ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ. Ο στρατηγός που ζητιάνευε στον Πειραιά

Στα πρώτα χρόνια της δημιουργίας του ο Πειραιάς  αντιμετώπισε ένα όνειδος!’ Ένα γεγονός ντροπής που τον σημάδεψε, όσο  μικρός και ανοργάνωτος  και αν ήταν.

        Δεν μπόρεσε(;), Δεν θέλησε(;), να στηρίξει πιο θετικά, πιο δυναμικά, έναν ήρωα  που κατέφυγε στα χώματά του να περάσει τα  τελευταία  χρόνια της ζωής του, αλλά τον άφησε άρρωστο και απροστάστευτο  να ζητιανεύει στους δρόμους  σαν κοινός επαίτης. Και όχι μόνο τον άφησε, αλλά τον βοήθησε σ αυτό.

        Βέβαια δεν ήταν ο μόνος ήρωας  που αντιμετώπισε όλη την εχθρότητα της κοινωνίας  για την οποία αγωνίστηκε, που απελευθέρωσε. Μαζί του ήταν ο Κολοκοτρώνης, ο Πλαπούτας, ο Μακρυγιάννης, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, ο Καραϊσκάκης, ο Καποδίστριας και άλλοι .

        Ο λόγος για το Νικηταρά!

        Να πούμε δυο λόγια για τον  ήρωα!

        Ο Νικηταράς (Νικήτας Σταματελόπουλος) είναι μια εξέχουσα και ηρωϊκή φυσιογνωμία του επαναστατικού αγώνα του 21. Ανιψιός του Θ. Κολοκοτρώνη ήταν ευρύτερα γνωστός σαν δεξί του χέρι. Η δημώδης μούσα μάλιστα έλεγε:

        «Μπροστά πάει ο Νικηταράς, πίσω ο Κολοκοτρώνης».

         Γεννήθηκε το 1787 στο χωριό Μεγάλη Αναστάσοβα (Αναστασίτσα) Μεσσηνίας, αλλά καταγόταν από το χωριό Τουρκολέκα της Φαλαισίας (του Ν. Αρκαδίας). Ο πατέρας του ήταν ο κλέφτης Σταματέλος Τουρκολέκας και η μητέρα του  η Σοφία Καρούτσου, αδελφή της γυναίκας του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Λόγω της καταγωγής του υπέγραφε με το όνομα Τουρκολέκας ή Τουρκολακιώτης.

     Ο Νικηταράς ο «Τουρκοφάγος»,ήταν ένας ξεχωριστός για το ήθος του και την πολεμική του αρετή ήρωας της Επαναστάσεως του 1821,

      Για τις αρετές του αυτές έλαβε πολλά προσωνύμια. Η λαϊκή μούσα, μετά τις πρώτες του νικηφόρες μάχες του, τον είχε ονομάσει «Τουρκοπελέκα». Τον έλεγαν επίσης «Νέο Αχιλλέα», σαν γοργοπόδαρος που ήταν, και τέλος Νικηταρά. Πέραν αυτών κέρδισε και την ποιητική καταξίωση με την επίκληση «Πού 'σαι και συ Νικηταρά, που 'χουν τα πόδια σου φτερά».

      Μπορεί (και) ο Νικηταράς να μη δικαιώθηκε στα μάτια των συγχρόνων του. Έχει όμως δικαιωθεί για πάντα - και θα ζει - στη λαϊκή συνείδηση. Και η φυσιογνωμία του θα καταλαμβάνει μια χρυσή και ανεξίτηλη σελίδα της νεώτερης Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους.

                         Στοιχεία  πέρα από τη δράση του

      Για τη  δράση του κατά τον Αγώνα  του 1821  καθένας μπορεί να βρει πολλά αν κάνει αναζητήσεις στο ίντερνετ.

      Εμείς εδώ θα αναφερθούμε σε κείνα που θα βρει δυσκολότερα, ή δεν θα βρει καθόλου.

 

      Ο Νικηταράς υπήρξε μαθητής του καπετάν Ζαχαριά (Ζαχαρία  Μπρμπιτσιώτη . Ο Ζαχαριάς μπορεί να έφυγε από τη ζωή αλλ’ άφησε πίσω του φύτρα από τη σπορά που έκανε. Υπήρξε ο Δάσκαλος της Κλεφτουριάς. Οι κορυφαίοι πολεμιστές του ‘21, ο Μητροπέτροβας, ο Κολοκοτρώνης,  ο Νικηταράς  και άλλοι  υπήρξαν μαθητές του.

    Ο τελευταίος μάλιστα είχε νυμφευθεί την κόρη του την Αγγελίνα, γυναίκα εφάμιλλη σε ηρωισμό του πατέρα και του συζύγου.  

     Ο Ζαχαρίας  Μπρμπιτσιώτης -  Ζαχαριάς   γεννήθηκε  στην Μπαρμπίτσα στις 22 Οκτώβρη του 1759 από την οικογένεια Παντελάκου. Τον πατέρα του τον λέγανε Θοδωρή. Το 1775, οι Τούρκοι έσφαξαν τον αδελφό του Παντελή και αυτό  τον έκανε να βγεις στο βουνό σαν κλέφτης για να εκδικηθεί τον άδικο θάνατό του.

     Το 1780 παντρεύτηκε  την αδελφή του Αντώνη Νικολόπουλου, με την οικογένεια του οποίου αργότερα έγινε  άσπονδος εχθρός.

      Είχε  δύο κόρες, την Αγγελίνα που παντρεύτηκε ο Νικηταράς και την Κωνσταντίνα, καθώς και δύο γιους,  

     Με τη γυναίκα του Αγγελίνα, ο Τουρκοφάγος απέκτησε έναν γιο, τον Γιάννη, που έγινε στρατιωτικός, καθώς και δύο κόρες: την Ρεγγίνα και άλλη μία που τρελάθηκε από την λύπη της όταν τον είδε σε κακή κατάσταση μετά την πολύμηνη φυλάκιση του στην Αιγινα  και το όνομά της δεν έγινε γνωστό.

                           Το πιο αγαπημένο πρόσωπο

      Yστερα από τη μάχη στα Δερβενάκια, ο Νικηταράς,  που τόσο καταστροφή προξένησε στους Τούρκους  ώστε πήρε το προσωνύμιο «Τουρκοφάγος» της έστειλε   ένα καλοτυλιγμένο πακετάκι.

    Όλοι νόμισαν ότι θα είχε κανένα διαμαντένιο κόσμημα, από τα τόσα που έπεσαν στα χέρια των παλικαριών, που μοιράστηκαν τους θησαυρούς του τούρκου πασά. Γι’ αυτό όσοι τόμαθαν,  έτρεξαν  περίεργοι να το περιεργαστούν.

    Καθώς όμως η σύζυγος του δοξασμένου αρχηγού Αγγελίνα άνοιξε το δέμα, βρήκε μια ξύλινη ταμπακιέρα κι ένα σημείωμα του άντρα της που της έγραφε:

«…Τα παλικάρια μου, μου πρόσφεραν τούτη την ταμπακέρα κι ένα σπαθί στολισμένο με πολύτιμα πετράδια. Το σπαθί το χάρισα στη διοίκηση της Ύδρας, για να χρησιμεύσει στο αρμάτωμα του στόλου που τόσο χρειάζεται στην Πατρίδα. Την ταμπακέρα τη στέλνω σε σένα που μου είσαι το πιο αγαπημένο πρόσωπο που έχω στον κόσμο ύστερα από την Πατρίδα….

      Μετά την Απελευθέρωση τάχθηκε στο πλευρό του Καποδίστρια κι έγινε ένας από τους στενότερους συνεργάτες του Κυβερνήτη  και  πήρε  μέρος  στα  γεγονότα  του Πόρου  του 1831. Εγινε υπασπιστής του και πήρε μέρος στην Δ’ Εθνοσυνέλευση του Άργους ( το 1829), ως πληρεξούσιος του Λεονταρίου.

      Εκείνο το χρόνο, με συνέταιρο τον Αρχιμανδρίτη Πύρρο τον Θετταλό,ίδρυσαν χαρτοποιείο στο Κεφαλάρι του Αργους, καταβάλλοντας 3.000 γρόσια ο καθένας. Κατασκεύασαν τότε χίλια περίπου φύλλα χαρτιού  και περίμεναν να πουληθεί. Τα χρήματα όμως τελειώνουν κι έτσι οι εργασίες σταμάτησαν. Μη έχοντας την δυνατότητα να συνεχίσουν την παραγωγή, απευθύνθηκαν στον Καποδίστρια. 

      Ο Πύρρος δεν συμπαθουσε τον Κυβερνήτη και πολλές φορές έχει εκφράσει τις εχθρικές διαθέσεις του. Πίστευε όμως ότι θα ενδώσει και θα τους προσφέρει την βοήθειά του, προς χάριν της φιλίας του Κυβερνήτη με το Νικηταρά. Ο Καποδίστριας γνώριζε ότι την εποχή εκείνη μια τέτοια επιχείρηση δεν είχε  μέλλον. Εξ᾽ άλλου θεωρούσε ότι προτεραιότητα είχαν άλλες ανάγκες και ενέργειες σχετικές με την ανώμαλη πολιτική κατάσταση και δεν απαντά καθόλου στο αίτημα των δύο συνεταίρων.

      Ο Νικηταράς  συνειδητοποίησε  ότι η δουλειά του χαρτοποιείου δεν μπορεί να προχωρήσει.  Σταμάτησε  και μετέφερε τις μηχανές στο σπίτι του, στο Άργος.

      Το 1830 διορίστηκε Γενικός Αρχηγός της Πολιτικής Φρουράς Πελοποννήσου, το 1831 Πρόεδρος του Αναθεωρητικού Δικαστηρίου των Ελαφρών και το 1832 Γενικός Αρχηγός του Στρατοπέδου Κορίνθου και έπειτα Αρχηγός της Μεσσηνίας.

       Μετά  από όλα αυτά και μετά την άφιξη του Όθωνα στο Ναύπλιο, στις 25 Ιανουαρίου του 1833, ο Νικηταράς και ο Πύρρος απευθύνουν  αίτημα προς αυτόν, ζητώντας την συνδρομή του για την επανεκκίνηση των εργασιών του χαρτοποιείου. Αλλά και ο Όθωνας δείχνει να μη συμμερίζεται τις απόψεις των δύο συνεταίρων. Η κατάσταση οδηγεί σε αδιέξοδο. Η επιχείρηση χαρτοποιίας λήγει άδοξα.

                 

                       Κι αυτός ο ήρωας στη φυλακή

        

         Στα 1835 η ζωή του Νικηταρά είναι κοινωνική και ενδιαφέρουσα. Εκαλείτο σε τελετές και δεξιώσεις, ακόμα και στα ανάκτορα και στο σπίτι του πρωθυπουργού Αρμανσπεργκ.

        Ο Ρώσος Βλαδίμηρος Δαβίδοβ, αρχιτέκτονας και μέλος της Ακαδημίας Τεχνών της Αγίας Πετρούπολης,  στις  «Οδοιπορικές Σημειώσεις» του, αρχές του 1835, δίνει μια ενδιαφέρουσα  περιγραφή ενός χορού στο μέγαρο Βλαχούτση.

     «Χθες εσπέρας ο καγκελλάριος είχε πολυπληθή εσπερίδα ως συνήθως έχει τοιαύτας δις της εβδομάδος. Αι αίθουσαι έγεμον κυρίων και κυριών. Εκ των ανακτόρων μέχρι της οικίας του κόμιτος Αρμανσπέργου κατεσκευάσθη λεωφόρος αμαξητή...Σχεδόν άπασα η ομήγυρις συνίστατο εκ διπλωματών Βαυαρών και Ελλήνων. Μεταξύ των τελευταίων διεκρίνετο  Νικηταράς  ο Τουρκοφάγος και έταιροι γνωστοί εκ της ιστορίας της Ελληνικής Επαναστάσεως...Ωσαύτως λίαν περίεργον είναι να διέλθη τις μίαν εσπερίδα παρά τω Ελλήνι καγκελλαρίω, εάν επιθυμεί να λάβει μικράν τουλάχιστον ιδέαν περί της ποικιλίας της εγχωρίου κοινωνίας».

        Στη συνέχεια όμως ο Νικηταράς περιέπεσε σε δυσμένεια, επειδή υποστήριζε το αντιπολιτευόμενο Ρωσικό Κόμμα.

      Το 1839 συνελήφθη με την άδικη κατηγορία της συνομωσίας σαν μέλος της «Φιλορθόδοξης Εταιρείας» που στρεφόταν εναντίον του Όθωνα. Τον εμφάνισαν μάλιστα σαν στρατιωτικό αρχηγό της οργάνωσης αυτής, που είχε σαν στόχους την απελευθέρωση των υπόδουλων περιοχών και την στήριξη της ορθόδοξης πίστης. Φυλακίστηκε στο Παλαμήδι, και στη συνέχεια δικάστηκε, στις 11 Ιουλίου 1840, αλλά λόγω έλλειψης στοιχείων αθωώθηκε.

      Όμως η αθωωτική απόφαση προκάλεσε την οργή της κυβέρνησης η οποία με την προσυπογραφή του Όθωνα τον  φυλάκισε στην Αίγινα.  Από τότε άρχισε το μαρτύριό του. Κάθε μέρα οι Βαυαροί τον έβγαζαν στο δρόμο και τον  χτυπούσαν με μπαστούνια και τον περιγελούσαν μπρος στα μάτια των Ελλήνων που έρχονταν να δουν τον ήρωα τους.

     Ανάμεσα στους θεατές ήταν και η δεύτερη  κόρη του η οποία δεν άντεξε να βλέπει τον πατέρα της σε αυτή την κατάσταση και τρελάθηκε, ενώ αυτός αρρώστησε με ζάχαρο το οποίο του κατέστρεψε τα μάτια. 

