Μοναδικό φαινόμενο στην Ελλάδα. Ο Ναός του Επικούριου Απόλλωνα που… περιστρέφεται

Μοναδικό φαινόμενο στην Ελλάδα. Ο Ναός του Επικούριου Απόλλωνα που… περιστρέφεται

Ναός Πυξίδα – Το θαύμα των αρχαίων επιστημών. Περιστρέφεται γύρω από τον άξονα του κατά 50,2 δευτερόλεπτα της μοίρας.

Στην Φιγαλεία, στα σύνορα μεταξύ Αρκαδίας και Μεσσηνίας, υψώνεται σε υψόμετρο 1130 μέτρων ο επιβλητικός ναός του Επικούριου Απόλλωνα, ο οποίος χτίστηκε τον… 5ο π.Χ αιώνα και ως αρχιτέκτονας του ναού αναφέρεται από τον Παυσανία ο Ικτίνος.

Είναι ένα απ΄τα καλύτερα διατηρημένα στον χρόνο μνημεία της αρχαίας Ελλάδας και είναι θεμελιωμένος πάνω στο βράχο του όρους Κωτιλίου, όπου βρισκόταν η αρχαία πόλη Βάσσες. Όλα καλά ως εδώ, αλλά ο ναός περιστρέφεται και αυτό ελάχιστα το διδάσκουν, για να μην πω καθόλου, στα εκπαιδευτικά ιδρύματα.

Ναός Πυξίδα – Το θαύμα των αρχαίων επιστημών.
Περιστρέφεται γύρω από τον άξονα του κατά 50,2 δευτερόλεπτα της μοίρας, όση είναι και η ετήσια μετάπτωση των ισημεριών με στόχο να βλέπει συνεχώς το ίδιο αστρικό σημείο και τα μυστήρια δεν τελειώνουν εκεί, καθώς η πλαγιά είναι διαμορφωμένη τεχνητά και ο ναός τοποθετήθηκε πάνω σε αυτή ακολουθώντας τον άξονα Βορρά προς Νότο σε αντίθεση με τους υπόλοιπους ναούς. Για να πετύχουν την ολίσθηση του ναού τοποθέτησαν πάνω στην πλάκα και ένα στρώμα αργίλου και βότσαλα θαλάσσης και πάνω σε αυτά τα στρώματα τοποθετήθηκαν τα θεμέλια του ναού.

Για να μην σας αφήσω με την απορία για το ποιο ποιο αστρικό σημείο στοχεύει συνεχώς ο ναός εις τους αιώνες των αιώνων και θα συνεχίσει να στοχεύει, (εκτός κι αν οι πρόσφατες παρεμβάσεις για την συντήρηση του διαμορφώσουν νέες καταστάσεις).. το αστρικό σημείο λοιπόν είναι οΣείριος, το άστρο του Κυνός, από το οποίο κατάγεται σύμφωνα με τη «μυθολογία» ο Θεός Απόλλων.

Ερωτηματικό παραμένει πως μπορούσαν οι αρχαίοι Έλληνες να χτίζουν Παρθενώνες και περιστρεφόμενους ναούς.. αλλά και το πως υπολόγισαν ότι για να στοχεύει ο ναός του Επικούριου Απόλλωνα τον Σείριο πρέπει να γυρνάει κατά 50,2 δευτερόλεπτα της μοίρας ίση με την ετήσια μετάπτωση των ισημεριών.. Με τα σημερινά τεχνολογικά δεδομένα δεν είναι απίθανο.. με τα τότε δεδομένα όμως; Πως οι αρχαίοι Έλληνες είχαν την τεχνολογία και την τεχνογνωσία; Την κατείχαν; Τους δόθηκε; Άλλο ένα σημείο αντιπαράθεσης…. Ίσως όχι για εμάς..
«Το 652 π.χ. οι Σπαρτιάτες κυριεύουν τη Φιγάλεια και οι κάτοικοί της την εγκαταλείπουν. Απευθύνονται στο μαντείο των Δελφών για να μάθουν πώς θα ανακτήσουν τη πόλη τους. Οι Φιγαλείς επιστρέφοντας στη πατρίδα τους για να ευχαριστήσουν το θεό Απόλλωνα αφιέρωσαν ναό που έχτισαν σε ένα φυσικό πλάτωμα στη πλαγιά του Κωτίλιου και τον ονόμασαν Επικούριο. Υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν ότι ο ναός δεν ήταν απλά ένα λατρευτικό κτίσμα αφιερωμένο στον Απόλλωνα. Αν εξετάσουμε τον αρχιτεκτονικό ρυθμό του, θα δούμε ότι αν και εξωτερικά είναι ΔΩΡΙΚΟΥ ρυθμού, στο εσωτερικό του είναι ΙΩΝΙΚΟΥ ρυθμού αλλά οι κίονες του κοσμούνται με ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΟΥ ρυθμού κιονόκρανα.

Είναι το μοναδικό αρχαίο οικοδόμημα που συνδιάζει και τους 3 αρχιτεκτονικούς ρυθμούς. Κατασκευάστηκε το τελευταίο τέταρτο του 5ου αιώνα π.Χ πιθανότατα από τον αρχιτέκτονα του Παρθενώνα, Ικτίνο, μετά από υπόδειξη των ιερέων του Απόλλωνα από τους Δελφούς. Η πλαγιά που είναι χτισμένος ο ναός έχει έχει διαμορφωθεί τεχνητά σε οριζόντιο επίπεδο και ο ναός τοποθετήθηκε έκκεντρα πάνω σε αυτή με προσανατολισμό που και πάλι θεωρείται παράξενος διότι δεν ακολουθεί τον συνήθη προσανατολισμό του άξονα ανατολής – δύσης αλλά βορρά-νότου. Δημιουργήθηκε τεχνητά μία πέτρινη ειδική βάση που πάνω σε αυτή τοποθετήθηκε ο ναός.

Η βάση αυτή είναι μοναδική στον κόσμο, διότι λόγω της μελετημένης κλίσης της, επιτρέπει στον ναό να ΟΛΙΣΘΑΙΝΕΙ πάνω σε αυτή κατά 50.2 ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ κάθε χρόνο με σκοπό να ΣΤΟΧΕΥΕΙ ΔΙΑΡΚΩΣ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΑΣΤΡΙΚΟ ΣΗΜΕΙΟ. Για να κατορθώσει ο ναός να ολισθαίνει πάνω στην βάση του, τοποθετήθηκε πάνω σε αυτή ένα στρώμα άργιλου και ένα στρώμα από βότσαλα θαλάσσης. Πάνω σε αυτά, τοποθετήθηκαν οι πλάκες των θεμελίων του ναού. Κάτω από τη βάση έχουν βρεθεί τούνελ που κρατούσαν τον άξονα του ναού.

Πάνω στη βάση του ναού τοποθετήθηκαν πολλές στρώσεις από πλάκες που ενώνοντας μεταξύ τους με ανοξείδωτους σιδερένιους συνδετήρες και στο άνοιγμα τους έχυσαν μόλυβδο για να κρατά τους κραδασμούς. Στη συνέχεια έχτισαν το ναό, ο οποίος λόγω της ιδιαίτερης βάσης του και της σοφά μελετημένης κλίσης της, ολίσθαινε πάνω σε αυτή ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΗ ΜΕΤΑΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΙΣΗΜΕΡΙΩΝ.

Ο δεύτερος ναός στην κορυφή του βουνού Κωτύλιο έπαιζε τον ρόλο του δείκτη. Δηλαδή αν κάποιος στεκόταν στην είσοδο του μεγάλου ναού σε πλήρη στοίχιση με τον μικρό ναό της κορυφής, τότε έβλεπε το σημείο 0 του βορρά! Μία τεράστια πυξίδα δηλαδή κατασκευασμένη από γρανίτη και μάρμαρο! Ο ναός κατατάσσεται στο κατάλογο της UNESCO ως παγκόσμιο μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς.»

NAXOS No 2

SOS από επιστήμονες: Η κλιματική αλλαγή βάζει σε κίνδυνο τη μεσαιωνική πόλη της Ρόδου

Τα μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO στη Μεσόγειο, μεταξύ των οποίων και η μεσαιωνική πόλη της Ρόδου, κινδυνεύουν από την ανθρώπινη δραστηριότητα, σύμφωνα με τη μελέτη εκτίμησης κινδύνου που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Nature Communication.

Σύμφωνα με την έρευνα, η αύξηση της στάθμης της θάλασσας και η διάβρωση του εδάφους που προκαλούνται από την ανθρώπινη δραστηριότητα, θέτουν σε κίνδυνο 47 από τα 49 μνημεία που υπάγονται στην λίστα της UNESCO για τη Μεσόγειο.

Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι στη Μεσόγειο ο κίνδυνος πλημμύρας μπορεί να αυξηθεί κατά 50% μέχρι το 2100 και ο κίνδυνος διάβρωσης κατά 13%, ενώ οι χώρες που απειλούνται περισσότερο είναι η Ιταλία, η Κροατία και η Ελλάδα.

Στην κορυφή της λίστας με τα μνημεία που κινδυνεύουν περισσότερο βρίσκονται η Βενετία και η λιμνοθάλασσά της, η Πατριαρχική Βασιλική της Ακυληίας, η Φεράρα, Πόλη της Αναγέννησης και το δέλτα του Πάδου, ενώ σε δυσχερή θέση βρίσκονται η Τύρος στον Λίβανο, ο Αρχαιολογικός Χώρος της Ταράκο στην Ισπανία και η Έφεσος στην Τουρκία.

Τα αποτελέσματά της μελέτης παρέχουν μια πρώτης τάξης εκτίμηση σχετικά με το πού απαιτείται επειγόντως η διεξαγωγή έρευνας και χάραξη κατάλληλης πολιτικής και στρατηγικής για την αντιμετώπιση του κινδύνου. 

Πηγή: www.nature.com

Το γεγονός ότι η πλειοψηφία των μνημείων δεν μπορούν να μετακινηθούν από τις παράκτιες περιοχές που υποβαθμίζονται περιβαλλοντικά, απαιτεί χάραξη εθνικής στρατηγικής με κεντρικό πλαίσιο την ευαισθητοποίηση των πολιτών και ανάληψη μέτρων προστασίας, επισημαίνει η έρευνα.

Ελάχιστα από τα μνημεία, συμπεριλαμβανομένων των Παλαιοχριστιανικών Μνημείων της Ραβένα και του Καθεδρικού Ναού του Αγίου Ιακώβου στο Σιμπένικ, μπορούν να μεταφερθούν αλλά αυτό θα έθετε σε αμφισβήτηση αυτό που αποκαλεί η UNESCO «εξαιρετική παγκόσμια αξία» τους, σύμφωνα με την μελέτη.

Εις υγείαν της Έλλης

ΟΤΑΝ ΣΚΟΤΩΘΕΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΑΠΟ ‘Ο’ ΟΛΑ ΘΑ ΤΡΕΧΟΥΝ ΜΕ ...

