Ζωρζής (Γεώργιος) Δρομοκαΐτης 1805 – 1880

Σαν σήμερα 20 Δεκεμβρίου 1880

Χιώτης έμπορος και εθνικός ευεργέτης (Δρομοκαΐτειο).

Ο Ζωρζής (Γεώργιος) Δρομοκαΐτης γεννήθηκε το 1805 στον Κάμπο της Χίου. Καταγόταν από τη βυζαντινή οικογένεια των Δερμοκαΐτη, η οποία είχε μετοικήσει στο νησί από την Κωνσταντινούπολη. Μετά την καταστροφή της Χίου από τους Τούρκους (30 Μαρτίου 1822) συνελήφθη αιχμάλωτος και επιχειρήθηκε να πουληθεί ως δούλος στην Κωνσταντινούπολη. Για καλή του τύχη τον βρήκε και τον αγόρασε ο θείος του Μιχαήλ Αγέλαστος, ο οποίος και τον πήρε υπό την προστασία του.

Αρχικά δούλεψε ως παραγιός σε διάφορα καταστήματα. Με αυστηρές οικονομίες κατάφερε να συγκεντρώσει ένα μικρό κεφάλαιο και να εξελιχθεί σε ένα επιτυχημένο έμπορο, με δραστηριότητες στη Συρία, την Αίγυπτο και τη Γαλλία. Έζησε για πολλά χρόνια στη Βηρυτό κι εκεί γνώρισε και νυμφεύθηκε την Ταρσή Φραγκοπούλου, αδελφή του εξέχοντος εμπόρου Σταματίου Φραγκόπουλου.

Το 1871, μετά δωδεκαετή παραμονή στη Μασσαλία, επέστρεψε στη Χίο, εξαιτίας της σοβαρής ασθένειας της γυναίκας του, η οποία πιθανόν να έπασχε από ψυχασθένεια. Μετά τον θάνατό της δεν ξαναπαντρεύτηκε, και αφού δεν είχε παιδιά αφοσιώθηκε στο εμπόριο και τις αγαθοεργίες. Ενίσχυσε με σημαντικά ποσά κοινωφελή ιδρύματα της Χίου. Συγκεκριμένα διέθεσε:

• 300.000 δραχμές στο γυμνάσιο του νησιού
• 25.000 στο Λωβοκομείο (Λεπροκομείο)
• 25.000 υπέρ της Φιλοπτώχου Αδελφότητος
• 100.000 στο Αμαλίειο Ορφανοτροφείο
• 40.000 στον Σύλλογο των Κυριών υπέρ της γυναικείας εκπαιδεύσεως
• 40.000 στο νοσοκομείο του Ευαγγελισμού

Η μεγαλύτερη ευεργεσία του, με την οποία διασώθηκε ως τις μέρες μας το όνομά του, είναι το ψυχιατρικό θεραπευτήριο στο Δαφνί της Αττικής, το οποίο φέρει την ονομασία «Φρενοκομείον Ζωρζή και Ταρσής Δρομοκαίτου», γνωστότερο ως Δρομοκαίτειο. Με τη διαθήκη του, που ήταν κατατεθειμένη στο Ελληνικό Προξενείο της Χίου (η Χίος βρισκόταν υπό τουρκικό ζυγό έως το 1912), κληροδότησε το ποσό των 800.000 δραχμών, με το οποίο κατέστη δυνατή η ανέγερση του νοσηλευτικού ιδρύματος και η λειτουργία του το 1887, επτά χρόνια μετά τον θάνατό του, που επισυνέβη στις 20 Δεκεμβρίου 1880.

Σχετικά...

Δύο ποιήματα του Γεωργίου Σουρή, που δημοσιεύτηκαν στην έμμετρη σατιρική εφημερίδα Ο Ρωμηός τον Απρίλιο του 1884.

Εις τα θεμέλια του Φρενοκομείου

Ω Εορτή των Εορτών... Ω ευτυχής ημέρα!
Ω! τώρα πρέπει ο καθείς του Άστεως πολίτης
να βάλει στο μπαλκόνι του μια κόκκινη παντιέρα
με μια χρυσήν επιγραφή "Ζωρζής Δρομοκαΐτης".
Ναι! τώρα πρέπει στολισμός με δάφνες και μυρσίνες,
Ναι! τώρα πρέπουν κανονιές, φανάρια και ρετσίνες.

Φρενοκομείο κτίζεται και στη σοφήν Ελλάδα!
Α! ο Θεός εφώτισε τον Χιώτη τον Ζωρζή
και τώρα μέσα στου Δαφνιού τη τόση πρασινάδα
θα βρίσκουμε παρηγοριά κι η μνήμη του θα ζει.
Ω μέγα ευεργέτημα των ευεργετημάτων!
Ω μόνον οικοδόμημα των οικοδομημάτων!

Θέλει λαμπρόν Μαυσώλειον αυτός ο κληροδότης,
παιάνας κι αποθέωσιν εις τρίτους ουρανούς!...
Ευρέθη μες στους Χιώτηδες, με γνώση κι ένας Χιώτης,
κι εσκέφθη ο μεγάλος του και πρακτικός του νους
πως μέσα στην Ελλάδα μας που πλημμυρούν τα φώτα,
Φρενοκομείον έπρεπε να γίνει πρώτα-πρώτα.