      Λόγω των ταλαιπωριών και φυλακίσεων η υγεία του είχε κλονισθεί σοβαρά. Σε μια δίκη του είχε προσαχθεί καθιστός από αδυναμία.

                Ελεύθερος με επέμβαση του Μακρυγιάννη

      Τελικά στις 18 Σεπτεμβρίου 1841, δια  προσωπικής απειλητικής επέμβασης του στρατηγού Μακρυγιάννη,  αμνηστεύτηκε και αποφυλακίστηκε σχεδόν τυφλός.

      Ασθενής και ταλαιπωρημένος έφτασε στο Άργος, στο σπίτι του. Μολονότι δεν είχε καμιά σχέση με τον τόπο αυτό, δέθηκε μαζί του. Εξ᾽ άλλου ένα αγρόκτημα στην θέση Σερεμέτι, κοντά στα όρια του Άργους προς το Ναύπλιο και την Νέα Κίο, που τότε βέβαια δεν είχε ακόμη δημιουργηθεί, ήταν όλη του η περιουσία.

       Αν και όπως αναφέρεται στους « Μύλους της Αργολίδας» του Γιώργου Αντωνίου, ο οποίος επικαλείται κείμενο του Θεόδωρου Δ. Γιαννακόπουλου στα «Ναυπλιακά Ανάλεκτα ΙΙΙ 1998, και στο οποίο αναφέρεται ότι « …ο Νικηταράς είχε τρεις υδρόμυλους στο Κεφαλάρι Άργους (σύμφωνα με την διαθήκη της συζύγου του Αγγελικής, 197/1863 του συμβολαιογράφου Ναυπλίας Ι. Σαριγιάννη).

      Στο  Σερεμέτι πάντως ακούμπησε τις ελπίδες του για επιβίωση δική του και της οικογένειας του. Εκεί ο ηρωϊκός στρατηγός πότισε με τον ιδρώτα του την βαλτώδη γη και την μετέτρεψε σε γόνιμη και καλλιεργήσιμη. Δεν ήταν όμως τυχερό του να ησυχάσει.

      Σε μια αναφορά του προς τον Όθωνα, σχετική με το κτήμα στο Σερεμέτι και με ημερομηνία 24 Οκτωβρίου 1841 γράφει:

«Μεγαλειότατε,

Εις διαφόρους περιστάσεις και εποχάς έκαμα γνωστόν εις την Υμετέραν Μεγαλειότητα ότι δι᾽ αδείας της υπό της αισίας ελεύσεως της Ελληνικής Κυβερνήσεως, μοι παρεχωρήθησαν όλες οι εντός της κατά την Αργολίδα θέσεως Σερεμέτι εθνικές γαίες, χέρσας δε ούσας, και καταπλακωμένας υπό των υδάτων. Ηγωνίσθην, εξόδευσα, ότι εντίμως απελάμβανα, απεξήρανα τας γαίας αυτάς και εγεώργησα ικανόν μέρος αυτών, ενήργησα φυτείας, αυταί δε κατεστράφησαν εκ των ώδε ανωμαλιών, επανέλαβα μετά ταύτα τας γεωργικάς εργασίας δια να δυνηθώ να πραγματοποιήσω τον οποίον η Κυβέρνησις προέθετο σκοπόν, του να εξασφαλίση πόρον ζωής εις την πολυάριθμον οικογένειαν γηραιού στρατιωτικού, όστις τίποτε άλλο δεν απήτησε πώποτε.

Μετά την σύστασιν του ιπποφορβείου, μου αφηρέθησαν αι γαίαι αυταί, μοι αφέθη όμως μέρος αυτών κατά το τοπογραφικόν σχέδιο του αρχηγού του πυροβολικού. Τούτο συνέβη μεταξύ των ετών 1836 και 1837. Έκτοτε ασχολούμαι με την βελτίωσιν της καλλιεργείας των οποίων μοι αφέθησαν γαιών, αλλ᾽επέπρωτο ίσως καθ᾽ ήν στιγμήν χαίρω τα αποτελέσματα της δικαιοσύνης της Υ.Μ. να ίδω να αφαιρούν από εμέ γη ως είρηται αφεθείσαν εις την κατοχήν μου γαίας Σερεμετίου, και να μάθω ότι ικανόν μέρος αυτών εξετέθη εις δημοπρασίαν».

       Αλλά δεν πήρε απάντηση:

       Ο Νικηταράς δεν είχε πόρους δικούς του. Για να αποξηράνει, να εμπλουτίσει και να καλλιεργήσει την γη του χρειάστηκε να δανειστεί. Δανείστηκε για να φτιάξει το σπίτι του. Είχε δανιστεί  όμως και για συντηρήσει τους στρατιώτες του τον καιρό του αγώνα. Οι τόκοι τον έπνιγαν.

       Σε αναφορά του στην Γερουσία και την Βουλή, με το δίκιο να τον πνίγει  ο λόγος του ήταν  πύρινος:

«…Ως εκ τούτου κατεδαπάνησα εις αυτό πολλά εις καλλιέργειαν, οικοδομήσας οίκους, ανοίξας χάνδακας, εμφυτεύσας αμπελώνας, δένδρα και λοιπά˙ προς τούτοις δε και όσα εργάσιμα, ζώα και άλλα χρήματα. Αλλ᾽η Αντιβασιλεία αυθαιρέτως και αυτογνωμόνως με αφήρεσεν το πλείστον μέρος αυτού˙αλλά και σύρουσά με εις τας καθύγρους φυλακάς˙εν αυτή τη φυλακή με κατηνάγκασε ή να οικοδομήσω την εν Ναυπλίω οικίαν μου ή να την πουλήσω και ούτω με εξέθεσεν εις πολλά δυστυχήματα˙διότι αναγκασθείς να εμπιστευθώ εις ξένους την φροντίδα της οικοδομής και υποπεσών σε σφετερισμούς και τόκους, αντί 30 ή 35 χιλιάδων δραχμών δαπάνης η οικοδομή ανέβη εις 79.775, την ακρίβειαν των οποίων βλέπετε εις επισυναπτόμενον ενταύθα κατάλογον. Αναγκασθείς εκ τούτου να δανεισθώ εσχάτως 20.000 δρχ. από την Τράπεζαν, αδύνατο να πληρώνω το χρεώλυστρον και το μέλλον απειλεί τα χειρότερα˙ και δια να γνωρίζετε κάλλιον την αλήθεια σας επισυνάπτω δεύτερον ονομαστικόν κατάλογον των όσων κατά τον Αγώνα εδανείσθην δια να οικονομώ εν μέρει τους υπ᾽εμού στρατιώτας και δια τα οποία σήμερον σύρομαι καθ᾽εκάστην εις τα δικαστήρια και πληρώνω ως αν έμελον να υποβάλλωμαι δια τον πατριωτισμόν μου( συγχωρήσατέ μοι να το ειπώ) εις πρόστιμα.

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Ακολούθως δε ότι αποφασισθή και εγώ βέβαια υπάγομαι εις την εθνικήν θέλησιν και απόφασιν».

     Αλλά ακόμη και τώρα, ο Νικηταράς πειθαρχεί. Ο Έλληνας πατριώτης, που μπορούσε να βγει από τον αγώνα πάμπλουτος, τώρα φτωχός και χρεωμένος εκλιπαρεί την βοήθεια και υποστήριξη από τους κατέχοντες θώκους που εκείνος τους εξασφάλισε. Παρά τις προσπάθειες του  και τις εντολές της Κυβέρνησης για αναστολή των διώξεων λόγω χρεών, το κτήμα στο Σερεμέτι τελικά δεν σώθηκε, βγήκε στον πλειστηριασμό.

                           Πάμπτωχος στον Πειραιά

       Υστερα από αυτά πήρε  την οικογένειά του  και ήρθε στον Πειραιά, όπου έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Στα χρόνια αυτά ευτύχησε να τύχει κάποιας αναγνώρισης... Μετά την Επανάσταση του 1843 ονομάστηκε υποστράτηγος, ενώ μετά την συνταγματική εξέγερση της 3ης Σεπτεμβρίου 1847 διορίστηκε γερουσιαστής, διορίστηκε μέλος της Γερουσίας θέση που του επέφερε μια πενιχρή σύνταξη το μοναδικό πόρο της ζωής του. Τότε υπαγόρευσε τα απομνημονεύματά του στους Τερστέτη και Σούτσο.

       Ο Σταματελόπουλος ή πιο γνωστός Νικηταράς, ήρωας από τους λίγους της Επαναστάσεως του 1821, πέθανε στην  «ψάθα» ζητιανεύοντας στα σοκάκια του Πειραιά.

     Η αρμόδια αρχή που χορηγούσε τις θέσεις στους επαίτες, είχε ορίσει για τον ήρωα - επαίτη μια θέση κοντά στο σημείο όπου βρίσκεται σήμερα η εκκλησία της Ευαγγελίστριας και του επέτρεπε να επαιτεί κάθε Παρασκευή!

      Τότε δεν υπήρχε ούτε η εκκλησία,(χτίστηκε το 1892), ούτε το  Γηροκομείο (χτίστηκε το 1891),  και είναι απορίας άξιο  ποιοι περνούσαν από εκεί, από τους οποίους ζητιάνευε, αφού ο Πειραιάς δεν είχε τόσο αναπτυχθεί.

       Μια άλλη πληροφορία αναφέρει ότι  του σημερινού ναού  της  Ευαγγελίστριας  προυπήρχε άλλος μικρός ναός, όπως στον Προφήτη Ηλία, αλλά δεν εξακριβώθηκε.

    

        Πειραιάς, ποια περιοχή και πότε; Οποιος γνωρίζει ας απαντήσει. Είναι το Πασαλιμάνι

            ο Προφήτης Ηλίας με την Βασιλίσσης Σοφίας  να αρχίζει από  εκεί;

      

Μια απάντηση για τη φωτογραφία:

      Σχετικά  με το ανωτέρω  ερώτημα   ο κ. Στέφανος  Μίλεσης  μας έγραψε  20/11/12 τα εξής:

«Καλημέρα κύριε Κουτουζή. Διάβαζα για τον Νικηταρά στον χώρο σας και έπεσα σε μια φωτογραφία δημοσιευμένη εδώ:

http://www.koutouzis.gr/nikitaras.htm

     Ζητάτε ορισμένα στοιχεία για την απεικόνιση της φωτογραφίας. Σήμερα βγήκα και έκανα αυτοψία στον χώρο για να βρω τον δρόμο και την γωνία που έχει παρθεί η συγκεκριμένη φωτογραφία. Είναι τραβηγμένη από ψηλό σπίτι, πάνω από τον όμιλο Ερετών στο λοφίσκο που σχηματίζεται προς την Τερψιθέα. Και στην φωτογραφία κάτω δεξιά το τελευταίο οίκημα που φαίνεται ίσως να είναι του Ομίλου Ερετών. Ο δρόμος που πάει "καρφί" από το πασαλιμάνι στον Προφήτη Ηλία είναι η σημερινή Θρασύβουλου. Πιο στενή σήμερα αλλά το ίδιο ανηφορική. Είναι ο μόνος δρόμος που οδηγεί ακόμα και σήμερα από την Ακτή Μουτσοπούλου στην εκκλησία του Προφήτη Ηλία. Είναι τόσο ανηφορική (φαίνεται και στην φωτογραφία αυτό άλλωστε) που σε πολλά σημεία της σήμερα βρίσκονται σκαλιά. Σκαλιά, δρόμος, σκαλιά φτάνουμε στην σημερινή Σφακίων (στην κορυφή του λόφου). Νοητά πίσω από ένα σπίτι που βρίσκεται σήμερα στην Σφακίων "πέφτουμε" πάνω στην εκκλησία του Προφήτη Ηλία.

    Η Θρασύβουλου παρουσιάζει επίσης και το ενδιαφέρον ότι ανεβαίνοντας πέφτεις πάνω στην Εκκλησία του Σταυρού που σχηματίζει και πλατεία με το ίδιο όνομα (πλατεία Σταυρού). Η εκκλησία του Σταυρού δεν θα είχε κανένα ενδιαφέρον αν δεν συνέτρεχαν δύο λόγοι που μας δημιουργούν ερωτηματικά. Ο πρώτος είναι ότι βρίσκεται μόλις 150-200 μέτρα από την εκκλησία της κορυφής του Προφήτη Ηλία. Ο δεύτερος ότι οι καμπάνες της εκκλησίας του Σταυρού έχουν σφραγίσματα πάνω με την ένδειξη "Ιερός Ναός Προφήτη Ηλία 3 Ιουλίου 1821". Μιλάμε για την εκκλησία του Σταυρού που είναι σύγχρονη αλλά αυτό δεν αποκλείει το γεγονός να χτίστηκε πάνω σε προγενέστερη. Το πιο περίεργο όλων είναι ότι έξωθεν της εκκλησία του Προφήτη Ηλία (λίγο πιο πάνω) υπάρχει μαρμάρινη πλάκα που αναφέρει ότι η σημερινή εκκλησία χτίστηκε σε αντικατάσταση παλαιότερης που υπήρχε από τις αρχές του αιώνα. Δηλαδή από το 1900 και μετά. Όμως όπως προανέφερα οι καμπάνες στην Εκκλησία του Σταυρού αναφέρουν 3 Ιουλίου 1821 "Ιερός Ναός Προφήτη Ηλία". 

     Αυτά τα ερωτήματα θέλουν έρευνα σε νέες βάσεις. Όλα φυσικά ξεκίνησαν με το ερώτημα της φωτογραφίας».

        Κατά μία εκδοχή, εκεί στα Κρητικά, που είχαν αρχίσει ήδη να δημιουργούνται, βρισκόταν το σπίτι του Κρητικού Εμμανουήλ Δεικτάκη  το οποίο είχε διαθέσει για δημαρχείο.

