αρχιτεκτονική και ιδιαίτερη φυσική ομορφιά, το μικρό χωριουδάκι του Μαινάλου προσφέρεται για ατελείωτες εξερευνήσεις. Σταθερά αναπτυσσόμενο ως ο νέος must προορισμός της Αρκαδίας, το Βαλτεσινίκο απέκτησε πρόσφατα έναν ολοκαίνουριο ξενώνα, σωστό… Πέτρινο Πύργο, όνομα και πράγμα, που μαζί με τους ήδη γνωστούς κι αγαπημένους ξενώνες Βασιλικού και Θόλος και το Valtessiniko Studios συμπληρώνει το καρέ της value for money διαμονής: οι τιμές των δωματίων κυμαίνονται από 60 έως 90 ευρώ με πρωινό. 




Καστάνιτσα: Ανακηρυγμένη Ιστορικό Διατηρητέο Μνημείο και Τόπος Ιδιαίτερου Φυσικού Κάλλους από την UNESCO, η Καστάνιτσα δε χρειάζεται να προσπαθήσει για να σε πείσει να μείνεις εδώ. Ένα κουκλίστικο χωριό κρυμμένο πίσω από το πυκνό ελατοδάσος του Πάρνωνα, ξεχωρίζει για την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική της, με τα αμφιθεατρικά κτισμένα, ολόλευκα πυργόσπιτα να σκεπάζονται από τον χαρακτηριστικό καφεγκρί σχιστόλιθο και να πλαισιώνονται από ξύλινα μπαλκόνια. Ελλείψει τουριστικής ανάπτυξης, ο παραδοσιακός Ξενώνας Αντωνίου(τηλ.: 27550 52255, 6979003530) που στεγάζεται σε ένα αναστηλωμένο αρχοντικό, είναι η μοναδική –κυριολεκτικά και μεταφορικά– επιλογή για τη διαμονή σας. Ακόμη κι αν δεν επιλέξετε να μείνετε εδώ, κάντε μια στάση για σπιτικό φαγητό στο Στολίδι, στην πλατεία, και παραγγείλτε χοιρινό με κάστανο, αρνάκι κοκκινιστό, ή ρεβίθια με κάστανο. Θα μας θυμηθείτε. 

Κάψια: Το πρώτο από τα χωριά που συναντάτε ερχόμενοι στην Αρκαδία από την Αθήνα, ήταν μέχρι πρότινος γνωστό μόνο για το εντυπωσιακό Αρχοντικό Καλτεζιώτη, το boutique hotel - προορισμό αφ’ εαυτού. Με το άνοιγμα του ομώνυμου σπηλαίου, το μικρό χωριό του Μαινάλου αναμένεται να γίνει το επόμενο... talk of Μαίναλο. Λιθόκτιστα καλντερίμια, όμορφα πέτρινα σπιτάκια, πανοραμική θέα στον κάμπο της Μαντίνειας και… το ταβερνάκι του Φάνη, με τις γιγάντιες μερίδες και τα λαχταριστά ψητά είναι μερικά μόνο από τα δυνατά χωριά του χωριού. 

Πιάνα: Το «μουσικό» όνομά της οφείλεται στον θεό Πάνα, που σύμφωνα με τον μύθο γεννήθηκε εδώ. Το χαρακτηρισμένο ως παραδοσιακός οικισμός χωριουδάκι μπορεί να στερείται εντυπωσιακών αξιοθέατων, γοητεύει όμως τον επισκέπτη με τα γραφικά καλντερίμια του, την πλακόστρωτη πλατεία με τα δύο αιωνόβια πλατάνια, την υπέροχη πανοραμική θέα του φυσικού τοπίου από το προαύλιο της εκκλησίας του Άι-Γιώργη και τις ατελείωτες βόλτες στις κοίτες του ποταμού Ελισσώνα. Επτά χιλιόμετρα δυτικά της Πιάνας θα βρούμε το ιστορικό Λιμποβίσι, όπου το σπίτι του Κολοκοτρώνη έχει αναστηλωθεί και λειτουργεί ως μουσείο. 