"Πέθανε ο θεός"

Η «Μαθημένη Ανημπόρια» του Ελληνικού λαού ως πειραματόζωο Ψυχολογικών επιχειρήσεων

Η «Μαθημένη Ανημπόρια» του Ελληνικού λαού ως πειραματόζωο Ψυχολογικών επιχειρήσεων

«Learned Helplessness»

Ήδη απ’ το 1967 ο Ψυχολόγος Martin Seligman καθιέρωσε τον επιστημονικό όρο «Learned Helplessness» για τη συμπεριφορά σκύλων που είχαν υποστεί ηλεκτροσόκ και που μετά από μια σειρά επαναλήψεων, κατά τις οποίες δεν είχαν δυνατότητα να αντιδράσουν, εμφάνιζαν απόλυτη παθητικότητα και αδιαφορία πλέον για το επερχόμενο ηλεκτροσόκ.

Η Ελλάδα ως άλλο Σκυλί του Seligman υπέστη μια σειρά Οικονομικών και Κοινωνικών Ηλεκτροσόκ.

Τη στιγμή που πίστεψε ότι τα κατάφερε να εκλέξει μία κυβέρνηση που θα την έσωζε απ’ όλα αυτά, μ’ ένα έντονο επαναστατικό πνεύμα, διαπίστωσε πως επρόκειτο για Οβιδιακή μεταμόρφωση που διέψευδε κάθε προηγούμενη δήλωση … σχεδόν σαρκαστικά.

Είναι θεμελιώδες να κατανοήσουμε πως υπάρχουν ειδικά επιτελεία και ειδικοί επιστήμονες που τα μελετούν αυτά και διαχειρίζονται τα εκάστοτε επιστημονικά ευρήματα.

Ο Ελληνικός Λαός πλέον βρίσκεται σ’ αυτήν την κατάσταση της «ΜΑΘΗΜΕΝΗΣ ΑΝΗΜΠΟΡΙΑΣ» του τόσο γνωστού στην επιστήμη της Ψυχολογίας όρου «Learned Helplessness».

Είναι πεπεισμένος πως όλοι είναι ίδιοι, πως ό,τι και να κάνει πάλι θα του βγει στη φόρα ένας ακόμη παθολογικός ψεύτης που στο τέλος θα εξυπηρετεί αλλότρια συμφέροντα.

Και έτσι τώρα απλά έχει παραδοθεί και αδιαφορεί καί για τα στοιχειώδη.

ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΩΣ ΑΥΤΟΣ ΗΤΑΝ και ο σκοπός όλων αυτών των τόσο ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΩΝ και σε ΔΗΜΟΣΙΑ ΘΕΑ μεταλλάξεων των Πολιτικών συμπεριφορών όλων των κυβερνήσεων της περιόδου των Μνημονίων = Να καταλάβει ο Λαός πως τα πάντα είναι υπό έλεγχο και να τρομοκρατηθεί, ώστε σοκαρισμένος να πάψει να αντιδρά.

Θυμίζει απίστευτα το γνωστό απόσπασμα απ’ τον Θουκυδίδη, που αναφέρει: 

ΗΣΥΧΙΑΝ ΕΙΧΕΝ Ο ΔΗΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΕΛΕΓΕ ΟΥΔΕΙΣ,
ΔΕΔΙΩΣ ΚΑΙ ΟΡΩΝ ΟΤΙ ΠΟΛΥ ΤΟ ΞΥΝΕΣΤΗΚΟΣ…

Ο ΛΑΟΣ ΣΙΩΠΟΥΣΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΙΛΑΓΕ ΚΑΝΕΙΣ,
ΗΤΑΝ ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΣ ΓΙΑΤΙ ΕΒΛΕΠΕ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΠΟΛΛΟΙ
ΟΙ ΣΥΝΩΜΟΤΕΣ…

Ως AΛΛΟΙ ΣΚΥΛΟΙ του Seligman τώρα ακόμα και να βλέπαμε το κατάλληλο κόμμα και τους κατάλληλους ανθρώπους που θα ήθελαν πραγματικά να ωφελήσουν την Πατρίδα, ΘΑ ΗΜΑΣΤΑΝ ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ!

Αυτό είναι το μεγάλο κλειδί της υπόθεσης, διότι τώρα έχουμε πειστεί πως αυτό είναι το Πολιτικό Προσωπικό της χώρας, είναι πάνω κάτω όλοι οι ίδιοι, οπότε: “ΑΣΤΑ ρε Φίλε… φεύγω εξωτερικό … δεν αλλάζει τίποτα εδώ πέρα … ούτε σε 100 χρόνια!”.

…και κάπως έτσι τελειώνουμε ως Έθνος, ως κοινός τόπος αναφοράς, και παραδίδουμε τα κλειδιά στους χειρίστους.

Δε λέω! … μας έχουν κάνει απίστευτα κόλπα! Πολύ επιστημονικά και μεθοδευμένα, και τους το αναγνωρίζω ότι είναι Ικανοί και Διαβασμένοι οι Αόρατοι Κακοί!

…αλλά ακόμα οφείλουμε να κρατάμε τη σκέψη καθαρή και να θυμόμαστε…

…να θυμόμαστε πως όλο το παιχνίδι γίνεται για να πιστέψουμε πως Ο,ΤΙ ΚΙ ΑΝ Κάνουμε ΤΙΠΟΤΑ ΔΕ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ!!!

Είναι όμως έτσι; Ή μας το ταΐζουν το παραμυθάκι για να συνεχίσουμε να υπομένουμε τον ευτελισμό μας;

Η Απάντηση στο Ερώτημα αυτό αποτελεί τον Ορισμό της Αυτό-εκπληρούμενης Προφητείας = Ό,τι επιλέξουμε να απαντήσουμε, αυτό και θα συμβεί!!!



macroskopio.gr 

Στρατοί που άφησαν το στίγμα τους στην Ελλάδα και τι τους έκανε ξεχωριστούς

Στρατοί που άφησαν το στίγμα τους στην Ελλάδα και τι τους έκανε ξεχωριστούς

Οι στρατιωτικές μονάδες που έγραψαν ιστορία με την τακτική τους και τα επιτεύγματά τους

Χιλιάδες και χιλιάδες σελίδες της πολεμικής ιστορίας έχουν γραφτεί αναλύοντας τις μεγάλες μάχες του παρελθόντος, εκείνους που ξεχώρισαν για το θάρρος τους ή τα λάθη τους αλλά και τα ποτάμια αίματος που χύθηκαν για να γραφτεί εν τέλει αυτή η ιστορία.
Η ελληνική επικράτεια από την αρχαιότητα μέχρι και τα πιο σύγχρονα χρόνια βρίθει από εχθροπραξίες και μάχες οι οποίες είτε έγιναν για την δόξα και την κατάκτηση νέων εδαφών είτε για την προστασία και την απελευθέρωση των ήδη υπαρχόντων.


Κατά τη διάρκεια όλων αυτών των ετών εμφανίστηκαν στρατοί που είχαν να επιδείξουν σπουδαία επιτεύγματα, ανεξάρτητα από ποια σκοπιά μπορεί τους εξετάζει κανείς. Είτε μιλάμε για μαζικές στρατιωτικές δυνάμεις είτε μεμονωμένα σώματα μάχης κατάφεραν να ξεχωρίσουν και να γίνουν φόβητρο απαράμιλλο για κάθε εχθρό που είχε την τραγική ατυχία να τα αντιμετωπίσει στο πεδίο της σύγκρουσης.
Φυσικά σε ένα κείμενο σαν αυτό δεν μπορεί να συμπεριληφθούν τα πάντα αλλά ενδεικτικά πέντε στρατοί ή μονάδες οι οποίοι είχαν να επιδείξουν επιτεύγματα, ανεξαρτήτως ποσοτικών μεγεθών, που έμειναν στην ιστορία είτε για τις νίκες τους είτε για ένα μικρότερο (στα μάτια μας) επίτευγμα, όπως ένας ελιγμός, που κατέληξε σε θρίαμβο.

Η Λοξή Φάλαγγα και ο Ιερός Λόχος των Θηβαίων

 Υπό τον Γοργίδα το 379π.Χ. ιδρύθηκε το επίλεκτο σώμα των Θηβαίων, ο Ιερός Λόχος (κατά τον Διόδωρο τον Σικελιώτη η ύπαρξη του Ιερού Λόχου εντοπίζεται ήδη από το 424 π.Χ., κατά τη μάχη του Δηλίου). Ήταν η εποχή που η Θήβα δεν βρισκόταν υπό τον σπαρτιατικό ζυγό.

Ο Λόχος απαρτιζόταν από 300 άτομα τα οποία είχαν επιλεγεί πάρα πολύ προσεκτικά σε ζευγάρια επιστήθιων φίλων, αριστοκρατικής καταγωγής έτσι ώστε οι γραμμές στη μάχη να μένουν αδιάσπαστες σε κάθε περίπτωση.
Τα χρυσά χρόνια του Λόχου ήρθαν υπό τις εντολές του Πελοπίδα ο οποίος παρέμεινε αήττητος για 35 χρόνια. Ο Ιερός Λόχος καταστράφηκε ολοκληρωτικά στη της Χαιρώνειας (338 π.Χ.) από το Μακεδονικό Ιππικό του Φιλίππου, με μπροστάρη τον γιο του, Αλέξανδρο.
Ο στρατός της Θήβας όμως έμεινε στην ιστορία και για ένα συγκεκριμένο τακτικό στήσιμο στο πεδίο των μαχών το οποίο κατάφερε να τους δώσει τη μεγάλη νίκη τους στη μάχη των Λεύκτρων το 371 π.Χ. όπου επικράτησαν των μέχρι τότε αήττητων Σπαρτιατών.
Ο τρόπος ανάπτυξης του στρατηγού Επαμεινώνδα, Λοξή Φάλαγγα, χρησιμοποιήθηκε αρκετές φορές στην ιστορία για να αντεπεξέλθουν στρατοί σε αριθμητικό μειονέκτημα. Για να αντιμετωπίσει ο Επαμεινώνδας την σε βάρος του γενική αριθμητική ανισότητα επινόησε μία καινοτομία που αποδείχθηκε σωστή: Σχημάτισε τη διάταξη μάχης «εις ανομοιόμορφον βάθος ζυγών», ενώ συγχρόνως έδωσε σε αυτήν κατεύθυνση λοξή ως προς την αντίπαλη διάταξη.