Και ολίγα για το σπήτι του Ζωρζή Δρομοκαίτη

Ετέθη ο θεμέλιος του Δρομοκαίτου λίθος
παρόντος του πρωθυπουργού και των αρχών εν γένει
τους υπεδέχθη με χαράν και των τρελλών το πλήθος,
και τέλος όλοι έφυγαν κατενθουσιασμένοι.
Μίαν ευχή εκφράζομεν επί τη ευκαιρία:
Το ευγενές μας κτίριον ποτέ να μην αδειάση
Ήγουν πας Έλλην κύριος και Ελληνίς κυρία
ευχόμεθα να το ίδη και να το δοκιμάση.

Ευχόμεθα μετ’ ου πολύ και δεύτερον να γίνη
και εν ανάγκη μάλιστα να κτίσωμεν και τρίτον,
γιατ’ είναι μονοπώλιον και η παραφροσύνη
εδώ στην χώρα των Μουσών, στην χώραν των χαρίτων

Αλλ’ όμως η της πυρκαγιάς σκληρά επιδημία
ευχόμεθα να μη φανή και στα φρενοκομεία.
είναι τα μόνα κτίρια για των Ρωμηών τη χώρα,
κι’ ευχόμεθα να μην καούν κι’ εκείνα καμμιάν ώρα.

11 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ. ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ

Στις 11 Δεκεμβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού. Τα παιδιά όλου του κόσμου, ανεξαρτήτου χρώματος γιορτάζουν. Αν όμως θέλετε τη γνώμη μου, τα παιδιά όλου του κόσμου θα έπρεπε να γιορτάζουν κάθε μέρα.
Γιατί τα παιδιά όπως και οι ενήλικες έχουν δικαιώματα. Δικαιώματα που κάποιοι που θεωρούνται "έξυπνοι" καταπατούν με τον πιο βάναυσο τρόπο. 
Τι να πρωτοσκεφτεί κανείς; Την ψυχαναγκαστική παιδική εργασία; Την παιδική πορνεία; Την παιδική βία που βιώνουν παιδιά ακόμα και μέσα στην κούνια τους; Την έλλειψη εκπαίδευσης; Την έλλειψη βασικών καθημερινών αναγκών(νερό, φαγητό, ένδυση);
Την έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης;

Η Χάρτα των δικαιωμάτων του παιδιού αναφέρει:

* Δικαιούμαι να έρθω στη ζωή. Δικαιούμαι να υπάρξω.
* Δικαιούμαι να μεγαλώσω σε έναν κόσμο χωρίς βία και φτώχεια.
* Δικαιούμαι να ζήσω σε έναν κόσμο που σέβεται και προστατεύει το φυσικό περιβάλλον.
* Δικαιούμαι να έχω ελεύθερη πρόσβαση στον μαγικό κόσμο της γνώσης.
* Δικαιούμαι να έχω ελεύθερο χρόνο και χώρο για να παίζω.
* Δικαιούμαι να μάθω τί είνα καλό για την σωματική και ψυχική μου υγεία.
* Δικαιούμαι να περνάω αρκετό χρόνο με τους γονείς μου.
* Δικαιούμαι να ζήσω με αθωότητα και ανεμελιά τα παιδικά μου χρόνια.
* Δικαιούμαι να ζήσω σε μιά κοινωνία που προστατεύει τα προσωπικά μου δεδομένα.
* Δικαιούμαι έναν κόσμο ανθρώπινο, δίκαιο και ειρηνικό. ΄Εναν κόσμο στον οποίο θα μεγαλώσουν αύριο τα δικά μου παιδιά.


Όμως σπαταλάμε πολύτιμη ενέργεια στο να μετράμε τα λάθη. Μήπως θα έπρεπε να την σπαταλάμε για την εύρεση λύσεων;
Η απάντηση είναι ΝΑΙ.
Ήδη πολλές οργανώσεις ασχολούνται χρόνια με αυτό το κομμάτι. Η Unicef, η Unesco,η Actionaid ειναι 3 από τις πιο σημαντικές που προσφέρουν έργο, διαδραστικά με πολίτες σαν όλους εμάς. 


Ας γίνει αυτή η 11 Δεκεμβρίου μέρα έναρξης μιας μάχης που όλοι μπορούμε να δώσουμε και να κερδίσουμε! Γιατί όλοι θέλουμε να κοιτάμε στα μάτια τα παιδιά και να καθρεπτίζεται μέσα τους η ψυχή μας.
Η ψυχή που θα έχουμε προσφέρει για να μπορούν όλα τα παιδικά μάτια να χαμογελούν!


