Θέλω Να Κυκλοφορώ Χωρίς Φόβο Το Βράδυ, Ελλάδα Μου…

Συνδυάζοντας ήχο και εικόνα το immenseblue.gr δημιούργησε ένα video μέσα από το οποίο σας προσκαλεί να ταξιδέψουμε στο χρόνο και να ζήσουμε ξανά….
για ένα ολόκληρο 10λεπτο την ιστορία της Ελλάδας.

Εμπνευσμένο από την κλεψύδρα των Ολυμπιακών αγώνων της Αθήνας του 2004 η σύλληψη της οποίας έγινε από τον Δημήτρη Παπαϊωάννου και με το μουσικό κομμάτι «πέρασμα» του Κωνσταντίνου Βήτα το immenseblue.gr παρουσιάζει το video που το ίδιο σκηνοθέτησε και ονομάζεται «Η ιστορία της Ελλάδας σε 10 λεπτά».

Χανόμαστε μέσα στον χρόνο και συναντάμε τους πρώτους ανθρώπους, τους πρώτους Έλληνες που έζησαν στην χώρα μας. ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΓΗΓΕΝΕΙΣ! 10 λεπτά δεν αρκούν για να γνωρίσουμε την ιστορία αυτής της χώρας που κατάφερε με τον Τεράστιο Πολιτισμό της να επιδράσει στην παγκόσμια ιστορία.

Από την Προϊστορία (Μειόκαινο, Πλειόκαινο, Λίθου Εποχή /Παλαιολιθική, Μεσολιθική, Νεολιθική Περίοδος/, Εποχή του Χαλκού και Εποχή του Σιδήρου /Σκοτεινή, Γεωμετρική Περίοδος/) ταξιδεύουμε στον Αρχαίο Κόσμο (Αρχαϊκή, Κλασική, Ελληνιστική, Ρωμαϊκή Εποχή) στην Βυζαντινή εποχή και τον Ελληνικό Μεσαίωνα, στην Εποχή της Τουρκοκρατίας και της Ελληνικής Επανάστασης ως το σήμερα τη Νεότερη και Σύγχρονη εποχή.

Πηγή

6 ΙΟΥΛΙΟΥ 1850 ΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΑΦΟΝΗΣΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Ελαφόνησος παραλία Σίμος φωτό : Κατερίνας Ελεωνόρας Ρασσιά...

άρθρο του Δρ. Κωνσταντίνου Μέντη

ΤΑ ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΞΕΝΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΑΦΟΝΗΣΟΥ

Η Ελαφόνησος, μετά την καταστροφή της από τους Σαρακηνούς στα μέσα του 9^ου αι. περιήλθε το 1207 στην κατοχή του Μ. Βενιέρη, το 1316 στο Λέοντα Κασιμάτη, το 1364 στους Ενετούς, το 1385 στον οίκο Βενιέρη, το 16^ο αι. στους Ενετούς, το 1715 στους Τούρκους και το 1797 στους Γάλλους με την συνθήκη του Καμποφόρμιο.

Το 1800 με τη συνθήκη της Κωνσταντινούπολεως αναγνωριζόταν η Επτάνησος Πολιτεία, που συμπεριλάμβανε και την Ελαφόνησο στα Επτάνησα, όπως ρητά ανέφερε και το ψήφισμα της νομοθετικής Συνέλευσης, στις 22 Ιανουαρίου του 1804.

Το 1807 η Ελαφόνησος περιήλθε πάλι στην κατοχή των Γάλλων και το 1809 στην κατοχή των Άγγλων.

Χάρτης του αγκυροβολίου κοντά στην Ελαφόνησο. Χρονολογία έκδοσης 1771

Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΚΑΤΟΙΚΗΜΕΝΟΥ ΕΠΤΑΝΗΣΙΑΚΟΥ ΝΗΣΙΟΥ -ΤΗΣ ΕΛΑΦΟΝΗΣΟΥ - 

ΣΤΙΣ 6 ΙΟΥΛΙΟΥ ΤΟΥ 1850

Το 1828 ο Καποδίστριας προέβη στην de facto προσάρτηση της Ελαφονήσου στην Ελλάδα.

Ακολούθησε Αγγλοελληνική διένεξη που κορυφώθηκε (μαζί και με μία σειρά άλλων γεγονότων) το 1849- 1850.

Οι Άγγλοι απέκλεισαν Ελληνικά λιμάνια (γεγονότα γνωστά ως Παρκερικά) και το θέμα απασχόλησε τη Γαλλική Εθνοσυνέλευση και τη Ρωσία που μέσω του Περσιάνι διαμήνυσε ότι προστατεύει (μαζί με τη Γαλλία) τας νήσους Ελαφόνησον και Σαπιέντζα.

Τέλος στις 6 Ιουλίου του 1850, ο υπουργός των εξωτερικών Ανδρέας Λόντος, υπέγραψε σύμβαση με την Αγγλία με την οποίαν η Ελαφόνησος και η Σαπιέντζα ενώνοντο οριστικά με την Ελλάδα.

Ήταν μάλιστα το πρώτο κατοικημένο νησί των Επτανήσων που απελευθερωνόταν από τους Άγγλους.. αλλά και το πρώτο Κυθηραικό νησί που αποκτούσε της ανεξαρτησία του.

Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΗΣ ΜΑΝΗΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΑΦΟΝΗΣΟΥ

Σημαντική ήταν και η συμβολή της Μάνης στην απελευθέρωση της Ελαφονήσου, διότι ο Τζανετάκης (από τη ξακουστή οικογένεια των Γρηγοράκηδων) ίδρυσε το 1837 το συνοικισμό της Ελαφονήσου – παρότι το νησί ανήκε στους Άγγλους- και αυτό τον ισχυρισμό προέβαλαν κυρίως οι Ελληνικές κυβερνήσεις για να διεκδικήσουν το Λαφονήσι.

Την Ιστορική αυτή επέτειο της ένωσης της Ελαφονήσου με την Ελλάδα γιόρτασε για πρώτη φορά η Ελαφόνησος και ο Σμιγοπέλαγος Πολιτισμός της περιοχής στις 6 Ιουλίου του 2003.

Σίλβια Κριστέλ: Η ζωή της θρυλικής Εμμανουέλας γίνεται σειρά

Η πολυτάραχη ζωή της Σίλβιας Κριστέλ, γνωστής για τον ρόλο της ως Εμμανουέλα, γίνεται σειρά. Τα ναρκωτικά, το κάπνισμα από την ηλικία των 11 και ο βιασμός που τη σημάδεψε. 

Η πολυτάραχη ζωή της ηθοποιού Σίλβια Κριστέλ, γνωστής για τον ρόλο της στην καλτ ερωτική ταινία "Εμμανουέλλα", θα γίνει τηλεοπτική σειρά, όπως ανακοίνωσε ένας εκ των παραγωγών, ο Γάλλος Μαρκ Μισονιέ, επιβεβαιώνοντας τις πληροφορίες που μετέδωσε το περιοδικό Variety.

"Είμαι υπερήφανος που σας ανακοινώνω ένα από τα νέα σχέδια του @LincolnProdTV: Η σειρά #Sylvia μεταφέρει στη μικρή οθόνη τη ζωή της Σίλβια Κριστέλ, την έγραψαν οι Μπενεντίκτ Σαρλ και Ολιβιέ Πουπονό", αναφέρει ο παραγωγός στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Η σειρά θα αποτελείται από έξι επεισόδια και θα βασιστεί σττην αυτοβιογραφία της Ολλανδής ηθοποιού που αναδείχθηκε σε ηλικία 22 ετών, τη δεκαετία του 1970, σε φαντασίωση εκατομμυρίων θεατών χάρη στην "Εμμανουέλλα", τη μεταφορά του βιβλίου της Εμανουέλ Αρσάν.

Η πολυτάραχη ζωή της: Ο βιασμός όταν ήταν 9 ετών

Έξι χρόνια πριν φύγει από τη ζωή, η Σίλβια Κριστέλ δημοσίευσε την αυτοβιογραφία της. Γεννημένη στην Ουτρέχτη της Ολλανδίας, πέρασε τα παιδικά της χρόνια στο πανδοχείο των γονιών της. Εκεί είχε μία πολύ δυσάρεστη και τραυματική εμπειρία, όταν σε ηλικία μόλις 9 ετών, κακοποιήθηκε σεξουαλικά από πελάτη.

Σε ηλικία 17 ετών πήρε μέρος σε διαγωνισμό ομορφιάς και κέρδισε. Το 1974 η Σίλβια έγινε ευρέως γνωστή ως Εμμανουέλα, αφού πρωταγωνίστησε στην ομώνυμη ερωτική ταινία.

Ακολούθησαν άλλες έξι συνέχειες της Εμμανουέλα, ενώ η ηθοποιός πήρε μέρος και σε άλλες παραγωγές, όπως «η Μάτα Χάρι» και «ο εραστής της Λαίδης Τσάτερλι. Οι ρόλοι της ήταν πάντα της μοιραίας γυναίκας και της ερωμένης, μια μανιέρα από την οποία δεν κατάφερε να ξεφύγει ποτέ.