Στρατός των Λακεδαιμονίων

Οι Σπαρτιάτες θα μπορούσαμε να πούμε ότι είχαν αναγάγει τον πόλεμο σε μία τέχνη της μάχης. Ζούσαν για αυτόν και προετοιμάζονταν όλη τους τη ζωή για αυτόν. Στη Σπάρτη δημιουργήθηκε ο πρώτος τακτικός στρατός που ναι μεν ήταν επαγγελματικός αλλά… χωρίς μισθό. Κάθε οπλίτης παρέμενε οπλίτης για όλη τη μέρα και μέχρι το 65ο έτος της ηλικίας του.
Η πολεμική αρχή των Σπαρτιατών, το «νικάν ή απόλλυσθαι» (να νικούν ή να σκοτωθούν) έκανε το στράτευμα πανίσχυρο. Μπορεί αρκετοί να έμαθαν τους Σπαρτιάτες από την τηλεοπτική μεταφορά των «300» αλλά το επίλεκτο σώμα που ηγούταν ο Λεωνίδας ήταν οι «Ιππείς». Οι «Όμοιοι», οι επίλεκτοι των επίλεκτων. Οι μαχητές που έμπαιναν στην πρώτη γραμμή.
Η φάλαγγα ήταν γνωστή και στη λακωνική της εκδοχή. Οι οπλίτες ήταν υποχρεωμένοι να φορούν μία κόκκινη χλαίνη ώστε να μην είναι άμεσα ορατό το αίμα τους σε περίπτωση τραυματισμού.
Η μακρά πολεμική παράδοση των Λακεδαιμονίων δεν μπορούσε να συγχωρήσει όσους δείλιαζαν. «Τρέσαντες» και «ριψάσπιδες» όσο και οι δικοί τους άνθρωποι ζούσαν μέσα στη χλεύη και την ανυποληψία.

Μακεδονική Φάλαγγα

Το επίλεκτο σώμα του πεζικού του Μεγάλου Αλεξάνδρου η Μακεδονική Φάλαγγα έκλεψε τη δόξα του ιππικού του που τον συντρόφευε παντού. Και αυτό γιατί θεωρείται ως ο πρώτος σχηματισμός βαρέως πεζικού στη Μακεδονία, παραμένοντας ο πιο αποτελεσματικός, στρατιωτικά, σχηματισμός της αρχαιότητας.
Ελεύθεροι επαγγελματίες της εποχής, από τη Μακεδονία, μικροϊδιοκτήτες αγρότες και αστοί των πόλεων ήταν το σύνολο που αποτελούσε τη Φάλαγγα. Κάθε τάξη είχε ισχυρούς δεσμούς καθώς προερχόταν από συγκεκριμένη περιοχή. Ομαδικό πνεύμα και συνοχή οδήγησε στο μεγαλείο του μακεδονικού στρατού. Ακόμα και μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου η φάλαγγα ήταν ο κύριος στρατιωτικός σχηματισμός του στρατού.
Ακρογωνιαίος λίθος της πολεμικής της τακτικής ήταν η περίφημη σάρισα: Η τρομερή εμπρόσθια δύναμη κρούσης της φάλαγγας, με τις σάρισες των τριών πρώτων σειρών να εκτείνονται τουλάχιστον πέντε μέτρα μπροστά από το μέτωπό της, της έδινε μια ακαταμάχητη ορμή.
Αυτή τη δύναμη που ήταν πρακτικά αδύνατο να αντιμετωπιστεί εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο ο Μέγας Αλέξανδρος για να φτάσει με το μακεδονικό στρατό στα πέρατα του κόσμου.

Η Μύριοι και η περίφημη κάθοδός τους

Μία από τις πλέον ενδιαφέρουσες ιστορίες αρχαίου στρατού είναι αυτή του μισθοφορικού στρατεύματος Ελλήνων, των περίφημων Μυρίων.
Το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου το 404 π.Χ. βρίσκει τη Σπάρτη νικήτρια. Έλληνες από τις πόλεις-κράτη ξεκινούν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους ως μισθοφόροι στρατιώτες.
Εκπαιδευμένοι πολεμιστές προσέφεραν τις υπηρεσίες τους σε πολεμικές επιχειρήσεις υπό τον έλεγχο βασιλιάδων, διεκδικητών θρόνων ακόμα και σε σατράπες του περσικού βασιλείου.
Ο Ξενοφών στην «Κύρου Ανάβαση» καταγράφει βήμα προς βήμα την σπουδαία πορεία των Μυρίων και την περίφημη κάθοδός τους. Οι Μύριοι ήταν ένας μισθοφορικός στρατός Ελλήνων, ο οποίος συγκροτούνταν από οπλίτες προερχόμενους από διαφορετικές πόλεις - κράτη υπό τον Κύρο που ήθελε να διεκδικήσει τον θρόνο της αυτοκρατορίας. Η πορεία τους μέσα στην Περσία θεωρείται προάγγελος της εκστρατείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Η πορεία τους από τα Μικρασιατικά παράλια έως τη μάχη στα Κούναξα στις 5 Σεπτεμβρίου του 401 π.Χ. και την επιστροφή τους από τα Κούναξα έως την Τραπεζούντα και από εκεί στην Πέργαμο είναι ιστορική. Όταν ξεκίνησε την πορεία του προς το εσωτερικό της περσικής αυτοκρατορίας το εκστρατευτικό σώμα αριθμούσε περίπου 13.000 από τους οποίους επέστρεψαν περίπου 8.600, δηλαδή σώθηκε περισσότερο από το ήμισυ του αρχικού σώματος, παρά τις συνεχείς μάχες και το βαρύ χειμώνα στη μακρινή ανατολή.

Το μοναδικό ωστόσο στην περίπτωση των Μυρίων είναι ότι πολύ γρήγορα έμειναν χωρίς επικεφαλής και παρόλο που ήταν ένας μισθοφορικός και ακέφαλος στρατός κατάφερε να γυρίσει στην Ελλάδα κερδίζοντας όποιον έβρισκε στο δρόμο του.

Η πρώτη νίκη των Συμμάχων στα ελληνοαλβανικά σύνορα

Στη συνείδηση των Ελλήνων οι φράσεις «28 Οκτωβρίου 1940» και «επέτειος του Όχι» είναι συνυφασμένες με την απάντηση του δικτάτορα Μεταξά στο τελεσίγραφο του Μουσολίνι. Λίγοι όμως ξέρουν σε βάθος το πόσο σημαντική ήταν η επικράτηση του ελληνικού στρατού απέναντι στην ιταλοαλβανική σύμπραξη για την συνέχεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Τουλάχιστον μέχρι ο Χίτλερ να στρέψει το βλέμμα του προς τα Βαλκάνια και την Ελλάδα.
Ο ελληνοιταλικός πόλεμος διήρκησε από τις 28 Οκτωβρίου 1940 μέχρι τις 31 Μαΐου 1941 όταν και η χώρα καταλήφθηκε από τους ναζί.
Μετά την αρνητική απάντηση του Μεταξά στο τελεσίγραφο που του μεταβίβασε ο Ιταλός πρέσβης στη χώρα, οι ιταλικές στρατιωτικές δυνάμεις άρχισαν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις εισβολής στην Ελλάδα μέσω των Ελληνο-αλβανικών συνόρων. Ο Ελληνικός Στρατός αντεπιτέθηκε και ανάγκασε τον ιταλικό σε υποχώρηση.
Μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου οι Ελληνικές δυνάμεις είχαν προωθηθεί στο ένα τέταρτο σχεδόν του εδάφους της Αλβανίας, καταλαμβάνοντας κατά σειρά τις πόλεις: Κορυτσά, Πόγραδετς, Άγιοι Σαράντα, Αργυρόκαστρο και Χειμάρρα. Η αντεπίθεση των Ιταλών, το Μάρτιο του 1941, απέτυχε, με κέρδος μόνο μικρές εδαφικές εκτάσεις στην περιοχή βόρεια της Χειμάρρας.
Μελετητές αναφέρουν ότι η νίκη των Ελλήνων στα ελληνοαλβανικά σύνορα ανάγκασε τον Χίτλερ να αναβάλει την επίθεση κατά της Σοβιετικής Ένωσης, προκειμένου να βοηθήσει τους συμμάχους τους που έχαναν τον πόλεμο με την Ελλάδα. Αποτέλεσμα αυτού ήταν να καθυστέρηση αυτή είχε ως αποτέλεσμα την ήττα των δυνάμεων του άξονα στη Μάχη της Μόσχας.
Οι κύριες ελληνικές δυνάμεις στην περιοχή όπου εκδηλώθηκε η ιταλική επίθεση, αριθμούσαν συνολικά περίπου 35.000 άνδρες. Υστερούσαν δραματικά σε αριθμούς αλλά οι τακτικοί ελιγμοί μέσα από δύσβατες περιοχές, περάσματα και βουνά κατάφερε να ανακόψει την πορεία των Ιταλών.

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΠΟΥ ΚΑΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ! Δ. Λιαντίνης: «Ζούμε σε …..» (ΒΙΝΤΕΟ)

Ο θρυλικός Δημήτρης Λιαντίνης είχε προφητέψει την κατάντια της χώρας μας γιατί έβλεπε μακριά όπως και όλα τα μεγάλα μυαλά. Η «προφητεία» είναι αποτέλεσμα ταχύτατων γεωπολιτικών αναλύσεων που λαμβάνουν χώρα σε εγκεφάλους διευρυμένης συνείδησης όπως του θρυλικού καθηγητή.Ας μην μιλήσουμε για ιδρυτές θρησκειών, για φιλοσόφους τύπου Αριστοτέλη, και για τους Άγιους της Ορθοδοξίας όλοι αυτοί είχαν όντως διευρυμένες συνειδήσεις.

Τα έλεγε σε μάθημα στους μαθητές του και τον κοιτούσαν με ανοιχτό το στόμα. Τα διάβαζε σε απόσπασμα από το τελευταίο του βιβλίο «Γκέμμα».

Διαβάστε επίσης: Οι χαώδες διαφορές του Έλληνα με τον ''Ελληνοέλληνα'' - Δημήτρης Λιαντίνης 

Ο Δημήτρης Λιαντίνης, τα είχε προβλέψει όλα. Έφυγε σαν γραφικός, τρελός ή άρρωστος να που όμως ήρθε ο καιρός της πλήρης δικαίωσής του και της αποκατάστασής στου στο Πάνθεον των μεγάλων Μυστών, και ο συγκεκριμένος ήταν ο τελευταίος μεγάλος Έλληνας Μύστης, τώρα που τον χρειαζόμαστε δυστυχώς δεν τον έχουμε.

https://youtu.be/qUKn2n7q8e8?t=3


Τα έλεγε, όμως τότε κανένας δεν τον πίστευε…

Οι 10 κορυφαίοι βυζαντινοί στρατηγοί του Μεσαιωνικού Ελληνισμού

1) Ο Φλάβιος Βελισάριος (505 -565) ήταν στρατηγός της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Θεωρείται από τους σπουδαιότερους στρατιωτικούς της βυζαντινής και μεσαιωνικής περιόδου και ένας από τους επιφανέστερους στρατιωτικούς ηγέτες όλων των εποχών.