Και κλείνω με κάτι που βρήκα κάποτε σε ένα κείμενο και το αντέγραψα. 
Δεν έγραψα συγγραφέα, δεν έγραψα τίποτα, ενώ θα έπρεπε!
Ας με συγχωρήσει που το δανείζομαι για αυτήν εδώ τη μέρα, αλλά τον ευχαριστώ πολύ γιατί θα το θεωρήσω δώρο του σε όλα τα παιδιά του κόσμου!!
Σαν θέμα έχει τη φωνή όλων των παιδιών. Όλων αυτών των παιδιών που μας μιλάνε αλλά εμείς δεν ακούμε. Γιατί έχουμε μάθει μόνο να μιλάμε. Μόνο να διατάζουμε. Τι θα μας έλεγαν όμως αν σωπαίναμε και μπορούσαμε να τα ακούσουμε;



* Αν ζω μέσα στην κατανόηση, μαθαίνω να έχω υπομονή.
* Αν ζω μέσα στη δικαιοσύνη, μαθαίνω να είμαι δίκαιος.
* Αν ζω μέσα στην ασφάλεια, μαθαίνω να πιστεύω.
* Αν ζω μέσα στην κριτική, μαθαίνω να κατακρίνω.
* Αν ζω σε εχθρικό περιβάλλον, μαθαίνω να καυγαδίζω.
* Αν ζω μέσα στην ντροπή, μαθαίνω να αισθάνομαι ένοχος.
* Αν με δέχονται όπως είμαι, μαθαίνω να βρίσκω την αγάπη μέσα στον κόσμο.


Πηγές : UNICEF, UNESCO, ACTIONAID

ΜΟΝΗ ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗΣ ΧΙΛΙΟΜΟΔΙ - ΛΟΥΤΡΑΚΙ

Ομιλία του Γιώργου Σεφέρη κατά την τελετή παραλαβής του Βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας, 11 Δεκεμβρίου 1963

 

