ο Μακεδονομάχος Μανιάτης, Μιχάλης Αναγνωστάκος

από το site http://www.mani.org.gr

Οι μακεδονομάχοι καπετάν Γκόγκος (αριστερά), Καπετάν Ματαπάς (στο κέντρο) και καπετάν Στρεμπίνας (δεξιά), στους πρόποδες του Ολύμπου.

Οι Μανιάτες έδειξαν τον πατριωτισμό τους με την έντονη παρουσία τους και στον Μακεδονικό Αγώνα. Πολλοί αξιωματικοί του στρατού ακόμα και εθελοντές άφησαν την σιγουριά του τόπου τους για το εθνικό συμφέρον και δίκαιο. Ένας από αυτούς ήταν και ο Μιχάλης Αναγνωστάκος. Ακολουθεί η ιστορία του:

Ο Μιχάλης Αναγνωστάκος από τη Χαριά του Πύργου Διρού, ήταν Ανθυπολοχαγός Πυροβολικού του Ελληνικού Στρατού και τον Απρίλιο του 1905 εστάλη από το Μακεδονικό Κομιτάτο στη Κεντρική Μακεδονία με διερευνητική αποστολή, αφού οι κομιτατζήδες τρομοκρατούσαν και πίεζαν τον εκεί Ελληνικό πληθυσμό.

Διέσχισε τη κεντρική Μακεδονία ως ζωέμπορος, μελέτησε και ερεύνησε τη κατάσταση και ίδρυσε μικρούς πυρήνες εθνικής άμυνας σε διάφορα χωριά. Επειδή διαπίστωσε ότι μόνο ενόπλως υπήρχε η δυνατότητα βελτίωσης της κατάστασης, ζήτησε και ανέλαβε αρχηγός εθελοντικού σώματος στη περιφέρεια Λαγκαδά, ως καπετάν Ματαπάς.

Έδρασε ως καπετάν Ματαπάς ή Παπαχρήστος της μονής Όσσιανης στη Γευγελή ή ψαράς της λίμνης των Γιαννιτσών. Στη Κεντρική Μακεδονία είναι το πρώτο Ελληνικό αντάρτικο σώμα που άρχισε δράση και αποτελείτο από έμπειρους πολεμιστές στη πλειοψηφία τους Μανιάτες, μεταξύ των οποίων ήταν και ο συγγενής του Σταμάτης Σαμπατάκος.

Έφθασε στη Μακεδονία με ιστιοφόρο, κοντά στη Ποτίδαια Χαλκιδικής και από εκεί κινήθηκε μέσω Βάβδου – Βασιλικών και έφθασε στη περιοχή του Λαγκαδά, όπου άρχισε να οργανώνει τα χωριά και να εξουδετερώνει πράκτορες της Βουλγαρικής προπαγάνδας. Είχε ως βάση τα περίχωρα της Μπάλτσας (Μελισσοχώρι) με αποστολή τη διάνοιξη των επικοινωνιών από τη Θεσσαλονίκη προς Γευγελή.

Λόγω της εξαιρετικής δράσης του οι Τούρκοι έλαβαν έκτατα στρατιωτικά μέτρα και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι υπέστη θλάση στο πόδι του, μετατέθηκε από το Λαγκαδά και μεταμφιέστηκε σε παπά με το ψευδώνυμο Παπά Χρήστος. Εγκαταστάθηκε στη Μονή Αρχαγγέλου Όσσιανης στη Γευγελή, όπου εργαζόταν με το Ευαγγέλιο και το όπλο κάτω από το ράσο για τον Εθνικό σκοπό, οργανώνοντας τις περιοχές της Γουμένιτσας και Καράτζοβας.

Τον Ιανουάριο του 1906 λαμβάνει εντολές και μεταβαίνει στη λίμνη των Γιαννιτσών όπου παρέμεινε μέχρι τον Ιούλιο. Οι συνεχείς μάχες του με τους κομιτατζήδες είναι θρυλικές και κατορθώνει να κατασκευάσει τη πρώτη Ελληνική καλύβα εντός της λίμνης, όπου ήδη είχαν εγκατασταθεί και εξαπλωθεί οι κομιτατζήδες. Βοηθούμενος από τον Μανιάτη υπαρχηγό του καπετάν Παναγιώτη (Παναγιώτης Παπατσανετέας) κατασκευάστηκαν και άλλες τις οποίες χρησιμοποιούσαν ως ασφαλή κρησφύγετα και ως βάση για τις επιδρομές που πραγματοποιούσαν, με αποτέλεσμα το περιορισμό της δράσης των αντιπάλων.

Το 1906 το Γενικό Προξενείο Θεσσαλονίκης οργανώνει σχέδιο εξουδετέρωσης της Ρουμανικής προπαγάνδας, στο διαμέρισμα Ολύμπου – Πιερρίων, η οποία είχε εξαπλωθεί σημαντικά, ειδικά στο τομέα των Σχολείων, λόγω της παραμονής αρκετών Κουτσοβλάχων και δραστήριων Ρουμάνων πρακτόρων, τους οποίους βοηθούσαν οι Τούρκοι και το Βουλγαρικό κομιτάτο.

Η υλοποίηση του σχεδίου ανατέθηκε στο καπετάν Ματαπά, τον οποίο ανακάλεσε από τη λίμνη των Γιαννιτσών, όπου οι κακουχίες της ζωής του βάλτου και οι κακοήθεις πυρετοί είχαν κλονίσει την υγεία του. Αναλαμβάνοντας την αρχηγία του σώματος Ολύμπου – Πιερρίων, από τον Οκτώβριο του 1906 μέχρι το Σεπτέμβριο του 1907, καταπολέμησε τη ληστεία, διέλυσε τη Ρουμανική προπαγάνδα, επανέφερε στην Ορθοδοξία τους παρασυρθέντες, οργάνωσε τα χωριά, συγκρότησε επιτροπές από ντόπιο πληθυσμό και ανταποκρίθηκε στην αποστολή του.

Ήταν μικρόσωμος, μεγάλος οργανωτής, πολυμήχανος και αεικίνητος, με σιδερένια θέληση αφού παρ’ όλο το τραυματισμό του και τη κλονισμένη υγεία του από τη παραμονή του στη λίμνη των Γιαννιτσών συνέχιζε τις μάχες στη λίμνη, στον Όλυμπο και στη Χαλκιδική. Κατά τη τετραετή παραμονή του εξόντωσε τους Ζαλτάν και Άγγελ Πέϊο, οι οποίοι ήταν οι ισχυρότεροι παράγοντες του Βουλγαρικού κομιτάτου, ενώ ξεκαθάρισε και τη περιφέρεια της Μονής Πέτρας, από διάφορους κομιτατζήδες που εμφανίζονταν ως εργάτες και χωρικοί.