Διακρίθηκε σε όλα τα μέτωπα του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους εκείνης της εποχής (Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική, Ιταλία, Βαλκάνια) με την εξαίρεση της Ισπανίας. Επίσης εισήγαγε πολλές καινοτομίες στην εκπαίδευση και οργάνωση του ρωμαϊκού στρατού της εποχής, καθώς και στην τακτική των επιχειρήσεων. Υπήρξε ένας από τους στενούς συνεργάτες του Ιουστινιανού, στην προσπάθεια του τελευταίου να ανασυστήσει την αρχαία ρωμαϊκή αυτοκρατορία.

Η ζωή και η σταδιοδρομία του παρουσιάζουν εντονότατες εναλλαγές της τύχης, από τον θρίαμβο και τη δόξα στον παραμερισμό και την απώλεια κάθε εύνοιας, αξιωμάτων και περιουσίας και αντιστρόφως.

Ο βίος και τα κατορθώματά του τροφοδότησαν πολλές λαϊκές αφηγήσεις αλλά και λογίους και καλλιτέχνες από τη βυζαντινή μέχρι την νεότερη εποχή, καθώς ο Βελισάριος έγινε παράδειγμα τραγικού ήρωα. Η απόκρουση της εισβολής των νομάδων Κουτριγούρων ήταν η τελευταία στρατιωτική επιχείρηση του Βελισάριου. Έπειτα αποσύρθηκε οριστικά από τον ενεργό δημόσιο βίο και πέθανε το Μάρτιο του 565, λίγους μήνες πριν το θάνατο του Ιουστινιανού, όχι όμως χωρίς ενοχλήσεις από την βασιλική Αυλή.

Το 561 κατηγορήθηκε ακόμη μία φορά ότι συμμετείχε σε μια συνωμοσία κατά του αυτοκράτορα με συνέπεια τη δήμευση της περιουσίας του και τον κατ’ οίκον περιορισμό. Έξι μήνες αργότερα, ο Ιουστινιανός αποκατέστησε τον γηραιό πλέον στρατηγό. Η ζωή και τα κατορθώματά του έγιναν αντικείμενο θαυμασμού ανά τους αιώνες και τροφοδότησαν πολλούς θρύλους και διηγήσεις. Το όνομά του έγινε συνώνυμο της στρατιωτικής ευφυΐας και ανδρείας και αποδιδόταν σε δαφνοστεφείς στρατηγούς, όπως ο δημοφιλής Ιωάννης Κουρκούας (10ος αι.) που ονομάστηκε από τους συγχρόνους του «άλλος Τραϊανός ή Βελισάριος».

Επίσης, ιδίως από τον 11ο αι., στην ιστορική παράδοση υπεισέρχονται στοιχεία και περιστατικά από βίους και κατορθώματα άλλων προσωπικοτήτων. Επιπλέον, οι διηγήσεις που αναφέρονται στον Βελισάριο, παίρνουν έναν έντονα δραματικό χαρακτήρα, επηρεασμένες από τις έντονες μεταβολές της τύχης του ήρωά τους και τις τεταμένες σχέσεις του με τα ανάκτορα.

Ο Μιχαήλ Γλυκάς (11ος αιώνας) δραματοποιεί τις τύχες του Βελισάριου αναφέροντας ότι ο νικητής Περσών, Βανδάλων, Γότθων και Ούννων καθόταν αναμένοντας από τον δήμιο να τον αποκεφαλίσει. Τον επόμενο αιώνα ο Ιωάννης Ζωναράς προχωρεί ακόμη περισσότερο λέγοντας ότι ο Βελισάριος έμεινε φυλακισμένος μέχρι το τέλος της ζωής του, ενώ ο Ιωάννης Τζέτζης περιγράφει πώς ο ήρωάς του τυφλώθηκε και αναγκάστηκε να επαιτεί από τον μνησίκακο Ιουστινιανό.



2) Ο Κατακαλών Κεκαυμένος ήταν Βυζαντινός στρατιωτικός και συγγραφέας στα μέσα του 11ου αιώνα. Ο Κατακαλών Κεκαυμένος γεννήθηκε στην Κολώνεια του Πόντου, και παρόλο που προφανώς ήταν μέλος της αριστοκρατικής οικογένειας Κατακαλών, σύμφωνα με τον Ιωάννη Σκυλίτζη δεν ήταν αριστοκρατικής καταγωγής. Διακρίθηκε για πρώτη φορά στην σικελική εκστρατεία του Γεωργίου Μανιάκη.

Εκεί, ο Κεκαυμένος, με το βαθμό του πρωτοσπαθάριου, διέταξε ένα στρατιωτικό απόσπασμα από το Θέμα Αρμενιακών και οδήγησε την επιτυχή υπεράσπιση της Μεσσήνης από την αραβική επίθεση το 1040. Το 1043 νίκησε τους Ρως στην επιδρομή τους κατά την αυτοκρατορικής πρωτεύουσας, και ονομάστηκε βέστης και άρχοντας των παραδουνάβιων πόλεων. Επί αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Θ΄ (1042 έως 1055)είχε μια άκρως επιτυχημένη καριέρα.

Υπηρέτησε στην Ανατολή ως δούξ της Ιβηρίας, και έγινε κυβερνήτης της Ανίον στην Γεωργία του Καυκασου, όταν η πόλη προσαρτήθηκε από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία το 1045, και οδήγησε τις τοπικές δυνάμεις στις πρώτες συγκρούσεις με τους Σελτζούκους Τούρκους. Στα τέλη της δεκαετίας του 1040, είχε προαχθεί στη θέση του στρατηλάτη της Ανατολής, και συμμετείχε στην εκστρατεία εναντίον των νομάδων Πετσενέγκων, ως δεύτερος στην ιεραρχία μετά τον άπειρο στρατιωτικά Νικηφόρο. Κατά τη διάρκεια αυτής της εκστρατείας, τραυματίστηκε σοβαρά.

Γύρω στο 1055 διορίστηκε στο διάσημο και ισχυρό αξίωμα του δούξ της Αντιόχειας. Όταν έγινε αυτοκράτορας ο Μιχαήλ ΣΤ΄ (1056 – 1057) είχε μία καχυποψία με τους εξέχοντες στρατηγούς και τους φέρθηκε άσχημα, ο Κατακαλών ενώ ήταν ήδη μάγιστρος του δόθηκε ο τίτλος του προέδρου που την απέρριψε. Με τη σειρά του, Κεκαυμένος στήριξε ενεργά την εξέγερση του Ισαακίου Κομνηνού το 1057, και ανταμείφθηκε με τον τίτλο του κουροπαλάτη.



Ο Κεκαυμένος έγραψε ένα βιβλίο – αυτοβιογραφία, το οποίο στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε ως κύρια πηγή για τα γεγονότα του 1042-1057 από τον Ιωάννη Σκυλίτζη στη δική του ιστορία. Ως εκ τούτου, η αφήγηση του Σκυλίτζη περιγράφει την καριέρα του με μεγάλη λεπτομέρεια και είναι ιδιαίτερα εγκωμιαστικό για αυτόν και τα επιτεύγματά του. Ο Κατακαλών Κεκαυμένος πιστεύεται ότι είναι ο συγγραφέας του λεγόμενου «Στρατηγικόν του Κεκαυμένου», σύγχρονοι μελετητές απορρίπτουν ότι το έγραψε αυτός αλλά κάποιος με το ίδιο όνομα Κεκαυμένος.



3) Ο Γεώργιος Μανιάκης (998 – 1043) ήταν Βυζαντινός στρατηγός που έδρασε κατά το β’ τέταρτο του 11ου αιώνα. Από πολλούς νεώτερους ιστορικούς θεωρείται συνεχιστής της «Μακεδονικής εποποιίας», δηλαδή των στρατιωτικών επιτευγμάτων των αυτοκρατόρων-στρατηλατών Νικηφόρου Β’ Φωκά, Ιωάννη Α’ Τσιμισκή και Βασιλείου Β’ Βουλγαροκτόνου. Υπό την ηγεσία του Μανιάκη τα βυζαντινά όπλα θριάμβευσαν στο ανατολικό (Συρία) και δυτικό (Κάτω Ιταλία, Σικελία) μέτωπο κατά την περίοδο παρακμής που ακολούθησε τον θάνατο του Βουλγαροκτόνου.

Όμως, η συνεχής υπονόμευσή του από την αυτοκρατορική αυλή, τον εξώθησε σε ανταρσία με άδοξο τέλος. Οι επιτυχίες του ήταν από τα ελάχιστα δείγματα δυναμισμού του Βυζαντίου εκείνης της περιόδου, καθώς η επιπολαιότητα και η κακοδιοίκηση της κεντρικής εξουσίας οδήγησαν στην συρρίκνωση της αυτοκρατορίας, που ανεστάλη με την άνοδο του Αλεξίου Α’ Κομνηνού στον αυτοκρατορικό θώκο.


4) Ο Βάρδας Σκληρός ήταν Βυζαντινός στρατηγός που ηγήθηκε μιας ευρείας Ασιατικής επανάστασης κατά του Αυτοκράτορα Βασιλείου Β΄ το 976–979. εκτάσεων στις ανατολικές παρυφές της Μικράς Ασίας. Η μητέρα του Γρηγορία καταγόταν από τον αδελφό του Βασιλείου Α΄ τον Βάρδα. Ως μεγαλύτερο κατόρθωμα του λογίζεται η εξαιρετική άμυνα της Κωνσταντινούπολης κατά του στρατού του Σβιάτοσλαβ Α΄ του Κιέβουτο 970.

Κατά τη Μάχη της Αρκαδιούπολης, αναφέρεται ότι κατάφερε να επιφέρει 20.000 απώλειες στους Ρως, ενώ η εκστρατεία κόστισε τις ζωές μόλις 25 Ελλήνων στρατιωτών. Αφότου έδειξε ότι ο ίδιος ήταν ικανός να αντιμετωπίσει τους φοβερότερους εχθρούς του Βυζαντίου, ο Βάρδας έγινε έμπιστος σύμβουλος του Ιωάννη Α΄ Τσιμισκή και ήταν κουνιάδος του. Με τον θάνατο του Ιωάννη, ο Σκληρός επιδίωξε να τον αντικαταστήσει ως ενεργών αυτοκράτορας.

Ο ευνούχος Βασίλειος Λεκαπηνός όμως, που στην πραγματικότητα ηγούνταν της αυτοκρατορικής κυβέρνησης είχε άλλα σχέδια, καθαιρώντας τον Βάρδα από την θέση κλειδί που είχε ως στρατηγός στην Ανατολή το 975. Σύμφωνα με τον Μιχαήλ Ψελλό, ο Βάρδας ήταν «άνθρωπος που δεν ήταν μόνο ικανός στο σχεδιασμό, αλλά εξαιρετικά έξυπνος κατά την εκτέλεση των σχεδίων του, κατείχε τεράστιο πλούτο, με το κύρος του βασιλικού αίματος και της επιτυχίας σε μεγάλους πολέμους, με όλη τη στρατιωτική κάστα στο πλευρό για να βοηθήσει το σκοπό του.»



