ΕΝΑΣ ΑΓΡΟΙΚΟΣ ΚΛΗΡΙΚΟΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΤΟΝ 18ο ΑΙΩΝΑ Ο,ΤΙ ΕΙΧΕ ΑΠΟΜΕΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΣΠΑΡΤΗ.

Τα ερείπια του Θεάτρου της Σπάρτης, όπου ο

Φουρμόν κατέστρεψε πλήθος επιγραφών.

Αββας Φουρμόν   ΕΝΑΣ ΑΓΡΟΙΚΟΣ ΚΛΗΡΙΚΟΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΤΟΝ 18ο ΑΙΩΝΑ Ο,ΤΙ ΕΙΧΕ ΑΠΟΜΕΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΣΠΑΡΤΗ.

Ο Γάλλος αββάς Fourmont, μέγας καταστροφέας κλασικών αρχαιοτήτων, γεννήθηκε το έτος 1690 και ήταν αδελφός του ανατολιστή Etienne Fourmont. Διδάχθηκε την Ελληνική, Εβραϊκή και Συριακή γλώσσα και το έτος 1720 χειροτονήθηκε κληρικός και εν συνεχεία έγινε καθηγητής της Συριακής στο Γαλλικό Κολλέγιο (College de France) και διερμηνεύς στη Βασιλική Βιβλιοθήκη. Βοήθησε τον αδελφό του στις σινολογικές μελέτες του και το 1724 κατάφερε ν’ ανακηρυχθεί μέλος της Ακαδημίας Επιγραφών και Καλών Τεχνών.  
   

Όπως εξιστορεί ο Κυριάκος Σιμόπουλος, στις αρχές του 1729, ο Fourmont έφτασε στην Κωνσταντινούπολη, ως απεσταλμένος του βασιλέως της Γαλλίας Λουδοβίκου ΙΕ, και εφοδιάσθηκε με φιρμάνι του Σουλτάνου Αχμέτ του Γ, με το οποίο αποκτούσε το δικαίωμα να ερευνήσει και να μελετήσει όσους αρχαιολογικούς χώρους ήθελε εντός της επικρατείας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Με αυτό το φιρμάνι στο χέρι, ο  Γάλλος ιερωμένος κατέστη κυριολεκτικά ασύδοτος και επί δύο περίπου έτη διήλθε την κυρίως Ελλάδα, όχι μελετώντας αλλ’ αντιθέτως καταστρέφοντας συστηματικά σπάνιες αρχαιότητες.  

   
Στις 8 Φεβρουαρίου έφυγε μέσω Μυτιλήνης και Χίου για την Αθήνα, όπου αφίχθη στις 12 Απριλίου και έμεινε περίπου πέντε μήνες, καταγράφοντας αμέτρητες επιγραφές με τη βοήθεια των Οθωμανών και εκκλησιαστικών αρχόντων, πληρώνοντας 3 παράδες για κάθε ενεπίγραφο μάρμαρο που του έφερναν. Έπειτα μετέβη στην Πελοπόννησο, η οποία ωστόσο εμαστίζετο την εποχή εκείνη από επιδημία πανώλης με χιλιάδες θύματα. Αφού «ερεύνησε» και ξεσήκωσε ό,τι μπορούσε από την Κορινθία (700 επιγραφές), την Αργολίδα (Ερμιόνη, όπου βρήκε 40 επιγραφές, Άργος, Λέρνη, Μυκήνες, Τίρυνθα, Μιδέα), την Αρκαδία (Μαντίνεια) και την Αχαΐα, κατέληξε στη Μεσσηνία. Προηγουμένως είχε περάσει από τη Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου που τάχα διέθετε σημαντική βιβλιοθήκη. Αυτό που βρήκε ήταν μόνο αθλιότητα και παντελής αμορφωσιά: «…Μου είχαν πεί ότι η βιβλιοθήκη του Μ. Σπηλαίου ήταν η μεγαλύτερη σ’όλη την Ελλάδα. Φαμφαρονισμοί. Υπήρχαν μόνον 130 τόμοι, μισοκατεστραμμένοι από την υγρασία σε σημείο που δεν διαβάζονταν. Η δυσωδία από το σάπισμα του χαρτιού σου έφερνε λιποθυμία» (επιστολή στον Καρδινάλιο de Fleury, 17 Φεβρουαρίου 1730)  

   
Από κάποιο μοναστήρι της Ιθώμης γράφει επίσης τον ίδιο μήνα: «οι μοναχοί ζουν ανέτως, αλλά οι συγγραφείς δυστυχούν. Τους καίνε, τους ακρωτηριάζουν, τους ανασκολοπίζουν, τους μαχαιρώνουν. Είδα βιβλία σάπια μέσα σε υγρές τρύπες βράχων και το μόνο που επέτυχα ν’ αποσπάσω ήταν μερικά άμορφα ράκη. Άλλα βρίσκονται σε υπόγεια, μουχλιασμένα και με ολότελα σβησμένα τα γράμματά τους..»  

   
Από την Καλαμάτα, όπου έφτασε τον Φεβρουάριο του 1730, έγραψε ένα γράμμα προς τους προκρίτους της γειτονικής Ζαρνάτας της Μάνης, ζητώντας τους την άδεια να επισκεφθεί τη χώρα τους επειδή ήταν αυτοδιοικούμενη και δεν ίσχυε εκεί το σουλτανικό φιρμάνι. Μία εβδομάδα αργότερα, έχοντας ήδη λάβει την άδεια, έφθασε με συνοδεία ένστολων εντοπίων στη Ζαρνάτα, αλλά δεν προχώρησε στα ενδότερα της Μάνης, γιατί κατά τα γραφόμενά του «οι κάτοικοι της μέσα Μάνης ευρίσκονται διαρκώς εις πόλεμον, πότε με τους Τούρκους πότε αναμεταξύ των, οι παπάδες, οι μοναχοί και οι Επίσκοποι ακόμη περιφέρονται ένοπλοι και οι γυναίκες της Μάνης φέρουν πιστόλες. Οι Μανιάτες είναι λαός άγριος, αλλά έχει αγάπη προς την ελευθερίαν και μόνος του πόθος είναι η απόκτησις ωραίων όπλων».  

   
Φοβισμένος ο χριστιανός κληρικός από τα ήθη των Μανιατών, επέστρεψε μέσω Καλαμάτας και Μεγαλοπόλεως στο Μυστρά με απωθημένο πλέον το να καταστρέψει από την Αρχαία Σπάρτη οτιδήποτε δεν μπορούσε να μετακινηθεί και να σταλεί στη Γαλλία. Αμέριμνοι οι δημογέροντες του τόπου τον υπεδέχθησαν φιλικά και του παρείχαν διευκολύνσεις, καθώς ξήλωνε από τα μεσαιωνικά τείχη μερικά εντοιχισμένα ενεπίγραφα σπαρτιατικά βάθρα και αργότερα είκοσι ακόμη επιγραφές. Το συνεργείο του Γάλλου αββά ήταν πολυπληθέστατο, περίπου 60 εργάτες. Επί 53 συνεχείς ημέρες, σάρωσε σχεδόν τα πάντα στο Μυστρά, τη Σπάρτη και τις Αμύκλες. Κατεδαφίζοντας και ανασκάπτοντας μανιωδώς, απεκάλυψε περίπου 300 επιγραφές τις οποίες αντέγραψε και μετά άφησε έκθετες ή κατέστρεψε, καθώς και διάφορα άλλα ανάγλυφα, αναθήματα και μικροτεχνήματα, τα οποία εφόρτωσε σε πλοία και έστειλε στην Γαλλία.  

   
Στην ίδια τη Σπάρτη, το καταστροφικό έργο του μοχθηρού Γάλλου αρχαιοκάπηλου εκδηλώθηκε με ιδιαίτερη σφοδρότητα και βαρβαρότητα, όπως φαίνεται μέσα από επιστολή του τού Απριλίου 1730 προς τον φίλο του Φρενέ: «Τα ισοπέδωσα όλα, τα εκθεμελίωσα όλα… από τη μεγάλη αυτή πολιτεία δεν απέμεινε πλέον λίθος επί λίθου. Εδώ και πάνω από ένα μήνα, συνεργεία μου από 30 και μερικές φορές 40 ή 60 εργάτες γκρεμίζουν, καταστρέφουν, εξολοθρεύουν τη Σπάρτη. Ο γδούπος από το γκρέμισμα των τειχών, η πτώση των ογκολίθων έως τις όχθες του Ευρώτα, ακούγεται όχι μονάχα στη Λακωνία αλλά και σ’ ολόκληρο τον Μοριά και παραπέρα ακόμη. Τούρκοι, Εβραίοι και Γραικοί, έρχονται να δουν από πενήντα λεύγες μακριά, αλλά το μόνο που βλέπουν είναι διάσπαρτα χιλιάδες ενεπίγραφα μάρμαρα…  

   
…Μιαν ημέρα, ο ανεψιός μου που επιστατούσε στις εργασίες, ανακάλυψε μία δωδεκάδα μάρμαρα, εκπληκτικά, γεμάτα επιγραφές. Έστειλε αμέσως να με πληροφορήσει, φροντίζοντας στο δρόμο να το διαλαλήσει σε όλη την περιοχή, έτσι σε λίγο έφθασε στη Σπάρτη όλος ο Μυστράς. Αυτή τη στιγμή, μόνον 4 πύργοι των τειχών απομένουν όρθιοι… Για να είμαι ειλικρινής, εκπλήσσομαι κι εγώ με αυτή την εκστρατεία που ανέλαβα, από όσα τουλάχιστον έχω διαβάσει κανείς δεν έχει σκεφθεί έως σήμερα να εκθεμελιώσει ολόκληρες πολιτείες…  
 

…Προτίθεμαι να μην αφήσω λίθο επί λίθου. Δεν γνωρίζω κύριε και αγαπητέ φίλε εάν υπάρχει στον κόσμο πράγμα ικανό να δοξάσει μια αποστολή περισσότερο από το να έχει τη δυνατότητα να σκορπίσεις στους ανέμους τη στάχτη του Αγησιλάου, από το ν’ ανακαλύψεις τα ονόματα των Εφόρων, των Γυμνασιαρχών, των Αγορανόμων, των φιλοσόφων, των ιατρών, των ποιητών, των ρητόρων, ονόματα  διασήμων γυναικών, ψηφίσματα της Γερουσίας, τη Ρήτρα του Λυκούργου. Οι Αμύκλες επίσης, ήσαν πολύ εγγύς για να τις αφήσω. Έστειλα και εκεί εργάτες και ισοπέδωσαν τα λείψανα του περίφημου ναού του Απόλλωνος.  

   
Φανταστείτε τη χαρά μου, η οποία θα ήταν βεβαίως μεγαλύτερη αν είχα λίγο περισσότερο χρόνο ν’ αφιερώσω, διότι υπάρχουν ακόμη η Μαντινεία, η Στύμφαλος, το Παλλάδιον, η Τεγέα και, κυρίως, η Νεμέα και η Ολυμπία. Θα άξιζε να τις φέρω και αυτές άνω κάτω, από τα θεμέλια έως την κορυφή. Έχω όλη τη δύναμη να το πράξω, κι επιπλέον απέκτησα μια οξυδέρκεια σε αυτού του είδους τη δράση. Δεν ομοιάζω με εκείνους που τρέχουν από πόλη σε πόλη απλώς για να ιδούν, εγώ επιδιώκω να παίρνω όλα τα  χρήσιμα πράγματα».  