Η προσωπική της ζωή ήταν άστατη. Ο πρώτος της σύντροφος ήταν ο κατά 27 χρόνια μεγαλύτερός της Βέλγος ηθοποιός, Χιούγκο Κλάους, με τον οποίο έκανε ένα γιο το 1975. Η σχέση τους έληξε όταν η Σίλβια ερωτεύτηκε τον επόμενο σύντροφό της, το Βρετανό ηθοποιό, Ίαν ΜακΣέιν, επίσης κατά πολύ μεγαλύτερό της. Ο ΜακΣέιν υποσχέθηκε στη Σίλβια μια καριέρα στην Αμερική και το ζευγάρι μετακόμισε στο Λος Άντζελες. Η επιτυχία δεν ήρθε ποτέ. Η σχέση τους ήταν προβληματική και την οδήγησε στα ναρκωτικά.

Μετά από δύο χρόνια κοινής ζωής με τον Βρετανό, η Κριστέλ ξεκίνησε να κάνει συστηματική χρήση κοκαΐνης. Ήταν η αρχή της κατάρρευσής της. Εξαρτημένη από τα ναρκωτικά, πήρε πολλές λάθος αποφάσεις που κατέστρεψαν την καριέρα της. Μετά το χωρισμό της από τον ΜακΣέιν, παντρεύτηκε δύο φορές. Κανένας από τους δύο γάμους της δεν κράτησε. Μια σχέση που τη σημάδεψε, ήταν αυτή με τον Βέλγο ραδιοφωνικό παραγωγό Φρεντ Ντε Βρε, καθώς ο Φρεντ έφυγε πρόωρα από τη ζωή, βυθίζοντάς τη στη θλίψη. Εκτός από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, η Κριστέλ ήταν μανιώδης καπνίστρια από τα έντεκά της χρόνια.

Το 2001 διαγνώστηκε με καρκίνο στο λάρυγγα. Ακολούθησε αγωγή με χημειοθεραπείες, αλλά δεν κατάφερε να νικήσει την αρρώστια. Ο καρκίνος προχώρησε στα πνευμόνια της και η ηθοποιός άφησε την τελευταία της πνοή στις 18 Οκτωβρίου 2012, ενώ κοιμόταν στο νοσοκομείο. Ήταν μόλις 60 ετών.

Το 2006 είχε δημοσιεύσει την αυτοβιογραφία της με τον τίτλο «Γυμνή».

Τζιμ Μόρισον: Γιατί μπήκε η ελληνική επιγραφή στον τάφο του

Στις 3 Ιουλίου του 1971 πέθανε ο ποιητής της ροκ που άφησε πίσω του μία τεράστια κληρονομιά. "Κατά τον δαίμονα εαυτού', είναι η φράση που βρίσκεται στον τάφο του, στο "Περ Λασέζ" στο Παρίσι. 

Σαν σήμερα, στις 3 Ιουλίου του 1971 πέθανε ο εμβληματικός Jim Morrison. Σπουδαίος performer, τραγουδιστής, στιχουργός, frontman των Doors, μα πάνω απ' όλα ποιητής, ο Morison άφησε το στίγμα του με κάθε του πράξη.

Το όνομα "Doors" το επέλεξε εμπνευσμένος από το βιβλίο του Aldous Huxley "The Doors of Perception", ο οποίος με τη σειρά του έκανε αναφορά στο ποίημα του Άγγλου William Blake "The Marriage of Heaven and Hell", και συγκεκριμένα στους στίχους "If the doors of perception were cleansed/ everything would appear to man as it is, infinite".

Γνωστός και ως "The Lizard King", ο κατά κόσμον James Douglas Morrison γεννήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου του 1943, στην πόλη Melbourne της Φλόριντα των ΗΠΑ, και ήταν πρωτότοκος γιος του στρατιωτικού George Stephen Morrison και της Clara Clarke Morrison. Σε ηλικία τεσσάρων ετών έγινε μάρτυρας τροχαίου δυστυχήματος στην έρημο, όπου πιθανόν έχασαν τη ζωή τους τα μέλη μιας οικογένειας ιθαγενών. Ήταν ένα γεγονός που τον σημάδεψε και επανερχόταν σε αυτό στη θεματολογία των στίχων του.

Λόγω της καριέρας του πατέρα του η οικογένεια ήταν σε διαρκή κίνηση με τον "Jim" να περνά από πολλά σχολικά ιδρύματα. Το 1964 μετακόμισε στο Λος Άντζελες όπου αποφοίτησε στις Καλές Τέχνες. Ενώ φοιτούσε στο UCLA, δημιούργησε δυο ταινίες και συνεργάστηκε με την εφημερίδα Los Angeles Free Press.

Ο ίδιος και ο συμμαθητής του Ray Manzarek ήταν τα δυο πρώτα μέλη των The Doors. Σύντομα μπήκαν στο συγκρότημα ο ντράμερ John Densmore και ο κιθαρίστας Robby Krieger.

Με ηγέτη τον Morrison, η μπάντα κυκλοφόρησε έξι απόλυτα επιτυχημένα άλμπουμ, ενώ μετά τον θάνατο του frontman τους, κυκλοφόρησαν ακόμη δύο και διαλύθηκαν το 1973.

Ο Morrison βρέθηκε νεκρός στο μπάνιο του διαμερίσματος που νοίκιαζε στο Παρίσι, στις 3 Iουλίου του 1971, από τη σύντροφό του Pamela Courson. Δεν διενεργήθηκε ποτέ αυτοψία στη σορό του μουσικού, κάτι που έδωσε τροφή σε πλήθος σεναρίων σχετικά με την αιτία θανάτου του. Σύμφωνα με την Courson, ο θάνατός του προήλθε από κατά λάθος λήψη υπερβολικής ποσότητας ηρωίνης, που ο Morrison νόμισε πως ήταν κοκαΐνη. Η ίδια η Courson πέθανε από υπερβολική δόση ηρωίνης τρία χρόνια αργότερα. O Jim Morrison ενταφιάστηκε στο νεκροταφείο Père Lachaise στο ανατολικό Παρίσι.

Στη δεκαετία του 1990, ο πατέρας του τοποθέτησε στον τάφο του μια μαρμάρινη πλάκα που αναγράφει στα αρχαία ελληνικά "ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ", που ερμηνεύεται ελεύθερα ως "πιστός στο ίδιο του το πνεύμα".

Η λέξη "δαίμων" παραπέμπει στη μοίρα (δαίομαι = μοιράζω) και ακολουθούσε ως προσδιορισμός οποιαδήποτε θεότητα στην οποία αποδίδονταν τιμές.

Η θεότητα-προστάτης, κάτι σαν τον "φύλακα άγγελο", περιγραφόταν μέσα από το "Δαίμων εαυτού". Ήταν ένας "δίαυλος" ανάμεσα στον κόσμο των ζωντανών και των νεκρών.

Το "πράττω κατά τον δαίμονα εαυτού" σημαίνει "πράττω κατά συνείδηση".

Έτσι, η φράση "Κατά τον δαίμονα εαυτού" που γράφτηκε από τον πατέρα του Morrison στον τάφο του, σημαίνει πως ο σπουδαίος τραγουδιστής έπραξε κατά τη σύντομη ζωή του αποκλειστικά κατά συνείδηση, αδιαφορώντας για το τι θα πουν "οι άλλοι", αδιαφορώντας για τις επιταγές της κοινωνίας. Με άλλα λόγια, είναι η φράση που περιέγραφε πλήρως την ασυμβίβαστη φύση του.

Όντας ένας frontman-ορόσημο για την εποχή του, ο Morrison συνήθιζε άλλωστε από σκηνής να προκαλεί τα συντηρητικά ήθη της Αμερικής. Συνελήφθη κατά την καριέρα του για παραβίαση των χρηστών ηθών, ενώ συναυλίες των Doors είχαν απαγορευτεί με πρόσχημα τη διασάλευση της δημόσιας τάξης.

Στις 20 Σεπτεμβρίου του 1970 καταδικάστηκε σε καταναγκαστικά έργα έξι μηνών επειδή είχε δείξει τα γεννητικά του όργανα στο κοινό, κατά τη διάρκεια συναυλίας των Doors στο Μαϊάμι την άνοιξη του 1969.

Το 1971 αποφάσισε να αποφορτιστεί από το εναντίον του κλίμα που είχε διαμορφωθεί στις ΗΠΑ και μαζί με τη σύντροφό του Πάμελα Κούρσον (1946-1974) εγκαταστάθηκε στο Παρίσι για να ασχοληθεί απερίσπαστος με την ποίηση. Ένα χρόνο πριν είχε κυκλοφορήσει η ποιητική του συλλογή The Lord and Creatures.

Λίγο αργότερα βρέθηκε νεκρός στο μπάνιο του διαμερίσματος, σε ηλικία 27 ετών. Τάφηκε στη "γωνιά των ποιητών" του ονομαστού παρισινού νεκροταφείου "Περ Λασέζ", κοντά στους Μπαλζάκ, Μολιέρο και Όσκαρ Γουάιλντ.

Όπως εύστοχα παρατηρεί το "σαν σήμερα", σε αντίθεση με άλλους καλλιτέχνες της ψυχεδελικής μουσικής που έτειναν προς τον μυστικισμό, ο Morrison είδε τη διεύρυνση της συνείδησης ως ένα τρόπο να διεισδύσει στη σκοτεινή περιοχή του ασυνειδήτου και τις ανομολόγητες επιθυμίες του ανθρώπου.