5) Ο Ρωμανός Σκληρός ήταν βυζαντινός αξιωματούχος, στρατηγός, μέλος της επιφανούς αριστοκρατικής οικογένειας των Σκληρών. Είχε διοριστεί Δούξ (διοικητής) της Αντιόχειας το 990-991. Ήταν γιος, και το μοναδικό παιδί, του στρατηγού και σφετεριστή του θρόνου Βάρδα Σκληρού και άγνωστης μητέρας. Το 976 απελευθερώθηκε, κρατούνταν στην Κωνσταντινούπολη, και μεταμφιεσμένος έφτασε στην περιοχή της Μεσοποταμίας.

Μετά την αποτυχία της εξέγερσης του πατέρα του Βάρδα το 979 τον ακολούθησε στην φυγή του στο χαλιφάτο των Αββασιδών για να επιστρέψουν το 987 και να συμμετάσχουν σε μια άλλη εξέγερση με τον Βάρδα Φωκά. Ο Ρωμανός την ίδια χρονιά αυτομόλησε στο στρατόπεδο του αυτοκράτορα, αναφέρεται ότι η φυγή του ήταν στρατήγημα του πατέρα του ή έφυγε επειδή διαφωνούσε με την συνεργασία στην στάση με τους Φωκάδες.

Μετά την αποτυχία και αυτής της εξέγερσης ο Ρωμανός Σκληρός φαίνεται ότι παρέμεινε σε σημαντικές θέσεις, και υπηρέτησε ως δούξ της Αντιόχειας. Κατά μία τοπική λαϊκή παράδοση του δόθηκε προσωπικό φέουδο («Πρόνοια») όπου εγκαταστάθηκε με την οικογένεια του στην Πελοπόννησο. Ο Ρωμανός είχε κόρη την ονομαζόμενη Μαρια «Σκλήραινα» σύζυγο του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Θ΄ του μονομάχου. Από το όνομα του Ρωμανού ονομάστηκε και το χωριό «Σκληρού», ο σημερινός Σκληρός Μεσσηνίας.

6) Ο Ρωμανός Σκληρός ήταν βυζαντινός αξιωματούχος, στρατηγός, μέλος της επιφανούς αριστοκρατικής οικογένειας των Σκληρών. Είχε διοριστεί δύο φορές Δούξ (διοικητής) της Αντιόχειας το 1054 – 1055 και το 1057. Είχε επίσης τα αξιώματα μάγιστρος, πρόεδρος, στρατοπεδάρχης της ανατολής και πρωτοστράτορας. Το όνομα του πατέρα του και της μητέρας του δεν διασώζονται, ο πατέρας του ήταν γιος τουΡωμανού Σκληρού παππού του Ρωμανού.

Ο Ρωμανός έγινε σύμβουλος του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Θ΄, ενώ το 1057 υποστήριξε τον Ισαάκιο Κομνηνό να διεκδικήσει τον θρόνο από τον Μιχαήλ ΣΤ΄. Αργότερα ο Ισαάκιος τον διόρισε σε ανώτατα αξιώματα και για δεύτερη φορά δούξ Αντιόχειας το 1057. Πιθανότατα να σχετίζεται με μία λαϊκή παράδοση που δίνεται για τον παππού του και να είναι αυτός.

7) Ο Μιχαήλ Βούρτζης (περίπου 930/935 – μετά από το 996) ήταν ο κορυφαίος Βυζαντινός στρατηγός στα τέλη του 10ου αιώνα. Έγινε ονομαστός για την κατάληψη της Αντιόχειας το 969, αλλά έπεσε σε δυσμένεια από τον αυτοκράτορα Νικηφόρο Β΄ Φωκά. Αγανακτισμένοι η Οικογένεια Βούρτζη ένωσε τις δυνάμεις της με τους συνωμότες που δολοφόνησαν τον Φωκά λίγες εβδομάδες αργότερα.

Ο Βούρτζης επανεμφανίζεται σε εξέχοντα ρόλο στον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ του αυτοκράτορα Βασιλείου Β΄ και του επαναστάτη Βάρδα Σκληρού, όπου άλλαξε στρατόπεδα, από υποταγή στον αυτοκράτορα κι έπειτα στους αντάρτες και πάλι στον Βασίλειο Β΄. Παρ’ όλα αυτά, είχε διοριστεί εκ νέου ως δούξ της Αντιόχειας από τον Βασίλειο, μια θέση που κατείχε μέχρι το 995, όταν κι αντικαταστάθηκε εξαιτίας τής αποτυχίες του στον πόλεμο εναντίον των Φατιμιδών Αράβων της Αιγυπτου.



8) Ο Αλέξιος Στρατηγόπουλος γεννήθηκε τα τέλη του 12ου με αρχές του 13ου αιώνα. Ήταν στρατηγός της Αυτοκρατορίας της Νίκαιας και είχε λάβει το αξίωμα του Μεγάλου Δομέστικου επί βασιλείας του Μιχαήλ Η´ του Παλαιολόγου. Έμεινε γνωστός κυρίως λόγω της απελευθέρωσης της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους, η οποία αποτέλεσε την πιο λαμπρή αλλά ταυτόχρονα και η τελευταία νικηφόρα στρατιωτική επιχείρισή του, καθώς στην συνέχεια ηττάται σε όλες τις επόμενες μάχες, με αποτέλεσμα να αιχμαλωτιστεί και να παραμείνει ταπεινωμένος μέχρι τον θάνατό του.

Το 1261, απελευθερώνεται αργότερα από τον ίδιο τον Δεσπότη της Νίκαιας Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγο, με τον όρο να κατευθυνθεί με στρατό 800 ξένων μισθοφόρων του ιππικού στα περίχωρα της Βασιλεύουσας προκειμένου να κατασκοπεύσει τους Λατίνους και να φοβίσει τους Βουλγαρους. Όταν το στρατιωτικό τμήμα με διοικητή τον Αλέξιο Στρατηγόπουλο έφθασε κοντά στην πόλη της Σηλυμβρίας στην Θράκη, αγρότες της περιοχής τον πληροφόρησαν ότι ο λατινικός στρατός και ο βενετικός στόλος της Κωνσταντινουπόλης απουσίαζαν σε μία εκστρατεία κατάληψης του νησιού Δαφνουσία στον Εύξεινο Πόντο την οποία κατείχαν οι Νικαιάτες.

Επίσης αναφέρεται ότι κάποιος γεωργός είπε στον στρατηγό της Νίκαιας πως έμενε μέσα στην Πόλη, μπορούσε όμως να βγαίνει κάθε ημέρα για να βόσκει τα ζώα του από την Πύλη της Ζωοδόχου Πηγής, η οποία παρέμενε αφύλακτη. Ο Αλέξιος δεν θα μπορούσε να αφήσει αυτή την ιδανική ευκαιρία ανεκμετάλλευτη. Το ίδιο βράδυ στις 25 Ιουλίου εισήλθε με το στράτευμά του από την Πύλη της Ζωοδόχου Πηγής και χωρίς να γίνει αντιληπτός σταμάτησε σε μια μονή κοντά στην πύλη, ενώ απέστειλε κάποιους στρατιώτες ως αγγελιοφόρους στην Νίκαια να ανακοινώσουν την καταπληκτική αυτή είδηση.

Εν τω μεταξύ, ο στρατηγός με το απόσπασμά του επιτέθηκε αιφνιδιαστικά στους φρουρούς και μετά από κάποιες αψιμαχίες πήρε τον έλεγχο των μεσόγειων τειχών. Μόλις η εισβολή και η ήττα της φραγκικής φρουράς έγινε ευρέως αντιληπτή, ο Αυτοκράτορας των Λατίνων Βαλδουϊνος Β’ μαζί τον Λατίνο Πατριάρχη της Πόλης και τους υπόλοιπους Καθολικούς κατοίκους της, κατέφυγαν στο λιμάνι προσμένοντας με αδημονία τον βενετικό στόλο να επιστρέψει, ελπίζοντας ότι θα επιβιβασθούν σε αυτόν ώστε να μην θανατωθούν ή να αιχμαλωτιστούν.

Οι Βενετοί κατέφθασαν εγκαίρως και παρέλαβαν το τρομαγμένο πλήθος. Δεν επέτυχαν όμως τίποτε παραπάνω, αφού οι ενισχύσεις από την Αυτοκρατορία της Νίκαιας είχαν ήδη φτάσει και διέφυγαν από την θάλασσα αφήνοντας την Πόλη στους Βυζαντινούς. Τον επόμενο μήνα, στις 15 Αυγούστου, ανήμερα της εορτής της Κοίμησης της Θεοτόκου εισήλθε ο Μιχαήλ Η’ μετά πομπής και γονυπετής στην Χρυσή Πύλη, όπου ακούσθηκαν οιΔεκατρείς Προσευχές, τις οποίες συνέθεσε ο Γεώργιος Ακροπολίτης με παραγγελία του Δεσπότη με σκοπό να ευχαριστήσει τον Θεό για την νίκη του. Έπειτα στην Αγία Σοφία στέφθηκε αυτοκράτωρ των Ρωμαίων.



9) Ο Ιωάννης Κουρκούας ήταν Βυζαντινός στρατηγός του 10ου αιώνα που διακρίθηκε κυρίως στους αγώνες της αυτοκρατορίας εναντίον των Αράβων. Ως δομέστικος των σχολών της Ανατολής διεξήγαγε πολλές εκστρατείες σε περιοχές που είχαν κατακτηθεί από τους Άραβες τρεις αιώνες προ της εποχής του και θεωρούντο πλέον αραβικά εδάφη (Αρμενία, βόρεια Μεσοποταμία, βόρεια Συρία). Αρκετοί σύγχρονοί του τον χαρακτήρισαν «άλλον Τραϊανόν ή Βελισάριον».

Από πολλούς ιστορικούς θεωρείται πρόδρομος της λεγόμενης «Βυζαντινής εποποιίας» των αυτοκρατόρων Νικηφόρου Β΄ Φωκά, Ιωάννη Α΄ Τσιμισκή και Βασιλείου Β΄ Βουλγαροκτόνου, εκ των οποίων οι δύο πρώτοι συνέχισαν και ολοκλήρωσαν το έργο του. Την ίδια χρονιά που ο Κουρκούας εκπόρθησε οριστικά την Θεοδοσιούπολη, οι ναυτικές δυνάμεις της αυτοκρατορίας απέτυχαν για πολλοστή φορά να καταλάβουν την Κρήτη.