Βλαχοράφτη: Μια γειτονιά όλο κι όλο, ένα χωριουδάκι τσέπης το γύρο του οποίου κάνεις άνετα σε δέκα λεπτά με τα πόδια, διεκδικεί επάξια μια θέση στη λίστα με τα αγαπημένα μας «μυστικά» χωριά, κι ας μην διαθέτει κανέναν γραφικό ξενώνα, κανένα ταβερνάκι που να σερβίρει τοπικές σπεσιαλιτέ. Κι ας έχει μόνο ένα δρόμο, ένα μικρό πέτρινο εκκλησάκι και την βάση της Trekking Αρκαδίας, απ’ όπου ξεκινούν κάθε τόσο τα βανάκια που κατεβάζουν τους περιπετειώδεις τύπους στον Λούσιο για rafting και canyoning. Τα πέτρινα αρχοντόσπιτά της, σε συνδυασμό με το καταπράσινο τοπίο που την πλαισιώνει και την πανοραμική θέα στις ελατοσκέπαστες βουνοπλαγιές από τα στρατηγικά τοποθετημένα παγκάκια της –στα οποία μπορείς να περάσεις ώρες χωρίς να το καταλάβεις– και οι αυθεντικά φιλόξενοι κάτοικοί της αξίζουν όσο μερικές “hot” διευθύνσεις για φαγητό και socializing. Ίσως και λίγο παραπάνω. 

Top-6 αξιοθέατα


Το Κάστρο της Καρύταινας: Το κάστρο που στόλιζε τα πάλαι ποτέ πεντοχίλιαρα, χρονολογείται από τον 13ο αιώνα και είναι επισκέψιμο κάθε ώρα της ημέρας, χωρίς ωράρια και εισιτήρια. Τα βράδια με Πανσέληνο, όταν ο καιρός το επιτρέπει, μπορείτε να σκαρφαλώσετε το λιθόκτιστο μονοπάτι, που φωτίζεται επαρκώς, και να νιώσετε ότι βρίσκεστε στην κορυφή του κόσμου. Την ημέρα, το κάστρο απολαμβάνει πανοραμική θέα στο αμφιθεατρικά κτισμένο χωριουδάκι και το φαράγγι του Λούσιου. 

Το Μουσείο Υδροκίνησης στη Δημητσάνα: Ένα καταπράσινο πάρκο με τρεχούμενα νερά, 1,5 χιλιόμετρο έξω από τη Δημητσάνα, φιλοξενεί το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης, που υπόσχεται να σας μάθει τα πάντα για το νερό και τη… δύναμή του. Τα αναστηλωμένα κτίρια ενός νερόμυλου με την συστεγασμένη νεροτριβή, ενός βυρσοδεψείου με την κατοικία του βυρσοδέψη και ενός μπαρουτόμυλου ζωντανεύουν τα παραδοσιακά επαγγέλματα της προβιομηχανικής κοινωνίας και τις εργασίες που στηρίζονταν στη χρήση του νερού. Κάθε ένα από τα αποκαταστημένα κτίρια των παλιών παραδοσιακών εργαστηρίων φιλοξενεί μια μόνιμη έκθεση με θεματικό περιεχόμενο σχετικό με το εργαστήριο στο οποίο στεγάζεται, ενώ στους εξωτερικούς χώρους του μουσείου οι επισκέπτες πληροφορούνται για τις υπόλοιπες μορφές χρήσης της υδροενέργειας. Ωράριο λειτουργίας: καθημερινά 10.00 - 17.00. Κλειστό κάθε Τρίτη. Είσοδος: 3 ευρώ. Περισσότερες πληροφορίες στο τηλέφωνο 27950 31630. 

Το Σπήλαιο Κάψια: Άνοιξε –επιτέλους– τις πύλες του πριν από λίγες μέρες, αφήνοντας τους πρώτους του επισκέπτες άφωνους, με τους πολύχρωμους σταλακτίτες και σταλαγμίτες του, τα 330 μέτρα μονοπατιών που διακλαδώνονται στο εσωτερικό του, και τον εντυπωσιακό φωτισμό του. Το σπήλαιο φαίνεται να πρωτοκατοικήθηκε από τον άνθρωπο κατά την νεολιθική εποχή, ενώ έχει χαρακτηριστεί ένα από τα δέκα σημαντικότερα σπήλαια στην Ελλάδα.  



