Εάν ένα βλέμμα …”σκότωνε”! Ο εύζωνας και ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν

Είναι, χωρίς αμφιβολία, μία εντυπωσιακή φωτογραφία. Συνηθίσαμε να λέμε πως “μία φωτογραφία (ή μία εικόνα) αξίζει όσο χίλιες λέξεις”. Η αλήθεια είναι πως η συγκεκριμένη αξίζει ένα εκατομμύριο! Ο ισλαμιστής Πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν επιθεωρεί στρατιωτικό άγημα, έχοντας δίπλα του τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο (που δεν εικονίζεται) και ο Εύζωνας της Προεδρικής Φρουράς τον κοιτά με αυστηρό και ευθύ βλέμμα.

Αξίζει να σημειωθεί πάντως ότι δύο τουρκικά αεροσκάφη εισήλθαν χθες στο FIR Αθηνών χωρίς να καταθέσουν σχέδιο πτήσεως στην περιοχή του κεντρικού Αιγαίου. Καταγράφηκε μία παράβαση των κανόνων εναέριας κυκλοφορίας στο FIR Αθηνών. Τα τουρκικά αεροσκάφη αναγνωρίσθηκαν και αναχαιτίσθηκαν από αντίστοιχα ελληνικά μαχητικά, έγινε γνωστό από το ΓΕΕΘΑ.

Σύμφωνα με πληροφορίες του Parapolitika, στις 10:15 το πρωί της Πέμπτης το τουρκικό προεδρικό αεροσκάφος, τύπου Airbus A330-200, πέρασε στο FIR Αθηνών από σημείο νοτίως της Χίου. Όσο το αεροσκάφος πετούσε στον FIR Κωνσταντινουπόλεως συνοδευόταν από δύο μαχητικά F-16C της τουρκικής Αεροπορίας τα οποία όμως έσπευσαν και πέρασαν και αυτά παρανόμως στο FIR Αθηνών.

Τα τουρκικά μαχητικά απομακρύνθηκαν αμέσως και επέστρεψαν στο δικό τους FIR Κωνσταντινουπόλεως, ευθύς μόλις είδαν να προσεγγίζουν το τουρκικό προεδρικό αεροσκάφος τα τρία ελληνικά F-16 της 337 Μοίρας, που τους είχε ανατεθεί το καθήκον της τιμητικής συνοδείας, όπως επιβάλλει το διπλωματικό πρωτόκολλο για λόγους αποδόσεως τιμής στον εκάστοτε υψηλό επίσημο, αλλά και για λόγους ασφαλείας.

Τότε ο κυβερνήτης του προεδρικού αεροσκάφους, που είναι αξιωματικός της τουρκικής Αεροπορίας, ζήτησε μέσω ασυρμάτου από τον επικεφαλής του τιμητικού σμήνους να απομακρυνθεί γιατί «δεν ήθελε συνοδεία».

Συμφώνα με τις ίδιες πληροφορίες, ο επικεφαλής του δήλωσε ότι πετά εντός του FIR Αθηνών και ότι η ελληνική Πολεμική Αεροπορία είναι πλέον υπεύθυνη για την ασφάλεια του προεδρικού αεροσκάφους.

Μετά από αυτό, τα τρία ελληνικά μαχητικά συνόδευσαν το προεδρικό αεροσκάφος από απόσταση περίπου δύο ναυτικών μιλίων δεξιά και αριστερά αυτού μέχρι που προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο «Ελ.Βενιζέλος».

πηγή

Το αιώνιο Δωρικό ιδεώδες της τιμής και του αίματος

Είναι γεγονός ότι στους περισσότερους, από όσους σήμερα ασχολούνται με την Αρχαία Ελληνική Ιστορία, είναι πλέον δημοφιλής η Αθήνα από την Σπάρτη. Αυτό πάντοτε βεβαίως κάτω από την καθοδήγηση του κατεστημένου των Πανεπιστημίων, που στην εποχή μας μοιραία είναι και αυτό φιλελεύθερο και… δημοκρατικό.

Η Αρχαία Σπάρτη φαντάζει στα μάτια των πολλών σήμερα σαν ένα απόλυτα τυραννικό στρατιωτικό καθεστώς. Φυσικά και δεν έχουν έτσι τα πράγματα. Η Σπάρτη υπήρξε ένα πρότυπο πολιτείας, στην οποία κυριαρχούσε η Δικαιοσύνη, η Ισοπολιτεία και προπαντός το κοινό συμφέρον, η Τιμή, η Αξιοπρέπεια και το Καθήκον.

Ένα από τα πρώτα μέτρα που έλαβε ο Λυκούργος ήταν ως γνωστόν η κατάργηση του νομίσματος και η αντικατάστασή του με δύσχρηστα ογκώδη σιδερένια νομίσματα. Χιλιάδες χρόνια αργότερα, ένας μεγάλος του πνεύματος και της τέχνης της σύγχρονης εποχής, ο Βάγκνερ, τοποθετούσε στον χρυσό του Ρήνου όλα τα κακά του κόσμου. Το χρήμα ήταν το κακό και αυτό ο Λυκούργος το είχε διαπιστώσει πριν από 27 ολόκληρους αιώνες.

Η απόλυτη Κοινωνική Δικαιοσύνη, που επικρατούσε στην Αρχαία Σπάρτη, οδήγησε κάποιους στο ηλίθιο συμπέρασμα ότι το πολίτευμα των Λακεδαιμονίων ήταν… κομμουνιστικό! Φυσικά μια τέτοια άποψη δεν έχει την οποιαδήποτε σχέση με την λογική.

Στην Αρχαία Σπάρτη, κριτήριο για τον καθορισμό των αξίων και των αρίστων δεν ήταν το χρήμα, αλλά η αρετή. Ας διαβάσουμε πως ο Πλούταρχος περιγράφει την κατάσταση της κοινωνίας της Σπάρτης:
“Δεύτερο έργο του Λυκούργου, και το πιο τολμηρό απ’ όλα, είναι ο αναδασμός της γης. Υπήρχε τότε φοβερή ανισότητα και έρχονταν στην πόλη πολλοί ακτήμονες και άποροι επειδή τα πλούτη είχαν συσσωρευτή σε ελάχιστους. Γι’ αυτό, πολεμώντας την αναισχυντία και το φθόνο και το έγκλημα και την τρυφηλότητα και τα δύο άλλα νοσήματα της πολιτείας, που είναι παλαιότερα και σοβαρότερα, τον πλούτο και τη φτώχεια, έπεισε όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες να τα βάλουν όλα στη μέση για να γίνη αναδασμός και να ζουν μεταξύ τους όλοι ίσοι και με ίση περιουσία, επιδιώκοντας να πρωτεύουν στην αρετή, σαν να μην υπήρχε καμιά άλλη ανάμεσά τους διαφορά και ανισότητα παρά αυτή που την ορίζει η καταδίκη του κακού και ο έπαινος του καλού πολίτη.

Και κάνοντας πράξη το έργο του μοίρασε την άλλη λακωνική γη σε τριάντα χιλιάδες κλήρους για τους περιοίκους κι αυτήν που αποτελούσε την Σπάρτη σε εννιά χιλιάδες (γιατί τόσοι έγιναν οι κλήροι των Σπαρτιατών).»

«…λένε πως όταν κάποτε αυτός, ύστερα από πολύ χρόνο, γύριζε από ένα ταξίδι και είδε να έχουν πριν λίγο θερίσει στους αγρούς, καμαρώνοντας τους σωρούς, ίσους τον ένα δίπλα στον άλλο, χαμογέλασε και είπε σ’ αυτούς που ήταν μαζί του, πως η Λακωνική ολόκληρη μοιάζει με χώρα που ανήκει σε αδέλφια, που μόλις έκαναν τη μοιρασιά».

Το μέγα ζητούμενον σε όλους τους μελετητές της αρχαίας Ιστορίας είναι γιατί ούτε η Αθήνα, ούτε η Σπάρτη κατόρθωσαν να επιτύχουν αυτό που επέτυχε η Ρώμη. Δηλαδή, την δημιουργία μιας μεγάλης αυτοκρατορίας. Απαντήσεις με τον νόμο της λογικής θα μπορούσαν να υπάρξουν πολλές. Καμμία όμως δεν θα ήταν ικανοποιητική.

Προπαντός γιατί η Ιστορία δεν ερμηνεύεται με την λογική και η αιτιοκρατία δεν είναι ικανή να ερμηνεύσει τους ρυθμούς του κόσμου τούτου. Πολλοί απορούν γιατί η Σπάρτη δεν άντεξε στο χρόνο και αποδίδουν μάλιστα την παρακμή της στον απόλυτο χαρακτήρα των νόμων του Λυκούργου. Όχι δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Ο Αρχαίος Ελληνικός Απολλώνιος πολιτισμός, ήταν ο πολιτισμός του χώρου σε αντίθεση με τον σημερινό δυτικό φαουστιανό πολιτισμό, που είναι ο πολιτισμός του χρόνου.