Όμως η πλάστιγγα είχε γύρει προς την πλευρά της Βυζαντινής αυτοκρατορίας που είχε περάσει στην αντεπίθεση κατά των Αράβων σε όλα τα μέτωπα. Οι επιτυχίες του Ιωάννη Κουρκούα στην Μέση Ανατολή και του ναυάρχου Ιωάννη Ραδηνού στο Αιγαίο οδήγησαν στην επέλαση των Βυζαντινών στις περιοχές της Συρίας, Παλαιστίνης, Μεσοποταμίας και Καυκάσου καθώς και στην ανακατάληψη της Κρήτης αντίστοιχα.



10) Ο Νικηφόρος Φωκάς (912 – 11 Δεκεμβρίου 969) ήταν Βυζαντινός αυτοκράτορας από το 963 έως το 969. Τα λαμπρά στρατιωτικά κατορθώματά του συνέβαλαν στην αναζωπύρωση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας κατά τη διάρκεια του 10ου αιώνα.
Το 960, με την ιδιότητα του δομέστικου των σχολών της Ανατολής, ο μετέπειτα αυτοκράτορας ανέλαβε επικεφαλής της εκστρατείας για την απελευθέρωση της Κρήτης από τους Σαρακηνούς (Άραβες). Συγκέντρωσε το βυζαντινό στρατό στα Φύγελα της Μ. Ασίας, κατέπλευσε στον κόλπο του Αλμυρού και άρχισε τις επιχειρήσεις εναντίον του αραβικού στρατού.

Στρατοπέδευσε κοντά στο Xάνδακα (Ηράκλειο), την πρωτεύουσα της Κρήτης, επιχειρώντας ταυτόχρονα επιθέσεις εναντίον των τειχών και εξορμήσεις στο εσωτερικό, για να υποτάξει ολόκληρο το νησί. Ύστερα από εννέα μήνες δραματικής πολιορκίας, το Μάρτιο του 961, κατέλαβε το Χάνδακα και επανέφερε την Κρήτη στους κόλπους της βυζαντινής αυτοκρατορίας για τα επόμενα 250 χρόνια. Μέρος από τα λάφυρα παραχώρησε στο φίλο του Αθανάσιο Αθωνίτη, ο οποίος τον είχε ακολουθήσει στην εκστρατεία της Κρήτης, για να ιδρύσει τη Μονή Μεγίστης Λαύρας στο Άγιον Όρος.

Πριν από την αναχώρησή του, ο Φωκάς οργάνωσε διοικητικά, στρατιωτικά και θρησκευτικά το νησί (αφήνοντας για τον επανεκχριστιανισμό του νησιού, τον Άγιο Νίκωνα τον «Μετανοείτε») και άφησε αξιόλογη φρουρά για την προστασία του από νέες αραβικές επιδρομές. Επιχείρησε μάλιστα τη μεταφορά της πρωτεύουσας σε άλλο σημείο και για το σκοπό αυτό οχύρωσε ένα λόφο νότια του Χάνδακα, όπου έχτισε το φρούριο Τέμενος.

Βασική κατεύθυνση της πολιτικής του υπήρξε η συνέχιση των αγώνων εναντίον των Αράβων στην Ανατολή, τους οποίους είχε εγκαινιάσει με επιτυχία σε όλα τα επίπεδα. Απομάκρυνε τους Άραβες από την Κιλικία, ανακατέλαβε την Κύπρο και προσάρτησε μεγάλο μέρος της Συρίας, προχωρώντας έως την Τρίπολη του Λιβανου. Παράλληλα, έδειξε ενδιαφέρον για την περιφρούρηση των βυζαντινών συμφερόντων στις επαρχίες της Νότιας Ιταλίας και της Σικελίας.

Επιβεβαίωσε έτσι τη βυζαντινή κυριαρχία στη Μεσόγειο και εκτίναξε τα σύνορα της αυτοκρατορίας έως πέρα από τον ποταμό Ευφράτη. Με ανάλογη ευαισθησία αντιμετώπισε και τα προβλήματα στα βόρεια σύνορα της αυτοκρατορίας, επιχειρώντας σύντομη εκστρατεία κατά μήκος των βυζαντινο-βουλγαρικών συνόρων και καταλαμβάνοντας χωρίς δυσκολίες όλα τα σημαντικά φρούρια. 

Τι συμβολίζει το αρχαιότατο σύμβολο του δικέφαλου αετού

Ἀρχαιότατο σύμβολο ὁ μονοκέφαλος ἀετός εἶναι γνωστός ὡς αὐτοκρατορικό σύμβολο ἰσχύος, ζωτικότητας καί ἀναγέννησης. Ἀπαντᾶται σέ ὅλη τή μακραίωνη ἱστορία τῶν δύο ρωμαϊκῶν αὐτοκρατοριῶν, ἀλλά καί στίς προγενέστερες ἑλληνικές πόλεις, ὅπως καί σέ ἀναρίθμητες ἄλλες συμβολικές χρήσεις συνοδεύοντας θεούς καί ἥρωες.

Ὡστόσο, ἡ παραλλαγή τοῦ δικέφαλου ἀετοῦ ὑπῆρξε σύμβολο ὑπέρτατης δύναμης γιά τούς Μυκηναίους, τούς Βαβυλώνιους καί τούς Χιττῖτες, ἀπό τούς ὁποίους εἶναι πιθανό νά τόν υἱοθέτησαν οἱ Τουρκομάνοι τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καί οἱ Σελτζοῦκοι τοῦ Ρούμ, γιά νά τόν δανειστοῦν οἱ Σταυροφόροι καί νά τόν μεταφέρουν στήν Εὐρώπη, ὅπου ἔγινε γνωστός ὡς αὐτοκρατορικό σύμβολο τῆς Ρωσίας τῶν Τσάρων καί τῆς Αὐστρίας τῶν Ἀψβούργων.

Τά δύο κεφάλια τοῦ ἀετοῦ ἑρμηνεύονται συνήθως ὡς ἔκφραση τῆς διπλῆς φύσης ἤ τῆς δυσυπόστατης ἰσχύος αὐτῶν πού τόν χρησιμοποιοῦν, ἀλλά καί ὡς μιά ὑπέρτατη ἔκφραση κυριαρχίας καί δύναμης.


Στό Βυζάντιο ὁ δικέφαλος ἀετός ἐμφανίζεται καί γίνεται γνωστός κατά τήν ἐποχή τῶν Κομνηνῶν.

Ὁ συμβολισμός τοῦ δικέφαλου ἀετοῦ στή νεοελληνική ἱστορία ξεκινᾶ κατά τήν αὐγή τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ μέ τόν διανοούμενο αὐτοκράτορα τῆς Νίκαιας Θεόδωρο Β´ Λάσκαρι, ὁ ὁποῖος εἰκονίζεται τό 1250 περίπου πατώντας σέ ὑποπόδιο μέ παράσταση τοῦ δικέφαλου ἀετοῦ˙ πρᾶγμα πού ἴσως συμβολίζει τά αὐτοκρατορικά δικαιώματα στήν Εὐρώπη καί τήν Ἀσία. Ὁ 13ος αἰώνας εἶναι μιά ἐποχή κατά τήν ὁποία τό Βυζάντιο, —ἡ Ρωμανία ὅπως εἶναι τό πραγματικό του ὄνομα—, βρίσκεται σέ διμέτωπο ἀγῶνα ἀντιμετωπίζοντας τήν ἐπιβολή τῆς Δύσης καί τῆς Ἀνατολῆς.

Εἶναι μιά ἐποχή, στήν ὁποία διακρίνεται καθαρά ἕνα ἀπό τά μόνιμα χαρακτηριστικά τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας: οἱ ἀπειλές γιά ὁλοκληρωτικό ἀφανισμό καί οἱ συνεχεῖς ἀγῶνες γιά ἐπιβίωση. Εἶναι καί μιά ἐποχή κατά τήν ὁποία οἱ διανοούμενοι καί οἱ αὐτοκράτορες τῆς Νίκαιας πιάνουν ξανά τό νῆμα τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας γιά νά ἀνοίξουν τόν δρόμο πρός τόν Νέο Ἑλληνισμό.

Ὁ βασιλικός δικέφαλος ἀετός περνᾶ στούς Παλαιολόγους καί διατηρεῖται ὡς σύμβολο καί μετά τήν Ἅλωση. Ἀποκτᾶ τότε ἀλυτρωτική, δηλαδή ἀπελευθερωτική, σημασία καί γίνεται σύμβολο τῆς Μεγάλης Ἰδέας, πού γεννήθηκε στήν Πύλη τοῦ Ρωμανοῦ τήν αὐγή τῆς 29ης Μαΐου 1453.



Ἡ ἔνδοξη πτώση τῆς Βασιλεύουσας καί τῆς Αὐτοκρατορίας συνοδεύεται ἀπό τήν αὐτοθυσία τοῦ «ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος» ἀγωνιζόμενου αὐτοκράτορα καί τῶν συμπολεμιστῶν του, πού ἠθικά καί συναισθηματικά συγκλονίζει πάντα τόν Ἑλληνισμό μέ ἀμείωτη ἔνταση. Γιά τό ὑπόδουλο Γένος τά αὐτοκρατορικά δικαιώματα δέν μεταφέρονται στή νέα δυναστεία τοῦ ἀσιάτη κατακτητῆ καί οἱ σουλτάνοι δέν εἶναι οἱ νόμιμοι διάδοχοι τῶν αὐτοκρατόρων.

Ἡ Κωνσταντινούπολη δέν εἶναι πλέον ἡ οἰκουμενική πρωτεύουσα, ἀλλά ἡ σκλαβωμένη μάνα τῶν Ρωμηῶν. Στήν πόλη τῶν αὐτοκρατόρων κυριαρχεῖ τώρα τό ἑτερόδοξο, τό ἀλλότριο, ἡ ἀμάθεια καί ἡ βαρβαρότητα. Δέν ὑπάρχει πιά ἡ ὑπερεθνική, ὑπερφυλετική ἑνότητα πού ἐνσαρκώνει ὁ αὐτοκράτορας καί πραγματώνει ἡ Ἀνατολική Ἐκκλησία.

Ἡ νέα πολυπολιτισμική πραγματικότητα ἐπιβάλλεται ἀπό τήν ὀθωμανική διοίκηση. Αὐτό, ὅμως, πού μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ἔλαμψε, καταυγάζοντας Ἀνατολή καί Δύση, εἶναι βέβαιο ὅτι θά ἀνορθωθεῖ καί πάλι μέ νέα δόξα καί ἀκτινοβολία. Ὁ δικέφαλος ἀετός δέν χάνεται, ἀλλά ἀνανεώνει τή συμβολική του δύναμη καί σημαίνει τώρα τήν ἐλπίδα καί τήν πίστη γιά τήν ἀνάσταση καί τήν ἀνόρθωση τῆς Ρωμανίας. Ἡ παρουσία τοῦ δικέφαλου ἀετοῦ μπορεῖ ἐπίσης νά θεωρηθεῖ ὡς ὑπόμνηση τῆς βυζαντινῆς μας καταγωγῆς καί τῆς συνέχειας τῆς Ρωμηοσύνης.