   
Δύο εβδομάδες μετά την πιο πάνω επιστολή, στις 20 Απριλίου του 1730, ο μοχθηρός κληρικός, σε επιστολή του προς τον πρεσβευτή της Γαλλίας στην Κωνσταντινούπολη, αποδίδει τις ακρότητες και τους βανδαλισμούς του σε επιθυμία εκδικήσεως για την κακή τάχα συμπεριφορά των Μανιατών απέναντί του: «Επέρασα από έναν φοβερό τόπο, την περιβόητη Μάνη, που κατοικείται από έναν αιμοβόρο λαό. Είμαι πολύ ευτυχής που γλίτωσα. Έφυγα από την βάρβαρη πατρίδα τους χωρίς να αποκομίσω τίποτε το αξιόλογο, τίποτε για να βγουν τουλάχιστον τα έξοδά μου. Για να ξεσπάσω και για να εκδικηθώ αυτό το σκυλολόϊ, έρριξα τη θλίψη μου επάνω στην Αρχαία Σπάρτη. Δεν ήθελα να μείνει τίποτε από την πόλη που έκτισαν οι πρόγονοί τους. Την έσβησα, την κατέσκαψα, την εκθεμελίωσα, δεν της άφησα λίθο επί λίθου.  

   
Και γιατί, θα ερωτήσει η εξοχότης σας, επέπεσα με τόση μανία επάνω σε αυτή την αρχαία πόλη, ώστε να την κάνω αγνώριστη, υποχρεώνοντάς τη να πληρώσει τις αμαρτίες των απογόνων της; Έχω την τιμή να σας απαντήσω, ότι ήταν πολύ αρχαία και έκρυβε με φιλαυτία κάτω από τα χώμα της πολλούς θησαυρούς, πράγμα που δεν μπορούσα να συγχωρέσω. Έως σήμερα κανείς ταξιδιώτης δεν ετόλμησε να τους αγγίξει, ακόμη και οι Βενετοί, παρά το ότι υπήρξαν κάποτε κυρίαρχοι αυτής της χώρας, τους εσεβάσθησαν. Εγώ έκρινα πως δεν έπρεπε να θρέφω ανάλογο σεβασμό και την ισοπέδωσα λοιπόν με κάθε επισημότητα, πράγμα που προεκάλεσε τον θαυμασμό των Τούρκων, ενώ οι Γραικοί εθύμωσαν και οι Εβραίοι έμειναν κατάπληκτοι. Είμαι ικανοποιημένος, διότι απέκτησα από αυτό το ταξίδι μου πράγματα ικανά να θαμπώσουν όλους τους σοφούς.  

   
Ποιος θα επίστευε ποτέ ότι θα ήταν δυνατόν ν’ ανακαλυφθεί ο τάφος του Αγησιλάου και του Λυσάνδρου, αυτών των ενδόξων βασιλέων της Σπάρτης; Ποιός θα επίστευε πως θ’ ανεκάλυπτα, ύστερα από τόσους πολέμους, σεισμούς και άλλες θεομηνίες που αφάνισαν αυτή την πόλη, θαυμαστά μάρμαρα που μας κάνουν γνωστούς όλους τους Εφόρους, τους ρήτορες και άλλες προσωπικότητες, παντελώς άγνωστες, έως τουλάχιστον την τελευταία καταστροφή που έγινε από εμένα;  

   
«Βιβλία δεν υπάρχουν», συνεχίζει στην επιστολή του. «Πολλοί δεν ξέρουν σ’ αυτή την χώρα ούτε να γράφουν, ούτε να διαβάζουν. Χρησιμοποιούν τα χειρόγραφα για φυσέκια. Κι αφού δεν υπάρχουν βιβλία, φρόντισα για κάτι άλλο, ώστε το ταξίδι μου να ωφελήσει τα Γράμματα. Αφοσιώθηκα με τόσο ενθουσιασμό σε αυτό και έδωσα τέτοια πλήγματα που ο αντίλαλός τους θα ακουστεί σε ολόκληρη την Ευρώπη. Δεν γκρεμίζει κανείς δύο και τρεις πολιτείες χωρίς θόρυβο. Εγώ τις κατέσκαψα, ενώ οι παλαιότεροι περιηγητές έρχονταν μόνο για να τις ανακαλύψουν».  

   
Σε άλλη επιστολή του, αυτή τη φορά προς τον Ιταλό ιεραπόστολο Ντομένικο Ντε Λα Ρόκα που υπηρετούσε στη Γαλλική Πρεσβεία της Πόλης, γράφει: «δεν άφησα λίθο επί λίθου. Πρέπει να σας εξομολογηθώ ότι βρίσκομαι σ’ ένα παραλήρημα χαράς που κατόρθωσα να καταστρέψω ολότελα τις ξακουστές αυτές πολιτείες, έτσι όπως γίνεται σε πόλεμο. Το έκανα για την Γαλλία, για την Αυτού εξοχότητα. Αυτό αποτελεί για μένα μια νέα δόξα».  

   
Αποκαλυπτική για το βαθύ χριστιανικό μίσος που έθρεφε ο Γάλλος ιερωμένος κατά της «κατειδώλου» Σπάρτης και για τα μέσα που χρησιμοποίησε στο καταστροφικό του έργο, είναι και η επιστολή του προς τον Καρδινάλιο Φλερύ, στην οποία του αναγγέλλει ότι πήγε μεν στη Λακωνία σε αναζήτηση παλαιών χειρογράφων, πλην όμως «ο λαός, αυτά τα παιδιά της Λακεδαίμονος, δεν κράτησαν από τους προγόνους τους τίποτε άλλο από την αγάπη της ελευθερίας και τη μανία του πολέμου. Το όνειρό τους είναι να αποκτήσουν όπλα. Τα βιβλία τα χρησιμοποιούν για τα φυσέκια τους…  

   
…Εκτόνωσα λοιπόν το θυμό μου στην κυριότερη πόλη της περιοχής, την αρχαία Σπάρτη. Το βλέμμα μου έπεσε επάνω στα κτίσματα που κατά την γνώμη μου έκρυβαν θησαυρούς για τα Γράμματα. Ήσαν κίονες, ανάβαθρα, ενεπίγραφες μετώπες. Ν’ αφήσω όλα αυτά σε άλλους (γιατί δεν είμαι εδώ ο μοναδικός ερευνητής), θα ήταν έλλειψη καλού γούστου, θα ήταν αδιαφορία για την τιμή του έθνους μου, θα σήμαινε πως είμαι ανάξιος να αντιληφθώ τις προθέσεις του βασιλιά μου και να εκπληρώσω τις διαταγές μου. Πρόκειται, όπως θα κατάλαβε η εξοχότης σας, για καλή υπηρεσία των Γραμμάτων.  

   
Γι’ αυτό, εμίσθωσα εργάτες και κατέστρεψα εκ θεμελίων τα λείψανα της υπέροχης αυτής πολιτείας, σε σημείο που να μην απομείνει λίθος επί λίθου. Μπορεί, σεβασμιότατε, να καταντήσει σε λίγο ένας άγνωστος τόπος, εγώ όμως έχω τον τρόπο να την αναστήσω στο πνεύμα των ανθρώπων, ακόμη και των πιο μακρινών γενεών, γιατί έχω καταρτίσει ολόκληρο κατάλογο των ιερέων και ιερειών της, των εφόρων, των αγορανόμων και των γυμνασίαρχων. Η καλή μου τύχη θέλησε να ανακαλύψω επιγραφές για πολλούς φιλοσόφους, ρήτορες, στρατηγούς, ποιητές, καλλιτέχνες, ακόμα και διάσημες γυναίκες, άγνωστες έως τώρα. Οι επιγραφές αυτές μας πληροφορούν ποιοί αυτοκράτορες ευεργέτησαν την πόλη, ποιοί ευλαβείς ιδιώτες έκτισαν ναούς, ποιοί από αλαζονεία χρηματοδοτούσαν δημόσια θεάματα… Η ευσέβειά μου, σεβασμιότατε, έφτασε στο σημείο να μην αφήσω σε ησυχία ούτε την τέφρα των βασιλιάδων τους. Εσκόρπισα στον άνεμο την τέφρα του Αγησιλάου, εισήλθα στον τάφο του Λυσάνδρου και ανεκάλυψα τον τάφο του Ορέστη».  

   
Είναι πολύ πιθανόν εκείνη η ανεξήγητη μανία του Γάλλου ιερωμένου να αφανίσει τη Σπάρτη να είχε ως αίτιο της την ενημέρωσή του ότι στην περιοχή είχαν φθάσει και άλλοι ξένοι  τυχοδιώκτες και αρχαιοκάπηλοι που ίσως επωφελούντο από τα ευρήματά του. Σε μία επιστολή του προς τον φίλο του Μπινό, αναφέρει την παρουσία στη Λακωνία ενός Άγγλου αρχαιοκάπηλου επ’ ονόματι  Morrison, τον οποίο και περιγράφει ως «μέθυσο, βάρβαρο και αγροίκο» που έγινε έξαλλος όταν έμαθε ότι ο ιερωμένος τον είχε προλάβει. Ο Fourmont πάντως είχε την πλήρη προστασία των Τούρκων, αλλά και διαφόρων ισχυρών Ρωμιών «παραγόντων», όπως ο ιατρός του Μυστρά Ηλίας Δόξας, άνθρωπος της Εκκλησίας και φανατικός τουρκολάτρης και ο Μητροπολίτης Παρθένιος, ο οποίος, εξ ονόματος όλων των προκρίτων, απηύθυνε  στον καταστροφέα της Αρχαίας Σπάρτης επαινετική επιστολή που, μεταξύ άλλων κολακειών, τον προσφωνεί «θειότατο» και «τρισμέγιστο» άνδρα.  

   
Το τρομερό όργιο του αφανισμού των αρχαιοτήτων της Σπάρτης από τον Fourmont, έγινε ωστόσο γνωστό στο Παρίσι και οι προϊστάμενοί του έσπευσαν οργισμένοι να τον ανακαλέσουν τον Απρίλιο του 1730. Επιστρέψας ο βάνδαλος στη Γαλλία, εδέχθη δριμύτατες επιθέσεις από τους πνευματικούς κύκλους για το όργιο των καταστροφών, οι δε κριτικοί τον ετιμώρησαν με κάτι πολύ χειρότερο. Μη υπαρχόντων πλέον των πρωτοτύπων, η γνησιότητα του επιγραφικού καταγραφικού έργου του, που περιελάμβανε περίπου 2.600 επιγραφές, αμφισβητήθηκε εκ θεμελίων. Πολλοί εξέφρασαν την άποψη ότι ο Fourmont με την καταστροφή των επιγραφών είχε σκοπό να ανακατέψει πλαστές και γνήσιες χωρίς να αφήσει ίχνη. Η συλλογή του έπεσε σε πλήρη απαξία και τα χειρόγραφά του, τα ημερολόγια και οι επιγραφές κατετέθησαν αδόξως στα αρχεία της Βασιλικής Βιβλιοθήκης των Παρισίων.  

   
Ο απόηχος των αγρίων καταστροφών του Fourmont στη Λακωνία υπήρξε τόσο αρνητικός που, όταν το 1801 ο Άγγλος περιηγητής Ντοντγουέλ προσεπάθησε να ερευνήσει για τη δράση του Γάλλου καταστροφέως με συγκέντρωση υλικού και αφηγήσεων, συνάντησε μία τρομερή δυσπιστία στον απλό λαό: «Ενώ αντέγραφα μερικές επιγραφές, βλέπω τον Μανουσάκη, έναν εντόπιο εργάτη, ν’ αναποδογυρίζει τα μάρμαρα και να τα κρύβει κάτω από τους θάμνους. Όταν τον ερώτησα τι σημαίνουν αυτά, μου εξήγησε ότι ήθελε να προφυλάξει τις επιγραφές, γιατί πριν πολλά χρόνια ένας Γάλλος μυλόρδος που ήλθε στη Σπάρτη, αφού ξεσήκωσε πολλές επιγραφές εξαφάνιζε με καλέμι τα γράμματά τους. Και πραγματικά μου έδειξε μεγάλες μαρμάρινες πλάκες από τις οποίες είχαν πελεκηθεί με βάρβαρο τρόπο οι επιγραφές».  