Η Αρχαία Γόρτυνα: 
Ακριβώς δίπλα στην όχθη του Λούσιου, 4 χιλιόμετρα από το χωριό Ατσίχωλο, ο αρχαιολογικός χώρος της Γόρτυνας φιλοξενεί τα ιαματικά λουτρά και το ιερό του Ασκληπιού, ενώ λίγο πιο μακριά, 2,5 χιλιόμετρα από το Ατσίχωλο, βρίσκονται τα ερείπια της Ακρόπολης. Δείτε περισσότερες 

Η Αρχαία Λυκόσουρα: 
Η «αρχαιότερη πόλη του κόσμου», σύμφωνα τουλάχιστον με την περιγραφή του Παυσανία, δε θα μπορούσε παρά να βρίσκεται –κι αυτή– στην Αρκαδία. Η ιερή πόλη των Αρκάδων, που ιδρύθηκε από τον Λυκάωνα, γιό του Πελασγού, απέχει περί τα 12 χιλιόμετρα από την Μεγαλόπολη. Μέσα στον αρχαιολογικό χώρο βρίσκεται και το ομώνυμο Μουσείο, που φιλοξενεί ευρήματα από τις τοπικές ανασκαφές. Δεκαοκτώ χιλιόμετρα έξω από τη Λυκόσουρα, θα επισκεφτείτε το Ιερό του Λυκαίου Διός, στην κορυφή του Λυκαίου Όρους. 

Τα μοναστήρια στο Φαράγγι του Λούσιου: 
Οι γνωστότερες όλων Μονές Φιλοσόφου –παλαιά και νέα– οι λιγότερο δημοφιλείς Μονές Τιμίου Προδρόμου και Καλαμίου, και τα εικοσιπέντε περίπου ασκητήρια που περιβάλλουν τον Λούσιο είναι σχεδόν στο σύνολό τους λαξευμένα στους βράχους, στην καρδιά μοναδικών φυσικών τοπίων με soundtrack το κελάρυσμα του «μαγεμένου» ποταμού. Ακόμη και αν ο «θρησκευτικός τουρισμός» δεν είναι η αγαπημένη σας ασχολία, το φαράγγι του Λούσιου είναι από μόνο του αξιοθέατο, κι η πεζοπορική διαδρομή που θα σας οδηγήσει σε καθεμιά από τις μονές αξίζει ούτως ή άλλως. 



Top-6 γεύσεις 
Δρυμώνας, Δημητσάνα: Μαγειρευτά «της μαμάς», hit ο κρασάτος κόκορας με σπιτικές χυλοπίτες, ζουμερή σχάρα και υπέροχη θέα σε όλο το χωριό και την ελατοσκέπαστη πλαγιά του Μαινάλου, από τα τραπεζάκια που βγαίνουν έξω όταν ο καιρός είναι καλός. 

Ταβέρνα του Φάνη, Κάψια: Ντόπια κρεατικά στη σχάρα, που σερβίρονται σε γιγάντιες μερίδες, παρέα με κομμένες στο χέρι τηγανιτές πατάτες και μυρωδάτες σαλάτες. Η λαχταριστή γοητεία της απλότητας. 

Παπάκια, Καρύταινα: Σπιτικά μαγειρευτά –hit το κρασάτο αγριογούρουνο– και ζουμερή σχάρα, σε ένα αγρόκτημα - εστιατόριο, με κύκνους, αλεπούδες, φασιανούς, παπάκια και άλλους εκπροσώπους του ζωικού βασιλείου. Θα το βρείτε περί τα δύο χιλιόμετρα έξω από την Καρύταινα, στο δρόμο προς Μεγαλόπολη. 

Το Στολίδι, Καστάνιτσα: «Μαμαδίσια» κουζίνα και τοπικές σπεσιαλιτέ με βάση –το μαντέψατε– το κάστανο: χοιρινό με κάστανο, ρεβίθια με κάστανο, και αρνάκι κοκκινιστό για όσους δεν είναι φίλοι του κάστανου. 