Άγιος Μάμας: Αναπαραγωγή φλαμίνγκο για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Ήδη έχουν καταγραφεί τα πρώτα μικρά που μεγαλώνουν με τη φροντίδα των γονιών τους. Από τις περίπου 80 φωλιές, αναμένεται να γεννηθούν 120-140 νεοσσούς.

Μία έκπληξη επεφύλαξε φέτος η Λιμνοθάλασσα του Αγίου Μάμα, στη Χαλκιδική, καθώς φιλοξενεί για πρώτη φορά στην χώρα μας την αναπαραγωγή φοινικοπτέρων, των γνωστών σε όλους μας φλαμίνγκο. Ήδη έχουν καταγραφεί τα πρώτα μικρά που μεγαλώνουν με τη φροντίδα των γονιών τους, ενώ συνολικά έχουν καταγραφεί περίπου 180 φωλιές, από τις οποίες αναμένεται να έχουμε φέτος 120 – 140 νεοσσούς.

Σύμφωνα με ανακοίνωση του Φορέα Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών Θερμαϊκού Κόλπου, τις φωλιές των φοινικοπτέρων ανακάλυψαν στις αρχές Μαΐου εθελοντές της Δράσης για την Άγρια Ζωή, ωστόσο ήταν κρίσιμο να παραμείνει η πληροφορία κρυφή, προκειμένου να μην συρρεύσουν επισκέπτες και ενοχλήσουν τα πουλιά, προκαλώντας ενδεχομένως εγκατάλειψη των φωλιών και αποτυχία της αναπαραγωγής. 

Σύμφωνα με το Thestival, τα φοινικόπτερα, με την επιστημονική ονομασία Phoenicopterus roseus, έκαναν την εμφάνισή τους στην Ελλάδα τα τελευταία τριάντα χρόνια και έκτοτε η παρουσία τους έχει επεκταθεί σε πολλούς υγροτόπους, όπου συναντώνται σε μεγαλύτερους αριθμούς το χειμώνα. Την άνοιξη, τα ενήλικα άτομα πηγαίνουν για την αναπαραγωγή σε αποικίες της Μεσογείου (στη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία την Τουρκία και τη Βόρεια Αφρική). Στην Ελλάδα είχαν γίνει προσπάθειες αναπαραγωγής σε υγροτόπους όπως η Λιμνοθάλασσα Αλυκής Κίτρους, η Κορώνεια και το Έλος Πτελέας, δίχως όμως επιτυχία.

«Η αναπαραγωγή των φοινικοπτέρων στον Άγιο Μάμα είναι σπουδαίο γεγονός, καθώς και στο παρελθόν προσπάθησαν να αναπαραχθούν και σε άλλους υγροτόπους της χώρας μας», αναφέρει η Πηνελόπη Καραγιάννη, ορνιθολόγος και εθελόντρια της Δράσης για την Άγρια Ζωή, που παρακολουθεί τα τελευταία χρόνια την περιοχή. «Είναι μάλιστα πολύ σημαντικό το μέρος που επέλεξαν για αναπαραγωγή, τον μικρό αλλά πολύτιμο για τη βιοποικιλότητα υγρότοπο του Αγίου Μάμα, ο οποίος αντιμετωπίζει πολύ σοβαρά προβλήματα από την ανθρωπογενή δραστηριότητα μέσα στην προστατευόμενη περιοχή».

Η Αθηνά Παναγιώτου, πρόεδρος του Φορέα Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών Θερμαϊκού Κόλπου, στην εποπτεία του οποίου έχει προστεθεί τα τελευταία χρόνια και η λιμνοθάλασσα του Αγίου Μάμα αναφέρει: «Το γεγονός της επιλογής από τα φλαμίνγκο της συγκεκριμένης περιοχής για αναπαραγωγή δείχνει πόσο σημαντική είναι η προστασία των περιοχών που εντάσσονται στο Δίκτυο Natura 2000 και την υποχρέωση που έχουμε όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς, υπηρεσίες και πολίτες για τη ορθή χρήση και διαχείρισή τους».

Κίνδυνος από τα drone

Έκκληση στους επισκέπτες να μην πλησιάζουν την αποικία, γιατί τα πουλιά ενοχλούνται και υπάρχει κίνδυνος να εγκαταλείψουν τα μικρά τους απευθύνει η βιολόγος του Φορέα Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών Θερμαϊκού Κόλπου, Εύα Κατράνα. «Όσο και αν θέλουμε να τα δούμε από κοντά, είναι σημαντικό να κρατάμε τις αποστάσεις μας. Είναι κρίμα να αποτύχει αυτή η πρώτη προσπάθεια αναπαραγωγής του είδους στη χώρα μας από τη δική μας απερισκεψία και περιέργεια», τονίζει.

Μεγάλος είναι ο κίνδυνος που προκαλείται από τις πτήσεις drone πάνω από τον υγρότοπο, οι οποίες άλλωστε απαγορεύονται στις περιοχές Natura 2000. Είναι χαρακτηριστικό, μάλιστα, πρόσφατο βίντεο από drone που κυκλοφόρησε αυτές τις ημέρες στα κοινωνικά δίκτυα, στο οποίο εμφανώς τα πουλιά της αποικίας πετούν σε πανικό και είναι πιθανόν να έχουν καταστραφεί φωλιές.

Η πλωτή «γκαλερί» του Δάκη Ιωάννου

Το art γιοτ του γνωστού συλλέκτη διά χειρός Τζεφ Κουνς

Ο γνωστός επιχειρηματίας και διεθνούς φήμης συλλέκτης σύγχρονης τέχνης ενέπλεξε τον σουπερστάρ της τέχνης Τζεφ Κουνς στην προσπάθειά του να μετατρέψει το γιοτ του σε καλλιτεχνικό δρώμενο.

Κι έτσι, το 115 ποδών «Guilty» είναι πια το μεγαλύτερο σε διαστάσεις έργο του περίφημου καλλιτέχνη!

Το έντονο γεωμετρικό μοτίβο του εξωτερικού έλκει την καταγωγή του από το καμουφλάζ των σκαφών του Βασιλικού Ναυτικού της Βρετανίας κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, που έμεινε γνωστό ως «razzle dazzle».

Σε πλήρη -και ηθελημένη- αντίθεση με το πολύχρωμο εξωτερικό, στο εσωτερικό κυριαρχούν οι λευκές επιφάνειες και το άπλετο ηλιακό φως, στην προσπάθεια να λειτουργήσει το σκάφος ως προθήκη για την πλούσια συλλογή έργων τέχνης του Ιωάννου.

Το «Guilty», που δένει στον Πειραιά, είναι η πρώτη αντίστοιχου είδους δουλειά του εμβληματικού καλλιτέχνη της ποπ αρτ Τζεφ Κουνς, ο οποίος ωστόσο είναι υπεύθυνος μόνο για το «χτυπητό» εξωτερικό έργο, καθώς το υπόλοιπο redesign ανέλαβε η ιταλίδα σχεδιάστρια γιοτ Ivana Porfiri.

Το σκάφος έχει κάνει μεγάλη αίσθηση στον κόσμο της τέχνης και πώς θα μπορούσε άλλωστε να ήταν διαφορετικά, αφού στο εσωτερικό του συναντάμε τα έπιπλα της ιταλικής Radical Design, αλλά και έργα τέχνης από την προσωπική συλλογή του ιδρυτή του ΔΕΣΤΕ, όπως το «Hex Mirror» του Anish Kapoor, τη νέον επιγραφή «Feelings» του Martin Creed, το «Untitled (Vision)» του David Shringley, έργα της Sarah Morris και πολλών ακόμα σύγχρονων ονομάτων της παγκόσμιας καλλιτεχνικής σκηνής, που κάνουν το σκάφος να φαντάζει περισσότερο με πλωτή αίθουσα τέχνης παρά με γιοτ...

Το διαβάσαμε στο  Newsbeast.gr

Δάκης Ιωάννου: Ο αθέατος μεγιστάνας

«Δάκης Ιωάννου; Μέγας συλλέκτης. Είχα δει μια εκπληκτική συλλογή έργων τέχνης του στο Κέντρο Πομπιντού στο Παρίσι» η ενθουσιώδης απάντηση φιλότεχνου στο διστακτικό ερώτημά μας: «Τι γνωρίζεις για τον Δάκη Ιωάννου;»

Αν για τον επικεφαλής της μπορεί να ειπωθεί πως ελάχιστοι τον γνωρίζουν για την επιχειρηματική του δραστηριότητα, σε αντίθεση με τις συλλεκτικές και καλλιτεχνικές του ενασχολήσεις, δεν ισχύει το ίδιο για την εταιρεία J&P Άβαξ. Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις στην Ελλάδα, από κάτω θα τη βρεις. Και όχι μόνο στην Ελλάδα…

Αλήθεια, τι γνωρίζουμε για τον Κύπριο μεγιστάνα; Έναν από τους πλουσιότερους ανθρώπους του πλανήτη, τον μαικήνα, τον ιδρυτή του Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ, το όνομα του οποίου φιγουράρει στη λίστα των πλέον ισχυρών της σύγχρονης τέχνης; Ελάχιστα, είναι η απάντηση. Ή μάλλον γνωρίζουμε όσα ο ίδιος επιθυμεί να γίνουν γνωστά, όπως για παράδειγμα η εκκεντρική διακόσμηση του διαμερίσματος των 7.000 τμ που κατέχει στο Μανχάταν με τα πορτρέτα του ίδιου και των μελών της οικογένειάς του στους τοίχους και τα πατώματα. Οι περιορισμένες σε αριθμό συνεντεύξεις του σε διεθνή και εγχώρια μέσα ενημέρωσης αποσκοπούν αποκλειστικά στην προβολή των καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων των ιδρυμάτων στα οποία μετέχει, στην προβολή των δράσεων του project space που έχει δημιουργήσει στην Ύδρα, στην ανάδειξη των ισχυρών του δεσμών  του με τα μεγαλύτερα ονόματα της σύγχρονης τέχνης, όπως με τον διάσημο και πάμπλουτο καλλιτέχνη Jeff Koons, ο οποίος φιλοτέχνησε το ιδιότυπο στην αισθητική του σκάφος του μεγιστάνα, που φέρει το όνομα Guilty.