Σαν να το είπε χθές> > Πριν Μιλήσεις, Άκου. > Πριν Γράψεις, Σκέψου. > Πριν Πληγώσεις, Νιώσε. > Πριν Μισήσεις, Αγάπησε. > Πριν  τα Παρατήσεις, Προσπάθησε. > Μα Πριν Πεθάνεις, ΖΗΣΕΕΕΕΕΕΕΕΕ! “Ἀνήκω σὲ µία χώρα µικρή”( Ομιλία του Γιώργου Σεφέρη) > Εδώ και μήνες η Ελλάδα είναι στο πραιτώριο.  Χλευάζεται και κατασυκοφαντείται.  Αναίσχυντοι αργυραμοιβοί την παίζουν στα ζάρια. Προσβάλλουν τους ανθρώπους της, αμφισβητούν την ιστορία της και τον πολιτισμό της. Όποια  εφημερίδα και να ανοίξεις, μας έχουν κατατάξει στα  «σκουπίδια». Μας θεωρούν ένα περιττό βάρος, από το οποίο  όλοιθέλουν να απαλλαγούν, αλλά δεν ξέρουν ακόμα πώς.  Ε, λοιπόν, η Ελλάδα δεν είναι για τα σκουπίδια! Δεν είμαστε  οι Έλληνες διεφθαρμένοι και τεμπέληδες. Χαβαλέδες ήμασταν για πολύ καιρό. Βάλαμε τον αυτόματο πιλότο. Ένας φτωχός λαός, που > γνώρισε την αφθονία και παρασύρθηκε γιατί νόμισε πως θα κρατήσει για πάντα. Πίστεψε και στα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» κάποιων  αδίστακτων πολιτικάντηδων. Για την ακρίβεια ίσως στην Ελλάδα υπάρχουν  λιγότεροι διεφθαρμένοι και τεμπέληδες απ’ ότι σε πολλές άλλες χώρες.  Και τώρα ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Είναι μια δύσκολη ώρα, αλλά δεν  ήρθε το τέλος.  Όμως, ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα το 15% του πληθυσμού της δεν ζει με κουπόνια. Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα, κάθε ελληνόπουλο έχει δωρεάν πρόσβαση στο  Πανεπιστήμιο. Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα έχουμε ένα, έστω ημιτελές, αλλά έχουμε σύστημα υγείας. Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα έχουμε ένα κράτος που έχει μια μεγάλη περιουσία. Άλλα κράτη δεν έχουν τίποτα. Αυτήν βλέπουν και  ξερογλύφονται.  Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα οι γονείς βοηθάνε τα παιδιά τους και εκείνα  Ευτυχώς, η μικρή και φτωχή Ελλάδα δεν ήταν απούσα από καμιά μεγάλη  μάχη για την ελευθερία. Και έδινε το είναι της, όταν οι άλλοι είχαν  ήδη παραδώσει και την ψυχή και το πνεύμα.  Ευτυχώς ακόμα, η Ελλάδα έχει μέλλον.  Έβλεπα εκείνα τα κορίτσια της Εθνικής Ομάδος Πόλο, να ανεβαίνουν στον  Όλυμπο,  μες τη «φωλιά του Δράκου», και είπα , πως  δεν χάθηκε η  ελπίδα. Υπάρχει ακόμα το μέταλλο του νικητή.  Η Ελλάδα έχει μέλλον, γιατί στη μακραίωνα ιστορία της κάθε μεγάλη ήττα  και καταστροφή, αντί να την  αφανίσει, την ανάσταινε!  Γιατί τα γράφω αυτά; Μου τηλεφώνησαν κάποιοι «φίλοι» απ’ το εξωτερικό  και  μας ….νεκρολογούσαν! Είναι απ’ τα κοράκια που έχουν στοιχηματίσει  στην πτώχευσή μας και ανησυχούν μήπως και χάσουν τα λεφτά τους!  Και  βιάζονται! Τόσο πολύ θύμωσα που έκλεισα το τηλέφωνο. Ύστερα τους  έστειλα το κείμενο που ακολουθεί….    Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στὴ Μεσόγειο, ποὺ δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ τὸν  ἀγώνα τοῦ λαοῦ, τὴ θάλασσα, καὶ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου.  Εἶναι µικρὸς ὁ τόπος µας, ἀλλὰ ἡ παράδοσή του εἶναι τεράστια καὶ τὸ  πράγµα ποὺ τὴ χαρακτηρίζει εἶναι ὅτι µᾶς παραδόθηκε χωρὶς διακοπή. Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα δὲν ἔπαψε ποτὲ της νὰ µιλιέται. Δέχτηκε τὶς  ἀλλοιώσεις ποὺ δέχεται καθετὶ ζωντανό, ἀλλὰ δὲν παρουσιάζει κανένα  χάσµα. Ἄλλο χαρακτηριστικὸ αὐτῆς τῆς παράδοσης εἶναι ἡ ἀγάπη της γιὰ τὴν  ἀνθρωπιά, κανόνας της εἶναι ἡ δικαιοσύνη.  Στὴν ἀρχαία τραγωδία, τὴν ὀργανωµένη µὲ τόση ἀκρίβεια, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ξεπερνᾶ τὸ µέτρο, πρέπει νὰ τιµωρηθεῖ ἀπὸ τὶς Ἐρινύες. Ὅσο γιὰ µένα συγκινοῦµαι παρατηρώντας πὼς ἡ συνείδηση τῆς δικαιοσύνης εἶχε τόσο πολὺ διαποτίσει τὴν ἑλληνικὴ ψυχή, ὥστε νὰ γίνει κανόνας τοῦ  φυσικοῦ κόσµου. Καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς διδασκάλους µου, τῶν ἀρχῶν τοῦ περασµένου αἰώνα, γράφει: «… θὰ χαθοῦµε γιατί ἀδικήσαµε …». Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦταν ἀγράµµατος. Εἶχε µάθει νὰ γράφει στὰ τριάντα πέντε χρόνια τῆς ἡλικίας του.  Ἀλλὰ στὴν Ἑλλάδα τῶν ἡµερῶν µας, ἡ προφορικὴ παράδοση πηγαίνει µακριὰ στὰ περασµένα ὅσο καὶ ἡ γραπτή. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ ποίηση. Εἶναι γιὰ µένα σηµαντικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Σουηδία θέλησε νὰ τιµήσει καὶ τούτη τὴν ποίηση καὶ ὅλη τὴν ποίηση γενικά, ἀκόµη καὶ ὅταν  ἀναβρύζει ἀνάµεσα σ’ἕνα λαὸ περιορισµένο.  Γιατί πιστεύω πὼς τοῦτος ὁ σύγχρονος κόσµος ὅπου ζοῦµε, ὁ  τυρρανισµένος ἀπὸ τὸ φόβο καὶ τὴν ἀνησυχία, τὴ χρειάζεται τὴν ποίηση.  Ἡ ποίηση ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἀνθρώπινη ἀνάσα – καὶ τί θὰ  γινόµασταν ἂν ἡ πνοή µας λιγόστευε;  Εἶναι µία πράξη ἐµπιστοσύνης – κι ἕνας Θεὸς τὸ ξέρει ἂν τὰ δεινά µας  δὲν τὰ χρωστᾶµε στὴ στέρηση ἐµπιστοσύνης.  Παρατήρησαν, τὸν περασµένο χρόνο γύρω ἀπὸ τοῦτο τὸ τραπέζι, τὴν πολὺ  µεγάλη διαφορὰ ἀνάµεσα στὶς ἀνακαλύψεις τῆς σύγχρονης ἐπιστήµης καὶ  στὴλογοτεχνία. παρατήρησαν πὼς ἀνάµεσα σ’ ἕνα ἀρχαῖο ἑλληνικὸ δράµα  καὶ ἕνα σηµερινό, ἡ διαφορὰ εἶναι λίγη. Ναί, ἡ συµπεριφορὰ τοῦ ἀνθρώπου δὲ µοιάζει νὰ ἔχει ἀλλάξει βασικά. Καὶ πρέπει νὰ προσθέσω πὼς  νιώθει πάντα τὴν ἀνάγκη ν’ ἀκούσει τούτη τὴν ἀνθρώπινη φωνὴ ποὺ ὀνοµάζουµε ποίηση. Αὐτὴ ἡ φωνὴ ποὺ κινδυνεύει νὰ σβήσει κάθε στιγµὴ ἀπὸ στέρηση ἀγάπης καὶ ὁλοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγηµένη, ξέρει ποὺ νὰ  ’βρει καταφύγιο, ἀπαρνηµένη, ἔχει τὸ ἔνστικτο νὰ πάει νὰ ριζώσει στοὺς  πιὸ ἀπροσδόκητους τόπους. Γι’ αὐτὴ δὲν ὑπάρχουν µεγάλα καὶ µικρὰ µέρη  τοῦ κόσµου. Τὸ βασίλειό της εἶναι στὶς καρδιὲς ὅλων τῶν ἀνθρώπων τῆς  γῆς. Ἔχει τὴ χάρη ν’ ἀποφεύγει πάντα τὴ συνήθεια, αὐτὴ τὴ βιοµηχανία.  Χρωστῶ τὴν εὐγνωµοσύνη µου στὴ Σουηδικὴ Ἀκαδηµία ποὺ ἔνιωσε αὐτὰ τὰ  πράγµατα, ποὺ ἔνιωσε πὼς οἱ γλῶσσες, οἱ λεγόµενες περιορισµένης  χρήσης, δὲν πρέπει νὰ καταντοῦν φράχτες ὅπου πνίγεται ὁ παλµὸς τῆς  ἀνθρώπινης καρδιᾶς, ποὺ ἔγινε ἕνας Ἄρειος Πάγος ἱκανός νὰ κρίνει µὲ  ἀλήθεια ἐπίσηµη τὴν ἄδικη µοίρα τῆς ζωῆς, γιὰ νὰ θυµηθῶ τὸν Σέλλεϋ, τὸν ἐµπνευστή, καθώς µᾶς λένε, τοῦ Ἀλφρέδου Νοµπέλ, αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου  ποὺ µπόρεσε νὰ ἐξαγοράσει τὴνἀναπόφευκτη βία µὲ τὴ µεγαλοσύνη τῆς  καρδιᾶς του.  Σ’ αὐτὸ τὸν κόσµο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας µας χρειάζεται ὅλους  τούς ἄλλους. Πρέπει ν’ ἀναζητήσουµε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ  βρίσκεται.  Ὅταν στὸ δρόµο τῆς Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴ Σφίγγα, κι αὐτὴ τοῦ  ἔθεσε τὸ αἴνιγµά της, ἡ ἀπόκρισή του ἦταν: ὁ ἄνθρωπος. Τούτη ἡ ἁπλὴ  λέξη χάλασε τὸ τέρας. Ἔχουµε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψουµε.  Ἂς  συλλογιστοῦµε τὴν ἀπόκριση τοῦ Οἰδίποδα.» Ομιλία του Γιώργου Σεφέρη κατά την τελετή παραλαβής του Βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας, 11 Δεκεμβρίου 1963 Σαν να το είπε χθές!