Ζέρζοβα, Παναγιά: Το ταβερνάκι που έκανε δημοφιλές το κατά τα άλλα άγνωστο χωριό αξίζει τις δάφνες του: τοπικά προϊόντα σε «πειραγμένες» συνταγές, με έμπνευση από παραδοσιακές σπεσιαλιτέ, που θα σας ενθουσιάσουν. 

Κληματαριά, Βαλτεσινίκο: Ζουμερή σχάρα και σπιτικά μαγειρευτά, τραπεζάκια έξω όταν ο καιρός το επιτρέπει, και ντόπιο, χύμα κρασί για να συνοδεύσετε ιδανικά τις νοστιμιές στο τραπέζι σας. 

Top-6 ξενώνες Πύργος Ξενίου, Δημητσάνα (τηλ.: 27950 31675): Αναπαλαιωμένο αρχοντικό του 19ου αιώνα, με μοναδικά διακοσμημένα δωμάτια και σουίτες, σε τιμές που κυμαίνονται στα 80 ευρώ με παραδοσιακό πρωινό στην ειδυλλιακή… σπηλιά του υπογείου. 

Βρένθη, Καρύταινα (τηλ.: 27910 31650): Λιτά αλλά περιποιημένα δωμάτια, σε ένα εντυπωσιακό πέτρινο κτίριο με μπαλκονάκια και αυλές που απλώνονται σε διαφορετικά επίπεδα, κι απολαμβάνουν εντυπωσιακή θέα στο κάστρο. Οι τιμές κινούνται σε χαμηλά επίπεδα, ξεκινώντας από 50 ευρώ για το δίκλινο δωμάτιο. 

Πέτρινος Πύργος, Βαλτεσινίκο: Αρχοντικό πυργόσπιτο στο κέντρο του γραφικού χωριού, με πέτρινους τοίχους, ξύλινα ταβάνια και σκαλιστά έπιπλα, που άνοιξε τις πόρτες του πριν από λίγες μόνο μέρες, και προσφέρει εντυπωσιακά δωμάτια σε τιμές που ξεκινούν από 80 ευρώ με τζάκι και πρωινό. 

Αρχοντικό Καλτεζιώτη, Κάψια: Δωμάτια που μοιάζουν βγαλμένα από την εικονογράφηση παιδικού παραμυθιού, πολυτελείς σουίτες και άλλα που παραπέμπουν σε ορεινό resort, όλα με υπέροχη θέα στις χιονισμένες πλαγιές του Μαινάλου. Οι τιμές ξεκινούν από 130 ευρώ για το δίκλινο με πλούσιο, παραδοσιακό πρωινό. 

Ξενοδοχείο Πλατανίτη, Αλωνίσταινα: Πανέμορφο, πετρόχτιστο αρχοντικό του 1850 με ρομαντική διακόσμηση, cozy κοινόχρηστους χώρους και κουκλίστικα, διαφορετικά μεταξύ τους δωμάτια. Οι τιμές ξεκινούν από 90 ευρώ για το δίκλινο με πρωινό. 

Μπελαίικο, Στεμνίτσα: Το όνομά του έχει γίνει σχεδόν συνώνυμο του παραδοσιακού ξενώνα και όχι άδικα: πέτρινο αρχοντικό, διατηρημένο ακριβώς όπως ήταν τα παραδοσιακά στεμνιτσιώτικα σπίτια, με ανώγια και κατώγια, με ρουστίκ δωμάτια με τζάκι και πρωινό που μοσχοβολά παράδοση. Οι τιμές ξεκινούν από 90 ευρώ για το δίκλινο με πρωινό. 

Γιορτή Βιβλίου Συλλόγου Εκδοτών Βιβλίου Αθηνών (26/5-11/6/17)

26/5-11/6/17

 Ο ΣΕΒΑ (Σύλλογος Εκδοτών Βιβλίου Αθηνών) ανακοινώνει τη φετινή Γιορτή Βιβλίου που θα πραγματοποιηθεί 
από τις 26 Μαΐου έως και τις 11 Ιουνίου 
στον πεζόδρομο της Ερμού (Πλατεία Ασωμάτων-Θησείο). 
Η φετινή γιορτή συμπίπτει με τα 100 χρόνια από την επανάσταση του 1917 στη Ρωσία και τα 50 χρόνια από το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου, συμβάντα που επηρέασαν ανάμεσα στα άλλα και την πολιτιστική ζωή στη χώρα μας. Στο πλαίσιο αυτό, θα πραγματοποιηθούν εκδηλώσεις και δράσεις για μικρούς και μεγάλους.