O Δάκης Ιωάννου είναι μέλος πολλών διοικητικών συμβουλίων μεταξύ των οποίων και του Νέου Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης της Νέας Υόρκης, είναι πρόεδρος του Ιδρύματος Χρίστου Στέλιου Ιωάννου για την αποκατάσταση ατόμων με ειδικές ανάγκες που εδρεύει στη Λευκωσία, είναι ιδιοκτήτης εμβληματικών ξενοδοχείων της Αθήνας όπως το Semiramis και το Intercontinental, και συμμετείχε στη διοίκηση της Coca Cola – 3E. Οι περιγραφές για το άτομό του, αλληλοαναιρούμενες και εν πολλοίς αντιφατικές, κάνουν λόγο για έναν «εκκεντρικό», «απρόσιτο» αλλά με «ριπές χιούμορ», «προσηνή» αλλά και «απόμακρο» άνθρωπο.

Σύμφωνα με το βιογραφικό του, ο Δάκης (Λεωνίδας) Ιωάννου γεννήθηκε στην Κύπρο, είναι απόφοιτος του Κολλεγίου Αθηνών, σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ, πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια και ανακηρύχθηκε διδάκτορας αρχιτεκτονικής από το Πανεπιστήμιο της Ρώμης. Μετά την επιτυχή ολοκλήρωση των σπουδών του, οι γονείς του τον ρώτησαν τι δώρο ήθελε. «Εγώ βέβαια ήθελα έναν Ντε Κίρικο αλλά θα ήταν πολύ ακριβό δώρο. Έτσι ζήτησα και έλαβα το “Il grande bersaglio tricolore”, ένα έργο του Λούτσιο ντελ Πέτσο που συνδύαζε την ποπ αρτ με τη μεταφυσική ζωγραφική» σημειώνει ο ίδιος. Το 1967 επιστρέφει στην Κύπρο για να εργαστεί στην οικογενειακή επιχείρηση, την κατασκευαστική εταιρεία που είχε συνιδρύσει ο πατέρας του το 1941 ως «Ιωάννου και Παρασκευαΐδης», η οποία εξελίχθηκε σε μια από τις μεγαλύτερες εργολήπτριες εταιρίες σε Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική και Ελλάδα. Μετά την εισβολή μετακόμισε στο Λονδίνο και λίγα χρόνια αργότερα, το 1980, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα 

J&P Άβαξ
Οι οικογενειακές συμμαχίες της οικονομικής ελίτ παραμένουν ισχυρές και αδιατάρακτες –και δη όταν κρίνονται ως επιτυχημένες. Έτσι οι γόνοι της πρώτης πατρογονικής επιχείρησης, ο Δάκης Ιωάννου και ο Ευθύβουλος Παρασκευαΐδης, δημιουργούν τον όμιλο εταιρειών J&P Άβαξ. Έναν από τους πλέον δραστήριους κατασκευαστικούς ομίλους στην Ελλάδα με σημαντική παρουσία, όπως αναγράφεται στην ιστοσελίδα του ομίλου «στα μεγαλύτερα έργα του τόπου και των διεθνών αγορών».

Το 1994 εισάγεται στο Χρηματιστήριο Αθηνών. Με συγχωνεύσεις και εξαγορές μετοχών μετατρέπεται σε έναν όμιλο μαμούθ στο δυναμικό του οποίου ανήκουν οι εταιρείες ΕΤΕΘ, Αθηνά ΠΡΟΕΤ ΕΡΓΟΝΕΤ, J&P Development A.E., ΕΛΒΙΕΞ, Ε-Construction, AUTECO, TASK J&B ΑΒΑΞ, Ηλιοφάνεια, VOLTERRA, TERRA FIRMA, ANEMA, C-PRO, Ενεργειακή Κυκλάδων και Ακίνητα Εύβοιας Α.Ε. Οι δραστηριότητες του ομίλου επεκτείνονται σε όλους τους τομείς κατασκευής, από έργα κτιριακά, οδοποιίας, λιμενικά, υδραυλικά, ενεργειακά, βιομηχανικά, δίκτυα σωληνώσεων και φυσικού αερίου ενώ μέσω και της J&P Overseas ο κύκλος εργασιών του ομίλου αυξάνεται εντυπωσιακά στις διεθνείς αγορές. Το 2009 το 45% του κύκλου εργασιών του ομίλου αφορά έργα σε χώρες του εξωτερικού, όπως τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Ιορδανία, εσχάτως το Ιράκ, η Μάλτα, η Ρουμανία, η Πολωνία, η Βουλγαρία και γενικώς οι χώρες της Κεντροανατολικής Ευρώπης. Παράλληλα, ο όμιλος πρωτοστατεί στις συμβάσεις παραχώρησης και στα ΣΔΙΤ ενώ με τα Ολυμπιακά έργα γίνεται κανονικό πάρτι. Χαρακτηριστικά σημειώνουμε: Παγκρήτιο Στάδιο στο Ηράκλειο, Σπίτι Βαρέων Αθλημάτων, Ολυμπιακό χωριό στους Θρακομακεδόνες, Ιππικό Κέντρο στο Μαρκόπουλο, Γήπεδο Χόκεϊ στον Άγιο Κοσμά, Στάδιο Καραϊσκάκη, Φάρος Ψυχικού, Αθλητικό Κέντρο Πυγμαχίας στο Περιστέρι.

Η J&P Άβαξ εν τέλει βρίσκεται παντού, καθώς μια απλή ανάγνωση των έργων στα οποία έχει εμπλακεί ο όμιλος προκαλεί ίλιγγο. Κτιριακά έργα: Golden Hall, The Mall, Γενικό Νοσοκομείο στη Ρόδο και στην Ξάνθη, Εθνική Τράπεζα κ.ά. Με το σύστημα των παραχωρήσεων: Γέφυρα Ρίου Αντιρρίου, Μαρίνα Φαλήρου, Αττική Οδός, Ολυμπία Οδός. Ως προς τα έργα υποδομής: Ρεντίνα σήραγγα Βρασνών, Εγνατία Οδός, Σταθμός Προαστιακού κ.ά. Έχει επίσης ποσοστά στην Ολυμπία Οδό (17%), τον Αυτοκινητόδρομο Αιγαίου (16,25%) και την Μορέας (15%) ενώ εκτελεί και από κοινού με την ιταλική Ghella και τη γαλλική Alstom το έργο της επέκτασης του Μετρό προς τον Πειραιά.

Εμπλέκεται με επιτυχία στα ενεργειακά έργα, ωστόσο ο όμιλος καθυστερεί την είσοδό του στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας με αποτέλεσμα την απώλεια  μεγάλου μεριδίου της αγοράς.  Τα καταφέρνει πάντως με τους σταθμούς επεξεργασίας λυμάτων, τα λιμενικά έργα, την εταιρεία real estate που δημιουργείται, τις εταιρείες διαχείρισης ακινήτων (ακόμη και τον καθαρισμό του αεροδρομίου Ελ. Βενιζέλος) και τις ιδιωτικές υπηρεσίες ΚΤΕΟ.

Σύμφωνα με τις οικονομικές καταστάσεις του ομίλου το πρώτο εξάμηνο του 2016 ο ενοποιημένος κύκλος εργασιών ανήλθε σε 270,6 εκ. ευρώ ενώ τα καθαρά κέρδη μετά τους φόρους σε 21 εκ. ευρώ. Όπως σημειώνεται στον οικονομικό απολογισμό του ομίλου: «τα αποτελέσματα του α΄ εξαμήνου του 2015 αναμορφώθηκαν για σκοπούς συγκρισιμότητας λόγω της οριστικής διακοπής της ζημιογόνου δραστηριότητας της θυγατρικής Αθηνά ΑΤΕ στην περιοχή των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Η μεταβίβαση των δραστηριοτήτων της Αθηνά ΑΤΕ στα Εμιράτα κατέστη αναγκαία μετά και την επιβολή των capital controls, λόγω της αδυναμίας εξασφάλισης των απαραίτητων κεφαλαίων κίνησης και τραπεζικών εγγυητικών επιστολών προκειμένου να εκτελούνται τα υφιστάμενα έργα και να διεκδικούνται νέα έργα».