        Ο  Δεικτάκης είχε εκλεγεί  πρόεδρος  του Δημοτικού Συμβουλίου στο πρώτο Δημοτικό Συμβούλιο Πειραιά  της 23/12/1835 με πρώτο δήμαρχο τον Υδραίο Κυριάκο Σερφιώτη. Δήμαρχοι  1835 έως το 1841 Κυριάκος Σερφιώτης,  20.04.1841-12.08.1845  Πέτρος Σκυλίτσης Ομηρίδης,  13.08.1845-23.11.1848 Αντώνιος Θεοχάρης   και  24.11.1848- Ιουλ.1854 Πέτρος Σκυλίτσης Ομηρίδης,

         Πάντως για να του δοθεί άδεια  γι αυτό το σημείο, σημαίνει ότι κάποια κίνηση θα υπήρχε εκεί.

       Κείνη την εποχή 1842 οι οικογένειες του Πειραιά έφταναν  τις 210 και οι κάτοικοι τους 1500.

      Το γεγονός ότι ζητιάνευε σ αυτό το σημείο -  και  πρέπει να είναι αληθινό  - προκύπτει και από το γεγονός ότι ο Σύνδεσμος Αρκάδων Πειραιώς, που έχει συγκεντρώσει πολλά στοιχεία, και  του οποίου   ο πρόεδρος  δημοσιογράφος κ. Δημήτης Καπράνος   μας πληροφόρησε ότι  «μετά τον Κολοκοτρώνη  έχει θέσει στόχο να στήσει την προτομή του Νικηταρά στον προ του ναού της Ευαγγελίστριας χώρο, στον Πειραιά, όπου επαιτούσε αντί να απαιτεί!

     »Ειχαμε φθάσει κοντά,  μας έγραψε, αλλά ο αδόκητος θάνατος του μέλους του Δ.Σ παπα Μαρίνου Γεωργακόπουλου μας γύρισε λίγο πίσω. Το ερχόμενο  όμως, Φθινόπωρο, θα είναι έτοιμη η προτομή, έργο του Πειραιώτη γλύπτη Γιώργου Μέγκουλα ».

                             Περήφανος ως το τέλος

      Η φτώχεια του σχεδόν τυφλού πλέον στρατηγού  ήταν τόση, ώστε δεν είχε χρήματα ούτε για να αγοράσει ψωμί για την άρρωστη γυναίκα του- εκείνος μπορούσε να αντέξει την πείνα περισσότερο.  Το χειρότερο  ήταν πως τον είχαν ξεχάσει  όλοι. Ακόμα κι στρατηγός Μακρυγιάννης  που πριν τον είχε βοηθήσει.

      Κι ας διαδιδόταν η κατάστασή του  από στόμα σε στόμα.

      Η περιπέτεια του ήρωα έφθασε στα αυτιά πρέσβη Μεγάλης Δύναμης, ο οποίος ενημέρωσε σχετικά την κυβέρνησή του.

      Έτσι κάποια στιγμή απεσταλμένος της πρεσβείας βρέθηκε στη θέση που ζητιάνευε ο στρατηγός.

       Μόλις ο Νικηταράς τον  αντιλήφθηκε ποιος ήταν, μάζεψε αμέσως το απλωμένο του χέρι!

     == Τι κάνετε στρατηγέ μου; Ρώτησε ο απεσταλμένος.

     == Απολαμβάνω την ελεύθερη πατρίδα! Απάντησε περήφανα ο ήρωας.

     ==  Μα εδώ την απολαμβάνετε καθισμένος στο δρόμο;

     == Η πατρίδα μου έχει χορηγήσει σύνταξη για να ζω καλά αλλά εγώ έρχομαι εδώ για να παίρνω μια ιδέα πώς περνάει ο κόσμος. αντέτεινε ο περήφανος Νικηταράς.

     Είδε και απόειδε ο ξένος και γύρισε να φύγει χαιρετώντας ευγενικά. Φεύγοντας όμως, άφησε να του πέσει ένα πουγκί με χρυσές λίρες ώστε να μην προσβάλει τον πάμφτωχο στρατηγό.

     Ο Νικηταράς άκουσε τον ήχο, έπιασε το πουγκί το ψηλάφισε και φώναξε στον ξένο.

      == Σου έπεσε το πουγκί σου. Πάρτο για να μην το βρει κανείς και το χάσεις!

                         Κι όμως δε βαρυγκώμησε

       Ο Νικηταράς μπορεί να υπέφερε πολλά, αλλά ποτέ δεν βαρυγκώμησε και ποτέ δεν είπε πικρή κουβέντα για την Πατρίδα. Μπορεί να μη δικαιώθηκε – όπως άλλοι- στα μάτια των συγχρόνων του. Έχει όμως σημαδέψει ανεξίτηλα τις ψυχές του λαού. Έχει δικαιωθεί στην συνείδηση των νεοελλήνων που τον τιμούν και τον έχουν κατατάξει στους κορυφαίους Έλληνες αγωνιστές.

       Το κείμενο με τα λόγια του Λυκούργου Κρεστενίτη που έστειλε στις 25 του Ιούνη 1849, προς την Βουλή των Ελλήνων, δείχνει τον σεβασμό και την εκτίμηση κάποιων Ελλήνων προς το πρόσωπο του οπλαρχηγού:

« Το όνομα του Νικήτα και το δια της σπάθης αυτού αποδοθέν εις τον ίδιον ( του Τουρκοφάγου) τις δύναται να αρνηθή ότι δεν ήχησε καθ᾽όλην την Ευρώπη και την Ασίαν, προφερόμενον εισέτι με σέβας και θαμασμόν παρά πάντων; Τις δύναται να αμφιβάλη ότι ο βίος του Νικήτα θέλει καλύψει πολλάς της ιστορίας σελίδας και θέλει στολίση αυτήν με ανδραγαθήματα του ήρωος τούτου, τα οποία εις τας επερχομένας γενεάς θέλουν χρησιμεύσει ως τύπος και παραδειγματισμός του ακραιφνούς πατριωτισμού και του ηρωισμού, όστις αναβιβάζει τον πολίτην στρατιώτην εις την εύκλειαν της αληθούς δόξης;

Η εικών του Νικήτα, ζώντος έτι αυτού, ανήρτηται και εν Ελλάδι και εν τη αλλοδαπή μεταξύ εκείνων των μεγάλων ανδρών˙μετά θάνατον δε η προτομή αυτού θέλει κατασταθή σεβαστόν μνημείον εις  πάντα τόπον. Οι ξένοι περιηγηταί ασπάζονται σήμερον με σέβας τον Νικήταν, αλλά μετά θάνατον και ξένοι και ομογενείς, διαβαίνοντες εκ των Δερβενακίων θέλουν χαιρετά με δάκρυα το ηρώον του Νικήτα, ως σήμερον το του Μιλτιάδου τρόπαιον».

 Η Πατρίδα τον θρήνησε,  η δε Ελληνική Ιστορία τον κατέγραψε στους αθάνατους. Τον επικήδειο  εκφώνησε ο Νεόφυτος Βάμβας, και τον  επιτάφιο ο Παναγιώτης Σούτσος.

      Εξ αιτίας των πολλών και ανεκδιήγητων πολεμικών κακουχιών, των συνεχών ψυχικών συγκρούσεων με τις ανθρώπινες μικρότητες,  ο   ήρωας Νικηταράς  άφησε τη στερνή του πνοή την 25ην Σεπτεμβρίου 1849 σε ηλικία 68 ετών  στον Πειραιά, σ' ένα φτωχοκάλυβο  μιας καρβουνόμαντρας κοντά στο λιμάνι, όπου τον είχε μαζέψει ένα απ' τα παλιά παλικάρια του, και ζούσε με τη γυναίκα του Αγγελική, η οποία πέθανε   το 1863.

Η πιο συγκλονιστική πλευρά της ζωής του Νικηταρά, διαδραματίστηκε στον Πειραιά, όπου μετά την απελευθέρωση ήρθε και έζησε πάμπτωχος με την οικογένεια του σε ένα χαμόσπιτο. Μετά από πολλές περιπέτειες του δόθηκε μια άδεια επαιτείας για να ζητιανεύει κάθε Παρασκευή απόγευμα έξω από το Ναό της Ευαγγελιστρίας, που τότε άρχισε να χτίζεται.

Αναγκάστηκε να δανειστεί από τράπεζα βάζοντας ενέχυρο το φτωχικό του σπίτι. Επειδή τα έσοδα από την επαιτεία δεν ήταν αρκετά, το  σπίτι του βγήκε σε πλειστηριασμό. Τότε κινητοποιήθηκαν οι απλοί άνθρωποι του Πειραιά και ο Νικηταράς με την οικογένεια του εγκαταστάθηκαν σε ένα παράπηγμα.

Αργότερα του απονεμήθηκε ο βαθμός του υποστρατήγου, εξασφαλίζοντας του μια πενιχρή σύνταξΤο ξημέρωμα της 25^ης Σεπτεμβρίου 1849, αυτή η υπέροχη καρδιά σταμάτησε πια να χτυπά. Αμέσως κατακλύστηκε ο Πειραιάς από κόσμο που ήρθε να δει για τελευταία φορά τον θρυλικό Νικηταρά. Τελευταία του επιθυμία, να ταφεί δίπλα στο θείο του Θεόδωρο Κολοκοτρώνη.

      Τον έθαψαν στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών, δίπλα στο Γέρο του Μοριά. 

      Αλλά όλα αυτά κατόπιν…εορτής!

           

 Μαζί με τους άλλους ήρωες

      Το όνομά  του δόθηκε σε οδούς πολλών πόλεων. Στο Πειραιά  η οδός Νικηταρά είναι  ψηλά  στα Μανιάτικα και συναντιέται με την οδό Αιγάλεω στο 129, όπου βρίσκονται  δρόμοι  προς τιμήν  και άλλων αγωνιστών του 1821.

      Η τωρινή πολιτεία και ο δήμος Πειραιά δεν έχουν κάνει τίποτα για να τιμήσουν την μνήμη του.

      Ευτυχώς που ο Δήμος Αθηνών έστησε το άγαλμα του στο πεδίο του Αρεως.

                                          Ο   Ιωάννης Νικήτα Νικηταράς

        Όταν πέθανε ο Στρατηγός Νικηταράς ο γιος του Ιωάννης – που είχε το όνομα του αδελφού του Νικηταρά – ήταν 20 χρονών. Αυτό προκύπτει από την απόφαση συνταξιοδότησης της « Αγγελικής χήρας μετά του Ιωάννου 20ετούς ορφανού του ποτέ στρατηγού της φάλαγγος Νικήτα Σταματελόπουλου».

         Η σύνταξη αυτή χορηγήθηκε στις 26 Αυγούστου 1854 και το ποσό ήταν 111 δραχμές. Ο Ιωάννης δεν κράτησε το οικογενειακό όνομα Σταματελόπουλος, αλλά το αγαπημένο προσωνύμιο του πατέρα του Νικηταράς.

        Παντρεύτηκε την πανέμορφη Βασιλική, το γένος Τσίπη, γνωστής Αργείτικης οικογένειας. Έζησε στο Άργος, στο σπίτι της σημερινής οδού Νικηταρά 5, που σήμερα μεν δεν υπάρχει, αλλά που πήρε το όνομα της ακριβώς από αυτό το γεγονός. Ο Ιωάννης και η Βασιλική δεν απέκτησαν παιδιά.  

         Ο Ταγματάρχης Ιωάννης Νικηταράς, πέθανε 60 χρονών και ετάφη στο Κοιμητήριο της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Η σύζυγός του Βασιλική αντίθετα, πέθανε σε πολύ μεγάλη ηλικία το 1942 και ετάφη στον ίδιο τάφο.     

                                                                                     Βασίλης  Κουτουζής

                                                                                Δημοσιογράφος ερευνητής

                                                                                                                    15-12-10

• Ο Νικηταράς στον Πειραιά δίδαξε την περηφάνεια

 ΠΗΓΕΣ: Διάφορα δημοσιεύματα,  αφηγήσεις   από   προφορική   παράδοση. 

Παπαστράτος: Μετά από 86 χρόνια σταματάει την παραγωγή τσιγάρων στην Ελλάδα

 

Τέλος εποχής για μεγαλύτερη καπνοβιομηχανία της χώρας όπως την γνωρίζαμε. Ποια είναι η επόμενη ημέρα για την Παπαστράτος

Κωστής Χριστοδούλου

Αν κάποιος περπατήσει ανάμεσα στους τοίχους του παλιού εργοστασίου της Παπαστράτος στον Πειραιά, εκεί που σύντομα αναμένεται να ολοκληρωθεί μία από τις μεγαλύτερες επενδύσεις στο λιμάνι, θα έβλεπε στον χώρο που φιλοξενεί το μουσείο της εταιρείας ότι το χαρμάνι έχει αλλάξει πολλές φορές για να παραμείνει ζωντανή η εταιρεία.

Μία ιστορία που ξεκίνησε εκατό και χρόνια, από το καλοκαίρι του 1895 όπου ο Ευάγγελος Παπαστράτος δοκίμαζε το πρώτο του τσιγάρο στην πλατεία του Αγρινίου σε ηλικία δώδεκα χρονών, και 86 από την ημέρα που ο Ελευθέριος Βενιζέλος με το πάτημα ενός κουμπιού έθετε σε λειτουργία το εργοστάσιο της μετέπειτα μεγαλύτερης ελληνικής καπνοβιομηχανίας.