Στην Ελλάδα το ιερό σκήνωμα της Αγίας Ελένης, μητέρας του Μεγάλου Κωνσταντίνου!!!

Την έλευση του ιερού σκηνώματος της Αγίας Ισαποστόλου Ελένης, μητέρας του Μεγάλου Κωνσταντίνου, από τη Βενετία στην Αθήνα τον Μάιο, ανακοίνωσε ο γενικός διευθυντής της Αποστολικής Διακονίας, επίσκοπος Φαναρίου Αγαθάγγελος.
Το ιστορικών διαστάσεων γεγονός, καθώς θα μεταφερθεί στην Ελλάδα για πρώτη φορά στην ιστορία, ανακοίνωσε στους πιστούς που παρακολούθησαν τον Εσπερινό της παραμονής της εορτής της Αγίας Βαρβάρας στο προσκύνημα του ομώνυμου δήμου της Αττικής.
«Θα φέρουμε το ιερό σκήνωμα της Αγίας Ελένης και το τίμιο ξύλο με το σύνθημα «Αναδεικνύουμε την πνευματική ταυτότητα της Ευρώπης», διότι Ευρώπη χωρίς τη χριστιανική παράδοση και πίστη, που την οικοδόμησε, δεν δύναται να υπάρξει», τόνισε ο επίσκοπος Φαναρίου ο οποίος είναι και ο εμπνευστής της ενέργειας αυτής και για την οποία ήδη η Διαρκής Ιερά Σύνοδος έχει δώσει την άδειά της.
Υπογράμμισε πως «εάν σήμερα στην Ευρώπη πληρώνουμε ένα τίμημα, είναι γιατί ξεχάσαμε ότι ακριβώς αυτός ο πολιτισμός στηρίζεται στον Χριστό μας και μόνο έτσι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα».
Ο επίσκοπος Φαναρίου διοικεί τον αρχαιότερο εκκλησιαστικό οργανισμό της Εκκλησίας της Ελλάδος, την Αποστολική Διακονία, που φέτος συμπληρώνει 80 χρόνια ζωής.
Σύμφωνα με την ανακοίνωσή του, το ιερό λείψανο θα μεταφερθεί στην Ελλάδα στις 14 Μαΐου 2017 από την ιταλική πόλη, όπου φυλάσσεται. Μεταφέρθηκε εκεί από την Κωνσταντινούπολη το 1211 στα χέρια Σταυροφόρων μαζί με πολλούς άλλους θησαυρούς.
Μαζί του θα μεταφερθεί και τεμάχιο τιμίου ξύλου. Το ιερό σκήνωμα και το τίμιο ξύλο θα εκτεθούν σε προσκύνημα στον ΙΝ Αγίας Βαρβάρας, στον ομώνυμο Δήμο της Αττικής.
Η Αγία Ελένη είναι μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του χριστιανισμού. Τιμάται τόσο από την Ορθόδοξη όσο και τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Σε εκείνη αποδίδεται η εύρεση του Τιμίου Σταυρού στους Αγίους Τόπους καθώς και η ανάδειξη των εκεί προσκυνημάτων.