Ωράρια:
Δευτέρα-Παρασκευή 18.00-22.00

Σάββατο 10.00-14.30 και 18.30-11.00

Κυριακή 10.00-14.30 και 18.30-10.30

Ο «βασιλιάς» του βυθού Ζακ-Ιβ Κουστό

Ο θαλασσοδαρμένος ωκεανογράφος και σύγχρονος εξερευνητής που μας δίδαξε τη μαγεία του υγρού στοιχείου!

Ο άνθρωπος που έκανε τους τηλεοπτικούς μας δέκτες να γεμίσουν από μπλε εικόνες δεν χρειάζεται περαιτέρω συστάσεις.

Ο πασίγνωστος δύτης και υποθαλάσσιος εξερευνητής αγάπησε το υγρό στοιχείο πιο πολύ και από τη ζωή του, γι' αυτό και του αφιερώθηκε ολόψυχα.

Φωτογράφος, κινηματογραφιστής, εφευρέτης καταδυτικού εξοπλισμού και συγγραφέας, έκανε μόνος του για την προώθηση της υποθαλάσσιας γνώσης και την προστασία του περιβάλλοντος όσα παλεύουν να κατορθώσουν ιδρύματα και παγκόσμιοι οργανισμοί!

Δεν είναι υπερβολή να υποστηρίξει κανείς ότι στον Κουστό οφείλεται η -τηλεοπτική κυρίως- διαφώτιση του παγκόσμιου κοινού για τους θησαυρούς που κείτονται στα βάθη των ωκεανών αλλά και τη μόλυνση που απειλεί τα πάντα.

Και βέβαια το 1943 συνυπέγραψε την εφεύρεση του περίφημου «Aqua-Lung», της καταδυτικής συσκευής που επέτρεψε την υποθαλάσσια εξερεύνηση, συνδέοντας για πάντα το όνομά του με τη ζωή στο βαθύ μπλε.

Ποιος μπορεί εξάλλου να ξεχάσει την «Καλυψώ» του, με την οποία όργωσε πέλαγα και ωκεανούς, ή τη σπουδαία δουλειά του στον «Σιωπηλό Κόσμο»;

Αυτός ήταν ο θαλασσάνθρωπος Ζακ-Ιβ Κουστό, ο άνθρωπος που ένιωθε στη στεριά σαν ψάρι έξω από τα νερά του...

Πρώτα χρόνια

Ο Ζακ-Ιβ Κουστό γεννιέται σε χωριό της νοτιοδυτικής Γαλλίας, κοντά στο Μπορντό, στις 11 Ιουνίου 1910 ως το νεότερο από τα δύο παιδιά μιας μεσοαστικής οικογένειας. Ο Ζακ γεννιέται με προβλήματα στομάχου και αναιμία και το φιλάσθενο παιδί πέρασε προσεκτικά τα πρώτα χρόνια της ζωής του.

Παρά την εύθραυστη υγεία του ωστόσο, ο πατέρας τού μαθαίνει κολύμπι στην τρυφερή ηλικία των 4 ετών. Από τότε θα ξεκινήσει η μακρά και σφοδρή γοητεία που του άσκησε το υγρό στοιχείο, που μπορούσε να συγκριθεί μόνο με την άλλη του αγάπη, τη μεγάλη του περιέργεια για τα μηχανικά αντικείμενα και τον τρόπο λειτουργίας τους.

Στο σχολείο δεν τα πήγαινε ιδιαίτερα καλά και σε ηλικία 13 ετών στέλνεται εσώκλειστος σε σχολείο στην Αλσατία. Αφού ολοκληρώσει τις σχολικές του υποχρεώσεις και την απαραίτητη προπαρασκευαστική σχολή, το 1930 θα τον βρει στη Ναυτική Ακαδημία της Γαλλίας, με όνειρο να υπηρετήσει στις θάλασσες.