Ως εκ τούτου και η Αρχαία Σπάρτη φυσικό ήταν να στέκεται πάνω από τον χρόνο. Δεν είναι τυχαίο ότι αδιάψευστοι μάρτυρες της αιωνιότητος του Ελληνικού πολιτισμού στέκουν τα λάμποντα στον ήλιο μαρμάρινα σημάδια του μεγάλου λαού μας. Χαρακτηριστικά γράφει γι’ αυτό ακριβώς το θέμα στο περισπούδαστο έργο του «Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ» ο Όσβαλντ Σπένγκλερ: «Ο λίθος είναι το μέγα σύμβολο του πέρα από τον χρόνο αποτελέσματος του γίγνεσθαι». Αυτό ακριβώς ήταν η Αρχαία Σπάρτη: μία Πολιτεία Αιώνια!

πηγή 

ΤΟ ΣΑΡΑΝΤΑΛΕΙΤΟΥΡΓΟ

Γράφει ο π. Δημητρίου Μπόκου 

Είθισται στην Εκκλησία του Χριστού να τελείται το σαρανταλείτουργο κατά τη χρονική περίοδο της νηστείας των Χριστουγέννων (15 Νοεμβρίου- 24 Δεκεμβρίου). Γιατί άραγε; Ωφελεί σε τίποτε αυτό; Η απάντηση είναι αναντίρρητα ναι. Η τέλεση της Θείας Λειτουργίας είναι η πιο σημαντική πράξη της Εκκλησίας για τον άνθρωπο, για τον κόσμο ολόκληρο. Και η καθημερινή της τέλεση κατά το σαρανταήμερο είναι μια μεγάλη ευλογία για τους Χριστιανούς.

«Ο κόσμος αυτός έχει λόγο ύπαρξης, υπάρχει ακόμα, γιατί τελείται η Θεία Λειτουργία. Η Θεία Λειτουργία είναι το μεγαλύτερο γεγονός του κόσμου, η μεγαλύτερη πράξη που μπορεί να τελεσθεί εις τον κόσμο των ορατών και των αοράτων. Γι' αυτό μας είπαν οι Άγιοι Πατέρες ότι, όταν θα παύσει να τελείται η Θεία Λειτουργία εις τον κόσμο, τότε θα γίνει αμέσως η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, διότι δεν θα υπάρχει πλέον νόημα εις την κτίση, αφού η κτίση υπάρχει επειδή τελείται η Θεία Ευχαριστία. Το μεγαλύτερο και σημαντικότερο έργο που μπορεί να επιτελέσει ο άνθρωπος είναι η Θεία Λειτουργία» (Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος). 

Ρωτούν όμως πολλοί: Για ποιους γίνεται το σαρανταλείτουργο; Για τους ζώντες ή για τους κεκοιμημένους; Η Θεία Λειτουργία γίνεται για όλους. Δεν μπορεί να τελεσθεί Θεία Λειτουργία χωρίς να μνημονευθούν και οι ζώντες και οι κεκοιμημένοι. Η μνημόνευση αυτή αποτελεί βασικό στοιχείο της δομής της.

Η Θεία Λειτουργία έχει ένα προπαρασκευαστικό μέρος που λέγεται Προσκομιδή ή Πρόθεση. Εκεί ο ιερεύς από τις προσφορές των πιστών (τα πρόσφορα) βγάζει τις μερίδες που θα χρησιμοποιηθούν στη Θεία Ευχαριστία και τις τοποθετεί πάνω στο άγιο Δισκάριο.

Οι μερίδες αυτές είναι: 
α. Μία τετράγωνη μεγάλη του Χριστού από την κεντρική σφραγίδα του προσφόρου με τα γράμματα ΙΣ ΧΡ ΝΙ ΚΑ (λέγεται και Αμνός). 
β. Μια τριγωνική μικρή της Παναγίας από το αντίστοιχο μέρος της σφραγίδας του προσφόρου, που τοποθετείται στα δεξιά του Αμνού (αριστερά όπως βλέπουμε εμείς), κατά το ψαλμικό-προφητικό λόγιο: «Παρέστη η Βασίλισσα εκ δεξιών σου εν ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένη, πεποικιλμένη» (Ψαλμ. 44, 10). 
γ. Εννέα τριγωνικές μικρές των αγγέλων και των αγίων, επίσης από το αντίστοιχο μέρος της σφραγίδας, που τοποθετούνται αριστερά του Αμνού (δεξιά ως προς ημάς). 
δ. Μία μικρή τριγωνική για τον οικείο επίσκοπο, μπροστά στον Αμνό. 
ε. Πολλές μικρές μερίδες (ψίχουλα) μπροστά και δεξιά του Αμνού για τους ζώντες και 
ς. Πολλές μικρές μερίδες (ψίχουλα) μπροστά και αριστερά του Αμνού για τους κεκοιμημένους. 

Αυτό γίνεται σε κάθε Θεία Λειτουργία, οποιαδήποτε μέρα και αν τελεσθεί. Από τη διάταξη και μόνο της ακολουθίας της Προσκομιδής λοιπόν γίνεται φανερό, ότι η Θεία Λειτουργία προσφέρεται υπέρ πάντων. Και έχουν θέση σ’ αυτήν και οι ζώντες και οι κεκοιμημένοι. Είναι μια γενική σύναξη της Εκκλησίας όλης, από την οποία δεν απουσιάζει κανένας. Ολόκληρο το σώμα του ζώντος Χριστού είναι εκεί. Totus Christus: Caput et corpus (ολόκληρος ο Χριστός: Κεφαλή αυτός, Σώμα του [μέλη του] εμείς).

Αναφέρεται για κάποιον ευλαβή ιερέα, ότι κατά την κατάλυση της Θείας Κοινωνίας βίωσε το συγκλονιστικό αυτό γεγονός της συνάθροισης ολόκληρης της Εκκλησίας, της θριαμβεύουσας στον ουρανό και της στρατευομένης στη γη, όπως ακριβώς αυτή συμβολίζεται πάνω στο άγιο Δισκάριο. Αισθάνθηκε ολόκληρο το στήθος και την καρδιά του να μεταβάλλονται κατά τρόπο απερίγραπτο σε έναν απέραντο ουρανό. Στο κέντρο ήταν ενθρονισμένος ο Κύριος. Δεξιά του η πανάχραντη Παναγία Μητέρα του. Γύρω από τον θρόνο του όλοι οι Προφήτες, οι Δίκαιοι, οι Προπάτορες, οι Απόστολοι, οι Ιεράρχες, οι Πατριάρχες, οι άξιοι ιερείς και μοναχοί, οι ατέλειωτες στρατιές των Μαρτύρων, οι εν ασκήσει διαλάμψαντες άγιοι, οι θεοφόροι Πατέρες των Οικουμενικών Συνόδων, οι άγιοι Ανάργυροι, οι εν τω κόσμω διαπρέψαντες άγιοι, οι άπειρες στρατιές των αγγελικών ταγμάτων. Και κάτω από όλους αυτούς είδε μυριάδες μυριάδων ψυχές, ζώντων και κεκοιμημένων. Είδε την Εκκλησία ολόκληρη (π. Στεφ. Αναγνωστοπούλου, Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία, σ. 19-20).

Η σύναξη αυτή του κόσμου παντός κατά τη Θεία Λειτουργία συνεχίζεται και ολοκληρώνεται με τη συστολή των Τιμίων Δώρων. «Μετά το μεταλαβείν ο διάκονος συστέλλει τα άγια». Μετά τη Θεία Κοινωνία δηλαδή, ο διάκονος ή, ελλείψει τούτου, ο ιερεύς βάζει μέσα στο άγιο Ποτήριο όλες τις μερίδες που βρίσκονται πάνω στο άγιο Δισκάριο. Εκεί εμβαπτίζονται και γίνονται ένα με το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου. Η Θεία Λειτουργία λοιπόν γίνεται «ίνα πάντες εν ώσιν» (Ιω. 17, 21), για να πραγματοποιείται η μοναδική, αληθινά παγκόσμια, αυτή σύναξη (βλ. και παραπλήσιο άρθρο μας «Το σαρανταλείτουργο» [γ]).

Υπάρχουν όμως και κάποιες μέρες που είναι ειδικά αφιερωμένες στους κεκοιμημένους, όπως τα Ψυχοσάββατα. Και ρωτάνε μερικοί: Θα μνημονευθούν στα Ψυχοσάββατα και οι ζώντες; Ναι! Η Θεία Λειτουργία δεν αλλάζει. Προσφέρεται πάντοτε υπέρ πάντων. Και στις μέρες που είναι για τους νεκρούς, μνημονεύονται και οι ζώντες, αλλά και στις μέρες των πιο χαρμόσυνων εορτών (Πάσχα κ.λ.π.) θα μνημονευθούν οπωσδήποτε και οι κεκοιμημένοι. Είναι εντελώς αυτονόητα αυτά για τον Ορθόδοξο Χριστιανό!