Στα χρόνια που πέρασαν η Παπαστράτος βίωσε πολέμους, χρεοκοπίες του κράτους, κοινωνικές αναταράξεις την πίεση των πολυεθνικών και τελικά την συνεργασία της με την Philip Morris όμως παρέμεινε σταθερά στην Ελλάδα και σε ανοδική πορεία κάτι που την τοποθετεί σήμερα στην δέκατη μεγαλύτερη εταιρεία της χώρας.

Σε ένα μελλοντικό ταξίδι στο μουσείο ο επισκέπτης θα διαβάζει - εκτός απροόπτου: 2020: Η Παπαστράτος παρήγαγε τα τελευταία τσιγάρα στο εργοστάσιο της στον Ασπρόπυργο.

Ποιο είναι αυτό το γεγονός που προκάλεσε την "κοσμοϊστορική" αυτή αλλαγή; Μία στάση νωρίτερα στο μελλοντικό αυτό ταξίδι ο επισκέπτης θα έβλεπε την ημερομηνία σταθμό: 2018: Ολοκλήρωση επένδυσης 300 εκατ. ευρώ. Ο .... θέτει σε λειτουργία την μονάδα παραγωγής ράβδων καπνού ΙQOS, εξαγωγές σε 30 χώρες.

Η χθεσινή είδηση της νέας επένδυσης της Philip Morris International στην Ελλάδα έκρυβε μέσα της και μία δεύτερη είδηση, ιστορικής κυρίως σημασίας. Η Παπαστράτος 86 χρόνια μετά από την ίδρυσης παύει να είναι καπνοβιομηχανία με την παραδοσιακή της μορφή. Με την εγκατάσταση των μηχανημάτων για την παραγωγή των ράβδων καπνού σιγά σιγά θα μειώνεται η παραγωγή των τσιγάρων και σύμφωνα με πληροφορίες θα υπάρξει πλήρη διακοπή σε βάθος τριών χρόνων με τις εγχώριες ανάγκες σε τσιγάρα να καλύπτονται από άλλα εργοστάσια της Philip Morris.

Υπό άλλες συνθήκες θα ήταν μία "τραγική είδηση" αν αυτή η εξέλιξη δεν είχε απώτερο σκοπό την εξασφάλιση της βιωσιμότητας της Παπαστράτος. Με την επένδυση των 300 εκατ. ευρώ (σ.σ. την μεγαλύτερη ξένη επένδυση έως σήμερα για το 2017 στην Ελλάδα) πέρα από την δημιουργία 400 νέων θέσεων εργασίας, οι εξαγωγές της εταιρείας από 60% που είναι σήμερα θα εκτοξευθούν πάνω από 90% σε μία τριετία, ενώ ελληνικά καπνά - η Παπαστράτος έχει δεσμευθεί για την αγορά τουλάχιστον του 50% των καπνών ανατολικού τύπου που παράγονται στην χώρα μας - θα ταξιδεύουν πλέον σε περισσότερες από 30 χώρες.

Τέτοιες αλλαγές συνήθως βρίσκουν εμπόδια κυρίως από όσους δεν μπορούν να καταλάβουν τις εξελίξεις ή δεν θέλουν απλά να "ξεβολευτούν" από τις ράγες στις οποίες έχουν μάθει να κινούνται. Στην κατηγορία αυτή εντάσσονται αρκετές φορές και οι εργαζόμενοι μίας επιχείρησης. Στην περίπτωση της Παπαστράτος δεν συνέβη αυτό, όπως ανέφερε ο πρόεδρος του σωματείου των εργαζομένων στην Γενική Συνέλευση που πραγματοποίησαν την περασμένη Παρασκευή, οι εργαζόμενοι στηρίζουν την διοίκηση στην απόφαση για στροφή από μία παραδοσιακή καπνοβιομηχανία σε ένα κέντρο καπνικών προϊόντων νέας γενιάς.

Όπως ανέφερε ο πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της Παπαστράτος, Χρήστος Χαρπαντίδης, η συγκεκριμένη επένδυση ήταν αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς καθώς την συγκεκριμένη μονάδα διεκδικούσαν και άλλες χώρες όπου έχει παρουσία η Philip Morris. Όλα τα παραπάνω γίνονταν ακόμη πιο δύσκολα φυσικά όταν η χώρα μας βρίσκεται ακόμη υπό καθεστώς capital control, υπερφορολόγησης των επιχειρήσεων ενώ δεν έχει κάνει κάποιο ουσιαστικό βήμα από το κράτος για την καταπολέμηση των λαθραίων τσιγάρων.

Τι είναι το ΙQOS

Το IQOS είναι ένα θερμαινόμενο καπνικό προϊόν που κυκλοφόρησε στα τέλη του 2014 και αναμένεται ως τα τέλη του 2017 να βρίσκεται σε περισσότερες από 30 χώρες. Από το 2008, η ΡΜΙ έχει προσλάβει περισσότερους από 400 επιστήμονες και ειδικούς και έχει επενδύσει περισσότερα από 3 δισ. δολάρια στην έρευνα και ανάπτυξη και την επιστημονική τεκμηρίωση. Τα αποτελέσματα της επιστημονικής έρευνας για την τεκμηρίωση της δυνατότητας μειωμένου κινδύνου του IQOS είναι πολύ ενθαρρυντικά και η εταιρία διαθέτει ελεύθερα την επιστημονική της μεθοδολογία και τα ευρήματά της για ανεξάρτητο έλεγχο και επαλήθευση από τρίτους.

Πέρα από την επένδυση των 300 εκατ. ευρώ - που έρχονται να προστεθούν στα 700 εκατ. ευρώ που έχει επενδύσει η πολυεθνική στην χώρα μας από το 2003 - ήδη από το περασμένο καλοκαίρι έχει πραγματοποιήσει περισσότερες από 250 προσλήψεις για την στελέχωση του τμήματος IQOS στην χώρα μας.

Μηχανή του Χρόνου: Ο Σοβιετικός ελεύθερος σκοπευτής, που σκότωσε 242 Ναζί

Εξάσκησε τις σκοπευτικές του ικανότητες, κυνηγώντας ελάφια και έγινε θρύλος. Ο ρόλος του Σοβιετικού αρχιλοχία στη μάχη του Στάλινγκραντ και το ψεύτικο happy end του Χόλιγουντ (Pics)

Από τη Μηχανή του Χρόνου:

Οποιαδήποτε εξιστόρηση της επικής μάχης του Στάλινγκραντ δεν θα μπορούσε να αγνοήσει τον Σοβιετικό αρχιλοχία Βασίλι Ιβάνοβιτς Ζάιτσεφ, ο οποίος φόνευσε 242 Γερμανούς αξιωματικούς και οπλίτες, δρώντας ως ελεύθερος σκοπευτής στη «θάλασσα» των ερειπίων της πόλης.

Στις 20 Σεπτεμβρίου, έφθασε στο Στάλινγκραντ ένας ελεύθερος σκοπευτής, με το όνομα Βασίλι Ιβάνοβιτς Ζάιτσεφ, ο οποίος είχε εξασκήσει τις σκοπευτικές του ικανότητες, κυνηγώντας ελάφια στα δάση της ιδιαίτερής του πατρίδας, στο Ελινίνσκι, στους πρόποδες των Ουραλίων.

Το όνομά του (το οποίο στα ρωσικά σημαίνει λαγός), πολύ σύντομα θα γινόταν συνώνυμο του θρύλου. Τις επόμενες δέκα ημέρες, 40 Γερμανοί έπεσαν νεκροί από τον «λαγό» της 284ης Μεραρχίας Πεζικού. Μέχρι το τέλος Οκτωβρίου, ο αριθμός των Γερμανών αξιωματικών και στρατιωτών, οι οποίοι είχαν πέσει θύματα της θανατηφόρας τέχνης του, έφθασε τους 100.

Ο Ζάιτσεφ τιμήθηκε με το Παράσημο του Λένιν και η φήμη του, η οποία άρχισε να εξαπλώνεται σε ολόκληρη τη Σοβιετική Ένωση, ώθησε τον διοικητή της 62ης Στρατιάς, στρατηγό Βασίλι Τσουίκοφ, να τον καλέσει σε προσωπική συνέντευξη και να του αναθέσει τον σχηματισμό ενός ανεπίσημου σχολείου ελεύθερων σκοπευτών, μέσα στο Στάλινγκραντ. Οι μαθητευόμενοι υφίσταντο μια ταχύρρυθμη εκπαίδευση δύο ημερών και αμέσως μετά προωθούντο στην πρώτη γραμμή του μετώπου, η οποία απείχε μόλις μερικές εκατοντάδες μέτρα!

«Απόφοιτος» της σχολής Ζάιτσεφ ήταν και η δεκαοκτάχρονη Τάνια Τσέρνοβα, η οποία θεωρείτο άριστη σκοπευτής: 80 Γερμανοί δεν κατόρθωσαν να αποφύγουν τα «θανατηφόρα φιλιά» της και ο εκπαιδευτής της, ο Ζάιτσεφ, δεν απέφυγε τα «βέλη» του έρωτά της.

 

Παράλληλα με την εκπαίδευση των ελεύθερων σκοπευτών, ο Ζάιτσεφ συνέχιζε τον μοναχικό του πόλεμο, «βελτιώνοντας συνεχώς το σκορ του». Βέβαια, δεν ήταν ο φονικότερος σκοπευτής των Σοβιετικών. Ένας άλλος συνάδελφός του, ο οποίος αποκαλείτο απλώς «Ζικάν», κατείχε τα πρωτεία, έχοντας φονεύσει 224 Γερμανούς ως τις 20 Νοεμβρίου. Αυτό όμως, που έκανε τον Ζάιτσεφ να ξεχωρίζει, ήταν η τεράστια δημοτικότητα, την οποία είχαν λάβει οι εκτελεστικές του ικανότητες από έναν πολιτικό κομισάριο, με την επωνυμία Ντανίλοφ, αρχισυντάκτη της προπαγανδιστικής εφημερίδας «Στην Άμυνα της Πατρίδας μας», η οποία διανεμόταν τότε στο μέτωπο. Οι Γερμανοί θεωρούσαν θέμα τιμής την εξόντωση του Ζάιτσεφ. Με επείγον σήμα, ζητήθηκε από το Βερολίνο να αποσταλεί στο Στάλινγκραντ ο ικανότερος σκοπευτής του Γερμανικού Στρατού και εκείνος ανταποκρίθηκε πρόθυμα, στέλνοντας τον συνταγματάρχη των SS Χάιντς φον Κρούπ Θόρβαλντ, ο οποίος ηγείτο της Σχολής Ελεύθερων Σκοπευτών στο Γκνόσεν και θεωρείτο σε ολόκληρη τη Γερμανία ένας σκοπευτής φαινόμενο (σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πηγές, ο Γερμανός σκοπευτής ήταν ο ταγματάρχης Κένιγκς).

 

Οι δύο αντίπαλοι επέλεξαν να στήσουν το σκηνικό της μονομαχίας τους κοντά στην πλατεία της «9ης Ιανουαρίου». Ο Ζάιτσεφ επέλεξε μια θέση ανατολικά της πλατείας, απ’ όπου μπορούσε να εποπτεύει τις γερμανικές θέσεις. Αμέσως, άρχισε να μελετά επισταμένα κάθε χαρακτηριστικό του τοπίου, ετοιμάζοντας πρόχειρα σχέδια και απομνημονεύοντας την παραμικρή λεπτομέρεια του σκηνικού. Μαζί του ήταν ο Νικολάι Κουλίκοφ, ως παρατηρητής και ο Ντανίλοφ, ο οποίος επέμενε να καταγράψει κάθε δευτερόλεπτο της θρυλικής αναμέτρησης. Μετά από μερικές ημέρες εκνευριστικής αναμονής, οι τρεις Σοβιετικοί αντιλήφθηκαν την κίνηση ενός γερμανικού κράνους πίσω από έναν τοίχο, σε απόσταση 250 μέτρων. Ήταν απόγευμα και ο ήλιος, ο οποίος έδυε μπροστά τους, καθιστούσε δύσκολο να διακρίνουν σκιές και αντανακλάσεις. Ο Ντανίλοφ, που παρατηρούσε εκείνη τη στιγμή μέσω μιας διόπτρας, αναπήδησε ενθουσιασμένος πάνω από το χαράκωμα, φωνάζοντας: «Τον είδα!».

Το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο, ο άτυχος κομισάριος βρισκόταν στην άλλη πλευρά του ορύγματος, με μια βολίδα καρφωμένη στο στήθος του. Οι δύο σκοπευτές μελέτησαν το τραύμα του Ντανίλοφ, ώστε να εξαγάγουν ορισμένα συμπεράσματα για την κατεύθυνση και το ύψος, από το οποίο έβαλλε ο εχθρός. Οπωσδήποτε το κράνος ήταν ένα κλασικό τέχνασμα, κινούμενο από κάποιον βοηθό του Θόρβαλντ. Από τη φορά του τραύματος, ο Ζάιτσεφ αντιλήφθηκε πως ο συνταγματάρχης βρισκόταν χαμηλά, ευθεία μπροστά, σε απόσταση όχι μεγαλύτερη από δέκα μέτρα από τον τοίχο, όπου εμφανίσθηκε το κράνος, ώστε να μπορεί να δίνει προφορικές εντολές στον βοηθό του. Πού ήταν, όμως, κρυμμένος ο περίφημος αντίπαλός του;

Ο εντοπισμός του εχθρού Ας αφήσουμε τον Ζάιτσεφ να περιγράψει τις δραματικές εκείνες στιγμές: «Στα αριστερά, βρισκόταν ένα εγκαταλελειμμένο άρμα μάχης και στα δεξιά, υπήρχε ένα πολυβολείο. Πού ήταν; Στο άρμα; Όχι, ένας έμπειρος σκοπευτής δεν θα επέλεγε μια τέτοια θέση. Στο πολυβολείο ίσως; Ούτε εκεί, καθώς η θυρίδα του ήταν κλειστή. Μεταξύ του άρματος και του πολυβολείου υπήρχε ένα κομμάτι στρεβλωμένης χαλύβδινης πλάκας, που σκέπαζε έναν σωρό από χαλάσματα, στο κέντρο της πλατείας. Τοποθέτησα τον εαυτό μου στη θέση του εχθρού και σκέφτηκα ποια θέση θα ήταν η καλύτερη, προφανώς αυτή γιατί βάλλοντας από το εσωτερικό, δεν θα προδιδόταν από τη λάμψη της εκπυρσοκρότησης. Ναι, σίγουρα ήταν εκεί, κάτω από τον σωρό, στη μέση των δύο στρατοπέδων. Σκέφτηκα ότι έπρεπε να σιγουρευτώ. Τοποθέτησα ένα γάντι σε ένα μικρό ξύλο και το σήκωσα. Ακούστηκε ένας πυροβολισμός. Άφησα προσεχτικά το ξύλο στην ίδια θέση, απ’ όπου το είχα σηκώσει και εξέτασα την τρύπα που είχε προκαλέσει η βολίδα στο γάντι. Η φορά της σήμαινε, ότι ο ναζί ήταν κάτω από τη χαλύβδινη πλάκα. «Εδώ είναι η οχιά μας», ψιθύρισε ο Κουλίκοφ.