   
Βλάσης Γ. Ρασσιάς  

Tα μυστήρια του Γκράαλ

Δισκοπότηρο, μαγικός λέβητας, Σινδών, ομιλούσα λίθος ή βιβλίο... Όποια μορφή κι αν του προσδίδουν, όλοι συμφωνούν στο ότι το Γκράαλ είναι το σύμβολο της απόλυτης εξουσίας και γνώσης.

Οι ειδικοί είναι κάθετοι: το Γκράαλ είναι ένας σκοτεινός μύθος για τον οποίο δε γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα. Μερικοί εμμένουν ότι πρόκειται για αντικείμενο, το ιερό δισκοπότηρο που κρατούσε ο Χριστός στο Μυστικό Δείπνο. Άλλοι κάνουν λόγο για το κύπελλο στο οποίο ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, κρυφός μαθητής του Ιησού, συνέλεξε το αίμα Του όσο ψυχορραγούσε πάνω στο Σταυρό. Κάποιοι άλλοι το ταυτίζουν με την Ιερά Σινδώνη και αρκετοί το βλέπουν ως σύμβολο ή ιερή γενιά. Ακόμα και η τοποθεσία στην οποία έκρυψαν το θρυλικό Γκράαλ έχει ταυτιστεί κατά περιόδους με διάφορες περιοχές ανά τον κόσμο: από το Γκλαστόνμπερι της Αγγλίας και το Ρενέ λε Σατό της Γαλλίας μέχρι το Οκ Άιλαντ των ΗΠΑ, τη Βαλένθια της Ισπανίας ή το Μπάρι της Ιταλίας.

Μέσα σ' αυτή τη θάλασσα των εικασιών, οι ειδικοί μελετητές αναζητούν μια σύμβαση και συνάγουν τρεις πιθανές προσεγγίσεις για το Γκράαλ. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν εκείνοι που το θεωρούν πολύτιμο αντικείμενο και το συνδέουν με τη μορφή του Χριστού, γι' αυτό αναζητούν την ακριβή τοποθεσία όπου φυλάσσεται. Στη δεύτερη κατηγορία εκείνοι που το μελετούν ως σύμβολο και στην τρίτη εκείνοι που ερευνούν τις λογοτεχνικές ρίζες του μύθου.

Ο όρος Γκράαλ εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην Ευρώπη του 1190, έτος θανάτου του συγγραφέα Κρετιέν ντε Τρουά, ο οποίος άφησε ημιτελές το τελευταίο ιπποτικό του μυθιστόρημα Πάρσιφαλ.

Α) 

Απαστράπτον κύπελλο

Το βιβλίο εξιστορούσε την περιπέτεια ενός νέου που άφησε το σπίτι του για να γίνει ιππότης. Όταν έφτασε στον πύργο του βασιλιά Πεσκατόρε έλαβε μέρος σε μια τελετή, κατά τη διάρκεια της οποίας μια κοπέλα διέσχισε το δωμάτιο κρατώντας στο χέρι της ένα γκράαλ που εξέπεμπε σπινθηροβόλο φως. Στη γλώσσα οΐλ, αρχαία διάλεκτος της Βόρειας Γαλλίας που απαντάται μόνο στα λογοτεχνικά κείμενα, γκράαλ σημαίνει δοχείο, αγγείο. Το γεγονός ότι το μυθιστόρημα ήταν το πρώτο στο οποίο γινόταν αναφορά στο Γκράαλ δε σημαίνει ότι ο Κρετιέν επινόησε το αρχέτυπο του δισκοπότηρου. Άλλωστε ο κελτικός πολιτισμός βρίθει από διάφορους μύθους γύρω από θαυματουργά κύπελλα. Ανάλογες ιστορίες συναντάμε και σε ουαλικούς μύθους όπως σ' εκείνον με το λέβητα της θεάς Σέριντγουεν, μια μεγάλη χύτρα μέσα στην οποία παρασκεύαζε το μαγικό ελιξήριο της σοφίας. Αρκούσε να βουτήξει κάποιος το δάχτυλό του μέσα σ' αυτό το ματζούνι για να κατακτήσει τη γνώση. Από τα μέσα του 12ου-13ου αιώνα το γκράαλ άρχισε να γράφεται με  κεφαλαίο. Η λέξη διασώθηκε από τα κείμενα των Φραγκο-κελτών και μετεξελίχθηκε σε κύριο όνομα. Στα λατινικά υπήρχε το gradalis, ενώ στα μέσα του 12ου αιώνα έκαναν την εμφάνισή τους οι παραλλαγές grazal και grasal.

Έκτοτε το Ιερό Γκράαλ αποτελεί αντικείμενο μύθων, μελετών και ονείρων. Ωστόσο το περιεχόμενο των παραμυθιών δεν είναι αποκλειστικά προϊόν φαντασίας, καθώς εδράζονται σ' ένα σύνολο μύθων. Γύρω στα 1200 το Γκράαλ ταυτίστηκε για πρώτη φορά με το κύπελλο που κρατούσε ο Ιησούς στο Μυστικό Δείπνο και στο οποίο αργότερα ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας συνέλεξε το αίμα Του από το Σταυρό.

Β)

Η πέτρα που μιλάει

Γύρω στα 1210 ο Γερμανός Βόλφραμ φον Έσενμπαχ στο ποίημά του "Πάρσιφαλ" ταύτισε το Γκράαλ με μια ομιλούσα λίθο, ενώ αργότερα το Γκράαλ ταυτίστηκε με το ίδιο το βιβλίο. Κάποιοι μελετητές συνδέουν το λατινικό όρο gradalis με το νεότερο ιταλικό graduale, το συναξάρι της Καθολικής Θείας Λειτουργίας, γι' αυτό και συνδέθηκε με το Βιβλίο της Σοφίας. Οι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι το Γκράαλ είναι ένα αντικείμενο που παίρνει διάφορες μορφές, παραμένοντας βασικά σύμβολο εξουσίας και γνώσης.

Αν το Γκράαλ υπάρχει στ' αλήθεια, πού βρίσκεται; Θρυλείται ότι ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας το μετέφερε από την Ιερουσαλήμ στο Γκλαστόνμπερι της Αγγλίας, εκεί όπου ετάφη ο βασιλιάς Αρθούρος. Ωστόσο η πληροφορία είναι ανακριβής και τη διέδωσαν το 1191 οι μοναχοί του Γκλαστόνμπερι, όταν μια πυρκαγιά κατέστρεψε την εκκλησία τους. Ίσως οι καλόγεροι ήλπιζαν να την ξαναχτίσουν με τις εισφορές των προσκυνητών.

Σύμφωνα με άλλες διηγήσεις, το Γκράαλ βρήκαν Ναΐτες ιππότες ανάμεσα στα ερείπια του Ναού του Σολομώντος, στην Ιερουσαλήμ. Σήμερα φυλάσσεται μαζί με σπάνιους θησαυρούς σε μυστική αίθουσα του πύργου Γκιζόρ, στη Γαλλία.

Γ)

Οι έρευνες των ναζί

Ακόμα και ο ναζιστής αρχαιολόγος Ότο Ραν ήταν βέβαιος ότι οι Ναΐτες είχαν μεταφέρει το Γκράαλ στη Γαλλία με σκοπό να το παραδώσουν στους Καθαρούς, αίρεση που καταδίωξε η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Ο Ραν έπεισε τον Χάινριχ Χίμλερ, διοικητή των Ες Ες και οπαδό του αποκρυφισμού, να χρηματοδοτήσει τις έρευνες, αφού ήταν πεπεισμένος ότι είχαν κρύψει το Γκράαλ στον πύργο Μονσεγκούρ, τελευταίο οχυρό των Καθαρών. Τελικά μετά από αλεπάλληλες ανασκαφές ο αρχαιολόγος έφυγε άπραγος.

Άλλος μύθος αφηγείται ότι οι Ναΐτες, στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από το βασιλιά της Γαλλίας, εγκαταστάθηκαν το 1307 στη Σκοτία. Λέγεται ότι συνήψαν φιλία με τον πρίγκιπα Ανρί Σεν Κλερ κι ότι τον βοήθησαν να χτίσει το παρεκκλήσιο Ρόσλιν, στο οποίο υπάρχουν εκατοντάδες σύμβολα των Ναϊτών και του Ιερού Γκράαλ. Κατόπιν έφυγαν για την Αμερική, όπου ίδρυσαν τη Νέα Ιερουσαλήμ, μακριά από την επιρροή του Ποντίφικα. Στο Οκ Άιλαντ της Νέας Σκοτίας ανέσκαψαν το σημείο στο οποίο θεωρούσαν ότι οι Ναΐτες είχαν κρύψει το μυθικό θησαυρό, αλλά δε βρήκαν τίποτα.

Μια άλλη θεωρία θέλει τον Απόστολο Πέτρο να έχει μεταφέρει το δισκοπότηρο στη Ρώμη. Κατά τη διάρκεια των διωγμών λέγεται ότι ο Άγιος Λαυρέντιος το έστειλε στη Χουέσκα της Ισπανίας, όπου θεωρούσε ότι θα ήταν ασφαλές, κι ότι κατέληξε στη Βαλένθια το 1437. Στο παρεκκλήσιο Καπίγια ντελ Σάντο Κάλιθ της ισπανικής πόλης λατρεύουν μέχρι σήμερα ένα κύπελλο με πολύτιμους λίθους, το οποίο οι πιστοί θεωρούν ότι είναι το Ιερό Γκράαλ.

Δ)

Ιερή Σινδώνη

Στον καθεδρικό ναό του Αγίου Λαυρεντίου στη Γένοβα το Γκράαλ ταυτίζεται με την Ιερή Λεκάνη από την Καισαρεία. Πρόκειται για οκταγωνική λεκάνη που έφεραν οι στρατιώτες που κατέλαβαν το 1101 την Καισαρεία. Αυτοί πίστευαν ότι ήταν ο πίναξ πάνω στον οποίο έπεσε η κεφαλή του Ιωάννη του Βαπτιστή.

Σύμφωνα με άλλους, η μυστικιστική μουσουλμανική οργάνωση των Σούφι παρέδωσε το Γκράαλ στον Φρειδερίκο Β', ο οποίος το έκρυψε σε μια μυστική αίθουσα του Καστέλ ντελ Μόντε, κοντά στην Άντρια, περιοχή της επαρχίας Απουλία στην Ιταλία. Εκεί, στην πύλη του καθεδρικού ναού του Σαν Νίκολα, που βρίσκεται στο Μπάρι, υπάρχει μια εικόνα του βασιλιά Αρθούρου που υποδεικνύει την κρύπτη.

Το Γκράαλ θα μπορούσε να φυλάσσεται και στο Τορίνο. Πιθανότατα το μετέφεραν εκεί μαζί με την Ιερά Σινδώνη οι Σταυροφόροι του Μεσαίωνα. Στο ναό της Μεγάλης Μητέρας του Θεού υπάρχει το Άγαλμα της Πίστης, που στο δεξί χέρι κρατά ένα ανοιχτό βιβλίο και στο αριστερό ένα δισκοπότηρο. Λέγεται ότι το άγαλμα κοιτά την κρύπτη του Γκράαλ.