Ο όμιλος του Δάκη Ιωάννου κλυδωνίζεται ύστερα από τετραετή επιζήμια δραστηριότητα ενώ ισχυρό είναι και το κτύπημα μετά το κλείσιμο των τραπεζών στην Κύπρο, καθώς διατηρούσε σε αυτές καταθέσεις ύψους 9,2 εκ. ευρώ. Τα κατασκευαστικά projects παγώνουν ενώ το 2013 μεταβιβάζει τα κλειδιά του ομίλου στον γιο του Χρίστο. Σε κάθε περίπτωση ο ίδιος παραμένει ο ιθύνων νους.

Τον Ιανουάριο 2015 ο Δάκης Ιωάννου επιτυγχάνει μέσω της Τράπεζας Πειραιώς και της Alpha Bank να μετατρέψει βραχυπρόθεσμες υποχρεώσεις του ομίλου σε μακροπρόθεσμες, προβαίνοντας παράλληλα σε νέο δανεισμό. Έτσι αναχρηματοδότησε υφιστάμενο κοινοπρακτικό ομολογιακό δάνειο της J&P Άβαξ ύψους 238εκ.ευρώ, εξέδωσε νέο κοινοπρακτικό ομολογιακό δάνειο ύψους 187εκ. ευρώ και διατήρησε ομολογιακά δάνεια του ομίλου και των θυγατρικών του, ύψους 21εκ. ευρώ.

Στο καρτέλ των εργολάβων
Η Επιτροπή Ανταγωνισμού, στην έρευνα που διενεργεί από το 2013, εμπλέκει σχεδόν το σύνολο του κατασκευαστικού κλάδου στη δημιουργία καρτέλ για έναν μακρύ χρονικό ορίζοντα που ξεκινά από το 1981 και εκτείνεται ως τις μέρες μας. Μεταξύ των ελεγχόμενων εταιρειών είναι και η J&P Άβαξ καθώς συμμετείχε, όπως σημειώνεται, στην καρτελική σύμπραξη για τη χειραγώγηση διαγωνισμών δημοσίων έργων. Μάλιστα ειδική έρευνα έχει πραγματοποιηθεί και στην υπόθεση της κοινοπραξίας Άκτωρ ΑΤΕ-ΤΕΡΝΑ-J&P Άβαξ αναφορικά με το φαινόμενο του προκαθορισμού των εκπτώσεων. Στο ενδιάμεσο η χώρα απειλείται με επιστροφή πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ στα κοινοτικά ταμεία ενώ η Επιτροπή Ανταγωνισμού αναμένει τις απαντήσεις των κατασκευαστικών εταιρειών. Σε κάθε περίπτωση ο όμιλος J&P Άβαξ ουδόλως δείχνει να έχει θορυβηθεί. Ήδη το πρώτο εξάμηνο του 2016 ο όμιλος σε κοινοπραξία με την ιταλική Bonatti SPA υπέγραψε σύμβαση με την Διαδριατικός Αγωγός Φυσικού Αερίου για τη μελέτη και την κατασκευή του χερσαίου αγωγού (TAP) μήκους περίπου 360 χιλιομέτρων στη Βόρεια Ελλάδα. Έχει επίσης εξασφαλίσει μια συμφωνία στη Μάλτα, την κατασκευή νέου σταδίου στο Κατάρ για το παγκόσμιο κύπελλο του 2022 και μια ακόμη συμφωνία στο Ιράκ. Ο όμιλος ανθεί και τα χαμόγελα επέστρεψαν…

Άντε Καλημέρα όλοι

Γράφει ο Dimitrios Koletsis 

Αθήνα 2020
Η τέχνη του απαγορεύεται ενάντια στην τέχνη του δρόμου! 

Χθες το απόγεμα πήγα στον μεγάλο περίπατο και έγραψα στην άσφαλτο με κιμωλία μια καλημέρα λίγο μεγάλη για να ταιριάζει με τον περίπατο...

Μια ώρα έκανα να την γράψω δεν με ενόχλησε κανείς, όταν την τελείωσα την φωτογράφισα για να κρατήσω την στιγμή της εφήμερης τέχνης μου. Δεν πρόλαβα καλά καλά να βγάλω 5 φωτογραφίες με κόσμο να περνάει. Τσουπ... να σου 2 μηχανές της δημοτικής αστυνομίας. Με ρώτησαν αν το έγραψα εγώ, τους απάντησα ναι, βλέπετε έχω πάρει σωστές αρχές από το σπίτι μου, δεν λέω ψέματα.

Με ρώτησαν με τι το έγραψα, τους είπα με κιμωλία και πως φεύγει αμέσως με νερό. Εκείνοι μου είπαν πως απαγορεύεται, είχα αντίθετη άποψη και τους ζήτησα να μου φέρουν τον νόμο που λέει πως απαγορεύεται.
Μίλησαν στο ασύρματο και ενημέρωσαν πως κάποιος έχει γράψει μια "Καλήμερα" με κιμωλία στο κράσπεδο.
και να στείλουν κάποιον αρμόδιο να το δει, ο αρμόδιος δεν ερχόταν, στον ασύρματο ήρθε εντολή οι δημοτικοί να καλέσουν την ΕΛΑΣ, μετά στον ασύρματο ήρθε εντολή να ακυρωθεί το κάλεσμα της ΕΛΑΣ εντωμεταξύ έχει περάσει μια ώρα και ήρθε ο υπεύθυνος από τον δήμο, ε και αποφάνθηκε πως πρέπει να έρθει άμεσα μια υδροφόρα να το ξεπλύνει με το πιεστικό.
Ωραία οι δημοτικοί κάλεσαν να έρθει η υδροφόρα, πήραν τα στοιχεία μου και ήμουν ελεύθερος να φύγω. Δεν έφυγα γιατί περίμενα την υδροφόρα να το σβήσει να δω τι φθορά είχα προκαλέσει, με τα λεγόμενα τους περί φθοράς δημόσιας περιουσίας και εικονορύπανσης του αστικού πεδίου. 

Σε όλο αυτό το διάστημα, είχα πιάσει κουβέντα με τους δημοτικούς αστυνομικούς περί νόμου κλπ όμορφα και πολιτισμένα τουλάχιστον από πλευράς μου, γιατί όπως είπα και πριν έχω πάρει σωστές αρχές από το σπίτι μου. Εκεί που περίμενα την υδροφόρα ξάφνου ένας αστυνόμος της ΕΛΑΣ με καφεδάκι ανά χείρας σκάει μύτη και λέει τι έχουμε εδώ; του εξηγούμε όλοι μαζί, αλλά δεν λέει να καταλάβει και μου λέει πως ήμουν παράνομος και δεν μπορώ κάνω ο,τι θέλω στον δρόμο και κανονικά όλο αυτό ήταν για αυτόφωρο. Προσπάθησα να κάνω κουβέντα με τον αστυνόμο της ΕΛΑΣ (που δεν είναι τις παρούσης να αναφερθεί), αλλά άδικος κόπος.
Ήταν αμετάκλητος αυτό που έκανα ήταν φθορά λέει δημόσιας περιουσίας και η δημόσια περιουσία ανήκει στο κράτος που το κράτος δεν είμαστε εμείς αλλά η Κυβέρνηση (σας καταλάβαμε κύριε)
Κάποια στιγμή αφού ο αστυνόμος κατάλαβε ότι δεν ιδρώνει το αυτί μου, μέσα σε άλλα είπε πως "όλοι ξέρουμε ότι η κιμωλία δεν καταστρέφει κάτι" και πού είναι η φθορά ρωτώ.
Η φθορά είναι λέει ότι κινήθηκε ολόκληρος κρατικός μηχανισμός για να βγει η υδροφόρα να σβήσει αυτό που έγραψα...

Μ' αυτά και μ' αυτά ήρθε η υδροφόρα, δεν είχε και πολύ νερό το έσβησε εκεί πέρα όπως όπως μέχρι να έρθει η γεμάτη. 

Έπιασα κουβέντα και με τον οδηγό της υδροφόρας και μου είπε πως στα κεντρικά έχει βουίξει ο τόπος για κάποιον (για μένα μιλούσαν) που γράφει υβριστικά συνθήματα στον μεγάλο περίπατο.
...τελικά δεν μου έκαναν τίποτα και έφυγα...αυτοί το μήνυμα το περάσανε... και τέλος όλοι μαζί πάνε στην ακρογιαλιά.

Συνταρακτικές μαρτυρίες για τις νύφες της Αυστραλίας και τους... γαμπρούς του «Begonia»

Ο ομογενής Παναγιώτης Φωτάκης, μετά τις θρυλικές ελληνίδες νύφες της Αυστραλίας ψάχνει τους Ελληνες που ξεριζωμένοι από τον τόπο τους θέλησαν να ξεκινήσουν μια καλύτερη ζωή έχοντας στο πλάι τους μια σύντροφο «από την πατρίδα» 

Σφυρίζοντας από μακριά, σε μια ατμόσφαιρα πανζουρλισμού και αγωνίας, το εντυπωσιακό πλοίο «Begonia», έφτανε στο Port Phillip Bay της Μελβούρνης, σε ένα παράξενο ραντεβού με την Ιστορία. Μετέφερε 900 κοπέλες που είχαν αφήσει τις οικογένειές τους στην Ελλάδα, για να σμίξουν στην Αυστραλία με συζύγους που δεν είχαν ξανασυναντήσει ποτέ στη ζωή τους. Ηταν 16 Ιουνίου του 1957. Δίπλα σε ανθοδέσμες σφιγμένες από ιδρωμένα χέρια, εν μέσω φωτογραφιών που πάλλονταν στον αέρα, ανδρών που φώναζαν γυναικεία ονόματα ή σκαρφάλωναν στο πλοίο φωνάζοντας «παντρέψου με» στις κοπέλες που κατέβαιναν, στεκόταν ο Χαράλαμπος Κουρουκλίδης ένας άνδρας που είχε φύγει από το χωριό Δομένικο της Ελασσόνας σε ηλικία 20 ετών κυνηγώντας το όνειρο πέρα από τον ωκεανό.