Ὁ δικέφαλος ἀετός γίνεται κατά τήν Τουρκοκρατία σύμβολο καί γιά ἕνα ἀκόμη σταθερό χαρακτηριστικό τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας: τό αἴτημα τῆς ἀναγέννησης καί τῆς ἀποκατάστασης τῆς ἀρχαίας δόξας.

Ὁ δικέφαλος ἀετός, χωρίς νά ἀναφέρεται στή λαϊκή ποίηση καί τό δημοτικό τραγούδι, ἐμφανίζεται σέ πολυάριθμες καί πολύμορφες ἀπεικονίσεις. Στά δάπεδα τῶν μεταβυζαντινῶν ἐκκλησιῶν ὑπάρχει συχνά δικέφαλος ἀνάγλυφος ἀετός κάτω ἀπό τόν τροῦλλο.


 

Ἐμφανίζεται στή διακόσμηση τῶν ἐκκλησιῶν καί τῶν ἐκκλησιαστικῶν σκευῶν, στίς σφραγίδες γιά τό Χριστόψωμο, στήν ξυλογλυπτική, τά ἐκκλησιαστικά σκεύη, τά σινιά, τά κεντήματα, τά παγούρια, τήν ὑφαντική καί τίς ἐνδυμασίες, τήν ἀγγειοπλαστική καί τήν κεραμική. Στήν ἀρχιτεκτονική βρίσκεται στή ζωγραφική τῶν λαϊκῶν σπιτιῶν, τά ὑπέρθυρα, τό τζάκι καί τίς κτητορικές ἐπιγραφές. Ὁ δικέφαλος ἀετός γίνεται ἐπίσης ἔμβλημα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.

Ἐκεῖ ὅμως, ὅπου ὁ δικέφαλος ἀετός ἀποτελεῖ τό πιό συχνό θέμα, εἶναι ἡ λαϊκή ἀργυροχοΐα, ὅπου διακοσμεῖ ἕνα κόσμο λεβεντιᾶς, φιλότιμου καί ἀρετῆς˙ ὅπως στά γιαταγάνια καί τά χατζάρια, τά καριοφύλια, τίς παλάσκες, τά χαϊμαλιά, τίς πόρπες, τά κιουστέκια, τά γιορντάνια, τά τεπελέκια, τά σκουλαρίκια, τά βραχιόλια, τίς ταμπακιέρες, τά φυλαχτά, τούς σταυρούς καί πάμπολλα ἄλλα πολύτιμα ἀντικείμενα – φορεῖς τοῦ λαϊκοῦ μας πολιτισμοῦ.


Σήμερα ἡ χρήση τοῦ συμβολισμοῦ τοῦ δικέφαλου ἀετοῦ σημαίνει τήν ἐπιμονή στή δύναμη τῆς παράδοσης, τήν ὑπόμνηση τῆς ἱστορικῆς συνέχειας καί τό αἴτημα γιά ἀναγέννηση.

Βρέθηκε ο τάφος του σωματοφύλακα του Μ. Αλεξάνδρου, Πευκέστα; Και τμήματα από το σπαθί και την ασπίδα του, που ήταν η ιερή και μυστηριώδης ασπίδα του Αχιλλέα; Ας σταθούν όλοι στο ύψος τους… Το θέμα είναι και εθνικό…

Του Γιώργου Λεκάκη

Μη γνωρίζοντας, έως τώρα, σε ποιον ανήκει, ένας από τους πολλούς αρχαίους μακεδονικούς τάφους που υπάρχουν γύρω από την αρχαία Μίεζα (*) της Ημαθίας, ελέγετο «Ο τάφος της Κρίσεως», διότι σε αυτόν εικονιζόταν ο νεκρός πολεμιστής να οδηγείται από τον ψυχοπομπό Ερμή στους Kριτές του Κάτω Κόσμου, Αιακό και Ραδάμανθυ… Και έτσι ελέγετο έως τώρα…Μόνο, που, κατά πληροφορίες, ευρέθη το όνομα του νεκρού...

Και μάλιστα μαζί με τμήμα της ασπίδος του, η οποία ήταν η ασπίς του Αχιλλέως. Είναι γνωστό ότι την κρατούσε. Εάν, λοιπόν, ετάφη όντως και με αυτήν, την αυθεντική μυστηριώδη ασπίδα του Αχιλλέως, τότε βρισκόμαστε ενώπιον ενός σπουδαίου ευρήματος, του μόνου γνωστού έως τώρα εκ των χειρών του θεού Ηφαίστου, το μόνο θεϊκό χειροποίητο τεχνούργημα / κατασκεύασμα που θα έχει βρεθεί επί γης!!!

Και κάτι τέτοιο θα πρέπει να εξετασθεί διεπιστημονικώς, και όχι μόνον αρχαιολογικώς!..

(*) Θυμίζω ότι για την αναφερομένη από τα αρχαία χρόνια Μίεζα (ήδη από τον Πολύβιο ακόμη), αποφάνθηκε επιτροπή σοφών (με επί κεφαλής τον καθηγητή Γ. Μπαμπινιώτη!) ότι είναι... σλαβικό τοπωνύμιο, διότι καταλήγει σε... -ζα!!! Κι έτσι το χωριό Κοπανός, όπου βρέθηκε η σχολή του Αριστοτέλους, δεν μετονομάσθη σε Μίεζα...

Έλληνες εναντίον Περσών και Κένταυροι εναντίον Λαπιθών...
Μια από τις παραστάσεις του τάφου...

Γράφει ο Α. Χοϊλούς:

«Και το όνομα αυτού, Πευκέστας»!!!

Πριν από δύο μήνες (περίπου) σας είχα πει ότι επισκέφθηκα τον Μακεδονικό Τάφο «Της Κρίσεως» στη Μίεζα[1] (κοντά στην Νάουσα). Εκείνη την ημέρα ήταν που πήρα την πληροφορία ότι ο συγκεκριμένος τάφος ανήκει στον Πευκέστα. Σύμφωνα με τις τελευταίες, πρόσφατες, ανασκαφές που έγιναν στο δάπεδο του τάφου βρέθηκαν τμήματα από το σπαθί και την ασπίδα του, στα οποία είναι χαραγμένο το όνομα του: Πευκέστας!

Ο Πευκέστας (4ος αιώνας) ήταν αξιωματικός στην υπηρεσία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ένας από τους σωματοφύλακες του, και ο μετέπειτα σατράπης της επαρχίας της Περσίας. Καταγόταν από τη Μίεζα κοντά στη σύγχρονη Νάουσα, το ίδιο μέρος όπου ο Αριστοτέλης είχε αναλάβει την διαπαιδαγώγηση του Αλεξάνδρου και των υπόλοιπων νέων της Μακεδονικής αριστοκρατίας (σχολή του Αριστοτέλη). Είχε διακριθεί για τις πολεμικές του αρετές, καθώς ήταν το πρόσωπο το οποίο ο Αλέξανδρος επέλεξε να τον συνοδεύει στη μάχη, με την – ιερή - ασπίδα που είχε αποκτηθεί από τον ναό της Αθηνάς στη Τροία (πρόκειται για την ασπίδα του Αχιλλέα που έχει κατασκευάσει ο Θεός Ήφαιστος, και ο Όμηρος αφιερώνει 134 στίχους στην Ιλιάδα, ραψωδία Σ, για να την περιγράψει). Ήταν επίσης δίπλα στον Αλέξανδρο κατά την επίθεση φρουρίου το -325 της Ινδικής φυλής των Μαλλών, κατά την οποία ο Αλέξανδρος βρέθηκε κάποια στιγμή να έχει πηδήξει από τις επάλξεις μέσα στο αντίπαλο φρούριο μόνος του έναντι πλήθους αμυνομένων. Όλοι οι αρχαίοι συγγραφείς συμφωνούν πως η συμβολή του Πευκέστα ήταν ιδιαίτερα σημαντική ώστε να σωθεί η ζωή του Αλέξανδρου. Σε αυτή την περίπτωση ο Μέγας Αλέξανδρος τραυματίστηκε πολύ σοβαρά. Ο Πευκέστας τιμήθηκε με κάθε δυνατή τιμή από τον Αλέξανδρο, (επειδή τον έσωσε πέφτοντας από πάνω του, καλύπτοντας τον με την Ιερή Ασπίδα) ο οποίος τον έκανε πλέον και επίσημα έναν από τους σωματοφύλακες του, ρόλο που εποφθαλμιούσαν πολλοί Μακεδόνες αξιωματικοί. Κατά την επιστροφή του Αλέξανδρου στην Περσέπολη, απένειμε στον Πευκέστα την σημαντική σατραπεία της επαρχίας της Περσίας, καθώς και επιλέχθηκε ως ο πρώτος που του απονεμήθηκε χρυσό στέμμα, όπως σε όλους τους υπόλοιπους στρατιώτες που είχαν διακριθεί για τις υπηρεσίες τους.

Τώρα, το ερώτημα που γεννάται είναι το εξής:

Αν η ασπίδα που βρέθηκε στον συγκεκριμένο Μακεδονικό Τάφο (Της Κρίσεως) είναι η Ιερή Ασπίδα του Αχιλλέα με την οποία έσωσε τον Μέγα Αλέξανδρο στην μάχη των Μαλλών ο Πευκέστας; Διότι αν είναι όντως αυτή, (η ασπίδα) όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας μας, θα πρόκειται για ένα πολύ μεγάλο και σπουδαίο εύρημα που θα αποδεικνύει ότι, η Ιλιάδα και η Οδύσσεια υπάγονται στα Ιστορικά γεγονότα και όχι στη Μυθολογία, όπως ισχυρίζονται κάποιοι πονηροί σήμερα.

Καθώς και πολλά άλλα που δεν είναι του παρόντος.

Περιμένω από τους αρχαιολόγους να σταθούν στο ύψος τους και σύντομα να ανακοινώσουν και επίσημα ότι ο τάφος ανήκει στον Πευκέστα τον Μιεζεύ.

Καθώς επίσης και την αλήθεια για την ασπίδα που βρέθηκε.

ΠΗΓΗ: Α. ΧΟΪΛΟΥΣ.

Τι λέει το υπουργείο Πολιτισμού

για τον «Τάφο της Κρίσεως»

Από τους σημαντικότερους και καλύτερα διατηρημένους μακεδονικούς τάφους, που έχουν έλθει στο φως μέχρι σήμερα, είναι αυτός ''της Κρίσεως'', ένα από τα ταφικά μνημεία της αρχαίας Μίεζας, που είχαν κατασκευασθεί στην πορεία του αρχαίου δρόμου που ένωνε την πόλη με την πρωτεύουσα του μακεδονικού βασιλείου, την Πέλλα. Οφείλει την ονομασία του στη μοναδική για την αρχαία τέχνη ζωγραφική παράσταση που τον διακοσμεί και έχει ως θέμα την κρίση του νεκρού. Χρονολογείται στο τελευταίο τέταρτο του 4ου αι π.Χ. και ξεχωρίζει ανάμεσα στους μακεδονικούς τάφους για τις μνημειώδεις διαστάσεις του και την επιβλητική του πρόσοψη.