Κάποιοι μελετητές ταυτίζουν το Γκράαλ με την Ιερά Σινδώνη και υποστηρίζουν ότι ο όρος προέρχεται από τις λέξεις greil ή greille, που παραπέμπουν στις ιταλικές griglia (εσχάρα) και grata (κιγκλίδωμα). Βάσει των παραπάνω θεωρούν ότι ο όρος αναφέρεται στο επίχρυσο προστατευτικό πλέγμα κάτω από το οποίο τοποθετήθηκε το ιερό σάβανο για να μεταφερθεί στην Κωνσταντινούπολη.

Ε)

Πορεία προς το θείο

Μετά από όλες αυτές τις αντικρουόμενες ερμηνείες εύλογα καταλήγει κάποιος στο συμπέρασμα ότι ίσως το Γκράαλ να μην υπήρξε ποτέ. Κάποιοι ιστορικοί αντιτείνουν ότι η παρουσία τόσων στοιχείων δεν αναιρεί το ότι κάποτε υπήρχε μια ενότητα μεταξύ τους. Άλλωστε η πραγματική δύναμη του Γκράαλ είναι ακριβώς ότι πρόκειται για ένα άδειο κύπελλο που ο καθένας μπορεί να γεμίσει αν επιστρατεύσει την πίστη του. Μπορεί επομένως να το μετατρέψει σε σύμβολο του στόχου που επιθυμεί να επιτύχει. Η πλειοψηφία πάντως των ειδικών συμφωνεί στο ότι η έρευνα για το Γκράαλ συμβολίζει την πορεία προς την προσέγγιση ενός μυστηριώδους και υπερβατικού αντικειμένου που τελικά ταυτίζεται με τον ίδιο το Θεό.

Μόλις την Αγιοκατάταξε ο Πατριάρχης, το πρώτο θαύμα το έκανε η Αγία σε αυτόν για να του δείξει την δύναμη που έχει από την Μακεδονία.

Θα πούμε ωραία και σπουδαία πράγματα προς δόξα του ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ.

Τις προάλλες που επισκέφτηκε ο Πάπας τα Σκόπια πήγαν οι Σκοπιανοί να του πάρουν συνέντευξη τύπου, αλλά αυτός τους προσγείωσε αμέσως λέγοντας τους:

«μπορεί τώρα να λέγεστε βορειομακεδόνες αλλά δεν έχετε καμία σχέση με τους Μακεδόνες της εποχής που αποβιβάστηκε ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ στην Νεάπολη και στους Φιλίππους της Μακεδονίας»

Κάγκελο έμειναν οι Σκοπιανοί. Σου λέει ο Πάπας να κρατήσουμε «καμία πισινή, δεν ξέρεις αύριο τι γίνετε;»

Ενώ οι δικοί μας προδότες τα έδωσαν όλα, εσώψυχα και εσώρουχα.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ αδελφοί

Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

Να πως μας σώζει η Ιστορία και η Παράδοση και πρέπει να τα διαφυλάξουμε ακόμα και με το αίμα μας.

Δεκαετία του 60 ένας νεαρός τότε κληρικός από την Κρήτη υπηρετούσε σε ένα χωρίο της Αν. Μακεδονίας, ακριβώς δίπλα στους Αρχαίους Φιλίππους.

Το πανέμορφο αυτό χωριουδάκι κρατούσε την τουρκική ονομασία του αλλά ο ιερέας παρατήρησε ότι τα περισσότερα κορίτσια οι κάτοικοι τα βάφτιζαν και τα έδιναν το όνομα Λυδία.

Τότε έμαθε ο ιερέας από τους πιστούς του, ότι αυτή η τοπική παράδοση ερχόταν από πολύ παλαιά γιατί οι πρόγονοι τους τιμούσαν με αυτό τον τρόπο την πρώτη χριστιανή που βάφτισε ο Απόστολος Παύλος στην Ευρώπη δηλ. την ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ, όταν έφτασε στους Φιλίππους της Μακεδονίας. Μάλιστα οι ίδιοι γνώριζαν και το μέρος που την βάφτισε και ήταν το ποταμάκι που περνά κοντά στο μέρος τους, ο Ζυγάκτης ή Αγγείτης ποταμός που ρέει συνέχεια χειμώνα – καλοκαίρι.

Δηλ. οι κάτοικοι Έλληνες Μακεδόνες του χωριού αυτού (με την τουρκική ονομασία όμως τότε) διατηρούσαν ζωντανά την Παράδοση, όπως μας την έσωσε γλαφυρά ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΛΟΥΚΑΣ στις Πράξεις των Αποστόλων.

Ο κληρικός τότε αναρωτήθηκε πώς να βαφτίζω τα παιδιά αυτά με το όνομα Λυδία αφού η εκκλησία μας δεν την είχε μέχρι τότε αγιοκατατάξει;

 

Δεν άργησε να μεταφέρει στον οικείο Δεσπότη το γεγονός αυτό.

Ο μακαριστός μητροπολίτης Φιλίππων – Νεαπόλεως και Θάσου κ.κ Αλέξανδρος κατανόησε άμεσα το κενό που υπήρχε στα εκκλησιαστικά δρώμενα και ξεκίνησε τάχιστα τις διαδικασίες για την αγιοκατάταξη της ΑΓΙΑΣ ΔΥΔΙΑΣ της Φιλιππησίας, της πρώτης Ευρωπαίας Χριστιανής.

Κατανόησε επίσης ότι το γεγονός αυτό θα έχει παγκόσμια απήχηση και στα ιστορικά δρώμενα της Ελληνικοτάτης Μακεδονίας μας. Που να γνώριζε τα σημερινά δράματα μας …

Το αίτημα μεταφέρθηκε γρήγορα στην Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Κωνσταντινουπόλεως.

Τότε Οικουμενικός ήταν ο Δημήτριος.

Άμεσα η Σύνοδος της Κωνσταντινούπολης αγιοκατάταξε την ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ εις τας Δέλτους της Εκκλησίας μας και μάλιστα ως ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟ.

Ακόμα δεν είχαν στεγνώσει οι υπογραφές των αρχιερέων πάνω στην πράξη αυτή της αγιοκάταξης και ο Πατριάρχης Δημήτριος δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από την αδελφή του στην Αθήνα για να του μεταφέρει τον γνωστό καημό της, ότι η θυγατέρα της και ανιψιά του Πατριάρχη αν και χρόνια πανδρεμένη δεν μπορούσε να τεκνοποιήσει.

Ο Πατριάρχης Δημήτριος κατέφυγε στην νέα ΑΓΙΑ που μόλις η σύνοδος της ΠΟΛΗΣ αγιοκατάταξε δηλ. την ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ την ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟ.

Δεν πέρασαν πολλές μέρες και καλά νέα αυτή την φορά ήρθαν τηλεφωνικά στον Πατριάρχη.

Η ανιψιά του κυοφορούσε.

Όλοι έμειναν έκπληκτοι από την μεγάλη παρρησία της νέας ΑΓΙΑΣ.

Οι μήνες της κυοφορίας πέρασαν και η ανιψιά του Πατριάρχη Δημητρίου γέννησε ένα υγιέστατο κοριτσάκι στις 20 Μαΐου δηλ. την ημέρα που εκκλησία μας καθόρισε να τιμάται η μνήμη της ΑΓΙΑΣ ΛΥΔΙΑΣ.

Φυσικά το κοριτσάκι αυτό βαπτίσθηκε Λυδία.

Το όλο αυτό γεγονός με έκδηλη συγκίνηση το διατυμπάνιζε ο τότε Οικουμενικός Πατριάρχης σε κάθε ευκαιρία για να προσδώσει τιμή στην μεγάλη αυτή ΑΓΙΑ.

Η ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ η Φιλιππησία και Ισαπόστολος από τα άγια χώματα της Μακεδονίας δίνει και σήμερα διαχρονικό μήνυμα σε όλο τον πλανήτη.

Ποιο είναι το μήνυμα ΤΗΣ

«- σε άγια χώματα βαπτίσθηκα από ΑΓΙΑ ΧΕΡΙΑ, του Αποστόλου Παύλου, βαπτίστηκα και ενδύθηκα ΧΡΙΣΤΟ και μαζί μου βαπτίσθηκε και ενδύθηκε ΧΡΙΣΤΟ όλη η Ελληνική Μακεδονία του Μεγ. Αλεξάνδρου και του Βασιλιά Φιλίππου και μέσω αυτής ενδύθηκε ολόκληρος ο Εθνικός κόσμος τον Ελληνοχριστιανικό πολιτισμό και αισθάνθηκε από τότε ανθρώπινα»

Από το χαριτωμένο χωριουδάκι της ΑΓΙΑΣ ΛΥΔΙΑΣ που φέρει σήμερα την ονομασία της και από το πανέμορφο βαφτιστήρι της που ευωδιάζει πάντα είναι η φωτογραφία κειμένου.

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ και χρόνια πολλά σε όλες που φέρουν το πανέμορφο αυτό όνομα της ΑΓΙΑΣ.

Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων 

Στις 19 Μαΐου 1919, ακριβώς πριν από 100 χρόνια, ο Τούρκος αξιωματικός Μουσταφά Κεμάλ (ο μετέπειτα αποκληθείς Ατατούρκ, δηλαδή πατέρας των Τούρκων) αποβιβάσθηκε στη Σαμψούντα (Αμισό) και κήρυξε τη δεύτερη φάση της σφαγής των Ελλήνων του Πόντου. Η Ποντιακή Γενοκτονία τιμάται εφέτος με ιδιαίτερη συγκίνηση. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι αποτελεί ένα κρίκο στην αλυσίδα των γενοκτονικών ενεργειών των Οθωμανών και των Νεοτούρκων κατά του Ελληνισμού της Ανατολής και κατά των άλλων Χριστιανικών εθνοτήτων, όπως ήσαν οι Αρμένιοι, οι Ασσύριοι κ.ά. 

Η τουρκική προπαγάνδα ισχυρίζεται ότι όσα συνέβησαν στον Πόντο και στα παράλια της Ιωνίας ήσαν μία φυσιολογική αντίδραση των Τούρκων στην αποβίβαση του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη (2.5.1919). Αυτή είναι μία εσφαλμένη και παραπλανητική τοποθέτηση. Διότι οι σφαγές κατά του Ελληνισμού στα παράλια της Μκράς Ασίας άρχισαν το 1914, πέντε χρόνια πριν από την έλευση του Ελληνικού Στρατού. Στον ιστορικό Πόντο, στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας, εξοντώθηκαν 353.000 Έλληνες, μεταξύ των οποίων Επίσκοποι, όπως ο Ζήλων Ευθύμιος, πρόκριτοι, δημοσιογράφοι και χιλιάδες άμαχοι. Συνολικά στη χερσόνησο της Μικράς Ασίας εφονεύθησαν 1.000.000 Έλληνες. Η ιδεολογία των Νεοτούρκων αξιωματικών και του Κομιτάτου «Ένωσις και Πρόοδος» ήταν άκρως ρατσιστική: Να εξαλειφθούν οι Χριστιανοί και κυρίως οι Έλληνες και οι Αρμένιοι. Να δημιουργηθεί μία αμιγώς μουσουλμανική νέα Τουρκική Δημοκρατία.

Το κείμενο που ψηφίστηκε στη Γενική Συνέλευση της Διεθνούς Ενώσεως Ακαδημαϊκών ειδικών για τις Γενοκτονίες (IAGS) τον Ιούλιο του 2007 στο Σαράγεβο αναφέρει: 

“Είναι πεποίθηση της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών ότι η οθωμανική εκστρατεία ενάντια στις χριστιανικές μειονότητες της αυτοκρατορίας μεταξύ 1914 και 1923 αποτέλεσε μια γενοκτονία ενάντια σε Αρμένιους, Ασσύριους και Έλληνες”.