ο Μιχάλης Αναγνωστάκος μεταμφιεσμένος σε ιερέα

Οι χωρικοί της Μακεδονίας παραστατικώτατα απεικόνισαν τη δράση του με τα κάτωθι έμμετρα:

Τι είν’ αυτός ο Ματαπάς
τον ευρίσκεις όπου πας
Πότε γίνεται παπάς
Πότ' αντάρτης και ψαράς!

Στέρνουν γράμματα οι Βουργάροι
- Ματαπά μου παλλικάρι,
να μας δώσετε την πόλη
τι θα σκοτωθείτε όλοι!…

- ‘Γω την πόλη δεν αφήνου
τα κλειδιά δεν παραδίνου…
και με λένε Ματαπά
για κοπχιάστε κατά ‘πα!...

ΠΗΓΕΣ

1. Μακεδονικός Αγών, Τσάμης, σελ. 297
2. Φ. Κοντογούρης προς ΥΠ.ΕΞ. 23.08.1907 Αρχείο Υπ. Εξωτερικών
3. http://www.mani.org.gr/istor/mak/matapas_anagnostakos.htm
4. https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%AC%CE%BD_%CE%9C%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%80%CE%AC%CF%8
5. Ε ΙΣΤΟΡΙΚΑ "ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ η περιπέτεια ενός ονόματος" Ελευθεροτυπία Φεβρουάριος 2011

maniatika | Ιανουαρίου 22, 2018 στο 8:36 μμ | Ετικέτες: 1905, Αναγνωστάκος, Βούλγαροι, Ματαπάς, Μακεδονία, Μακεδονικό, Μακεδονικός Αγώνας, Χαριά | Κατηγορίες: ΑΡΧΙΚΗ, ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ, ΔΗΜΟΤΙΚΑ, ΙΣΤΟΡΙΑ, ΙΣΤΟΡΙΕΣ, ΝΕΟΤΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΣΟΓΙΑ ΜΕΣΑ ΜΑΝΗΣ, ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ | URL: https://wp.me/p2ELII-1tL

Υφάσματα και ενδυμασία στην Αρχαία Ελλάδα

Ο άνθρωπος πρέπει να έμαθε να υφαίνει σίγουρα μετά το 8.000 π.Χ. χρησιμοποιώντας ως αρχική υφαντική ύλη καλάμια, φλούδες δέντρων, λουρίδες δέρματος και έντερα ζώων.

Στα προϊστορικά χρόνια, με την εμφάνιση της γεωργίας άρχισαν να φτιάχνονται υφαντικές ύλες από φυτικές ίνες, όπως από λινάρι, καννάβι, μολόχα και σπαρτό, ενώ λίγο αργότερα άρχισε να χρησιμοποιείται και το μαλλί. Στον Όμηρο μαρτυρείται πως στα Μυκηναϊκά χρόνια οι γυναίκες γνώριζαν την τέχνη του αργαλειού προκειμένου να υφαίνουν ρούχα και στρωσίδια. Χαρακτηριστική είναι η εικόνα της Πηνελόπης, όπου υφαίνει στον αργαλειό, περιμένοντας καρτερικά την επιστροφή του Οδυσσέα.

Σύμφωνα με τη μυθολογία, η θεά Αθηνά ως προστάτιδα της χειροτεχνίας και των τεχνών γενικότερα ήταν εκείνη που εφηύρε τον αργαλειό. Η τεχνική της παραγωγής λινών υφασμάτων στην Ελλάδα εισήχθη από την Αίγυπτο, αλλά μετά την εποχή του Χαλκού αυξήθηκε η χρήση του μαλλιού και έτσι υποχώρησε σταδιακά το λινάρι.

Όπως ήταν φυσικό, τα αρχαία υφάσματα κατασκευάζονταν από τις πρώτες ύλες που είχαν στη διάθεσή τους. Κατά τους Μινωικούς χρόνους, οι Κρήτες φορούσαν ρούχα λινά, μάλλινα, τα οποία έφτιαχναν από το μαλλί των αιγών, και ρούχα με κλωστές από τσουκνίδα. Πολύ ξεχωριστά ήταν τα πολύ λεπτά υφάσματα, τα αραχνοΰφαντα, όπως αυτά που απεικονίζονται σε μινωικές τοιχογραφίες της Κρήτης και της Θήρας. Ακόμη, στη Θήρα ήταν πολύ δημοφιλή και τα φλοκωτά υφάσματα.

Στην Κλασική Εποχή, περίφημα ήταν τα αττικά υφάσματα, καθώς η υφαντουργία είχε εξελιχθεί σε πραγματική τέχνη. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα υφάσματα που βρέθηκαν στην Αθήνα είναι το ύφασμα από τα Καλύβια Θορικού με στημόνια από λινή κλωστή και υφάδια από μεταξωτή κλωστή και μια ρίγα βαμμένη με αληθινή πορφύρα.

Ήδη την κλασική εποχή ήταν γνωστή και η χρήση του βαμβακιού. Ο Ηρόδοτος το 445 π.Χ. έγραφε πως στην Ινδία φύτρωναν άγρια δένδρα που παρήγαγαν ένα μαλλί το οποίο ήταν πιο ωραίο και πιο εκλεκτό απ’ το μαλλί του προβάτου. Βέβαια, η χρήση του βαμβακιού στην υφαντουργία της Ελλάδας φαίνεται πως εξαπλώθηκε αργότερα, όταν το μετέφεραν οι στρατιώτες του Μ. Αλεξάνδρου στην Ελλάδα από τις μακρινές Ινδίες.

Τα ρούχα των Αρχαίων Ελλήνων ήταν τυλιχτά, καθώς ένα τεμάχιο υφάσματος, ειδικά υφασμένο σε έναν όρθιο αργαλειό, τυλιγόταν και στερεωνόταν γύρω από το κορμί. Το ένδυμα αυτό, ο χιτώνας, κατασκευαζόταν είτε από λινό είτε από λεπτότατο μάλλινο ύφασμα και τοποθετούταν επάνω στο σώμα με φαντασία και φροντίδα σε μεγάλες οριζόντιες και λεπτές κατακόρυφες πτυχές. Πιο απλός φαίνεται πως ήταν ο Δωρικός χιτώνας. Αυτός ο τύπος ενδύματος αργότερα υιοθετήθηκε από τους Ρωμαίους και διαδόθηκε σε όλη τη Μεσόγειο, αποτελώντας βασική ενδυμασία για την αστική τάξη.