Πόσο δίκιο έχουν και πόσο αληθινά πνευματικό και χριστιανικό βίωμα εκφράζουν οι πανέμορφες παραδόσεις του τόπου μας, που θέλουν να μην υπάρχει πανηγύρι, γάμος και χαρά, χωρίς να συμμετέχουν και αυτοί που έχουν φύγει από την παρούσα ζωή! Έτσι, στην Ήπειρο τουλάχιστον, το πρώτο τραγούδι του γάμου ή του πανηγυριού στην πλατεία του χωριού, ήταν πάντα το χαρακτηριστικό ηπειρώτικο μοιρολόι, ένα προσκλητήριο προς τους αγαπημένους που είχαν αποδημήσει στον ουρανό, για να έρθουν να συνεορτάσουν με αυτούς που ζούσαν ακόμα. Όταν στις ρεματιές και τα πλάγια των βουνών μας αντηχούσε το θρηνώδες ηπειρώτικο μοιρολόι, με το βαρύ βογκητό του κλαρίνου και το λεπτό σκούξιμο του βιολιού, ράγιζαν ακόμα και οι πέτρες. Δεν έμενε μάτι αδάκρυτο. Ο Ηπειρώτης, με τη βαθειά χριστιανική ψυχή του, δεν θεωρούσε ολοκληρωμένη τη χαρά του, αν δεν θυμούνταν πρώτα και δεν καλούσε κοντά του και αυτούς που του έλειπαν. Γινόταν ένα με τη γενιά του. Ζούσε κάτι σαν χαρμολύπη.

Είναι μια απήχηση του φρονήματος της Εκκλησίας, η οποία βιώνει δυνατά την αδιάσπαστη ενότητα ζώντων και κεκοιμημένων και συγκεντρώνει συνεχώς επί το αυτό όλα τα τέκνα της. Κάθε μέρα που τελεί τη Θεία Λειτουργία, φέρνει σε άμεση επαφή τους εδώ με τους εκεί. Είναι η χώρα των ζώντων. Ειδικώτερα, μας ενώνει όλους πάνω στον Χριστό, ο οποίος μας ενσωματώνει εν εαυτώ, μας βαστάζει πάνω του, γι’ αυτό χώρα των ζώντων είναι και λέγεται κυρίως ο Χριστός. 

Στην περίφημη Μονή της Χώρας (Καχριέ Τζαμί) της Κωνσταντινούπολης υπάρχει και μία εικόνα Χριστού με τον ονομασία «ΙΣ ΧΡ Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΖΩΝΤΩΝ». «Η χώρα των ζώντων είναι o Χριστός. Αυτός είναι η αιώνια ζωή και σωτηρία μας, το αιώνιο φως εις την επουράνια Βασιλεία,… η επουράνια πατρίδα όλων των τέκνων του Θεού, των σεσωσμένων διά του Χριστού και εν τω Χριστώ, χάρις εις την πίστιν και την αγάπην και την θείαν χάριν Του, διά της οποίας εδέχθη και ανέλαβε και εχώρησε εν Εαυτώ όλους εμάς» (Αθανάσιος Γιέφτιτς). 

Όποιος αποθνήσκει δεν χάνεται ούτε για τον Θεό, «Θεώ γαρ πάντες ζώσι» (άγ. Γρηγόριος Θεολόγος), αλλά ούτε και για την οικογένειά του. Είναι χαρακτηριστική η σχετική αναφορά της Αγίας Γραφής για κάθε άνθρωπο που αποθνήσκει. «Απέθανεν Αβραάμ και προσετέθη προς τον λαόν αυτού. …απέθανεν Ισαάκ και προσετέθη προς το γένος αυτού» (Γεν. 25, 8· 35, 29). Με την κοίμησή του ο καθένας ενώνεται με τη γενιά του. Σμίγει με την οικογένειά του, με το γένος του, με τον λαό του. Στη Βασιλεία του Θεού βρίσκει πραγματικά ο καθένας τους δικούς του και τους χαίρεται αιώνια, ενώ στη γη, λόγω ποικίλων αιτιών και δυσκολιών, σπάνια βρίσκονται συνέχεια μαζί όλα τα μέλη μιας οικογένειας.

Πώς θα ήταν δυνατόν η Θεία Λειτουργία, η κατ’ εξοχήν ενοποιητική πράξη της Εκκλησίας, να αφήνει έξω από τη σύναξή της μερικά από τα μέλη της; Ποια μάνα θα άφηνε έξω από την ευωχία του οικογενειακού τραπεζιού κάποιο απ΄ τα παιδιά της; Και η οικογένεια του Θεού είναι μία. Ο Θεός και η Παναγία, ασυγκρίτως ανώτεροι από τον πατέρα και τη μάνα μας, θέλουν όλα τα τέκνα τους κοντά τους, ιδιαίτερα κατά την ώρα της Θείας Λειτουργίας, όπου «κοινή των επουρανίων και των επιγείων συγκροτείται πανήγυρις, μία ευχαριστία, εν αγαλλίαμα, μία ευφρόσυνος χοροστασία» (Χρυσόστομος). 

Γι’ αυτό και οι προτροπές και οι δεήσεις υπέρ πάντων είναι πάμπολλες μέσα στη Θεία Λειτουργία. Και υπέρ των ζώντων θεωρείται βέβαια κάπως φυσικό και αυτονόητο να υπάρχουν, εφ’ όσον αυτοί αγωνίζονται ακόμη και έχουν ανάγκη βοήθειας πολλής. Δεν λείπουν όμως και ικανές αναφορές για τους κεκοιμημένους, και μάλιστα στις ιερώτερες στιγμές της Θείας Λειτουργίας. Επειδή ακριβώς αυτοί έχουν απέλθει από τον παρόντα κόσμο, δεν μπορούν να βοηθήσουν από μόνοι τους τον εαυτό τους. Απομένει σε μας το χρέος να φροντίσουμε γι’ αυτούς.

Στη Θεία λειτουργία λοιπόν γίνονται στα εξής κυρίως σημεία δεήσεις υπέρ των κεκοιμημένων: 

α. Στην Προσκομιδή, όπως ήδη αναφέρθηκε, εξάγονται απαραιτήτως μερίδες και υπέρ των κεκοιμημένων. 
β. Στη Μεγάλη Είσοδο, όταν λειτουργεί αρχιερεύς, μνημονεύονται οι κεκοιμημένοι. 
γ. Στην ευχή του καθαγιασμού των Τιμίων Δώρων (στα «σα εκ των σων»), αναφέρεται ότι «προσφέρομεν… την λογικήν ταύτην λατρείαν υπέρ των εν πίστει αναπαυσαμένων, προπατόρων, πατέρων, πατριαρχών, …και παντός πνεύματος δικαίου εν πίστει τετελειωμένου». Για κάθε πιστό άνθρωπο που αποδήμησε από τα εγκόσμια. 
δ. Αμέσως μετά, στο «Εξαιρέτως της Παναγίας…», ζητούμε από τον Θεό να θυμηθεί ξανά τους νεκρούς μας. «Και μνήσθητι πάντων των κεκοιμημένων επ’ ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου», αναφέροντας τα ονόματά τους, όσα μπορούμε να θυμηθούμε. Και κλείνουμε την ευχή υπέρ αυτών με τα λόγια: «Και ανάπαυσον αυτούς όπου επισκοπεί το φως του προσώπου σου».  
ε. Επίσης και σε άλλα σημεία μπορεί να γίνεται προσευχή υπέρ των κεκοιμημένων, όπως στις εκτενείς δεήσεις, στην εκφώνηση «Και ών έκαστος κατά διάνοιαν έχει…» κ.λ.π.

Η Θεία Λειτουργία λοιπόν είναι υψίστης σημασίας για τους προσφιλείς μας νεκρούς. Η εκκλησιαστική μας παράδοση, με το στόμα του ιερού Χρυσοστόμου, μας προτρέπει να τιμούμε τους απελθόντας, όχι με θρήνους και κοπετούς, αλλά με ελεημοσύνες, ευεργεσίες,

 Λειτουργίες. 

Το σαρανταλείτουργο είναι ό,τι καλύτερο για ολόκληρο το πλήρωμα της Εκκλησίας. Θείο δώρο για ζώντες και κεκοιμημένους. 