Αποφοιτώντας με τον βαθμό του αξιωματικού, υπηρετεί τελικά πάνω σε καράβι του γαλλικού Πολεμικού Ναυτικού, μην παραλείποντας φυσικά να έχει πάντα μαζί του τη φωτογραφική του μηχανή, με την οποία απαθανατίζει θαλάσσια στιγμιότυπα ψαράδων και αλιέων μαργαριταριών. Αργότερα η φωτογραφική θα αντικατασταθεί από ερασιτεχνική κινηματογραφική μηχανή, με την οποία θα καταγράψει εξωτικούς προορισμούς στον Ινδικό και τον Νότιο Ειρηνικό Ωκεανό.

Το 1933 ένα σφοδρό τροχαίο ατύχημα λίγο έλειψε να του στοιχίσει τη ζωή. Κατά τη διάρκεια της αποθεραπείας του, κολυμπά καθημερινά στη Μεσόγειο και γίνεται φίλος με ένα ζευγάρι γυαλιών κολύμβησης, που του ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες σε ένα εντελώς νέο σύμπαν: τον βυθό!

Την εποχή αυτή είναι που αποφασίζει ο Κουστό να εξερευνήσει τα μυστήρια του θαλάσσιου πυθμένα, εγκαινιάζοντας έτσι την οδύσσεια μιας ολόκληρης ζωής για την κατανόηση του υποθαλάσσιου κόσμου.

Το 1937 ο Κουστό παντρεύτηκε την εκλεκτή της καρδιάς του, Simone Melchior, με την οποία θα αποκτούσε αργότερα δύο παιδιά, τα οποία τον ακολουθούσαν πάντα στις εξερευνητικές του αποστολές και τα υποθαλάσσια ταξίδια του.

Η σύζυγός του πέθανε το 1990 και έναν χρόνο αργότερα ο 80χρονος πια εξερευνητής παντρεύτηκε για δεύτερη φορά: με τη νέα του σύζυγο Francine Triplet απέκτησε μια κόρη και έναν γιο, καρποί που γεννήθηκαν μάλιστα όταν η Simone ήταν ακόμα στη ζωή. 

Διάσημος εξερευνητής

Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν το Παρίσι έπεσε στα χέρια του ναζί κατακτητή, ο Κουστό και η οικογένειά του βρήκαν καταφύγιο σε μια μικρή πόλη της Γαλλίας κοντά στα ελβετικά σύνορα. Εκεί θα συνεχίσει τις έρευνές του για την υποθαλάσσια ζωή και θα γυρίσει το πρώτο του φιλμάκι, την ίδια στιγμή που θα βαλθεί να αναπτύξει καταδυτικό εξοπλισμό για να μπορεί να παραμένει στον βυθό για περισσότερο χρόνο.

Τα χρόνια του Β' Παγκοσμίου ήταν ταυτοχρόνως καθοριστικά και για την επικράτεια του scuba diving. Ο Κουστό και η παρέα του συμμετέχουν στα πειράματα για τον έλεγχο των νέων τεχνολογιών το 1943 και βάζουν κι αυτοί το χεράκι τους στην ανάπτυξη των πρώτων αναπνευστικών συσκευών!

Πάνω στην ώρα, εξελίσσουν τεχνολογία που εμφανίστηκε εκείνη την εποχή και παρουσιάζουν το λειτουργικότατο «Αqua-Lung», τον αναπνευστικό μηχανισμό που επέτρεπε στους δύτες να παραμένουν υποβρύχια για μεγαλύτερες χρονικές περιόδους...

Ο ίδιος διαδραματίζει σημαίνοντα ρόλο και στην ανάπτυξη της πρώτης αδιάβροχης κάμερας, μέσω ενός «κελύφους» που μπορούσε να αντέξει τις μεγάλες πιέσεις του βυθού. Την ίδια εποχή γράφει Ιστορία και σε έναν άλλο τομέα: στην καταγραφή της υποθαλάσσιας ζωής!

Γυρίζει το μνημειώδες «Σε βάθος 18 μέτρων» («Par dix-huit mètres de fond» - 1942/1943) ως το πρώτο ιστορικά φιλμάκι που γυρίστηκε κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.