Οι γάμοι των γυναικών στο Βυζάντιο ως μέσο διπλωματίας.

Οι πριγκίπισσες του Βυζαντίου είχαν κληρονομικά δικαιώματα στο θρόνο και μπορούσαν είτε να βασιλεύουν οι ίδιες είτε να ανεβάζουν στο θρόνο το σύζυγό τους. Η κόρη, λοιπόν, ενός βυζαντινού αυτοκράτορα μπορούσε να αποτελέσει μέσο διαπραγμάτευσης και διπλωματίας, τόσο στην εξωτερική όσο και στην εσωτερική πολιτική. Ακόμη και στην περίπτωση που ο αυτοκράτορας πέθαινε, η χήρα του είχε δικαιώματα στον τίτλο και είχε ουσιαστικά δικαιώματα στη διακυβέρνηση της αυτοκρατορίας. Χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση της χήρας του Ανδρόνικου Γ΄ Παλαιολόγου, της Άννας. Όταν ο Ανδρόνικος Γ΄ αρρώστησε και κινδύνευε να πεθάνει, η Άννα εκείνη την εποχή ήταν έγκυος και ο αυτοκράτορας εξέφρασε την επιθυμία να τον διαδεχθεί στην εξουσία. Έτσι όλοι ορκίστηκαν πίστη στην αυγούστα, η οποία άσκησε καθήκοντα αντιβασιλείας μέχρι την ενηλικίωση του γιου της Ιωάννη Ε΄.

Μάλιστα, σε άλλες περιπτώσεις η χηρεία της αυτοκράτειρας δεν αποτελούσε εμπόδιο για να χρησιμοποιηθεί το συνοικέσιο της ίδιας ως μέσο διπλωματίας. Μετά την τέλεση του δεύτερου γάμου της χήρας του ηγεμόνα ή του αυτοκράτορα, ο νέος σύζυγος αναλάμβανε ο ίδιος την εξουσία.

Όταν ο Μιχαήλ Β΄ Άγγελος, ανεψιός του Θεόδωρου Δούκα, έγινε ηγεμόνας στο Δεσποτάτου της Ηπείρου, προσπάθησε να αυξήσει τη δύναμη του Δεσποτάτου, ωστόσο δεν κατάφερε να νικήσει το στρατό του Βατάτζη στη Θεσσαλονίκη. Στο πλαίσιο της συνθήκης ειρήνης με τον Βατάτζη το 1246, που είχε καταλάβει τη Θεσσαλονίκη, για διπλωματικούς λόγους συμφωνήθηκε να τελεστεί ο γάμος του γιου του Μιχαήλ Β’, Νικηφόρου, με την εγγονή του Βατάτζη, Μαρία. Ο γάμος τελέστηκε στις Πηγές Μακεδονίας και ο Μιχαήλ Β΄ Άγγελος αναγνώρισε τον Βατάτζη ως αυτοκράτορα και ο Βατάτζης ανακήρυξε τον Μιχαήλ Β΄ ως ηγεμόνα.

Στα χρόνια των Παλαιολόγων αρκετές τέτοιες περιπτώσεις γάμων γυναικών χάραξαν και πάλι την πορεία του Δεσποτάτου της Ηπείρου κατά τον 14ο αι. Μέσω, λοιπόν, από την τέλεση του γάμου γυναικών με τίτλο εξουσίας πέρασε το Δεσποτάτου της Ηπείρου από τους Αγγέλους στους Orsini, στους Σέρβους, στους Αλβανούς, στους Buondelmonti και τελικά στους Tocco. Η Άννα Παλαιολογίνα, κόρη του Μιχαήλ Θ΄, παντρεύτηκε τον Νικόλαο Orsini το 1318, η εγγονή του Μιχαήλ Θ΄ που ονομαζόταν επίσης Άννα παντρεύτηκε με τον Ιωάννη Κομνηνό Ασάν το 1350 και η κόρη του Συμεών Uros Παλαιολόγου με τον Esau Buondelmonti το 1385.

Σε πολλές περιπτώσεις βέβαια οι κόρες των αυτοκρατόρων και των ηγεμόνων παντρεύονταν άνδρες με πολύ κατώτερη καταγωγή. Κατάλληλη ηλικία μιας κοπέλας για γάμο θεωρούνταν πως ήταν γύρω στα 13, όμως σε κάποιες περιπτώσεις επιτρεπόταν να τελεστεί πρώτα το συνοικέσιο και να επακολουθήσει ο γάμος αρκετά χρόνια αργότερα. 

Ήξερες ότι...

Ο αμερικανός Τζον Κέλογκ, διευθυντής ιατρικού κέντρου στο Μίτσιγκαν, επινόησε τα κορν-φλέικς για έναν ασθενή με χαλασμένα δόντια.


Το 1853 στη Σαρατόνγκα της Νέας Υόρκης, ένας πελάτης επέπληξε τον μάγειρα ενός εστιατορίου, ονόματι Τζορτζ Κραμ, ότι είχε κόψει πολύ χοντρές τις τηγανητές πατάτες. Τότε αυτός από αντίδραση τις ψιλόκοψε, φτιάχνοντας τα πρώτα τσιπς.


Το 1756 ο μάγειρας του Ρισελιέ ετοίμαζε το γεύμα στο λιμάνι του Μαχόν για να γιορτάσουν οι Γάλλοι τη νίκη κατά των βρετανών στη ναυμαχία της Μινόρκας (1756). Το γεύμα περιλάμβανε, μεταξύ άλλων, σάλτσα από κρέμα και αυγά. Όταν ο σεφ συνειδητοποίησε ότι του τελείωσε η κρέμα, έβαλε αντί αυτής λάδι και την ονόμασε Μαχονέζ. Ήταν η πρώτη μαγιονέζα.


Το γκούλας ξεκίνησε από την Ουγγαρία τον 9ο αιώνα και είναι σούπα από μοσχάρι.


Το σάντουιτς δεν ήταν εφεύρεση του λόρδου Σάντουιτς. Επινοήθηκε, όμως, για χάρη του, για να μη λερώνει τα χέρια του όταν έπαιζε χαρτιά και για να μπορεί να τρώει χωρίς να διακόπτει το παιγνίδι.


Γροιλανδία σημαίνει Πράσινη Χώρα.