Παρά ταύτα η Τουρκία δεν έχει παραδεχθεί την ευθύνη της για όσα εγκλήματα διαπράχθηκαν κατά των Ελλήνων και των άλλων Χριστιανών. 

Για να τιμήσουμε εμπράκτως τη μνήμη των θυμάτων πρέπει: 

1. Να διδάσκουμε σωστά την Ιστορία χωρίς εκδικητικότητα, αλλά και χωρίς να αποδεχόμαστε τις θεωρίες των αποδομητών και των αναθεωρητών που αρνούνται τη Γενοκτονία. 
2. Να τονίζουμε τη διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού: Αρχαιότητα, Βυζαντινή Ρωμανία, Τουρκοκρατία (και Ενετοκρατία), Νεώτερος και Σύγχρονος Ελληνισμός.  
3. Να προβάλλουμε τον πλούτο της ελληνικής γλώσσας και λογοτεχνίας. Η Ποντιακή διάλεκτος έχει άμεση σχέση με τα αρχαία ελληνικά.  
4. Να θυμόμαστε τη συμβολή της Ορθοδοξίας στη διατήρηση της εθνικής ταυτότητας. Η Παναγία Σουμελά είναι χαραγμένη ανεξίτηλα στη συλλογική μνήμη του Ποντιακού Ελληνισμού. Επί τουρκοκρατίας υπήρχαν τουρκόφωνοι Πόντιοι, οι οποίοι διαφύλαξαν την Ορθόδοξη Πίστη και έτσι παρέμειναν Έλληνες.  
5. Να αντιμετωπίζουμε με αποφασιστικότητα τις σύγχρονες προκλήσεις του τουρκικού επεκτατισμού στην Ελλάδα και στην Κύπρο. 

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 19.5.2019 

Από σήμερα αλλάζει ο τρόπος με τον οποίο υπολογίζουμε το κιλό

Πηγή: Pixabay

Από τη στιγμή που ερχόμαστε έως τη στιγμή που φεύγουμε από τον κόσμο, μετριόμαστε και μετράμε. Βάρη, μήκη, θερμοκρασία, μάζα αποτελούν απαραίτητα εργαλεία για το εμπόριο, την υγεία, τη γνώση μας. Ωστόσο, πάντα παρέμενε πρόκληση η ακριβής μέτρηση ανάλογων δεδομένων. 

Στο πέρασμα των χρόνων, πολύς κόπος δαπανήθηκε στον καθορισμό των μονάδων μέτρησης που κατά καιρούς αλλάζουν και αναθεωρούνται. Και σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα Μετρολογίας, τίθεται και επισήμως σε ισχύ η αναθεώρηση του Διεθνούς Συστήματος Μονάδων (SI).

Προς τι η αλλαγή;

Όμως, γιατί αλλάζουμε το μετρικό σύστημα; Με την αναθεώρηση οι εκπρόσωποι των 60 κρατών – μελών του Διεθνούς Γραφείου Μέτρων και Σταθμών (ΒΙΡΜ), που συνήλθαν τον περασμένο Νοέμβριο στις Βερσαλλίες, στοχεύουν να κάνουν τις μονάδες μέτρησης πιο σταθερές και αξιόπιστες σε βάθος χρόνου, συνδέοντας τις μετρήσεις στο μικροσκοπικό επίπεδο (ατομικό και κβαντικό) με τις μετρήσεις στο μακροσκοπικό επίπεδο.

Τι αλλάζει;

Για όσους ονειρεύονται πως η ζυγαριά τους θα τους δείξει κατά τι λιγότερο, στην πραγματικότητα, δεν αλλάζει κάτι, καθώς η μετάβαση στη νέα εποχή μέτρησης γίνεται απρόσκοπτα.

H αναθεώρηση που τίθεται σε ισχύ σήμερα έχει ως στόχο τέσσερις από τις βασικές μονάδες του συστήματος -το χιλιόγραμμο ή κιλό (μονάδα μέτρησης της μάζας), το αμπέρ (μονάδα μέτρησης της έντασης του ηλεκτρικού ρεύματος), το κέλβιν (μονάδα μέτρησης της θερμοκρασίας) και το γραμμομόριο (μονάδα μέτρησης για την ποσότητα ύλης ενός σώματος)- έτσι ώστε να ορίζονται πλέον έμμεσα, με όρους κάποιας φυσικής σταθεράς.

Μέχρι σήμερα το πρότυπο του κιλού, το λεγόμενο και μόνο «αληθινό» κιλό ή «Το Μεγάλο Κ» (Le Grand K), που χρησιμοποιείται από το 1889, φυλάσσεται σε ένα εργαστήριο στο κτήριο του Διεθνούς Γραφείου Μέτρων και Σταθμών (το οποίο είχε ιδρυθεί το 1875), στις Σέβρες της Γαλλίας. Ο εν λόγω εμβληματικός λαμπερός κύλινδρος -που διεκδικούσε το δικαίωμα να αποκαλείται το μοναδικό αληθινό κιλό στον κόσμο- αποτελεί το τελευταίο υλικό κατασκεύασμα που ακόμη χρησιμοποιείτο για τον ορισμό μίας μονάδας του συστήματος SI - ΑΠΕ/ΜΠΕ

Συγκεκριμένα, το κιλό θα ορίζεται πλέον με βάση την κβαντική Σταθερά Πλανκ, τη μικρότερη δυνατή μονάδα ενέργειας που δεν αλλάζει ποτέ και από την οποία μπορεί να προκύψει η μάζα σύμφωνα με τη θεωρία του Αϊνστάιν για τη σχέση μάζας-ενέργειας. Το αμπέρ θα ορίζεται με βάση το φορτίο τού ηλεκτρονίου, το κέλβιν με βάση τη Σταθερά Μπόλτζμαν και το γραμμομόριο με βάση τη Σταθερά Αβογκάντρο.

Είχε προηγηθεί τα προηγούμενα χρόνια μία ανάλογη αναθεώρηση για τις άλλες τρεις βασικές μονάδες του συστήματος SI: Το μέτρο (μονάδα μέτρησης της απόστασης), το δευτερόλεπτο (μονάδα μέτρησης του χρόνου) και το κηρίο ή καντέλα (μονάδα μέτρησης της έντασης μίας φωτεινής πηγής).

ΕΣΥ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΤΣΙΜΕΝΤΕΝΙΟ ΤΟΙΧΟ ΣΤΟΝ ΑΛΙΜΟ;

Γράφει η 

 Gancheva Desi 

Δημότισσα και Δημότη του Αλίμου

ΕΣΥ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΤΣΙΜΕΝΤΕΝΙΟ ΤΟΙΧΟ ΣΤΟΝ ΑΛΙΜΟ;

Ξέρεις ότι:

1. Εν αγνοία σου, ο Δήμος Αλίμου το 2017 συναλλάχθηκε με το ΤΑΙΠΕΔ (κτηματομεσιτικό γραφείο των «δανειστών» εκποίησης της περιουσίας του λαού!) υπογράφοντας σύμφωνο συνεργασίας μαζί του δεχόμενος να μην κάνει χρήση ένδικων μέσων, υποθηκεύοντας τα συμφέροντά μας (το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής μας);

2. Προβλέπεται να δομηθούν περίπου 19.000τμ (αντίστοιχο με 20 τετραώροφες
πολυκατοικίες);

3. Προβλέπεται η κατασκευή: ελικοδρομίου, υδατοδρομίου, πύργου ελέγχους ύψους
12 μέτρων, πρατηρίου, δεξαμενών καυσίμων απόβλητων πετρελαιοειδών και λυμάτων; 

4. Κοντά στη λεωφόρο Ποσειδώνος, όπου τα μπάζα φθάνουν τα 6,50 μέτρα, οι κτιριακοί όγκοι θα έχουν ύψος 16,5 μέτρα δημιουργώντας έναν τσιμεντένιο τοίχο μπροστά στην πόλη του Αλίμου;

5. Ο τοίχος του συγκροτήματος κατά μήκος της παραλίας θα έχει ύψος 2 μέτρα; 

6. Ο αερισμός των γειτονικών περιοχών δε θα είναι πλέον επαρκής, δεδομένου ότι κτίρια και περιφράξεις θα δημιουργούν συμπαγή φραγμό-τοίχο;

7. Το κυκλοφοριακό, ο θόρυβος, η ατμοσφαιρική ρύπανση, καθώς και η θερμοκρασία θα αυξηθούν κατακόρυφα από τις χρήσεις της μαρίνας θέτοντας σε κίνδυνο την ποιότητα ζωής σου και την υγεία σου;

8. Το τοπίο προς, και από τη θάλασσα, αλλοιώνεται ανεπανόρθωτα;

9. Η δραματική μείωση και καταστροφή του πρασίνου από την ‘’ανάπτυξη’’ δεν
τεκμηριώνονται παραβιάζοντας τις αρχές της βιώσιμης ανάπτυξης, (άρθρο 24 του Συντ. καθώς και το άρθρο 11 της Συνθήκης λειτουργίας της Ε.Ε. – ΣΛΕΕ);

10. Απορροφώντας τις χρήσεις της πόλης καταστρέφει την τοπική οικονομία, (καταστήματα, εστιατόρια, café, εμπορικά κέντρα κ.ά.) 

Απαιτούμε η πολιτεία και ο Δήμος Αλίμου να προστατεύσουν, ως εντολοδόχοι μας,
την ποιότητα ζωής και τα συμφέροντά μας, και όχι αλλότρια συμφέροντα, τα οποία
σε καμία περίπτωση δε συνάδουν με την τσιμεντοποίηση και τη βιώσιμη ανάπτυξη.
Πρέπει να γνωρίζουν ότι είμαστε έτοιμοι να αγωνιστούμε για τα ευνόητα,
πλην όμως καταπατητέα από εκείνους που οφείλουν να τα προασπίζουν.
Ενημερωθείτε! Αντιδράστε! Διεκδικήστε!

Τρίτη 21 Μαΐου 2019 στις 7.00μμ
συγκεντρωνόμαστε στο θεατράκι, δίπλα στη μεγάλη παιδική χαρά της ακτής,
για να γνωριστούμε, να αλληλοενημερωθούμε και να συντονίσουμε τον αγώνα μας.
Ηλεκτρονική σελίδα: https://toixosmarinasalimou.gr

Ε-mail επικοινωνίας: toixosmarinasalimou@gmail.com fb: Τοίχος Μαρίνας Αλίμο 

Evita Peron: Η φεμινίστρια που υποβλήθηκε σε θανάσιμη λοβοτομή από το σύζυγo για τις ιδέες της

Η ιστορία της Evita Peron τα είχε όλα: Ξεκίνησε από πολύ χαμηλά και έφτασε να γίνει η Πρώτη Κυρία της χώρας της. Ο λαός της την αγάπησε με τόσο πάθος που θέλημά του ήταν να την ανακηρρύξει σε Αγία. Πάλεψε για όσα περισσότερα μπορούσε για τις γυναίκες. Η ίδια έλεγε: “Διεκδίκησα περισσότερα δικαιώματα για τις γυναίκες, επειδή ήξερα τί αναγκάζονται να υποφέρουν.”