ΚΑΛΟ ΣΑΡΑΝΤΑΗΜΕΡΟ – ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ! 
Σαρανταήμερο 2017 

Ἀ ν τ ι ύ λ η
Ἱ. Ναὸς Ἁγ. Βασιλείου, 481 00 Πρέβεζα
Τηλ. 26820 25861/23075/6980 898 504
e-mail: antiyli.gr@gmail.com

Ο Άγιος Νικόλαος (Βαρδουνοχώρια) από maniatika

Η εκκλησία του Αγίου Νικολάου στο χωριό (http://naoistimani.blogspot.gr)

Οι Μανιάτες τιμούν ιδιαίτερα τον Άγιο Νικόλαο. Η έντονη παρουσία τους στην θάλασσα είτε ως πειρατές είτε ως εμπορευόμενοι είτε ως ναυτικοί τους δημιούργησε την ανάγκη να προσεύχονται στον προστάτη των θαλασσών. Αμέτρητα εκκλησάκια στο όνομα του Αγίου σε όλη την Μάνη ενώ τρεις τουλάχιστον οικισμοί έχουν σήμερα το όνομα του.

Ο μεγαλύτερος ωστόσο οικισμός που φέρει το όνομα του Αγίου Νικολάου βρίσκεται στον ορεινό όγκο του Ταϋγέτου σε υψόμετρο 420 μ. περίπου και όχι παραθαλάσσια.

Το χωριό αναφέρεται σε διάφορες πηγές των Οθωμανών, Ενετών, Γάλλων και μετά την απελευθέρωση Ελλήνων. Συγκεκριμένα: στο κώδικα Muazzo το 1695 ως San Nicolo, στην απογραφή Grimani το 1700 ως S. Nicola και σε διάφορα βενετικά τεκμήρια από το 1703 έως το 1705 ως San Nicolo και S. Nicola. Απαντάται ακόμα στο ποίημα του Νικήτα Νηφάκη το 1798

«Το Σελεγούδι το φτωχό, τα Κόκκινα λουρία

ο Άγιος ο Νικόλαος και άλλα δυο χωρία»

Αναφέρεται τέλος στη στατιστική Exped. Scient. το 1829 ως Άγιος Νικόλαος. Οι πηγές αυτές παρουσιάζουν τον οικισμό άλλοτε ως οικισμό της Alta Maina  (επάνω Μάνης) και άλλοτε ως οικισμό των Μπαρδουνοχωρίων. Το σίγουρο είναι πως αποτελούσε πάντα Μανιάτικο οικισμό καθώς όλες οι πηγές μιλούν για αμιγή ελληνικό πληθυσμό με ήθη και έθιμα όπως οι Μανιάτες. Το όνομα του οικισμού πιθανόν να προήλθε όπως στις περισσότερες παρόμοιες περιπτώσεις από το όνομα της εκκλησίας του οικισμού.

Το χωριό από το κάστρο της Βαρδούνιας (https://www.exploring-greece.gr)

Πλησίον του οικισμού σε ρόλο μεθοριακού σταθμού το καλά σωζόμενο κάστρο της Μπαρδούνιας, το οποίο φύλαγε τα σύνορα με τα χωριά της «Δώθε Ρίζας του Ταϋγέτου» όπως λέγονταν τα Μανιάτικα χωριά των Μπαρδουνοχωρίων.

Νεότερες απογραφές

Απογραφές: 

το 1844 είχε 499 ψυχές, το 1861 είχε 493, το 1879 ως Άγιος Νικόλαος – Φρούριο Βαρδούνιας – Παλαιά Βαρδούνια 601, το 1889 είχε 550, το 1896 είχε 547, το 1907 είχε 524, το 1920 είχε 562, το 1928 είχε 573, το 1940 είχε 598, το 1951 είχε 508, το 1961 είχε 362, το 1971 είχε 282, το 1981 είχε 209 άτομα.

Το "territorio" περιοχή της Βαρδούνιας και έξω Μάνης (Ζαρνάτας) σε Ενετικό κατάλογο του 1700 με χρώμα το χωριό Άγιος Νικόλαος

Πηγές

1. Κώστας Κόμης, «Πληθυσμός και οικισμοί της Μάνης, 15^ος - 19^ος αιώνας», εκδόσεις Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, Ιωάννινα 1995
2. Γεράσιμος Καψάλης «Η Βαρδούνια και οι Τουρκοβαρδουνιώτες», Πελοποννησιακά τ. Β’, Αθήνα 1957
3. Breve descrizzione corografica del Pelopomneso o'Morea: Con una gr. Carta
4. http://www.mani.org.gr/horia/maniatika/horia/horia.htm
5. http://www.anatolikimani.gov.gr/sightseeing/settlements/Ag-nikolas.html
6. http://naoistimani.blogspot.gr/p/blog-page_15.html
7. https://www.exploring-greece.gr

 maniatika | Δεκέμβριος 6, 2017 στο 11:38 πμ | Ετικέτες: Alta Maina, Bardugna, Άγιος Νικόλαος, χωριό, Έγγραφα, Βαρδούνια, Βενετικά Αρχεία, Επάνω Μάνη, εκκλησία, μπαρδουνοχώρια, San Nicola | Κατηγορίες: ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΝΗ, ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ, ΑΡΧΙΚΗ, ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ, ΙΣΤΟΡΙΑ, ΠΕΡΙΟΧΕΣ | URL: https://wp.me/p2ELII-1tG

Το «Μπάγκειον» ανακαινίζεται, αποκαλύπτοντας έναν εικαστικό θησαυρό

Το ιστορικό κτίριο της πλατείας Ομονοίας θα λάμψει ξανά, ως μέρος μιας μεγάλης επένδυσης που ολοκληρώνεται τον Απρίλιο του 2018. ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ Πηγή: www.lifo.gr

Πλατεία Ομoνοίας. Τόπος συνάντησης, συγκοινωνιακός κόμβος, σήμα κατατεθέν και μια σύγχρονη Βαβέλ όπου καθημερινά διασταυρώνονται οι πορείες χιλιάδων ανθρώπων. Μια πλατεία που έχει υποστεί πολλές μεταμορφώσεις, αλλοιώσεις, προσθήκες και αλλαγές. 

Κάποτε ήταν μια λαμπρή τοποθεσία της αθηναϊκής ζωής. Αργότερα, και ειδικά τα χρόνια της οικονομικής κρίσης, έγινε συνώνυμο της κοινωνικής κατάρρευσης και χαρακτηρίστηκε «παρηκμασμένος δημόσιος χώρος». Εκεί, στην ανατολική γωνία της διασταύρωσης της οδού Αθηνάς με την πλατεία Ομονοίας, δεσπόζουν τα επιβλητικά κτίρια Μπάγκειον και Μέγας Αλέξανδρος που για πολλά χρόνια είχαν αφεθεί σε κατάσταση παρακμής, απαξίωσης και εγκατάλειψης. 

Το Μπάγκειον όμως αλλάζει. Αναστηλώνεται, ανακαινίζεται και σε λίγους μήνες αναμένεται να κοσμεί ξανά την πλατεία ως ένα ξεχωριστό δείγμα αρχιτεκτονικής της αθηναϊκής ζωής. Η εταιρεία Βενέτης έχει αναλάβει τη συγκεκριμένη επένδυση, όπως συνέβη και με το γειτονικό Νέον, συμβάλλοντας στην αναζωπύρωση της επιχειρηματικής κίνησης του υποβαθμισμένου κέντρου της Αθήνας. 

Στο Μπάγκειον θα αναπτύξει ένα νέο concept καταστήματος, του οποίου η συνολική επένδυση θα ανέλθει στα 2.000.000 ευρώ.   Η αξία όλων θα φανεί στο τελικό αποτέλεσμα που θα είναι έτοιμο σε δύο με τρεις μήνες. Αποτελεί ένα αρχιτεκτονικό και ιστορικό στολίδι για την πρωτεύουσα. Όπως μας ενημέρωσαν από τη Βενέτης: «Εδώ και πέντε χρόνια η εταιρεία προσπαθεί να ξεκινήσει τη λειτουργία του καταστήματος, η οποία όμως προσκόπτει σε μια σειρά από καθυστερήσεις για την έκδοση των ανάλογων αδειών. Πάντως, εκτιμάται ότι το κατάστημα θα λειτουργήσει τον Απρίλιο του 2018.   Δείτε το slideshow Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO Στόχος της εταιρείας είναι να προβάλει την ιστορία και τη μοναδική αισθητική του κτιρίου μέσα από την αποκάλυψη και την ανάδειξη των στοιχείων της αρχιτεκτονικής του δομής που έχουν καλυφθεί από προηγούμενες παρεμβάσεις. Επίσης, κύριο μέλημα είναι η αποκάλυψη, η αποκατάσταση και συντήρηση όλων των τοιχογραφιών και οροφογραφιών −την οποία επιμελείται η ομάδα συντήρησης έργων τέχνης της κ. Παραθύρα Γεωργίας, με τεχνικό και επιστημονικό υπεύθυνο τον κ. Μαρκοζάνη Νικόλαο− παρά τις αλλοιώσεις και τους επιχρωματισμούς που δέχτηκαν μεταγενέστερα. To Mπάγκειον στην πλατεία Ομονοίας σήμερα... Φωτ. Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO Η επιλογή των υλικών που θα χρησιμοποιηθούν για τις ανάγκες της χρήσης του χώρου θα πραγματοποιηθεί με βασικό κριτήριο την ανάδειξη και τον σεβασμό προς το αρχιτεκτόνημα που κοσμεί εδώ και 120 χρόνια την πλατεία Ομονοίας. Λιτά υλικά, χρώματα και υφές έχουν επιλεγεί από το σχεδιαστικό γραφείο του κ. Μπαουράκη Γεωργίου, αναδεικνύοντας απόλυτα τα ιστορικά ευρήματα, δημιουργώντας το ιδανικό φόντο και ικανοποιώντας ταυτόχρονα τις ανάγκες λειτουργίας του καταστήματος». 