Σειρά έχουν κατόπιν τα «Ναυάγια» («Épaves»), αν και η εξερευνητική δραστηριότητα έμελλε να διακοπεί από τον πόλεμο: ο Κουστό υπηρετεί στο Πολεμικό Ναυτικό και λαμβάνει μέρος στις ναυμαχίες, την ίδια ώρα που με την κάμερά του καταγράφει τις κινήσεις των στρατευμάτων.

Τα πολεμικά του κατορθώματα θα του φέρουν πλήθος μεταλλίων και τιμών από το γαλλικό κράτος, ενώ μετά το τέλος των φονικών εχθροπραξιών ο Κουστό θα συνεργαστεί για άλλη μια φορά με το Πολεμικό Ναυτικό, τώρα για την απομάκρυνση των υποθαλάσσιων ναρκών.

Ανάμεσα στις αποστολές αυτές ξεκλέβει πάντα χρόνο για τις προσωπικές του υποθέσεις, την υποθαλάσσια εξερεύνηση του βυθού δηλαδή. Στον ελεύθερο χρόνο του πειραματίζεται με καταδυτικές συσκευές και κινηματογραφικές τεχνικές και πού τον χάνεις πού τον βρίσκεις, πάντα κάτω από το νερό θα είναι.

Το 1948 είναι η στιγμή που ο Κουστό, από κοινού με τον καλό του φίλο και συνοδοιπόρο Philippe Tailliez, αλλά και μια ομάδα έμπειρων ναυτών και ακαδημαϊκών ερευνητών, θα κάνει την πρώτη μεγάλης κλίμακας υποθαλάσσια εξερεύνηση στη Μεσόγειο αναζητώντας ερείπια ρωμαϊκού πλοίου.

 

Αυτή έμελλε να είναι άλλη μια πρωτιά για τον μπροστάρη της υποθαλάσσιας ζωής, καθώς λογίζεται ως η πρώτη ιστορικά υποθαλάσσια αρχαιολογική επιχείρηση, στην οποία χρησιμοποιήθηκαν μηχανικά μέσα για την αναπνοή. Το γεγονός άνοιξε ένα νέο πεδίο έρευνας, την υποθαλάσσια αρχαιολογία!

Η μεγάλη στιγμή είναι ωστόσο το 1950, όταν ο Κουστό ναυλώνει ένα παλιό βρετανικό ναρκαλιευτικό και το μετατρέπει σε ωκεανογραφικό σκάφος. Κι έτσι γεννήθηκε η φημισμένη «Καλυψώ»..

Συγγραφικές, κινηματογραφικές και τηλεοπτικές δουλειές

Ο Κουστό πάλευε βέβαια πάντα να βρει χρηματοδότηση για τις αποστολές του και αναρίθμητες εξερευνήσεις έπρεπε να ματαιωθούν εξαιτίας της έλλειψης πόρων. Συνειδητοποίησε λοιπόν κάποια στιγμή ότι έπρεπε να τραβήξει την προσοχή των media, αλλά και να κάνει τον κόσμο να καταλάβει γιατί ήταν τόσο σημαντικές οι υποθαλάσσιες αποστολές του, ώστε να εξασφαλίσει τις απαραίτητες πηγές για τη συνέχιση της ερευνητικής δουλειάς του.

Κι έτσι το 1953 δημοσιεύει το βιβλίο «Ο Σιωπηλός Κόσμος», που θα γυριζόταν αργότερα στο πολυβραβευμένο και μνημειώδες ομώνυμο φιλμ, κάνοντάς τον διασημότητα!

Η τρομακτική επιτυχία τού επέτρεψε να χρηματοδοτήσει μόνος του πια την αποστολή στην Ερυθρά Θάλασσα, ενώ στην επόμενη στον Ινδικό Ωκεανό χορηγοί του ήταν η γαλλική κυβέρνηση και το National Geographic Society.

Στο υπόλοιπο της δεκαετίας, ο Κουστό έκανε αναρίθμητες εξερευνητικές αποστολές με την «Καλυψώ» και την οικογένειά του, τόσο την πραγματική όσο και το πιστό πλήρωμά του, φέρνοντας στο φως τα διαπρεπή μυστήρια του βυθού και τον άγνωστο κόσμο που κατοικεί στα έγκατα των θαλασσών.