 

Η αναμονή του ελεύθερου σκοπευτή Ο Ζάιτσεφ περίμενε να νυχτώσει και αμέσως έθεσε σε ενέργεια το σχέδιό του. Φρόντισε να σφηνώσει χαμηλά στο τείχος του χαρακώματος ένα κενό βλήμα όλμου, μέσα από το οποίο θα σκόπευε με το όπλο του. Όταν ξημέρωσε, όλα ήταν έτοιμα. Επειδή περίμενε πως ο παρατηρητικός Θόρβαλντ θα υποψιαζόταν τη χρησιμότητα αυτού του «καλύμματος», διέταξε τον Κουλίκοφ να πυροβολήσει στα τυφλά και αμέσως μετά να σηκώσει το κράνος του πάνω από το χαράκωμα, για να δει, δήθεν, τα αποτελέσματα της βολής του. Αμέσως ακούσθηκε ένας υπόκωφος πυροβολισμός και μια κραυγή του Κουλίκοφ, την οποία θα ζήλευε και ένας έμπειρος ηθοποιός. Ο Ζάιτσεφ πρόλαβε να δει μια φευγαλέα λάμψη μέσα από την κρυψώνα, την οποία είχε υποπτευθεί. Πυροβόλησε και αυτός με τη σειρά του, σκοπεύοντας λίγο υψηλότερα από το σημείο όπου εντόπισε τη λάμψη. Ακολούθησε μια πολύωρη αναμονή. Οι δύο Σοβιετικοί περίμεναν τη νύκτα, μέχρι να τολμήσουν να κινηθούν ως την κρυψώνα του Θόρβαλντ, όπου βρήκαν τον συνταγματάρχη νεκρό. Η βολίδα του Ζάιτσεφ τον είχε κτυπήσει ανάμεσα στα μάτια και του είχε διαλύσει το κρανίο. Ο Γερμανός εκπαιδευτής είχε παραβιάσει τον πρώτο κανόνα, τον οποίο δίδασκε στους μαθητές του: «ένας ελεύθερος σκοπευτής, δεν βάλλει ποτέ πολλές φορές από την ίδια θέση».

Ο μοιραίος χωρισμός

Τις επόμενες ημέρες, ο Ζάιτσεφ συνέχισε το «κυνήγι», μαζί με τη σύντροφό του, Τάνια, μέχρις ότου μια έκρηξη νάρκης στάθηκε η αφορμή να χωρίσουν για πάντα οι δρόμοι τους. Ο Ζάιτσεφ τυφλώθηκε προσωρινά και η Τσέρνοβα τραυματίσθηκε πολύ σοβαρά στο στομάχι. Εξαιτίας της κρισιμότητας της κατάστασής της, μεταφέρθηκε στην άλλη όχθη του Βόλγα, εκτός της πόλης, για να χειρουργηθεί. Μετά την επιτυχημένη επέμβαση, διακομίστηκε σε ένα στρατιωτικό νοσοκομείο της Τασκένδης, ώστε να αναρρώσει. Εκεί έλαβε μια επιστολή από έναν συνάδελφό της, ο οποίος της ανακοίνωνε τον θάνατο του Ζάιτσεφ. Η Τσέρνοβα υπέστη οξεία κατάθλιψη, η οποία δεν της επέτρεψε την έξοδό της από το νοσοκομείο, παρά μετά από πολλούς μήνες.

Ο Ζάιτσεφ, μόλις αποθεραπεύθηκε, αναζήτησε τα ίχνη της, αλλά «σκόνταψε» στο χάος της σοβιετικής γραφειοκρατίας. Οι τελευταίες μαρτυρίες, τις οποίες έλαβε, ανέφεραν ότι η Τσέρνοβα ήταν νεκρή. Μετά τον πόλεμο, τιμήθηκε με το παράσημο του Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης. Την πολεμική του προσφορά στην πατρίδα του αποδείκνυαν οι 242 Γερμανοί αξιωματικοί και οπλίτες, οι οποίοι είχαν την ατυχία να εντοπισθούν μέσα από τη διόπτρα του. Το 1969, η Τσέρνοβα ανακάλυψε πως ο παλαιός αγαπημένος της ζούσε στο Κίεβο, εργαζόταν ως διευθυντής σε μια σχολή μηχανικών και είχε νυμφευθεί κάποια άλλη, γεγονός το οποίο όξυνε τον πόνο της. Η κατάληξη αυτή, φυσικά, διαφέρει από το τυπικό ευτυχισμένο τέλος της ταινίας «Εχθρός προ των πυλών» και παρουσίαζε τους δύο εραστές να σμίγουν μετά τον τραυματισμό τους, προφανώς για να ζήσουν την υπόλοιπη ζωή τους μαζί. Για μια ακόμη φορά, μια ιστορική ανακρίβεια του σεναρίου, συγκάλυψε μια τραγωδία.

O Βασίλι Ζάιτσεφ γεννήθηκε σαν σήμερα στις 23 Μαρτίου 1915.

Εταιρείες-κολοσσοί εγκαταλείπουν την Google

Συνολικά 250 εταιρείες έχουν αποσύρει τις διαφημίσεις τους από τις πλατφόρμες της Google, καθώς αυτές μπορούν να εμφανιστούν μαζί με εξτρεμιστικό ή ακατάλληλο περιεχόμενο

Δεύτερο κύμα "φυγής" εταιρειών-κολοσσών  από την Google σημειώθηκε τις τελευταίες ημέρες, εξαιτίας του εξτρεμιστικού και ακατάλληλου περιεχόμενου που εμφανίζεται μαζί με τις διαφημίσεις στις πλατφόρμες της (ανάμεσα στις οποίες και το Youtube).

Μετά τη L'Oreal, το BBC, την HSBC, την Audi, τη Volkswagen, την Guardian, την Toyοta, τα Mac Donald's, την Domino's και την Tesco, τη σκυτάλη πήραν οι εταιρείες AT & T, Johnson & Johnson και Verizon, οι οποίες προχώρησαν στο "πάγωμα" των διαφημίσεών τους στη Google, καθώς στις περισσότερες περιπτώσεις, ο πληρωμένος διαφημιστικός χώρος που έχει δώσει η εταιρεία συνυπάρχει στην ίδια σελίδα με βίντεο, κείμενα και γενικότερα υλικό που εκφράζει ακραίες-εξτρεμιστικές ιδεολογίες ή έχουν προσβλητικό περιεχόμενο.

Συνολικά 250 εταιρείες έχουν αποσύρει τις καμπάνιες τους από την Google.

«Τρέφουμε βαθιά ανησυχία ότι οι διαφημίσεις μας μπορεί να έχουν εμφανιστεί στο YouTube σε βίντεο που προωθούν την τρομοκρατία και το μίσος» ανέφερε η εταιρεία AT & T σε ανακοίνωσή της. «Έως ότου η Google μπορέσει να εξασφαλίσει αυτό δεν θα συμβεί ξανά, αποσύραμε τις διαφημίσεις μας από τις πλατφόρμες αναζήτησής της».

Η Google που ανήκει στη μητρική Alphabet Inc ανακοίνωσε ότι θα λάβει μέτρα ούτως ώστε να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των εταιρειών και να διασφαλίσει την καταλληλότητα του περιεχομένου των πλατφορμών της.

Δημόσια συγγνώμη

Ο επικεφαλής της Google για τις χώρες της Ευρώπης, της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής Ματ Μπρίτιν ζήτησε δημόσια συγνώμη κατά τη διάρκεια της Ευρωπαϊκής Εβδομάδας Διαφήμισης: «Θέλω να ξεκινήσω ζητώντας συγνώμη. Όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει αναλαμβάνουμε την ευθύνη» είπε χαρακτηριστικά.

Ο Μπρίτιν σύμφωνα με τους Financial Times υποστήριξε ότι τα εργαλεία και οι πολιτικές της Google λειτουργούν σωστά «στην πλειονότητα των περιπτώσεων» ωστόσο πρόσθεσε ότι: «Πρέπει να γίνουμε καλύτεροι. Συντάσσουμε μια έκθεση για το πώς μπορούμε να βελτιωθούμε. Θα επισπεύσουμε αυτή την έκθεση».

Σύμφωνα με δημοσιεύματα, προκειμένου να επιλυθεί το πρόβλημα και να λήξει το "μποϊκοτάζ" εναντίον της, η Google θα κάνει αλλαγές στον τρόπο, με τον οποίο εμφανίζονται οι διαφημίσεις και στο πώς θα τις διαχειρίζονται οι ίδιες οι διαφημιζόμενες εταιρείες.

Παράλληλα αναμένεται να υιοθετήσει αυστηρότερη πολιτική ως προς το περιεχόμενο που θα εμφανίζεται στις πλατφόρμες της, με το YouTube να βρίσκεται στο επίκεντρο της αναθεώρησης των κανόνων της εταιρείας.

«Έχουμε ξεκινήσει μια εκτεταμένη αναθεώρηση των πολιτικών μας στις διαφημίσεις και έχουμε δεσμευτεί δημοσίως ότι θα εφαρμόσουμε αλλαγές που θα δίνουν στον διαφημιζόμενο περισσότερο έλεγχο για το πού θα εμφανίζονται οι διαφημίσεις του. Ανεβάζουμε τον πήχη για τις πολιτικές διαφήμισης και τη διαφύλαξη των διαφημιστών» αναφέρει ο κολοσσός του Διαδικτύου σε σχετική ηλεκτρονική του δήλωση.

Σημειώνεται εδώ ότι λίγο μετά τις ανακοινώσεις αυτές, το Twitter γνωστοποίησε ότι από το 2015 μέχρι σήμερα η εταιρεία έχει κλείσει συνολικά περισσότερους από 636.000 λογαριασμούς εξαιτίας αναρτήσεων που προωθούσαν τον βίαιο εξτρεμισμό. Οι 367.890 λογαριασμοί εξ αυτών έκλεισαν το τελευταίο εξάμηνο του 2016.

Ξανά τζαμί η Αγιασοφιά για τον Ερντογάν

Στην Αγία Σοφία της Κωνσταντινούπολης φέρεται ότι σχεδιάζει να κάνει τη μουσουλμανική προσευχή της Παρασκευής 14 του Απρίλη (που είναι η Μεγάλη Παρασκευή των ορθοδόξων) ο ισλαμοσυντηρητικός πρόεδρος της Τουρκίας κ. Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, δυο μέρες πριν το δημοψήφισμα της 16ης του ερχόμενου μήνα (που συμπίπτει με το Πάσχα των ορθοδόξων).

Λεπτομερέστερα, σύμφωνα με ρεπορτάζ της κ. Ζεϊνέπ Γκουρτσανλί στην αντιπολιτευόμενη εφημερίδα "Sozcu", ο Τούρκος προεδρος, επιδιώκοντας να κερδίσει το δημοψήφισμα θα του δώσει απόλυτες εξουσίες:

• Σκέφτεται να μετατρέψει εν μια νυκτί την Αγιά Σοφιά −που σήμερα είναι μουσείο, Μνημείο Παγκόσμιας κληρονομιάς της Ουνέσκο− σε τζαμί, και να προσευχηθεί εκεί μαζί με οπαδούς του
• Συνεχίζει την "τεχνητή" από τον ίδιο κρίση με την Ευρώπη, προσθέτοντας κι αυτή την κίνηση σε μια σειρά λαϊκιστικές ενέργειες που έχει από καιρό ξεκινήσει
• Ελπίζει ότι έτσι θα φέρει περισσότερες ψήφους στο "Ναι" του Δηοωηφίσματος,  που θα τον κάνει και επίσημα "σουλτάνο", πλήρη φορέα της εκτελεστικής εξουσίας.

Η σύζυγός του μιλά έξι μήνες μετά τον θάνατό του Καρέ καρέ οι τελευταίες ώρες του Βέλιου!

Οι σκέψεις και τα τελευταία λόγια του Αλέξανδρου Βέλιου ένα 48ωρο προτού βάλει τέλος στη ζωή του με ευθανασία, οι πράξεις τόλμης και θάρρους, οι αμήχανες συναντήσεις με μέλη της οικογένειας και φίλους παρουσιάζονται πρώτη φορά σε μια συγκλονιστική ταινία ,που προβλήθηκε σε παγκόσμια πρεμιέρα την περασμένη Παρασκευή στο 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Το ντοκιμαντέρ με τίτλο «Αλέξανδρος Βέλιος: Η τελευταία απόφαση» κατέγραψε καρέ καρέ με τον κινηματογραφικό φακό του ο σκηνοθέτης Αντώνης Τολάκης με τη συγκατάθεση του ίδιου του ανήσυχου δημοσιογράφου.