Η LiFO μπήκε πρώτη και παρακολούθησε τις εργασίες αποκατάστασης του χώρου που πριν από λίγα χρόνια στέγαζε κατάστημα της αλυσίδας Everest αλλά και του υπόλοιπου κτιρίου του Μπάγκειου. Οι εικόνες ήταν εντυπωσιακές, αφού παρακολουθήσαμε σταδιακά την αποκάλυψη του πλούσιου ζωγραφικού διάκοσμου και αντικρίσαμε τους κρυμμένους θησαυρούς που η ανθρώπινη παρέμβαση είχε καλύψει.   Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO Όπως μας εξήγησε ο κ. Μαρκοζάνης: «Η αποκάλυψη γίνεται με μηχανικό και χημικό τρόπο. Το πιο σοβαρό όμως είναι να καταφέρουμε τα σημαντικά στοιχεία στην αρχιτεκτονική του δομή και τη διακόσμηση να στερεωθούν.   3.5.2016 Ξενοδοχείο Μπάγκειον Όπως αντιλαμβάνεστε, τα χώματα είναι ασταθή και τα χρώματα ξεπερνούν τα 120 έτη. Άρα, σε πολλά σημεία ο σοβάς είναι αποκολλημένος και ανά πάσα στιγμή ελλοχεύει ο κίνδυνος της κατάρρευσης. Αφού γίνουν όλα αυτά, προχωράμε στην αισθητική αποκατάσταση με διακριτό τρόπο και σύμφωνα με τις οδηγίες της διεύθυνσης αρχαιοτήτων και μνημείων.   Η αξία όλων όμως θα φανεί στο τελικό αποτέλεσμα που θα είναι έτοιμο σε δύο με τρεις μήνες. Αποτελεί ένα αρχιτεκτονικό και ιστορικό στολίδι για την πρωτεύουσα». Στη συνέχεια επισκεπτόμαστε τον επάνω όροφο αλλά και το υπόγειο. Εκεί θυμόμαστε παλιές ιστορίες που σχετίζονται με το κτίριο. Εκφώνηση πρωθυπουργικών λόγων από το μπαλκόνι του Μπάγκειου, ύπαρξη βασιλικής σουίτας στο ξενοδοχείο αλλά και λειτουργία καφέ-σαντάν στο υπόγειο.  

Στον ίδιο χώρο αργότερα υπήρξε καφενείο, εμβληματικό στέκι διανοουμένων, όπου σύχναζαν μερικές σπουδαίες προσωπικότητες όπως ο Ναπολέων Λαπαθιώτης, ο Τέλλος Άγρας, ο Κώστας Βάρναλης, ο Ορέστης Λάσκος, ο Κώστας Ουράνης, ο Γιάννης Ρίτσος, ο Άγγελος Τερζάκης, ο Μάρκος Βαμβακάρης και ο Γιάννης Τσαρούχης. Είναι προφανές ότι και σε αυτό το κτίριο επικρατούν τα κύρια χαρακτηριστικά της αρχιτεκτονικής του Τσίλερ. Κόκκινες εξωτερικές εσοχές απλωμένες ως διακοσμητικές ταινίες, γυάλινο αίθριο, τοξωτοί θόλοι που, απ' ό,τι μας είπε ο κ. Μαρκοζάνης, χρησιμοποιούνταν για να προλαμβάνουν τα στατικά φορτία των πάνω ορόφων, πλούσιες οροφογραφίες καθώς και λοιπές γραπτές διακοσμήσεις οι οποίες φέρουν τα σημάδια του χρόνου και του παρελθόντος. Περπατώντας στους διαδρόμους παρατηρούσα τα δωμάτια όπου οι ξεφτισμένες πόρτες είναι ακόμα αριθμημένες, καθώς και τις κατασκευαστικές λεπτομέρειες σε διάφορα σημεία, στοιχεία ξεδίπλωναν τη νεοελληνική ιστορία μπροστά στα μάτια σου. Ανατρέχοντας στην ιστορική του ταυτότητα, να θυμίσουμε ότι το Μπάγκειον οικοδομήθηκε ως ξενοδοχείο από τον αρχιτέκτονα Eρνστ Τσίλερ την περίοδο 1890-1894, κατόπιν δωρεάς του Ιωάννη Μπάγκα.  
Αξίζει να σημειωθεί ότι στο σημείο εκείνο προϋπήρχε οικία στην οποία διέμενε μέχρι το 1883 η οικογένεια του πρώην πρωθυπουργού Χαρίλαου Τρικούπη. Η ανέγερσή του «Μπαγκείου» (μαζί με το δίδυμό του Μέγας Αλέξανδρος) εγκαινίασε μια νέα εποχή για τα αθηναϊκά ξενοδοχεία από πλευράς μεγέθους, εσωτερικής διάταξης και εξωτερικής μορφής, ακολουθώντας τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Εμφανές σημάδι αυτού η ύπαρξη του αίθριου, κατά μήκος του οποίου αρθρώνονται το κτίριο και οι λειτουργίες του. Επίσης, σε αντίθεση με τα περισσότερα ξενοδοχεία της ευρύτερης περιοχής της Ομόνοιας, τα οποία παρήκμασαν μεταπολεμικά, το Μπάγκειον εξακολουθούσε να λειτουργεί τουλάχιστον μέχρι το 1969 ως ξενοδοχείο γ' κατηγορίας. Τα συνολικά τετραγωνικά μέτρα του κτιρίου ξεπερνούν τα 2.200 και διοικητικά ανήκει στη δικαιοδοσία του Μπάγκειου Ιδρύματος. Στην ξενάγησή μας ο Φίλιππος Δραγούμης μας ενημερώνει για το πώς συνδέθηκε η οικογένειά του με τον Ιωάννη Μπάγκα, ο οποίος και δώρισε όλη του την περιουσία στο Δημόσιο:   «Είχε μεγάλη εμπιστοσύνη στην οικογένεια Δραγούμη, ειδικότερα στον Στέφανο Δραγούμη, που αργότερα διετέλεσε και υπηρεσιακός πρωθυπουργός. Τον διόρισε ισόβιο ιδιωτικό μέλος της επιτροπής του ιδρύματος με την παράκληση η ιδιότητα να είναι κληρονομική. Τα υπόλοιπα μέλη είναι ο εκάστοτε Αρχιεπίσκοπος, ο εκάστοτε υπουργός Εξωτερικών, Παιδείας και ο πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος. Μετά τον Στέφανο, ανέλαβε ο Ίων, και όταν δολοφονήθηκε ο αδελφός του Φίλιππος. Τα τελευταία χρόνια, αφού ο πατέρας μου Μάρκος δεν μπορεί λόγω άλλων υποχρεώσεων, ασχολούμαι εγώ με τα του ιδρύματος. Απλώς να τονίσω ότι το ίδρυμα βοηθάει οικονομικά εκατοντάδες ηλικιωμένους και άπορους συμπατριώτες του Μπάγκα κάθε χρόνο, δίνοντας υποτροφίες σε φοιτητές που δεν έχουν τα μέσα, προσφέρει σε νοσοκομεία αλλά και σε δράσεις για τον πολιτισμό και το περιβάλλον.   
Το μεγάλο μας παράπονο όμως είναι ότι για πολλά χρόνια κανείς δεν εκδήλωνε το ενδιαφέρον του για την αξιοποίηση των δύο υπέροχων κτιρίων. Εμείς προτείναμε στον Δήμο Αθηναίων να μπουν τα δύο κτίσματα στο ΕΣΠΑ, αλλά τελικά απάντησαν αρνητικά, επικαλούμενοι τους χρόνους προθεσμίας, οι οποίοι χάθηκαν.   24.9.2015 Ιστορίες από την Πλατεία Ομονοίας Επομένως, αποσύραμε την παραχώρηση και εν συνεχεία αναζητήσαμε επενδυτές. Χάρη, βέβαια, στην Μπιενάλε άνοιξε ξανά το κτίριο, ο κόσμος το έμαθε κι ευτυχώς τώρα, με τον Βενέτη, ελπίζουμε να γίνει η αρχή και να ακολουθήσουν κι άλλοι. Πάντως, έχουμε κάποιες προτάσεις που αφορούν την επαναλειτουργία των δύο ξενοδοχείων, αλλά οι πιο πολλοί δεν τολμούν το επόμενο βήμα γιατί φοβούνται τα γραφειοκρατικά εμπόδια» επισημαίνει ο κ. Δραγούμης. Λίγο πριν φύγω από το κτίριο κοίταξα για λίγη ώρα από ένα παράθυρο του τελευταίου ορόφου την ωραία θέα προς την πλατεία. Συνειδητοποίησα ότι το Μπάγκειον αποτελεί ένα ακόμη βήμα ώστε το αθηναϊκό κέντρο να ανακτήσει τον δυναμισμό του και να ενισχύσει σημαντικά τον σταδιακό μετασχηματισμό της πόλης. Η Ομόνοια, ως βασικός πυρήνας και σταυροδρόμι πολιτισμών, ευελπιστεί να γίνει και πάλι η καρδιά της Αθήνας. Κυρίως να δώσει ξανά τη δυνατότητα τους κατοίκους της να κοιτούν προς τα πάνω χωρίς να αντικρίζουν θλιμμένα κτίρια.     Η αποκάλυψη γίνεται με μηχανικό και χημικό τρόπο. Το πιο σοβαρό όμως είναι να καταφέρουμε τα σημαντικά στοιχεία στην αρχιτεκτονική του δομή και τη διακόσμηση να στερεωθούν. Φωτο: Πηγή: www.lifo.gr