Ο κ. Χαράλαμπος περίμενε την Ουρανία, την παλιά του συμμαθήτρια που είχε προηγουμένως ζητήσει σε γάμο στέλνοντάς της ένα γράμμα και μια φωτογραφία του τραβηγμένη στο Royal Exhibition Building όπως έκανε κάθε επίδοξος γαμπρός της εποχής. «Μία ημέρα νωρίτερα είχα τηλεφωνήσει στο λιμάνι για να ρωτήσω τι ώρα θα αρχίσει η αποβίβαση των γυναικών από την Ελλάδα», διηγείται ο Χαράλαμπος Κουρουκλίδης στα «ΝΕΑ». «Και μου είπαν ότι αυτό θα γίνει στις 10.30. Ηταν όμως λάθος η πληροφόρηση και η αποβίβαση ξεκίνησε στις οκτώ! Οταν λοιπόν έφτασα, η πρώτη κουβέντα της Ουρανίας προς τον γαμπρό, προς εμένα δηλαδή, ήταν "να σε βράσω τώρα που ήρθες!". Ετσι ξεκίνησε μια ιστορία ζωής», λέει γελώντας.

Το ταξίδι με τις 900 νύφες

Την πορεία εκείνων των γυναικών, που ταξίδεψαν ως νύφες και διασκορπίστηκαν στην Αυστραλία, αποφάσισε να αναζητήσει πριν από λίγα χρόνια, σχεδόν μισό αιώνα μετά την άφιξη του «Begonia», ένας Έλληνας ομογενής από την Αδελαΐδα, ο συνταξιούχος εκπαιδευτικός Παναγιώτης Φωτάκης. Το «Begonia» είχε υπάρξει, άλλωστε, κομμάτι και της δικής του ζωής: Σε ηλικία οκτώ ετών μετανάστευσε με τη μητέρα του από τη Ρόδο στην Αυστραλία ταξιδεύοντας επί σχεδόν ένα μήνα μαζί με τις 900 νύφες που έκαναν το θρυλικό δρομολόγιο του «Begonia» το καλοκαίρι του 1957. Ο κ. Φωτάκης κατάφερε να ανακαλύψει πολλές από τις νύφες και να διοργανώσει μια συνάντηση επανένωσης όσων γυναικών βρίσκονταν ακόμη στην Αυστραλία. Πλέον έχει ξεκινήσει έρευνα για τους γαμπρούς του «Begonia», τους Ελληνες που ξεριζωμένοι από τον τόπο τους σε πολύ δύσκολα χρόνια θέλησαν να ξεκινήσουν μια καλύτερη ζωή έχοντας στο πλάι τους μια σύντροφο «από την πατρίδα». 

Ενας από αυτούς είναι ο 87χρονος σήμερα Χαράλαμπος Κουρουκλίδης. «Εφυγα από την Ελλάδα τον Μάρτιο του 1953 όταν ήμουν σχεδόν 20 ετών. Εφυγα παίρνοντας μαζί μου μια μαξιλαροθήκη μέσα στην οποία είχε βάλει η μάνα μου τα λιγοστά υπάρχοντά μου. Σκοπός μου ήταν να αλλάξω ζωή. Δεν είχα πατέρα, τον είχαν σκοτώσει οι Γερμανοί και ασχολούμασταν με τα χωράφια για να ζήσουμε, με σιτάρια και καπνό. Υπήρχε μεγάλη φτώχεια. Θυμάμαι πως έλεγα στη μητέρα μου ότι θα πάω στην Αυστραλία για δύο τρία χρόνια, να μαζέψω λεφτά, και θα γυρίσω. Νομίζαμε ότι η Αυστραλία είναι λίγο έξω από την Ελλάδα! Τελικά είμαι ακόμη εδώ, 67 χρόνια μετά», διηγείται στα «ΝΕΑ» ο κ. Κουρουκλίδης ξετυλίγοντας το κουβάρι των αναμνήσεών του.

Η ζωή στη ξενιτιά

«Επιβιβάστηκα σε ένα γερμανοσουηδικό πλοίο και μετά από 27 μέρες ταξιδιού έφτασα στη Μελβούρνη. Ημασταν 65 Ελληνες στο καράβι, οι πρώτοι μετανάστες που πηγαίναμε επισήμως στην Αυστραλία, δηλαδή με έξοδα που είχε πληρώσει εξ ολόκληρου η αυστραλιανή κυβέρνηση. Μόλις φτάσαμε εκεί, μεγάλη υποδοχή μας περίμενε! Ο δεσπότης και εκπρόσωποι της ελληνικής κοινότητας είχαν καταφτάσει για να μας βγάλουν λόγους και να μας δώσουν συμβουλές. Στη συνέχεια μας έβαλαν κατευθείαν στο τρένο και μεταφερθήκαμε περίπου δυόμισι ώρες έξω από την Πολιτεία της Μελβούρνης σε ένα στρατόπεδο μεταναστών. Εκεί υπήρχαν άνθρωποι από όλες τις εθνικότητες, Ιταλοί, Γερμανοί, Βούλγαροι, ζούσαμε όμως χωριστά. Έφευγε ο καιρός και δουλειά δεν υπήρχε, ήμαστε μέσα στο στρατόπεδο…

Eίχε περάσει σχεδόν ένας χρόνος όταν μας μετέφεραν σε ένα άλλο στρατόπεδο στη Νότιο Ουαλία, περίπου 250 χιλιόμετρα έξω από το Σίδνεϊ, καθώς κατέφθαναν οι νέες καραβιές Ελλήνων μεταναστών και οι Αρχές δεν ήθελαν να έρθουμε σε επαφή μαζί τους. Φοβόντουσαν ότι θα ξεσπούσαν φασαρίες αν οι νεοφερμένοι διαπίστωναν ότι είμαστε εκεί τόσο καιρό χωρίς δουλειά», λέει ο κ. Κουρουκλίδης. «Εκεί, στην πόλη Orange όπου μεταφερθήκαμε μάθαμε κάποια στιγμή ότι υπήρχαν 40 οικογένειες Ελλήνων και τους αναζητήσαμε για βοήθεια. Πράγματι, όταν μας είδαν άρχισαν να ρωτούν πώς ζήσαμε τον πόλεμο στην Ελλάδα και μας έδωσαν από ένα ζευγάρι παπούτσια κι από ένα παλτό γιατί έκανε πάρα πολύ κρύο και λίγα χρήματα στα χέρια», συνεχίζει. 

Η περιπλάνηση συνεχίστηκε. Αναζητώντας δουλειά και ακολουθώντας τη συμβουλή ενός γνωστού του, ομογενή, ο κ. Χαράλαμπος έφτασε στο Dubbo όπου εργάστηκε σε κουζίνες εστιατορίων, βοηθός λατζέρη σε μπιραρία και σε άλλες δουλειές βιώνοντας συχνά την εργασιακή εκμετάλλευση που υφίστανται οι μετανάστες. «Οπου έβρισκα καλύτερα, έπαιρνα τη μαξιλαροθήκη μου - με λίγα ρούχα και ένα ζευγάρι παπούτσια - και πήγαινα», λέει ο ίδιος. «Σιγά σιγά βελτιώθηκε η κατάσταση. Δούλεψα σε φυτείες ζαχαροκάλαμων που είχαν οι Ελληνες στο Μπρισμπέιν αλλά και στο Σίδνεϊ για έξι μήνες και εκεί μου πρότειναν νύφες για να με παντρέψουν. Ομως εγώ είχα στο μυαλό μου την Ουρανία…», εξηγεί. «Την είχα στο μυαλό μου από το σχολείο και παρότι δεν είχαμε μιλήσει ποτέ στο χωριό, την είχα συμπαθήσει.

Όταν ήμουν στο Ντομένικο, δεν θα τολμούσα να τη ζητήσω γιατί ήμουν φτωχός, στην Αυστραλία όμως αλλάξανε τα πράγματα… Έστειλα, λοιπόν, ένα γράμμα στον πατέρα της μαζί με φωτογραφίες και του είπα "ζητώ την κόρη σου, αν θέλεις να μου τη δώσεις, στείλε την με τα ρούχα της δεν θέλω χρήματα ούτε κάτι άλλο". Όταν διάβασαν το γράμμα στο χωριό, η αδελφή της λιγοθύμησε που θα έχανε την Ουρανία! Ήταν πολύ όμορφη και πολύ έξυπνη. Ήρθε λοιπόν και παντρευτήκαμε. Είχαμε δικό μας μαγαζί όπου πουλούσαμε take away φαγητό και μέναμε από πάνω. Εκεί, μέσα στο μαγαζί, κάναμε και το πάρτι του γάμου. Ζήσαμε μαζί πολύ ωραία για 60 χρόνια, δημιουργήσαμε μια υπέροχη οικογένεια, δύο κόρες και εγγόνια και ακόμη δακρύζουν τα μάτια μου που πριν από μερικά χρόνια αρρώστησε και την έχασα», συμπληρώνει ο κ. Χαράλαμπος.