«Έφυγε» από τη ζωή ο Πέτρος Φυσσούν

Την τελευταία του πνοή στα 83 του χρόνια, άφησε ο μεγάλος ηθοποιός Πέτρος Φυσσούν, ο οποίος νοσηλευόταν στο νοσοκομείο Σωτηρία με λοίμωξη του αναπνευστικού.
Ο αγαπητός ηθοποιός και σκηνοθέτης γεννήθηκε στις 5 Οκτωβρίου του 1933, ήταν γιος πρόσφυγα από τη Ρωσία που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα μετά τη ρωσική επανάσταση.

Δημήτριος Καμπέρος: Ο Πρώτος Αεροπόρος Της Αεροπορίας Στρατού Που Έμεινε Γνωστός Ως... Τρελοκαμπέρος

Τολμηρές πτήσεις και ριψοκίνδυνα ακροβατικά που έκοβαν την ανάσα 
του μαγεμένου πλήθους από τον «μουρλό» Δημήτριο Καμπέρο

Ξεκίνησε την καριέρα του ως ανθυπολαχαγός του Πυροβολικού και κανείς δεν ήξερε ότι αργότερα θα γινόταν ένας από τους πρώτους Έλληνες αεροπόρους και ο πρώτος στρατιωτικός αεροπόρος.
Τολμηρές πτήσεις, ριψοκίνδυνα ακροβατικά στον αέρα που έκοβαν την ανάσα του μαγεμένου πλήθους κι ένας ατίθασος χαρακτήρας έμεινε στην ιστορία με την έκφραση «τρελοκαμπέρο» που χρησιμοποιούμε ακόμη προκειμένου να χαρακτηρίσουμε κάποιον ασυγκράτητο και ατρόμητο. Δεν δείλιαζε μπρος στον κίνδυνο αλλά αντιθέτως τον επιδίωκε. Διέθετε και αυτός με την σειρά του εκείνη την ιδιαίτερη τρέλα που χαρακτήριζε ανέκαθεν τους Έλληνες και τους τοποθετούσε στην κορυφή της παγκόσμιας ιστορίας.
Με ενθουσιασμό και τόλμη ο «μουρλός» αεροπόρος Δημήτριος Καμπέρος έσπασε τα ρεκόρ της εποχής του και έγινε πρότυπο για τους συναδέλφους του, Έλληνες και Ευρωπαίους.
Ο Δημήτριος Καμπέρος γεννήθηκε στην Ύδρα το 1883, πρωτότοκος γιος έξι παιδιών εύπορης οικογένειας. Μεγάλωσε στον Πειραιά και φοίτησε στη Σχολή Ευελπίδων όπου αποφοίτησε αριστούχος το 1905. Κατατάχθηκε στο Πυροβολικό συνεχίζοντας τη στρατιωτική του καριέρα.

Ο πιλότος της Ελληνικής αεροπορίας Δημήτριος Καμπέρος, 1912-1913, 

Πηγή φωτογραφίας: Wikipedia

Στις 27 Μαΐου 1911, η κυβέρνηση Βενιζέλου υπέγραψε συμφωνία με τη γαλλική κυβέρνηση ότι θα εφοδίαζε την ελληνική με αεροπλάνα, εξοπλισμό και τεχνογνωσία. Τον Μάιο του ίδιους έτους η βρετανική Αποστολή Ναυτικής Συνεργασίας και ένα μήνα αργότερα η γαλλική Αποστολή Πεζικού έφθασαν στην Ελλάδα προκειμένου ν α οργανώσουν το ελληνικό Ναυτικό και Πεζικό. Επιπλέον είχαν αναλάβει να οργανώσουν και να ιδρύσουν της Αεροπορία Στρατού. Ο πρωθυπουργός Βενιζέλος έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον βλέποντας τις άμεσες επιπτώσεις στην άμυνα της χώρας.  Η εγκύκλιος η οποία εκδόθηκε τον Μάιο του 1911 καλούσε όλους τους ενδιαφερόμενους να καταθέσουν τα απαραίτητα δικαιολογητικά για την παρακολούθηση μαθημάτων αεροπλοΐας. Ο Καμπέρος κατέθεσε τα δικαιολογητικά του και επιλέχθηκε ανάμεσα σε 60 υποψηφίους. Τρεις αξιωματικοί τον πρώτο χρόνο κι άλλοι τρεις τον επόμενο αποτέλεσαν τους πρώτους υποψήφιους.
Στάλθηκαν για εκπαίδευση στην Σχολή Ανρύ Φαρμάν στο Ετάμπ έξω από το Παρίσι. Ο Καμπέρος αποφοίτησε πρώτος με πολιτικό δίπλωμα. Η ελληνική κυβέρνηση παρήγγειλε τέσσερα Φαρμάν και ο Βενιζέλος με την ιδιότητά του ως Υπουργός των Στρατιωτικών τα βάφτισε «Δαίδαλος, «Αετός», «Γυψ» και «Ιέραξ» στις 27 Μαΐου 1912.
Ο πρωθυπουργός με μεγάλη επισημότητα άρχισε τον επιβαπτίσιο λόγο του με τα εξής:
«Εις το πρώτον στρατιωτικόν αεροπλάνον, κύριοι δίδω το όνομα του πρώτου Έλληνος αεροπόρου του Δαίδαλου, το δεύτερο το ονομάζω «Αετόν», τα δύο άλλα τα οποία ευρίσκονται ακόμη εις τον Πειραιά τα βαπτίζω «Γυψ» και «Ιέραξ». Πέποιθα επίσης ότι οι επ’αισίοις οιωνοίς αρξάμενοι εθνικοί έρανοι προς κατασκευήν αεροπλάνων θα προσθέσωσιν εις την μοίραν του εναερίου στόλου μας και άλλας τοιαύτας. Ούτω δε όχι μόνον θα ενισχυθώσι μεγάλως αι πολεμικαί μας δυνάμεις, αλλά θα κατορθώσωμεν ίνα μη υστερήσωμεν εις την ευγενήν άμιλλαν προς κατάκτησιν του αέρος».