Η Evita Peron γεννήθηκε στις 7 Μαΐου του 1919 σε μια αγροτική περιοχή της Αργεντινής. Ήταν ένα νόθο παιδί και στα δεκαπέντε της χρόνια μετακόμισε στην πρωτεύουσα, το Μπουένος Άιρες επιδιώκοντας να κάνει καριέρα ως ηθοποιός. Η ομορφιά της οπωσδήποτε αποτελεί διαβατήριο και πράγματι ο πρώτος της ρόλος έρχεται το 1935 όταν ήταν μόλις 16 ετών. Στη συνέχεια παίρνει αρκετούς μικρούς ρόλους τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο και θεωρείται μια ανερχόμενη στάρλετ.

H Evita είχε μεγαλώσει πολύ δύσκολα, μέσα στη φτώχια και στην ταπείνωση, αφού το ότι ήταν ένα παιδί εκτός γάμου αποτελούσε μεγάλο στίγμα εκείνη την εποχή. Για να επιβιώσει πρέπει να γίνει σκληρή και να εκμεταλλεύεται τους άλλους πριν προλάβουν εκείνοι να της το κάνουν. Ήδη σε ηλικία 18 ετών ξέρει τι πρέπει να κάνει για να αναρριχηθεί: Επιλέγει εραστές που θα τη βοηθήσουν στην καριέρα της. Και κάθε φορά ανεβάζει τον πήχη. Φυσικά όλοι υποκύπτουν στη γοητεία της. Καταφέρνει λοιπόν να γίνει μια δημοφιλής πρωταγωνίστρια σε ραδιοφωνικές σαπουνόπερες και να αποκτήσει οικονομική άνεση και αναγνωρισιμότητα.



Κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο λέγεται ότι βρισκόταν συχνά σε διάφορα clubs που σύχναζαν φασίστες. Ήταν ήδη γνωστή από τις ραδιοφωνικές της επιτυχίες με το ψευδώνυμο Senorita Radio και το 1944 σε μια φιλανθρωπική εκδήλωση γνωρίζει τον τότε συνταγματάρχη Juan Peron. Eκείνη είναι τότε 24 ετών κι εκείνος 48. Τον αγάπησε χωρίς όρους διότι ήταν εκείνος που την ανέβασε τόσο ψηλά ώστε όλοι όσοι στο παρελθόν την ταπείνωσαν τώρα παραδέχονται πως έγινε ανώτερή τους. Ο Peron ήταν ο άνθρωπος που διέπραξε το πραξικόπημα του 1943 με σκοπό να αποτρέψει την Αργεντινή να συνταχθεί με τους Συμμάχους. Εκείνος της αναθέτει το φιλανθρωπικό έργο της δικτατορίας του και την λατρεύει διότι με το προφίλ της κατάφερε να συσπειρώσει την εργατική τάξη και να εδραιώσει την εξουσία του.



Παντρεύονται το 1946 και ο Juan Peron γίνεται Πρόεδρος της Αργεντινής. Εκείνη βρίσκεται συνεχώς ενεργά στο πλευρό του και εμφανίζεται δίπλα του σε κάθε δημόσια εμφάνιση, κάτι που γίνεται πρώτη φορά στα χρονικά της χώρας. Το motto της ήταν “Μια Peronίστρια οφείλει τυφλή πίστη στον Πρόεδρο”. Η λαϊκή τάξη πράγματι την ακολουθεί, την λατρεύει και την αποθεώνει σε κάθε της βήμα. Ουσιαστικά εκείνη είναι που θέτει τα βαθιά και σταθερά θεμέλια της δικτατορίας του συζύγου της μπολιάζοντας τον μιλιταρισμό με το λαϊκισμό τη γνωστή και ως ιδεολογία του Peron-ιστικού καθεστώτος δηλαδή το justicialismo. Μόνος του σε καμια περίπτωση δεν θα ήταν τόσο λαοφιλής. Όπου πάνε μαζί ο κόσμος φωνάζει ρυθμικά το όνομά της.



Για τα επόμενα έξι χρόνια η Evita αποκτά τεράστια δύναμη καθώς εκπροσωπεί τα εργατικά δικαιώματα και η φήμη της εξαπλώνεται στην Ευρώπη. Επισκέπτεται την Ισπανία και το Φράνκο, ενώ πάει επίσης στη Γαλλία, την Πορτογαλία, το Μονακό και την Ιταλία όπου θα γνωρίσει μέχρι και τον Πάπα. Παντού το μήνυμά της είναι “Παλεύουμε για να έχουμε λιγότερους πλούσιους και λιγότερους φτωχούς. Πρέπει να κάνετε το ίδιο”. Ο Ευρωπαϊκός Τύπος δεν τη συμπαθεί, είναι πολέμιός της και την χτυπά εκεί που θα πονέσει: Στο στυλ της. Κριτικάρει την παρωχυμένη αίσθηση που έχει για τη μόδα. Εκείνη θα απαντήσει ανανεώνοντας ριζικά την γκαρνταρόμπα της με καινούρια ρούχα κατευθείαν από το Παρίσι.



Ο Peron πέρασε το νόμο για το δικαίωμα ψήφου της γυναίκας κάτι που έφερε πολλές και έντονες αντιδράσεις. Ο Juan και η Εvita θα δώσουν ιστορικές μάχες υπέρ αυτής της νομοθεσίας και οι γυναίκες της χώρας πλέον θεοποιούν την Πρώτη Κυρία η οποία είναι Υπουργός Εργασίας και Υγείας ενώ ιδρύει το πρώτο γυναικείο πολιτικό κόμμα μεγάλης κλίμακας της χώρας, το Γυναικείο Περονικό Κόμμα. Τότε πλέον, το 1948 η Evita ξεκίνησε το ταξίδι της προς την Αγιοσύνη: Ίδρυσε 1000 ορφανοτροφεία, 1000 σχολεία, 60 νοσοκομεία και αναρίθμητα γηροκομεία. Φτιάχνει την “Πόλη της Εvita” μια ολόκληρη περιοχή μέσα στο Μπουένος Άιρες και κάθε χρόνο μοιράζει χιλιάδες παπούτσια, είδη κουζίνας και ραπτομηχανές.



Παράλληλα με όλο το πολιτικό και κοινωνικό της έργο είναι και fashion icon: Δε διστάζει να φιλήσει λεπρούς και ασθενείς με σύφιλη φορώντας γούνες. Το 1951 ο λαός ζητά να θέσει υποψηφιότητα για την αντιπροεδρία της Αργεντινής. Αυτό δεν έμελλε να γίνει: η αντιπολίτευση των στρατιωτικών και της υψηλής κοινωνίας μαζί με το πρόβλημα της υγείας της την αναγκάζουν να αποσύρει την υποψηφιότητά της. H διάγνωση είναι καρκίνος της μήτρας, η ίδια ακριβώς νόσος που σκότωσε και την πρώτη σύζυγο του Peron. Λίγο πριν το θάνατό της λαμβάνει από το Κογκρέσο τον τίτλο του Πνευματικού Ηγέτη του Έθνους. Την τελευταία φορά που βρέθηκε στο μπαλκόνι της Προεδρικής Κατοικίας ανακοίνωσε όλους τους τίτλους τιμής που της είχαν αποδοθεί και τόνισε ότι θα κρατήσει μόνο τον τελευταίο, αυτόν του Πνευματικού Ηγέτη.



Πεθαίνει σε ηλικία 33 ετών και το πένθος είναι βαρύ. Ο Juan Peron λέγεται ότι σαλεύει: Καλεί έναν Ισπανό ειδικό στην ταρίχευση για να μουμιοποιήσει το πτώμα της. Σχεδίαζε την ανέγερση ενός μαυσωλείου προς τιμήν της ώστε να είναι αυτός ο τελευταίος τόπος κατοικίας της κάτι όμως που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Η σορός της Evita εκτίθεται σε λαϊκό προσκύνημα. Ο λαός την λατρεύει με τόση υστερία που το Βατικανό έλαβε 40 000 γράμματα με το αίτημα η Εvita να ανακηρρυχθεί σε Αγία. Η ταφή της γίνεται με τιμές Αρχηγού Κράτους και δημοσία δαπάνη.
  
Σαφέστατα και πλέον ο Peron δε μπορεί να μείνει στην εξουσία και ανατρέπεται από το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1955 με το νέο καθεστώς να θεωρεί τη σορό της Evita επικίνδυνο πολιτικό σύμβολο. Τη στέλνουν στην Ευρώπη και φροντίζουν να το κρύψουν με πλαστό όνομα, κάτι που αποκαλύφθηκε είκοσι χρόνια αργότερα όταν την παρέδωσαν στον Peron κι εκείνος επιστρέφοντας από την Ισπανία επαναπατρίζει τη σορό της αγαπημένης του το 1974. Φαινομενικά, οι δυο τους ήταν το τέλειο ζευγάρι. Σύμφωνα όμως με τον Αμερικανό νευροχειρουργό και καθηγητή του Yale Daniel E. Nijensohn, ο υπεύθυνος για τον γρήγορο θάνατο της Evita ήταν ο ίδιος ο Juan ο οποίος την υπέβαλλε σε λοβοτομή παρά τη θέλησή της.

Σύμφωνα με τον καθηγητή λοιπόν, ο Peron υπέβαλλε την Evita σε λοβοτομή το 1952 λίγους μήνες πριν το θάνατό της και αυτό επιδείνωσε δραματικά την κατάσταση της υγείας της. Ακόμη πιο φρικτός είναι ο λόγος που τον κατηγορεί ότι το έκανε: Σκοπός του ήταν να ελέγξει την επικίνδυνη συμπεριφορά της επειδή θεωρούσε ότι απειλούσε να προκαλέσει ρήξη στην Κυβέρνηση. Η λοβοτομή αυτή αποτελούσε κρατικό μυστικό μέχρι το 2011 όταν και ο νευροχειρουργός απέκτησε ακτινογραφίες του εγκεφάλου της οι οποίες απεδείκνυαν ότι είχαν κοπεί οι νευρικές συνδέσεις ανάμεσα στον προμετωπιαίο λοβό και τον υπόλοιπο εγκέφαλο. Η μείωση των συναισθηματικών αποκρίσεων που προκαλεί αυτή η διαδικασία θα μπορούσε μεν να ανακουφίσει από τον πόνο που της προκαλούσε η επιθετική μορφή της κακοήθειας, ωστόσο ο λόγος που έγινε δεν ήταν μονάχα αυτός, αλλά η έσχατη λύση ώστε εκείνη να ηρεμήσει και να αποτραπεί ένας εμφύλιος πόλεμος αφού από τότε που διεγνώσθη με καρκίνο το 1951 και ενώ ήδη είχαν αρχίσει να διαφαίνονται ρήγματα στην κυβέρνηση, ήταν εξαιρετικά εμπρηστική εναντίον όσων είχαν διαφορετικές απόψεις μαζί της.

Είναι εντυπωσιακό ότι από το κρεβάτι της και χωρίς να το γνωρίζει ο σύζυγός της, η καρκινοπαθής Εβίτα παρήγγειλε 5.000 αυτόματα πιστόλια και 1.500 πολυβόλα από τον πρίγκιπα της Ολλανδίας. Σκοπός της ήταν να εξοπλίσει τους εργάτες, ώστε να σχηματίσουν ένοπλες ομάδες. “Θα πεθάνω μα θα επιστρέψω και θα είμαι χιλιάδες.” ήταν τα τελευταία της λόγια πριν περάσει στην αιωνιότητα. 

πηγή

Η φωτιά στο λιβάδι

Γράφει ο Ηλίας Σταμπολιάδης

Κάποιος μιλούσε δυνατά με παράλογους συνειρμούς απευθυνόμενος σε πρόβατα με χρωματιστά αυτιά που ζητωκραύγαζαν και αυτό που κατάλαβα πως έλεγε ήταν ότι η πατρίδα τους είναι ένα λιβάδι χωρίς σύνορα όπου κάθε ζωντανό και όχι μόνο τα πρόβατα μπορεί να βόσκει ελεύθερα και εάν χρειαστεί παραπάνω χορτάρι θα πάει στο παζάρι των λύκων να αγοράσει, υποθηκεύοντας ότι χωράφια έχουν απομείνει στο λιβάδι. 