Κομμάτι της μεταναστευτικής ιστορίας

Μιλώντας στα «ΝΕΑ» για την προσπάθειά του να εντοπίσει τους γαμπρούς του «Begonia» και να καταγράψει την εμπειρία τους ο Παναγιώτης Φωτάκης εξηγεί πως η ιστορία αυτών των ζευγαριών αποτελεί, κατά τη γνώμη του, ένα σημαντικό κομμάτι της μεταναστευτικής ιστορίας των Ελλήνων στην Αυστραλία. «Έχουμε πολλές φορές ασχοληθεί με τις νύφες που στο κατάστρωμα του "Begonia" έκρυβαν τα όνειρα και την ελπίδα να συναντήσουν στην ξενιτιά τους μελλοντικούς συζύγους τους, αλλά θεώρησα ότι πλέον οφείλουμε να ερευνήσουμε και το άλλο εξίσου σπουδαίο κομμάτι που συμπληρώνει το παζλ», λέει ο κ. Φωτάκης.

«Θέλησα να φέρω στην επιφάνεια τις σκέψεις και τα συναισθήματα των νεαρών ανδρών που είχαν ήδη αναζητήσει ένα καλύτερο μέλλον στην ξενιτιά και έψαχναν να βρουν μια Ελληνίδα νύφη για να δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια. Από τότε που ξεκινήσαμε την έρευνα συνειδητοποίησα επίσης πόσο σημαντική είναι αυτή η περίοδος, όχι μόνο ιστορικά αλλά και για τους ομογενείς της δεύτερης γενιάς που διψούν να μοιραστούν τις ιστορίες των γονιών τους», εξηγεί ο κ. Φωτάκης. Ο ίδιος έχει ήδη έρθει σε επαφή με κάποιους από τους γαμπρούς και συνεχίζει την έρευνά του, τα αποτελέσματα της οποίας θα προστεθούν σε παλαιότερο βιβλίο του για τις Ελληνίδες νύφες της Αυστραλίας. Ενδιαφέρον για την έκδοση του νέου βιβλίου έχει δείξει και το ελληνικό προξενείο στη Μελβούρνη.

«Αρραβωνιασμένες με φωτογραφία»

Οι νύφες του «Begonia», κορίτσια ηλικίας 17-20 ετών, κάποια από τα οποία είχαν αποχωριστεί με σπαραγμό τις οικογένειές τους και έμελλε να μην τις ξαναδούν ποτέ χωρίζονταν σε τρεις κατηγορίες. «Περισσότερες από 250 ήταν ήδη «αρραβωνιασμένες με φωτογραφία» με κάποιον Ελληνα που ζούσε μόνιμα στην Αυστραλία, άλλες περίπου 350 έρχονταν με μια φωτογραφία στο χέρι για να γνωρίσουν τον γαμπρό και άλλες 300 έρχονταν ελεύθερες για να ξεκινήσουν τη ζωή τους κοντά σε συγγενείς. Ολες ζούσαν με την αγωνία αν ο άνθρωπος που άλλοι είχαν επιλέξει γι' αυτές θα ήταν καλός, νέος, δυνατός και όπως έδειχνε στη φωτογραφία την οποία έκρυβαν σαν φυλαχτό στο στέρνο τους», λέει ο κ. Φωτάκης και συμπληρώνει. «Σε εκείνο το ταξίδι του Begonia βρίσκονταν μόνο 33 άνδρες επιβάτες και λίγες οικογένειες, κυρίως μητέρες με μικρά παιδιά. 

Οι αναμνήσεις είναι ανάμεικτες. Θυμάμαι ακόμα τα φύκια που βρίσκαμε μέσα στο νερό, όταν το πόσιμο είχε τελειώσει και το θαλάσσιο ήταν το μόνο διαθέσιμο νερό», διηγείται ο κ. Φωτάκης. «Οι κοπέλες ήταν απόμακρες και φιλικές συγχρόνως. Πολλές ήταν σχεδόν παιδιά, ορισμένες κυκλοφορούσαν με μια φωτογραφία στο χέρι, που την έδειχναν στις άλλες ή σε όποιον ενδιαφερόταν να δει τον "άντρα τους". Ομως, όσο πλησιάζαμε στο λιμάνι η διάθεσή τους άλλαζε, ήταν ανήσυχες, σχεδόν φοβισμένες», λέει ο ίδιος. «Εμείς είχαμε αγοράσει πλήρες εισιτήριο και μέναμε σε καμπίνα με ανέσεις. Όμως πολλές από αυτές ήταν κάτω από το κατάστρωμα, μέσα στη βουή και στη δυσοσμία, γεγονός που έκανε το ταξίδι τους ανυπόφορα μακρύ και δυσάρεστο. Κάποιες ανέβαιναν στο κατάστρωμα και για έναν μήνα κοιμούνταν εκεί… Ταξίδευαν με ένα εισιτήριο των 10 δολαρίων και με το ίδιο είχαν τη δυνατότητα να επιστρέψουν μέσα σε 30 ημέρες σε περίπτωση που κάτι πήγαινε στραβά…».

Η συγκλονιστική ιστορία της Λέλας Καραγιάννη - Η ηρωϊδα της Εθνικής Αντίστασης

Η Λέλα Καραγιάννη γεννήθηκε το 1898 στο χωριό Λίμνη Ευβοίας και ήταν κόρη του Αθανασίου Μηνόπουλου και της Σοφίας Μπούμπουλη. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της έμεινε στην Αθήνα, όπου γνώρισε και παντρεύτηκε τον σμυρνιό φαρμακοποιό Γεώργιο Καραγιάννη

«Απονέμουμε στην Ελληνίδα αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης 1941-1944, αρχηγό της Οργάνωσης Πληροφοριών και Δολιοφθοράς "Μπουμπουλίνα", Λέλα Καραγιάννη, για τον απαράμιλλο ηρωισμό της, την αυτοθυσία και την αφοσίωση που επέδειξε προς το ελληνικό έΈθνος, τα οποία την κατέστησαν στη μνήμη όλων των Ελλήνων και Ελληνίδων ως εΕθνικό ιδεώδες, τον βαθμό του ταξιάρχου επί τιμή». 

Με αυτήν τη λιτή αναφορά, επτά δεκαετίες μετά την εκτέλεσή της, η προσφορά της Λέλας Καραγιάννη κερδίζει μία ακόμη αναγνώριση. Σύμφωνα με το Προεδρικό Διάταγμα, που εκδόθηκε στη Διαύγεια, η Λένα Καραγιάννη ανακηρύσσεται ταξίαρχος επί τιμή. Στην απόφαση αυτή οδηγήθηκε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου έπειτα από σχετική πρόταση του υπουργού Εθνικής Αμυνας Νίκου Παναγιωτόπουλου και απόφαση του Συμβουλίου Αρχηγών Γενικού Επιτελείου, τιμώντας τη μνήμη της «Μπουμπουλίνας» του 1940.Εϊχε προηγηθεί το 1947 η μετά θάνατον βράβευση με το Βραβείο Αρετής και Αυτοθυσίας από την Ακαδημία Αθηνών, ενώ το 2011 κέρδισε τον τίτλο του Δικαίου των Εθνών από το Ιδρυμα για τη Μνήμη των Μαρτύρων και των Ηρώων.

Η δράση στην Κατοχή

Η Λέλα Καραγιάννη γεννήθηκε το 1898 στο χωριό Λίμνη Ευβοίας και ήταν κόρη του Αθανασίου Μηνόπουλου και της Σοφίας Μπούμπουλη. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της έμεινε στην Αθήνα, όπου γνώρισε και παντρεύτηκε τον σμυρνιό φαρμακοποιό Γεώργιο Καραγιάννη, αποκτώντας μαζί του επτά παιδιά. Με την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου, μένει στα μετόπισθεν. Λυπημένη που δεν μπορεί να φύγει για το μέτωπο, αποφασίζει ν' αναλάβει δράση στον τόπο της. Μαζί με τα τέσσερα μεγαλύτερα παιδιά της κατατάσσεται στον Ερυθρό Σταυρό και ύστερα από μια σύντομη εκπαίδευση γίνονται τραυματιοφορείς των πληγωμένων στρατιωτών που έφταναν πίσω στην Ελλάδα με το τρένο.

Το 1941 η γερμανική κατοχή αλλάζει τα σχέδια της Καραγιάννη. Θεωρώντας πως ο κάθε Ελληνας έπρεπε να ξεσηκωθεί για να διεκδικήσει την ελευθερία του κι όχι να περιμένει τους συμμάχους να τον σώσουν, πέρασε στον αντιστασιακό αγώνα. Επιστρατεύοντας τη «Σιωπηλή Στρατιά», τα έξι μεγαλύτερα παιδιά της δηλαδή, τον σύζυγό της, τρεις οικογενειακούς γιατρούς και ορισμένους φίλους της απόλυτης εμπιστοσύνης της, ίδρυσε μια μυστική ομάδα. Εδρα ήταν το σπίτι της στην Οδό Λήμνου 1, κοντά στην σημερινή πλατεία Αμερικής, στο κέντρο της Αθήνας. Εναν μήνα μετά τα πρώτα της σχέδια η ομάδα εξελίχθηκε σε αντιστασιακή οργάνωση και μετονομάστηκε σε «Μπουμπουλίνα» από την πρόγονο της Καραγιάννη. 