Η πρώτη στρατιωτική πτήση

Τον Μάιο του 1912 η είδηση ότι το πρώτο στρατιωτικό αεροπλάνο θα απογειωνόταν στο Φάληρο, διαδόθηκε σε όλο τον αθηναϊκό λαό. Η πρώτη επιδεικτική πτήση πολεμικού αεροσκάφους στην Ελλάδα με αεροπλάνο Φαρμάν και χειριστή τον υπολοχαγό Αεροπόρο Δημήτριο Καμπέρο ήταν γεγονός. Οι Αθηναίοι είχαν καταφθάσει με κάθε μέσο από κάθε άκρη της Αθήνας και του Πειραιά προκειμένου να θαυμάσουν τον γενναίο αεροπόρο. Ο Καμπέρος πήδηξε στο χειριστήριο του μικρού Φαρμάν και έθεσε σε κίνηση τον κινητήρα. Με ένα νεύμα του οι στρατιώτες απομακρύνθηκαν. Το «σιδερένιο πουλί» προχώρησε μερικά μέτρα και στη συνέχεια βρέθηκε στους αιθέρες.
Οι θεατές εκστασιασμένοι ζητωκραύγαζαν και χειροκροτούσαν τον πρώτο Έλληνα στρατιωτικό αεροπόρο. Στα οκτώ λεπτά της πτήσης, ο Καμπέρος πέταξε πάνω από το Νέο Φάληρο, την Καστέλα, διέγραψε μερικούς κύκλους με το αεροπλάνο του και προσγειώθηκε προς το μέρος της θάλασσας. Τα  πλήθη ζητωκραύγαζαν αλλά τους έπιανε και ο φόβος μήπως ο δεινός αεροπόρος πέσει.
Όλο το καλοκαίρι του 1912 ο Καμπέρος συνέχιζε τις επιδείξεις του πάνω από το μαγεμένο πλήθος που συνέρρεε για να τον θαυμάσει. Πετούσε πάνω από την Αθήνα και το Φάληρο και τα πλήθη ζητωκραύγαζαν. Εξαιτίας των ριψοκίνδυνων ακροβατικών στον αέρα και των τολμηρών του πτήσεων που έκοβαν την ανάσα του μαγεμένου πλήθους έμεινε στην ιστορία με την έκφραση τρελοκαμπέρος που χρησιμοποιούμε για να χαρακτηρίσουμε τον τολμηρό και ασυγκράτητο.

Απογείωση του διπλάνου του Δημήτριου Kαμπέρου, 1912-1913, 

Πηγή φωτογραφίας: Wikipedia

Η πτήση του με το υδροπλάνο και το παγκόσμιο ρεκόρ

Τα επιτυχημένα αποτελέσματα από τη χρησιμοποίηση του αεροπλάνου  σε αναγνωριστικές αποστολές στα στρατιωτικά γυμνάσια του Μαΐου, έδωσαν την ιδέα μετατροπής του στρατιωτικού αεροπλάνου «Δαίδαλος» σε υδροπλάνο. Η μετατροπή είχε τεράστια επιτυχία και έγινε από τον ίδιο τον υπολοχαγό Δημήτριο Καμπέρο, με την βοήθεια του γάλλου αερομηχανικού Σοβώ και του καθηγητή του Πολυτεχνείου Χόνδρου προσθέτοντας δύο πλωτήρες στο μικρό Φαρμάν που ήταν ευέλικτο. Το υδροπλάνο μπορούσε να χρησιμεύσει ως πολεμικό όπλο σε περίοδο πολέμου για την ανίχνευση εχθρικού στόλου. Ο συνδυασμός αεροπλάνου και πλωτού μέσου ήταν ο καταλληλότερος για την άμεση προστασία των χιλιάδων νησιών του Αιγαίου κ του Ιονίου.
Στις 22 Ιουνίου 1912, ο «Δαίδαλος» ως υδροπλάνο έκανε την πρώτη του δοκιμαστική πτήση πάνω από το Φαληρικό όρμο. Στις 24 Ιουνίου 1912, αφού αποθαλασσώθηκε από το Φάληρο, έφτασε στη Ύδρα. Στην επιστροφή κατέκτησε το ευρωπαϊκό ρεκόρ ταχύτητας στην διαδρομή Ύδρας-Φαλήρου με ταχύτητα 110 χλμ την ώρα σε απόσταση 165 χλμ και σε μία ώρα και είκοσι λεπτά. Την επόμενη μέρα οι εφημερίδες περιέγραφαν με ενθουσιασμό την πρωτιά αυτή του Καμπέρου.

Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι

Τον Οκτώβριο του 1912 ο λόχος των τεσσάρων αεροπλάνων θα πάρει μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους. Ο Καμπέρος θα πετάξει με τον «Δαίδαλο» σε αναγνωριστικές πτήσεις ενώ επινόησε τη ρίψη χειροβομβίδων του μισού κιλού ελληνικής κατασκευής από το διπλανό. Ο «Δαίδαλος» αποτέλεσε το πρώτο βομβαρδιστικό στην Ευρώπη μετά την Ιταλία στον πόλεμο στη Λιβύη το 1911. Ο Καμπέρος δεν επέφερε σημαντικές φθορές στις εχθρικές γραμμές με την ρίψη αυτή αλλά κατόρθωσε να κάμψει το ηθικό των Τούρκων.
Οι δύο αποστολές του Καμπέρου ήταν οι πρώτες στον ευρωπαϊκό χώρο ενώ οι δεύτερες στον κόσμο σε επίπεδο αναγνώρισης και βομβαρδισμού μετά τις ιταλικές στη Λιβύη με κοινό εχθρό την Τουρκία.
Ο παγκόσμιος τύπος έγραψε διθυράμβους για την ελληνική αεροπορία και αυτό οφειλόταν στις εύστροφες κινήσεις στρατηγικής του Καμπέρου. Τα νέα ταξίδεψαν παντού και εκείνος έγινε λαϊκός θρύλος. Ο παράτολμος, ο ριψοκίνδυνος κύριος Καμπέρος είχε ήδη γίνει θρύλος! Ήταν γνωστός παντού στην αθηναϊκή κοινωνία και είχε εξαπλωθεί η φήμη του στο πανελλήνιο!
Είχε καταφέρει να κάνει κάτι που κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να πράξει: Να αψηφήσει τον κίνδυνο, τον θάνατο για να συλλέξει πολύτιμο υλικό υπέρ της πατρίδας. Και βέβαια τον θεώρησαν και λίγο μουρλό που επιχειρούσε τέτοια υπεράνθρωπα έργα. Και το παρατσούκλι του έχει πια καθιερωθεί, «τρελοκαμπέρος».

Η Σχολή Ικάρων

Παραιτήθηκε ως αεροπόρος τον Δεκέμβριο του 1912 και επέστρεψε στο Πυροβολικό. Πολέμησε ως λοχαγός του Πυροβολικού στην Ήπειρο ενώ το 1915 επανέρχεται στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης ως Διοικητής του. Το 1916 μεταφέρει το αεροδρόμιο στη Λάρισα όπου το επανδρώνει ενώ αναλαμβάνει την εκπαίδευση και διοίκησή του. Όλο αυτό το διάστημα  αγωνίζεται για την εδραίωση της αεροπορίας ως ξεχωριστό όπλο και την ονομασία της Σχολής της Αεροπορίας σε «Σχολή Ικάρων». Το 1917 παραιτείται από τον Στρατό και αναλαμβάνει το τεχνικό γραφείο του πατέρα του στον Πειραιά όπου κατασκευάζει εργοστάσια, εκκλησίες κλπ
Ο Πειραιώτης αεροπόρος στα χρόνια του μεσοπολέμου ίδρυσε την πρώτη Αερολέσχη στο Φάληρο και εκπαίδευε τους πρώτους ανεμοπόρους. Χειριστής και αεροπλάνο ενώνονταν σε μια απροσδιόριστη έλξη, σε ένα πλάσμα που μόνο φτερά είχε κι έσχιζε τους αιθέρες.
Επανέρχεται στην αεροπορία το 1932 όπου αποστρατεύεται το 1934 με το βαθμό του Ταγματάρχη αφού πραγματοποιεί μία ονειρώδη επίδειξη με ένα αεροπλάνο Αβρό πάνω από βρετανικό αεροπλανοφόρο και ξεσηκώνει τα πλήθη Ελλήνων και Βρετανών. Στο διάστημα αυτό ήταν εκπαιδευτής και Διοικητής στο Τατόι όπου και εκεί άφησε το στίγμα του.
Πέθανε το 1942 στα χρόνια της Κατοχής από διαρροή φωταερίου όταν αποκοιμήθηκε ζεσταίνοντας το τσάι του ενώ έπεσε πολλές φορές από αεροπλάνο και τραυματίστηκε. Προκαλούσε θαυμασμό και δέος. Ευαίσθητος και ακούραστος, πολύπλευρος και ντόμπρος, δυναμικός και εύθυμος.

Έμεινε στην ιστορία ως ο πρώτος στρατιωτικός αεροπόρος της Ελλάδας. Προς τιμήν του έχει ονομασθεί το αμφιθέατρο του 6ου οροφού του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας, αίθουσα «Επισμηναγός Δ. Καμπέρος».