Λίμνη Πλαστήρα: Το άγνωστο ναυάγιο με 20 θύματα πριν από 58 χρόνια!

Τα ναυάγια σε ελληνικές λίμνες είναι λίγο πολύ άγνωστα στο ευρύ κοινό. Ένα από αυτά έλαβε χώρα πριν από 58 χρόνια, όταν στις 5 Δεκεμβρίου του 1959, συνολικά 20 άτομα έχασαν τη ζωή τους στη τεχνητή λίμνη Πλαστήρα.

Η λίμνη Πλαστήρα (ή Ταυρωπού ή Μέγδοβα) 

Η πανέμορφη λίμνη Ταυρωπού (επίσημο όνομα) ή Μέγδοβα ή Νικολάου Πλαστήρα, βρίσκεται στο οροπέδιο της Νεβρόπολης στο νομό Καρδίτσας. Σχηματίστηκε το 1959, με την ολοκλήρωση του φράγματος στον ποταμό Ταυρωπό ή Μέγδοβα, παραπόταμο του Αχελώου.

Η κατασκευή της χρηματοδοτήθηκε από πολεμικές αποζημιώσεις της Ιταλίας και έγινε από γαλλική εταιρεία. Πριν την κατασκευή της λίμνης, στην περιοχή υπήρχε το αεροδρόμιο της Νεράιδας, που χρησιμοποιήθηκε για την προσγείωση συμμαχικών αεροπλάνων στην κατεχόμενη Ελλάδα.

Σκοπός της δημιουργίας της λίμνης, ήταν η παραγωγή ενέργειας, η ύδρευση και η άρδευση.

Η έκταση της λίμνης είναι 23,8 τ.χλμ, η ανώτατη στάθμη νερού 732μ. , το μέγιστο βάθος της 60μ.  περίπου και ο όγκος των υδάτων της φτάνει τα 400εκ. κυβικά μέτρα. Συνολικά, αρδεύονται περισσότερα από 280.000 στρέμματα στους νομούς Καρδίτσας, Λαρίσης και Τρικάλων. Βρίσκεται 20χλμ νοτιοδυτικά της Καρδίτσας και, αν και επίσημα ονομάζεται "Λίμνη Τουρωπού", είναι περισσότερο γνωστή ως Λίμνη (Νικολάου) Πλαστήρα, ο οποίος λέγεται ότι ήταν ο πρώτος που συνέλαβε την ιδέα της κατασκευής της (ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΑΤΟΥΡΟΣ «ΛΙΜΝΩΝ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ», εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ, 2005 και ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ). 

Το τραγικό ναυάγιο της 5ης Δεκεμβρίου 1959 

Ήταν 5 Δεκεμβρίου 1959, παραμονή του Αγίου Νικολάου. Ούτε δύο μήνες δεν είχαν περάσει από την ολοκλήρωση των έργων στη λίμνη Ταυρωπού.

Εκείνο το βράδυ, 20 άνθρωποι, που είχαν όλοι εργαστεί για την κατασκευή της λίμνης, αποφάσισαν να ξεκινήσουν, γεμάτοι πράγματα για τις οικογένειές τους, από την περιοχή "Τσαρδάκι" για να φτάσουν απέναντι, στο Νεοχώρι. Μοναδικός τρόπος για να πραγματοποιήσουν το, σύντομο αυτό, ταξίδι, ήταν με βάρκα, καθώς οι παλιοί δρόμοι είχαν κατακλυστεί από τα νερά της λίμνης και δεν είχε κατασκευαστεί νέο οδικό δίκτυο. Στην περιοχή, επικρατούσε εκείνο το βράδυ σφοδρή κακοκαιρία. Παρά τις προτροπές να μην επιχειρήσουν να περάσουν τη λίμνη και να διανυκτερεύσουν στο Τσαρδάκι, όπου υπήρχε καφενείο – παντοπωλείο, δεν άκουσαν καθώς ήθελαν να περάσουν τη γιορτή του Άγιου Νικολάου στα σπίτια τους. Έτσι επιβιβάστηκαν στη βάρκα του Ηρακλή Μητσογιάννη.

Λίγο πριν φτάσουν στα μισά της διαδρομής, η βάρκα δεν άντεξε στον δυνατό αέρα και τις άσχημες καιρικές συνθήκες και αναποδογύρισε. Και οι 20 επιβαίνοντες, όλοι άντρες, βρέθηκαν στα παγωμένα νερά της λίμνης. Σωσίβια ή άλλα σωστικά μέσα δεν υπήρχαν.

Κανείς τους δεν ήξερε κολύμπι. Μόνο ένας φαίνεται ότι προσπάθησε να σωθεί, αλλά δεν τα κατάφερε.

Η λίμνη, έγινε ο υγρός τάφος όλων… Ανασύρθηκαν από τον βυθό της, μετά από καιρό, από ομάδες δυτών.

17 θύματα κατάγονταν από το Νεοχώρι, 2 από την Καρίτσα και 1 από το Μορφοβούνι (τη γενέτειρα του Ν. Πλαστήρα).

Ο Βασίλης Γακιόπουλος, έγραψε κι ερμήνευσε ένα μοιρολόι για το τραγικό αυτό ναυάγιο, με τίτλο "Μέγδοβας". Τη δεκαετία του 1980, στήθηκε μνημείο με τα ονόματα των αδικοχαμένων στο ναυάγιο. 

Υδροσίφωνας προκάλεσε το ναυάγιο; 

Στα blog www. karditsanews. gr, giodom Karadom. wordpress, thessalianews.gr κ.ά., αναφέρεται ως αιτία του ναυαγίου, η κακοκαιρία που έπληττε την περιοχή της λίμνης στις 5/12/1959

Σε άρθρο στα "ΝΕΑ" (6/11/2017), το ναυάγιο αποδίδεται σε υδροσίφωνα. Βέβαια, υπάρχουν 2 λάθη στο συγκεκριμένο άρθρο. Το ναυάγιο έγινε στις 5/12/1959 και όχι στις 17/12/1959 και οι νεκροί ήταν 20 όχι 21.

Δυστυχώς, όποια κι αν ήταν η αιτία του ναυαγίου, 20 άνθρωποι χάθηκαν άδικα στη λίμνη Πλαστήρα το 1959. Σαν να έπρεπε κάποιοι να θυσιαστούν για να "στεριώσει" το φράγμα, δυο μήνες μετά την κατασκευή του…

Έρευνα Σοκ: Η κλειστή λέσχη της πλουτοκρατίας και οι φήμες που οργιάζουν για το τι γίνεται στο «ιερό δάσος»

Οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει πρόεδρος των ΗΠΑ, πολλοί λίγοι έχουν όμως την παραμικρή ελπίδα να γίνουν ποτέ πρόεδροι του Bohemian Club», ομολογούσε ...