Παραγουάη σημαίνει «Γεννημένος απ’ το νερό».


Μπανγκόκ σημαίνει «Χωριό που βρίσκεται δίπλα σε ρυάκι».


Ουρουγουάη σημαίνει Ποτάμι των Ζωγραφιστών Πουλιών.


Χονγκ Κονγκ σημαίνει Ευωδιαστός Πορθμός.


Ισλανδία σημαίνει Χώρα των Πάγων.


Φερόες Νήσοι σημαίνει Νήσοι των Προβάτων.


Βιετνάμ σημαίνει Κράτος του Νότου.


Τελ Αβίβ σημαίνει Λόφος της Άνοιξης.

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

Tων Ιωάννη Θ. Χαμιζίδη – Χαράλαμπου Χρ. Αλεξιάδη

ερευνητών του προγονικού λόγου & της Ιστορίας των Ελλήνων

Ένας γεωγραφικός χώρος τ ης ευρύτερης Βαλκανικής. Ένας στεριανός τόπος που κάποιος μακρινός πρόγονός μου όρισε ως «Γη των Ορεστών» γη αυτών που υπάρχουν και ζουν σε ψηλά βουνά. Τμήμα από την «Απειροτάν Γέαν», άπειρη στεριά, που οι Έλληνες από τα χρόνια του μύθου οίκισαν.

Από τα βάθη του χρόνου ένας μύθος ιστορεί για αυτόν που πρώτος βασίλεψε σ’ αυτήν την Γη. Είναι ο μυθικός Καρμάνορας που ταυτίζεται αργότερα με τον ποταμό Αλιάκμονα, ο οποίος ήταν νυμφευμένος με την πανύψηλη και λυγερόκορμη κόρη ονόματι Κάλλιανη. Οι μύθοι διαγκωνίζονται για το πώς αυτή η γη πήρε το όνομά της, όμως τρείς από αυτούς διεκδικούν την πατρότητα της ονοματοδοσίας αυτής της πολύπαθης γης.

- Η πρώτη θέλει να ονοματίζεται από έναν γιο του Αίολου ονόματι Μακεδόνα που βασίλεψε σε αυτά τα μέρη.

- Η δεύτερη από τον γιο του Λυκάονα, βασιλιά της Ημαθίας που παιδιά του είχε τον Μακεδόνα και την Πίνδο και

- η τρίτη από έναν παράνομο καρπό του Δία. Αυτός ζευγάρωσε κάποια στιγμή με την Θύια, θυγατέρα του Δευκαλίωνα. Από αυτήν την σύζευξη γεννήθηκε ένας γιος. Η Θύια τον ονόμασε Μακεδνό-Μακεδόνα, μακρύ και δυνατό άντρα. Για τον λόγο αυτό οι απόγονοί του σε σχέση με τους υπόλοιπους Έλληνες ήταν ψηλότεροι, κληρονόμησαν την κορμοστασιά του πατέρα τους. Ίσως ο τρίτος μύθος να είναι και ο επικρατέστερος και πιο κοντά στην αλήθεια.

Αργότερα οι Αργεάδες που κατάγονταν από τον οίκο των Τημενιδών οργανώνουν σε αυτή την γη το βασίλειο τους. Πρόγονός τους ο τρισμέγιστος γιος του Δία Ηρακλής. Για τον λόγο αυτό όταν οι Ελλανοδίκες έκριναν την καταγωγή του Αλέξανδρου του Α’, του επέτρεψαν να συμμετέχει στους Ολυμπιακούς αγώνες ως Έλλην Βασιλεύς, Μακεδνός την καταγωγήν εκ σπέρματος Ηρακλέους του Τρισμεγίστου.

Η γη των Μακεδόνων κατά τις βασιλείες των Φιλίππου του Β’ και Αλεξάνδρου του Μεγάλου οριστικοποιεί την εδαφική της μορφοποίηση και παραμένει η αυτή μέχρι της διάλυσης της εξουσίας του τελευταίου κατακτητή που είναι η Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Παραπάνω ένας χάρτης του Βασιλείου των Μακεδόνων, επ’ αυτού φαίνονται τα σημερινά όρια και ο επιμερισμός της γης όπως σήμερα είναι διαμελισμένος.

Παρακάτω ένας χάρτης από την Ρωμαϊκή εποχή, αυτός αποτελεί την άποψη των Ρωμαίων περί των ορίων αυτής της γης, είναι μία επί πλέον απόδειξη από μία άλλη εποχή που δεν υπήρχαν προπαγάνδες εις βάρος της γης των Μακεδόνων. Δεν αναφέρεται πουθενά κάτι που να έχει σχέση ή να υπονοεί Σλαβική παρουσία.

Χάρτης της Μακεδονίας της ρωμαϊκής εποχής.

Η γη των πάλαι ποτέ ένδοξων Μακεδόνων που γέννησε τον Μέγιστο επί γης Βασιλέα όλων των εθνών Αλέξανδρο, μετά την διάλυση της τουρκικής Αυτοκρατορίας της οποίας απετέλεσε τμήμα, κατακερματίστηκε διοικητικά και τώρα πλέον από το σύνολο της έκτασης της,

- το 75,20% παραμένει στην Πατρώα γη του Ελλαδικού χώρου,

- το 5,32% περίπου κατέχουν οι Βούλγαροι,

- ένα πολύ μικρό τμήμα κατέχει η Αλβανία μόλις 0,87% και

- το υπόλοιπο 18,61% έμεινε υπό Σερβικό έλεγχο και μετέπειτα ενσωματώθηκε σε αυτό που εμείς γνωρίσαμε ως Γιουγκοσλαβία.

Οι προπαγάνδες από τους επιβουλείς αυτής της γης πολλές, με κυρίαρχη στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα, αυτήν της ΟΧΡΑΝΑ και μετά της διαδόχου αυτής VΜRO. Ως περήφανος Μακεδόνας δεν θα ασχοληθώ με υποχθόνιες για επίτευξη σκοπών διαδικασίες. Ακολουθώντας την σκέψη του μεγάλου Σταγειρίτη Δασκάλου θα επικεντρωθώ σε αυτά που οι πρόγονοί μου άφησαν σε εμένα παρακαταθήκη με τα γραπτά τους εντός των ορίων του Κράτους του Αλεξάνδρου αδιαφορώντας από ποιόν διοικείται σήμερα.