Ρώτησα ένα πρόβατο χωρίς χρώμα στα αυτιά που φαινόταν διαφορετικό από τα άλλα και έδειχνε ανήσυχο, ποίος ήταν αυτός που μιλούσε. “Αυτό το κωλόπαιδο είναι ο αρχηγός του κοπαδιού” μου είπε και συνέχισε. 

“Εμείς τα πρόβατα ήμαστε από μεγάλο σόι και το λιβάδι μας ήταν μεγαλύτερο. Παλιά υπήρχε μία τάξη και κάθε χρόνο σπέρναμε τα χωράφια μας και τα θερίζαμε, κρατούσαμε σπόρο για να ξανασπείρουμε και ότι περίσσευε το μοιραζόμασταν. Η αλήθεια είναι ότι αυτοί που κάνανε κουμάντο και είχαν βάψει τα αυτιά τους γαλάζια έτρωγαν περισσότερο. 

Στη συνέχεια μερικοί με αυτιά βαμμένα πράσινα, είπαν ότι δεν είναι σωστό άλλοι να τρώνε περισσότερο και άλλοι λιγότερο και τους αναθέσαμε το κουμάντο. Αυτοί, αντί να οργώσουν τα χωράφια και να μοιράσουν τον καρπό ίσα, δανείστηκαν από τους λύκους στο παζάρι με υποθήκη και αντί να σπείρουν περισσότερα χωράφια μοίρασαν τα δανεικά μεταξύ τους αφήνοντας τα χωράφια στους μπράβους τους που τα ρήμαξαν. 

Όταν ήλθαν οι λύκοι να πάρουν πίσω τα δανεικά και δεν είχαμε να τα πληρώσουμε συμφώνησαν με τους γαλάζιους και πράσινους αρχηγούς, που εν τω μεταξύ τα είχαν βρει, κατάσχεσαν τα καλύτερα χωράφια του λιβαδιού και το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής για τα επόμενα χρόνια. Τότε εμείς καταλάβαμε ότι οι δανειστές ήταν λύκοι, αλλά οι αρχηγοί τους ονόμασαν “θεσμούς” και μας είπαν ότι πρέπει να πληρώσουμε όλα τα πρόβατα, αφού μαζί τα φάγαμε.

Τότε εμφανίστηκαν κάτι αλήτες με πορτοκαλί αυτιά και αρχηγό αυτόν που ακούς ο οποίος υποσχέθηκε ότι θα σκίσει την συμφωνία με τους λύκους, ζήτησε την υποστήριξη μας για να τους πει ΟΧΙ και του την δώσαμε. Όχι μόνο δεν είπε ΟΧΙ αλλά του ζήτησαν και άλλα που τους τα έδωσε και σαν να μην έφτανε αυτό ξεπούλησε τα Βορεινά χωράφια του λιβαδιού σε κάτι γουρούνια που αρχικά οι αρκούδες και μετά οι λύκοι τους είπαν ότι και αυτά είναι πρόβατα για να τα πάρουν ο καθένας στο δικό του μαντρί. Όσους από εμάς διαμαρτύρονται για το ξεπούλημα συνεχίζουν να μας λένε ρατσιστικά αγριοκάτσικα.

Οι λύκοι έχουν το δικό τους μαντρί και μας υποχρεώνουν κάθε τόσο να στέλνουμε στη φωλιά τους μερικά πρόβατα με βαμμένα αυτιά για να νομίζουμε ότι μαζί κυβερνάμε. Τώρα είναι η εποχή που πρέπει να στείλουμε καινούργια πρόβατα στη φωλιά των λύκων και οι βαμμένοι αρχηγοί τσακώνονται ποιος θα στείλει τα δικά του πρόβατα και για αυτό φωνάζει αυτός που ακούς. Αντί να σκίσει τη συμφωνία με τους λύκους δανείζεται και προεκλογικά μοιράζει στα πρόβατα που πεινάνε λίγο σανό παραπάνω για να τον ζητωκραυγάσουν.

Όλα τα πρόβατα έχουμε απογοητευθεί και αντί οι αρχηγοί να μας ενώσουν να οργώσουμε τα χωράφια μας ζητάνε από τους λύκους, που τους ονομάζουν “επενδυτές”, να έλθουν αυτοί να οργώσουν τα δικά μας χωράφια. Όσο τσακώνονται οι αρχηγοί οι ύαινες από το διπλανό λιβάδι είναι έτοιμες να μπουν στο δικό μας και να μας πάρουν τις καινούργιες πηγές νερού που βρήκαμε.

Ξευτίλα πια, αντί να καταλάβουμε ότι είμαστε όλοι πρόβατα και να συνεννοηθούμε να καλλιεργήσουμε τα χωράφια μας, να πάρουμε δύναμη από τον καρπό τους και να προστατευθούμε από τους λύκους και τις ύαινες, τρέχουμε πίσω από τους αρχηγούς για να μας δώσουν λίγο παραπάνω δανεικό χορτάρι μέχρις ότου οι λύκοι και οι ύαινες μας πάρουν ότι απέμεινε στο λιβάδι.”

“Τι ντροπή να είσαι πρόβατο” πρόσθεσε και έβαλε τα κλάματα. Τα καυτά δάκρυα από τα μάτια του έπεσαν στη γη, το ξερό χορτάρι άναψε φωτιά, το λιβάδι άρχισε να καίγεται και τα πρόβατα να βελάζουν. 
Ηλίας Σταμπολιάδης

ΝΑ ΜΙΛΑΤΕ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΣΙΩΠΕΣ ΦΕΡΝΟΥΝ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΕΙΣ | Votegreece.gr

Ο άντρας δεν γνωρίζει ότι ένα φίδι βρίσκεται απειλητικά κοντά στη γυναίκα… Η γυναίκα δεν γνωρίζει ότι μια πέτρα πιέζει τον άντρα… Η γυναίκα σκέφτεται…”θα πέσω, αν προσπαθήσω να ανέβω το φίδι θα με δαγκώσει…Γιατί δεν με τραβά με πιο πολλή δύναμη;” Ο άνδρας σκέφτεται… “Πιέζομαι-πονάω…. προσπαθώ όσο περισσότερο μπορώ…Γιατί δεν προσπαθεί λίγο να σκαρφαλώσει;” ... 
 Votegreece.gr

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΑΝΑ

Γιαγιά Αντιγόνη: Οι χρωματιστές κορδέλες

Γιαγιά Αντιγόνη: Οι χρωματιστές κορδέλες: Εκείνο το καλοκαίρι, αργήσαμε να φύγουμε για το νησί. Ημουν οκτώ χρονών. Η μάνα μας συμπλήρωνε ένα χρόνο στο νοσοκομείο της Νίκαιας. Ένα...

ΠΩΣ ΕΝΝΟΟΥΣΑΝ ΤΗΝ ΑΝΔΡΕΙΑ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Η πειθαρχία της συμπαγούς φάλαγγας απέναντι στην προσωπικούς αυτοσχεδιασμούς των πολεμιστών. Οι ατάραχοι σιωπηλοί Έλληνες μαχητές, απέναντι στους αλαλάζοντες βαρβάρους. Η αποτελεσματικότητα των ελληνικών σχηματισμών, απέναντι στους κομπασμούς όσων παρίσταναν τους άφοβους ή τους ανίκητους.
Στη μάχη των Πλαταιών, το 479 π.Χ., ένας Σπαρτιάτης πολεμιστής ονόματι Αριστόδημος, αψηφώντας τον κίνδυνο όρμησε ολομόναχος εναντίον των Περσών κι άρχισε να τους πετσοκόβει. Ήθελε να ‘’ξεπλύνει’’ το όνομα του καθώς είχε σταλεί πίσω από τον Λεωνίδα πριν την μάχη των Θερμοπυλών και οι συμπατριώτες του τον θεώρησαν δειλό. Μετά τη μάχη των Πλαταιών κι αφού είχε καταφέρει να παραμείνει ζωντανός (αν και βαριά τραυματισμένος), η Γερουσία της Σπάρτης όχι μόνο δεν του απένειμε έπαινο αλλά τον επέπληξε βαρύτατα επειδή επέδειξε αυτοκτονική απερισκεψία βγαίνοντας από τις γραμμές της φάλαγγας. Είναι το χαρακτηριστικότερο ιστορικό παράδειγμα από τον Ηρόδοτο, για ν’ αντιληφθούμε τον τρόπο που οι πρόγονοι μας αντιλαμβάνονταν την ανδρεία. 

Ο Έλληνας πολεμιστής της αρχαιότητας δεν πολεμούσε μόνος του. Η μονομαχία, ο κομπασμός, η προσωπική αψηφισιά απέναντι στον εχθρό ή οι ατομικοί αυτοσχεδιασμοί ήταν ενδείξεις ανοησίας και αναποτελεσματικότητας. Ο Έλληνας μαχητής πολεμούσε ως σώμα μαζί με όλους τους συμπολεμιστές του στα πλαίσια της φάλαγγας. Υπέρτατος στόχος ήταν η νίκη όλου του στρατεύματος, η νίκη της πόλης. Ατομικές πρωτοβουλίες όχι μόνο δεν ήταν επιτρεπτές και αποδεκτές, αλλά αντιθέτως θεωρούνταν επικίνδυνες διότι δυνητικά υπονόμευαν την ενότητα και το αξιόμαχο όλης της παράταξης. Για να χρησιμοποιήσουμε έναν όρο που είναι στη μόδα σήμερα, οι αρχαίοι Έλληνες είχαν ολιστική άποψη για την μάχη. 

Τα ελληνικά σώματα περιφρονούσαν τους πολυάριθμους βαρβαρικούς στρατούς που στήνονταν απέναντι τους κάνοντας δυνατούς θορύβους προσπαθώντας να τους τρομάξουν. Κορόιδευαν τους αλαλαγμούς, τα χτυπήματα στις ασπίδες, τις βρισιές και τις κάθε λογιών προκλήσεις των εχθρών. Η ελληνική φάλαγγα παρέμενε σιωπηλή και ατάραχη απέναντι σ’ αυτές τις πρωτόγονες εκδηλώσεις, ξέροντας ότι είναι δείγμα κατώτερης στρατιωτικής οργάνωσης, άρα μειωμένης πολεμικής αποτελεσματικότητας. Ήξεραν ότι τέτοια μπουλούκια, ανεξάρτητα από την προσωπική ανδρεία των πολεμιστών τους, σκόρπιζαν και διαλύονταν μόλις συγκρούονταν με μια ατσαλόφρακτη συμπαγή φάλαγγα που βασικό προσόν της ήταν η πειθαρχία.

Για τον ίδιο λόγο, οι αρχαίοι Έλληνες δεν θεωρούσαν γενναίους αλλά ανόητους και επικίνδυνους όσους αδιαφορούσαν για τη ζωή τους στη μάχη. Η πόλη χρειαζόταν τους ανθρώπους της ζωντανούς και αξιόμαχους, διότι όλοι μαζί έφτιαχναν μια ακαταμάχητη φονική μηχανή. Στον Επιτάφιο του ο Περικλής κατακεραύνωσε αυτούς τους αυτοσχέδιους παλικαράδες. Σε αντίθεση με όλους τους στρατούς της εποχής, οι Έλληνες δεν μέτρησαν ποτέ την ανδρεία ενός πολεμιστή από τον αριθμό των εχθρών που σκότωσε στη μάχη. 