Το μνημείο ανήκει στον τύπο του διθάλαμου μακεδονικού τάφου με καμαρωτή στέγη και καλυπτόταν με χωμάτινο τύμβο που είχε ύψος 1,50 μ. και διάμετρο 10 μ. Η πρόσοψή του είναι διώροφη, συνδυάζει το δωρικό με τον ιωνικό ρυθμό και δίνει την εντύπωση αρχαίου διώροφου κτηρίου με αετωματική επίστεψη. Ο ''πρώτος όροφος'' είναι δωρικού ρυθμού με τέσσερις ημικίονες (τετράστυλο πρόπυλο με παραστάδες στις άκρες), επάνω στους οποίους στηρίζεται το δωρικό γείσο. Αποτελείται από τρίγλυφα και 11 μετόπες, που διατηρούν τμηματικά την πολυχρωμία τους και διακοσμούνται με ένα πολύ γνωστό θέμα, την αναμέτρηση των Κενταύρων με τους Λαπίθες.

Έλληνες εναντίον Περσών και Κένταυροι εναντίον Λαπιθών...
Μια από τις παραστάσεις του τάφου...
Ταινία με σταγόνες και γραπτή ζώνη με άνθη και έλικες διαχωρίζουν τις μετόπες από την ιωνική ζωφόρο που ακολουθεί. Το θέμα του διακόσμου της είναι κάποια μάχη των Ελλήνων εναντίον των Περσών, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι οι μορφές που τη συνθέτουν είναι ανάγλυφες (stucco). Πάνω από το γείσο αναπτύσσεται ο ''δεύτερος όροφος'' της πρόσοψης. Αποτελείται από έξι μικρούς ιωνικούς ημικίονες με ύψος 1,46 μ., ανάμεσα στους οποίους υπάρχουν διαστήματα διαμορφωμένα ως ψευδόθυρες. Το αέτωμα πρέπει να διέθετε γραπτή διακόσμηση, όπως προκύπτει από διάφορα θραύσματα που έχουν έλθει στο φως. Ανάμεσα στις ακραίες παραστάδες και στους δωρικούς ημικίονες, που πλαισιώνουν τη θύρα, υπάρχουν τέσσερις ζωγραφικοί πίνακες, οι οποίοι αποτελούν ενιαία σύνθεση που απεικονίζει τη σκηνή της κρίσης του νεκρού. Ο νεκρός πολεμιστής οδηγείται από τον ψυχοπομπό Ερμή στους κριτές του Κάτω Κόσμου, Αιακό και Ραδάμανθυ, θέμα εξαιρετικά σπάνιο στην εικονογραφία, αλλά γνωστό από τον πλατωνικό διάλογο ''Γοργίας''.

Ο ψυχοπομπός Ερμής με το κηρύκειό του,
οδηγεί την ψυχή του νεκρού (Πευκέστα;)
στους κριτές, Ραδάμανθυ και Αιακό...
Μια από τις παραστάσεις του Τάφου της Κρίσης, στα Λευκάδια Ημαθίας...

Από τον τρόπο απόδοσης των μορφών προκύπτει ότι δύο ζωγράφοι συμμετείχαν στη διακόσμηση του τάφου. Ο προθάλαμος, αν και δεν έχει ανασκαφεί πλήρως, φαίνεται ότι δεν διέθετε γραπτές παραστάσεις. Αντίθετα, ο νεκρικός θάλαμος με την αρχιτεκτονική διάρθρωση των τοίχων θυμίζει έντονα τις εσωτερικές όψεις σπιτιών της Πέλλας και της Δήλου. Διαθέτει τοιχοβάτη, κυρίως τοίχο, παραστάδες στις γωνίες, θριγκό και καμαρωτή στέγη. Βαθύ γαλάζιο, κόκκινο και λευκό είναι τα χρώματα που έχουν χρησιμοποιηθεί στο θάλαμο, ενώ ιωνικά κυμάτια, ρόδακες και ταινίες διακοσμούν τα διάφορα αρχιτεκτονικά μέλη.

Ο τάφος της Κρίσεως εντοπίσθηκε τυχαία το 1954 κατά τις εργασίες διάνοιξης επαρχιακού δρόμου και ανασκάφηκε από τον καθηγητή Φώτιο Πέτσα κατά τα έτη 1954-1964. Είχε υποστεί σοβαρές φθορές ήδη από την αρχαιότητα, τόσο στην καμάρα του προθαλάμου όσο και στην πρόσοψη. Εργασίες συντήρησης των κονιαμάτων και δομικής αποκατάστασης της πρόσοψης έγιναν το 1998, παράλληλα με ανασκαφή από τη Λ. Στεφανή, ενώ σήμερα βρίσκεται σε εξέλιξη το έργο ανάδειξης του μνημείου, που προβλέπει και νέα πρόσβαση για άτομα με ειδικές ανάγκες.

ΠΗΓΗ: Ε. Ψαρρά, αρχαιολόγος.

Μακεδονική φάλαγγα… Το απόλυτο “μυστικό” όπλο των αρχαίων Ελλήνων

Η Μακεδονική Φάλαγγα, είχε, ως σχηματισμός, καταλυτική επίδραση στην παγκόσμια στρατιωτική ιστορία, επηρεάζοντας την σκέψη μεγάλων στρατηγών μέχρι και τον 18ο αιώνα. Αν και συχνά ακούγεται πως η φάλαγγα ήταν ένας άκαμπτος, μονολιθικός σχηματισμός αυτό δεν ισχύει, τουλάχιστον στην εποχή του Αλεξάνδρου και των άμεσων διαδόχων του.

Η βασική υπομονάδα της φάλαγγας ήταν ο στοίχος, ο οποίος είχε δύναμη 16 ανδρών και ονομαζόταν λόχος. Επικεφαλής κάθε στοίχου ήταν ο λοχαγός και τάσσονταν πρώτος. Ο τελευταίος άνδρας ονομαζόταν ουραγός και ήταν αντίστοιχος του σημερινού δεκανέα. Δύο στοίχοι – 32 άνδρες – συγκροτούσαν μια διλοχία και τέσσερις λόχοι μια τετραρχία – 64 άνδρες.

Τέσσερις τετραρχίες συγκροτούσαν ένα σύνταγμα 256 ανδρών. Αυτή ήταν και η κατώτερη τακτική μονάδα της φάλαγγας. Δύο συντάγματα συγκροτούσαν μια Πεντακοσιαρχία, δύο Πεντακοσιαρχίες μια Χιλιαρχία και τρεις Πεντακοσιαρχίες μια Τάξη (ταξιαρχία). Αργότερα, στους χρόνους των Επιγόνων, η Τάξη αποτελείτο από δύο χιλιαρχίες. Δύο χιλιαρχίες συγκροτούσαν μια Μεραρχία. Δύο μεραρχίες συγκροτούσαν μια Φαλαγγαρχία και δύο Φαλαγγαρχίες ένα Κέρας.

Τα συντάγματα της φάλαγγας τάσσονταν σε σχηματισμό με μέτωπο 16 και βάθος 16 ανδρών (16 χ 16 = 256). Ανάλογα με την τακτική κατάσταση μπορούσαν να αραιώσουν ή να πυκνώσουν τον σχηματισμό τους. Στη μάχη της Ισσού η φάλαγγα πολέμησε ταγμένη σε βάθος μόνο 8 ζυγών (ανδρών), αντί των συνηθισμένων 16. Στη μάχη της Μαγνησίας, κατά των Ρωμαίων, το 190 π.Χ. η σελευκιδική φάλαγγα τάχθηκε σε βάθος 32 ανδρών.

Ο συνήθης πάντως σχηματισμός ήταν με μέτωπο 16 και βάθος ανδρών. Τα συντάγματα μιας τάξης δεν τάσσονταν όλα μαζί, παράλληλα, χωρίς κενά μεταξύ τους. Συνήθως αφήνονταν ένα μικρό κενό, στη φάση της προσπέλασης, μέσω των οποίων μπορούσαν να περάσουν μπροστά από τη φάλαγγα ελαφρά οπλισμένοι ψιλοί (τοξότες, σφενδονήτες, ακοντιστές), οι οποίοι καταπονούσαν τον αντίπαλο με βλήματα. Λίγο πριν την κρούση των βαρέων στρατευμάτων, οι ψιλοί, περνώντας μέσα από τα κενά, συγκεντρώνονταν πίσω από τη φάλαγγα.

Στη φάση της προσπέλασης η φάλαγγα βάδισε σε «ανοικτό» σχηματισμό, με τους άνδρες να απέχουν περί το 1μ. ο ένας από τον άλλο. Ωστόσο καθώς πλησίαζε στον αντίπαλο και άρχιζε να δέχεται τα εχθρικά βλήματα, η φάλαγγα «συνασπιζόταν», με τους άνδρες να καταλαμβάνουν, έκαστος μέτωπο, περί τα 60εκ., όσο δηλαδή ήταν η διάμετρος της ασπίδας του. Με τον τρόπο αυτό κάθε σύνταγμα της φάλαγγας παρουσίαζε μέτωπο μικρότερο των 10μ.

Εδώ ήταν όμως και το μυστικό της επιτυχίας, καθώς επί μετώπου 10μ. η μακεδονική φάλαγγα έριχνε στην μάχη 256 άνδρες, με τους πρώτους 76 να πολεμούν άμεσα και τους υπόλοιπους να προσθέτουν βάθος στον σχηματισμό και να αναπληρώνουν άμεσα τις τυχόν απώλειες. Κανένας άλλος σχηματισμός δεν επέτρεπε την συγκέντρωση τόσο μεγάλου όγκου ανδρών σε τόσο περιορισμένο χώρο. Οι Πέρσες, λόγω οπλισμού και τακτικών, επί μετώπου 10 μ. δεν μπορούσαν να συγκεντρώσουν περισσότερους από 30 άνδρες. 

Άρα η φάλαγγα απολάμβανε τοπικής αριθμητικής – περάν της ποιοτικής – υπεροχής σε χώρο και τόπο. Ακόμα και οι νότιοι Έλληνες οπλίτες, λόγω της αργολικής τους ασπίδας, διαμέτρου 90εκ. δεν μπορούσαν να επιτύχουν τέτοια συγκέντρωση. Εξάλλου λόγω του μήκους του δόρατος, μόνο οι δύο πρώτοι ζυγοί οπλιτών μπορούσαν να πολεμήσουν εναντίον κάθε αντιπάλου.

πηγή