Τα μικρά βασίλεια της περιοχής 16 τον αριθμόν συνενώνονται υπό τον Ηγήτορα Βασιλέα, το ένα μετά το άλλο και αποτελούν τον κύριο κορμό του Κράτους των Μακεδόνων, η γη τους μετά την συνένωση αυτή πλέον αποτελεί το των Μακεδόνων Κοινό Βασίλειο από τότε μέχρι και σήμερα.

Το μακεδονικό 16κτινο αστέρι και τα 16 μακεδονικά φύλα.

Αυτά είναι κατά αλφαβητική σειρά:

Η Αλμωπία, η Βισαλτία, η Βοττιαία, η Ελίμεια, η Εορδαία, η Ημαθεία, η Κριστωνία, η Λυγκηστίς, η Μυγδονία, η Οδομαντική Ηδωνίδα, η Ορεστίς, η Παιονία, η Πελαγονία, η Πιερία, η Σιντική και η Χαλκιδική.

Εν συντομία θα αναφέρω τις επιφανείς Πόλεις που άκμασαν σε αυτές:

1) Αλμωπία: Άλωρος, Άψαλος, Όρμα (Τρέσινο).

2) Βισαλτία: Άργιλος, Άρρωλος, Βέργη, Βισαλτία, Ευπορία, Κερδύλιον, Ορέσκεια, Όσσα, Τράγιλος.

3) Βοττιαία: Αιγές, Αταλάντη, Γορτυνία, Έδεσσα, Ευρωπός, Ίχναι, Κύρρος, Μίεζα, Πέλλα, Σκύδρα.

4) Ελίμεια-Τυμφαία: (Ελίμεια): Αιανή, Ελίμεια (Έλυμα), Εράτυρα, Οβλόστιοι, Φυλακαί. (Τυμφαία): Αιγίνιον, Βούνειμα (κατά μία παράδοση την ίδρυσε ο Οδυσσέας), Τραμπύα.

5) Εορδαία: Άρνισσα, Βοκερία, Γραία, Γρήια, Εορδαία, Κέλλα, Κράννα.

6) Ημαθεία: Βέρροια, Κίτιον (η σημερινή Νάουσα).

7) Κριστωνία: Αντιγόνεια, Γυναικόκαστρον, Κρηστών (Κρηστώνα), Ξυλόπολις, Τέρπυλος.

8) Λυγκηστίς: Βεύη, Βιτώλια ή Βουτέλιον (Μοναστήρι), Ηράκλεια, Κέλλα ή Κέλλη, Λύχνιδος, Πύλαι (περιοχή Αχρίδας).

9) Μυγδονία: Απολλωνία, Αρεθούσα, Θέρμη, η μετέπειτα Θεσσαλονίκη, εξ ου και ο Θερμαϊκός κόλπος, Λιτή, Σίνδος.

10) Ορεστίς: Άργος Ορεστικόν, Βάττυνα, Κέλετρον ή Κήλητρον (η σημερινή Καστοριά), Κρεπενή, Λύκα ή Λύκη (πόλη επί της νησίδας του Αγ. Αχίλλειου), Νεστόριον.

11) Οδομαντική Ηδωνίδα: Σίρις ή Σίρρα (η σημερινή Σέρρες).

12) Παιονία: Αντιγόνεια (Νεγκότινο), Αστραίον (Στρώμνητσα), Δόβηρος (Δοϊράνη), Στενά (Σιδηραί πύλαι).

13) Πελαγονία: Αλαλκομεναί, Βρυάριον, Πρίλαπος (Πρίλεπ), Πισσαίον, Στύβαρα.

14) Πιερία: Δίον, Λείβηθρα, Πίμπλεια, Πύδνα.

15) Σιντική: Γήρασκος, Ηράκλεια, Ορβήλια, Παροικόπολις, Σκοτούσα, Τρίστωλος.

16) Χαλκιδική: Άκανθος, Απολλωνεία / Απολλωνία, Μένδη, Όλυνθος, Πίλωρος / Πύλωρος, Πολύγυρος, Ποτίδαια, Σπάρτωλος, Στάγειρα.

Όλες αυτές οι Πόλεις ανασκαμμένες και μη μαρτυρούνται σε αρχαία κείμενα. Είναι η πολιτισμική προίκα για να μπορούν να επαίρονται σήμερα οι οικούντες την γη της Μακεδονίας. Αλλά ποιοί; Αυτοί που ομιλούν και γράφουν την ελληνική, την προγονική γλώσσα και γραφή. Όλοι οι άλλοι, οι οποίοι κατά καιρούς ήρθαν και ρίζωσαν και αυτοί, λόγω του ομόθρησκου, σ’ αυτόν τον τόπο είναι «ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΜΕΝΟΙ ΕΣ ΑΕΙ» από τους περήφανους και φιλόξενους Μακεδόνες.

Η Μακεδονική γη είναι πολύμορφη. Ψηλά βουνά περιβάλλουν μεγάλες πεδινές λεκάνες και αρκετοί ποταμοί διαπερνούν μέσα από αυτές μέχρι να εκβάλλουν στην θάλασσα. Η ορεινή περιοχή που αποτελεί την ενδοχώρα ονομάζεται «ΑΝΩ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» και οι παράκτιες πεδινές περιοχές ορίζονται ως «ΚΑΤΩ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ».

Την γη της «ΑΝΩ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ» αποτελούν οι: η Ελίμεια, η Εορδαία, η Λυγκηστίδα, η Πελαγονία, η Παιονία και η Ορεστίδα.

Την «ΚΑΤΩ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» απαρτίζουν οι: Αλμωπία, Βισαλτία, Βοττιαία, Ημαθεία, Κριστώνα, Μυγδονία, Οδομαντική Ηδωνίδα, Πιερία, Σιντική και Χαλκιδική.

Η γη των Μακεδόνων λοιπόν ορίστηκε ως «ΑΝΩ» και «ΚΑΤΩ» λόγω του φυσικού της αναγλύφου. «ΑΝΩ» η γη επί των ορέων και «ΚΑΤΩ» η παράκτια και πεδινή ζώνη. Έτσι αναφέρεται και από τους Ηρόδοτο, Θουκυδίδη και Στράβωνα. Ηρόδοτος, «εσβολήν ες θεσσαλούς κατά την Άνω Μακεδονίην, διά Περραιβών κατά Γόννων Πόλιν …… η στρατιή η Ξέρξεω …». Θουκυδίδης, «Το γαρ Μακεδόνων εισί και Λυγκησταί και Ελιμιώται και άλλα έθνη επάνωθεν, α ξύμμαχα μεν εστί τούτοις και υπήκοα, βασιλεί δ’ έχει κατ’ αυτά …». Στράβων «Ότι Πηνειός ορίζει την Κάτω και προς τη θαλάττη Μακεδονίαν από Θετταλίας και Μαγνησίας, Αλιάκμων δ’ την Άνω Μακεδονίαν ..».