Ο δημιουργός «συμπύκνωσε» τις συγκινητικές στιγμές των δύο τελευταίων ημερών της ζωής του Αλέξανδρου Βέλιου, λίγο προτού κάνει πράξη τη γενναία απόφασή του να έχει έναν αξιοπρεπή θάνατο με ευθανασία ως ελεύθερος άνθρωπος, όπως ο ίδιος ανέφερε χαρακτηριστικά.

«Αυτές οι δύο ημέρες ήταν μάθημα ζωής και ωρίμανσης. Τα συναισθήματα ήταν πολύ έντονα. Τις δυο αυτές μέρες απλά έπρεπε να διαχειριστώ την επιθυμία του άντρα μου» αποκαλύπτει στην «Espresso» η Νάντια Γερολυμάτου, χήρα του Αλέξανδρου Βέλιου, μιλώντας πρώτη φορά μετά τον θάνατο του συζύγου της.

Το ντοκιμαντέρ ξεκινά με την εικόνα του Αλέξανδρου Βέλιου στο νοσοκομείο. Είναι το πρώτο Σαββατοκύριακο του περασμένου Σεπτεμβρίου και ο δημοσιογράφος κάθεται σιωπηλός στο κρεβάτι του, κρατώντας στα χέρια χαρτιά με σημειώσεις και ένα στιλό. Γράφει, σβήνει και ξαναγράφει, προσπαθεί να βρει τις κατάλληλες λέξεις για να συντάξει μια ανακοίνωση και να αποχαιρετίσει με αυτήν οικογένεια, φίλους, γνωστούς, τον κόσμο όλο, πριν βάλει τέλος στη ζωή του.

Ο φακός τον καταγράφει να συνομιλεί με τη γυναίκα του Νάντια μέσα στον θάλαμο του νοσοκομείου. «Φοβάμαι πώς θα διαχειριστεί η κόρη μας όλο αυτό» του λέει εκείνη. «Μην ανησυχείς. Η μικρή θα καταφέρει να επουλώσει τις πληγές της γρήγορα. Τα παιδιά είναι “καταδικασμένα” να χαίρονται και για τον λόγο αυτό θα μπορέσει να κλείσει τα τραύματα πιο γρήγορα απ' ό,τι οι μεγάλοι» της απαντά με σταθερή και καθαρή φωνή ο Αλέξανδρος Βέλιος.

Εξι μήνες μετά η Νάντια Γερολυμάτου εξομολογείται ότι οι πληγές παραμένουν ανοιχτές... «Δεν επουλώνονται οι πληγές, τις κουβαλάς, μαθαίνεις να ζεις με αυτές, συμφιλιώνεσαι με την έλλειψη, αλλά δεν κλείνουν. Ειδικά όταν έχεις ζήσει δίπλα σε έναν άνθρωπο τέτοιου βεληνεκούς» επισημαίνει.

Ενώ συνομιλούσαν για την κόρη τους, η Νάντια Γερολυμάτου δάκρυσε. «Κύλησε ένα δάκρυ από τα μάτια μου. Προσπαθούσα να μην το δείξω ούτε αυτό» λέει και αποκαλύπτει ότι και ο σύζυγός της δεν άφησε να φανούν δάκρυα στα μάτια του, παρά τις έντονες στιγμές συγκίνησης που βίωνε και παρά τον πόνο που ένιωθε λόγω του καρκίνου.

Αμηχανία

«Μου έλεγε πως παίρνει δύναμη από μένα», αναφέρει, «πως δεν θα μπορούσε χωρίς τη στήριξή μου να πετύχει αυτό που ήθελε».

Στο νοσοκομείο εκείνο το Σαββατοκύριακο του Σεπτεμβρίου μπαινόβγαιναν φίλοι του Αλέξανδρου Βέλιου. Όση ώρα συνομιλούσαν μαζί του, διακρινόταν μια αμηχανία στα λόγια και στις κινήσεις τους. Προσπαθούσαν να κατανοήσουν την απόφασή του να βάλει τέλος στη ζωή του. Ο ίδιος νηφάλιος, ψύχραιμος και αποφασισμένος, τους ευχαριστούσε που βρίσκονταν πλάι του. Ο Αλέξανδρος αντιμετώπισε τον καρκίνο με θάρρος, τόλμη και αξιοπρέπεια και με τον θάνατό του θέλησε και προσπάθησε να ταρακουνήσει ανθρώπινες συνειδήσεις για το θέμα της ευθανασίας, υπογραμμίζει η Νάντια Γερολυμάτου.

«Κατάφερε με το τέλος του να ξεκινήσει τη συζήτηση για την ευθανασία» λέει και προσθέτει: «Θα σπάσει κάποια στιγμή το ταμπού που περιβάλλει την ελληνική κοινωνία για την ευθανασία και εκ των πραγμάτων θα οδηγηθούμε στη νομιμοποίησή της».

«Πάθαινε πανικό»

«Ενας άνθρωπος όπως ο Αλέξανδρος δεν άντεχε το θέμα της ανυπαρξίας, δεν μπορούσε να το διαχειριστεί», προσθέτει η κυρία Γερολυμάτου και εξηγεί:

«Υπήρχαν στιγμές τα βράδια που πάθαινε πανικό, ξυπνούσε ανήσυχος. Κατάφερε να συμφιλιωθεί με την ανυπαρξία του το βράδυ που τελείωσε το βιβλίο ‘‘Εγώ κι ο θάνατός μου - Το δικαίωμα στην ευθανασία’’. Τότε ήρθε και μου είπε: ‘‘Νάντια, επιτέλους έχω απαλλαγεί από τον φόβο του θανάτου’’. Ηταν έτοιμος να γράψει το τέλος του με αξιοπρέπεια, όπως ο ίδιος το ήθελε».

Αλγεινή εντύπωση προκάλεσε κατά τη διάρκεια της παρουσίασης του ντοκιμαντέρ η προσπάθεια του δημοσιογράφου Δημήτρη Αλικάκου (σ.σ.: που είχε προσπαθήσει και στο παρελθόν να εκμεταλλευτεί το δραματικό τέλος του Βέλιου) να εκμαιεύσει από τη σύζυγο του Αλέξανδρου Βέλιου απαντήσεις σχετικά με το ποια πρόσωπα ήταν παρόντα τη στιγμή που έφευγε από τη ζωή και αν υπήρξαν κάποιοι που πρόδωσαν το όραμά του για έναν αξιοπρεπή θάνατο. Η Νάντια Γερολυμάτου αντέδρασε ευγενικά, όμως το κοινό αποδοκίμασε έντονα την απόπειρα αναγκάζοντας τον Αλικάκο να αποχωρήσει.

«Κυριακή φεύγω... Εχουμε χρόνο;»

Ο δημιουργός του ντοκιμαντέρ σκηνοθέτης Αντώνης Τολάκης (φωτό) γνωρίστηκε με τον Αλέξανδρο Βέλιο μόλις μία εβδομάδα πριν από τον θάνατό του.

«Με τον Αλέξανδρο συνδεθήκαμε πολύ γρήγορα και πολύ έντονα. Του είπα ότι θέλω να κάνω ένα ντοκιμαντέρ για τον χρόνο, με κοίταξε απορημένος. Μετά μιλήσαμε για φιλοσόφους και συγγραφείς που άρεσαν και στους δύο, κι έτσι καταλάβαμε τι ήθελε ο ένας από τον άλλον» εξηγεί ο σκηνοθέτης.

«Κάποια στιγμή ο Αλέξανδρος έκανε μια παύση, με κοίταξε και με ρώτησε: “Εχουμε χρόνο;” Του απάντησα πως έχουμε χρόνο και μου είπε “την Κυριακή φεύγω”. Η συζήτηση αυτή έγινε στις 2 Σεπτεμβρίου, Παρασκευή απόγευμα. Με κοίταξε στα μάτια και υποπτευόμουν τότε ότι δεν θα πήγαινε στην Ελβετία,· ότι θα τελείωνε τη ζωή του εδώ, σε μια χώρα όπου η υποβοηθούμενη ευθανασία απαγορεύεται» λέει ο κ. Τολάκης. Ο Αλέξανδρος Βέλιος το τελευταίο 48ωρο της ζωής του είχε ξεχάσει ότι υπήρχε μια κάμερα που τον μαγνητοσκοπούσε. «Αυτό το έκανε γιατί κατάλαβε ότι μπορεί να με εμπιστευτεί» τονίζει ο κ. Τολάκης και καταλήγει:

«Είχε μια σιγουριά, ένιωθε μια ασφάλεια ότι δεν θα εισβάλω στον ψυχικό του κόσμο. Ο Αλέξανδρος για να επιβιώσει, για να μπορέσει να διαχειριστεί τη μεγάλη αυτή απόφαση που πήρε -και για μένα είναι πράξη ελευθερίας-, έπρεπε να κάνει κάτι για να αποκτήσει νόημα η ζωή. Ο Αλέξανδρος με τον θάνατό του κάνει κάτι που αποκτά νόημα η ζωή του».

Το τέλος με κοκτέιλ φαρμάκων, το «αντίο» με δύο επιστολές και η εντολή για εκταφή της σορού

Ηταν ένα βράδυ Κυριακής του Σεπτεμβρίου όταν ο δημοσιογράφος Αλέξανδρος Βέλιος άφησε την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 63 ετών. Επέλεξε να «φύγει» μόνος του, καθώς δεν ήθελε να ταλαιπωρείται άλλο από την ασθένεια που αντιμετώπιζε. Οι προσπάθειές του για ευθανασία και οι δεκάδες εκκλήσεις του να δοθεί ένα τέλος στον γολγοθά του δεν εισακούστηκαν, με αποτέλεσμα να βρει ο ίδιος τρόπο να φύγει από τη ζωή.

Πριν ξημερώσει η 5η Σεπτεμβρίου ο Αλέξανδρος Βέλιος είχε πάρει κοκτέιλ φαρμάκων και είχε αποχαιρετήσει τους οικείους του με δύο επιστολές. Στη μια έκανε αναφορά στο πώς επιθυμούσε να γίνει η κηδεία του και στην άλλη ανακοίνωνε ο ίδιος τον θάνατό του.

«Αποφάσισα απόψε να δώσω στη ζωή μου το τέλος που μου ταιριάζει... Εζησα με αξιοπρέπεια. Με αξιοπρέπεια αποφάσισα και να πεθάνω».

Ωστόσο, τόσο οι συνεντεύξεις του όσο και ένα κείμενο που δημοσιεύθηκε μετά τον θάνατό του από δημοσιογράφο, που εμφανίστηκε ψευδώς ως φίλος του και άφηνε υπόνοιες για «υποβοηθούμενη» αυτοκτονία, έφεραν νέες εξελίξεις στην υπόθεση.

Στο επίμαχο κείμενο το συγκεκριμένο πρόσωπο έγραφε πως ο 63χρονος δημοσιογράφος τού είχε πει: «Αύριο παίρνω εξιτήριο. Την Κυριακή θα έρθει ο γιατρός να μου φέρει τη σύριγγα. Θα έρθεις κι εσύ. Δεν χρειάζεται να μου κάνεις ένεση, πλάκα έκανα, θα σου δείξει απλώς πώς να την κουμπώσεις στην “πεταλούδα” που έχω στο στήθος μου. Μετά θα πατήσεις την ένεση. Και φύγε αμέσως». Τις επόμενες ημέρες ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών Ηλίας Ζαγοραίος διέταξε προκαταρκτική εξέταση για την υπόθεση.

Προκειμένου να βρεθούν στοιχεία, στις 16 Σεπτεμβρίου δόθηκε εντολή για εκταφή της σορού για να ληφθούν δείγματα για τη διενέργεια τοξικολογικών εξετάσεων. Σημειώνεται ότι στην κατάθεσή της η σύζυγος του Βέλιου Νάντια Γερολυμάτου ανέφερε ότι δεν αντιλήφθηκε την ύπαρξη κάποιας σύριγγας ή άλλου σκευάσματος, του οποίου χρήση μπορεί να έκανε ο σύζυγός της. Το μυστήριο, όμως, έλυσαν τα αποτελέσματα των τοξικολογικών εξετάσεων, που επιβεβαίωσαν ότι ένα εξαιρετικά δυνατό «κοκτέιλ» ηρεμιστικών και παυσίπονων χαπιών οδήγησε στον θάνατο τον δημοσιογράφο.

ΑΝΕΚΔΟΤΟ: Ο Ινδός, ο Αμερικάνος και ο Έλληνας στην κόλαση.

Βρέθηκαν μια μέρα στη κόλαση ένας Έλληνας, ένας Αμερικάνος κι ένας Ινδός. Τους συναντάει ο διάβολος και τους λέει:


– Σε όσους έρχονται εδώ δίνω μία ευκαιρία να μεταφερθούν στον παράδεισο…

Και βγάζει ένα τεράστιο μαστίγιο λέγοντας:
– Όποιος θα αντέξει τρία χτυπήματα χωρίς να φωνάξει, θα πάει στον παράδεισο. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε για ασπίδα ό,τι θέλετε.

Πρώτος πηγαίνει ο Αμερικανός.
– Τί θα έχεις για ασπίδα;, ρωτάει ο διάβολος.

Ο Αμερικάνος σηκώνει μια τεράστια πέτρα και λέει:
– Θα χρησιμοποιήσω αυτή την πέτρα! Είμαι έτοιμος!

Σηκώνει ο διάβολος το μαστίγιο, χτυπάει μια και φεύγει η πέτρα. Χτυπάει δεύτερη και ουρλιάζει σαν τρελός ο Αμερικάνος, οπότε χάνει την ευκαιρία να πάει στον παράδεισο.