Εύφημες μνείες λάμβαναν όσοι σε κρίσιμες στιγμές κρατούσαν την ενότητα και την πειθαρχία των γραμμών τους. Ποτέ δεν τιμωρήθηκε Έλληνας μαχητής επειδή δεν φάνηκε όσο επιθετικός έπρεπε, αντιθέτως τιμωρούσαν όσους έριχναν την ασπίδα τους διότι άφηναν ακάλυπτο τον διπλανό τους και δημιουργούσαν ρήγμα στη φάλαγγα.

Η διατήρηση των γραμμών τόσο στην άμυνα όσο και στην προέλαση ήταν ζωτικής σημασίας για τα ελληνικά σώματα, αλλά αυτό επιτυγχάνονταν μόνο μετά από εξαντλητικές ασκήσεις που προσπαθούσαν να επιβάλλουν την πειθαρχία μέσα σε ακραίες συνθήκες μάχης. 

Αξιωματικοί και πολεμιστές έπρεπε να διατηρήσουν όχι μόνο την ενότητα αλλά και την ευθεία πορεία των σχηματισμών, καθώς η υποσυνείδητη εμπιστοσύνη κάθε μαχητή στη δική του ασπίδα κι όχι του διπλανού που κάλυπτε το δεξί μισό του, έσπρωχνε ολόκληρη τη φάλαγγα ως σώμα προς τα αριστερά. Ζωτικής σημασίας ήταν επίσης η διατήρηση των συμπαγών σχηματισμών, όταν ο εχθρός υποχωρούσε. Ο ενθουσιασμός του νικητή και η προαιώνια διάθεση των στρατιωτών για πλιάτσικο και σφαγή των πανικόβλητων εχθρών, ήταν ικανά να σκορπίσουν ένα συγκροτημένο στράτευμα και να το οδηγήσουν σε εκ’ των υστέρων ήττα από εφεδρείες του αντιπάλου. 

Οι πρόγονοι μας είχαν τέτοια αφοσίωση στην τακτική της φάλαγγας, που έφθαναν σε ακραία όρια. Οι αριστερόχειρες θεωρούνταν κατώτεροι πολίτες, αφού κρατώντας το σπαθί με το αριστερό καλό τους χέρι και την ασπίδα με το δεξί, δε μπορούσαν να ενταχθούν αρμονικά και να πολεμήσουν στη κεντρική φάλαγγα των δεξιοχέρηδων συμπολιτών τους. Αφού λοιπόν δε μπορούσαν να προσφέρουν στην άμυνα της πόλη τους, είχαν και λιγότερα δικαιώματα απ’ τους άλλους. 

ΠΑΣΧΑ 2019 ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ Νο 1

ΠΑΣΧΑ 2019 Νο 2

ΚΕΡΚΥΡΑ - ΠΑΣΧΑ 2019 Νο 3

ΚΕΡΚΥΡΑ - ΠΑΣΧΑ 2019 Νο 4

ΠΑΣΧΑ 2019 Νο 5

ΠΑΣΧΑ 2019 Νο 6

ΠΑΣΧΑ 2019 ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ Νο 7

ΠΑΣΧΑ 2019 ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ Νο 8

ΠΑΣΧΑ 2019 ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ Νο 9

ΠΑΣΧΑ 2019 ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ No 10

Υπάρχουν και ζευγάρια, που δεν χωρίζουν..

Υπάρχουν και ζευγάρια, που δεν χωρίζουν..

Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος

Μην μπερδεύεσαι…
Υπάρχουν και ζευγάρια που δεν χωρίζουν.

Υπάρχουν κι οι άνθρωποι, που εννοούν τις λέξεις τους και που το «για πάντα» το τιμούνε.
Υπάρχουν ρε γαμώτο και εκείνοι οι άνθρωποι, που συναντιούνται μια φορά
και πιασμένοι χέρι χέρι φτάνουν μέχρι το τέρμα.
Εκείνοι οι άνθρωποι, που ξέρουνε καλά πως οι φουρτούνες της ζωής παλεύονται καλύτερα με δυο ανταμωμένους και πως τα δύσκολα είναι για να ενώνουν κι όχι για να χωρίζουν.
Υπάρχου κι οι άνθρωποι, που ξέρουνε καλά, πως οι ψυχές αξίζουν περισσότερο από τα σώματα και δεν ξοδεύονται από εδώ και από εκεί.
Υπάρχουνε σου λέω άνθρωποι, που τις πληγές τις κλείνουν με αγάπη και αγκαλιές κι όχι με το φευγιό τους κι υπάρχουνε κι άνθρωποι που ερωτεύονται μονάχα μια φορά και δεν το μετανιώνουν.
Υπάρχουν άνθρωποι, που ξέρουν ότι αξίζει να το εκτιμούνε και που το σάπιο το αναγνωρίζουν από μακριά.

Μην μπερδεύεσαι!
Να επιλέγεις τους ικανούς για συντρόφους σου, να επιλέγεις όσους βλέπουν ουρανό.
Να είσαι με εκείνους, που δεν λάμπουν μόνο απ΄ έξω, αλλά με εκείνους που έχουν βλέμμα φωτεινό και καθαρό.
Να είσαι με εκείνους, που σε έχουνε για πρώτο.
Να είσαι με εκείνους, που με τις πράξεις τους στο δείχνουν, ότι είσαι εσύ στον κόσμο όλο ο πιο σημαντικός.
Με εκείνους, που δεν μετρούν τις αποστάσεις, ούτε τα κόστη, για να έρθουν όπου κι αν είσαι να σε βρουν.
Με εκείνους να είσαι, που θυσιάζουνε ψυχή για να σε δουν να τους γελάς, που δεν μπορούν ούτε στιγμή να ησυχάσουν, όταν δεν είσαι εσύ καλά.
Να είσαι με εκείνους, που σ’ αγαπούν κι είναι εκεί, που σ’ αγκαλιάζουνε σφιχτά μέχρι να σκάσεις.
Με εκείνους, που τα φιλιά σου τα ψάχνουν σαν τρελοί κι αν δεν τα δώσεις θα βρουν τον τρόπο και θα ΄ρθουν να σου τα “κλέψουν”.
Να είσαι με εκείνους, που τα όνειρα σου τα χαϊδεύουν τρυφερά και δεν στα κάνουνε εφιάλτες φοβερούς.

Μην μπερδεύεσαι σου λέω άνθρωπε μου!
Γιατί υπάρχουν κι άνθρωποι, που στην ζωή υποχωρούν συνειδητά, για να αφήσουν την αγάπη να νικήσει.
Υπάρχουν κάτι άνθρωποι ακατέργαστα διαμάντια, που ψάχνουν χέρια ικανά, για να αναδειχτούν και να θαμπώσουν.
Υπάρχουνε εκεί έξω εκείνοι οι άνθρωποι, που συχωρούν γιατί πιστεύουν στους ανθρώπους,
γιατί μέσα απ΄ τα λάθη, έχουνε πάθει κι έχουν μάθει.
Με αυτούς να είσαι, που από το τίποτα φτιάχνουν παράδεισους μικρούς,
να ΄σαι με αυτούς, που τους δαίμονες σου τους γνωρίζουν και τους νικάνε.

Να μην μπερδεύεσαι…
Γιατί υπάρχουν και αιώνιες αγάπες κι υπάρχουν έρωτες που γράφουν ιστορία.
Γιατί υπάρχουν κι άνθρωποι που ζευγαρώνουν μια φορά και μια για πάντα
κι υπάρχουν και ζευγάρια που δε χωρίζουνε ποτέ.
Γιατί όλα είναι θέμα επιλογής και επιμονής!

Σeξ παντού, έρωτας πουθενά, χρήμα παντού, όνειρα νεκρά

Μετά από μια σειρά από μάσκες, πως μπορείς να αναγνωρίσεις το αληθινό σου πρόσωπο; Κι όμως έρχεται η στιγμή που πρέπει να κοιτάξεις στον καθρέφτη και να αναρωτηθείς ποιος τελικά είσαι.

Μπορεί εκεί που θα κοιτάξεις να υπάρχει κενό. Έχασες την δυνατότητα να συγκινείσαι, θεώρησες την ευγένεια ψυχής αδυναμία και περιττή. Ξέχασες τους άλλους ανθρώπους για να σε ξεχάσουν.

Το μέτρο έγινε το χρήμα. Ξέχασες το παρόν, το πούλησες, για ένα μέλλον που δεν σου ανήκει πλέον ούτε κι αυτό. Προτίμησες τον άχαρο τρόπο, τον illustration, τον αντιαισθητικό. Άφησες το μέλλον σ’ αυτούς που αναγορεύτηκαν σε διαχειριστές του, μπήκες στην γραμμή, με αντάλλαγμα την πόζα και τα πράγματα. Πράγματα, αλλά όχι πραγματικότητα.

Όλα τα σκέφτεσαι με χρήμα. Τα αξιολογείς με χρήμα, αγαπάς με χρήμα, σχεδιάζεις με χρήμα, ονειρεύεσαι το χρήμα, μιλάς για το χρήμα, αναζητάς το χρήμα, γίνεσαι το χρήμα. Το πήδημα αντικατέστησε τον έρωτα, το chatting την πρόσωπο με πρόσωπο αληθινή κουβέντα, οι web εφαρμογές το άγγιγμα. Προτίμησες την κονσέρβα και το σκυλάδικο, από την αφτιασίδωτη διασκέδαση, από την τέχνη και την αναζήτηση.

Το χρήμα επέβαλε την κουλτούρα του. Προτίμησες να δουλεύεις παραπάνω ώρες, απ’ το να έχεις ελεύθερο χρόνο για ρέμβη, αγάπη και δημιουργία. Αυτούς που τα αναζητούν τους αποκάλεσες “τεμπέληδες”. Δεν ακολούθησαν τον δικό σου δρόμο. Σαν ιθαγενής θαμπώθηκες από τις χάντρες και τις υποσχέσεις για “μεγάλη ζωή”. Ξέχασες για ποιον λόγο είσαι εδώ, τι πρέπει να ψάχνεις, δεν αναζήτησες άλλο νόημα στο ”υπάρχειν”, αλλά έγινες οπαδός του “έχειν”, σύμφωνα με όσα σ’ έπεισαν οι διαφημίσεις, τα περιοδικά, οι μόδες.

Έπαψες να σκέφτεσαι κι έγινες οπαδός. Οπαδός κόμματος, ποδοσφαιρικής ομάδας, σημαίας, χρώματος, φυλής, συμβόλων και υλικών. Αν τα χάσεις όλα αυτά, αν αύριο καταρρεύσουν, ποιος θα είσαι; Τι μένει κάτω από την επιφάνεια; Υπάρχει τίποτα από σένα; Έχει σημασία πως ζούμε και πως πεθαίνουμε.

Κι αν αυτά που σου λέω τα προσπερνάς, κατανοώ ότι ακόμα είσαι χορτάτος, βολεμένος, με λυμένα τα προβλήματα. Ίσως αν μείνεις άνεργος, πεινάσεις ή μείνεις άστεγος, μπορεί να τα ξανασκεφτείς. Αλλά δεν είναι κρίμα να το κάνεις τότε που θα είναι αργά; Γι’ αυτό σου λέω, κοίτα τώρα τον καθρέφτη. Θυμήσου τι ήθελες όταν ήσουν παιδί. Ψάξε την άγκυρα με το παρελθόν. Ο καθρέφτης θα είναι πάντα εκεί, αλλά το είδωλό σου απουσιάζει.

Πηγή: awakengr.com

www.elromio.gr , panagia-ierosolymitissa.blogspot.com