Η γη της Άνω Μακεδονίας μπορεί να καυχάται ότι έδωσε το πρώτο γραπτό κείμενο της Ευρώπης ως δείγμα πολιτισμού. Η πινακίδα του Δισπηλιού της Καστοριάς ίσως το πρώτο γραπτό κείμενο της Ευρώπης. Χαραγμένη επάνω σε μια σανίδα μια προσευχή, ίσως προς τον Θεό των υδάτων Ποσειδώνα. «Ερώ εντηρέν και σίντους νο(νοώ) μακ(μακράν), ερώ Ρα πα κοτόρο δόσου κα τα». Επιθυμώ πλαγίως ενεργούντα διπρόσωπο και κλέφτες να τους νιώθω μακριά μου, επιθυμώ βεβαίως και χωρίς προσχεδιασμό να δώσω κάτι ως τάμα για την προστασία σου Θεέ μου.

Η πινακίδα του Δισπηλιού, με γραφή 7.500 χρόνων! 

Επτάμισι χιλιάδες χρόνια πριν μια προσευχή προσδιορίζει τον λόγο και τα Γραμματικά αυτού στοιχεία (π.χ. δόσου), μα εμείς στην Άνω Μακεδονία και σήμερα έτσι συντάσσουμε στον προφορικό μας λόγο τους ρηματικούς τύπους πχ. (παένου, πλένου, δένου, βαρένου), 7.500 χρόνια μετά δεν άλλαξε τίποτα.

Αλλά και στο Εζέροβο της Βουλγαρίας, η στέψη ενός δαχτυλιδιού εγχάρακτη με απόλυτη πρωτοελληνική γραφή αποφαίνεται.

ΡΟΛΙΣΤΕΝΕΑΣΝΕΡΕΝΕΑΤΙΛΤΕΑΝΗΣΚΟΑΡΑ Ι ΕΑΔΟΜΕΑΝΤΙΛΕ Ι ΥΠΤΑΜΙΗΕΡΑ Ι

ΡΟΛΙΣ ΤΑΝΕΑΣ ΝΕΡ ΕΝ ΕΑ ΤΙΛ ΤΕΑ ΝΗΣ ΚΟΑ ΡΑ Ι ΕΑ ΔΟΜΕ ΑΝ ΤΙ ΛΕ Ι ΥΠ ΤΑΜΙΗ ΕΡΑ Ι

Νεοελληνική ερμηνεία:

Κυλινδρικό δοχείο σπόρων τανέας για τα δώματα του κάτω κόσμου εντός άφησε (εναπόθεσε). Λυπημένος δήθεν (φαινομενικά) και απέχων από φαγητό φώναξε, Θεέ μου αυτά τα καλοχρωματισμένα οικήματα (τους ταφικούς θαλάμους) όταν κάποιο (άσχετο άτομο) πει υπό την διαχείρισή μου είναι εκκένωσε τα (άφησε τα άδεια).

Διάσπαρτα σε όλη την Μακεδονική γη κείμενα επιγραφών μαρτυρούν ονόματα Πόλεων και Ανθρωπονύμια, αυτών που έζησαν αλλά και ζουν σ’ αυτήν μέχρι και σήμερα. Παραθέτω κάποια από αυτά καθώς και τον τόπο που βρέθηκαν. Αυτό αποτελεί την Μέγιστη απόδειξη, περί των παλαιών και των νυν οικούντων, οι οποίοι συνεχίζουν να ονοματίζονται με τα ίδια προγονικά ονόματα, ούτε η Ορθοδοξία με την διαχρονική παρέμβασή της δεν μπόρεσε να αλλάξει ή να αλλοτριώσει αυτά.

Σιάτιστα, Κοζάνης:

Αρχαία Γρήια Εορδαίας. Σημερινός Οικισμός Κοιλάδας, Κοζάνη:

Νησίδα Αγίου Αχίλλειου Φλώρινας:

Καρυοχώρι Εορδαίας Κοζάνης:

Βεγόρα Νομού Φλώρινας:

Βελβενδός Κοζάνης:

Αχλάδα Φλώρινας:

ΚΑΤΑΔΕΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΕΛΛΑΣ

(ΘΕΤΙΜ)ΑΣ ΚΑΙ ΔΙΟΝΥΣΟΦΩΝΤΟΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΓΑΜΟΝ ΚΑΤΑΓΑΦΩ ΚΑΙ ΤΑΝ ΑΛΛΑΝ ΠΑΣΑΝ ΓΥ(ΝΑΙΚ)ΩΝ ΚΑΙ ΧΗΡΑΝ ΚΑΙ ΠΑΡΘΕΝΩΝ ΜΑΛΙΣΤΑ ΔΕ ΘΕΤΙΜΑΣ ΚΑΙ ΠΑΡΚΑΤΤΙΘΕΜΑΙ ΜΑΚΡΩΝΙ ΚΑ(Ι ΤΟΙΣ Δ)ΑΙΜΟΣΙ ΚΑΙ ΟΠΟΚΑ ΕΓΩ ΤΑΥΤΑ ΔΙΑΛΕΞΑΙΜΙ ΚΑΙ ΑΝΑΓΝΟΙΗΝ ΠΑΛLΙΝ ΑΝΟΡΟΞΑΣΑ (ΟΤΙ) ΓΑΜΑΙ ΔΙΟΝΥΣΟΦΩΝΤΑ ΠΡΟΤΕΡΟΝ ΔΕΜΗ ΜΗ ΓΑΡ ΛΑΒΩΙ ΑΛΛΑΝ ΓΥΝΑΙΚΑΝ. ΑΛΛΗ ΕΜΕ(ΥΕΝ) ΣΥΝΚΑΤΑΓΗΡΑΣΑΙ ΔΙΟΝΥΣΟΦΩΝΤΙ ΚΑΙ ΜΗΔΕ ΜΙΑΝ ΑΛΛΑΝ. ΙΚΕΤΙΣ ΥΜΩΜ ΓΙΝΟΜΑΙ (ΛΙ)ΑΝ. ΟΙΚΤΗΡΕΤΕ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΦΙΛ(ΙΟΙ) Δ’ ΑΓΙΝ ΑΓΑΡ ΙΜΕ ΦΙΛΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΚΑΙ ΕΡΗΜΑ ΑΛΛΑ (ΠΑΝΤ)Α ΦΥΛΑΣΣΕΤΕ ΘΕΜΙΝ ΟΠΩΣ ΜΗ ΓΙΝΗΤΑΙ ΤΑΥΤΑ ΚΑΙ ΚΑΚΑ ΚΑΚΩΣ ΘΕΤΙΜΑ ΑΠΟΛΗΤΑΙ (ΟΥ Κ)ΑΛ(ΛΙ)ΟΝ Α(ΓΩ) ΞΥΝΜ(ΟΤ)ΕΣ ΠΛΙΝ ΕΜΟΣ ΕΜΕ ΔΕ(Ο)Ν ΔΑΙΜΟΝΑ ΚΑΙ ΜΑΚΑΡΙΑΝ ΓΕΝΕΣΤΑΙ ................ Ε(Σ)ΤΩ Α(ΝΑΞ)ΙΑ ΑΤΟ(Ν) Ε(Α) ΙΜΕ ΓΕ(ΡΑ)