Στη συνέχεια ήταν σειρά του Ινδού.
– Τί θα έχεις για ασπίδα;, τον ρωτάει ο διάβολος.
– Τίποτα, λέει ο Ινδός. Έκανα πενήντα χρόνια γιόγκα και δε νιώθω καθόλου πόνο!

Στο πρώτο χτύπημα ο Ινδός ήταν ατάραχος. Στο δεύτερο έκανε κάποιους μορφασμούς και στο τρίτο χτύπημα λίγο περισσότερους. Αλλά δεν έβγαλε κουβέντα από το στόμα του!
– Να πάρει, λέει ο διάβολος, πρώτη φορά αντέχει κάποιος τρία χτυπήματα. Λοιπόν, είσαι ελεύθερος
να πας στον παράδεισο. Το αξίζεις.
– Όχι, λέει ο Ινδός. Θέλω να μείνω και να δω. Σε όλα τα ανέκδοτα ο Έλληνας τη βγάζει καθαρή. Θέλω να δω τώρα πώς θα ξεμπερδέψει!
– Εντάξει, μείνε να βλέπεις, του λέει ο διάβολος.

Έρχεται λοιπόν η σειρά του Έλληνα και τον ρωτάει:
– Εσύ τί θα χρησιμοποιήσεις για ασπίδα;
Και απαντάει ο Έλληνας:
– Τον Ινδό!

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ, ΑΠΟ ΔΙΑΣΗΜΟ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟ - "Μην τους αφήνετε να σας θυσιάσουν"

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ ...

Να σηκώσουν το ανάστημά τους και να σταματήσουν να αφήνουν την Ευρώπη να κάνει… πλιάτσικο στις περιουσίες και κατ’ επέκταση στην ίδια τους τη ζωή καλεί με ανοικτή επιστολή του τους Έλληνες ο Peter Koenig.
​Στην επιστολή του καλεί τους Έλληνες να εγκαταλείψουν τους μηχανισμούς του δυτικού ιμπεριαλισμού, καθώς αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να ανοικοδομηθεί η κατεστραμμένη ελληνική οικονομία

Ο διάσημος οικονομολόγος κάνει λόγο για «σκλαβιά» και «ταπείνωση» του ελληνικού λαού, επισημαίνοντας ότι βιώνει καταστάσεις που παραπέμπουν μόνο σε μια χώρα η οποία έχει ηττηθεί σε πόλεμο και καλείται να πληρώσει το τίμημα της ήττας της. Στην προκειμένη περίπτωση ο δυνάστης της είναι μια οικονομική ελίτ, ένα αρπακτικό -όπως αναφέρει- που αυτοαποκαλείται Ευρωπαϊκή Ένωση.

Στην επιστολή του καλεί τους Έλληνες να εγκαταλείψουν τους μηχανισμούς του δυτικού ιμπεριαλισμού, καθώς αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να ανοικοδομηθεί η κατεστραμμένη ελληνική οικονομία. Κίνηση, που κατά τον ίδιο, αποτελεί απαραίτητη πράξη αξιοπρέπειας.

Αναλυτικά η επιστολή:

Αγαπητέ και σεβαστέ ελληνικέ λαέ,

Σας σκοτώνουν μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου και ουδείς λέει κουβέντα, πόσω μάλλον η ελληνική ελίτ ή η κυβέρνηση. Ελάχιστοι αντέδρασαν. Άφησαν να εκτυλίσσεται η σφαγή, διότι προφανώς δεν τους αφορά. Είναι τυφλωμένοι από την ψεύτικη λάμψη του ευρώ και ανήκουν στην ελίτ μιας τάξης Ευρωπαίων ευγενών.

Η τρόικα είναι μια εγκληματική συμμορία που αποτελείται από το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την Κομισιόν​Προφανώς, περνούν καλά, συμπεριλαμβανομένων των σοσιαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ που καταναλώνουν χαβιάρι (μεταξύ άλλων). Δεν κάνουν τίποτα για να σταματήσουν το αιματοκύλισμα του ελληνικού έθνους, σε ηθικό, κοινωνικό και ψυχολογικό επίπεδο. Η πρόσβαση στο σύστημα υγείας είναι απαγορευτική, καθώς (ο τομέας) έχει ιδιωτικοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να κοστίζει πολύ ακριβά. Στις συντάξεις έχει πέσει «ψαλίδι» για πέμπτη διαδοχική φορά. Πλέον, μοιάζουν σαν ένα πενιχρό βαλιτσάκι επιβίωσης. Μέχρι σήμερα έχουν μειωθεί έως και 50%. Χιλιάδες άνθρωποι επιβιώνουν χάρη στα συσσίτια.
Η πλειονότητα των κοινωνικών υπηρεσιών, συμπεριλαμβανομένου και ενός σημαντικού μέρους της εκπαίδευσης, έχει ιδιωτικοποιηθεί και ξεπουληθεί. Δεν υπάρχει τίποτα. Εξαφανίστηκαν κατόπιν εντολών του Βερολίνου και διά στόματος των εκπροσώπων της τρόικας -της εγκληματικής συμμορίας που αποτελείται από το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την Κομισιόν. Ο τελευταίος θεσμός είναι ένα συνονθύλευμα από διεφθαρμένες μαριονέτες, που αποφασίζει για την τύχη και το μέλλον 800 εκατ. Ευρωπαίων. Και εσείς Έλληνες δεχτήκατε τους ξυλοδαρμούς που προέκυψαν από τις αποφάσεις τους.
Δεν ξέρουν τι ψήφισαν

Τον Σεπτέμβριο του 2016, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έστειλε ένα νομοσχέδιο άνω των 2.000 σελίδων που συντάχτηκε στις Βρυξέλλες, γραμμένο στα αγγλικά, το οποίο το ελληνικό Κοινοβούλιο θα έπρεπε να ψηφίσει μέσα σε λίγες ημέρες αλλιώς… Το ζήτημα, όμως, είναι ότι ουδείς βρέθηκε να ζητήσει απάντηση στην ερώτηση: «Αλλιώς τι θα γίνει;».

Οι συγγραφείς του συγκεκριμένου νομοσχεδίου δεν μπήκαν καν στον κόπο να μεταφράσουν στα ελληνικά ένα «βουνό» από νομικούς τεχνικούς όρους και λεπτομέρειες, και φυσικά δεν έδωσαν επαρκή χρόνο στους Έλληνες βουλευτές να συζητήσουν για τη νέα φορολογική νομοθεσία. Κατ’ αυτόν τον τρόπο οι περισσότεροι βουλευτές δεν μπόρεσαν, λόγω γλώσσας και περιορισμένου χρόνου, να διαβάσουν το συγκεκριμένο νομοσχέδιο. Παρ’ όλα αυτά, το κείμενο «πέρασε» από τη Βουλή και έγινε νόμος του κράτους.

Σύμφωνα με τα νέα δεδομένα, η Ελλάδα εκχώρησε άνευ όρων για 99 χρόνια όλα τα περιουσιακά της στοιχεία (υποδομές, αεροδρόμια, λιμάνια ακόμα και δημόσιες παραλίες και φυσικές πηγές ενέργειες) στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM), ο οποίος θα μπορεί ελεύθερα μέσω του Υπερταμείου να βάζει πωλητήριο (ουσιαστικά να ιδιωτικοποιεί), με απώτερο σκοπό την αποπληρωμή του ελληνικού χρέους. Αρχικά, υπολόγιζε σε 50 δις ευρώ έσοδα -εκτίμηση που αποδείχθηκε λανθασμένη πολύ γρήγορα.

Εν τω μεταξύ, η αξία των ελληνικών περιουσιακών στοιχείων υποτιμήθηκε περαιτέρω από την τρόικα σ’ ένα ποσοστό που μεταφράζεται σε 5-15 δις ευρώ, σε σύγκριση μ’ ένα δημόσιο χρέος που ξεπερνά πλέον τα 350 δις ευρώ. Αυτό το Υπερταμείο, λοιπόν, είναι ένας αντιδημοκρατικός, υπερεθνικός μηχανισμός, ο οποίος δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν.

Με αυτό το μνημόνιο, λοιπόν, αγαπητοί Έλληνες, η ελληνική Βουλή, η δική σας Βουλή, παύει να έχει οποιαδήποτε ισχύ. Πρακτικά, έχει ακυρωθεί η ύπαρξή της. Δεν μπορεί να νομοθετεί σε θέματα προϋπολογισμού ή φορολογίας. Τα πάντα έχουν αποφασιστεί στις Βρυξέλλες, με τη συνενοχή του ΔΝΤ και της ΕΚΤ. Την τελευταία φορά που συνέβη κάτι παρόμοιο ήταν το 1933, όταν το Ράιχσταγκ (Νομοθετικό Σώμα της Γερμανίας κατά την περίοδο 1867-1945) μετέφερε όλες τις εξουσίες του στον καγκελάριο Αδόλφο Χίτλερ.
Αυτό, αγαπητοί μου Έλληνες, είναι ένας ξεκάθαρος οικονομικός φασισμός μπροστά στα μάτια τα δικά σας και όλου του πλανήτη. Όμως, ουδείς θέλει να δει κατάματα την αλήθεια. Να παραδεχτεί αυτό που συμβαίνει. Και αυτό είναι το χειρότερο απ’ όλα.

Αυτή η (ξεκάθαρη) αρπαγή των περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου επιβεβαιώθηκε, καθώς η τελευταία ελπίδα για μείωση του χρέους έσβησε στα τέλη του Φεβρουαρίου. Μέχρι και το ΔΝΤ συνέστησε -και σε ιδιωτικές συζητήσεις συνεχίζει να το κάνει- μείωση του χρέους.

Ωστόσο, η Γερμανία ανακοίνωσε χωρίς ίχνος οίκτου την τελική λεηλασία της Ελλάδας, απαιτώντας τη μεταφορά στο Υπερταμείο -το οποίο ελέγχεται σε μεγάλο βαθμό από το Βερολίνο- του χρυσού, των κρατικών υπηρεσιών και των ακινήτων του Δημοσίου. Το αντίτιμο για αυτήν τη «διάσωση», εφόσον η Ελλάδα γονατίσει και τα δώσει όλα, ανέρχεται σε 86 δις ευρώ. Και αυτά τα λεφτά θα είναι ΝΕΟ ΧΡΕΟΣ.

Σε αντάλλαγμα για τι; Άλλοι τόκοι, υψηλότερη αναλογία στην εξυπηρέτηση του χρέους και ακόμα χειρότερες προοπτικές σε σχέση με το παρελθόν για το αν όλα αυτά θα έχουν αίσιο τέλος τελικά. Και φυσικά, επαναλαμβάνω, χωρίς ποτέ η χώρα να βγει απ’ όλη αυτήν την ευρω-αμερικανική διαδικασία με τις φασιστικές δολοφονικές επιθέσεις.

Πριν από λίγες ημέρες η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ φέρεται να είπε μετά το τετ α τετ με την επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ πως «η θέση του Βερολίνου για το δανειακό πρόγραμμα της Ελλάδας παραμένει ίδια».

Ορίστε ορισμένα δεδομένα για το ελληνικό χρέος, όπως αυτά καταγράφτηκαν στις 9 Μαρτίου 2017:

Πληθυσμός: 10,8 εκατ.
Χρέος: 352 δις ευρώ
Τόκοι ανά έτος: 19,5 δις ευρώ.

• Από το 2010 έως τα τέλη του 2016 το σύνολο των δανείων προς την Ελλάδα ξεπέρασε τα 250 δις ευρώ -ούτε ένα λεπτό από αυτά δεν διατέθηκε προς όφελος του ελληνικού λαού, παρά μόνο για την εξυπηρέτηση του χρέους και για την πληρωμή γερμανικών και γαλλικών τραπεζών.
• Η σχέση χρέους προς το ετήσιο ΑΕΠ: 181%. Το 2008 ήταν 109%. Στις ΗΠΑ η σχέση χρέους προς το ΑΕΠ αυτήν τη στιγμή είναι 109,63%.
• Το ελληνικό ΑΕΠ υπολείπεται κατά 2 μονάδων του ευρωπαϊκού. Από το 2008 συρρικνώθηκε κατά 25%.
• Η ανεργία βρίσκεται στα ύψη, άνω του 26%, και πλησιάζει το 50% στους νέους (18-35 ετών).
• Το 2008, που ξεκίνησαν όλα, το ελληνικό χρέος θα ήταν πλήρως διαχειρίσιμο εσωτερικά, χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις και «bail-outs» -τα οποία δεν είναι σε καμία περίπτωση διάσωση αλλά... συσσώρευση επιβληθέντων χρεών.

Το ελληνικό χρέος δεν ήταν ποτέ απειλή για την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως μας άφησαν να πιστέψουμε οι τραπεζίτες της Fed, της ΕΚΤ και της Wall Street. Η ελληνική κρίση και κατ’ επέκταση η ευρωπαϊκή χτίστηκε από αυτά τα «αρπακτικά» προς όφελός τους και εις βάρος της Ελλάδας και της Ευρώπης. Δεν είχε να κάνει ποτέ με το ελληνικό ή το ευρωπαϊκό χρέος. Όμως, ουδείς κάνει ερωτήσεις. Η πλειονότητα των Ευρωπαίων και των διεθνών οικονομολόγων και πολιτικών, που φυσικά γνωρίζουν, δεν τολμά να αρθρώσει λέξη. Παράλληλα, η φωνή όσων θέλουν να μιλήσουν έχει «φιμωθεί», την ώρα που τα εκδιδόμενα ΜΜΕ λένε ψέματα σε Ευρωπαίους και Έλληνες πολίτες.