ο ίδιος ο Ρίτσαρντ Νίξον το 1972, πρόεδρος των ΗΠΑ μεν, αλλά όχι και του σκοτεινού κλαμπ που άλλοι θέλουν κλειστή λέσχη της πλουτοκρατίας και άλλοι τον Νο 1 μοχλό της νέας τάξης πραγμάτων.
Κάθε Ιούλιο λοιπόν οι λίγοι και εκλεκτοί μαζεύονται για 17 μέρες σε ένα απομονωμένο «ιερό δάσος» με περίφραξη και καγκελόπορτες, ένα δάσος με πελώρια ερυθρόδεντρα που βρίσκεται στην καρδιά της πυκνής βλάστησης που περιβάλλει το Σαν Φρανσίσκο.
Παρά τους περίπου 1.500 νοματαίους της κλειστής λέσχης, η κάρτα μέλους αποτελούσε άλλοτε επτασφράγιστο μυστικό. Μυστικό είναι και σήμερα, αν και πλέον γνωρίζουμε ότι περιλαμβάνει την επιχειρηματική ελίτ, την παλιά αριστοκρατία, τους κορπορατικούς κολοσσούς, αλλά και υψηλόβαθμα στελέχη κυβερνήσεων και διεθνών φορέων.
Στα πόδια τους συνεχίζουν να περιφέρονται αστέρες του Χόλιγουντ, παραγωγοί του Μπρόντγουεϊ, καλλιτέχνες, μουσικοί και ποιητές, ακόμα και άνθρωποι του πνεύματος ή ανώτατοι πολιτειακοί παράγοντες. Δεν είναι εξάλλου παρά ένα κλειστό κάμπινγκ για να χαλαρώνει, να παρεκτρέπεται και να κλείνει τις συμφωνίες της η αφρόκρεμα της οικονομικής και πολιτικής ελίτ. Ή μήπως είναι και κάτι παραπάνω;

Τα ονόματα άλλωστε που έχουν υπάρξει μέλη του Bohemian Club τα αναγνωρίζουν όλοι. Θέλετε μερικά; Οι αμερικανοί πρόεδροι, πρώτα απ’ όλα, Γουίλιαμ Ταφτ, Κάλβιν Κούλιτζ, Χέρμπερτ Χούβερ, Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, Ρίτσαρντ Νίξον, Τζέραλντ Φορντ, Ρόναλντ Ρίγκαν, Τζορτζ Μπους μπαμπάς και γιος. Και μιας και μιλάμε για τον γιο, όλοι μα όλοι οι υπουργοί της κυβέρνησής του!
Επίσης, κάθε διευθυντής που πέρασε ποτέ από το FBI και τη CIA, αλλά και ο ίδιος ο Χένρι Κίσινγκερ. Αλλά και πλήθος μεγαλοτραπεζιτών, πρόεδροι πετρελαϊκών κολοσσών, διευθύνοντες σύμβουλοι επιχειρηματικών γιγάντων. Μέσα σε αυτούς και μερικά από τα φωτεινότερα πνεύματα της Ιστορίας, ονόματα δηλαδή όπως ο Μαρκ Τουέιν, ο Τζακ Λόντον, ο Τσάρλι Τσάπλιν και τόσοι ακόμα.
Ακόμα και η βασίλισσα της Αγγλίας εμφανίστηκε εκεί το 1983. Ως προσκεκλημένη, πάντα. Γιατί παρά το γεγονός ότι την υποδέχτηκαν με πανάκριβες διονυσιακές τελετές και παγανιστικές λατρείες του παρελθόντος (μέχρι και αιγυπτιακές πυραμίδες έστησαν στο δάσος για τις ιεροτελεστίες τους!), ακόμα και η Ελισάβετ δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει μέλος του κλαμπ που έχει ριζώσει στο Bohemian Grove. Κι όχι μόνο γιατί είναι γυναίκα (το Bohemian Club δέχεται μόνο άντρες).
Τι είναι λοιπόν αυτή η περίκλειστη λέσχη που ιδρύθηκε το 1873 και περιλαμβάνει ακόμα παγανιστικές τελετές, δρυΐδες, κοστούμια και μάσκες, αλλά και παρασκηνιακές διαβουλεύσεις που όταν γίνονται τελικά γνωστές, είναι παγκόσμιες ειδήσεις…

Ένα καλοκαιρινό κάμπινγκ αλλιώτικο από τα άλλα

«Bohemians» τους αποκαλούν, από το επίσημο όνομα της λέσχης τους «Bohemian Club». Και κατέχουν πρακτικά τη δική τους χώρα στα βόρεια του Σαν Φρανσίσκο, ένα ιδιωτικό δάσος 2.700 στρεμμάτων όπου ακόμα και οι ομοσπονδιακοί νόμοι των ΗΠΑ δεν περνούν την καγκελόπορτά του.
Από τη δεκαετία του 1890, όταν καθιερώθηκαν οι ετήσιες αυτές μαζώξεις, οι «Grovers» (όπως αποκαλούνται οι ίδιοι μεταξύ τους) συγκεντρώνονταν στο «ιερό δάσος» για να ξεφύγουν από όλους και από όλα. Να απολαύσουν λίγες στιγμές ξενοιασιάς και ανεμελιάς δηλαδή μακριά από τις σκοτούρες των υψηλόβαθμων καθηκόντων τους. Κατά την επίσημη εκδοχή τουλάχιστον.
Γιατί υπάρχουν πολλές ιστορίες και οκάδες αποκαλύψεις στον έναν και πλέον αυτό αιώνα της ύπαρξής τους και κάποιες από αυτές παραείναι παράξενες για τις πιστέψεις. Ιστορίες με παγκόσμιους ηγέτες να εξυφαίνουν τις τύχες του κοσμάκη δηλαδή σε μυστικά «καταφύγια πολέμου». Ιστορίες με συνωμοσίες που εγκαθίδρυαν στην κεφαλή των ΗΠΑ μέλη της κλειστής λέσχης.
Αλλά και ιστορίες με αποκρυφιστικές τελετές που εκτελούνταν από τους ίδιους τους πανίσχυρους άντρες, ενδεδυμένους με πορφυρούς, λευκούς και μαύρους χιτώνες, οι οποίοι επιδίδονταν σε κάψιμο ανδρείκελων και άλλες τελετουργικές θυσίες μπροστά στη θεόρατη πυρά του εμβλήματός τους.

Την πέτρινη αυτή γλαύκα που αν προσέξει κάποιος καλά θα τη δει όσο πιο μικροσκοπική παίρνει να φιγουράρει πάνω στο δολάριο! H «Μεγάλη Γλαύκα της Βοημίας», το σύμβολό τους, σήμαινε και σημαίνει κάτι πολύ δυνατό. Άλλοτε πάλι παρατούν τις τελετουργικές τους ρόμπες και παρελαύνουν με γυναικεία ρούχα πάνω στην ξύλινη σκηνή σε θεατρικές μασκαράτες. Κι όταν το κάνουν κέφι, εμφανίζονται ακόμα και γυμνοί!
Και τα πράγματα γίνονται μάλιστα ακόμα πιο παράξενα. Ιστορίες από ανθρώπους και δημοσιογράφους που κατάφεραν να διεισδύσουν στις καλοκαιρινές αυτές «λιτανείες» μας μιλούν για τρελά ομοφυλοφιλικά όργια, ομαδικές ερωτικές συνευρέσεις με ιερόδουλες και ζιγκολό που μόνο ως ακραίες μπορούν να χαρακτηριστούν, ακόμα και για παιδιά που τα εκμεταλλεύονταν σεξουαλικά με ανείπωτους τρόπους.
Μέχρι και για εν ψυχρώ τελετουργικούς φόνους έχουν μιλήσει κάποιοι, καθώς αυτές οι περιβόητες «καύσεις στην πυρά» που κάνουν στην κουκουβάγια τους περιλαμβάνουν ακόμα και ανθρωποθυσίες. Ιστορίες που ομολογουμένως γίνονται δύσκολα πιστευτές.
Υπάρχει όμως κάποια αλήθεια σε όλα αυτά; Λαμβάνουν χώρα στο Bohemian Grove πανάρχαια μυστήρια και λατρευτικές πρακτικές που συναντούσες στη Βαβυλώνα, τη Ρώμη, ακόμα και την αρχαία Ελλάδα; Θεοποιούν τα μέλη του κλαμπ δαίμονες και θεότητες όπως τον Μολόχ, την Αστάρτη, τη Λίλιθ, τον Μίθρα, τον Ζωροάστρη και τον Απόλλωνα;