Ο Κουστό θα εγκαινιάσει την τηλεοπτική του περιπέτεια με το ωριαίο αφιέρωμα «The World of Jacques-Yves Cousteau» στο δίκτυο ABC το 1966, ενώ δύο χρόνια αργότερα θα σκαρώσει την πρώτη του τηλεοπτική σειρά, το μνημειώδες «The Undersea World of Jacques Cousteau», το οποίο θα τρέξει για 9 ολόκληρες σεζόν!

Εκατομμύρια άνθρωποι έμαθαν για τον συναρπαστικό κόσμο του βυθού από τον Κουστό και το ατρόμητο πλήρωμά του, καθώς περιδιάβαιναν πέλαγα και ωκεανούς αποκαλύπτοντας τα χρονικά της ζωής στο υγρό στοιχείο. Ήταν μέσα από την περιήγησή του στις θάλασσες του κόσμου που θα άρχιζε ο Κουστό να συνειδητοποιεί προοδευτικά την καταστρεπτική δράση της παγκόσμιας μόλυνσης στους ωκεανούς της Γης. Το έργο του στον τομέα της ευαισθητοποίησης του κοινού για την περιβαλλοντική ρύπανση λογίζεται επίσης κολοσσιαίο.

Και βέβαια ο Κουστό ασχολήθηκε ειδικότερα με διάφορα θέματα του υποθαλάσσιου κόσμου, τα οποία ανέπτυξε στα γνωστά του βιβλία για τον «Καρχαρία» (1970) και τα «Δελφίνια» (1975), χαρίζοντάς μας παράλληλα και μια κριτική αποτίμηση του θαλάσσιου σύμπαντος στο «Jacques Cousteau: The Ocean World» του 1985.

Με τη φήμη που απολάμβανε πια και την υποστήριξη οργανισμών και κοινωφελών ιδρυμάτων, ο Κουστό ίδρυσε το Cousteau Society το 1973, σε μια ακόμη προσπάθεια να ευαισθητοποιήσει το παγκόσμιο κοινό για τα θαλάσσια οικοσυστήματα και την επαπειλούμενη καταστροφή τους. Ο οργανισμός επεκτάθηκε γρήγορα και σύντομα καμάρωνε τα 300.000 μέλη του σε διεθνές επίπεδο!

Στη δεκαετία του 1980, ο Κουστό συνέχισε τα τηλεοπτικά αφιερώματά του, αν και πλέον είχαν σαφώς πιο οικολογικό χαρακτήρα: ο θαλασσοδαρμένος εξερευνητής μετακινήθηκε προοδευτικά από τις εξερευνητικές επιχειρήσεις στην προσπάθεια για προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος.

Τον Ιούνιο του 1979 ο Ζακ-Ιβ γνώρισε μια τραγωδία, όταν ο γιος του Φιλίπ σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα στην Πορτογαλία. Άλλο ένα «παιδί» του έμελλε να χαθεί στις 8 Ιανουαρίου 1996, όταν μια φορτηγίδα εμβόλισε κατά λάθος την «Καλυψώ» και αυτή αποτραβήχτηκε για πάντα στον βυθό έξω από το λιμάνι της Σιγκαπούρης.

Απτόητος ο μεγάλος θαλασσοπόρος, προσπάθησε να συγκεντρώσει κονδύλια για την απόκτηση νέου ωκεανογραφικού, αλλά δεν θα προλάβαινε να αντικαταστήσει το θρυλικό πλοίο, καθώς πέθανε αναπάντεχα στο Παρίσι στις 25 Ιουνίου 1997, σε ηλικία 87 ετών.

Μετά τον θάνατό του, τόσο η περιουσία όσο και το ίδρυμά του αποτέλεσαν μήλο της έριδος για τους οικείους του, σε μια μακρά δικαστική διαμάχη που τακτοποιήθηκε τελικά το 2000, όταν ο γιος του Ζαν-Μισέλ αποποιήθηκε την κληρονομιά και εγκατέλειψε το Cousteau Society ιδρύοντας το δικό του ίδρυμα, το Oceans Futures Society...