Τον Σεπτέμβριο του 2011, χωρίς καμία προειδοποίηση, η Εθνική Τράπεζα της Ελβετίας (SNB) προχώρησε σε υποτίμηση του φράγκου κατά 12% έναντι του ευρώ, προκειμένου να προστατεύσει την οικονομία της. Ήταν μια κίνηση τουλάχιστον άδικη, καθώς καμία χώρα της Ευρωζώνης δεν έχει την ελευθερία να ανατιμήσει ή να υποτιμήσει το νόμισμά της, σύμφωνα με τις ανάγκες της οικονομίας της. Παρά το γεγονός ότι η Ελβετία δεν είναι μέλος της Ε.Ε., έχει υπογράψει μαζί της περισσότερες από 120 διμερείς συμφωνίες, οι οποίες την καθιστούν -επί της ουσίας- σχεδόν ισοδύναμη μ’ ένα κράτος-μέλος. 

Σε χρονικό διάστημα 3 ετών και 3 μηνών από την αλλαγή της συναλλαγματικής ισοτιμίας σε 1,20 ελβετικά φράγκα ανά ευρώ, η SNB έχει συγκεντρώσει μία αξία πάνω από 500 δισεκατομμύρια φράγκα σε ξένο νόμισμα, κυρίως σε ευρώ. Χρήματα που αντιστοιχούν στο 150% του ελληνικού χρέους.

Έλληνες πολίτες ξυπνήστε!

Πάρτε τον έλεγχο της κατάστασης! Μην πιστέψετε πολιτικούς και μίντια! Βγείτε από αυτόν τον εγκληματικό οργανισμό που ονομάζεται Ε.Ε., από αυτό το δυτικό απατηλό νομισματικό σύστημα, πνίγεστε μέχρι θανάτου.

Πάρτε μακριά από αυτούς την κυριαρχία σας και το νόμισμά σας. Δηλώστε αδυναμία να αποπληρώσετε το δημόσιο χρέος σας -ακόμη και σύσσωμη η Δύση δεν μπορεί να σας σταματήσει.

​ΜΗΝ ΑΠΟΔΕΧΕΣΤΕ ό,τι η κυβέρνησή σας, οι Βρυξέλλες και η τρόικα κάνουν σε εσάς και τη χώρα σας

Εάν διοικήσετε τη χώρα σας με τις δημόσιες τράπεζές σας, με τα χρήματά σας, σταδιακά αλλά σίγουρα θα μπορέσετε να ξαναχτίσετε την κατεστραμμένη σας οικονομία. H επιστροφή του χρέους είναι διαπραγματεύσιμη. Υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις ανά τον κόσμο. Η Αργεντινή είναι μία από τις τελευταίες αυτές περιπτώσεις. Ακόμη και η Γερμανία είχε επαναδιαπραγματευθεί το χρέος της το 1952 (δείτε τη Συμφωνία του Λονδίνου για το ξένο χρέος της Γερμανίας).

H Γερμανία, η χώρα που ηγήθηκε της οικονομικής δολοφονίας της Ελλάδας, οφείλει ακόμη να επιστρέψει τεράστιες αποζημιώσεις για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στις 8 Φεβρουαρίου του 2015 ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ζήτησε από τη Γερμανία να επιστρέψει ένα συνολικό ποσόν ύψους 279 δις ευρώ ως αποζημίωση. Τον Απρίλιο του ίδιου έτους, η Γερμανία απάντησε πως το ζήτημα των πολεμικών αποζημιώσεων διευθετήθηκε το 1990 -κάτι που φυσικά δεν ισχύει. Δεν είναι αποκύημα φαντασίας το γεγονός ότι η ασφυκτική πίεση που ασκεί η Γερμανία στην Ελλάδα σήμερα στοχεύει στο να αποπροσανατολίσει τον κόσμο και να στρέψει το ενδιαφέρον μακριά από το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων.

Οι Έλληνες πολίτες γνωρίζουν καλά τι συμβαίνει. ΜΗΝ ΑΠΟΔΕΧΕΣΤΕ ό,τι η κυβέρνησή σας, οι Βρυξέλλες και η τρόικα κάνουν σε εσάς και τη χώρα σας. Σε αντίθεση, απαιτήστε πλήρη καταβολή των γερμανικών αποζημιώσεων… Αντιθέτως, αξιώστε γερμανικές αποζημιώσεις, αξιώστε το Grexit, ως τη μόνη νόμιμη συνέπεια που προέκυψε από το «Όχι» του δημοψηφίσματος τον Ιούλιο του 2015 κατά των μέτρων λιτότητας που ζητεί η τρόικα, σε αντάλλαγμα για ένα πακέτο «διάσωσης».

Εάν το πράξετε, θα δείτε σύντομα ένα φως στο τέλος του τούνελ - ένα φως που έχει σβήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα εξαιτίας της Γερμανίας και των γκάνγκστερ της τρόικας, αλλά και της ίδιας της κυβέρνησής σας.

Απειλές εξόδου από την Ευρωζώνη

Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε προσπαθεί ακόμη να μπλοφάρει και να εντυπωσιάσει τον κόσμο απειλώντας την Ελλάδα με έξοδο από το ευρώ. Οποιαδήποτε υγιής κυβέρνηση θα έκανε αυτήν την απειλή σύμμαχό της εγκαταλείποντας αυτό το σάπιο τέρας που αποκαλείται Ευρωπαϊκή Ένωση, μαζί και το λαθεμένο και απατηλό νόμισμα που ονομάζεται ευρώ. Ωστόσο, το πρόβλημα είναι αυτό: η Ελλάδα κυβερνάται από την τρέλα.

Ως εκ τούτου, η ελληνική κυβέρνηση απαντά στην τρέλα (τρόικα) με λαϊκή υποταγή, με ήπια παράδοση εξουσίας - εις βάρος των εκατομμυρίων ήδη αδικημένων Ελλήνων συμπατριωτών που υποδουλώνονται.

Πέραν αυτών, υπάρχει ένας πρώην Έλληνας υπουργός Οικονομικών που ασκεί ακόμη επιρροή, ο Γιάνης Βαρουφάκης, ο θρυλικός, γοητευτικός και «ριζοσπαστικός» υπουργός με τη μοτοσικλέτα.

​Οι κατηγορίες μου στοχεύουν τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Τσίπρα, όλους αυτούς που ανήκουν στην ελληνική ελίτ, στα μίντια (έχουν στην κυριολεξία όλα πουληθεί όπως και στη Γερμανία από τη CIA;) και στους βουλευτές που κοιτούν με δέος (σ.σ.: τους δανειστές) και φροντίζουν να εξυπηρετήσουν τα προσωπικά τους συμφέρονταΠαρόλο που έχει παραιτηθεί σε μία προφανή πράξη διαμαρτυρίας κατά της υποδούλωσης του ΣΥΡΙΖΑ, των απαιτήσεων της τρόικας μετά το «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος, ο Βαρουφάκης σήμερα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας κομφορμιστής που ζητεί κάποια μεταρρύθμιση στις Βρυξέλλες, οι οποίες δεν θέλουν να φανταστούν το κόστος ενός Grexit, για να μη συμπεριλάβουμε και την κατάρρευση της Ε.Ε. - κατάρρευση η οποία, ωστόσο, βρίσκεται κοντά. Ως υπουργός Οικονομικών δεν έθεσε ποτέ το Grexit ως Plan B.

Δεν υπάρχει κανείς που να φωνάζει, να διαμαρτύρεται, να βγαίνει στους δρόμους, στα μπλόκα, να σταματήσει το ξεπούλημα των γεφυρών, των σιδηροδρόμων, ό,τι έχει απομείνει τέλος πάντων ως δημόσιο αγαθό. Κανείς. Δεν θέλω να κατηγορήσω για αυτό τους Έλληνες, οι οποίοι καθημερινά πρέπει να παλέψουν για την προσωπική τους επιβίωση, να βρουν τρόπους για να ταΐσουν τα παιδιά και τις οικογένειές τους. Οι κατηγορίες μου στοχεύουν τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Τσίπρα, όλους αυτούς που ανήκουν στην ελληνική ελίτ, στα μίντια (έχουν στην κυριολεξία όλα πουληθεί όπως και στη Γερμανία από τη CIA;) και στους βουλευτές που κοιτούν με δέος (σ.σ.: τους δανειστές) και φροντίζουν να εξυπηρετήσουν τα προσωπικά τους συμφέροντα. Καμία δράση. Παρακολουθήστε την Ελλάδα - τη χώρα σας, Έλληνες πολίτες, ενώ αιμορραγεί!

Να είστε προσεκτικοί, διότι όλο αυτό δεν έχει να κάνει με χρέος και διάσωση. Εάν σας πουν ότι η ευθύνη για την κρίση στην Ευρώπη είναι της Ελλάδας και του χρέους της, και ότι η ομαλοποίηση της κατάστασης εξαρτάται από το πόσο η Ελλάδα θα συμμορφωθεί με τους κανόνες του νέου πακέτου διάσωσης, αυτό είναι ένα εξωφρενικό ψέμα.

Αυτή η κρίση δημιουργήθηκε από τους ίδιους τους Ευρωπαίους, από την ελίτ της Ευρώπης, από την Goldman Sachs - η οποία παρεμπιπτόντως διαφεντεύει την ευρωπαϊκή οικονομία.

Διότι θέλουν να συντρίψουν την Ελλάδα να την πετάξουν στον γκρεμό. Αυτοί, τα αποβράσματα των Βρυξελλών και της Ουάσινγκτον, επιδιώκουν μια Ελλάδα υποταγμένη. Γιατί η Ελλάδα διαθέτει μία υψηλά στρατηγική θέση στο σταυροδρόμι μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Η Ελλάδα είναι μία χώρα μέλος του ΝΑΤΟ. Ίσως η δεύτερη στη σειρά πιο σημαντική χώρα του ΝΑΤΟ (μετά την Τουρκία) λόγω της στρατηγικής της θέσης. Δεν θέλουν αυτή η Ελλάδα να διοικείται από ένα αριστερό κόμμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ προφανώς είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από Αριστερά. Είστε νεοφιλελεύθεροι ακριβώς όπως αυτοί. Τα αφεντικά της υφηλίου επιθυμούν «καθεστωτική αλλαγή» - εκείνο το παλιό καλό καθεστώς που απειλεί οτιδήποτε αντίκειται στους νόμους της Δύσης. Αυτήν τη στιγμή η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σκύβει το κεφάλι και υποκλίνεται στα αφεντικά του χρήματος επιτρέποντας την ταπείνωση και την καταστροφή των ίδιων της των πολιτών. 

Εάν η Ελλάδα διεξήγαγε τώρα εκλογές και κέρδιζε ένα δεξιό κόμμα, τύπου Νέα Δημοκρατία ή ακόμη και οι φασίστες της Χρυσής Αυγής, ή μία συμμαχία των δύο, το πρόβλημα του χρέους θα εξανεμιζόταν εν μία νυκτί. Αυτό που επιθυμεί η Ουάσινγκτον μαζί με το σκυλάκι της τις Βρυξέλλες, είναι μια Ελλάδα υποταγμένη που δεν θα ζητεί να μάθει τον ακριβή ρόλο του ΝΑΤΟ, που δεν θα διαπραγματεύεται με την Ε.Ε., που δεν θα ζητεί να απαλλαγεί από τα ευρωπαϊκά δεσμά, που δεν θα έχει πρόσβαση στις συζητήσεις με τις ΗΠΑ για τη Μεσόγειο -για τον υποθαλάσσιο πλούτο σε υδρογονάνθρακες και ορυκτά.

Το παράδειγμα, φυσικά, επεκτείνεται και για την Ιταλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία, χώρες που έχουν τις ακτές τους στη Μεσόγειο. Οι κυβερνήσεις τους έχουν ήδη αλλάξει με εξωτερική παρέμβαση (ΗΠΑ/Ε.Ε.) προκειμένου να επιβληθούν υπάκουα κουτάβια της νεοφιλελεύθερης δεξιάς.

​Είμαι σίγουρος ότι η Ελλάδα έχει ακόμη τη δυνατότητα και τη σοφία να ξαναχτίσει τη ΔημοκρατίαΗ αδρανής ελίτ και η ελληνική κυβέρνηση δεν έχουν καμία δικαιολογία. Είναι το λιγότερο η χειρότερη μορφή του Συνδρόμου της Στοκχόλμης: παραμένουν υποταγμένοι στον βασανιστή τους «μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος». Και ο θάνατος, με όρους απόλυτης καταστροφής, λεηλάτησης και απόλυτης δουλείας, βρίσκεται κοντά.

Εσείς, Έλληνες πολίτες, εσείς θέλετε να συνεχίσετε σε αυτό το μονοπάτι της υποδούλωσης που σας έχει επιβάλει η αυτοκρατορία των αρπακτικών, η οποία στην τελική θα σας ελέγχει σε κάθε βήμα που θα κάνετε;

Ή θα προτιμούσατε να ανακαταλάβετε την κυριαρχία σας, το νόμισμά σας -απαγκιστρωμένοι από τη δικτατορία των Βρυξελλών- και να αρχίσετε από την αρχή -όπως οι ευγενείς και σοφοί Έλληνες έπραξαν 2.500 χρόνια πριν, φέρνοντας τη Δημοκρατία;

Είμαι σίγουρος ότι η Ελλάδα έχει ακόμη τη δυνατότητα και τη σοφία να ξαναχτίσει τη Δημοκρατία. Θυμηθείτε πως, παρόλο που δεν μπορούμε να αλλάξουμε τη γεωγραφική μας θέση, το μέλλον μπορεί αναμφίβολα να διαφοροποιηθεί.

Αυτή η Ελλάδα είναι ακόμη ζωντανή!

Zήτω οι Έλληνες! 

Το διαβάσαμε στο 

THE SECRET REAL TRUTH