Της Θετίμας και του Διονυσοφώντος ως συμπλήρωμα του ανθρώπινου βίου τους και την τελετή της σύζευξης αυτών καταγράφω και την άλλη οποιονδήποτε γυναικών και την εν χηρεία ευρισκομένην και Κορασίδων αγνών προπαντός δε της Θετίμας και δίνω εγγυήσεις στον Μάκρωνα (Θεό εκ Πόντου) και στους δαίμονες και ορκίστηκα εγώ αυτά να ξεχωρίσω και γνωρίζοντας πάλιν δεν σήκωσα βίαιη αντίδραση στα δικά σου. Ότι συνευρέθεις ερωτικά με τον Διονυσοφώντα πρότερον δε μήπως; Μήπως επειδή λάβει άλλη γυναίκα. Άλλη προσδοκούσε μαζί να γεράσει με τον Διονυσοφώντα και μηδέ (κάποια)μία άλλη. Ένθερμος παρακαλετής οδυρόμενος υπάρχω πραγματικά πολύ. Σπλαχνισθείτε με δαίμονες φιλικοί προς εμένα διότι πρέπει να καθοδηγήσετε την ανύμφευτη μητέρα λαχτάρα (πόθο) των φίλων όλων και κατά μόνας, αλλά πάντοτε να διαφυλάττετε το δίκαιο με σκοπό να μην γίνονται αυτά και χαιρέκακα ανέντιμα η Θετίμα χάνεται. Δεν είναι το καλύτερο σ ’εμένα να καθοδηγώ συνωμότες εκτός εάν εγώ το επιθυμώ ως πρέπον από τον δαίμονα και στο νεκρόδειπνο να ευρίσκεστε ................... στάθηκαν ανάξια, αυτόν επέτρεψαν να την αναζητεί μέχρι τα γεράματα.

Θα πρότεινα λοιπόν τον κάθε καλόπιστο αλλά και κακόπιστο κάτοικο αυτής της γης ο οποίος έχει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού να σέβεται την Ιστορία και την αλήθεια αυτής, γιατί αυτή είναι ο ΔΙΚΑΣΤΗΣ του. Οι από την εποχή του Ιουστινιανού εισελθόντες στην γη της Μακεδονίας Σλάβοι (Σκλάβοι), ύστερα από τόσα χρόνια δεν κατάφεραν να μάθουν να γράφουν και να ομιλούν Ελληνικά, πως θέλουν να ονομάζουν εαυτούς Μακεδόνες, όταν η γραφή και τα ονοματεπώνυμα τους άλλον προσδιορίζουν χώρο καταγωγής. Γράφει ο χρονογράφος της εποχής «Η εγκατάσταση τους σε γενικές γραμμές είναι ειρηνική και στις περιοχές που εποικούν συνυπάρχουν με τον γηγενή πληθυσμό. Ασχολούνται κυρίως με την γεωργία και την κτηνοτροφία δημιουργώντας ΣΚΛΑΒΗΝΙΕΣ στις εκβολές του Αλιάκμονα, του Στρυμόνα και του Νέστου….». Ναι διαβιούν ως φιλοξενούμενοι επί της Μακεδονικής γης, Μακεδόνες όμως θα τους επιτρέψει η Ιστορία να ονομασθούν, μόνον όταν Ελληνοπρεπώς ονοματισθούν και της των Ελλήνων παιδείας συμμετέχοντες ελληνικά γράψουν και Ελληνικά ομιλήσουν. Ειδ’ άλλως σφετεριστές αυτού νοούνται πρόσκαιροι, γιατί Κυρίαρχοι ως κατακτητές αυτής της γης ποτέ δεν υπήρξαν, παρά μόνον εργάτες γης επικουρούντες τους Έλληνες διαχρονικά. Μέχρι τότε όσο και αν γρυλλίζουν και όσο και αν πληρώνουν κάποιοι την προπαγάνδα τους, τα γραπτά επί της πέτρας θα τους απορρίπτουν ως μάρτυρες της Ιστορικής αλήθειας. Ούτως ή άλλως αυτή η ίδια η πόλις των Σκοπίων, πρωτεύουσα του σημερινού μορφώματος, βρίσκεται εκτός των ορίων ακόμα και της διευρυμένης Μακεδονίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Εγώ προσωπικά ως αυτόχθων κάτοικος της ΑΝΩ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ, Εορδαίος την καταγωγήν, ερωτώ; Αν αυτό παραχωρηθεί ως ονομασία του κρατιδίου των Σκοπίων, η ελεύθερη εντός Του Ελλαδικού χώρου ΑΝΩ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, πως θα αποκαλείται; Διότι οι γείτονες αυτόματα τον γεωγραφικό όρο οικειοποιούμενοι, θα ορίσουν την υπόλοιπη γη της Άνω Μακεδονίας πέραν των άλλων ως αλύτρωτη γη.

ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΠΟΓΟΝΩΝ ΜΟΥ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΔΩ ΤΟΝ ΤΟΠΙΚΟ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟ ΜΟΥ ΤΟΥ ΚΑΤΟΙΚΟΥ ΤΗΣ ΑΝΩ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΣΦΕΤΕΡΙΣΤΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΧΑΡΑΚΤΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΟΥ.