Πολλά είναι αυτά που κάνουν το Bohemian Club να μοιάζει σαν όλες τις άλλες μυστικές εταιρίες, από τη μασονία μέχρι και τη Skull and Bones του Yale. Αν το κάνουν απλώς για να ξεφύγουν από τα χαλινάρια της κοινωνίας και να απολαύσουν απαγορευμένους καρπούς ή αν απεργάζονται αντιθέτως (και) σχέδια για πλανητική κυριαρχία, αυτό παραμένει αναγκαστικά θέμα προτίμησης.
Το ερώτημα που γεννάται όμως είναι γιατί οι πλούσιοι και ισχυροί των ΗΠΑ, αλλά και οι εκλεκτοί καλεσμένοι τους από τις τέσσερις γωνιές του πλανήτη, αποφασίζουν για 17 μέρες κάθε Ιούλιο να συγχρωτιστούν καλλιτέχνες και ανθρώπους του πνεύματος και να επιδοθούν σε μποέμ απολαύσεις; Και γιατί έχουν τόση μανία φυσικά με τα αποκρυφιστικά του παρελθόντος;
Αλλά και ο μεγάλος κόπος στον οποίο μπαίνουν για να κρατήσουν όσο πιο ιδιωτικές παίρνει τις μαζώξεις τους είναι άξιο διερεύνησης. Γιατί μιλάμε για σωστούς ιδιωτικούς στρατούς που περιφρουρούν την τεράστια έκταση, ελικόπτερα να πετούν από πάνω και ένοπλες σκοπιές ανά τακτά διαστήματα.
Σε ένα τόσο ασφαλές περιβάλλον όμως δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι πανίσχυροι του πλανήτη μπορούν να κάνουν ό,τι σκεφτούν μακριά από τα αδιάκριτα μάτια του κόσμου. Είτε μιλάμε για συμφωνίες κάτω από το τραπέζι και σκάρωμα πολιτικών που μαθαίνουμε αργότερα ως γεγονότα είτε για εκστατικούς χορούς με ναρκωτικά και όργια έξω από τα συνηθισμένα. Αυτή η θωρακισμένη απομόνωση και η εξασφαλισμένη ιδιωτικότητα παρέχει όσο να πεις ένα βολικό κάλυμμα για κάθε ανήθικη, παράνομη ή συνωμοσιολογική πράξη.

Ένας παιδότοπος ενηλίκων και λίγη πλανητική κυριαρχία

Παρά την ύπαρξη του κλαμπ από τα τέλη του 19ου αιώνα, ελάχιστες μαρτυρίες υπάρχουν ακόμα και σήμερα ώστε να ρίξουν λίγο φως σε όσα τους καταμαρτυρούν. Οι ίδιοι συνεχίζουν να επιμένουν άλλωστε ότι μαζεύονται στο μποέμ κάμπινγκ τους για να ξεφύγουν απλώς από τον «κυρίαρχο πολιτισμό» και να απομακρυνθούν από τα «απολίτιστα ενδιαφέροντα του καθημερινού ανθρώπου».
Τα δικά τους ενδιαφέροντα περιλαμβάνουν πιθανότατα ολοήμερα μεθύσια, μυστικές συζητήσεις και λατρείες αρχαίων θρησκειών. Οι Grovers μας λένε πως οι τελετές τους τιμούν απλώς τα ερυθρόδεντρα, αν και αυτή δεν είναι πιθανότατα όλη η εικόνα.
Γιατί παρά το γεγονός ότι ο νεοεισερχόμενος ενημερώνεται μόλις περάσει την πύλη ότι «οι υφαντικές αράχνες δεν μπαίνουν εδώ», εννοώντας σιβυλλικά πως οι επιχειρηματικές δραστηριότητες πρέπει να μένουν απέξω, υπήρχε μία εξαίρεση που είναι καλά καταγραμμένη. Γιατί βλέπετε σε αυτό το δάσος πήρε το 1942 σάρκα και οστά ένα απόρρητο πρόγραμμα που θα γινόταν τελικά γνωστό ως «Manhattan Project», η δημιουργία της ατομικής βόμβας δηλαδή!

Τα τελευταία χρόνια, το Bohemian Grove έχει αποκτήσει και εκπρόσωπο Τύπου, καθώς είδαν πως οι δημόσιες σχέσεις είναι απαραίτητες ακόμα και γι’ αυτούς. Αυτός λοιπόν είπε πρόσφατα πως οι άνθρωποι που συρρέουν στην εξοχή του Σαν Φρανσίσκο «μοιράζονται το πάθος για την ύπαιθρο, τη μουσική και το θέατρο».
Ένας από τους ελάχιστους όμως που κατάφερε να παρεισφρήσει στο δάσος, ένας τεξανός κινηματογραφιστής ονόματι Alex Jones, κατέγραψε το 2000 με κρυφή κάμερα μια από τις περιβόητες τελετές καύσης του κλαμπ. Το υλικό μιλά από μόνο του, ειδικά όταν ξέρεις ότι δεν συμμετέχουν σε αυτό κάποιοι παρανοϊκοί ή αποκρυφιστές, αλλά μεγαλοτραπεζίτες, πρόεδροι εταιρικών κολοσσών και υψηλά ιστάμενοι κρατικοί και κυβερνητικοί παράγοντες. Ακόμα και πρόεδροι των ΗΠΑ!

Ο εκπρόσωπος Τύπου του κλαμπ βγήκε μετά τη δημοσιοποίηση του βίντεο να μας πει πως η τελετή δεν ήταν παρά «ένα παραδοσιακό μουσικό δρώμενο που γιόρταζε τη φύση και το καλοκαίρι». Κι ενώ είπε πως οι περιγραφές του Jones δεν είναι ακριβείς, χαρακτήρισε το υλικό «πραγματικό».
Άλλος ένας που τρύπωσε στο μαγικό δάσος ήταν ο συντάκτης του περιοδικού «Spy», Philip Weiss, ο οποίος καμώθηκε τον προσκεκλημένο και πέρασε μια βδομάδα στο Bohemian Grove το 1989, όταν πλέον η λέσχη αριθμούσε μερικές χιλιάδες μέλη και η λίστα αναμονής για τους καλεσμένους είχε εκτιναχθεί στα… 33 χρόνια!
Στο αποκαλυπτικό του άρθρο «Τα αφεντικά του Σύμπαντος πάνε κάμπινγκ», ο δημοσιογράφος διηγήθηκε πως το πιο ακραίο που είδε ήταν άντρες με ένα ποτήρι μπίρα στο χέρι να ουρούν στους θάμνους: «Αυτό είναι το πιο περίφημο τελετουργικό του οικισμού, η ελευθερία που απολαμβάνουν οι πανίσχυροι αυτοί άντρες να ουρούν όπου θελήσουν, ένα δικαίωμα που έχει επιστρατεύσει το κλαμπ για να μπορεί να μάχεται μετά τις κυβερνητικές διακρίσεις κατά του σεξ»…

Αλλά και ο πρώην πρόεδρος Μπιλ Κλίντον είχε πει κάποια στιγμή σε έναν ταραξία που διέκοψε μια ομιλία του: «Α, το Bohemian Club! Είπατε Bohemian Club; Αυτό δεν είναι εκεί που πάνε όλοι αυτοί οι πλούσιοι Ρεπουμπλικανοί για να περιφέρονται γυμνοί μέσα στα ερυθρόδεντρα, σωστά; Δεν έχω πάει ποτέ στο Bohemian Club, αλλά εσείς πρέπει να πάτε. Θα σας κάνει καλό. Θα πάρετε λίγο καθαρό αέρα!».
Μια τοπική εφημερίδα που διανέμεται δωρεάν, η «Sonoma County Free Press», έχει δημοσιεύσει κατά καιρούς αποκαλυπτικές ιστορίες για το δάσος της αμαρτίας, αν και το μόνο «ζουμί» που έχει βγάλει είναι το γεγονός των ομιλιών που διοργανώνονται και γίνονται γνωστές στα μέλη πληροφορίες και συμφωνίες που δεν είναι ακόμα είδηση. «Ομιλίες δημόσιου συμφέροντος» τις λένε και περιλαμβάνουν γνωστούς αξιωματούχους να βγάζουν στη φόρα πράγματα που θα μάθει ο πλανήτης στα επόμενα χρόνια. Μέσα σε όλα, διαμαρτυρίες πολιτών διοργανώνονται κάθε χρόνο έξω από το Bohemian Grove και τις τελευταίες δεκαετίες έχουν αυξηθεί κατά πολύ τα μέλη τους, περιλαμβάνοντας πια ακτιβιστές και σωματεία.
Κι έτσι ό,τι γίνεται ακόμα και σήμερα στο «ιερό δάσος» παραμένει αναγκαστικά αντικείμενο εικασίας, θρύλων και αληθειών που έχουν ειπωθεί μισές. Η πραγματικότητα ωστόσο παραμένει πως είναι άλλη μια μάζωξη της παγκόσμιας ελίτ, αυτών των λίγων και εκλεκτών που συνεχίζουν να φορούν τους μυστικιστικούς τους χιτώνες και να λατρεύουν πανάρχαιες θρησκευτικές παραδόσεις που δεν συνάδουν με τον σύγχρονο, λογικό, κόσμο μας.
Αν είναι απλώς ένα καταφύγιο για να βγάζουν τις γραβάτες τους τα μεγάλα κεφάλια του κόσμου και να συμπεριφέρονται σαν ξαναμμένα σχολιαρόπαιδα ή ο τόπος όπου στήνονται συνωμοτικά τα σκηνικά του αύριο, αυτό μένει να απαντηθεί…


newsbeast.gr