Αναλαμβάνοντας επικεφαλής της, μια από τις πρώτες της ενέργειες ήταν η ανεύρεση και περίθαλψη στρατιωτών των συμμαχικών δυνάμεων που είχαν αποκοπεί από τις μονάδες τους κι αναζητούσαν τρόπους διαφυγής από τη χώρα. Αξιοποιώντας το δίκτυο των 100 και πλέον συνεργατών της, ανέλαβε το κόστος της διατροφής, της ιατρικής περίθαλψης και του ρουχισμού τους. Αρκετούς από αυτούς τους φυγάδευσε στη Μέση Ανατολή, με τη βοήθεια του καπνοβιομηχάνου Τάσου Παπαστράτου, του Αλέξανδρου Πάλλη, μετέπειτα πρεσβευτή της Ελλάδας στο Λονδίνο, και του Γεωργίου Αβέρωφ, γόνου της οικογένειας των εθνοευεργετών, του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού και της συγγραφέως Ιωάννας Τσάτσου.

Η αντιστασιακή δράση της Καραγιάννη, ωστόσο, δεν πέρασε απαρατήρητη από τους γερμανούς κατακτητές και τον Σεπτέμβριο του 1941 συνελήφθη μαζί με τον σύζυγό της. Στις φυλακές Αβέρωφ ισχυρίστηκε πως ήταν σε διάσταση με τον σύζυγό της και μάλιστα δήλωσε το πατρικό της όνομα. Ετσι, κατάφερε να απαλλάξει τον άνδρα της από τις κατηγορίες κι αφέθηκε ελεύθερος δύο μήνες μετά τη φυλάκισή του. Η ίδια παρέμεινε πίσω από τα σίδερα μέχρι τον Μάρτιο του 1942, αφού πρώτα είχε περάσει ιταλικό στρατοδικείο, αλλά απαλλάχθηκε λόγω έλλειψης στοιχείων. Η παραμονή της στη φυλακή τη βοήθησε να ενισχύσει το δίκτυο των συνεργατών της, συστρατεύοντας στον αγώνα της μέχρι και τους δεσμοφύλακες, οι οποίοι της μετέφεραν πολύτιμες πληροφορίες των ναζί.

Κατασκοπεία - Δολιοφθορά

Βαδίζοντας πλέον στο μονοπάτι της κατασκοπείας και της δολιοφθοράς εναντίον του εχθρού, μάζεψε γύρω της πολλούς πατριώτες, τους οποίους έστειλε σε θέσεις-κλειδιά των δυνάμεων κατοχής, κλέβοντας σημαντικές πληροφορίες για τον εχθρό. Αυτά τα στοιχεία μεταβίβαζε στους συμμάχους, καταφέρνοντας τελικά σημαντικά πλήγματα εναντίον του Τρίτου Ράιχ. Ανατινάξεις αεροδρομίων, καταβυθίσεις υποβρυχίων και νηοπομπών ήταν μερικά μόνο από τα πλήγματα που έγιναν χάρη σε εκείνη. Ακόμα, τροφοδοτούσε με πολεμοφόδια από τις αποθήκες των στρατευμάτων κατοχής και φαρμακευτικό υλικό από την αποθήκη του συζύγου της αντάρτικες ομάδες της υπαίθρου.

Η οργάνωση διώχθηκε ανηλεώς από τη Διεύθυνση Ειδικής Ασφάλειας του Κράτους, κάτι που οδήγησε στη μεταπολεμική δικαστική καταδίκη των μελών της. Το καλοκαίρι του 1944 η «Μπουμπουλίνα της Κατοχής» έπεσε τελικά στα χέρια των Γερμανών. Οι πληροφοριοδότες τους κατόρθωσαν να εντοπίσουν αντιστασιακούς και μέσα από βασανιστήρια απέσπασαν τις πληροφορίες για τη δράση της Καραγιάννη και των συντρόφων της. Την περίοδο εκείνη η ίδια νοσηλευόταν σε νοσοκομείο λόγω της εξασθένησής της και μολονότι πληροφορήθηκε για την επικείμενη σύλληψή της δεν θέλησε να κρυφτεί. Πίστευε ότι επωμιζόμενη τις ευθύνες της θα έσωσε τους συνεργάτες της που ήταν στα χέρια των Ες Ες, αλλά και των παιδιών της που βρέθηκαν μαζί της στα κρατητήρια της οδού Μέρλιν.

Στο εκτελεστικό απόσπασμα

Ακόμα και μετά τα φρικτά βασανιστήρια που δέχτηκε δεν λύγισε και με τις βαριές κατηγορίες της αρχηγίας οργάνωσης, κατασκοπείας σε βάρος των Γερμανών και σαμποτάζ να τη βαρύνουν υπέγραψε ουσιαστικά τη θανατική της καταδίκη. Το σούρουπο της 7ης Σεπτεμβρίου 1944 μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου κι από εκεί τα ξημερώματα της επόμενης ημέρας στο εκτελεστικό απόσπασμα. Τουφεκίστηκε μαζί με άλλους 70 αγωνιστές της Αντίστασης, έναν μόλις μήνα πριν από την Απελευθέρωση. Οι επικεφαλής των Ες Ες Βάλτερ Σιμάνα και Βάλτερ Μπλούμε, παρακάμπτοντας τις οδηγίες, οργάνωσαν την τελευταία εκτέλεση στην Ελλάδα. Η Καραγιάννη έπεσε, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, φωνάζοντας «Ζήτω η πατρίδα! Ζήτω η λευτεριά!».

Αιωνόβιοι έζησαν 71 χρόνια μαζί, δημιούργησαν 9 επιστήμονες και πέθαναν (σχεδόν)ταυτόχρονα και φυσιολογικά χθες βράδυ στο σπίτι τους στην Καλλιθέα χέρι-χέρι και …ανύποπτοι!!!!!

Πρωτοφανές! 
Ο Σίμος Κατσαρός έφτασε στα πρόθυρα των 95 του χρόνων ακμαίος και δυνατός. Εργάστηκε επι 56 (συντάξιμα)χρόνια στη ζωή του, τα 35 ως αξιωματικός της Αστυνομίας.
Σύντροφος και σύζυγος του για 71 συναπτά χρόνια η Ειρήνη Μαρούδη, η οποία έκανε τα δικά της ρεκόρ στο τομέα της… 
Απέκτησαν κόρες, όλες επιστήμονες του Εθνικού Καποδιστριακού και ΑΠΘ, εγγόνια που μπήκαν όλα στα πανεπιστήμια και στο τέλος και δισέγγονα. 

Είχαν μια τελευταία επιθυμία: να φύγουν απο τη ζωή όρθιοι, ώστε να μην ταλαιπωρήσουν τα παιδιά τους και, ει δυνατόν, κοντά-κοντά για να μην λείψει πολύ ο ένας απο τον άλλο. 
Ολα μέχρι το βράδυ της 24ης Ιουνίου 2020 έδειχναν ότι ο Σίμος Κατσαρός βαδιζε όρθιος και ακμαίος σωματικά, σε αντίθεση με την Ειρήνη που είχε 2 ημέρες νωρίτερα “βαρύνει” αρκετά. 

Στο ίδιο σπίτι στην οδό Μυκηνών της Καλλιθέας επι 51 χρόνια. Τις τελευταίες ημέρες ο Σίμος έχασε την επαφή με τα άλλα δωμάτια του σπιτιού και δεν γνώριζε σε ποιά ακριβώς (βαριά)κατάσταση ήταν η Ειρήνη. 

Οι κόρες τους φρόντιζαν κιόλας να μην έχει ακριβή εικόνα και “εχει ο Θεός”. 
Το βράδυ της 24ης Ιουνίου ο Σίμος στον ύπνο του αιφινιδαστικά “αναχώρησε” απο τον κόσμο αυτό. 

Μετά οκτώ ώρες ακριβώς, στο διπλανό δωμάτιο η ανύποπτη για την αναχώρηση σύντροφος και συζυγός του “αναχώρησε”. Έσπευσε να τον “συναντήσει” χωρίς κανείς να της έχει πει τι είχε συμβεί… 

Η μεγάλη επιθυμία τους να μην μείνει ο ένας “πίσω” και μόνος τους πραγματοποποιήθηκε με ένα τρόπο σπάνιο. Το τελευταίο τους βράδυ στη γη ήταν μαζί με πρόνοια Θεού και χωρίς τίποτα να το προμηνύει λίγες ώρες νωρίτερα και χωρίς ο ένας(μία) να έχει πληροφορηθεί την “αναχώρηση” του άλλου… 

Η ανάποδα: μετά 71 χρόνια κοινής πορείας, ούτε ένα βράδυ χωριστά!!!
Και εντελώς …φυσιολογικά!.. 

πηγή

ΣΧΟΛΙΟ

Καλό παράδεισο τους εύχομαι και μακάρι ο Κύριος να μας αξιώσει όλους να φύγουμε ευλογημένα και ειρηνικά μαζί με τον ανθρωπό μας....