Οι διαβιούντες στην γη μου, ως φιλοξενούμενοι Σλάβοι, φιλοξενούμενοι θα παραμείνουν «ΕΣ ΑΕΙ», γιατί ως κατακτητές υπό τους Στέφανο Δουσάν και Σαμουήλ προ εκατονταετηρίδων εκδιώχθηκαν και στα εναπομείναντα υπολείμματά τους λόγω του ομόθρησκου προτρέπω, ΜΗ ΠΑΡΑΧΑΡΑΣΣΕΤΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ, Η ΝΕΜΕΣΙΣ ΔΙ’ ΑΥΤΗΣ Ο ΤΙΜΩΡΟΣ ΣΑΣ. ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΣΕΛΓΟΥΝΤΕΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΙΑ ΜΑΥΡΗ ΚΟΙΛΙΔΑ ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ.

Σε κανένα κείμενο των οικούντων σήμερα στο Κρατίδιο της FYROM δεν διάβασα να αποκαλούνται Πελαγόνες, Παίονες και Λυγκηστές. Είναι γνωστό σε όλους τους ερευνητές, ότι τους εναπομείναντες αυτόχθονες ΕΛΛΗΝΕΣ, που δεν είναι λίγοι, τους εξανάγκασαν σε σλαβοποίηση των ονομάτων και των Επιθέτων αυτών δια της ΒΙΑΣ κατά την εποχή του κουμμουνισμού. Αν οι εκεί Έλληνες δεν μετασχηματίζονταν σε Σλάβους δεν μπορούσαν να καταλάβουν κανένα Δημόσιο αξίωμα. Προτείνω λοιπόν, αν είσαστε Δημοκρατική Χώρα όπως ισχυρίζεστε, ΕΠΙΤΡΕΨΤΕ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΛΛΗΝΙΣΗ ΑΥΤΩΝ, δώστε τους το δικαίωμα ως παλαιούς Μακεδόνες να ομιλούν και να ονοματίζονται Ελληνοπρεπώς. Τότε θα δύνασθε να καταθέτετε ότι: εντός των ορίων του Κρατιδίου της FYROM υπάρχει και τμήμα γης της Άνω Μακεδονίας (Πελαγονία, Παιονία και μέρος της Λυγκηστίδος), που μετά την διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας έμεινε υπό Σερβικό έλεγχο και τώρα βρίσκεται εντός της FYROM αυτό και τίποτε άλλο.

Εξ άλλου ο μεγάλος Σλάβος Ηγέτης της Πάλαι Ποτέ Γιουγκοσλαβίας ΤΙΤΟ όταν προσδιόρισε γεωγραφικά και διοικητικά αυτήν την γη που ήταν στην επικράτειά του, την ονόμασε ΒΑΡΝΤΑΡΣΚΑ. Αυτό έμεινε ως ΙΣΤΟΡΙΚΗ αλήθεια καταγεγραμμένο σε ένα γραμματόσημο της τότε Γιουγκοσλαβίας. Όσο την Αρχαία Βιτώλια θα την αποκαλείτε Μπίτωλα και την Πρίλαπο Πρίλεπ θα αυτοακυρώνεστε από την ΙΣΤΟΡΙΑ γιατί Έλληνες Μακεδόνες δεν είστε, αφού δεν μπορείτε να γράφετε και να προφέρετε σωστά τα επί της πέτρας γεγραμμένα που είναι μόνον ΕΛΛΗΝΙΚΑ και ΟΧΙ ΚΥΡΙΛΛΙΚΑ. Στην γη των Γάλλων, των Ισπανών, του Μεγάλου Βασιλείου και των γειτόνων Ιταλών, μετανάστευσαν ειρηνικά πολλοί Αφρικανοί εδώ και αιώνες, σεβόμενοι όμως την γη που τους φιλοξενεί, κανένας τους δεν τόλμησε να βιάσει κατά το δικό του δοκούν την ΙΣΤΟΡΙΑ παραφράζοντάς την.

Γραμματόσημο, στο οποίο αναγράφεται το αυθεντικό όνομα των Σκοπίων: Βαρντάρσκα. 

Τα συμφέροντα έρχονται και παρέρχονται, κάποτε θα σταματήσουν οι πληρωμένες προπαγάνδες που βρίσκονται πίσω από αυτόν τον σφετερισμό, ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, τότε η πολύπαθη αυτή γη θα μείνει μετέωρη και έρμαιο των ανομιών και των αμαρτημάτων αυτών που όρισε ως Ταγούς και Κυβερνήτες. Η ΝΕΜΕΣΙΣ θα αποδώσει «τα των ΕΛΛΗΝΩΝ τοις ΕΛΛΗΣΙ ως δικαίωμαν το από ιστορίης προερχόμενον». Σε μια κρίση ειλικρίνειας εξ’ άλλου ένας πρώην ηγέτης της Γείτονος ονόματι Κίρο Γκλιγόρωφ ομολόγησε δημοσίως σε μέσο μαζικής επικοινωνίας «ΝΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΛΑΒΟΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ» και είναι η κοινή λογική και αλήθεια. Το Τμήμα γης της Άνω των Ελλήνων Μακεδονίας που σήμερα συμπεριλαμβάνεται στην επικράτεια της FYROM εδαφικά αποτελεί το 35% περίπου του συνόλου της όλης του επικράτειας. Παραπέμπω στην Παγκόσμια των Κρατών πρακτική που ονοματοδότησε αυτά, υπάρχει άλλο ιστορικό προηγούμενο που ένα μικρό μέρος του συνόλου της επικράτειας κάποιας χώρας να ονοματίζει το σύνολο αυτής; και πέραν αυτού, η μικρής έκτασης Γαλλική Βρετάνη, στάθηκε ο φραγμός να προσδιορισθεί το Ηνωμένο των Άγγλων Βασίλειο ως Μεγάλη Βρετανία. Αυτό δεν αποτελεί ιστορικό τετελεσμένο και παράδειγμα σεβασμού προς τους Γείτονες;

Ως συμπέρασμα λοιπόν όλων των παραπάνω κάθετα και αμετάκλητα την θέση μου καταθέτω σε οποιονδήποτε Έλληνα ηγέτη και Ξένο Μεσολαβητή εμπλακεί με το θέμα αυτό, μην διαπράξετε ΥΒΡΙΝ επί της ιστορίας γιατί ως Εφιάλτες θα καταγραφείτε από αυτήν, τα συμφέροντα και οι προπαγάνδες έρχονται και παρέρχονται και λήθη για τους ανομίσαντες δεν θα υπάρξει.

 

 

arxeion-politismou.gr

Το διαβάσαμε από το: ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2018/01/blog-post_657.html#ixzz54efGWXxr